โกลเด้นสลัมเบอร์ by Gamme Magie Editions

Golden Slumber โกลเด้นสลัมเบอร์ Kotaro Isaka กนกวรรณ เกตุชัยมาศ

เขียน แปล

บรรณาธิการต้นฉบับ บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ

อาภากร รุจีรไพบูลย์ อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง ศรรวริศา เมฆไพบูลย์ มณฑา มัญชุนากร ภัทร เตกิตติพงษ์ สิริมา สุวรรณไตรภพ นินนารา

ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร

Golden Slumber by Kotaro Isaka Copyright © 2007 Kotaro Isaka/Cork All rights reserved. Originally published in Japan by Shinchosha Ltd. Thai translation rights in Thailand is reserved by Gamme Magie Editions under the license granted by Kotaro Isaka arranged through Cork, Inc. พิมพ์ครั้งที่ 1 กุมภาพันธ์ 2560 ISBN 978-616-7591-60-5 ราคา 410 บาท

จัดพิมพ์ โดย : ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนายก 31 ต�าบลประชาธิปัตย์ อ�าเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 Homepage : www.gammemagie.com Facebook Page : GammeMagieEditions Email : gammemagie@gammemagie.com พิมพ์ที่ : ห้างหุ้นส่วนจ�ากัด ภาพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�าบลบางขนุน อ�าเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสาร : 02 879 9153 Homepage : www.parbpim.com จัดจ�าหน่ายทั่วประเทศโดย : บริษัทเคล็ดไทย จ�ากัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ามวัดราชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสาร : 02 222 5188 Homepage : www.kledthai.com ค�ำเตือน : กำรอ่ำนหนังสืออำจท�ำให้เลิกหลงเชื่อข้อมูลข่ำวสำรต่ำงๆ โดยง่ำย

จากส�านักพิมพ์ ชือ่ เรือ่ งของเล่มนี้ เดิมเราจะตัง้ ชือ่ ตามฉบับภาษาอังกฤษว่า รีโมตคอนโทรล (Remote Control) แต่เมื่อมาอ่านต้นฉบับอีกที ตัดสินใจว่ากลับไปใช้ชื่อเดิม ในภาษาญี่ปุ่นว่า โกลเด้นสลัมเบอร์ น่าจะสื่อเรื่องราวได้ดีกว่า โกลเด้นสลัมเบอร์ (Golden Slumber) ในเล่มภาษาญี่ปุ่นไม่มีตัว s ต่อท้าย อย่างในชื่อเพลง Golden Slumbers ที่แต่งโดยพอล แมคคาร์ตนีย์ แห่งคณะ The Beatles ในอัลบั้ม Abbey Road เนื้อเพลง Golden Slumbers มาจากบทกวีชื่อ Cradle Song (เพลง ข้างเปล) โดยโธมัส เดกเกอร์ ซึ่งปรากฏในละครเวทีเรื่อง Patient Grissel โดยมีการปรับเปลี่ยนค�าบางค�า

Once there was a way To get back homeward ครั้งหนึ่ง เคยมีเส้นทาง เพื่อกลับสู่บ้านเกิด Sleep, pretty darling, Do not cry And I will sing a lullaby หลับเถิด ดวงใจงามตา อย่าร้องไห้ แล้วฉันจะขับเพลงกล่อม Golden slumbers, Fill your eyes Smiles awake you when you rise เหล่านิทราสีทอง เติมดวงตาเจ้า เจ้าจะตื่น พร้อมรอยยิ้ม

เพลงนี้เกี่ยวข้องสื่อถึงเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้อย่างไร ต้องเปิดเริ่มอ่าน จากหน้าต่อไปค่ะ ขอให้มีความสุขในการอ่าน ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ กุมภำพันธ์ 2560

บทที่ 1

จุดเริ่มต้น ฮิกุชิ ฮารุโกะ ฮิกุชิ ฮารุโกะ นั่งอยู่ในร้านโซบะ ฮิราโนะ อากิระ ซึ่งเพิ่งมาถึงทักทายทันที ว่า “สี่ปีแล้วเนอะที่ ไม่ได้เจอกัน” โดยไม่ขอโทษสักค�าที่มาสาย “ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ” ฮิราโนะ อากิระ พูด พลางนัง่ เก้าอี้ ก่อนหันไปทางพนักงานซึง่ ยืนสวมเสือ้ คลุมกันเปือน สีขาวและสั่งอาหารทันทีว่า “อาหารชุดประจ�าวันสองที่” ร้านนี้เป็นร้านสุดท้ายใน บรรดาร้านอาหารทีเ่ รียงกันเป็นแถวในชัน้ ใต้ดนิ ของอาคารส�านักงานบริษทั ประกันชีวติ ใกล้สถานีรถไฟเซ็นได ไม่ไกลจากบริษทั ผลิตเครือ่ งใช้ ไฟฟ้าทีฮ่ ริ าโนะ อากิระ ท�างานอยู่ เป็นร้านโซบะทีท่ งั้ คูเ่ คยมาด้วยกันบ่อยๆ สมัยฮิกชุ ิ ฮารุโกะ ยังท�างานทีบ่ ริษทั เดียวกับ ฮิราโนะ อากิระ จึงดูน่าจะเหมาะส�าหรับการนัดเจอกันครั้งแรกในรอบสี่ปี “ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ” ฮิราโนะ อากิระ พูดซ�้า “จริงด้วย เมนูเหมือนเดิมเลย เสียแต่วาซาบิที่เสิร์ฟกับโซบะเย็นตอนนี้ กลายเป็นแบบหลอดไปซะแล้ว ไม่ ใช่แบบให้ขูดเองเหมือนเมื่อก่อน” “ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันหมายถึงฮารุโกะต่างหาก เธอมีลูกแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย” “สี่ขวบเก้าเดือนจ้ะ” “ส่วนฉันสามขวบกับสามร้อยสามสิบเก้าเดือน” ฮิราโนะ อากิระ ตอบด้วย สีหน้าจริงจัง “ให้ฝกคิดเลขในใจเหรอ” “ฉันใช้มุกนี้บ่อยๆ เวลาไปปาร์ตี้หาคู่น่ะ” ดีจังนะ ปาร์ตี้หาคู่ ฮิกุชิ ฮารุโกะ คิดในใจ พลางหรี่ตามองฮิราโนะ อากิระ ที่ ไม่ได้เจอกันมาสี่ปีอย่างพินิจพิเคราะห์ เพื่อนสาวเป็นคนรูปร่างเล็ก หุ่นผอมเพรียว โกลเดนสลัมเบอร

ทรงผมดัดสีน�้าตาล ตาสองชั้นชัดเจน ริมฝีปากค่อนข้างหนา แต่งหน้าอ่อนๆ อากาศ เมืองเซ็นไดในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนหนาวแล้ว ผู้คนในเมืองจ�านวนไม่น้อยเริ่ม ใส่เสื้อโค้ตให้เห็น แต่ฮิราโนะ อากิระ กลับสวมเพียงเสื้อคลุมไหมพรมสีด�าแขนยาว ทับชุดที่สวมอยู่ “นี่ ฮารุโกะ ฉันอยากถามเธอตั้งนานแล้ว ถามหน่อยสิว่าสมัยเราท�างานที่ เดียวกัน เธอคิดกับฉันยังไงเหรอ คิดว่าฉันงีเ่ ง่าหรือเปล่าทีเ่ อาแต่พดู เรือ่ งผูช้ ายกรอกหู เธอจากโตะข้างๆ ทั้งวัน เธอดูถูกฉันหรือเปล่า ที่เธอเรียกฉันโดยมีคุณน�าหน้าว่า ‘คุณ อากิระ’ น่ะ เป็นเพราะต้องการรักษาระยะห่างกับฉันหรือเปล่า” “ฉันชื่นชมต่างหาก” “อะไรของเธอ” ฮิราโนะ อากิระ เป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาในสายตาฮิกุชิ ฮารุโกะ เพราะแม้อายุ เท่ากัน แต่ฮิราโนะ อากิระ เป็นผู้หญิงที่กล้าพูดคุยเรื่องที่เธอไม่กล้าพูดได้อย่างมีชีวิต ชีวา เช่น หนุม่ ทีเ่ จอทีบ่ ริษทั ลูกค้ารายนัน้ หล่อจัง ผูช้ ายทีฉ่ นั คบหาอยูม่ รี สนิยมทางเพศ แบบนั้นแบบนี้ หรือบางครั้งก็เล่าว่าไปเจอชุดชั้นในที่แม้แต่ผู้หญิงยังรู้สึกวาบหวาม “อากิระดูมีพลังชีวิตเต็มเปี่ยมอยู่เสมอน่ะ” “มีพลังชีวติ เต็มเปีย่ มเหรอ พูดอย่างกับฉันเป็นแมลงสาบแน่ะ” ฮิราโนะ อากิระ ท�าหน้าบึ้งพลางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “ขนาดก�าลังท�างานอยู่พอได้รับโทรศัพท์จากแฟนปุบ เธอก็กล้าตะโกนเสียง ดังทันทีว่า ‘ผู้จัดการขา! ฉันขอลาพักร้อนตอนนี้เลยได้ ไหมคะ!’ โดยที่คนในบริษัท ไม่ว่าอะไรด้วย ฉันว่าเจงมาก” “ฉันไม่ได้ท�าบ่อยขนาดนั้นสักหน่อย” “บ่อยอยู่นะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ หัวเราะ “แหม แต่ฉันดูสถานการณ์เหมือนกันนะ เช่นดูว่าวันนี้น่าจะกลับเร็วได้อะไร ท�านองนั้น” “รักษาสมดุลเป็นอย่างดี” “อืม แต่ถ้ามี ใครมาเล่าเรื่องเด็ดๆ ที่น่าสนจนไม่มีกะจิตกะใจจะท�างานต่อ 8

Kotaro Isaka

ไม่ว่าเวลาไหน ฉันคงเลือกขอกลับก่อนเวลาแน่ๆ” “งั้น สมมติคราวหน้าฉันโทร.ไปบอกว่า ‘ฉันจะหย่า’ ล่ะ” “ฉันจะตะโกนทันทีเลยว่า ‘ผู้จัดการขา! ขอลาพักร้อนได้ ไหมคะ’ ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ยิ้ม นึกในใจว่า ท่าจะท�าจริงๆ เสียด้วย ภายในร้านมีลกู ค้าพอสมควร แต่เมือ่ นึกว่าขนาดช่วงเทีย่ งของวันธรรมดายัง มีลูกค้าแค่นี้ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่ากิจการจะไปรอดไหม แต่เมื่อเห็นโทรทัศน์จอแบน รุ่นใหม่ติดตั้งอยู่สูงขึ้นไปบนผนังทางทิศตะวันตก ฮิกุชิ ฮารุโกะ ก็อุ่นใจว่า ถ้าเจ้าของ ร้านซื้อโทรทัศน์แบบนั้นได้แสดงว่ากิจการน่าจะไปได้ดี รายการที่ฉายอยู่เป็นรายการ ข่าวภาคกลางวันของสถานี โทรทัศน์เอกชนที่มีเครือข่ายสัญญาณทั่วประเทศ ภาพใน จอเป็นภาพจากบริเวณหน้าสถานีเซ็นไดอันคุ้นตา ภาพบ้านเกิดของตัวเองที่มองผ่าน โทรทัศน์ ให้ทงั้ ความรูส้ กึ แปลกใหม่อย่างประหลาดและมีความเขินอายในขณะเดียวกัน เป็นความอายที่เห็นบ้านเชยๆ ของตัวเองก�าลังถูกประจานทางหน้าจอโทรทัศน์ มี แถบตัวอักษรขึ้นใต้ภาพว่า ‘ขบวนแห่นายกฯคาเนดะก�าลังจะเริ่มแล้ว’ “เมืองเซ็นไดในวันนี้ ไปไหนก็มีแต่คาเนดะฟีเวอร์” ฮิราโนะ อากิระ พูดเป็น ท�านองเพลง เท้าศอกข้างหนึ่งบนโตะ “คนที่บริษัทฉันเหมือนกัน พอพักกลางวันปุบ ก็ออกไปดูขบวนแห่กันใหญ่” “ทางการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดมากเลยเนอะ มีปิดถนนตามจุดต่างๆ ด้วย” ฮิกุชิ ฮารุโกะ นึกถึงการวางก�าลังรักษาความปลอดภัยที่เห็นระหว่างทางเข้าตัวเมือง บรรดาเจ้าหน้าทีต่ า� รวจสวมเสือ้ เกราะเหมือนนักเบสบอลทีเ่ ล่นต�าแหน่งคนคอยรับลูก มีตัวหนังสือเขียนที่หน้าอกว่า ‘ต�ารวจภูธรจังหวัดมิยากิ’ “ขืนเกิดปัญหาอะไรขึ้นระหว่างนายกฯคนใหม่ที่ก�าลังดังสุดๆ มาเยือนเซ็นได พวกนายต�ารวจใหญ่ๆ คงตกที่นั่งล�าบากแน่ พวกนั้นถึงได้เอาเป็นเอาตายกันขนาดนี้” ฮิราโนะ อากิระ เงยหน้าดูโทรทัศน์ ก่อนยื่นมือรับถาดใส่อาหารชุดประจ�าวันที่มา เสิร์ฟพอดี ระหว่างกินโซบะ หัวข้อสนทนาเปลี่ยนเป็นเรื่องคนรักของฮิราโนะ อากิระ หญิงสาวเล่าว่าเขาเป็นชายหนุม่ อายุออ่ นกว่าสามปี รูจ้ กั กันในงานปาร์ตหี้ าคู่ เป็นหนุม่ โกลเดนสลัมเบอร

