----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-02-11 13:57:44 +0100 Subject: A Scripted Life 4. From: Tim Ditzel To: Simone Engelen Hoi Simone, Ik stuur je naar Amsterdam. Zaterdagavond (14-2) Ga naar Amsterdam. Zorg dat je rond 20u bent. Ga naar een restaurantje / eettentje en eet wat je lekker vindt, drink wat je lekker vindt, neem tijd voor jezelf en praat niet teveel met anderen. Zorg dat je lekker in je comfortzone zit. Ga desnoods nog een beetje rondwandelen, doe wat je wil. Rond 23u ga je naar Vrankrijk, Spuistraat 216. Daar is een feestje. Dans, drink, doe wat je doet in de nacht, zorg dat je een leuke tijd hebt. Praat met mensen, vraag wat ze belangrijk vinden en wat ze bezig houdt, waar ze boos van worden, waarom ze op dat feestje zijn, etc. En regel een slaapplek bij iemand. Lukt dit niet slaap dan in een hostel/hotel. Zie maar hoe laat je het maakt. Zondag (15-2) Rust die ochtend lekker uit en doe rustig aan. Eet een lekker ontbijtje en zorg dat je weer fris en fruitig bent. Doe niet tĂŠ rustig aan, want ik wil dat je deze middag vanaf een uurtje of 12/13 op pad gaat met een toerist. Deze moet je zelf uitzoeken. Het liefst Aziatisch, Afrikaans of Zuid-Amerikaans. Niet Europees, Noord-Amerikaans of uit OceaniĂŤ. Wat ze ook gaan doen, je gaat met ze mee, ik wil niet dat jij dingen voorstelt. Hij/Zij/Ze nemen jou op sleeptouw. Praat met ze over wat ze bijzonder vinden aan de Nederlandse cultuur, wat ze belangrijk vinden in het leven, relaties met vrienden en familie, en vooral ook over normen en waarden. Zorg dat je om 16.30 op de Van Hilligaertstraat 17HS bent. Hier is het Zondagsfeest van de Hare Krishna. Doe mee aan het programma en de maaltijd. Ook hier geldt weer: praat! Leer de mensen kennen en ontdek wat Hare Krishna in hun leven betekent. Na afloop mag je naar huis. Veel plezier! Tim
EVALUATIE SCRIPT 4. TIM DITZEL, STUDENT MASTER PYSCHOLOGIE 0% 50% 100% 1. moe X 2 3 4 5 2. vrolijk 1 2 3 X 5 3. ongelukkig 1 X 3 4 5 4. kalm 1 2 3 4 X 5. spontaan 1 2 3 X 5 6. onzeker 1 2 X 4 5 7. neurotisch X 2 3 4 5 8. wispelturig 1 X 3 4 5 9. dromerig 1 2 X 4 5 10. empatisch 1 2 3 X 5 11. introvert 1 2 X 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 3 X 5 14. ambitieus 1 2 X 4 5 15. sociaal 1 2 3 4 X 16. ergens bij horen 1 2 X 4 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 X 4 5 18. tevreden 1 2 X 4 5 19. gesloten 1 2 X 4 5 20. ongemakkelijk 1 X 3 4 5 21. angstig 1 2 X 4 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 3 X 5 23. eigen invloed 1 2 X 4 5 24. stabiel 1 2 X 4 5 25. inconsistent 1 2 3 X 5 26. weet wie ik ben 1 2 3 4 5 27. gemotiveerd 1 2 X 4 5 28. fijngevoelig 1 2 3 X 5
“Heb je jezelf vandaag beter leren kennen? Heb je vandaag nieuwe inzichten gekregen? Heeft de afgelopen dag invloed gehad op je identiteit?” Iets voor 20:00 kom ik aan in A’dam. Het is Valentijnsdag en de restaurants zijn goed bezet. Zonder reservering stap ik binnen bij Café Thuys, er is alleen nog plek aan de bar, maar ik ben alleen dus dat ik vind ik niet zo erg. Op m’n gemakje kijk ik naar de menukaart. Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik met een spiegel gedineerd heb, dus hier alleen vertoeven doet me niet zoveel. Totdat ik een zeer klef stelletjes naast me zie neerploffen, opeens mis ik Jesse en bedenk me wat ik allemaal nog meer op Valentijnsdag had kunnen doen... Maar goed, dit kan ook leuk zijn en ik draai me terug naar de barman. Ik bestel een tomatensapje en benadruk dat ik er tabasco, zout en peper bij wil. Mijn roze camera wordt opgemerkt door twee jongens die ook aan de bar zitten en ze moeten er zo nodig een opmerking over maken. Ongevraagd praat ik honderduit over het project, waarop ze graag hun bijdrage willen leveren. Ze komen met snelle ideeën over hoe hun script eruit zou zien, maar besluiten er toch wat meer bedenktijd in te stoppen en me dit later toe te sturen. Als mijn soep met brood en frietjes voorgeschoteld wordt vraag ik de ober een foto van me te maken hoe ik inmiddels weer eenzaam aan de bar op