สัญญาณสังหรณ์ สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2560 © ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิทธิ์ภำษำไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ. 2560
สัญญาณสังหรณ์ An Invisible Sign of My Own Aimee Bender นพดล เวชสวัสดิ์
เขียน แปล
บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ
อธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง มณฑำ มัญชุนำกร ศรรวริศำ เมฆไพบูลย์ พงศธร โชลิตกุล ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนำ นินนำรำ
ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร
Copyright © Aimee Bender 2013 Copyright arranged with: Dunow, Carlson & Lerner Literary Agency 27 West 20th Street, Suite 1107, New York, New York 10011, USA through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. ISBN 978-616-7591-61-2 รำคำ 230 บำท
จัดพิมพ์โดย : ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนำยก 31 ธัญบุรี ปทุมธำนี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสำร : 02 996 1514 Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com พิมพ์ที่ : ห้างหุ้นส่วนจ�ากัด ภาพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�ำบลบำงขนุน อ�ำเภอบำงกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสำร : 02 879 9153 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจ�าหน่ายทั่วประเทศโดย : บริษัทเคล็ดไทย จ�ากัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ำมวัดรำชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสำร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com
ในโลกซีดสีหมอง ผละหนีทำงออกจำกกรงกรอบ เคำะไม้ไล่เวลำ
ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ มีนำคม 2560
ค�ำเตือน : กำรอ่ำนอำจท�ำให้ไม่สำมำรถตัดสินใครล่วงหน้ำง่ำยๆ
ค�ำน�ำผู้แปล
โมนำ เกรย์ อำยุสิบขวบเมื่อพ่อป่วยโรคประหลำด เธอกลำยเป็น คนละเลิก ละทิ้งควำมเป็นเลิศเมื่อควำมอภิรมย์เข้มข้นขึ้น กลืนกินดูดเลียก้อนสบู่ในทุกครำวที่เกิดควำมหื่น แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยละทิ้ง เธอหลงใหลตัวเลข นับจ�ำนวนก้ำว นับ จ�ำนวนผูค้ นในสวนสำธำรณะ เคำะไม้ดว้ ยวำดหวังว่ำควำมเลวร้ำยจะระบำย หำยไป ตัวเลขที่กลำยเป็นสัญญำณสังหรณ์ ตัวเลขผูกพันกับควำมตำย ควำมเชื่อที่จูงเธอพลัดหล่นเข้ำไปห้วงหลงใหลควำมตำย จะเป็นเพียงควำมบังเอิญหรือว่ำเป็นค�ำท�ำนำย?
อุทิศแด่ ซูซำนและคำเร็น
ตัวเลขเป็นเพื่อนของฉัน ไม่มำกไม่น้อยกว่ำนั้น ควำมหมำยไม่เหมือนกับที่ท่ำนเห็นกระมัง...3,844? ส�ำหรับท่ำนอำจเป็นสำมแปดสี่สี่ แต่ฉันจะร้องทักทำย “ดีจ้ำ, 62 ยกก�ำลังสอง!” -นักคณิตศำสตร์ วิม ไคลน์
บทน�ำ กำลครั้งหนึ่ง ในอำณำจักรแห่งนี้ ผูค้ นอำยุยนื ยำวชัว่ กำลนำน ค้นพบควำมลับชีวติ ชั่วนิรันดร์ ดังนั้น ที่นี่ไม่มีสุสำน ไม่มีโรงพยำบำล ไม่มีโรงพิธีศพ ในร้ำน หนังสือไม่มีหนังสือว่ำด้วยควำมตำยและควำมทุกข์เศร้ำของกำรพลัดพรำก ในร้ำนจะมีแต่แผ่นพับแนะน�ำให้เป็นประชำรำษฎร์มำรยำทงำม ไม่ต้อง หวำดกลัวชีวิตใหม่หลังควำมตำย ปัญหำอยู่ที่กำรงอกใหม่ของชีวิต อำณำจักรนี้ประชำกรล้นประเทศ สตรีคลอดลูกได้คลอดลูกดี ทำรกน้อยไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว เพรำะย่ำยำย ทวดเชียดสิบสีน่ ำงกับปูต่ ำทวดเชียดสิบสีน่ ำยจับจองห้องนอนไปแล้ว คนชรำ นับวันยิ่งแก่ แล้วก็หง่อม ไม่มีก ำรสอนสั่งให้นับถือผู้อ ำวุโส เพรำะ ผู้อำวุโสก็เหมือนคนหนุ่มสำว ไม่เหลือควำมแตกต่ำงอะไรอีกแล้ว