Dytikos #49 by Alexios Alamatidis

ôéìÞ: € 8x10-3 έτος 10o - καλοκαίρι 2008

Άποψη για τον Kόσμο

Σ Ω Κ Ι Τ Υ Δ Η Σ Ο Δ Κ Ε ΕΙΔΙΚΗ

Σ Α Τ Ν Ο Υ ΤΑΞΙΔΕ

www.metallus.gr

Μόνο αυτό, δεν αρκεί για να γράψεις καλά στις εξετάσεις.

Τμήματα ȖɇɀɁȵɅɐɃɇ ȞɇȾȹɐɃɇ r Κατεύθυνση Θετική, Θεωρητική, Τεχνολογική ȥȺɌɒɉɎɈɌ ȚɗɋɊɀ ȱɆɐ ȟɄɂɈɘƇɈɄɀ ȫɀɄ t FNBJM FQJDFESP!PUFOFU HS XXX FQJLFOUSP FEV HS

editorial ÁãáðçôÝò áíáãíþóôñéåò, áãáðçôïß áíáãíþóôåò,

ãéá óõíäñïìÝò

επικοινωνήστε στο τηλέφωνο: 2310 606.928 αποστείλετε: • για 10 τεύχη 18,00€ • για 5 τεύχη 9,00€

Σε αυτό το τεύχος θα σας ταξιδέψουμε… (μην ψάχνεις για αλλού… Εδώ είν’ το ταξίδι…, λέει κάπου ο Γιαχουστίδης) Σε μέρη γνωστά και άγνωστα θα σας πάμε, μέρη που ξεκινούν απ' τη γειτονιά, έξω από την πόρτα του σπιτιού μας και φτάνουν μέχρι την άκρη του κόσμου. Από την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αφρική και την Αμερική, μέχρι τα μέρη του εσωτερικού μας κόσμου και ακόμη πιο πέρα… Από τα ταξίδια του σινεμά, τα ταξίδια που μπορεί να βρει κανείς σε βιβλία, μέχρι τα «ταξίδια» του Δυτικάνθρωπου!!. Κρατάτε στα χέρια σας μια «ειδική έκδοση» του Δυτικώς, με κύριο θέμα το ταξίδι. Ακολουθείστε τους συνεργάτες του περιοδικού στα μέρη που έχουν ταξιδέψει, με αυτό το τεύχος θα πάτε σίγουρα διακοπές και μάλιστα δωρεάν! Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ούτως ή άλλως δωρεάν! Το καλοκαίρι είναι εδώ, ελληνικό, ζεστό, ανέμελο, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι η εποχή αυτή στην χώρα μας. Ταξιδέψτε με τον ένα ή άλλο τρόπο, κλέψτε λίγο χρόνο από εδώ, εξοικονομήστε κάνα ευρώ από εκεί και ξεχυθείτε, τόσα ωραία πράγματα περιμένουν τον καθένα μας, αν ταξιδέψει. Οι εικόνες, οι μυρουδιές, οι ήχοι, ο δρόμος, η εμπειρία γενικώς. Και χρόνος υπάρχει και τα χρήματα (τα όσα χρήματα χρειάζονται) πάντα μπορούν να βρεθούν εάν υπάρχει θέληση. Εμείς εδώ σας δίνουμε μια μικρή γεύση για το τι μπορεί να κάνει κανείς, δοκιμάστε… όλα τα ταξίδια του Δυτικώς, όλες οι σελίδες του έχουν (ταξιδιωτική και όχι μόνο) αξία. Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, «άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη», εμείς «τραβήξαμε» για Ελλάδα, Σλοβενία, Αίγυπτο, Ρώμη, Βενεζουέλα, Κάννες και σε πολλά μέρη ακόμη. Άλλος συνεργάτης τράβηξε Ευρώπη, άλλος για Αφρική και άλλος απ’ τις Βενεζουέλας τα στενά, κοκτέιλ και νέκταρ πίνει…»! (Παραλίγο θα το ταίριαζα…)

ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΜΕ ΕΥΝΟΪΚΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ…

Παραγωγή: adaction A.E. Πλ. Ιπποδρομίου 21, 546 21 Θεσσαλονίκη, τηλ: 2310 256.974-5 email: creative@adaction.gr

Υπεύθυνος έκδοσης - Αρχισυντάκτης: Αλέξης Αλαματίδης Ειδικός σύμβουλος έκδοσης: Άγγελος Παμπουκίδης Συνεργάτες τεύχους: Λευτέρης Ακριτίδης Θόδωρος Γιαχουστίδης Δάνος Δανιηλίδης Μπάμπης Ιμβρίδης Φώτης Κουτσαμπάρης Πασχάλης Μητρακούδης Ιωάννα Μπάμπη Ειρήνη Μπούρα Λία Παπαδράγκα Κώστας Ποτακίδης Θεοδώρα Ρούμκου Γιώργος Στάμκος Κατερίνα Τερζοπούλου

Γι’αυτό κρατήστε αυτό το τεύχος, μην το πετάξετε, έχει μια διαφορετική αξία νομίζω, είναι ανάλαφρο μα και σοβαρό, διαπραγματεύεται κάτι που εκ πρώτης όψης μπορεί να παραπέμπει στο χαβαλέ, μα χωρίς αυτό είναι κρίμα να ζει κανείς: το ταξίδι, που σημαίνει ταυτόχρονα και όνειρο, όνειρο για το ωραίο, το διαφορετικό, το μη καθημερινό, το άπιαστο, το μοναδικό, την ουτοπία… Εντάξει, εντάξει, μάλλον αρχίζω και ξεφεύγω λιγάκι, ίσως και εγώ ήδη να ταξιδεύω τώρα, είτε σε ένα «κανονικό» ταξίδι, είτε συνεπαρμένος με όλα αυτά που έχουν γράψει οι φίλοι – συνεργάτες του περιοδικού. Θα τα ξαναπούμε το Σεπτέμβρη, με μια «κανονική», πιο προσγειωμένη έκδοση του Δυτικώς, η οποία θα τυγχάνει όμως να γιορτάζει 2 επετείους: πρώτον, τα 10(!) χρόνια κυκλοφορίας μας ως ομάδα μερικών ανθρώπων από τη Θεσσαλονίκη που μέσα από αυτό που λέμε «Δυτικώς» - Άποψη για τον Κόσμο (με το άλφα και το κάπα κεφαλαία παρακαλώ), εξωτερικεύει τις ανησυχίες και τις εμπειρίες της, και δεύτερον τα 50(!) συνολικά τεύχη του περιοδικού (ειδικές και κανονικές εκδόσεις). Το μόνο που έχω να πω είναι πως συνεχίζουμε με το ίδιο μεράκι και ενθουσιασμό, την ίδια ευαισθησία και την ίδια αγωνία που είχαμε και στο πρώτο τεύχος του Δυτικώς, τον Οκτώβριο του 1998. Πάει καιρός… Σας εύχομαι καλή ανάγνωση του περιοδικού. Ως το επόμενο ραντεβού μας να’ στε όλοι καλά.

Συνεργάτες: Άννα Ακριτίδου Χαράλαμπος Δάντης Χριστίνα Δεβρελή Θόδωρος Ελευθεριάδης Οδυσσέας Σταυράκης Τραπεζανίδης Δημήτρης Αλέξανδρος Υδάτης

Γραφιστική: Γιώργος Παπαδόπουλος Διαφημίσεις: 2310 606.928 Σκίτσα: Δημήτρης Νικολαΐδης Φιλμ - Εκτύπωση: Φίλιππος, Εκδοτική Βορείου Ελλάδος Διεύθυνση Περιοδικού: Ευζώνων 7, Άνω Ηλιούπολη, 564 31 Θεσσαλονίκη, ( 2310 606.928, Φαξ: 2310 642.055 Hλεκτρονικό ταχυδρομείο: dytikos@the.forthnet.gr Δικτυακός τόπος: http://users.forthnet.gr/the/dytikos Τιράζ: 7.000. Διανέμεται δωρεάν σε πάνω από 300 σημεία στην πόλη. Τα άρθρα εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους Φωτογραφία Εξωφύλλου Λία Παπαδράγκα (Βενεζουέλα)

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΘΕΩΡΗΜΑ

με προορισμό την επιτυχία!

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ: ΘΕΤΙΚΗ, ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ & ΕΠΑΛ

Από 1η Ιουλίου το φροντιστήριο

Θεώρημα ξεκινάει και στη Σταυρούπολη

Ηρακλείτου 11 & Καπετάν Άγρα 14 Καλοκαιρινά Τμήματα

Από 1η Ιουλίου για όλους τους μαθητές Γυμνασίου, Λυκείου και ΕΠΑΛ. Έναρξη τμημάτων 2008-2009 19 Αυγούστου 25 Αυγούστου 8 Σεπτεμβρίου 15 Σεπτεμβρίου ΠΡΟΣΟΧΗ! Η έγκαιρη εγγραφή σας θα συμβάλει στην ολοκληρωμένη προετοιμασία σας και το σωστότερο προγραμματισμό του φροντιστηρίου!

ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ

 Κλειστά Τμήματα 6 ατόμων.  Διδασκαλία από τους υπεύθυνους διεύθυνσης.  Δωρεάν συγγράματα των καθηγητών μας στους μαθητές.  Τακτική ενημέρωση γονέων.  Συστηματικό πρόγραμμα διαγωνισμάτων ανά δεκαπενθήμερο.

1. Λαγκαδά 126 (Έναντι ΟΑΕΔ),  2310 552255 2. Ηρακλείτου 11 & Καπετάν Άγρα 14,  2310 552255

Ελλάδα

αυτή η άγνωστη χώρα… Ποια είναι η «άλλη Ελλάδα»;

πιο πολύ με στρατόπεδα μαζικής συγκέντρωσης παρά με τόπους κατοικίας πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ελληνική ύπαιθρος είναι πλέον από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Ευρώπης. Εκεί που κάποτε άκμαζαν κεφαλοχώρια υπάρχουν τώρα χωριά-φαντάσματα, ενώ τα ελληνικά βουνά μπορούν να καυχώνται πως είναι ουσιαστικά απάτητα. Έξω από τα διαμερίσματά μας, έξω από τις τσιμεντουπόλεις μας υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, που είναι ουσιαστικά ανεξερεύνητη. Υπάρχουν περιοχές της Ελλάδας που αποτελούν πραγματική Terra Incognita για τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων και ιδιαίτερα της Αθήνας. Αναφέρομαι ειδικά σε περιοχές που χαρακτηρίζονται από τους κατοίκους της πρωτεύουσας ως «ακριτικές», «δυσπρόσιτες», «περιθωριακές» και «απομακρυσμένες». Κι όμως, αυτές ακριβώς οι περιοχές παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εξερεύνηση. Αυτές κρύβουν τα περισσότερα μυστήρια, που αξίζουν να αποκαλυφθούν…

του Γιώργου Στάμκου stamkos@post.com

Έκλαψα με λυγμούς στη θέα αυτού του παράξενου τόπου… Εμπεδοκλής

λήθεια, γνωρίζετε πραγματικά τη χώρα στην οποία ζείτε, τη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα; Αμφιβάλλω. Όποιος λέει ότι γνωρίζει την Ελλάδα, μάλλον δεν έχει καταλάβει σε ποια χώρα βρίσκεται! Πίσω από την «Ελλάδα που ξέρετε» υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, γεμάτη μυστήρια, παράξενους τόπους, αλλόκοτους θρύλους, στοιχειά και φαντάσματα, θαμμένα μυστικά, άγνωστες ιστορίες, περίεργους κατοίκους και ιδιαίτερες ατμόσφαιρες, κοντολογίς υπάρχει και η Μυστική Ελλάδα, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Εκεί έξω, έξω από το παράθυρο σας, έξω από την οθόνη της τηλεόρασής σας, έξω από το μικρόκοσμο σας, βρίσκεται κυριολεκτικά μια άγνωστη χώρα που περιμένει να την εξερευνήσετε. Είναι η γεμάτη με σκιές Ελλάδα,

που ουρλιάζει μέσα στο λαβύρινθο της ιστορίας. Για να την εξερευνήσει κανείς θα πρέπει να ρυθμίσει κατάλληλα το αντιληπτικό του πεδίο, να απελευθερώσει τις αισθήσεις του, να μυηθεί σε μυστικές γνώσεις, να μελετήσει την άγνωστη ιστορία και να παρατηρήσει τα σιωπηλά μηνύματα των τοπίων και των ανθρώπων της. Δύσκολο, μα όχι ακατόρθωτο…

Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟΣ» Η Ελλάδα είναι ένα άθροισμα από μικρόκοσμους. Πρέπει να βγεις έξω από το δικό σου μικρόκοσμο για να εξερευνήσεις τους δικούς της μικρόκοσμους. Όσο κι αν ακούγεται κυνικό, πρέπει να ευγνωμονούμε την άκρατη αστυφιλία των Ελλήνων, που συγκέντρωσε το 80% του πληθυσμού της χώρας στις πόλεις κι άφησε σχεδόν ανέγγιχτη την ύπαιθρο. Θα έχετε ίσως ακούσει τη φράση «η Αθήνα και η ‘’ελληνική έρημος’’». Μόνο που αυτή η «έρημος», δηλαδή η ελληνική ύπαιθρος, είναι πολύ πιο όμορφη από τα περισσότερα αστικά κέντρα της χώρας, που μοιάζουν

ΤΟΠΟΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Οι περιηγητές, άνθρωποι συνήθως ανήσυχοι και ρομαντικοί, έχουν την τάση να αξιολογούν τα τοπία με βάση τις ψυχικές διαθέσεις που τους δημιουργούν. Όμως ο τόπος δεν είναι ένα αισθητικό δημιούργημα του Νου. Οι εμπειρίες βιώματος ενός τόπου δεν είναι πάντα και τόσο ατομικές. Συχνά μάλιστα ένας τόπος προκαλεί έντονα συναισθήματα και θρησκευτικά οράματα σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, επειδή ίσως είναι «φορτισμένος ενεργειακά», ανήκει δηλαδή στους λεγόμενους Τόπους Δύναμης. Οι Τόποι Δύναμης (με τους οποίους ασχολείται η «Ιερή Γεωγραφία») είναι συνήθως συγκεκριμένες περιοχές ή τοποθεσίες, που βρίσκονται κοντά ή πάνω σε διασταυρώσεις ροών ενέργειας, που είναι γνωστές ως «τελλουρικά ρεύματα» ή ενεργειακές γραμμές L, και όπου εικάζεται ότι ρέει ένα μίγμα ηλεκτρομαγνητικής και αιθερικής ενέργειας μέσα στο οποίο κυριολεκτικά κολυμπά ο ζωντανός μας πλανήτης Γη. Αυτοί οι ιδιαίτεροι κομβικοί, ενεργειακά χώροι, ήταν γνωστοί από την αρχαιότητα και οι άνθρωποι έκτιζαν πάνω τους ιερά, μαντεία, βωμούς

ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ιστορία που χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων. Μια χώρα που δημιούργησε έναν απαράμιλλο ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, ο οποίος συνεχίζει να αποτελεί άξονα αναφοράς για κάθε φιλοσοφημένο άνθρωπο της εποχής μας. Ακόμη και σήμερα ο κόσμος μιλά με θαυμασμό για το αρχαίο «ελληνικό θαύμα» –ένα φαινόμενο που δεν είχε όμοιο του στην ανθρώπινη ιστορία. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Ιστορικοί προσπαθούν να κατανοήσουν τους λόγους της μοναδικότητας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τη διαχρονικότητά του. Μεταμοντέρνοι διανοητές προσπαθούν ν’ αρπάξουν τις άκρες του νήματος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και να την εκτοξεύσουν στην εικονική μας πραγματικότητά. Γεωπολιτικοί μελετούν, μέσω του Θουκυδίδη, τα μυστικά του Πελοποννησιακού Πολέμου. Σύγχρονοι πολιτικοί –υποτίθεται δημοκράτες– προσπαθούν

Ελλάδα

ακόμη και πόλεις. Αργότερα, με την επικράτηση του Χριστιανισμού, έκτιζαν σ’ αυτούς τους «ιερούς τόπους» μοναστήρια, εκκλησίες ή απλά προσκυνητάρια κι εκκλησάκια. Αλλά και χωρίς να μπουν αυτά τα «ανθρώπινα σημάδια» οι Τόποι Δύναμης θεωρούνταν από το συλλογικό φαντασιακό των ανθρώπων ως ιεροί, στοιχειωμένοι, καταραμένοι, θεραπευτικοί κ.α. Η Ελλάδα, εκτός από την όμορφη Φύση και την περίοπτη γεωπολιτική θέση που κατέχει, ξεχωρίζει ως ένα από τα σημαντικότερα ενεργειακά κέντρα του πλανήτη μας –ίσως επειδή βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και πάνω από μια δραστήρια τεκτονική ζώνη που εκλύει συνεχώς ενέργεια. Ο ελληνικός χώρος βρίθει από ιδιαίτερους τόπους, από τόπους που χαρακτηρίζονται «ιεροί» από πολλές παλιές και νέες θρησκείες, από τόπους που χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ποιότητά τους.

να μιμηθούν τη ρητορική και την πειθώ του Περικλή. Καλλιτέχνες φιλοδοξούν ν’ αντιγράψουν και να μετεξελίξουν την αρχαία ελληνική τέχνη. Μαθηματικοί προβληματίζονται πάνω στα θεωρήματα του Πυθαγόρα και του Ευκλείδη. Συγγραφείς ματαιοδοξούν να συναγωνιστούν τον Σοφοκλή και ποιητές ονειρεύονται ν’ αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές του Πίνδαρου και της Σαπφούς. Όλοι τους, γοητευμένοι απ’ το «ελληνικό θαύμα», επιθυμούν να το επαναλάβουν. Μάταια όμως. Η αρχαία Ελλάδα ήταν μοναδική και ανεπανάληπτη. Και γεμάτη μυστήρια… Τα αρχαία ελληνικά μυστήρια γοητεύουν. Ειδικά όλους όσους δεν αποδέχονται τη γνωστή και συμβατική εκδοχή της ιστορίας. Όλους όσους αναρωτιούνται –αλλά και φαντασιώνονται– σχετικά με τις μυθολογικές εκφάνσεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Γοητεύουν, ίσως επειδή μένουν πολλά ακόμη ν’ ανακαλυφθούν σχετικά με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

ΑΛΛΟΚΟΣΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ Η Ελλάδα είναι μια χώρα στοιχειωμένη με πανάρχαιους δαίμονες –να μην έχετε αμφιβολία γι’ αυτό. Εισχωρώντας υπεροπτικά από τα Βαλκάνια στη Μεσόγειο μοιάζει σαν ένα απέραντο κοιμητήριο άταφων, ανήσυχων αναμνήσεων, ανείπωτων βιαιοτήτων και αδικαίωτης Ιστορίας. Δεν είναι μόνο τα αλλοκοσμικά πλάσματα του ελληνικού φαντασιακού –τα στοιχειά και οι καλικάντζαροι, οι βρικόλακες και οι νεράιδες, οι δαίμονες και τα φαντάσματα– που περιπλανώνται ανήσυχα στοιχειώνοντας τα ελληνικά τοπία. Οι ίδιοι οι «νεκροί μας πρόγονοι» δεν είναι εντελώς νεκροί, αλλά ανασταίνονται με το παραμικρό –κυρίως χάρη στην επιλεκτική μνήμη των εθνικιστών– και ζητούν εκδίκηση για τον, συχνά, άδικο θάνατό τους. Η Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου ευδοκιμεί η «αρχαιολογία των φαντασμάτων», στην οποία επιδίδονται συχνά οι εθνικιστές ιστορικοί, που ειδικεύονται στο ξέθαμα των «σκελετών από την ντουλάπα» για πολιτικό όφελος. Στη χώρα μας υπάρχει όντως ένας «συνωστισμός φαντασμάτων». Τα φαντάσματα των αρχαίων Ελλήνων συνεχίζουν να περιπλανώνται στα ερείπια των αρχαίων νεκροπόλεων. Στα αρχαία θέατρα ο άνεμος μεταφέρει παραισθητικούς αντίλαλους βακχικών θιάσων από το παρελθόν. Τα φαντάσματα των αρχαίων Μακεδόνων καλπάζουν ανεμπόδιστα στις πεδιάδες γύρω από την Πέλλα κι εκείνα των αρχαίων Θρακών συνεχίζουν να ουρλιάζουν αποτρόπαια στα πυκνά δάση της Ροδόπης. Φαντάσματα μεσαιωνικών Σλάβων γυροφέρνουν στα παρόχθια δάση

των Πρεσπών κι εκείνα των Οθωμανών μουγκρίζουν ακόμη στα μπουντρούμια του Γεντί Κουλέ της Θεσσαλονίκης. Σαρακηνοί πειρατές-φαντάσματα συνεχίζουν να βολοδέρνουν στο Αιγαίο αναζητώντας την επόμενη λεία τους και σταυροφόροι ιππότες ξεφυσούν μέσα από τις σκουριασμένες πανοπλίες τους σκαρφαλωμένοι στις πολεμίστρες μεσαιωνικών κάστρων. Δεν υπάρχει ελληνικός τόπος χωρίς τα φαντάσματα του. Χωρίς τα στοιχειά και τους δαίμονες τους. Χωρίς τους θρύλους, τις μακάβριες παραδόσεις και τις σκοτεινές ιστορίες του… Η μυστική Ελλάδα είναι μια «Ελλάδα μέσα στην Ελλάδα», που γίνεται αντιληπτή μόνον από τους ευαίσθητους, τους καλλιτέχνες και γενικώς απ’ όσους έχουν τις κεραίες τους ανοικτές. Γι’ αυτό καλά είναι να είστε ανοικτοί προς το άγνωστο και το μυστηριώδες και ν’ απαγκιστρωθείτε από την αντικειμενική σκέψη, χωρίς όμως να χάσετε την επαφή με την πραγματικότητα. Η χώρα που λέγεται Ελλάδα έχει πολλά επίπεδα. Μην αρκείστε μόνο σ’ αυτό που βλέπετε με την πρώτη ματιά. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ είναι ο δημιουργός και διευθυντής του περιοδικού ΖΕΝΙΘ και συγγραφέας των βιβλίων ΝΙΚΟΛΑ ΤΕΣΛΑ, ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΓΚΡΙΖΑ ΕΛΛΑΔΑ: Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ», Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ, MIND CONTROL, ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ κ.α. που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΑΓΝΩΣΤΟ.

Κάποτε στην

Κρήτη Αφήγηση – Εικόνες:

Ρούμκου Θεοδώρα

όσο χιόνι είχε να πέσει σε κείνα τα χωριά του Ψηλορείτη εδώ και χρόνια απ’ όσο λέγανε. Οι Κρητικοί, συνηθισμένοι στην ηλιόθερμη αύρα του Λιβυκού πελάγους, έτριβαν τα μάτια τους από έκπληξη και χαρά.«Ίντα πράμα, ίντα πράμα!» ξεφωνίζανε ενώ τα κρητικόπουλα άγουρα κοπέλια ακόμη, έτρεχαν αλαφιασμένα ν΄αγγίξουν στις τρυφερές τους παλάμες το χνουδάτο, απαλό σαν μετάξι χιόνι. Πράγματι, αυτό το χιόνι ήταν διαφορετικό μέσα στην αγκαλιά του Απρίλη. Μια σκέτη πρόκληση για φευγιό! Ήταν κι εκείνη η βασανιστική στροφή του δρόμου που λοξοκοίταζε το παραθύρι του σπιτιού μου, που μαζί με τη βαριά κλεισούρα του ατελεύτητου καιρού εδώ μέσα, ένα δωμάτιο, όλο κι όλο ένα σπίτι, προκαλούσαν μια γλυκιά αναστάτωση ταξιδιού. Έπρεπε ν΄ανασάνω καθαρό αέρα. Να φύγω! Αλλά να πάω πού;Ξένη ανάμεσα σε ξένους, και κατάμονη. Στη Νύβριτο! εκεί θα πάω! φώναξα με μια παιδιάστικη χαρά. Στο χωριουδάκι με τις ροδιές, που μήνες τώρα, λαχταρούσα να το γνωρίσω. Ήταν σκαλωμένο πάνω σ΄ένα βράχο κι από την εκκλησιά του Αγίου Μεθοδίου φαινόταν όλος ο κάμπος της Μεσαράς, εύφορο καμάρι του Χάνδακα με σοδειά δυο φορές το χρόνο και τρεις, λέγανε με υπερβολή οι Κρητικοί. Πώς να φτάσω όμως ως εκεί πάνω. Στους δρόμους δεν κυκλοφορεί ψυχή και τα ελάχιστα τολμηρά αυτοκίνητα που κινούνται, είναι επικίνδυνα για ωτο- στοπ. Από το πρωί η σπιτονοικοκυρά μου σιγοψιθυρίζει για το φονικό που συντάραξε το χωριό όπου μένω, το Ζαρό. Σκότωσε τη γυναίκα του κάποιος με πέντε τσεκουριές κι ακόμη η αστυνομία δεν τον έχει πιάσει. Η αστυνομία! Μα βέβαια! Μόνο μ΄αυτήν θα είμαι ασφαλής και η ελπίδα μου μαζί με μια τρελή χαρά είναι πλέον ασυγκράτητες. Όση ώρα εξηγώ στον αστυνομικό για το που θέλω να πάω, εκείνος με περνάει για κουζουλή, όπως λένε οι Ζαρζανιοί εδώ. Προσπαθεί απεγνωσμένα να μου αλλάξει γνώμη. «Εμά καημένη μόνο δέκα χιλιόμετρα είναι, πράμα δεν αξίζει, μα θ΄αρρωστήσεις την επαύριο, δε συλλογάσαι κοτζάμ δασκαλάκι μωρέ τα κοπέλια που θα χάσουνε το διάβασμα» και σε μια συνεχή προσπάθεια να με μεταπείσει, στρίβει απειλητικά το παχύ του μουστάκι και συνεχίζει. «Αμέ τον φονιά, που τον εβάνεις.

