DokuDaily nr.2 by dokufest

OFFICIAL NEWSPAPER OF DOKUFEST YEAR 7, SUNDAY #2, 18 august 2013

GAZETA ZYRTARE E DOKUFESTIT VITI 7, E DIEL #2, 18 GUSHT 2013

ENGLISH SECTION -> PAGE 12

BREAKING BORDERS

www.dokufest.com

Foto: Haris Alija SHTËPIA E KULTURËS

EUROPA

Youth competition black christmass / 20’ learning to fish / 4’ batman at the checkpoint / 10’ nicoleta / 19’ djali me violinë / 9’ batman at the checkpoint / 10’ nicoleta / 19’ djali me violinë / 9’

human rights Salma / 90’

Spotlight on the Arab World fix me / 83’

green dox pandora’s promise / 90’

View from the world our nixon / 84’

Focus Nordic finnish blood swEdish heart / 90’

Focus Nordic Palme / 105’

international dox the last station / 90’

KINO BAHÇE

KINO Në lum

EVROPA PLLATO

KINO KALAJA

focus nordic the act of killing / 159’

Human rights tomorrow / 90’

Bigger Stronger Faster: Sports on Film senna / 104’

Cities Beyond Borders the venice syndrome / 80’

international dox da vinci / 25’ balkan dox The last black sea pirates / 72’

Focus Nordic all hallows week / 18’ moon rider* / 81’

Focus Nordic Sharaf / 14’ international dox Irish Folk Furniture / 9’ Six Day Run* /15’ two islands* / 6’ My House Without Me / 28’

14 16 18

Shkeli Kufijtë

Doku pa kufij

Në një vit të shënuar me ndodhi aq të jashtëzakonshme, si në skenën lokale ashtu edhe ndërkombëtare, nuk është befasuese që kualiteti i filmave dokumentar të dorëzuar në DokuFest ishin të një niveli njëjtë të jashtëzakonshëm – pjesërisht, natyrisht, si rrjedhojë e pikërisht këtyre ngjarjeve dhe ndodhive. Turbulenca që po vazhdon në Lindjen e Mesme; kriza financiare që ka arritur periferitë e Evropës duke kërcënuar që të përhapet edhe më gjerë; protestat publike masive në pothuajse çdo qytet të madh në botë – këto janë disa nga temat që filmbërësit e filmave dokumentar nuk mundën, dhe nuk iu shmangën, duke rezultuar në një vit vërtetë shumë të pasur sa iu përket filmave dokumentar. Programi i këtij viti pashmangshëm reflekton këto ndryshime. Por çfarë bën gjithashtu është se na tregon përpjekjet kolosale dhe rreziqet që filmbërësit ndërmarrin për të zbuluar dhe krijuar tregime që duhet të tregohen. Për ta nderuar këtë shpirt, ne kemi zgjedhur të konstruktojmë programin tonë rreth temës së “Shkeljes së Kufijve – Breaking Borders,” duke kërkuar me kujdes filmat që flasin për këtë temë në veçanti. Filmbërësi si shkelës i kufijve. Ka shumë filma në program që mund të quhen shkelës të kufijve. Jemi jashtëzakonisht të lumtur që jemi në gjendje ti ndajmë ata me audiencën tonë. Ju do të gjeni filma mbi jetën tragjikisht të shkurtër të fotografit të luftës thellësisht human; zbulimin e sekreteve shtetërore dhe sekreteve të çuditshme familjare; mjekë të pensionuar patinazhi; ose balenave vrasëse në robëri, vetëm disa sa për t’i përmendur. Jemi jashtëzakonisht kureshtar të shohim reagimin e audiencës sonë kur të zbulojnë disa prej filmave të përzgjedhur në garën Balkan Dox, pastaj në International Dox apo edhe Human Rights dhe Green Dox që kanë parë rritje në rrëfimin e tregimit të sofistikuar filmik, për shkak se edhe ata thyejnë kufi. Një pjesë e programit për të cilin ne krenohemi është rezultat i një viti të mahnitshëm me partnerët tanë nëpër gjithë botën. Një bashkëpunim i tillë është programi jonë Focus Nordic, i cili përbëhet nga disa përzgjedhje me mbi 40 filma, duke sjellë kështu tregimet më të egra dhe më të mira nga miqtë tanë nga Veriu i Largët. Para publikut tonë paraqesim edhe krijimet e mjeshtërve të filmit, si Jay Rosenblatt, Chris Marker, Kubrick dhe Carax, por edhe të regjisorëve në ngritje dhe të atyre që sapo kanë nisur të ushtrojnë mjeshtrinë e të qenit regjisor filmi. Ne ju ftojmë që të shkelni në këtë thesar të tregimeve. Ne jemi shumë të lumtur që do të na bashkëngjiteni në këtë udhëtim të zbulimit. Ju mund të zbuloni, si dhe, ajo nuk merr më shumë se sa t’i shkelni kufijtë tuaj. Le të fillojë udhëtimi pa kufij. Veton Nurkollari Drejtor Artistik, DokuFest

Foto: Patrik Glodzhani Mundi i ideatorëve që kanë krijuar konceptin e edicionit të 12-të të Dokufestit sikurse edhe puna disa ditore e vullnetarëve në zbatimin e tij nuk kanë shkuar huq në natën e hapjes së festivalit. Befasia është servuar për të gjithë ata që kanë qenë të ftuar në ceremoninë zyrtare të hapjes. Para tyre, ndonëse vetëm simbolikisht, është demonstruar mundësia e thyerjes apo shkeljes së kufijve. E këtë sipas artistëve mund ta bëjnë njerëzit, duke biseduar dhe dashuruar. Mundësia për bisedë me një gotë shampanjë është ofruar në pritje të hapjes së dyerve të kinemasë. Pas pritjes gjysmë orëshe është shkelur kufiri i parë respektivisht pragu i kinemasë. Mirëseardhje të gjithë mysafirëve i ka uruar drejtori ekzekutiv i festivalit, Eroll Bilibani. Një performansë artistike prej 20 minutash sërish mbi temën e thyerjes së kufijve ka përkujtuar publikun e pranishëm se sa shumë kufij janë krijuar dhe ekzistojnë mes njerëzve. Prandaj dhe ekziston nevoja për eliminimin e atyre që prodhojnë energji negative dhe konflikte. Për këtë qëllim komunikimi është i domosdoshëm. Njëra nga mënyrat e komunikimit është filmi. Madje filmi i hapjes “Stories we tell” (Tregimet që i rrëfejmë) i regjisores Sarah Polley trajton nga afër këtë çështje dhe shtron pyetjen: Pse tregojmë rrëfime? Për të ndërtuar apo për të eliminuar kufij? “Ne kapemi në tregime sepse jeta vërshon. Mundohemi që t’i tregojmë detajet e së kaluarës duke u munduar që t’i bëjmë ato sa më të kuptimta. Por mendoj se kemi një nevojë esenciale që t’i themi tregimet sipas dallimeve tona. Mendoj se tregimet dizajnohen në mënyrë që ne të tregojmë vetëm se kush jemi dhe kush jemi bërë”, ka shpjeguar Polley. Mirëpo kjo nuk vlen gjithmonë. Luftëra të maskuara, foto misterioze dhe gumëzhimat janë përshkruar në “Dirty Ëars” që është shfaqur paralelisht në kinon në Lum. Pastaj ka pasuar një tregim për ngjarjet e viteve të 90’ta kur shtetasit

