ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป ❊ ❊ ❊
สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 © ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิทธิ์ภำษำไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ. 2558
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป The Hundred-Year-Old Man Who Climbed Out of the Window and Disappeared
Jonas Jonasson นพดล เวชสวัสดิ์
เขียน แปล
บรรณำธิกำรบริหำร บรรณำธิกำรจัดกำร
อธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง มณฑำ มัญชุนำกร ศรรวริศำ เมฆไพบูลย์ ภัทร เตกิตติพงษ์ ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนำ ชุลีพร วุ่นบ�ำรุง
ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร
© Jonas Jonasson, 2009 First published by Piratförlaget, Sweden. Published by agreement with Brandt New Agency. ISBN 978-616-7591-40-7 รำคำ 320 บำท
จัดพิมพ์โดย : ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนำยก 31 ธัญบุรี ปทุมธำนี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสำร : 02 996 1514 Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com พิมพ์ที่ : ห้ำงหุ้นส่วนจ�ำกัด ภำพพิมพ์ 296 ซอยอรุณอมรินทร์ 30 ถนนอรุณอมรินทร์ แขวงบำงยี่ขัน เขตบำงพลัด กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท์ : 02 433 0026-7, 02 433 8586 โทรสำร : 02 433 8587 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจ�ำหน่ำยทั่วประเทศโดย : บริษัทอมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 หมู่ที่ 2 ถนนบำงกรวย-จงถนอม ต�ำบลมหำสวัสดิ์ อ�ำเภอบำงกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 423 9999 โทรสำร : 02 449 9222, 02 449 9500-6 Homepage : http://www.naiin.com
ค�าน�าส�านักพิมพ์
The 100-Year-Old Man Who Climbed Out the Window and Disappeared เรำเจอหนังสือชื่อยำวมำกเล่มนี้ครั้งแรกที่สนำมบินสมุย ในร้ำนหนังสือ ที่ขำยหนังสือภำษำอังกฤษ ตั้งเด่นอยู่บนหมวดหนังสือขำยดี บนปกเขียนระบุ ชัดเจนว่ำก�ำลังจะได้รบั กำรดัดแปลงเป็นภำพยนตร์ ตอนทีห่ ยิบมำพลิกๆ ดู ไม่ได้ คิดอะไรมำก เห็นชือ่ เรือ่ งแปลกดี อ่ำนเรือ่ งย่อจำกค�ำโปรยด้ำนหลังแล้วก็นำ่ สนใจ เป็นผลงำนของนักเขียนชำวสวีเดน น่ำจะมีอะไรพิเศษต่ำงจำกงำนของนักเขียน ชำติที่คุ้นเคย หยิบไปที่เคำน์เตอร์คิดเงิน เมือ่ เปิดอ่ำน สัมผัสเรือ่ งรำว เห็นลีลำกำรเขียน อำรมณ์ขนั และแนวกำร บรรยำย ‘แกล้งซื่อตำใส’ ที่ท�ำให้ข้อมูลอันแน่นปึ๊กในเชิงประวัติศำสตร์ถูกย่อย แยกสสำร ปรับสูตร กลำยเป็นเรื่องที่อำ่ นง่ำยเคี้ยวคล่อง ผสมกับจินตนำกำร พิลึกกึกกือแบบกลมกล่อม จนถึงกลำงเล่ม ควำมสนใจในฐำนะผู้อำ่ นก็ถูกปรับ เข้ำสู่ควำมสนใจในฐำนะส�ำนักพิมพ์ หำกด้วยควำมเป็นหนังสือที่ขึ้นชั้นหนังสือขำยดีโดดเด่นเห็นชัดตำมร้ำน หนังสือ ควำมเป็นไปได้ที่ว่ำหนังสือเล่มนี้น่ำจะมีส�ำนักพิมพ์อื่นๆ ซื้อลิขสิทธิ์ไป
เรียบร้อยแล้วน่ำจะมีสูง อ่ำนไปก็ถอนใจไปด้วยควำมเสียดำย เฮ้อ... จนกระทั่งอ่ำนจบเล่ม... ตกลงมีใครซื้อลิขสิทธิ์ไปแล้วหรือยังนะ หรือยัง ไม่มี ค�ำถำมวนเวียนอยู่ในหัว จนต้องออกเดินเวียนวน เดินวนจนรูส้ กึ มึนหัว จะคำดเดำไปไยมี ติดต่อสอบถำมเสียเลยจะดีกว่ำว่ำ ลิขสิทธิ์ส�ำหรับภำษำไทยยังว่ำงอยู่หรือเปล่ำ ลัดเลำะเสำะหำ ส่งอีเมลสอบถำม จนเจอเอเยนต์ของผูเ้ ขียน พอได้ควำมว่ำลิขสิทธิย์ งั ว่ำงอยูก่ ย็ นื่ ข้อเสนอขอลิขสิทธิ์ ทันที โดยแจ้งล่วงหน้ำไปว่ำ เรำจะแปลจำกต้นฉบับภำษำอังกฤษ เพรำะนักแปล สวีเดน-ไทย มืออำชีพ ที่แปลงำนวรรณกรรมเรื่องแต่งนั้นหำได้ยำกมำก (นอกเรือ่ งแป๊บ - ทีพ่ ดู ว่ำหำได้ยำกมำก เรำพูดได้เต็มปำกเต็มค�ำ เพรำะ งำนแปลหนังสือของนักเขียนสวีเดนที่เรำเคยจัดท�ำมำแล้วสองเล่ม-ชายหนุ่ม หลุมข้างๆ กับ สุ(ข)สานของครอบครัว- เรำแปลจำกภำษำฝรั่งเศส หลังจำกหำ คนแปลจำกต้นฉบับสวีเดนไม่ได้) เอเยนต์ผู้ดูแลลิขสิทธิ์ขอให้เรำส่งรำยกำรหนังสือที่เรำจัดพิมพ์ไปให้ดู เพรำะเพิ่งติดต่อท�ำควำมรู้จักกันเป็นครั้งแรก พอส่งไปปุ๊บ เขำก็ตอบมำปั๊บว่ำ ยินดีมอบหมำยลิขสิทธิ์ภำษำไทยของเล่มนี้ให้เรำดูแล... เฮ้อ... ถอนหำยใจด้วยควำมโล่งอก แต่มันไม่ได้หมดเพียงแค่นั้นค่ะ... (กรุณำติดตำมตอนต่อได้ในเล่ม หญิงสาวผูช้ ว่ ยชีวติ ราชาสวีเดน ผลงำน จำกผู้เขียนคนเดียวกัน ที่วำงแผงแล้วพร้อมกับเล่มนี้)
