ราตรีมหัศจรรย์ สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2559 © ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิทธิ์ภำษำไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ. 2559
AFTER DARK ราตรีมหัศจรรย์ Haruki Murakami นพดล เวชสวัสดิ์
เขียน แปล
บรรณาธิการ บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ
จินตนำ เวชสวัสดิ์ อธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง มณฑำ มัญชุนำกร ศรรวริศำ เมฆไพบูลย์
ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร
อุรุพงษ์ รักมิตร ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนำ ชุลีพร วุ่นบ�ำรุง
AFUTA DAKU by Haruki Murakami Copyright © 2004 Haruki Murakami. All rights reserved. Originally published in Japan by Kodansha Ltd., Tokyo. Thai translation rights arranged with Haruki Murakami through THE SAKAI AGENCY and SILKROAD AGENCY. พิมพ์ครั้งที่ 1 : สิงหำคม 2551 พิมพ์ครั้งที่ 2 : กรกฎำคม 2554 พิมพ์ครั้งที่ 3 : กุมภำพันธ์ 2559 ISBN 978-616-7591-48-3 รำคำ 210 บำท
จัดพิมพ์โดย ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนำยก 31 ธัญบุรี ปทุมธำนี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสำร : 02 996 1514 Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions พิมพ์ที่ ห้ำงหุ้นส่วนจ�ำกัด ภำพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ 4 ต�ำบลบำงขนุน บำงกรวย นนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสำร : 02 879 9153 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจ�าหน่ายทั่วประเทศโดย บริษัทเคล็ดไทย จ�ำกัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ำมวัดรำชบพิธ พระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสำร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com
(ขอให้คิดเสียว่ำเป็น)
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ ห้องนัน้ สว่ำง เรำเห็นชัน้ หนังสือเหล็กสีขำวขนำดใหญ่ตงั้ ชิด ผนังห้องสองตัว ชั้นที่สำมจำกข้ำงล่ำง (และชั้นที่สำมจำก ข้ำงบนด้วย) ตัวขวำ มีหนังสือสันสีมว่ งตัง้ เรียงรำยอัดแน่นทัง้ ทำงตั้งและทำงนอน เรำรู้โดยไม่ต้องมีใครมำบอกว่ำ นี่เป็น สถำนีท�ำงำนของส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ กีตำร์บรรเลงเพลง Sunshrine ของ James Blackshaw ดังมำจำกล�ำโพง AURA ทรงกลมของ harman/kardon เปลี่ยนภำพ บนหน้ำจอ ปรำกฏตัวหนังสือเขียนว่ำ
…ราตรีมหัศจรรย์ เป็นหนังสือเล่มส�ำคัญยิ่งเล่มหนึ่ง ด้วย เป็นหนังสือแปลเล่มแรกของส�ำนักพิมพ์ เป็นเสมือนกุญแจ เปิดประตูให้ก้ำวเข้ำสู่วงกำรหนังสืออย่ำงเต็มตัว ขยำยจุด เริม่ ต้นเล็กๆ เล่นๆ จนจริงจังใหญ่โตอย่ำงช้ำๆ กำรขยำยตัว ด�ำเนินต่อไปไม่หยุดยัง้ ในกำรพิมพ์ครัง้ แรก ราตรีมหัศจรรย์ ไม่ได้เข้ำมำในวงชีวติ ของพวกเรำตำมล�ำพัง หำกพำพี่ใหญ่ ด้วยรัก ความตาย และหัวใจสลาย กับ แกะรอย แกะดาว เข้ำมำเป็นแรงหนุน ด้วยรัก ความตาย และหัวใจสลาย เป็น นวนิยำยเรื่องยำวที่ขยำยจำก เส้นแสงที่สูญหาย เราร้องไห้ เงียบงัน เรื่องสั้นในรวมเรื่องสั้นที่ใช้ชื่อชุดเดียวกันซึ่งเรำ จัดพิมพ์ในล�ำดับต่อมำ ติดตำมด้วยรวมเรือ่ งสัน้ อีกสองเล่ม ค�าสาปร้านเบเกอรี กับ ปีศาจแห่งเล็กซิงตัน และ แกะรอย แกะดาว ก็น�ำ สดับลมขับขาน และ พินบอล, 1973 หนังสือ ในชุดเดียวกันเข้ำมำเป็นสมำชิกใหม่ในครอบครัวของเรำ
ขอขอบคุณนักอ่ำนทุกท่ำน ทั้งนักอ่ำนแฟนเก่ำดั้งเดิม และนักอ่ำนรุ่นใหม่ๆ ที่เพิ่งท�ำควำมรู้จักกับฮำรูกิ มูรำคำมิ นักเขียนใหญ่ที่เรำภำคภูมิใจน�ำเสนอ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง คุณนพดล เวชสวัสดิ์ ผู้แปล ผู้มีควำมเมตตำต่อก�ำมะหยี่ ตลอดมำ ทัง้ ยังเป็นบุคคลทีช่ กั น�ำหนังสือเล่มนีใ้ ห้สำ� นักพิมพ์ และผู้อ่ำนได้รู้จัก เปลีย่ นภำพ มุมแคบ นิว้ มือทีเ่ ล็บทำสีเขียวมรกตเคลือ่ น ขยับประพรมลงบนแคร่พมิ พ์ กล้องเลือ่ นผ่ำนขึน้ ไปบนหน้ำจอ อีกครัง้ ในนัน้ เป็นภำพโปรแกรมส่งอีเมล ตัวหนังสือสีดำ� ค่อยๆ ปรำกฏขึ้นบนพื้นขำวทีละตัว อ่ำนได้ใจควำมว่ำ
ให้ปรับค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ในกำรพิมพ์ครั้งที่ 2 มำใช้ใน ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ครั้งที่ 3 เสียงจำกล�ำโพงเปลีย่ นไปเป็นเพลง Life In Technicolor ของ Coldplay หมำบู ล ด็ อ กสี น�้ ำ ตำลที่ น อนหมอบใต้ โ ต๊ ะ ส่ ง เสี ย ง ถอนหำยใจดังเฮือก ขอให้มีควำมสุขในกำรอ่ำน ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ กุมภำพันธ์ 59
p.m.
1 ดวงตำก�ำหนดรูปทรงโครงร่ำงของมหำนคร จำกดวงตำวิหครำตรีบนิ สูง เรำมองเห็นฉำกมหำนคร เบือ้ งล่ำงจำกกลำงอำกำศ มองกวำดกว้ำงไกล มหำนคร เหมือนอสุรกำยมหึมำ หรือจะกล่ำวให้ชัด เป็นตัวตน กลุ่มเดียวที่ประกอบขึ้นจำกอวัยวะหลำยหลำกเกี่ยวกอด หลอดโลหิตนับไม่ถ้วน ทอดวำงยำวเหยียดจนสุดปลำย รยำงค์ สูบฉีดเม็ดเลือดแดง ป้อนเลีย้ งไม่หยุดยัง้ ส่งข้อมูล ชุดใหม่จำ่ ยแจก แลกเปลีย่ นกับข่ำวเก่ำพ้นสมัย ส่งสินค้ำ อุปโภคบริโภคไปให้ รับขยะคืนกลับมำ ส่งควำมขัดแย้งใหม่ ออกไป ได้ควำมขัดแย้งเก่ำคืนกลับตำมจังหวะกำรสูบฉีด ทุกส่วนของร่ำงกะพริบวิบวับ ฉำยวำบลุกโพลง และสั่น สะเทือน เที่ยงคืนใกล้เข้ำมำแล้ว จุดสูงสุดของกิจกรรม ผันผ่ำน และกำรเผำผลำญพลังงำนพื้นฐำน สำนชีวิตให้ รอดสืบไปยังไม่รำลด ส่งเสียงเบสแผ่วต�ำ่ เสียงครวญของ มหำนคร เสียงกระหึ่มต่อเนื่องไม่สูงไม่ต�่ำ เสียงหึ่งดัง ต่อเนื่องเหมือนสังหรณ์ บ่งบอกเรื่องใกล้จะมำเยือน สำยตำของเรำเลือกเบือนหำจ้องจุดแสงเจิดจ้ำที่สุด 11 : 56 p.m.
