GAZETA ZYRTARE E DOKUFESTIT VITI XIV, E ENJTE #5, 13 GUSHT 2015
OFFICIAL DOKUFEST NEWSPAPER YEAR XIV, THURSDAY #5, 13 AUGUST 2015
ENGLISH SECTION -> PAGE 12 www.dokufest.com
Foto: Tughan Anit
00
14
00
16
00
18
SHTËPIA E KULTURËS
DOKUKINO
FILMS ON FILM CINEMA: A PUBLIC AFFAIR / 99’
INTERNATIONAL SHORTS GREENLAND / 17’ A SINGLE BODY / 19’ DAEWIT / 15’ BOYS / 19’ THE BROKEN PAST / 16’
INTERNATIONAL DOX - SHORT MINISTRY OF MEMORIES / 16’ ATLANTIS / 24’
GOLDEN AGES OF CROATIAN EXPERIMENTAL FILM THE MARKET / 10’ LA PETITE MORT / 7’ THE SPLIT WATERCOLOUR / 15’ THE SPECTERS OF VERONICA / 8’ DANIIL IVANOVIC, YOUR ARE FREE / 6’ THE TINIEST / 16’ SITE SELECTION / 3’ A.D.A.M / 13’
INTERNATIONAL DOX - SHORT OFF THE UNKNOWN / 10’ TERRITORY / 17’
BALKAN DOX UNIDENTIFIED / 40’ THE TRACE OF THE BUTTERFLY / 68’
GREEN DOX VIRUNGA / 90’
UNCHARTED STATES OF AMERICA DUBLIN / 1’ CHINA TOWN / 52’ PROFIT MOTIVE AND THE WHISPERING WIND / 58’
HUMAN RIGHTS DOX MISSION RAPE - A TOOL OF WAR / 62’
FOOD ON FILM THE NEW FOODIES / 52’ FUTURE IS HERE FJALËT E HESHTURA / 8’ JETA ME UZIN / 7’ MUHABETI MASDITE / 8’ ERGYS / 5’ IT’S NOT ALL ABOUT THE MOVIE / 4’
BALKAN DOX LOST BUTTON / 88’
BALKAN DOX ANA SQUARE / 26’ MANA / 70’
INTERNATIONAL DOX - FEATURE THE ROYAL ROAD / 65’
INTERNATIONAL DOX - FEATURE ELEPHANT’S DREAM / 74’
KINO LUMBARDHI
KINO NË LUM
DOKUKINO PLLATO
KINO KALAJA
DREAM CINEMA
00
INTERNATIONAL DOX - FEATURE ABOVE AND BELOW / 118’
BALKAN DOX ABDUL & HAMZA* / 45’ COLONY / 50’
NATIONAL SHORTS OF DOGS AND LIONS / 23’ SHATI - THE VILLAGE / 15’ A POLITICAL CARE / 18’ TË PAFAJSHMIT / 15’
HUMAN RIGHTS DOX DEMOCRATS/ 100’
SPECIAL PRESENTATION THE DARKNESS COLLECTION / 175’
00
FILMS ON FILM DIRECTED BY JOHN FORD / 99’
BALKAN DOX KANGË E DEFA* / 29’ SKANDAL / 64’
INTERNATIONAL SHORTS THE GOOD LIFE - OVER THERE / 29’ SLAUGHTERHOUSE / 24’ A NORMAL STORY / 16’ LEONARDO / 19’
GREEN DOX WHITE COAL / 70’
SPECIAL PRESENTATION THE DARKNESS COLLECTION CONTINUES...
20 22
SCREENING OF KINO PRIZRENI FILMS
1
CyanMagentaYellowBlack
00
12
KINO KLUBI
Zogjtë nuk njohin kufij Prizren. 206 kilometra prej Nishit. Madje më afër se Beogradi, e ekzotikë e vërtetë. Nuk do të isha i sinqertë nëse do të thosha se kam dëgjuar më herët për DokuFestin. Nuk kam dëgjuar më parë. Herën e parë kam kërkuar në ‘google’ kur një shok më përmendi mundësinë që të vijmë bashkë në këtë festival. -Si është e mundur që nuk ke dëgjuar për DokuFestin? Ky është me gjasë njëri prej festivaleve më të mira kulturore në këtë pjesë të Evropës. E ku jeton ti? Më vinte turp kur ju thashë shokëve se po shkoj ‘atje në njëfarë DokuFesti”, duke mos dashur që të ul vlerën e tij, por vetëm të tingëllojë paksa modest, përkatësisht t’ju ofroj mundësinë atyre që të më thonë “çka është kjo?”. Natyrisht, doli se jam i po aq painformuar sa edhe herën e parë. Jo vetëm që të gjithë kishin dëgjuar për festivalin, por shpesh edhe kishin qenë pjesë e tij. Nuk mund ta besoja se një festival mundet që për aq kohë të shkurtër të bëhet pjesë e qytetit në këtë masë të madhe. Sigurisht, po flasim për Ballkanin, jo për Skandinavinë, Holandën apo Kanadën. Është plotësisht e pabesueshme të shohësh se si i tërë qyteti jeton për festivalin gjatë ditëve të mbajtjes së tij. Ka kohë që kam humbur zakonin për çfarëdo kritike të shoqërisë apo për “veprimtari subversive” në kinematë e Nishit, derisa në teatrin e qytetit si guxim konsiderohet edhe Nushiqi. Se nuk bëhet fjalë për rrëfim të zakonshëm e kam kuptuar në atë moment kur publiku pa duartrokitje nisi që të largohej nga Kino “Lumbardhi”, pas projektimit të filmit “Those who feel the fire burning”, me të cilin edhe u hap edicioni i sivjetmë i festivalit.
CyanMagentaYellowBlack
Jo, jo për atë se filmi ishte i keq. Përkundrazi. Porosia që futet në tru jo vetëm si informatë, por edhe si një përvojë krejtësisht e re. Përvojë në të cilën ndjen rrëfimin e emigrantëve, të cilët ikin nga shtetet e ndryshme afrikane, duke e paguar shpeshherë me jetën e tyre apo të afërmve të tyre rrugën drejt ëndrrës që kanë, kah Evropa perëndimore, që e ndiqni nga këndvështrimi i këpucëve të tyre, duke shikuar nga sytë e tyre…nga rajoni të cilin pjesa dërmuese e Evropës e përjeton si zorrë qorre, duke pritur nga aty vetëm lajme të këqija, krejt papritmas vjen mendimi kritik, i artikuluar përmes motos së festivalit “Zogjtë mund të fluturojnë. Pse unë jo?”.
