DokuDaily 09 - DokuFest 2016 by dokufest

GAZETA ZYRTARE E DOKUFESTIT VITI XV, E SHTUNË #9, 13 GUSHT 2016

OFFICIAL DOKUFEST NEWSPAPER YEAR XV, SATURDAY #9, 13 AUGUST 2016

ENGLISH SECTION -> PAGE 12 www.dokufest.com

KINO KLUBI

SHTËPIA E KULTURËS

DOKU KINO

1200

HUMAN RIGHTS DOX

VIEW FROM THE WORLD

1400

INTERNATIONAL DOX - SHORT

BALKAN DOX

MAGICAL SUBSTANCES: MUSIC ON FILM

INTERNATIONAL DOX - FEATURE

IT COULD BE A FILM / 8’ HOW I FELL IN LOVE WITH EVA RAS / 74’

1600

INTERNATIONAL DOX - FEATURE

GREEN DOX

BALKAN DOX

1800

BALKAN DOX

POWER, CORRUPTION AND LIES

VIEW FROM THE WORLD

KINO LUMBARDHI

KINO NË LUM

DOKUKINO PLLATO

KINO KALAJA

AWARDS CEREMONY

WINNERS BEST INTERNATIONAL SHORT BEST BALKAN NEWCOMER

WINNERS BEST INTERNATIONAL SHORT DOX BEST INTERNATIONAL FEATURE DOX

WINNERS AUDIENCE AWARD

WINNERS BEST NATIONAL FILM BEST BALKAN DOX

WINNERS BEST HUMAN RIGHTS DOX

WINNERS BEST GREEN DOX

KIKI / 94’

MINING POEMS OR ODES / 11’

NUTS! / 79’

TOWER / 96’

THE FITS / 71’

OLEG AND HIS RARE ARTS / 66’

PRITJA / 60’ DRUMS OF RESISTANCE / 65’

TRIBUTE: ABBAS KIAROSTAMI CLOSE UP / 98’

2200

BEHEMOTH* / 91’

WEINER / 100’

HOUSTON, WE HAVE A PROBLEM! * / 88’

CyanMagentaYellowBlack

2000

ON FOOTBALL / 67’

GIMME DANGER / 108’

HERA E PARË NË PRIZREN, POR MË DUKET VEND I NJOHUR Prizreni më kujton qytetin e vogël në lindje të Serbisë aty ku jam rritur. Së pari, të dyja qytetet e kanë një lidhje të vogël me ujin si një shenjë identifikuese dhe vend bashkimi. Së dyti, ajo që kam mësuar gjatë qëndrimit tim – nga shfaqjet e filmave, panelet dhe bisedat personale me nikoqiren time, një ndërmarrëse lokale – është se problemet ekonomike dhe korrupsioni janë dy fenomene që i ndajnë të dy qytetet. Disa prej tyre rezultojnë si pasojë e proceseve jo-transparente të privatizimit të komplekseve të vjetra industriale dhe largimet e shumë punëtorëve, si dhe dëshira e shumë të rinjve për të studiuar e ndoshta edhe për të qëndruar përgjithmonë jashtë vendit. Edhe pse është shtëpia e më shumë se 150,000 njerëzve, për mua Prizreni të jep ndjenjën e atij qytetit të vogël. Ajo që pjesërisht më kujton vendlindjen time është se njerëzit nga diaspora e diktojnë aktivitetin ekonomik dhe pamjen e qytetit gjatë pushimeve verore. Rrugët e ngushta luftojnë për tu bërë vend trafikut të rënduar me vetura me tabela të huaja, derisa byrektoret në Shadërvan i mirëpresin turmat e turistëve dhe vizitorëve të festivalit të uritur për të provuar specialitetet vendore. Për shumë prej tyre, sikurse edhe për mua, kjo është hera e parë në DokuFest dhe në Prizren. Duke u përgatitur për udhëtimin tim për në festival, unë mësova se ai është mbështetur tërësisht nga vullnetarët që nga fillimi më 2002. Pas ardhjes këtu dhe përjetimit të shkallës së organizimit të ngjarjes, ky fakt më duket i jashtëzakonshëm. Qyteti po gumëzhinë nga vullnetarët e rinj, të gjithë gati për të ndihmuar. Përzgjedhja e filmave është shumë e llojllojshme dhe e pasur, dhe mesazhet e tyre që provokojnë mendim jo vetëm që e mbajnë në jetë temë e sivjetme të festivalit – korrupsionin – por gjithashtu më frymëzojnë në nivelin personal që të vazhdoj ti ndajë këto ide me të rinjtë përreth meje.

CyanMagentaYellowBlack

Ajo që më ka goditur gjatë festivalit është se, përtej arritjeve të tyre artistike, filmat, tani më shumë se kurrë, janë bërë mjet i fuqishëm për deklarata dhe rezistencë politike. Disa regjisorë, sidomos Ognjen Glavonic dhe Simon Ellis, bënë me dije se hapi i ardhshëm për përhapjen e mesazhit dhe ngritjen e vetëdijes për probleme shoqërore është krijimi i kulturës së shikimit kritik të filmave. Kjo më rezonoi sepse edhe unë kam punuar në të njëjtën çështje prej një kohe. Konkretisht, kam udhëhequr një iniciativë të vogël për nxënësit e shkollave të mesme dhe kam menduar për mediumin që lidhet më së shumti për sjelljen e kësaj përmbajtjeje më afër audiencës – edhe në temë edhe në format.

Foto: Mrinë Godanca

Kino Kalaja – një ballafaqim i mrekullueshëm i të vjetrës me të renë Mbrëmë filmat ‘Like’ nga Garret Bradley dhe ‘Lo and Behold: Reveries of The Connected World’ nga Werner Herzog u shfaqën në kinemanë e bukur Kalaja. Vetë ngjitja në Kala është njëfarë detyre, posaçërisht për ne që jemi më pak në formë. Ngjitja mund të jetë pak e rrëpirët por është tërësisht e vlefshme. Kjo bëhet e dukshme që në shikimin e parë nga pamja magjepsëse derisa ngjitesh. Sapo e arrin majën shfaqja e filmave bëhet në një platformë të madhe druri e ndërtuar enkas për festival. ‘Like’ ishte një film i shkurtër megjithatë interesant për tregun e madh të blerjeve të Pëlqimeve në Facebook që është shumë e panjohur për shumicën e njerëzve. Filmi ishte xhiruar në Daka, Bangladesh dhe dokumentoi këtë treg pune në rritje; diçka e dobishme për ata që garojnë për punë tipike në një vend aq të populluar. Sesioni i pyetjeve dhe përgjigjeve me regjisorin solli më pas disa pyetje interesante në lidhje me idetë dhe motivimin për film, posaçërisht fakti që regjisori priste që ai të ishte një lloj “dyqani sheqerkash”, megjithatë gjeti tërësisht të kundërtën; njerëz me shumë liri të cilët në fakt e shijonin punën e tyre. Filmi i Herzog i lidhur bukur me ‘Like’ si të ishte një portretizim fascinues tepër i lidhur me botën në të cilën jetojmë, si dhe degëzimi në jetët tona – për të mirë e të keq. Filmi po ashtu eksploroi të ardhmen e Internetit si dhe konceptet çdo herë e më reale si inteligjenca artificiale. Vendi ku shfaqej filmi e bëri shumë më pikante. Lart mbi qytet, dritat jetëve të secilit e bënë qytetin të shkëlqejë.