7
เขม้นจ้องไปที่นั่น ดิ่งเงียบเชียบลงไปหำทะเลแสงนีออน สถำนทีน่ ี้ เรียกขำนกันว่ำ ย่ำนบันเทิง จอดิจทิ ลั ขนำดยักษ์ เกำะติดผนังตึกสูง เงียบเชียบสิ้นเสียงเมื่อเที่ยงคืนเยือน มำใกล้ แต่ล�ำโพงเล็กของร้ำนค้ำติดพื้น ส่งเบสสะเทือน เลือ่ นลัน่ กระแทกกระทัน้ ลูกแล้วลูกเล่ำ ศูนย์เกมขนำดใหญ่ คนหนุ ่ ม คนสำวแออั ด ยั ด เยี ย ด เสี ย งอิ เ ล็ ก ทรอนิ ก ส์ หวีดหวิว นักศึกษำมหำวิทยำลัยทะลักออกมำจำกบำร์เหล้ำ สำววัยรุ่นผมย้อมสีสดบำดตำ ขำเล็กเรียวสวยโผล่พ้น มินิสเกิร์ต นักธุรกิจสูทสีเข้มวิ่งข้ำมทำงม้ำลำยลำยทแยง จับรถไฟเทีย่ วสุดท้ำยกลับบ้ำนในเขตชำนเมือง แม้แต่ชว่ ง เวลำนี้ คนเรียกแขกของร้ำนคำรำโอเกะยังคงแผดเสียง เรียกลูกค้ำ รถสเตชันแวกอนสีด�ำมันขลับแล่นเอื่อยผ่ำน ย่ำนนี้ ประหนึง่ จะตรวจตรำเขตปกครองของตน มองผ่ำน กระจกฉำบปรอทสีดำ� เข้ม รถทะมึนเหมือนสัตว์ประหลำด จำกท้องทะเลลึก มีผิวหนังและอวัยวะสุดพิเศษเฉพำะตัว ต�ำรวจหนุ่มสองนำยเดินเท้ำตรวจ หน้ำเครียดขึงขัง แต่ ดู เ หมื อ นว่ ำ ไม่ มี ใ ครสั งเกตเห็ น ย่ ำ นบั น เทิ งเล่ น ตำม กฎกติกำของตัวเองในช่วงกลำงดึกเช่นนี้ ฤดูกำลเป็น ปลำยฤดูใบไม้ร่วง ไม่มีลมกระโชกแต่อำกำศเย็นเยือก วันเก่ำใกล้จะเคลื่อนผันผ่ำนเป็นวันใหม่ เรำเข้ำไปในร้ำนเดนนีย์ ’ส ไม่มอี ะไรสะดุดตำเป็นพิเศษ แต่แสงสว่ำงพอเพียง กำร ตกแต่งและโต๊ะเก้ำอี้ไร้สไตล์ ผังห้องวำงตำมแปลนของ วิศวกรทุกรำยละเอียด เพลงกล่อมหอเปิดแผ่ว พนักงำน 8
ราตรีมหัศจรรย์
ได้รับกำรอบรมให้ปฏิบัติตำมคู่มือพนักงำน ยินดีต้อนรับ สูร่ า้ นเดนนีย์ ’ส อย่ำงเคร่งครัด ทุกอย่ำงในภัตตำคำรแห่งนี้ ดูไร้ชื่อและสับเปลี่ยนแลกที่กันได้ เก้ำอี้เกือบทุกตัวมีผู้ จับจอง สำยตำมองกวำดทัว่ ร้ำน สำยตำของเรำหยุดทีส่ ำวรุน่ นัง่ ข้ำงหน้ำต่ำงด้ำนหน้ำ ท�ำไมต้องเป็นเธอ? ท�ำไมไม่เป็น คนอื่น? ยำกจะบอกได้ ด้วยเหตุผลบำงอย่ำง เธอดึงดูด ควำมสนใจของเรำ เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะสี่ที่นั่ง อ่ำนหนังสือ เสื้อกีฬำสีเทำมีฮู้ด กำงเกงยีนส์ รองเท้ำผ้ำใบสีเหลือง ซีดจำงจำกกำรซักบ่อยครัง้ บนพนักเก้ำอีพ้ ำดเสือ้ แจ๊กเก็ต ทีมโรงเรียน นัน่ ก็เช่นกัน ไม่เฉียดไม่ใกล้คำ� ว่ำใหม่ เธออำจ เป็นนักศึกษำมหำวิทยำลัยปีแรก เพรำะกลิน่ อำยโรงเรียน มัธยมปลำยยังเคลือบเธออยู่ ผมด�ำ เหยียดตรง ตัดสั้น เครือ่ งส�ำอำงน้อยนิด ไม่มเี ครือ่ งประดับ วงหน้ำเล็ก จิม้ ลิม้ แว่นตำกรอบสีด�ำ นำนๆ ครั้ง รอยหยักย่นวิ่งมำชนกัน ที่หัวคิ้ว เธออ่ำนหนังสือด้วยควำมสนใจเต็มที่ สำยตำแทบ ไม่ละไปจำกหน้ำกระดำษ หนังสือปกแข็งเล่มหนำ กระดำษ ห่อปกไว้จนไม่อำจอ่ำนชื่อหนังสือได้ มองจำกกำรเขม้น จ้อง เนือ้ หำในหนังสือน่ำจะหนักหนำสำหัส ไม่เฉียดไม่ใกล้ กำรกวำดสำยตำอ่ำนผ่ำน ดูเหมือนว่ำเธอจะกัดกิน และ ละเลียดเสพรสเชื่องช้ำครำวละบรรทัด บนโต๊ะวำงแก้วกำแฟและที่เขี่ยบุหรี่ ข้ำงที่เขี่ยบุหรี่ วำงหมวกแก๊ปเบสบอลสีน�้ำเงิน ทีมบอสตันเรดซ็อกส์ ตัว B สีแดงสด ขนำดใหญ่น่ำจะใส่หลวมโพรก กระเป๋ำ 11 : 56 p.m.