พื้นที่ อำศัยกลำยเป็นปัญหำไปแล้ว องค์รำชำออกมำพักอำศัยอยู่นอกปรำสำท เพรำะบรรพบุรุษนับรุ่นไม่ถ้วนจับจองที่พักในนั้นไปสิ้น องค์รำชำประกำศ รำชโองกำร “ทุกผู้ทุกคนในแผ่นดินนี้ ได้โปรดเลือกคนในครอบครัวมำ หนึ่งคนมำฆ่ำทิ้ง ฉันเสียใจด้วย แต่นี่เป็นหนทำงเดียวเท่ำที่จะท�ำได้ หำก ครอบครัวใดไม่อำจยอมรับเรื่องนี้ ได้ ได้โปรดอพยพออกจำกดินแดนนี้ เรำจะจัดงำนประหำรหมู่ในวันศุกร์ ผู้คนทั้งแผ่นดินจะมำร่วมเฉลิมฉลอง แซ่ซ้องคุณงำมควำมดีของผู้เสียสละเพื่อประโยชน์สุขของผู้อื่น” ดังนั้น ในวันศุกร์ ผู้คนในเมืองมำชุมนุมกันในลำนกลำงเมือง บำงครอบครัวเก็บข้ำวของอพยพออกจำกเมือง แต่คนส่วนใหญ่เลือกที่จะ ปักหลักอยูบ่ นบ้ำนเกิดอันเป็นทีร่ กั ครอบครัวจะใช้เวลำตลอดสัปดำห์เลือก นพดล เวชสวัสดิ์
11
คนที่จะน�ำไปเซ่นสังเวย ไม่ได้ยำกอย่ำงที่คำดไว้ ผู้เสียสละจะได้รับกำร เชิดชูเกียรติไปชั่วกำลนำน และเรื่องเบื้องลึกที่ ไ ม่ได้น�ำมำพูดคุยกัน... ควำมอยำกรูอ้ ยำกเห็น ควำมตำยนัน้ หรือคืออะไร? จะเป็นอย่ำงไรหนอทีจ่ ะ เดินทำงไปยังต่ำงแดนแสนไกลที่ ไม่เคยมีผู้ใดย่ำงเหยียบไปเยือน ไปแล้ว ไปลับไม่กลับมำ ปักหลักอยู่ที่นั่นชั่วกำลนำน ดังนัน้ ในตอนบ่ำยวันศุกร์ ทุกครอบครัวไปชุมนุมกันในลำนหมูบ่ ำ้ น เลือกผูเ้ สียสละหนึง่ คน สละชีวติ เพือ่ อุดมกำรณ์มอบพืน้ ทีว่ ำ่ งในชุมชน เสียง ร�่ำไห้เจือเข้ำกับเสียงชื่นชมยอเกียรติ และในท้ำยที่สุด แต่ละครอบครัว ดันหลังสมำชิกหนึ่งคนมำข้ำงหน้ำ ทุกครอบครัว ยกเว้นครอบครัวเดียว ที่ ไม่อำจลงควำมเห็นได้ แรกสุด แม่รับอำสำสละชีวิตในนำมครอบครัว ทุกผูท้ กุ คนในบ้ำนประท้วงเสียงหลง จำกนัน้ พ่อขอตำยเสียเอง ทุกผูท้ กุ คน ประท้วงเซ็งแซ่ ลูกสำวขอเป็นตัวแทน ไม่, ไม่มีใครรับได้ จำกนั้น ก็เป็น ลูกชำย ไม่ได้เช่นกัน และแล้ว ทำรกน้อยร้องจ้ำ บ่งบอกว่ำขอเป็นคนตำย ไม่มี ใครยอมรับ เด็กไร้เดียงสำจะไปรู้อะไร คนในครอบครัวหันหน้ำมำ เถียงกัน ยื้อยุดผลักและดันกัน ในท้ำยที่สุด แม่เดินออกมำข้ำงหน้ำ “เรำ เลือกไม่ได้ ดังนั้น เรำขอตำยทั้งครอบครัว” “พิลกึ ละ” เพชฌฆำตอุทำน “ครอบครัวนี้ไม่เหลือหน่อเหลือแนว ผิด วัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้” ผู้คนในเมืองยอมรับไม่ได้เช่นกัน ไม่อยำกให้ครอบครัวนี้ตำยดับ ครอบครัวนี้อบขนมปังและท�ำโรลไส้กรอกแสนอร่อย เนื้อบดละเอียดผสม ลูกจันทน์เทศ อำหำรคำวที่อร่อยเหมือนขนมหวำน คนในครอบครัวเรียกประชุม น�้ำตำนองหน้ำ โบกมือไขว่คว้ำรั้งดึง คนที่รับอำสำ โบกมือไขว่คว้ำดึงรั้งผู้อื่นที่รับอำสำ ในท้ำยที่สุด ครอบครัว เจ้ำปัญหำเดินมำหำเพชฌฆำต “เอำงี้ ได้ไหม” พ่อส่งเสียง “เรำขอสละชิ้นส่วน ตัดแขนคนนี้ ตัดขำคนนั้น รวมกันแล้ว น่ำจะเท่ำกับคนหำยไปจำกหมู่บ้ำนหนึ่งคน” 12
สัญญาณสังหรณ์
เพชฌฆำตประจ�ำเมืองเอียงคอครุ่นคิด “ว่ำไป” เขำชักสนใจแล้ว แม่เดินออกมำข้ำงหน้ำ “ขอตัดขำ” พ่อยินดีให้ตัดแขน ลูกสำวยอมเสีย ใบหู ลูกชำยขอกล้อนผม เออ, อำจเพิม่ เท้ำอีกข้ำง ไม่มีใครแตะทำรกน้อย “เรำจ�ำเป็นต้องมีหัว” เพชฌฆำตประจ�ำเมืองบอก “ได้เลย” พ่อตอบรับ “ฉันขอเฉือนจมูกด้วย” เพชฌฆำตพอใจแล้ว หลังจำกตัดหัวคนอื่นๆ ในเมืองเรียบร้อยแล้ว เขำตัดหั่นรยำงค์ของคนในครอบครัวนี้ น�ำมำเรียงต่อกันเป็นร่ำงคนบนพื้น ...