e Shqipërisë me çdo kusht dëshironin të kalonin kufijtë e shtetit të tyre të izoluar për afër pesë dekada vetëm për të arritur në Itali. Filmi ka përshkruar arritjen e një anijeje me 20 mijë shqiptarë në portin e Barit më 8 gusht 1991. E shikuesit në kinemanë Europa kanë pas rastin që të përcjellin Ekspeditën për në fundin e botës në veri-lindjen e largët të Grenlandës, ku zbulohen kampet e njerëzve antik të Arktikut. Ndërsa dokumentari “Blackfish” i projektuar në kinemanë Kalaja ka dëshmuar se si njeriu është i aftë të vendos kufij jo vetëm ne raport me specien e vet, por edhe me krijesat tjera. Në këtë rast është rrëfyer se si njeriu ka kufizuar lirinë e balenës Tilikum, që në anën tjetër është hakmarrë në mënyrë mizore. Të gjitha këto rrëfime kanë vërtetuar ekzistimin e shumë kufijve. Ndërsa punk bendi finlandez PERTTI KURIKAN NIMIPÄIVÄT, që kanë performuar live të shtunën mbrëma në DokuNight kanë dhënë dëshmi të gjallë se si mund të shkelen të gjitha kufijtë, jo vetëm ata mentalë. Pra, shkelja e tyre tashmë ka nisur në DokuFest. Prandaj, Doku pa Kufi.

TË PËRBALLOSH TË KALUARËN “E kaluara e formëson të tashmen dhe të ardhmen”. Tema e përballjes me të kaluarën ka qenë rrallë e diskutuar në një nivel të tillë të panelistëve të cilët do të sjellin ekspertizën regjionale dhe ndërkombëtare në Kosovë. Debati është i hapur për publikun dhe mbahet të dielën me 18 gusht, në Hamamin e Gazi Mehmed Pashës, me fillim nga ora 17:00. Moderator është Adriatik Kelmendi dhe panelistët janë: Zarko Puhovski, Veton Surroi, Natasa Kandic, Joshua Oppenheimer.

Akti i vrasjes

Dokumentari i Joshua Oppenheimerit “Akti i vrasjes” tregon për gjenocidin indonezian g jatë viteve të 60’ta

“Problemet janë aq të thella nganjëherë sa që na duhen zgjidhje shumë më kolektive dhe imagjinare”. Dokumentari i Joshua Oppenheimerit “Akti i vrasjes” tregon për gjenocidin indonezian gjatë viteve të 60’ta. Duke e treguar nga këndvështrimi i tashëm i përgatitësve të pandëshkuar të cilët janë dominantë në politikë dhe bredhin në një vend të bukur derisa ritheksojnë teknikat e tyre të vrasjeve masive, filmi tregon shumë për të drejtat e njeriut të prapambetura në Indonezi dhe përtej saj. Si e tejkaluat instiktin e revolucionin tek detajet e dhunshme që vrasësit shpalosin para jush? Oppenheimer: Para së gjithash unë jam duke filmuar. Askush nuk e ka xhiruar këtë tregim më parë dhe sikur të shkoja përtej dhe të nisja të qaja, filmi do të bëhej i pa dokumentuar dhe do të më kthente në fillim. U bë gjithnjë e më vështirë gjatë punës. Kisha ankthe për javë të tëra. Pastaj fillova të mos mund të përballen me ankthe dhe fillova të mos flejë. Nuk flija gjithë natën, pastaj flija dy orë natën tjetër duke parë përplot ëndrra. Kështu zgjati për gjashtë muaj. Ishte e vështirë edhe për ekipin. Ne e mbështesim njëri tjetrin duke e kryer këtë udhëtim të vështirë. E tillë ishte posaçërisht për regjisorin anonim.

mbijetuarit ata që kishin ndjeshmëri dhe shpresonin se bërësit e gjenocidit vuanin prapa tregimeve të tyre të krenarisë.

A po thoni se kjo duhet të shërbejë si një akt i përmirësimit të vetes?

A jeni i shqetësuar për lidhjen narrative që i keni bërë vetes me vrasësit? Duket sikur ju e keni falur atë që kanë bërë?

Duke folur në përgjithësi po. Por vetë përmirësimi nënkupton individin fillimisht. Problemet janë aq të thella nganjëherë sa që na duhen zgjidhje shumë më kolektive Jo. Në Indonezi e dashurojnë filmin sepse dhe imagjinare. Unë kam xhiruar njerëz fare në fund ai pasqyron gjithë zbrazëtinë që ka marrë një lum parash pas ndihmës në të cilën është e ndërtuar shoqëria si dhe që kanë dhënë në vrasjen 10 mijë njerëzve fondacionin e paqëndrueshëm politik që ka dhe në fund njëri nga ta më pati kërkuar që Indonezia. Janë torturuesit dhe vrasësit ata ti fotografojë pranë lumit ku janë hedhur që nuk duan që ky film të shfaqet, të mbi- kufomat. I pata fotografuar derisa ata jetuarit dhe grupet e të drejtave të njeriut e ngrehnin gishtat në shenjë fitoreje. Kjo ka shtyjnë përpara. ndodhur në prill të vitit 2004.