Ακόμη εγλακά ελεύθερος μ΄ένα τσεκούρι ίσαμε το μπόι σου, θέμα ωρών βέβαια της αστυνομίας να τον επιάσει», διευκρινίζει. - Καταλαβαίνω όλα αυτά που μου λέτε, του απαντώ αλλά είναι το χιόνι, το κάλεσμα της φύσης, το ταξίδι. Πρέπει να πάω οπωσδήποτε του λέω μ΄αγωνία. Είναι…… -Ίντα πράμα είναι! φώναξε αγανακτισμένος. Οοοι Άι Γιώργη Μεθυστή, ίντα παθα μαθές σήμερα, κι έπιασε το κεφάλι του μ΄έναν βαθύ αναστεναγμό, που συνοδεύτηκε μάλλον από μια κρητική βρισιά. Και την επόμενη στιγμή τον άκουσα να φωνάζει! «Μωρέεε Γιωργιό, πάρε το αυτοκίνητο και αυτό το κοπέλι από εντσονά και πάνε το στη Νύβριτο. «Πράμα; Ίντα να κάμη Θέε μου σε τούτη την κοσμοχαλασιά», αποκρίθηκε ο Γιωργιός. «Εεεε, κύριε αστυνόμε αυτό δεν είναι κοπέλι, είναι κοπελιά». «Κοπέλι! Κοπέλι είναι και μάλιστα τρεζό!» είπε κοιτώντας με μ΄άγρια ματιά κι εγώ του χαμογέλασα πανευτυχής. «Στη Νύβριτο και να ξεγυρίσεις ντελόγο επαέ» του ΄πε. «Σήμερα έχουμε τση διαόλου μέρα». Ανεβαίνουμε στο περιπολικό. Δεν έχω ξαναταξιδέψει με τέτοιου είδους μεταφορικό μέσο. Τραβάμε την ανηφόρα κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης καταδικό μου

χαιρετά τις χιονισμένες λεμονιές, που στάζουν υγρασία και μυρουδιά. Στις πλαγιές των απόκρημνων βράχων κρεμιούνται οι ελιές της Κρήτης, περήφανες για τη γενιά τους και τη γη που τις ευλογά. Χιονίζει ακόμη και η ευπρεπής ηρεμία που επικρατεί σ΄αυτά τα δύσβατα κομμάτια γης, νομίζεις πως αγγίζει τις παλάμες του Θεού. Στην Κρήτη λένε, ο Θεός δε σε ξεχνά ποτέ. Θωρώ τον Ψηλορείτη, όπως ανεβαίνουμε υψόμετρο γύρω στα επτακόσια πενήντα μέτρα κι έτσι όπως φαίνεται χλωμός κι ανταριασμένος, ίδιο θεριό, νιώθω ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος. «Φτάσαμε!» μ΄ επαναφέρει η φωνή του Γιωργιού του υπαστυνόμου, όπως θέλει να τον αποκαλούν. «Προσέξτε εε, μη σπάσετε τον πόδας σας ή τη χέρα σας» με συμβουλεύει και αφού τον ευχαριστήσω θερμά, φεύγει. Παίρνω την ανηφόρα, ένα κρητικό στενοσόκακο, και οι μπότες μου αναστενάζουν, βουλιάζοντας στο πολύ χιόνι. Νύβριτος, ο τόπος των Αγίων. Δίπλα στο Φαράγγι του Γάφαρι, κάτω από τις απότομες πλαγιές του Ψηλορείτη με τις πολύ όμορφες πηγές νερού, που ολοένα ακούγονται στ΄αυτιά μου σαν γάργαρο βιαστικό κελάηδημα, αναδύεται μια ιερότητα, που αμέσως σε υποβάλλει. Τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια με τα χρωματιστά κλειστά παράθυρα, σιωπούν παράξενα σ΄αυτό το απο-

διήγημα

μεσήμερο, δίνοντας ένα άρωμα ησυχίας και ασφάλειας, που με γαληνεύει. Περπατάω γύρω στη μισή ώρα και δεν μπορώ να βρω το δρόμο για την εκκλησιά ενώ την κοιτάζω από παντού. Είμαι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, κάτι που μου θυμίζει τα λόγια του αστυνόμου, «μα θ΄αρρωστήσεις», ελπίζοντας να μη βγουν αληθινά. Τόση ώρα δεν έχω συναντήσει άνθρωπο παρά μόνον έναν σκύλο, που με πήρε από πίσω κάποια στιγμή κι ύστερα ξάπλωσε κουρασμένος στο σκαλάκι ενός σπιτιού πάνω στο χιόνι κι αποκοιμήθηκε. Κάθισα κι εγώ σ΄ένα βρεγμένο πεζούλι μην ξέροντας τι να κάνω. Να ξαναψάξω το δρόμο για το σπήλαιο του Αγίου ή να γυρίσω πίσω. Και με τι να γυρίσω, με τα πόδας, όπως έλεγε και ο Γιωργιός ο υπαστυνόμος. Κι όμως θέλω να πάω εκεί που ο Θεός αγγίζει την παλάμη του ανθρώπου, στον Άγιο. Έτσι το ΄βλεπα. «Ίντα ξεσυλλογάσαι κοπελιά στο χιόνι; Εκουζουλάθηκες;» Τινάχτηκα ίσαμε τον ουρανό αλλά καθησύχασα την επόμενη στιγμή, βλέποντας μια ψιλή λεβεντόκορμη μορφή να με θωρεί, που μόνο οι σκαφτές ρυτίδες του προσώπου και το μπαστούνι που ΄στεκε με σιγουριά στα ροζιασμένα δάχτυλα, πρόδιδαν την ηλικία, περίπου των

εβδομήντα ετών. Το τζιν παντελόνι και το στρατιωτικό του τζάκετ μ΄ένα κασκόλ δεμένο φροντισμένα γύρω από το λαιμό, του χάριζαν μια νεανικότητα ενώ τα μαύρα στιβάνια και το πυκνό μαύρο μουστάκι με το πλούσιο σπαστό μαλλί που σγούραινε στην κάθε χιονονιφάδα, ομολογούσαν την περήφανη, κρητική καταγωγή του. Ντελικανής. Ήταν η πιο σωστή λέξη, φορεμένη πάνω του. -Θέλω να πάω εκειό πάνω στο σπήλαιο του Αγίου, του΄πα σχεδόν αποφασισμένη. Για μερικά δευτερόλεπτα η σιωπή του μου φάνηκε αιώνια. Με κοίταξε μ΄ένα βλέμμα τόσο βαθύ και σοφό λες και διάβαζε την ψυχή μου. Κι έπειτα είπε ήρεμα. «Καλά, θα πας. Πρώτα όμως θα΄ρθείς εκεινέ στο καφενεδάκι απέναντι, όσο ξανοίξει ο ουρανός. Κρατείς πράμα να φάμε, να πιούμε μια ολιά ρακή;» Προσπαθώ ν’ αρνηθώ αλλά η κοφτερή ματιά που μου ριξε, μου ΄κοψε τη φόρα. «Συνήθειο τσης Κρήτης, και μη γροικάσαι να πείς όοι» μου ΄λεγε συνέχεια η κυρία Κατερίνα, η σπιτονοικοκυρά μου.«Κρατώ» ψέλλισα και μπήκα μέσα. Το καφενεδάκι ήταν μια ολιά σαν τη ρακή που θα πίναμε αργότερα, η μυρωδιά όμως του ξύλου από το

μπουρί της σόμπας και η αίσθηση του παλιού από ψάθινες καρέκλες, ξεραμένες κολοκύθες και βότανα κρεμασμένα στα ταβάνια, σε κέρδιζε αμέσως. Είμαστε μόνοι κι όση ώρα παρατηρώ τον καφενέ, εκείνος ετοιμάζει το τραπέζι. Αίγα βρασμένη στη σόμπα με άγρια χόρτα του Ψηλορείτη, φημισμένα για τη νοστιμιά τους, ντάκο κρητικό, μυζήθρα, και για σαλάτα σταμναγκάθια. Η ρακή φυσικά άφθονη, κατείχε την κύρια θέση στο τραπέζι. Στους ξεθωριασμένους τοίχους κρέμονται φωτογραφίες από ιστορικές στιγμές της Κρήτης, με πρωτοκαθεδρία τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Νίκο Ξυλούρη. Λυράρηδες φιγουράρουν με τις καμαρωτές κρητικές τους λύρες και τραγουδούν τα μοιρολόγια του θανάτου και του έρωτα. Γιατί όπως μου τονίζει στη διάρκεια της κουβέντας μας, «Ο έρωτας στην Κρήτη, μικρή μου κοπελιά, είναι πάντα μελαγχολικός. Είναι σαν το θάνατο». Κι εκείνη τη στιγμή πάγωσα, όπως προηγουμένως στο χιόνι. Και συνέχισε. «Σαν το φονιά τον Καψαλάκη. Θαρρώ πως τ΄άκουσες για το φονικό ή όι. Κι αφού του ΄γνεψα άρχισε να μου εξιστορεί τον νεανικό του έρωτα, πόσο πολύ αγάπησε αυτή τη γυναίκα ξενυχτώντας κάτω από το παραθύρι της σε ατέλειωτες μαντινάδες, για τους γιους που κάνανε και το καλό τους σπιτικό και αμέσως

μετά θυμωμένος χτύπησε τη γροθιά του στο μικρό ξύλινο τραπεζάκι και μου΄πε δείχνοντας με το δάχτυλο. «Εμάα καημένη, ύστερα εκανονίζει το κακό το ριζικό και τσοι αποτελειώνει ούλους».

-Γιατί σκοτώνουν οι άνθρωποι; Τον ρώτησα αδύναμα, σχεδόν ψιθυριστά. «Γιάντα; Γιάντα; Το Χριστό εδά, γιάντα τον εσκοτώσανε, που τον αγαπούσανε ούλοι οι ανθρώποι. Από πάθος, για με, σκοτώνουν. Σαλεύει ένα ζάλο το μυαλό και το κακό γίνηκε. Α!». Και μ΄αυτό το πονεμένο και ικανοποιημένο α! έβαλε ντελόγο μια ολιά ρακή και έκλεισε την κουβέντα για τον Καψαλάκη. Όταν αποφάγαμε, ο ντελικανής σηκώθηκε κι έβγαλε πίσω από τον πάγκο μια λύρα κι ένα βιβλίο σκονισμένο που στο εξώφυλλο έγραφε: «Γαρυπαντώνης, ο μαντιναδολόγος τση Κρήτης» και μου συστήνεται για πρώτη φορά. Αφού έστριψε ένα χάρτινο εκατόδραχμο άρχισε να παίζει μ΄αυτό τη λύρα. Όλος ο δρόμος τση ζωής είναι στροφές γεμάτος άλλες περνούνε με χαρές κι άλλες περνούν με πάθος. Ήθελα να΄χα δυο καρδιές για να ΄χει η μια τον πόνο η άλλη να ΄χει τσοι χαρές σ΄αυτό τον ψεύτη κόσμο. Μόλις τέλεψε τη μαντινάδα, σκούπισε βιαστικά ένα δάκρυ και με κέρασε ένα τσιγάρο καρέλια, που παρόλο το δισταγμό μου, επέμενε να το πάρω. «Έλα κάμε το, θωρείς τον καπνό, όπως εμείς την πεντοζάλη!» είπε χαμογελώντας πονηρά, αφήνοντάς με άναυδη! Έπειτα σιώπησε σκεφτικός, παρατηρώντας με απ΄την κορφή μέχρι τα νύχια. Όση ώρα διάβαζα αράδες από το βιβλίο του, τον ένιωθα να με κοιτά. Ξαφνικά τον άκουσα να μου λέει μ΄έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό: «Ε λοιπόν εσύ, κοπελούδι μ΄αρέσεις, μ΄αρέσεις πολύ! Θα σε κάμω νύφη μου στον ανιψιό μου το Μανολιό. Ένα παλικάρι καλύτερο κι από εμέ. Θα κάμετε ένα ζευγάρι, που θα το ζουλεύει όλος ο κάμπος στη Μεσαρά.». Του εξηγώ πως αυτό είναι κομματάκι δύσκολο γιατί είμαι ήδη παντρεμένη αλλά δεν πτοείται. «Ε και», μου λέει «και τσοι δικηγόρους γιάντα τσοι έχουμε. Για να βγάνουν τα διαζύγια. Μωρέ θα στον εδώκω εγώ θες δε θες». Και γω τότε γέλασα με την καρδιά μου κι όταν με ρωτούσε μ΄ απορία «γιάντα γελούσα ετσά», του απαντούσα, «πράμα, πράμα Γαρυπαντώνη, βάλε μια ολιά ρακή». Όταν ήρθε η ώρα να φύγω του ζήτησα να μου γράψει μια αφιέρωση στο βιβλίο που μου χάρισε. Πήρε διστακτικά το μολύβι και αργά – αργά έγραψε κάτι ορνιθοσκαλίσματα που μετά δυσκολίας θύμιζαν το όνομά του. Ντροπιασμένος σαν μικρό μαθητούδι έσκυψε το κεφάλι

και μου εξομολογήθηκε πως δεν ξέρει να γράφει. «Τόσοι δάσκαλοι επεράσανε, ένα γράμμα ο καθείς να μου μάθαινε δε θα εντροπιαζόμουνα ετσά σε μια γραμματιζούμενη» φώναξε οργισμένος. -Και το βιβλίο; Τον ρώτησα. «Μου το γράφει ο Μαλλιωτάκης, ένας φιλόλογος του Ηρακλειού που κατέει την ψυχή μου και καταλαβαίνει τα ταξίδια τση». -Είμαι πραγματικά τυχερή που σε γνώρισα Γαρυπαντώνη», του΄πα και του΄δωσα το χέρι, έτοιμη να φύγω. «Μη ξεβιάζεσαι. Δε χαιρετιούμαστε ακόμη, πρόσταξε. Εκειό που θες να πας ο Γαρυπαντώνης θα σε ξετελέψει. Εδά, είσαι τση Κρήτης τα μέρη», μου ΄πε δίχως να σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Το χιόνι είχε σταματήσει κι ο κρύος αέρας ήταν ό,τι πρέπει για να καθαρίσει το κεφάλι μου από τις τόσες τσικουδιές. Περπατάμε σιωπηλοί ενώ μου δείχνει με το μπαστούνι του το δύσβατο δρόμο από την πάνω βρύση για τον Άγιο. Στέκει, κόβει ένα μανουσάκι και το βάζει έτσι φυσικά κι αβίαστα στο αυτί μου, ξεκινώντας μια μαντινάδα. Παρακαλεί ο ντελικανής να βγάλει το μουστάκι Δε θέλει μπλιο να το θωρεί ο μαύρος σα γεράσει. Δεν έχω το δικαίωμα καρδιά να σου ζητήσω. Μονάχα μια ανάμνηση όσο καιρό θα ζήσω. Ω! την παντέρμη τη ζωή, μα οπίσω δε γυρίζει Ψηλά ΄ναι ο Παντοκράτορας κι εκείνος κανονίζει. Του ΄σφιξα το χέρι από σεβασμό για τα νιάτα που χάθηκαν, και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Μόλις φτάσαμε στη σπηλιά του Αγίου που ασκήτεψε, του ζήτησα ν΄ανέβω στο ξωκλήσι μόνη μου κι αυτό το δέχτηκε. «Θα σε περιμένω επαέ στο βρυσάκι» είπε κι έφυγε. Ανέβηκα προσεκτικά τα σκαλοπάτια. Η εικόνα που αντίκρισα δεν ήταν απλά ένα μαγευτικό τοπίο, ούτε η απόλυτη ηρεμία που την ανέπνεες μέχρι το μεδούλι αλλά η στιγμή που ο Θεός ευλογημένα σε κρατάει στην αγκαλιά του σα μικρό παιδί. Είχε δίκαιο ο πατέρας μου, που από παιδί μού'λεγε πως η ψυχή γνωρίζει το καλύτερο ταξίδι. Ξαφνικά γύρισα και είδα το πορτάκι της εκκλησίας μισάνοιχτο. Έσπρωξα τη σιδερένια πόρτα και τότε Θέε μου τον είδα! Πλημμυρισμένος από αίματα, άλλα ξεραμένα άλλα νωπά ακόμη, καθόταν σ΄ένα στασίδι και κοιτούσε την Παναγιά μ΄ένα βλέμμα μπλαβί και τρομαγμένο, που όμοιο σε άνθρωπο δεν είχα ξαναδεί. Έμοιαζε με διάβολο και άγγελο μαζί. Το τσεκούρι βρεγμένο από αίμα το΄χε ακουμπήσει μπροστά στο ιερό βήμα. Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει. Τα πόδια μου απρόθυμα να τρέξουν με κοκάλωσαν σαν άγαλμα. Στην προσπάθειά μου να ουρλιάξω, δε βγήκε ούτε ένας ψίθυρος. Με είδε και άρχισε να σιμώνει κοντά μου μ΄ένα βλέμμα πεταμένο στο κενό.

Έπειτα μια φωνή από πίσω μου ακούστηκε σαν προσταγή και εκείνος ο φονιάς, ο Καψαλάκης από το Ζαρό σα γδαρμένο ζώο οπισθοχώρησε, πηγαίνοντας πίσω πάλι στη θέση του. Ένιωσα δυο χέρια να με κρατούν από τους ώμους, γύρισα και είδα τον Γαρυπαντώνη. «Είσαι καλά;» με ρώτησε τρυφερά. Είπα ένα «ναι» βιαστικό, αδιάφορο κι έπειτα κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια με τον Γαρυπαντώνη να με κρατά σφιχτά από το χέρι. «Τον εθώρησαν πριν τρεις ώρες στου Γαφαριού το Φαράγγι στη Νύβριτο» είπε. Και τότε κατάλαβα. -Το ΄ξερες πως θα΄ρθω; τον ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια. «Μου μήνυσε ο αστυνόμος να σε καρτεράω». -Και τώρα, τι θα γίνει; «Ίντα θα γίνει. Αυτά είναι πράματα του Θεού και τση αστυνομίας. Εμάς λόγος δε μας κρατεί. Στην Κρήτη αφήνουμε τον πόνο του ανθρώπου στην ησυχιά του. Έσκυψε στη βρύση, ένωσε τις χούφτες του για να γιομίσουν νερό και μου ΄γνεψε να πιω. « Έλα, είσαι κίτρινη ωσάν τη λεμονιά». Έσκυψα και το ρούφηξα. Όταν σήκωσα το κεφάλι, μου φάνηκε θεόρατος. «Ναι, στην Κρήτη ο Θεός δε σε ξεχνά ποτέ!» του ΄πα. (αφιερωμένο στον Γαρυπαντώνη)

μαθές =βέβαια, εβάνω=βάζω, εγλακά= τρέχει, εντσονά= από εδώ, τρεζό=τρελό, ντελόγο= αμέσως, εκουζουλάθηκα= τρελάθηκα, ολιά=λίγο, γιάντα=γιατί, ζάλο=βήμα, ετσά= έτσι, εδά=εδώ, ξετελέψω=τελειώσω

∫˘ÎÏÔÊÔÚÂ›! ¶·ÓfiÚ·Ì· ¶ÔÓÙÈ·ÎÒÓ ÃÔÚÒÓ & ∆Ú·ÁÔ˘‰ÈÒÓ ÌfiÓÔ ·fi ÙÈ˜ ÂÎ‰fiÛÂÈ˜ 39€!

ÛÂ 6 CD Î·È DVD ÌÂ 100 ·Ú·‰ÔÛÈ·Î¿ ÙÚ·ÁÔ‡‰È· Î·È ¯ÔÚÔ‡˜ ÙÔ˘ ¶ﬁÓÙÔ˘!

+ ¢øƒ√

¶·ÓﬁÚ·Ì· ÔÓÙÈ·ÎÔ‡ ÙÚ·ÁÔ˘‰ÈÔ‡ (ÛÂ 4 CD)

¶·ÓﬁÚ·Ì· ÔÓÙÈ·ÎÒÓ ¯ÔÚÒÓ (ÛÂ 2 DVD)

¶∞π∑√À¡ ∫∞π ∆ƒ∞°√À¢√À¡: ∞ÙÌ·Ù˙›‰Ë˜ °ÈÒÚÁÔ˜: §‡Ú·. ∑ÒË˜ ∫ÒÛÙ·˜: ¡Ù·Ô‡ÏÈ. £ÂÔ‰ÔÛÈ¿‰Ë˜ ∫ÒÛÙ·˜: ∆Ú·ÁÔ‡‰È. πˆ·ÓÓ›‰Ë˜ °ÈÒÚÁÔ˜: ∆Ú·ÁÔ‡‰È. ∫·ÛÔ‡Ú·˜ µ·Û›ÏË˜: §·Ô‡ÙÔ, ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ∫Ô˘ÚÔ˘ÎÏ›‰Ë˜ º¿ÓË˜: §‡Ú·, ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ªˆ˘ÛÈ¿‰Ë˜ ™Ù¤ÏÈÔ˜: ¡Ù·Ô‡ÏÈ. ¡ÈÎÔÏ·˝‰Ë˜ ™Ù¿ıË˜: ∆Ú·ÁÔ‡‰È. ¡ÈÎÔÏ·˝‰Ë ¶ÂÏ·Á›·: ∆Ú·ÁÔ‡‰È. ¶··‰ﬁÔ˘ÏÔ˜ ∞ÓÙÒÓË˜: §‡Ú·, ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ¶Ô˘Ï·ÓÙ˙·ÎÏ‹˜ °ÈÒÚÁÔ˜: ∫ÂÌ·Ó¤, ‚ÈÔÏ›, ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ™ÔÊÈ·Ó›‰Ë˜ °ÈÒÚÁÔ˜: §‡Ú·, ÙÚ·ÁÔ‡‰È, Á·‚¿Ï, ·ÁÁÂ›ÔÓ. ™ˆÙËÚÈ¿‰Ë˜ ¶ÔÏ˘¯ÚﬁÓË˜: §‡Ú·, ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ∂ÈÌ¤ÏÂÈ·: ™¿‚‚·˜ ª·˘Ú›‰Ë˜.

™Ùo ÚÒÙÔ DVD: H Û˘ÏÏÂÎÙÈÎ‹ ¤Î‰ÔÛË ÙÔ˘ 1Ô˘ ¶∞¡∂§§∞¢π∫√À º∂™∆πµ∞§ ¶√¡∆π∞∫ø¡ Ã√ƒø¡ ÙË˜ ¶.√.∂. ªÂ ÙË Û˘ÌÌÂÙÔ¯‹ ¯ÔÚÂ˘ÙÈÎÒÓ fiÏˆÓ ÙˆÓ ™˘Ó‰¤ÛÌˆÓ ¶ÔÓÙÈ·ÎÒÓ ™ˆÌ·ÙÂ›ˆÓ ÙË˜ ∂ÏÏ¿‰·˜. ™ÙÔ ‰Â‡ÙÂÚÔ DVD: ·ÚÔ˘ÛÈ¿˙ÔÓÙ·È 36 ¯ÔÚÔ›: ÙˆÓ ª·Ù¤Ó, ÙË˜ ∆Ú·Â˙Ô‡ÓÙ·˜, ÙÔ˘ ∫·Ú˜, ÙË˜ ¶¿ÊÚ·˜ Î·È ÙË˜ ¡ÈÎfiÔÏË˜, Î·ıÒ˜ Î·È ·ÌÔÓÙÈ·ÎÔ› ¯ÔÚÔ›. xoÚÂ‡ÂÈ ÙÔ Û˘ÁÎÚfiÙËÌ· ÙÔ˘ ∫¤ÓÙÚÔ˘ ªÂÏ¤ÙË˜ ¶·Ú·‰ÔÛÈ·ÎÒÓ ÃÔÚÒÓ «∫‡ÎÏÔ˜». ÃÔÚÔ‰È‰¿ÛÎ·ÏÔ˜: ∫˘ÚÈ¿ÎÔ˜ ªˆ˘Û›‰Ë˜

∫ÔÏÔÎÔÙÚÒÓË 22 (·¤Ó·ÓÙÈ ·fi ÙË ªÔÓ‹ §·˙·ÚÈÛÙÒÓ) T· ¿ÓÙ· ÁÈ· ÁÚ·Ê‹ Î·È ·Ó¿ÁÓˆÛË! 1. ∫ÔÏÔÎÔÙÚÒÓË 22 - ™Ù·˘ÚÔ‡ÔÏË 2. ¢ËÌ. °Ô‡Ó·ÚË 39 3. ∂ÚÌÔ‡ 53 4. www.malliaris.gr Î·È 5. ∞ÚÈÛÙÔÙ¤ÏÔ˘˜ 10 ÛÙË ÌÂÁ¿ÏË ÂÎÔ›ËÛË ÙˆÓ ÚÔ˚fiÓÙˆÓ ÙÔ˘ Î·Ù·ÛÙ‹Ì·ÙÔ˜ (ÏfiÁˆ ÌÂÙ·ÊÔÚ¿˜)

ταξίδι

Γράφει ο

Μπάμπης Ιμβρίδης imxa@in.gr

Εμπρός για Αδιάκοπες Διακοπές Καλοκαίρι. Εποχή που το μυαλό συνδέεται με διακοπές. Με το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, με τη δροσιά της αύρας και της σκιάς των δένδρων, με τους ήχους πουλιών, εντόμων, τζιτζικιών, με εικόνες, γεύσεις, μυρουδιές που σταδιακά φεύγουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Κυκλωμένοι από ντουβάρια, κλεισμένοι μέσα στα κλουβιά μας, ή περιφερόμενοι σε δρόμους – κολαστήρια, αδυνατούμε καν να σκεφτούμε πως είναι η πραγματική ζωή. Ξεχάσαμε πως θα έπρεπε να ζούμε, ξεχάσαμε τι σημαίνει ποιότητα ζωής. Ξεχάσαμε πως και τι να διεκδικούμε. Οι καλοκαιρινές διακοπές για την πλειονότητα των Ελλήνων είναι συνυφασμένες με θάλασσα, μαγευτικές παραλίες και χρυσές αμμουδιές, που υποτίθεται ικανοποιούν μια σειρά από επιθυμίες, από την απόλυτη διασκέδαση, μέχρι το φλερτ και τον έρωτα. Δεν είναι τυχαίο που οι αγγλοσάξονες προσπαθούν να συνδυάσουν τις διακοπές τους με τα τρία «S» (sea, sun, sex). Με τη σκέψη και μόνο της θάλασσας μεταφερόμαστε σε μια ονειρική ατμόσφαιρα φορτισμένη με πολλές προσδοκίες. Έτσι η απομάκρυνση από τις πόλεις, την καθημερινότητα, τη ρουτίνα, λειτουργεί έμμεσα σαν μια μαζική ψυχοθεραπεία. Οι διακοπές, ιδιαίτερα κοντά στις παραλίες, βοηθούν να ικανοποιούμε όλες εκείνες τις ανάγκες που συνήθως παραμελούμε στις πόλεις. Οι άνθρωποι χαλαρώνουν περισσότερο ξεφεύγοντας από τις συνηθισμένες ασχολίες, δίνουν λιγότερη σημασία στο ντύσιμο, κάνουν συχνότερα έρωτα, τρώνε περισσότερο. Νοιώθουν εν ολίγοις την ανάγκη καταστρατήγησης των συνηθισμένων τους ρυθμών. Λειτουργούν χωρίς χρονικό περιορισμό ή χρονική δέσμευση, χωρίς άγχος για το «πρέπει να προλάβουν». Ο εργαζόμενος πρέπει να αποσυνδέεται ακόμα και νοερά από κάθε τι που έχει σχέση με την εργασία του, τη ζωή στο γραφείο και τις υπηρεσίες που τον απασχολούν. Έτσι μόνο μπορεί να ξαναεπιστρέψει ανανεωμένος και με φορτωμένες τις μπαταρίες στον εργασιακό του χώρο. Το ετήσιο time-out των θερινών διακοπών αναμφισβήτητα αποτελεί μια θετική εξέλιξη και για τους εργοδότες. Ένας σύγχρονος εργοδό-

της θέλει στελέχη και υπαλλήλους ξεκούραστους, αποδοτικούς και «ετοιμοπόλεμους». Ακόμα, η περίοδος των διακοπών είναι ο καλύτερος χρόνος για ένα καταπονημένο στέλεχος, να ονειρεύεται ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον και να το επιδιώξει. Τέλος, επειδή τα συμπτώματα της υπερκόπωσης (κακές σχέσεις με τους συναδέλφους, κακός ύπνος, παραμέληση της υγείας, άγχος για την καθημερινή ζωή, οικογενειακή κούραση κ.ά.) οδηγούν σε ασθένειες, αποχή από την εργασία, κατάχρηση των υπηρεσιών υγείας και των ασφαλειών ζωής, επιβαρύνουν όχι μόνο το προσωπικό αλλά και τον εργοδότη. Και φυσικά όχι μόνο σε ότι αφορά τη συμμετοχή του στο κόστος εισφορών, αλλά επηρεάζει και την τελική εικόνα της εταιρείας ή της επιχείρησης.

Τα μπάνια του λαού Με το που το καλοκαίρι χτυπά την πόρτα μας, τα μπάνια του λαού αρχίζουν να απασχολούν όχι μόνο τον μέσο Έλληνα, αλλά και τα ΜΜΕ, τα τουριστικά γραφεία, τις ξενοδοχειακές μονάδες, τις τράπεζες και πολλές άλλες επιχειρήσεις. Οι ενδείξεις όμως και για τη φετινή σεζόν – όπως κάθε χρόνο – δείχνουν ιδιαίτερα γκρίζες μια και ο Έλληνας καλείται για μια ακόμα φορά να σφίξει το ζωνάρι περισσότερο από κάθε άλλο Ευρωπαίο. Ο μεσογειακός μας παράδεισος, η Ελλάδα με τα 3000 νησιά και τα 16.000χμ. ακτών, ενώ θα έπρεπε να είναι το επίκεντρο κάθε τουρίστα, δείχνει να απωθεί τους περισσότερους λόγω ακρίβειας και κακών υπηρεσιών. Η γνωστή ρήση «κάθε πέρσι και καλύτερα» γίνεται όλο και πιο εύστοχη και οι οποιεσδήποτε λύσεις και προσδοκίες φαίνονται απόμακρες. Όταν τα ωραιότερα μέρη του κόσμου είναι απλησίαστα για το βαλάντιο του εργαζόμενου, τότε αυτός θα προσανατολιστεί είτε στο σπίτι στο χωριό, είτε σε ημερήσιες αποδράσεις στις κοντινότερες ακτές. Κάποιοι ακόμα θα επαναπαυθούν στα εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού, ή σε κάποιο οικονομικό κάμπινγκ. Απέχουν μακράν, βέβαια, όλες εκείνες οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να είναι κανόνας στις τουριστικές επιχειρήσεις για τους ξένους αλλά ακόμα περισσότερο για τους Έλληνες παραθεριστές. Η εξυπηρέτηση, οι παροχές στον επι-

σκέπτη, η ανάλογη τιμή, η ποιότητα και πάνω από όλα η φιλοξενία, το ζεστό καλωσόρισμα, το ευγενικό ελληνικό χαμόγελο τείνουν να ξεχαστούν. Όσο και αν προσπαθεί το Υπουργείο Τουρισμού να διαδώσει τα ελληνικά χαρίσματα σε όλες τις γωνιές του κόσμου, αν, με το που πατούν οι ξένοι επισκέπτες στη χώρα μας, διάφοροι επιτήδειοι προσπαθούν να τους αδειάσουν τις τσέπες με τον πιο ανάρμοστο, αντιτουριστικό και χυδαίο τρόπο, το κακό δύσκολα γίνεται αναστρέψιμο. Το σύνολο των παροχών πρέπει να είναι άψογο από την ώρα της άφιξης του τουρίστα: η υποδοχή, οι συγκοινωνίες προς τον προορισμό τους, η διαμονή, η καθαριότητα των χώρων -δημοσίων ή μη- η εξυπηρέτηση ιδιοκτητών και υπαλλήλων, το φαγητό, η διασκέδαση, η ποιότητα των προϊόντων, που αγοράζει. Και όλα αυτά πρέπει να συνοδεύονται με την απαιτούμενη ευγένεια και τον σεβασμό προς τον άνθρωπο που έρχεται να αφήσει τα χρήματά του στον τόπο μας. Ίσως έτσι μόνο θα δούμε το τουριστικό πρόσωπο της Ελλάδας να χαμογελάει και την τουριστική σαιζόν να επεκτείνεται και σ’ άλλους μήνες μέσα στο χρόνο.