คนที่เสียสละเพื่อกำรคุมจ�ำนวนประชำกรในรำชอำณำจักร ผู้คนในเมือง แยกย้ำยกันกลับบ้ำน งุนงงตำลอย ไม่แน่ใจว่ำจะร�่ำไห้ทุกข์เศร้ำกับกำร สูญเสียอย่ำงไร ครอบครัวแหว่งวิ่น หลังจำกพักฟื้นแล้ว ยังคงท�ำโรลไส้กรอกสืบไป แต่ผู้คนในเมืองไม่มำซื้ออีกแล้ว ทนไม่ได้ที่จะเดินเข้ำร้ำน มองเห็นพ่อ จมูกวิ่น ผ้ำพันแผลคำดใบหน้ำ แม่ขำขำด กระโดดเขย่งเก็งกอยไปมำใน ร้ำน กดเครื่องบันทึกเงินสดกรุ๋งกริ๋ง หรือต้องตะโกนสั่งซื้อเพรำะลูกสำว หูขำดไปแล้ว ครอบครัวนั้นล้มละลำย จ�ำใจต้องอพยพออกจำกเมือง พวกเขำไปอำศัยอยู่ในเมืองข้ำงเคียง เปิดร้ำนใหม่ ซึ่งก็ไม่เลวร้ำยอะไร นัก เพรำะผู้คนที่นั่นไม่เคยเห็นพวกเขำเป็นคนเต็มคนแต่แรกเริ่ม ยอมรับ ครอบครัวแหว่งวิ่นและโรลไส้กรอกเลิศรส ทุกคนในครอบครัวอำยุยืนยำว นำน เด็กน้อยทีย่ งั มีชนิ้ ส่วนในร่ำงครบถ้วน เติบใหญ่เป็นสำวอำยุยสี่ บิ เมือ่ เธอติดเชื้อ ทุกคนเอำใจใส่ดูแลรักษำอย่ำงดี ในท้ำยที่สุด ขำของเธอหลุด ขำดหำยไปเพรำะแกรงกรีน นัน่ เองทีค่ รอบครัวจัดงำนเฉลิมฉลอง ต้อนรับ เธอเข้ำสู่ครอบครัวอย่ำงแท้จริง นีค่ อื นิทำนก่อนนอนทีพ่ อ่ เล่ำให้ฉนั ฟัง ในวำระทีฉ่ นั อำยุครบสิบขวบ
นพดล เวชสวัสดิ์
13
ภาคหนึ่ง 20
1
วันเกิดอำยุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ ฉันซื้อขวำนเป็นของขวัญวันเกิดให้
ตัวเอง ของขวัญงำมที่สุดเท่ำที่ฉันได้รับในทศวรรษที่ผ่ำนมำ ก่อนฉันจะได้ เห็นขวำนสุกปลั่งบนผนังร้ำนเครื่องก่อสร้ำง งดงำมแช่มช้อยเหมือนคู่รัก ท�ำจำกเหล็กและไม้ ฉันสิ้นหวังไปกับงำนวันเกิดแล้ว วันเกิดสิบเก้ำปี แม่เตะโด่งฉันออกจำกบ้ำน วันเกิดปีที่สิบแปด ฉันจัดงำนปำร์ตี้ส�ำหรับสองคน หลังจำกนัวเนีย กับเพือ่ นชำยหนึง่ ชัว่ โมง เรำลงมติ เรำต่ำงเป็นโรคภูมแิ พ้ แยกย้ำยกันกลับ บ้ำน จำมฟุดฟิดไปตลอดทำง วันเกิดปีที่สิบเจ็ด ฉันท�ำช็อกโกเลตเค้กให้ตัวเอง ในเมื่อฉันไม่มี ควำมคิดจะกิน ฉันผสมสำรฆ่ำแมลงลงไปในแป้ง เค้กพองบวมอวบอ้วน เลิศที่สุดเท่ำที่เคยท�ำ ฉันยกออกจำกเตำอบ โดมสีน�้ำตำลสมบูรณ์แบบ สุดสวย ฉันจับจำนเค้กหมุนวนอยู่นำนหลำยชั่วโมง สูดกลิ่นเนยหอมนวล มดเดินแถวมำบนเคำน์เตอร์ในครัว กินเศษขนม มดนอนตำยหงำยท้อง วันเกิดปีที่สิบหก ป้ำส่งเดรสผ้ำไหมสีแดงเพลิงมำให้ฉัน ทั้งกลิ่น ทั้งสัมผัสนุ่มนวลอบอวลเหมือนด้ำนในข้อมือ ฉันลูบไล้ชุดเดรสวำงพำด บนตัก เปิดสมุดโทรศัพท์ เลือกชื่อสตรีนำงหนึ่ง อำศัยอยู่ในบ้ำนเลขที่ 16 ฉันห่อพัสดุส่งไปให้เธอ สีแดงไม่ใช่สีที่ฉันโปรด วันเกิดปีที่สิบห้ำ สิบสี่ สิบสำม สิบสอง และสิบเอ็ด แม่กับฉัน นพดล เวชสวัสดิ์
17
ไปช็อปปิ้ง เป็นประจ�ำทุกปี สิ้นสุดภำรกิจช็อปปิ้ง ไม่แม่ก็ฉันร้องไห้ด้วย ควำมอัดอั้นตันใจ เพรำะฉันไม่ชอบอะไรเลย ฉันบอกแม่ ฉันไม่อยำกได้ อะไร เว้นแต่สมุดแบบฝึกหัดคณิตศำสตร์ สมุดที่ไม่มีวำงขำย ต้องสั่งซื้อ จำกโรงนำตัวเลขทำงใต้ แม่สั่นหัว ไม่ซื้อสมุดแบบฝึกหัดคิดเลขให้เป็น ของขวัญวันเกิดอีกแล้ว ดังนั้น เรำน�ำเงินเข้ำฝำกธนำคำรแทน วันเกิดปีที่สิบ เป็นวันที่พ่อป่วย และฉันละเลิกเด็ดขำด ฉันหลงรักหลงใหลเสียงเปียโน ไปลงชือ่ สมัครเรียน เรียนเปียโนอยู่ หกสัปดำห์ สิน้ สุดห้วงเวลำนัน้ เรำจัดกำรแสดงดนตรีเดีย่ ว ฉันสวมเดรสสวย เล่นมินูเอ็ต มือสองข้ำงเล่นไม่เหมือนกัน พร้อมกันในเวลำเดียว เมื่อกำร แสดงสิ้นสุด ฉันดื่มน�้ำส้มคั้นและได้รับกำรสวมกอดและท�ำนองเพลงยัง ลอยอ้อยอิ่งอยู่ ในหัว ฉันเดินไปส่งครูเปียโนที่รถของเธอ เธอยิ้มให้ฉัน ภำคภูมิใจยิ่ง ฟ้ำถล่มลงมำ ฉันลดเสียง ฟังนะ ฉันกล่ำว เร่งร้อน อย่าได้ มา อย่ำได้เฉียดมำใกล้บ้ำนนี้อีก ครูเลิกคิ้วสูง งวยงง โมนำ? เธอถำม มีอะไรหรือ? ขอบคุณค่ะ, ครู ฉันบอก แต่นี่สุดสำยปลำยทำงแล้วค่ะ ฉันบอกแม่ แย่จงั ครูสอนเปียโนจะเดินทำงออกจำกเมืองเล็ก เมือง ไร้โอกำส เดินทำงเข้ำมหำนครไปเป็นร็อคสตำร์ แม่เบิกตำโพลง หยิบ โทรศัพท์ ฉันใจเต้นตูมตำม แต่ก็โล่งใจยิ่งที่เครื่องตอบรับของครูรับสำย แทน แม่ฝำกข้อควำมคลุมเครือ โชคดีนะคะ แล้วก็ ว้ำว! เรำขออวยพร ให้ครูโชคดีค่ะ สำมสัปดำห์ต่อมำ แม่พบครูเปียโนที่ตลำด จะคุยเรื่องอะไรกัน ฉัน ไม่ทรำบได้ ฉันเข้ำเรียนเต้นร�ำสิบครั้ง และบ่ำยวันแรกของกำรโผผินบินจำกพื้น ฉันบริจำครองเท้ำบัลเลต์ ฉันมีเพือ่ นชำยหนึง่ คน คบหำกันสองเดือน นอน ตัวแข็งเป็นก้อนหินบนเตียง ฉันลงลู่กรีฑำ ไวว่องเร็วจัดจนหลุดออกไปใน วงทำงโคจรรอบโลก 18