หน้าเด็ก เป็นพนักงานบริษัทผู้ขยันขันแข็ง และหากฮิราโนะ อากิระ ต้องการสิ่งใด เขาก็จะพยายามเต็มที่เสมอเพื่อให้เธอสมปรารถนาไม่ว่าเรื่องอะไร “สงสัยเมื่อก่อนแฟนฉันคงเคยอยู่ ในตะเกียงแน่ๆ พอถูตะเกียงถึงได้ออกมา ข้างนอก เลยติดนิสัยชอบท�าตามค�าสั่ง” “ยักษ์ ในตะเกียงวิเศษเหรอ” “แถมยังชื่อมาซาคาโดะอีก ฟังดูเหมือนชื่อผู้ยิ่งใหญ่ใช่ไหม ส่วนฉันนามสกุล ฮิราโนะ ถ้าเอาตัวคันจิมาเขียนเรียงกัน ก็อาจจะอ่านว่าไทราโนะ มาซาคาโดะ1 ได้ เหมือนกันนะ” “ที่ว่าท�างานบริษัทน่ะ บริษัทอะไรเหรอ” “อันนี้ก็น่าสนใจ” ฮิราโนะ อากิระ เสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ราวกับจะบอกว่าใน ทีส่ ดุ ก็เจอเรือ่ งของแฟนหนุม่ ทีค่ วรค่าแก่การพูดถึงเสียที “เธอรูจ้ กั ซีเคียวริตพี้ อ็ ดไหม” “ไอ้ที่ติดตั้งอยู่ทั่วเมืองใช่ไหม” “ไปไหนก็เจอเนอะ ที่หน้าตาเหมือน R2 - D2 ในเรื่องสตำร์วอร์สน่ะ” “เครื่องนั้นดักเก็บข้อมูลได้จริงๆ หรือเปล่าไม่รู้เนอะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ สงสัย ระบบซีเคียวริตี้พ็อดถูกน�ามาใช้ โดยอ้างว่าเพื่อรักษาความปลอดภัยของประชาชน แต่เธอยังไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเครื่องนั้นสามารถเก็บข้อมูลได้มากน้อยเพียงใด และ เป็นประโยชน์ต่อการท�างานของต�ารวจจริงหรือไม่ “เท่าที่มาซาคาโดะเล่า ดูจะไม่ได้เจงขนาดนั้นนะ” ดูเหมือนการยิงดาวเทียมดีๆ ขึ้นไปสักดวงแล้วคอยสอดส่องจากบนฟ้าลงมา ยังสามารถเก็บข้อมูลได้อย่างแม่นย�าและมีประสิทธิภาพกว่าซีเคียวริตี้พ็อดมาก “แต่ก็นะ เห็นว่าเครื่องนั้นสามารถเก็บภาพบริเวณรอบๆ แถมยังดักฟัง บทสนทนาทางโทรศัพท์มือถือได้ด้วย เราอยู่ ในสังคมภายใต้การสอดส่องชัดๆ นี่ละ 1 ไทราโนะ มาซาคาโดะ (ค.ศ. 908 - 940) บุคคลในประวัติศาสตร์ ในสมัยเฮอันของญี่ปุ่น (ค.ศ. 794 - 1185) เกิดในตระกูลไทราที่มีชื่อเสียง เคยเป็นผู้น�าขบวนการต่อต้านการปกครองของกรุง เกียวโตในขณะนั้น และถูกส�าเร็จโทษในที่สุด ทั้งนี้ ชื่อของฮิราโนะในภาษาญี่ปุ่นมีตัวอักษรคันจิ 平 อ่านได้ทั้งฮิราและไทรา

Kotaro Isaka

คือสิ่งที่เรียกว่าสังคมภายใต้การสอดส่อง” “งานของมาซาคาโดะคือสิง่ ทีเ่ รียกว่าสังคมภายใต้การสอดส่องทีเ่ ธอว่าน่ะเหรอ” “งานท�าความสะอาด” “ท�าความสะอาดสังคมภายใต้การสอดส่องเหรอ” “เขาว่าเป็นงานท�าความสะอาด เช็ดเลนส์กล้องซีเคียวริตพี้ อ็ ดอะไรท�านองนัน้ น่ะ ต้องขับรถตูต้ ระเวนไปตามจุดต่างๆ เป็นประจ�า เพือ่ คอยตรวจดูวา่ มีเครือ่ งไหนพัง หรือเปล่า น่าสนใจใช่ไหมล่ะ” “แล้วเธอไม่คิดแต่งงานกับหนุ่มมาซาคาโดะที่ว่าเหรอ” “แต่งงานแล้วเป็นยังไงบ้าง” “ถามว่าเป็นยังไง ใครจะไปตอบถูก” “ลูกน่ารักไหม ผู้ชายหรือผู้หญิงนะ” “ลูกสาว น่ารักมาก” ฮิกุชิ ฮารุโกะ หน้าตึง ตอบชัดถ้อยชัดค�า รู้สึกว่าหาก เผลอเมื่อไรคงอดยิ้มและคุยฟุ้งเรื่องความน่ารักของลูกสาวตัวเองไม่ได้ “แล้วเธอ ไม่คิดจะแต่งงานกับพ่อหนุ่มมาซาคาโดะนั่นหรือไง” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ถามซ�้า ฮิราโนะ อากิระ เบิกตาสองชั้นกว้าง ชะงัก ใช้ตะเกียบคีบเส้นโซบะที่เข้าปาก ไปแล้วส่วนหนึ่งค้างอยู่อย่างนั้น มองหน้าฮิกุชิ ฮารุโกะ นิ่ง ไม่นานนักก็ขยับปาก กลืนโซบะแล้วพูดว่า “สมมติว่าแจกไพ่ทีละใบนะ” “พูดเรื่องอะไรเนี่ย” “สมมตินะ สมมติว่าเราได้ ไพ่สิบโพด�ามาอยู่ในมือ เราย่อมกลุ้มใจจริงไหมว่า จะหยุดแค่นี้ดีหรือจะเปลี่ยนใบใหม่อีกดี เลขสิบเป็นเลขที่ก�้ากึ่งจริงไหม เพราะเรา จะอดคิดไม่ได้ว่าต่อไปเราอาจได้ ไพ่ดีกว่านี้ก็ ได้ แต่ถ้าไพ่ ใบนี้เป็นไพ่เอซหรือเลขสี่ก็ จะตัดสินใจง่ายกว่านี้” “มาซาคาโดะเป็นสิบโพด�าเหรอนี่” ฮิกุชิ ฮารุโกะ พูด พลางนึกจินตนาการถึง ความเศร้าใจของชายหนุ่มนามว่ามาซาคาโดะผู้ ไม่ได้อยู่ที่นั่น “จริงๆ เขาอาจจะเป็น ไพ่หน้าคนก็ ได้นะ” “ไม่มีทาง ไม่มีทาง” ฮิราโนะ อากิระ ปฏิเสธเสียงแข็ง “อืม แต่จริงๆ หน้าตา โกลเดนสลัมเบอร

เขาเหมือนสิบเอ็ดนะ เหมือนผูช้ ายในรูปไพ่แจ็ก” หญิงสาวพูดยิม้ ๆ รอยยิม้ นัน้ ดูจะแฝง ความรักและเอ็นดูชายหนุ่มที่ชื่อมาซาคาโดะอยู่ด้วย “แต่พูดถึงประเด็นนี้ แสดงว่า ฮารุโกะได้ ไพ่หน้าคนตั้งแต่ใบแรกเลยน่ะสิ รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย ไม่ต้องเปลี่ยน” “อันที่จริงก็ ไม่ใช่ไพ่ใบแรกหรอก” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ยิ้มเจื่อนๆ “อืม แต่ก็ถือว่า ไพ่ใบนี้มาค่อนข้างเร็ว” “ฟังเรื่องหวานๆ ของฮารุโกะแล้วโซบะอร่อยขึ้นเยอะเลย” ฮิราโนะ อากิระ พูด แล้วดูดเส้นโซบะเข้าปากเสียงดัง “อะ จะว่าไปแล้ว” ฮิราโนะ อากิระ ดีดนิ้วเปาะ “จะว่าไปแล้ว สมัยยังท�างานด้วยกัน ฮารุโกะเคยเล่าเรือ่ งแฟนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ให้ฉันฟังนี่เนอะ ที่ว่าหน้าตาดี แต่พึ่งพาไม่ค่อยได้” ฮิกชุ ิ ฮารุโกะ ตอบว่า “ใช่ๆ” พลางหลุบคาง นึกถึงใบหน้าอาโอยากิ มาซาฮารุ จากนั้นภาพถังไม้ก็ผุดขึ้นในหัว ถังไม้วางเรียงกันในแนวนอนเต็มก�าแพงโดยมีจกุ เล็กๆ ปิดอยู่ เมือ่ ใช้มอื ดึงจุก ที่ โผล่ยนื่ ออกมา ไวน์ขา้ งในก็ ไหลพรัง่ พรู ฮิกชุ ิ ฮารุโกะ ในตอนนัน้ ก็เช่นกัน ค�าพูดของ ฮิราโนะ อากิระ เป็นเสมือนสิ่งที่เปิดจุกถังไม้ ในหัวสมอง รู้สึกเหมือนความทรงจ�าใน ช่วงทีเ่ คยใช้เวลาร่วมกับอาโอยากิ มาซาฮารุ ไหลหลัง่ ออกมาไม่ขาดสาย ฮิกชุ ิ ฮารุโกะ รีบควานหาจุกแล้วใช้มือที่เปียกชุ่มซึ่งไม่ ใช่ด้วยไวน์ แต่เปียกชุ่มด้วยความทรงจ�า อุด กลับเพือ่ ปิดฝาถังไม้ กระแสความทรงจ�าหยุดไหลทันที แต่เศษเสีย้ วของความทรงจ�าที่ เล็ดลอดออกมาก่อนหน้านัน้ ยังลอยละล่องในหัวสมอง เห็นภาพในอดีตเป็นช่วงๆ หลาย ตอน ราวกับรูปถ่ายที่ถูกน�าไปอัด สั่นไหว ร่วงหล่น และโบกสะบัดเป็นบางคราว ฮิกุชิ ฮารุโกะ เห็นภาพอาโอยากิ มาซาฮารุ ที่หน้าตายังอ่อนเยาว์ อันเป็นภาพเมื่อตอนเธอ พบเขาเป็นครัง้ แรกหลังจากเพิง่ เข้ามหาวิทยาลัยได้ ไม่นาน และภาพหน้าตาเหลอหลา ของอาโอยากิ มาซาฮารุ ตอนที่เธอเป็นฝ่ายบอกเลิก “อากิระ เธอจ�าเรื่องเมื่อประมาณสองปีก่อนได้ ไหม ที่จู่ๆ คนขับรถรับส่งพัสดุ ในเซ็นไดกลายเป็นคนดังขึ้นมาน่ะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ถาม ฮิราโนะ อากิระ ซึ่งก�าลังดูดกินเส้นโซบะขมวดคิ้วเข้าหากัน กลอกตาไปมา ก่อนดีดนิ้วเปาะอีกครั้ง “จ�าได้ ไม่สิ ฉันเพิ่งนึกออกเดี๋ยวนี้เอง คนที่ดังเพราะจับขโมย 12

Kotaro Isaka

ได้ระหว่างไปส่งพัสดุใช่ไหม ฉันจ�าได้เพราะเขาหน้าตาหล่อดี ตอนนั้นคนก็เห่อกันใหญ่ เหมือนกันเนอะ ฉันยังอดหลงเสน่ห์ ไม่ได้เลย” ฮิราโนะ อากิระ ตอบ “หน้าตาดีแท้ๆ แต่บคุ ลิกเจ้าตัวกลับดูหงิมๆ เชยๆ บอกไม่ถกู ว่าแต่ทา� ไมถึงกลายเป็นทีฮ่ อื ฮาขนาดนัน้ ได้ก็ ไม่รู้” “ผู้หญิงที่เขาช่วยเป็นไอดอลนี่นา” “ไอดอลคนนั้นชื่ออะไรน้า” “ฉันลืมไปแล้ว” “นั่นสิเนอะ” ฮิราโนะ อากิระ พูดพลางรินน�้าต้มเส้นโซบะลงในน�้าซอสโซบะ “อะไรๆ ก็เลือนหายไปหมดจริงๆ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ สะบัดศีรษะแรงๆ “ไม่ว่า ไอดอล คนขับรถส่งพัสดุ หรือแฟนเก่า” “ที่ว่าหายไปน่ะ จริงๆ คงยังอยู่ที่ ไหนสักแห่งอยู่ดีแหละ อะ ว่าแต่วันนี้ลูกสาว ผู้น่ารักไปอยู่ไหนเสียล่ะ” “โรงเรียนอนุบาล” ฮิราโนะ อากิระ มองหน้าฮิกุชิ ฮารุโกะ นิ่ง พูดว่า “ฮารุโกะกลายเป็นคุณแม่ ไปจริงๆ แล้วเนอะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ เบนสายตาไปที่จอโทรทัศน์ เห็นตึกรามที่คุ้นเคย ภาพในจอเป็น ภาพแถวๆ ถนนใหญ่ทเี่ ริม่ ต้นจากทางหลวงซึง่ พาดผ่านทางทิศใต้ของตัวเมืองเซ็นไดไป จรดถนนอันเป็นที่ตั้งของศาลาว่าการจังหวัดและศาลาว่าการเมือง เป็นจุดที่มีป้ายรถ ประจ�าทางกระจุกตัวกันอยู่ ผู้คนมากมายแออัดอยู่ริมถนนท่ามกลางความหนาวเย็น ของเดือนพฤศจิกายน ใจหนึ่งสงสัยว่า ก่อนหน้านี้คนจ�านวนมากมหาศาลเหล่านี้ ไปหลบซ่อนอยู่ส่วนไหนของเซ็นไดกันนะ ขณะที่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า แม้จะมีคนจ�านวน มากมายมหาศาลออกมารอดูขบวนแห่ กิจการต่างๆ ในโลกก็ยังสามารถขับเคลื่อน ต่อไปได้ตามปกติ ฮิกุชิ ฮารุโกะ นึกถึงเกร็ดความรู้ซึ่งเป็นที่รู้กันทั่วไปว่า จริงๆ แล้ว มีมดงานถึงร้อยละสามสิบที่ ไม่ได้ท�างานอะไรเลย และคิดต่ออย่างเหม่อลอยว่า คนที่ วิ่งหน้าตั้งไปดูขบวนแห่กันอยู่ในตอนนี้คือร้อยละสามสิบที่ว่านั้นหรือเปล่านะ “คนอยากดูนายกฯกันขนาดนั้นเลยเหรอ” โกลเดนสลัมเบอร

