ter plekke

Koek, een praatje en blije gezichten

Vrijwilligerswerk doen, samen met je gezin. Is dat een goed idee? En hoe organiseer je zoiets in de praktijk? Tineke van der Waal meldde zich bij Stichting Present en reser veerde een zaterdagmiddag. Ze ging samen met haar man, kinderen en een kan chocolademelk de wijk in. „Waarom doen we dit ook alweer?”

Tineke van der Waal

Begin oktober

De vraag van de redactie om als gezin vrjwilligerswerk te gaan doen, maakt van het avondeten een kleine vergadering. Wat zouden we als gezin kunnen betekenen? Een van de kinderen ljkt een spelletjesavond gezellig. De ander oppert dat hulp in de tuin of in huis zinvol is. Maar we merken dat allerlei mogeljkheden al meteen afvallen nu er voor contact met anderen zo veel beperkingen gelden. Even denken we nog dat pannenkoeken eten rond een vuurtje in de tuin misschien zou kunnen.

Authentiek We komen er ook al snel achter dat niet alles bj ons past. We hebben zelf een tuin die de nodige aandacht vraagt en zouden daarom liever iets heel anders doen dan de snoeischaar in andermans struiken zetten. Voorwaarde is ook dat het authentiek moet zjn. Het moet een activiteit worden die we ook zouden doen als niemand zou meekjken. Kom je geljk bj de vraag: wat dóén we eigenljk voor anderen? Bljkt dat we best allerlei vrjwilligerswerk doen, maar dat onze eerste taal niet die van praktisch de handen uit de mouwen steken is. Akkoord, de buurvrouw krjgt af en toe een pannetje soep of een stuk taart. En als het nodig is dat we boodschappen halen of andere dingen doen, zjn we ook beschikbaar. Idem als ergens een wand gesaust moet worden. Ook proberen we concreet oog te hebben voor wie ziek of alleen is. Met de Bulgaarse mevrouw die met een straatkrant voor de supermarkt zit, maken we ook vaak een praatje of we geven haar wat. Dat heet allemaal geen vrjwilligerswerk. Het meeste vrjwilligerswerk bljkt meer iets van ons hoofd, van onze mondelinge bjdrage. We denken mee als bestuurslid of leveren als mentor een bjdrage aan de catechese in onze kerkeljke gemeente.

30 oktober

Deurvisite Samen met Present Ridderkerk hebben we een plan gemaakt dat ons uitvoerbaar ljkt. We zullen een aantal alleenstaande mensen bj ons in de buurt opzoeken en een heuse deurvisite brengen. Van tevoren bakken we iets lekkers en als het lukt, delen we warme chocolademelk uit. Er komt een persoonljk kaartje bj, ter bemoediging. Zou dat iets kunnen zjn om te vertellen van de Verlosser? We spreken van twee tot vier uur af, dan is het nog niet donker. Jojanne van Stichting Present zorgt voor de adressen. Deze organisatie stimuleert en coör-

dineert zinvol vrjwilligerswerk (samen met collega’s, je gezin of vrienden). „Ervaar hoe een paar uur van je tjd een groot verschil kan maken in het leven van een ander.”

7 november Presentdame Jojanne krjgt van ons een bericht om naar de mensen te sturen. We stellen ons voor en kondigen onze komst aan, in de hoop dat de deur later deze maand inderdaad opengaat.

25 november

Micha 6 vers 8

Terwjl onze jongste zich klaarmaakt voor school, kletsen we samen even over aanstaande zaterdag. Zomaar komt Micha 6 in gedachten, waar het gaat over recht doen en goedertierenheid lief te hebben. Ik herinner me het rjmpje dat mjn grootvader me leerde: „Geen groter vers van meerder kracht dan Micha 6 vers 8.”

Dochterlief wil het meteen uit haar hoofd leren. En dan ook de tekst zelf: „Hj heeft u, mens, bekendgemaakt wat goed is. En wat vraagt de Heere van u anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God.”