สัญญาณสังหรณ์
ฉันละเลิกของหวำนหลังอำหำร อยำกดูแค่ว่ำท�ำได้หรือไม่ แหง อยู่แล้ว ฉันท�ำได้ ฉันละเลิกกำรหำยใจตอนเย็นย�่ำ แต่แล้วปอดก็ไม่ยอม รับค�ำสั่ง ฉันละเลิกกำรแตะผิวหนังตัวเอง นอนโดยซุกมือสองข้ำงไว้ใต้ หมอน ในยำมที่ไม่มีใครอยู่ในบ้ำน ฉันเอำเชือกผูกรอบเปียโน เพื่อหน่วง เวลำไว้สำมสิบนำที โดยได้รบั ควำมช่วยเหลือจำกกรรไกร ตัดเส้นเชือกเพือ่ จะได้เล่นมินูเอ็ต จำกนั้น ฉันเอำกรรไกรทั้งหมดในบ้ำนไปซ่อน ฉันไม่เลิกเคำะไม้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันท�ำตลอดเวลำ ตอกย�้ำสัตย์สำบำน ต่อกำรละเลิกทุกครัง้ ตอกย�ำ้ จำกเปลือกถึงกระพีถ้ งึ แก่นถึงโคนถึงรำก ฉัน บอกเนือ้ ไม้...ดูฉนั ซี, ดูวำ่ ฉันท�ำอะไร บันทึกไว้ซะนะ ตืน่ ขึน้ มำสนใจกันบ้ำง ไม่เปียโน ไม่ของหวำน ไม่กรีฑำ ไม่ทุกอย่ำง ฉันตกหลุมรัก กำรละเลิก ศิลปะชั้นสูงเชียวนะ หำกลองพินิจพิจำรณำให้ดี กำรละเลิกจ�ำต้อง มีสญ ั ชำตญำณควำมงำมในตัว เรำต้องสัมผัสรับรูเ้ สีย้ ววินำทีของจุดเปลีย่ น เมื่อควำมปรำรถนำทะลักมำให้เห็น เสี้ยววินำทีของกำรปลิดขำด เสี้ยว วินำทีสกุ งอมเหมือนผลท้อหอมหวำนปลิดขำดจำกขัว้ หล่นกระทบพืน้ แมลง รุมตอมสีด�ำสีเงินคลุมผิว ฉันมีเพื่อนชำยคนเดียว ส่วนใหญ่แล้วเขำจะสมำธิสั้น หันไปมอง ทำงโน้นทำงนี้ แต่ครำวหนึ่ง เรำยืนคำช่องประตูหน้ำบ้ำนของเขำในคืน อบอุน่ ของฤดูรอ้ น ริมฝีปำกของเขำลำกไล้สำ� รวจผิวกำยของฉันเหมือนสตริง ควอร์เท็ต ฉันรู้สึก ฉันรับสัมผัสเหมือนผลท้อพร้อมจะเขย่ำให้หลุดจำกขั้ว ฉันละเลิกกำรไปดูหนังในโรง ฉันละเลิกงำนร้ำนอำหำรในยำมที่เชฟพร�่ำพรอดกรอกหูว่ำฉันเป็น ยอดนักวิ่ง ฉันละเลิกสลัดไข่ ฉันละเลิกกำรพลิกผ่ำนหนังสือแผนที่
นพดล เวชสวัสดิ์
19
ฉันละเลิกแนวคิดกำรไปอำศัยที่อื่นห่ำงไกลจำกบ้ำน เลิกแล้วค่ะ เลิกนำน แล้วค่ะ จนกระทั่ง วันเกิดปีที่สิบเก้ำ แม่เตะโด่งฉันออกจำกบ้ำน แม่ปิด ส�ำนักงำนท่องเที่ยวของเธอ กลับบ้ำนแต่หัววัน เธอกล่ำว : โมนำ แฮ็ปปี้ เบิรธ์ เดย์, ลูกน้อย แม่มขี องขวัญจะมอบให้ แม่วำงมือบนไหล่ของฉัน ผลักไส ผลักดันให้เดินผ่ำนประตูหน้ำ แม่จับฉันตั้งอยู่กลำงสนำมหญ้ำหน้ำบ้ำน แม่รักหนูนะ แต่หนูแก่เกินกว่ำจะอยู่ที่นี่แล้ว แต่หนูรักที่นี่ เส้นผมของแม่ปลิวไสวล้อแรงลม หนูโกหก แม่กล่ำว และทีเ่ ลวร้ำย กว่ำนั้น หนูไม่รู้ตัวด้วยซ�้ำ ฉันไม่แน่ใจนักว่ำแม่ยื่นค�ำขำดห้ำมต่อรองหรือว่ำแค่พูดเล่นให้หำย คันปำก จนกระทั่งแม่ลำกเตียงของฉันมำที่ช่องทำงเดินสู่ประตูหน้ำ พ่อ งุนงง เอียงตัวหลบหมอนเน่ำกับผ้ำห่มของฉัน สองคืนเชียวนะทีฉ่ นั หลับฝัน ในพื้นที่แคบ ผนังแทบชนผนัง เช้ำวันที่สอง ฉันตื่นขึ้นมำ ไปเข้ำห้องน�้ำ เดินกลับมำ เตียงของฉันหำยไปแล้ว ประตูหน้ำเปิดอ้ำกว้ำง แม่ยืนคำ ช่องประตู หันหลังให้ฉนั แผ่นหลังกระเพือ่ มขึน้ ลงจำกกำรหัวเรำะหนักมำก ต่อภำพที่เห็น เตียงผ้ำปูยับย่นยู่ยี่ของฉันตั้งมั่นกลำงสนำมหญ้ำเหมือน แม่งัว งั้นหนูก็ออกมำนอนกลำงสนำมหน้ำบ้ำน ฉันเดินตรงไปหำเตียง แม่รวบตัวฉันมำกอด รัดฉันแน่น ฉันรับรู้แรงกระเพื่อมของกำร หัวเรำะ ควำมอุ่นของวงแขนและนมแม่ ฉันออกไปล่ำอพำร์ตเมนต์ในวันเสำร์ แม่ออกไปท�ำงำน ก่อนฉัน จะออกจำกบ้ำน พ่อเรียกตัวฉันไปพบในห้องนั่งเล่น พ่อรู้สึกว่ำไข้ขึ้น นอน บนโซฟำ ผ้ำขนหนูชุบน�้ำวำงแปะหน้ำผำก อ่อนปวกเปียกเหมือนธงชำติ ของประเทศแพ้สงครำม ต้องมีระบบท�ำควำมร้อนส่วนกลำง พ่อแนะน�ำ พ่อต้องกำรอะไรไหม? ฉันถำม พ่อสั่นศีรษะ โมนำ พ่อกล่ำว ต้องดูให้ดี ว่ำชักโครกกดแล้วน�้ำไหลลง ฉันผงกหัว ฉันรินน�้ำใส่แก้วมำให้พ่อก่อนจะ 20