“คงเพราะนายกฯเป็นคนมิยากิ2 หรือเปล่า คนเลยรูส้ กึ ว่าเป็นคนบ้านเดียวกัน” “ทั้งที่ตอนลงเลือกตั้งนายกฯรอบแรกแทบไม่เห็นมี ใครสนใจเลย คนพวกนี้ เอาแต่ ใจตัวเองจริงๆ ผู้ว่าฯก็เหมือนกัน ฉันเคยได้ยินว่าตอนแรกที่คาเนดะมาสวัสดี ผู้ว่าฯถึงกับหัวเราะและพูดกับคาเนดะว่า “เอาเถอะ คุณยังหนุ่ม โอกาสหน้ายังมี” แต่ พอคาเนดะได้เป็นนายกฯปุบ ก็พลิกท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ถึงขั้นขอร้องว่า ท่านนายกฯ กรุณามาร่วมขบวนแห่ที่บ้านเกิดเถอะนะครับ” “ไม่ใช่นักกีฬาโอลิมปิกซะหน่อยเนอะ” “แต่การที่คาเนดะยังไม่เคยมาบ้านเกิดตัวเองสักครั้งทั้งที่รับต�าแหน่งนายกฯ มาครึ่งปีแล้ว แสดงว่าคาเนดะเองก็มีทิฐิเหมือนกันหรือเปล่า” ฮิราโนะ อากิระ แสดง ความเห็นอย่างตรงประเด็น “เขาอาจจะคิดก็ ได้ว่า ทีตอนแรกไม่เห็นมี ใครสนับสนุน” “อะ จะเห็นคาเนดะหรือเปล่านะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ได้ยินเสียงลูกค้าที่นั่ง ด้านหลังพูดขึ้นเบาๆ จอโทรทัศน์รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าฉายภาพรถคันหนึ่งแล่นช้าๆ จากด้านซ้ายของ จอไปทางขวา ชั่วขณะหนึ่ง ฮิกุชิ ฮารุโกะ คิดไปว่า เอ หิมะตกเหรอ แต่ปรากฏว่าสิ่ง ทีเ่ ห็นคือเศษกระดาษทีถ่ กู โปรยลงมาราวกับหิมะ กระดาษและแถบริบบิน้ สะท้อนแสง ที่ร่วงหล่นสู่พื้นอย่างชดช้อยนั้น แม้จะให้ความรู้สึกเหมือนขบวนแห่ตามชนบท แต่ ก็ช่วยเสริมบรรยากาศให้ครึกครื้น สามารถรับรู้ ได้ถึงความตื่นเต้นดี ใจ รถต�ารวจน�า แล่นผ่านกล้องช้าๆ ก่อนภาพรถเปิดประทุนคันยาวจะปรากฏขึ้น “มาแล้ว มาแล้ว นั่นไง คาเนดะ” เสียงลูกค้าชายด้านหลังพูดขึ้นอีกครั้ง ต�าแหน่งของโทรทัศน์คอ่ นข้างสูง จึงได้ยนิ เสียงไม่ชดั แต่รู้ ได้วา่ ผูส้ อื่ ข่าวก�าลังประกาศ ชื่อซ�้าๆ ด้วยท่าทางตื่นเต้นว่า “ท่านนายกฯคาเนดะครับ” โทรทัศน์ฉายภาพนายกรัฐมนตรีคาเนดะนัง่ โบกมืออยูบ่ นเบาะหลังของรถเปิด ประทุน กล้องซูมขยายใบหน้าด้านข้างของคาเนดะ ภาพที่เห็นแสดงถึงความภูมิฐาน 2 เมืองเซ็นไดเป็นเมืองเอกของจังหวัดมิยากิ ทางตอนเหนือของเกาะฮอนชู ประเทศญี่ปุ่น

Kotaro Isaka

และรังสีทแี่ ผ่ออกจากตัวเขาอย่างโดดเด่นกว่าคนปกติทวั่ ไป สมกับชายที่ ได้เป็นนายกรัฐมนตรีด้วยวัยเพียงห้าสิบปี คิ้วเข้ม จมูกโด่ง และดวงตาโตเปล่งประกายเฉียบคม เมื่อผสานกับท่าทางอันสุขุม ท�าให้ดูเหมือนนักแสดงวัยกลางคนผู้หล่อเหลาและ มีเสน่ห์เฉพาะตัว บุคลิกของคาเนดะมีทั้งด้านที่แสดงความสะอาดสะอ้านมีระดับกับ เล่หเ์ หลีย่ มทีผ่ า่ นการคิดค�านวณมาอย่างดี ผมซึง่ ไม่ได้รบั การตกแต่งนัน้ ด�าขลับ สมดังที่ บรรดาสมาชิกสภาของพรรคเสรีนยิ มอันเป็นพรรคต้นสังกัดเคยเสียดสีวา่ “ทีค่ าเนดะ ไม่มผี มหงอกก็เพราะไม่เคยต้องเผชิญเรือ่ งล�าบาก” ริมฝีปากปิดสนิท ไม่แน่ชดั ว่าก�าลัง ยิ้มหรือใช้สมาธิอยู่ ภรรยาร่างผอมนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยกิริยาท่าทางเปี่ยมไปด้วยความ เงียบขรึมอันนิม่ นวล ดูลกั ษณะเป็นคนที่ ได้รบั การอบรมเลีย้ งดูมาอย่างดีแต่เข้าถึงยาก ฮิราโนะ อากิระ ชี้ ไปทีร่ า่ งคาเนดะในจอโทรทัศน์พลางพูดว่า “ฉันคาดหวังกับ นายกฯคนนี้มากทีเดียว” ภาพรายการโทรทัศน์รายการหนึ่งผุดขึ้นในสมองของฮิกุชิ ฮารุโกะ เป็นภาพ ตอนที่คาเนดะอภิปรายโต้ตอบกับอายุกาวา มาโกโตะ นักการเมืองผู้ดูลุ่มลึกและผ่าน ประสบการณ์มาอย่างโชกโชนและเป็นผูส้ มัครคูแ่ ข่งของคาเนดะในการเลือกตัง้ นายกรัฐมนตรี คาเนดะอาจเคยเป็นทีร่ จู้ กั อย่างดีจากฝีมอื การเล่นรักบีส้ มัยเป็นนักศึกษา แต่ พอสวมสูทเขาก็ดงู ามสง่า รูปร่างออกไปทางบอบบางด้วยซ�า้ แม้วธิ กี ารแสดงออกจะดู อ่อนน้อมอยูเ่ สมอ แต่สายตาทีส่ ง่ ไปยังคูแ่ ข่งนัน้ เฉียบคม ตอนถูกต�าหนิวา่ “คุณคาเนดะ อายุยงั น้อย จึงพูดแต่เรือ่ งทีเ่ ป็นอุดมคติมากเกินไป” คาเนดะตอบเสียงค่อยแต่ชดั ถ้อย ชัดค�าว่า “ที่ผมมาเป็นนักการเมืองก็เพราะต้องการท�าอุดมคติให้เป็นจริงครับ” “จะว่าไป สามีฉันเคยพูดนะ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ พูดขึ้น “ว่ามีความสุขจังที่ ได้คนสวยอย่างเธอมาเป็นภรรยา?” ฮิกุชิ ฮารุโกะ หัวเราะขื่นๆ ตอบว่า ไม่ใช่ๆ “เขาบอกว่า มีนักการเมืองน้อย คนนักทีจ่ ะคิดจริงๆ ว่าสามารถยอมท�าได้ทกุ อย่างเพือ่ ประเทศชาติไม่วา่ ชีวติ ตัวเองจะ เป็นยังไงก็ตาม” “นัน่ สิเนอะ เพราะเวลานักการเมืองตาย ส่วนใหญ่ถา้ ไม่เพราะป่วย ก็ฆา่ ตัวตาย เพราะอายที่เรื่องทุจริตเกิดแดงขึ้นมา” โกลเดนสลัมเบอร

“สามีฉันบอกว่า คาเนดะดูน่าจะเป็นหนึ่งในนักการเมืองน้อยคนที่ว่า” “ฉันเห็นด้วยนะ” ตอนแรกฮิกุชิ ฮารุโกะ ดูไม่ออกว่าสิ่งที่เห็นในจอโทรทัศน์คืออะไร วัตถุสีขาว ร่วงหล่นจากท้องฟ้าเหนือรถเปิดประทุนของคาเนดะทีก่ า� ลังเคลือ่ นไปข้างหน้าช้าๆ ด้วย ความเร็วดุจหอยทาก ภาพของวัตถุนั้นดูเหมือนนกที่เกาะป้ายโฆษณาบนตึกสยายปีก บินลงมาเพราะสนใจอยากดูขบวนแห่ด้วยอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็ดูจะหางยาวเกินไปที่ จะเป็นนก ฮิกุชิ ฮารุโกะ คิดอย่างไม่ค่อยใส่ ใจนักว่าสิ่งที่เห็นคงไม่พ้นเป็นพวกแผ่น หรือแถบกระดาษที่คนโปรยเพื่อสร้างบรรยากาศหรืออะไรเทือกกัน เธอจับจ้อง จอโทรทัศน์ต่อไปเงียบๆ ไม่ค่อยได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังเดิม วัตถุนั้นโบยบินเฉียงๆ ลงไปใกล้รถเปิดประทุนเข้าทุกที “เครื่องบินบังคับวิทยุเหรอ” ฮิกุชิ ฮารุโกะ ไม่อาจแยกแยะได้ว่าเจ้าของเสียงที่พึมพ�าประโยคนั้นคือ ฮิราโนะ อากิระ หรือลูกค้าทีน่ งั่ อยูด่ า้ นหลัง จริงๆ แล้วอาจเป็นเสียงในใจของเธอเองก็ได้ ใบพัดของสิ่งนั้นหมุน ขณะที่ตัวมันค่อยๆ ลอยละล่องในอากาศและลดระดับ ความสูงลงเรื่อยๆ เฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุนั่นเอง ได้ยินเสียงจากโทรทัศน์เป็นเสียง ระเบิดสั้นๆ ควันสีขาวคลุ้งกระจายตรงกลางจอ ก่อนที่ภาพในจอจะพร่าเลือนไปทันที ตอนแรกฮิกุชิ ฮารุโกะ นึกว่าโทรทัศน์ของร้านเสีย แต่ไม่ ใช่ ภาพกลับมา เป็นปกติอีกครั้ง เห็นเปลวเพลิงสั่นไหวกับร่างผู้คนวิ่งหนีกันสับสนอลหม่านท่ามกลาง ควันที่ปกคลุมทั่วถนนใหญ่ ร้านโซบะเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงผู้สื่อข่าวประกาศซ�้าๆ ว่า “ระเบิดครับ ระเบิดครับ” อย่างไร้ความหมาย

Kotaro Isaka

บทที่ 2

ผู้ติดตามข่าว วันแรก ทานากะ โทรุ นอนหนุนหมอนมองขาซ้ายที่ถูกผูกไว้กับเตียง นึกในใจว่า คัน ผิวหนังในเฝือกจัง เขาลุกขึ้นนั่งครึ่งตัว แล้วมองหาไม้แคะหูส�าหรับแหย่เข้าไปในช่อง ระหว่างเฝือกกับผิวหนัง แต่ไม่เจอ “ทานากะ” ได้ยินเสียงเรียกจากเตียงข้างๆ ห้องนี้เป็นห้องคนไข้รวมใน โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ม่านกั้นระหว่างเตียงเปิดอ้าซ่า เขาหันไปตามเสียง เห็นชาย ผมขาวในท่านอนหงาย ขาทั้งสองข้างผูกอยูก่ บั เตียง เขามี ใบหน้ากลม ตาทัง้ สองข้าง ค่อนข้างห่าง ถามยิ้มๆ ว่า “หาไม้แคะหูอยู่ใช่ไหม” ทานากะ โทรุ ปฏิเสธเพราะรู้สึกฉุนที่ถูกแทงใจด�า ชายผู้นี้ชื่อโฮโดกายา ยาสุชิ นอนอยู่เตียงข้างๆ เขาอยู่ที่นี่ก่อนทานากะ โทรุ จะเข้าโรงพยาบาล และขาทั้งสองก็ถูกใส่เฝือกมาตั้งแต่ตอนนั้น ส�าหรับทานากะ โทรุ ซึง่ ปีนเี้ พิง่ อายุสามสิบห้า ชายทีอ่ ายุกว่าหกรอบคนนีค้ งเทียบได้กบั รุน่ พ่อ แต่โฮโดกายา ยาสุชิ กลับปฏิบัติต่อเขาด้วยความรู้สึกเป็นพรรคพวกเดียวกันอย่างประหลาด โดย อ้างว่าทั้งคู่เป็น ‘พันธมิตรคนกระดูกหัก’ แถมยังท�าตัวน่าร�าคาญ เพราะโฮโดกายา ยาสุชิ เน้นย�้าออกนอกหน้าเสมอในทุกโอกาสว่า ตัวเองขาหักสองข้างจึงเหนือกว่า ทานากะ โทรุ ที่ขาหักข้างเดียว พูดท�านองว่า “ฉันไม่เหมือนทานากะนะ เพราะขาหัก ทั้งสองข้าง เห็นไหม ล�าบากจะตาย” หรือไม่ก็ “อย่างน้อยแค่มีขาข้างหนึ่งที่สามารถ เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ก็สร้างความแตกต่างได้มากแล้ว” ไม่เพียงเท่านั้น ทานากะ โทรุ รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเวลาดูโทรทัศน์ถ่ายทอด การแข่งขันหมากรุกญี่ปุ่นแล้วโฮโดกายา ยาสุชิ มักพูดเป็นเชิงดูถูกผู้แข่งขันว่า “โอย โกลเดนสลัมเบอร

