FIRMIN Adventures of a Metropolitan Lowlife เฟอรมิน หนู รัก หนังสือ Sam Savage เขียน ศรรวริศา เมฆไพบูลย แปล บรรณาธิการเลม อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง บรรณาธิการตนฉบับ เขมทัต พิพิธธนาบรรพ ออกแบบปก กีรติ เงินมี ภาพประกอบ กัญญชลา นาวานุเคราะห รูปเลม สิริมา สุวรรณไตรภพ พิสูจนอักษร สุพิชชา วิมลโสภารัตน Copyright © 2006 by Sam Savage. First published by Coffee House Press, Minneapolis, Minnesota, USA. Copyright © 2007 By Editorial Seix Barral. Av. Diagonal 662-664, 08034 Barcelona This editions arranged through Tuttle-Mori Agency Co.,Ltd. Thailand ลิขสิทธิ์ภาษาไทย สำนักพิมพกำมะหยี่ พิมพครั้งที่ กุมภาพันธ ISBN ราคา
2
สำนักพิมพกำมะหยี่ รังสิต นครนายก โทรศัพท
ธัญบุรี ปทุมธานี โทรสาร
พิมพที่ หางหุนสวนจำกัด ภาพพิมพ ซอยอรุณอมรินทร ถนนอรุณอมรินทร แขวงบางยี่ขัน เขตบางพลัด กรุงเทพฯ โทรศัพท โทรสาร จัดจำหนายทั่วประเทศโดย บริษัทอมรินทรบุคเซ็นเตอร จำกัด หมูที่ ถนนบางกรวย จงถนอม ตำบลมหาสวัสดิ์ อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี โทรศัพท โทรสาร
บาท
3
คำนำสำนักพิมพ
จากผูวาดภาพประกอบ
ในที่สุด เทศกาลแหงการรักหนังสือ ซึ่งมีระยะเวลา วัน ในหนึ่งปก็เวียนเขามาใหหนอนหนังสือไดกัดกลืนกินของโปรดอีกครั้งกับ หนังสือชุด คนรักหนังสือ จากสำนักพิมพกำมะหยี่
หนังสือเลมนี้เขียนสนุกเพราะผูเขียนใชสัญลักษณอยูตลอดเวลา ดวย ความที่ผูวาดเรียนภาษาและวรรณคดีมา จึงสนุกกับการแปลความมาก รูปที่วาดประกอบสวนใหญเปนการหยิบยกสัญลักษณที่ผูเขียนซอนความ เอาไวมาขยายใหเปนภาพใหชัดเจนยิ่งขึ้น รูปที่เปนการตีความของผูวาด เองมีเพียงไมกี่รูป เพื่อผูอานจะไดไปขบคิดกันตอเอง แบบนี้สนุกกวา
บอกเลาอี ก ครั้ ง เผื่ อ จะมี นั ก อานหนาใหมที่ ยั ง ไมคุ นเคยกั บ หนังสือชุดนี้ หนังสือที่อยู ในชุด คนรักหนังสือ จะเปนหนังสือที่พูดถึง หนังสือ หนังสือที่มีหนังสือเขามามีบทบาทในเรื่อง หนังสือที่มีฉากหลัง รายรอบดวยหนังสือ หนังสือที่เขียนโดยนักเขียนที่รักหนังสือ ดังนั้นจึง เปนเรื่องชวยไมไดที่หนังสือเหลานี้จะมีการกลาวอางชื่อหนังสือหรือ หยิบยกเนื้อหาในหนังสือตางๆ มาพูดถึงประปรายกระจายอยูทั่วทั้งเลม ใหคนที่เคยอานหนังสือเลมนั้นไดยอนกลับไปนึกถึงชวงเวลาขณะที่อาน สวนคนที่ ไมเคยอาน ก็อาจจะเกิดความสนใจใครจะอาน เพื่อจะไดอาน หนังสือชุดนี้อยางกระจางใจ หนังสือสำหรับคนรักหนังสือที่เราคัดสรรมาอยางดีเลมนี้ คุณจะ ไดทองไปในโลกอันยิ่งใหญของหนังสือกับเฟอรมิน หนูนักอานผูต่ำตอย ขอเชิญพลิกไปดูกันวาเขาอานหนังสืออะไร มีเลมใดบางที่คุณเคยอาน แลว และเลมไหนที่คุณอานเจอในหนังสือเลมนี้แลวอยากจะอานขึ้น มาบาง ขอใหมีความสุขในการอาน สำนักพิมพกำมะหยี่ มกราคม ๒๕๕๖
4
กัญญชลา นาวานุเคราะห จบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากคณะอักษรศาสตร เอกภาษาอังกฤษ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย และปริญญาโทจากคณะมนุษยศาสตร เอก จากมหาวิทยาลัย ă ă ยูวาสกูลา ประเทศ ฟนแลนด เริ่มงานในวงการหนังสือจากการพิสูจนอักษรและแปล จากนั้นจึง เขียน เมื่อไปเรียนตอ สิ่งที่ ไดคือเวลาวาดรูป จากนั้นจึงฝกฝนเองเรื่อย มา ปจจุบันทั้งเขียนและวาด ระยะหลังไดนำสองอยางมารวมกันแลว และในอนาคตจะพัฒนาการเลาเรื่องดวยตัวหนังสือและภาพตอไป ผลงานรวมเลม วาด เขียน เรื่องริมทาง ฟนแลนด บาย แฮนด ติดตามผลงานไดที่ คอลัมน เพื่อนบาน นิตยสาร