สัญญาณสังหรณ์
ออกจำกบ้ำน กำรย้ำยออกจำกบ้ำนไปอยู่คนเดียวท�ำให้ฉันหวำดหวั่น ดังนั้น ฉัน ลำกเลข 19 มำเป็นเพือ่ นร่วมทำง 19 : เป็นเลขจ�ำนวนหกเหลีย่ มล�ำดับทีส่ ำม เป็นเลขไพรม์-จ�ำนวนเฉพำะ ปริมำณของเวลำที่มีชีวิตอยู่ ในปลำยคำง ปลำยนิ้วเท้ำและสมอง ฉันเดินผ่ำนถนนต้นไม้รกครึ้มสองฟำกข้ำง เดินไป จนถึงชำนเมือง มองออกไปเห็นเนินเขำห่ำงไกลแต้มด้วยริบบิ้นทำงหลวง เหมือนของขวัญสีเหลืองตะปุ่มตะป�่ำผูกโบสีเทำ ฉันเดินผ่ำนป้ำย ให้เช่า หลำยแผ่น แต่ในที่สุด อพำร์ตเมนต์ที่ฉันเลือก อยู่ห่ำงจำกบ้ำนพ่อแม่แค่ สำมช่วงตึก ทำสีสดสวย ชักโครกทรงพลังพอจะขับดันถุงเท้ำให้หำยลงท่อ ไปได้ เลขบ้ำนที่ฉันโปรดเป็นที่สุด : 9119 วันที่ฉันย้ำยเข้ำพัก ฉันจัดเรียงเครื่องเรือนเหมือนห้องพักในบ้ำน เตียงที่เคยเป็นสีเทำหม่นในบรรยำกำศซึมเซำในบ้ำนพ่อแม่ หวนกลับมำ ส่องแสงเรื่อสีชมพูแล้ว ฉันไม่ได้เห็นสีชมพูเฉดนี้มำตั้งแต่เก้ำขวบ ดูคล้ำย ภำพโฆษณำสีสวยในนิตยสำรทีย่ งั คงคุณภำพสีเหล็กขำวด�ำ แม้จะมีรอยเปือ้ น แต้มสีแดงสีน�้ำเงินเข้ำไปแล้ว ฉันโทรหำแม่ในทันทีที่ต่อสำยโทรศัพท์ได้แล้ว หนูมำอยู่ที่นี่แล้ว แล้วไงต่อ? แม่กนิ อำหำรบำงอย่ำง กรุบกรอบ แต่งบ้ำน เธอบอก จัดงำนปำร์ตี้ ผนังสีขำวขยำยใหญ่ขำวโพลนและว่ำงเปล่ำ ฉันวิ่งเข้ำทุกห้อง บอก ชื่อฉันในแต่ละห้อง โมนำ ฉันบอกห้องครัว โมนำ ฉันกระซิบบอกตู้เก็บเสื้อโค้ตในช่องทำงเดิน เมื่อถึงเวลำห้ำทุ่ม ฉันเข้ำนอนบนเตียงที่ฉันนอนมำแล้วตลอดชีวิต ในห้องที่ฉันยังไม่เคยนอนมำก่อน ปิดสวิตช์ไฟ เงำวูบวำบส่งปิศำจตัวด�ำ ย่องเคลือ่ นบนผนัง ฉันเอือ้ มมือไปแตะไม้กระถำงทีแ่ ม่มอบให้เป็นของขวัญ ขึ้นบ้ำนใหม่ ฉันเคำะไม้ เคำะล�ำต้น เคำะแล้วก็เคำะ ไม่ใช่กำรเคำะ นพดล เวชสวัสดิ์
21
สองสำมครัง้ แต่คงเคำะไปแล้วสักห้ำสิบเห็นจะได้ เคำะล�ำต้นหนึง่ ร้อยครัง้ เคำะอีก หนึ่งร้อยห้ำสิบ มำกกว่ำนั้นอีก ฉันหยุด เมื่อรู้สึกว่ำบำงอย่ำง ผิดปกติ ท้องไส้ของฉันป่วนปั่น ฉันเคำะล�ำต้นเพิ่มอีก ห้องใหม่รุกคืบมำห้อมล้อมรอบตัวฉัน พยำยำมเรียนรู้ นี่ฉันเอง ฉันอยำกบอกเช่นนั้น ดีจ้ำ นี่ฉันเอง คนที่พร้อมจะปกป้องคุ้มครองโลก ฉันเคำะจนถึงเที่ยงคืน ฉันละเลิก แล้วย้อนกลับไปท�ำอีก นี่กระมัง ที่ฉันวำดภำพถึงยำเสพติด เลิกแล้วแต่อดใจไม่ไหว ฉันเคลื่อนเข้ ำใกล้ เขม้นจ้องมองเนื้อไม้ กลั้นใจนิ่ง อยำกเคำะให้พอเหมำะ กล้ำมเนื้อเกร็ง ทัว่ ร่ำง กลัน้ ลมหำยใจนิง่ ก�ำหนดจิตให้มงุ่ มัน่ รอคอยและระบำยลมหำยใจ ออกมำ...ซซซซซ ยำวนำนรำวห้ำวินำที จบสิ้นแล้ว ยังไม่ได้ ลองใหม่ อีกครั้ง อีกครั้งเดียว เคำะได้หมดจดเหมำะเจำะในครำวนี้ จะได้ไม่ต้อง ท�ำอีกแล้วในชำตินี้ หลังจำกจัดบ้ำนเข้ำทีเ่ ข้ำทำงแล้ว ทุกลิน้ ชักมีหน้ำทีก่ ำ� กับ ห้องน�ำ้ พร้อมมูล ด้วยกระดำษช�ำระและน�ำ้ ยำเช็ดกระจก ฉันเชิญแม่มำร่วมอำหำรมือ้ กลำงวัน พ่อส่งค�ำขออภัยมำแทนตัว รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอีกแล้ว ฉันท�ำ แซนด์วิชไก่งวง ใช้มำยองเนส มัสตำร์ด และขนมปังตรำเดียวกับที่แม่ซื้อ หลังอำหำร แม่หยิบถุงเชอร์รี่ออกมำจำกกระเป๋ำถือ แม่ถำมว่ำอยำกเจิม อพำร์ตเมนต์ใหม่ด้วยกำรถ่มเม็ดเชอร์รี่ออกนอกหน้ำต่ำงไหม? ไม่ละค่ะ, ขอบคุณ ฉันบอก หลำยปีก่อนหน้ำนี้ เรำจะไปนั่งในสนำมหญ้ำหลังบ้ำน ในฤดูร้อน นั่งบนผืนหญ้ำ ถ่มเม็ดเชอร์รี่ออกไปให้ไกลที่สุดเท่ำที่จะท�ำได้ กำรถ่มเม็ดของแม่ไม่ใคร่เข้ำเป้ำ มักจะกระเด็นกระดอนไปทำงซ้ำย พ่อ เป็นยอดนักถ่ม แต่ฉันหัวไวเรียนรู้ได้เร็ว ฉันจับตำมองเม็ดเชอร์รี่รูปไข่ สีแดงลอยเป็นวงโค้ง หลังจำกที่พ่อป่วยแล้ว ฉันนั่งถ่มเม็ดเชอร์รี่คนเดียว ไม่ค่อยสนุกนัก กำรนั่งถ่มเม็ดเชอร์รี่กับแม่ไม่ใคร่ท้ำทำย มีครำวหนึ่ง ฉัน อ้อนวอนให้พ่อร่วมแข่งด้วย ด้วยเหตุผลใดไม่ปรำกฏ พ่อสูดลมหำยใจเข้ำ 22