9
สะพำยหนังสีน�้ำตำลวำงบนเก้ำอี้ข้ำงกำย กระเป๋ำโป่ง ประหนึ่งว่ำข้ำวของในนั้นถูกจับโยนเข้ำไปในนำทีสุดท้ำย เธอเอื้อมมือมำหำถ้วยกำแฟเป็นครั้งครำว ยกขึ้นแตะ ริมฝีปำก ท่ำทำงไม่ดื่มด�่ำไปกับรสชำติ เธอดื่มเพรำะ ถ้วยกำแฟวำงอยูต่ อ่ หน้ำ ดืม่ ตำมบทบำทเป็นลูกค้ำในร้ำน นำนครั้งเหมือนละเมอคิด เธอหยิบบุหรี่เสียบที่ริมฝีปำก จุดไฟด้วยไลเตอร์พลำสติก หรี่ตำ ปล่อยควันพรูออก มำเป็นสำยในอำกำศ วำงบุหรี่ลงบนที่เขี่ย และแล้ว ประหนึง่ ว่ำ อำกำรปวดหัวเคลือ่ นมำใกล้ เธอยกปลำยนิว้ คลึงขมับ เพลงที่เล่นแผ่วๆ คือ โก อะเวย์ ลิตเติล เกิร์ล ของ เพอร์ซี เฟธกับวงออร์เคสตรำ แน่อยู่แล้ว ไม่มีใครสนใจ รับฟัง คนหลำกประเภทเข้ำมำนั่งกินอำหำรและดื่มกำแฟ ในร้ำนเดนนีย์ ’สกลำงดึก แต่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่ง ตำมล�ำพังในร้ำน เธอเงยหน้ำจำกหนังสือเป็นครั้งครำว เหลือบมองเวลำ แต่ท่ำของเธอไม่เหมือนว่ำรอใครอยู่ ไม่ได้กวำดสำยตำมองไปรอบตัว ไม่ได้จอ้ งแน่วนิง่ ทีป่ ระตู ทำงเข้ำ เธอเพียงนัง่ อ่ำนหนังสือ จุดบุหรีส่ บู เป็นครัง้ ครำว และยกถ้วยกำแฟจิบดื่มเหมือนเครื่องจักรกล วำดหวัง ว่ำเวลำจะเคลื่อนผ่ำนไปเร็วกว่ำนี้ ไม่จ�ำเป็นต้องบอก อรุณรุ่งวันใหม่ยังไม่มำเยือนในอีกหลำยชั่วโมงข้ำงหน้ำ เธอหยุดอ่ำนชั่วขณะ จำกหน้ำต่ำงร้ำนชั้นสอง เธอ พอจะมองลงไปยังถนนจอแจเบื้องล่ำง ช่วงเวลำนี้ ถนน ยังเปิดไฟสว่ำง มีผู้คนเดินไปมำ ผู้คนที่มีที่จะไป ผู้คน ที่ไม่มีที่จะไป คนที่มีเป้ำหมำย และคนที่ไม่มีเป้ำหมำย 10
ราตรีมหัศจรรย์
คนที่พยำยำมดึงรั้งเวลำให้หน่วงช้ำ คนที่พยำยำมเร่ง เวลำให้เดินเร็วขึ้น หลังจำกมองถนนอยู่นำน เธอกลั้น ลมหำยใจไปชัว่ ขณะ ถอนหำยใจยำว ก้มหน้ำอ่ำนหนังสือ ต่อ มือเอื้อมไปหยิบถ้วยกำแฟมำจิบ สูบบุหรี่อัดควันสัก สองหรือสำมครั้ง บุหรี่ของเธอไหม้ลำมเลีย เหลือเพียง แท่งเถ้ำสีเทำคงรูปเดิมในที่เขี่ยบุหรี่ บำนประตูไฟฟ้ำเลือ่ นเปิด ชำยหนุม่ ร่ำงผอมแขนขำยำวเดิน เข้ำมำ เสื้อโค้ตสั้นหนังสีด�ำ กำงเกงสีเขียวมะกอกยับย่น รองเท้ำบู๊ตสีน�้ำตำล เส้นผมยำวประบ่ำ ผมยุ่งพันกัน เป็นก้อนบำงหย่อม อำจเป็นได้ว่ำไม่มีโอกำสสระผม หลำยวัน อำจเป็นได้วำ่ เพิง่ มุดลอดพุม่ ไม้ หรืออำจเป็นได้ ว่ำเขำสุขกำยสบำยใจทีห่ วั ยุง่ ร่ำงผอมบำงแลดูสะโอดสะอง มำกกว่ำจะท�ำให้ดูเหมือนขำดอำหำร กล่องเครื่องดนตรี ขนำดใหญ่หอ้ ยหัวไหล่ เครือ่ งเป่ำ ในมือถือถุงทะเลสกปรก อีกใบ ดูเหมือนว่ำจะโป่งพองด้วยโน้ตดนตรีและข้ำวของ กระจุกกระจิก บนแก้มขวำมีรอยแผลเป็นบำดตำ รอยสัน้ ร่องลึก ประหนึง่ ว่ำถูกของมีคมบำดคว้ำน ไม่มลี กั ษณะอืน่ สะดุดตำ เป็นแต่เพียงชำยหนุ่มสุดสำมัญ อำรมณ์ดี ไม่ ฉลำดนัก เหมือนหมำพันทำงข้ำงถนน สำวเสิร์ฟเดินน�ำเขำไปหำที่นั่งที่ด้ำนในของภัตตำคำร เขำเดินผ่ำนสำวรุ่นนั่งอ่ำนหนังสือ เดินผ่ำนไปหลำยก้ำว เท้ำหยุดกึกเหมือนควำมคิดวำบเข้ำมำในหัว จำกนั้น เท้ำเดินก้ำวช้ำๆ ถอยหลัง เหมือนเทปกรอกลับ หยุดยืน ที่โต๊ะของเธอ เขำเอียงหน้ำมอง เพ่งจ้องใบหน้ำเธอ 11 : 56 p.m.
11
พยำยำมทบทวนควำมคิด เวลำผ่ำนไปนำนโข เขำจ�ำ ได้แล้ว ดูเหมือนว่ำเขำเป็นคนประเภทที่ทุกอย่ำงต้องใช้ เวลำยืดยำว สำวรุน่ รับรูก้ ำรยืนจ้องนิง่ ค้ำง เธอเงยหน้ำจำกหนังสือ หยีตำมอง ชำยร่ำงสูง เธอต้องแหงนคอตั้งบ่ำ สำยตำ ประสำนกัน ชำยหนุ่มยิ้มให้ ยิ้มที่ให้ควำมหมำยว่ำเขำ ไม่มีพิษไม่มีภัยใดต่อเธอ “ขออภัยด้วยถ้ำผมจ�ำคนผิด คุณใช่นอ้ งสำวของเอริ อำซำอิ หรือเปล่ำ?” เธอไม่ตอบ มองเขำด้วยสำยตำเดียวกับที่มองไม้พุ่ม กิ่งก้ำนกระเซิงที่มุมสวน “เรำเคยพบกันหนหนึ่ง” เขำกล่ำวต่อ “คุณชื่อ...ยูริ ชื่อเหมือนพี่สำว ต่ำงกันที่พยำงค์หน้ำ” เธอมองจ้องตำ กล่ำวแก้ข้อเท็จจริง “มำริ” เขำยกนิ้วชี้กระดิกตั้งขึ้น “ใช่เลย! มำริ เอริกับมำริ ต่ำงกันที่พยำงค์หน้ำ คุณจ�ำไม่ได้สินะว่ำเรำเคยพบกัน แล้ว” มำริเอียงหน้ำมอง อำจหมำยถึงใช่หรือไม่ใช่ เธอถอด แว่นตำวำงข้ำงถ้วยกำแฟ สำวเสิร์ฟเดินย้อนกลับมำ “คุณมำด้วยกันหรือเปล่ำ คะ?” “ใช่ครับ มำด้วยกัน” สำวเสิร์ฟวำงเมนูลงบนโต๊ะ เขำนั่งตรงข้ำมมำริ วำง กล่องเครื่องดนตรีบนเก้ำอี้อีกตัว อีกอึดใจใหญ่ เขำคิด 12
ราตรีมหัศจรรย์
ได้ว่ำควรถำม “จะรังเกียจไหมถ้ำผมจะนั่งที่นี่สักครู่ กิน เสร็จผมก็ไปแล้ว ผมต้องไปพบใครบำงคน” มำรินิ่วหน้ำมอง “คุณควรพูด ก่อน จะนั่งไม่ใช่หรือ?” เขำเก็บถ้อยค�ำของเธอมำครุ่นคิด “เรื่องที่ผมต้องไป พบใครบำงคนน่ะหรือ?” “ไม่ใช่...” มำริตอบ “อ้อ, คุณหมำยถึงควำมสุภำพ” “อือ” เขำผงกหั ว “คุ ณ พู ด ถู ก ผมควรจะถำมก่ อ นว่ ำ จะรังเกียจหรือเปล่ำถ้ำผมจะนั่งที่นี่ ขอโทษด้วยครับ แต่ ที่นี่แทบไม่มีที่นั่ง แล้วผมก็ไม่รบกวนคุณนำนนัก คุณ รังเกียจหรือเปล่ำ?” มำริยักไหล่ไหวเยือก ให้ควำมหมำยเหมือนว่ำ อยำก ท�ำอะไรก็เชิญ เขำเปิดกำงเมนู นิ่วหน้ำเพ่งจ้อง “คุณไม่กินอะไรหรือครับ?” “ฉันไม่หิว” เขำค�ำรำมในคอ กวำดสำยตำอ่ำนเมนู ปิดกลับ วำง บนโต๊ะ “ทีจ่ ริงผมไม่จำ� เป็นต้องอ่ำนเมนู” เขำกล่ำว “ผม ท�ำท่ำเสแสร้งแกล้งอ่ำนไปยังงั้นเอง” มำรินิ่งไม่พูดจำ “มำที่นี่ ผมไม่กินอย่ำงอื่นนอกจำกสลัดไก่ ทุกครำว ไม่เคยพลำด ถ้ำคุณถำมผมนะ เด็ดที่สุดของเดนนีย์ ’ส จะเป็นสลัดไก่ ผมเคยลองทุกอย่ำงในเมนูมำแล้ว คุณเคย ลองสลัดไก่ของที่นี่หรือยัง?” มำริสั่นหัว 11 : 56 p.m.