We praten erover hoe we komende zaterdag ook iets van recht en van goedertierenheid kunnen doen. In dat laatste woord gaan goedheid en barmhartigheid samen.

Een paar dagen terug lazen we op een avond trouwens iets vergeljkbaars, maar nu in woorden van Jezus Zelf. Als het gaat over het belangrjkste van de wet noemt Hj „het recht, en de barmhartigheid en het geloof.” Zo hadden de farizeeën het in Mattheüs 23 nog niet begrepen. We praatten er samen over door of wj deze woorden zelf dan wel goed begrjpen. Vragen „het recht, en de barmhartigheid” niet vooral om praktisch handelen, veel meer dan wj vaak in de gaten hebben?

28 november

Chocolademelk

De koeken zjn gebakken en de kaartjes geprint. Bekertjes staan klaar, net als de thermoskan met chocolademelk. Het is heerljk weer, lekker fris met een winterzonnetje. Het ljkt erop dat de kinderen het spannend vinden. „Waarom doen we dit eigenljk?” hoor ik als we ’s middags naar het eerste adres ietsen. Inderdaad, we moeten allemaal even uit onze comfortzone.

Jojanne staat ons al op te wachten. Ze wil een foto van de start maken. En passant vertelt ze dat de eerste mevrouw van onze adressenljst een verdrietige week heeft gehad. Gistermiddag is haar hartsvriendin begraven. Voor ons goed om te weten. Mevrouw A. doet open, ze heeft een mondkapje op, een peignoir aan. Ze houdt goed afstand. Gisteren kon ze niet naar de begrafenis, omdat haar chauffeur corona had. Ze is slecht ter been vanwege de ziekte van Ménière. Nee, ze hoeft niets te drinken. De koek neemt ze wel graag aan. We maken een praatje met haar. Ze is echt blj met de aandacht. Weer op de iets zeggen we tegen elkaar: Kwam deze mevrouw niet af en toe bj ons in de kerk? Vanwege het mondkapje konden we haar gezicht niet goed zien. We moeten haar even in gedachten houden.

Anders dan het eerste bezoekje gaat het bj het volgende adres om een vrj nieuw appartementengebouw. De bewoonster komt met een rollator naar de voordeur. Ze vertelt dat ze nauweljks de deur uit komt; alleen met de fysiotherapeut komt ze buiten. Ze heeft veel problemen met haar knieën. En het is zo’n rare tjd. De chocolademelk vindt ze lekker maar veel te warm. We doen er een tweede bekertje om. „Heerljk, die koek. Wat is het leuk dat jullie komen! Zo aardig. Echt aardig.” Mevrouw B. krjgt regelmatig bezoek van haar zus.

We ietsen naar de wjk Drievliet. Op ons aanbellen op het goede adres verschjnen hondenpootjes tegen de ruit. Jammer, deze mevrouw bljkt –ondanks de afspraak die gemaakt is– toch niet thuis te zjn. We hangen de koek aan de deurklink, met ons kaartje erbj. Later op de middag komt een sms’je binnen, van Bea: „wilde me even bedanken voor het lieven kaartje en de lekkere cake. En heb

ook een vraag. Wat is het voor een cake?” Dat is goed aangekomen. Jammer dat we elkaar niet ontmoetten. „Echt heerljk”, doet ze nog eens bericht. Fjn, dat is precies de bedoeling.