นีม่ นั จนมุมแล้วชัดๆ” ซึง่ เอาเข้าจริงๆ ทานากะ โทรุ ไม่มคี วามรูเ้ กีย่ วกับหมากรุกญีป่ นุ่ แม้แต่น้อย จึงไม่รู้ด้วยซ�้าว่าสิ่งที่เขาพูดถูกหรือไม่ โฮโดกายา ยาสุชิ มักผลุบผลับลุกขึน้ จากเตียงแล้วใช้ ไม้คา�้ ยันเดินออกไปข้าง นอกและไม่กลับเข้าห้องเป็นเวลานาน หลายครัง้ เขาเดินตัวปลิวโดยไม่ใช้ ไม้คา�้ ด้วยซ�า้ จนมีบ่อยครั้งที่ทานากะ โทรุ อดอยากถามออกไปไม่ได้ว่า “จริงๆ ขาคุณหายตั้งนาน แล้วใช่ไหมครับ” “ทานากะ นายรูห้ รือเปล่าว่าคนทีม่ าเยีย่ มฉันเมือ่ กีเ้ ป็นใคร” โฮโดกายา ยาสุชิ ถาม “จะรู้ ได้ยังไงล่ะครับ” “ถ้าทานากะได้ยินชื่อต้องตกใจแน่” “งั้นผมไม่อยากได้ยินครับ” หากโฮโดกายา ยาสุชิ เคยท�างานบริษัท อายุเขาคงเลยวัยเกษียณแล้ว แต่ดู เหมือนชายผู้นี้จะหาเลี้ยงชีพด้วยอาชีพที่ ไม่ค่อยน่าภูมิใจนัก ซึ่งไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไร อยู่ก็ตาม โฮโดกายา ยาสุชิ ก็มักหาโอกาสคุยโวเกี่ยวกับงานอันไม่ค่อยน่าไว้ ใจของ ตัวเองให้ฟังเสมอ เช่น เล่าวีรกรรมอาจหาญที่ฟังแล้วไม่น่าเชื่ออย่างยิ่งบ้าง อ้างว่า ตัวเองเคยเป็นเพื่อนดื่มเหล้ากับคนร้ายคนนั้น หรือไม่ก็เคยได้รับมอบหมายงานจาก เจ้าพ่อคนนี้ และในความเป็นจริง คนที่มาเยี่ยมโฮโดกายา ยาสุชิ หลายคนก็ดูท่าทาง ไม่น่าไว้ ใจจริงๆ ชายผมขาวมักพูดด้วยอาการดีอกดี ใจว่า “คนเยี่ยมไข้ฉันวันนี้เป็น ตัวเอ้ของวงการเชียวนะ” เป็นที่น่าเบื่อหน่ายส�าหรับทานากะ โทรุ ตอนนัน้ ทานากะ โทรุ เห็นร่างคนอยูท่ ที่ างเข้าห้อง เด็กหนุม่ คนหนึง่ ก�าลังเคาะ ประตูโดยมีไม้คา�้ ยันรักแร้อยู่ เด็กหนุม่ ผูน้ เี้ ข้ารับการรักษาตัวอยูท่ หี่ อ้ งส่วนตัวข้างๆ กัน นี่เอง “ว่าไง มีอะไร” คนที่ส่งเสียงทักทายไม่ ใช่ทานากะ โทรุ แต่เป็นโฮโดกายา ยาสุชิ ที่อยู่เตียงข้างๆ “ทานากะ” เด็กหนุ่มเรียก ทานากะ โทรุ รู้สึกไม่ชอบใจนักที่ต้องถูกเด็ก 18

Kotaro Isaka

มัธยมต้นเรียกชื่อโดยไม่มีค�าน�าหน้า แต่ก็อดทนไว้ โดยตีความว่าเป็นการแสดง ความสนิทสนม “ได้ดูโทรทัศน์หรือยัง” “โทรทัศน์เหรอ” ทานากะ โทรุ เบนสายตาไปทางซ้าย มองโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่ บนชั้นวางเล็กๆ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบรี โมตคอนโทรลเพื่อกดสวิตช์เปิด โทรทัศน์ที่นี่ เป็นระบบพรีเพดที่สามารถเปิดดูได้เท่าที่ต้องการ และฟังเสียงผ่านหูฟังได้ “เกิดอะไรขึ้น” “คดีไงล่ะ คดี” เด็กหนุ่มตอบแล้วหัวเราะ พูดต่อว่า “จากนี้ ไปเราจะมีอะไร แก้เบือ่ ระหว่างนอนโรงพยาบาลแล้ว” ก่อนจะหายตัวไปในชัว่ พริบตา ทานากะ โทรุ คิด ในใจว่า คดีอะไรของนาย ขณะที่สายตาเหลือบเห็นชายหน้าตาเคร่งเครียดปรากฏตัว ในจอโทรทัศน์ ในมือเขามีไมโครโฟน ที่หน้าผากมีผ้าพันแผลพันอยู่ ทานากะ โทรุ คิด ในใจว่าสถานที่ในโทรทัศน์ต้องเป็นที่ที่ตัวเองรู้จักแน่ๆ ต่อมาจึงตระหนักว่า ฉากหลัง ที่เห็นคือตัวเมืองเซ็นไดบริเวณแถวๆ ถนนฮิงาชินิบังโจ ซึ่งพาดผ่านแนวทิศเหนือ - ใต้ นั่นเอง “อ้อ วันนีม้ ขี บวนแห่นนี่ า” เสียงโฮโดกายา ยาสุชิ ทีอ่ ยูข่ า้ งๆ พูดขึน้ “คาเนดะ จะมาไม่ใช่เหรอ นายกฯคาเนดะน่ะ” “อืม” ทานากะ โทรุ ตอบ พลันสายตาก็เห็นตัวหนังสือเขียนว่า ‘นายกฯคาเนดะ ถูกลอบสังหารด้วยระเบิดบังคับวิทยุ’ นึกสงสัยว่าอะไรกันนะ ก่อนหยิบหูฟังมายัด ใส่หูทันที “ในที่สุด บัดนี้สถานการณ์ความวุ่นวายเริ่มสงบลงแล้ว แต่รถยังติดคับคั่ง บนท้องถนน การจราจรแออัดมากครับ” ผูส้ อื่ ข่าวซึง่ ดูเหมือนจะได้รบั บาดเจ็บรายงาน ด้วยน�้าเสียงตื่นเต้น ทานากะ โทรุ ได้แต่จ้องจอโทรทัศน์นิ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นโฮโดกายา ยาสุชิ ใส่หูฟังหันหน้าเข้าหาจอโทรทัศน์ของตัวเอง การถ่ายทอดภาพข่าวซึ่งเต็มไปด้วยความจอแจและความตื่นตระหนกกับ เสียงแตรรถและเสียงตวาดของต�ารวจนั้น คงไม่ ใช่การให้ข้อมูลที่ผ่านการตัดต่อ เรียบเรียงมาแล้วอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อนั่งดูอยู่ประมาณสิบนาทีก็พอปะติดปะต่อ โกลเดนสลัมเบอร

ได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร ในเมืองเซ็นไดวันนีม้ ขี บวนแห่ของคาเนดะ ผูส้ มัครจากพรรคฝ่ายค้านคนแรก ที่ ได้รับเลือกตั้งเป็นนายกรัฐมนตรี ในการเลือกตั้งเมื่อครึ่งปีก่อน หลังจากขบวนแห่ เคลื่อนตัวอย่างราบรื่นได้พักหนึ่ง เฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุก็ โผล่มา เฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุล�านั้นลดระดับจากท้องฟ้าเหนือบริเวณโกดังเก็บ หนังสือเรียนเข้าไปใกล้รถเปิดประทุนที่นายกรัฐมนตรีคาเนดะนั่งอยู่ ก่อนจะระเบิด รายการโทรทัศน์ฉายภาพวินาทีทเี่ กิดเหตุระเบิดซ�า้ แล้วซ�า้ เล่าราวกับต้องการ อวดผลงานตัวเอง รถเปิดประทุนถูกท�าลายย่อยยับจนไม่เหลือเค้าเดิม กิ่งอ้วนๆ ของ ต้นเคยากิที่ขึ้นอยู่ข้างทางหักลง จุดที่เกิดระเบิดห่างจากริมถนนพอสมควร จึงไม่มี ประชาชนเสียชีวติ จากเหตุระเบิดโดยตรง แต่มคี นบาดเจ็บเนือ่ งจากตืน่ ตระหนกหกล้ม ราวสิบกว่าคน บางรายถึงกับหมดสติ ผูส้ อื่ ข่าวรายงานว่ายังไม่มกี ารยืนยันศพนายกรัฐมนตรีคาเนดะและภรรยา แต่การที่ผู้สื่อข่าวใช้ค�าว่าศพอย่างชัดเจนก็ดูจะบ่งบอก ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวอยู่แล้ว “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ทานากะ โทรุ พึมพ�า ตั้งแต่เย็นวันนั้น สถานี โทรทัศน์ต่างจัดท�ารายการพิเศษเพื่อน�าเสนอคดีลอบ สังหารนายกรัฐมนตรี ตามที่ทานากะ โทรุ คาด หรือจะพูดว่าตามที่เขาหวังก็ ได้ การตั้งด่านสกัดตรวจครั้งใหญ่เริ่มขึ้นทันที มีการวางก�าลังต�ารวจจ�านวน มหาศาลตามถนนสายส�าคัญที่วิ่งออกสู่ทุกทิศทางไม่ว่าเหนือใต้ออกตก รวมทั้ง ทางหลวงหมายเลข 286 และทางหลวงหมายเลข 4 คอมเมนเตเตอร์ ในรายการข่าว ชื่นชมมาตรการดังกล่าวว่าเป็นการรับมือที่ฉับไวยิ่ง ชายผู้นั้นพูดด้วยท่าทางเหมือน คนรูข้ อ้ มูลเป็นอย่างดีวา่ “ตอนเกิดคดีทที่ นายหญิงคนหนึง่ หลบหนีตา� รวจเมือ่ ห้าปีกอ่ น ความล่าช้าของการตั้งด่านสกัดตรวจนี่ละครับที่เป็นสาเหตุส�าคัญท�าให้สถานการณ์ เลวร้ายลง” แต่ถูกคอมเมนเตเตอร์อีกคนซึ่งเป็นผู้หญิงเหน็บว่า “ไม่ต้องจงใจพูดว่า ทนายหญิงก็ ได้นะคะ” ระหว่างทีต่ า� รวจยังไม่แถลงข่าว รายการโทรทัศน์เอาแต่รายงานภาพชัว่ ขณะ ทีเ่ กิดเหตุระเบิดและการพูดคุยระหว่างผูส้ อื่ ข่าวกับพยานทีเ่ ห็นเหตุการณ์ ในทีเ่ กิดเหตุ 20

Kotaro Isaka

ตราบที่ยังไม่มีประกาศจากทางการ รายการโทรทัศน์ก็คงต้องหมุนเวียนใช้วัตถุดิบ เท่าที่มีออกอากาศไปเรื่อยๆ การจราจรทีต่ ดิ ขัดและความสับสนอลหม่านท�าให้ผคู้ นจ�านวนมากทีห่ าทางไป ไม่ได้ออกันอยู่สองข้างทางริมถนนสายที่มีขบวนแห่ การหาตัวพยานผู้เห็นเหตุการณ์ จึงเป็นเรื่องง่าย ผู้คนต่างก�าลังตื่นเต้น พูดถึงเสียงและควันในขณะที่เกิดระเบิดอย่าง กระตือรือร้น รวมทั้งเล่าว่าตัวเองท�าอย่างไรหลังจากนั้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็แค่วิ่งหนี หนุม่ สาวหลายคนอวดอย่างภูมใิ จว่าได้ ใช้ โทรศัพท์มอื ถือบันทึกภาพเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ เอาไว้ ได้ แต่เมื่อลองเปิดดูจริงๆ ก็พบแต่ภาพที่ ไม่ค่อยชัด ดูไม่ออกว่าเหตุการณ์จริง เป็นอย่างไรกันแน่ เอบิซาวา คัตสึ โอะ ผู้เป็นรองนายกรัฐมนตรีปรากฏตัวต่อหน้ากล้องโทรทัศน์ ที่ท�าเนียบรัฐบาลเพียงครั้งเดียว เขาอายุเกือบเจ็ดสิบแล้ว แต่รูปร่างบึกบึนประหนึ่ง นักรักบี้ที่ยังลงสนามเป็นตัวจริง เวลายืนเคียงคู่กับคาเนดะผู้ดูอ่อนเยาว์จึงให้ความ รู้สึกเหมือนเอบิซาวา คัตสึ โอะ เป็นบอดี้การ์ดร่างใหญ่ เขาถูกเปรียบเทียบบ่อยครั้ง ว่าเป็นเสมือนเบ็นเคผู้คอยอยู่เคียงข้างอุชิวาคามารุ1 เบ็นเคซึ่งสูญเสียอุชิวาคามารุไปในเหตุระเบิดพยายามสะกดกลั้นอาการ หวัน่ ไหว เพียงตัดบทสัน้ ๆ ว่า “ตอนนีเ้ ราก�าลังรวบรวมข้อมูล ทีเ่ หลือขอให้ถามต�ารวจ” ก่อนจะหายตัวไป ต�ารวจแถลงข่าวเมือ่ เวลาสิบสีน่ าฬิกา นับเป็นไฮไลต์ครัง้ แรกส�าหรับสือ่ มวลชน ที่เกี่ยวข้องตลอดจนผู้ติดตามข่าว รวมถึงทานากะ โทรุ ซึ่งนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ ในขณะนี้ ผูท้ ปี่ รากฏกายต่อหน้ากล้องโทรทัศน์ ไม่ได้มาจากต�ารวจภูธรจังหวัดมิยากิ แต่ เป็นต�ารวจจากกองบัญชาการต�ารวจแห่งชาติญปี่ นุ่ เขาแนะน�าตัวว่าชือ่ ซาซากิ อิชทิ าโร 1 ต�านานเรื่องเล่าเกี่ยวกับอุชิวาคามารุ (ชื่อเต็มคือ มินาโมโตโนะ โยชิสุเนะ) นักรบในสมัย เฮอันของญี่ปุ่น โดยวันหนึ่งได้ โคจรไปพบกับโจรร่างยักษ์ชื่อเบ็นเค ซึ่งพยายามจะเข้าไปแย่งดาบ แต่ก็ต่อสู้จนเอาชนะเบ็นเค และเบ็นเคได้ปวารณาตัวเป็นบริวารของอุชิวาคามารุ