Foto: Tughan Anit
Të ëndërrosh para ekranit të madh GENERAL SPONSOR
Kur për herë të parë DokuFest solli kinemanë mbi ujin e Lumbardhit, shikimi i një filmi apo dokumentari kishte marrë një kuptim tjetër. Përzierja e tingujve të ujit dhe filmit apo dokumentarit ishte një ndjenjë që audienca ndërkombëtare e festivalit nuk e kishte përjetuar më parë. Dhe vit pas viti, kjo kinema u bë njëra prej disa ikonave dalluese të Prizrenit. Madje edhe e zakonshme, sa edhe kinemaja tjetër e jashtëzakonshme e DokuFestit, ajo në Kalanë e Prizrenit. Kjo kinema që i ofron publikut mundësinë qëIT në të njëjtën kohë të magjepset me Partner pamjen e mrekullueshme të qytetit dhe imazhin e filmave dhe dokumentarëve që shfaqen aty. Por kërkimi i organizatorëve të festivalit për hapësira të reja ku do të mund të vendosej ekrani i madh nuk ka ndaluar ende.
2
Ekrani i madh është i vendosur skaj rrjedhjes së Lumbardhit, afër lisave Media të gjatë Sponsor të parkut. Në vend të karrigeve janë vendosur shtretër të krijuar nga paletat e drurit dhe sfungjerët me ngjyra të ndryshme. Dhe programi i filmave, i krijuar enkas për këtë kinema, është gjithashtu një ëndërr e vërtetë. Kinemaja Andrra është në të njëjtin vend ku mbahen Dokunights, dhe filmat që projektohen kanë të bëjnë me muzikën, por edhe tema tjera nga përditshmëria njerëzore.
Të gjitha këto rrëfime të treguara përmes kamerave të regjisorëve të ndryshëm, mund të përjetohen në mënyrë të veçantë në vendin ku filmi e ambienti bëhen bashkë dhe shikuesit i ofrojnë ndjenjën e ëndrrës. Kjo ngase shikimi i filmit mund të bëhet edhe në pozitë të shtrirë, varësisht nga disponimi. Dhe kurE KtaOSOVËS mendosh se Rnë fakt, krejt ideja e EREPUBLIKA në këtëE hapësirë natyra Edhe bota e filREPUBLIKA EPUBLIKA E KOSOVËS KOSOVËS ku puqen REPUBLIKA KOSOVËS MINISTRIA E KULTURËS, RINISË MINISTRIA E PUNËVE TË JASHTME MINISTRIA E DIASPORËS nisjesDHEsëSPORTIT festivalit ka qenë risjellja në jetë e kine- MINISTRIA mit, EtëINTEGRIMIT enjten EUROPIAN mbrëma vjen një projektim i veçantë, masë Lumbardhi, që pas 13 vitesh është rikthyer me titullin “The Darkness Collection” (Koleksioni jo vetëm si një kinema, por si hapësirë kulturore i errësirës), që nis të shfaqet nga ora 20:00 e deri në Culture for All - Phase III Embassy of the dhe multifunksonale, kërkimi për kinema të reja orët e vona të natës. Kingdom of the Netherlands së paku gjatë festivalit i jep kuptim të veçantë DoKosovo kuFest-it. Në dhjetor të vitit 2012, filmbërësi dhe drejtori arKOMUNA PRIZREN Përderisa DokuFest edhe zyrtarisht e ka bërë re- tistik i festivalit Punto de Vista në Spanjë, Oskar alitet ëndrrën që Prizrenin ta bëj me kinema të Alegria filloi punën në grumbullimin e filmave AUSTRIAN vërtetë, këtë vit ka sjellë edhe një kinema, atë të mbi errësirën në një cep të botës të quajtur Artazu EMBASSY KOSOVO ëndrrave. me ndihmën e një grupi të filmbërësve pjesëmarrës ndërkombëtar. Rezultati, është ky film unik E quajtur “Dream Cinema” apo “Kino Andrra”, kjo mbi bukuritë dhe misteret e forcës së errësirës, kinema është e vendosur në Parkun e Marashit, në ashtu siç janë parë nga 38 artistë. kompleksin Andrra, aty ku edhe gjatë natës mba- Ne ju ftojmë që ta shikoni filmin mbi bukuritë dhe hen DokuNights. misteret e forcës së errësirës në Andërr. An EU project managed by the European Union Office in Kosovo
Implemented by
EMBASSY OF FINLAND PRISTINA - KOSOVO
Pas katër ditësh fantastike të festivalit si vazhdim logjik më imponohet përfundimi se zogjtë nuk njohin kufij, por pyetja është se pse ne ia vendosin ato vetvetes tonë. Predrag Blagojević, gazetar Nish
OFFICIAL HOST
Lojë shpërblyese Fujifilm gjatë ditëve të DokuFestit dhuron nga një aparat për pjesëmarrësit e lojës shpërblyese.
Fituesi e Lojës shpërblyese: Sokol Karabaxhak
gjirafa.com
Pjesëmarrja në lojën shpërblyese bëhet duke i plotësuar të dhënat e duhura në pjesën e prapme të biletës. Njoftimi për fituesit shpallet në DokuDaily.
Patiño kthehet me detyrë të vështirë Njëjtë ka ndodhur edhe me regjisorin spanjoll Lois Patiño, i cili pas pjesëmarrjes në vitin e kaluar me filmin e tij ‘Costa da Morte’, sivjet rikthehet në DokuFest si anëtar i jurisë në kategorinë e garës së dokumentarëve ndërkombëtarë. Pikërisht në këtë kategori ishte shfaqur dokumentari i tij, vitin e kaluar në DokuFest. Sivjet ai së bashku me të tjerë emra të njohur në industrinë e filmbërjes do të vlerësojnë dokumentarët më të mirë ndërkombëtar. Lois Patiño është një regjisor i gjeneratës së re të filmbërësve në Spanjë. I lindur më 1983 në Vigo të Spanjës, puna e tij është e lidhur ngushtë me video instalacionet dhe eksperimentin në kinematografi. Për të, vetëm pjesëmarrja në DokuFest është një kënaqësi në vete dhe unike. “Sesi bëhesh pjesë e festivalit, pastaj është çështje tjetër, ose nivel tjetër i kënaqësisë”, thotë Lois Patiño. Vitin e kaluar, Lois Patiño kishte sjellë rrëfimin për një rajon në veri-perëndim të Galicias (Spanjë), e cila konsiderohej si fundi i botës gjatë periudhës romake. Emri i filmit është dramatik sikurse bregu ku kanë ndodhur një numër mbytjesh të anijeve për një kohë të gjatë, në zonën e përbërë nga shkëmbinjtë, errësira dhe stuhia.