สัญญาณสังหรณ์
เร็วเกินไป เม็ดเชอร์รถี่ อยหลัง พลัดตกลงไปในล�ำคอ เม็ดเชอร์รขี่ นำดเล็ก ติดขลุกขลักในเขำวงกตของล�ำคอ นำนสักสำมหรือสีว่ นิ ำที แต่กพ็ อจะท�ำให้ เรำกลัวแทบขำดใจแล้ว หลังจำกนัน้ ฉันไม่โยนเชอร์รที่ งั้ ลูกเข้ำปำกอีกแล้ว ได้แต่แทะเนื้อเล็มรอบเม็ด พ่อหั่นอำหำรเป็นชิ้นเล็ก ก่อนแม่จะลำจำก 9119 แม่วำงเชอร์รี่แดงสดเหมือนเม็ดเลือดแดง บนเคำน์เตอร์ ควักกล้องออกมำถ่ำยรูป เก็บภำพมุมอื่นๆ ในอพำร์ตเมนต์ น�ำกลับไปให้พ่อดู ฉันมีเซ็กส์กับเพื่อนชำยคนเดียว ครั้งเดียว สองครั้ง ที่ห้องของเขำ ผิวเนื้อของเขำเหมือนเรือลอยตุ๊บป่องบนร่ำงของฉัน เขำจูบสีเงินเข้ำไปใน ท้ำยทอยของฉัน และยินยอมพร้อมใจตำมค�ำขอของฉันที่จะเปิดไฟสว่ำงโร่ ตลอดกระบวนกำร ฉันอยำกเห็นว่ำเกิดอะไรบ้ำง ฉันให้คำ� อธิบำย ก็ดี เขำ ตอบรับ มือเกำข้อศอกแกรกๆ หลังจำกครั้งที่สำม ในตอนที่เรำเริ่มจะคุ้น กับท�ำนอง ฉันออกจำกที่นั่นในตอนเช้ำ กลับมำหำอพำร์ตเมนต์ว่ำงเปล่ำ ฉันตรวจเครือ่ งตอบรับ เผือ่ จะมีใครตำยตอนทีฉ่ นั ออกไปเยือนโลกภำยนอก และมีเซ็กส์ แต่ก็ไม่มีใครตำย หรืออย่ำงน้อยที่สุด ไม่มีใครรำยงำนให้ฉัน ทรำบ ฉันนั่งบนโซฟำ เคำะไม้ต่อไป เคำะโต๊ะเตี้ยข้ำงโซฟำ ย้อนนึกว่ำ ขนตำของเขำเป็นแพสีด�ำในตอนที่เขำหลุบตำมอง นำฬิกำบอกเวลำเที่ยงวัน ฉันเดินเข้ำห้องครัว เปิดตู้เย็น แต่อำหำร ในนัน้ ดูยงุ่ ยำกซับซ้อน ฉันเปิดตูเ้ ก็บอำหำรกระป๋อง แต่ไม่อยำกกินซุปไก่งวง หรือถั่วกำร์บำนโซหรือทูน่ำ ฉันเดินเตร่เข้ำไปในห้องน�้ำ ก่อนจะทันได้คิด ฉันแกะกระดำษห่อสบู่ที่ฉันเก็บไว้ใต้อ่ำงล้ำงหน้ำ ฉันซือ้ สบูต่ รำเดียวกับทีแ่ ม่ซอื้ สบูก่ อ้ นขำว วำงหงำยโยกเยกไปมำได้ เป็นมิตรที่สุด ฉันถือติดมือเข้ำมำในห้องนั่งเล่น นั่งมองอยู่ระยะหนึ่ง ยก มำดมกลิน่ มีมดี วำงบนโต๊ะเตีย้ จำกกำรหัน่ แอปเปิลวันวำน สะดวกดี หลำย นำทีหลังกำรถือในมือ ยกมำดม ฉันหยิบมีด วำงก้อนสบู่คว�่ำบนเท้ำแขน ของโซฟำ มีดเฉือนสบู่ออกมำเสี้ยวหนึ่ง ส่งเข้ำปำก ฟันกัดเคี้ยว นพดล เวชสวัสดิ์
23
อีกชิ้น! ส่งเข้ำปำก! ชิ้นสบู่กลิ้งข้ำมลิ้น เหมือนช็อกโกเลตติดตำม ซอกฟัน ฉันส่งอีกชิ้นเข้ำปำก ฟองฟอดเต็มปำกแล้ว อืม, ตัดอีกชิ้น มือ ชักจะลื่นไถล ฉันก�ำมีดแน่น หั่นเฉือนอีกชิ้น ฉันเคี้ยวสบู่ไปครึ่งก้อนก่อนจะรู้ตัวว่ำรสชำติสุดพิลึก ควำมรู้สึก ในปำกไม่ ใช่แล้ว และกำรกลืนลงคอผิดปกติเกิน ทำนทน ถึงตอนนั้น ฟองสบูข่ น้ คลัก่ ท�ำให้ฉนั ขย้อน ฉันเดินเข้ำห้องน�ำ้ กระจกเงำรำยงำนฟองหนำ รอบริมฝีปำก ฉันโยนครึ่งก้อนที่เหลือเข้ำไปในห้องฝักบัว ดื่มน�้ำแก้วแล้ว แก้วเล่ำ บ้วนฟองลงในอ่ำงล้ำงหน้ำ ตลอดทัง้ วัน แทบไม่ได้คดิ ถึงเพือ่ นชำย เดิน พล่ำนเข้ำห้องโน้นออกห้องนี้ เรอเอิ้ก เรอแล้วเรออีก ประเมิน สถำนกำรณ์ทฉี่ นั รูส้ กึ อยู่ ฉันควรจะเอนหลังผ่อนคลำย หรือว่ำจะไปล้ำงท้อง ที่โรงพยำบำล? ฉันตืน่ เช้ำวันถัดมำ เวียนหัวแต่ยงั ไม่ตำย ฉันเดินโซเซเข้ำไปใต้ฝกั บัว ยืนกลำงฝอยน�้ำ : ปวกเปียก เปลือยเปล่ำ เลื่อนลอย ใช้สบู่ที่มีรอยฟันกัด ปลำยก้อนท�ำควำมสะอำดตัวเอง แต่ก่อนจะวำงคืนกลับ ฉันอดไม่ได้ที่จะ แทะเล็ม กลิ่นสบู่อวลในล�ำคอ ท้องไส้ของฉันบีบรัด ฉันคุกเข่ำลง น�้ำไหล เข้ำตำ ขย้อนฟองขำวขุ่นลงท่อ กลิ่นสบู่ทะลักผ่ำนร่ำงเป็นระยะ จำกนั้น ฉันน�ำเอำสบู่ครึ่งก้อนที่เหลือ สบู่ที่มีรอยฟัน ทิ้งลงถังขยะ ฉันทนใช้สบู่ก้อนไม่ได้อีกนำนหลำยเดือนหลังจำกนั้น ต้องล้ำงมือ ด้วยแชมพู รำวหนึ่งสัปดำห์หลังจำกนั้น พบปะเพื่อนชำยครำวถัดไป