COLUMN
DOORWEEKT Regen is nat. Koud bovendien. Ik ben niet graag nat of koud. En zeker niet allebei tegelijkertijd. Dus houd ik niet van regen. Mijn aversie tegen wolkvocht vind ik volstrekt logisch. Maar praktisch is het niet. Want regen valt op de breedtegraad waar ik doorgaans vertoef ook op momenten waarop ik dat niet handig vind. Het drupt als ik de container aan de weg wil zetten, stort als ik naar kantoor wil ietsen en in de achterliggende zomermaanden miezerde het zelfs als ik een dagje strand op de planning had staan. Normaliter troost ik me dan met de gedachte dat bomen en planten graag een slokje lusten, maar zelfs die vlieger ging deze zomer niet op. Als het water op een bewolkte dag weer met bakken uit de hemel stort, besluit ik mijn overtuiging dat regen vervelend is tegen het licht te houden. Ik sta op de drempel en weet dat ik binnen een minuut doorweekt ben als ik een stap naar voren zet. Aarzelend zet ik die stap toch. Meteen betreur ik die dappere beweging. Gelukkig is het maar een paar minuten lopen naar huis. Een halve minuut lang zet ik –tegen beter weten in– vliegensvlug stappen van een meter. Dan moet ik de balans opmaken: het is uitgesloten dat ik met een droge draad aan m’n lijf thuiskom. Eenmaal in zo’n oncomfortabele situatie aanbeland, is er maar één verstandig ding dat je kunt doen: de omstandigheden omarmen. Je kunt jezelf immers ook niet dwingen in slaap te vallen. Je kunt jezelf niet onder druk zetten om relaxed te zijn. En jezelf droog denken, dat gaat al helemaal niet. Dus accepteer ik slapeloosheid, stress en vanaf nu hopelijk ook een doorweekte toestand. De rest van de weg naar huis test ik het idee dat het ijn is om nat te regenen. Ik plak een glimlach op m’n gezicht. Doe een huppeltje. En wens haastige passanten een vrolijk doorweken toe. Tot slot neurie ik een vrolijk wijsje. En warempel, het werkt. Mijn pas vertraagt. De glimlach blijft nu vanzelf rond mijn mond spelen. Om en op mij tikt de regen gezellig. Ik geniet. En passanten met paraplu genieten van mijn vrolijkheid. Thuis stap ik meteen onder de douche. Het warme water heeft nog nooit zo behaaglijk gevoeld. Beneden staat een kop koffie voor me klaar. De regen klettert nog steeds tegen het raam. Maar wanneer ik warm en droog op de bank zit, lijkt jezelf nat laten regenen toch hooguit eenmalig een goed idee. ARIEN VAN GINKEL JOURNALIST BIJ HET REFORMATORISCH DAGBLAD
terdege *
29 SEPTEMBER 2021
25