Dokumentari i tij, edhe pse nuk kishte arritur të merrte ndonjë çmim në kategorinë e dokumentarëve ndërkombëtar, ishte vlerësuar si një punë e cila të fut në një marrëdhënie intime edhe luftë antagoniste me pafundësinë e këtij territori. Lois Patiño nuk kishte sjellë dialogë mes njerëzve po mes erës, gurëve, detit e zjarrit, që janë personazhe në këtë film, dhe përmes tyre ai ia ofronte publikut misterin e natyrës, duke e kuptuar atë si një tërësi e bashkuar me njeriun, historinë e tij dhe legjendat. Sivjet ai do të vlerësoj punët e kolegëve të tij. “Ende nuk i kam parë shumicën e dokumentarëve në këtë kategori por e kam përshtypjen se do të jetë një proces i vështirë sepse mesa e pash nga programi dhe nga disa dokumentar që i kam të njohur, konkurrenca është shumë e fortë”, thotë Lois Patiño. Fokuse specifike të veprave të tij janë zhvilluar në vende si New York Film Festival (Views form the Avant Garde), Flaherty Seminar (Colgate University) në BAFICI (Argentina) dhe Festival of Cali (Colombia). Ai është ftuar t’i paraqesë veprat e tij në universitete si Harvard, Cal Arts (LA), California College of the Arts, FUC (Buenos Aires) dhe Instituto Politecnico (Porto). Por cila është ndjeja më e mirë për Lois Patiño? Të marrësh pjesë si filmbërës ku do të vlerësohesh apo si anëtar jurie që të vlerësosh të tjerët. Për Lois Patiño pjesëmarrja si filmbërës është më emocionuese.
“Është ndryshe kur merr pjesë me ndonjë film ose dokumentar sepse je më i emocionuar, duke pasur parasysh faktin se puna jote shfaqet para publikut dhe është gjithmonë interesante të shohësh reagimin e tyre”, thotë Patiño. Vitin e kaluar, Lois thotë të jetë kënaqur shumë pasi ka pasur kohë më shumë për të shijuar atmosferën jashtë kinemave dhe aktiviteteve të ndryshme në DokuFest. Ndërsa këtë vit ai është i bllokuar në kinema. “Sivjet jam me një detyrë që të vlerësoj dhe kjo në fillim nuk më është dukur dhe aq e zorshme ose me stres. Tash që jam këtu dhe që më duhet të shoh krejt filmat më dhimbset pak vetja që nuk mund të shijoj për shembull, qëndrimin deri në mëngjes”, thotë Lois Patiño. Megjithatë fakti që DokuFest e ka ftuar sivjet si anëtar jurie për të është një vlerësim i madh dhe që e bënë të ndihet jashtëzakonisht mirë. “Është kënaqësi që pas një viti që merr pjesë si regjisor, të ftohesh në juri. Kjo për mua është diçka që më bënë të ndihem i vlerësuar lartë”, thotë Patiño. Por nëse Lois Patiño do të ftohej edhe vitin e ardhshëm në DokuFest, thotë se do të preferonte ardhjen si vizitor. “Do të doja që këtë festival ta shijoja si vizitor sepse e shoh sa shumë kënaqësi përjetojnë njerëzit”, shprehet Patiño.
3
CyanMagentaYellowBlack
Ta shijosh Dokufest-in do të thotë që të vish në këtë festival jo vetëm një herë. Dhe shumë nga ata që e kanë shijuar një herë festivalin që mbahet në Prizren nuk e kanë lënë me kaq.
FILMAT E REKOMANDUAR CINEMA: A PUBLIC AFFAIR
12:00 KINO KLUBI Tatiana Brandrup Gjermani - 2015 Një burrë në Moskë lufton për vizionin e tij të kinemasë duke e parë atë si rrugën drejt një shoqërie më të mirë. GREENLAND
Jean–Pierre Rehm befasohet me ndryshimet e DokuFest-it Jean–Pierre Rehm rikthehet një dekadë më vonë në DokuFest dhe gjithçka po i duket më ndryshe. Linja editoriale e filmave, rritja e DokuFest-it, mos ndërprerja e energjisë elektrike e edhe vet qyteti, janë gjërat
12:00 SHTËPIA E KULTURËS Oren Gerner Izrael - 2014 Oreni vjen te shtëpia e prindërve të tij për të paketuar gjësendet e tij para shpërnguljes me të dashurën e tij.
CyanMagentaYellowBlack
THE DARKNESS COLLECTION
22:00 DREAM CINEMA Various Artists Një përmbledhje e filmave rreth errësirës të bëra nga regjisorë nga e gjithë bota të mbledhura nga Oskar Alegria
4
Edhe pse është sezon pushimesh pranoi që të jetë në juri të edicionit të XIX të DokuFestit. Shprehet i lumtur për këtë, dhe thekson se ftesën e pranoi menjëherë.
Rehm, anëtari i jurisë në kategorinë garuese të Dokumentarëve Ndërkombëtarë shprehet i befasuar me disa nga filmat që ka parë deri tani në Prizren. Duke krahasuar festivalin me 10 vite më parë, kur edhe atëherë ishte anëtar jurie, drejtori i festivalit ndërkombëtar të filmit dokumentar në Marsejë (FID Marseille), thotë se atëherë DokuFest ishte mjaft më i vogël dhe më modest.
“Jam shumë i lumtur që jam kthyer. Kur Vetoni (Nurkollari) më tha që duhet të kthehesh (në festival), unë i thashë pse jo. Për mua është vështirë të përkushtohem në këtë kohë, sepse është kohë pushimesh dhe normalisht do të thosha jo. Mirëpo për Vetonin kam respekt të vërtetë. Ai dhe i gjithë ekipi i festivalit janë të mrekullueshëm. I njoh që prej 10 vitesh dhe më vjen mirë që sërish i takoj”, pohoi ai.
“Atëkohë, festivali ishte ende në fillim të tij, qyteti ka qenë krejt ndryshe njëjtë siç ka qenë edhe vet festivali ndryshe, shumë më i vogël. Gjithashtu, ka qenë duke kaluar disa vështirësi teknike, pasi juria atëkohë derisa i shikonte filmat në ekran, ndërpritej energjia elektrike dhe kështu detyroheshim të bënim pushime për kafe. Edhe vet filmat atëkohë kanë qenë më ndryshe se sa që janë tani”, thotë Rehm.
I pyetur nëse i ka lënë mbresa tema e këtij viti, që është migrimi, ai thekson se festivalit jo domosdoshmërish i duhet një temë. “Por nëse dikush vendos për një temë, atëherë pse jo”, tha ai. Duke shprehur interesim të madh për të parë filma kosovar, atë mund ta gjeni te kafenetë e vjetra, aty ku është mësuar të qëndroj qysh para shumë vitesh, ngase atë kohë nuk kishte të tjera.