Σε συνάντησα στην πλαζ, στις παραλίες της Χαλκιδικής και όχι μόνο.. Σήμερα η πραγματικότητα της ειδυλλιακής παραλίας έχει μεταλλαχτεί ως ένα βαθμό, χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από τις κλασσικές μας συνήθειες. Συνήθειες της ελληνικής μας παράδοσης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής είναι κατειλημμένο από ξαπλώστρες και ομπρέλες προς ενοικίαση που διαθέτουν τα πλησίον της παραλίας μαγαζιά, ανεξάρτητα από το τι αυτά εμπορεύονται: ταβέρνες, σουβλατζίδικα, καφέ, περίπτερα. Είναι άξιον απορίας πως λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα, με ποιανού άδεια όλοι αυτοί οι επιτήδειοι εμπορεύονται μέρος των ακτών και πού πληρώνουν δασμούς για τα επτά και οκτώ ευρώ που εισπράττουν ανά δύο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα. Όσο κοντά στην πλαζ κι αν είναι το οίκημα κατάλυσής του, ο Έλληνας μεταβαίνει πάντα με το αμάξι του, προσπαθώντας να το παρκάρει όσο γίνεται δίπλα στην ξαπλώστρα του, με το ηχοσύνολο στη διαπασών με

τα πιο καινούργια σουξέ. Στις απλωμένες ξαπλώστρες και πετσέτες σιγοβράζει μαζί με τα αντηλιακά και τους λουόμενους, τον παγωμένο φραπέ, τα νερά και τη μπύρα, ενώ το γνωστό τάπερ με τα κεφτεδάκια που καλεί τον Κωστάκη και την Ελενίτσα προς βρώσιν, έχει αντικατασταθεί από το κινητό τηλέφωνο. Έτσι ακούγεται κάθε τόσο η φωνή του γονιού: «Γιαννάκη τρέξε η γιαγιά στο κινητό». Οι νεαρές δεσποινίδες ελέγχουν κάθε τόσο την πρόοδο του μαυρίσματος στο σώμα τους, τα σημάδια που αφήνει το μαγιό και ανανεώνουν το αντηλιακό, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους νεαρούς που επιδίδονται σε κολυμβητικά τσαλίμια, θαλάσσιες και άλλες αθλοπαιδιές. Οι μητέρες ξεπλένουν τα βατραχοπέδιλα των πιτσιρικάδων στο κύμα και βάζοντας το χέρι τους σαν χωνί στο στόμα με φωνή στεντόρεια συνιστούν «όχι στα βαθιά». Οι άντρες της παρέας αναζητούν διάφορα αξεσουάρ παραλίας τα οποία οι γυναίκες

τέχνες κατεργάζεται», για να πάρει την ανταπάντηση: «καλέ εγώ είμαι ακατέργαστη καιρό». Ο «στόχος», τάχα αδιάφορος, παρακολουθεί πίσω από φιμέ γυαλιά την εξέλιξη του παιχνιδιού, κρατώντας νυσταλέα στα χέρια του τον «κόσμο των σπορ», ενώ με την πάροδο μικρού χρονικού διαστήματος διπλώνει τη φυλλάδα και πέφτει θεαματικά στο νερό. Τα δρώμενα της παραλίας παρακολουθούν σχολιάζοντας στη γλώσσα τους – αλλά πάντα χαμηλόφωνα - οι ξένοι παραθεριστές, Σέρβοι, Σλαβομακεδόνες, Τσέχοι, Γερμανοί και άλλοι βόρειοι. Κάθε τόσο δυο τρεις Αλβανοί με το ταψί των λουκουμάδων κάνουν το πέρασμά τους διαλαλώντας την πραμάτεια τους σε ελληνικά και αγγλικά. «Φρέσκος λουκουμάς, fresh donats». Μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα είναι να παρακολουθεί κανείς το «γλυκό» αλισβερίσι του Αλβανού με τους Σέρβους λουόμενους, χρησιμοποιώντας λέξεις και φράσεις διαφόρων γλωσσών.

τους έχουν καταχωνιάσει στον πάτο της τσάντας που ξεχειλίζει. Δύο δεσποινίδες των – άντα και κάτι –αφήνουν στην μπάντα το cosmopolitan και τα άλλα «επιστημονικά περιοδικά» που υποτίθεται ότι διαβάζουν και πλευρίζουν μέσω πετσέτας το «στόχο» τους. Κι ενώ ψιλομετακινούνται συνεχώς προς αυτόν, λέει η μία στην άλλη – αυτολεξεί: «Βλέπω η ταινία

Παραδίπλα δύο άλλες κοπέλες πιο καλλιεργημένες, ανακατεύοντας τα παρεό τους, διχάζονται για το αν η ψυχανάλυση καθίσταται όντος χρήσιμη ή αποτελεί ένα ακόμα από τα παιχνίδια της αστικής τάξης. Κάπως έτσι διαρθρώνεται η παραθαλάσσια καλοκαιρινή καθημερινότητα στις κοντινές βόρειες ακτές μας. Καλό μας καλοκαίρι!

ταξίδι

Γράφει η Ειρήνη Μπούρα eirini_mp@yahoo.gr

Η θεατρική ομάδα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Ζαππείου επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη, καλεσμένη από την Ένωση Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος για να παρουσιάσει μία διασκευή του έργου «Φωνάζει ο κλέφτης» του Δημήτρη

κα. Ευαγγελία Κανάρη, διευθύντρια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση του Ζαππείου. Οι Μέλισσα και Πέτρος Ντικ, Γιώργος και Γιάννης Πετρόπουλος, Αλεξάνδρα Τσιτσέκογλου, Δαμιανός Κεσέρογλου, Αμαλία Σαρρή και Σερτζάν Μπερμπέρ ξεδίπλωσαν το υποκριτικό τους ταλέντο κατά την

ρικό για σπουδές», εξήγησε ο Πέτρος και διευκρίνισε πως μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους θα επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γιώργος θα συνεχίσει λύκειο στο Ζάππειο, ενώ ο Γιάννης είναι ακόμη Α΄ Γυμνασίου και δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτό το ζήτημα. Τα παιδιά διηγήθηκαν τα μέρη που είδαν, τον Άγιο Δημήτριο, το σπίτι του Ατατούρκ, το Λευκό Πύργο, το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας κ.α. Με ανυπομονησία περίμεναν να βραδιάσει για να πάνε στο Μέγαρο Μουσικής και να απολαύσουν τη συναυλία - αφιέρωμα του Γιώργου Νταλάρα στα ρεμπέτικα. Όσο και αν επέμενα να πουν τι δεν τους άρεσε στη Θεσσαλονίκη, αρνήθηκαν να δώσουν απάντηση γιατί τους φάνηκαν όλα όμορφα. «Η παραλία μου άρεσε περισσότερο, επειδή στην Πόλη μένουμε κοντά στο Βόσπορο και δεν μπορούμε να είμαστε χωρίς θάλασσα», είπε χαμογελαστά η Μέλισσα. «Το μάτι μας

Ένωσης Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος. Η ίδια συμμετέχει μία δεκαπενταετία στα δρώμενα της Ένωσης και βρίσκεται στη θέση της προέδρου τα τελευταία πέντε χρόνια. Η Ένωση Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε περίπου το 1970, τα γραφεία της στεγάζονται σε ιδιόκτητο χώρο στην Καλαμαριά και σύμφωνα με το καταστατικό της μπορούν να γίνουν μέλη, όσοι έλκουν την καταγωγή τους από την Κωνσταντινούπολη. Συγκεκριμένα σήμερα αριθμεί 1.500 μέλη, εκ των οποίων τα 350 είναι ενεργά. «Διοργανώνουμε επετειακές εκδηλώσεις, ομιλίες, προσκηνυματικές εκδρομές. Διαθέτουμε χορωδία και παιδικό τμήμα εικαστικών, στις οποίες αφιλοκερδώς είναι υπεύθυνοι αντίστοιχα οι κύριοι Μαρσιτόπουλος και Δημητρίου. Πέρσι, μέσω ενός μπαζάρ συγκεντρώσαμε ένα χρηματικό ποσό που διαθέσαμε για την ενίσχυση του Ζωγραφείου Γυμνασίου – Λυκείου», πρόσθεσε η

ψάχνει πάντα το γαλάζιο…», συμπλήρωσε η κα. Κανάρη.

κα. Ψάλτη. Η Ένωση ξεχωρίζει επίσης για τη φιλανθρωπική της δράση, προσφέροντας βοήθεια σε 16 άπορες οικογένειες.

Η πρόσκληση «Είναι η τέταρτη φορά που φιλοξενήσαμε παιδιά από την Πόλη. Επιθυμία μας είναι να έρχονται σε επαφή με την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Ιστορικό του Ζαππείου Ο ευεργέτης Κωνσταντίνος Ζάππας το 1870 αποφάσισε να δωρίσει ένα ποσό για να χτιστεί ένα μεγάλο σχολείο προς τιμήν

Κωνσταντινούπολη - Θεσσαλονίκη Με φόντο τη θάλασσα… Ψαθά. Οι μαθητές του ιστορικού σχολείου της Πόλης που έχει πορεία 133 χρόνων στην εκπαίδευση, μιλήσανε στο «Δυτικώς» για την εκδρομή, το Ζάππειο και τα όνειρα τους. Οι εκδρομές με αφορμή πολιτιστικές δραστηριότητες είναι συχνές για τους μαθητές του Ζαππείου. Οι νέοι της Κωνσταντινούπολης επισκέπτονται την Ελλάδα, μοιράζονται εμπειρίες με συνομηλίκους τους και νιώθουν ότι εδώ υπάρχουν άτομα που όντως τους σκέφτονται. «Το εκπαιδευτικό έργο είναι πολύ δύσκολο στην Πόλη. Τα παιδάκια είναι λίγα σε σύγκριση με τα δημόσια σχολεία και προσπαθούμε να τα έχουμε συνεχώς σε κίνηση για να μην αισθάνονται μόνα. Το θέατρο είναι μία δικαιολογία για να συγκεντρωθούμε το Σάββατο, να κάνουμε πρόβα, να φάμε έξω…», είπε η

επίσκεψη τους στη Θεσσαλονίκη στο 8ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς, ανεβάζοντας το έργο «Φωνάζει ο κλέφτης». Γνωρίσαμε τη μισή παρέα της θεατρικής ομάδας γιατί η υπόλοιπη είχε πάει στη Μαθητιάδα στις Σέρρες. Η Μέλισσα, ο Πέτρος, ο Γιώργος και ο Γιάννης ήταν ενθουσιασμένοι από το χειροκρότημα, την αγάπη του κόσμου και τα λόγια που άκουσαν μετά το τέλος της παράστασης. Η επόμενη προγραμματισμένη εκδρομή είναι στην Ίμβρο, τον Ιούνιο, μετά τις εξετάσεις. Οι συγκεκριμένες εξετάσεις είναι πολύ σημαντικές για τη Μέλισσα και τον Πέτρο, επειδή σκοπεύουν να μην συνεχίσουν λύκειο στο Ζάππειο, αλλά σε κάποιο ξένο εκπαιδευτήριο και αν πετύχουν υψηλή βαθμολογία θα πληρώνουν μειωμένα δίδακτρα. «Εκεί θα μάθουμε καλά μία ξένη γλώσσα που θα μας χρησιμεύσει, όταν πάμε στο εξωτε-

Την προσπάθεια μας στήριξε ο Δήμος Καλαμαριάς, καλύπτοντας τη φιλοξενία», τόνισε η κα. Κρίστη Ψάλτη, πρόεδρος της

των θηλέων της Κωνσταντινουπόλεως. Το Ζάππειο ιδρύθηκε το 1875 και ξεκίνησε τη λειτουργία του σε ενοικιασμένο κτίριο

θηση της ελληνικής γλώσσας. Σε αυτό το πλαίσιο τα καλοκαίρια στέλνουμε τα παιδάκια σε κατασκηνώσεις στην Ελλάδα. Προσπαθούμε ακόμη να βάλουμε nova στο νηπιαγωγείο για να βλέπουν τα κινούμενα σχέδια στα ελληνικά. Επιδιώκουμε επίσης συνεργασίες με σχολεία της Ελλάδας, πραγματοποιώντας αμοιβαίες επισκέψεις», επεσήμανε η κυρία Κανάρη. Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Κωνσταντινούπολη είναι διαφορετικό. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση περιλαμβάνει οκτώ τάξεις, πέντε του δημοτικού και τρεις του γυμνασίου και η δευτεροβάθμια τέσσερις τάξεις του λυκείου. Σήμερα στην Πόλη φοιτούν σε ελληνικά σχολεία περίπου 250 παιδιά. Το Ζάππειο διαθέτει όλες τις βαθμίδες έχοντας συνολικά 100 μαθητές και την πολυπληθέστερη πρωτοβάθμια με 67 παιδιά. Δυστυχώς υπάρχουν κοινοτικά σχολεία που έχουν μόνο δύο ή τρεις μαθητές και κάποια που παραμένουν τυπικά ανοιχτά, όμως δεν έχουν καθόλου μαθητές…

δοξους μαθητές, λόγω της πληθυσμιακής μείωσης του ελληνικού στοιχείου. Ανήκει στην κατηγορία των ιδιωτικών μειονοτικών σχολείων και, ενώ στο παρελθόν οι μαθητές πληρώνανε δίδακτρα, η εκπαίδευση πλέον στο Ζάππειο προσφέρεται δωρεάν.

Το μέλλον της ελληνικής κοινότητας

Το πρόβλημα της γλώσσας Στην Πόλη δεν κυκλοφορούν βιβλία που δεν είναι σφραγισμένα από τη Διεύθυνση Παιδείας της Τουρκίας. Οι εκπαιδευτικοί μερικές φορές αναγκάζονται να αυτοσχεδιάζουν για να καλύψουν την ύλη, επειδή τυχαίνει να εγκρίνεται το δεύτερο και όχι το πρώτο τεύχος. Εκτός όμως από τα προβλήματα στα σχολεία, είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσει κάποιος ελληνικά βιβλία και στα βιβλιοπωλεία. «Τα παιδιά, όταν ακούν συνέχεια τουρκικά, στο δρόμο, στην τηλεόραση, στη γειτονιά, πιο εύκολα τα μιλάνε σε σχέση με τα ελληνικά, για αυτό βασικός στόχος της ομογενειακής παιδείας είναι η εκμά-

Σύμφωνα με μία έρευνα που εκπονήθηκε τελευταία ο πληθυσμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ανέρχεται περίπου στις 6.000. «Νομίζαμε ότι η ελληνική κοινότητα είναι γύρω στις 3.000 και βγήκε παραπάνω από όσο περιμέναμε. Είμαστε λίγοι και ατελείωτοι… », είπε η κα. Κανάρη και τόνισε ότι προσπαθούν να δίνουν καλή παιδεία στους νέους για να κερδίζουν μία θέση στο πανεπιστήμιο και να μένουν στην Πόλη. Στη συζήτηση ήταν παρών και ο κ. Γιάννης Καλαμάρης, πρώην διευθυντής του Ζαππείου από το 1995 έως το 2002, ο οποίος υπηρέτησε την παιδεία στην Πόλη 47 χρόνια. «Διεκδικούμε τα δικαιώματα μας με όλη μας τη δύναμη και το θάρρος. Αυτό που μας ενδυναμώνει και μας ενθαρρύνει είναι η παρουσία σας στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίζουμε τον αγώνα της επιβίωσης», σημείωσε ο κ. Καλαμάρης

ταξίδι

στην περιοχή Μνηματακίων. Το 1879 ανακηρύχθηκε ισοβάθμιο με το Αρσάκειο. Το 1881 άρχισε η ανέγερση ιδιόκτητου κτιρίου της Σχολής και το 1885 εγκαινιάστηκε το μεγαλοπρεπές εξαώροφο κτίριο στο Ταξίμ. Οι απόφοιτες του, Ζαππίδες, διέπρεψαν σε διάφορους τομείς. Τα πρώτα χρόνια το σχολείο διέθετε και οικοτροφείο, συγκεντρώνοντας κοπέλες από την Ελλάδα, τον Πόντο, την Ανατολία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία και αλλού. Το 1915-1918 επιτάχθηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή σταμάτησε η λειτουργία του οικοτροφείου, καταργήθηκαν οι προτομές και τα αγάλματα, τα οποία κοσμούσαν τις αίθουσες και οι ελληνικές επιγραφές. Επίσης έπαψαν να γίνονται δεκτές μαθήτριες εκτός Κωνσταντινούπολης. Τη σχολική χρονιά 1955-1956 είχε παραπάνω από 780 μαθήτριες. Σήμερα δέχεται τόσο αγόρια όσο και αραβόφωνους ορθό-

και συμπλήρωσε: «Πρέπει να μας καταλαβαίνετε γιατί εμείς δεν είμαστε απόδημοι, είμαστε γηγενείς, ο τόπος είναι δικός μας, είναι η γενέτειρα μας και πρέπει να μένουμε εκεί όσο κρατάνε τα πόδια μας και όσα χρόνια μας έχει χαρίσει ο Θεός».

Βλέποντας την ειλικρινή σχέση μεταξύ μαθητών και δασκάλων σκέφτηκα πως αυτοί οι εκπαιδευτικοί πραγματικά στέκονται στο πλευρό των παιδιών, διαφυλάττουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και δεν ασκούν απλά ένα επάγγελμα, άλλα ένα λειτούργημα…

Info Ένωση Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος Διεύθυνση: Πουλαντζάκη 19 Τηλ. 2310 419594

ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟΣ • ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ • ΘΕΡΜΑΝΣΗ • ΕΞΑΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΛ.: 2310.656.219 - 2310.600.241

ταξίδι

Οι πυραμίδες της Γκίζας είναι το μοναδικό από τα επτά θαύματα του κόσμου που σώζεται μέχρι και σήμερα.

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Κείμενο-Φωτογραφίες:

Πασχάλης Μητρακούδης paskalis98@yahoo.com

Χίλιες και μία νύχτες…

Τι να πρωτογράψει κανείς γι’ αυτή την εκπληκτική χώρα! Για την ιστορία και τον πολιτισμό της, για την ομορφιά της, για τις πυραμίδες, για τα παζάρια της, για τον Νείλο, για την Αλεξάνδρεια και για ένα σωρό άλλα… Ένα μαγικό ταξίδι ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα μόλις ξεκινά!

Κάιρο, η πόλη των αντιθέσεων Το Κάιρο είναι η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, όπου ζουν περισσότεροι από 16 εκατομμύρια κάτοικοι. Είναι η πόλη των αντιθέσεων, της μαγείας και του μυστηρίου. Οι αραμπάδες και τα λαϊκά καφενεία απέναντί από τις λιμουζίνες και τα πανάκριβα ξενοδοχεία. Οι επαίτες με τις κελεμπίες και οι σύγχρονοι επιχειρηματίες με γραβάτες και σινιέ κοστούμια. Τα τζαμιά και οι φερετζέδες από τη μία, τα μοντέρνα πιάνο μπαρ και τα καζίνο από την άλλη. Τα κινητά τηλέφωνα και οι ναργιλέδες. Τα πολυκαταστήματα και τα μαγαζιά - καταγώγια. Αυτό είναι το Κάιρο σε γενικές γραμμές. Τα σημάδια του πλούτου και της φτώχειας πλάι - πλάι. Όσο κι αν δείχνει πάμφτωχη αυτή η χώρα, είναι πλούσια σε πολιτισμό και διαθέτει πολύ χρήμα, που όμως το διαχειρίζονται λίγοι. Εδώ θα δείτε όλα τα τελευταίας τεχνολογίας μοντέλα αυτοκινήτων που δεν έχουν έρθει ακόμη στην Ευρώπη, τις νέες τάσεις στη μόδα και όλες τις νέες κολεξιόν σε ρούχα, αρώματα και αξεσουάρ των σημαντικότερων οίκων και μόδιστρων του κόσμου. Το χρήμα υπάρχει παντού και τα πάντα κινούνται με βάση αυτό. Το φιλοδώρημα (μπαξίσι) είναι κανόνας, αν θέλεις

Γραφική φελούκα στο Νείλο

να περάσεις από την απαγόρευση στην ελεύθερη χρήση. Φανταστείτε μονάχα πως ενώ η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση απαγορεύονται σε όλους τους μουσειακούς χώρους, με το κατάλληλο «μπαξίσι» στον άνθρωπο της εισόδου θα μπορέσετε να τραβήξετε όσες φωτογραφίες θελήσετε. Τα πάντα έχουν την τιμή τους και στην Αίγυπτο το φιλοδώρημα θεωρείται τρόπος ζωής. Για κάθε μικρή υπηρεσία θα σας ζητήσουν μπαξίσι, έστω κι αν αυτό είναι το άνοιγμα μιας πόρτας ή απλά για να σας δείξουν το δρόμο που πρέπει να πάρετε. Ακόμη και η επίσκεψη στις τουαλέτες των εστιατορίων και καφετεριών θα σας κοστίσει, και πριν αρχίσετε να εκνευρίζεστε λάβετε υπόψη σας πως ακόμη και οι Αιγύπτιοι μεταξύ τους δίνουν σε κάθε ευκαιρία ο ένας στον άλλον μπαξίσι και πως στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, σας βλέπουν απλά σαν…αιγυπτιακές λίρες! Είναι όμως και το θέμα «οδήγηση», που από μόνο του μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό κεφάλαιο στην κουλτούρα αυτής της πόλης. Πρώτη φορά είδα στη ζωή μου τόσο επιδέξιους οδηγούς! Τρέχουν ιλιγγιωδώς χωρίς να δίνουν προτεραιότητα σε κανέναν, σπάνια σταματούν σε κόκκινο φανάρι, καβάλανε με μεγάλη άνεση τα πεζοδρόμια, δεν

ανάβουν φώτα το βράδυ και κορνάρουν ασταμάτητα. Τα ατυχήματα βέβαια είναι κι αυτά αμέτρητα, γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές οι κεντρικοί δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι. Παρ’ όλα αυτά χρειάστηκα δεκαπέντε λεπτά για να διασχίσω ένα δρόμο 30 μέτρων κι ας σας φαίνε-

από αλάβαστρο, ναργιλέδες και πολλοί ζωγραφιστοί πάπυροι, φτηνές φωτοτυπίες από αποξηραμένο φύλλο μπανάνας. Εδώ το παζάρι είναι κανόνας και χαμένος βγαίνει πάντα ο αγοραστής, καθώς κανένας πωλητής δεν πουλάει κάτω από το κόστος.

Ο ναός του θεού Ώρος στο Εντφού

ται υπερβολικό. Αναμφίβολα πάντως, ο καλύτερος τρόπος για να κυκλοφορήσετε στο Κάιρο είναι με ταξί, που παρότι είναι παμπάλαια και βρώμικα είναι πάμφθηνα, αλλά πριν μπείτε μέσα θα πρέπει να έχετε συμφωνήσει το κόστος της διαδρομής, αν δεν θέλετε να σας διπλοχρεώσουν. Γενικώς στην Αίγυπτο θα πρέπει να έχετε τα μάτια σας και τα αυτιά σας πάντα ανοιχτά και να θεωρείτε πως όλα είναι υπό διαπραγμάτευση. Από την τιμή του δωματίου στο ξενοδοχείο μέχρι σε καταστήματα με αναρτημένες τιμές, το παζάρεμα θεωρείται κανόνας. Αν δεν έχετε έφεση σ’ αυτό ή απλά ντρέπεστε, τότε μην διανοηθείτε να αγοράσετε κάτι από το παζάρι Χαν Αλ Χαλίλι, καθώς το πιο πιθανό είναι να το πληρώσετε μέχρι και 10 φορές πάνω από την κανονική του αξία. Εδώ, δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορέσεις να το βρεις, αν και τα περισσότερα πράγματα που πωλούνται είναι κιτς μινιατούρες φαραώ, διακοσμητικά

Από την άλλη μεριά του δρόμου βρίσκεται το παζάρι όπου ψωνίζουν μόνο οι ντόπιοι (κυρίως ρούχα και υφάσματα), ενώ στην κεντρική οδό Talaat Harb θα βρείτε εκατοντάδες καταστήματα με παπούτσια και ρούχα ποιότητας σε κανονικές τιμές. Εδώ οι πωλητές όχι απλά δεν παζαρεύουν ούτε σέντ, αλλά δεν ασχολούνται και μαζί σου. Στο κέντρο της πόλης βρίσκεται και το Αιγυπτιακό Μουσείο, που από τις πρώτες πρωινές ώρες σχηματίζονται ουρές από τουρίστες που έρχονται να θαυμάσουν τα 100.000 και επιπλέον εκθέματα του, κληροδοτήματα των φαραώ. Μην παραλείψετε να δείτε και την πτέρυγα με τις βασιλικές μούμιες, όπου διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέσα σε ψυκτικούς θαλάμους.

Στην Γκίζα με τις Πυραμίδες Με ηλικία που ξεπερνούν τα 4.500 χρόνια, οι Πυραμίδες είναι το μοναδικό

Κρουαζιέρα στο Νείλο Η πλεύση στο Νείλο, τον μεγαλύτερο πλωτό ποταμό του κόσμου, είναι μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρευαν το Νείλο σαν θεό και όχι άδικα, καθώς τους παρείχε νερό για πόση και άρδευση των χωραφιών τους σε μια χώρα που οι βροχοπτώσεις δεν ξεπερνούν τις δέκα μέρες το χρόνο. Σήμερα ο Νείλος αξιοποιείται και τουριστικά με τα τεράστια υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια

που μεταφέρουν χιλιάδες τουρίστες, αλλά και τις γραφικές φελούκες που κινούνται με τον αέρα. Η διαδρομή ξεκινά από το Λούξορ και καταλήγει στο Ασουάν. Κατά μήκος του ποταμού συναντάμε δεκάδες χωριά με σπίτια κατασκευασμένα από λάσπη και καλάμια, γυναίκες που πλένουν ρούχα και παιδιά που παίζουν με μια μπάλα φτιαγμένη από κουρέλια. Μόλις βλέπουν το πλοίο σταματούν ό,τι δουλειά κάνουν και μας χαιρετούν. Είναι από τους πιο χαρούμενους και φιλικούς λαούς που έχω συναντήσει ποτέ, κι ας ζουν μέσα στην αθλιότητα και τη φτώχεια. Αρχικά επισκεπτόμαστε το Λούξορ και τον περίφημο ναό του Καρνάκ, αφιερωμένο στον θεό Άμμων. Η δυτική πλευρά του Νείλου μας αποκαλύπτει όμως ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις και συγκεκριμένα την περιοχή των αρχαίων Θηβών, γνωστή και ως «η κοιλάδα των Βασιλέων και των Βασιλισσών». Εκεί βρίσκονταν ενταφιασμένοι πάνω από 60 τάφοι των σημαντικότερων φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου, αλλά μόνο ένας βρέθηκε ασύλητος. Πρόκειται για τον τάφο του Τουταγχαμών που ανακαλύφθηκε μόλις τα τελευταία χρόνια, ενώ όλα σχεδόν τα ευρήματα του τάφου βρίσκονται στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Επόμενος σταθμός το Εντφού με το ναό του θεού Ώρος, ενώ η διαδρομή ολοκληρώνεται στην πόλη Ασουάν και στο ομώνυμο φράγμα που κατασκευάστηκε για να ρυθμίζει τη ροή του Νείλου αποτρέποντας τις υπερχειλίσεις.