Çfarë do të donit që të ndodh në Indonezi? Si u lidhet më vrasësit mburracak? A shpresoni se filmi do të jetë katalizator i ndryshimeve? Fillimisht duke e parë lidhjen me ta si një lidhje me anën e errët të realitetit- siç është Unë mendoj se filmi tashmë është bërë vdekja e paevitueshme, ngrohja globale, katalizator i ndryshimeve deri kombi po mbështetja tek njerëzit tjerë mbijetesa e ndryshon të gjithë mënyrën e diskutiekonomike. Ne themi tregime për të mit për të kaluarën e tyre. Pas këtij filmi, zvogëluar përgjegjësinë personale bërësit e gjenocidit më nuk mburren për atë që kanë bërë. Atje duhet që gjithashtu Së dyti, të thuash që një njeri ka bërë gjëra të ketë një lëvizje të gjerë kundër korrupmonstruoze, nuk ke thënë se ai është monsionit, dhe e përdorimit të gangsterëve në strum. Nganjëherë kur bënë një kërcim e ekonomi dhe biznes. Mbi të gjitha dua që përmend gjithë jetën. njerëzit të flasin me të madhe për atë që Pse vendosët ta tregoni rrëfimin prej kën- është shkatërruar. Aktet e vrasjeve nuk Ne jemi të prirë të bëjmë këtë sepse dit të vrasësve? ishin vetëm vrasje e trupave ,por ishte e duam të bindim vetën se nuk jemi të tillë. vrasje e shpresës, kulturës dhe ideve. Nganjëherë është e rrezikshme t`i ndajmë Fillova të punojë me të mbijetuarit duke njerëzit në të mirë dhe të këqij. Nganjëherë dashur ta bëjë filmin, por e kuptuam se Çfarë mesazhi keni për njerëzit që do të duhet ta themi se kjo botë është e qenieve sa herë që i mblidhnin të mbijetuarit për donin ta shinin filmin por janë të ndjeshëm njerëzore dhe se nganjëherë i bëjmë njëri të xhiruar, ushtria na ndalonte dhe na ndaj skenave të vrasjeve? tjetrit gjëra të tmerrshme për shkak të hetonte. Na i merrnin pajisjet dhe kjo e rrethanave të caktuara. tmerronte grupin. Arsyeja pse na ndalnin Është tërheqëse që të lexosh për një film ishin pikërisht të mbijetuarit, kështu që mbi aktet e vrasjeve dhe të mendosh Nuk dua të jem i shenjtë por mendoj dikush na sugjeroi që t`i bëjmë xhirimet që është diçka që ndodhet shumë larg, se ndjeva ndjeshmëri përkundër akteve me ata që e kishin bërë gjenocidin. Ata posaçërisht krejt ndryshe nga realiteti ku urryese që këta njerëz kishin bërë. Dhe do të shfaqeshin dhe do të tregoheshin ne jetojmë. Por në fakt ky është realiteti i njerëzit që do ta duan filmin vërtetë, do të krenarë për atë që kanë bërë. Ishte sfiduese përgjithshëm. Nëse kanë ndonjë shpresë ndiejnë keqardhje për ta gjithashtu. se ata kalonin në dhimbje të mëdha dhe për ndryshim, ajo ndodh duke mos i inthoshin se janë krenarë. Dukej se ishin të joruar pjesët e errëta të botës sonë. (GFW) 3

FILMAT E REKOMANDUAR

Përqendrimi Nordik në DokuFest

THE ACT OF KILLING

20:00 KINO bahçe

Joshua Oppenheimer Danimarkë, Norvegji, MB/ Denmark, Norway, UK - 2012 Në një shtet ku vrasësit lartësohen si heronj, filmbërësit sfidojnë udhëheqësit e skuadrës vrasëse për të dramatizuar rolin e tyre në gjenocid.

fix me

Raed Andoni

14:00 SHTËPIA E Palestinë/Palestine - 2009 KULTURËS Raedi ka kokëdhembje figurativishtdhe në të vërtetë. Ajo po e shpërqendron atë nga puna e tij,

PALME

Kristina Lindström , Maud

18:00 SHTËPIA E Nycander KULTURËS Suedi/Sweden - 2012

Janë bërë 25 vjet nga nata kur Olof Palme u gjuajt për vdekje në rrugët e Stokholmit, duke ndryshuar Suedinë brenda natës përgjithmonë.

Mendoj se dokumentari mund të jetë aq shumë gjëra, me të vërtetë. Ka ende dokumentarë televizivë që përsërisin të njëjtin format pa pushim, duke shkuar diku për të filmuar katër njerëz, duke paraqitur rrëfimet e tyre, ashtu siç e kanë bërë gjithmonë. Por unë jam shumë e interesuar në krijimin e filmave, si një formë arti. –Mia Engberg, regjisore suedeze e Belleville Baby Këtë vit, DokuFest do të jetë nikoqir i programit më të madh të veçantë të vet derisa kremton traditat kinematografike imponuese dhe artistike që vijnë nga shtetet si Suedia, Norvegjia, Danimarka, Finlanda dhe Islanda - shtete të vogla me një talent të madh për të bërë filma të mrekullueshëm dokumentarë. Duke paraqitur afër 40 dokumentarë dhe dokumentarë të shkurtë, programi iu premton shikuesve të Prizrenit disa udhëtime shumë të veçanta kinematografike që janë xhentilesë e fqinjëve të tanë të largët në veri. Po ashtu, programi përfshin në vete dy master klasa shumë të veçanta për audiencën e DokuFestit. Nga i jashtëzakonshmi The Act of Killing, ne paraqesim një seancë me regjisorin, Joshua Oppenheimer dhe montazherin e tij, Niels Pagh Andersen, mbi bashkëpunimin e tyre tregues. Nga filmi suedez, Belleville Baby, regjisorja, Mia Engberg, dhe producenti i saj, Tobias Jansen, do të paraqesin një rast studimi mbi atë se si njeriu merr përsipër krijimin e një filmi personal të rrënjosur në jetën reale dhe ta transformojë atë në një rrëfim të bukur, universal të dashurisë që jehon me publikun e gjithë botës.