Përfshirja e profesionistëve nga vende të ndryshme të botës e edhe qasja kinematografike, janë ato që ia tërhoqën vëmendjen këtë vit.
Ndryshe, JeanPierre Rehm, është i diplomuar nga Ecole Normal Superieure dhe student i literaturës moderne dhe filozofisë, ka lëvizur nga mësimdhënia (në histori dhe teori arti e filmi) në shkolla të ndryshme të artit, në Ministrinë e Kulturës në Francë, e deri të kurimi i ekspozitave (Cairo Museum of Modern Art, Yokohama Art Center në Japoni, Witte de With në Rotterdam, Fondation Caixa në Barcelonë).
“Ka një rritje të dukshme të festivalit që është gjë e mirë. Por, kjo normalisht nuk do të thotë se gjithmonë është gjë e mirë. Por linja editoriale kësaj radhe është më specifike se sa herën e parë. Kësaj radhe ka edhe një qasje më kinematografike, që mua më pëlqen. Jam befasuar pozitivisht me disa prej filmave që i kam parë deri më tash. Kam parë edhe shumë profesionistë nga shumë vende të botës, si nga Spanja, Portugalia, SHBA-ja, Franca, etj”, deklaroi ai.
Ai shkruan rregullisht për media të ndryshme: katalogë ekspozitash, monografi artistësh dhe kineastësh, kritikë arti dhe kinemaje si në Cahiers du Cinéma, Cinéma, Trafic, etj. Nga 2001, është drejtor në FID Marseille.
FILMAT E REKOMANDUAR VIRUNGA
16:00 SHTËPIA E KULTURËS
Filmi mbi ‘Che Guevaran’ e Revolucionit të Egjiptit Mahmoud Darwish, shkrimtar palestinez, e ka një poezi me të njëjtin titull sikur filmi i saj. “The trace of the butterfly” (Gjurma e fluturës) është një tregim interesant mbi Mina Daniel – një prej 27 të vrarëve në trazirat dhe masakrën Maspero në Egjipt, në tetor të vitit 2011-të. Mina Daniel është flutura, e cila ka vdekur por që ka lënë gjurmë dhe ka ndryshuar jetët e njerëzve. Jo më larg se atë të motrës së saj. Ditën që ai ka vdekur, ajo ka ndryshuar në mënyrë drastike. Regjisorja Amal Ramsis ka qenë aty, për të kapur me aparatin e saj momentet që bënë revolucionin, pas revolucionit. Në intervistën për DokuDaily ajo tregon më shumë për filmin. DD: Na trego pak për filmin, për Revolucionin e Egjiptit dhe krijimin tënd artistik... Ramsis: Kur ndodhi kjo masakër e famshme, unë e njoha motrën e Mina Daniel – një prej aktivistëve më të mëdhenj të revolucionit. Madje atë e quajnë Che Guevara i këtij revolucioni. Motra e tij që nga dita kur u vra vëllai i saj ndryshoi totalisht. Nga një grua tradicionale dhe me vlera radikale ajo u nda nga burri, mori timonin në dorë dhe nisi luftën kundër regjimit. Është e para grua që foli më publikisht kundër regjimit të Mubarakut. Më pas e përcolla nëpër protesta tjera, momentet e ndryshme të tensionit, dhe u ndjeva e sigurt sepse të gjithë përreth ishin përkrahës. DD: Është vështirë të jesh një regjisore kundër regjimit?
LOST BUTTON
Ramsis: E para, nuk marr fonde prej shtetit. E dyta, ka taktika se ku e si të shfaqësh filmin tënd. Nuk bëhet fjalë për shfaqje të filmit në institucione publike të kulturës, përpos në hapësirat alternative – në ato të cilat pranojnë të shfaqin një film që shpërfaq fytyrën e vërtetë të Egjiptit si shtet i korruptuar dhe shtet policor e agresiv. Është vështirë sepse duhet punuar fshehurazi, me kamera të vogla dhe shpesh censura nuk të lejon të marrësh frymë. Megjithatë, shtypja të bën më kreativ. Filmin që po e shfaqim në DokuFest e kemi shfaqur në Universitetin Amerikan në Kajro, vend ku nuk ka politika të egra. DD: Si është sot situata me filmin në Egjipt? Ramsis: Ka një gjeneratë të re të regjisorëve të cilët duhet pasur shumë kujdes në ekspertizën e tyre filmike dhe kinematografike. E shoh edhe këtu në DokuFest se ka rëndësi të madhe kjo pjesë e botës dhe filmat që krijohen aty. Normalisht që nuk mund të themi që ka hapësirë normale dhe të shëndoshë për punë, por puna e regjisorit është të shkatërrojë kufijtë e krijuara nga shoqëria.
18:00 DOKUKINO Renato Tonkovic, Mario Vukadin, Robert Bubalo BiH, Kroaci, Austri - 2015 Një biografi për bateristin e grupit më të madh rok të ish-Jugosllavisë - Bijelo Dugme. MINISTRY OF MEMORIES
DD: Sa është e rëndësishme për ty të shfaqësh filmin në DokuFest Ramsis: Unë sot erdha dhe ende po njihem me DokuFestin. Është shumë e rëndësishme sepse e di që edhe në këtë anë të botës ka probleme me regjimin, sado që duket ndryshe prapë jemi në të njëjtën frekuencë. Nuk kam krijuar pritje, por shpresoj që sa më shumë njerëz ta shohin filmin dhe ta kuptojnë të vërtetën.
CyanMagentaYellowBlack
Çka lë pas një flutur në momentin kur largohet dhe preket me ajrin ? A lë gjurmë, a i shohim gjurmët, apo e marrim vesh më vonë efektin ?
Orlando von Einsiedel Britani e Madhe, Kongo - 2014 Tregim i jashtëzakonshëm i një grupi të njerëzve të guximshëm që rrezikojnë jetët e tyre për të ndërtuar një të ardhme më të mirë në një pjesë të Afrikës.
12:00 DOKUKINO Fisnik Maxhuni and Alain Guillebeau Zvicër, Bosnje dhe Hercegovinë - 2015 Dy djem shetisin natën në Sarajevë. Gjatë ecjes, ata shohin ndryshimet e natës.
5
RECENSIONE International Shorts
BOYS / POJKARNA Regjisori: Isabella Carbonell Suedi/Sweden - 2015
Thursday 20:00 SHTËPIA E KULTURËS 19 Drithëruese! Filmi ma kujtoi fjalën e Michael Haneke “Unë bëj filma që nuk mund t`i shihni rehat”. Ky film është një i tillë. Sepse tema është dhunimi seksual i një fëmije pesë vjeç, ndërsa trajtimi i kësaj është gati i pakursyer: regjisorja Isabella Carbonell na fut në sy këtë fakt. Kjo besoj se është një zgjidhje e qëllimshme për të na lënë neve shikuesve të gjykojmë në mënyrë subjektive, dhe ta takojmë protagonistin pa asnjë ndërmjetësim. Ne e përcjellim protagonistin Markus, në jetën e tij pas veprës, në një hapësirë rehabilituese. Ai duket sa i ngurruar aq edhe i frikësuar.