Mezi pres t’i frymëzoj dhe mbështes disa nga adoleshentët vendorë për angazhimin në bisedë dhe kontribut për të, duke ndarë botëkuptimet e tyre për tema komplekse shoqërore që i rrethon, ndoshta bile edhe duke paraqitur filmat e tyre në DokuFest në të ardhmen.

Ishte një natë goxha e ftohtë, posaçërisht në atë lartësi, dhe freskia ndjehej si përkujtues konstant i asaj ku ishe. Vetëm të ktheje kokën të zgjeronte horizontin në atë që ndjehej si pafundësi. Malet paralajmëruese përvijoheshin në largësi nën retë spektakulare. Ato vallëzonin e shtilleshin për të krijuar një pamje magjike të dritës dhe hijes në muzg. Qyteti ngjashëm dukej se zgjerohej përgjithmonë nga kjo lartësi. Shtëpitë me tjegulla të kuqe të përhapura në çdo kënd të qytetit dhe xhamive të panumërta pikëloheshin gjithandej. Kur nata ra, Hëna ndriçoi drejt e mbi ekran. Si të ishte vendosur për ta bërë skenën edhe më piktoreske se sa që ishte. Qytetit rrezonte dhe gumëzhinte, zhurma e një qyteti që duket se nuk fle kurrë. Të ulur aty ku ishim, ekrani ishte varur në një mbajtëse përpara kalasë antike. Ishte një pamje goxha e mrekullueshme të shohësh diçka aq futuristike në sfondin e një kalaje të vjetër me shekuj. Pothuajse e ndjeja historinë përreth nesh, duke pikturuar ushtri dhe beteja antike. Skena i përqafon këto mure antike dhe ekziston një ballafaqim i mrekullueshëm i të vjetrës me të renë. Një Prizren i të shkuarës të kamotshme, dhe një Prizren që shkon përpara drejt një të ardhme të ndritshme. (Ashwin Tharoor)

Lojë shpërblyese Fujifilm gjatë ditëve të DokuFestit dhuron nga një aparat për pjesëmarrësit e lojës shpërblyese.

(Anja Petrovic)

Hamit Agallari 2

Ndjehej sikur gati mund të shihje lidhjet në mes të lëvizjeve që ishin shumë bukur të eksploruar në film.

Pjesëmarrja në lojën shpërblyese bëhet duke i plotësuar të dhënat e duhura në pjesën e prapme të biletës. Njoftimi për fituesit shpallet në DokuDaily.

Rakes pohon konkurrencën e fortë të filmave në DokuFest

Foto: Tughan Anit

ka shkruar ese dhe kritikë për Art Agenda, Artforum, Hyperallergic dhe Bomb. Tani po mban një kurs në Shkollën Verore në Harvard mbi Estetikën e Dokumentarëve në Artin Bashkëkohor.

Rachael Rakes, vlerëson se programi i filmave në edicionin e XV të festivalit të filmit dokumentarë dhe të shkurtër DokuFest është shumë cilësor dhe se konkurrenca është shumë e fortë.

E entuziazmuar me festivalin dhe gjithçka tjetër, kur pyetët për konkurrencën e filmave, reagon shpejtë, thotë se është shumë e fortë.

Në një intervistë për DokuDaily ajo tregon për filmat që pëlqen, për librin që po shkruan, i pari për të, dhe komenton edhe temën e festivalit këtë vit, atë mbi “korrupsionin”. “Kisha dëshirë ta vizitoja Kosovën, nuk kishte të bënte vetëm për filma dhe argëtim, por edhe për të parë qytetin dhe komunitetin, njerëzit dhe kinematë në ambiente të hapura, gjë të cilat nuk e bëjnë festivalin të izoluar”, thotë ajo. Pranon se si përzgjedhëse filmash në New York ka dëgjuar vite më parë për festivalin në Prizren, për faktin se i është thënë se festivalet në të cilat është e angazhuar kanë identitet të ngjashëm me atë të DokuFestit. Rachael Rakes është programere për Film Society të Lincoln Center dhe bashkë-themeluese e Art of the Real Festival, redaktore e sektorit të filmit në Brooklyn Rail, dhe redaktore në Large for Verso Books. Ajo

“Konkurrenca është shumë e fortë, duket se ky është festival më shumë i bazuar në kualitet dhe programim, se sa në idenë e të pasurit filma premierë. Është shumë impresionuese të jesh këtu, duke e ditur po ashtu se është njëri ndër festivalet më të mëdha në këtë pjesë”, vlerëson Rakes. Rakes nuk ka folur për punën e filmbërësve vendorë, ngase në fillim të festivalit ende nuk kishte shikuar ndonjë film të tyre. Por një gjë të tillë ajo ia ka vënë mision vetes para se të vinte në Kosovë. “Mezi pres të shoh punën që bëjnë dhe pastaj do të jap vlerësim për ta”, është shprehur ajo. E kur tregon për filmat dhe punën e saj, tregon se i pëlqejnë filmat jo vetëm amerikanë, por edhe ndërkombëtarë. Kryesisht fiksion dhe filma dokumentarë. Sa i përket korrupsionit, pranon se ka edhe në vendin e saj. “Patjetër që ka korrupsion edhe në vendin

tim, por besoj që këtu është më i dukshëm. Ndoshta, atje është më i sofistikuar”, thotë ajo. Si kritike që është, thotë se artistët mund të bëjnë shumë për vetëdijesimin e masës për luftimin e korrupsionit. “Artistët mund të ndikojnë në vetëdijesimin e masës për korrupsionin si dukuri, por kjo është punë e të gjithëve, ngase korrupsioni është fotografi më e madhe dhe kontibutin duhet ta jap gjithë shoqëria”, thotë ajo. Së fundmi, ajo, bashkë me Leo Goldsmith po shkruan një libër mbi regjisorin Peter Watkins, libër ky i pari për të. Tregon pse zgjodhi Watkinsin. “Nuk ka asnjë libër për Watkins ndërsa është njëri ndër artistët e filmit më origjinal në botë. Kam plane të përfundoj librin deri në fund të vitit tjetër”, thotë Rakes. Si kritike filmi, e që shkruan vazhdimisht, qeshë me zë kur e pyesim se çfarë dallon të shkruash kritikë me të shkruarit një libër. “Jam duke i thënë vetes që duhet të ketë dallim, por tash jam vetëm në fazën fillestare”, përfundon ajo. (Teuta Gashi) 3

CyanMagentaYellowBlack

Ajo është programere, redaktore e sektorit të filmit dhe kritike e artit, e vendosur kryesisht në New York, e për herë të parë sivjet vjen në DokuFest, madje, si anëtare e jurisë në Garën e Dokumentarëve Ndërkombëtarë.

