เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2560 © ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิทธิ์ภำษำไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ. 2560
A SLOW BOAT TO CHINA
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน Haruki Murakami สร้อยสุดา ณ ระนอง นพดล เวชสวัสดิ์
เขียน
บรรณาธิการ บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ
จินตนำ เวชสวัสดิ์ อธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง มณฑำ มัญชุนำกร ศรรวริศำ เมฆไพบูลย์ ชุลีพร วุ่นบ�ำรุง
ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร
พงศธร โชลิตกุล ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนำ ปำนอรุณ ชัยลักษณ์
แปล
CHUGOKU YUKI NO SUROU BOTO by Haruki Murakami Copyright © 1983 Haruki Murakami All rights reserved. Originally published in Japan by CHUOKORON-SHINSHA, INC., Tokyo Thai translation rights arranged with the Haruki Murakami through THE SAKAI AGENCY and SILKROAD AGENCY. พิมพ์ครั้งที่ 1 : พฤษภำคม 2560 กำรจัดพิมพ์ครั้งก่อนหน้ำ : มิถุนำยน 2550 (ส�ำนักพิมพ์แม่ไก่ขยัน) ISBN 978-616-7591-63-6 รำคำ 200 บำท
จัดพิมพ์โดย : ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนำยก 31 ธัญบุรี ปทุมธำนี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสำร : 02 996 1514 Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com
พิมพ์ที่ : ห้ำงหุ้นส่วนจ�ำกัด ภำพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�ำบลบำงขนุน อ�ำเภอบำงกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสำร : 02 879 9153 Homepage : http://www.parbpim.com
จัดจ�ำหน่ำยทั่วประเทศโดย : บริษัทเคล็ดไทย จ�ำกัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ำมวัดรำชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสำร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com
เรือล่องไปแช่มช้ำ หนทำงไกลมิใช่ปัญหำ เรื่องสั้นชุดสุดท้ำย
ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ พฤษภำคม 2560
ค�ำเตือน : แม้กำรอ่ำนเรือ่ งสัน้ จะเป็นกำรเดินชมสวนช่วงสัน้ ๆ แต่ควำมส�ำรำญนัน้ ยำว
ค�าน�าผู้แปล หลำยคนเชื่อว่ำเรื่องสั้นกับนวนิยำยเรื่องยำวให้ควำม รู้สึกในกำรอ่ำนแตกต่ำงกัน เรื่องยำวจะมีผืนผ้ำใบแผ่นใหญ่ ขึงตึงให้ระบำยสีสัน แต้มแต่งตัวละครให้กระโดดโลดเต้น ได้สุดเหวี่ยง ส่วนเรื่องสั้นเป็นแต่เพียง ‘มุขเด็ด’ ที่แฝงกำย เงียบเชียบมำสะกิดท้ำยทอยให้ขนลุกซู่แล้วหนีหน้ำจำกไป ร�่ำๆ จะเชื่ออย่ำงนั้นอยู่แล้ว จนกระทัง่ นักสืบเอกชนได้รบั กำรว่ำจ้ำงให้ตำมหำใบหูของ มนุษย์แกะที่หำยไป หรือจะเป็น ‘คนจีนที่ข้ำพเจ้ำเคยรู้จัก’ กำรตัดเล็มสนำมหญ้ำสุดพิถีพิถันครั้งสุดท้ำยในชีวิต เออนะ, ชี วิ ต ประจ� ำ วั น จะด� ำ เนิ น ไปอย่ ำ งไร...ถ้ ำ มี ป้ำยำกจนเกำะบนหลัง ติดตัวไปทุกที่ เกำะให้ทุกผู้ทุกคน ได้เห็น และอื่นๆ อีกหลำยเรื่อง บรรยำกำศและกลิ่นอำย ‘มูรำคำมิ’ ยังอวลอยู่ทั้งเล่ม หลำกเรื่อง หลำยรส ระหว่ำงทีอ่ ำ่ นรวมเรือ่ งสัน้ เหลียวมองข้ำมไหล่ดว้ ย เผือ่ จะมีปำ้ เกำะหลังสักคน
สารบัญ
เรือเชื่องช้ำสู่เมืองจีน ........................................... 9 เรื่องเล่ำ ‘ป้ำยำกจน’ ........................................... 39 โศกนำฏกรรมเหมืองถ่ำนหินนิวยอร์ก ................. 69 แถลงกำรณ์จิงโจ้ .................................................. 89 สนำมหญ้ำสุดท้ำยในบ่ำยนัน้ ............................... 110 สุนขั ตัวน้อยของเจ้ำหล่อนในผืนดิน ................... 140 ถนนสีเขียวในซิดนีย์ .......................................... 183
ผมใคร่จับจอง ตระกองกอดคุณไว้นำนเนิ่น เดินเรือเชื่องช้ำสู่เมืองจีน ปล่อยให้ชู้รักของคุณ ร�่ำไห้ริมฝั่งไกลโพ้น แฟรงก์ โลสเสอร์ นักแต่งเพลงละครบรอดเวย์ เขียนเพลงนี้ ไว้ ในปี 1945
