----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-02-05 22:54:05 +0100 Subject: A Scripted Life 1. From: Marcel van Roosmalen To: Simone Engelen Hoi Simone, Een beknopt script. Morgen neem je de trein. Je wordt om 9.30 verwacht op Kosterijland 6 te Velp bij Arnhem (vijf minuten lopen vanaf station Velp) Daar bel je aan. Er wordt opengedaan door mevrouw (Paula) van Roosmalen (83), erg aardig maar ze valt nogal vaak in herhaling. Ze heeft moeite met in- en uitchecken bij het station. Dat moet jij doen. Jullie nemen de trein van 9.56 van Velp, via Arnhem, naar Amsterdam-Amstel. Vanaf daar reis je - taxi is denk ik het slimste - naar Middenweg 460 (Betondorp, bij Diemen). Daar ga je met mij, Eva, kat Duttie en mijn moeder dus taart eten. Daarna heb je een uurtje vrij. Als je wilt heb ik ook nog wel wat opdrachten voor je, maar daar moet je maar zin in hebben. Weer een uur later meld je je weer op de Middenweg 460, waarna de reis in omgekeerde volgorde weer begint. Je kunt mijn moeder achter laten op station Arnhem. Helemaal naar Velp vind ik zielig voor je. Na aankomst in Roosendaal moet je mij weer bellen om verslag te doen. Dat ga ik dan weer opschrijven. Het stukje mag je ook fotograferen. Groeten, en tot morgen, Marcel!
EVALUATIE SCRIPT 1. MARCEL VAN ROOSMALEN, SCHRIJVER 0% 50% 100% 1. moe 1 2 3 4 X 2. vrolijk 1 2 X 4 5 3. ongelukkig 1 2 3 X 5 4. kalm 1 X 3 4 5 5. spontaan 1 2 X 4 5 6. onzeker 1 2 3 4 X 7. neurotisch 1 2 X 4 5 8. wispelturig 1 2 3 X 5 9. dromerig 1 2 3 X 5 10. empatisch 1 2 3 X 5 11. introvert 1 X 3 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 3 X 5 14. ambitieus 1 X 3 4 5 15. sociaal 1 2 X 4 5 16. hoor ergens bij X 2 3 4 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 X 4 5 18. tevreden 1 X 3 4 5 19. gesloten 1 2 3 X 5 20. ongemakkelijk 1 2 3 X 5 21. angstig 1 2 3 X 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 3 X 5 23. invloed 1 2 X 4 5 24. stabiel X 2 3 4 5 25. inconsistent 1 2 3 X 5 26. weet wie ik ben X 2 3 4 5 27. gemotiveerd 1 X 3 4 5 28. fijngevoelig 1 2 3 X 5
“Heb je jezelf vandaag beter leren kennen? Zo ja, hoe?” “Niet echt. Ik heb gedaan wat me gevraagd werd, en merkte dat ik teleurgesteld was dat deze acties verder niets met mij of mijn transformatie te maken hadden. Marcel heeft gebruik gemaakt van de situatie om mij voor zijn karretje te slepen, zodat zijn bejaarde moeder op zijn verjaardag erbij kon zijn om samen taart te eten. Dit gaf me later wel weer een goed gevoel. Z’n moeder was zo blij met mij! Dat ze eindelijk na al die jaren eens bij haar zoon langs kon gaan, het huis kon zien, etc.” “Heb je vandaag nieuwe inzichten gekregen? Zo ja, welke?” “Twijfels over het project kwamen naar boven. Eva, de vrouw van Marcel vroeg me oprecht: “maar wacht eens, als wij verantwoordelijk zijn voor jouw daden, dan kan het toch nooit invloed hebben op jouw identiteit? Gaat dat dan niet langs je heen? Ik kon niet direct een antwoord geven.” “Heeft de afgelopen dag invloed gehad op je identiteit?” “Nee, en ik zal je vertellen waarom. 5:15 gaat de wekker. Ik struikel over mijn laptop waarop ik midden in de nacht nog had gekeken om het script van Marcel door te lezen. Heel anders dan bedoeld/verwacht schrijft Marcel vanuit zijn eigen behoeftes, en vraagt me zonder blikken of blozen of ik zijn 83 jarige moeder in Velp op kan halen om op zijn verjaardag taart te komen eten. Ik pers een halve citroen in een glas en drink uit een rietje, was m’n gezicht zonder de staar in m’n ogen te verliezen. Maak ontbijt, geef m’n vriendje die nog boven op bed ligt een kus en begin aan de eerste dag waarin ik mezelf compleet in dienst stel van een ander. Een eerste stap om de maakbaarheid van mijn narratieve identiteit te onderzoeken. Door een pikdonker Roosendaal fiets ik naar het station. Twee koffie, drie kauwgom, een horoscoop en een sudoku later ben ik in Velp. Omdat de sprinter geen toilet heeft, moet ik heel nodig plassen en spreek de eerste persoon aan die ik zie. Die verwijst me naar een wit gebouw met een vlag. Ik bel aan, en word vervolgens te woord gestaan door een vrouw die haar receptie desk als zeer belangrijk ziet, en laat me liever niet door. Uitgebreid met veel te veel detail vertelt ze me waarom ik eigenlijk niet naar binnen mag, maar m’n springen doet haar toch de deur openen. Met een namaste beweging vlieg ik langs haar bureau. Op de wc lees ik nog een keer het script door. “Je wordt om 9.30 verwacht op Kosterijland 6 te Velp bij Arnhem (vijf minuten lopen vanaf station Velp)”. Ik kijk naar de tijd en zie dat ik moet opschieten. Omdat ik altijd bij een onbekende wc erboven hang, veeg ik de bril goed af. “Ons geheimpje!” zeg ik met een glimlach op weg naar buiten. “Daar bel je aan. Er wordt opengedaan door mevrouw (Paula) van Roosmalen (83), erg aardig maar ze valt nogal vaak in herhaling.” Als mevrouw van Roosmalen open doet heeft ze haar jas al aan. Toch word ik nog even binnengelaten. Ze biedt me nog een koffie aan die ik beleefd aanneem. “Je gaat toch niet de hele tijd foto’s maken?” vraagt Mevrouw van Roosmalen op het moment dat ik een foto wil maken van de verwelkte voortuin. “welnee..”, zeg ik teleurgesteld en druk de camera uit zonder de foto te nemen. “Suiker?” “Melk, graag”. “Ik heb alleen houdbare melk. Loop je stage bij Marcel?” Omdat ik eigenlijk geen betere beknopte benaming weet te geven aan de reden dat ik hier ben, knik ik. Stilletjes drinken we beiden onze koffie in een teug leeg. “Ik moet nog vanalles doen” vervolgt ze, opeens in haast.
