MEEKIJKEN OVER DE SCHOUDER VAN.. Jan Joseph Stok Voor Welcome in Darfur, dit is ons leven, reisde Jan Joseph Stok met Soedanese rebellen mee en documenteerde de verhalen van burgerslachtoffers. In Bloedmobieltjes zocht hij naar de oorsprong van de ertsen in onze mobieltjes. ‘Het is misschien naïef, maar ik heb het gevoel
Padvinders van Congo,Burundi en Rwanda lopen samen gedurende een paar dagen 60 km voor vrede in de regio van de grote Meren - Congo, Sud-Kivu, Bagira, 2007.
dat wij als Europeanen verantwoordelijk zijn voor veel van de shit die in
Deel 1 - Moeilijke jongen – rare persoon
Afrika gebeurt.’ Jan Joseph Stok werkt al tien jaar als fotojournalist in conflict-
Als student vertrok Jan Joseph Stok liftend
Waarom?
dingen die ik toen deed zou ik nu nooit meer
gebieden als Congo, Somalië, Darfur en naar Kosovo. Hij kwam bestolen terug. Na tien
‘Ik was niet zo’n makkelijke jongen thuis,
doen. Zoals naar het noorden van Mali met het
Afghanistan, in opdracht van kranten
jaar werkervaring weet hij de risico’s beter in te
we hadden veel familieproblemen. In die zes
openbaar vervoer, of liftend naar Kosovo. In
en NGO’s, alleen en in samenwerking
schatten. ‘Je moet niet als kip zonder kop naar
maanden heb ik op jonge leeftijd bij heel arme
het begin ben je naïef en een beetje gek. Maar
met journalisten. Nu de krantenbud-
oorlogsgebieden afreizen.’
mensen gewoond in een huis zonder dak,
het heeft me wel heel veel ervaring gege-
slapen op de grond. Dat heeft me direct een
ven. Ik heb veel geleerd van de verschillende
getten dalen ziet hij zich genoodzaakt op zoek te gaan naar nieuwe manieren
Waarom ben je ooit begonnen met fotojournalis-
andere blik op de wereld gegeven. Op mijn ne-
culturen, over hoe je als fotograaf, en als
van werken. Zijn volgende project is
tiek?
gentiende heb ik met straatkinderen gewerkt
mens met andere mensen omgaat. Je wordt
nog in nevelen gehuld, maar één ding is ‘Ik ben al heel vroeg begonnen met reizen. Op
in Calcutta, India. Vanaf mijn twintigste werkte
eigenlijk een professionele reiziger. Dat is heel
zeker: het wordt groots en meeslepend. mijn zestiende woonde ik zes maanden lang
ik naast mijn studie in de kroeg en vertrok
belangrijk; je kent direct de codes van een
Een gesprek in drie delen over risico’s
op het eiland Mauritius . Het was eigenlijk een
ik, zodra ik geld had op reis, naar Ethiopië,
land, weet hoe je je aan moet passen, hoe je
nemen, het veranderende werkveld en
straf van mijn ouders, ze wilden mij ver weg
Mali, Senegal. Dat heb ik jarenlang gedaan,
dingen voor elkaar krijgt. Je kunt overal heen
de beroepsethiek.
hebben.’
soms met bijna geen geld op zak. Sommige
gestuurd worden, je kunt je overal redden,