ταξίδι

από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η μεγαλύτερη και αρχαιότερη εκ των τριών είναι η πυραμίδα του Χέοπα με αρχικό ύψος 146 μέτρα που αργότερα μειώθηκε κατά εννέα μέτρα εξαιτίας της αφαίρεσης τους εξωτερικού ασβεστολιθικού περιβλήματος. Εκτιμάται ότι περιέχει γύρω στα 2,3 εκατομμύρια κομμάτια ασβεστόλιθου, με τον καθένα να ζυγίζει κατά μέσο όρο 2,5 τόνους - αν και κάποιοι στη βάση της πυραμίδας ενδέχεται να φτάνουν και τους 15 τόνους. Παλιότερα, πολλοί επισκέπτες σκαρφάλωναν στις πυραμίδες και αυτοκτονούσαν για να γλυτώσουν από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Σήμερα αυτό… απαγορεύεται! Η είσοδος στις δύο από τις τρεις πυραμίδες (του Χέοπα και του Χεφρήνα, του Μικερίνου βρισκόταν σε φάση αναστήλωσης) δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι δεν πάσχετε από κλειστοφοβία, υψοφοβία και τα συναφή, θα πρέπει να βρίσκεστε στο ταμείο ακριβώς την ώρα που ανοίγει για να προμηθευτείτε το πολυπόθητο (και πανάκριβο) εισιτήριο. Τα ταμεία ανοίγουν μόνο κάποιες συγκεκριμένες ώρες της ημέρας (συνήθως στις 8 το πρωί και στη 1 το μεσημέρι) για δεκαπέντε λεπτά περίπου και μόνο για 150 επισκέπτες που θα προλάβουν να αγοράσουν τα εισιτήρια τους τις ώρες που είναι ανοιχτά. Εκτός όμως από αυτό, χρειάζεται να έχετε και γερά νεύρα για να αντιμετωπίσετε τους εκατοντάδες πλανόδιους μικροπωλητές, αλλά και πολλούς ενοχλητικούς που θα ζητήσουν τη μηχανή σας για να σας φωτογραφήσουν με το έτερον σας ήμισυ. Δεν πρόκειται να σας τη δώσουν πίσω όσο και να χτυπιέστε, αν δεν τους δώσετε χρήματα για την εξυπηρέτηση που σας έκαναν. Αφήστε που μπορεί να και να σας έχουν τραβήξει και χωρίς κεφάλια… Λίγο πιο κάτω βρίσκεται η αινιγματική Σφίγγα, που ονομάστηκε έτσι από τους αρχαίους Έλληνες επειδή έμοιαζε με το μυθικό φτερωτό τέρας που είχε κεφάλι γυναίκας και σώμα λιονταριού. Σήμερα η Σφίγγα αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, καθώς υποφέρει από το αντίστοιχο του καρκίνου για την πέτρα και κατατρώγεται εκ των έσω. Ακόμη κι έτσι όμως, αξίζει να παρακολουθήσετε το νυχτερινό φεστιβάλ «Ήχος και Φως» για να δείτε τη Σφίγγα να παίζει το ρόλο του αφηγητή σ’ ένα φαντασμαγορικό θέαμα ήχων και χρωμάτων και τις πυραμίδες να λούζονται με χρώματα κάτω από το φως των αστεριών.

Στην Αίγυπτο οι αντιθέσεις είναι μεγάλες. Από τη μία τα υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια και από την άλλη οι δεκάδες μικροπωλητές με τα βαρκάκια τους που πωλούν την πραμάτεια τους μέσω θαλάσσης!

Στην ελληνική Αλεξάνδρεια Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στην πόλη που ίδρυσε ένας θρύλος, στην Αλεξάνδρεια. Υπήρξε το μεγαλύτερο λιμάνι και πρωτεύουσα της Αιγύπτου κατά την αρχαιότητα, ενώ στην ακμή της αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες εστίες πολιτισμού εξαιτίας της βιβλιοθήκης της. Η αίσθηση που έχουμε είναι ότι αυτή η πόλη μας είναι οικεία. Και πώς να μην είναι, αφού όλα εδώ θυμίζουν Ελλάδα. Τα μεγαλοπρεπή κτίρια στο κέντρο της πόλης που μιλούν για το πλούσιο παρελθόν της. Δυστυχώς δεν συντηρούν τίποτα, αλλά το θετικό είναι ότι δεν τα γκρεμίζουν κιόλας. Το Πατριαρχείο, το σπίτι του Καβάφη, το ελληνορωμαϊκό μουσείο, οι εκκλησίες της. Αξίζει να επισκεφθείτε και τη νέα βιβλιοθήκη που χτίστηκε στη θέση της αρχαίας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, που «χάθηκε», όπως χάθηκαν και οι χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν κάποτε εδώ. «Και αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις…» γράφει ο Καβάφης στο προφητικό για τον ελληνισμό ποίημα του. Μαζί του αποχαιρέτησαν την Αλεξάνδρεια και χιλιάδες Έλληνες της Αιγύπτου που πήραν το δρόμο του ξεριζωμού, χωρίς ποτέ να σβήσουν από τις καρδιές τους την πανέμορφη τούτη πόλη.

Ελληνικές επιγραφές στην καρδιά του Καΐρου

ι ρ ί α κ ο λ α Κ ό λ α Κ Ωραιοκάστρου 19 Θεσσαλονίκη, τηλ: 2310 652598 φαξ 2310 667112 Γούναρη 5Β ∆ράµα, τηλ 25210 47247

ταξίδι

Ταξιδεύει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης

Η Κρουαζέτ, ο πιο διάσημος δρόμος των Καννών «Αν οι Κάννες είναι η Μέκκα των κινηματογραφόφιλων, τότε το Παλέ του Φεστιβάλ αποτελεί τον μονόλιθό τους

Κάννες

Ένα ψαροχώρι, κέντρο του κόσμου! Στα μέσα Μαΐου κάθε χρόνου, για 10 ημέρες, όλος ο κόσμος που ασχολείται με το σινεμά, έχει τα μάτια του στραμμένα στις Κάννες. Μια μικρή πόλη 70 χιλιάδων κατοίκων στη Γαλλική Ριβιέρα, στο νότο της Γαλλίας, που κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ κινηματογράφου η λάμψη της φαίνεται από το… διάστημα! Τόσα πολλά αστέρια (και… «αστέρια») μαζεύονται εδώ! Οι Κάννες δεν διαθέτουν αεροδρόμιο. Εξυπηρετούνται από το αεροδρόμιο της Νίκαιας, η οποία βρίσκεται περίπου 15 μίλια μακριά. Οι Κάννες βρίσκονται στην Κυανή Ακτή, κοντά στις παράκτιες Άλπεις. Πολύ κοντά της είναι και το Μονακό. Την εποχή του Μεσαίωνα, οι Κάννες ανήκαν ως φέουδο στο Μοναστήρι του Λερέν. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, οι Κάννες ήταν ένα μικρό χωριό αγροτών και ψαράδων, όπου η μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα παρατηρούνταν γύρω από το λόφο Le Suquet. Από το 1830 και μετά, μέλη της αριστοκρατίας της Γαλλίας και άλλων χωρών έχτιζαν στην περιοχή εξοχικές κατοικίες, με αποτέλεσμα να

μετατραπούν οι Κάννες σε δημοφιλές θέρετρο. Με την ανάπτυξη των παράλιων περιοχών, ενθαρρύνθηκαν οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες και το 1899 κατασκευάστηκε γραμμή τραμ, ενώ προηγουμένως, το 1863 είχε ανοίξει ο Σιδηροδρομικός Σταθμός των Καννών. Στις Κάννες έζησε για κάποιο χρονικό διάστημα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος! Μάλιστα, υπάρχει δρόμος στις Κάννες που έχει το όνομά του! Τουριστικό θέρετρο, οι Κάννες έχουν ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, με αποκορύφωμα, βέβαια, το 10ήμερο του Φεστιβάλ. Στη γύρω περιοχή έχουν αγοραστεί βίλες και διαμερίσματα και διάφοροι Ευρωπαίοι, κυρίως Ιταλοί, τα χρησιμοποιούν το καλοκαίρι για να παραθερίσουν. Ο αμιγής εντόπιος πληθυσμός έχει εμπλουτιστεί με το αφρικανικό στοιχείο, κυρίως Άραβες από την Αλγερία. Το τρομερό, όμως, είναι πως διαπιστώνεις τις μεγαλύτερες αντιθέσεις στις Κάννες. Μπροστά στο Παλέ μπορείς να δεις τους πιο διάσημους ηθοποιούς του κόσμου να περπατούν με τα πανάκριβα ρούχα και

Πολύ κοντά στο Παλέ του φεστιβάλ υπάρχει παραλία. Σε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι της, το βράδι απλώνεται πανί και γίνονται προβολές παλιών ταινιών, δωρεάν για το κοινό

Η αφετηρία των αστικών λεοφωρείων της πόλης. Τα πάντα παραπέμπουν στον κινηματογράφο»...

κοσμήματά τους πάνω στο κόκκινο χαλί και μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα, κάτω από γέφυρες, δεκάδες κλοσάρ βρίσκουν καταφύγιο και κοιμούνται μέσα στα σλίπινγκ μπαγκ τους (όταν διαθέτουν έστω κι αυτά).

Τα υπόλοιπα για την πόλη θα σας τα πούμε μέσα από φωτογραφίες. Για να ξέρετε τι γίνεται…

ταξίδι

Κείμενο-φωτογραφίες:

Αλέξης Αλαματίδης

Ταξίδι προς τα μέσα Αυτά που έμαθα απ’ τα ταξίδια μου Ξεκινώ από το σημείο Μηδέν. Δεν υπάρχει σαφής προορισμός και συγκεκριμένο σχέδιο που να διαγράφει την πορεία μου. Ο στόχος είναι ο δρόμος, ο δρόμος είμαι εγώ, εγώ είμαι εσύ, μαζί είμαστε το σύμπαν. Βλέπω την υποψία ενός βουνού, την υπόθεση ενός ορίζοντα, τη σκιά μιας λίμνης, την ψευδαίσθηση μιας βάρκας. Ξέρω πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει, αλλά ως μικρός και αδύναμος άνθρωπος, ελπίζω. Ψάχνω κάπου να κρατηθώ, αναζητώ απαντήσεις και αλήθειες στα πέρατα του κόσμου, στις αράδες των βιβλίων που έγραψαν οι σοφοί των ανθρώπων και στα λόγια των θρησκειών, μα κάποιος παππούς μού είπε κάποτε πως ψάχνω σε λάθος τόπο. Μέσα μου υπάρχει όλο το φως, όλη η αλήθεια της δημιουργίας, όλα τα υλικά και τα σώματα που φέρουν τις απαντήσεις. Κοιτάζω το μικρόκοσμο των σωματιδίων, ηλεκτρόνια, άτομα, μόρια, αποτελούν το δικό τους σύμπαν. Κοιτάζω τη Γη, τους πλανήτες, τον ήλιο. Κινούν τις τεράστιες μάζες τους με τόση ακρίβεια, με απέραντη ομορφιά και σοφία, στον κύκλο της δικής τους ζωής. Πιο πέρα ο Γαλαξίας, με εκατομμύρια ήλιους, αμέτρητους πλανήτες και τόσα άλλα που δεν γνωρίζω, περιστρέφεται γύρω απ’το δικό του κέντρο, μια μαύρη τρύπα λένε, που σε οδηγεί σε «άλλους Κόσμους». Και μετά, σμήνη γαλαξιών χορεύουν σε νότες που κάποιος με μαεστρία και αγάπη δημιούργησε. Είμαι και

εγώ ένα παιδί τους, ένας μακρινός συγγενής, μικρός, αδύναμος, αλλά γνωρίζω πως κάτι υπάρχει, κάτι με περιμένει. Κοιτάζω μακριά για να δω κοντά, παρατηρώ τον ήλιο για να καταλάβω το ηλεκτρόνιο, αναζητώ απαντήσεις στο σύμπαν για να κατανοήσω τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει καλό, δεν υπάρχει κακό, παρά μόνο η αλήθεια. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να φοβάμαι. Δεν υπάρχει χρόνος παρά μόνο ο χώρος που αλλάζει. Μια μέρα θα σου πω για μένα, θα ανοίξω το πουκάμισό μου να δεις μέσα μου, θα σε κοιτάξω στα μάτια και δεν θα τα ξαναπάρω ποτέ πια από πάνω σου, θα σου εξηγήσω γιατί κλαίω τόσο εύκολα, γιατί αγαπώ όλα τα πλάσματα του κόσμου τούτου. Τα πουλιά, τα δέντρα, τους τίγρεις, τα φίδια, τα βουνά, τη βροχή, τον άνεμο, εσένα. Ξεκινώ απ’το σημείο Μηδέν. Κάθε μέρα. Δεν έχω σαφή προορισμό, παρά μόνο μια προδιάθεση να κοιτάξω προς τα μέσα για να καταλάβω το έξω. Δεν υπάρχει μέσα, δεν υπάρχει έξω, παρά μόνο Ένα, αλλά σε αυτή τη γνώση δεν έχω φτάσει ακόμη. Δες την άνοιξη για να καταλάβεις τη γέννηση, τον χειμώνα για να μην φοβάσαι το θάνατο, το φθινόπωρο για να ζήσεις την ωριμότητα, το καλοκαίρι για να γευτείς τη νιότη. Αγάπα τους άλλους για να αγαπηθείς, άσε τον Θεό να σε βρει, αφέσου και απόλαυσε τα απλά, ζήσε το ταξίδι της ζωής σε κάθε του στιγμή, μη θυμώνεις, μη φοβάσαι. Έτσι θα κατακτήσεις τα άστρα, θα γίνεις αθάνατος. Ρίξε το

φως σου στο σκοτάδι των άλλων, τραγούδα στη σιωπή, άκουσε με μια στιγμή μόνο, σε σένα μιλάω και σε μένα. Άσε την αύρα των πραγμάτων να ζωγραφίσει την ψυχή σου, μίλα στα ζώα και στα φυτά, σε καταλαβαίνουν, σε θέλουν, σε αγαπούν. Μην τρέχεις, περπάτα. Αφουγκράσου τον άνεμο στα φύλλα των δέντρων, μη ξεχνάς ποιος είσαι, μη λησμονείς αυτό που είσαι, ζήσε υποψιασμένος, θυμήσου να παίζεις που και που. Ξεκινώ απ’το σημείο Μηδέν. Στόχος μου είναι ο δρόμος, ο δρόμος είναι η ζωή, πότε πλατύς και πότε στενός, μα πάντα χωράω να διαβώ. Κλάψε, γέλα, χόρεψε. Δεν υπάρχει καλό δεν υπάρχει κακό, παρά μόνο η αδυναμία μου να κατανοήσω τον Κόσμο. Αν ήξερα την Αλήθεια θα σου την έλεγα με μια λέξη, αλλά και ψέματα ποτέ δεν πρόκειται να σου πω. Είσαι ένα αστέρι, που γεννιέται, ζει και πεθαίνει, αλλά δεν χάνεται. Η μάζα σου μικρή αλλά όχι αμελητέα, η ενέργειά σου ελάχιστη αλλά όχι ασήμαντη. Δες τα φυτά που πασχίζουν τον ήλιο να δουν, άκου το γουργουρητό του τίγρη τη στιγμή που πνίγει την αντιλόπη, δεν είναι κακό, δεν είναι αλλόκοτο, είναι η ίδια σου η ζωή. Ξεκινώ απ’ το σημείο Μηδέν κάθε λεπτό κι αν μια μέρα φτάσω στο σημείο Ένα, θα έρθω να σου το πω χορεύοντας. (Αφιερωμένο στη Δ. Π.)

ταξίδι

Αυτοί οι παπαγάλοι μακάο έκαναν αρκετή φασαρία στα παλαφίτος του κ. Αλέξη, στο Δέλτα του Ορινόκο.

Κείμενο-φωτογραφίες:

Λία Παπαδράγκα

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ απόδραση στο τροπικό όνειρο Με μικρά ονειρεμένα νησάκια, με παραλίες με ψηλούς κοκκοφοίνικες, με άγρια ζούγκλα και αδάμαστα ποτάμια, εντυπωσιακούς καταρράκτες και τα πιο ασυνήθιστα… επίπεδα βουνά, η Βενεζουέλα προσφέρει μία ιδανική ευκαιρία για να ζήσει κανείς το τροπικό όνειρο. Είναι η χώρα του Τσάβες, αυτού του «κομάντο» - πρώην στρατιωτικού που οι λαϊκές μάζες λατρεύουν ως οραματιστή, ως τον «άνθρωπό» τους, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι τον μισούν και τον φοβούνται ως επικίνδυνο λαϊκιστή και τρελό. Η πρώτη απορία που γεννιέται στον επίδοξο επισκέπτη είναι σχετικά με τα επίπεδα της εγκληματικότητας. Και ναι, είναι επικίνδυνο να τριγυρνά κανείς στα μεγάλα αστικά κέντρα, και κυρίως στην πρωτεύουσα Καράκας, χωρίς να προσέχει τις κινήσεις του. Ποτέ το βράδυ δεν κυκλοφορείς με τα πόδια, και χωρίς κλειστό όχημα (εξάλλου δεν θα δείτε και πολλά μηχανάκια στους δρόμους, αφού γίνονται εύκολη λεία για τους κλέφτες)! Ποτέ δεν περνάς από τις παραγκουπόλεις που απλώνονται σε διάφορες περιοχές της πόλης και στοιβάζουν χιλιάδες ψυχές σε άθλιες συνθήκες ζωής. Στη Βραζιλία λέγονται φαβέλες, εδώ λέγονται μπάριος (γειτονιές). Αν θα σας πρότεινα να επισκεφτείτε αυτή τη χώρα; Ναι, σας τη συστήνω ανεπιφύλαχτα. Παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι πέρασαν από κοντά μου σχεδόν αδιάφοροι, οι ομορφιές της μου έμειναν χαραγμένες στη μνήμη ανεξίτηλα, και ακόμη και τώρα, μερικά χρόνια μετά, μου επιφυλάσσουν, κάθε φορά που το αποζητώ, ένα νοητό ταξίδι στην περιπέτεια, στο πράσινο της ζούγκλας και στο υπέροχο γαλάζιο της Καραϊβικής. Οι αναγνώστες αρσενικού γένους θα έχετε και μία ακόμη απορία αλλά θα απογοητευτείτε λίγο. Όχι, οι γυναίκες της Βενεζουέλας δεν είναι οι πιο όμορφες του κόσμου. Στις λαϊκές γειτονιές του Καράκας, στο κέντρο και την κεντρική αγορά, τη Γκραν Σαβάνα, είδα νόστιμες

μικρούλες, που μεγαλώνοντας «πλαταίνουν», το πρόσωπό τους αγριεύει, όσο κι αν μανιασμένα ασχολούνται με τα μαλλιά, τα φτηνιάρικα ρούχα και το φτιάξιμο περίτεχνων νυχιών στην υπαίθρια αγορά. Οι άλλες, οι «όμορφες» των καλλιστείων, μάλλον θα μένουν σε άλλες γειτονιές.

Το Καράκας Ξεκινάμε από το Καράκας, που όσο κι αν έχει θέμα εγκληματικότητας (στα μπάριος σκοτώνονται δεκάδες άνθρωποι κάθε Σαββατοκύριακο!) είναι μια εμπειρία που πρέπει κανείς να τη ζήσει. Είναι μια πόλη με έντονο χρώμα (για παράδειγμα στις αγορές του κέντρου, που θα βρει κανείς τα πιο σημαντικά και ασήμαντα μικροπράγ-

Μικρά ινδιανάκια Γουαράο

ματα), αρχιτεκτονική, πολιτιστική ζωή και καλλιτεχνικά ρεύματα. Κι αν θες να δεις την πόλη από ψηλά, παίρνεις το τελεφερίκ και πετάς μέσα από τα σύννεφα. Σε μερικά λεπτά έχεις φτάσει στο βουνό Άβιλα. Μην ξεχάσεις από κει να πάρεις κρέμες και μάσκες με αλόη για να τις χαρίσεις στην αγαπημένη σου. Όσο και αν μία πρωτεύουσα είναι γοητευτική, καλά θα κάνουμε να περάσουμε γρήγορα – γρήγορα στην πραγματικά πανέμορφη ενδοχώρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Βενεζουέλα μπορεί να υπερηφανεύεται για τον πιο ψηλό καταρράκτη του κόσμου, το λεγόμενο Σάλτο Άνχελ. Με ύψος σχεδόν ένα χιλιόμετρο αδιατάρακτης πτώσης, καρφιτσωμένος είναι θαρρείς στα ιερά βουνά της γης των ινδιάνων Πεμόν. Κι αυτά, πλαισιωμένα από

τζάγκουαρ, ένας περίεργος νερόχοιρος και λογής – λογής παράξενα φυτά σε υποδέχονται στα παλαφίτος του κ. Αλέξη, ενώ κατά τη διάρκεια της ξενάγησης δεν αποκλείεται να καταφέρεις να δεις ένα κροκόδειλο και να ψαρέψεις πιράνχας (ναι, αυτά τα λιπόσαρκα αχόρταγα ψάρια τρώγονται στο τηγάνι). Τριγύρω ζούγκλα, λα σέλβα όπως τη λένε, κι εκεί μπορείς επίσης να δοκιμάσεις και άλλες τοπικές λιχουδιές, όπως τερμίτες (ο ξανθός Ολλανδός ξεναγός μας κατέβασε μερικούς για να μας το αποδείξει).

Το όνειρο της Καραϊβικής Τα βόρεια σύνορα της Βενεζουέλας αποτελούνται από 2.800 χλμ. ακτογραμμής με μέτωπο στην Καραϊβική, με αμέτρητες παραλίες στη στεριά ή στα συμπλέγματα των νησιών. Το αρχιπέλαγος Λος Ρόκες, το Εθνικό Πάρκο Μοροκόι, η νήσος Μαργαρίτα και το Εθνικό Πάρκο Μοτσίμα είναι οι

ταξίδι

σαβάνες κι από ζούγκλες, δικαιώνουν το ρόλο του πρωταγωνιστή που τους έχουν δώσει οι Ινδιάνοι στην κοσμογονία τους. Μιλάμε για τα λεγόμενα τεπούι, τους πιο ασυνήθιστους φυσικούς σχηματισμούς της Βενεζουέλας, βουνά με επίπεδες κορυφές, με σεληνιακό τοπίο, που κατά τις χιλιετίες της απομόνωσής τους από τα γειτονικά βουνά έχουν αναπτύξει το καθένα δεκάδες ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας. Για να φτάσει κανείς από το πιο κοντινό ινδιάνικο χωριό στον καταρράκτη πρέπει να κάνει ένα ταξίδι περίπου έξι ωρών με βάρκα, αλλά σε αυτή περίπτωση, πολύ περισσότερο από άλλες, δικαιώνεται η φράση «είναι το ταξίδι που μετράει». Βρισκόμαστε στα νοτιοδυτικά της χώρας, στο εθνικό πάρκο Κανάιμα. Για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας θα ταξιδέψουμε βόρεια, και από την πόλη Τουκουπίτα θα ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στο τεράστιο δέλτα του ποταμού Ορινόκο. Ο Ορινόκο είναι το τρίτο μεγαλύτερο ποτάμι στη Νότια Αμερική και το εντυπωσιακό Δέλτα του είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην αμερικανική ήπειρο, μετά από αυτό του Αμαζονίου. Εξάλλου, ο Ορινόκο είναι το πρώτο σημαντικό ποτάμι που ανακαλύφθηκε στο Νέο Κόσμο από τους Ευρωπαίους, και ειδικότερα από το Χριστόφορο Κολόμβο. Ξεναγός μας ένας Έλληνας, ο κ. Αλέξης, που έκανε πατρίδα του τη Βενεζουέλα και έστησε στην Τουκουπίτα το δικό του μικρό βασίλειο του τουρισμού, με ξενοδοχείο, χώρους εστίασης και διασκέδασης, αλλά και με μία μοναδική επιχείρηση φιλοξενίας, ένα μικρό χωριό με παλαφίτος στο δέλτα του ποταμού. Τα παλαφίτος είναι τα παραδοσιακά ξύλινα σπιτάκια που κατασκεύαζαν οι Ινδιάνοι –Γουαράο είναι η φυλή στην περιοχή αυτή- έτσι που να στέκονται με πασάλους πάνω από την επιφάνεια του νερού. Στη διαδρομή με τη βάρκα τα μικρά ινδιανάκια σε χαιρετούν γεμάτα χαρά από τις καλύβες τους. Παπαγάλοι, τουκάν, πίθηκοι καπουτσίνοι, ένα φυλακισμένο

Άγρια ομορφιά στο Εθνικό Πάρκο Μοτσίμα

τέσσερις κορυφαίες επιλογές στη λίστα των καλύτερων παραθαλάσσιων προορισμών, σύμφωνα με τις προτιμήσεις των Βενεζουελάνων, αλλά και των ξένων τουριστών. Κατάλληλος χρόνος επίσκεψης: και οι δώδεκα μήνες του χρόνου. Η περίοδος των βροχών διαρκεί συνήθως από το Νοέμβριο ως τον Ιανουάριο, αλλά οι θερμοκρασίες είναι πάντα κατάλληλες για μπάνιο και ο ήλιος δεν παραλείπει να βγει σχεδόν και τις 365 μέρες του χρόνου. Ένα ακόμη ατού της χώρας είναι ότι ο τουρισμός δεν έχει αναπτυχθεί οργανωμένα σε υπερβολικό βαθμό κι έτσι δεν θα συναντήσει κανείς τις απρόσωπες τουριστικές μονάδες και τα τεράστια ξενοδοχεία που σε ορισμένους προορισμούς πολυτελείας αποκόβουν τον επισκέπτη από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Σε συνδυασμό με τη διαφορά στην αγοραστική δύναμη μεταξύ των Ευρωπαίων και των ντόπιων, στη χώρα αυτή οι απολαύσεις της τροπικής ζώνης παραμένουν σε μια «συσκευασία» που παραμένει λαϊκή και ιδιαιτέρως οικονομική.

ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας

Πρόγραμμα: Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης, Μέτρο 5.3 Επιχειρησιακό σχέδιο: «Ολοκληρωµένη παρέµβαση για την προώθηση της απασχόλησης στην περιοχή της ∆υτικής Θεσσαλονίκης (∆ήµοι Σταυρούπολης, Αµπελοκήπων, Μενεµένης, Ευόσµου, Ελευθερίου-Κορδελιού)». Δράση: Παροχή Υπηρεσιών Συμβουλευτικής σε ανέργους των Δήμων της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Με στόχο την προώθηση ανέργων κάθε ηλικίας στην αγορά εργασίας, 160 άνεργοι ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, μορφωτικού επιπέδου και κατηγορίας, επωφελήθηκαν από τις δυνατότητες που έδωσε το ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας. Με την καινοτόμο και πολυεπίπεδη προσέγγιση των ανέργων σε συνεργασία με έμπειρα στελέχη από την αγορά εργασίας και μετά από τη διαδικασία της παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών, ατομικά ή κατά ομάδες, μέσα από εφαρμοσμένες και βιωματικές μεθόδους:

t ɓȼɂɆȾ ɀ ɃȺɋȺȼɉȺɍɔ ɋɐɆ ɊɋɈɂɎȾɕɐɆ ƇɈɌ συγκέντρωνε ο κάθε άνεργος ως προς την επαγγελματική του κατάσταση και τις δεξιότητές του t ȺɃɈɄɈɘɁɀɊȾ ɀ ɃȺɋȺȼɉȺɍɔ ɋɀɑ ȽɂȺȽɉɈμής της επαγγελματικής ζωής του ανέργου και στη συνέχεια μετά τον εντοπισμό των εμποδίων που αντιμετώπιζε, επισημάνθηκαν οι γέφυρες με την αγορά εργασίας t ɊɃɂȺȼɉȺɍɔɁɀɃȾ ɀ ƇɉɈɊɐƇɂɃɗɋɀɋȺ o επαγγελματικό προφίλ του ανέργου και ενισχύθηκαν οι ατομικές δεξιότητές του και οι τεχνικές εξεύρεσης εργασίας t ȾƇɂɄɓɎɁɀɃȺɆ ɃȺɂ ƇɉɈɐɁɔɁɀɃȺɆ ɒɆȾɉγοι για την κατάρτιση σε διάφορα θεματικά πεδία.

Μετά από τη διαδικασία της Συμβουλευτικής δόθηκε η δυνατότητα στους ανέργους: t ɆȺ ɌɂɈɁȾɋɔɊɈɌɆ ɋɂɑ ȺɉɎɓɑ ɋɈɌ ƇɉɈȼɉȺɅματισμού και της οργάνωσης στην προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας t ɆȺ ȺƇɈɃɋɔɊɈɌɆ ƇɉɗɊȻȺɊɀ Ɋɋɂɑ Ƈɀȼɓɑ πληροφόρησης t ɆȺ ȻȾɄɋɂɚɊɈɌɆ ɋɈɆ ȻȺɁɅɗ ȺɌɋɈȾɃɋɕɅɀσής τους t ɆȺ ȺƇɈɃɋɔɊɈɌɆ ɃȺɂ ɆȺ ȺɆȺȽȾɕɇɈɌɆ δεξιότητες επικοινωνίας, διεκδίκησης, δικτύωσης, διαπραγμάτευσης και προσαρμογής, ούτως ώστε να βρουν και να διατηρήσουν μια θέση εργασίας. Ακόμη στο πλαίσιο υλοποίησης της δράσης, εξειδικευμένοι επιχειρηματικοί σύμβουλοι, βοήθησαν ανέργους μέσα από την προβλεπόμενη διαδικασία, βήμα-βήμα να στήσουν τη δική τους επιχείρηση.