13
“ไม่เลวเลย สลัดไก่กบั ขนมปังปิง้ กรอบ มำทีเ่ ดนนีย์ ’ส เมื่อไหร่ ผมสั่งสองอย่ำงนี้เท่ำนั้น” “แล้วท�ำไมคุณเสียเวลำดูเมนู?” ปลำยนิว้ ก้อยของเขำเขีย่ รอยตีนกำ “ก็ลองคิดดูซี ไม่นำ่ เศร้ำเกินไปหรือ ถ้ำเดินเข้ำมำในเดนนีย์ ’ส แล้วสัง่ สลัดไก่ ไปเลยโดยไม่ดเู มนู? แทบจะเป็นกำรป่ำวประกำศบอกโลก ไปเลยว่ำ ‘ฉันมำทีเ่ ดนนีย์ ’สเสมอ เพรำะฉันหลงรักสลัดไก่ ของร้ำนนี้’ ผมก็เลยต้องวำงท่ำเปิดดูเมนู แสร้งท�ำเป็น ตรวจตรำรำยกำรอำหำร ก่อนจะสั่งสลัดไก่ หลังจำก พิจำรณำอำหำรจำนอื่นอย่ำงรอบคอบแล้ว” สำวเสิร์ฟน�ำแก้วน�้ำมำให้ เขำสั่งสลัดไก่และขนมปัง ปิ้งกรอบ “ปิ้งให้กรอบที่สุดเลยนะ” เขำเน้นย�้ำจริงจัง “เกือบไหม้เลย” เขำสั่งกำแฟหลังมื้ออำหำร สำวเสิร์ฟ กดค�ำสั่งลงในอุปกรณ์มือถือ ยืนยันด้วยกำรอ่ำนเสียงดัง ทำนซ�้ำอีกครั้ง “ผมคิดว่ำสุภำพสตรีผู้นี้ต้องกำรกำแฟเพิ่มเติม” เขำ กล่ำว ชี้มือไปยังถ้วยกำแฟของมำริ “ขอบคุณค่ำ จะน�ำกำแฟมำให้ในทันที” เขำมองตำมสำวเสิร์ฟ “คุณไม่ชอบสลัดไก่หรือไง?” “ไม่ใช่เรือ่ งนัน้ ” มำริตอบ “ฉันไม่ยอมกินไก่ ถ้ำออกมำ กินอำหำรนอกบ้ำน” “ท�ำไมไม่?” “โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง ไก่ที่น�ำมำท�ำอำหำรในเครือข่ำย ภัตตำคำร ไก่พวกนีเ้ ลีย้ งด้วยยำแปลกๆ สำรพัด ฮอร์โมน 14
ราตรีมหัศจรรย์
เร่งกำรเจริญเติบโต...ของพวกนัน้ ไก่จะถูกขังในกรงแคบ ห้องมืด ฉีดยำหลำยขนำน อำหำรก็มีแต่สำรเคมี แล้วก็ จับขึ้นสำยพำนล�ำเลียง เครื่องตัดหัว แล้วถอนขน...” “โย่ว!” เขำร้องขัดด้วยรอยยิ้ม รอยตีนกำหยักร่องลึก “สลัดไก่พร้อมค�ำบรรยำยจำกจอร์จ ออร์เวลล์!” มำริหรีต่ ำมอง ไม่อำจบอกได้วำ่ เขำล้อเลียนเธอหรือไม่ “เอำเถอะ” เขำกล่ำว “สลัดไก่ที่นี่ไม่เลว จริงนะ” ทันใด รำวกับเพิ่งรู้ตัวว่ำยังสวมเสื้อโค้ต เขำถอด เสื้อโค้ตหนังออก พับแล้ววำงบนเก้ำอี้ข้ำงตัว ยกมือ มำถูกันบนโต๊ะ เขำสวมสเวตเตอร์เขียวคอพับ ลำยถัก เส้นใหญ่ เหมือนเส้นผม ขนสัตว์ในสเวตเตอร์มีปมผุด หลุดลุ่ยเป็นระยะ เห็นได้ชัดว่ ำเขำไม่ใช่คนประเภทที่ เป็นกังวลกับภำพที่ผู้อื่นมองเห็น “เรำพบกั น ที่ ส ระว่ ำ ยน�้ ำ ของโรงแรม ในชิ น ำงำวะ สองฤดูร้อนก่อน จ�ำได้ไหม?” “อือ” “เพื่อนของผมไปที่นั่นด้วย พี่สำวของคุณก็อยู่ที่นั่น คุณอยู่ที่นั่น ผมอยู่ที่นั่น เรำเพิ่งเข้ำเรียนมหำวิทยำลัย ผมแน่ใจว่ำคุณน่ำจะเรียนปีสอง โรงเรียนมัธยมปลำย จริงไหม?” มำริผงกหัวรับ เค้ำหน้ำไม่สนใจเรื่องนั้น “เพื่อนของผมออกเดตกับพี่สำวของคุณในตอนนั้น เขำพำผมร่วมทำงไปด้วย ออกเดตคู่ เขำขุดตั๋วฟรีของ สระว่ำยน�้ำมำได้สี่ใบ พี่สำวก็พำคุณร่วมทำงมำด้วย คุณ ไม่พูดไม่จำ ใช้เวลำส่วนใหญ่ด�ำผุดด�ำว่ำยในสระว่ำยน�้ำ 11 : 56 p.m.
15
เหมือนโลมำ หลังจำกนั้น เรำเข้ำไปนั่งในห้องน�้ำชำ กิน ไอศกรีมกัน คุณสั่งพีชเมลบำ” มำรินิ่วหน้ำ “ท�ำไมคุณจดจ�ำเรื่องพรรค์นั้นได้ ไม่ ตกหล่น?” “ผมไม่เคยเดตผู้หญิงที่สั่งพีชเมลบำมำก่อน แล้ว ตอนนั้น คุณก็หน้ำตำจิ้มลิ้มน่ำรักดี” มำริมองเขำด้วยสำยตำว่ำงเปล่ำ “โกหก...คุณจ้อง พี่สำวของฉันตลอดเวลำ” “ผมท�ำอย่ำงนั้นหรือ?” มำริตอบด้วยควำมเงียบ “เออ, ผมอำจท�ำแบบนั้น ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่ำง ผมจ�ำได้ว่ำบิกินีของพี่สำวของคุณเล็กจิ๋ว” มำริดงึ บุหรีอ่ อกจำกซอง เสียบเข้ำทีร่ มิ ฝีปำก จุดด้วย ไลเตอร์ “บอกอะไรให้สักอย่ำงนะ ผมไม่ได้พยำยำมปกป้อง เดนนีย์ ’ส นะ แต่ผมแน่ใจว่ำกำรสูบบุหรีท่ งั้ ซอง เลวร้าย กว่ำ ปัญหำที่ อาจจะเกิด จำกกำรกินสลัดไก่จำนเดียว ว่ำไหม?” มำริไขหูไม่รับฟังค�ำถำม “เพือ่ นผูห้ ญิงอีกคนรับปำกว่ำจะออกเดตคูก่ บั พีส่ ำว แต่ เธอป่วยในนำทีสดุ ท้ำย พีส่ ำวก็เลยลำกฉันร่วมทำงไปด้วย ให้ครบคู่” “ดังนั้น คุณเลยเดินทำงไปที่นั่นด้วยอำรมณ์บูด” “แต่ฉันจ�ำคุณได้” “จริงหรือ?” มำริยกปลำยนิ้วแตะแก้มข้ำงขวำ 16
ราตรีมหัศจรรย์
ชำยหนุ่มยกปลำยนิ้วแตะแผลเป็นบนแก้ม “อ๋อ, ไอ้นี่ เอง ตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมขี่จักรยำนเร็วจัด ที่ปลำยเนิน หักเลี้ยวไม่ทัน สูงกว่ำนี้อีกนิ้วเดียว ลูกตำข้ำงนี้ทะลัก ออกจำกเบ้ำ ติง่ หูของผมไถพืน้ ยับเยิน คุณอยำกดูไหม?” มำริขมวดคิ้ว สั่นหัว สำวเสิร์ฟวำงจำนสลัดไก่และจำนขนมปังปิ้งลงบน โต๊ะ รินกำแฟเติมให้มำริ และตรวจสอบกับอุปกรณ์มอื ถือ อีกครั้งว่ำเธอน�ำทุกอย่ำงมำบริกำรครบถ้วน เขำหยิบ มีดและส้อมขึ้นมำ กำรเคลื่อนไหวเรียบลื่นตักกินสลัดไก่ จำกนั้น เขำหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมำ เขม้นมอง หัวคิ้ววิ่ง ชนกัน “ไม่ว่ำผมจะกรีดร้องดังสักแค่ไหน สั่งให้ปิ้งให้กรอบ ที่สุด ผมไม่เคยได้ขนมปังปิ้งเหมือนที่ต้องกำรแม้แต่ครั้ง เดียว เหลือเชือ่ หำเหตุผลมำอธิบำยไม่ได้ ท�ำไมนะ แม้จะ มีกำรทุม่ เทท�ำงำนหนักเยีย่ งคนญีป่ นุ่ วัฒนธรรมสุดไฮเท็ก และแผนกำรตลำดก�ำหนดเครือข่ำยสำขำของร้ำนเดนนีย์ ’ส ยำกขนำดนั้นเชียวหรือ ที่จะปิ้งขนมปังให้เกรียมสุดขีด เหลือเชื่อเลย ว่ำไหม? เรื่องแค่นี้ท�ำไมพวกเขำท�ำไม่ได้? อำรยธรรมมนุษย์เหลือคุณค่ำระดับไหนถ้ำยังปิ้งขนมปัง ให้กรอบเกรียมไม่ได้?” มำริไม่ยอมเล่นด้วย ไม่สำนต่อ “แต่กเ็ ถอะ ตอนนัน้ พีส่ ำวของคุณสวยสด หน้ำหวำน เชียว” เขำพูดออกมำเหมือนว่ำร�ำพึงกับตัวเอง มำริเงยหน้ำขึ้นมอง “ท�ำไมคุณพูดทุกอย่ำงให้เป็น อดีตกำล?” 11 : 56 p.m.