Nga prerja e flokëve, nga e dridhura e trupit që e përkon në ditën kur do të rrëfehet, nga ngurrimi kur do të zbulojë që ndjehet i “turpëruar”, jepet drejt konflikti i brendshëm i karakterit, me të cilin arrijmë të përvetësohemi edhe ne. Filmi me fjalorin e hapur dhe me figurat subliminale të lidhura me temën, është rrekur që të krijojë një atmosferë ku secili element punon për ta treguar konfliktin e brendshëm statiko-dinamik që mund të përjetoj një djalë të tillë.
Gjuha e regjisë së “Isabella Carbonell” është ajo e drejtpërdrejtë, sepse me vendosmëri portretizon fytyrat, veçanërisht atë të turpëruar të Markusit, fajtorit pra, dhe veçanërisht e kursen atë të gjykatëses, ndërgjegjes, pra. Kjo mënyrë na vë ballë për ballë me protagonistin dhe fajin e tij.Nëse e kujtojmë se filmat ndërtohen në veprime dhe reagime, këtu Markusi vepron ndërsa Tobiasi, një djalë agresiv, reagon, edhe në vend të shikuesit. Në fund të filmit vjen kulminacioni i konfliktit të brendshëm të protagonistit. (Nga Roland Spahiu)
National Shorts
TË PAFAJSHMIT Regjisori: Amir Vitia Kosova/Kosovo - 2015
CyanMagentaYellowBlack
Thursday 20:00 Dokukino Pllato 15’
Filmi ka një ritëm të shpejtë hyrjeje me motive humori, të cilat më pas do të zhduken.Një natë e zakonshme e një punëtori në qendër të telefonatave të një kompanie taksiste, shndërrohet në një natë të pazakonshme kur merr një thirrje insistuese nga një viktimë e luftës së Kosovës. Dëshira e tij është që të vijë një taksi në lagjen e pashtruar ku jetojnë viktimat e luftës. Problemi është se taksitë nuk mund të hynë në atë lagje të pashtruar, edhe pse aty jetojnë viktimat e luftës.
6
Duke e rrezikuar punën e tij, punëtori më në fund vendos të dërgoj një taksi, i cili më pas do të niset në një rrugë të mistershme. Ritmi i filmit shkon në rënie kur viktima i dëshpëruar me trajtimin e tij paslufte, merr peng shoferin e taksisë dhe niset në një vend të panjohur. Motivet e humorit tashmë ia lënë vendin shqetësimit dhe një situate plotësisht të panjohur, e cila do e rrit sërish ritmin.
për papërgjegjësinë e institucioneve përkatëse në Kosovë, është një skenar dhe një regji që rreket të futet edhe në ndjenjat e viktimës së luftës. Në afërsi të fundit të filmit, para se të ndodh e papritura, derdhen dhimbjet para një të panjohuri, para një të i quajtur “i pafajshmi”.
Amir Vitija, skenaristi dhe regjisori i filmit, e përkufizon ngjarjen brenda një nate. Më tepër se sa vetëm një kritikë
(Nga Roland Spahiu)
Të pafajshmit vjen në DokuFest për premierën botërore në kuadër të garës së filmave kombëtarë.
RECENSIONE International Shorts
SLAUGHTERHOUSE Regjisori: Behzad Azadi Iran - 2015
E enjte 22:00 Dokukiano Pllato 24’
Filmi flet për katër shokë, që ëndërrojnë të bëhen shitës të drogës në të ardhmen e tyre. Kalojnë kohë bashkë, kanë një motor të përbashkët që e përdorin të gjithë në të njëjtën kohë, i vihen kundër familjes për klanin e tyre, njëri i vjedh vathët e motrës foshnje ndërsa tjetri fjalosët me babain për ëndrrat e tyre të droguar. Verbërimin e adoleshencës, regjisori dhe skenaristi i filmit Behzad Azadi e tregon me një lehtësi marramendëse. Ta prezantosh gjakftohtësinë e papjekurisë gjaknxehtë në një kohë të shpejtë kërkon guxim dhe llogaritje dhe
kujdes ndaj parimeve dramatike. Këtë lloj të ndërtimit të kujdesshëm e shohim deri në fund. Kur më i vogli prej tyre, akoma fëmijë, vdes nga doza e madhe e drogës, regjisori nuk na jep atë çfarë mund të presim, apo atë çfarë mund ta kishim pranuar. Për shembull, nuk shohim një ndryshim në karakteret e personazheve. Ata reagojnë krejtësisht gjakftohtë ndaj dozës së tepruar dhe e respektojnë verbërisht liderin e grupit, i cili e hedh trupin e shokut në mes të qytetit.
Ritmi i gjuhës nuk ndryshon sepse Azadi në vend se të na shfaq ndonjë kryengritje ndaj liderit i cili nuk i lejon madje as të shkojnë ta shohin shokun e tyre në spital, ai e vazhdon vijën dramatike duke shfaqur një panikosje vetëm sipërfaqësore dhe e potencon lojën intriguese të liderit të klanit. Azadi, ashtu si e ndërton edhe e përfundon filmin, çuditërisht me një lehtësi marramendëse. (Nga Roland Spahiu)
International Shorts
THE GOOD LIFE OVER THERE Regjisori: Izer Aliu Norvegji/Norway - 2014
E enjte 22:00 Dokukiano Pllato 29’
Benjamini është pika e vrojtimit e problematikës së kurbetit, sepse ai e ka shembull babin e tij, të cilin e sheh si më të mirin në të gjitha çështjet.
Por çfarë në qoftë se Benjamini do të zhgënjehet me babain dhe pjekuria e Samiut, azilkërkuesit, do ta mbulojë atë, për ti bërë këta dy karaktere polarizues, shok të njëri-tjetrit? Izer Aliu, regjisori i filmit, zgjedh një gjuhë ndërmjet komedisë dhe sarkazmit, duke i kushtuar rëndësi komikes së gjendjes dhe jo të fjalës. Në film përdorët edhe një element dramatik që quhet “simetri”.
Këtë element dramatik mund ta shohim edhe te filmi “Viva Zapata” të regjisorit “Elia Kazan”. Kjo temë ndërkombëtare që lokalizohet në Norvegjinë e sotme, paraqitet si një kritikë e sistemit selektues të institucioneve të kohës. Ajo na fut në sy se ky sistem, “ti po, ti jo”, është i diskutueshëm. (Nga Roland Spahiu)
Me këtë si fillon ngjarja ashtu edhe mbaron, me të njëjtën hapësirë por me një ndryshim tematik.