Παροχή υπηρεσιών Συμβουλευτικής σε ανέργους: Μέσα από τις διαδικασίες του ΟΑΕΔ και στο πλαίσιο του προγράμματος που υλοποίησε η Αναπτυξιακή Εταιρία ΒΔ. Θεσσαλονίκης από τους παραπάνω ανέργους, t ɆɓɈɂ ȾɄȾɘɁȾɉɈɂ ȾƇȺȼȼȾɄɅȺɋɕȾɑ ɇȾɃɕɆɀσαν δική τους δραστηριότητα t ɆɓɈɂ ƇɉɈɐɁɔɁɀɃȺɆ ɊɋɀɆ ȺȼɈɉɒ ȾɉȼȺσίας για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας t ɒɋɈɅȺ ƇɉɈɐɁɔɁɀɃȺɆ ɊȾ ɆɓȾɑ ɁɓɊȾɂɑ εργασίας Τέλος αρκετοί από τους υπόλοιπους που πέρασαν από τη διαδικασία της Συμβουλευτικής ξεκίνησαν δική τους δραστηριότητα με ίδια μέσα ή βρήκαν εργασία ακολουθώντας τις βασικές αρχές ανεύρεσης εργασίας.

ȟ ȽɉɒɊɀ j ȪɌɅȻɈɌɄȾɌɋɂɃɔx ȤɓɋɉɈ ɎɉɀɅȺɋɈȽɈɋȾɕɋȺɂ ȺƇɗ ɋɈ ȨȝȨ ȢȾɆɋɉɂɃɔɑ ȤȺɃȾȽɈɆɕȺɑ ȪɌȼɎɉɀɅȺɋɈȽɈɋȾɕɋȺɂ ɃȺɋɒ ȺƇɗ ȾɁɆɂɃɈɘɑ ƇɗɉɈɌɑ ɃȺɂ ȺƇɗ ɋɈ ȝɌɉɐƇȺɖɃɗ ȢɈɂɆɐɆɂɃɗ ȫȺɅȾɕɈ ȝȢȫ

ταξίδι

Άγρια ομορφιά στο Εθνικό Πάρκο Μοτσίμα

πολλές παραλίες του, στο ηπειρωτικό κομμάτι ή σε ένα από τα 36 νησιά του. Το τοπίο εδώ είναι διαφορετικό σε σχέση με τους υπόλοιπους τροπικούς προορισμούς: πιο άγριο, με απότομους γκρεμούς στην ακτογραμμή, χωρίς ψηλά φοινικόδεντρα, αλλά με χαμηλή, κακτοειδή βλάστηση, χαρακτηριστικά που το κάνουν ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Το πάρκο περιλαμβάνει απομακρυσμένες, σχεδόν παρθένες παραλίες, αλλά και άλλες που –ιδίως κάθε Σαββατοκύριακο- πλημμυρίζουν από κόσμο. Μια από τις πιο γνωστές –παγκοσμίως- παραλίες του είναι η Playa Colorada (χρωματιστή παραλία), η οποία φημίζεται για την απαλή της άμμο, με χρώμα στις αποχρώσεις του κόκκινου.

Tips:

Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι απολαύσεις; Από τις πρώτες που σκέφτομαι, οι απίστευτοι χυμοί των φρούτων, τα μάνγκο και οι παπάγιας, καθώς και η θεϊκή «κοκάδα» που δοκίμασα για πρώτη φορά στο Μοροκόι: ένα ρόφημα φτιαγμένο με χυμό και κομματάκια καρύδας, γάλα και κανέλα. Το Εθνικό Πάρκο Μοροκόι βρίσκεται κάπου στα βορειοδυτικά της χώρας. Αποτελείται από μικρά και μεγάλα νησιά που διαθέτουν παραλίες με απαλή, λευκή άμμο, κοκκοφοίνικες και κρυστάλλινα νερά, ενώ στεφανώνονται από κοραλλιογενείς υφάλους. Διαλέξαμε για την ημερήσια εξόρμησή μας με τη βάρκα το νησί Καπέλο! (cayo Sombrero).

Μια ινδιάνα Γουαράο μας περίμενε με το μωρό της ενώ αποβιβαζόμασταν στις όχθες του Ορινόκο

το νησί αυτό είναι ο αγαπημένος τους προορισμός, ιδιαίτερα για τα Χριστούγεννα. Εκείνες τις παραμονές Χριστουγέννων πέρασα περίπου τέσσερις ώρες σε μία ουρά στο λιμάνι περιμένοντας να βγάλω εισιτήρια. Η Μαργαρίτα παραήταν κοσμοπολίτικος προορισμός για τα γούστα μου, και χωρίς τόσο καλές παραλίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιφύλαξε ακόμη και για μένα ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Όπως μία ξενάγηση με βάρκα στο Εθνικό Πάρκο Ρεστίνγκα, αλλά και ένα χωριό που λέγεται Χουάν Γριέγο (ο Γιάννης ο Έλληνας!). Κάποιος συμπατριώτης μας πάτησε κι εκεί το πόδι του, κατάφερε να πλουτίσει και να γίνει αγαπητός σε σημείο που να δώσουν σε αυτή την κωμόπολη το όνομά του. Λένε πως πέθανε από μαχαίρι και τα πιτσιρίκια αφηγούνται τραγουδιστά το θρύλο του για μερικά κέρματα στο λόφο του Χουάν Γριέγο. Α! επίσης, ολόκληρη η διοικητική περιφέρεια την οποία απαρτίζει η Μαργαρίτα με δύο ακόμη μεγάλα νησιά ονομάζεται Nueva Esparta. Νέα Σπάρτη δηλαδή, και αυτό, χάρη στην ανδρεία των κατοίκων που πολέμησαν στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από τους Ισπανούς γενναία όπως οι Σπαρτιάτες!

yy Αν πάτε στη Μαργαρίτα, μην παραλείψετε να αναζητήσετε ημιπολύτιμες πέτρες και κολιέ από ακατέργαστα μαργαριτάρια, τα οποία μπορείτε να βρείτε σε εκπληκτικές τιμές. yy Κάνετε κάμπινγκ στα πανέμορφα νησάκια του Morrocoy, αφού κάνετε τις απαραίτητες προετοιμασίες (πχ. προμήθεια αιώρας και εντομοαπωθητικού) και αφού ενημερώσετε τη διοίκηση του εθνικού πάρκου. yy Στο Morrocoy δοκιμάστε τη «θεϊκή» κοκάδα, ένα ρόφημα φτιαγμένο με χυμό και κομματάκια καρύδας, γάλα και κανέλα. Είναι μια απόλαυση αξέχαστη! Εκτός από κοκάδα μπορείτε να πιείτε απλά agua de coco, το χυμό της καρύδας. yy Στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα αλλά και στο ταξίδι για τον Ορινόκο, αγοράστε οπωσδήποτε χειροτεχνίες που φτιάχνουν οι ινδιάνοι από το δέντρο μορίτσε. Σκεύη, μικρές τσάντες και το καλύτερο: οι δροσερές, όμορφες και ανθεκτικές τους αιώρες. yy Φροντίστε να εξοπλιστείτε με δυνατά αντηλιακά για να προστατευτείτε, καθώς στις παραλίες με λευκή άμμο η αντανάκλαση κάνει τις ακτίνες του ηλίου ακόμη πιο επικίνδυνες. yy Φροντίστε να έχετε μαζί σας εντομοαπωθητικά. Τόσο στις παραλίες, όσο και στη ζούγκλα και τα ποτάμια της Βενεζουέλας, «ευδοκιμεί» ένα είδος πολύ μικρών αλλά ιδιαίτερα ενοχλητικών εντόμων που λέγονται χεχένες ή πούρι-πούρι.

Εθνικό Πάρκο Mochima To εθνικό πάρκο Mochima είναι ένα ακόμη από τα μεγάλα φυσικά «κεφάλαια» της Βενεζουέλας, που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο δημοφιλής προορισμός. Με έκταση 950 τ. χλμ. καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι της βόρειας ακτογραμμής της χώρας. Με σημείο εκκίνησης το Πουέρτο Λα Κρουζ, την πόλη Κουμανά, τη Σάντα Φε, ή το ψαροχώρι Μοτσίμα μπορεί να νοικιάσει κανείς μία βάρκα και να εξορμήσει για μία από τις Ειδυλλιακή αμμώδης παραλία στις όχθες του ποταμού Καράο, παραπόταμου του Αμαζονίου.

Αρχιπέλαγος Λος Ρόκες Στο σύμπλεγμα Λος Ρόκες, λένε οι τουριστικοί οδηγοί, θα φάει κανείς φτηνό αστακό. Εκεί έρχονται και μετοικούν για έξι μήνες το χρόνο, Νοέμβριο ως Απρίλιο, ψαράδες που εξειδικεύονται στο ψάρεμα του αστακού (τους άλλους έξι μήνες απαγορεύεται). Αστακό δεν έφαγα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το διάφανο γαλάζιο της θάλασσας που γέμισε τα μάτια μου στα Λος Ρόκες. Τα νησιά αυτά στην Καραϊβική είναι γνωστά για τον εκπληκτικής ομορφιάς βυθό που προσφέρεται για εξερεύνηση με μάσκα. Στη νήσο Μαργαρίτα, ανατολικά των Λος Ρόκες, θα πάει κανείς για shopping από τα αφορολόγητα. Η Βενεζουελάνοι κάνουν σαν τρελοί για τα αφορολόγητα και

KATAXΩΡΗΣΗ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΕΛ 23

ταξίδι

Σλοβενία

Γράφει ο Δάνος Δανιηλίδης danospress@yahoo.com

Λιουμπλιάνα Σε μια άγνωστη, κοντινή μας ονειροχώρα που τη λένε Σλοβενία και στην πρωτεύουσά της Λιουμπλιάνα, την οποία ίδρυσαν Έλληνες, σύμφωνα με το μύθο

Αφιερωμένο στα ταξίδια είναι αυτό το τεύχος του περιοδικού. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω εικόνες, εντυπώσεις και βιώματα από το περσινό καλοκαιρινό ταξίδι στη Σλοβενία, ένα ταξίδι η ενέργεια του οποίου ακόμη με γεμίζει, έναν ολόκληρο χρόνο μετά. Η απόδραση σχεδιάστηκε σε… οδική έκδοση. Βγάλαμε την απαιτούμενη πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου (πρόκειται για το διαβατήριό του, απαραίτητη σε περίπτωση εμπλοκής σε ατύχημα), φυσικά είχαμε τα διαβατήρια και ξεκινήσαμε ένα πρωινό του Ιουλίου για να γνωρίσουμε τους άγνωστους γείτονες της ευρύτερης γειτονιάς μας. Μέσω Σκοπίων και Βελιγραδίου, μετά από 13 ώρες και 1050χλμ. (από τα οποία τα 900 διανύθηκαν σε αυτοκινητόδρομους που διέθεταν 2,5 λωρίδες ανά κατεύθυνση με ύπαρξη διαχωριστικού στηθαίου, ενώ τα υπόλοιπα 150 χλμ. σε δρόμο που διέθετε μια λωρίδα ανά κατεύθυνση χωρίς προστατευτικό στηθαίο), φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ. Εδώ μείναμε δυο μέρες, γνωρίζοντας μια καταπράσινη πόλη με έναν αξιόλογο ιστορικό ιστό, ωραίες γεύσεις και έντονη νυχτερινή ζωή. Οδηγώντας άλλα είκοσι έξι χιλιόμετρα, βρεθήκαμε στα Κροατοσλοβενικά σύνορα. Κάναμε άλλη 1,5 ώρα δρόμο, μέσα από καταπράσινα τοπία, εν μέσω κοιλάδων, λόφων και βουνών στο βάθος. Εντελώς ξαφνικά μέσα από αυτή τη φύση ξεπήδησε η πρωτεύουσα ενός από τα νεότερα κράτη της ευρωπαϊκής ηπείρου, της Σλοβενίας. Μιας χώρας η οποία αποσχίστηκε -ουσιαστικά αναίμακτα- από την πρώην Γιουγκοσλαβία το 1991, ενώ από τις 1.1.2004 είναι μέλος της Ε.Ε. Ήταν απόγευμα Σαββάτου, όταν εισερχόμασταν στην «Πολυαγαπημένη» -αυτό θα πει Λιουμπλιάνα στα σλοβενικά. Εγκατασταθήκαμε σε κεντρικό ξενοδοχείο, φρεσκαριστήκαμε και λίγο μετά η εξερεύνηση της πόλης ξεκινούσε. Η πόλη είναι μικρή, «περπατήσιμη» και ιδιαίτερα φιλική προς τους πεζούς και τα ποδήλατα. Διαθέτει μια από τις καλύτερα διατηρημένες μπαρόκ συνοικίες στην Ευρώπη, η οποία συνδυάζεται όμορφα με τα νεότερα αρ-νουβό κτίσματα. Επιπλέον στις αρχές του 20ου αιώνα η πόλη είχε την τύχη να αξιοποιήσει το ταλέντο του Σλοβένου αρχιτέκτονα Joze Plecnik, ο οποίος της χάρισε μια κοσμοπολίτικη, αρχιτεκτονική παρακαταθήκη.

Πάμε παλιά πόλη; Φυσικά και ναι! Κατευθυνόμαστε στην κεντρικότερη πλατεία της, την Preseren, η οποία πήρε το όνομά της από τον σπουδαιότερο Σλοβένο ποιητή France Preseren (1800-1849), ένα ποίημα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της χώρας. Εδώ όλα είναι όμορφα: το μνημείο του ποιητή με μια γυμνή μούσα για…συντροφιά του, η ροζ Φραγκισκανική εκκλησία, οι αρ-νουβό προσόψεις των κτιρίων (ειδικά του Ura και του Centromerkur), το τουριστικό τραινάκι και η τριπλή λευκή γέφυρα, η οποία σε εισάγει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Καραβάκια ανεβοκατεβαίνουν τον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα, πραγματοποιώντας κρουαζιέρες μιας ώρας συνοδεία ξεναγών. Θαλάσσια ποδήλατα και κανόε-καγιάκ νοικιασμένα από φοιτητές και νεαρούς τουρίστες με κιθάρες, δίνουν μια μεσογειακή νότα στην πόλη, της οποίας το 20% (!) των κατοίκων είναι φοιτητές. Όσο περπατούμε στο πλατύ πέτρινο καλντερίμι κατά μήκος του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα, νιώθουμε ακόμη περισσότερο αυτή τη

μεσογειακή αύρα. Καλαίσθητα καφέ, έθνικ μπαράκια και ατμοσφαιρικά εστιατόρια φιλοξενούν – κυρίως στους εξωτερικούς τους χώρους – τουρίστες και ντόπιους, με συντροφιά πανύψηλες κλαίουσες και ένα πλήθος ανθι-

κτικά είδη, δίσκους, παλιά ραδιόφωνα, στρατιωτικά είδη, χάρτες, όργανα μέτρησης, παλιά παιχνίδια κ.ά., σε πολύ δελεαστικές τιμές! Ήταν καιρός, όμως, να ανηφορίσουμε για το κάστρο: επιλέξαμε το ξεκούραστο, ολοκαίνουριο τελεφερίκ, αντί των καταπράσινων μονοπατιών που οδηγούν στο λόφο του κάστρου. Το μεσαιωνικό κάστρο διαθέτει πανοραμική θέα 360 μοιρών και πολλών δεκάδων χιλιομέτρων. Από εδώ ουσιαστικά μπορεί κανείς να δει τη μισή χώρα! Σε πρώτο πλάνο, λοιπόν, βρίσκεται η καταπράσινη πρωτεύουσα μιας καταπράσινης χώρας (τα δάση καλύπτουν το 60% της Σλοβενίας, ποσοστό που αυξάνεται παρακαλώ) και στο βάθος φαίνονται: το βουνό Καραβάνκεν των Άλπεων (φυσικό σύνορο με την Αυστρία), η περιοχή της συμπρωτεύουσας Μάριμπορ και τα βουνά πίσω από τα οποία βρίσκεται η μικρή ακτογραμμή της Σλοβενίας (μόλις 46 χιλιόμετρα), αλλά και η ιταλική πόλη της Τεργέστης. Ακολούθησε ένας αναζωογονητικός καφές στον υπαίθριο χώρο του κάστρου, εδώ όπου το καλοκαίρι πραγματοποιούνται συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις.

Στο πάρκο Τίβολι και την επάνω παλιά πόλη

σμένων λουλουδιών, ενώ διαδοχικά γεφυράκια ενώνουν τις δύο πλευρές της παλιάς πόλης.

Ο ελληνικός δάκτυλος! Αυτοί οι δρόμοι, το ίδιο βράδυ γέμισαν με ελληνικό χρώμα! Σύμφωνα με το μύθο, η πόλη ιδρύθηκε από τον Ιάσωνα και τους Αργοναύτες, οι οποίοι αφού έκλεψαν το χρυσόμαλλο δέρας, κινήθηκαν από τη Μαύρη θάλασσα, στο Δούναβη και μέσω του ποταμού Σάβα έφτασαν στον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα. Εδώ ο Ιάσων νίκησε τον τρομερό δράκο της Λιουμπλιάνας, ο οποίος από τότε αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Οι αρχές της οποίας σε συνεργασία με την ελληνική πρεσβεία, διοργάνωσαν μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της αργοναυτικής εκστρατείας, με τη συμμετοχή σκαφών-αντίγραφων της εκστρατείας, Σλοβένους ηθοποιούς στο ρόλο των μελών του πληρώματος, φωτιές, σπαθιά, βροντές και καταιγίδες, θέαμα που μάλλον άρεσε στους εκατοντάδες παρευρισκόμενους. Επρόκειτο για μια πρώτης τάξεως διαφήμιση για την Ελλάδα, αφού μετά προβλήθηκε και ένα αγγλόφωνο βίντεο του Δήμου Βόλου, που ενημέρωνε για τη σχεδιαζόμενη επανάληψη της Αργοναυτικής εκστρατείας, ακριβώς με τις συνθήκες που αυτή έγινε, από το Βόλο στην Κολχίδα.

Στην αγορά αντικών και το κάστρο Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με μια επίσκεψη στην περίφημη κυριακάτικη ανοιχτή αγορά αντικών (flea market) της Λιουμπλιάνας. Η αγορά εκτείνεται στα πετρόκτιστα καλντερίμια και των δύο πλευρών του ποταμού. Τα δεκάδες διαδοχικά τραπέζια φιλοξενούσαν εξαιρετικά δείγματα από το αστικό παρελθόν και παρόν της πόλης. Χαζεύαμε σερβίτσια, ποτήρια, βάζα, διακοσμητικά κομμάτια, καθρέφτες, πίνακες, έπιπλα, ποπ και 60’s συλλε-

Δέκα λεπτά περπατήματος μας χρειάστηκαν από τη βάση του λόφου του κάστρου για να φτάσουμε στο πάρκο Τίβολι. Στο δρόμο… χαιρετιστήκαμε με τον παλιό ταχυδρόμο της πόλης ανεβασμένο πάνω στο ποδήλατοαντίκα και τα δύο ζευγάρια οικογενειών-ευγενών, με τα φράκα των αντρών και τα μακριά μαύρα φορέματα των γυναικών. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του γραφείου τουρισμού, το οποίο απασχολεί σε καθημερινή βάση ηθοποιούς, οι οποίοι ντυμένοι με ρούχα εποχής, αναβιώνουν τη Λιουμπλιάνα του παρελθόντος. Απλές και ωραίες πρωτοβουλίες που ο ταξιδιώτης ευχαριστιέται, αποτυπώνει στο φακό του και έχει να διηγείται στους φίλους του. Αφού επισκεφθήκαμε το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, ξαπλώσαμε στα γρασίδια του πάρκου-δάσους. Περιδιαβήκαμε την υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας με φόντο την έπαυλη Tivoli Castle, η οποία στεγάζει το International Centre of Graphic Arts (www.mglc-lj.org), έδρα της Διεθνούς Μπιενάλε Γραφικών Τεχνών. Πρόκειται για την μεγαλύτερης διάρκειας μπιενάλε γραφικών τεχνών που διοργανώνεται στον κόσμο, διαρκώντας τρεις μήνες. Μέσα στο Tivoli υπάρχουν παιδικές χαρές, καφέ, λιμνούλες και οι σημαντικότερες αθλητικές υποδομές της πόλης. Ήρθε, όμως, η ώρα να κατευθυνθούμε και προς την επάνω παλιά πόλη, που εκτείνεται μεταξύ του ποταμού

ταξίδι

κυμαίνεται στα 8-10 ευρώ το άτομο, χωρίς το κρασί, αλλά με άψογη εξυπηρέτηση. Οι τελευταίες εικόνες μας από την πόλη ήταν πρωινές, με περπάτημα στην αρ-νουβό γέφυρα του Δράκου, στην πολύχρωμη ανοιχτή αγορά φρούτων και λαχανικών στη σκιά του καθεδρικού ναού, και την κλειστή αγορά ψαριών. Εάν την χορτάσαμε τη Λιουμπλιάνα; Σαφώς και όχι. Τα 1200 χλμ. που τη χωρίζουν από τη Θεσσαλονίκη, σκοπεύουμε να τα ξανακαλύψουμε σύντομα.

και του λόφου του κάστρου. Το μπαρόκ σιντριβάνι και το εντυπωσιακό δημαρχείο με τα λευκά και γκρι τούβλα, αποτελούν πρόγευση αυτών που ακολουθούν στα επόμενα δρομάκια με τα πεντακάθαρα καλντερίμια και την πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας αυτοκινήτων: διώροφα και τριώροφα σπίτια σε πορτοκαλί ή μπεζ χρωματισμούς και κόκκινες κεραμοσκεπές, βαριές μεταλλικές πόρτες, μικρά μπαράκια και ταβέρνες με εσωτερικές αυλές, αποδεικνύουν το έμπρακτο ενδιαφέρον των ντόπιων για την πόλη τους. Το φαγητό επικεντρώνεται κυρίως σε κρεατικά, με φρεσκότατα λαχανικά από τις παραθαλάσσιες πόλεις της χώρας και την Ιταλία και το λογαριασμό να

Χρήσιμα tips: yy Από τον Απρίλιο οι σλοβενικές αερογραμμές «Adria Airlines», πετούν μεταξύ Αθήνας και Λιουμπλιάνας [ www.adria.si ]. yy Οδικώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ασφάλειας ή έντονης κίνησης μέσω Σκοπίων, Βελιγραδίου και Ζάγκρεμπ. Δε σημειώνεται καμία καθυστέρηση στα σύνορα. Υπολογίστε για one-way ΘεσσαλονίκηΛιουμπλιάνα: για τα διόδια 35-40 ευρώ και βενζίνη για 1200 χλμ., ανάλογα με τα κυβικά του αυτοκινήτου σας. yy Η Λιουμπλιάνα εδρεύει σε ένα πολύ κομβικό σημείο: στα 54χλμ. βρίσκεται το ειδυλλιακό αλπικό θέρετρο της λίμνης Bled, στα 87χλμ. η λίμνη Bohinj με τα γαλαζοπράσινα νερά της (μέσα στο εθνικό πάρκο Triglav),

στα 133 χλμ. η μεσαιωνική παραθαλάσσια πόλη Piran την οποία ίδρυσαν Έλληνες άποικοι, στα 87 χλμ. η διάσημη φάρμα αλόγων Lipica με τα άλογα Λιπιτσάνερ, στα 53χλμ. το σπήλαιο της Postojna και στα 80χλμ. το σπήλαιο Skocjan. Όλα είναι παραμυθένια! yy Αρκετά χρήματα θα γλιτώσετε εάν προμηθευτείτε τη «Ljubljana Card». Αυτή προσφέρει δωρεάν ή μειωμένες εισόδους σε πολλά μουσεία, αξιοθέατα, συγκοινωνίες κλπ., διαρκεί 72 ώρες και κοστίζει μόλις 12,50 ευρώ. yy Περιηγήσεις στην πόλη πραγματοποιούνται σε 17 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και στα ελληνικά. yy Info Λιουμπλιάνα: [ www.ljubljana-tourism.si ]. Η πολύ καλά ενημερωμένη τουριστική ιστοσελίδα της πόλης. yy Ειδικά φέτος πραγματοποιούνται πολλές πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις, με την ευκαιρία της ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. από τη Σλοβενία. Το σημαντικότερο γεγονός είναι το ετήσιο καλοκαιρινό «Ljubljana Festival», το οποίο ειδικά για φέτος θα διαρκέσει περισσότερο (19 Ιουνίου-28 Αυγούστου). Μεταξύ άλλων θα εμφανιστούν οι: Royal Philarmonic Orchestra, η ορχήστρα του θεάτρου La Scala του Μιλάνο, η Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας κ.ά. yy Info Σλοβενία: [ www.slovenia.info ]. Η επίσημη τουριστική ιστοσελίδα της χώρας.

ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας

Πρόγραμμα: Ολοκληρωμένες Παρεμβάσεις Αστικής Ανάπτυξης, Μέτρο 3.9 Επιχειρησιακό σχέδιο: «Βορειοδυτική Συνεργασία» Δράση: Παροχή Υπηρεσιών Συμβουλευτικής Απασχόλησης και Αυτοαπασχόλησης σε ανέργους των Δήμων της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Με στόχο την προώθηση ανέργων κάθε ɀɄɂɃɕȺɑ ɊɋɀɆ ȺȼɈɉɒ ȾɉȼȺɊɕȺɑ ɒɆȾɉγοι ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, μορφωτικού επιπέδου και κατηγορίας, επωφελήθηκαν από τις δυνατότητες που έδωσε το ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας. Με την καινοτόμο και πολυεπίπεδη προσέγγιση των ανέργων σε συνεργασία με έμπειρα στελέχη από την αγορά εργασίας και μετά από τη διαδικασία της παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών, ατομικά ή κατά ομάδες, μέσα από εφαρμοσμένες και βιωματικές μεθόδους:

t έγινε η καταγραφή των στοιχείων που συγκέντρωνε ο κάθε άνεργος ως προς την επαγγελματική του κατάσταση και τις δεξιότητές του t ακολούθησε η καταγραφή της διαδρομής της επαγγελματικής ζωής του ανέργου και στη συνέχεια μετά τον εντοπισμό των εμποδίων που αντιμετώπιζε, επισημάνθηκαν οι γέφυρες με την αγορά εργασίας t ɊɃɂȺȼɉȺɍɔɁɀɃȾ ɀ ƇɉɈɊɐƇɂɃɗɋɀɋȺ o επαγγελματικό προφίλ του ανέργου και ενισχύθηκαν οι ατομικές δεξιότητές του και οι τεχνικές εξεύρεσης εργασίας t επιλέχθηκαν και προωθήθηκαν άνεργοι για την κατάρτιση σε διάφορα θεματικά πεδία

Μετά από τη διαδικασία της Συμβουλευτικής δόθηκε η δυνατότητα στους ανέργους: t να υιοθετήσουν τις αρχές του προγραμματισμού και της οργάνωσης στην προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας t να αποκτήσουν πρόσβαση στις πηγές πληροφόρησης t να βελτιώσουν τον βαθμό αυτοεκτίμησής τους t να αποκτήσουν και να αναδείξουν δεξιότητες επικοινωνίας, διεκδίκησης, δικτύωσης, διαπραγμάτευσης και προσαρμογής, ούτως ώστε να βρουν και να διατηρήσουν μια θέση εργασίας. Ακόμη μέσα από την ίδια διαδικασία, εξειδικευμένοι επιχειρηματικοί σύμβουλοι, βοήθησαν ανέργους μέσα από την προβλεπόμενη διαδικασία, βήμα-βήμα να στήσουν τη δική τους επιχείρηση

Η δράση «Παροχή Υπηρεσιών Συμβουλευτικής Απασχόλησης και ΑυτοαƇȺɊɎɗɄɀɊɀɑx ȤɓɋɉɈ ɎɉɀɅȺɋɈȽɈɋȾɕɋȺɂ ȺƇɗ ɋɈ ȨȝȨ ȢȾɆɋɉɂɃɔɑ ȤȺɃȾȽɈɆɕȺɑ ȪɌȼɎɉɀɅȺɋɈȽɈɋȾɕɋȺɂ ɃȺɋɒ ȺƇɗ ȾɁɆɂɃɈɘɑ ƇɗɉɈɌɑ ɃȺɂ ȺƇɗ ɋɈ ȝɌɉɐƇȺɖɃɗ ȢɈɂɆɐɆɂɃɗ ȫȺɅȾɕɈ ȝȢȫ

Παροχή υπηρεσιών Συμβουλευτικής σε ανέργους: Μέσα από τις διαδικασίες του ΟΑΕΔ και στο πλαίσιο του προγράμματος που υλοποίησε η Αναπτυξιακή Εταιρία ΒΔ. Θεσσαλονίκης από τους παραπάνω ανέργους, t ɆɓɈɂ ȾɄȾɘɁȾɉɈɂ ȾƇȺȼȼȾɄɅȺɋɕȾɑ ɇȾɃɕνησαν δική τους δραστηριότητα t 80 νέοι προωθήθηκαν στην αγορά εργασίας για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας t 88 άτομα προωθήθηκαν σε νέες θέσεις εργασίας Τέλος αρκετοί από τους υπόλοιπους που πέρασαν από τη διαδικασία της Συμβουλευτικής ξεκίνησαν δική τους δραστηριότητα με ίδια μέσα ή βρήκαν εργασία ακολουθώντας τις βασικές αρχές ανεύρεσης εργασίας.

Ρώμη

ταξίδι

Το Καστέλ Σαντ Άντζελο χρησιμοποιήθηκε ανά τους αιώνες ως φρούριο, φυλακή, στρατώνας, ανάκτορο κ.α.