17
“ท�ำไมผม...? หวำ, ถ้ำพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ก็ต้องใช้อดีตกำล ก็แค่นั้น ไม่มีควำมประสงค์เป็นอื่น ผมไม่ได้บอกว่ำตอนนี้เธอไม่สวย หรือเปลี่ยนไป” “เธอยังสวย” “งั้นก็...วิเศษ แต่บอกควำมจริงเลยนะ ผมไม่รู้จัก เอริถึงขั้นสนิทสนม เรำเคยเรียนห้องเดียวกันตอนมัธยม ปลำย ผมเคยพูดกับเธอไม่เกินสองค�ำ จะชัดกว่ำถ้ำจะ บอกว่ำ เธอไม่คิดจะเหลียวมำมองผม” “แต่คุณก็ยังสนใจเธออยู่ จริงไหม?” ชำยหนุ่มถือมีดและส้อมค้ ำงกลำงอำกำศ “สนใจ อืม...น่ำจะเป็นควำมอยำกรู้อยำกเห็นเชิงวิชำกำรเสีย มำกกว่ำ” “ควำมอยำกรู้อยำกเห็นเชิงวิชำกำร?” “ช่ำย, เช่นว่ำ จะรู้สึกอย่ำงไรถ้ำได้ออกเดตกับสำว หน้ำสวยแบบเอริ อำซำอิ? ต้องยอมรับนะว่ำ เธอสวย ระดับขึ้นปกนิตยสำรเลยนะ” “คุณเรียกอย่ำงนั้นว่ำ ความอยากรู้อยากเห็นเชิง วิชาการ? ” “เออ, ท�ำนองนั้น ใช่เลย” “แต่ตอนนั้น เพื่อนของคุณเป็นคนออกเดตกับเธอ แล้วคุณก็เป็นแค่คนร่วมทำงให้เป็นเดตคู่” เขำผงกหัวรับ อำหำรเต็มปำก เขำใช้เวลำนำนเท่ำที่ จ�ำเป็นในกำรเคี้ยวให้ละเอียด “ผมเป็นพวกถ่อมตัว แสงสปอตไลต์ไม่เหมำะกับผมนัก ผมเป็นเพียงแค่ออร์เดิรฟ์ หรือเฟรนช์ฟรำย ผ่ำง! เป็นลูกคู่ 18
ราตรีมหัศจรรย์
ให้นักร้องน�ำ” “ด้วยเหตุนี้ คุณถึงได้จับคู่กับฉัน” “แต่ตอนนั้น คุณก็หน้ำตำจิ้มลิ้มน่ำรักเป็นที่สุด” “คุณมีปมอะไรในบุคลิกภำพทีท่ ำ� ให้ชอบใช้อดีตกำล?” ชำยหนุม่ ยิม้ รับ “ไม่ซี ผมเพียงแค่ถำ่ ยทอดควำมรูส้ กึ อดีตครั้งนั้น ผ่ำนมุมมองของปัจจุบันกำล ตอนนั้นคุณ น่ำรัก จริงๆ นะ แต่คุณก็แทบไม่ได้พูดกับผมเลย” เขำวำงมีดและส้อมลงบนจำน จิบน�ำ้ ซับริมฝีปำกด้วย กระดำษเช็ดปำก “นีเ่ ลย, ในตอนทีค่ ณ ุ ว่ำยน�ำ้ ผมถำมเอริ ว่ำ ‘ท�ำไมน้องสำวของคุณไม่คยุ กับผม ผมมีอะไรผิดปกติ หรือเปล่ำ?’ ” “แล้วเธอตอบว่ำยังไง?” “คุณไม่ใช่คนประเภททีจ่ ะชวนใครคุย แล้วคุณก็แปลก พิลึกไม่เหมือนคนอื่น แม้คุณจะเป็นคนญี่ปุ่น แต่คุณพูด ภำษำจีนบ่อยกว่ำเสียอีก ดังนัน้ ผมไม่ควรเป็นกังวล เธอ ไม่คิดว่ำมีควำมผิดปกติใดๆ ในตัวผม” มำริกดดับบุหรี่ในที่เขี่ย “เป็นจริงใช่ไหม? ที่ว่ำไม่มีอะไรผิดปกติในตัวผมน่ะ” มำรินิ่งคิดชั่วครู่ “ฉันจ�ำไม่ได้ทั้งหมด แต่ฉันไม่คิดว่ำ จะมีอะไรผิดปกติในตัวคุณ” “แหม, ดีจัง ผมชักเริ่มเป็นกังวลแล้วซี ที่จริง ผมมี ควำมผิดปกติในตัว เรื่องสองเรื่อง แต่ควำมผิดปกติ แบบนั้นควรจะเก็บซ่อนไว้ภำยใน ผมไม่โปรดถ้ำควำม ผิดเพีย้ นนัน้ จะโผล่มำให้ทกุ คนพบเห็น โดยเฉพำะอย่ำงยิง่ ในสระว่ำยน�้ำในฤดูร้อน” 11 : 56 p.m.