Si pjesë e Përqendrimit tonë Nordik (Nordic Focus), shikuesit mund të kënaqen me tre filma që janë krijuar gjatë DOX:LAB në Kopenhagë. Ky program katër vjeçar është porositur si një laborator i përkrahur nga MEDIA për regjisorët, të ofruar për përzgjedhjen me dorë të filmbërësve në ngritje dhe atyre të ardhshëm. Direktiva e saj kryesore është krijimi i ekipit të përbërë nga një filmbërës nga Evropa dhe një filmbërësi jo-evropian me qëllim të forcimit të marrëdhënieve afatgjata profesionale dhe ndërkulturore në një mënyrë tejet bashkëpunuese. Suedia takon Argjentinën. Finlanda takon Uruguajin. Danimarka takon Malejzinë. Të pranishëm do të jenë përfaqësues nga institutet e filmave dhe ambasadave të secilit shtet që do të paraqesin programet e veçanta dhe koncertet. Ne do të paraqesim një përzgjedhje të video klipeve të porositura për albumin e fundit “Valtari” të bendit islandez Sigur Ros, për të cilin ata i kanë dhënë leje filmbërësve të ndryshëm që të krijojnë çfarëdo imazhi vizual që u bien në mend kur dëgjojnë këngët e këtij bendi. Ndërkohë kremta e DokuNights, është hapur nga punk bendi finlandez PERTTI KURIKAN NIMIPÄIVÄT, që kanë performuar live të shtunën mbrëma. Në të njëjtën kohë anëtarët e këtij punk bendi janë yjet e filmit të jashtëzakonshëm dhe të zhurmshëm, The Punk Syndrome, në regji të Jukka Karkkainen dhe J-P Pass, që shtron pyetjen e gjithë-rëndësishme: A mund me të vërtetë të shkosh në skenë me nevojë në pantallonat tua? Nyd! Njóta! Nyt! Njut! Nauti! Kënaqu! (Pamela Cohn)

Mikpritja prizrenase

FILMAT E REKOMANDUAR SALMA

Kim Longinotto MB, Indi/UK ,India - 2013 Një film i bukur dhe tragjik për poeten tamile Salma.

12:00 KINO EUROPA

Foto: Blerta Kambo

Numri i madh i mysafirëve të ftuar në edicionin e 12-të të DokuFestit ka bërë që ekipi i mikpritjes së festivalit të nis punën që nga muaji korrik i këtij viti. Rezervimi dhe blerja e biletave të udhëtimit, aranzhimi i hoteleve dhe shtëpive për akomodim si dhe komunikimi me mysafirët mbi kërkesat e tyre ka qenë puna e përditshme e ekipit të quajtur “Hospitality”. Koordinatorja e Mikpritjes në DokuFest, Dafina Alishani ka bërë të ditur se fluksi i ardhjes së mysafirëve nis nga dita e shtunë. “Në ditën e parë të festivalit është planifikuar që të arrijnë mbi 50 mysafirë. Në mesin e tyre ka filmbërës por edhe persona që mbështesin festivalin”, ka thënë Alishani. Sipas saj, gjatë nëntë ditëve të festivalit pritet të ketë numër të madh akomodimesh, gjë për të cilën janë bërë rezervime në hotelet e qytetit por edhe nëpër shtëpi private. “Së paku 200 mysafirë do të akomodohen nëpër hotele dhe 100 të tjerë nëpër shtëpi private”, ka deklaruar ajo. Ajo ka pohuar se në përgjithësi numri i mysafirëve pritet të jetë i përafërt me atë të edicionit jubilar, Doku 10-shin. Hospitality sivjet është vendosur në një kthinë në Hotelin Theranda, me qëllim të koordinimit më të lehtë me mysafirët. Ata sapo të arrijnë në Prizren, ndalen së pari

në këtë pikë. Pas marrjes së instruksioneve fillestare pajisen edhe me materialet e festivalit dhe hartat e qytetit. Ndërsa vullnetarët i shoqërojnë për te vendi i akomodimit. Të angazhuarit në këtë pikë, thonë se sivjet e kanë pas punën më të lehtë. “Viteve të fundit është shtuar numri i hoteleve dhe kemi pas më shumë zgjidhje. Gjithashtu edhe pronarët e shtëpive private në bazë të përvojës së fituar nga vitet e kaluara janë organizuar më mirë dhe më herët”, rrëfen Alishani. Për më shumë sipas saj edhe lokalet hoteliere e kafitëritë kanë begatuar menynë e tyre. “Këto biznese kanë nisur që të servojnë prodhime prizrenase enkas për mysafirët e huaj”. Hospitality sipas saj nuk i shërben vetëm mysafirëve të ftuar nga DokuFesti por edhe vizitorëve të tjerë që dëshirojnë të kalojnë kohën në DokuCity gjatë ditëve të festivalit. “Mikpritja është puna jonë”, thotë duke qeshur ajo. Sikurse në edicionet e kaluara edhe këtë vit, DokuFest do të organizoj darkat tradicionale për mysafirët ndërkombëtarë.

SENNA

Asif Kapadia MB/UK - 2011 Ky është rrëfimi i shquar për ngasësin e ri dhe të bukur brazilian, Ayrton Senna.

20:00 EUROPA PLLATO

THE VENICE SYNDROME

“Çdo natë do të servojmë darkën tradicionale me ushqime të kuzhinës vendore”, ka thënë Alishani, duke përkujtuar se gjatë kësaj periudhe edhe ambasadat e disa shteteve do të jenë nikoqire të koktejeve për mysafirët e DokuFestit. Andreas Pichler Gjermani, Austri, Itali/ Austria, Italy, Germany 2012

20:00 KINO KALAJA

Filmi tregon çka mbetët nga jeta venedikase.

RECENSIONE THE Last Black Sea Pirates

Piratët e Fundit të Detit të Zi

E SHTUNË 20:00 Kino në Lum 89’ Last of Black Sea Pirates ( Piratët e Fundit të Detit të Zi) ndjek një grup burrash, më saktë, “piratësh” që jetojnë në një ishull idilik tropikal. Këta burra, që në të vërtetë janë ish-të burgosur të pashtëpi, udhëhiqen nga një burrë i quajtur Kapiteni Jack në një gjueti për arin që ka humbur prej një shekulli apo diçka e tillë. Pa një hartë specifike ose një ide të vërtetë të vendndodhjes së arit, ekipi i Jackut kalojnë ditët e tyre duke gërmuar gropa dhe duke fryrë mbi çdo copëz të ishullit me shpresën se në fund të secilës gropëz do të ketë diçka të shndritshme. Saktë, pra këta djem duke të krisur. Edhe më mirë, në të vërtetë ata as që

Svetoslav Stoyanov Bullgari/Bulgaria - 2013 janë piratë. Ata duken të kenë një varkë apo dy rrotull, por në kuptimin e shfrenimit nëpër dete duke shkaktuar kërdi dhe shkatërrim sapo të takojnë një anije për ta grabitur, kjo nuk ndodh në të vërtetë. Mund të thuhet se ekziston një atmosferë frymëzuese miqësie në mes të djemve në këtë llum të grupit të piratëve. Ata janë përqafuar nga Kapiteni Jack dhe për çdo synim dhe qëllim ata marrin një energji më të madhe për jetën – është vetëm një energji me kushte të tmerrshme. Pavarësisht se si duken ata nga jashtë, këta piratë kanë kualitete që të bëjnë t’i duash dhe e bëjnë interesant shikimin e tyre.