Valentijnsdag zit. Het wordt drukker en drukker en ik besluit af te rekenen en de straten van Amsterdam te bewandelen. Om 23:00 uur moet ik op de Spuistraat zijn voor een feestje, maar het is nog vroeg, dus ik bezoek mijn oude vertrouwde yogaschool waar ik voordat ik naar het zuiden verhuisde als manager heb gewerkt. Het is zaterdagavond dus er bestaat een kans dat ze helemaal niet meer open zijn. Als ik binnen kom staat Sijbrand, mijn oude baas, bij de receptie. Met een warm ‘Engeltje!” word ik onthaald en hij vraagt me of ik kom voor de meditatieworkshop van Tijn Touber. Zonder echt na te denken zeg ik ‘natuurlijk, ja’. Een gratis workshop sla ik nooit af, en wat moet ik anders tot 23:00 uur doen? Alleen biertjes drinken aan een bar op Valentijnsdag? No thank you. Ik heb nog tijd om m’n schoenen uit te trekken, daarna begint Tijn meteen. Het is de eerste keer dat ik bewust bezig ben met de technieken achter meditatie en na een uur zitten borrel ik van nieuwe inzichten. Tijn vertelt hoe je meditatie als ‘tool’ kan gebruiken om de verschillende ‘tv-programma’s’ in je leven af en toe weg te klikken en in te schakelen op de zenders waar je wel trek in hebt. Ik moet denken aan A Scripted Life en hoe ook dit elke keer een nieuw programma oplevert. Een nieuwe ik. Misschien is de camera wel mijn medium om de wereld met een gezonde afstand te bekijken, en klopt het dus ook wat Eva (vrouw van Marcel, zie script 1) tegen me zei: “Doordat wij de opdracht geven, ligt de verantwoordelijkheid niet bij jou maar bij ons, dat is gemakkelijk! Zo kunnen de gebeurtenissen je nooit helemaal raken zoals een ervaring die je zelf op je pad brengt.” Ik voelde me op dat moment teleurgesteld. M’n concept klopt van geen kanten. Maar misschien zijn de scripts wel een oefening om mezelf, in welke situatie dan ook, niet uit het veld te laten slaan, dat ik, in welke situatie dan ook, bij mezelf blijf, wat die zelf dan ook is. “Ik ben niet mijn gedachte, mijn emotie” zeg ik zonder een geluid uit te brengen. Iets na elven loop ik uit de yogaschool op weg naar de volgende uitdaging in het script. Met weinig moeite vind ik ‘Vrankrijk’ een nachtclub waar vanavond de WTF Queer Valentine special is georganiseerd. Ik voel me totaal niet op m’n gemak, het is nooit leuk om alleen op een feestje te komen. Ik besluit om het wel een kans te geven. Ongemakkelijk neem ik plaats aan de bar en kijk rond. Het verbaast me hoe gevarieerd het publiek is. Van jong tot oud, van zeer hip tot…iets minder happening. Het is prachtig. Meteen pak ik mijn camera, zet de instelling op highkey (want dat zal hier zo lekker knallen) en wordt na het maken van de eerste foto meteen aangesproken. Ze wijst me op de muur waar ik nu luid en duidelijk lees: NO ASSHOLES, NO PHOTOGRAPHS. Ik voel me een asshole en verontschuldig me, ze zal wel aan me ruiken dat ik hier normaal niet kom. Geen camera om me achter te verschuilen, een sigaret om mee naar buiten te gaan, of een maatje om m’n frustratie op uit te leven, socializen moet ik. Een tijdje sta ik bij de tafeltennistafel de spelers aan te moedigen, maar er komt geen moment dat ik echt bij het spel betrokken raak. Ik verplaats me door de ruimte, alsof ik iemand zoek. Dan loop ik stom toevallig een oude bekende tegen het lijf. “Simone??” vraagt Dennis me met veel ongeloof. “Beyonce!” roep ik. Sinds een paar jaar noemt Dennis zichzelf Beyonce. “Ik geef zo meteen een performance!” ‘O fijn’ denk ik, nu moet ik wel blijven. Er worden verschillende optredens gegeven en ik sta redelijk vooraan. Mannen gekleed als vrouwen, vrouwen gekleed als mannen en soms weet ik het niet precies. Het gaat er hard aan toe. Ik slik als twee mannen