โกลเดนสลัมเบอร

เป็นรองผู้ก�ากับฯ กองก�ากับการสารสนเทศ กองบังคับการรักษาความปลอดภัย “คนอะไร ชื่ออย่างกับชื่อซอฟต์แวร์ประมวลค�า2” โฮโดกายา ยาสุชิ ร�าพึง คนเดียวโดยยังใส่หูฟังที่หู “ผู้ชายคนนี้หน้าตาเหมือนพอลเลย” “โทเทมเหรอครับ” “แมคคาร์ตนีย์” ผมหยักศกน้อยๆ เหมือนผมดัดเบาๆ กับดวงตาโตทีห่ างตาตกนิดๆ และใบหน้า ทีด่ อู อ่ นเยาว์ของซาซากิ อิชทิ าโร คงท�าให้ โฮโดกายา ยาสุชิ นึกถึงพอล แมคคาร์ตนีย์ ซึ่งจะว่าไป นายต�ารวจผู้นี้ก็ละม้ายพอล แมคคาร์ตนีย์ แห่งวงเดอะบีตเทิลส์จริงๆ โฮโดกายา ยาสุชิ เอ่ยด้วยน�้าเสียงไม่ค่อยพอใจนักว่า พอลจะสืบสวนคดีได้เหรอเนี่ย แล้วพูดต่อว่า “หมอนี่จะมีความสามารถพอจะต้อนใครให้จนมุมได้เหรอ” บรรดาผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ โยนค�าถามใส่ซาซากิ อิชิทาโร ไม่ขาดสาย เขา แทบไม่ยอมพยักหน้า เพียงเหลือบดูนาฬิกาเป็นครั้งคราว ซึ่งดูเหมือนอากัปกิริยา เหล่านั้นจะท�าให้เหล่าผู้สื่อข่าวเกรงขาม เขาไม่พูดถึงการคาดเดาใดๆ แต่ใช้เสียงเข้ม ตอบเท่าที่จ�าเป็นและน้อยที่สุดโดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้ฟังพูดอะไรได้ “เฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุบินมาจากไหนครับ” “เชื่อว่าน่าจะมาจากที่ ใดที่หนึ่งของโกดังหนังสือเรียนที่อยู่ริมถนนบริเวณ ที่เกิดเหตุระเบิดครับ” “ที่ว่าที่ใดที่หนึ่งหมายความว่ายังไงครับ” “อาจจะจากภายในตัวอาคารโกดังหรือดาดฟ้าก็ ได้ ตอนนี้อยู่ระหว่างการ สืบสวนสอบสวนครับ” “นอกจากการตั้งด่านสกัดตรวจตามทางหลวงแล้ว ยังมีการหยุดเดินรถไฟ ชินคันเซ็นรวมทั้งรถไฟสายไซไรด้วย นี่มันไม่ ใช่แค่การสกัดตรวจเพื่อสืบสวนคดี แต่ เป็นการปิดเมืองเซ็นไดทัง้ เมืองมากกว่านะครับ การท�าแบบนีน้ า่ จะส่งผลกระทบอย่าง ใหญ่หลวงต่อการใช้ชวี ติ ของประชาชนหรือเปล่าครับ ยิง่ กิจการขนส่งคงไม่ตอ้ งพูดถึง” 2 อิชทิ าโร (Ichitaro) เป็นชือ่ ซอฟต์แวร์ประมวลค�า (Word Processing Software) ภาษาญีป่ นุ่

Kotaro Isaka

ซาซากิ อิชิทาโร ไม่สะทกสะท้าน “ตอนนี้ต�ารวจยังไม่อาจระบุชัดเจนได้ ว่าคนร้ายมีกี่คน เราจ�าเป็นต้องปิดเส้นทางที่คนร้ายอาจใช้หลบหนีจากที่เกิดเหตุไว้ ก่อน อย่างน้อยก็สามสี่ชั่วโมง เราได้ร้องขอความร่วมมือไปยังทุกภาคส่วน ไม่ว่าจะ เป็นบริษัทและองค์กรคมนาคมขนส่งต่างๆ ซึ่งได้รับความร่วมมืออย่างดี เรามีแผน ที่จะให้เปิดบริการรถไฟชินคันเซ็นอีกครั้งหลังจากนัน้ โดยมีการตั้งด่านสกัดตรวจและ สอดส่องติดตามอย่างเข้มงวดมากขึ้น ตอนนี้เราอยู่ท่ามกลางภาวะฉุกเฉินนะครับ นายกรัฐมนตรีของประเทศญี่ปุ่นถูกลอบสังหารโดยคนร้ายซึ่งเตรียมการวางแผนมา อย่างดี และบัดนี้คนร้ายก็ยังลอยนวลอยู่ ถ้าจะต้องมีความยุ่งยากในการใช้ชีวิตบ้าง ก็คงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ครับ เราไม่ได้จะปิดเส้นทางต่างๆ ตลอดไปนะครับ เกิดเหตุ ร้ายแรงขนาดนี้แล้ว คุณยังคิดว่าเราควรเกรงใจบริษัทห้างร้านและผู้ประกอบการ ต่างๆ แล้วปล่อยให้คนร้ายไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเหรอครับ” ซาซากิ อิชิทาโร จ้องหน้าผู้สื่อข่าวที่ถามค�าถามนั้น แล้วพูดต่อว่า “ถ้านั่นคือค�าแนะน�าของคุณ พวกเราก็พร้อมจะพิจารณาอีกครั้งครับ” “ความร่วมมือด้านการสืบสวนสอบสวนกับต�ารวจภูธรจังหวัดมิยากิราบรื่น ดีไหมครับ” ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถาม “ส�าหรับเหตุการณ์ครั้งนี้ กองบัญชาการต�ารวจ แห่งชาติญี่ปุ่นดูจะเข้ามามีบทบาทอย่างรวดเร็วทีเดียวนะครับ” “แล้วยังไงครับ” ซาซากิ อิชิทาโร ถามกลับ “เข้ามามีบทบาทอย่างรวดเร็ว แล้วมีปัญหาอะไรเหรอครับ” ผู้ถามเงียบไปครู่หนึ่ง “เราได้รับความร่วมมือขั้นสูงสุดจากต�ารวจภูธรจังหวัดมิยากิครับ สิ่งที่ผมจะ พูดต่อไปนี้อาจเป็นถ้อยค�าที่ ไม่สมควรนัก” ซาซากิ อิชิทาโร พูดเมื่อตอนที่การแถลง ข่าวใกล้จะจบลง “การทีค่ ดีครัง้ นีเ้ กิดขึน้ ในเมืองเซ็นได จะถือว่าเป็นความโชคดีในความ โชคร้ายก็ ได้ เพราะการเก็บข้อมูลต่างๆ รวมทั้งจากระบบซีเคียวริตี้พ็อดที่มีการน�ามา ใช้ตั้งแต่ปีที่แล้วไม่มีปัญหาติดขัดอะไรเลย ผมเชื่อมั่นว่าอีกไม่นานเราน่าจะสามารถ ระบุตัวคนร้ายและจับกุมได้ส�าเร็จ” จากนั้นนายต�ารวจจึงพูดต่อว่า “ส�าหรับภาวะฉุกเฉินเช่นในครั้งนี้ เราจ�าเป็น โกลเดนสลัมเบอร

ต้องได้รบั ความร่วมมือจากสือ่ มวลชนทุกท่านนะครับ ผมขอให้พนี่ อ้ งสือ่ มวลชนช่วยกัน รวบรวมข้อมูลจากประชาชนทีพ่ า� นักในตัวเมืองเซ็นไดและแจ้งให้พวกเราทราบ ซึง่ ผม เชื่อว่าน่าจะมีส่วนช่วยกระตุ้นให้ประชาชนใช้ความระมัดระวังมากขึ้นด้วยครับ” ด้วยค�าพูดนั้น จึงเป็นอันว่าสถานี โทรทัศน์สามารถอ้างเรื่องการ ‘ให้ความ ร่วมมือในการสืบสวนสอบสวน’ ของต�ารวจเป็นเหตุผลรองรับการกระท�าของตัวเอง รายการตัดภาพไปที่ภายในสตูดิโอซึ่งมีการทบทวนเนื้อหาของการแถลงข่าว ทันที ผู้ประกาศข่าวรายงานสถานการณ์ปัจจุบันซ�้าอีกครั้ง ทานากะ โทรุ ลุกจากเตียง หยิบไม้ค�้ามายันรักแร้เพื่อเดินไปห้องน�้า หลังจาก ปัสสาวะเสร็จ เขาแวะไปที่จุดสูบบุหรี่ ซึ่งแน่นอนว่าหัวข้อสนทนาย่อมมีแต่เรื่อง เหตุระเบิดที่เกิดขึ้น “การตั้งชื่อเป็นเรื่องส�าคัญนะ ชื่อจะท�าให้นึกภาพออก และภาพลักษณ์นี่ละ ทีม่ ผี ลต่อการตัดสินใจของคน” ผูท้ นี่ งั่ พูดประโยคทีว่ า่ อยูบ่ นม้านัง่ คือนักเรียนมัธยมต้น ทีเ่ รียกทานากะ โทรุ ว่า ‘ทานากะ’ เฉยๆ นัน่ เอง ทานากะ โทรุ คิดในใจว่า เด็กมัธยมต้น ไม่ควรมานั่งในที่ส�าหรับสูบบุหรี่นะเฟ้ย แต่เด็กหนุ่มก็ ไม่ได้ก�าลังสูบบุหรี่แต่อย่างใด “นายพูดเรื่องอะไรเหรอ” ทานากะ โทรุ ถามพลางนั่งลงข้างๆ “พอดียามาดะพูดขึ้นมาน่ะว่า กองก�ากับการสารสนเทศของกองบัญชาการ ต�ารวจแห่งชาตินี่ ไม่รู้มีมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เด็กหนุ่มพูดพลางชี้นิ้วไปทางชายชราผู้มี ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น ลักษณะเหมือนฤๅษี ชายชราพูดขึ้นว่า “ฉันเคยได้ยินแต่ พวกหน่วยความมั่นคงสาธารณะ หรือไม่ก็กองก�ากับการสืบสวนสอบสวนที่หนึ่ง อะไร แบบนัน้ น่ะ” ทานากะ โทรุ อดทึง่ เล็กน้อยไม่ได้ ขนาดเวลาพูดกับชายชราผูน้ ี้ เด็กหนุม่ ก็ยังเรียกชื่อโดยไม่มีค�าน�าหน้าเหมือนกันหรือนี่ “กองนี้ตั้งขึ้นเมื่อไหร่นะ” “สามปีกอ่ น ตอนมีการปรับโครงสร้างกองบังคับการรักษาความปลอดภัยน่ะ” “ท�าไมนายรู้ดีจัง” “การเป็นคนไข้นอนโรงพยาบาลมันว่างนี่นา ทานากะ” เขาตอบด้วยหน้าตา 24

Kotaro Isaka

จริงจัง “ชือ่ ประเภทหน่วยความมัน่ คงสาธารณะอะไรพวกนัน้ มักมีภาพลักษณ์มากมาย ติดชือ่ มาอยูแ่ ล้วจริงไหม ค�าว่าการรักษาความสงบเรียบร้อย หรือการรักษาความมัน่ คง ปลอดภัย มีภาพลักษณ์ที่ ไม่ค่อยน่าไว้ ใจเท่าไหร่ จะว่าไปแล้ว ค�าว่ารัฐเองก็เป็นค�าที่ ฟังดูน่ากลัวด้วยซ�้า” “นายช่วยพูดจาให้เหมือนนักเรียนมัธยมต้นธรรมดาๆ หน่อยได้ ไหมฮึ” เมื่อ พูดถึงภาพลักษณ์ เด็กหนุ่มคนนี้ดูไม่เข้ากับภาพลักษณ์ของเด็กวัยรุ่นเลยสักนิด “เพราะฉะนั้น เวลาตั้งชื่อถึงต้องตั้งชื่อที่ดูเป็นนามธรรม ดูเหมือนไม่มีอะไรไง อย่างเช่น พอได้ยินชื่อกองก�ากับการสารสนเทศ คนทั่วไปก็คงรู้สึกไม่ใช่เหรอว่า ฉัน ไม่รู้หรอกนะว่ากองนี้ท�างานอะไรบ้าง รู้แต่ว่าข้อมูลน่าจะเป็นเรื่องส�าคัญจริงๆ นั่นละ ชื่อนี้จึงน่าจะช่วยสร้างภาพลักษณ์ว่าแผนกนี้คงไม่เลวร้ายแน่ๆ จริงไหม ดีกว่าชื่อ กองก�ากับการความมั่นคงสาธารณะโขเลย” “งั้นเหรอ” ทานากะ โทรุ จุดไฟที่มวนบุหรี่ “ขนาดงบประมาณที่เรียกว่างบน�้าใจยังมีเลยไม่ใช่เหรอ” “ไม่มีหรอก” ทานากะ โทรุ ปฏิเสธเพราะไม่รู้จัก “มีสิ ทานากะ หมายถึงเงินที่ญี่ปุ่นออกให้เพื่อช่วยค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งส�าหรับ ฐานทัพของทหารอเมริกันในญี่ปุ่นไงล่ะ พอตั้งชื่อว่างบน�้าใจปุบ คนจะรู้สึกเหมือนเงิน ส่วนนีถ้ กู น�าไปใช้ ในกิจการเพือ่ การกุศล ทัง้ ทีจ่ ริงๆ แล้วมันก็แค่เงินทีจ่ า่ ยให้พวกทหาร อเมริกัน น�้าใจแด่อเมริกา ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจใช่ไหม นี่คงเป็นเทคนิคการตั้งชื่อ อย่างหนึง่ นัน่ ละ ชือ่ ทีฟ่ งั ดูดสี ว่ นใหญ่จะไว้ ใจไม่คอ่ ยได้ทงั้ นัน้ ประเภทชือ่ ทีม่ คี า� ประเภท น�้าใจ บ้านเกิด เยาวชน ปัญญาชน หรืออะไรเทือกนั้นอยู่ ในชื่อน่ะ” “แหม ฟังดูยิ่งใหญ่จังนะ คุณเยาวชน” ทานากะ โทรุ ล้อเลียน เด็กหนุ่มนักเรียนมัธยมต้นท�าจมูกย่น ส่งเสียงฮึ แล้วพูดว่า “ฟังนะ พวกนัก การเมืองหรือคนใหญ่คนโตน่ะ ส่วนใหญ่จะแอบวางแผนชักใยนั่นนี่อยู่หลังฉากโดยไม่ ยอมอธิบายเรื่องส�าคัญจริงๆ ให้ประชาชนทั่วไปรู้ เพราะฉะนั้นนายต้องระวังให้ดีนะ ทานากะ” จากนั้นก็หันไปมองหน้าชายชราแล้วพูดว่า “ยามาดะก็เหมือนกัน” พอได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยชื่อทานากะกับยามาดะต่อกัน ทานากะ โทรุ อดรู้สึก โกลเดนสลัมเบอร