FILMAT E REKOMANDUAR OLEG AND THE RARE ARTS

14:00 KINO KLUBI Andrés Duque Spanjë – 2016 Oleg Nikolaevich Karavaichuk me 89 vjet vazhdon që të jetë një figurë kontraverse dhe enigmatike për kulturën ruse. NUTS

12:00 SHTËPIA E KULTURËS Penny Lane SHBA – 2016

NUTS! gjurmon rritjen e Brinkleyt nga varfëria dhe errësira në lartësitë e famës, pasurisë dhe ndikimit.

CyanMagentaYellowBlack

IT COULD BE A FILM

14:00 SHTËPIA E KULTURËS Kumjana Novakova Bosnje dhe Hercegovinë – 2016 Një letër për kujtesën. /Por atëherë, /Çka është koha e jetuar e kujtesës?/Kujtesa ruan të kaluarën. /Dhe kujtesa krijon të tashmen.

Foto: Briliant Pireva

‘Gratë vuajnë më shumë nga korrupsioni’ Ani pse shumë herë është theksuar se gratë mund të kenë ndikim pozitiv në zvogëlimin e korrupsionit kjo nuk po del të jetë kështu. Se paku katër gra me ndikim të cilat ka vite që po luftojnë për barazinë gjinore dhe përmirësimin e pozitës së gruas në shoqëri, thonë se gruaja nuk mund të jetë më pak e korruptuar. Krejt këtë ato e bazojnë me jomundësinë që kanë pasur gratë dhe pozitat menaxhuese që kurrë si kanë pasur. Kjo për faktin se në Kosovë, por edhe në Serbi dhe vendet tjera të rajonit pozitat kryesore janë rrëmbyer nga burrat. Sonja Licht e cila është aktiviste e njohur politike në Serbi dhe për shumë vite ka qenë e angazhuar në projekte të shoqërisë civile prezantoi në një panel diskutues në Dokufest, iniciativën “Follow Us”. Iniciativë kjo e cila sipas Licht, tenton të jap mesazhe që edhe gratë mund të bisedojnë për tema të vështira, mund të jenë në pozita udhëheqëse dhe me këtë të japin një mesazh se gratë mund të kalojnë vështirësitë politike dhe ekonomike. “Gratë deshën të japin një mesazh se ky është modeli që duhet të ndiqet. Pra të ndiqet nga dikush. Shpresoj se ky model do të zhvillohet edhe më tutje dhe ti kalojmë vështirësitë. Qofshin ato politike dhe jo politike, dhe të arrijmë të ngrihemi mbi interesin e pjesshëm dhe të përfshihemi në botën që jetojmë”, tha Licht. Aktivistja Licht duke nënvizuar pushtetin e burrave dhe shoqërinë patriarkale në Ballkanin perëndimor tregoi edhe për interesin që kanë gratë tani. “Interesi kryesor i grave sipas meje nuk është lufta kundër korrupsionit si e tillë. Gratë vuajnë më shumë nga korrupsioni. Interesi kryesor i grave është që të luftojnë për sundim të ligjit sepse kryesisht në një vend me sundim të ligjit me institucione serioze dhe

të forta e sigurojnë këtë shtet juridik. Aty në atë vend mund të luftojmë në mënyrë afatgjate dhe të qëndrueshme që është kancer për shoqërinë dhe i cili është korrupsioni. Prandaj mendoj se është në interes të grave që të luftojnë për një perspektivë evropiane të Serbisë, Kosovës por edhe të gjithë rajonit”, tha Licht. Ish - këshilltarja e presidentes Atifete Jahjaga, Jeta Krasniqi, ishte një paneliste tjetër që mori pjesë për të folur për gratë dhe korrupsionin. Njëjtë si Licht edhe Krasniqi mendon se gratë nuk janë më pak të korruptuara edhe pse kjo bindje ka ekzistuar deri më tani. Krejt çka ju duhet grave sipas Krasniqit është ndërtimi i një shteti ligjor pasi kjo sipas saj është e vetmja mënyrë që të ketë integritet të grave. Se korrupsioni nuk është çështje specifike gjinore u pajtuan edhe dy panelistet tjera Jovana Jovanoviq e cila është këshilltare e qytetit të Kragujevcit dhe Valdete Idrizi udhëheqëse e rrjetit të organizatave Civikos. Jovanovic u pajtua që korrupsioni është njëri prej dëmtuesve më të mëdhenj të një shteti por jo edhe zvogëlimin e këtij fenomeni nga gratë. “Korrupsioni nuk është çështje specifike gjinore që gratë e dinë që nuk kanë pasur mundësinë në të kaluar që të jenë në pushtete ekzekutive dhe tash ende shumë vende të botës gra ka më pak se 10 për qind në pjesëmarrje”, tha Jovanovic. Panelistet u pajtuan që pozita e gruas mund të përmirësohet me vetëdijesimin e gjeneratave të reja duke shpresuar që gratë do të kenë një pozitë më të mirë në të ardhmen e shpejtë. (Dardan Hoti)

FILMAT E REKOMANDUAR PRITJA

18:00 KINO KLUBI Roland Sejko Shqipëri - 2015 Foto: Somer Spat

Teknologjia ndihmon, por nuk e lufton korrupsionin

Në diskutimet për mediat dhe ndikimin e teknologjisë në luftimin e korrupsionit u tha se mediat duhet të jenë objektive dhe të mos ndikohen nga asnjë sektor, ndërkohë që për rastet e mëdha duhet krijuar hapësirë më të gjerë bashkëpunimi, sikurse që është rasti i medieve ndërkombëtare. Conny Abel nga Transparency International theksoi se teknologjia aq sa e ndihmon luftimin e korrupsionit po aq edhe mund ta ndihmojë zhvillimin dhe përhapjen e kësaj dukurie. Ajo tha se çështja është se si trajtohet korrupsioni, dhe se sipas saj, në vende të ndryshme të botës ka ligje super të mira, por të njëjtat mbesin vetëm në letër. “Teknologjia mund ta luftojë korrupsionin, por edhe mund ta ndihmojë në lulëzim. Panama Papers është shembull fantastik se çfarë mund të bëjë teknologjia. Nuk mund të luftohet korrupsioni pa vetëdijesim të gjithëmbarshëm, duhet krijuar presion përmes mediave dhe teknologjisë”, tha ajo. Abel vlerësoi se percepcioni është diçka që nuk duhet neglizhuar, edhe pse nuk vlen për gjithë problemin, por sipas saj, e ka vlerën e vet duke shtuar vetëdijesimin. Ndërsa, Suhab Babba nga “Just Vision” ka shpjeguar punën që bëjnë, duke thënë se shfrytëzojnë mediat për të krijuar cilësi. “Gazetaria e mirëfilltë duhet të ishte mjet që mundëson transparencë dhe llogaridhënie. Ne zb-

ulojmë tregime që nuk janë thënë”, tha ajo.