คำนำผูแปล อยาแปลกใจที่คราวนี้เราไมไดรวมพล คนรักหนังสือ ไปเยือนราน หนังสือหรือเมืองหนังสือที่ซอกมุมใดของโลก แตพาเขาไปอยู ในราน หนังสือเกาและโลกที่มีแตหนังสือ กับสาวงาม ของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ตัว หนึ่ง ทำความเขาใจโลกและชีวิตผานจินตนาการของหนูที่รูคิดและรัก การอานแหงจัตุรัสสกัลลียผู กลืนกิน หนังสือเปนอาหารกอนจะถูก หนังสือ กลืนกิน ในที่สุด หนู อาจไมใชสัตวนารักติดอันดับโพลลใดๆ ในสายตาของคนรักสุขภาพ ทั่วไป ไมวาหญิงหรือชาย คาที่วามันดูสกปรก หางยาว และไมมีคาง แตขอใหละวางภาพจำที่เคยมีไวกอน ทำใจใหสบาย และอานอยาง เปนสุข แลวเราจะไดเห็นวา ในจิตใจลึกๆ ของสิ่งมีชีวิตที่ดูภายนอกอาจ นารังเกียจนั้น มีความออนโยน ความเปนมิตร ความจงรักภักดี และ ความชาญฉลาดล้ ำ ซอนงำอยู เชื่ อ วาชี วิ ต อั น เปลี่ ย วเหงา บทเรี ย น อันเจ็บปวด ความในใจ รวมทั้งภาพประกอบนารัก ของ หนูรักหนังสือ ตัวนี้คงทำใหหลายคนเปลี่ยนทัศนคติที่มีตอสิ่งมีชีวิตที่อยู ใน ภาค นา รังเกียจอื่นๆ ไดบาง แซม ซาเวจ พาเราขามมหาสมุทรแอตแลนติกและยอนวันคืนไปสูจัตุรัส เล็กๆ ในบอสตันเมื่อหลายสิบปลวงผาน ใหเราไดเห็น และหวนรำลึก ถึง บรรยากาศเกาๆ คืนวันที่ผันผาน และการทุบรื้อยานเกาแกที่เรียก ไดวามีรานหนังสือเปนศูนยกลาง อยางนอยก็สำหรับหนูตัวหนึ่ง ซึ่ง กำลังเผชิญความเปลี่ยนแปลงที่ยากจะเลี่ยงไดของโลก เพราะในชีวิต จริ ง ถึ ง แมเราจะอยู ในโลกที่ แ สนแตกตางอี ก ฟากฝงมหาสมุ ท ร แต บรรยากาศการอาน รานหนังสือ ผูคน และสรรพสิ่งในโลกหนังสือที่นี่ก็ แปรเปลี่ยนไปไมใชนอย และมีหลายสิ่งใหหวนหาอาลัยเชนกัน 6
ไมเฉพาะขอความบางตอนจากหนังสือหลายเลมที่ยกมาอางอิงเทานั้น เรายังไดเรียนรูวัฒนธรรมบันเทิง โรงละคร ภาพยนตร และดนตรีจาก ยุคทศวรรษที่ ผานความใฝฝนอันบรรเจิดและรสนิยมของปราชญ มุสิก เฟอรมิน ดวย นอกจากความรักหนังสือ ที่ทั้งหนักและยาก เปนชีวิตจิตใจแลว ความ ฝนเฟองเพอเจอ ความผิดพลาดขลาดกลัว และความปรารถนาจะ เปน ของใครสักคน ของเฟอรมิน ยังเปนสิ่งที่ผูอานสามารถเขาใจและรูสึก รวมได ไมยาก และขณะเดียวกัน เฟอรมินก็เปน ตัวแทน ที่มองและ วิพากษมนุษยสุดรักของมันไดอยางแสบคัน และหลายครั้งก็นาขอบคุณ ถึงจะออกตัววาตัวเล็ก ออนแอ ไมสมบูรณ แตหนูตัวนี้ก็มีความคิดและ แงมุมในการมองโลกที่คมเขมไมแพปราชญสำคัญคนไหนๆ ถาหนังสือ เลมนี้ทำใหเรารักและลุนพระเอกผูพายแพ ไดตั้งแตตนจนจบ ก็คงเปน ลางดี ใหเราสืบคนเสาะหาตัวตนอันออนโยนใน ภาคอำพราง ของเพื่อน รวมโลกอื่นๆ ตอไปเชนกัน เฟอรมิน หนู รัก หนังสือ เปนหนังสือเลมที่สามในชุด คนรัก หนังสือ แลว แตตราบใดที่ยังมีหนังสือ ความรัก และนักอาน ที่อาจ ไมใชคน เราก็คงยังไดพบกันอยูเนืองๆ ในโลกอันงดงามและไรพรมแดน ของตัวอักษรที่เราจะอยูอาศัยและเติบโตไปดวยกันโดยไมมีนายพลล็อก คนไหนทุบรื้อทำลายได ขอใหมีความสุขในการ กลืนกิน หนังสือ ศรรวริศา กันยายน 7
แด นอรา
9
วันหนึง่ จวงจือ่ รูสึกงวงนอน และขณะหลับ เขาฝนวาตนเปนผีเสือ้ โบกบิน ไปมาอยางมีความสุข เจาผีเสื้อตัวนี้ ไมรูวานี่คือความฝนของจวงจื่อ จากนั้นเขาก็ตื่น กลับกลายเปนตัวของตัวเองอีกครั้ง แตตอนนี้เขาไมรู แลววาเขาเปนคนที่ฝนวาตัวเองเปนผีเสื้อหรือเปนผีเสื้อที่ฝนวาตัวเอง เปนคน คำสอนของจวงจื่อ ถาเขาเขียนบันทึกแหงความเจ็บปวด บันทึกเรื่องนั้นคงมีคำเดียว นั่นคือ ขาเอง ฟลิป รอธ
11
บ ท ที่
ผ
มนึกจินตนาการมาตลอดวา ประวัติชีวิตของผม ถาและเมื่อ ผมไดเขียน จะตองมีประโยคแรกที่ยิ่งใหญ เปนบางอยาง คลายบทกวีอยาง โลลิตา เธอคือแสงสวางแหงชีวิต คือเพลิง พิศวาสแหงผม ของนาโบคอฟ หรือถาผมเขียนกวีไมได ก็ตองเปน อะไรที่ครอบคลุมเหมือน ครอบครัวที่เปยมสุขนั้นเหมือนกันหมด แต ครอบครัวไรสุขนั้นจะไรสุขในรูปแบบที่ตางกันไป ของตอลสตอย2 คน จดจำถอยคำเหลานี้ ไดแมจะลืมเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับหนังสือเหลานั้นไป แลว แตถาพูดถึงการเปดเรื่อง ผมคิดวาที่เจงสุดคือการเปดเรื่องเดอะ กูด โซลดเยอรของฟอรด แมด็อกซ ฟอรด3 นี่คือเรื่องเศราที่สุดที่ผม เคยไดยิ น ผมอานเรื่ อ งนี้ ห ลายสิ บ รอบและยั ง ชอบทุ ก ครั้ ง ฟอรด แมด็อกซ ฟอรด นี่ละนักเขียนผูยิ่งยง ตลอดชีวิตของการดิ้นรนอยากเขียนของผม ผมไมไดตอสูกับ
จาก Lolita ค ศ นวนิยายของวลาดิมีร นาโบคอฟ ค ศ นักเขียนรัสเซีย ซึ่งเขียนเปนภาษาอังกฤษ มีลักษณะการเขียนที่แปลกใหมและมีเนื้อหาที่ขัดแยงอยางรุนแรงใน สังคม เมื่อตัวเอกในเรื่องซึ่งเปนชายวัยกลางคนตกหลุมรักและมีสัมพันธกับบุตรบุญธรรมวัย สิบสอง 2 จาก ของ คศ นักเขียนรัสเซีย แปลเปนภาษาไทย โดยสดใส สำนักพิมพมูลนิธิเด็ก 3 คศ นักเขียนนวนิยาย กวี นักวิจารณ และบรรณาธิการชาว อังกฤษ ซึ่งมีผลงานที่สงอิทธิพลตอวงการวรรณกรรมอังกฤษชวงตนศตวรรษที่ยี่สิบ คศ หรือ ทหารที่ดี เรื่องราวแหงแรงปรารถนา เปนเรื่อง ของนายทหารคนหนึ่งกับชีวิตแตงงานที่ดูเหมือนสมบูรณแบบ แตแทจริงเปนเรื่องชูสาวและชีวิต สวนตัวที่เหลวเละ ใชเทคนิคการเลาเรื่องแบบยอนอดีตโดยไมเรียงลำดับเวลา
