----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-03-31 18:23:21 +0100 Subject: A Scripted Life 19. From: Jesse Bom To: Simone Engelen Script Simone Hoi prinses, Mijn script voor jou staat in het teken van tijdelijkheid. In onze woonkamer staat een bord met daarop de zin ‘alles is tijdelijk’. Elke dag herinnert dit bord je eraan dat er momenten van vasthouden en momenten van loslaten zijn. In de tijd dat ik je nu ken ben je absoluut bedreven geraakt in het loslaten van alledaagse zaken. De manier waarop je niet alleen op elk moment van je leven de flow kunt vinden, maar deze ook eigen maakt en erin meegaat zoals het jou uitkomt vind ik erg bewonderenswaardig. Toch zijn er bepaalde onderdelen van je leven waar je aan vast blijft houden, bewust en onbewust. Met dit script hoop ik je te kunnen helpen met het afsluiten van zaken die je aandacht en tijd niet waard zijn, en aan de andere kant je bewust te maken van de dingen die je nu hebt. Zodat het niet ‘niet alles is tijdelijk’ blijft, maar ‘alles is tijdelijk’ wordt. Ochtend. Je script voor de ochtend gaat over het afsluiten van een ervaring uit het verleden. Een negatieve ervaring met een bevriend iemand heeft nu nog steeds invloed op de persoon die je bent.Je onzekerheid komt voor een groot gedeelte voort uit het feit dat je het nooit af hebt kunnen sluiten, hierdoor geef je het zelf een plek in je leven. Niet alles is tijdelijk. Ik hoop dat je door dit af te sluiten (of in ieder geval een poging doet) je de prachtig persoon, waanzinnig kunstenaar kan worden die ik in je zie. Het is niet erg als je aan jezelf twijfelt, daardoor groei je ook, maar laat die twijfel niet voortkomen uit onzekerheid door een ander. Ik wil dat je de persoon in kwestie (je weet zelf wie ik bedoel) benadert. Hoe je dit doet is aan jou, zolang je alles zegt en kwijt kan wat je dwars zit. Je uitdaging zit hem in het voor het eerst beschrijven en openbaar maken van je gevoelens. Ik hoop dat je jezelf leert kennen zoals de mensen om je heen en ik je ken. Middag. Je script voor de middag gaat ook om afscheid nemen, maar dan van een uiterlijk waar je veel waarde aan hecht. Je twijfelt regelmatig over je uiterlijk (niet nodig), maar er is een bepaald gedeelte van je lichaam waar je trots op bent. Je haar, waar repelsteeltje jaloers op is en je dombo-oren (volgens jou) verbergt. Je gaat deze middag naar de Kinki kapper in Breda en laat daar een zijkant van je haar weghalen. Om dit verse afscheid te vieren heb je daarna een afspraak bij Bunker Tattoo om daar de tekst ‘alles is tijdelijk’ in Sanskriet te laten tatoeëren op de zijkant van je hoofd. Want wat is er nu een mooier gegeven dan een tekst als ‘alles is tijdelijk’ permanent te maken? Met een vernieuwd uiterlijk en vernieuwde geest kom je weer naar huis, waar je avondprogramma op je wacht. Avond. Naast voer voor je geest heb je ook voer voor je lichaam nodig. Je script voor de avond is het maken van een relatieproof maaltijd. Een maaltijd waar onze beide voorkeuren (ik: pizza!, jij: gezond!) samenkomen in een feestje op ons bord. Terwijl jij altijd moeite doet om gezonde ingrediënten te gebruiken, een gevarieerde voeding te behouden werk ik rustig de 90 cent kostende mergpijpen van het huismerk van Jumbo naar binnen. Aangezien je kort geleden met een project begonnen bent waarbij je zo min mogelijk afval probeert te maken is je uitdaging voor vanavond om samen met mij een volledig afvalloze pizza te maken. Want alles is tijdelijk, behalve plastic. En je tattoo.