DRUMS OF RESISTANCE

Në anën tjetër Kreshnik Gashi nga Kallxo.com ka treguar për rastet e numërta që ata kanë hulumtuar dhe raportuar dhe sipas tij, në Kosovë mbetet problem me i nxjerrë në rrugë 200 njerëz për çfarëdo afere qoftë. Gashi vlerësoi se shoqëria civile duhet që të bëjë fushatë për edukimin e masës për reagim nga fenomeneve të këqija, që nuk janë të pakta në Kosovë. “Në këtë vend pa pas qytetari aktive me raportu nuk mundemi me i hulumtu dhe zbulu gjërat. Për shkak të kërcënimeve kemi krijuar një platformë ku qytetarët raportojnë pa identitet, pastaj ne e ndjekim rastin”, tha Gashi. Ndërkaq Agron Bajrami kryeredaktor në “Koha Ditore” tha se teknologjia ka dy anët e medaljes. Mund të zbulohet e raportohet korrupsioni, por edhe mund të ndihmohet ai për tu zhvilluar. Sipas tij profesionalizmi i medieve është thelbësor. “Esenca për mua është media jo teknologjia. Profesionalizmi është kryesori. Korrupsioni nuk është vetëm ryshfeti. Nuk mjafton vetëm të publikohen dokumentet, duhet edhe hulumtimi i tyre. Pastaj duhet që mediat të bashkëpunojnë mes vete, qysh ka shumë raste të mëdha nëpër botë, edhe pse janë konkurrente. Në Kosovë nuk ekziston ky mentalitet i bashkëpunimit media”, tha Bajrami.

18:00 KINO KLUBI Mathieu Jouffre Kosovë - 2016 Ky dokumentar tregon se si ishte organizuar një shoqëri dhe realitet paralel. Tregon se si ndarja dhe aparteidi u bënë norma. GIMME DANGER

Pjesëmarrës ishte edhe Haki Abazi nga Rockefeller Brothers Fund i cili tha se në Kosovë fitojnë në zgjedhje prapë ata që janë akuzuar për keqpërdorime, ngase sipas tij, ka ndodhur kapja e shtetit dhe resurseve të shtetit. (Teuta Gashi)

18:00 DOKUKINO Jim Jarmusch SHBA – 2016 Ky film rrëfen historinë e The Stooges, një nga grupet më të mëdha të rock-n-roll të të gjitha kohërave.

CyanMagentaYellowBlack

Presioni i gjithëmbarshëm dhe aktivizimi i qytetarëve është thelbësor për ta luftuar korrupsionin, derisa teknologjia që po avancon vazhdimisht aq sa e ka ndihmuar betejën kundër kësaj dukurie po aq edhe e ka vështirësuar atë, është thënë gjatë një paneli në kuadër të edicionit të XV-të të DokuFestit.

Më 21 shtator 2014 Papa Françesku zgjodhi Shqipërinë për vizitën e tij të parë evropiane. Udhëtimi i tij nga Roma në Tiranë ka zgjatur 50 vjet.

RECENSIONE MAGICAL SUBSTANCES: MUSIC ON FILM

THE FITS Regjisori: Anna Rose Holmer SHBA – 2015

E Shtunë 14:00 DokuKino 71’

Duke shikuar “The Fits” një debutim pëshpëritës i filmbërëses Anna Rose Holmer, është një përvojë çorientuese, dhe ka për qëllim të jetë; fonogrami i zymtë e metalik tingëllon diku në mes të xhazit dhe vajtimit, ndonjëherë duket sikur vetë filmi po trulloset. Është nj tingull që i përshtatet kohës së pazakontë që zgjedh filmi: ai momenti i shkurtër, i gjallë kur takohen fëmijëria dhe natyra femërore. Toni (Royalty Hightower) është një vajzë Cincinati e moshës 11 vjeçare që po kalon verën në një qendër komuniteti, duke mësuar me shaka me vëllanë e saj më të madh(Da’Sean Minor) në ringun e boksit dhe duke ushtruar – jo për shkak të ushtrimeve por për shkak që asaj thjeshtë i duhet të lëvizë. Një ekip vallëzimi i vajzave adoleshente – Luaneshat – ushtrojnë në të

njëjtën palestër, dhe Toni e turpshme, e tërhequr nga nënqeshja shoqërore në mes anëtareve të grupit, u bashkohet atyre. Së shpejti, ajo bëhet dëshmitare e diçkaje shqetësuese: vajzat më të mëdha, një nga një, duket se po përjetojnë gulçime të mistershme apo “kriza”. I inspiruar nga tregimet e fundit dhe ato historike të vajzave që përjetojnë histeri masive, “The Fits” nuk bënë përpjekje për ta shpjeguar atë që po ndodh, apo për të shpjeguar më shumë nga ajo histori. Në vend të saj, ai të hipnotizon me tingull e lëvizje: hapat e vallëzimit përdredhës e përpëlitës (kushërinj të afërt të atyre krizave); Kërcimi i kujdesshëm dhe vallëzimi konstant i Tonit me muzikën që vetëm ajo e dëgjon; edhe një tjetër vajzë e re vrapon, e hidhet nëpër gjerësinë e palestrës së zbrazët, sikur të donte të mbushte hapësirën

me trupin e saj. Toni po hyn në një borë kureshtare, dhe vigjilenca e qetë e Hightower e merr të gjithën. Pothuajse asnjë i rritur nuk paraqitet në film (Nëna e Tonit përmendet por nuk duket kurrë), nuk shfaqen as të huajt në skenën e jashtme të zbrazët e të frikshme, me Tonin që kërcen mbi një urë apo duke kapërcyer një pishinë. Ju mund të shikoni “The Fits” si një metaforë për adoleshencën femërore, apo vetëm të argëtoheni me mënyrën se si këto vajza nuk mund të qëndrojnë të qeta: të vëna lart në kangjella, ato duket se po zhyten në një boshllëk të panjohur, vetëm për ta tërhequr veten në këmbë përsëri – të paktën tani për tani.

të Akilit – që ndodhej në mes të këmbëve të tij.

“Çfarë halli ke?” Dhembja e vazhdueshme që Weiner ua shkakton familjes dhe bashkëpunëtorëve është po aq e pakuptueshme sa është e dënueshme. Por pyetja më e madhe nga të gjitha është pse lejoi Josh Kriegman dhe Elyse Steinberg të bëjnë këtë dokumentar të ashpër dhe gozhdues? Kjo, në vete, na flet për vëllimin e Weinerit.