13
อะไรเยีย่ งชายชาตรี - ใช นัน่ ละคำนัน้ เยีย่ งชายชาตรี - มากเทากับการ เปดเรือ่ ง ผมรูสึกเสมอวาถาผมเขียนสวนเล็กๆ นั้นไดดี ที่เหลือทั้งหมด จะตามมาโดยอั ต โนมั ติ ผมคิ ด วาประโยคแรกเปรี ย บดุ จ มดลู ก แหง อรรถศาสตรซึ่งอัดแนนดวยตัวออนของอักขระที่เรียงตัวกันชุลมุนหลาย หนากระดาษที่ยังไมไดเขียน ชิ้นสวนจิ๋วแจวของอัจฉริยะที่ ใจเตนตึก อยากจะกำเนิดเกิดกายจากมดลูกนั้น เรื่องราวทั้งหมดจะ อยางที่รูกันละ ครับ ไหลซึมออกมา ผมนี่เพอเจอสิ้นดี เรื่องจริงคือสิ่งตรงขาม แตก็ ใช วาจะไมมีเรื่องดีๆ เอาเสียเลย ลองอานนี่ดูเปนตัวอยาง เมื่อโทรศัพท ดังขึ้นตอนตีสาม มอรริส มังก รูตั้งแตยังไมทันยกหูวาโทรศัพทสายนั้น มาจากผูหญิงคนหนึ่ง และเขายังรูอีกดวยวา ผูหญิงหมายถึงปญหา หรือ แคกอนจะถูกทหารซาดิสตของกาเมลสับเปนชิ้นๆนายพลเบนชลีย เกิดนิมิตเห็นกระทอมสีขาวเล็กๆ ในชร็อปเชียรและคุณนายเบนชลียอยูที่ ประตูกับพวกเด็กๆ หรือ ปารีส ลอนดอน จิบูตี ในตอนนี้ทั้งหมดดู เหมือนไมใชความจริงสำหรับเขาผูกำลังนั่งอยูทามกลางซากปรักของ อาหารวันขอบคุณพระเจาอีกมื้อหนึ่งกับพอแมและไองั่งชารลสนั่น ใคร จะอดใจไมประทับจิตกับประโยคแบบนี้ ได มดลูกนั้นอัดแนนดวยถอยคำ ที่เปยมความหมายและผมกลาพูดไดเลยวา สะเทือนอารมณมากจนมัน ปูดเปงดวยบทที่ยังไมไดเขียนหลายบท - ถึงจะยังไมไดเขียน แตนั่นไง มันอยูที่นั่นแลว อนิ จ จา ในความเปนจริ ง มั น หาใชสิ่ ง ใดเลยนอกจากฟอง อากาศ มายาลวงตาทุกถอยคำ วลีอัศจรรยแตละวลีที่เปยมเต็มดวย ความหวัง เหมือนกลองหอของขวัญในกำมือของเด็กตัวเล็กๆ ไมมีอะไร นอกจากกรวดและขยะจิปาถะ แมจะเขยาเสียงดังนาตื่นเตน เด็กคนนั้น คิดวามันคือลูกกวาด ผมคิดวามันคือวรรณกรรม ประโยคทั้งหลาย เหลานั้น - และประโยคอื่นๆ อีกมากมายหลายหลาก - แทจริงแลวกลับ มิใชสปริงบอรดใหโผผกไปสูนวนิยายยิ่งใหญที่ยังไมไดเขียน แตเปน อุ ป สรรคที่ ไ มอาจฝาขามไปถึ ง สิ่ ง นั้ น ไดตางหาก คุ ณ เขาใจไหมวา พวกมันดีเกินไป ผมไมมีวันจะสู ได นักเขียนบางคนอาจเขียนเลมใหม 14
สูนวนิยายเลมแรกของพวกเขาไมได ผมไมมีท างสู ประโยคแรกของ ตั ว เองได ดู ผ มตอนนี้ สิ ดู ซิ ว าผมเริ่ ม มั น อยางไร ผลงานชิ้ น สุ ด ทาย ของผม งานรังสรรคของผม ผมนึกจินตนาการมาตลอดวาประวัติชีวิต ของผม ถาและเมื่อ พระผูเปนเจา ถาและเมื่อ เนี่ยนะ คุณเห็น ปญหาแลวใชไหม ไรสิ้นความหวัง ขีดฆาทิ้งเหอะ นี่คือเรื่องเศราที่สุดที่ผมเคยไดยิน มันเริ่มตนเหมือนเรื่องจริงทุกเรื่อง คือ ไมรูที่ ไหน การมองยอนกลับไปยังจุดเริ่มตนก็เหมือนการพยายามคนหา ตนกำเนิดของแมน้ำ คุณพายทวนน้ำอยูหลายเดือน ตากแดดแผดเผา ทามกลางผืนปาเขียวชอุมที่กอตัวเปนกำแพงตระหงาน แผนที่ชื้นชุม เปอยยุยเปนชิ้นอยู ในมือ คุณแทบบาตายจากความหวังลมๆ แลงๆ ฝูง แมลงรุมกัดอยางประสงคราย และการเลนตลกของความทรงจำ และ ทั้งหมดที่คุณไปถึงในทายที่สุด - ดินแดนสุดหลาฟาเขียว4 ของการพิชิต อันนาหัวรอทั้งสิ้นปวง - คือจุดชื้นแฉะจุดหนึ่งในปา หรือในกรณีของ เรื่องราว ก็คือคำหรือกริยาอาการที่ ไรความหมายอยางสิ้นเชิงหนึ่งคำ กระนั้น ณ จุดหนึ่งจุดใดที่สุมเลือกระหวางจุดชื้นแฉะนั้นกับทะเล คนทำ แผนที่ ไดแทรกตำแหนงบอกทิศลงไป และตรงนั้นละที่แมน้ำแอมะซอน ถือกำเนิด สำหรับผม ผูวาดแผนที่แหงจิตวิญญาณก็เปนเชนนั้นเหมือนกัน เมื่อมองหาจุดเริ่มตนของประวัติชีวิต ผมหลับตาและจิ้มลงไป พอลืมตา ก็เจอชั่วขณะเวลาหนึ่งที่ถูกปกกับเข็มทิศของผม น วันที่สิบสาม เมษายนป ผมขยี้ตาและยกขึ้นเพงดู เวลา เวลาบนเข็มนาฬกา บุรุษไรคางอยูแหงใดนา ผมอยูนั่นไง อันที่จริง ผมเคยอยูที่นั่นมากกวา - จดจองอยางระแวดระวังจากขอบระเบียง โผลออกไปเฉพาะปลายจมูก 4
ภูมิประเทศในยุคกลางที่ใชเรียกดินแดนหางไกลใดๆ ซึ่งพนจาก พรมแดน ของโลกที่รูจัก ในแผนที่และวรรณกรรมยุคคลาสสิกจะหมายถึงดินแดนทางเหนือ เชน นอรเวย หมูเกาะออรกนีย หมูเกาะเชตแลนด และสแกนดิเนเวีย และยังหมายถึงดินแดนอื่นๆ อีกหลายแหงแลวแตบริบท ยุคสมัย และวัฒนธรรม