มือ ของเขำไถลลื่นเข้ำไปใต้เสื้อ ปลดตะขอบรำ ปล่อยเต้ำถันฉันหลุดออกมำ ฉันถอยหลัง บอกว่ำไม่ ผลท้อปลิดขั้วหล่นจำกต้น ตำยดับ เขำกะพริบตำ โอ, โอเค ถ้ำฉันยังมีควำมแคลงใจ ถ้ำฉันยังรู้สึกถึงไออุ่นอวลในอกเมื่อ ปลำยนิ้วของเขำแตะมุมปำกของฉัน เมื่อเขำจูบไล้ล�ำคอ เปลี่ยนแผ่นหลัง ของฉันให้เป็นรูปรุพรุน ฉันขอตัวเข้ำไปล้ำงมือในห้องน�ำ้ เขำใช้สบูต่ รำเดียว กับฉัน กลิ่นสบู่นั้นออกฤทธิ์ทันควัน ฉันออกจำกบ้ำนของเขำก่อนเที่ยงคืน กำงเกงฉ�ำ่ ชืน้ ท้องไส้ปว่ นปัน่ เดินเคำะต้นไม้ขำ้ งถนนไปตลอดทำง เรำเลิก 24
สัญญาณสังหรณ์
คบกันในอีกสำมสัปดำห์ให้หลัง เขำพร�่ำบอกว่ำเสียใจ ฉันยกนิ้วมือสะอำด สูดกลิ่น ผงกศีรษะรับ หลังจำกนั้น หนึ่งเดียวที่ฉันหลงรักและไม่มีวันละเลิก ดูคล้ำยจะไม่มีทำง ถอดถอนใจให้พรำกจำกได้ จะเป็นตัวเลข ฉันพยำยำมไม่คิดแต่ห้ำมใจ ตัวเองไม่ได้ ต้องบวกรวมก้ำวเดิน น�ำผู้คนในสวนสำธำรณะแบ่งเป็นฝ่ำย มำคูณกัน เคำะเนื้อไม้เป็นจังหวะ นับจ�ำนวนไม่รู้จบสิ้น : แกะ นักเรียน พ่อแม่ อำยุ อัตรำกำรเต้นของหัวใจ ผสมตัวเลขเข้ำกับสัญลักษณ์ นั่น ปะไร, ได้สมกำรกำรเคลือ่ นทีข่ องลม หรือสัจพจน์กำรเคลือ่ นทีข่ องน�ำ้ หรือ ควำมสูงของใครบำงคน หรือควำมรูส้ กึ หำกได้แตะผิวหนังของเขำ ควำมนุม่ ค�ำนวณได้ ทุกอย่ำงมีค�ำอธิบำยเสมอ แม้แต่อำกำศ ก็เป็นแค่กำรจัดเรียง ของตัวเลข หำกประสมให้พอเหมำะ...เฮือก! เรำสูดอำกำศเข้ำปอด เรำพอจะหำอักขระไร้ศำสนำในภำษำคณิตศำสตร์ได้ แต่ถ้ำท่ำน ถำมฉัน ฉันยืนยันว่ำเป็นไปในทำงตรงกันข้ำม ฉันใช้เวลำตลอดทั้งบ่ำย คิดถึงเลขตัวเดียว โผผินบินร่อนมำตำม อุโมงค์ผลึกหินไล่สเี รียงชัน้ เปิดบำนประตูลบั ทีค่ วรจะเป็น ลองเลือกเลข 5 ดูคล้ำยเป็นเรื่องสำมัญ ธนบัตรใบละห้ำดอลลำร์ พักหำยใจห้ำนำที...แต่ ห้ำเป็นผลรวมของสองยกก�ำลังสองกับเลขจ�ำนวนเฉพำะ และรูปดำวห้ำแฉก ครูสอนเลขปอหกบอกฉันว่ำ เลข 5 ในสำยตำของสำวกปิทำโกรัส เป็นกำร แต่งงำนกันระหว่ำง 3 (เลขคี่ตัวแรก) กับ 2 (เลขคู่ตัวแรก) วันครบรอบ แต่งงำนของพ่อแม่ปีนั้น ฉันอบเค้กเล็กให้หำ้ อัน ทั้งสองงวยงง (อำจเป็น เพรำะครบรอบวันแต่งงำนปีที่ยี่สิบเอ็ด) แต่แม่กล่ำวชื่นชมฟรอสติ้ง ยอด ภูช็อกโกเลตติดปลำยนิ้วของเธอ ฉันสังเกตเห็นบัตรคิว 31 ในร้ำนแซนด์วิช เพื่อยืนยันว่ำจะต้อง รอแซนด์วชิ อีกกีอ่ นั ก่อนจะถึงแซนด์วชิ ทีฉ่ นั จะกินลงท้อง ฉันใช้ปมุ่ 60-90 ของเครื่องท�ำควำมร้อน เพื่อกล่อมขนแขนสแตนด์อัพให้รำบลง หรือ นพดล เวชสวัสดิ์
25
อุ่นเสื้อสเวตเตอร์ ฉันกดแป้นสี่เหลี่ยมเล็ก 1-9 ของโทรศัพท์เพื่อติดต่อ สื่อสำรกับโลกภำยนอก ฉันเคำะไม้กระถำง 15 ครั้งก่อนนอนทุกคืน สัญลักษณ์ 2 ชั่วโมงของมิเตอร์จอดรถ บอกเตือนให้ฉันไม่ให้โดนใบสั่ง ฉัน ท่องจ�ำควำมจุของกำรบรรทุกในลิฟต์ : ห้ำมเกิน 22 คน สุดสวย กระจ่ำงชัด กำรละเลิกตัวเลขจะเป็นกำรน�ำผู้คน 25 คนเข้ำไปเบียดเสียด กันในลิฟต์ กระเหีย้ นกระหือรือจะเดินทำงไปยังทีห่ มำย ปล่อยให้บำนโลหะ เลื่อนปิด ตกดิ่งเร็วรี่ลงไปหำพื้นคอนกรีตเบื้องล่ำง รวดเร็วแล่นฉิวเหมือน ดำวหำง
26
สัญญาณสังหรณ์
เกี่ยวกับผู้เขียน
เบ็นเดอร์ส�ำเร็จกำรศึกษำระดับปริญญำตรีที่มหำวิทยำลัยแคลิฟอร์เนียที่ ซำนดิเอโก และศิลปศำสตรมหำบัณฑิตจำกโครงกำรงำนเขียนสร้ำงสรรค์ชนั้ สูง MFA ที่มหำวิทยำลัยแคลิฟอร์เนียที่เออร์ไวน์ ในระหว่ำงที่เรียนในเออร์ไวน์ เธอร่วมชั้นกับ จูดิธ กรอสส์แมน และเจฟฟรีย์ วูลฟฟ์ ปัจจุบัน เธอสอนวิชำงำนเขียนสร้ำงสรรค์ ที่มหำวิทยำลัยเซำเทิร์นแคลิฟอร์เนีย และเป็นหัวหน้ำภำควิชำงำนเขียนเหนือจริงที่ ยูซแี อลเอ และเป็นศิลปินอำวุโสในโครงกำร The Imagination Workshop องค์กร ไม่แสวงหำผลก�ำไร