7
CyanMagentaYellowBlack
Të pëlqen një film kur të nxit të qeshësh, por ai në fakt nuk qesh. Ngjarja zhvillohet në Norvegji, vendi i ëndrrave të azilkërkuesve.Protagonisti jonë, Samiu, që ka lënë pas familjen dhe është nisur në kurbet për një arsye që madje as vet nuk mund ta definojë, është duke punuar në një kompani private të një atdhetarit të tij. Samiun e pret një ditë e pazakontë, pasi njoftohet me djalin e shefit, Benjaminin problematik.
CyanMagentaYellowBlack
8
DOKUNIGHTS
BLOODY FOREIGNERS
TURBO BILBILAT
Një përzierje e lezetshme folkut, rockut, funkut, reggae e përcjellur me ritëm të thepisur sporadikisht, The Bloody Foreigners sjellin në Dokufest double-albumin e tyre i cili do të performohet në tërësi për herë të parë . Do të ketë humbje mendësh!!!
Turbo Bilbilat do të na dërgojnë në një udhëtim të tranzicioneve psikodelike të House dhe Tekno, me disa ndalesa në tinguj të pianos elektrike dhe perkusioneve. Një natë për delfina, ju lutemi të sjellni pishinën e juaj, ne do të kujdesemi të ketë not.
A jolly concoction of folk, rock, funk reggae pursued with abrupt and sharp grooves, The Bloody Foreigners bring to DokuFest their double album performed live for the first time in its entirety. There shall be much craziness!!!
Turbo Bilbilat will take us to a trip of psychedelic transitions of house and techno, with some occasional detours to the synth and percussion stops. A safe night for dolphins, please bring your own swimming pool, we will provide the swimming E ENJTE 00:00 @Andrra Marash / THURSDAY 00:00 @Andrra Marash
DOKU CITY 2015
Prishtinë
Gjakovë
13 4
Tirana
7
S
6
14
11
Shkup
M
1
10
8
camp
3
2 12 9
CyanMagentaYellowBlack
5
S M
9
CyanMagentaYellowBlack
10
Foto: Tughan Anit
Nga Revolucioni i Egjiptit te emigrantët shqiptarë në Greqi Egjipti, një territor interesant filmik, edhe sivjet zë vendin e tij meritor me regjisorët kreativ. Karim Aitouna është producent nga Egjipti i cili vjen për herë të parë në DokuFest. “Je suis le Peupe” është tregimi mbi protestat antiqeveritare në Egjiptin e vitit 2011-të. Të jesh një filmbërës në një ambient kontaminues si Egjipti, për Aitouna është një dikotomi në vete. “Është një shikim mbi jetët e familjeve të ndryshme në Egjipt, në Kairo, kur ndodhin këto protesta. Filmi më shumë merret me fshatarët dhe dëshpërimin e tyre me zhvillimet nën ombrellën e Mubarakut. Dokumentari tregon edhe për Morsin dhe për jetën e cila në tërësi nuk ndryshon shumë, përkundër mizorive” tregon producenti i filmit 111 minutësh i cili ka marrë çmime në Roterdam, në Vankuver e në Belfort. “Në film tregohen edhe dy të rinj të cilët lirohen nga burgu në Egjipt dhe më pas i bashkohen forcave të ISIS-it. Në njëfarë mënyrë, dora e drejtësisë dështon dhe ajo bëhet krejt e parëndësishme në këtë kontest. Në festivalin e filmit në Kajro filmin e larguan nga konkurrenca dhe i dhanë një shantazhim gjithandej” tregon regjisori, i cili kujton sheshin
Tahrir dhe gjithçka që ndodhi brenda disa ditëve atje. Aitouna tregon edhe për planet e tij, për filmat të cilët thotë se do të donte që ta kishin premierën në edicionet e ardhshme të DokuFest. Ai po punon në një film mbi Marokun, me një regjisor polak, dhe thotë se kësisoj do të mund ta tregonte historinë e shtetit të tij në anë të ndryshme të botës. Edhe Amal Ramsis e di mirë ndjenjën e të xhiruarit në situata kontroverse, në shesh në mesin e shumë protestuesve që kërkojnë drejtësi. Ajo ka realizuar filmin “The trace of butterfly”, një tregim mbi Çegevarën e Revolucionit të Egjiptit – Mina Daniel. Mina u vra në masakrën e vitit 2011-të në Maspero, ku 27 persona humbën jetën. Ajo ka marrë motrën e Daniel e cila qysh në ditën kur iu vra vëllai, nisi revolucionin e saj personal. Ajo la burrin dhe jetën tradicionale, doli në shtyp me zërin e arsyes dhe u bë një ndër zërat kryesorë në revolucionin e Kajros. “Ka pasur momente kur kam dashur të ndaloj, por prapë personazhi im më ka shtyrë drejt xhirimit. Në Egjipt, nuk ka hapësirë konvencionale për të xhiruar, por ne si regjisorë kemi trikat tanë. Unë e morra motrën e martirit, u nisa me të nëpër rrugë dhe nisëm të xhironim situata që na vinin aty për aty. Ka shumë pak intervista” tregon Ramsis.
Nëse ka dikush që e kupton më së miri ndjenjën e migracionit, largimit nga një vend në tjetrin si një nomad që nuk zgjedhë të jetë i tillë, është regjisori Roland Uruçi. Ai sivjet vjen në DokuFest me një tregim mbi raportin Shqipëri – Greqi, mbi emigrantët shqiptarë që nisen drejt Greqisë për një jetë më të mirë. Uruçi vjen nga Maqedonia. “Kujtoj se kur kam hyrë në Greqi, një zyrtar amerikan me origjinë greke më tha se pasaporta ime ishte jovalide, edhe pse unë kam pasaportë amerikane por mbiemri im është maqedon. Pra më tha se pak a shumë jam ilegal në këto anë të botës”, tregon Uruçi. Ai sivjet sjellë në DokuFest historinë e migrimit në filmin e tij “I paftuari”, historinë e vërtetë të një shoku të tij i cili u desh të kalonte në një sagë zhvillimesh, si i paftuar e pa identitet në udhëtimet e tij. “Në rastet e tilla, varet sa mund të durosh, sa ke mundësi për të shpëtuar. Shoku im në film arrestohet pa pikë arsye, dhe këto gjëra ndodhin edhe sot. Më vjen keq për Greqinë dhe Shqipërinë sepse kulturalisht jemi kaq afër njëri tjetrit, dhe raporti ynë është i tensionuar në disa raste”, thekson Uruçi. Ai tregon se po përgatit një komedi në Nju Jork, atje ku edhe jeton, për të ndërruar pak valën e tematikave filmike në të cilat ka punuar për shumë kohë.