19
มำริจ้องหน้ำเขำอีกครั้ง ประหนึ่งว่ำจะยืนยันน�้ำหนัก ของแต่ละค�ำในถ้อยบรรยำยของเขำ “ฉันไม่คิดว่ำฉันได้ เห็นควำมผิดปกติใดๆ ที่ซ่อนอยู่ภำยในของคุณในวันนั้น” “โล่งอกไปที” “แต่ฉันก็จ�ำชื่อคุณไม่ได้” “ชื่อผม?” “ชื่อคุณ” เขำสั่ น หั ว “ผมไม่รังเกียจถ้ำคุณจะลืมชื่อผม ชื่ อ สุดสำมัญ ดำษดืน่ เท่ำทีจ่ ะพบในชือ่ คน แม้แต่ผมเองยังรูส้ กึ อยำกจะลืมชื่อตัวเอง ไม่ง่ำยนัก กำรที่จะลืมชื่อตัวเองน่ะ ชื่อคนอื่นๆ แม้แต่ชื่อที่ผมอยำกจะจ�ำ ผมมักจะลืมเสมอ” เขำเหลือบมองออกไปนอกหน้ำต่ำง ประหนึ่งค้นหำ สิ่งที่ไม่ควรหำยไป เขำหันกลับมำจ้องหน้ำมำริอีกครั้ง “เรือ่ งหนึง่ ทีท่ ำ� ให้ผมสงสัยจนถึงวันนี้ ท�ำไมพีส่ ำวของ คุณไม่ยอมลงน�้ำ? วันนั้นก็ร้อนอบอ้ำว และสระว่ำยน�้ำก็ น่ำโดดเสียด้วย” มำริมองหน้ำเขำ สำยตำบ่งบอกว่ำ หมายความว่า คุณไม่เข้าใจเรื่องนั้นเหมือนกันหรือ? “เธอไม่อยำกให้ เครื่องส�ำอำงเลอะเทอะ เห็นได้ชัดอยู่แล้ว อีกอย่ำงหนึ่ง ชุดว่ำยน�้ำแบบนั้นว่ำยน�้ำไม่ได้นี่” “นั่นจริงหรือ?” เขำอุทำนออกมำ “เหลือเชื่อเลยที่ พี่กับน้องต่ำงกันได้ขนำดนี้” “เรำใช้ชีวิตคนละทำง” เขำนิ่งคิด ทบทวนค�ำพูดของเธอก่อนจะกล่ำวออกมำ “ผมสงสัยว่ำจะเกิดผลอย่ำงไรถ้ำคนเรำใช้ชีวิตคนละทำง 20
ราตรีมหัศจรรย์
ยกตัวอย่ำงคุณกับพีส่ ำว เกิดมำมีพอ่ แม่คนเดียวกัน เกิด และโตในบ้ำนหลังเดียวกัน เป็นผู้หญิงทั้งคู่ ท�ำไมคุณ สองคนถึงมีวิถีชีวิตคนละขั้วแบบนี้? ที่จุดไหนของชีวิตที่ เป็นจุดเปลีย่ นให้แยกย้ำยไปคนละทิศ? คนหนึง่ สวมบิกนิ ี ผืนกว้ำงเท่ำธงรำว นอนเอกเขนกข้ำงสระว่ำยน�้ำ ท�ำท่ำ เซ็กซี่ ส่วนอีกคนสวมชุดว่ำยน�้ำชั่วโมงพละของโรงเรียน ว่ำยแหวกน�้ำเหมือนโลมำน้อย...” มำริจอ้ งหน้ำเขำ “คุณขอให้ฉนั อธิบำยให้คณ ุ ทรำบทีน่ ี่ และตอนนี้เลย ใช้ค�ำไม่เกินยี่สิบห้ำค�ำในระหว่ำงที่คุณกิน สลัดไก่?” เขำสั่นหัว “ไม่ครับ ผมเพียงแค่โพล่งพูดสิ่งที่พลัด เข้ำมำในหัว น่ำจะมำจำกควำมอยำกรูอ้ ยำกเห็นหรืออะไร สักอย่ำง คุณไม่จำ� เป็นต้องตอบ ผมเพียงแค่ถำมตัวเอง” เขำก้มหน้ำก้มตำกินสลัดไก่ตอ่ เปลีย่ นใจ บรรยำยต่อ เมื่อเคี้ยวหมดปำก “ผมไม่มีพี่น้อง หญิงหรือชำย ผมเพียงแค่อยำกรู้... นอกจำกหน้ำตำที่มีเค้ำคล้ำยกันแล้ว จุดไหนที่ควำม แตกต่ำงผุดเข้ำมำให้แยกทำงเดินกันคนละทิศ?” มำริเงียบงันในระหว่ำงทีช่ ำยถือมีดและส้อม เหม่อมอง จุดหนึ่งเหนือโต๊ะอำหำร เขำกล่ำวต่อ “ผมเคยอ่ำนเรือ่ งพีน่ อ้ งสำมคนทีโ่ ดนคลืน่ ซัดไปเกยหำดฮำวำย นิทำนปรัมปรำ เรือ่ งเก่ำนำนมำแล้ว ผมอ่ำนตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก ผมอำจจ�ำไม่ได้ทั้งหมดนะ แต่ก็ด�ำเนินไปท�ำนองนี้ พี่น้องสำมคนออกเรือไปหำปลำ พำยุพัด ลอยตุ๊บป่องกลำงทะเลอยู่นำนจนคลื่นซัดมำ 11 : 56 p.m.
21
เกยหำดบนเกำะร้ำง เกำะสวยสุด ต้นมะพร้ำวขึน้ เรียงรำย บนชำยหำด ต้นไม้มีผลสุกงอมหอมกรุ่นห้อยระย้ำ แล้ว ก็มีภูเขำสูงเสียดฟ้ำกลำงเกำะ คืนที่ทั้งสำมไปถึงที่นั่น พระเจ้ำโผล่เข้ำมำในควำมฝัน ‘ลึกเข้ำไปในเกำะ เจ้ำจะ พบหินกลมเกลี้ยงสำมก้อน เจ้ำทั้งสำมกลิ้งหินไปให้ไกล ที่สุดเท่ำที่ปรำรถนำ หินหยุดที่ไหน เจ้ำจะได้ใช้ชีวิตที่นั่น ยิ่งกลิง้ หินขึน้ สูงมำกเท่ำไหร่ เจ้ำก็จะได้เห็นโลกกว้ำงไกล เกินกว่ำที่เจ้ำจะเห็นจำกบ้ำน เจ้ำตัดสินใจเลือกเองว่ำ อยำกจะกลิ้งหินไปไกลแค่ไหน’ ” ชำยหนุ ่ ม จิ บ น�้ ำ เปล่ ำ นิ่ ง ไปชั่ ว ขณะ มำริ ห น้ ำ ตำ เบื่อหน่ำย แต่เห็นได้ชัดว่ำเธอสนใจอยำกฟัง “พอฟังได้ใช่ไหม?” มำริผงกหัวรับ “อยำกฟังต่อจนจบหรือเปล่ำ? ถ้ำคุณไม่สนใจ ผม หยุดเล่ำได้นะ” “ถ้ำไม่ยำวเกินไป” “ไม่ครับ ไม่ยำวเท่ำไหร่ เรื่องง่ำยฟังไม่ยำก” เขำจิบดื่มน�้ำอีกครั้งก่อนจะเล่ำต่อ “พี่ น ้ อ งทั้ ง สำมเดิ น เข้ ำ ไปจนพบหิ น กลมเกลี้ ย ง ก้อนใหญ่ เหมือนที่พระเจ้ำมำเข้ำฝันบอกไว้ ทั้งสำม เริ่มกลิ้งหินจำกที่ เหมือนที่พระเจ้ำแนะน�ำไว้ หินใหญ่ หินหนัก ต้องออกแรงสุดตัวกว่ำจะกลิ้งให้เคลื่อนจำกที่ ไปได้ สำหัสกว่ำนัน้ ตอนทีก่ ลิง้ ขึน้ เนิน น้องชำยคนเล็กสุด ยอมแพ้กอ่ นเพือ่ น ‘ผมพอแค่นี้ ทีน่ ดี่ พี อส�ำหรับผม อยูใ่ กล้ ชำยหำด จับปลำได้ มีทุกอย่ำงที่จ�ำเป็นเลี้ยงชีวิตแล้ว 22
ราตรีมหัศจรรย์
ผมไม่รังเกียจถ้ำผมจะไม่ได้เห็นโลกกว้ำงจำกที่นี่’ พี่ชำย ทัง้ สองกลิง้ หินเคลือ่ นทีต่ อ่ ไป แต่เมือ่ ถึงกลำงทำงภูเขำสูง น้องชำยคนรองหยุดทีน่ นั่ ‘ทีน่ ดี่ พี อส�ำหรับผมแล้ว มีผลไม้ เหลือเฟือ มีทกุ อย่ำงทีจ่ ำ� เป็นเลีย้ งชีวติ แล้ว ผมไม่รงั เกียจ ถ้ำผมจะไม่ได้เห็นโลกกว้ำงจำกที่นี่’ พี่ชำยคนโตกลิ้งหิน ขึน้ เขำ เส้นทำงเล็กแคบและสูงชัน แต่เขำไม่ยอมแพ้ เขำมี น�ำ้ อดน�ำ้ ทนเป็นเลิศ และอยำกจะเห็นโลกให้กว้ำงไกลทีส่ ดุ ดังนัน้ เขำทุม่ เทเรีย่ วแรงทัง้ หมดกลิง้ หินกลมขึน้ เขำต่อไป เขำกลิ้งหินไปนำนหลำยเดือน แทบจะไม่หยุดกินอำหำร ดื่มน�้ำ จนกระทั่งเขำกลิ้งหินขึ้นไปถึงยอดเขำสูง ที่นั่น เขำหยุด และกวำดสำยตำมองโลกรอบข้ำง บัดนี้ เขำ มองเห็นโลกมำกกว่ำผู้อื่น ที่นี่จะเป็นบ้ำนที่เขำจะใช้ชีวิต ไปจนถึงวันสุดท้ำย...ที่นี่ไม่มีหญ้ำ ไม่มีนกบินผ่ำน หำก กระหำย ต้องเลียน�้ำแข็งและน�้ำค้ำงแข็ง ส�ำหรับอำหำร มีเพียงมอสส์ให้เล็มแทะเลีย้ งชีวติ แต่เขำไม่เสียใจ เพรำะ บัดนี้ เขำมองเห็นโลกทั้งโลกแล้ว แม้แต่ทุกวันนี้ หิน กลมเกลี้ยงก้อนใหญ่ของเขำยังสถิตอยู่บนยอดเขำสูงใน ฮำวำย เรื่องเล่ำมีเพียงเท่ำนี้” ควำมเงียบ มำริถำม “ไม่มี นิทำนเรื่องนี้สอนให้รู้ว่ำหรือ?” “สองข้อ น่ำจะใช่นะ เรื่องแรก” เขำกระดิกนิ้วชูขึ้น “คนเรำแตกต่ำงกัน แม้แต่พี่น้องร่วมสำยเลือด และอีก เรือ่ งหนึง่ ” เขำเพิม่ นิว้ อีกนิว้ “...ถ้ำคุณอยำกรูอ้ ะไรสักอย่ำง ถึงขนำด คุณจ�ำเป็นต้องจ่ำยช�ำระเต็มรำคำ” มำริเสนอควำมเห็น “ส�ำหรับฉัน ชีวิตที่น้องสองคน 11 : 56 p.m.