EVALUATIE SCRIPT 19. JESSE BOM, VRIENDJE 0% 50% 100% 1. moe X 2 3 4 5 2. vrolijk 1 2 3 X 5 3. ongelukkig 1 2 X 4 5 4. kalm 1 2 X 4 5 5. spontaan 1 2 3 X 5 6. onzeker 1 2 3 X 5 7. neurotisch 1 2 X 4 5 8. wispelturig X 2 3 4 5 9. dromerig 1 X 3 4 5 10. empatisch 1 2 X 4 5 11. introvert 1 2 X 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 3 X 5 14. ambitieus 1 2 3 X 5 15. sociaal 1 2 3 X 5 16. ergens bij horen 1 2 X 4 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 X 4 5 18. tevreden 1 2 3 4 X 19. gesloten 1 X 3 4 5 20. ongemakkelijk 1 2 3 X 5 21. angstig 1 2 3 X 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 3 X 5 23. eigen invloed 1 2 X 4 5 24. stabiel 1 2 X 4 5 25. inconsistent 1 X 3 4 5 26. weet wie ik ben 1 X 3 4 5 27. gemotiveerd 1 2 3 4 X 28. fijngevoelig 1 2 3 X 5
Mijn script van vandaag gaat over tijdelijkheid, afscheid nemen. Terwijl ik in de spiegel kijk neem ik in stilte afscheid van m’n gouden lokken, ik hoop niet dat er teveel af moet. Met een beetje geluk zie je er over een paar jaar niets meer van, tot die tijd moet ik het doen met een verborgen tatoeage op de zijkant van mijn hoofd. Toch vreemd dat iets en iemand waardoor ik jarenlang onzekerheid heb gevoeld vandaag minder belangrijk lijkt, overruled door het feit dat ik een uiterlijke verandering onderga. Best een mooi idee. Het is voor het eerst sinds tijden lenteweer, dus ik besluit met een vers gezette mok gember thee en een schrijfblok naar buiten te gaan. Als ik me focus op het papier voor me, rollen de woorden uit m’n vingers. Ik schrijf drie kantjes, met elk woord meer en meer gerustgesteld. “[…] Zien dat het voetstuk dat ik rondom je heb gebouwd er nooit echt was, dat je nooit aan die verwachtingen zou kunnen voldoen want dat concept over jou komt van mij, en was nooit echt. Niet eens menselijk.” Met mijn ogen dicht en m’n gezicht gericht naar de zon herhaal ik de woorden in mijn hoofd. Zo blijf ik even zitten, tot een wolkje het geniet momentje onderbreekt. Ik scheur het stuk uit m’n notitieblok en besluit dit moment, deze boosheid, deze onzekerheid, twijfel en angst voorgoed achter me te laten. Met een aansteker onder het velletje papier geniet ik van de afsluiting die ik nooit heb gehad. … ‘Ik weet niet hoe ik me moet voelen’ zeg ik tegen Jesse als we samen in de trein zitten, op weg naar Breda. Dit is de eerste keer dat ik mijn uiterlijk zo drastisch verander. De enige die de afgelopen jaren aan mijn haar heeft gezeten is Jesse, met tong uit z’n mond werkt hij af en toe de puntjes van mijn haar bij. Vandaag doet kinki kapper dat, inclusief een hele hap. Sinds ik dit project ben begonnen ben ik vaker de onzekerheid ingestapt en vandaag is niet anders. “Hoe voel je je?” vraagt Jesse, “Als je twijfelt kunnen we nu nog omdraaien he?“ waarop ik m’n tempo juist versnel,“ik ben niet zenuwachtig, gewoon een onbestemd gevoel.” Vandaag is toch wel anders, dit is het eerste script waarvan ik nog geen idee heb hoe de reactie van mijn ouders zal zijn. Hun mening is altijd erg belangrijk voor me geweest. Nog steeds vraag ik vaak om een second opinion, en blijft het moeilijk zonder hun goedkeuring verder te gaan. Bijtend op m’n lip besef ik, ook dit is een afsluiting.
Op het moment dat ik in de stoel plaatsneem en mijn oude uiterlijk nog 1 keer analyseer neem ik een besluit, dit doe ik voor mij, niemand anders, dat is de opinie die telt. “Ben je er klaar voor?” vraagt kinki kapper, terwijl ze de schaar vlak bij m’n hoofd zet. Mijn antwoord is kort en bondig, “doe maar”, en met die woorden valt een heel levenswerk tussen mijn voeten. Onbeschrijfelijk, en op een of andere manier bevrijdend. En stoer. Maar eenmaal buiten veeg ik m’n haar over de kale kant. De kop is eraf krijgt opeens een heel andere betekenis. Van het geluid van een tondeuse naar het geluid van permanente inkt, als deze dag klaar is heb ik voorlopig genoeg trillende apparaten vlak bij mijn gezicht gehad. Alles is tijdelijk, behalve deze tattoo, en natuurlijk is dat ook niet waar, maar zo voelt het wel. Er wordt een paar keer aangekondigd dat het nu pijn zou kunnen doen, maar 10 dagen Vipassana heeft zijn vruchten afgeworpen. Het doet geen pijn en het krijgt niet eens de tijd om irritant te worden, binnen twintig minuten staan we weer buiten. Lachend van adrenaline en absurditeit fietsen we terug naar huis. “Dit puistje doet meer pijn dan de tatoeage”, grap ik tegen Jesse. “Gelukkig is je puistje tijdelijk”. Eenmaal thuis in eigen habitat voelt alles weer als normaal. Alle ingrediënten voor de pizza hadden we al in huis gehaald. Op de gist na is het gelukt om alles zonder verpakking te scoren. Blij om met m’n handen bezig te zijn en niet te veel na te hoeven denken kneed ik het deeg terwijl Jesse de courgette, uien en tomaten snijdt en voorgrilt. Op de verwarming met een theedoek over de kom laten we het deeg rijzen. Ik heb ook zin om te reizen. Meer dan anders voelt vandaag als een dag om helemaal opnieuw te beginnen en ik denk aan Japan, het ticket wat ik heb gekocht in het script van Nathalie. Absurd wellicht, maar wat een prachtig leven. De dagdroom wordt verstoord als ik Jesse met hangende schouders naast de kom zie staan, die nu in stukken op de grond verspreid ligt. “Ook de kom is tijdelijk” en ik geef Jesse een kus op z’n voorhoofd om te zeggen, maak je geen zorgen, we vissen de scherven er wel uit. Hij draait zich om en veegt m’n haren weer aan de kant. “Ik ben trots op je”. Tranen van geluk en scherven komen op en boven de kom geven we elkaar en intense, maar onhandige knuffel. Als een stelletje monniken vissen we de scherven uit het deeg. Pizza heeft nog nooit zo goed gesmaakt.