- ΥΓΕΙΑ -
ΡΟΜΠΟΤΙΚΗ ΙΕΡΟΚΟΛΠΟΠΗΞΙΑ Η μόνιμη θεραπεία της πρόπτωσης του πυελικού εδάφους
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ & ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΑΝΑΡΗΣ Τι είναι η πρόπτωση του πυελικού εδάφους; Πρόκειται για την προβολή ενός ή περισσότερων οργάνων της ελάσσονος πυέλου διαμέσου του κόλπου που μπορεί να φτάσει να εξέχει πέρα από τα χείλη του αιδοίου. Τα όργανα αυτά μπορεί να είναι: η μήτρα, το κολπικό κολόβωμα (σε περίπτωση προηγηθείσας υστερεκτομής), η ουροδόχος κύστη, οι έλικες του εντέρου ή ακόμη και το ορθό. Η πρόπτωση αυτή εμφανίζεται κατά το φτάρνισμα, βήχας και άρση βάρους και οφείλεται στη χαλάρωση των συνδέσμων, των περιτονιών και του μυικού τοιχώματος του περινέου που στο σύνολό τους απαρτίζουν ένα σύνθετο δίκτυο δυναμικής και στατικής στήριξης των οργάνων της πυέλου. Πόσο συχνή είναι η πρόπτωση του πυελικού εδάφους; Η πρόπτωση του πυελικού εδάφους αποτελεί ένα από τα συχνότερα ουρογυναικολογικά προβλήματα, που απασχολούν τις ενήλικες γυναίκες. Η επίπτωσή της αυξάνεται με την ηλικία και μάλιστα μία στις τρεις γυναίκες άνω των 50 ετών θα αναζητήσουν ιατρική συμβουλή λόγω συμπτωμάτων. Πολλές γυναίκες, δυστυχώς, κατακλύζονται από αίσθημα ντροπής, μειωμένης σεξουαλικότητας και κατ’ 22 | ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020 | ΕΚ
επέκταση αυτοεκτίμησης, με αποτέλεσμα η νόσος να παραμένει συχνά σε λανθάνουσα κατάσταση με σοβαρό αντίκτυπο στην ποιότητα της ζωής. Ποιες είναι οι αιτίες της πρόπτωσης του πυελικού εδάφους; Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός θεωρούνται από τους πιο σημαντικούς παράγοντες. Μία στις τρεις γυναίκες που έχουν γεννήσει θα υποφέρουν εντέλει από τη νόσο, η οποία μπορεί να εμφανιστεί ακόμη και μερικά χρόνια μετά την εγκυμοσύνη. Επίσης η αυξημένη ηλικία και η εμμηνόπαυση είναι από τους παράγοντες που προκαλούν χαλάρωση του πυελικού εδάφους. Τέλος, η χρόνια αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης εκτονώνεται τις περισσότερες φορές στο πυελικό έδαφος, με αποτέλεσμα αυτό τελικά να υποχωρεί. Καταστάσεις που αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση είναι: η παχυσαρκία, ο χρόνιος βήχας, η δυσκοιλιότητα και η άρση βαρών. Ποια είναι η θεραπεία της πρόπτωσης του πυελικού εδάφους; Οι θεραπείες διακρίνονται κυρίως σε συντηρητικές και σε χειρουργικές. Στις συντηρητικές θεραπείες συγκαταλέγονται η ελάττωση του σωματικού βάρους, η αποφυγή άρσης βαρών και αποφυγή οποιασδήποτε αιτίας αύξησης της ενδοκοιλιακής