23
เลือก สมเหตุสมผลที่สุด” “นั่นจริง” เขำยอมรับ “ไม่มีใครอยำกเดินทำงไกล ไปจนถึงฮำวำยเพื่อไปเลียน�้ำค้ำงแข็งและกินมอสส์ นั่น แน่อยู่แล้ว แต่พี่ชำยคนโตอยำกรู้ อยำกมองเห็นโลกให้ กว้ำงไกลที่สุดเท่ำที่จะท�ำได้ เขำไม่อำจสะกดข่มควำม อยำกรู้อยำกเห็นนั้นได้ ไม่ว่ำจะจ่ำยช�ำระรำคำแลกมำ มหำศำลสักแค่ไหน” “ควำมอยำกรู้อยำกเห็นเชิงวิชำกำร” “แม่นแท้” มำริ เ ก็ บ เรื่ อ งนี้ ไ ปคิ ด อยู ่ น ำน มื อ ข้ ำ งหนึ่ ง วำงทั บ หนังสือเล่มหนำ “แม้ผมจะถำมด้วยอำกำรสุภำพสุดขีดว่ำ คุณอ่ำน หนังสืออะไร คุณก็คงไม่บอกผม?” “อำจไม่” “ดูหนักนะ” มำริไม่ตอบ “ไม่ ใ ช่ ห นั ง สื อ ไซส์ ป กติ ที่ ผู ้ ห ญิ ง จะบรรทุ ก มำใน กระเป๋ำถือ” มำริยงั เงียบงัน เขำยอมพ่ำย หันกลับไปกินอำหำรต่อ ครำวนี้ เขำทุ่มเทควำมใส่ใจทั้งหมดให้สลัดไก่ กินจน เกลี้ยงจำนโดยไม่มีค�ำพูดขัดจังหวะ เขำใช้เวลำนำนโข เคี้ยวทุกค�ำให้ละเอียด ดื่มน�้ำมำกเป็นพิเศษ เขำขอให้ สำวเสิรฟ์ เติมน�ำ้ ให้หลำยครัง้ เขำกินขนมปังปิง้ ชิน้ สุดท้ำย “บ้ำนของคุณอยู่โน่น...ฮิโยชิ ถ้ำผมจ�ำไม่ผิด” เขำกล่ำว 24
ราตรีมหัศจรรย์
จำนว่ำงเปล่ำเก็บไปแล้ว มำริผงกหัวรับ “คุณไม่มที ำงจับรถไฟเทีย่ วสุดท้ำยได้ ผมคิดว่ำคุณจับ แท็กซี่กลับบ้ำนได้ แต่รถไฟเที่ยวถัดไป กว่ำจะวิ่งก็พรุ่งนี้ เช้ำ” “ฉันเองก็รู้มำกขนำดนั้น” มำริตอบ “แค่สอบทำนให้แน่ใจ” “ฉั น ไม่ รู ้ ว ่ ำ คุ ณ อยู ่ ที่ ไ หน แต่ คุ ณ ก็ ค งพลำดรถไฟ เที่ยวสุดท้ำยเหมือนกัน?” “ไม่ไกล ผมอยู่โคเอนจิ แต่ผมอยู่คนเดียว แล้วคืนนี้ เรำจะซ้อมดนตรีกันจนสว่ำงคำตำ อีกอย่ำงหนึ่ง ถ้ำผม จ�ำเป็นต้องกลับบ้ำน เพื่อนมีรถยนต์” เขำแตะกล่องเครื่องดนตรีเหมือนตบหัวหมำตัวโปรด “วงของเรำซ้ อ มดนตรี ใ นห้ อ งใต้ ดิ น อำคำรใหญ่ ในละแวกนี้ เรำส่งเสียงอึกทึกได้เต็มที่ ไม่มีใครโวยวำย แต่ที่นั่นไม่มีเครื่องท�ำควำมร้อน ช่วงนี้ อำกำศก็คง หนำวเยือก แต่พวกเขำไม่คิดเงิน เรำได้ที่ซ้อมดนตรีก็ ดีโขแล้ว” มำริเหลือบมองกล่องเครื่องดนตรี “ทรอมโบนหรือ?” “จริงด้วย! คุณรู้ได้ไง?” “เหอะ, ฉันรู้ว่ำทรอมโบนหน้ำตำเป็นยังไง” “ก็ จ ริ ง แต่ มี ผู ้ ห ญิ ง อี ก หลำยล้ ำ นคนที่ ไ ม่ รู ้ ว ่ ำ มี เครื่องดนตรีชนิดนี้อยู่ในโลก ว่ ำพวกคุณเธอไม่ได้นะ มิก แจ๊กเกอร์กับเอริก แคลปตันเป็นร็อกสตำร์ไม่ได้ถ้ำ เล่นทรอมโบน แล้วใครเคยเห็นจิมมี เฮนดริกซ์ หรือ 11 : 56 p.m.