วลี ‘เรือเชื่องช้ำสู่เมืองจีน’ มีที่มำจำกโต๊ะโป๊กเกอร์ บรรยำยภำพคนเล่นเสียจนหน้ำมืด เสียจนแทบหมดเนื้อหมดตัว เพรำะกำรเดินเรือสู่เมืองจีน มองว่ำเป็นกิจกรรมเชื่องช้ำ กินเวลำยำวนำน “พ่อเปลี่ยนเสียงเปรยในวงไพ่ ให้เป็นเพลงรักแสนหวำน” ซูซำน โลสเสอร์, บุตรี กล่ำวไว้ ในหนังสือประวัติของบิดำ
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล
1 ผมพบคนจีนคนแรกเมื่อไหร่นะ? เช่นนัน้ เลย, นักโบรำณคดีของผมเริม่ ปัดแปรง ลอกอดีต ของผมทีละชั้น ติดป้ำยหมำยเลข จัดแยกประเภท และ ท�ำกำรวิเครำะห์ เอำละ, ได้ผลอย่ำงไร? พบเจอกันครัง้ แรกเมือ่ ไหร่? เท่ำที่ ผมจ�ำได้ คลับคล้ำยคลับคลำ น่ำจะอยู่ในช่วงระหว่ำง 1959 หรือ 1960 ปีไหน เมื่อไหร่ มีสำระส�ำคัญด้วยหรือ? กล่ำว ชี้ชัด ไม่มีเลย ปี 59 และ 60 เป็นเพียงแฝดทึ่มสวมเสื้อผ้ำ สุดเฉิ่มเหมือนกัน แม้ผมจะนั่งยำนย้อนอดีต ผมก็คงไม่อำจ แยกแยะชี้ชัดได้ แม้จะเลอะเลือนขนำดนั้น ผมยังไม่ยอม พ่ำย เปิดหลุมให้กว้ำงขึ้น เติมภำพนั้นด้วยรำยละเอียด เล็กจิ๋วเท่ำที่จะค้นพบ ทุกเศษเสี้ยวของควำมทรงจ�ำ เอำละ, ผมแน่ ใจได้ว่ำเป็นปีที่จอห์นสันดวลก�ำปั้นกับ แพตเตอร์สัน ชิงเข็มขัดรุ่นเฮฟวี่เวต ซึ่งก็หมำยควำมว่ำ ผมจะต้องย้อนไปค้นหนังสือพิมพ์รวมอดีต ข่าวในขวบปี ได้ ค�ำตอบชี้ชัด หมดข้อกังขำ เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
9
ในตอนเช้ำ ผมขีจ่ กั รยำนตรงไปยังห้องสมุดท้องถิน่ ข้ำง ประตูหน้ำ ด้วยเหตุผลใดไม่มีผู้ ใดทรำบได้ มีเล้ำไก่เล็กๆ ลูกเจี๊ยบห้ำตัวจิกกินอำหำร หำกไม่ใช่มื้อเช้ำค่อนสำย ก็คง เป็นมื้อเที่ยงก่อนเวลำ วันฟ้ำโปร่งอำกำศสดใส ก่อนจะเข้ำ ห้องสมุด ผมนัง่ ทีข่ อบทำงเท้ำข้ำงลูกเจีย๊ บ จุดบุหรีส่ บู ผมก้ม ลงมองลูกเจีย๊ บคร�ำ่ เคร่งจิกอำหำร เหมือนหนังเงียบโบรำณ ที่จ�ำนวนเฟรมต่อวินำทีน้อยเกินไป บุหรี่หมดมวน เกิดควำมเปลี่ยนแปลงในตัวผมอีกครั้ง ใครจะไปรู้ว่ำท�ำไมจึงเกิดขึ้น? ประมวลค่ำเท่ำที่เป็น ตัวตน ใหม่ของผม...ลูกเจี๊ยบทั้งห้ำ บุหรี่อีกมวน ได้ตัวตนใหม่เลย แถมด้วยค�ำถำมสองข้อ ข้อหนึ่ง ใครกันหนาจะมาสนใจว่าผมพบคนจีนคนแรก เมื่อไหร่? และข้ อ สอง ได้ ป ระโยชน์ โพดผลใดถ้ า จะกางแผ่ หนังสือพิมพ์รวมอดีต ข่ำวในขวบปี บนโต๊ะห้องอ้างอิง ในวันอากาศสดใสแบบนี้? ค�ำถำมชัน้ ดี ผมจุดบุหรีอ่ กี มวน ย้อนกลับมำหำจักรยำน โบกมืออ�ำลำลูกไข่...เอ้อ...ลูกไก่และข้อมูลโบรำณ นกโผบิน เป็ น ไทแก่ ตั ว ไม่ เ มำมั ว หลงชื่ อ ฉั น ใด ควำมทรงจ� ำ ก็ พึ ง ปลอดวันที่ก�ำกับฉันนั้น เป็ น เช่ น นั้ น ควำมทรงจ� ำ ส่ ว นใหญ่ ข องผมไม่ มี วั น ที่ ก�ำกับ กำรร�ำลึกไม่เฉียดใกล้ผลรวมของควำมทรงจ�ำทัง้ หมด ไม่อำจไว้เนื้อเชื่อใจถ้ำในบำงครำว ผมจะพยำยำมน�ำไปใช้ เป็นเกณฑ์วัดพิสูจน์อะไรสักอย่ำง แต่ว่ำ ผมพยำยำมจะ พิสูจน์เรื่องใดกัน? ในเมื่อกำรด�ำรงอยู่เลอะเลือนของผม 10
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
ก็ยังกินได้น่า วะ, เรือ่ งนัน้ โผล่มำจำกที่ ไหนกัน? จวบจนทุกวันนี้ ผมยัง ไม่อำจคำดเดำที่มำที่ ไปได้ เดำเอำว่ำผมน่ำจะฝันถึงอำหำร กลำงวัน เวลำผ่ำนไปสองทศวรรษ วลีนั้นยังสะท้อนไปมำ ในห้วงควำมคิด เอาเหอะ, ปัดฝุ่นทิ้งไป ก็ยังกินได้น่า จำกถ้อยค�ำนั้น น่ำจะเป็นต้นตอที่ผมน�ำมำคิดถึงกำร ด�ำรงอยู่ ในฐำนะมนุษย์ และเส้นทำงที่ทอดยำวไปข้ำงหน้ำ ควำมคิ ด หลำกหลำยประดำมี ข องคนเรำมุ ่ ง หน้ ำ ไปยั ง จุดเดียว...ควำมตำย กำรวำดภำพควำมตำย อย่ำงน้อยก็ ส�ำหรับตัวผมเอง เป็นทฤษฎีบทที่ค่อนข้ำงเลอะเลือน และ เมื่อพูดถึงควำมตำย ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่ำง สะกิดให้ผม ย้อนนึกไปถึงคนจีน