(Moira Macdonald, Associated Press, newsok.com)

POWER, CORRUPTION AND LIES

WEINER Regjisorët: Josh Kriegman, Elyse Steinberg SHBA – 2016

E Shtunë 18:00 Shtëpia e Kulturës 100’

CyanMagentaYellowBlack

Dokumentari, “Weiner,” hapet me një citat nga Marshall McLuhan: “Emri i një burri është një shpërthim ngrirës, nga i cili ai kurrë nuk mëkëmbet.” Është një moment për të qeshur me zë, duke e marrë para sysh çka e rrëzoi kongresistin Anthony Weiner. Dhe goditja e dyfishtë nuk kalon e pavërejtur. Gjithçka shkonte sipas dëshirës së Anthony Weiner. I zgjedhur për shtatë mandate në Shtëpinë e Përfaqësuesve të SHBA-ve, ai ishte orator i lindur dhe mbështetës i të drejtave të njeriut. Gruaja e tij, Huma Abedin, ndihmëse e kamotshme e Hillary Clinton, ishte shumë e përkushtuar ndaj tij. Ajo ishte një bashkëshorte e dukshme, e cila vinte në qendër të vëmendjes jetën e tij. Por Weiner e kishte një thembër

Rënia e tij epike nga shkëlqimi filloi nga një skandal i mesazheve me përmbajtje seksuale. Weineri u detyrua të jap dorëheqje nga Kongresi nga gjykata e opinionit publik, duke përfshirë atë të Presidentit Obama. Por kryelartësia e tij e fryrë dhe uria e pazbrapsur për vëmendje e shtyjnë të kandidojë për kryetar të Nju Jorkut më 2013. Gjatë fushatës, dolën edhe më shumë prova të sjelljeve të tij të çuditshme online. Rrëzimi ishte shkatërrues për viktimën më të lënduar, gruan e tij Human. Ky shkatërrim monumental e kërkon pyetjen, “Pse?” Gazetarja e MSNBC Lawrence O’Donnell bile i del menjëherë përpara dhe e pyet Weiner në një intervistë,

“Weiner” është i ngjyer me copëza të mrekullueshme gazmore nga krahasimet e Stephen Colbert, Jon Stewart, Bill Maher dhe Howard Stern. Bile edhe Donald Trump futet në aksion. Është njëri nga dokumentarët më argëtues të bërë ndonjëherë. (Pam Nadon, yourobserver.com)

RECENSIONE TRIBUTE: ABBAS KIAROSTAMI

CLOSE UP Regjisori: Abbas Kiarostami Iran – 1990

E Shtunë 20:00 Kino Lumbardhoi 98’ Hossain Sabzian gjendet dhe arrestohet në shtëpinë e familjes Ahankhah pasi e kuptojnë se nuk është regjisori i famshëm iranian Mohsen Makhmalbaf sic ju kishte thënë ai më parë. Ata vendosin ta dërgojnë në gjyq dhe Sabzian akuzohet për mashtrim. Regjisori Abbas Kiarostami dëgjon për këtë gjykim dhe i duket histori fascinuese., kështu që ai ia mësyn gjykatës për të filmuar. Kiarostami e përzien trillimin me realitet teksa i rekruton pjesëmarrësit e vërtetë të ëksja ngjarje për të rikrijuar disa nga ngjarjet që çuan në gjykim derisa gjithashtu i filmon ngjarjet e reja teksa ato ndodhin. I preferuari i regjisorëve si dhe kritikëve, Close-Up ka stil të mrekullueshëm dhe një mënyrë të pazakontë të shpalosjes së detajeve.

Me Kiarostamin që i përzien ri-krijimet me realitet, gjithmonë ke ndjenjën se Close-Up po përpiqet ta shpalos një të vërtetë derisa në të njëjtën kohë po i shmanget asaj. Kjo është ajo që e bënë filmin interesant dhe frustues në të njëjtën kohë. Duke përdorur njerëzit e vërtetë që ishin pjesë e kësaj ngjarje e bënë filmin të të japë ndjenjën sikur secili po përpiqet të fshehë nga pak. Familja nuk dëshiron të duket keq dhe kanë problem me mënyrë se si janë portretizuar në historinë që Kiarostami e ka lexuar në fillim, derisa Sabziani tashmë e ka vërtetuar se është shumë i obsesionuar me filmin për të cilin ju duhet të mendoheni nëse ai thjeshtë po luan një tjetër rol. Aq frustuese sa është e gjithë kjo, është po ashtu tepër

fascinuese, Sabziani do të jetë cilido pos vetes dhe pohon se ai kurrë nuk ka pasur për qëllim që të marrë ndonjë para nga familja Ahankhah, derisa njëri nga djemtë Ahankhah gjithashtu ka interes për filmin, duke krijuar një tjetër lloj mashtrimi gjatë procesit. Sabziani nuk ishte ai që kishte pohuar se është, gjë që çon familjen të paraqes mashtrimin, por ata ishin shumë të interesuar në përdorimin e kësaj lidhje të re kur besuan se Sabzian ishte Makhmalbaf. Është një rast kur secili e përdor secilin për diçka dhe Close-Up bëhet studim në motivim. (William Brownridge, thetfs.ca)

BALKAN DOX

HOUSTON, WE HAVE A PROBLEM! Regjisori: Žiga Virc Slloveni, Kroaci, Gjermani, Katar - 2016

Žiga Virc krijon shëmbëlltyra pluhuri në filmin e tij që ka për qëllim të tregoj historinë e programit hapësinor jugosllav, që SHBA-ja e mendoi aq të suksesshme që e blenë për miliarda, vetëm për të parë që gjithçka nuk ishte ashtu siç dukej. Kundër kësaj një histori njerëzore e një shkencëtari i cili gjoja se ishte zhdukur si me magji nga Jugosllavia për të punuar për NASA-në, u falsifikuar vdekja e tij, gruaja e tij u la e shkretë, teksa ai takohet vite më vonë me të bijën që nuk e ka parë kurrë. “Edhe po të mos kishte ndodhur, është e vërtetë – dhe ky është mesazhi qenësor,” thotë filozofi Slavoj Zizek kah fundi i filmit, që është gërshetuar dhe ishte vënë në fund nga gjykimi i tij se çka duhet për të ndërtuar

një mit. Gjatë këtyre episodeve, në të cilat ai ngacmon mënyrën që ndërtohet një besim qoftë nga rrëfyesi dhe nga personi që e beson, ai ulet në një kolltuk të madh, duke shkëlqyer me çorape të gjata brenda një boshllëku, hapësirë e bardhë e ruajtur për një TV të dalë mode – mashtrimi i të gjithëve si përkujtues se sa e lehtë është të manipulosh pamjen vizuale. Edhe pikëçuditja në fund të titullit, që shakaja ndodhet në të. Duke marrë parasysh argumentet qesharake që bëhen, është e mahnitshme se sa shumë historia e interesit njerëzor edhe më tej – të paktën fillimisht – bind, duke shfaqur që edhe kur jemi gati të fshijmë diçka të prezantuar si provë “shkencore”, ne jemi akoma në gjendje ta

gëlltisim një gënjeshtër nëse vjen me një ambalazh të kënaqshëm emocionalisht. Virc fillon t’i shtresojë një mbi një teoritë e konspiracionit , duke na inkurajuar ta quajmë fallto ndonëse mbetet pyetja se sa nga audienca do ta blejë rrugën e lehtë të besimit, në krahasim me të vështirën. Vetë historia është në të njëjtën kohë edhe energjike edhe argëtuese, por shumë nga ta padyshim se do të ndjehen të hidhëruar që kanë shpenzuar aq shumë kohë në praninë e një shakaje – qoftë ajo edhe aq argëtuese e krijuar mirë sa kjo.