“Geen papier in huis, dus neem een schaar en plakband mee voor onderweg. Ik heb een mutsje gebreid. Wist je dat Eva zwanger is?” “Nee” moet ik eerlijk toegeven, ik heb Marcel misschien twee minuten aan de telefoon gesproken en dat is het wel.. “Ik heb de hele avond doorgewerkt om het af te maken. Ik kan niet kijken (terwijl ze naar de tv wijst) en breien tegelijk, dus het duurt wat langer”. Als we op het station staan, draait mevrouw van Roosmalen naar me toe en zegt: Gut, bedenk me net dat ik nog cadeaupapier op de kast heb liggen.” “Wil je terug?” vraag ik haar, terwijl ik haar tassen overneem. “Welnee, ik heb een schaar en plakband mee. We vinden wel wat onderweg.” Onderweg krijg ik een zout dropje wat ze onder in haar tas vindt. Ze vertelt me over het breien, de verschillende operaties die ze heeft gehad en dat ze sindsdien niet meer alleen durft te reizen. Ook fietst ze niet meer, bang om te vallen. “Ik houd niet van vallen.” “Ik ook niet.” We lachen allebei, niet omdat het grappig is, maar omdat het vriendelijk is. We stappen twee keer over voordat we op Amsterdam-Amstel aankomen. Ik help haar uitchecken zoals staat geschreven in het script. Op station kopen we een kerst-achtig cadeaupapier en een kaart en zonder iets te bestellen ploffen we neer bij Burger King. Terwijl mevrouw van Roosmalen cadeautjes inpakt, schrijf ik het kaartje. “Het is ook zo suf om met lege handen aan te komen”, zeg ik, meer om de ruimte te vullen met geluid dan om een andere reden. Het is de eerste keer dat mevrouw van Roosmalen haar zoon in Amsterdam komt opzoeken. Als we voor de deur staan zoeken we nog een keer het adres op, zij in haar adresboekje en ik vanuit het mailtje dat ik van Marcel heb ontvangen. “Moeders!” roept Eva, als ze de deur voor ons open doet. “Jullie zijn er gewoon! Wat een verrassing!” Als ik kat Duttie zie roep ik dat die van mij is. Dit herhaal ik een paar keer. Eva vindt mij raar. En dat zou ik ook vinden. Er is taart :) “Koffie of thee?” “Koffie graag, met melk.” ”Ik heb alleen houdbare melk.” Ik knik weer. Het is als elke verjaardag van een verre tante of oom. Ook hier wordt gevraagd hoe het gaat op school en met mijn opdrachten. Alleen deze keer is dit de reden dat ik hier ben. “Hee kunstproject, wanneer ben je jarig?” vraagt Marcel me. Twijfel slaat toe als Eva doorvraagt over m’n project,“Hè, pluis? vraagt ze aan Marcel ter bevestiging. Hoe doordacht ben ik hieraan begonnen? Ik voel me geen kunstproject, en stel aan Marcel voor om de gehoopte transformatie op een andere dag een poging te geven. Ik fiets nog op en neer naar de dichtstbijzijnde tabakswinkel voor hem om twee elektrische sigaretten te kopen. Ik neem een hijs terwijl Marcel een foto maakt. Met een ongemakkelijke knuffel nemen we tijdig afscheid, mevrouw van Roosmalen en ik moeten immers de hele tocht nog terug maken. In de taxi en in de trein praat ze honderduit hoe fijn de dag is en hoe blij ze is dat ze veilig bij haar zoon langs kon gaan. Vandaag ging niet over mij. Maar om Paula van Roosmalen. Ik ben blij dat ik haar heb ontmoet. Hand in hand laten we een vreemde een foto van ons maken, vervolgens scheiden onze wegen. Eenmaal alleen in de trein val ik in een diepe slaap, en word bij het eindstation door een mede passagier wakker gemaakt.”