15
และตาขางหนึ่ง ระเบียงนั้นเปนทำเลเหมาะสำหรับการแอบดู สำหรับ นักถ้ำมองเจาเลหอยางผม จากที่นั่นผมสามารถสำรวจรานไดทั้งรานโดย ไมมี ใครขางลางมองเห็นเลย วันนั้นคนแนนราน ลูกคาเยอะกวาปกติ สำหรั บ วั น ธรรมดาๆ และเสี ย งพึ ม พำของพวกเขาก็ ล อยขึ้ น มาอยาง นารืน่ รมย บายอันงดงามของฤดูใบไมผลิ บางคนอาจออกมาเดินเลน คิด อะไรเรื่อยเปอยตอนที่ความไมสนอกสนใจของพวกเขาถูกเบี่ยงเบนดวย ปายลายมือขนาดใหญที่หนาตางราน ลด เมื่อซื้อเกิน เหรียญฯ ผมคงไมมี วั น รู เรื่ อ งนั้ น จริ ง ๆ หรอก ผมหมายถึ ง เหตุ ผ ลที่ อ าจดึ ง คน พวกนั้นเขามาในราน เพราะผมไมเคยมีประสบการณจริงกับมูลคาในการ แลกเปลี่ยนของเงิน และอันที่จริง ทั้งระเบียง ราน ลูกคา หรือกระทั่ง ฤดูใบไมผลิ ลวนตองการคำอธิบายหรือการออกนอกเรื่อง ซึ่งแมจะ จำเปนสักแคไหน แตมันจะทำลายจังหวะการเลาเรื่องซึ่งผมอยากจะ เรียกวาลื่นไหลของผม นี่ผมออกนอกเรื่องไปใหญแลว - ความกระตือ รือรนที่จะเลาเรื่องทั้งหมดทำใหผมพลาดเปา เราอาจไมมีวันรูวาเรื่อง เริ่มตนที่จุดไหน แตบางครั้งเราพอจะบอกไดวามันไมสามารถเริ่มตน ที่ ไหน ที่ซึ่งกระแสธารหลากลนจนเต็มแลวอยางไรละ ผมหลับตาจิ้มอีกครั้ง ผมคลายวินาทีที่กระพือปกหนีและปกมัน ไวกับโตะ น วันที่ พฤศจิกายน อากาศในจัตุรัสสกัลลีย ของบอสตันหนาวและชื้น และโฟลผู ไมรูเรื่องรูราวและนาสงสาร - ซึ่ง อีกไมชาผมจะไดเรียกแม - ก็เขาไปลี้หลบในหองใตดินของรานบนถนน คอรนฮิลลดวยความผวาหวาดหวั่น โฟลหาทางซุกตัวเขาไปในซอกหลืบ ลึกสุดของสวนที่แคบมากๆ ระหวางโลหะทรงกระบอกขนาดใหญและ ผนังคอนกรีตของหองใตดินจนได และหมอบคูอยูตรงนั้น ตัวสั่นสะทาน ดวยความกลัวและความหนาว เสียงตะโกนและเสียงหัวเราะดังหางจาก จัตุรัสออกไป โฟลเกือบถูกพวกเขาจับไดในคราวนั้น - ชายหาคนสวมชุด กะลาสี ทั้งกระทืบเทา เตะถีบ และตะโกนเหมือนคนบา เธอวิ่งสลับไปมา ทางนั้นทางนี้ - หลอกลอพวกเขาอยางที่คุณคิด โดยหวังวาพวกเขาจะชน กันเอง - เมื่อถูกรองเทาสีดำมันปลาบขางหนึ่งเตะเขาที่ซี่ โครง สงใหเธอ 16
ลอยขามบาทวิถีไป แลวโฟลหนีไดอยางไร ก็หนีแบบที่เราหนีกันเสมอมาไงครับ ดวยปาฏิหาริย ทั้งความ มืด ฝน รอยแตกของประตู การกาวผิดจังหวะของผู ไล เพอรซูต แอนด เอสเคป อิน อเมริกาส โอลเดสต ซิตีส การไลลาและการหลบหนีใน เมืองเกาแกที่สุดของสหรัฐอเมริกา ทามกลางความวุนวนอันเกิดจาก ความตื่นตระหนก โฟลวิ่งออมไปขางหลังโลหะโคงๆ เพื่อใหแสงจากหอง ใตดินสองตองตัวเธอไดเพียงสลัวราง และที่นั่น เธอหมอบคู ไมกระดิก กระเดี้ยอยูนาน เธอหลับตาสูความเจ็บปวดที่สีขางและเพงสมาธิไปยัง ความอบอุ นอั น นารื่ น รมยของหองใตดิ น ที่ ค อยๆ ซึ ม ซาบเขาสู ตั ว เธอ อยางชาๆ เหมือนกระแสน้ำ สิ่งที่เปนโลหะนั้นอุนดีเหลือเกิน ความเรียบ ลื่นเหมือนเคลือบเงาของมันใหความรูสึกนุมสบาย และเธอก็เอนรางที่ สั่นสะทานพิงมันไว บางทีเธออาจจะหลับ ใช ผมมั่นใจเลยวาเธอหลับ และตื่นขึ้นมาอยางสดชื่น จากนั้ น ดวยความขลาดกลั ว และไมแนใจ เธอคงจะคลาน ออกจากโพรงเขาไปในหอง หลอดไฟฟลูออเรสเซนตที่แขวนอยูกับลวด บิ ด เกลี ย วสองเสนจากเพดานสงเสี ย งหึ่ ง เบาๆ ทำใหเกิ ด แสงวู บ ไหว สีออกฟาๆ ในพื้นที่แวดลอมของเธอ พื้นที่แวดลอมของเธองั้นเรอะ ตลก ตายละ พื้นที่แวดลอมของผมตางหากเลา เพราะรอบตัวเธอ ทุกหนแหง ที่เธอมองไปมีแตหนังสือ จากพื้นจรดเพดานของผนังทุกดาน รวมทั้ง สองฟากของฉากกั้นสูงเทาเคานเตอรที่ทอดยาวกลางหองมีชั้นไม ไมได ทาสีหลายชั้น หนังสืออัดเรียงเปนแถวแนนจนแทบระเบิด โดยมีหนังสือ อื่นๆ ซึ่งสวนใหญเปนเลมสูงๆ วางแนวนอนทับขางบนอีกที ขณะที่ยังมี หนังสืออื่นๆ กองสูงเหมือนซิกกุรัต จากพื้นขึ้นมา หรือไมก็วางซอนเปน ตั้งงอนแงนและกองพะเนินอยูบนฉากกั้น สถานที่อุนอับที่เธอหลบลี้เขา สิ่งกอสรางทางศาสนาของชาวซูเมอรในแถบเมโสโปเตเมียซึ่งมีชีวิตอยูเมื่อหลายพันป กอน นิยมสรางดวยอิฐและไม มีลักษณะคลายพีระมิดขั้นบันได แตดานบนเปนพื้นราบซึ่งทำหนาที่ เสมือนวิหารประกอบพิธีทางศาสนา ตอมากลายเปนสวนหนึ่งของพระราชวัง