CyanMagentaYellowBlack

E Shtunë 16:00 Dokukino 98’

Media Sponsor

REPUBLIKA E KOSOVËS

MINISTRIA E KULTURËS, RINISË DHE SPORTIT

KOMUNA PRIZREN

IT Partner

Embassy of the Kingdom of the Netherlands Kosovo

AUSTRIAN EMBASSY

CyanMagentaYellowBlack

KOSOVO

printing house

DOKUNIGHTS

E Shtunë 00:00 Lumbardhi / Saturday 00:00 Lumbardhi

YASMINE HAMDAN

Vetëm të dashuruarit do të mbesin gjallë në Lumbardh, në natën e fundit të festivalit. Only lovers left alive at Lumbardhi, on the very last festival night.

After: EKA Disko elektro, break-beat funk + hip hop garazhë për të dashuruarit e mbetur të gjallë. CyanMagentaYellowBlack

Electro space disco, break-beat funk + garage hip hop for the lovers left alive.

CyanMagentaYellowBlack

DokuFest drejt finales me dhjetëra aktivitete

Foto: Somer Spat

Ditën e radhës të DokuFestit e karakterizuan një morri aktivitetesh, nga më të vegjlit që u argëtuan me punëtori, “Talk” me artistë të ndryshëm, debate për tema aktuale e të ndërthurura e deri te shfaqja e filmave të shumtë në prani të filmbërësve që kanë bashkëbiseduar me publikun për krijimet e tyre. Samir Karahoda, Kurator i Programit të Shkurtër në DokuFest në konferencën e zakonshme për media ka prezantuar filmbërësit e disa filmave që janë shfaqur këto ditë në kinematë e Prizrenit. “DokuFest po e vazhdon rrjedhën e edicionit me aktivitete të shumta, ani pse tashmë i jemi afruar finales, përkatësisht natës së mbylljes që zhvillohet të shtunën mbrëma, ku edhe do të shpallen fituesit e këtij edicioni. Por para se të mbërrijmë aty, duhet theksuar se në program ka aktivitete tejet interesante. Në këtë kuadër mjaft i rëndësishëm ka qenë edhe debati në ‘Hamam’ lidhur me distribuimin e filmit të shkurtë” tha Karahoda. Në këtë konferencë, Aline Schmid, njëra nga producentet e filmit “Sonita” tregoi për

vështirësitë rreth realizimit të filmit dhe telashet që ka pasur me Qeverinë iraniane pas këtij filmi. “Filmi ‘Sonita’ është produksion gjerman, zviceran dhe iranian”, tha Shmid, duke shpjeguar se krijimi i saj flet se si “një femër afgane largohet ilegalisht dhe ka një fund të lumtur”. Dokumentari tregon se si Sonita në mënyrë të qartë ngrihet kundër ndrydhjes së imponuar në vajzat e reja, qoftë në Afganistan apo në atë që mendohet të jetë shtëpia e saj e re, në Iran. Ky krijim zbulon se Sonita dëshiron të këndojë në mënyrë profesionale, edhe pse ajo ka jetuar në një kulturë që i ndalon femrat të këndojnë. “Filmi po bënë turin nëpër botë dhe jam e lumtur që është edhe këtu”, është shprehur të premten producentja Schmid. Ndërkaq për regjisorin, Simon Ellis, është e mahnitshme ajo që po ndodhë në Prizren me DokuFest-in. “Jam i fascinuar me reputacionin e DokuFestit. Kam qenë edhe në festivale të tjera për 15 vjet, por këtu është mrekullueshëm”, është shprehur Ellis, para se të zhvillojë një bisedë me të pranishmit tek KinoKlubi për filma, festivale dhe gatim. Filmat e Ellis kanë qenë pjesë e një programi retrospektiv, të përbërë kryesisht me krijimet nga viti 2000, të zhanrit të shkurtër, animacion dhe dokumentar. Një temë që zhvillohet përg-

jatë këtyre filmave është mashkullorja, që mbizotëron në njëfarë forme në veprat e këtij regjisori britanik. Njëherësh ai është paraqitur me filmin e shkurtër “World War Cup” në kuadër të garës së filmave të shkurtër. Në këtë konferencë u prezantua edhe diçka e veçantë. Andrés Duque, ka treguar se në interesin e tij janë njerëzit jo të zakonshëm, për të cilët preferon të bëjë portrete. Një prej tyre është edhe Oleg Nikolaevich Karavaichuk që edhe me 89 vjet është një figurë kontraverse dhe enigmatike për kulturën ruse. Olegu me artin e tij sfidon identitetin e vendit të tij që transformohet dhe rizbulohet në çdo moment, me ç’rast prania e tij i mbush të gjithë me poezi dhe muzikë. “Është një film për një person që nga jashtë mund të shihet si i çuditshëm, por ka njohuri dhe lidhje të thellë me muzikën dhe artin në përgjithësi. Jam i lumtur dhe i mahnitur që jam këtu për ta prezantuar këtë dokumentar”, tha Duque, derisa ka prezantuar filmin “Oleg and his rare arts”. Të premten, tek Sunset Stage në Kala ka qenë në program edhe performimi i Jonianëve, grupit polifonik nga Shqipëria e Jugut, që paraqet një kryevepër orale dhe jomateriale të trashëgimisë së njerëzimit e shpallur nga vetë UNESCO-ja.

CyanMagentaYellowBlack

Drejtuesit e Festivalit Ndërkombëtar të Filmit Dokumentar dhe të Shkurtër, DokuFest, kanë mirëpritur interesimin e pjesëmarrësve për të qenë të pranishëm në kinematë dhe hapësirat ku po mbahen aktivitetet e festivalit.

ENGLISH SECTION FIRST TIME IN PRIZREN, BUT FEELS LIKE A FAMILIAR PLACE Prizren reminds me of the small town in eastern Serbia where I grew up. Firstly, both cities have a close connection to water as a defining landmark and a place of gathering. Secondly, what I’ve learned during my stay - from film screening, panels and personal conversations with my host, a local entrepreneur - is that economic problems and corruption are very much shared between the two cities. Some of these resulted in non-transparent privatization processes of outdated industrial complexes and accompanying layoffs of many workers, as well as the desire of many young people to study and perhaps permanently settle abroad. Although it is home to more than 150,000 people, to me Prizren has that small town feel. What particularly reminds me of my hometown is that the people from the Diaspora dictate economic activity and appearance of the town during the summer holiday. Narrow streets struggle to accommodate the heavy traffic of foreign license plates, while burek shops at Shadervan welcome crowds of tourists and festival visitors hungry to try the local specialties. For many of them, as for me, this is the first time in Prizren and at DokuFest.