ขอขอบคุณ
Jakob ‘the Swede’ Arborelius เหล่ำซือสมบูรณ์ เจริญศรี มำดำมอธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง
ค�าอุทิศ ไม่มใี ครเล่ำนิทำนได้จบั ใจเท่ำคุณปู่ ในยำมทีท่ ำ่ นนัง่ บนม้ำยำว มือวำงบนหัวไม้เท้ำ ปำกเคี้ยวยำเส้น “แต่ปู่ครับ...เรื่องนั้นเป็นจริงหรือ?” พวกเรำหลำนๆ ตำ เบิกโพลงไถ่ถำม “คนทีบ่ อกเล่ำแต่เรือ่ งจริง ไม่ควรค่ำแก่กำรเสียเวลำรับฟัง” คุณปู่ตอบ หนังสือเล่มนี้อุทิศให้คุณปู่ครับ
โยนาส โยนาสซอน
‘ทุกอย่างเป็นอย่างนั้นเอง...เรื่องที่จะเกิด ก็คงต้องเกิด’
บทที่หนึ่ง วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
ท่ำนอำจคิดว่ำเขำตัดสินใจไว้แล้วก่อนหน้ำนี้ คิดว่ำเขำแยกแยะสภำพแวดล้อม ได้พอจะลงควำมเห็น แต่อัลลัน คำร์ลซอนไม่เคยเสียเวลำครุ่นคิดตรึกตรอง นำนนัก ไม่วำ่ จะเป็นเรื่องใด ควำมคิดแค่เพิ่งวำบเข้ำมำในหัวของชำยชรำ ก่อนเขำจะเปิดหน้ำต่ำง ห้องพักชั้นล่ำงในบ้ำนพักคนชรำในเมืองมัลช็อปปิง แล้วก้ำวข้ำมหน้ำต่ำง ออกไป เท้ำเหยียบลงในแปลงดอกไม้ กำรเคลื่อนไหวที่กินแรงเอำกำร เพรำะอัลลันอำยุครบ 100 ปีในวันนี้ เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงก่อนงำนวันเกิดของเขำจะเริ่มต้น ในห้องโถงบ้ำนพักคนชรำ นำยกเทศมนตรีจะมำร่วมงำน นักข่ำวจำกหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น และพ่อเฒ่ำ แม่เฒ่ำที่อำศัยอยู่ที่นี่ พนักงำนดูแลทุกคน น�ำขบวนโดยผู้อ�ำนวยกำรอลิซ ผู้มีโทสะเป็นเจ้ำเรือน มีเพียงแค่ชำยเจ้ำของวันเกิดเท่ำนั้นที่จะไม่ไปร่วมงำน
นพดล เวชสวัสดิ์
11
บทที่สอง วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
อัลลัน คำร์ลซอนลังเลกลำงแปลงดอกไม้ที่ปลูกรำยล้อมตัวอำคำรบ้ำนพัก คนชรำ เขำสวมแจ๊กเก็ตสีนำ�้ ตำล กำงเกงสีนำ�้ ตำล เท้ำทัง้ สองมีเพียงรองเท้ำผ้ำ สีนำ�้ ตำลใช้เดินในอำคำร เครือ่ งแต่งกำยไม่นำ� แฟชัน่ คนอำยุปนู นีไ้ ม่สนใจแฟชัน่ เขำจะหลบหนีออกจำกงำนวันเกิดของตัวเอง เรื่องแปลกประหลำดส�ำหรับคน อำยุ 100 ปี เพรำะกำรอยู่ยืนนำนถึง 100 ปี หำได้ไม่ง่ำยนัก อัลลันหยุดคิดว่ำจะคุ้มไหมถ้ำจะออกแรงปีนกลับเข้ำหน้ำต่ำงไปหยิบ หมวกและรองเท้ำ แต่เมื่อสัมผัสกระเป๋ำเงินในอกเสื้อแจ๊กเก็ต ลงควำมเห็นได้ ทันทีว่ำเพียงพอแล้ว อีกอย่ำงหนึ่ง ผู้อ�ำนวยกำรอลิซย�้ำคิดย�้ำพูดว่ำเธอมีสัมผัส ที่หก (เขำซ่อนว็อดก้ำไว้ที่ไหน เธอเจอทุกที) เธออำจยื่นจมูกไปที่นั่น และ ได้กลิ่นไม่ชอบมำพำกล น่ำจะเดินหน้ำต่อถ้ำยังท�ำได้ อัลลันคิดในใจ ตอนที่ก้ำวเท้ำออกจำก แปลงดอกไม้ หัวเข่ำลั่นออดแอด ในกระเป๋ำเงิน เท่ำที่จ�ำได้ มีธนบัตรหลำยใบ ที่แอบซุกไว้ นับเป็นเรื่องดี เพรำะกำรหลบหนีต้องมีคำ่ ใช้จำ่ ย เขำหันกลับไปมองบ้ำนพักคนชรำเป็นครั้งสุดท้ำย เมื่อหลำยเดือนก่อน เขำคิดว่ำที่นี่จะเป็นบ้ำนพักแห่งสุดท้ำยของเขำบนโลกใบนี้ จำกนั้น เขำบอก ตัวเองว่ำเขำน่ำจะตำยในช่วงเวลำอื่น ในสถำนที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่ 12
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ชำยร้อยปีเดินดุ่มในรองเท้ำผ้ำซับเยี่ยว (เรียกชื่อเช่นนั้นเพรำะบุรุษ สุดชรำไม่เคยยิงสำยน�ำ้ ได้ไกลกว่ำรองเท้ำผ้ำทีส่ วมใส่) กำรเดินทำงช่วงแรกผ่ำน สวนสำธำรณะ จำกนั้น เลียบแนวชำยทุ่งที่ใช้เป็นตลำดนัดเป็นครั้งครำว ใน เมืองชนบทเงียบสงบ เดินไปได้หลำยร้อยหลำ อัลลันหักเลี้ยวเข้ำพื้นที่ด้ำนหลัง ของโบสถ์ยุคกลำงประจ�ำเมือง นั่งที่ม้ำยำวใกล้หินหลุมศพพักหัวเข่ำปวดล้ำ ใน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พอคลำยกังวลได้วำ่ จะไม่มีใครโผล่หน้ำมำรบกวน เขำสังเกต เห็นเหตุพอ้ งบังเอิญ เขำเกิดปีเดียวกับเฮนนิง อัลก็อตซอน ผูน้ อนอยูใ่ ต้หนิ หลุมศพ เบื้องหน้ำนี่เอง แต่ผลต่ำงมีลิบลับ เฮนนิงยอมกลำยเป็นปิศำจเมื่อหกสิบเอ็ดปี ก่อนหน้ำนี้ ถ้ำอัลลันอยำกรูอ้ ยำกเห็นสักหน่อย เขำอำจสงสัยว่ำท�ำไมเฮนนิงยอม ตำยเมื่ออำยุสำมสิบเก้ำปี แต่อัลลันไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องชำวบ้ำน...