17
มานี้คือสุสานหนังสือ พิพิธภัณฑขุมทรัพยที่ถูกลืม หลุมศพหนังสือที่ ไมมี คนอานและสุดจะอานได หนังสือปกหนังเกาคร่ำครา หักกรอบและขึ้นรา ยืนเคียงบาเคียงไหลกับหนังสือใหมกวาราคาถูกซึ่งหนากระดาษสีเหลือง กลายเปนสีน้ำตาลและขอบแหงกรอบ มีหนังสือคาวบอยของเซน เกรย6 เต็มอานมา หนังสือวาดวยบทเทศนาหดหูเต็มโลง สารานุกรมเกาๆ บันทึกเรื่องมหาสงคราม บทวิจารณนโยบาย ขอตกลงใหม 7 อยางเผ็ด รอน คูมือการวางตัวของหญิงยุคใหม แตแนละครับที่ โฟลไมรูวาสิ่งเหลา นี้คือหนังสือแอดเวนเจอร ออน เดอะ แพลเน็ต เอิรท การผจญภัยบน ดาวโลก ผมมีความสุขกับการวาดภาพโฟลจองไปยังทัศนียภาพแปลก ตานี้ - ใบหนาใจดีมีริ้วรอยของเธอ รางอวบอวนของเธอ ไมสิ รางกลมๆ ของเธอ ตาแวววาวที่เสาะคนของเธอ และทายนจมูกนารักๆ ของเธอ บางครั้งผมจะเอาผาเช็ดหนาสีฟาคลุมเธอและผูกที่คางเลนสนุกๆ แคนั้น ก็เกเสียไมมีแลว นะแมนะ สูงขึ้นไปบนผนังดานหนึ่งมีหนาตางเล็กๆ สองบาน กระจกเปน สีดำสกปรกจากคราบเขมาและมองทะลุออกไปแทบไมเห็น แตเธอก็ดู ออกวายังมืดอยู เธอยังไดยินจังหวะกาวทีฉ่ บั ไวขึน้ ของการสัญจรบนถนน และรูจากกิจวัตรอันยาวนานวาวันทำงานอีกวันกำลังจะเริ่ม รานขางบน จะเปด บางทีอาจมีคนเดินลงบันไดไมชันๆ ลงมายังหองใตดิน คนที่เดิน ลงมาอาจเปนมนุษยผูชาย เทาเบอเริ่ม รองเทาเบอเริ่ม ตึง เธอตองรีบ แลว และ - ลงมือตอนนี้เลยดีกวา - เหตุผลไมใชแคเธอไมอยากถูกพวก กะลาสีจับตัวไดและเตะเอาอีกหรือทำอะไรที่แยกวาเทานั้น เธอตองรีบ เปนพิเศษเพราะสิ่งใหญโตสิ่งหนึ่งอยู ในตัวเธอตางหาก เออ ก็ ไมเชิงวา เปนสิ่งเดียวเทาไรนัก อันที่จริงแลวมีหลายสิ่งในตัวเธอ สิบสาม แต เปนกระบวนการมากกวา เหตุการณที่มนุษยผูมีอารมณขันอันยิ่งใหญ
เรียกวา เรื่องดี เรื่องดีกำลังจะเกิด ขอนั้นไมมีคำถาม แตคำถามเดียว ก็ คื อ มั น เปนเรื่ อ งดี ข องใคร ของเธอ หรื อ วาของผม เพราะเกื อ บ ตลอดชีวิตของผม ผมเชื่อวามันจะตองเปนเรื่องดีของใครก็ ไดที่ ไมใชผม แตชางผมกอนเถอะ - โอ ถาเพี ย งแตผมจะทำได - และกลั บ ไปยั ง สถานการณในหองใตดินอีกครั้ง เรื่องดีกำลังจะเกิด และคำถามก็คือ โฟล แม จะทำเรื่องนั้นอยางไร เอาละครับ ผมจะบอกคุณวาโฟลทำอะไร เธอเดินไปยังชั้นที่อยู ใกลโพรงเล็กๆ หลังโลหะอุนๆ มากที่สุด และลากหนังสือเลมใหญที่สุดที่เอื้อมอุงเทาถึงลงมาและเปดออก จากนั้น ก็เอาเทากดหนากระดาษแผนหนึ่งไวและใชฟนฉีกมันเปนริ้วๆ เธอทำ แบบนี้กับหนาที่สองและสาม แตผมรับรู ไดถึงขอกังขา ผมถึงไดยินคุณ ถามวา ผมรู ไดอยางไรวาเธอเลือกหนังสือเลมใหญที่สุดแหม ก็อยางที่ จีฟส8 ชอบพูดละครับ นี่เปนคำถามดานจิตวิทยาของปจเจกชน ซึ่งในที่นี้ คือโฟล มารดาในอนาคตของผม อวนกลม ซึ่งเปนคำที่ผมเกรงวาจะ ไพเราะเกินไปสักนิด โฟลน้ำหนักเกินอยางนารังเกียจ และลำพังแคการ สวาปามไขมันทั้งหลายทั้งปวงเขาไปในแตละวันก็ทำใหเธอหงุดหงิดจิต ตกจะแยแลว หงุดหงิดและเบอะบะ แรงกระตุนจากเสียงเอะอะเอ็ดตะโร อยางหิวโหยของเซลลที่อดอยากหลายลานเซลลทำใหเธอตองควาของที่ มีลักษณะเปนแผนชิ้นใหญที่สุดเสมอ แมยามที่อิ่มลนจนถึงคอหอยและ ทำไดแคแทะๆ เล็มๆ ตรงขอบ ทั้งนี้ แนนอนวาทำไปเพื่อกันไมใหคนอื่น ไดกิน ฉะนั้น มั่นใจไดเลยวาเธอตองเลือกเลมใหญที่สุดแนๆ ในบางเวลาผมก็ชอบคิดวาวินาทีแรกๆ ในการดิ้นรนเพื่อลืมตา ดูโลกของผม สิง่ ทีเ่ กิดขึน้ คือ การฉีกโมบี้ - ดิก๊ เปนชิน้ เล็กชิน้ นอย มีการ เดินสวนสนามฉลองชัย ซึ่งเปนเหตุใหผมมี ใจรักการผจญภัยอยางเอกอุ
6
8
คศ นักเขียนอเมริกันที่ โดงดังจากนวนิยายและเรื่องราวเกี่ยวกับดิน แดนตะวันตกของสหรัฐอเมริกา 7 แผนพัฒนาเศรษฐกิจที่ประธานาธิบดีแฟรงกลิน ดี รูสเวลต ใชแก ไขเกิดภาวะ เศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญในสหรัฐฯ ชวงทศวรรษ
18
ตัวละครในเรื่องสั้นและนวนิยายหลายเรื่องของ คศ นักเขียนเรื่องชวนหัวชาวอังกฤษ จากเรื่องแรกที่เขียนเมื่อปค ศ จีฟสเปนพอบานที่ชวยแก ปญหาจิปาถะใหเจานาย มีความรูเรื่องสารพัด ทุกวันนี้ จีฟสกลายเปนชื่อที่หมายถึงผูมีความรูรอบ และเชื่อถือได เชน โปรแกรมสืบคนหนึ่งมีชื่อวา
19