Juist jarig De adressen die nu op ons ljstje staan, zjn aangereikt door de thuiszorg van bejaardenhuis De Riederborgh. Het betreft ouderen die nauweljks de deur uit komen. De appartementen bevinden zich in twee wooncomplexen, met beneden een patio waar alle galerjen op uitkjken. In het midden staat een tafel met daarop wat tjdschriften. Het ziet er huiseljk en door een paar grote planten geljk groen uit. Je zou denken dat je hier nauweljks eenzaam kunt zjn. We bellen bj mevrouw C. aan. Ze is vandaag juist jarig en heeft twee dames te gast. Normaal gesproken zien de dagen er anders uit; mevrouw kan moeiljk uit de voeten en ook lezen gaat niet. Een goede vriendin komt gelukkig elke zaterdag voorlezen en daar is ze dankbaar voor. Dat is pas omzien. Zelf is ze jarenlang vrjwilliger geweest, maar nu komt ze de stoel nauweljks meer uit. Het is vandaag een gezellige dag voor haar en ze is dankbaar voor de belangstelling. Mevrouw D., een Indonesische mevrouw die een paar deuren verder in het appartementengebouw woont, heeft het best moeiljk. Ze is als laatste uit de familie over. Veel van haar contacten vallen weg, wat het leven zwaar maakt. „Ik ben zo dankbaar dat jullie komen. Wat leuk zeg. Wat een lieve familie. En nee, het laatste stuk van het leven is niet makkeljk.” Ze neemt onze koek en kaart graag in ontvangst en bedankt nog eens. Bj het volgende adres doet mevrouw E. open, een 91-jarige zuster uit de gemeente. Wat een ontzettend leuke verrassing is dit, voor haar maar ook voor ons. Ze komt al lang niet meer in de kerk. Mevrouw E. heeft een scherpe geest en herkent ons wel, natuurljk. Met haar gezondheid gaat het behoorljk goed. Ze vertelt blj dat het tiende achterkleinkind op komst is. Vanmiddag heeft ze haar zoon met zjn gezin op bezoek, uit Barneveld. „Wat een ontzettend leuke verrassing dat jullie voor de deur staan.” Vinden wj ook.

Tranen Met een glimlach lopen we naar het volgende gebouw. Mevrouw F. doet open. Als we vertellen wat we komen doen, verschjnen tranen in haar ogen. Ze heeft het zwaar. „Maar er is ook veel om voor te danken. Ik woon hier ijn. En bovendien heb ik gelukkig kinderen die goed voor me zorgen. Voor de boodschappen en andere hulp hebben ze spontaan een rooster gemaakt, heel ijn.” Ze zegt nog eens hoe blj ze is dat we haar met een deurvisite komen verrassen. Naast de bel hangt groot het geloof-, hoop- en liefdesymbool, in hout gebeiteld. Op het laatste adres treffen we mevrouw G. Ze is blj verrast. Het is geen ijne tjd, maar ze wil niet klagen. Ze woont hier prettig. Met de tafel voor het raam kan ze vanaf drie hoog op straat mensen voorbj zien lopen, dat geeft aardigheid. Haar twee zoons zorgen goed voor haar. Als we weer thuis zjn, kjken we met coördinator Jojanne terug op de middag. Present zorgde voor een goede organisatie. Adressen kwamen deels via Stichting Facet, een plaatseljke welzjnsorganisatie, en deels via Riederborgh Thuiszorg. De eerste groep was op de hoogte van onze komst. Ze kregen van tevoren een kaartje in de bus of er is telefonisch contact geweest. Met elkaar voor de deur iets drinken, werkte eigenljk niet, zeker niet bj de tweede groep, voor wie ons bezoek een verrassing was. De koek en het bezoek zelf werden des te meer gewaardeerd. „Wat een blje gezichten”, merkt een van de kinderen tjdens het avondeten op. „Voor ons was het eigenljk geen moeite, maar wat leuk om mensen te verrassen. En je krjgt heel veel terug.” Inderdaad, met iets eenvoudigs als aandacht leur je iemands dag een beetje op. Bjzonder ook om te ervaren hoe mensen oprecht dankbaar zjn voor een beetje aardigheid. Met Present spraken we af dat we de adresljst na aloop zouden vernietigen, maar misschien kunnen we zoiets toch nog een keer doen?