DokuFest falënderon Teatrin Profesionist të Prizrenit për mbështetjen e ofruar në këtë edicion. 11
CyanMagentaYellowBlack
Konferencat për shtyp në kuadër të DokuFestit janë mundësi e mirë për tu njoftuar me punën e regjisorëve të ndryshëm që janë mysafirë sivjet.
Birds know no borders
ENGLISH SECTION
Prizren. 206 kilometers from Nish. Takes me less time to get here than to Belgrade, yet it’s still exotic. I would be dishonest if I said that I had heard about DokuFest earlier. I hadn’t. I googled it for the first time when a friend of mine mentioned the possibility of us going there, to Prizren. - How can you not have heard of DokuFest? It’s probably one of the best film festivals in this part of Europe. Where do you live? I was ashamed when I told my friends I was going to “some DokuFest,” not wanting to minimize its value, but rather hoping that they would follow up with the question “what’s that?” Of course, I ended up looking just as ignorant as before. Not just had they heard of it, some had even participated in the festival. I couldn’t believe that a festival could become a part of the city in such a short time. Of course, we’re talking about the Balkans, not Scandinavia, Holland or Canada. It’s completely unbelievable when you see the entire city living for the festival during its days. I stopped expecting any criticism of society or “subversive activities” in cinemas in Nish, and when it came to theater, Nusic was considered brave there. The moment I realized this wasn’t just any event, was when the public at the screening of “Those Who Feel the Fire Burning” left the cinema without an applause. Not because the film was bad. On the contrary. A message which is not transmitted to the brain just as a piece of information, but as a new experience. You are following their journey from various African countries towards western Europe in their shoes, a journey that might cost them or their family members with their lives.
CyanMagentaYellowBlack
Most of Europe can only expect to hear bad news from this part of the world. A critical approach is unexpected, and is articulated through the motto of the festival “Birds can fly. Why can’t I?” After 4 fantastic festival days, I saw it as a logical continuation to conclude that birds know no borders, yet for some reason we put them up between each other. Predrag Blagojevic journalist Nish
12
Foto: Tughan Anit
Dream Cinema, DokuFest’s Newest Viewing Experience When DokuFest first brought the cinema on the Lumbardhi River, watching a film or a documentary got a completely new meaning. Combining the sounds of the river with the film was what the international audience had rarely witnessed before. And year after year, this cinema has become one of the icons of the Prizren-based festival, getting the attraction from international media, as well. Just like the other Prizren-specific viewing experience, the cinema on the castle overlooking Prizren. This cinema offers the public the opportunity to be swept away by the view over the city while watching the documentaries screened on the walls of the castle. DokuFest’s cinemas are deeply embedded in the fabric of the city rather than imposed upon it, which allows for the films to interact with the environment around the screen upon which it’s is being projected. But the search for new, innovative screening venues has not stopped. When you think about the fact that the whole idea behind the festival, the spark that ignited the flame, was the reinvigoration of the Lumbardhi Cinema, which has been returned to Prizren not only as a cinema, but as a cultural and artistic space.
The newest addition to the festival is also an open-air space, this time found in the lush green areas of Marash – which has until now been used mainly as DokuFest’s concert venue. Called “Dream Cinema” or “Kino Andrra,” in local language, the cinema offers a unique viewing experience – visitors can lie down and watch a film being screened there under the starry night sky of Prizren. This year Kino Andrra has shown a variety of films, ranging from those on John Ford’s cinematic oeuvre to films about the Beetles – stuff “dreams are made of.” But still in the venue were nature embraces the film, DokuFest invites you to a special presentation called “The Darkness Collection”, that starts to be screened on Thursday from 8 p.m. to late in the evening. In December of 2012, filmmaker Artistic Director of Punto de Vista festival in Spain, Oskar Alegria, began his work in collecting films on darkness in a corner of the world called Artazu and with a help of an array of participating international filmmakers. The result is a unique film on beauties and mysteries of the force of darkness as seen by 38 artists.
Patiño Back at DokuFest The same thing happened to Spanish director Lois Patiño, who after his participation last year with the film “Costa da Morte,” returns to DokuFest as a jury member in the international documentary category. His film was also shown in this category. “To become part of a festival, is really something else. A new level of enjoyment,” said Lois Patiño. Last year, Patiño was at DokuFest with his story about a region in the northwest of Galicia, Spain, that was considered the “end of the world” in Ancient Rome. With no dialogue, the films narration happens through sounds of the wind, sea and fire, the nature bound with the history and the legends. This year, he’s supposed to assess the work of his colleagues in this category. “I have still not seen most of the films in this category, but I have the impression that it will be a difficult process – the films in the contest are all strong contenders, and the competition will be tough,” says Patiño. DokuDaily asked Patiño about which one he preferred, making films or being part of a jury. Filmmaking, he says, is clearly more emotional. “It is different when you participate with a film or a documentary because you’re more emotional. Your work is being shown in front of a public and it will always be interesting to see their reaction,” says Patiño.
Last year, Patiño said he had more time to enjoy the atmosphere at DokuFest and the activities – whereas this year, he’s spending more of his time in the cinemas. “This year my job is to assess and in the beginning this didn’t seem that difficult or stressful. Now that I am here and see the volume of the films I need to see, I kind of regret not being to enjoy hanging out all night,” says Patiño with a smile. “The honor of being invited to be a jury member is large, but I would appreciate to come here as a visitor in the future. I enjoy the experiences with the people.” Lois Patiño was born in 1983 in Vigo, Spain. His videos and videoinstalations have been shown in art centers, while his films have been screened at various international festivals. Specific focuses on his work have been developed in places such as the New York Film Festival (Views form the Avant Garde), Flaherty Seminar (Colgate University) in BAFICI (Argentina) or Festival of Cali (Colombia). He has been invited to show his work at universities such as Harvard, Cal Arts (L.A.), California College of the Arts, FUC (Buenos Aires) or Instituto Politécnico (Porto). At the Locarno IFF he receieved the prize for the best emerging director with his work “Costa da Morte”. This feature film got prizes in other festivals.
BALKAN REGION & CLIMATE CHANGE Hamam Museum / 17:00 THURSDAY / 13.8.2015 At the end of November, The United Nations Climate Change Conference will take place in Paris. The conference objective is to achieve a legally binding and universal agreement on climate, from all the nations of the world. In this context a regional green debate will try to tackle the key environmental and climate change challenges and opportunities in the region.
BALKAN DOCUMENTARY CENTER: MODULE PRIZREN Doku Kino Hall 12-16.8.2015 BDC Discoveries 2015 is a project development workshop, aimed at uniting professionals with documentary projects with an international potential. Module Prizren is focused on packaging the projects for the international market. A final presentation in front of a jury, consisting of decision-makers, experts and funders, is being organized, in order to give the participants the pitching experience.