แตในเวลาอื่นๆ ที่ผมรูสึกแปลกแยกและแผกเพี้ยนเปนพิเศษ ผมจะมั่นใจ วาเปนเพราะดอนกี โ ฆเตแนๆ ลองอานดู เ ถอะครั บ รวมความก็ คื อ ขุนนางผูนี้จอมจมอยูแตนิยายอัศวิน เขาอานตั้งแตย่ำค่ำจวบย่ำรุง จาก ฟาสวางจนฟามืดมิด เมื่อนอนนอยแตอานมาก สมองก็พลันเหือดแหง ถึงแกเสียจริต เมื่ออาการเสียจริตกำเริบถึงขีดสุด เขาพลันบังเกิดความ คิดพิสดารเกินกวาฅนเสียจริตฅนใดในโลกเคยฟุงฝน เขาเห็นวาความคิด นี้ดีเลิศ จำเปนสุดแสน ดวยวาเปนการรับใชแผนดินและเชิดชูเกียรติ ศักดิ์แหงตน นั่นคือ ตกลงใจเปนอัศวินพเนจร นึกภาพขุนนางต่ำศักดิ์ นักฝน ซึ่งโงงม หัวดื้อ เปนตัวตลก ไรเดียงสาถึงขั้นหูตามืดบอด และ เปยมอุดมคติเขาขั้นเพี้ยนคลั่งดูเถิดครับ - สรุปก็คือ หมอนั่นจะเปนใคร อื่นไปไมไดนอกจากผม ความจริงก็คือ สมองผมไมเคยทำงานปกติเลย ผมแคไมไดพุงเขาใสกังหันลม เทานั้น แตทำเรื่องเลวรายยิ่งกวา ผม ใฝฝนจะพุ งเขาใสกังหันลม ผมปรารถนาจะพุงเขาใสกังหันลม และ บางครั้งผมก็ถึงขั้นจินตนาการวาผมไดพุงเขาใสกังหันลม กังหันลมหรือ โรงสีวัฒนธรรม หรือ - วาก็วาเถอะ - สิ่งที่ชวนชุมชื่นหัวใจที่สุดในหมู สิ่งที่ ไมอาจพิชิตไดทั้งมวล เครื่องบดที่เปลื้องเปลือย โรงสีเล็กๆ แหง เสนหาอันเรารอน โรงงานแหงโลกียสุขอันพิสดาร แดนจินตนาการแหง คูนอนที่ ไมสมอารมณหมาย เรือนกายของบรรดาสาวงาม แลวในทาย ที่สุด มันสรางความแตกตางอะไรไดบางไหม มูลเหตุอันสิ้นหวังก็คือมูล เหตุ อั น สิ้ น หวั ง แตผมจะไมหมกมุ นกั บ เรื่ อ งนั้ น ในตอนนี้ ไวผมคอย หมกมุนกับมันทีหลัง แมฉีกเศษกระดาษกองใหญและใชความอุตสาหะพยายามอยาง หนักในการลากและดันมันเขาไปในโพรงเล็กๆ มืดๆ และตอนนี้ เราตอง จาก ดอนกี โฆเต แหงลามันชา ขุนนางต่ำศักดิ์นักฝน ของ คศ สำนวนแปลของสวางวัน ไตรเจริญวิวัฒน สำนักพิมพผีเสื้อ หนา ในเรื่อง ดอนกี โฆเต แหงลามันชา ขุนนางต่ำศักดิ์นักฝน ดอนกี โฆเตคลั่งไคลการอานนิยาย อัศวินมากจนคิดไปวาเรื่องราวในนิยายเปนเรื่องจริง เขาเขาใจวากังหันลมเปนยักษ จึงไดเขาไป ตอสูดวย
20
ไมยอมใหตัวเองไขวเขวกับเสียงแหบแหงตรอมตรมและเสียงคำรามใน ลำคออันอวบอวนกับเสียงหอบฟดฟาดของแมจนมองไมเห็นคำถามพื้นๆ ที่วา กระดาษพวกนั้นมาจากไหน ถอยคำขาดหวงและประโยคแหวงวิ่น ของใครกันที่แมฉีกทึ้งจนกลายเปนสวนผสมที่อานไมออกซึ่งในอีกไมกี่ อึดใจ จะเปนเบาะรองรับรางที่จะถือกำเนิดของผม ผมเขมนมอง ในรังที่ แมดันกระดาษเขาไปและกำลังวุนวายกับการกระทืบตรงกลางกองและจับ ขอบรอบๆ ใหตั้งขึ้นขางในนั้นมืดมาก และผมมองเห็นชัดขึ้นไดก็ดวยการ ชะโงกตัวขามขอบตั้งๆ ในวินาทีที่คลอด ผมมองลงไปจากความสูงลิบลิ่ว รวบรวมจินตนาการใหเปนกลองสองทางไกล ผมคิดวาผมเห็นนะ ใช ผม จำไดแลวตอนนี้ โฟลที่รักฉีกริ้วกระดาษจากหนังสือฟนเนอแกนส เวก จอยซเปนนักเขียนใหญ อาจจะใหญที่สุดก็วาได ผมเกิด นอน และดูดนม แมบนซากที่ถูกฉีกทึ้งของงานเขียนชิ้นเอกที่มีคนอานนอยที่สุดของโลก ครอบครัวของผมเปนครอบครัวใหญ และไมชาเราสิบสามตัวก็ ซุกตัวกันอยูในรัง และพูดภาษาของตัวเอง จุกจิ๊กจอแจ แออัดยัดหยา ควาไขวอาหาร และหลังจากหลายปที่ผานมา ผมก็ยังไมลืม - แออัด ยัดหยา ควาไขวอาหาร แยงชิงหนมหวาน โอ ความฝน ไมชาเราทุกตัว ก็แยงกันดูดนมที่มีสิบสองเตา สวีนี ชักกี ลูวีนา ฟนี มัตต พีวี ชันต พุดดิ้ง เอลวิส เอลวีนา ฮัมฟรีย ฮันนีไชลด และเฟอรมิน นั่นละครับ ผมละ นองนุชสุดทอง ผมจำพวกเขาไดทุกตัว ปศาจรายทั้งนั้น ขนาด ตายังไมลืมและเนื้อตัวลอนจอน โดยเฉพาะเนื้อตัวลอนจอนเลยละ แขน ขาของพวกเขาปูดโปนไปดวยเสนเอ็นและกลามเนื้อ หรือไมผมก็รูสึกวา เปนอยางนั้นในตอนนั้น มีผมตัวเดียวที่เกิดมาลืมตาแปวและมีขนนุม สีเทาปกคลุมรางกายเบาบาง แถมยังตัวเล็กดวย และถาถามผม การ ตัวเล็กเปนเรื่องเลวรายเวลาคุณยังเด็ก จาก ฟน เนอแกนส เวก นวนิยายชวนขันอันเปนผลงานสุดทายของ คศ นัก เขี ย นไอริ ช ผู มี อิ ท ธิ พ ลที่ สุ ด คนหนึ่ ง ในชวงตนศตวรรษที่ ยี่ สิ บ เปนงานเขี ย นสไตลทดลอง ทั้ ง โครงสรางและการใชภาษา ถือเปนหนังสือดีที่เขาใจยากและมีคนอานนอยที่สุดเลมหนึ่ง
21