ถ้ำเลี่ยงได้ วิสัยปกติที่เขำท�ำมำชั่วชีวิต ตรงกันข้ำม ผู้คนที่มองเขำอำจเข้ำใจผิดไปสุดกู่ในยำมที่เขำนั่งอยู่ใน บ้ำนพักคนชรำ ได้รบั กำรปฏิบตั ดิ แู ลเหมือนว่ำเขำตำยไปแล้ว แม้จะมีควำมเจ็บ และปวดกระจำยทั่วร่ำง แต่กำรหลบหนีออกจำกเงื้อมมือของผู้อ�ำนวยกำรอลิซ เจ้ำโทสะ ให้ควำมเร้ำใจยิ่งไปกว่ำกำรนอนตัวแข็งทื่อหกฟุตใต้ผิวดิน จำกควำมคิดนั้น แม้หัวเข่ำจะส่งเสียงประท้วง หนุ่ม (น้อย) เจ้ำของ วันเกิดกล่ำวค�ำอ�ำลำเฮนนิง อัลก็อตซอน และดุ่มเดินไปตำมเส้นทำงหลบหนีที่ ไม่มีกำรวำงแผนใดๆ ไว้เลย อัลลันเดินตัดลำนโบสถ์ไปทำงใต้ เดินไปจนก�ำแพงหินโผล่มำขวำง ก�ำแพงหินสูงไม่เกินสำมฟุต แต่อัลลันเป็นชำยร้อยปี มิใช่นักกระโดดสูง อีก ฟำกหนึ่งคือ สถำนีรถโดยสำรมัลช็อปปิง ชำยชรำเพิ่งตระหนักว่ำขำสองข้ำง ก�ำลังพำเขำมุ่งตรงไปหำอำคำรที่น่ำจะมีประโยชน์ยิ่ง เมื่อหลำยสิบปีก่อนหน้ำนี้ อัลลันเดินเท้ำข้ำมเทือกเขำหิมำลัยมำแล้ว ก�ำแพงหินสูงแค่นี้ไม่น่ำสะพรึงกลัว เลย เขำย้อนนึกถึงประสบกำรณ์หิมำลัย ก้ำวเท้ำไปยืนชิดแนวอุปสรรคกีดกั้น ตัวเขำกับสถำนี เขม้นจ้องเข้มข้นเอำเป็นเอำตำย ก�ำแพงหินคล้ำยจะหวำดหวัน่ หดเล็ก เมือ่ หดลงถึงระดับต�ำ่ สุดแล้ว อัลลันป่ำยขำปีนข้ำม เข่ำจะปวดก็ชำ่ งเข่ำ นพดล เวชสวัสดิ์
13
มัลช็อปปิงมิใช่เมืองทีเ่ รียกว่ำจอแจ วันธรรมดำฟ้ำโปร่งแสงแดดส่องฉำย มิใช่ข้อยกเว้น อัลลันไม่ได้พบวิญญำณใด ทั้งหำยใจได้และไม่หำยใจ นับตั้งแต่ เขำลงควำมเห็นแล้วว่ำจะไม่ไปร่วมงำนเลี้ยงวันเกิด ห้องพักผู้โดยสำรของ สถำนีขนส่งแทบจะว่ำงเปล่ำเมื่อเขำไปถึง อัลลันเดินลำกเท้ำเข้ำไปข้ำงใน แทบ จะว่ำงเปล่ำ ทำงขวำมือมีช่องขำยตั๋วสองช่อง ช่องหนึ่งปิดสนิท หลังช่องเปิด มีชำยร่ำงเล็กแว่นตำกลมผมบำงหวีเรียบแปล้สวมเครื่องแบบ ชำยในเครื่องแบบ เงยหน้ำจำกจอคอมพิวเตอร์ ถลึงตำมองชำยชรำด้วยควำมหงุดหงิด อำจเป็น ไปได้ว่ำผู้คนในช่วงเวลำนี้ท�ำให้เขำเหนื่อยใจ เพรำะทำงมุมหนึ่งของห้อง มี ชำยหนุ่มร่ำงยักษ์ยืนอยู่ ผมบลอนด์ไว้ยำวเหนียวเหนอะหนวดเครำหร็อมแหร็ม สวมเสื้อแจ๊กเก็ตผ้ำยีน ด้ำนหลังปักค�ำว่ำ ไม่อีกแล้ว อำจเป็นได้วำ่ ไอ้หนุ่มผมยำวอ่ำนหนังสือไม่ออก เพรำะเขำดึงบำนประตู ห้องสุขำของคนพิกำร ประหนึ่งว่ำป้ำย ใช้งานไม่ได้ ตัวหนังสือสีด�ำขนำดใหญ่ บนพื้นสีส้ม ไม่มีควำมหมำยใดต่อเขำเลย หลังจำกนั้น เขำย้ำยไปดึงบำนประตูห้องสุขำอีกบำน แต่ก็เจออีกปัญหำ ดูเหมือนว่ำเขำไม่อยำกพรำกจำกกระเป๋ำเดินทำงติดล้อขนำดใหญ่สเี ทำ แต่หอ้ ง สุขำเล็กเกินไปที่จะชวนกระเป๋ำเดินทำงร่วมทำงไปด้วย อัลลันพิจำรณำแล้ว หนุ่มคนนั้นมีทำงเลือกเป็นไปได้สองสำย หนึ่งนั้น เดินเข้ำไปในห้องสุขำ ปลดทุกข์ ทิ้งกระเป๋ำเดินทำงไว้ข้ำงนอก หรือไม่ ก็ส่งกระเป๋ำเดินทำงเข้ำไปใน ห้องสุขำ ตัวเองรออยู่ข้ำงนอก แต่อัลลันมีปัญหำเร่งด่วนกว่ำนั้น เขำยกเท้ำสลับกันให้ถูกจังหวะ เดิน ก้ำวเท้ำสัน้ ๆ ตรงไปหำชำยร่ำงเล็กในช่องหน้ำต่ำง สอบถำมควำมเป็นไปได้ของ กำรขนส่งสำธำรณะไปทิศใดก็ได้ ในเวลำไม่กี่นำทีข้ำงหน้ำนี้ ถ้ำมี, ค่ำใช้จ่ำย สักเท่ำใด? ชำยร่ำงเล็กประกำยตำเหนื่อยล้ำ อำจท�ำข้อมูลหลำยกระผีกของอัลลัน หล่นหำยในกำรสอบถำม เพรำะในอีกอึดใจต่อมำ เขำตั้งค�ำถำม “อยำกไปไหน?” 14
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
อัลลันสูดลมหำยใจเข้ำเต็มปอด เตือนชำยร่ำงเล็กว่ำเขำได้แจ้งจุดหมำย ปลำยทำงไปแล้ว และวิถีกำรเดินทำงมีควำมส�ำคัญรองลงไป ต้องกำรทรำบ เพียง 1) เวลำออกจำกสถำนี 2) ค่ำใช้จ่ำย ชำยร่ำงเล็กหันไปมองตำรำงรถเมล์ รอท่ำให้ค�ำของอัลลันดิ่งจมลงไปใน ควำมคิด “รถเมล์หมำยเลข 202 ออกไปยังสเตรงนำสในสำมนำที พอได้ไหม?” ได้เลยครับ อัลลันตอบ ชำยร่ำงเล็กบอกว่ำรถเมล์จะออกจำกท่ำเทียบ ด้ำนนอก จะสะดวกกว่ำถ้ำซื้อโดยตรงจำกคนขับ อัลลันสงสัยว่ำชำยหวีผมแปล้นงั่ ท�ำอะไรในช่องขำยตัว๋ ถ้ำไม่จำ� หน่ำยตัว๋ ? แต่เขำไม่ได้แสดงควำมเห็น ชำยร่ำงเล็กอำจสงสัยในท�ำนองเดียวกัน อัลลัน ขอบคุณส�ำหรับควำมช่วยเหลือของเขำ มือแตะปีกหมวกท�ำควำมเคำรพ หมวก ที่เขำเร่งร้อนจนไม่ได้สวมติดหัว ชำยร้อยปีนั่งลงบนม้ำยำว