FINNISH BLOOD SWEDISH HEART

Gjak finlandez zemër suedeze

E SHTUNË 20:00 Europa Pllato 89’ Finnish Blood Swedish Heart (Gjak finlandez zemër suedeze) merret me çështjen e imigrimit finlandez/suedez: një subjekt emotiv për shumë njerëz në shtetet nordike. Pavarësisht faktit se ka një karrierë të suksesshme si yll roku si dhe një jetë të përmbushur familjare, Kai Latvalehto ndjente gjithmonë se po i mungonte diçka. I rritur në Suedi dhe i shpërngulur në Finlandë si një djalë i ri ai gjithmonë ka ndjerë së është zënë në mes të dy kulturave. Në mënyrë që të provojë të mbush zbrazëtirën në jetën e tij Latvalehto niset për një udhëtim në Suedi me të atin. Sapo fillon të kujtoj fëmijërinë e tij, marrëdhënia e tij me babanë fillon të ndryshojë në mënyrë të pakthyeshme me që sekrete nga e shkuara fillojnë të dalin.

Danimarkë, Suedi/Denmark,Sweden - 2012 Duke marrë parasysh thelbin e subjektit filmi sigurisht ka një rezonancë për audiencën finlandeze dhe suedeze dhe hollësitë e eksplorimit të identitetit suedez dhe finlandez mund të jenë të humbura të njerëzit jashtë këtyre shteteve. Por ka mjaft këtu që arrin të mbajë interesimin, duke përfshirë Latvalehton – i cili pret një prezencë të vrazhdë por simpatike – dhe marrëdhënien e tij me të atin. Më shumë për këtë marrëdhënie na tregohet përmes elipsave dhe bisedave të bëra gjatë udhëtimit me makinë të të dyve nëpër Suedi. Ekzistojnë disa momente të sinqerta prekëse – dhe ca pika të lehta humori – derisa babai i Latvalehtos i hapet djalit të vet.

RECENSIONE Senna

E DIEL 20:00 Europa Pllato 104’ Ju nuk keni nevojë të dini, apo të ju bëjë përshtypje garimi me formula që të kënaqeni me Sennën. Senna fillon në mënyrë të qetë, pa paralajmërim apo gjuhë bombastike, apo analogji të fluturimit shumë pranë diellit, apo kokave që bisedojnë. Ne njihemi në mënyrë kronologjike me vozitësin brazilian me karrierë të ndritshme. Është një përshkrim për vesh nga ata që e kanë njohur Ayrton Senna, vozitësin brazilian me besim të magjishëm të Formula 1 i cili ka arritur në skenë më 1984. Ngritja e tij ishte meteorike, por ky dokumentar madhështor rri i ngulitur fort, duke ndjekur shtegun e karrierës së tij me një analizë të vazhdueshme, garë pas gare, sezon pas sezone.

Asif Kapadia MB/UK - 2011 Nën helmetë, Ayrton Senna ishte një përzierje frymëzuese e kontradiktore e besimit fetar, pafajësisë djaloshare, të famshmit botëror dhe vendosmërisë së guximshme. Nuk ka shanse që filmi i Asif Kapadia të mund të dështoj që ti kënaq fansat e garimit, posaçërisht ata që i mbajnë në mend ditët e shpejta të ngritjes së Sennas. Rrëfimi është shumë i fortë, posaçërisht konflikti i saktësisë me rivalin e tij të madh Alain Prost, akulli për zjarrin e Sennas; xhirimi i kabinës përmes hileve dhe rrotullimeve të shpejta, shumica e të cilave të papara më parë, na vë në secilin moment të tensionuar. Formësimi i tregimit të Sennas është aq metodik dhe i përmbajtur saqë ai arrin një spektër trishtimi.

The venice syndrome

Sindroma e Venedikut

E DIEL 20:00 Kino Kalaja 80’

Andreas Pichler Gjermani, Austri, Itali- 2012

Qyteti mund të jetë parajsë për mysafirët, por Sindroma e Venedikut na tregon se si turizmi po i lë banorët vendas pa qytetin që ata e duan.

Është vështirë të imagjinohet një qytet aq i bukur në prag të kolapsit për shkak të turizmit, gjëja e cila pikërisht do të duhej ta bënte qytetin të lulëzoj.

Shoku më i madh në Sindromën e Venedikut janë numrat: 58,000 njerëz jetojnë në Venedik, por 60,000 turistë e vizitojnë çdo ditë. Kur shuma e njerëzve që vizitojnë qytetin çdo ditë është më e madhe se numri i njerëzve që jetojnë në të vërtetë atje, është e paevitueshme që të zhvendoset fokusi.

Filmi fokusohet në pak njerëz të cilët jetojnë dhe punojnë në qytet, dhe tregimet e tyre pikëlluese që bëjnë një kontrast të mprehtë kundrejt bukurisë së mrekullueshme që i rrethon ata. Sipas agjentit të shitjeve Pietro Codato, kjo bukuri mund të mos zgjasë edhe aq shumë.

Posta kryesore është mbyllur, spitali është pa financa të mjaftueshme, dhe nëse nuk shitni suvenirë ose nuk udhëhiqni shëtitje të grupeve, mund ta keni të vështirë të gjeni punë.

Së këndejmi shtrohen pyetjet a do të ekzistojë Venediku vetëm për turistë, apo a do të ekzistojë fare?

SPONSOR I DOKUFEST

SPONZOR GJENERAL

SPONZOR MEDIAL

Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit

Ministria e Integrimit Europian

Ministria e Punëve të Jashtme

BALKAN INVESTIGATIVE REPORTING NETWORK

Fabrika e kabllove dhe përquesve elektrik www.protoncable.com tel.: +377 44 66 57 57

Falenderojmë

Lounge Bar “Theatre”

shtypshkronja - printing house

Drejtoria për Turizëm dhe Zhvillim Ekonomik Komuna e Prizrenit

DOKUNIGHTS Sonte n’00:00 te Mullini Doku Shop

Tonight 00:00 at Mullini

The Bloody Foreigners

Çfarë fitoni kur bëni bashkë një inxhinier, një gjenetist molekular, një kimist dhe një historian e financier së bashku në një hapësirë të provave.

çfarë lidhjeje kanë. Tinguj ballkanik, vala e re, funk, post punk, pre punk, punk, etj janë ato që hidhen nga këngët e tyre.

Rezultati është The Bloody Foreigners.

Ja ku janë.

Fatos Bejta – vokal dhe kitarë; Ard Kelmendi kitarë; Fatos Dërguti – bass dhe Joseph Cook – në bateri, bashkërisht tingëllojnë të huaj.