มันบั่นทอนสมรรถภาพในการเขารวมกิจวัตรการดูดนมอยาง เต็มที่ของผม ซึ่งรูปการณมักเปนเชนนี้ แมจะสะโหลสะเหลกลับมาถึง หองใตดินจากไหนตอไหนดวยอารมณขุนมัวเปนปกติ บนงึมงำและฮึดฮัด ราวกับกำลังจะทำสิ่งยิ่งใหญที่ ไมมีแมคนใดในประวัติศาสตรโลกเคย แมแตจะคิดทำ แมจะทิ้งตัวลงนอนแผบนเตียง ตุบ และผล็อยหลับไป ทันที อาปากนิดๆ และกรน ไมนำพาตอความโกลาหลปนปวนใดๆ ที่เกิด ขึ้นรอบตัวอีกเลย เราสิบสามตัวจะขวน ผลัก กัด กรีดรอง และพุงเขา ชิงหัวนมสิบสองหัวพรอมกัน มิลก แอนด แมดเนสส น้ำนมกับความบา คลั่ง ในเกมนมดนตรีนี้ ผมแทบจะเปนตัวที่อดเสมอ บางครั้งผมคิดวา ตัวเองเปน บุรุษผูถูกทิ้งใหยืนควาง ผมพบวาการคิดแบบนั้นชวยได และ ตอใหนานๆ ครั้ง ผมเปนตัวแรกที่พุงเขาไปดูดนมแมได อีกสักประเดี๋ยว ผมก็จะถูกดันออกมาโดยพี่นองกลามใหญตัวใดตัวหนึ่ง ปาฏิหาริยมากที่ ผมอยูรอดปลอดภัยในครอบครัวนี้ ได อยางที่เห็นละครับ ผมรอดมาได สวนใหญก็เพราะของเหลือ ขนาดวันนี้ แคนึกถึง ผมยังรูสึกไดถึงความ รูสึกอันเลวรายยามหัวนมแมเลื่อนหลุดจากปากเมื่อผมถูกกระชากขา หลังใหถอยออกไป มนุษยเปรียบเทียบความสิ้นหวังกับความรูสึกกลวง เปลาในชองทอง ความเย็นเยียบ หรือความคลื่นไสวิงเวียน แตสำหรับ ผม มันจะเปนความรูสึกเหมือนอะไรบางอยางเลื่อนหลุดจากเหงือกและ ปากเสมอ นี่ผมไดยินเสียงอะไรนะ ใชความเงียบหรือเปลา ความเงียบที่ นาอับอายใชไหม คุณกำลังพยักหนาและคิดวา เอาละ นั่นอธิบายทุก อยาง ตัวละครตัวนี้ ใชชีวิตไรคาทั้งหมดไปกับการเสาะหาเตานมที่สิบ สาม แลวผมจะพูดอะไรไดเลา ผมควรจะยอบตัวและยอมรับไหม หรือ วาควรจะประทวงและตะโกนถามวา แคนั้นหรือ แคนั้นจริงๆ หรือ
22
คำตามจากผูอาน เฉี ย บคม ซุ ก ซน ปราดเปรื่ อ ง รายกาจ เพลิ ด เพลิ น อยางเปน ธรรมชาติ นี่คือของขวัญมหัศจรรยอันเปยมคุณคาแดคนรักหนังสือ ขึ้นตนเรื่องมาดวยความขบขัน ใครจะไปรูวาผูที่กำลังพร่ำบน พร่ำพรรณนาถอยความให ไดอานอยูนี้จะเปน หนู ใชครับ หนูแสน ฉลาดรอบรูที่ความแสบสันไมไดจิ๋วตามขนาดรางกาย หากอัดแนนไป ดวยเนื้อหาแนวปรัชญาอันล้ำลึกแตพาเพลินไปพรอมกัน หนังสือเลมนี้จะ เลือกอานเอาสนุกหรือจะอานเอาแนวคิดก็ ไดเพราะเปนหนังสือที่อาน งายแตเปยมแงคิดมากมาย เฟอรมินเปนหนูฉลาดชางสังเกต ทั้งฉลาดปราดเปรื่องและ รอบรู เฟอรมินสังเกตการณทุกสิ่งที่คุณทำใน และนอก รานหนังสือ แลวตีความหมายของการกระทำเหลานั้นออกมาไดอยางนาทึ่ง ระหวาง ที่บริเวณที่อยูอาศัยกำลังจะถูกรื้อถอนทำลาย เฟอรมินพาผูอานใหรวม เดินทางและรวมผจญภัยไปในโลกของการมีชีวิตอยูของหนูรักหนังสือที่ ชวนใหสงสาร ลึกลับชวนพิศวง สนุกตื่นเตน ประหลาดใจโจงแจง และ สุดแสนจะลุนระทึก เรียกไดวาเลมเดียวครบทุกรส ผูเขียนนำหลักปรัชญาตางๆ รอบตัวในชีวิตประจำวันมาผูกเปน เรื่องราวของหนูรักหนังสือตัวหนึ่งที่ แอบ อาศัยอยูในรานหนังสือ ดับ ความหิวกระหายดวยกระดาษจากหนาหนังสือเลมตางๆ ผมยอมรับใน ฐานะคนรักหนังสือคนหนึ่งวาเจ็บปวดอยางยิ่งที่เจอหนูจอมซนแอบแทะ หนังสืออันล้ำคา แตอภัยใหที่ตอมาเฟอรมินระลึกไดวาจะไมทำลายหรือ แทะหนังสือกินอีก แซม ซาเวจ พรรณนาเรื่องราวใหเขาใจงายไดอยาง เห็นภาพ วางลำดับเรื่องไดดี อธิบายเรื่องราวตางๆ ไปพรอมๆ กับยก
176
ตัวอยางเนื้อ ความในหนั ง สื อ มี ชื่ อ หลายๆ เลมมาสนั บ สนุ น คำพู ด ของ เฟอรมินไดอยางลงตัว ไมออกนอกเรื่องจนเกินงาม ผูอานจึงไดสนุกไป กับประสบการณชีวิตตางๆ ของเฟอรมินและไดรับความรูมากมายที่พวง มากับตัวอยางของหนังสือที่ผูเขียนกลาวถึงดวย ทั้งนี้ เอกลักษณที่นาทึ่ง อีกอยางหนึ่งของหนังสือเลมนี้คือเจาหนูเฟอรมินโตตอบกับผูอานได สำหรับสำนวนการแปลเปนภาษาไทยเรียกไดวาแปลออกมาไดดี อยางยิ่ง ทั้งการคงความหมายของผูแตงจนถึงการเลือกสรรคำ ประการ หลังทำไดนาทึ่งเพราะใชคำไดเลิศหรูแพรวพราวอยางไหลลื่น สิ่งที่ผม ชอบเวลารอานสำนวนแปลภาษาไทย คือความรูสึกผอนคลายเสมือนได ใชเวลาพักผอนไปกับการอานหนังสือเลมที่ โปรดมากๆ ยิ่งเวลาอานอยาง ชาๆ คอยๆ เก็ บ รายละเอี ย ดที ล ะนิ ด จะพบวานอกจากจะไดรั บ ความ สนุกสนานเพลิดเพลินแลว ยังจะไดรับความรื่นรมยสบายใจเพราะฝมือ การแปลอันนุมลึก ราวกับกำลังนั่งอานหนังสือทามกลางธรรมชาติอัน สงบรมรื่นรายลอมไปดวยพงไพรแหงอักษร ไมนาแปลกใจหากเฟอรมิน หนู รัก หนังสือ เลมนี้จะกลายมา เปนหนึ่งในบรรดาหนังสือเลมโปรดของคนรักหนังสือ ขอบพระคุณสำนักพิมพกำมะหยี่สำหรับของขวัญล้ำคาแดคนรัก หนังสือ เต็มจิต ฉั่วริยะกุล