หนึ่งในสองตัวที่ว่ำงอยู่ นั่งเดียวดำยกับ ควำมคิดโดดเดี่ยวหนึ่งเดียวในหัว งำนเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มต้นเวลำบ่ำยสำม ซึ่ง ก็คือ อีกสิบสองนำทีข้ำงหน้ำ นำทีนี้ คงมีคนไปทุบประตูห้องของเขำ จำกนั้น นรกแตก เขำอมยิ้มให้กับภำพในหัว ทำงหำงตำ อัลลันมองเห็นคนเดินตรงมำหำ ชำยหนุ่มผมยำวผู้นั้นเอง เดินมำหำอัลลันพร้อมกับลำกกระเป๋ำเดินทำงเคลื่อนที่พร้อมกันทั้งสี่ล้อ อัลลัน ตระหนักว่ำคงเลีย่ งหลบไม่ได้ทจี่ ะสำนสนทนำกับหนุม่ ผมยำว ก็อำจจะไม่เลวนัก เขำอำจได้มุมมองแปลกพิสดำรต่อเรื่องโน้นเรื่องนี้ของคนหนุ่มยุคนี้ กำรสนทนำเกิดขึ้นจริง แต่ไม่มีควำมล�้ำลึกเชิงสังคมที่อัลลันคำดไว้ ชำยหนุ่มเดินมำหยุดต่อหน้ำ ห่ำงออกไปสักสองหลำ สำยตำมองกรำดชำยชรำ จำกนั้นส่งเสียง “เฮ้” อัลลันตอบด้วยน�้ำเสียงเป็นมิตร อวยพรให้เขำได้พบยำมบ่ำยแสนสุข และมีหนทำงใดบ้ำงที่เขำพอจะรับใช้ได้บ้ำง? ดูเหมือนว่ำมี ชำยหนุ่มอยำกให้ นพดล เวชสวัสดิ์
15
ชำยชรำดูแลกระเป๋ำเดินทำงในระหว่ำงทีเ่ ขำเข้ำไปปลดทุกข์ หรือจำกถ้อยควำม ที่หลุดจำกปำก : “กรูต้องไปขรี้” อัลลันตอบรับ แม้เขำจะชรำเจ็บป่วยออดแอด แต่สำยตำยังท�ำงำนได้ดี และไม่ใช่ภำรกิจยุง่ ยำกอะไรทีจ่ ะมองจ้องกระเป๋ำเดินทำงของคุณ ขอให้พอ่ หนุม่ รีบเร่งเบ่งให้รวดเร็ว แน่นอนไม่ได้ใช้ศัพท์บัญญัติเดียวกับชำยหนุ่ม เพรำะเขำ ต้องขึ้นรถเมล์ ชำยหนุ่มไม่ใส่ใจฟังท่อนท้ำย อำกำรขนลุกขนพองพำเขำวิ่งตรงไปห้อง สุขำก่อนอัลลันจะกล่ำวจบ ชำยร้อยปีไม่เคยยินยอมให้ตนเองหงุดหงิดหัวเสียไปกับกำรแสดงออก ของผู้อื่น แม้จะมีเหตุผลชั้นดีก็ตำมที และเขำก็ไม่ได้ร�ำคำญมำรยำทไม่งำม ของเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ท�ำให้เขำเอ็นดูเช่นกัน ซึ่งควำมรู้สึกนี้จะก่อให้เกิดผล ใหญ่หลวงตำมมำ รถเมล์หมำยเลข 202 เลื่อนมำเทียบท่ำหน้ำประตูอำคำร ไม่กี่วินำที หลังจำกชำยหนุม่ งับปิดประตูหอ้ งสุขำ อัลลันมองรถเมล์ เบือนหน้ำกลับมำมอง กระเป๋ำเดินทำง เงยหน้ำมองรถเมล์ และย้อนกลับมำมองกระเป๋ำเดินทำงอีกรอบ กระเป๋ำติดล้อ เขำบอกตัวเอง แล้วก็มีคำนชักลำกเสียด้วย และแล้ว อัลลันสร้ำงควำมประหลำดให้ตนเอง โดยตัดสินใจท�ำในสิ่งที่ ท่ำนต้องยอมรับ...ตอบ ‘เยส’ ต่อชีวิต คนขับรถเป็นคนดีมีน�้ำใจและมำรยำทงำม เขำลงจำกรถมำช่วยพยุง ชำยชรำกับกระเป๋ำเดินทำงใหญ่เบ้งขึ้นรถ อัลลันขอบคุณเขำ และดึงกระเป๋ำเงินออกจำกกระเป๋ำอกเสื้อ คนขับ สงสัยว่ำชำยชรำจะเดินทำงไปสุดสำยที่สเตรงนำสเชียวหรือ? แต่อัลลันค�ำนวณ แล้ว ประหยัดเท่ำที่ประหยัดได้จะดีกว่ำ เขำดึงธนบัตรห้ำสิบโครเนอร์ออกมำ “เท่ำนี้ไปได้ไกลแค่ไหน?” คนขับคุ้นชินกับผู้โดยสำรที่รู้ว่ำตัวเองจะไปที่ไหนแต่ไม่ทรำบรำคำที่ต้อง 16
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
จ่ำย กรณีนี้เป็นในทำงตรงกันข้ำม เขำเงยหน้ำมองตำรำงเดินรถ ให้ค�ำตอบว่ำ สี่สิบแปดโครเนอร์เดินทำงไปถึงสถำนีบีริงเงอ อัลลันคิดว่ำสถำนีชอื่ ไพเรำะ คนขับลำกกระเป๋ำที่เพิ่งขโมยมำใหม่หมำด ไปวำงช่องเก็บหลังที่นั่ง ในขณะที่อัลลันนั่งแถวหน้ำทำงขวำมือ จำกที่นั่น เขำ มองผ่ำนหน้ำต่ำงของห้องพักผู้โดยสำร บำนประตูห้องสุขำยังปิดอยู่ ในตอนที่ รถเมล์เคลื่อนออกจำกท่ำเทียบ อัลลันได้แต่หวังว่ำหนุ่มคนนั้นคงได้ห้วง ‘เวลำ สุขำ’ ในห้องนั้น จนกว่ำเขำจะเปิดประตูออกมำพบควำมผิดหวัง รถเมล์ปลำยทำงสเตรงนำสแทบไม่มีผู้โดยสำรในบ่ำยวันนั้น แถวหลังมีหญิงวัย กลำงคน กับคุณแม่สำวรุน่ ทีว่ นุ่ อยูก่ บั ลูกสองคน คนหนึง่ ยังแบเบำะอยูใ่ นรถเข็น อีกคนนั่งแถวหน้ำสุดคือชำยชรำแก่หง่อม ผู้โดยสำรคนนี้สงสัยว่ำท�ำไมเขำขโมยกระเป๋ำเดินทำงสีเทำสี่ล้อ? เพียง เพรำะเขำท�ำได้? หรือเป็นเพรำะว่ำเจ้ำของกระเป๋ำมำรยำททรำม? หรือเพรำะว่ำ ในกระเป๋ำเดินทำงอำจมีรองเท้ำหรือหมวก? หรือเป็นเพรำะตนแก่แล้ว ไม่มอี ะไร ต้องสูญเสีย? อัลลันไม่มีค�ำตอบต่อเรื่องนั้น ในยำมที่ชีวิตล่วงเลยเกินอำยุขัย ไปแล้ว ง่ำยเหลือเกินที่จะท�ำตำมใจอยำก เขำคิดในใจ ขยับตัวให้นั่งสบำย จวบจนถึงจุดนี้ อัลลันพึงพอใจไปกับควำมคลี่คลำยที่เกิดขึ้นในวันนี้ เปลือกตำปิดลง เขำงีบหลับยำมบ่ำย ในนำทีเดียวกัน ผู้อ�ำนวยกำรอลิซเคำะประตูห้องหมำยเลข 1 ของ บ้ำนพักคนชรำ เธอเคำะซ�้ำ และเคำะอีกครั้ง “เลิกเล่นตลกได้แล้ว, อัลลัน ท่ำนนำยกเทศมนตรีและทุกคนมำรอใน งำนแล้ว ได้ยนิ ทีฉ่ นั พูดไหม? คุณคงไม่แอบไปดูดขวดเหล้ำอีกกระมัง? ออกมำ เดี๋ยวนี้เลย, อัลลัน อัลลัน! อัลลัน!” ในเวลำเดียวกัน บำนประตูเปิดออก ประตูห้องสุขำห้องเดียวที่ยังใช้งำน ได้ในอำคำรสถำนีขนส่งมัลช็อปปิง ชำยหนุ่มผมยำวเดินออกมำ โปร่งโล่งเป็น สองเท่ำ เขำเดินตรงมำกลำงห้องพักผูโ้ ดยสำร มือข้ำงหนึง่ ดึงเข็มขัดให้แน่น มือ นพดล เวชสวัสดิ์
