Ricciotto Canudo

se protiv regularne talijanske vojske. D’Annunzio ga je veoma cijenio i često pozivao na bankete koje je organizirao: „Baš neku večer, kod Comandantea sjedim s njegove desne strane, a on naručuje Sangue Morlacco.“

Comisso, po priključenju legionarima i preuzimanju službe u pjesnikovoj paradržavi, uskoro počinje živjeti s jednim Rusom i jednim Amerikancem. Oni jedu uglavnom med, dozrijelo voće, maslac i mlijeko, a spavaju vani, ispod jedne brajde kraj potoka. Noću bi se šetali šumom i osluškivali pjev ptica, a ponekad bi i prospavali ispod drveća. Takav su život objašnjavali kao : „Život bez premca“ ili „Život koji godi tijelu.“ Giovannija Comissa smatrali su najvećom lirskom dušom u gradu Fiume, i hodočasnikom koji je poezijom opijen.

RICCIOTTO CANUDO

Ricciotto Canudo (1877-1923); pisac, filmski kritičar i teoretičar estetike kinematografije općenito. Živio je u Parizu, kao pripadnik grupa književne i umjetničke avangarde. Prijatelj je Guillaume Apollinairea, koji mu je nadjenuo šaljivi nadimak le Barisien (Canudo je rođen u mjestu romantičnog imena :Gioia del Colle, nadomak grada Bari, prijestolnice Regije Puglia). Pokrenuo je avangardni časopis (dvomjesečnik) MONTJOIE! (Organe de l’imperialisme artistique francais) u kojem posebno promovira kubizam i suvremenu glazbu. Mnogi ga smatraju „ocem teorije filma“, kojom se počeo baviti 1907. godine. Svojim radom iz 1911. godine: Le Manifeste des sept arts (Manifest sedam umjetnosti) uvodi rado prihvaćanu, i na različite načine tumačenu, ideju o kinematografiji kao „sedmoj umjetnosti“. U tom radu tvrdi kako nova umjetnost - film, na izvanredno sjajan način, pomiruje i sjedinjuje Ritmove Svemira (ritmove „plastičnih umjetnosti“) i Ritmove Vremena (muziku i pjesništvo), čineći tako sintezu pet drevnih („tradicionalnih“) umjetnosti: arhitekture, skulpture, slikarstva, glazbe i poezije. Zatim im je dodao još i ples (treća ritmička umjetnost, uz muziku i pjesništvo), kao preteču „šeste umjetnosti“. Ovome je kasnije pridružio i film. Film, odnosno kinematografiju, vidio je kao „plastičnu umjetnost u pokretu“ te joj nadjenuo etiketu „sedme umjetnosti.“

Četiri godine nakon smrti, posthumno mu je objavljena knjiga L’usine aux images (Radionica slika), u kojoj su objedinjeni pojedini, ranije mu objavljivani radovi o filmu. U grad Fiume došao je u veljači 1920. godine, kao predsjednik saveza Federation des volontaires etrangers.