2 มี โรงเรียนจีน โรงเรียนประถมส�ำหรับคนจีนบนเนินเขำ ห่ำงไกลจำกอ่ำว (ขออภัย, ผมจ�ำชื่อโรงเรียนไม่ได้แล้ว ผม ก็เลยเรียกแค่โรงเรียนจีนชัน้ ประถม) ผมต้องเดินทำงไปทีน่ นั่ เพื่อเข้ำสอบวัดควำมสำมำรถ หำกนับโรงเรียนประถมอื่นๆ โรงเรียนจีนอยู่ไกลที่สุด และผมเป็นเพียงคนเดียวในชั้นที่ ต้องเดินทำงไปสอบที่นั่น ควำมผิดพลำดคลำดเคลื่อนของ กำรลงทะเบียน รับสมัครสอบ? อำจเป็นได้ เพื่อนทุกคนไป 12
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
สอบในโรงเรียนในละแวกบ้ำนทั้งสิ้น โรงเรียนจีนนี่นะ? ผมถำมทุกคนที่ผมรู้จัก ไม่มี ใครทรำบเรื่องโรงเรียนจีน มีเพียงแค่ว่ำ เดินทำงทำงรถไฟครึ่งชั่วโมง ย้อนไปในยุคนั้น ผมยังไม่รู้เรื่องกำรออกส�ำรวจ ไม่เคยนั่งรถไปเที่ยวที่ ไหนๆ ตำมล�ำพัง ดังนั้น กำรเดินทำงไปยังโรงเรียนจีนแทบจะ เรียกได้ว่ำมุ่งหน้ำไปยังปลำยขอบโลกทีเดียว โรงเรียนจีนที่ปลำยขอบโลก เช้ำวันอำทิตย์ สองสัปดำห์ถัดมำ ผมตกอยู่ ในภำวะ ตระหนก เหลำดินสอนับสิบแท่ง ห่ออำหำรกลำงวันและ รองเท้ำแตะสวมในชั้นเรียนเก็บเข้ำไว้ ในกระเป๋ำนักเรียน พลำสติกตำมข้อก�ำหนด วันแดดจ้ำ อุ่นไปหน่อยส�ำหรับ ฤดูใบไม้ร่วง แต่แม่ก็ ให้ผมสวมสเวตเตอร์ทับอีกชั้น ผม ขึ้นรถไฟเอง ยืนประจ�ำกำรที่ประตูไปตลอดทำง ตำมอง ออกไปนอกหน้ำต่ำง ผมไม่อยำกลงผิดสถำนี ผมพบโรงเรี ย นจี น โดยไม่ ต ้ อ งดู แ ผนที่ ที่ พิ ม พ์ อ ยู ่ ห ลั ง บัตรเลขที่นั่งสอบ เท่ำที่ต้องท�ำ ก็แค่เดินตำมหลังนักเรียน ฝูงใหญ่ที่มีรองเท้ำแตะและกล่องอำหำรกลำงวันบรรจุอยู่ ในกระเป๋ำนักเรียน อำจจะสิบหรือร้อยคน เดินขึน้ เนินสูงชัน ภำพที่น่ำประทับใจยิ่ง ไม่มีกำรผลักไสเตะถีบ ไม่มีกำรดึง หมวกแก๊ปเด็กตัวเล็กกว่ำ ทุกคนดุ่มเดินเงียบเชียบ เหมือน กำรสำธิตกำรเคลื่อนไหวไม่รู้จบที่ยังไม่อำจลงควำมเห็นระบุ ชี้ชัดได้ ปีนขึ้นเนินสูง เหงื่อกำฬไหลย้อยใต้เสื้อสเวตเตอร์ จนชุ่ม เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
13
ตรงกันข้ำมกับภำพที่ผมวำดไว้ ในใจ โรงเรียนจีนไม่ได้ แตกต่ำงไปจำกโรงเรียนของผม แท้จริงแล้ว สะอำดกว่ำมำก ช่องทำงเดินยำวเหยียดทึบทึม อำกำศอับ...ภำพที่วิ่งพล่ำน อยู่ในหัวของผมในสองสัปดำห์ทผี่ ำ่ นมำเป็นแต่เพียงภำพวำด ให้น่ำกลัวไปเอง เดินผ่ำนประตูรั้วหรูหรำ ผมเดินไปตำม แผ่ น หิ น ปู โ ค้ ง ไปหำประตู ห น้ ำ อำคำรเรี ย นที่ มี ส ระน�้ ำ ใส สะท้อนแสงระยิบระยับของแดดเก้ำโมงเช้ำ ตลอดแนว หน้ำอำคำรมีไม้ยืนต้นเรียงรำยเป็นแถว แต่ละต้นติดป้ำย บอกชื่อต้นไม้เป็นภำษำจีน อักษรบำงตัวผมพออ่ำนออก อีกส่วนหนึ่งไม่กระดิก ทำงเข้ำเปิดสู่สนำมหญ้ำกลำงอำคำร ที่ มุมสนำมมีรูปปั้นครึ่งท่อนของคนส�ำคัญสักคน มีที่วั ด ปริมำณน�้ำฝน และบำร์เดี่ยว ผมถอดรองเท้ำที่ทำงเข้ำอำคำรตำมค�ำสั่งของครู เดิน เข้ำไปนั่งในห้องตำมค�ำสั่ง ห้องเรียนสว่ำง โต๊ะนักเรียน มีฝำเปิดปิดสี่สิบตัวเรียงกันเป็นแถว แต่ละตัวติดก�ำกับด้วย บัตรเลขประจ�ำตัวผู้สมัครสอบ โต๊ะของผมอยู่แถวหน้ำ ติด หน้ำต่ำง ผมเดำเอำว่ำผมน่ำจะมีคะแนนต�่ำสุด กระดำนด�ำสีเขียวใหม่เอี่ยมอ่อง โต๊ะครูมีกล่องชอล์ก และแจกันปักดอกเบญจมำศสีขำว ทุกอย่ำงสะอำดหมดจด ภำพไร้ ที่ ติ ข องควำมเป็ น ระเบี ย บ ไม่ มี ภ ำพเขี ย น ไม่ มี เรียงควำมติดกระจำยซ้อนทับกันบนบอร์ด อำจเป็นไปได้ ว่ ำ โรงเรี ย นเก็ บ กวำดให้ เ กลี้ ย งเกลำเพื่ อ ไม่ ใ ห้ พ วกเรำ เสียสมำธิในกำรท�ำข้อสอบ ผมนั่งประจ�ำที่ น�ำกล่องดินสอ และแผ่นรองเขียนจัดเรียงบนโต๊ะ ยกมือเท้ำคำง หลับตำลง เวลำผ่ำนไปเกือบสิบห้ำนำที ครูคุมสอบเดินเข้ำมำใน 14
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