ช่วยเหลือผู้ป่วยและผู้มีควำมเสี่ยงทำงจิต บ�ำบัดด้วยกำรเขียน และกำรแสดงละครเวทีจำกบทละครสร้ำงสรรค์ที่ช่วยกันเขียนเอง เธอยกย่องนับถือ ออสกำร์ ไวลด์, ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซ็น, พี่น้อง ตระกูลกริมม์ และแอนน์ เซ็กซ์ตัน ว่ำมีอิทธิพลต่องำนเขียนของเธอ อารมณ์เศร้า เลม่อนเค้ก เป็นผลงำนล�ำดับที่ 5 ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 2010 เบ็นเดอร์ได้รับรำงวัล Pushcart Prizes สองครั้ง ได้รับกำรเสนอชื่อชิง รำงวัล James Tiptree Jr. ในปี 2005 เรื่องสั้น Faces เข้ำรอบสุดท้ำย Shirley Jackson ในปี 2009 เบ็นเดอร์เป็นหนึง่ ในคณะกรรมกำรตัดสินรำงวัล Flatmancrooked Writing
ผลงำนของผู้เขียนคนเดียวกันที่แปลเป็นภำษำไทยแล้ว
สำวน้อยกระโปรงเพลิง (The Girl in the Flammable Skirt) นพดล เวชสวัสดิ์ แปล รวมเรือ่ งสัน้ สุดสร้ำงสรรค์ นิทำนยุคสมัยใหม่ เหมำะส�ำหรับผูส้ ำมำรถ คิดนอกกรอบ มีจินตนำกำรกว้ำงไกล เอมี เบ็นเดอร์ นักเขียนชำวอเมริกันคลื่นลูกใหม่มำแรงใช้ลีลำ กำรเขียนกระชับฉับไว ไม่พร�่ำเพ้อ หำกให้รำยละเอียดของภำพชัดเจน พำท่ำนไปสัมผัสเหตุกำรณ์พิลึก ผู้คนพิสดำร ไม่ว่ำจะเป็นบรรณำรักษ์ ผู้ตัดสินใจจะร่วมรักกับผู้ชำยทุกคนที่เข้ำมำในห้องสมุด ควำมรักของ ทำรกปิศำจกับเงือกสำว ชะตำชีวติ ทีค่ ล้ำยจะต่ำงขัว้ ของสองสำวน้อยผ่ำเหล่ำ คนหนึ่งมีแขนเพลิง คนหนึ่งมีแขนเป็นน�้ำแข็ง อีกหนึ่งสำวมีสำมีที่เพิ่งกลับ จำกสงครำมแบบครบแค่สำมสิบเอ็ด...ขำดริมฝีปำก ฯลฯ
อำรมณ์เศร้ำ เลม่อนเค้ก (The Particular Sadness of Lemon Cake) นพดล เวชสวัสดิ์ แปล วันก่อนวันครบรอบวันเกิดอำยุเก้ำขวบ โรสกัดเลม่อนเค้กที่แม่ของ เธอท�ำ และได้ค้นพบว่ำตนเองมีพรสวรรค์วิเศษ สำมำรถรู้รสชำติของ ควำมรู้สึกของแม่ในเค้กชิ้นนั้นได้ หำกเธอต้องตกใจเป็นอย่ำงยิ่งเมื่อรู้ว่ำ แม่ผู้ร่ำเริงมีรสชำติของควำมสิ้นหวัง ต่อมำเธอได้รบั รูค้ วำมลับทีท่ กุ ครอบครัวเก็บซ่อนไว้ คือ พ่อไม่แยแส แม่นอกใจ พี่ชำยถอยห่ำงออกจำกโลกภำยนอกขึ้นทุกที
คัลเลอร์ มำสเตอร์ (The Color Master) นพดล เวชสวัสดิ์ แปล ในโลกจริงมีภรรยำสำวผู้เตลิดเพริดไปกับกำรเล่นเกมสวมบทบำท จนไม่อำจดึงกลับมำได้ มีชำยผู้ยืนกรำนว่ำตนเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุกำรณ์ ในสงครำมโลกครั้งที่สอง มีนักศึกษำสำวผู้โดดเดี่ยวพบแหวนที่ตนเคยทิ้ง ลงแม่น�้ำในบ้ำนชำยคนหนึ่ง ฯลฯ เมือ่ เปิดประตูเข้ำสูโ่ ลกเหนือจริง ทีน่ นั่ มีชำ่ งเย็บมือหนึง่ ผูส้ อยตะเข็บ หนังของเสือทีป่ ริแตกทั้งเป็น มีหญิงอัปลักษณ์ผ้แู ต่งงำนกับยักษ์ออร์กและ หัวใจสลำยเมื่อสำมีถูกลวงให้กินลูกๆ ทั้งหก มีทีมช่ำงอำภรณ์ผู้รับสั่งท�ำผ้ำ ในทุกสีสันรวมทั้งสีพระจันทร์กับสีพระอำทิตย์ และเรื่องอื่นๆ
ผลงำนล�ำดับต่อไป
Willful Creatures โลกแสนอัศจรรย์ที่รักแท้เบ่งบำน โลกที่มีเด็กชำยนิ้วกุญแจเป็นพระเอก ผู้หญิงที่ออกลูกเป็นมันฝรั่ง เด็กชำยตัวน้อยหัวเตำรีด เกิดในครอบครัวหัวฟักทอง
The Third Elevator เรื่องรำวของหงส์ตัวหนึ่ง นกตัวหนึ่ง ครอบครัวพิลึกที่ทั้งสองร่วมสร้ำง และบรรดำลิฟต์ลึกลับกลำงหมู่บ้ำนของพวกเขำ ลิฟต์ตัวหนึ่งตั้งสูงขึ้นถึงท้องฟ้ำ ลิฟต์อีกตัวเปิดออกสู่ไพรป่ำ และอีกตัวเลื่อนดิ่งลงใต้ดิน รวมทั้งตัวละครอื่นๆ เช่น คนเหมืองแร่ที่ค้นหำบำงอย่ำงด้ำนหลังก�ำแพงถ�้ำ ชำยตัดต้นไม้ที่อ่อนโยนเกินกว่ำจะฟันต้นไม้ รำชำผู้ชอบกินเต่ำ และคนอื่นๆ ที่พิลึกพิลั่นน่ำสนใจอีกมำกมำย
หากพบหนังสือที่มีข้อผิดพลาดหรือไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษขาดหายหรือสลับกัน โปรดแจ้งมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อขอเปลี่ยนเล่มใหม่