เหมือนตัวเองเป็นเพื่อนหรือนักเรียนร่วมรุ่นกับชายชราไม่ได้ “ซีเคียวริตี้พ็อดนั่นก็เหมือนกัน อยู่ดีๆ ก็เอาระบบเข้ามาใช้เมื่อไหร่ไม่รู้ เห็นชัดๆ เลยว่าเป็นการก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของประชาชนอย่างโจ่งแจ้ง แต่ กลับไม่มี ใครโกรธ ซึ่งยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่” “อืม ก็อาจจะจริงเนอะ” ทานากะ โทรุ ตอบเรื่อยเปื่อย ห่อปากและพ่นควัน เป็นสายเล็กๆ “แต่นะ ยังไงก็ดีกว่าปล่อยให้เกิดอาชญากรรมสะเทือนขวัญหรือเปล่า และจริงๆ ต้นเรื่องทั้งหมดก็มาจากเหตุนั้นด้วยไม่ใช่เหรอ” “แต่สุดท้ายต�ารวจก็ยังจับฆาตกรฆ่าต่อเนื่องรายนั้นไม่ได้อยู่ดี” จุดเริม่ ต้นทีท่ า� ให้มกี ารติดตัง้ ระบบซีเคียวริตพี้ อ็ ดในเมืองเซ็นได ซึง่ ถูกก�าหนด ให้เป็นเมืองต้นแบบเขตสอดส่องติดตามข้อมูลเป็นแห่งแรกในญี่ปุ่น คือคดีฆาตกรรม ต่อเนื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน เกิดเหตุฆาตกรรมโดยคนร้ายใช้ของมีคมแทงเหยื่อเสียชีวิตแถวๆ บริเวณ สถานีรถไฟเซ็นไดติดต่อกันหลายคดี ซึ่งทุกคดีเกิดขึ้นในคืนวันศุกร์ เหยื่อที่ถูกฆ่า มีทกุ เพศทุกวัย ไม่วา่ จะเป็นชายวัยกลางคนทีถ่ กู กรีดแก้มเป็นริว้ ๆ หลังถูกฆ่า หรือสตรี ที่ถูกคนร้ายใช้เลื่อยหั่นคอขาดเกือบครึ่งหนึ่ง โดยที่ฆาตกรในคดีนี้มักใช้ของมีคม สร้างรอยแผลสะดุดตาไว้ทศี่ พของเหยือ่ คนในเมืองจึงพากันเรียกฆาตกรผูน้ งี้ า่ ยๆ ว่า ‘ชายช่างฟัน’ ซึ่งหมายถึง ‘ผู้ชายที่ใช้ของมีคมฆ่าฟันคน’ และชื่อง่ายๆ นี้กลับสร้าง ความรู้สึกสนิทใกล้ชิดอย่างน่าสะพรึงกลัว จนกลายเป็นข่าวดังไปทั่วประเทศ มีเหยือ่ หลายรายเช่นกันที่ โชคดีไม่ได้รบั อันตรายถึงชีวติ เหยือ่ เหล่านัน้ ให้การ ท�านองว่า จู่ๆ ฆาตกรก็ ใช้ของมีคมแทงแล้วถามว่า “ตกใจไหม” ซึ่งลักษณะประหลาด ของฆาตกรผู้นี้ยิ่งโหมกระพือความหวาดกลัวและกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นในใจ ผู้คน ต�ารวจรีบเร่งตามล่าตัวชายช่างฟัน แต่ความทีฆ่ าตกรไม่ได้เลือกเหยือ่ เป็นการ เฉพาะเจาะจง ท�าให้ยากแก่การหาเบาะแส แม้จะมีคนตกเป็นเหยื่อแล้วถึงยี่สิบคน ในรอบปีนิดๆ แต่ต�ารวจกลับไม่สามารถจับตัวคนร้ายที่แท้จริงได้ มีข่าวซุบซิบที่เหมือนจะเป็นจริงด้วยว่า ต�ารวจได้จัดตั้งหน่วยพิเศษขึ้นมา 26

Kotaro Isaka

เพื่อจับกุมชายช่างฟันโดยเฉพาะ โดยลือกันว่า เจ้าหน้าที่ในหน่วยนั้นได้รับอนุญาตให้ สามารถพกพาและใช้อาวุธได้เกินกว่าขอบเขตที่กฎหมายก�าหนด ซึ่งพอลือไปไกล ขนาดนัน้ ความน่าเชือ่ ถือก็หมดลง เรือ่ งนีจ้ ะจริงเท็จอย่างไรไม่แน่ชดั แต่ขณะเดียวกัน ก็ยังไม่มีรายงานว่าชายช่างฟันถูกจับแต่อย่างใด มีเพียงครั้งเดียวที่นิตยสารรายเดือนใต้ดินฉบับหนึ่งเคยปลุกเร้าความสนใจ ผู้อ่านด้วยการลงภาพพร้อมค�าบรรยายว่า ‘การต่อสู้ระหว่างต�ารวจกับชายช่างฟัน’ โดยเป็นรูปถ่ายชายท่าทางเหมือนพนักงานบริษัทวัยกลางคนดูไม่ค่อยเข้าท่าเข้าทาง ก�าลังวิ่งหนีชายร่างใหญ่ถือปืนลูกซองแบบธรรมดาอยู่ในมือ อย่างกับภาพในการ์ตูน อเมริกันไม่มีผิด นิตยสารเล่มนั้นเขียนตบท้ายด้วยส�านวนล้าสมัยว่า ‘ชายช่างฟัน ถูกยิงด้วยกระสุนปืน แต่หนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด ตอนนี้เขาคงแอบซ่อนตัวอยู่ ณ ที่ ใดที่หนึ่งในเมืองเซ็นได เพื่อรอวันแก้แค้นชายถือปืนลูกซองอยู่เป็นแน่’ อีกทั้งยังมี ค�าพูดในบอลลูนเหมือนที่เห็นตามหนังสือการ์ตูนด้วยว่า ‘ตกใจมั้ย’ ซึ่งยิ่งท�าให้รู้สึก เหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆ แถมรูปถ่ายยังเบลอจนไม่รู้จะเบลออย่างไร ภาพข่าว ในนิตยสารเล่มนั้นจึงแทบไม่ได้รับความสนใจจากผู้คน นอกจากนี้สถานี โทรทัศน์เครือข่ายทั่วประเทศแห่งหนึ่งยังเคยพยายามจะ สัมภาษณ์พเิ ศษคนร้ายรายนีอ้ อกอากาศแต่เพียงสถานีเดียว จนกลายเป็นเรือ่ งวุน่ วาย ใหญ่โต ดูเหมือนสถานี โทรทัศน์แห่งนั้นจะได้รับการติดต่อลับๆ ทางโทรศัพท์จากชาย ทีอ่ า้ งตัวว่าเป็นคนร้ายซึง่ บอกว่า “จะเล่าความจริงทัง้ หมด” ตอนแรกสถานียงั ไม่คอ่ ย เชือ่ แต่หลังจากติดต่อกับชายคนทีว่ า่ หลายครัง้ เข้าก็เริม่ เชือ่ มัน่ มากขึน้ จึงพยายามจะ เรียกคนร้ายไปทีส่ ตูดโิ อโดยมีเงือ่ นไขว่าจะไม่แจ้งต�ารวจ แต่สดุ ท้าย พนักงานคนหนึง่ ใน บริษทั เห็นว่า แผนการทีว่ า่ ไม่นา่ จะเป็นเรือ่ งดีงามตามมาตรฐานสังคมทัว่ ไป จึงตัดสินใจ แจ้งต�ารวจก่อนถึงวันจริง จนน�าไปสูก่ ารทีช่ ายซึง่ อ้างตัวว่าเป็นคนร้ายถูกจับกุมก่อนที่ รายการสดจะเริม่ ออกอากาศเพียงนิดเดียว แต่จากการสืบสวนสอบสวนในเวลาต่อมา กลับกลายเป็นว่าชายคนที่ว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับชายช่างฟัน สถานี โทรทัศน์ ซึ่งหน้ามืดตามัวหวังแต่จะสร้างผลงานโดยอาศัยทีเผลอของสถานีอื่นๆ เพื่อเรียก โกลเดนสลัมเบอร

เรตติง้ ผูช้ ม จึงถูกวิพากษ์วจิ ารณ์อย่างรุนแรง และกลายเป็นเรือ่ งราวใหญ่โตถึงขนาด ผู้บริหารระดับสูงถูกไล่ออก ที่แน่ๆ ประชาชนต่างหวาดผวาฆาตกรฆ่าคนไม่เลือกหน้าที่ ไม่มี ใครรู้ตัวตน ว้าวุน่ ใจกับความน่าสะพรึงกลัว คนออกจากบ้านในเวลากลางคืนลดลงอย่างฮวบฮาบ ส่งผลโดยตรงต่อธุรกิจร้านอาหาร และวันหนึ่งก็ถึงคราวลูกสาวของประธานบริษัทในท้องถิ่นตกเป็นเหยื่อ และ น�าไปสู่การเสนอ ‘ร่างกฎหมายส�าหรับการน�าอุปกรณ์เครื่องจักรมาใช้เพื่อเสริมสร้าง ความสงบเรียบร้อย’ ต่อรัฐสภา แม้ข้อเท็จจริงที่ว่าประธานบริษัทในเซ็นไดที่ลูกสาว ตกเป็นเหยือ่ ของชายช่างฟันเป็นพ่อตาของสมาชิกสภาผูแ้ ทนราษฎรมือเกาแห่งพรรค แรงงานจะเป็นตัวแปรส�าคัญที่ท�าให้มีการยื่นร่างกฎหมายอย่างปัจจุบันทันด่วน ในครั้งนั้น แต่ก็ ไม่มีความเคลื่อนไหวต่อต้านร่างกฎหมายดังกล่าวอย่างเห็นได้ชัด เพราะหากถูกถามว่า “จะปล่อยให้คนบริสุทธิ์ต้องถูกฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณ ต่อไปอย่างนั้นหรือ” ไม่ว่าใครก็คงได้แต่ปิดปากเงียบ ร่างกฎหมายฉบับนั้นมีเนื้อหาละเมิดข้อมูลส่วนตัวและสิทธิส่วนบุคคลอย่าง ร้ายแรง ซึ่งหากเป็นสถานการณ์ปกติก็น่าจะต้องถูกคัดค้านอย่างหนัก แต่ไม่รู้เป็น เพราะความหวาดกลัวที่มีต่อชายช่างฟันซึ่งด�ารงอยู่มากว่าหนึ่งปีได้แพร่ขยายจาก ในหมูพ่ ลเมืองเซ็นไดไปสูป่ ระชาชนทัง้ ประเทศญีป่ นุ่ หรืออย่างไร ร่างกฎหมายดังกล่าว จึงผ่านสภาได้อย่างราบรื่น หลังจากนัน้ ไม่นาน อุปกรณ์ดกั เก็บข้อมูลหรือซีเคียวริตพี้ อ็ ดได้ถกู น�ามาติดตัง้ ทั่วเมืองเซ็นได โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อยับยั้งการก่ออาชญากรรม และเพื่อยกระดับ คุณภาพและปริมาณข้อมูลการสืบสวนสอบสวน ภาพผู้คนเดินผ่านไปมาในตัวเมือง จะถูกลดขนาดและบันทึกไว้ ในพ็อดตลอดเวลาไม่ว่ายามไหน รวมถึงข้อมูลจากฝ่าย ผู้ส่งสัญญาณ ไม่ว่าจะเป็นจากโทรศัพท์มือถือหรือเครื่องพีเอชเอสก็จะถูกบันทึกด้วย “จ�าได้ ไหมว่าหลังจากเกิดเหตุระเบิดพลีชีพโดยกลุ่มก่อการร้ายในอเมริกา ไม่นาน ก็มีการออกกฎหมายรักชาติทันที” เด็กมัธยมต้นพูดจาฉะฉาน 28

Kotaro Isaka

“กฎหมายนี้ฟังดูดีนะ” “นีก่ เ็ ป็นอีกตัวอย่างเรือ่ งเทคนิคการตัง้ ชือ่ เหมือนกัน ค�าว่ารักชาติฟงั ดูเหมือน จะดี แต่เนื้อหาไม่ ใช่อะไรเลย เป็นการอนุญาตให้รัฐบาลสามารถสอดส่องข้อมูล ทุกอย่างของประชาชนได้ ไม่ว่าบทสนทนาทางโทรศัพท์หรือข้อมูลการรับส่งอีเมล” “อะไรกันนี่” “ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลามี ใครน่าสงสัย ต�ารวจจะแค่ออกหมายค้นเพื่อสืบค้น ข้อมูลของคนคนนั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ในโลกสมัยนี้ ใครจะรู้ว่ามีผู้ก่อการร้ายแฝงตัว อยู่ที่ ไหนในรูปแบบใดบ้าง ทางการเลยต้องเปลี่ยนมาใช้วิธีควบคุมข้อมูลทั้งหมดของ ทุกคน เพื่อเสาะหาตัวคนที่ดูน่าสงสัยแทนไงล่ะ” “อเมริกาไม่ใช่ประเทศที่ให้ความส�าคัญเรือ่ งเสรีภาพหรอกเหรอ” ทานากะ โทรุ พูดแกมประชด “คงมีคนจ�านวนไม่น้อยมั้งที่ท�าใจยอมให้รัฐบาลสอดส่องข้อมูลส่วนตัวเพื่อ ป้องกันการก่อการร้ายได้ ในความเป็นจริง กระทั่งญี่ปุ่นเอง ตอนที่ทางการประกาศ ว่าจะเริ่มสอดส่องข้อมูลในเมืองเซ็นไดก็ ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย” “คนคงไม่ได้คดิ มากกว่าว่าตัวเองก�าลังถูกสอดส่องหนักขนาดนัน้ คงคิดแค่วา่ ถ้าจะช่วยให้สามารถจับฆาตกรได้จริงก็คงต้องยอม” “ก็จริง แต่ ในความคิดผม ผมว่าคดีชายช่างฟันเป็นคดีที่ถูกสร้างขึ้นมา มากกว่า” “คดีที่ถูกสร้างขึ้นงั้นเหรอ” “รัฐต้องการปลูกฝังความหวาดกลัวให้ประชาชนเพือ่ หาทางน�าระบบสอดส่อง ข้อมูลมาใช้ ไงล่ะ ต้องใช่แน่ๆ เพราะคนประเทศนี้น่ะขอแค่ได้ถูกท�าให้กลัวเสียอย่าง ที่เหลือจะท�าอะไรก็พอยอมรับได้ทั้งนั้น” ทานากะ โทรุ หัวเราะแล้วพูดว่า เรื่องทั้งหลายในโลกไม่ได้ง่ายเหมือนที่ เด็กมัธยมต้นอย่างนายคิดหรอกนะ “ประชาชนที่ ไหนจะยอมถูกหลอกได้ง่ายๆ” “แต่ก็มีการน�าระบบเข้ามาใช้จริงๆ ไม่ใช่เหรอ”

