1. Wiebelig Sommige mensen vallen op. Gewoon door hoe ze eruitzien. Leuk, bijzonder of een beetje raar. ‘Niet zo gluren, dat is niet netjes’, fluistert mama in mijn oor terwijl we bij de reling van het dek staan. Dat weet ik ook wel en ik draai mijn hoofd om. Maar al snel is mijn hoofd weer terug. Ik kan er niets aan doen. Sommige mensen móét ik gewoon bekijken. Zoals deze mevrouw met haar wapperende groene vest. Mama trekt mij aan mijn arm en ik probeer mijn nieuwsgierigheid in te houden. Ik ben tenslotte geen kind van drie, dat iedereen nakijkt die iets bijzonders heeft. Ik ben Rosa. Gewoon Rosa. Twaalf jaar en ik heb pas meegedaan met een bakwedstrijd. Het was heel spannend, want het leek helemaal mis te gaan. Mijn cupcake was prachtig, maar niet te eten. En toch kreeg ik een prijs.* Vandaag zit ik op de veerboot die ons gezin naar Engeland brengt.
* Hoe dat kan, lees je in Rosa’s cupcakes.
9