17
อีกข้ำงเสยผมปรกหน้ำ จำกนั้น ร่ำงนิ่งค้ำง เบิกตำโพลงมองม้ำยำวว่ำงเปล่ำ สองตัว มองซ้ำยแล้วหันไปมองขวำ ปำกอ้ำกว้ำงแผดเสียงออกมำ “นรกห่ะอะไรกัน?...” เสียงขำดหำย นำทีต่อมำ หำเสียงจนพบ “เมิงตำย, ไอ้แก่ ไอ้เฒ่ำเจ้ำเล่ห์ เมิงตำย! ถ้ำกรูตำมเจอเมิง”
18
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
บทที่สาม วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
หลังบ่ำยสำมโมงของวันที่ 2 พฤษภำคม ควำมเงียบสงบของเมืองมัลช็อปปิง แตกกระจำย จะวุ่นวำยโกลำหลอีกนำนหลำยวัน แรกสุด ผู้อ�ำนวยกำรอลิซ แห่งบ้ำนพักคนชรำกังวลใจยิง่ กว่ำควำมเดือดดำล ดึงกุญแจมำสเตอร์คยี อ์ อกมำ ในเมื่ออัลลันไม่กลบซ่อนทำงหนี เห็นได้ชัดในทันทีว่ำชำยเจ้ำของวันเกิดปีน หน้ำต่ำงหนีออกจำกห้อง มองจำกรอยเท้ำ เขำยืนย�่ำเท้ำในแปลงแพนซี ก่อน จะหำยตัวไป ในฐำนะผู้ครองต�ำแหน่งสูงสุด นำยกเทศมนตรีคิดว่ำควรเป็นผู้สั่งกำรใน เรื่องนี้ เขำบอกให้เจ้ำหน้ำที่ออกไปค้นหำเป็นคู่ อัลลันไปไม่ได้ไกล พื้นที่กำร เสำะหำจะเป็นอำณำบริเวณในละแวกนี้ หนึ่งคู่ไปดูที่สวนสำธำรณะ อีกคู่ไปที่ ร้ำนจ�ำหน่ำยสุรำของรัฐบำล (สถำนที่ที่อัลลันแวะไปเยือนบ่อยครั้ง ผู้อ�ำนวยกำร อลิซทรำบดี) หนึ่งคู่ไปย่ำนร้ำนค้ำถนนสำยกลำง อีกคู่ไปยังศำลำประชำคม บนเนิน นำยกเทศมนตรีจะปักหลักประจ�ำกำรในบ้ำนพักคนชรำ จับตำดูผพู้ กั อำศัย ที่ยังไม่หลบหนีจำกที่นี่ และครุ่นคิดวำงแผนกำรด�ำเนินงำนขั้นถัดไป เขำบอก ผู้ค้นหำว่ำต้องสืบในเชิงลับ อย่ำได้ป่ำวประกำศให้ผู้คนแตกตื่นโดยไม่จ�ำเป็น นำยกเทศมนตรีลืมไปว่ำ ผู้ค้นหำคู่หนึ่งเป็นนักข่ำวหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นกับ ช่ำงภำพของเธอ นพดล เวชสวัสดิ์
19
สถำนีขนส่งไม่ได้อยูใ่ นแผนค้นหำของนำยกเทศมนตรี ณ ทีน่ นั้ ชำยหนุม่ ร่ำงยักษ์ผมยำวเหนียวเหนอะ สวมเสือ้ แจ๊กเก็ตยีนทีม่ คี ำ� ว่ำ ไม่อกี แล้ว บนแผ่นหลัง เริ่มกำรค้นหำโดยละเอียดทุกตำรำงนิ้วของอำคำรสถำนี ในเมื่อไม่มีร่องรอยของ ชำยชรำหรือกระเป๋ำเดินทำงติดล้อขนำดใหญ่สเี ทำ เขำเดินตรงไปหำชำยร่ำงเล็ก ในช่องขำยตั๋ว เพื่อสอบหำข้อมูล เผื่อจะได้ควำมว่ำชำยชรำมุ่งหน้ำไปที่ใด แม้ชำยร่ำงเล็กจะเบื่อหน่ำยงำนอำชีพ แต่ก็ยังด�ำรงศักดิ์ของต�ำแหน่ง ข้ำรำชกำรขนส่งแห่งสวีเดน เขำอธิบำยให้ไอ้หนุ่มหยำบคำยถ่มถุยท่ำวำงโต ทรำบว่ำ ควำมเป็นส่วนตัวของผู้โดยสำร มิใช่เรื่องที่จะล่วงละเมิดได้ กล่ำว เพิ่มเติมว่ำ ไม่ว่ำจะเป็นกรณีใด เขำไม่มีวันแจ้งข้อมูลที่ท่ำนประสงค์จะทรำบ ชำยหนุม่ ยืนนิง่ อึง้ อยูห่ ลำยอึดใจ จำกนัน้ เดินย้ำยไปทำงซ้ำยรำวห้ำหลำ ของบำนประตูหอ้ งขำยตัว๋ ทีไ่ ม่มนั่ คงนัก ไม่เสียเวลำบิดหมุนว่ำประตูลอ็ กหรือไม่ เขำเดินถอยหลัง ง้ำงรองเท้ำบู๊ตข้ำงขวำถีบยันประตูจนเศษไม้ปลิวว่อนไปใน ทุกทิศ ชำยร่ำงเล็กในห้อง ไม่มเี วลำแม้จะยกหูโทรศัพท์ขอควำมช่วยเหลือ ร่ำง ของเขำห้อยต่องแต่งกลำงอำกำศ ไอ้หนุม่ ผมยำวดึงใบหู ยกร่ำงจนเท้ำลอยพ้นพืน้ “ฉันอำจจะไม่รู้จักควำมเป็นส่วนตัว แต่ฉันช�ำนำญเรื่องกำรจูงใจให้คน บอกเล่ำควำมจริง” พูดจบ เขำทิ้งร่ำงชำยขำยตั๋วลงบนเก้ำอี้หมุน นัน่ เองทีไ่ อ้หนุม่ แจ๊กเก็ตยีนบรรยำยว่ำจะท�ำอย่ำงไรกับเครือ่ งเพศของชำย ร่ำงเล็ก โดยมีค้อนและตะปูร่วมบรรเลง หำกไม่บอกเล่ำในสิ่งที่เขำอยำกทรำบ ค�ำบรรยำยชัดเจนจนมองเห็นภำพ ชำยร่ำงเล็กอ้ำปำกได้ เริ่มส่งถ้อยค�ำพรั่งพรู ออกมำ ชำยชรำน่ำจะมุ่งหน้ำไปยังสเตรงนำส จะน�ำกระเป๋ำเดินทำงติดมือไป ด้วยหรือไม่ ไม่ทรำบชัด เพรำะเขำเป็นคนที่ไม่อยำกสอดรู้สอดเห็นเรื่องรำว ของผู้โดยสำร ชำยขำยตั๋วนิ่งเงียบ ดูว่ำข้อมูลของเขำท�ำให้ไอ้หนุ่มผมยำวพอใจหรือไม่ แทบจะในทันที เขำลงควำมเห็นว่ำจะต้องเพิ่มเติมข้อมูลให้ละเอียดกว่ำนั้น จำกมัลช็อปปิงถึงสเตรงนำส รถเมล์จะจอดสิบสองสถำนี ชำยชรำอำจลงทีป่ ำ้ ยใด ก็ย่อมเป็นไปได้ คนที่ทรำบเรื่องนี้คือ คนขับรถเมล์ เขำจะวนรถกลับมำที่นี่ใน 20