bijna geheel bloot elkaar betasten, zullen ze? Maar op het moment dat ik denk dat ik er nog iets heel spannends op het podium gaat plaatsvinden buigen ze en er wordt hardop gefluit. Op het eind is Beyonce aan de beurt. Op z’n knieën danst hij, geheel gekleed in nude-suit, terwijl er uit de speakers Mariah Carey klinkt. Hij smeert zichzelf in met scheerschuim. Het is mistig en donker in de ruimte en iedereen gaat in hem op, totdat hij z’n lach niet meer kan inhouden en vraagt de muziek te stoppen. Iedereen klapt. Ik fluit op mijn vingers, waarop m’n buurman verrast opkijkt. Na een drankje vertel ik, een beetje tegen de regels van het script in, hem over A Scripted Life, hetgeen me hierheen heeft gebracht. Als ik hem uitleg dat ik hier iemand moet vinden waarmee ik mee naar huis kan gaan biedt hij zijn woonkamer beschikbaar, waar ik gretig op in ga, of misschien heb ik hem wel een beetje gesmeekt. De volgende dag sta ik vroeg op, een beetje gegeneerd omdat ik niet meer de voornaam van degene in wiens huis ik heb geslapen weet. Als een Audrey Hepburn eet ik een croissantje en drink mijn cappuccino al window-shoppend op straat op en houd m’n ogen open voor m’n volgende uitdaging: Spreek een toerist aan en begeleid hem of haar door de stad naar haar of zijn wens. Wel honderden scenario’s gaan in m’n hoofd om hoe ik het beste iemand kan aanspreken. Een aantal mensen help ik als ze met een kaart verdwaald rondkijken, maar ik durf nog niet, na de weg gewezen te hebben, erachteraan te zeggen: Yes, I’ll go with you! Dan zie ik een Taiwanees meisje, ik kan aan haar manier van rondkijken zien dat ze niet van hier is dus ik besluit er op af te lopen. “Hi, where you from?” begin ik met de simpelste openingszin ooit. “Hi. Taiwan.” Ze is niet verbaasd dat ik haar zomaar aanspreek, misschien denkt ze dat ik haar iets wil verkopen. “My name is Simone” “Chao Chia Chang”. Ze vertelt me dat ze al een paar maanden aan het reizen is en dat ze thuis reisleidster is, waar ik meteen op in speel: “I could guide you around the city if you like?” Ze wilt net naar de negen straatjes waar ze ongetwijfeld zonder mij ook gekomen zou zijn, maar toch, samen is gezelliger. We drinken koffie bij de coffee company en winkelen een beetje. De tijd gaat snel en voor ik er erg in heb moet ik alweer door naar mijn volgende afspraak. Omdat ik nog geen foto van Chao Chia heb gemaakt, vraag ik: “Have you ever heard of the Hare Krishna?” “Hare Krsna Hare Krsna Krsna Krsna Hare Hare Hare Rama Hare Rama Rama Rama Hare Hare” Zo gaan we drie uur door. Chao Chia vraagt zich vast af waar ze in Krsna’s naam ja op heeft gezegd. Al klappend op de muziek hebben de meeste hun ogen gesloten en zingen uit volle borst de telkens terugkerende vier zinnetjes. Het duurt niet lang of het zit ook in mijn hoofd om nooit meer te vergeten. Ik had verwacht dat iedereen hier in het oranje gekleed zou zijn, maar dat valt erg tegen. Een paar keer sta ik op het punt Chao Chia op haar schouder te kloppen om weg te vluchten, maar dan denk ik weer aan de foto’s die ik nog niet genomen heb. (Van Chao Chia, maar op z’n minst ook nog van een Krishna-persoon.) Dan verdwijnt opeens het altaar achter gordijnen en iedereen buigt diep tot op de grond. Shit, daar gaat m’n kans. Als dan eindelijk wordt verkondigd dat we aan de maaltijd beginnen ben ik zielsgelukkig. Het is heerlijk. Je proeft, dit is met liefde gemaakt. Op dat moment begin ik te ontspannen, er wordt zelfs gezellig gepraat. Ik vraag me bij velen af waarom ze hier gekomen zijn, hebben ze allemaal een script van Tim gekregen? Na de maaltijd stap ik naar de eigenares van de toko toe, bedank haar voor de maaltijd en vraag of ik nog een foto van het altaar mag maken. Dat kan. Ze is blij dat ik zo enthousiast ben en terwijl ze me iets zoets geeft om te eten, een soort van zelfgemaakte toffee, vertelt ze dat ze het pand bijna moeten verlaten. Tot september hebben ze een vergunning maar daarna houdt de Hare Krishna in Amsterdam op te bestaan. Ik geef haar een gemeende knuffel en het laatste kleingeld uit m’n portemonnee. Chao Chia zegt dat ze een goeie dag heeft gehad, ik hoop het van harte. In de trein zie ik dat ze me heeft toegevoegd op Facebook. Als ik na een lange reis naar m’n ouders ga en m’n vader een knuffel geef, dwarrelen de tranen over m’n wangen. Een spontane ontlading die ik niet had verwacht. Thuis, maar toch zover van.