177
เรื่องเลาในโลกของ หนู ผมนึ ก จิ น ตนาการมาตลอดวา ประวั ติ ชี วิ ต ของผม ถาและ เมื่อผมไดเขียน จะตองมีประโยคแรกที่ยิ่งใหญ ไมรูวาโชคชะตาหรือฟาลิขิตให ผม เกิดมามีชีวิตเปนนองนุช สุดทองทามกลางบรรดาพี่นองสิบสามตัว และคงจะแปลกพิลึกนาดู เมื่อรู - รัง - เรือนของครอบครัว ผม คือ รานหนังสือเพมบรูกบุกส ผม เกิ ด ทามกลางกองหนั ง สื อ ไมใชสิ ทามกลางกองเศษกระดาษจาก นวนิยายเรื่อง โมบี้ ดิ๊ก ดอนกี โฆเต ฟนเนอแกนส เวก และนี่คงเปน สภาพแวดลอมที่หลอหลอม ผม ใหเปนหนู รัก หนังสือ เรื่ อ งราวอั น เปนเรื่ อ งเลาของ ผม - หนู ตั ว หนึ่ ง ไมถึ ง กั บ โหดราย สิ้นหวังและไรสุข ในเมื่อ ผม มีสิทธิที่จะเลือกใชชีวิตตามวิถี ทางแหงตน อีกทั้งยังมีเสรีภาพในการอาน - สังเกตการณ - สำรวจ - สอดรู สอดเห็น - นินทา - อานใจคน จนเรียกไดวา ฉลาด และบางครั้งถึงกับ ลืมตัววาเปนมนุษย ถาคุณไมอยากเริ่มตนชีวิตใหมอีกครั้ง ก็แสดงวาคุณใชชีวิต อยางไรคา หนังสือเลมนีเ้ ต็มไปดวยประโยคคมคิด รายชือ่ หนังสือวรรณกรรม และขอมูลนักเขียนระดับโลกที่กระตุนความอยากใหคนหามาอาน ทั้งยัง สอดแทรกความคิดเห็น การมองชีวิตอยางมีคุณคา การเอาตัวรอดในทุก สถานการณ ความเทาทันการเปลี่ยนแปลงและวิพากษวิจารณคนและ
178
สังคม รวมไปถึงธุรกิจหนังสือ คนไมอานหนังสือ การลดราคาหนังสือ และชีวิตของนักเขียน งานเขียน ผสมกลมกลืนกับแงมุมของภาพยนตร ดนตรีและเสียงเพลงคลอเคลาใหบรรยากาศไมหมนเศรา หดหูและวาง เปลาจนเกินไป แมวาจุดจบกำลังรุกคืบเขามาทุกที ถาหากเรื่ อ งราวในเรื่ อ งเลาคื อ ความฝน มั น คงจะเปนเรื่ อ ง เพอฝนของ ผม ที่ผสมผสานจินตนาการไดอยางเรียบงาย งดงาม เต็มเปยมไปดวยศรัทธาในการดำรงชีวิตอยู แตผมจงเกลี ย ดจงชั ง พวกเขาเหลื อ กำลั ง ผมเพี้ ย นแผกใน ความเดี ย วดาย ความผิ ด ของพวกเขาทั้ ง สิ้ น ผมกำลั ง จะหมดสติ โอ อวสานอันขมขื่น พวกเขาไมมีวันเห็น ไมมีวันรู ไมมีวันคิดถึงผมและ มันเกาแกและแกเกา หมนเศราและเกาแก เศราหมนและออนโรย ฟนเนอแกนส เวก ของ เจมส จอยซ นี่คือคำบอกลาหรือคำสารภาพจากใจกับสิ่งที่กำลังพังทลายลง เบื้องหนา มันเปนโลกในดวงตาของหนู ที่ ไมใชแคสัตวโลกตัวหนึ่ง ชาคริต แกวทันคำ นักอานอิสระ
179
หนังสือในชุด คนรักหนังสือ จากสำนักพิมพกำมะหยี่ ปารีส พำนัก คน รัก หนังสือ ศรรวริศา แปล บันทึกการเรียนรูและเติบโต ในวิหารแหงสามัญชนริมแมน้ำแซน บันทึกกึ่ง นวนิยายของนักขาวแคนาดาที่ตัดสินใจหลบปญหายุงยากในบานเกิดไปยัง ปารีส อยางรีบรอน ไมมีเงิน ไมมีงาน และคลายจะไมมีอนาคต ในที่สุด ขณะที่กำลังตกอับอยางที่สุด เขาก็ ไดพบ เชกสเปยร แอนด คัมพานี ราน หนังสื อ เกาเล็กๆ ริมแมน้ำแซนของชาวอเมริกันวัยแปดสิบหกปชื่อจอรจ วิตแมน ผูมีแนวคิดสังคมนิยม และเปดรานใหบรรดานักเขียนไสแหงจากทุก มุมโลกเขาพักฟรีชั่วครูชั่วยาม ผูเขียนไดยายเขาไปพักที่รานหนังสือ ทำงานเล็กๆ นอยๆ แลกที่หลับนอน นอกจากจะไดรูจักเพื่อนรวมชายคาที่มีบุคลิกพิเศษเฉพาะและมีความหลัง ตางๆ นานาแลว เขายังไดผูกสัมพันธและไดสัมผัสชีวิตและตัวตนของเจาของ รานอยางลึกซึ้ง
180
181
Paul Collins เฮย ออน ไวย เมือง รัก หนังสือ ศรรวริศา แปล
ติดตามความเคลื่อนไหวของสำนักพิมพกำมะหยี่ ไดที่
เมื่อพอล คอลลินส นักเขียนและคนรักหนังสือ เกา ตัดสินใจยายครอบครัว จากซานฟรานซิสโกไปยังชนบทของแควนเวลส หรือพูดใหชัดๆ ก็คือหมูบาน หิ น ยุ ค โบราณขนาดเล็ ก ชื่ อ เฮย ออน ไวย เมื อ งแหงหนั ง สื อ ที่ คุ ย โอวามี ประชากรหนึง่ พันหารอยคนกับรานหนังสือสีส่ บิ ราน ขายหนังสือเกา - แนนอน อยูแลว ซึ่งนั่นเทากับมีรานหนังสือหนึ่งรานตอประชากร คน นอกจากการตอสูดิ้นรนของคนตัวเล็กๆ ที่พยายามจะหาที่อยู ในดินแดนแหง ความฝนอันแตกตาง เรายังไดเห็นการใชชีวิตทามกลางวงลอมของหนังสือ การเดินทางและวัฏจักรของหนังสือแตละเลมตั้งแตตนจนจบ และแสงสวาง ทางวรรณกรรมที่เลือนไปโดยไมสมควร ไมนับวิถีชีวิตและตัวละครอีกหลาก หลายที่เดินสะเปะสะปะเขามาในฉาก - ปราสาทที่ถูกไฟไหม โรงเตี๊ยม และ ผับโทรม - ของเมืองหนังสือแหงนั้น
182
183