Ένα υπαίθριο μουσείο !

Κολοσσαίο, Πάνθεον, Καπιτώλιο, Βατικανό… o κατάλογος με τα αξιοθέατα της Ρώμης δεν έχει τελειωμό. Επιλέξετε να περάσετε τις φετινές καλοκαιρινές σας διακοπές στην ιταλική πρωτεύουσα. H «αιώνια πόλη» θα σας ταξιδέψει στην ιστορία και θα σας μαγέψει με τους αμέτρητους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της!

σοι δεν σκοπεύουν να ζήσουν το μύθο τους σε κάποιο ελληνικό νησί, μπορούν να επισκεφτούν μία μυθική πόλη, την πρωτεύουσα της γειτονικής Ιταλίας. Ρωμαϊκοί ναοί, πανέμορφες πλατείες, αναγεννησιακά παλάτια και κρήνες που φιλοτέχνησαν διάσημοι γλύπτες θα σας μεταφέρουν σε έναν μαγικό κόσμο. Η Ρώμη έχει σήμερα περίπου τρία εκατομμύρια κατοίκους και αποτελεί δημοφιλή ταξιδιωτικό προορισμό. Σύμφωνα με στατιστικές την επισκέπτονται κάθε χρόνο έξι εκατομμύρια τουρίστες. Είναι από τις λίγες πόλεις στον κόσμο που κατοικείται αδιάκοπα εδώ και 2.700 χρόνια. Τα σημάδια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του παπισμού, της προσδίδουν μία ακαταμάχητη γοητεία. Μία εβδομάδα δεν είναι αρκετή για να τη γνωρίσετε, όμως μπορείτε να δείτε τις σημαντικότερες ομορφιές της. Πρώτος σταθμός η πλατεία του Καπιτωλίου που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος. Ο καλύτερος τρόπος να φτάσει κανείς εκεί είναι να ανέβει την Κορντονάτα, μία σκάλα στη βάση της οποίας βρίσκεται το Παλάτσο Σενατόριο (Μέγαρο της Συγκλήτου), το σημερινό δημαρχιακό μέγαρο της Ρώμης. Στην πλατεία βρίσκονται δύο κτίρια που αποτελούν τα μουσεία του Καπιτωλίου. Το Παλάτσο Νουόβο (Νέο Μέγαρο) που κτίστηκε από αντιγραφή σχεδίων του Μιχαήλ Άγγελου το 1655 και το ακόμη παλαιότερο Παλάτσο Ντέι Κονσερβατόρι (Μέγαρο του Δημοτικού Συμβουλίου). Στο κέντρο της πλατείας την προσοχή σας θα τραβήξει το μπρούτζινο άγαλμα του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου. Πίσω από τη μεριά του λόφου Καπιτολίνο εκτείνεται η περίφημη Ρωμαϊκή Αγορά ή Φόρουμ που κάποτε έσφυζε από ζωή. Διασχίστε την για να δείτε ό,τι απέμεινε από την αρχαία Ρώμη. Εκεί κοντά θα αντικρίσετε και το εντυπωσιακό Κολοσσαίο, το πιο ξακουστό σημείο της πόλης. Ο αυτοκράτορας Βεσπιανός ξεκίνησε την κατασκευή του πριν από 2.000 χρόνια. Κατασκευασμένο κυρίως από τραβερτίνη, αυτό το πέτρινο αμφιθέατρο είχε χωρητικότητα 50 με 90 χιλιάδες θέσεις, μήκος 189 μ., πλάτος 156μ. και ύψος 48μ. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με θηριομαχίες, συνέχιζε με εκτελέσεις το μεσημέρι και ολοκληρωνόταν με μονομαχίες το απόγευμα. Απέναντι από το Κολοσσαίο βρίσκεται η Αψίδα του Κωνσταντίνου που χτίστηκε το 315μ.χ., αφιέρωμα στη νίκη που πέτυχε ο Κωνσταντίνος επί Τραϊανού.

Ντόλτσε βίτα στη Ρώμη Οι Ιταλοί φημίζονται για το καλό τους ντύσιμο και το έντονο φλερτ στις ξένες επισκέπτριες. Περπατήστε στη Via Veneto με τα πιο διάσημα καφέ και ξενοδοχεία και απολαύστε έναν ιταλικό cappuccino ή espresso στο Café de Paris για να διαπιστώσετε κατά πόσο ευσταθεί η συγκεκριμένη αντίληψη. Μετά τον καφέ, ήρθε η ώρα να τριγυρίσετε στα πολυτελή καταστήματα στην Πιάτσα ντι Σπάνια. Τα ισπανικά σκαλιά ενώνουν τη συγκεκριμένη πλατεία με τη γαλλική εκκλησία της Τρινιτά ντέι Μόντι, η οποία έχει διπλά κωδωνοστάσια και διπλή σειρά σκαλοπατιών. Μην ξεχάσετε να ρίξετε ένα κέρμα πίσω από τον ώμο σας στη Φοντάνα ντι Τρέβι, αν θέλετε να επιστρέψετε κάποια στιγμή στη Ρώμη. Η διασημότερη κρήνη της ιταλικής πρωτεύουσας είναι ένα μπαρόκ αριστούργημα που το 1732, έπειτα από εντολή του πάπα Κλήμη ΙΒ΄ δημιούργησε ο Νικολό Σάλβι. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε μετά από 30 χρόνια. Στο κέντρο της κρήνης βρίσκεται ο Ποσειδώνας με δύο Τρίτωνες που παλεύουν με δύο άλογα. Δεν

Γράφει η Ειρήνη Μπούρα eirini_mp@yahoo.gr

είναι όμως μόνο η Φοντάνα ντι Τρέβι που εντυπωσιάζει, αμέτρητες κρήνες σε διάφορα σημεία αναβλύζουν νερά από κεφάλια λιονταριών, θαλάσσιες θεότητες κ.α. Στη Πιάτσα ντέλα Ρεπούμπλικα η κρήνη των Ναϊάδων ξεχωρίζει για τα τολμηρά γυναικεία γλυπτά. Η Πιάτσα Ναβόνα επίσης είναι μία από τις ωραιότερες μπαρόκ πλατείες της Ρώμης χάριν στις κρήνες της. Μην ξαφνιαστείτε από τους αιγυπτίους οβελίσκους που θα αντικρίσετε. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τους έφερναν ως τρόπαια από την Αίγυπτο και σήμερα σώζονται 13 από αυτούς. Αξίζει να επισκεφτείτε το Πάνθεον, έναν επιβλητικό ειδωλολατρικό ναό που χτίστηκε πριν από 1900 χρόνια και ύστερα μετατράπηκε σε εκκλησία. Η τελειότητα του έγκειται στις διαστάσεις του γιατί έχει ύψος ίσο με τη διάμετρο. Ο μνημειώδης θόλος του αποτελεί μοναδικό αρχιτεκτονικό και κατασκευαστικό επίτευγμα. Ακόμη ο ναός του Σαν Τζοβάνι Ιν Λατεράνο είναι η σημαντικότερη ρωμαιοκαθολική εκκλησία μετά τον Άγιο Πέτρο και η Σάντα Μαρία Ματζόρε είναι μία από τις τέσσερις μεγαλύτερες βασιλικές που υπάρχουν στην πόλη.

Ο σημερινός ναός του Αγίου Πέτρου είναι κτισμένος σε μία παλαιότερη εκκλησία του 4ου αιώνα

Ιταλία

Το πιο διάσημο αξιοθέατο της αιώνιας πόλης είναι το ξακουστό Κολοσσαίο

Βόλτα στον Τίβερη

Βατικανό

Στη Ρώμη τα δημόσια μεταφορικά μέσα είναι ικανοποιητικά. Χρησιμοποιείστε μετρό, τραμ ή λεωφορεία για τις μετακινήσεις σας και προγραμματίστε μία βόλτα δίπλα στο ποτάμι. Η θέα είναι μαγευτική στο σημείο που βρίσκεται το φρούριο Καστέλ Σαντ Άντζελο και φαίνεται ο τρούλος του Αγίου Πέτρου. Στη γέφυρα μπροστά στο φρούριο παρατηρείστε τα αγάλματα που σχεδίασε ο Μπερνίνι. Το καθένα κρατάει ένα σύμβολο της Σταύρωσης, μαστίγιο, καρφί, αγκάθινο στεφάνι κ.α.

Το Βατικανό είναι το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος στην υφήλιο και η έδρα του ρωμαιοκαθολικισμού. Έχει δικό του ταχυδρομείο και γραμματόσημα, δικαστικό σύστημα, φαρμακείο, σιδηροδρομικό σταθμό, τηλεοπτικό σταθμό κα. Επισκεφτείτε τον Άγιο Πέτρο, ο οποίος κτίστηκε τον 16ο αιώνα πάνω από τον τάφο του Απόστολου Πέτρου και τα Μουσεία του Βατικανού. Την Πιάτσα Σαν Πιέτρο με τις δύο ημικυκλικές κιονοστοιχίες φιλοτέχνησε ο Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι. Οι κιονοστοιχίες αποτελούνται από 284 γιγάντιους δωρικούς κίονες, 88 παραστάτες και 140 αγάλματα στην κορυφή. Στον Άγιο Πέτρο θαυμάστε τον επιβλητικό τρούλο που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος. Στην πρόσοψη της εκκλησίας υπάρχουν αγάλματα του Ιησού, του Ιωάννη Βαπτιστή και των 12 Αποστόλων. Αν δεν είστε κλειστοφοβικός ή δεν φοβάστε τα ύψη μπορείτε να ανεβείτε στην κορυφή του τρούλου. Ένας ανελκυστήρας θα σας μεταφέρει στο πρώτο επίπεδο και από εκεί θα συνεχίσετε μέχρι το εσωτερικό του τρούλου. Από μία ελικοειδή σκάλα μπορείτε να βγείτε στο μπαλκόνι και να απολαύσετε τη μαγευτική θέα στην πόλη. Μην παραλείψετε να προσέξετε την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου στο πρώτο παρεκκλήσι της δεξιάς πτέρυγας. Πρόκειται για το μοναδικό γλυπτό με την υπογραφή του καλλιτέχνη. Στα Μουσεία του Βατικανού οπωσδήποτε να δείτε το παρεκκλήσι του πάπα Σίξτου Δ΄, τη γνωστή Καπέλα Σιξτίνα, η αναστήλωση της οποίας ολοκληρώθηκε το 1989 και τις αίθουσες με τις τοιχογραφίες του Ραφαήλ. Από την είσοδο μέχρι την Καπέλα Σιξτίνα μόνο θα διανύσετε μισό χιλιόμετρο. Η οροφή της φιλοτεχνήθηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο, οι πλαϊνοί τοίχοι από κορυφαίους ζωγράφους όπως Μποτιτσέλι, Περουτζίνο Ροσέλι κ.α. Ο Μιχαήλ Άγγελος πέρασε τέσσερα χρόνια ζωγραφίζοντας ξαπλωμένος ανά-

Η μνημειώδης Φοντάνα ντι Τρέβι είναι κτισμένη στην πλευρά ενός ανακτόρου

Περπατήστε στην εναλλακτική συνοικία Τραστέβερε με τα γραφικά δρομάκια, τα παραδοσιακά μαγαζάκια και τους πλανόδιους μικροπωλητές. Η συνοικία μαζεύει πολύ νεαρόκοσμο, λόγω των εστιατορίων και των μπαρ. Στη λίστα με τα αξιοθέατα, εντάξτε και την Πιάτσα ντελ Πόπολο. Η συγκεκριμένη πλατεία πήρε το όνομα της από την εκκλησία Μαρία ντελ Πόπολο και είναι πανέμορφη. Κουρασμένοι από τη ξενάγηση, απολαύστε σε ένα εστιατόριο μία φημισμένη ιταλική πίτσα ή ένα πιάτο ζυμαρικών που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ιταλικού μενού και για επιδόρπιο προτιμήστε ένα δροσερό παγωτό!

Ο ποταμός Τίβερης διασχίζει τη Ρώμη, χαρίζοντας της μία ατμοσφαιρική και ρομαντική πινελιά

σκελα σε σκαλωσιές τη «Δημιουργία», την «Ημέρα της Κρίσεως» κ.α. Στις αίθουσες

του Ραφαήλ ξεχωρίζουν τα δύο ονομαστά του έργα η «Έριδα του Αγίου Μυστηρίου» και η «Σχολή των Αθηνών». Η Ρώμη θα σας καταπλήξει με την πολιτιστική κληρονομιά της. Όταν το ταξίδι σας φτάσει στο τέλος του θα διαπιστώσετε ότι θα ανυπομονείτε να επιστρέψετε ξανά κοντά της για να δείτε αυτή τη φορά και το Κάμπο ντε Φιόρι με τα αναγεννησιακά ανάκτορα, την Πιάτσα Βενέτσια, τις θέρμες του Καρακάλλα, τη βίλα Μποργκέζε, τη χρυσή οικία του Νέρωνα και όσα δεν προλάβατε στην πρώτη σας επίσκεψη.

συνέντευξη

Συνέντευξη στην Κατερίνα Κ. Τερζοπούλου

ΚΩΣΤΑ ΑΡΖΟΓΛΟΥ

Ταξιδεύοντας με τον Άοκνος εργάτης και εραστής της Υποκριτικής Τέχνης! Ο Κώστας Αρζόγλου, στη Μονή Λαζαριστών μας γοήτευσε στο έργο «…με τη σιωπή», ενώ στο Θέατρο Εγνατία χαρήκαμε ένα εξαίρετο δείγμα της σκηνοθετικής δουλειάς του από την παράσταση, «Κάθε χρόνο ίδια μέρα». Ένας καλλιτέχνης που αφήνει γύρω του την αύρα της εκλεκτής δημιουργίας! Πώς να μην μπεις, λοιπόν στον πειρασμό να συζητήσεις μαζί του; Η κουβέντα που κάνουμε μας «ταξιδεύει» συναρπαστικά όχι μόνο στην πορεία της ζωής του, στους δρόμους της θεάτρου και της ψυχής, αλλά και σε απρόβλεπτα ταξίδια…

Στη φετινή θεατρική σαιζόν, κ. Αρζόγλου, «ταξιδέψατε» αφ’ ενός με τον Bernard Slade σκηνοθετώντας το «Κάθε χρόνο ίδια μέρα», αφ’ ετέρου με τον Alejandro Casona στο «… με τη σιωπή», στο ρόλο του Δον Γερμάν. Τι αποκομίσατε από αυτά τα δυο σας «ταξίδια»; -Και στα δύο έργα ανακαλύπτεις κάποιες θαμμένες, ξεχασμένες, πλευρές του εαυτού σου που βγάζεις στο φως. Και έρχομαι εν τέλει να πω ότι το να εκθέτεις αυτά τα κομμάτια του εαυτού σου που ανακαλύπτεις στο φως και στα μάτια των άλλων, είναι η μεγάλη ομορφιά της Υποκριτικής!

Και από όσα ανακαλύψατε σε τούτα τα δυο «ταξίδια», τι θα θέλατε να μας πείτε; -Για παράδειγμα, παρά του ότι δεν θα πρότεινα σε κανέναν να έχει μια εξωσυζυγική σχέση, στο «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα» μαγεύει η ένταση του έρωτα επί τόσα χρόνια και ή ίδια η σχέση, καθώς είναι πολύ ξεχωριστή! Εδώ δεν υπάρχει ένας γάμος που σε αποδιώχνει.

Όμως παρά του ό,τι οι δυο εραστές αγαπούν την οικογένεια τους, υπάρχει μια γωνίτσα ακάλυπτη στην ψυχή χωρίς κάποιος να φταίει - που έρχεται να την καλύψει μια έντονη σχέση που περνάει δια πυρός και σιδήρου μέσα από τα χρόνια, ενώ παράλληλα ξετυλίγεται η πορεία στην Ιστορία, την οποία περιγράφω στα βίντεο, όπως η δολοφονία του Κένεντι, ο άνθρωπος στη Σελήνη, η έγχρωμη τηλεόραση, η μουσική του Έλβις.

Σε σχέση τώρα με τον Casona; -Να σας πω. Η σχέση με τον Casona ήταν μια ισορροπία. Εγώ πιστεύω απόλυτα πια, στην υποκριτική που πλησιάζει στο να είναι «μηδέν». Θεωρώ ότι έτσι γίνομαι καλύτερος ηθοποιός, όταν η υποκριτική κοντεύει στο «τίποτε». Αυτό που είσαι, είναι ρόλος…

Εννοείτε αυτό που λέμε «να παίζεις τον εαυτό σου»; -Όχι, βέβαια! Στην τηλεόραση πάρα πολλοί «παίζουν» τον εαυτό τους. Το θέμα είναι πόσο μπορεί να «αδειάσει», όχι να «γεμίσει»ο ηθοποιός. Συχνά θεωρείται εξαιρετική ερμηνεία όταν εκφράζει με υπερβολή τα συναισθήματα. Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Και το «τίποτα» της υποκριτικής θέλει εξαιρετικά μεγάλη προσωπική ενέργεια και δύναμη. Δεν είναι εύκολο να μείνεις 3 με 4 λεπτά ακίνητος! Πρέπει κάτι να συμβαίνει για να το καταφέρεις. Και αυτό το κάτι να συμβαίνει μέσα σου. Εγώ θεωρώ ότι παίζω όλο και καλύτερα όσο αφήνω την αύρα μου να «παίζει» αντί για μένα. Αν της αφήσω περιθώριο να «παίζει» εκείνη, τόσο πιο καλή είναι η υποκριτική μου.

Πραγματικά κύριε Αρζόγλου, μου έρχεται τώρα στο νου η απίστευτα ολύμπια γαλήνη που αφήνατε ως Δον Γερμάν. Και ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό. Άγγιζε! Πείτε μου όμως, τούτη η άσκηση - γιατί είναι στην ουσία μια δύσκολη άσκηση για τον ηθοποιό - έχει επηρεάσει τη ζωή σας; -Ναι, πολύ! Και να σας εξηγήσω. Οι περισσότεροι αγνοούμε το εξής: ότι αυτό που μπορούμε να φανταστούμε και να πλάσουμε, είναι εξ’ ίσου αληθινό μ’ αυτό που ζούμε. Δηλαδή θέλω να πω, όσο παράξενο και αν ακούγεται, ότι αυτός που καθρεφτίζεται στον καθρέφτη δεν είναι πιο αληθινός από το είδωλό του. Όταν το αποδεχτούμε, θα ανοίξουνε νομίζω πολλοί δρόμοι για τις σχέσεις και τη ζωή μας. Τούτος ο τρόπος σκέψης έχει επηρεάσει και αλλάξει τη ζωή μου. Έτσι όταν πρωτοεπικοινώνησα με το σκηνοθέτη του έργου «… με την σιωπή» του είπα ότι η δράση μου στη σκηνή θέλω να είναι τέτοια ώστε να υπάρχει η αίσθηση ότι είμαι δισυπόστατος. Δεν έγινε βέβαια ακριβώς αυτό, όμως η αύρα μου, η ενέργεια μου υπήρξε μέσα στην παράσταση, να είμαι εγώ στη σκηνή και ο θεατής να αισθάνεται την αύρα μου κάτω στην πλατεία.

Είναι αλήθεια…! Ας συνεχίσουμε όμως με κάτι πιο πεζο. Το Θέατρο της Μονής Λαζαριστών όπου φιλοξενήθηκε η παράσταση « …με τη σιωπή», είναι της Κρατικής Σκηνής, δυτικά της πόλης, που έγινε με στόχο να δώσει την ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο της περιοχής να βιώσει πολιτιστικά ερεθίσματα. Νομίζετε – από την προσέλευση των θεατών, κυρίως τις καθημερινές – ότι πέτυχε κατά ένα μεγάλο μέρος η προσπάθεια αυτή;

(!!!!)… Σίγουρα χρησιμοποιείτε δημιουργικά τις περισσότερες ώρες από το 24ωρο. Το υπέθεσα όταν είδα με έκπληξη ότι απαντήσατε στο e mail μου 3 η ώρα ξημερώματα… -Είναι αλήθεια. Σηκώνομαι στις 7 για να πάω τη μικρή μου κόρη, τη Μαρία, στο σχολείο για να είμαστε εκεί στην προσευχή. Αυτό δεν το χάνω με τίποτε,

με το αυτοκίνητο για Βόρεια Ιταλία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Βρυξέλες. Αυτό το απρόβλεπτο ταξίδι κράτησε 21 μέρες. Είχα μόνο μια κάρτα, με την οποία βέβαια μπόρεσα να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις ενός ταξιδιού που ήταν εντελώς απρόβλεπτο, αλλά πραγματικά απόλαυσα την κάθε στιγμή του και μου έμεινε αξέχαστο.

συνέντευξη

-Πιστεύω ναι! Η προσέλευση του κοινού, όπως και στην Αθήνα τα δυο χρόνια που παίζονταν το έργο, ήταν τεράστια. Και στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, αυτό συναντήσαμε. Δεν είμαστε τηλεοπτικοί σταρ και όμως, το θέατρο ήταν κάθε μέρα γεμάτο. Αυτό σημαίνει ότι μια γιαγιούλα από τη Σταυρούπολη που δεν νοιάζεται, ούτε γνωρίζει την πορεία μου, ήλθε γιατί άκουσε ότι είναι μια παράσταση σπουδαία, και δεν πρέπει να τη χάσει.

Αυτό είναι παρήγορο. Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στην παράσταση. Στο ρόλο του Δον Γερμάν, ως γιατρός της οικογένειας πασχίζατε να κρατήσετε τις ισορροπίες, καθώς εκπροσωπούσατε την ιδανική πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχει άραγε, αυτή η πλευρά –έστω και κρυμμένη – στον άνθρωπο της σημερινής κοινωνίας; -Σίγουρα υπάρχει. Σ’ ένα παιδάκι που γεννιέται, στο DNA του υπάρχει αυτή η ιδανική πλευρά, αλλά σήμερα οι συνθήκες είναι έτσι, που βρίσκεται κάπως … «εν ύπνωση». Όταν, όμως βρει κανείς τον τρόπο, μέσα από την τέχνη, μπορεί την ξυπνήσει και να βγει στο φως. Ό,τι συνέβη, δηλαδή και με την παράσταση.

Μάλιστα! Πως έγινε και ξεκινήσατε το «ταξίδι» σας στο χώρο του Θεάτρου κ. Αρζόγλου; Ήταν ένα «ταξίδι» που ξεκίνησε απρόβλεπτα, ή το είχατε προγραμματίσει; - Εντελώς απρόβλεπτα, αφού στόχος μου ήταν το Πανεπιστήμιο του Burckley με κατεύθυνση την ψυχιατρική, καθώς τα 4 τελευταία χρόνια στο κολλέγιο Αθηνών που πήγαινα, μελετούσα γι αυτό και είχα πάρει υποτροφία. Παράλληλα όμως ασχολούμουν και με τον πρωταθλητισμό. Σ’ αυτό το τελευταίο οι γονείς μου ήταν αντίθετοι, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι κλεισμένος σε μια βιβλιοθήκη όταν οι συμμαθητές μου είχαν αθλητικές δραστηριότητες. Αντέδρασα δημιουργώντας μια θεατρική ομάδα στο σχολείο. Η πρώτη μας παράσταση ήταν δύο μονόπρακτα του Τσέχωφ: «Το κύκνειο Άσμα» και «Οι βλαβερές συνέπειες το Καπνού» που έτυχε να παρακολουθήσει και η Κατίνα Παξινού. Ενθουσιάστηκε, με αποτέλεσμα να με παρασύρει σ’ αυτόν τον μαγευτικό κόσμο της υποκριτικής και του θεάτρου στον οποίο με μύησε και με γαλούχησε. Οι γονείς μου το φέρανε βαρέως, αλλά όταν πέρασα στη Φιλοσοφική παρηγορήθηκαν. Εντελώς τυχαία πάντως και απροσδόκητα ξεκίνησα το «ταξίδι» μου στο χώρο του θεάτρου και ευτυχώς που το τόλμησα!

Θέλετε να μου αναφέρετε, σε γενικές γραμμές κάποιους αξιόλογους σταθμούς που είχατε σ΄αυτό το προσωπικό σας οδοιπορικό στην τέχνη; Πρώτος σπουδαίος σταθμός, η Παξινού… -Δεύτερος μεγάλος σταθμός το Ελεύθερο Θέατρο,·μια εμπειρία από το ‘69 ως το ‘79. Συνέχισα μέσα από πολλές, ενδιαφέρουσες συνεργασίες όπως Λαμπέτη, Παπαμιχήλ, Βουγιουκλάκη και άλλους, για να φθάσω σ’ έναν άλλο ιδιαίτερα σημαντικό σταθμό, στη συνεργασία μου με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, στο έργο «Μ. Butterfly», που ήταν μια εξαιρετική επιτυχία. Και δεν μιλάω μόνο για τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης αλλά για την ευτυχή συνεργασία μου με τον ίδιο τον Αλέκο, ο οποίος ήταν ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης και άνθρωπος, που πραγματικά χαίρονταν την επιτυχία του άλλου! Αναλογιζόμενος τα 40 χρόνια πορείας μου στο χώρο θα έλεγα πως μάλλον έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα. Δεν υπήρχε ούτε μια σαιζόν να μην παίζω και παράλληλα να μην σκηνοθετώ ένα ή δύο ή τρία έργα. Άρα λοιπόν μιλάμε περίπου για 80 ρόλους και περίπου για 120 σκηνοθεσίες! Και αυτό συμβαίνει γιατί πραγματικά απολαμβάνω αυτό που κάνω.

μου αρέσει πάρα πολύ. Της αρέσει κι εκείνης.Τώρα είναι επτάμιση χρονών, η μεγάλη μου είκοσι τρία και ο γιος μου ο Παύλος δέκα πέντε. Και τα τρία είναι δώρα πολύτιμα από το «ταξίδι» μου στη ζωή.

Σίγουρα ναι…! Και ας συνεχίζουμε πάλι με ταξίδι, ταξίδι σε τόπους τούτη τη φορά καθώς το τεύχος αυτό, του περιοδικού «Δυτικώς», είναι αφιερωμένο στο Ταξίδι. Υπήρξε, λοιπόν, κ. Αρζόγλου, κάποιο από τα ταξίδια που κάνατε ως τώρα ξεχωριστό, που έγραψε μέσα σας και δεν θα το ξεχάσετε ποτέ; -Ναι υπήρξε! Ήταν, λοιπόν, στις 14 Αυγούστου του ‘91, ημέρα που τελείωσα τη συνεργασία μου στο σίριαλ «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», όπως και όλες τις άλλες υποχρεώσεις που είχα εκείνη την εποχή, το σίριαλ «Επαφές Τρύπιου Τοίχου», ένα έργο που σκηνοθετούσα στο «Λαμπέτη», όπως και το έργο «Πρώτη Σελίδα» το οποίο σκηνοθετούσα και παράλληλα έπαιζα στο θέατρο μου «Αθηνά». Κατά τις 7 η ώρα το απόγευμα, καθώς όλα έχουν τελειώσει, πέφτω για ύπνο και στις 3 τα ξημερώματα ξυπνάω. Όλοι στο σπίτι κοιμούνται. Δεν έχω τι να κάνω και πάω στην Ομόνοια να πιω έναν εσπρέσσο. Από την Ομόνοια κατευθύνομαι στο «Θέατρο Βέμπο». Στο δρόμο βλέπω τη ταμπέλα που γράφει «Ισθμός» και αποφασίζω να πάω προς τα εκεί. Ενώ πίνω τον καφέ μου, σκέφτομαι να συνεχίσω για Επίδαυρο»! Ήταν περίπου 7 το πρωί. Φθάνοντας στην Επίδαυρο, βλέπω τους ηθοποιούς που πήγαιναν για το πρωινό τους καφεδάκι και στρίβω επί τόπου να φύγω - δεν ήθελα δω και να με δει κανένας. Βγαίνω στην Εθνική και αντί να επιστρέψω στην Αθήνα πάω προς την Πάτρα. Παίρνω την Έλενα στις 10 η ώρα το πρωί και της λέω: «Μην τρομάξεις, πίνω καφέ στην Πάτρα και τώρα μπαίνει στο λιμάνι ένα πλοίο από την Ιταλία..» Να μην σας τα πολυλογώ, μπαίνω στο πλοίο με το αυτοκίνητο, πάω Anconα. Στην Ancona αγοράζω έναν χάρτη με λεπτομέρειες των διάφορων πόλεων. Έτσι αντί να ξαναμπώ στο πλοίο για Πάτρα, φεύγω

Σας αρέσουν τα απρόβλεπτα… - Θα έλεγα πως ναι. Απρόβλεπτη ήταν η είσοδος μου στο θέατρο, απρόβλεπτα τόσα πράγματα στην ζωή μου σε προσωπικό επίπεδο, απρόβλεπτο τούτο το ταξίδι…

Αυτό είναι πολύ ωραίο. Δείχνει ότι ζείτε μια ζωή γεμάτη ενδιαφέρον, έναν άνθρωπο μακριά από τη ρουτίνα.. -Ουσιαστικά υπάρχει μέσα μου μια ψυχή «On the road»! Όπως οι παλιοί χίπις που παίρνανε ένα δισάκι στον ώμο και φεύγανε! Νομίζω ότι το πιο καλό ταξίδι είναι το απρογραμμάτιστο. Να κάνω ένα ταξίδι και όπου με βγάλει. Με γοητεύει αυτό που δεν έχω γνωρίσει ακόμη, με έλκει με μαγνητίζει…

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ρωτήσωχρησιμοποιώντας βέβαια… την λέξη «προγραμματίζω» - αν έχετε προγραμματίσει για τη χειμερινή θεατρική περίοδο, κάποιο «ταξίδι»; -Όχι. Δεν έχω κλείσει ακόμη, δεν έχω μορφοποιήσει κάτι συγκεκριμένο. Κουβεντιάζονται διάφορα και ελπίζω να μπω μέσα στο «ταξίδι» ενός σπουδαίου σκηνοθέτη, γιατί μόνο από μια τέτοια ξεχωριστή, σκηνοθετική ματιά μπορείς να βρεις αυτά που είναι κρυμμένα μέσα σου,∙αλλιώς δεν έχει νόημα να παίξω…

Εσείς δεν θα «ταξιδέψετε» σκηνοθετώντας; -Πιθανόν. Ίσως τον επόμενο μήνα να έχει ξεκαθαρίσει το πράγμα. Πάντως στο χώρο της τηλεόρασης θα έλεγα πως είμαι σίγουρος ότι θα παίξω σ’ κάποιο καινούργιο σίριαλ.