25
พี ต ทำวน์ เ ชนด์ ฟ ำดทรอมโบนให้ แ ตกบนเวที บ ้ ำ ง? ไม่มีทำงอยู่แล้ว จะหวดฟำดได้ก็มีแต่กีตำร์ไฟฟ้ำ นี่นะ, ถ้ำเอำทรอมโบนไปฟำดให้หักบนเวที ผู้ชมก็คงหัวเรำะ กันฟันหัก” “แล้วท�ำไมคุณเลือกทรอมโบน?” เขำเทครีมลงในถ้วยกำแฟที่เพิ่งมำถึง ยกขึ้นจิบ “ตอนโน้น ผมยังเรียนมัธยมต้น ผมซื้อแผ่นเสียง แจ๊ส ชื่อ ‘บลูส์-เอ็ตต์’ จำกร้ำนแผ่นเสียงมือสอง แผ่น ลองเพลย์เก่ำ จ�ำไม่ได้วำ่ ท�ำไมถึงซือ้ มำ ผมไม่เคยฟังเพลง แจ๊สมำก่อน แต่เพลงแรกในหน้ำ A ชื่อเพลง ไฟฟ์ สปอต แอฟเตอร์ ดาร์ก สุดยอดไปเลย เคอร์ติส ฟูลเลอร์เล่น ทรอมโบน ครั้งแรกที่ผมได้ยินเพลงนี้ ผมรู้สึกว่ำตัวโน้ต หล่นเกรียวกรำวออกจำกดวงตำ นีเ่ ลย ผมคิดในใจ นีไ่ ง, เครื่องดนตรีของผม ทรอมโบนกับผม จับคู่ผูกข้อมือกัน ด้วยชะตำลิขิต” ชำยหนุม่ ฮัมท่อนแรกของ ไฟฟ์ สปอต แอฟเตอร์ ดาร์ก “ฉันรู้จักเพลงนี้” มำริกล่ำว “จริงน่ะ?” หนุ่มงุนงง มำริฮัมอีกท่อนต่อให้ “คุณรู้ได้ยังไง?” เขำถำม “มีกฎหมำยห้ำมไว้ด้วยหรือ?” เขำวำงถ้วยกำแฟลง ส่ำยหน้ำไปมำช้ำๆ “ไม่ห้ำม ไม่มี แต่เหลือเชื่อจริงๆ ผมไม่คิดว่ำจะมีผู้หญิงคนไหน เคยได้ยินเพลง ไฟฟ์ สปอต แอฟเตอร์ ดาร์ก...ก็เถอะ, เคอร์ติส ฟูลเลอร์ เล่นจนผมขนลุก จุดประกำยให้ผม 26
ราตรีมหัศจรรย์
อยำกเล่นทรอมโบน ผมยืมเงินจำกพ่อ ซื้อเครื่องดนตรี มือสอง สมัครเข้ำวงดุริยำงค์ของโรงเรียน ตอนที่เรียน มอปลำย ผมเล่นสนุกกับเพื่อนๆ ตอนแรกก็เล่นแบ็กอัป ให้วงร็อก เหมือนทำวเออร์ ออฟ พำวเวอร์ คุณรู้จัก ทำวเออร์ ออฟ พำวเวอร์ หรือเปล่ำ?” มำริสั่นหัว “ช่ำงเหอะ นั่นเรื่องอดีตเมื่อครั้งเป็นเด็ก ตอนนี้ ผม เล่นเพลงแจ๊สอย่ำงเดียว มหำ’ลัยของผมอำจไม่มอี ะไรเด่น แต่วงดนตรีเข้ำขั้นสุดยอด” สำวเสิรฟ์ เดินมำเติมน�ำ้ เย็นให้ เขำยกมือห้ำม เหลือบ มองนำฬิกำ “ได้เวลำต้องไปแล้ว” มำริไม่พูดอะไร สีหน้ำ แล้วใครห้ามคุณด้วย “แต่ก็แหงอยู่แล้ว คนอื่นๆ มำไม่เคยตรงเวลำ” มำริไม่มีควำมเห็นต่อเรื่องนั้นเช่นกัน “เฮ้, กล่ำวทักทำยพี่สำวของคุณแทนผมด้วย” “คุณท�ำเองได้...ไม่ใช่หรือ? คุณรูเ้ บอร์โทรทีบ่ ำ้ น ฉันจะ ทักทำยแทนคุณได้ยงั ไง ฉันไม่รชู้ อื่ ของคุณเสียด้วยซ�ำ้ ไป” เขำนิ่งคิดเรื่องนั้น “สมมติว่ำผมโทรไปที่บ้ำนของคุณ แล้วเอริรับสำย จะให้ผมคุยเรื่องอะไรกับเธอ?” “ขอร้องให้เธอช่วยจัดงำนวันคืนสูเ่ หย้ำ คุณคงคิดอะไร ได้สักอย่ำง” “ผมไม่ใช่คนช่ำงคุย ตั้งแต่เล็กจนโตมำแล้ว” “ฉันว่ำคุณพูดมำกเอำกำร” “ถ้ำคุยกับคุณ ผมคล้ำยจะพูดคุยได้คล่องปำก” “ถ้ำคุยกับฉัน คุณ คล้ายจะ พูดคุยได้คล่องปำก” เธอ 11 : 56 p.m.
27
ทวนซ�้ำไม่ตกหล่น “แต่ถ้ำเป็นพี่สำวของฉัน คุณพูดไม่ ออก?” “เป็นเช่นนั้น” “เพรำะว่ำมีควำมอยำกรู้อยำกเห็นเชิงวิชำกำรมำก?” สงสัยอยู่เหมือนกัน สีหน้ำของเขำบ่งบอกอย่ำงนั้น อ้ำปำกจะพูด แล้วเปลีย่ นใจ ปิดปำกลง สูดลมหำยใจยำว เข้ำปอด หยิบบิลจำกโต๊ะ คิดเลขในใจ “ผมจ่ำยส่วนของผมนะ คุณช่วยรวมจ่ำยให้ด้วย” มำริผงกหัว เขำเหลือบมองเธอ หันไปมองหนังสือเล่มหนำ อึกอัก ลังเลก่อนจะกล่ำวออกมำ “ผมรู้ว่ำไม่ใช่ธุระกงกำรอะไร ของผม แต่มีปัญหำอะไรหรือเปล่ำ? เถียงกับแฟนหรือ เถียงกับทำงบ้ำน? ผมหมำยควำมว่ำ ต้องระเห็จออกมำ นั่งหง่ำวคนเดียวทั้งคืน...” มำริหยิบแว่นมำสวม จ้องหน้ำเขำ ควำมเงียบลอยฟ่อง ระหว่ำงกลำงคนทั้งสอง เข้มข้นและเย็นเยือก เขำยกมือ สองข้ำงเสมอไหล่ ประหนึ่งจะบอกว่ำ ขออภัยที่เจือก “ผมจะแวะกลับมำหำที่นี่ หำอะไรรองท้องตอนตีห้ำ” เขำกล่ำว “ถึงตอนนัน้ ก็คงหิวอีกรอบ หวังว่ำคงได้เจอคุณ อีกครั้ง” “ท�ำไม?” “อืม, สงสัยอยู่เหมือนกัน” “เพรำะคุณเป็นห่วงฉันหรือไง?” “นั่นส่วนหนึ่ง” “เพรำะว่ำคุณอยำกกล่ำวทักทำยกับพี่สำวของฉัน?” 28
ราตรีมหัศจรรย์
“นั่นก็เป็นอีกส่วนเล็กๆ เหมือนกัน” “พีส่ ำวของฉันไม่รคู้ วำมแตกต่ำงระหว่ำงทรอมโบนกับ เครื่องปิ้งขนมปัง แต่แค่มองปรำดเดียว เธอแยกแยะได้ ระหว่ำงกุชชีกับปรำดำ เรื่องนั้นฉันแน่ใจ” “ทุกคนมีสนำมรบส่วนตัว” เขำกล่ำวด้วยรอยยิ้ม เขำหยิบสมุดจดจำกกระเป๋ำเสือ้ โค้ต เขียนด้วยปำกกำ ลูกลื่น ก่อนจะฉีกแผ่นกระดำษยื่นส่งให้เธอ “เบอร์โทรมือถือของผม โทรหำถ้ำมีเรื่อง เอ้อ, คุณมี มือถือหรือเปล่ำ?” มำริสั่นหัว “คิดอยูแ่ ล้วว่ำไม่ม”ี เขำกล่ำว ท่ำทำงประทับใจเหลือล้น “ผมมีสงั หรณ์ แน่ใจเลยนะ ‘พนันได้เลย เธอไม่ชอบมือถือ’ ” ชำยหนุ่มลุกขึ้นยืน สวมเสื้อโค้ตหนัง เขำหยิบกล่อง ทรอมโบนมำถือ ใบหน้ำเรื่อยิ้มตอนกล่ำวออกมำ “แล้ว เจอกัน” มำริผงกหัวรับ ใบหน้ำไร้ควำมรู้สึก สำยตำไม่มอง แผ่ น กระดำษเบอร์ โ ทรศั พ ท์ เธอเลื่ อ นมำวำงข้ ำ งบิ ล กลั้นหำยใจนิ่งชั่วครู่ ยกมือเท้ำคำง ก่อนจะก้มลงอ่ำน หนังสืออีกครั้ง เบิร์ต บำคำรัคขับขำน ดิ เอพริล ฟูลส แว่วแผ่วเบำในภัตตำคำร
11 : 56 p.m.
29