ห้อง ถือข้อสอบหอบใหญ่กอดมำในวงแขน เขำยังไม่แก่ เกินสี่สิบ แต่เดินกะเผลก มืออีกข้ำงถือไม้เท้ำไม้เชอร์รี เนื้อหยำบท�ำลวกๆ เหมือนของที่ระลึกขำยบนยอดเขำให้ นักเดินป่ำซือ้ ติดมือไปใช้งำน อำกำรกะเผลกไม่เปลีย่ นจังหวะ ท�ำให้ควำมสนใจพุ่งไปที่ ไม้เท้ำมำกยิ่งขึ้น สำยตำสี่สิบคู่ จ้องจับอยู่ที่ผู้คุมสอบ กล่ำวให้ชัด จับจ้องอยู่ที่กระดำษ ข้อสอบในอ้อมแขน ในห้องเงียบสงัด ผู้คุมสอบเดินขึ้นมำบนยกพื้น วำงข้อสอบลงบนโต๊ะ ทิง้ ไม้เท้ำพิงข้ำงโต๊ะ มองกวำดไปรอบห้องว่ำนักเรียนนัง่ ครบ ทุกโต๊ะ ไอออกมำเบำๆ มองนำฬิกำข้อมือ จำกนั้น สองมือ จับขอบโต๊ะ คล้ำยจะยึดไว้ ไม่ ให้ร่ำงล้มฟำด เงยหน้ำมอง ไปที่มุมเพดำนห้อง ควำมเงียบสงัด สิบห้ำวินำทีผำ่ นไป ไม่มเี สียงใด เด็กนักเรียนนัง่ ตัวเกร็ง กลั้นลมหำยใจนิ่ง สำยตำจ้องมองกองข้อสอบ ผู้คุมสอบ ขำกะเผลกจ้องมองมุมเพดำน เขำสวมชุดสูทสีเทำอ่อน เชิ้ตขำว เน็กไทไม่เหลือลวดลำยและสีสันพอจะบ่งบอกได้ อีกแล้ว เขำถอดแว่นตำ เช็ดเลนส์ดว้ ยผ้ำเช็ดหน้ำ เชือ่ งช้ำ พิถีพิถัน ก่อนจะสวมกลับคืน “ฉันจะเป็นผู้คุมสอบวันนี้” ชำยผู้นั้นกล่ำวในท้ำยที่สุด “ทันทีที่พวกเธอได้รับข้อสอบ ขอให้วำงคว�่ำหน้ำลงบนโต๊ะ อย่ำได้พลิกขึ้นมำ มือสองข้ำงวำงบนตัก เมื่อใดที่ฉันให้ สัญญำณ ‘เริ่ม’ เธอจะพลิกข้อสอบและเริ่มท�ำได้ เมื่อถึง เวลำอีกสิบนำทีจะสิ้นสุดกำรสอบ ฉันจะให้สัญญำณ ‘อีก สิบนำทีหมดเวลำ’ ถึงเวลำนั้น ขอให้ตรวจข้อสอบให้ถี่ถ้วน เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
15
ว่ำไม่มีข้อผิดพลำดใดๆ เมื่อฉันบอกว่ำ ‘หยุด’ ขอให้พลิก กระดำษค�ำตอบคว�่ำหน้ำ วำงมือลงบนโต๊ะ เข้ำใจหรือไม่?” ควำมเงียบสงัด เขำมองนำฬิกำอีกครั้ง “ในเมือ่ เรำมีเวลำเหลืออีกสิบนำทีกอ่ นเริม่ ท�ำข้อสอบ ฉัน อยำกจะพูดคุยกับพวกเธอ ขอให้ปล่อยตัวตำมสบำย” เสียงระบำยลมหำยใจเฮือก เฮือก ดังหลำยครั้ง “ฉันเป็นครูคนจีน ฉันสอนอยู่ที่นี่” คนจีนคนแรกที่ผมเคยพบ! หน้ำตำเขำไม่เหมือนคนจีน แต่ผมจะไปรูอ้ ะไร? ผมรูด้ ว้ ย หรือว่ำคนจีนหน้ำตำเป็นอย่ำงไร? “ในห้องเรียนนี้” เขำกล่ำวต่อ “นักเรียนชำวจีนเรียน หนักเหมือนพวกเธอ...พวกเธอก็รู้ว่ำจีนกับญี่ปุ่นเป็นประเทศ เพื่อนบ้ำน หำกประสงค์จะให้ทุกคนมีควำมสุข เพื่อนบ้ำน จะต้องผูกสัมพันธ์เป็นมิตรกัน นั่นจริงหรือไม่?” ควำมเงียบ “แน่อยู่แล้ว หลำยสิ่งหลำยอย่ำงของสองประเทศมี ควำมละม้ำยคล้ำยกัน อีกหลำยอย่ำงแตกต่ำงกัน บำงเรือ่ ง เรำเข้ำใจกัน บำงเรื่องก็เข้ำใจกันไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่วิถีปกติ ระหว่ำงเธอกับเพื่อนพ้องดอกหรือ? แม้จะเป็นเพื่อนกัน บำงเรื่องเรำก็ ไม่อำจท�ำควำมเข้ำใจได้ แต่ถ้ำเธอพยำยำม อีกสักหน่อย เธอก็พอจะผูกมิตร สนิทกับเพื่อนได้ นั่นเป็น สิ่งที่ฉันเชื่อ แต่ถำ้ เรำต้องกำรท�ำเช่นนั้น เรำจะต้องเริ่มต้น ด้วยควำมนับถือกันและกัน...นี่เป็นก้ำวแรก” 16
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
ควำมเงียบ “ยกตัวอย่ำงเช่น สมมติวำ่ มีเด็กคนจีนหลำยต่อหลำยคน เดินทำงไปยังโรงเรียนของพวกเธอ ไปสอบที่ โรงเรียนของ เธอ เหมือนที่พวกเธอมำนั่งโต๊ะเรียนของเด็กคนจีน ขอให้ ลองคิดเรื่องนี้ เก็บไปคิดให้ดี” อืม “สมมติวำ่ เช้ำวันจันทร์ พวกเธอกลับเข้ำห้องเรียน เธอ เดินไปนั่งโต๊ะของเธอ แล้วเห็นอะไร? มีรอยขีดรอยเขียน เต็มไปหมด ใต้เก้ำอี้มีหมำกฝรั่งแปะอยู่ รองเท้ำแตะสวมใน ห้องเรียนข้ำงหนึ่งหำยไป พวกเธอจะคิดยังไง?” ควำมเงียบ “ยกตัวอย่ำงที่เธอ” เขำชี้มำที่ผม คนที่คะแนนต�่ำสุด “...เธอจะมีควำมสุขหรือ?” ทุกคนในห้องมองผมเป็นตำเดียว ผมหน้ำแดงฉำน สั่นหัวไปมำ “เห็นหรือยัง?” เขำหันกลับไปหำชัน้ เรียนอีกครัง้ สำยตำ ของนักเรียนทุกคู่เบือนกลับไปหน้ำชั้น “พวกเธอจักต้องไม่ ขีดเขียนโต๊ะเรียนให้เป็นรอย หรือแปะหมำกฝรั่งไว้ ใต้เก้ำอี้ หรือเปิดค้นโต๊ะเรียน เข้ำใจหรือไม่?” ควำมเงียบ “เด็กคนจีนพูดจำฉำดฉำนเมื่อตอบค�ำถำมของคุณครู” ครับผม เสียงตอบสี่สิบเสียง กล่ำวตำมจริง สำมสิบเก้ำเสียง ปำกของผมยังอ้ำไม่ขึ้น “เช่นนั้น, เงยหน้ำ หัววำงบนบ่ำ ไหล่ผึ่งผำย” เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
17
เรำเงยหน้ำขึ้น อกพองพร้อมเพรียง “ภำคภูมิ” * ยี่สิบกว่ำปีผ่ำนไป ผมลืมกำรสอบครั้งนั้นไปเสียสนิท เท่ำทีจ่ ำ� ได้ นักเรียนเดินเงียบเชียบ ต่อหำงกันเป็นสำยขึน้ เนิน และคุณครูคนจีนผู้นั้น และนั่นเป็นวิถีที่ช่วยให้ผมวำงหัว บนบ่ำ ยืดอกผึ่งผำยด้วยควำมภำคภูมิ
