1
Fransa’da Sınıf Savaşımları 1848-1850
Karl Marx Bütün devrimler, şimdiye kadar, belirli bir sınıfın egemenliğinin yerini, bir diğer sınıfın egemenliğinin alması ile sonuçlanmıştır; ama bütün egemen sınıflar, şimdiye kadar baskı altında tutulan halk kitlesine göre, küçük azınlıklar idiler. Böylelikledir ki, egemen azınlık devriliyor, başka bir azınlık onun yerine devlet dümenini eline geçiriyordu ve kamu kurumlarını kendi çıkarlarına göre değiştiriyordu. Ve her seferinde bu azınlık, ekonomik gelişme durumunun iktidara elverişli, yetkili ve yetenekli kıldığı gruptu ve kesinlikle bunun için, yalnızca bunun içindir ki, altüst oluş sırasında, baskı altında tutulan çoğunluk, ya azınlıktan yana bu harekete katılıyordu ya da en azından sessiz sedasız onu kabul ediyordu. ama her olayın somut içeriğini göz ardı edersek, bütün bu devrimlerin ortak biçimi, azınlık devrimi olmaları bürün bu devrimlerin ortak biçimi, azınlık devrimi olmaları idi. Çoğunluk ise, devrime katıldığı zaman bile, bunu, ancak, -bilerek ya da bilmeyerek- bir azınlığın hizmetinde yapıyordur; ama bu yüzden ya da hatta çoğunluğun pasif ve dirençsiz tutumu nedeniyle, azınlık bütün halkın temsilcisi olma görünümünü elde ediyordu. İl büyük başarıdan sonra, zaferi kazanan azınlığın ikiye bölünmesi kuraldı: bunlardan biri elde edilen sonuçtan doygundu, öteki ise daha ileri gitmek istiyordu, hiç değilse kısmen, halkın büyük kalabalığının gerçekten ya da görünüşte çıkarına olan yeni istemler ileri sürüyordu. Bu daha köklü istemler, bazı durumlarda pekâlâ kendilerini kabul ettiriyorlardı, ama çoğu kez ancak bir an için; daha ılımlı kesim üstünlüğü elegeçiriyor, son kazanımlar yeniden tümüyle ya da bir bölümüyle yitirilmiş oluyordu; o zaman yenilenler ihanet diye bağırıyorlar ya da yenilgiyi rastlantıya bağlıyorlardı. Ama gerçekte, iş, çoğu kez şöyle idi: birinci zaferin başarılarını, ancak daha radikal olan kesimin ikinci zaferi sağlamlaştırıyordu; bu bir kez kazanıldı mı, yani o an için zorunlu olan bir kez kazanıldı mı, radikal unsurlar bir kez daha sahneden siliniyordu ve başarıları da. Friedrich Engels Fransa’da Sınıf Savaşımları Bir Haziran 1848 Yenilgisi 1848 Şubatından Haziranına Proletarya, kendi mezarını burjuva cumhuriyetin beşiği yaparak, onu açık amacı sermayenin egemenliğini ve emeğin köleliğini sonsuzlaştırmak olan devlet olarak saf biçimiyle hemen ortaya çıkmaya zorladı. Gözleri hep, yara bere içindeki, yatışmak bilmez ve yenilmez –yenilmez, çünkü onun varoluşunu kendi yaşamının koşuludurdüşmanının üzerine dikili duran burjuva egemenliği, bütün
engellerden kurtulur kurtulmaz, hemen burjuvazi terörizme dönüşmek zorundaydı. Bir kez proletarya geçici olarak sahneden uzaklaştırılıp burjuvazinin diktatörlüğü resmen tanınınca, durumları daha dayanılmazlaştığı ve burjuvaziyle karşıtlıkları daha kesinleştiği ölçüde, burjuva toplumun orta tabakaları için, küçük-burjuvazi ve köylülük için gittikçe proletaryaya daha yaklaşmak zorunluydu. Nasıl daha önce yoksulluklarının nedenini proletaryanın atılımında görmekten başka bir şey yapamıyorlardıysa, şimdi de yoksulluklarının nedenini gene proletaryanın yenilgisinde buluyorlardı. Haziran ayaklanması, bütün kıta üzerinde burjuvazinin özgüvenini artırdığı ve onu açıkça halka karşı feodal krallıkla birleştirdiği zaman, bu birleşmenin ilk kurbanı kim oldu? Kıta burjuvazisinin kendisi. Haziran bozgunu, onu egemenliğini pekiştirmekten ve burjuva devrimin en alt aşamasına, yarı-hoşnut, yarı-kırgın halka mola verdirmekten alıkoydu. Son olarak Haziran bozgunu, Avrupa’nın despot güçlerine, Fransa’nın içeride iç savaşı yürütebilmek için dışarıda her ne pahasına olursa olsun barışı sürdürmek zorunda olduğu gizini açıkladı. Böylece, ulusal bağımsızlıkları uğruna savaşıma başlamış olan halkalar, Rusya’nın, Avusturya’nın, Prusya’nın üstünlüğüne teslim edildiler, ama aynı zamanda, bu ulusal devrimlerin yazgıları proletarya devriminin yazgısına bağlanmış oldu ve büyük toplumsal altüst oluş karşısındaki, görünürdeki özerkliklerinden ve bağımsızlıklarından yoksun kaldılar. İşçi köle kaldığı sürece, ne Macar, ne Polanyalı, ne İtalyan özgür olamayacaktır! Ensonu, Kutsal-İttifakın zaferleriyle Avrupa öyle bir biçim aldı ki, Fransa’da her yeni proletarya ayaklanması, doğrunda, bir dünya savaşının başlama işareti olacaktır. Yeni Fransız Devrimi, derhal ulusal alandan ayrılmak, ve 19.yüzyılın toplumsal devriminin üstün gelebileceği tek alanı, Avrupa alanını fethetmek zorunda olacaktır. Şu halde, Fransa’nın Avrupa devriminde inisiyatifi ele almasına olana veren koşullar ancak Haziran yenilgisi ile yaratılmış oldular. Ve ancak Haziran isyancılarının kanlarına bulandıktan sonradır ki, üçrenkli bayarak, Avrupa devriminin bayrağı, kızıl bayrak olabilmiştir. Ve biz bağırıyoruz: Devrim öldü! Yaşasın devrim!