CyanMagentaYellowBlack
There are few of those who only visit DokuFest once. People tend to come back again and again, and in different capacities.
13
REVIEWS International Dox - Feature
ABOVE AND BELOW Director: Nicolas Steiner Switzerland, Germany - 2015
Thursday 20:00 Kino Lumbardhi 118’ Above and Below follows a handful of people living on the margins of society. Rick and Cindy are a loving homeless couple that live in the tunnels underneath Las Vegas, alongside an enigmatic figure named known as the Godfather. Dave has cut himself off from his family to live alone in a shelter in the California desert. April spends her time in the rocky Utah wilderness, training to one day go on a mission to Mars. Nicolas Steiner’s film is a wondrous look at individuals whose existences are markedly different than our own. Moreover, he shoots the film through a science fiction
lens, making everything take on an even more surreal perspective. Watching the subjects move through their desolate landscapes has the effect of a post-apocalyptic film – at once removed, but also very much a part of our world. It’s absolutely one of the more beautiful-looking documentaries in recent years, with a sound design to match the mood. Apart from Steiner’s stylistic flair, he also does a great job investing us in these characters.
The subjects have stories that led them to the place they are now and it’s sobering to hear what they are. In one way or another, they’ve all been outcast from our normalized society, but the more time we spend with them, the more we realize how skewed that society actually is. It’s an immersive and emotional experience that should be seen on the big screen. (by Mark Hanson)
International Dox - Feature
ELEPHANT’S DREAM Director: Kristof Bilsen UK, Belgium - 2014
CyanMagentaYellowBlack
Thursday 14:00 Dokukino 74 The capital city of the Congo, Kinshasa, is fraught with conflict and disillusion in the aftermath of the civil wars. But while crime and uncertainty permeate the streets, many citizens just try to get by in their day-to-day lives. Elephant’s Dream follows the happenings at three separate public service areas in the city: the post office, the railway station, and the firehouse. Director Kristof Bilsen takes a unique approach to his depiction of the Congo. Where other films about the embattled region have employed raw and gritty aesthetics,
14
Bilsen films the action very much like a soothing daydream. Visually, Elephant’s Dream looks spectacular – the shots thoughtfully composed to look like a painting, while still clearly capturing the alternating hubbub and malaise.
underfunding, the firefighters lack much of the equipment and resources to be able to do their job properly, which is demonstrated most frustratingly in a sequence where they can’t access enough water to try and put out a burning building.
Since the post office and railway station have both become pretty low traffic areas, there’s plenty of time to reflect on the frequent boredom of the workers. Admittedly the film drags a bit at these moments, but it jumps back to life when focusing on the fire station. Due to massive
While it has some flaws, Elephant’s Dream is a promising debut from a filmmaker trying to explore the question of what happens in a war zone once the war stops. (By Mark Hanson)
RECOMENDED FILMS VIRUNGA
16:00 SHTËPIA E KULTURËS Orlando von Einsiedel UK, Congo - 2014 Virunga is the incredible true story of a group of brave people risking their lives to build a better future in a part of Africa.
A Film About the “Che Guevara” of the Arab Spring Mahmoud Darwish, a Palestinian writer, has a poem that shares the title with this film. “The Trace of the Butterfly” is an interesting story about Mina Daniel – one of the 27 killed in the clashes and massacre in Maspero, Egypt, in October of 2011. Mina Daniel is the butterfly, the one that has left traces behind and changed people’s lives. Even his sister’s life. The day he died, Mina changed many things. Director Amal Ramsis was there, to capture the moment, the moment of revolution. She talks about the film in an interview with DokuDaily. DD: Tell us about the film, about the Egyptian Revolution and your work. Ramsis: When the massacre happened, I met Mina Daniel’s sister – Daniel was one of the biggest activists of the revolution. They even call him the Che Guevara of the revolution. His sister changed completely the day her brother was killed. A traditional woman until then, she left her husband and started fighting against the regime. She’s the first woman who spoke out publicly against the Mubarak regime. Afterwards I followed her to other protests, various moments of tension.
DD: Is it hard being an “anti-regim” director? Ramsis: First of all, I don’t get government funds. Secondly, you need to know exactly where you can show your film. There’s no chance they will ever be shown in public institutions – cultural ones – the only places that you can show the film at are alternative venues. The venues that will allow a film to be shown that depicts the true face of Egypt, a corrupt country and an aggressive police state. It is difficult because it requires a lot of secrecy, working with small cameras and a lot of censorship. However, censorship makes you more creative. The film was shown in the American University in Cairo, where the politics does not penetrate.
18:00 DOKUKINO Renato Tonkovic, Mario Vukadin, Robert Bubalo BiH, Croatia, Austria - 2015 An exciting biopic about the drummer of the greatest former Yugoslavian rock band – Bijelo dugme. MINISTRY OF MEMORIES
DD: What is the situation like now in Egypt? Ramsis: There’s an entire generation of young directors who need to be careful with their film and cinematography expertise. Of course, filmmakers need to break the borders and boundaries created by society. DD: How important is it for you to show your film at DokuFest? Ramsis: I am still getting to know DokuFest. I know that there are large political problems in this part of the world as well. This is why I want people to see the films, and to understand the reality.
CyanMagentaYellowBlack
What does a butterfly leave behind in the moment it flutters its wings and disrupts the air around it? Does it leave any effect, do we see this effect or do we only find out later?
LOST BUTTON
12:00 DOKUKINO Fisnik Maxhuni and Alain Guillebeau Switzerland, BiH - 2015 Two guys stroll around at night in Sarajevo. During their walks, they witness the changes induced by the night.
15
GENERAL SPONSOR
OFFICIAL HOST
Media Sponsor
ORAR FILM DOKU PANE PUNË MAS DOKU DOKU DOKU VEND
IT Partner
REPUBLIKA E KOSOVËS
MINISTRIA E KULTURËS, RINISË DHE SPORTIT
REPUBLIKA E KOSOVËS
MINISTRIA E PUNËVE TË JASHTME
REPUBLIKA E KOSOVËS
MINISTRIA E INTEGRIMIT EUROPIAN
Culture for All - Phase III An EU project managed by the European Union Office in Kosovo
KOMUNA PRIZREN
Implemented by
REPUBLIKA E KOSOVËS MINISTRIA E DIASPORËS
Embassy of the Kingdom of the Netherlands Kosovo
AUSTRIAN EMBASSY KOSOVO
EMBASSY OF FINLAND PRISTINA - KOSOVO
CyanMagentaYellowBlack
titulli title o
gjirafa.com
16