3 เมืองทีผ่ มเรียนมัธยมปลำยเป็นเมืองท่ำ ดังนัน้ ก็พบเห็น คนจีนมำกหน้ำหลำยตำ ใช่วำ่ คนจีนจะหน้ำตำแตกต่ำงไปจำก พวกเรำ ใช่ว่ำคนจีนจะมีลักษณะพิเศษเฉพำะตัว พวกนั้น ต่ำงไปจำกเรำเท่ำที่จะเป็นไปได้ แต่มองในแง่หนึ่ง พวกเขำ ก็เหมือนเรำ เมื่อเก็บมำคิดโดยละเอียดถึงตัวตนแต่ละคน ลักษณะเฉพำะตัวของคนเรำมักจะเลยไกลไปเกินกว่ำกำร จ�ำแนกประเภท หรือกำรหว่ำนแหตีตรำในต�ำรำเล่มไหนๆ มี เ ด็ ก คนจี น หลำยคนในชั้ น เรี ย นของผม บำงคนได้ คะแนนดี บำงคนก็ไม่ มีทงั้ พวกสดใสร่ำเริง และคนเงียบขรึม ไม่พดู ไม่จำ คนหนึง่ อำศัยอยู่ในบ้ำนกว้ำง สนำมใหญ่แทบจะ เป็นรำชวัง อีกคนอยู่ในบ้ำนห้องเดียว ไร้แสงอำทิตย์สอ่ ง มีทกุ ระดับเท่ำทีจ่ ะคิดขึน้ มำได้ ผมไม่ใช่คนแย้มยิม้ ผูกมิตรกันเถิด ดังนั้น จะจีนหรือญี่ปุ่น ไม่มีควำมแตกต่ำงใดส�ำหรับผม 18
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
อย่ำงไรก็ตำม สิบปีผันผ่ำนไป มีเพื่อนคนจีนคนหนึ่ง โผล่มำทักทำย ผมคงจะยังไม่พูดถึงคนนั้นในตอนนี้ เปลี่ยนฉำกกลับไปที่ โตเกียวเสียก่อน คนจีนคนถัดไป ไม่นบั เพือ่ นคนจีนในโรงเรียนมัธยมปลำย ทีผ่ มแทบไม่ได้พดู คุยด้วย จะเป็นสำวจีนขีอ้ ำยทีผ่ มพบในตอน ท�ำงำนพิเศษในช่วงฤดูใบไม้ผลิของกำรเรียนมหำวิทยำลัย ปีสอง เธออำยุสิบเก้ำเหมือนผม สำวร่ำงเล็กกะทัดรัด หน้ำหวำน เรำท�ำงำนด้วยกันตลอดสำมสัปดำห์ ในช่วงปิดภำค เธอขยันขันแข็งอย่ำงน่ำอัศจรรย์ ใจ ผมท�ำหน้ำที่ของผม สุดควำมสำมำรถ แต่ทุกครำวที่ผมแอบมอง ดูเหมือนว่ำ กำรท�ำงำนหนักของเธอกับกำรท�ำงำนหนักของผมเป็นสัตว์ คนละเผ่ำพันธุ์ ผมหมำยควำมว่ำ ถ้ำเปรียบเทียบกับตัวผม ผมจะคิดว่ำ ‘ถ้ำแกจะลงมือท�ำอะไรสักอย่ำง ก็น่ำจะท�ำให้ ดีที่สุด’ แต่เมื่อหันไปมองเธอ แรงขับของเธอเข้มข้นจัดจ้ำ ถึงขั้นเจำะเข้ำไปหำรำกเหง้ำของมนุษยชำติเลยทีเดียว แม้ จะแทนค่ำด้วยค�ำอธิบำยได้ ไม่ง่ำยนัก ผมรู้สึกว่ำแรงขับ ของเธอเร่งร้อนกระหืดกระหอบประหนึง่ ว่ำ กำรด�ำรงอยู่ใน โลกนีแ้ ขวนห้อยด้วยเส้นด้ำยเรียวบำงเส้นเดียว คนส่วนใหญ่ ไม่อำจท�ำงำนไล่ตำมหลังเธอได้ทัน ร่วมงำนกันไม่นำน จะ เสียสติโบกมือขวักไขว่ด้วยควำมวุ่นวำยใจ มีเพียงคนเดียว ที่ร่วมงำนกับเธอได้จนถึงที่สุด นั่นก็คือ ผม แม้จะท�ำงำนเคียงบ่ำเคียงไหล่กันนำน เรำไม่เคยพูดกัน ผมเคยลองชวนคุยสองสำมหน แต่เธอไม่มีทีท่ำว่ำสนใจ กำรสนทนำ ผมก็เลยถอยห่ำง ครำวแรกสุดที่เรำนั่งคุยกัน เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
19
เป็นเรื่องเป็นรำว จะเป็นช่วงสัปดำห์ที่สองของกำรท�ำงำน ร่วมกัน เช้ำวันนี้ ในช่วงครึ่งชั่วโมงแรก เธอขวัญกระเจิง ตื่นตระหนก ซึ่งไม่ ใช่ลักษณะนิสัยที่เคยเห็นมำ ต้นตอเป็น แต่เพียงกำรท�ำงำนผิดพลำด ข้ำมขัน้ ตอน ควำมผิดของเธอ ควำมรับผิดชอบในหน้ำที่ของเธอ หำกต้องกำรชี้ชัด จำก มุ ม มองของผม เรื่ อ งปกติ สุ ด แสนจะธรรมดำ นิ่ ง ค้ ำ ง ผิดจังหวะ ปิ๊ง! ใครๆ ก็พลำดกันได้ แต่ไม่ใช่เธอ รอยร้ำว เพียงนิด...แตกเปรียะขยำยใหญ่เป็นหุบเหว เธอนิ่งค้ำง ตัวแข็ง ไม่อำจขยับตัวเคลื่อนได้ ภำพชวนสังเวช เหมือน เรือจมเชื่องช้ำกลำงทะเลค�่ำคืนมืดมิด ผมละมื อ จำกงำนที่ ท� ำ จู ง มื อ เธอมำนั่ ง ลงบนเก้ ำ อี้ แกะปลำยนิ้วก�ำแน่นของเธอออกทีละนิ้ว บังคับให้เธอดื่ม กำแฟร้อน จำกนั้น ผมบอกเธอว่ำไม่ ใช่เรื่องใหญ่ โตอะไร ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล ไม่มีควำมเสียหำยใดๆ ที่จะแก้ ไข ไม่ได้ เพียงแค่ทำ� งำนนัน้ ตัง้ แต่ตน้ ท�ำใหม่อกี รอบ งำนก็ไม่ได้ เชือ่ งช้ำล้ำหลังคนอืน่ ถึงแม้จะเสร็จช้ำกว่ำคนอืน่ ก็ไม่มี ใคร ลำกไปตัดหัว เธอเบิง่ ตำมอง ไร้ประกำย แต่กผ็ งกศีรษะรับ เมื่อจิบกำแฟร้อนไประยะหนึ่ง อำกำรของเธอสงบลงบ้ำง “ฉันขอโทษด้วย” เธอกระซิบตอบ เที่ยงวัน เรำคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ และตอนนั้นเองที่ เธอบอกว่ำ เธอเป็นคนจีน ที่ท�ำงำนของเรำเป็นโกดังเก็บหนังสือคับแคบมืดทึมของ ส�ำนักพิมพ์เล็กๆ ในเขตบังเคียว กลำงเมืองโตเกียว ล�ำรำง น�้ำโสโครกไหลผ่ำนข้ำงโกดัง งำนง่ำย น่ำเบื่อ วุ่นวำย เรำ 20