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
เวลำหนึง่ ทุม่ สิบนำที ในตอนทีเ่ ขำพำรถกลับไปยังปลำยทำงอีกฟำกทีเ่ มืองเฟลียน ไอ้หนุ่มผมยำวทรุดตัวลงนั่งข้ำงชำยร่ำงเล็กเจ้ำของหูสองข้ำงปวดตุบๆ “ขอคิดก่อน” ดังนั้น ไอ้ยักษ์ผมยำวเริ่มใช้ควำมคิด คิดว่ำควรจะข่มขู่ขอเบอร์มือถือ ของคนขับจำกไอ้หมอนี่ โทรไปหำคนขับ แจ้งให้ทรำบว่ำกระเป๋ำเดินทำงสีเทำ ของชำยชรำเป็นสมบัติที่ขโมยมำ แน่อยู่แล้ว ย่อมมีควำมเสี่ยงที่ดึงต�ำรวจมำ เกี่ยวข้อง ต�ำรวจมำยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ อีกอย่ำงหนึ่ง เรื่องนี้ไม่เร่งร้อนนัก เพรำะ ชำยชรำผู้นั้นแก่หง่อม และมีกระเป๋ำหนักอึ้งให้ลำกไปด้วย ไอ้เฒ่ำนั้นคงต้อง เดินทำงโดยรถไฟ หรือว่ำแท็กซี่ ถ้ำยังอยำกเดินทำงต่อจำกสถำนีสเตรงนำส มันทิ้งร่องรอยให้ตำมตัวไปได้ และอีกไม่นำน คงมีใครอีกคนที่จะโดนดึงหูให้ เท้ำลอยพ้นพื้น รีบบอกเล่ำว่ำชำยชรำมุ่งหน้ำไปทำงไหน ไอ้หนุ่มเชื่อมั่นในพลัง ควำมสำมำรถโน้มน้ำวจิตใจผู้คนให้แจ้งเรื่องที่เขำอยำกทรำบ เมือ่ ไอ้หนุม่ คิดจบแล้ว เขำตัดสินใจนัง่ รอรถเมล์คนั นัน้ ย้อนกลับมำ จะได้ สอบถำมคนขับด้วยมำรยำทไร้ควำมสุภำพ ตัดสินใจได้แล้ว ไอ้หนุ่มผมยำวลุกขึ้นยืน ให้ค�ำบรรยำยต่อพนักงำน ขำยตั๋วว่ำจะเกิดเรื่องใดต่อตัวเขำ ภรรยำ ลูกและบ้ำนพัก ถ้ำบอกเล่ำเรื่องนี้ให้ เข้ำหูต�ำรวจ หรือใครก็ตำมที่เอ็งหันหน้ำไปคุยด้วย ชำยร่ำงเล็กไม่มีเมียไม่มีลูก แต่อยำกปกป้องรักษำเครื่องเพศและใบหู ทั้งสองข้ำงไว้ติดตัว ดังนั้น เขำสำบำนเป็นค�ำตำย ในฐำนะข้ำรำชกำรขนส่ง แห่งชำติวำ่ จะไม่แอะเรื่องนี้แม้แต่ค�ำเดียว นั่นเป็นสัญญำที่เขำรักษำไว้มั่น จนถึงวันถัดไป กลุ่มคนคู่ออกไปค้นหำ กลับมำรำยงำนผลที่บ้ำนพักคนชรำ บอกเล่ำ สิ่งที่ตนเห็นและสิ่งที่ตนไม่เห็น นำยกเทศมนตรีตั้งใจมั่นว่ำจะไม่แพร่งพรำย เรื่องนี้ให้เข้ำหูต�ำรวจ ในยำมที่เขำครุ่นคิดเอำเป็นเอำตำยหำทำงแก้ปัญหำ สำยใหม่ ผู้สื่อข่ำวหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นตั้งค�ำถำม “ท่ำนจะท�ำอะไรต่อไปคะ, ท่ำนนำยกเทศมนตรี?” นพดล เวชสวัสดิ์
21
นำยกเทศมนตรีนิ่งคิดชั่วอึดใจ ก่อนให้ค�ำตอบ “แจ้งให้ต�ำรวจทรำบ แน่นอนอยู่แล้ว” พระเจ้ำเหอะ, เขำเกลียดเสรีภำพของสื่อ! อัลลันตื่นขึ้นมำเมื่อคนขับกรุณำสะกิดปลุก บอกว่ำรถมำถึงบีริงเงอแล้ว ไม่นำน หลังจำกนัน้ คนขับมีนำ�้ ใจยกกระเป๋ำเดินทำงลงจำกรถ โดยมีอลั ลันเดินตำมหลัง ลงมำ คนขับสอบถำมว่ำจำกนี้จะไหวหรือครับ? อัลลันบอกคนขับไม่ต้องห่วง อัลลันขอบคุณเขำส�ำหรับควำมช่วยเหลือ โบกมืออ�ำลำ รถเมล์แล่นต่อไปบน ทำงหลวงอีกครั้ง สนเฟอร์สงู ใหญ่สยำยพุม่ ใบบังแสงอำทิตย์ยำมบ่ำย อัลลันรูส้ กึ หนำวเยือก เล็กน้อย ควำมหนำวเย็นซึมผ่ำนแจ๊กเก็ตตัวบำงและรองเท้ำผ้ำ เขำยังมองไม่เห็น ตัวเมืองบีริงเงอ อย่ำว่ำแต่สถำนีบีริงเงอเลย เท่ำที่มองเห็นมีแต่ป่ำ ป่ำ และป่ำ ไม่วำ่ จะเหลียวไปทำงทิศไหน...และถนนกรวดแยกจำกถนนใหญ่ไปทำงขวำ อัลลันเชื่อว่ำน่ำจะมีเสื้อผ้ำหนำอุ่นในกระเป๋ำเดินทำงที่คิดปุบปับลำก ตำมหลังร่วมทำงมำด้วย โชคร้ำยที่กระเป๋ำล็อก ถ้ำไม่มีไขควงหรือเครื่องมืออื่น อย่ำหวังว่ำจะเปิดได้ ไม่มีทำงเลือกสำยอื่น นอกจำกจะก้ำวเท้ำออกเดิน หำก ไม่อยำกแข็งตำยคืนนี้ กระเป๋ำเดินทำงมีคำนชักลำก เมือ่ ดึงลำกกระเป๋ำ ล้อทัง้ สีห่ มุนเคลือ่ นแต่ โดยดี อัลลันเดินไปตำมทำงกรวดเข้ำไปในป่ำทึบด้วยเท้ำก้ำวสัน้ กระเป๋ำเดินทำง ตำมหลังมำอย่ำงว่ำง่ำย ล้อบดกรวดเอียดออด ไปได้ไม่กี่ร้อยหลำ อัลลันมำถึงสิ่งที่น่ำจะเรียกว่ำสถำนีรถไฟบีริงเงอ อำคำรร้ำงถัดจำกสิ่งที่นำ่ จะเรียกเป็นรำงรถไฟที่โลกลืม อัลลันแกร่งเท่ำที่ชำยร้อยปีจะแกร่งได้ แต่ออกแรงเกินตัวไปแล้ว เขำนั่ง ลงบนกระเป๋ำเดินทำง รวบรวมควำมคิดและเรี่ยวแรง ทำงซ้ำยมือของอัลลันเป็นอำคำรสถำนีทำสีเหลืองซอมซ่อ สูงสอง 22