โกลเดนสลัมเบอร

ทานากะ โทรุ ใส่หูฟัง หันหน้าเข้าหาจอโทรทัศน์ทันทีที่กลับเข้าห้องคนไข้ มี เบอร์ โทรศัพท์ โทรสาร และอีเมลแอดเดรสของสถานีขึ้นที่หน้าจอโทรทัศน์ พร้อม ข้อความว่าต้องการข้อมูลจากประชาชน ประหนึ่งสถานี โทรทัศน์ต้องการจะบอกว่า เราท�าตามที่ต�ารวจร้องขอแล้วนะ แต่ถึงกระนั้น การขึ้นต้นอีเมลแอดเดรสว่า “kane da_tokudane3@” ช่างไร้รสนิยมเหลือเกิน ภายในสตูดิโอคึกคักขึ้นเรื่อยๆ ด้วยข้อมูลจากพยานผู้เห็นเหตุการณ์ที่ทยอย กันส่งเข้ามา ก่อนขบวนแห่จะเริม่ มีชายร่างใหญ่ตวั สูงกว่าคนทัว่ ไปประมาณหนึง่ ช่วงศีรษะ ยืนสวมหน้ากากอยูท่ า่ มกลางฝูงชนทีแ่ ออัด เขากดปุม่ โทรศัพท์ตลอดเวลาด้วยท่าทาง ดูไม่เป็นธรรมชาติ มีชายสวมสูทหลายคนกางแผนที่ดูอยู่ที่จุดชมวิว ชั้นบนสุดของตึกหน้าสถานี รถไฟเซ็นได มีชายสองคนท่าทางเหมือนก�าลังถกเถียงกันอยู่ในรถยนต์สขี าวบนถนนเล็กๆ ห่างจากจุดเกิดเหตุสิบกว่าเมตร ชายสองคนสนทนากันเรื่องคนร้ายลวนลามผู้หญิงอยู่บนสะพานลอย โดย หนึ่งในนั้นดูเหมือนจะแต่งกายเพื่ออ�าพรางตัวอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ก�าลังจะเกิดเหตุระเบิด หญิงสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นโบกท่ามกลาง ฝูงชนคล้ายส่งสัญญาณบางอย่าง ข้อมูลมากมายหลายหลากจากพยานผู้เห็นเหตุการณ์ถูกแจ้งมายังสถานี โทรทัศน์ ซึ่งจะว่าไปแล้ว บางส่วนก็เป็นข้อมูลที่ขัดแย้งกันเอง ดาราหญิงซึง่ ท�าหน้าทีผ่ ชู้ ว่ ยด�าเนินรายการให้ความเห็นว่า “ขืนรายงานข้อมูล นั่นนี่มากมายทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนโกหกแบบนี้ จะไม่ยิ่งสร้างความ สับสนไปใหญ่เหรอคะ!” ท�าเอาพิธกี รถึงกับพูดไม่ออกและชักสีหน้าแสดงความไม่พอใจ แต่แล้วคอมเมนเตเตอร์คนหนึ่งก็ยื่นมือเข้าช่วย โดยกล่าวว่า “ในช่วงหลังเหตุเกิด 3 คาเนดะ_สกูปพิเศษ

Kotaro Isaka

ใหม่ๆ นั้น เป็นเรื่องส�าคัญครับที่เราจะต้องน�าความเป็นไปได้ทั้งหมดมาวางแผ่บนโตะ โดยไม่ต้องเกรงอกเกรงใจกันมากนัก เพื่อที่จะขยายมุมมองให้กว้างที่สุด เพราะบาง ครั้งหากมัวระมัดระวังมากไป เราอาจต้องตกเป็นฝ่ายตามหลังคู่ต่อสู้ที่เตลิดไปไกล แล้วได้” แม้วา่ ความในใจจริงๆ คงหนีไม่พน้ ‘ถ้าสามารถช่วยให้รายการคึกคักได้ ข้อมูล จะจริงหรือไม่จริงก็ ไม่เห็นส�าคัญตรงไหน’ เป็นแน่ อายุกาวา มาโกโตะ แห่งพรรคแรงงานได้เปิดการแถลงข่าวในช่วงนัน้ เมือ่ อยู่ ต่อหน้ากล้อง เขารักษาความสุขุม องอาจมาดเข้มสมกับเป็นหัวหน้าพรรคการเมือง ซึ่งอยู่ฝ่ายพรรครัฐบาลของญี่ปุ่นมาตลอดนับแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง และ ยังคงมีที่นั่งในสภาเหนือพรรคเสรีนิยมของคาเนดะอย่างเทียบกันไม่ได้ แม้อายุกาวา มาโกโตะ จะต้องพ่ายแพ้ ให้แก่คาเนดะอย่างไม่คาดฝันในการเลือกตั้งนายกรัฐมนตรี ก็ตาม “ขอให้ดวงวิญญาณของท่านนายกฯคาเนดะไปสู่สุคติ” อายุกาวา มาโกโตะ เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และพูดต่อว่า “ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามัวแบ่งแยกว่าพรรคแรงงาน หรือพรรคเสรีนิยม ต้องจับกุมคนร้ายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะท�าได้” “เอ หรืออายุกาวา มาโกโตะ จะเป็นคนฆ่าคาเนดะ นายว่าไหม” โฮโดกายา ยาสุชิ หัวเราะ เขาเพิ่งปิดโทรทัศน์เพื่อกินอาหาร “เพือ่ แก้แค้นทีแ่ พ้การเลือกตัง้ นายกฯ เหรอครับ” เมือ่ มองจากมุมของอายุกาวา มาโกโตะ ซึ่งหมายมั่นปันมือเต็มที่ว่าจะชนะการเลือกตั้งและได้เป็นนายกรัฐมนตรี ติดต่อกันเป็นสมัยที่สาม ความปราชัยต่อคาเนดะซึ่งยังหนุ่มคงเป็นความอัปยศอดสู ครั้งใหญ่ทีเดียว “แต่ผมก็ยังไม่เชื่อว่าเขาจะท�าขนาดนั้นนะครับ” พอกินอาหารเย็นเสร็จ ทานากะ โทรุ เปิดโทรทัศน์ มีการเชิญผู้เชี่ยวชาญ เกีย่ วกับเฮลิคอปเตอร์บงั คับวิทยุหลายคนมาร่วมรายการ ผูเ้ ชีย่ วชาญเหล่านีก้ ค็ อื กลุม่ คน เล่นเฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุที่พ�านักอยู่ ในเซ็นไดนั่นเอง ประกอบด้วยคนหลากหลาย รูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นชายผู้มีผมขาวสลวยท่าทางเป็นสุภาพบุรุษ ชายดูท่าทางเหมือน พนักงานฝ่ายขายผู้มี ใบหน้ารับกับแว่นตากรอบด�า หรือชายหนุ่มที่น่าจะเป็นนักศึกษา ซึ่งสวมเสื้อยืดดีไซน์ ไม่ค่อยเข้าท่า โกลเดนสลัมเบอร

“ล�านี้เก้าสิบครับ” ชายผมขาวพูดขึ้นหลังจากดูภาพเคลื่อนไหวเมื่อตอน เกิดเหตุระเบิด สองคนที่เหลือรับค�าแทบจะพร้อมกันว่า “ใช่ๆ เก้าสิบ” ดูเหมือนจะหมายถึงขนาดเครื่องยนต์ของเฮลิคอปเตอร์ล�านั้น “ของแบบนี้เราจะสามารถทราบบริษัทผู้ผลิตได้ด้วยไหมครับ” “แอร์ โฮเวอร์ของโอโอกะ” ไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรือเพราะรีบร้อน ชายที่ยัง หนุ่มจึงตอบด้วยเสียงแหลม สองคนที่เหลือพยักหน้ารับทันที หลังจากนั้นทั้งสามได้ดู ภาพวิดี โออีกนับครั้งไม่ถ้วนและพากันเรียกร้องอย่างไม่เกรงใจว่า “ช่วยขยายภาพให้ ใหญ่กว่านี้หน่อยครับ” บ้าง “ขอดูภาพจากมุมอื่น” บ้าง รวมทั้งวิจารณ์ต่างๆ นานาว่า กระบอกเก็บเสียงอย่างนั้น ไจโรสโคปอย่างนี้ “ต�ารวจบอกว่าเฮลิคอปเตอร์ลา� นีน้ า่ จะถูกปล่อยจากจุดใดจุดหนึง่ ณ โกดังเก็บ หนังสือเรียนน่ะครับ” พิธีกรหยิบแผ่นป้ายขนาดค่อนข้างใหญ่ซึ่งมีภาพเฮลิคอปเตอร์ แปะอยูอ่ อกมาแสดง ชีน้ วิ้ ไปทีอ่ าคารสีอฐิ ด้านหลังเฮลิคอปเตอร์ “เราสามารถใช้รีโมต คอนโทรลบังคับจากระยะไกลที่สุดได้แค่ไหนครับ” ชายสามคนมองหน้ากัน เกิดช่องว่างคล้ายพวกเขาก�าลังเล่นลูกล่อลูกชนกัน อยู่ว่าใครจะเปิดปากพูดก่อน “ขึ้นกับสมรรถนะของระบบสัดส่วนควบคุมและตัวรับสัญญาณด้วย แต่ โดย ทั่วไปถ้าในระยะสองกิโลเมตรก็ ไม่น่ามีปัญหาครับ” “แต่วา่ ” ชายผมขาวเสริมต่อทันที “โดยพืน้ ฐานแล้ว ถ้าคนทีบ่ งั คับเฮลิคอปเตอร์ มองไม่เห็นตัวเฮลิคอปเตอร์ก็จะบังคับไม่ได้ แสดงว่าคนร้ายน่าจะใช้รี โมตคอนโทรล ควบคุมจากจุดทีส่ ามารถมองเห็นจุดเกิดเหตุ ไหนจะต้องรักษาสมดุลของตัวเฮลิคอปเตอร์ ทีก่ า� ลังบินอยูอ่ กี ฉะนัน้ ในความเป็นจริง การควบคุมจากระยะไกลก็ ไม่นา่ จะเป็นไปได้ อยู่ดี” “วันนี้ยังดีนะที่ ไม่มีลม ถ้าลมพัดแรงหน่อยหรืออากาศไม่ดี น่าจะต้องล�าบาก มากเลยครับ ไหนจะระเบิดที่ติดไว้ที่ตัวเฮลิคอปเตอร์อีก ถ้าไม่ก�ากับควบคุมอย่าง ละเอียดลออจริงๆ รับรองว่าเละตุ้มเปะแน่” ชายหนุ่มที่สวมเสื้อยืดห่อปาก 32

Kotaro Isaka

สองคนที่เหลือพยักหน้าอย่างแข็งขันว่า จริงด้วย จากนั้นชายทั้งสามก็ชี้ ไปที่ เงาของเฮลิคอปเตอร์บนแผ่นป้ายและอธิบายว่า มีจดุ หนึง่ ทีเ่ งาของเฮลิคอปเตอร์ดตู า่ ง จากเครือ่ งแอร์ โฮเวอร์ของโอโอกะเล็กน้อย จุดดังกล่าวจึงน่าจะเป็นจุดทีค่ นร้ายติดตัง้ ระเบิดเอาไว้ ในรูปแบบใดรูปแบบหนึง่ พวกเขาดูเสียดายจากใจจริงทีต่ วั เฮลิคอปเตอร์ อันป็นหลักฐานชิน้ ส�าคัญได้ระเบิดกลายเป็นผุยผงไปเสียแล้ว และพูดเป็นเสียงเดียวว่า ถ้าตัวเฮลิคอปเตอร์ยังอยู่คงสามารถบอกความจริงต่างๆ ได้อีกมากมายแน่นอน “การบังคับเฮลิคอปเตอร์เป็นเรื่องยากส�าหรับคนทั่วไปหรือเปล่าครับ” “ขึน้ กับฝีมอื ของคนคนนัน้ ด้วยว่าใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะบังคับเฮลิคอปเตอร์ ให้ฮอปกลางอากาศได้” “ถ้าฝกทุกสุดสัปดาห์สักสองสามเดือนก็น่าจะพอบังคับได้แล้วครับ” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ” ชายผมขาวขมวดคิ้ว “การติดตั้งระเบิดที่ตัว เฮลิคอปเตอร์จะท�าให้เฮลิคอปเตอร์ทรงตัวยาก และยิ่งการก่อคดี ใหญ่แบบนี้ คนร้าย จะมี โอกาสวัดดวงแค่ครัง้ เดียว มือสมัครเล่นไม่นา่ จะท�าได้ ผมว่าน่าจะต้องเป็นคนเล่น เฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุที่ฝกมาจนเชี่ยวชาญพอสมควรเชียวละ” คนอื่นๆ เห็นด้วย “คนเล่นเฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุแบบนี้มีเยอะไหมครับ” พิธีกรถาม หนึ่งใน สามคนนั้นตอบเสียงหนักแน่นว่า “เยอะเลยครับ” “ถึงอย่างนัน้ ก็เถอะครับ” ชายผมขาวกล่าวเสริมอย่างนุม่ นวลอีกครัง้ “สถาน ที่ที่เล่นเฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุได้นั้นมีจ�ากัด ถ้าคนที่ท�าและบังคับเฮลิคอปเตอร์ ติดระเบิดล�านั้นเป็นคนในเซ็นไดจริง ก็น่าจะเป็นคนในวงจ�ากัดกว่าที่คิดนะครับ ร้าน ที่ขายอุปกรณ์ก็มีอยู่นับร้านได้ หากตามสืบว่ามีลูกค้าคนไหนบ้างที่ซื้อแอร์ โฮเวอร์ ของโอโอกะก็อาจจะพอตีกรอบผู้ต้องสงสัยได้” “เป็นไปได้ ไหมครับว่าคนร้ายจะสัง่ ซือ้ ทางไปรษณีย”์ “ความเป็นได้ทจี่ ะน�าเข้า มาจากนอกเมืองเซ็นไดล่ะครับ” “เป็นไปได้อยู่แล้วครับ” “ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะจ�ากัดวงได้ยากทีเดียว จริงไหมครับ” โกลเดนสลัมเบอร