Në vazhdim:

Secili e tërheq bendin në drejtime të ndryshme që e bën shumë të vështirë për të identifikuar se

Prej thellësisë të muzikës krautrock deri te neo-psychedelic. Zjarr edhe xixa të garantuara.

BARDHI & ALUSH

DOKU CITY

KAMPI

instagram #dokufest13 by:gimmiie

DOKUNIGHTS

KINO LUMI

KINO KALAJA

HAMAMI

2.00

KINO BAHÇE

2.50

Pijet

HOSPITALITY

SHTEPIA E KULTURES

1.00

KINO EUROPA MAIN OFFICE PRESS CENTER

KINO KLUBI

Riciklimi

OFFICES

Riciklimi i aluminit mund të kursejë energji të mjaftueshme për të ndezur një llambë 100 vat për 20 orë, një kompjuter për 3 orë dhe një TV për 2 orë.

CINEMAS DOKUNIGHTS

Green Corner

Sponsor Gjeneral

Kino Prizreni

“Filmat do të xhirohen në stilin ‘gueril’ dhe pa buxhet. Por me shumë pasion. Artistët e rinj do të kenë një javë kohë për të organizuar ekipin e xhirimit si dhe të prodhojnë filmat e tyre”. Grupi i të rinjve prej mbi 20 vetash të hojnë filmat e tyre”, ka thënë përzgjedhësi shtunën është veçuar nga turma e përf- i filmave të shkurtër, Samir Karahoda. shirë në organizimin e edicionit të 12-të të “DokuFestit”. Sipas tij ideja e punëtorisë “Kino Prizreni” që zhvillohet si kabareti i dytë është Përqendrimi i vullnetarëve të “Dokufestit” mbledhja e entuziastëve dhe profesionnë punë dhe i publikut në filmat e natës së istëve, për të krijuar filma të shkurtër që hapjes ka dalluar nga angazhimi i këtij gru- mundësojnë aftësimin e të rinjve në këtë pi, që nga dita e parë e festivalit ka nisur të lloj të krijimtarisë artistike. njihet me sekretet e filmbërjes. “Thirrja për pjesëmarrje në këtë punëtori Ata janë mbledhur në sallën e stërvjetëru- ka qenë e hapur për pjesëmarrësit nga të ar të Kinemasë Lumëbardhi për t’u njohur gjitha kualifikimet, aftësitë dhe përvojat. me njëri tjetrin. Në takimin e parë i kanë Regjisorë, skenaristë, kameramanë, aktorë, ofruar ndihmë kolegëve krijues. asistentë të ndriçimit, montues, muzikantë, kompozitorë, animatorë, producentë, Të rinjtë, kryesisht nga Kosova dhe make-up artistë, kostumografë apo thjesht Shqipëria do të jenë pjesë e edicionit të entuziastë të filmit kanë mundur të aplikodytë të Kino Prizrenit. Ata do të prodho- jnë dhe ne kemi përzgjedhur një grup që jnë filma të shkurtër. besojmë se do të ketë perspektivë në këtë fushë të krijimtarisë”, është shprehur KarDisa janë kameramanë, fotografë, skenar- ahoda. istë, regjisorë, por edhe aktorë. Secili prej tyre, është ftuar në Prizren për të shkruar, Ai ka sqaruar se synimi i “DokuFestit” xhiruar, montuar dhe për të shfaqur filmat është që Prizreni të jetë jo vetëm vend i e tyre. shfaqjes së filmave, por edhe një qytet ku xhirohen vepra të tilla nga krijues entuzi“Filmat do të xhirohen në stilin ‘gueril’ astë dhe në ngritje. dhe pa buxhet. Por me shumë pasion. Artistët e rinj do të kenë një javë kohë për të Në këtë mënyrë tentohet që Prizreni të organizuar ekipin e xhirimit si dhe të prod- fuqizohet si qendër rajonale e industrisë së

filmit dokumentar dhe të shkurtër. Drejtuesi i punëtorisë, Berat Brestovci ka theksuar se punëtoria është pjesë e një lëvizjeje botërore që bën filma pa buxhet dhe se si mjet kryesor përdor ndihmën e pjesëmarrësve për njëri tjetrin. “Pra mënyra e krijimit dallon. Mbështetet më shumë në solidaritet, pra bashkërisht duhet ti kapërcejnë sfidat dhe të improvizojnë për të gjetur zgjidhje”, ka thënë Brestovci. Ai ka pohuar se pjesëmarrësit janë të lirë që të krijojnë filma për çfarëdo teme dhe në zhanrin e tyre të preferuar. “Përvoja nga viti i kaluar nga tregon se pjesëmarrësit kryesisht përcaktohen për temat lokale, që zhvillohen në Prizren”, ka theksuar ai. Pjesëmarrësi i punëtorisë, Erald Deda para grupit ka bërë të ditur se ka njohuri për punën me kamerë, në montim dhe ndriçim. “Kërkoni ndihmën time, më shfrytëzoni”, ka thënë ai. Punëtoria Kino Prizreni mbahet nga 17 deri më 25 gusht. Filmat e përfunduar do të shfaqen në këtë edicion të DokuFest-it.

REDAKTOR FISNIK MINCI • GAZETAR ARBEN AHMETI, UNA HAJDARI, ARBËR SELMANI, RINA GECI. LAYOUT DESIGN ERDIS DRIZA, • LAYOUT ARTI BUCKO • SHTYPI KOHA • TIRAZHI 13,000 • KONTAKT INFO@DOKUFEST.COM

Breaking Borders

ENGLISH SECTION

Doku = Come without borders

In a year marked with such extraordinary happenings, both locally and on the international stage, it is not surprising that the quality of documentary films submitted to DokuFest was of an equally extraordinary level – partly, of course, deriving from these same events and occurrences. The ongoing turbulence in the Middle East; the financial crisis that has reached the outskirts of Europe and threatening to spread ever wider; mass public protests in nearly every large city in the world – these are some of the themes that documentary filmmakers could not, and did not, avoid, resulting in a truly rich year for nonfiction film. This year’s programme inevitably reflects these sea changes. But what it also does is show us the enormous efforts and risks filmmakers take in order to discover and create stories that need to be told. To honor this spirit, we have chosen to structure our programme around the theme of “Breaking Borders,” carefully searching for films that speak to this theme specifically. Filmmaker as border breaker. There are many films in the programme that could be called border breakers. We are extremely happy to be able to share them with our audiences. You’ll find films on the tragically short life of a deeply humanistic war photographer; state secrets and strange family secrets exposed; skating retired doctors; or killer whales in captivity, to name but a few. We’re extremely curious to see the reaction of our audiences when they discover some of the gems programmed for Balkan Dox section, then the International Dox competition, or even Human Rights and Green Dox competitions that saw growth in sophisticated cinematic storytelling, for they too break borders. A part of the programe we also take great pride in is the result of an amazing year of collaboration with our partners all over the world. One such collaboration is our Focus Nordic, which is made up of some 40-plus selections, bringing the best and wildest stories from our friends to the far North. We are very proud to unfold films made by celebrated filmmakers like Jay Rosenblatt, Chris Marker, also Kubrick and Carax, as well as emerging directors and those who are learning the magic of being a director of a film. We invite you to step into this treasure trove of stories. We’re so glad you’ll be joining us on this journey of discovery. You may discover, as well, that it doesn’t take that much to break your own personal borders. Let the journey without borders begin.

