LAGUNTZAK
Eskelak Testua: Luis Sendino Argazkiak: Andoni Anasagasti Sarritan, gure herriak dauzkan turismo baliabide eskasei buruz berba egitean, ahaztu egiten zaigu dena ez dela hasten ez amai-tzen katedral handietan, Koliseoan, Partenoian… Ahaztu egiten zaigu Barojak esaten zuenean bera zela “un poeta aldeano, poeta de un humilde País, el País del Bidasoa”. Txikienaren edertasuna eta besteengandik bereizten gaituzten xehetasun txikiak ahazten ditugu. Bermeok, beste bereizgarri askoren artean, badauka Unamunok “intrahistoria” edo gure muin berezigarria deitzen zuena. Eskelak. Anton Erkorekak bere Bermeoko etnografian zera dio IGAROTZE ERRITUAK ETA HERIOTZAREN KOMUNIKAZIOA lantzen duenean: “Hacia 1950 hicieron su aparición las funerarias. Estas se encargaban de todo lo relacionado con el cadáver y de colocar esquelas generalmente en castellano, en las que se indica el nombre del difunto, a veces su mote, y el lugar y hora en que se va a celebrar el entierro. Las esquelas se colocan en la puerta de la Iglesia, en el portal de la casa de todos los parientes y en algunos puntos del pueblo muy concurridos como era el ángulo del muro del convento de los frailes y tras su derribo en 1999 en el Fielato, frente al Arco de San Juan, en la esquina de Kurtzio, etc. “ Guretzat bereizgarria den kontu bat dago eta batez ere etxerik zaharrenetan ageri dena: eskelak ipintzeko dagoen egurrezko markoa. Hainbat herritan ibili gara eta inon ez dugu aurkitu antzeko sistemarik. Elorrion Fielaton dagoen moduko taula bat dute eta bertan ehorztetxe guztietako eskelak ipintzen dituzte. Otxandion pragmatikoagoak dira eta eskela herriko okindegiko atean ipintzen dute eta herrian dagoen okindegi bakarra denez, bertatik lagun eta lagunak ez diren guztiak igarotzen dira, azken baten betiko lotarako entrenamendu ederra, berriz ere elkarrekin eta ustez lagun artean egongo direnerako. Urduñan
68
www.bermeo.eus