CyanMagentaYellowBlack

Preparing for my trip to the festival, I learned that it has been entirely supported by volunteers since its beginning in 2002. After coming here and witnessing the scale and organization of the event, I find that fact extraordinary. The city is buzzing with young volunteers, all happily ready to help out. The selection of films is so diverse and rich, and their thought provoking messages not only live up to this year’s theme of the festival - corruption - but also inspire me on a personal level to keep sharing these ideas among the young people around me. What has struck me during the festival is that, beyond their artistic achievements, films have become a powerful tool for political statements and resistance, now more than ever. Several filmmakers, notably Ognjen Glavonic and Simon Ellis, noted that the next step for spreading messages and raising awareness of social issues is the creation of the culture of critical film watching. This resonated with me because I have been working on the same issue for some time. Namely, I’ve been leading a small initiative for high school students and thinking about the most relatable medium for bringing this kind of content - both in topic and format closer to young audiences. I look forward to inspiring and supporting some of those local teenagers to engage in the conversation and contribute to it by sharing their own understanding of complex social topics that surround them, perhaps even submitting their own films to DokuFest in the future. (Anja Petrovic)

Foto: Mrinë Godanca

Kino Kalaja - a great juxtaposition of the old and new Last night Garret Bradley’s ‘Like’ and Werner Herzog’s ‘Lo and Behold: Reveries of a Connected World’ screened at the beautiful Kino Kalaja. The walk up the castle is itself somewhat of a task, especially for the less fit of us. The walk up may be steep but it’s entirely worth it. This becomes apparent at your first look at the stunning view while climbing. Once you reach the top the film screening is actually held on a large wooden platform constructed solely for the festival. ‘Like’ was a short yet interesting piece on the huge market for buying Facebook likes which is largely unknown to most people. The film was shot in Dhaka, Bangladesh and documented this growing job market; something useful for those competed out of typical jobs in such a populated country. A Q&A with the director afterwards brought some interesting questions about the ideas and motivation for the film, especially the fact that the Director expected it to be a kind of “sweatshop”, yet found the complete opposite; people with lots of freedom who actually enjoyed their jobs. Herzog’s film tied in nicely to ‘Like’ as it was a fascinating portrait of the increasingly connected world we live in, as well as the ramifications on our lives - for better and worse. The film also explored the future of the Internet as well as ever more realistic concepts like artificial intelligence. The location of the screening made it all the more poignant. High above the city, the lights of everyone’s lives made the

town glow. It felt like you could almost see the connections and movement that was so wonderfully explored in the film. It was certainly a fairly cold night, especially at such a height, and the chill felt like a constant reminder of where you were. Just turning your head expanded your horizon into what felt like infinity. The foreboding mountains loomed in the distance underneath spectacular clouds. They danced and swirled to create a magnificent display of light and shadow in the twilight. The city similarly seemed to expand on forever from this height. The red tiled homes permeated every corner of the city and countless mosques were dotted all around. As night fell, the Moon shone directly above the screen. It’s as if it was placed to make the scene even more picturesque than it was already. The town radiated and hummed, the noise of a city that never seems to sleep. Sitting where we were, the screen was hung up on a stand in front of the ancient castle. It was a pretty amazing sight to be watching something so futuristic on the backdrop of a castle centuries old. I could almost feel the history around us, picturing ancient armies and battles. The stage hugs these historic walls and there’s a great juxtaposition of the old and new. A Prizren of past, long gone, and a Prizren moving forward into a bright future. (Ashwin Tharoor)

Depth Two: An Illusion-Destroying Documentary Thriller

Foto: Tughan Anit

Glavonić was asked about his inspiration for the film at a screening on Thursday. He explained that he happened upon an article about mass graves in Belgrade online, and was shocked that neither he nor anyone he knew had heard about them. Initially he set out to make a feature film about a driver of one of the trucks carrying dead bodies. Then he met producer Sandra Orlović, who wanted to make a documentary about the case, so they teamed up. Many refused to be interviewed for the film, so the crew mostly relied on testimony given before the Hague Tribunal. This explains the slow-paced, detailed recollections, particularly those of the woman who survived the massacre. The film was shot in just ten days. Editing, however, took around ten months, as editor Jelena

Maksimović and Glavonić sifted through over 400 hours of testimony and struggled to cut five hours worth of film down to documentary size. They reached the final cut by adopting a set of rules: they only used testimonies from those directly involved in the crimes, cover-ups, or investigations and of people who suffered directly from the violence. Filmmakers envisioned the end product to be a documentary thriller, so they decided against using any faces. One of the ideas behind Depth Two was to approach victims differently. “Victims don’t ask for much,” Glavonić said at the press conference the following day. “They want dignity, they want others to acknowledge their pain and suffering, but in this region victims are always used to gain political points. Politicians speak about them only when they need to compare them to the victims of ‘others’ in order to show that their pain and losses are greater. So, the idea was to use a different logic when we speak about the war, to try to fix the logic that has been broken by nationalism and denial propaganda.” “Not only in our region, but in the entire world, it is important to fight your own fascists and nationalists,” he continued. “In the region, there is the issue of people wanting to point the finger or the camera to the ‘other’ and not to oneself or the mirror, so with this film I wanted to show that such

logic cannot lead to reconciliation. There are many young people full of hate - even more than their parents - because their parents, who were responsible for what happened in the war, never took any responsibility and kept blaming the ‘other’, [or] the West. And these kids have never been to Kosovo, to Croatia or Bosnia. You have to fight for them and make films that will destroy their illusions and hatred inherited from their parents.” Depth Two has been screened in ten cities in Serbia. Glavonić has noted similar reactions across the country: audiences have either been silent and moved or revolted by the fact that they didn’t know anything about the case and that some of those involved remain free. The filmmakers haven’t experienced any backlash during the screenings, despite the still-recurrent smearing of those who question the dominant narrative of the war as traitors or foreign agents. What pushed Glavonić to make the film was the feeling that he couldn’t bear living in the same city where such crimes were covered up, where those responsible still walked free and not do anything about it. “I live with these people, you know,” he said. “They walk my streets. And I just didn’t want them to feel comfortable, to feel that they won.” (Balkanist)

CyanMagentaYellowBlack

Ognjen Glavonić is the director of Depth Two, a documentary thriller about a subject that’s been shrouded in silence for seventeen years: mass graves in the Belgrade suburbs and the accompanying investigation into atrocities committed in Kosovo in 1999. Ognjen managed to bring the story to life using simple yet powerful filmic elements: as we hear statements from people involved in the crimes and their cover-ups, and the testimony of a female survivor, we see haunting imagery shot at the location where each step was carried out.