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
รับใบค�ำสั่ง บ่งบอกว่ำต้องขนหนังสือใดกี่เล่ม ขนไปวำง รอท่ำที่หน้ำประตูโกดัง เธอจะมัดห่อหนังสือ สอบทำนกับ รำยกำรสินค้ำคงคลัง งำนมีเพียงเท่ำนั้น ไม่มีเครื่องท�ำ ควำมร้อนในโกดัง เรำจึงจ�ำต้องท�ำงำนพล่ำนวุ่นวำยเพื่อ ไม่ ให้บั้นท้ำยแช่แข็ง บำงครำว หนำวจัดจนผมคิดว่ำคง ไม่เลวร้ำยไปกว่ำกำรใช้พลั่วโกยหิมะที่สนำมบินแองเคอเรจ ในอะแลสกำ พักเทีย่ งวัน เรำจะออกจำกโกดังไปหำอำหำรร้อนๆ ใส่ทอ้ ง ผิงเตำให้อนุ่ ตลอดชัว่ โมงพัก เพือ่ ย้อนกลับเข้ำมำหนำวเหน็บ ในโกดังอีกรอบ กล่ำวให้ชัดเจน วัตถุประสงค์เดียวของ เรำก็คือ กำรแช่ควำมอุ่นให้น�้ำแข็งละลำย หลังจำกภำวะ ขวั ญ กระเจิ ง ของเธอผ่ ำ นพ้ น ไปแล้ ว เรำเริ่ ม พู ด คุ ย กั น ทีละน้อยทีละนิด ค�ำพูดของเธอมำครำวละเศษ ทยอยมำ ทีละเสี้ยว แต่ไม่นำนนัก ผมก็พอจะสำนต่อสร้ำงภำพขึ้นมำ ได้ พ่อของเธอมีธรุ กิจน�ำเข้ำขนำดเล็กที่โยโกฮำมำ ส่วนใหญ่ จะเป็นกำรน�ำเข้ำเสื้อผ้ำลดรำคำจำกฮ่องกง แม้เธอจะมี เชื้อสำยจีน เธอเกิดในญี่ปุ่น ไม่เคยไปเยือนฮ่องกงหรือ แผ่นดินใหญ่จีน หรือไต้หวัน ยิ่งไปกว่ำนั้น เธอเรียนใน โรงเรียนญีป่ นุ่ มิใช่โรงเรียนจีน แทบจะพูดภำษำจีนไม่ได้ แต่ ภำษำอังกฤษแตกฉำน เธอเข้ำเรียนมหำวิทยำลัยสตรีเอกชน ในโตเกียว หวังว่ำสักวันจะประกอบอำชีพเป็นล่ำม ระหว่ำง นั้น เธอพักอยู่ ในห้องเช่ำกับพี่ชำยในโคมะโงเมะ หรือหำก จะยืมค�ำพูดของเธอมำใช้ เธอจับพลัดจับผลูไปอยู่กับพี่ชำย เธอคุยกับพ่อไม่รู้เรื่อง นั่นเป็นภำพรวมทั้งหมดที่ผมทรำบ เรื่องรำวของเธอ เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
21
ช่วงสองสัปดำห์ ในเดือนมีนำคม ฝนตกกระหน�่ำไม่ลืมหู ลืมตำ เย็นวันสุดท้ำยของกำรท�ำงำน หลังจำกไปรับค่ำจ้ำง จำกฝ่ำยบัญชี อึกอักลังเลอยู่ชั่วครู่ ผมชวนเพื่อนร่วมงำน ชำวจีนไปเที่ยวดิสโกเธคในชินจูกุ ใช่ว่ำผมคิดจะจีบเธอ ผม มีเพื่อนหญิงที่คบหำดูใจกันมำตั้งแต่เรียนมัธยมปลำย (หำก ต้องกำรควำมจริง เรำใกล้จะแยกย้ำยกันไปคนละทิศละทำง แล้ว) สำวจีนคิดครู่เดียว “แต่ฉันไม่เคยเต้นร�ำ” “ไม่มีปัญหำ” ผมตอบ “ใช่จะเป็นกำรเต้นบอลรูมเสีย เมื่อไหร่ ก็แค่ยักย้ำยส่ำยตำมท�ำนองเท่ำนั้นเอง ใครๆ ก็ ท�ำได้” แรกสุด เรำไปกินเบียร์กบั พิซซ่ำ ไม่ตอ้ งท�ำงำนอีกต่อไป แล้ว ไม่มี โกดังหนำวยะเยือก ปลอดโปร่งโล่งอกเป็นที่สุด! ผมพูดจ้อมำกกว่ำปกติ เธอหัวเรำะเสียงใส จำกนั้น เรำ เข้ำดิสโกเธค เต้นร�ำอยู่สองชั่วโมง ที่นั่นอุ่นสบำย และ สุดสวย ลูกบอลกระจกส่งแสงวิบวับกระจำยทั่วห้อง กลิ่น ก�ำยำนคละคลุง้ วงฟิลปิ ปินส์เล่นซำนทำนำทัง้ ชุด เรำเต้นร�ำ จนเหงื่อท่วมโชก นั่งพักให้หำยเหนื่อยด้วยเบียร์อีกแก้ว เมื่อเหงื่อแห้ง เรำลุกขึ้นไปเต้นต่อ ในแสงหลำกสีวับวำบ แลบแปลบปลำบ เธอดูเหมือนจะเป็นคนใหม่ ไม่เหลือเค้ำ สำวโกดังคลังสินค้ำขี้อำยคนนั้นที่ผมเคยรู้จัก และเมื่อเธอ จับเค้ำท�ำนองเพลงได้แล้ว ดูเธอจะสุขสนำนชื่นมื่น เรำเต้นร�ำกันจนหมดแรง ออกจำกคลับแห่งนั้น อำกำศ ค�ำ่ คืนเดือนมีนำคมสุกปลัง่ แต่ยงั เหลือควำมหนำวเยือกของ 22
เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
ฤดูใบไม้ผลิ เรำยังร้อนระอุจำกกำรออกแรงขนำดหนัก เรำ ก็เลยเดินไร้จุดหมำย สองมือล้วงกระเป๋ำ เรำแวะหยุดที่ อำร์เขด ซื้อกำแฟติดมือ เดินจิบกันต่อไป ยังเหลือช่วง ปิดภำคอีกครึ่งหนึ่ง เรำอำยุเพิ่งสิบเก้ำ หำกมี ใครชี้มือ สั่งกำร เรำสองคนก็น่ำจะเดิน เดินไปจนถึงแม่น�้ำทำมะ สี่ทุ่มยี่สิบ เธอบอกว่ำต้องกลับบ้ำนแล้ว “ฉันต้องกลับ ให้ถึงบ้ำนก่อนห้ำทุ่ม” น�้ำเสียงของเธอแทบจะเป็นกำร ขอโทษขอโพย “ค่อนข้ำงเคร่งครัดนะ” ผมเสนอควำมเห็น “พี่ชำยของฉันคิดว่ำเขำเป็นผู้พิทักษ์ คุ้มครองดูแลฉัน แต่ฉนั ก็ไม่มอี ะไรต้องบ่นโวยวำย เพรำะเขำเป็นคนให้หลังคำ คลุมหัวฉัน” จำกวิธีที่เธอพูด ผมบอกได้วำ่ เธอรักพี่ชำย “อย่ำลืมรองเท้ำแก้วนะ” ผมหยอกเย้ำ ขยิบตำให้ “รองเท้ำแก้ว?” ห้ำหรือหกก้ำวถัดมำ เธอหัวเรำะเสียงใส “โอ, คุณหมำยถึงซินเดอเรลลำน่ะหรือ? ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ ลืม” เรำเดินขึน้ บันไดสถำนีชนิ จูกุ นัง่ บนม้ำยำวบนชำนชำลำ “นี่...นี่...” ผมกล่ำว “คุณคิดว่ำผมควรจะได้เบอร์ โทร ของคุณหรือเปล่ำ? เรำจะได้ ไปเทีย่ วด้วยกัน สนุกสุดเหวีย่ ง แบบนี้อีก” เธอกัดริมฝีปำก บอกหมำยเลขโทรศัพท์ ผมจดหมำยเลข บนแถบไม้ขีดไฟของดิสโกเธค รถไฟมำเทียบชำนชำลำ ผม ส่งเธอขึ้นรถ เรำกล่ำวรำตรีสวัสดิ์ ขอบคุณ, สนุกจริงๆ แล้วเจอกัน บำนประตูปิด รถไฟแล่นออกไป ผมจุดบุหรี่ มองรถไฟสำยอิเคะบุกโุ ระทีค่ อ่ ยเลือนลับไปตรงสุดชำนชำลำ เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
23
เกี่ยวกับผู้เขียน
ต� ำ นำนกล่ ำ วไว้ ว ่ ำ ในวั น ที่ อ ำกำศอบอุ ่ น ช่ ว งฤดู ใ บไม้ ผ ลิ ปี ค.ศ. 1978 ขณะดูเบสบอลอยู่ ฮำรูกิ มูรำคำมิ ก็เกิดแรงบันดำลใจ ในงำนเขี ย นนิ ย ำยเล่ ม แรกที่ ต ่ อ มำได้ ชื่ อ ว่ ำ สดั บ ลมขั บ ขาน (Hear the Wind Sing) หลั ง จำกนั้ น งำนเขี ย นของเขำ ประสบควำมส� ำ เร็ จ ได้ รั บ ควำมนิ ย มอย่ ำ งรวดเร็ ว ได้ รั บ กำร จัดแปลกว่ำ 40 ภำษำทั่วโลก เขำออกผลงำนอย่ำงสม�่ำเสมอ ทั้ง นวนิยำย เรื่องสั้น ควำมเรียงและบทควำมสำรคดี ฮำรูกิ มูรำคำมิ เกิดที่เมืองเกียวโต เมื่อปี ค.ศ.1949 ใน ช่วงวัยเด็กที่เมืองโกเบ พ่อของเขำเป็นพระนักบวช ส่วนแม่เป็น ลูกสำวพ่อค้ำในเมืองโอซำกำ ทั้งสองเป็นครูสอนวิชำวรรณกรรม ญี่ปุ่น มูรำคำมิได้รับอิทธิพลจำกวัฒนธรรมตะวันตกมำตั้งแต่เด็ก โดยเฉพำะดนตรีและวรรณกรรม เขำเติบโตพร้อมกับกำรอ่ำน ผลงำนของนักเขียนอเมริกนั มำกมำย เช่น เคิรต์ วอนเนกัต (Kurt Vonnegut) และริชำร์ด โบรติกัน (Richard Brautigan) ผลงำน ของเขำแตกต่ ำ งจำกนั ก เขี ย นญี่ ปุ ่ น คนอื่ น ๆ เนื่ อ งจำกอิ ท ธิ พ ล ตะวันตกนี้นั่นเอง
หากการเขียนนวนิยายเป็นเหมือนการปลูกป่า การเขียนเรื่องสั้นก็เป็นเหมือนการท�าสวน การท�างานทั้งสองแบบเกื้อหนุนเติมเต็มซึ่งกัน ก่อให้เกิดทัศนียภาพอันสมบูรณ์ซึ่งผมให้คุณค่าเป็นอย่างสูง
ฮารูกิ มูราคามิ
เกี่ยวกับผู้แปล
สร้อยสุดา ณ ระนอง อำชีพสอนหนังสือ จบตรีภำษำญี่ปุ่นจำกอักษรศำสตร์ จุฬำฯ ไปต่อโทที่ ม.เคโอ ญีป่ นุ่ จบปริญญำเอกจำก ม.Tokyo University of Foreign Studies หรือเด็กไทยรูจ้ กั ในนำมโตเกียวไกได ใช้ชวี ติ ในละแวกโตเกียวรำว 8 ปี คิดว่ำโตเกียวเป็นเสมือนบ้ำนอีกหลังหนึง่ จึงกลับไปเยีย่ มญำติ (เพือ่ นๆ และคุณครู) เมือ่ เวลำและโอกำสเป็นใจ สนใจเรียนรูว้ ฒ ั นธรรมญีป่ นุ่ ท�ำงำนแปลหนังสือบ้ำงประปรำย ชอบ เล่นโยคะและท่องเที่ยวนอกเทศกำล
นพดล เวชสวัสดิ ์ เริ่มท�ำงำนแปลตั้งแต่ปี 2526 มีผลงำนแปลรวม 312 เล่ม
ผลงานรวมเรื่องสั้นโดยฮารูกิ มูราคามิ ที่แปลเป็นภาษาไทยแล้ว
เส้นแสงที่สูญหาย เราร้องไห้เงียบงัน (Firefly, Barn Burning and other stories) มูรำคำมิยังคงสั่นสะเทือนคนอ่ำนให้สั่นไหว เยียบเย็น และนิ่งอึ้ง รวมทัง้ ทิง้ ปริศนำท้ำทำยให้คนอ่ำนขบคิดได้อย่ำงไม่รจู้ บ ตัวหนังสือ ของเขำยังคงคว้ำนหลุมอันเว้ำแหว่งในจิตใจของเรำให้ลึกลงไป ลึ ก ลงไป เพื่ อ ที่ จ ะพบว่ ำ ควำมมื ด มิ ด ในก้ น บึ้ ง ของจิ ต ใจเรำนั้ น ปลอบโยนและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรำเสมอมำ
ค�าสาปร้านเบเกอรี (The Second Bakery Attack) ไปบุกปล้นร้ำนเบเกอรีเพือ่ ถอนค�ำสำป ติดตำมคดีชำ้ งหำยกับชำย ผูข้ ำยเอกภำพในเครือ่ งใช้ ในครัว เป็นพยำนต่อควำมรักและควำม สัมพันธ์คลุมเครือระหว่ำงพี่ชำยกับน้องสำว ติดตำมชีวิตตอนต่อ ของตัวเอกในนิยำยเรือ่ ง ‘พินบอล 1973’ แอบอ่ำนบันทึกของชำยผู้ เขียนไดอำรีทกุ วันตลอด 22 ปี และต�ำนำนอันเป็นปฐมบทแห่งนิยำย เรื่องยำว ‘บันทึกนกไขลำน’ ของผู้เขียนคนเดียวกัน