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ชั้น หน้ำต่ำงทุกบำนของชั้นล่ำงมีแผ่นไม้ตีปิด ทำงซ้ำยมือเป็นรำงรถไฟที่ไม่มี กำรเดินรถอีกต่อไปแล้ว ทอดยำวตรงแน่วเหมือนลูกศร หำยลับไปในป่ำใหญ่ พระแม่ธรณียังไม่ประสบควำมส�ำเร็จในกำรกลืนรำงเหล็ก แต่ก็คงอีกไม่นำน ชำนชำลำไม้ไม่ปลอดภัยถ้ำจะย่ำงเหยียบ ปลำยสุดของชำนชำลำมี ป้ำยเลอะเลือนเขียนไว้ ห้ามเดินบนรางรถไฟ รำงรถไฟคล้ำยจะไม่มีอันตรำย อัลลันคิดในใจ แต่คนสติดีคนไหนจะไปเดินบนชำนชำลำ? ค�ำถำมได้ค�ำตอบโดยพลัน เพรำะเสี้ยววินำทีนั้น บำนห้อยร่องแร่งของ อำคำรเปิดผำง ชำยอำยุเจ็ดสิบสวมหมวกแก๊ปเดินออกมำ มองจำกรองเท้ำบู๊ต ขนำดใหญ่ เห็นได้ชดั ว่ำเขำวำงใจในชำนชำลำไม้ผุ เพรำะเขำเดินกระทืบเท้ำตรง มำหำชำยชรำ มำหยุดยืนต่อหน้ำ เค้ำหน้ำดุดันเหี้ยมเกรียม ควำมคิดวำบแรก ใครกันบังอำจมำรุกล�ำ้ เขตอ�ำนำจของเขำ? แต่แล้วก็เปลีย่ นใจ น่ำจะเป็นผลจำก ภำพชำยชรำ ตัวอย่ำงแก่หง่อมของมนุษยชำติ อัลลันนัง่ บนกระเป๋ำเดินทำงทีเ่ พิง่ ขโมยมำ ไม่รวู้ ำ่ ควรพูดอะไร และไม่มี พลังงำนพอจะอ้ำปำกได้อกี แล้ว แต่มองจ้องประสำนตำกับชำยหมวกแก๊ป รอคอย ให้เจ้ำถิ่นเดินหมำกก่อน “แกเป็นใคร? และมำท�ำอะไรในสถำนีของฉัน?” ชำยหมวกแก๊ปยิง ค�ำถำม อัลลันไม่ตอบ ยังลงควำมเห็นไม่ได้ว่ำรับมือกับมิตรหรือศัตรู แต่แล้วก็ ตัดสินใจได้ว่ำไม่ควรทะเลำะกับคนเดียวที่มีอยู่ในละแวกนี้ คนผู้นี้อำจยินยอม ให้เขำเข้ำพักในอำคำรก่อนควำมหนำวเยือกยำมค�่ำคืนมำเยือน เขำตัดสินใจ เล่ำควำมจริง อัลลันบอกชำยผูน้ วี้ ำ่ เขำชือ่ อัลลัน อำยุครบหนึง่ ร้อยปีในวันนี้ แกร่งเกิน วัย แกร่งพอจะหลบหนีออกจำกบ้ำนพักคนชรำ มีเวลำพอจะขโมยกระเป๋ำเดินทำง จำกชำยหนุ่มที่น่ำจะไม่สุขใจนัก หัวเข่ำของเขำในช่วงเวลำนี้อำจไม่แกร่งที่สุด เขำอยำกให้หัวเข่ำได้พักบ้ำง อัลลันเงียบไป รอคอยค�ำพิพำกษำจำกศำล นพดล เวชสวัสดิ์
23
“อย่ำงนัน้ เชียว” ชำยสวมหมวกแก๊ปส่งเสียง จำกนัน้ ยิม้ เกลือ่ นเต็มหน้ำ หัวขโมย! เขำกระโจนปรำดเปรียวลงจำกชำนชำลำ เดินเข้ำมำใกล้ชำยร้อยปี อยำก เห็นหน้ำให้ถนัด “อำยุร้อยปีจริงหรือ?” เขำถำม “เช่นนั้น ก็นำ่ จะหิว” อัลลันติดตำมตรรกะของเจ้ำถิ่นไม่ได้ แต่ก็หิวเอำเรื่อง สอบถำมว่ำใน เมนูอำหำร จะมีเครื่องดื่มบำดคอร่วมด้วยหรือไม่? ชำยสวมหมวกแก๊ปยื่นมือมำสัมผัส แนะน�ำตัวว่ำชื่อ ยูเลียส ยอนซอน ดึงมือชำยชรำให้ลุกขึ้นยืน ประกำศออกมำว่ำเขำจะแบกกระเป๋ำเดินทำงให้เอง มีกวำงเอลก์ย่ำงหำกท่ำนสนใจ และแน่นอนต้องมีเครื่องดื่มจุดไฟติดให้ล้ำงคอ ซึ่งน่ำจะดูแลหัวเข่ำและส่วนที่เหลือของร่ำงกำยได้แน่นอน ยูเลียส ยอนซอนไม่มีคนคุยด้วยนำนหลำยปีแล้ว ดังนั้น เขำยินดียิ่งที่ได้พบ ผู้เฒ่ำกับกระเป๋ำเดินทำง จิบหนึ่งสุรำร้อนแรงบ�ำบัดหัวเข่ำข้ำงซ้ำย จิบสอง ส�ำหรับเข่ำข้ำงขวำ ตำมด้วยอีกหลำยหยดบรรเทำอำกำรปวดเมื่อยแผ่นหลัง และล�ำคอ และอีกแก้วเรียกน�้ำย่อย หลังจำกนั้น บรรยำกำศนุ่มละไม อัลลัน สอบถำมว่ำยูเลียส ยอนซอนท�ำมำหำรับประทำนอย่ำงไร? และได้ทรำบเรือ่ งรำว ชีวิตทั้งมวล ยูเลียสเกิดทำงเหนือของสวีเดน บุตรคนเดียวของอันเดอร์สกับเอลวินำ ยอนซอน ยูเลียสท�ำงำนกรรมกรในฟำร์มของครอบครัว พ่อทุบตีทุกเมื่อเชื่อวัน แผดด่ำก�ำกับว่ำเอ็งไม่เอำถ่ำน เมื่อยูเลียสอำยุยี่สิบห้ำ แม่ตำยเพรำะมะเร็ง ยูเลียสร�่ำไห้โศกเศร้ำ พ่อโดนบึงพรุดูดจมหำยในขณะที่พยำยำมช่วยวัวตัวเมีย สำวรุ่น ยูเลียสร�่ำไห้เช่นกัน เพรำะเขำรักวัวตัวนี้ ยูเลียสหนุ่มไม่มีควำมรู้และฝีมือในกำรท�ำฟำร์ม (ในแง่นี้ พ่อพูดถูก) ทัง้ ยังไม่มคี วำมกระสันอยำกท�ำฟำร์ม เขำขำยทุกอย่ำงยกเว้นป่ำหย่อมหนึง่ ไม่กี่ เอเคอร์ เขำคิดว่ำน่ำจะเป็นเรือนตำยในยำมแก่ชรำ เขำเดินทำงเข้ำสตอกโฮล์ม 24
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