REVIEWS MAGICAL SUBSTANCES: MUSIC ON FILM

THE FITS Director: Anna Rose Holmer USA – 2015

Saturday 14:00 DokuKino 71’

Watching “The Fits,” a whisper-brief debut from filmmaker Anna Rose Holmer, is a disorienting experience, and it’s meant to be; the eerie, metallic soundtrack vibrates somewhere between jazz and wail, at times seeming as if the movie itself is getting dizzy. It’s a sound that suits the strange time the film depicts: that brief, vivid moment when childhood and womanhood converge. Toni (Royalty Hightower) is an 11-year-old Cincinnati girl who’s spending summer days at a community center, sparring playfully in a boxing ring with her older brother (Da’Sean Minor) and working out — not so much for the exercise but because she simply needs to move. A teen girls’ dance team — the Lionesses — practices at the same gym, and shy Toni, drawn to the giggly

camaraderie between its members, joins them. Soon, however, she’s witnessing something disturbing: the older girls, one by one, seem to be experiencing mysterious spasms, or “fits.” Inspired by historic and recent stories of girls experiencing mass hysteria, “The Fits” makes no attempt to explain what’s happening, or even to present much of a story. Instead, it mesmerizes with sound and movement: the Lionesses’ writhing, twisty dance steps (close cousins to those spasms); Toni’s constant, wary jumping and swaying, to music only she hears; another young girl’s running, flailing leaps across the width of an empty gym, as if trying to fill the space with her body. It’s a curious world that Toni is entering, and Hightow-

er’s quiet watchfulness takes it all in. Almost no adults appear in the film (Toni’s mother is mentioned but never seen), nor do strangers appear in the eerily empty outdoor scenes, with Toni dancing on a bridge or crossing an empty swimming pool. You can watch “The Fits” as a metaphor for female adolescence, or just revel in the way these girls can’t seem to hold still: perched on a railing, they seem to be diving into some unknown void, only to pull themselves back upright again — at least for now.

an Achilles heel — located between his legs. His epic fall from grace was initiated by a sexting scandal. Weiner was forced into resigning from Congress by the court of public opinion, including President Obama’s. But his inflated hubris and unflinching hunger for attention thrust him into running for mayor of New York City in 2013. During the campaign, more evidence of his online antics emerged. The crash was devastating to the most severely injured victim, his wife Huma.

on his family and aides is as incomprehensible as it is reprehensible. But the greatest question of all is why did he allow Josh Kriegman and Elyse Steinberg to make this scathing and riveting documentary? That, in itself, speaks volumes about Weiner.

(Moira Macdonald, Associated Press, newsok.com)

POWER, CORRUPTION AND LIES

WEINER Directors: Josh Kriegman, Elyse Steinberg USA – 2016

Saturday 18:00 Shtëpia e Kulturës 100’

CyanMagentaYellowBlack

The documentary, “Weiner,” opens with a quote from Marshall McLuhan: “The name of a man is a numbing blow, from which he never recovers.” It’s a laugh-out-loud moment, considering what brought down Congressman Anthony Weiner. And the double entendre does not go unnoticed. Anthony Weiner had everything going for him. Elected to seven terms in the U.S. House of Representatives, he was a gifted orator and crusader for human rights. His wife, Huma Abedin, a longtime aide to Hillary Clinton, was deeply devoted to him. She was a visible spouse, who accentuated his life in the spotlight. But Weiner had

This monumental trainwreck begs the question, “Why?” MSNBC journalist Lawrence O’Donnell even comes right out and asks Weiner in an interview, “What’s wrong with you?” The constant pain that Weiner inflicts

“Weiner” is peppered with hilarious snippets from the likes of Stephen Colbert, Jon Stewart, Bill Maher and Howard Stern. Even Donald Trump gets in on the action. It’s one of the most entertaining documentaries ever made. (Pam Nadon, yourobserver.com)

RECOMMENDED FILMS PRITJA

18:00 KINO KLUBI

Kirsten Johnson unfolds her experiences in filmmaking DokuFest had the pleasure of a masterclass with award winning filmmaker and cinematographer Kirsten Johnson. Her work has largely been in the role of a cinematographer, shooting films for directors. She has, however, directed some of her own films, notably ‘Cameraperson’, which has screened at DokuFest this year. She’s described it as her “memoir”, and it details her extensive career in filmmaking. Johnson was raised in Seattle, Washington in the US and described her upbringing as a “restrictive religious world”. She explained to the audience at Kino Klubi that her first experience of the world essentially beyond her “bubble” was learning about apartheid in South Africa. She laughed as she recounted the sight of her and an older black woman from her church picketing outside the South African ambassadors residence in Seattle. Her interest in filmmaking grew from this as she gained a greater understanding of the world and wanted to actively work in documenting it. She attempted to join the La Femis, the French national film school, and although she initially wanted to be a director found it much easier to join the technical side. This is largely how her career in cinematography started. Due to being a woman and generally small, she was underestimated which she noted gave her “power you can’t imagine”. Her conversations with producer and director Pamela Cohn were primarily about the ethics of filmmaking as well as power dynamics behind the camera. The opening of the masterclass was a short clip she shot of a young boy playing with an

axe. It really stimulated a discussion about ethics and whether it was right for her to get involved for fear of the boy hurting himself. She explained that the camera was “mediating your relationship with your ‘thereness’” and was conflicted over the role of the filmmaker in the events they are filming. Her next clip was one she shot of a US soldier while shooting ‘Farenheit 9/11’ for US director Michael Moore. The actively serving soldier being filmed expressed his strong opposition to the war in Iraq and this essentially put him in danger of being reprimanded or even serving prison time if he refused to fight. This really opened up ideas about the role of the camera in filmmaking and the simple fact that “no one will know what happens in that moment of filming” and whether what you’re doing could help or hinder the person in the future. In the end the soldier received no consequences for his appearance and even became well liked and notable in the anti-war movement, totally converse to his fears he expressed. A challenging question she received was about the dissonance she experienced being told to do something against her own judgement by the director. She explained there was a “great back and forth tension” with directors she’d worked with and had on occasion criticised the actions of the director themselves. Johnson’s current film deals with many of these issues throughout her career and pieces together current footage and many films from years past. As Johnson expressed, her films were largely about “doing something led to a conversation”, and talking about the issues you’re generally “not allowed to”.

On September 21, 2014 Pope Francis chose Albania for his first European visit to. His voyage from Rome to Tirana lasted 50 years. DRUMS OF RESISTANCE

18:00 KINO KLUBI Mathieu Jouffre Kosova - 2016 This documentary shows how a parallel society, and reality, was organized. It shows how segregation and apartheid became the norm. GIMME DANGER

18:00 DOKUKINO Jim Jarmusch USA – 2016 This film chronicles the story of The Stooges, one of the greatest rock-n-roll bands of all time.

CyanMagentaYellowBlack

Foto: Somer Spat

Roland Sejko Albania - 2015

CyanMagentaYellowBlack

GENERAL SPONSOR