Veton Nurkollari Artistic Director

Foto:Blerta Kambo

The efforts of the originators that created the concept of the 12th edition of Dokufest as well as the hard work of volunteers during few last days in its implementation was not for nothing during the festival´s opening night. The surprise was served for all those who were invited to the official opening ceremony by symbolically demonstrating the possibility of breaking or violating borders. In the artists opinion people can do so by talking and loving. The opportunity of grabbing a glass of champagne and having a chat was offered while waiting for the cinema´s doors to open. After an idle time of half an hour the first border, or rather the cinema´s gate, got broken. In the beginning all guests were warmly welcomed by executive director Eroll Bilibani. In the following 20 minutes artistic performance dealing again with the subject of breaking borders reminded the attendant crowd of how many borders were created and still exist between people. Hence there is the need for eliminating those producing negative energy and resultant contacts. To achieve this aim communication shall be a basic necessity. One way of communicating is the film, itself. The opening movie “Stories we tell” by director Sarah Polley closely deals with this issue leaving the questions: Why do we tell stories? To create or to strike borders? “We hold on to stories because of life flowing. We attempt to show details of the past while trying to make them as comprehensible as possible. After all I think that we have the essential need of telling stories according to our differences. To me, stories get designed in order to express who we are and who we became”, Polly explained. Of course this does not always apply. Masked wars, mysterious pictures and buzzing were illustrated in “Dirty Ears” which was parallely screened in river band cinema. Afterwards stories about incidents of the 90´s were told where Albanian citizens for almost 5 decades inexhaustibly wished to cross the border of their iso-

lated state just to get to Italy. The movie described the arrival of a ship with 20.000 Albanians in the harbour of Bari on 8th of August in 1991. The audience in cinema “Europa” had the pleasure to follow an expedition to the back of beyond located in the northeast of far Greenland with camps of the ancient population of Antartica being explored. Meanwhile the documentary “Blackfish” projected in cinema Kalaja proofed how man is able to determine borders not only in regards of his own species but also in respect of other animate beings. In this case it was shown how humans bordered the freedom of whale Tilikum who contrariwise avenges oneself in the cruel way. All these stories exhibit the existence of plenty of borders. Along the way, the Finnish punk band PERTTI KURIKAN NIMIPÄIVÄT who performed live on Saturday evening at DokuNight also gave evidence of how all borders and not only the mental ones get crushed. Thus, the violation of those already started at DokuFest. Therefore, Doku without borders!

Dealing with the past “The past forms the present and the future.” The topic of dealing with the past was rarely discussed in such a level of panel members which will bring regional and international expertise to Kosovo. The discussion will take place and be open for the public on 18th of August in the old Hamam Gazi Mehmed Pasha at 5 p.m. Adriatik Kelmendi will be moderating whereas Zarko Puhovski, Veton Surroi, Natasa Kandic and Joshua Oppenheimer will be penal members.

The Act of Killing

Joshua Oppenheimer’s documentary The Act of Killing is about the Indonesian genocide of the ‘60s.

The problems are so grave and structural that we need much more collective and imaginative solutions than just individual choices. Joshua Oppenheimer’s documentary The Act of Killing is about the Indonesian genocide of the ‘60s. Told from the present day point-of-view of the unpunished and politically dominant perpetrators as they saunter around a beautiful country, reenacting their techniques for mass murder, it is a bracing account that has been seized as a human rights tool in Indonesia and beyond.

Are you worried that by aligning yourself narratively with killers you’re seen to condone what they’ve done? No. The film is loved in Indonesia because it finally exposes the hollowness on which the whole society is built and the rocky foundations of contemporary Indonesian political life. It’s the torturers and the murderers who don’t want How did you overcome instinctive revulsion to the film screened; the survivors and the human the violent details the killers reenacted in front rights groups are pushing it. of you? Oppenheimer: First of all, I’m filming. No one has recorded this story before and if I run away crying it goes undocumented so that gets me What would you like to happen next in Indonethrough the initial moment. sia? Are you hoping this is going to be a catalyst for change? It became harder later. I was having nightmares I think the film already is a catalyst for a profor weeks. Then I stopped being able to deal with cess whereby the country is changing the whole the nightmares so I hardly slept. I’d sleep not at national discussion about its past. For example, all one night then two hours the next, then I’d it’s no longer acceptable for perpetrators to boast sleep dreamlessly for 12 hours. It went on like about what they’ve done. that for 6 months. There should also be a broader political moveIt was hard for my crew too. We supported each ment against corruption and the use of gangsters other and brightened a very dark journey, es- in economics and business. Above all I wish that pecially the person credited as my anonymous people would come forward in large numbers to co-director. talk about what was destroyed. The act of killing wasn’t just about killing bodies it was also about Why did you tell this story from the point of killing hope, culture and ideals. view of the killers? I started working with survivors to try to make What would you say to people curious about the film but we found that every time we would your film but squeamish about watching reenactfilm together we would be stopped by the army ments of murder? and investigated, equipment would be taken and It’s tempting to read about a film like The Act of it was terrifying so we regrouped. Killing and think it is about something far away, ultimately different from the reality in which we It was partly because we were filming with sur- live. But this is actually our reality. If there’s any vivors that we kept getting stopped so some- hope of changing it we have to not flinch and one had the suggestion of, ‘why don’t we film stop avoiding the darkest parts of our world. the perpetrators? They will boast and appear to be proud of what they’ve done’. It was striking Are you saying that it’s an act of self-improvethat they went to great pains to say, ‘seem to be ment to be able to face up to events depicted in proud’. It was already as if the survivors had a your film? little empathy and could believe the perpetrators Broadly speaking yes, but self-improvement lowere suffering under their prideful stories. cates it as an issue that needs to be improved