ปีศาจแห่งเล็กซิงตัน (Lexington Ghosts) ไปสุดขอบโลกกันอีกครัง้ ไปหลงกลมนต์ของปีศำจทีเ่ ต้นระบ�ำอยูบ่ น บทเพลงแจ๊สและควำมตำย ไปส�ำรวจดินแดนมนุษย์นำ�้ แข็งอันแสน หนำวเย็นแห่งขั้วโลกใต้ ไปปะทะคลื่นยักษ์ริมฝั่งทะเลชำยฝั่งของ จังหวัดเล็กๆ ห่ำงไกลผู้คน ปีศำจเขียวที่ โผล่มำให้ตระหนกอกสั่น ขวัญแขวน พำเรำทะลวงสูค่ วำมเงียบงันของมำยำคติแห่งผูค้ น น�ำ เรำไปรู้จักกับควำมสูญเสียในห้องที่ โล่งเปล่ำกว้ำงกลวง
ลึกลับ.โตเกียว.เรื่องสั้น. (Tokyo Mysterious Story Collection) เรื่ อ งรำวลึ ก ลั บ หลำยระดั บ หลำกควำมเข้ ม ข้ น ควำมบั ง เอิ ญ ชวนฉงน กำรติดตำมคนหำยสำบสูญ บ้ำงไปแล้วไปลับ บ้ำงไปแล้ว พบตัวกลับมำ เกิดอะไรขึ้นเมื่อชื่อและนำมสกุลหนีหำยไปจำก ควำมทรงจ�ำ ค�ำสำปของบิดำทีท่ ำ� ให้บตุ รชำยไม่อำจปักใจรักหญิงใด ในทันที จนกระทั่งก้อนหินรูปไตเข้ำมำเขย่ำหลำยสิ่งหลำยอย่ำง
ทีวีพีเพิล (TV People) เรือ่ งรำวประหลำดมำกบ้ำงน้อยบ้ำงของผูค้ นหลำกหลำย จำกปลำย ปำกกำของนักเล่ำเรือ่ งผูเ้ อกอุ ฮำรูกิ มูรำคำมิ จะเชิญท่ำนไปพบกับ ชำยผู้มีทีวีพีเพิลมำหำในเย็นวันอำทิตย์ สดับฟังชำยชู้เมียชำวบ้ำน ผูม้ นี สิ ยั พูดคนเดียวรำวกับอ่ำนบทกวี รับทรำบเบือ้ งลึกเบือ้ งลับของ มิสเตอร์คลีนที่ทุกคนชื่นชม สัมผัสชะตำกรรมสำวน้อยผู้ปลุกควำม หืน่ กระหำยของบุรษุ รอบตัว จะเป็นเช่นไรถ้ำคูห่ มัน้ กลำยเป็นผีที่ ไม่ ดิบเพียงร่ำง หำกยังเผยควำมรู้สึกดิบๆ ติดตำมกิจวัตรของหญิง ผู้ขยำยขอบเขตชีวิตจำกกำรนอนไม่หลับ ไม่มี ใครน�าหน้าบนม้าหมุน (Dead Heat on a Merry-Go-Round) เรำมีระบบวงทำงโคจรที่เรียกว่ำชีวิตของเรำ ที่เรำจะสำมำรถ สอดตัวเข้ำไปอยู่ได้พอดี แต่ระบบที่วำ่ นี้ก็บังคับควบคุมตัวเรำเอง ด้วยในเวลำเดียวกัน ช่ำงละม้ำยคล้ำยคลึงกับม้ำหมุน เพียงหมุน ไปในที่ที่ถูกก�ำหนดด้วยควำมเร็วที่ถูกก�ำหนด ไปไหนก็ ไม่ได้ ลงก็ ไม่ได้ เปลีย่ นขีต่ วั ใหม่ก็ไม่ได้ ไม่แซงหน้ำใคร และไม่ถกู ใครแซงหน้ำ แต่ถงึ อย่ำงนัน้ ดูเหมือนพวกเรำก็ยงั คงอยูบ่ นม้ำหมุนนัน้ ควบตะบึง ขับเคี่ยวคู่แข่งในจินตนำกำรอย่ำงดุเดือดสูสี
วันเหมาะเจาะส�าหรับจิงโจ้ (A Perfect Day for Kangaroos) รวมเรือ่ งสัน้ หลำกหลำยควำมยำว ไปดูลกู จิงโจ้เพิง่ เกิดใหม่ ไปเจอ สำวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์เช้ำวันฟ้ำใสเดือนเมษำยน สัมผัสควำมง่วง ที่ ไม่เข้ำใครออกใคร นั่งแท็กซี่ที่มีคนขับเป็นแวมไพร์ ควำมรุ่งเรือง และล่มสลำยของขนมทงกำริยำคิ ควำมอัตคัดรูปชีสเค้ก และอื่นๆ อีกมำกมำย รวมทั้งกำรลงชั้นใต้ดินของห้องสมุดลึกลับ ไปพบกับ มนุษย์แกะหนึ่งเดียวคนนั้น
อาฟเตอร์เดอะเควก (after the quake) หกเรื่องรำวหลังโลกขยับตัว เกิดขึ้นในเดือนกุมภำพันธ์ หลังจำก เหตุกำรณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่หนึ่งเดือน ตัวละครหลักจำกทั้ง หกเรื่ อ งดู ค ล้ำ ยจะไม่ มี ส ่ ว นเกี่ ย วข้ อ งกั บ กำรสู ญ เสี ย ทว่ ำ เมื่ อ ผิวเปลือกปริแตก รอยแผลลึกที่เคยสมำนสนิทจึงเผยอเปิดอีก ครั้ง ลึกลงไปในบำดแผล อดีตที่คลับคล้ำยว่ำจะผ่ำนพ้นกลับ ปรำกฏตนขึ้นมำสั่นสะเทือนชีวิตเขำและเธอ ไม่ต่ำงอะไรจำก อุบัติภัยที่ขยับตัวผิวโลก
ชายที่คนรักจากไป (Men Without Women)
เรื่องของชำยที่คนรักได้จำกไป หรือก�ำลังจำกไปในทำงใดทำงหนึ่ง วันหนึง่ จูๆ่ คุณก็กลำยเป็นพวกชำยทีค่ นรักจำกไป วันนัน้ ไม่มกี ำร เตือนล่วงหน้ำหรือมีกำรบอกใบ้เลยแม้แต่น้อย มันมำเยือนคุณโดย ไม่คำดฝัน ไม่มที งั้ ลำงสังหรณ์และลำงบอกเหตุ ปรำศจำกเสียงเคำะ ประตูและเสียงกระแอมไอ พอเลี้ยวตรงหัวมุมถนนไป คุณก็จะรู้ว่ำ ตัวคุณเองอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่ไม่สำมำรถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว พอ เลีย้ วตรงหัวมุมไปแล้ว มันจะกลำยเป็นโลกเพียงใบเดียวส�ำหรับคุณ ในโลกใบนั้น คุณจะถูกเรียกว่ำพวกชำยที่คนรักจำกไป
หำกพบหนังสือที่มีข้อผิดพลำดหรือไม่ได้มำตรฐำน อำทิ หน้ำกระดำษขำดหำยหรือสลับกัน โปรดแจ้งมำที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อขอเปลี่ยนเล่มใหม่