Για την Eιρηνη

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΣΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ Ν΄ΑΛΛΑΞΕΙ. ΟΣΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝ ΕΝΔΥΘΕΙ.

Ελένη Κεσίσογλου

Σηκώνω το όπλο και βλέπω εμένα! Κοιτάζω και λέω: Τί κάνεις εκεί? Εσένα σκοτώνεις : μου λες. Κι εγώ απορώ: αλήθεια, τί κάνω? Η βία, το αίμα, καθρέφτης σαρκίου, ειδώλου δικού μας, χαμένης ζωής.

Τα όπλα ξερνάνε τη βία. Δεν ξέρω ποιός είμαι, πού πάω? Τί θέλω ανάμεσα στα άψυχα κορμιά? Θυμάμαι... ‘’Κρατούσα σφιχτά’’ την ώρα εκείνη τις μνήμες... Τί θέλω, αλήθεια, ανάμεσα στα άψυχα κορμιά?

Μαυρίζει η εικόνα. Μυρίζει μπαρούτι. Σβησμένες φιγούρες. Μια λάμψη, ένας κρότος. Μυαλά σκορπισμένα. Λουλούδια καμένα. Καρδιές πληγωμένες. Ζωές ρημαγμένες.

Κόκκινο το ποτάμι , κυλάει και μας ζώνει. Τα όπλα κλαδιά ενός δέντρου καμένου. Τα χέρια να λυώνουν στις πύρινες φλόγες. Κόκκινο νερό, το αίμα κυλάει, τις φλόγες δεν σβήνει. Κυλάει σαν ποτάμι , εμάς καταπίνει. Τα όπλα κλαδιά ενός δένδρου καμμένου. Τα χέρια τα λυώνουν οι πύρινες φλόγες.

Άρχισε η αποσύνθεση. Θαρρείς πως για πάντα θα έμενες αλώβητος? Κοίτα το πρόσωπό σου, το πεπερασμένο της ύπαρξής σου. Αξίζει μπροστά από μιά κάνη να στέκεις? Άρχισε η αποσύνθεση. Βιάστηκες , πρόωρο τέλος να δώσεις. Μα ποτέ δεν θα κλείσει ο κύκλος της φρίκης ? Άρχισε η αποσύνθεση.

Ένα κόκκινο κορδόνι πλεγμένο σε ακανόνιστο σχήμα. Προσπαθώ να διαβάσω τις λέξεις, που κρύβει. Προσπαθώ να βρω τις αλήθειες , που κρύβει. Προσπαθώ να ‘’ξεμπλέξω’’ το νόημα, που κρύβει. Ένα κόκκινο νήμα σε μια μαύρη εικόνα. Τί είναι?

Το κορμί σε καλεί να ξεμπλέξεις τους κόμπους Καθώς σταματούν τη ροή του αίματος, που κυλάει στις φλέβες. Δεν μπορείς να το κάνεις, γιατί εσύ τους έχεις δέσει. Έκανες τόσο κόπο για να σταματήσεις τη ροή του αίματος που κυλάει στις φλέβες. Κι ήταν τόσοι πολλοί οι κόμποι, που χρειάστηκε να κάνεις. Έδεσες κατά λάθος και τους δικούς σου. Τί ειρωνεία!

Μουτζούρες! Έτσι μου μοιάζουν τα καρβουνισμένα κορμιά. Ο χρόνος θα τα σβήσει όπως πάντα. Κοιτώ το σώμα μου χωρίς τα άκρα. Πού πήγαν? Χάθηκαν στις μουτζούρες.

Σκοτείνιασε Κάποια μορφή ψάχνει να βρει διέξοδο. Μπαρουτοκαπνισμένη εικόνα. Τα όπλα δεν σταματούν. Η τρέλα για αίμα δεν σταματά. Σαν διψασμένα βαμπίρ. Μη με κοιτάς. Εγώ είμαι εσύ. Εσύ είσαι εγώ.

Το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Αυτή είναι η αλήθεια μας. Μια μάζα αιματοβαμμένου κορμιού. Όποιου κορμιού: μιας αγριόπαπιας, ενός ελαφιού, που κυνηγήσαμε. ενός φίλου, που σκοτώσαμε. Κι εκείνες, μοιρολογούν τους νεκρούς.

Η ελπίδα αρχίζει να ξεθωριάζει την εικόνα. Τα χρώματα γίνονται αχνά. Απαλά γκρίζα. Το πρόσωπο χάνεται στο ελπιδοφόρο αύριο. Εκεί στη γωνία της δικής μας παράστασης. Εμείς ορίζουμε το μέλλον μας. Εμείς σβήνουμε, ό,τι μας καταστρέφει. Εμείς στρέφουμε το πρόσωπο, και κοιτάμε το γαλανό ουρανό, την ώρα που το λευκό περιστέρι περνά.

Κι όμως αλλάζει μιά εικόνα λευκή αχνοφαίνεται, σαν τα φτερά του πουλιού, που σβήνουν τα μαύρα αποτυπώματα. Τα δικά μας μαύρα αποτυπώματα. Κι εμείς σκαρφαλώνουμε στις ψηλές βουνοκορφές, για ν΄ακουστεί πιότερο η φωνή μας. Ειρήνη.

Ο πίνακάς μου με τον τίτλο ‘’ΑΛΜΠΟΥΜ’’, που χρησιμοποίησα ως φωτογραφικό υλικό είναι τμήμα του project : ‘’ΒΕΓΟΡΙΤΙΔΑ (Ο ΠΑΛΙΟΣ) (2015) και αφορά στον πόλεμο.

Ελένη Κεσίσογλου