Καλή επιτυχία λοιπόν, σε κάθε καινούργιο σας «ταξίδι»! -Σας ευχαριστώ πολύ!

κινηματογράφος

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

Σινεμά & ταξίδια Κατά μία έννοια, ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που σε ταξιδεύει ευθύς εξαρχής, εξ ορισμού που λένε. Μπαίνεις μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα και με μια δέσμη φωτός που πέφτει πάνω σε ένα τεντωμένο πανί, ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους, σε άλλες ζωές, σε άλλες εποχές και καταστάσεις, τόσο διαφορετικές από τις δικές σου, αλλά και τόσο ίδιες, παρεμφερείς, οικείες. Ταξίδια του νου και της φαντασίας. Όχι πως ο κινηματογράφος δεν έψαξε και την περίπτωση των ταξιδιών ως θεματική. Θα αστειεύεστε βέβαια! Ταξίδια να δουν τα μάτια σας…

Μην ψάχνεις για αλλού… Εδώ είν’ το ταξίδι…

ια αγαπημένη φίλη μου έλεγε πως, αν προσέξω καλά, μία στις τρεις ταινίες διαθέτει τρένο! Φέτος, στο φεστιβάλ των Καννών, διαπίστωσα πως σε πάρα πολλές ταινίες, η δράση προωθούνταν με κομβικό σημείο αναφοράς ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ξέχωρα οι ιστορίες με πλοία και αεροπλάνα… Στην ταινία «Αεροπλάνα, λιμουζίνες και τρένα» (Planes, Trains & Automobiles, 1987) του Τζον Χιουζ, ο Στιβ Μάρτιν προσπαθεί να φτάσει εγκαίρως στο σπίτι του για τη Γιορτή των Ευχαριστιών. Θα πρέπει να ταξιδέψει με αεροπλάνο, όμως, λόγω κακοκαιρίας, η πτήση του αναβάλλεται. Έτσι, αναγκάζεται να διασχίσει την Αμερική με οποιοδήποτε άλλο μέσον μεταφοράς, ταξιδεύοντας δίπλα στον ενοχλητικό Τζον Κάντι… Στην «Παραλία» (The beach, 2000) του Ντάνι Μπόιλ, ο 20αρης Ρίτσαρντ ταξιδεύει ως την Ταϊλάνδη προκειμένου να ανακαλύψει τον εαυτό του και βρίσκει χάρτη που τον οδηγεί σε επίγειο παράδεισο… Ο Φόλγκερ Σλέντορφ είναι ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να χρησιμοποιεί τα ταξίδια στις ταινίες του ως μέσον αυτογνωσίας του κεντρικού ήρωα. Στον «Ταξιδιώτη» (Homo Faber, 1991), o πρωταγωνιστής Σαμ Σέπαρντ φτάνει στην Ελλάδα μετά από ταξίδι με πλοίο που ακολούθησε τη συντριβή του αεροπλάνου πάνω στο οποίο επέβαινε και γνωρίζεται με την Ζιλί Ντελπί με την οποία συνάπτει ερωτικές σχέσεις χωρίς να γνωρίζει ότι είναι η κόρη του… Η Νταϊάν Λέιν προσπαθεί να ξεπεράσει ένα τραυματικό διαζύγιο. Μια φίλη της, της προσφέρει ως δώρο ένα ταξίδι στην Τοσκάνη στην ταινία «Ηλιόλουστος έρωτας» (Under the Tuscan sun, 2003) της Όντρεϊ Γουέλς, ένα ταξίδι που θα της αλλάξει τη ζωή… Στην ταινία «Τσάι στη Σαχάρα» (The sheltering sky, 1990) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, το ταξίδι του Πορτ και της Κίτι στη Βόρεια Αφρική γίνεται προκειμένου να σωθεί η σχέση τους που έχει βρεθεί σε τέλμα. Μάλιστα, στην ταινία διαμίβευται ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος σχετικά με το τι είναι τουρίστας και τι ταξιδιώτης. Όπως λέει η Ντέμπρα Γουίνγκερ (που υποδύεται την Κίτι): «Τουρίστας είναι εκείνος που σκέφτεται να επιστρέψει

σπίτι του τη στιγμή που φτάνει στον προορισμό του ταξιδιού του, ενώ ταξιδιώτης είναι εκείνος που ενδεχομένως να μην επιστρέψει ποτέ του στο σπίτι»… Στο «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» (Around the world in 80 days», τόσο του Μάικλ Άντερσον από το 1956 όσο και του Φρανκ Κοράσι από το 2004, ο ήρωας του βιβλίου του Ιουλίου Βερν, Φιλέας Φογκ, προσπαθεί να γυρίσει τον κόσμο σε 80 ημέρες! Και τα καταφέρνει, διασχίζοντας σχεδόν όλες τις ηπείρους και χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό και απίθανο μέσον μεταφοράς. Στην κωμωδία «Το τρελό θηριοτροφείο πάει διακοπές στην Ευρώπη» (National Lampoon’s European Vacation, 1985) της Έιμι Χέγκερλινγκ, ο εντελώς Αμερικάνος Τσέβι Τσέιζ μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, κερδίζουν ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Και, όπως συμβαίνει συνήθως με την οικογένεια Γκρίζγουολντ, τα κάνουν μούσκεμα στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Γερμανία και στη Ρώμη… Κατά κάποιον τρόπο σύγχρονη παραλλαγή της προηγούμενης ταινίας είναι το «Eurotrip» του Τζεφ Σέιφερ, με μια ομάδα αμερικανοπαίδων να διασχίζουν την Ευρώπη με σταθμούς το Λονδίνο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, την Μπρατισλάβα, τη Γερμανία και το Βατικανό, ενώ περνάνε και από μια παραλία γυμνιστών που δεν είναι ακριβώς όπως την φαντάστηκαν… Ως τελευταία ταινία από τις εκατοντάδες ανάλογες που υπάρχουν, επιλέγουμε μια πρόσφατη, το «Ταξίδι στην άγρια φύση» (Into the wild, 2007) του Σον Πεν, στην οποία ο νεαρός Εμίλ Χερς, μπουχτισμένος από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, επιδιώκει να φτάσει όσο το δυνατόν πιο μακριά από τους ανθρώπους, στην απομονωμένη Αλάσκα και να ζήσει μόνος του μέσα στη φύση, κάτι που κατορθώνει, αφού πρώτα διασχίσει ένα τεράστιο μέρος της Αμερικής, σταματώντας για λίγο σε διάφορα σημεία της…

Τα άλλα… ταξίδια! Υπάρχουν ταξίδια στο εσωτερικό μας. Όχι, δεν εννοώ τον εσωτερικό μας κόσμο υπό την ψυχική έννοια αλλά τον εσωτερικό κόσμο του σώματός μας. Ένα τέτοιο παράδοξο ταξίδι κάνει ο Ντένις Κουέιντ στο «Φανταστικό ταξίδι» (Innerspace, 1987) του Τζο Ντάντε, όπου σμικρύνεται και μπαίνει πρώτα μέσα στο σώμα του Μάρτιν Σορτ και μετά σε εκείνο της Μεγκ Ράιαν, σε ένα πειραματικό σκάφος που ταξιδεύει από την σπλήνα μέχρι το στομάχι

και τη μήτρα… Στο πολύ πρόσφατο «Jumper» (2008) του Νταγκ Λάιμαν, ο Χέιντεν Κρίστενσεν έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στον χώρο στιγμιαία: τη μια στιγμή, δηλαδή, μπορεί να βρίσκεται στις Πυραμίδες της Αιγύπτου και την αμέσως επόμενη, μέσω τηλεμεταφοράς, στο Κολοσσαίον (της Ρώμης, όχι της Θεσσαλονίκης…). Από τις 12 Σεπτεμβρίου, θα δούμε στις μεγάλες οθόνες την κινηματογραφική μεταφορά ενός ακόμα βιβλίου του Ιουλίου Βερν. Μιλάμε για την ταινία «Ταξίδι στο κέντρο της γης» (Journey to the center of the earth, 2008) του Έρικ Μπρέβικ, με τον Μπρένταν Φρέιζερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να κάνει αυτό το μυστήριο ταξίδι που του αποκαλύπτει άλλους κόσμους τους οποίους ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν (αμ, εμείς;). Για το τέλος αφήσαμε τα ταξίδια στο χρόνο. Ταξίδια που συχνά – πυκνά χρησιμοποιούνται σε ταινίες περιπέτειας, σε θρίλερ ή σε αυτές που ονομάζουμε επιστημονικής φαντασίας. Στην ταινία πχ «Η μηχανή του χρόνου»

(The time machine, 2002) του Σάιμον Γουέλς, ο Γκάι Πιρς υποδύεται έναν εφευρέτη ο οποίος, για να μπορέσει να γυρίσει τον χρόνο πίσω ώστε να προλάβει τη δολοφονία της αγαπημένης του, δημιουργεί μια μηχανή του χρόνου. Ότι και να κάνει, όμως, αποτυγχάνει και εντέλει, από λάθος, ταξιδεύει πολύ μπροστά στο χρόνο… Και ολοκληρώνουμε τούτο το άρθρο με την πλέον απρόβλεπτη ταινία που μιλάει για «ταξίδια»: «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (2001: A space odyssey, 1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, όπου το ταξίδι ενός διαστημοπλοίου στο διάστημα μετατρέπεται σε αγωνιώδης αναζήτηση του «εγώ» και καταλήγει στην αρχή της δημιουργίας των πάντων: το έμβρυο! Καλά ταξίδια!

info@sevengroup.gr

Το καλοκαίρι φέτος αναμένεται καυτό και πλούσιο κινηματογραφικά. Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ταινίες του παρελθόντος με τεράστια καλλιτεχνική αξία που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ταινίες που σε διαφορετική περίπτωση θα βλέπαμε μόνο από τη μικρή οθόνη αφού τότε που προβλήθηκαν είτε ήμασταν πολύ μικροί είτε δεν είχαμε γεννηθεί ακόμα. Πολλές από αυτές θα προβληθούν ίσως και για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ετοιμαστείτε λοιπόν για μια σπάνια κινηματογραφική εμπειρία. Μάλιστα αν αυτή λάβει χώρα και σε θερινό σινεμά ακόμα καλύτερα. Ραντεβού το Σεπτέμβρη 1. Οι Φυγάδες του Μιζούρι - The Missouri Breaks (1976). Του Άρθουρ Πεν με τους Μάρλον Μπράντο, Τζακ Νίκολσον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους σ' ένα δυναμικό γουέστερν. 2. Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται - Celui Qui Doit Mourir (1957) 3. Νύχτα και Η Πόλη - Night And The City (1950) 4. 10:30 Καλοκαίρι Βράδυ - 10:30 PM Summer (1966). 3 ταινίες του δικού μας Ζυλ Ντασέν οι 2 με την αγαπημένη του – μας Μελίνα 5. Η Γκαρσονιέρα - The Apartment (1960). Το φίλμ του Μπίλυ Ουάιλντερ που κέρδισε τα Oscars καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας με πρωταγωνιστικό δίδυμο τον αξεπέραστο Τζακ Λέμον και την φρεσκότατη Σίρλεη Μακ Λέην. 6. Σιωπηλός Μάρτυρας - Rear Window (1954). Μια τεράστια ταινία από έναν τεράστιο δημιουργό. Από τις κλασικές ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ με πρωταγωνιστή τον Τζέημς Στίουαρτ καθηλωμένο και την Γκρέης Κέλλυ. 7. Ανταύγειες σε Χρυσά Μάτια Reflections in a Golden Eye (1967). Ταινία του Τζων Χιούστον με πρωταγωνιστές το ζεύγος Τέηλορ - Μάρλον σε μεγάλα κέφια και σε πρώτη εμφάνιση ο άσημος τότε Χάρβεη Καητέλ. 8. Γυμνοί στον Ήλιο - Plein Soleil (1960). Ο γνωστός μας ταλαντούχος κύριος Ρίπλευ στην πρώτη του κινηματογραφική μεταφορά απ’ τον Ρενέ Κλεμάν με πρωταγωνιστές τον γόη του ευρωπαϊκού σινεμά Αλαίν Ντελόν και την εκρηκτική Ρόμυ Σνάιντερ. 9. Je t’aime moi non plus (1976). Το αιρετικό δημιούργημα του Σερζ Γκαίνσμπουργκ που προκάλεσε το κοινό με πρωταγωνιστές τον Τζέην Μπίρκιν, και τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ. 10. Πρόγευμα στο Τίφαννυς - Breakfast at Tifany’s (1961). Όταν ο κινηματογράφος σε αναγκάζει να του βγάλεις το καπέλο. Μια ταινία του μίστερ Ροζ Πάνθηρ Μπλέηκ Έντουαρντς βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε. Η Ώντρεη Χέμπορν με τον πρωταγωνιστικό αυτό ρόλο είδε το άστρο της να ανεβαίνει πολύ ψηλά και να λάμπει ακόμα και σήμερα.

κινηματογράφος

Σαν παλιό σινεμά

Γράφει ο Κώστας Ποτακίδης

ποδήλατο

Σχόλιο Λευτέρης Ακριτίδης

Κυκλοφορία για όλους

ποδηλάτες, πεζούς, άτομα με κινητικές δυσκολίες Αυτό τονίστηκε και πάλι, 25 χρόνια μετά την 1η ποδηλατοπορεία στην Ελλάδα

1η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΥΜΝΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΑ στην ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2008

Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα STOP στην άσεμνη έκθεση των ανθρώπων και του πλανήτη, στα αυτοκίνητα και στην ρύπανση που δημιουργούν. Αντιμετωπίζουμε την κίνηση των αυτοκινήτων με τα γυμνά μας κορμιά σαν τον καλύτερο τρόπο για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας, εκθέτοντας την τρωτότητα που αντιμετωπίζεται από τους ποδηλάτες και τους πεζούς, στους δρόμους μας, καθώς και τις αρνητικές συνέπειες που όλοι αντιμετωπίζουμε εξαιτίας της εξάρτησης από το πετρέλαιο και των άλλων μορφών μη ανανεώσιμης ενέργειας.

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στις 1.6.08, πολύχρωμη ποδηλατοπορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, με αφορμή τα 25 χρόνια από την πρώτη ποδηλατοπορεία στην Ελλάδα. Με αφετηρία το Λευκό Πύργο, ποδηλάτες όλων των ηλικιών, με πολύχρωμα μπαλόνια και χτυπώντας τα κουδούνια τους, μέσω των οδών Ν. Γερμανού, Τσιμισκή, Σαλαμίνας και Λ. Νίκης μετέφεραν το μήνυμα της διεκδίκησης των δρόμων από τα ΙΧ αυτοκίνητα. Κατά τη διάρκεια της ποδηλατοπορείας, γίνονταν στάσεις σε διάφορα κομβικά σημεία και οι ποδηλάτες αποτύπωναν στο δρόμο το σήμα του ποδηλάτου, σε μια συμβολική κίνηση για τη διεκδίκηση ποδηλατόδρομων μέσα στην πόλη. Μετά τον τερματισμό της ποδηλατοπορείας, 50 περίπου ποδηλάτες προχώρησαν σε διαμαρτυρία μπροστά στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς», όπου από την πλευρά της παραλίας και πάνω στο πλακόστρωτο, παρκάρουν πια μόνιμα ΙΧ αυτοκίνητα, καταλαμβάνοντας το χώρο από τους πεζούς και τους ποδηλάτες. Τοποθετήθηκαν εναλλακτικές κλήσεις για αντικοινωνική συμπεριφορά στα ΙΧ και ειδοποιήθηκε η Δημοτική Αστυνομία, η οποία κατέφτασε μετά από 20 λεπτά, αλλά μόνο για να διώξει έναν Νιγηριανό μικροπωλητή, που πουλούσε τσάντες μέσα στον ήλιο. Να σημειωθεί ότι είναι η τρίτη ποδηλατοπορεία που πραγματοποιείται τους τρεις τελευταίους μήνες στη Θεσσαλονίκη, κάτι που αποδεικνύει ότι υπάρχει μια αυξανόμενη χρήση του μέσου και αρκετός κόσμος που ασφυκτιά με την κυκλοφοριακή κατάσταση που επικρατεί. Διαδηλώσεις με ποδήλατα, με αιτήματα για διευκόλυνση της κίνησής τους και για πόλεις χωρίς αυτοκίνητα (έστω στο κέντρο τους) υλοποιούνται εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70, σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, αρκετοί πολίτες άρχισαν να διεκδικούν να κυκλοφορούν με το ποδήλατό τους, σε μια προσπάθεια να ανακαταλάβουν το χώρο της πόλης από τα αυτοκίνητα. Σταδιακά οι διαδηλώσεις με ποδήλατα γίνονται μαζικές και οι οργανώσεις πολιτών και ποδηλατών επιβάλλουν στις αρχές τουλάχιστον κάποιες από τις θέσεις τους. Το ίδιο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, όπου οι ποδηλάτες γίνονται πια ένα υπολογίσιμο κίνημα. Στην Ελλάδα, η πρώτη πορεία με ποδήλατα πραγματοποιήθηκε την 1η Ιουνίου 1983, δηλαδή πριν από 25 χρόνια. Είχαν γίνει μάλιστα και 13 συλλήψεις και δίκη για παρακώλυση συγκοινωνιών! Η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης ήταν ο φορέας που διοργάνωσε εκείνη την ποδηλατοπορεία, με βασικό αίτημα «κυκλοφορία για όλους -πεζούς, ποδήλατα, άτομα με ειδικές ανάγκες». 25 χρόνια μετά, το αίτημα να προωθηθεί με πρακτικό τρόπο το ποδήλατο μέσα στην πόλη, παραμένει επίκαιρο. Και επιπλέον, όσοι συμμετείχαν στην ποδηλατοπορεία αυτή, το έκαναν και για να τιμήσουν παράλληλα την προϊστορία του μαχόμενου ποδηλάτη στη χώρα μας.

Πρότυπος Παιδoχώρος

• Πρότυπος παιδοχώρος µε ασφαλή και εγκεκριµένα παιχνίδια από τον ΕΛΟΤ • Ξεχωριστός παιδοχώρος, πλήρως εξαεριζόµενος και κλιµατιζόµενος • Άψογη Καθαριότητα • Οργάνωση παιδικών πάρτυ και διαφόρων εκδηλώσεων. • ∆ανειστική βιβλιοθήκη • Βιβλιοπωλείο, CD, DVD • Ψυχαγωγία µε δηµιουργική απασχόληση των παιδιών από εξειδικευµένο προσωπικό. Modus Kids Πρότυπος Παιδοχώρος Λεύκης 8 και Ελευθερίας γωνία, Νέα Πολιτεία, Εύοσμος Τηλέφωνο και Φαξ: 2310 58.78.08 Κινητό 6977 84.94.03

Πολιτιστικές Προτάσεις, Δράσεις & Άλλα Θεάματα Ãéá ïðïéáäÞðïôå áëëáãÞ ðñïãñáììáôéóìÝíçò åêäÞëùóçò ôï «Äõôéêþò» äå öÝñåé êáìéÜ åõèýíç.

ταλέντο των νέων μουσικών. Μουσικά σχήματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα εμφανιστούν στο Δήμο Εχεδώρου και τους υπόλοιπους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αναζητήσουν πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [ www.youthbandfestival.gr ]

Στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου Ηρακλειδών θα φιλοξενούνται έως τον Οκτώβριο του 2008 έργα του Γάλλου ζωγράφου και λιθογράφου Ανρί Τουλούζ-Λωτρέκ. Ο Λωτρέκ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πατέρες της σύγχρονης αφίσας, απεικόνισε στις καλλιτεχνικές του δημιουργίες εικόνες από την καθημερινή ζωή, τους χώρους διασκέδασης του Παρισιού και φιλοτέχνησε πορτραίτα. Στους χώρους του μουσείου το φιλότεχνο κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει και τη μόνιμη συλλογή με χαρακτικά του Ολλανδού καλλιτέχνη M.C Escher. Ηρακλειδών 16, Θησείο, Τηλ: 210 3461981

Στις 2, 3 και 4 Σεπτεμβρίου το συγκρότημα των Stomp θα παρουσιάσει στο Θέατρο Λυκαβηττού στην Αθήνα ένα συναρπαστικό θέαμα, χρησιμοποιώντας πρωτότυπους μουσικούς ήχους. Περισσότερες πληροφορίες παρέχονται στο 210 6465000 και στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις: [ www.stomp.gr & www.musicboxproductions.gr ]

Το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Νεανικών Ορχηστρών θα πραγματοποιηθεί από τις 20 έως τις 24 Αυγούστου 2008. Η Διεθνής Συνάντηση διοργανώνεται από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Εχεδώρου. Η παγκόσμια γλώσσα της μουσικής θα συνδυαστεί, για 11η συνεχή χρονιά, αρμονικά με τον αυθορμητισμό, τη φαντασία και το

Στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Σύγχρονου Θεάτρου «Βασίλης Διαμαντόπουλος» διδάσκουν καταξιωμένοι ηθοποιοί. Μερικοί από αυτούς είναι οι: Κώστας Αρζόγλου, Πέμη Ζούνη, Αλεξάνδρα Λαδικού, Κώστας Σαντάς κ.ά. Επίσης λειτουργεί εργαστήρι θεάτρου για παιδιά και εφήβους, στο οποίο διδάσκονται αυτοσχεδιασμός, κινησιολογία, ορθοφωνία, υποκριτική, δραματοποίηση. Εγνατίας 45, Τηλ:2310 530660, [www.dramathess.org]

Ο εικονογράφος Αρίσταρχος Παπαδανιήλ με τη δημιουργική σκέψη και φαντασία του, «η οποία είναι οδηγός στον ορίζοντα της ελπίδας», εγκαινιάζει τη σειρά φυλλοσκοπίων (Flipbook) με τίτλο «Σινεμά Τσέπης» από τις εκδόσεις Syllipsis. Πρόκειται για έναν εύστοχο συνδυασμό βιβλίου και κινουμένων σχεδίων. «Ο Τέλης» είναι ο πρωταγωνιστής στο φυλλοσκόπιο του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ. Το καλαίσθητο βιβλιαράκι με τα κινούμενα πολύχρωμα σχέδια, αποτελούμενο από 83 σελίδες, απευθύνεται κυρίως στα παιδιά και έχει ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό ενδιαφέρον. Τη συγκεκριμένη ιστορία αφιερώνει στη μνήμη του κινηματογραφιστή Αλμπέρ Λαμορίς και το υπέροχο «Κόκκινο Μπαλόνι του». Άλλα βιβλία του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ είναι: «η Ελληνική Πολιτική Γελοιογραφία-Η Σοβαρή Πλευρά μιας Αστείας Τέχνης», η οποία ως δεύτερη βελτιωμένη έκδοση, περιλαμβάνει cd και dvd. Συμμετείχε επίσης το 2007 σε συλλογικό έργο: «Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή-Η εποχή των Αρίστων», Εκδόσεις Κάκτος. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) απένειμε στη Δράμα το Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου για ταινία μικρού μήκους 2007. Η διασκευή του διηγήματος Άλλα Κουφάρια του Δημοσθένη Βουτυρά (τόμος Άπαντα, τ. Β’) από τον νεαρό σεναριογράφο (και φίλο μας) Οδυσσέα Σταυράκη κέρδισε το Βραβείο Διασκευασμένου

Σεναρίου ταινίας μικρού μήκους, που απένειμε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), στο πλαίσιο της τελετής έναρξης του 30ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Το ΕΚΕΒΙ δημιούργησε το θεσμό του βραβείο αυτού πριν από τρία χρόνια. Απευθύνεται σε νέους -κυρίως- δημιουργούς και φιλοδοξεί να τους ωθήσει να στραφούν προς την ελληνική λογοτεχνία που προσφέρει πλούσια θεματογραφία και στέρεη βάση για τη συγγραφή σεναρίων. Η Κριτική Επιτροπή, απένειμε ομόφωνα το βραβείο στον Οδυσσέα Σταυράκη. Δεν είναι άλλωστε το πρώτο βραβείο του νεαρού (γεν.1984) απόφοιτου της Θεολογικής Σχολής αφού έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς διηγήματος, ποίησης και κόμικς. Είναι όμως το πρώτο του βραβείο για σενάριο το οποίο παρέλαβε μαζί με το χρηματικό έπαθλο των 3.000 ευρώ.

«Σύγχρονες διατροφικές προκλήσεις για την ασφάλεια και ποιότητα των τροφίμων». Το 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Δ.Ε.Δ.Υ.Τ. (ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ) πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη από 6 έως 8 Ιουνίου 2008, στο Ξενοδοχείο Makedonia Palace. Οι θεματικές του συνεδρίου αφορούσαν σε όλο το φάσμα των σύγχρονων διατροφικών προκλήσεων για την ασφάλεια και την ποιότητα τροφίμων και ποτών. Στην εποχή της παγκόσμιας ανησυχίας και αμφισβήτησης για κατανάλωση υγιεινών και ασφαλών τροφίμων και ποτών, οι οργανωτές παρουσίασαν σύγχρονα θέματα αιχμής, με έμφαση στην εκπαίδευση, διαχείριση και ανάλυση παραμέτρων ποιότητας και ασφάλειας των τροφίμων. Επίσης, οι σύγχρονες διατροφικές τάσεις και η ενημέρωση και προστασία του καταναλωτή, αποτέλεσαν θέματα αυτού του Συνεδρίου. Ανακοινώθηκαν περίπου 65 μελέτες και οργανώθηκαν έξι Στρογγυλές Τράπεζες. INFO: Πρόεδρος Δ.Ε.Δ.Υ.Τ. Δρ. Ιωάννης Τσιλφίδης (Διδάκτωρ Ιατρικής, Κτηνίατρος-Μικροβιολόγος Τροφίμων, Υγειονολόγος), τηλ. 2310/434.008 και 6973/356.531, [e-mail: dedyt1@otenet.gr], [www.dedyt.gr]

Στο αγρόκτημα της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής πραγματοποιείται από τις 16 Ιουνίου πρόγραμμα ημερήσιας κατασκήνωσης, που

απευθύνεται σε παιδιά από 6 έως 12 ετών. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εργαστήρια, κηπουρικές εργασίες, ομαδικά παιχνίδια υπαίθριας διαβίωσης, γευστικές εκπλήξεις που εξοικειώνουν τα παιδιά με την υγιεινή διατροφή, μέσα από την παραγωγή των προϊόντων του Αγροκτήματος, θεατρικές εκδηλώσεις και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες. Αμερικανική Γεωργική Σχολή, Μαρίνου Αντύπα 12, Τηλ: 2310 492 768, 492 752.

Ο Αντώνης Μουσαδές παρέα με επώνυμους συντελεστές, μας προτείνει τη δική του μουσική «βόλτα». Το ντεμπούτο του καλλιτέχνη έρχεται μετά από χρόνια εμπειρίας στο χώρο της μουσικής με το «Πάμε βόλτα», μία δισκογραφική δουλειά με έντεκα σύγχρονα μουσικά ακούσματα που εκφράζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα μέσα από την απλότητα της φύσης. Στίχοιμουσική: Τριαντάφυλλος Μπαμπατζής, ενορχήστρωση: Βαγγέλης Κοντόπουλος. Κυκλοφορεί από την ΝRG Records /Universal Music.