“คงอย่างนั้นครับ” “อีกอย่าง คนทีค่ ดิ วางแผนก่อคดีใหญ่เช่นนีค้ งระมัดระวังพอทีจ่ ะไม่ทงิ้ หลักฐาน ให้สาวมาถึงตัวเองด้วยสินะครับ” พิธีกรพูด แล้วก็เออออกับความเห็นของตัวเอง ซาซากิ อิชิทาโร แถลงข่าวอีกครั้งตอนหลังห้าทุ่มเล็กน้อย “เราได้รับข้อมูล อันเป็นเบาะแสส�าคัญหลายประการ และก�าลังตามสืบข้อมูลแต่ละประเด็นอยู่ครับ” เขากล่าว “จากนี้ ไปอีกสองสามวันคงยังจ�าเป็นต้องมีการห้ามเข้าสถานที่บางแห่งใน ตัวเมืองเซ็นได โดยเฉพาะในเขตถนนฮิงาชินิบังโจซึ่งเป็นจุดที่เกิดเหตุระเบิด ดังนั้น ผมจึงใคร่ขอความร่วมมือจากทุกภาคส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยครับ” ค�าพูดนั้นเปี่ยมด้วยพลังอันเข้มแข็ง ใบหน้าที่เหมือนพอล แมคคาร์ตนีย์ ซึ่งดู ไม่น่าจะพึ่งพาได้ ในตอนแรก กลับเริ่มดูน่าจะเป็นที่พึ่งได้อย่างประหลาด พอสิ้นสุดการแถลงข่าวของซาซากิ อิชิทาโร รายการพิเศษที่มีการเชิญ คอมเมนเตเตอร์มาร่วมให้ความเห็นก็จบลงเช่นกัน อาจเป็นเพราะสถานี โทรทัศน์เอง ก็เหนื่อยล้าจากการท�าข่าวเรื่องนี้ ให้เป็นเรื่องใหญ่มาทั้งวัน หรือไม่ก็อาจรู้สึกผิดที่ ฉายภาพเหตุการณ์ขณะเกิดเหตุระเบิดซ�้าไปซ�้ามานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งที่ ไม่ว่าใครดูครั้ง เดียวก็น่าจะจ�าติดตาแล้ว โทรทัศน์เริ่มฉายสกูปประวัติชีวิตนายกรัฐมนตรีคาเนดะ ซึ่งคงจะถูกเรียบเรียงขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน โดยไล่เรียงตั้งแต่ตอนเกิดและชีวิตใน วัยเด็ก สมัยท�างานเป็นพนักงานบริษัท ค�าพูดที่เคยพูดตอนลงสมัครเลือกตั้งสมาชิก สภาผูแ้ ทนราษฎร วิธพี ดู ทีเ่ สียงดังฟังชัดและกิรยิ าท่าทางอันดูอาจหาญ การถกแถลง กับบรรดาสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่ต่างเจนจัด การเลือกตั้งนายกรัฐมนตรีรอบแรก ชัยชนะอันน่าจดจ�าในเขตเซ็นได การอภิปรายกับอายุกาวา มาโกโตะ ในช่วงการ เลือกตั้งรอบสุดท้าย ท่ายืนอันองอาจเมื่อตอนเข้ารับต�าแหน่งนายกรัฐมนตรี จากนั้น จึงต่อด้วยเหตุการณ์ระหว่างขบวนแห่ ในเมืองเซ็นไดซึ่งเป็นจุดไคลแม็กซ์ และจบลง ที่เหตุระเบิดเฮลิคอปเตอร์บังคับวิทยุ ไม่ต้องดูก็เดาได้ ทานากะ โทรุ ปิดโทรทัศน์ หนุนศีรษะกับหมอนแล้วหลับตาลง

Kotaro Isaka

Shugoro Yamamoto Prize (2008) Japan Booksellers' Prize (2008)

เกี่ยวกับผู้เขียน Kotaro Isaka เกิ ด เมื่ อ ปี ค.ศ. 1971 ชอบอ่ า นนิ ย ายแนวลึ ก ลั บ มาตั้ ง แต่ ส มั ย มั ธ ยม ก่อนจะหันมาสนใจงานเขียนแนววรรณกรรม เขาตั้งใจจะเป็นนักเขียนตั้งแต่ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบ ขณะท�างานเป็นวิศวกรระบบได้ส่ง งานเขียนเข้าประกวดรางวัลส�าหรับนักเขียนหน้าใหม่ ผลงานตีพิมพ์เล่มแรกคือ Odyubon no inori (Audubon’s Prayer - ค�ำอธิษฐำนของโอดูบอน) ได้รางวัล Shincho Mystery Club Prize และ Zoom Japon for Literature Prize ผลงานต่างๆ หลังจากนั้นได้รับรางวัลมากมายเช่นกัน จุดเด่นในงานเขียนของเขา คือพล็อตเรื่องอันละเอียดซับซ้อน มีจุดผกผันที่ชวนประหลาดใจ ตัวละครแปลก ประหลาด เป็นนักเขียนผลงานติดอันดับขายดี ให้ความบันเทิงพร้อมๆ ไปกับ ได้รับการยอมรับในฐานะนักเขียนงานแนวจริงจัง

เกี่ยวกับผู้แปล กนกวรรณ เกตุชัยมาศ ไปเรียนต่อญี่ปุ่นตั้งแต่มัธยมปลายจนจบปริญญาโท รวมแล้วประมาณ 10 ปีครึ่ง ภายหลังกลับมาท�างานที่เมืองไทยก็ยังระเหเร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ เรื่อยๆ มี โอกาสหวนไปญี่ปุ่นบ้าง ทั้งด้วยการเดินทางไปเยือนและผ่านตัวหนังสือ ชอบ อ่านตัวหนังสือทุกประเภท รวมทั้งป้ายโฆษณาและการ์ตูน รักงานแปลหนังสือ ตรงที่ ได้เป็นทั้งผู้อ่าน (อย่างละเอียดทุกตัวอักษรหลายๆ รอบ) และผู้ถ่ายทอด ในเวลาเดียวกัน

ผลงานของโคทาโร อิซากะ จากส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ Audubon’s Prayer ค�าอธิษฐานของโอดูบอน กนกวรรณ เกตุชัยมาศ แปล หนุ่มไอทีผู้มักจะถอยหนีเมื่อมีเหตุจวนเจียน อยู่ๆ พลันตื่นขึ้นมาบนเกาะที่ ปิดตัวมายาวนานนับร้อยปี บนเกาะนั้นเขาเจอแต่คนพิลึก เช่น จิตรกรผู้กล่าวค�า โกหกตลอดเวลา เด็กหญิงผูแ้ นบหูกบั พืน้ เพือ่ ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง นักฆ่ารูปงาม ผู้หลงรักดอกไม้ และที่สา� คัญคือ หุ่นไล่กาพูดได้ หน�าซ�้ายังสามารถท�านายอนาคต ไม่นานนัก เกิดเหตุฆาตกรรมซึง่ สัน่ สะเทือนผูค้ นทัง้ เกาะ น�าไปสูก่ ารเปิดเผย เรื่องลึกลับต่างๆ และการตายที่ ไม่อาจอธิบายได้อื่นๆ Shincho Mystery Club Prize (2000) Zoom Japon for Literature Prize (2012)

ผลงานล�าดับต่อไป Captain Thunderbolt (กัปตันธันเดอร์โบลต์) ผลงานร่วมเขียนแห่งศตวรรษ โดย

คาซึชิเงะ อาเบะ (Grand Finale - Akutagawa Prize) (Pistils - Tanizaki Prize) กับ

โคทาโร อิซากะ (Audubon’s Prayer - Shincho Mystery Club Prize) (Golden Slumber - Yamamoto Shugoro Prize) ผลงานซึ่งนักเขียนยอดนิยมสองคนร่วมกันสร้างสรรค์ที่ใช้เวลาถึง 4 ปี เป้าหมายคือการเป็นเศรษฐี ในชั่วข้ามคืนแน่หรือ / ชายสองคนวิ่งทะลุผ่าน ยามางาตะและเซ็นได / เครื่องบิน B29 ตก / ทะเลสาบโอะคามะบนเทือกเขา ซาโอ / เชื้อมูราคามิ / ยอดมนุษย์เทพสายฟ้า เส้นแบ่งระหว่างวรรณกรรมบริสุทธิ์กับนิยายบันเทิง ไม่มีอยู่ที่ ไหนทั้งนั้น มีแต่นิยายโคตรสนุกอยู่ที่นี่

ผลงานวรรณกรรมร่วมสมัยญี่ปุ่น โดยส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ ไอพี / เอ็นเอ็น Individual Projection / Nipponia Nippon คาซึชิเงะ อาเบะ เขียน / มุทิตา พานิช แปล IP - Individual Projection โอะนุมะเป็นคนฉายหนังในโรงหนังชั้นสองที่ชิบุยะ กรุงโตเกียว แม้ยังหนุ่มแน่นแต่บางครั้งดู ระแวดระวังเกินจ�าเป็น ในประวัตขิ องเขา หลังจากจบโรงเรียนภาพยนตร์ มีชว่ งเวลาห้าปีหายไป ในเงามืด หลังทราบจากข่าวหนังสือพิมพ์ว่ามีคนที่รู้จักสี่คนเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในข่าวไม่กล่าวถึงร่องรอยผิดปกติใดๆ หากโอะนุมะไม่คดิ เช่นนัน้ เขาปริวติ กอย่างหนัก เริม่ เขียน บันทึกเรื่องราวในอดีตของตน โดยเฉพาะช่วงเวลาห้าปีที่เขาเชื่อว่าเกี่ยวพันกับอุบัติเหตุครั้งนี้ หลังจากนั้นความรุนแรงบ้าบิ่นที่น่าหวาดหวั่นในสังคมญี่ปุ่นก็ค่อยๆ ปรากฏตรงหน้าผู้อ่าน NN - Nipponia Nippon ฮารุโอะ เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ด ย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่ตามล�าพังในห้องเช่าที่กรุงโตเกียว ถูกความโดดเดีย่ วกัดกร่อนจนกลายเป็นความเพ้อคลัง่ มอบภารกิจยิง่ ใหญ่ ‘เผด็จศึก นิปปอเนีย นิปปอน’ ให้กับตัวเอง เริ่มจากศึกษาข้อมูลรอบด้าน ตระเตรียมอุปกรณ์และอาวุธผ่านช่องทาง อินเทอร์เน็ต หวังช่วยเหลือ ‘นิปปอเนีย นิปปอน’ นกประจ�าชาติญปี่ นุ ทีก่ า� ลังสูญพันธ์ใุ ห้รอดพ้น จากเงื้อมมือของหน่วยงานรัฐบาลที่พยายามสานสืบสายเลือดด้วยนกจากประเทศจีน “ส�าหรับข้า สิง่ ส�าคัญทีแ่ ท้จริงในตอนนีค้ อื การฉีกท�าลาย ‘บทละครทีม่ นุษย์เขียนขึน้ ’ ข้าจะท�าให้ ไอ้พวกงี่เง่าในประเทศนี้ส�านึกผิด ที่ให้ข้ามาอยู่คนเดียว...”

เควซาร์กับเสาต้นที่ 13 13th Pillar and Quasar คาซึชิเงะ อาเบะ เขียน / กนกวรรณ เกตุชัยมาศ แปล ผลงานล่าสุดของคาซึชิเงะ อาเบะ (ผู้เขียน IP/NN) ที่จะพาท่านไปสัมผัสการท�างานของ ทีมงานรับจ้างเกาะติดการเคลื่อนไหวของนักร้องซูเปอร์สตาร์สาวอย่างใกล้ชิด เพื่อจะได้พบว่า จุดประสงค์ ในการท�างานนีห้ า่ งไกลความตืน้ เขินฉาบฉวย เป็นหนังสือทีอ่ ยูเ่ หนือความคาดคิดทัง้ ปวง หากสะท้อนความเป็นจริงในปัจจุบันอันแปร่งประหลาดได้อย่างชาญฉลาด ฉับไว ชวนติดตาม

คุณหมาเขยขวัญ The Bridegroom was a Dog โยโกะ ทาวาดะ เขียน / มุทิตา พานิช แปล เรื่องเริ่มขึ้นเมื่อครูสาวนิสัยพิลึกที่ โรงเรียนสอนพิเศษเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้นักเรียนฟัง เป็น เรื่องของเจ้าหญิงที่จะอภิเษกสมรสกับสุนัขทรงเลี้ยงที่เลียก้นของพระองค์หลังจากทรงท�า ธุ ร ะเสร็ จ หลั ง จากนั้ น เรื่ อ งราวยิ่ ง เพี้ ย นพิ ก ลยิ่ ง ขึ้ น ไปอี ก เมื่ อ จู ่ ๆ ก็ มี ช ายผู ้ มี พ ฤติ ก รรม ประหนึ่งคุณหมาเข้ามาในชีวิตของคุณครูผู้นี้ ความสัมพันธ์ โรแมนติกและแอบติดเรตของ ทั้งสองค่อยๆ สอดประสานแน่นเหนียว พอๆ กับความเขม็งเกลียว หวาดประหวั่นสงสัย และ ใคร่รู้ ใคร่เห็นของบรรดาคุณแม่เด็กๆ นักเรียนของเธอ ประหลาดงดงาม รวดเร็วฉับไว เรื่องเล่าที่ดึงดูดใจอย่างลึกลับ มีคุณสมบัติฝันๆ แบบงานของ คาฟกา นวนิยายขนาดสั้นรางวัล Akutagawa Prize ประจ�าปี ค.ศ.1993 จากโยโกะ ทาวาดะ นักเขียนหญิงญี่ปุ่น-เยอรมัน เจ้าของงานเขียนที่ ได้รับการกล่าวขานว่าแปลกแตกต่างไม่ซ�้าใคร

นักล้วง The Thief ฟุมิโนริ นาคามุระ เขียน / พีรวัธน์ เสาวคนธ์ แปล วรรณกรรมแนวอาชญากรรมที่จะพานักอ่านติดตามนักล้วงกระเป๋าผู้พลัดหลงในบ่วงแห่ง ชะตากรรม พบกับชีวิตที่น่าหวาดหวั่น สิ้นหวัง ตะเกียกตะกาย สัมผัสกลเม็ดเคล็ดลับ ปฏิภาณ ไหวพริบในการ ‘ล้วง’ ด้วยการด�าเนินเรือ่ งกระชับฉับไว ตืน่ เต้นเร้าใจ หนังสือเล่มนีจ้ ะติดตรึงใจ ท่านไปอีกนานแสนนาน นักล้วงกระเป๋าหนุม่ มือฉกาจ ไร้ญาติ ไร้เพือ่ น ไร้พวกพ้อง แต่ไม่ไร้ซงึ่ อดีต และอดีตนัน้ ย้อนกลับ มาฉุดรัง้ ลากเขาเข้าสูก่ ารตกเป็นเครือ่ งมือกระท�าการอุกอาจ ตกเป็นประหนึง่ เบีย้ บนกระดานที่ ถูกควบคุมไร้สนิ้ หนทางจะปฏิเสธ ถูกกลุม่ อาชญากรร้ายกาจบังคับให้ ใช้ความสามารถของเขา ท�างานให้ แลกกับสวัสดิภาพของตนและของผู้คนที่เขามีน�้าใจด้วย ผลงานรางวัล Kenzaburo Oe ประจ�าปี ค.ศ. 2010

หากพบหนังสือที่มีข้อผิดพลาดหรือไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษหายหรือสลับกัน โปรดแจ้งมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อเปลี่ยนเล่มใหม่