within the individual. The problems are so grave and structural that we need much more collective and imaginative solutions than just individual choices. I filmed men who took me to a riverbank where they helped to kill 10,000 people and at the end of the shoot one of them pulled out a stills camera and asked me to take a picture of them posing with the river behind them giving the thumbs up and the ‘v for victory’ sign. That was in early 2004 and in April, the Abu Ghraib pictures came out with American soldiers doing the same signs ... What’s going on in our world that makes different sets of people think these pictures will bear a happy memory? How did you build empathy with boastful killers? First of all seeing the connection between them and the way we all cope with dark aspects of our reality – the inevitability of our death, global warming, relying on other people suffering in sweat shops for our economic survival… We tell stories to diminish our sense of personal responsibility and cope with ourselves. It’s a human thing. Secondly, to say that a man has done monstrous things is not to say that a man is a monster. When you make that leap you condemn an entire life. We’re tempted to do that because we seek to convince ourselves that we’re not like that and that’s dangerous because the moment you do that you divide the world into good guys and bad guys instead of saying this is a world of human beings and we do horrible things to each other under certain circumstances. I don’t claim to be some kind of saint but I do think I was able to feel empathy despite real hatred for the acts that these men did. And people who really love the film are people who can feel empathy too. (GFW)

REVIEWS Finnish Blood Swedish Heart

SUNDAY 16:00 Europa 90’ Finnish Blood Swedish Heart deals with the issue of Finnish/ Swedish immigration: an emotive subject to many people from Nordic countries. Despite having a successful career as a rock star as well as a fulfilling family life, Kai Latvalehto has always felt something missing. Growing up in Sweden and moving to Finland as a young boy he’s always had the feeling that he’s trapped between two cultures. In order to try and fill the hole in his life Latvalehto embarks on a road trip to Sweden with his father. As he starts to remember his childhood, his relationship with his father starts to irrevocably change as secrets from the past coming pouring out.

Mika Ronkainen Finland, Sweden - 2012 Given its subject matter the film certainly has a resonance for Finnish and Swedish audiences and the subtleties of its exploration of Swedish and Finnish identity may be lost on people outside of those countries. But there’s enough here that manages to hold the interest, including Latvalehto – who cuts a dour yet sympathetic presence – and his relationship with his father. Much of this relationship us told through ellipses and snatched conversation during the duo’s car journey through Sweden. There is some genuinely moving moments – and gentle drops of humour - as Latvalehto’s father opens up to his son.

Last of the Black Sea Pirates

SUNDAY 22:00 Kino në Lum 72’ Last of the Black Sea Pirates follows a group of men, well, er, “pirates” living on an idyllic tropical island. These men, who are essentially homeless ex-cons, are led by a man named Captain Jack in a hunt for gold that has been lost for a century or so. Without a specific map or real sense of the gold’s location, Jack’s crew spend their days digging holes and blowing bits off the island in hopes that at the bottom of every pit will be something shiny. Right, so these guys seem nuts. Even better, they’re not actually really pirates at all. They do seem to have a boat or two around, but in terms of running rampant over the high seas causing havoc 14

Svetoslav Stoyanov Bulgaria - 2013 and destruction wherever they come across a ship to pillage it’s just not really happening. That said there is a fascinating camaraderie to the guys in this ragtag band of pirates. They’ve been embraced by Captain Jack and for all intents and purposes have been given a new lease on life – it’s just a lease with terrible terms. Despite what they look like on the outside, these pirates have endearing qualities that make for interesting watching.

Nordic Focus at DokuFest

RECOMMENDED FILMS OUR NIXON

Penny Lane SHBA/USA - 2013

I think “nonfiction” can be so many things, really. There are still the TV documentaries that repeat the same format over and over again—going somewhere, filming four people, presenting their stories, as they always did. But I’m very much interested in filmmaking as an art form. –Mia Engberg, Swedish director of Belleville Baby This year, DokuFest will host its largest sidebar program ever as we celebrate the compelling and artistic cinematic traditions coming out of the countries of Sweden, Norway, Denmark, Finland and Iceland – small countries with a huge talent for making transcendent nonfiction films. Showcasing close to 40 feature and short documentaries, the program promises Prizren audiences some very special cinematic journeys courtesy of our neighbors to the far north. As well, the programme includes two very special master classes for DokuFest audiences. From the extraordinary The Act of Killing, we present a session with director, Joshua Oppenheimer and his editor, Niels Pagh Andersen, on their narrative collaboration. From the Swedish film, Belleville Baby, director, Mia Engberg, and her producer, Tobias Jansen, will present a case study of how one goes about making a personal film rooted in real life and transforming it into a beautiful, universal love story that resonates with audiences all over the world.

As part of our Nordic Focus, viewers can enjoy three films that were made through the DOX:LABFoto: in Mrinë Copenhagen. This Godanca 4-year-old program is a commissioned MEDIA-supported lab for directors, offered to a hand picked selection of up-and-coming filmmakers. Its main directive is to bring together a team consisting of a filmmaker from Europe and one from a non-European country in order to foster long-term professional cross-cultural relationships in a highly collaborative way. Sweden meets Argentina. Finland meets Uruguay. Denmark meets Malaysia. There will be representatives from the film institutes and embassies of each country to introduce special presentations and concerts. We will showcase a selection of video clips commissioned for Icelandic band Sigur Ros’s latest album “Valtari,” for which they gave various filmmakers free license to visually create whatever came into their heads when listening to the band’s songs. Meanwhile the DokuNights festivities were opened by Finnish punk band Perti Kurikka’s Name Day that performed live at Saturday night. They also happen to be the stars of Jukka Karkkainen and J-P Passi’s fantastically rowdy film, The Punk Syndrome, which poses the all-important question: Can you really go on stage with shit in your pants? Nyd! Njóta! Nyt! Njut! Nauti! Enjoy! (Pamela Cohn)

Përgjatë presidencës së Riçard Niksonit, tre nga bashkëpunëtorët e tij më të ngushtë në Shtëpinë e Bardhë me ngulm kanë dokumentuar përvojat e tyre.

16:00 SHTËPIA E KULTURËS

PANDORA’S PROMISE

Robert Stone SHBA /USA - 2012 Një dokumentar rreth historisë dhe të ardhmes së fuqisë nukleare.

14:00 KINO EUROPA

THE LAST STATION

Cristian Soto, Catalina Vergara Kili/Chile - 2012

18:00 KINO EVROPA

Një film dokumentar rreth moshës së shtyrë që ngjanë në Shtëpitë e Pleqve.