Η Θεατρική Εταιρία ΝΕΦΕΛΕΣ, όπως κάθε χρόνο, ολοκληρώνοντας τα μαθήματα του σχολικού έτους 2007-2008, παρουσίασε τις 6 διαφορετικές παραστάσεις των τμημάτων της. Πιο συγκεκριμένα: Την Τετάρτη 11 Ιουνίου το Α’ παιδικό τμήμα παρουσίασε την παιδική παράσταση «Στάση Λεωφορείου», την ίδια ημέρα το Β’ παιδικό τμήμα παρουσίασε την παράσταση «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά». Την Πέμπτη 12 Ιουνίου τα μεγάλα νήπια παρουσίασαν την παράσταση «Η μάγισσα του Οζ», ενώ την ίδια ημέρα το τμήμα ενηλίκων τη θεατρική παράσταση «Με δύναμη από την Κηφισιά». Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν στις 13 Ιουνίου με την παράσταση «Δρώμενο» από το τμήμα των μικρών νηπίων και την παράσταση «Δωδέκατη Νύχτα» των εφηβικών. Όλες οι παραστάσεις έλαβαν χώρα στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης στην περιοχή Στρεμπενιώτη στο Δημαρχείο Νεάπολης. Πληροφορίες: ΝΕΦΕΛΕΣ, Αλ. Σβώλου 9 Αμπελόκηποι. Τηλ.: 2310 749549

τοπικά νέα

Τα Εν δήμω… Σε κόντρα Γράφει o Φώτης Κουτσαμπάρης

Ταγαράδες – Άσσηρος

για τα απορρίμματα Σε «πόλεμο» έχουν μπει δύο περιοχές του νομού Θεσσαλονίκης με τον Σύνδεσμο ΟΤΑ Μείζονος Θεσσαλονίκης με αφορμή το νέο τρόπο διαχείρισης απορριμμάτων και τη λειτουργία του ΧΥΤΑ στη θέση Μαυροράχη ΙΙ του δήμου Λαχανά. Στη μια πλευρά βρίσκονται οι κάτοικοι των Ταγαράδων και στην άλλη κάτοικοι του δήμου Ασσήρου, οι οποίοι, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν κλείσει οι μεν τη χωματερή των Ταγαράδων και οι δε το δρόμο προς το ΧΥΤΑ της Μαυροράχης, με αποτέλεσμα να μην μπορούν τα απορριμματοφόρα να αδειάσουν τα σκουπίδια. Ο νέος ΧΥΤΑ επρόκειτο να λειτουργήσει στις 7 Ιουνίου αλλά οι κάτοικοι της Ασσήρου, με την συμπαράσταση κατοίκων των όμορων δήμων, δεν επιτρέπουν τη λειτουργία τους. Ας δούμε όμως ποιες είναι οι τρεις απόψεις που συγκρούονται βάζοντας σε κίνδυνο να κατακλυστεί από σκουπίδια η Θεσσαλονίκη:

Ταγαράδες: 27 χρόνια είναι πολλά!

Η Διαδημοτική Επιτροπή Αγώνα για τη διακοπή λειτουργίας της χωματερής των Ταγαράδων, περιγράφει σε υπόμνημα την πορεία έργων διαχείρισης στερεών αποβλήτων στο νομό Θεσσαλονίκης. Στερεά απόβλητα, όλων των ειδών, δημοτικά, βιομηχανικά, αδρανή-κατασκευαστικά, νοσοκομειακά, απορρίπτονται στη χωματερή των Ταγαράδων, σε ποσότητες που προσεγγίζουν πλέον σήμερα τους 2.500 τόνους την ημέρα! Η ανάγκη ολοκληρωμένων και θεσμικά θωρακισμένων έργων διαχείρισης και διάθεσης των στερεών αποβλήτων του νομού Θεσσαλονίκης και η υποχρέωση, θεσμική, περιβαλλοντική και ηθική, να διακοπεί η λειτουργία των χωματερών, οδήγησαν στην ολοκλήρωση και έγκριση του Νομαρχιακού Σχεδιασμού Διαχείρισης στερεών αποβλήτων το Μάρτιο του 2000. Σε εφαρμογή του σχεδιασμού στα τέλη του 2002 ο νομός μας είχε ήδη μια σημαντική «προίκα». Την αδειοδότηση και την έγκριση χρηματοδότησης από το Ταμείο Συνοχής της Ε.Ε. τριών σημαντικών έργων: 1. τον ΧΥΤΑ Μαυροράχης, προϋπολογισμού 34 εκατομμυρίων ευρώ, 2. την αποκατάσταση 200 στρεμμάτων της χωματερής των Ταγαράδων, και 3. την Μονάδα επεξεργασίας στραγγισμάτων στους Ταγαράδες. Παρά τις αδικαιολόγητες προσφυγές φορέων της αυτοδιοίκησης και τμήματος της κοινωνίας της επαρχίας Λαγκαδά στο ΣτΕ, εναντίον του έργου του ΧΥΤΑ Μαυροράχης, με την υποστήριξη και τους αγώνες των ΟΤΑ και των κατοίκων της ανατολικής Θεσσαλονίκης, ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε και ο ανάδοχος εγκαταστάθηκε στις 15 Ιουλίου 2005. «Η κατάσταση στη χωματερή των Ταγαράδων είναι οριακή και κρίσιμη. Η χωματερή έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια χωρητικότητάς της. Με πολλαπλές έγγραφες οχλήσεις τους τα αρμόδια στελέχη του Συνδέσμου ΟΤΑ Μ.Θ. έχουν ενημερώσει ότι η λειτουργία της χωματερής των Ταγαράδων μπορεί να συνεχιστεί οριακά μέχρι το τέλος Μαρτίου 2008, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια χώρου. Παράλληλα πρέπει

Κίνδυνος να κατακλυστεί από σκουπίδια η Θεσσαλονίκη με απρόβλεπτες συνέπειες για τη δημόσια υγεία

να επισημάνουμε ότι η ταφή γίνεται με μεγάλες και επικίνδυνες κλίσεις ενώ διαρρέουν μόνιμα στραγγίσματα στο κατάντι ρέμα. Παραμένει δε ακόμα ανοιχτή η χαβούζα απόρριψης λυματολάσπης της ΕΥΑΘ, μετά τις απορρίψεις που διακόπηκαν εδώ και δύο χρόνια !! Για τους Δήμους και την κοινωνία της ανατολικής Θεσσαλονίκης η λύση είναι αναγκαστική: Η οριστική και άμεση διακοπή της λειτουργίας της χωματερής, η ασφαλής λειτουργία της Μονάδας επεξεργασίας στραγγισμάτων και η προώθηση των έργων αποκατάστασης του υπολοίπου της χωματερής», τόνιζε η επιτροπή. Έτσι αποφάσισε στις 7 Ιουνίου να κλείσει τη χωματερή.

Δήμος Ασσήρου: Όχι χωματερή στον τόπο μας!

Από την άλλη πλευρά, η επιτροπή αγώνα των κατοίκων της Ασσήρου αποφάσισε να μην επιτρέπει τη λειτουργία του ΧΥΤΑ, διότι, όπως υποστηρίζει, δεν έχουν ολοκληρωθεί όλα τα έργα. Όπως υποστηρίζει η επιτροπή «δεν έχουν γίνει ακόμη οι επτά Σταθμοί Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και τα δύο Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών. Δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η δημιουργία ΧΥΤΥ στον Άγιο Αντώνιο». «Δεν είναι έτοιμος ο βιολογικός καθαρισμός. Δεν έχει ληφθεί καμία πρόνοια για τα μολυσμένα υπολείμματα (νοσοκομειακά, σφάγεια κ.α.). Γενικά δεν έχει τηρηθεί ο Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης των απορριμμάτων του νομού μας», υπογραμμίζει η επιτροπή και δηλώνει ότι «Δεν θα επιτρέψουμε ένα έργο δεκάδων εκατομμυρίων, χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. να αχρηστευτεί, εξαιτίας της ολιγωρίας και της ανεπάρκειας των υπευθύνων φορέων. Αντί για τη λειτουργία ενός σύγχρονου ΧΥΤΑ να δημιουργηθεί μια τεράστια χωματερή στην περιοχή μας.

Σύνδεσμος ΟΤΑ: Το πιο σύγχρονο στην Ευρώπη!

Ο Σύνδεσμος ΟΤΑ Μείζονος Θεσσαλονίκης, από την άλλη, υποστηρίζει ότι ο ΧΥΤΑ είναι ο πιο σύγχρονος της Ευρώπης κι ότι τα περιφερειακά έργα που διεκδικούν οι κάτοικοι της Ασσήρου, δεν έχουν σχέση με την λειτουργία του. Ο ΧΥΤΑ, που καταλαμβάνει έκταση 760 στρεμμάτων, με την οριστική παύση της χωματερής των Ταγαράδων θα δέχεται περί τους 2.000 τόνους σκουπιδιών την ημέρα, εξυπηρετώντας τις ανάγκες 1.400.000 κατοίκων. Ο χώρος χαρακτηρίστηκε ως ο πιο μεγάλος και σύγχρονος της Ευρώπης. Διαθέτει μηχανικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, ηλεκτροφωτισμό, ύδρευση, γεωτρήσεις, υποδομές πυρόσβεσης. Το κόστος του ανήλθε στα 34 εκ. ευρώ (από το Ταμείο Συνοχής) ενώ η διάρκεια ζωής του θα είναι 33,7 χρόνια. Εφόσον ολοκληρωθεί ο περιφερειακός σχεδιασμός και ο ΧΥΤΑ λειτουργεί ως ΧΥΤΥ (χώρος υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων), τότε η ζωή του θα φθάσει στα 150 χρόνια.

Η μονάδα στην Ευκαρπία έπρεπε κανονικά να λειτουργεί παράλληλα με το ΧΥΤΑ Μαυροράχης. Η μη λειτουργία ΣΜΑ θα έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες σε όλο το σύστημα αποκομιδής και διάθεσης των απορριμμάτων.

Η γνώμη μας

Η λειτουργία του ΧΥΤΑ Μαυροράχης θα βοηθήσει στο οριστικό κλείσιμο των 83 παράνομων χωματερών που εξακολουθούν να λειτουργούν στο νομό Θεσσαλονίκης, αποτελώντας ανοικτές πληγές για το περιβάλλον αλλά και εν δυνάμει εστίες εκδήλωσης πυρκαγιών. Άλλωστε, εντός του έτους θα πρέπει όλοι οι δήμοι του νομού να κλείσουν οριστικά τους χώρους ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων που λειτουργούν εντός των διοικητικών τους ορίων. Σύμφωνα με την οδηγία της Ε.Ε., εάν οι δήμοι δεν κλείσουν τις παράνομες χωματερές τους, τότε θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της επιβολής προστίμων από, ύψους 34.000 ευρώ την ημέρα. Η λειτουργία ενός σύγχρονου ΧΥΤΑ που θα μετατραπεί σε ΧΥΤΥ, όπως αυτού της Μαυροράχης θεωρείται αναγκαία για την καλύτερη διαχείριση των απορριμμάτων, με σεβασμό στο περιβάλλον. Ωστόσο, θα πρέπει να ολοκληρωθεί ο περιφερειακός σχεδιασμός. Οι τοπικοί φορείς, αντί να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, θα πρέπει ενωμένοι να πιέσουν το αρμόδιο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ για την ολοκλήρωση των έργων, το συντομότερο δυνατό. Οι κάτοικοι των Ταγαράδων, που υπομένουν 27 χρόνια τώρα, θα πρέπει να επιτρέψουν τη μερική λειτουργία της χωματερής, για μικρό χρονικό διάστημα ακόμη, μέχρι να μπει σε λειτουργία ο συνολικός σχεδιασμός. Οι κάτοικοι της Ασσήρου, από την άλλη, ας επιτρέψουν υπό προϋποθέσεις επίσης την μερική λειτουργία του ΧΥΤΑ. Με την μικρότερη όχληση από απορριμματοφόρα, που θα κινούνται έξω από κατοικημένες περιοχές. Έτσι να «μοιραστούν» οι ελάχιστες επιπτώσεις, για το καλό του συνόλου του νομού. Εάν, μέσα σε εύλογο διάστημα δεν υπάρξει απόκριση από τα αρμόδια υπουργεία και τους φορείς, τότε θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει ένας γενικός ξεσηκωμός με απαιτήσεις.

Ο περιφερειακός σχεδιασμός

Η έγκριση περιβαλλοντικών όρων πάντως που θα επιτρέψουν την αδειοδότηση της κανονικής λειτουργίας του ΧΥΤΑ Μαυροράχης έχει κολλήσει στο ΥΠΕΧΩΔΕ εδώ και πέντε μήνες. Οι καθυστερήσεις από το ΥΠΕΧΩΔΕ δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στο γενικό περιφερειακό σχεδιασμό για την διαχείριση των απορριμμάτων. Ο Σύνδεσμος ΟΤΑ Μείζονος Θεσσαλονίκης δεν έχει πάρει ακόμη από το ΥΠΕΧΩΔΕ την έγκριση της προκαταρκτικής περιβαλλοντικής εκτίμησης για το ΧΥΤΥ και την μονάδα επεξεργασίας στον Άγιο Αντώνιο, αν και τη στείλαμε από τις 11 Ιουλίου του 2007 και έπρεπε σε 15 ημέρες να έχουν γνωματεύσει. Επίσης, η δημιουργία του σταθμού μεταφόρτωσης και της μονάδας επεξεργασίας στην Ευκαρπία, κολλάει στο υπουργείο.

βιβλιοπαρουσίαση ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΝΟΣ Στην παρούσα νέα έκδοση ο καθηγητής της Ιατρικής Γεώργιος Βυθούλκας παρουσιάζει και εξηγεί τα βασικά γνωρίσματα της εναλλακτικής μορφής της ιατρικής, της ομοιοπαθητικής. Τονίζει, ότι πρόκειται για μια θεραπευτική προσέγγιση, η οποία προσπαθεί να ισχυροποιήσει τον οργανισμό, ώστε ο ίδιος με τις δικές του δυνάμεις και αφού έχει δυναμώσει, να αντιμετωπίσει τον «εισβολέα» ή τη γενικότερη διαταραχή στα χρόνια ή τα οξέα νοσήματα. Ο κ. Βυθούλκας στο εισαγωγικό του σημείωμα τονίζει: «…η ομοιοπαθητική μπορεί να ανθήσει μέσα σε έναν κόσμο, που έχει πάψει να αναζητά μανιωδώς την εγωπαθητική του απόλαυση και ατενίζει τη ζωή στην ουσία της, που είναι η επικράτηση της αγάπης για το συνάνθρωπο. Όταν επικρατήσουν τέτοιες κοινωνίες, η ομοιοπαθητική θα έχει το προνόμιο και την τιμή να προεξάρχει». Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Μικρός Ιανός». Ο Γεώργιος Βυθούλκας είναι επίτιμος καθηγητής της Ιατρικής Ακαδημίας της Μόσχας, καθηγητής στην Ιατρική Ακαδημία του Κιέβου και συνεργάτης καθηγητής στην Ιατρική Σχολή των Βάσκων στην Ισπανία (2001-2004). Το 1996 βραβεύτηκε με το Right Livelihood Award (γνωστό και ως Alternative Nobel Prize) για την προσφορά του στον τομέα της ομοιοπαθητικής. Επίσης το 2000 βραβεύτηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Ουγγρικής Δημοκρατίας από τον Πρόεδρο της χώρας, για το έργο του στην ομοιοπαθητική επιστήμη. Το 1995 ίδρυσε στην Αλόννησο τη Διεθνή Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής, της οποίας είναι διευθυντής. Κάθε χρόνο, τους θερινούς μήνες, εκπαιδεύονται στην Αλόννησο γιατροί από διάφορες χώρες. Έχει συγγράψει πολλά επιστημονικά άρθρα και βιβλία. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 22 γλώσσες. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ ΡΟΒΗΡΟΣ ΜΑΝΘΟΥΛΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΝΟΣ Ο Ροβήρος Μανθούλης στο νέο του βιβλίο παρουσιάζει τις απόψεις του για τη μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη. Ο συγγραφέας επισημαίνει χαρακτηριστικά: «αν το ισραηλο-παλαιστινιακό πρόβλημα δεν υπήρχε, δεν είναι βέβαιο, ότι θα υπήρχε σταθερότητα στην περιοχή. Είτε εξαιτίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών» είτε εξαιτίας του ανταγωνισμού γύρω από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, όπως το πετρέλαιο. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι το παλαιστινιακό είναι αυτό που τροφοδοτεί αδιάκοπα όλα τ’ άλλα προβλήματα. Κι όχι μόνο στην περιοχή αλλά και σε περιοχές πιο απομακρυσμένες (Τσετσενία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Ινδονησία). Χωρίς αυτό, ακόμα και η επίθεση της «11ης Σεπτέμβρη» στους Πύργους θα είχε αποφευχθεί». Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Θέσεις». Ο Ροβήρος Μανθούλης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κινηματογράφο και θέατρο στο Syracuse University (N.Y.) και Διεθνείς Σχέσεις στο Maxwell School of Citizenship. Από τις 120 ταινίες του, πολλές έχουν διακριθεί σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. Έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο της Πόλεως των Παρισίων για τη διάδοση της ελληνικής κουλτούρας στη Γαλλία και για το έργο του σαν Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού. Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΜΑΡΤΙΝ ΜΕΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΣΑΜΑΡΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑ «Η επινόηση της ευτυχίας» είναι το αντικείμενο μελέτης της Μαρτίν Μεέ, η οποία διερευνά την έννοια της ευτυχίας μέσα από τη φιλοσοφία και την τέχνη της ζωής στην αρχαία Αθήνα. Μερικά από τα ενδιαφέροντα κεφάλαια της έκδοσης είναι: «η Παιδεία, ή ο άνθρωπος τεχνίτης του εαυτού του και διαιτητής του κόσμου», «η φρόνηση ή η αρετή της διάκρισης», «η μοναχική ευτυχία του φιλοσόφου», «η Αθηναϊκή ευτυχία: μια πρόκληση για την Ευρώπη;». Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «κυκεών», την οποία διευθύνει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος. Η Μαρτίν Μεέ είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας. Έχει γράψει δύο έργα για το μέλλον της Ευρώπης και τις δυνατότητες δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Είναι πρόεδρος του «Εθνικού Γραφείου για το Ευρωπαϊκό Κίνημα» στη Γαλλία. Ι.Μ.

«Ημερολόγιο Αβάνας» της Ιουστινής Φραγκούλη-Αργύρη, εκδ. ΗΛΕΚΤΡΑ Η συγγραφέας αφουγκράζεται τους ήχους της πόλης, καταγράφει την ομορφιά τής αρχιτεκτονικής της, ρουφά ηδονικά τα αρώματα της Καραϊβικής, ανακαλύπτει τους Έλληνες της Κούβας, αποτυπώνει την αθλιότητα της καθημερινής συνθήκης, περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Αβάνας, συνομιλεί με δυτικούς επισκέπτες, αποκρυπτογραφεί τη νέα τάξη πραγμάτων στο λυκόφως του ηγέτη της Φιντέλ Κάστρο, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ.

«Χίος, ένας πλήρης ταξιδιωτικός οδηγός», εκδ. EXPLORER. Χίος, νησί προικισμένο από τη φύση, τόπος αρχόντων και ναυτικών, συνώνυμο της μαστίχας και των γλυκών γεύσεων, με εξαίσιο κλίμα κα εύφορη γη. Ανακαλύψτε τη Χώρα, περιηγηθείτε στον Κάμπο με τα υπέροχα περιβόλια και τα αρχοντικά, ταξιδέψτε τους λόφους του νότου, επισκεφτείτε τα μοναδικά Μαστιχοχώρια. Το μυροβόλο νησί, με τις όμορφες παραλίες και τα άφθονα αξιοθέατα, θα σας αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις.

«H τέχνη του ταξιδιού» του Αλαίν Ντε Μποττόν, εκδ. ΠΑΤΑΚΗ. Ελάχιστα πράγματα είναι τόσο συναρπαστικά όσο η σκέψη ενός ταξιδιού σε κάποιο μακρινό μέρος. Γιατί, λοιπόν, τυχαίνει τόσο συχνά στα ταξίδια μας να μην αντλούμε την ικανοποίηση που περιμέναμε; Το βιβλίο αυτό μας ανοίγει τα μάτια και μας προκαλεί αρκετές σκέψεις, καθώς αποκαλύπτει τα κρυφά κίνητρα, τις προσδοκίες αλλά και τις δυσκολίες που κρύβονται πίσω από ένα ταξίδι στον κόσμο μας. Στη διαδρομή του έχει όπως πάντα συνοδούς σπουδαίους συγγραφείς, καλλιτέχνες και στοχαστές.

«Έρωτες τοπίων» του Γιώργου Βέη, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ Μνήμες και φωνές από το Αρχιπέλαγος της Ινδονησίας και τις θάλασσες της νότιας Κίνας. Κείμενα-πυξίδες στο διαρκές παρόν των ταξιδιών, στα πολλαπλά κελεύσματα τόπων και τοπίων που επικοινωνούν μουσικά με τους ταξιδιώτες. Γλώσσα ζωντανή, συνθηματική και ευθύβολη, που αποκαλύπτει την περιηγητική αλήθεια και συγκίνηση. Μια γεωγραφία ηδονών, η οποία σέβεται τη γραμματική και τις αισθητικές συντεταγμένες του χώρου, μεταμορφώνοντας το ταξίδι σε γραφή.

«Στην Ευρώπη, ταξίδια στον 20ό αιώνα» του Χεϊρτ Μακ, εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Το 1999 ο συγγραφέας πραγματοποίησε μια μεγάλη περιπλάνηση, η οποία διήρκεσε ένα χρόνο, με σκοπό να συνθέσει την εικόνα της Ευρώπης στον 20ό αιώνα. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδρομής είναι ένα συναρπαστικό, πολυσέλιδο αφήγημα, μια εποποιία της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το κείμενο είναι οργανωμένο σε δώδεκα μεγάλα κεφάλαια που αντιστοιχούν στους δώδεκα μήνες του χρόνου. Κάθε κεφάλαιο κι ένας μήνας, κάθε μήνας κι ένα δρομολόγιο.

«Ξοδέψτε λιγότερα ζήστε καλύτερα» του Αλεξάντερ Φον Σενμπουργκ, εκδ. ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ. Το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει μια πρωτοποριακή προσέγγιση της ζωής, που μας επιτρέπει να περνάμε πιο δημιουργικά και ευχάριστα το χρόνο μας, με λιγότερα χρήματα. Ο συγγραφέας παραθέτει με χιούμορ μυστικά που μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής μας και να ανακουφίσουν την τσέπη μας! Ανακαλύψτε το μυστικό να ζείτε πλούσια χωρίς χρήματα.

βιβλίο

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΡΟΣ

Το έργο «Περί Ποιητικής» είναι μια πραγματεία του Αριστοτέλη, που γράφτηκε ανάμεσα στο 334-330 π.Χ. και αναφέρεται στην ποίηση, την τραγωδία, την εποποιία και τη λογοτεχνική κριτική. Είναι ένα από τα μικρότερα έργα του Αριστοτέλη, το οποίο άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση στη δυτικοευρωπαϊκή πνευματική ζωή από τα υπόλοιπα αριστοτελικά κείμενα. Η συγκεκριμένη έκδοση, που ανήκει στη σειρά «Αρχαίοι Συγγραφείς», περιλαμβάνει τη σύντομη βιογραφία του Αριστοτέλη, τον ιδιότυπο χαρακτήρα των έργων του, τη χρονολόγηση, το κείμενο και τη συνοπτική παρουσίαση του περιεχομένου της ποιητικής κ.ά. Την έκδοση συμπληρώνουν τα παραρτήματα και το σχετικό εικονογραφημένο υλικό. Η εκτενής εισαγωγή, η μετάφραση και τα σχόλια ανήκουν στον Δημήτριο Λυπουρλή, ομότιμο καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και η γενική επιμέλεια στην Μαρίνα Λυπουρλή. Ιωάννα Μπάμπη

ΕΝΔΟΣΚΕΛΗΔΟΝ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΜΕ ΗΡΩΕΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΕΣ Εισαγωγή, ανθολόγηση, επίμετρο: Σπύρος Λαζαρίδης ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΡΟΣ

Κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας που έχουν για ήρωές τους μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές. Η παρουσία της μοτοσυκλέτας συμβάλλει ώστε να προκύψουν λογοτεχνικά έργα που είναι εμποτισμένα με τη νεότητα, με τον έρωτα, με τη φυγή (συναισθηματική και πραγματική), με τον κίνδυνο και το θάνατο, με την ομορφιά μα και την ενόχληση, το βιοπορισμό και τη διασκέδαση, με τη ζωή την ίδια, επειδή ακριβώς, η μοτοσυκλέτα είναι όλα αυτά. Η ποίηση και η ομορφιά της τέχνης της γραφής υπάρχουν και αναδύονται πιο πειστικά και πιο πιεστικά όταν φαίνεται να παραμερίζονται από την σκοπιμότητα του «θέματος». Το θέμα είναι αυτό που επιβάλλει τη συγκατοίκηση των πολύ γνωστών λογοτεχνών με τους λιγότερο γνωστούς

και όταν υπάρχουν καλά κείμενα τότε μόνο γοητεία κρύβει η ανάγνωση δίπλα -δίπλα ποιημάτων του Χριστιανόπουλου με του Αρφάνη ή του Βαφόπουλου με του Ήβου και του Ρίτσου με του Βασιλάκη, πεζά του Κάσδαγλη με του Μπέκα, του Κουμανταρέα με του Γκόζη, του Μυριβήλη με του Ραπτόπουλου. Η Ανθολογία «Ενδοσκεληδόν» είναι ένα έργο σε δύο μέρη. Το πρώτο, αφορά την ελληνική ποίηση και το δεύτερο την ελληνική πεζογραφία. Η έκφραση «ενδοσκεληδόν» προέρχεται από χρονογράφημα του Στράτη Μυριβήλη το 1946.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ LEON SCIAKY

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗΣ

Το «Αποχαιρετώντας τη Θεσσαλονίκη» είναι μία αφήγηση-ντοκουμέντο για τη ζωή της Θεσσαλονίκης πάνω στο γύρισμα της ιστορίας από τον 19ο στον 20ο αιώνα, μια εποχή καθοριστική για την ιστορία της πόλης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας. Ο Λεόν Σιάκυ γεννήθηκε το 1894 με τη Θεσσαλονίκη ακόμη υπό οθωμα-

νική κατοχή. Η οικογένεια του, άφησε την αγαπημένη αλλά και πολυτάραχη πατρίδα της το 1915, για να εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ο Λεόν Σιάκυ έζησε στην Αμερική, κυρίως στη Νέα Υόρκη, με τη γυναίκα του Φράνσις και τον γιο του μέχρι και τον θάνατό του το 1958. Δίδαξε σε αρκετά προοδευτικά σχολεία και ιδρύματα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του ίδρυσε και διεύθυνε τη δική του σχολή μαζί με την Φράνσις. Ο συγγραφέας συγκέντρωσε τις νοσταλγικές αφηγήσεις του και τις μετέτρεψε σε ένα ιστορικόμυθιστορηματικό αριστούργημα. Έλληνες, Εβραίοι, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί συνθέτουν το πολύχρωμο μωσαϊκό των κατοίκων της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και παρέχουν υλικό που ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας. Ποιος είναι αυτός που ορίζει τις μοίρες των ανθρώπων και τους κάνει να βρίσκονται στην άλλη άκρη του ορίζοντα; Μόνο η γλυκιά θύμηση της πατρίδας μπορεί να γίνει η δύναμη που θα μας δώσει το κουράγιο να εξιστορίσουμε τον χαμένο μας παράδεισο.

ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΥΠΕΡΟΠΛΑ & ΑΠΟΡΡΗΤΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟ

Μυστικές και απαγορευμένες τεχνολογίες, εξωτικά υπερόπλα, απόρρητα πειράματα, άγνωστη υπερτεχνολογία. Ο κόσμος της Μυστικής Τεχνολογίας είναι ένας σκοτεινός, μυστικοπαθής και επικίνδυνος κόσμος, γεμάτος κυβερνητικές συγκαλύψεις και μυστικά σχέδια ελέγχου του πλανήτη. Είναι ταυτόχρονα κι ένας άκρως ενδιαφέρον κόσμος για να τον εξερευνήσει κανείς. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να ρίξει άπλετο φως στα παρακάτω «απαγορευμένα» θέματα: Το μυστηριώδες Πείραμα της Φιλαδέλφειας, Το απόρρητο Σχέδιο Montauk, Το μετεωρολογικό πόλεμο, Τα Υπερόπλα Τέσλα, Τα ηλεκτρομαγνητικά όπλα, Το Μη Φονικό Οπλοστάσιο, Τα Ακουστικά Όπλα, Το ECHELON, Τα εμφυτεύματα Mind Control, Το νέο «Πόλεμο των Άστρων», Τη Βιοτρομοκρατία, Την Ηλεκτρομαγνητική Ρύπανση, Την Τεχνολογία της Αθανασίας, Τις Τεχνητές Νοημοσύνες. Εξερευνήστε την Terra Incognita της Μυστικής Τεχνολογίας!

κόμικ