เพียงแค่สองปี ผลำญเงินหมดทั้งก้อน เขำหวนกลับมำหำป่ำ ยูเลียสคึกสุดขีด ยื่นซองประมูลเสำไฟฟ้ำห้ำพันต้นต่อบริษัทกำรไฟฟ้ำ ฮูดิกสวำลล์ ในเมื่อยูเลียสไม่สนใจรำยละเอียดปลีกย่อย เช่น กำรช�ำระภำษี คนงำน เขำได้งำนชิ้นนี้ ด้วยควำมช่วยเหลือจำกกรรมกรฮังกำรีหนีเข้ำเมือง เขำส่งเสำไฟฟ้ำได้ตรงเวลำตำมสัญญำ ได้รบั เงินมำกมำยเกินกว่ำจะเชือ่ ว่ำมีเงิน ก้อนโตขนำดนี้ในโลก ทุกอย่ำงด�ำเนินไปอย่ำงรำบรื่น จนกระทั่งควำมแตก ยูเลียสโกงนิด โกงหน่อย ต้นไม้ที่ยูเลียสจัดหำ ยังไม่โตเต็มขนำด เสำไฟฟ้ำสั้นไปต้นละหลำ อำจไม่มใี ครสังเกต จนกระทัง่ ชำวไร่ในแถบนัน้ ต่ำงซือ้ เครือ่ งเก็บเกีย่ วกันถ้วนหน้ำ บริษัทกำรไฟฟ้ำฮูดิกสวำลล์ปักเสำตัดข้ำมท้องทุ่งไร่นำและบึงพรุ เมื่อ ถึงฤดูเก็บเกี่ยว แค่เช้ำวันแรก เครื่องเก็บเกี่ยวใหม่เอี่ยมยี่สิบสองคัน ดึง สำยไฟท�ำให้เสำล้มยี่สิบหกจุดในย่ำนนี้ คนทั้งเมืองไม่มีไฟฟ้ำใช้นำนหลำย สัปดำห์ เก็บเกี่ยวผลผลิตไม่ทัน เครื่องรีดนมวัวใช้งำนไม่ได้ ไม่นำนนัก เพลิงพิโรธของชำวนำชำวไร่ที่มีต่อบริษัทกำรไฟฟ้ำฮูดิกสวำลล์...เบนเข็มมำหำ ยูเลียสหนุ่ม “ช่วงนั้น ค�ำขวัญประจ�ำเมือง ‘ฮูดิกสวำลล์แสนสุข’ ไม่เปล่งผ่ำน ริมฝีปำกของชำวเมือง ฉันต้องไปซ่อนตัวในโรงแรมทำวน์ในซุนด์สวำลนำน เจ็ดเดือน จนเงินหมด เรำชนสุรำร้อนแรงกันอีกสักแก้วดีไหม?” อัลลันคิดว่ำควรกระท�ำอย่ำงยิง่ เนือ้ กวำงเอลก์ยำ่ งล้ำงคอด้วยเบียร์ เหล้ำ ดีกรีแรงหลังอำหำรซ่ำนทั่วร่ำง จนอัลลันสุขกำยสบำยใจ ถึงขั้นแทบจะกลัวกำร สิ้นลมหำยใจขึ้นมำแล้ว ยูเลียสเล่ำเรื่องต่อ หลังจำกเกือบจะโดนรถแทรกเตอร์ทับกลำงเมือง ซุนด์สวำล (โดยชำวไร่เลือดฆำตกรคั่งเต็มตำ) เขำรู้ซึ้งแล้วว่ำชำวเมืองไม่มี วันลืมควำมผิดเล็กน้อยของเขำไปในอีกร้อยปีขำ้ งหน้ำ เขำเคลื่อนลงใต้ ไปหยุด ในมำรีเอเฟรียด ปักหลักลักเล็กขโมยน้อยอยู่นำน จนเบื่อชีวิตคนเมือง เขำซื้อ อำคำรร้ำงสถำนีบีริงเงอด้วยเงิน 25,000 โครเนอร์ จำกเงินที่บังเอิญกวำดมำได้ นพดล เวชสวัสดิ์
25
จำกตู้เซฟในกริปสโฮล์ม อินน์ และที่นี่ ที่สถำนีบีริงเงอ เขำใช้ชีวิตด้วยเงินสงเครำะห์จำกรัฐ แอบ ล่ำสัตว์ในป่ำของเพื่อนบ้ำน ท�ำมำค้ำขำยเล็กน้อย และขำยสุรำเถื่อนกลั่นเอง กับมือ และปล่อยของโจรทีข่ โมยจำกเพือ่ นบ้ำน เขำไม่ได้รบั ควำมนิยมเท่ำใดนัก จำกเพื่อนบ้ำนในละแวกนี้ ยูเลียสเล่ำเรื่องต่อไป อัลลันอ้อมแอ้มให้ค�ำตอบ ระหว่ำงค�ำเคี้ยว เออ, พอจะวำดภำพได้ว่ำท�ำไมเพื่อนบ้ำนเหม็นหน้ำ เมื่อยูเลียสยื่นข้อเสนอว่ำ น่ำจะกระดกว็อดก้ำแก้วส่งท้ำย เพื่อเป็น ‘ของหวำน’ อัลลันยอมรับว่ำเขำใจอ่อนใจง่ำยเหลือเกินต่อค�ำวิงวอนของหวำน แต่ขอตัวไปห้องสุขำระบำยน�้ำออกจำกร่ำงเสียก่อน ถ้ำที่นี่มีห้องสุขำนะ ยูเลียส ลุกขึ้นยืน เปิดหลอดไฟเหนือหัว เพรำะฟ้ำข้ำงนอกเริ่มมืดหม่นแล้ว เขำชี้มือ ไปที่บันได ห้องมีน�้ำใช้งำนได้อยู่ทำงขวำมือ เขำให้สัญญำว่ำจะรินของหวำน สองแก้วรอพร้อม จะได้ชนแก้วดื่มกับผู้มำเยือน อัลลันเจอห้องสุขำตำมค�ำบอกของยูเลียส เขำยืนแอ่นร่ำง ออกแรงเบ่งน�ำ้ เป็นสำย เป็นปกติที่สุดที่หยดหยำดสุดท้ำยหมดแรงไปไม่ถึงโถ หลำยหยดหล่น แปะลงบนรองเท้ำผ้ำ กำรขับเคลือ่ นไปได้ครึง่ ทำง อัลลันได้ยนิ เสียงตึงตังในช่องบันได ควำมคิด แรก เขำเชือ่ ว่ำยูเลียสหอบกระเป๋ำเดินทำงหนีออกจำกบ้ำนไปแล้ว เสียงดังกว่ำเดิม ใครบำงคนวิ่งขึ้นบันได อัลลันเพิ่งได้คิดว่ำเจ้ำของเสียงฝีเท้ำ อำจเป็นไอ้หนุ่มผมบลอนด์ยำว เหนียวเหนอะ หนวดเครำหร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนที่มีค�ำว่ำ ไม่อีกแล้ว ติดข้ำงหลัง ถ้ำเป็นคนนั้นจริง กำรพบหน้ำกันก็ไม่น่ำจะแช่มชื่นสุขใจนัก รถเมล์แล่นกลับจำกสเตรงนำส มำถึงสถำนีมลั ช็อปปิงก่อนเวลำสำมนำที ในเมือ่ ไม่มผี โู้ ดยสำร คนขับเร่งควำมเร็วอีกนิดจำกสถำนีทแี่ ล้ว เพือ่ จะได้พกั หำยใจทีน่ ี่ ก่อนจะเดินทำงต่อไปถึงปลำยทำงที่เฟลียน แต่คนขับแค่จุดบุหรี่ก่อนจะได้เห็นชำยผมบลอนด์ยำวเหนียวเหนอะ 26
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
หนวดเครำหร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนที่มีค�ำว่ ำ ไม่อีกแล้ว บนแผ่นหลัง แน่อยู่แล้ว คนขับไม่ได้เห็นถ้อยค�ำบนแผ่นหลัง แม้ตัวหนังสือมีอยู่จริง “จะไปเฟลียนหรือเปล่ำครับ?” คนขับถำมไม่เต็มเสียงนัก อะไรบำงอย่ำง ในตัวชำยหนุ่มให้ควำมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว “ฉันไม่ไปเฟลียน แกก็ไม่ได้ไป” กำรนั่งรอรถเมล์สี่ชั่วโมง ดูจะมำกเกินไปส�ำหรับควำมข่มกลั้นของ ไอ้หนุม่ ผมยำว อีกอย่ำงหนึง่ เวลำกว่ำครึง่ เขำก่นด่ำตัวเองทีไ่ ม่ได้ขโมยรถยนต์ น่ำจะไล่ตำมรถเมล์ได้ทันก่อนเข้ำเมืองสเตรงนำส ยิ่งไปกว่ำนั้น รถสำยตรวจหลำยคันแล่นไปมำในเมืองเล็ก ต�ำรวจอำจ โผล่หน้ำเข้ำมำในสถำนีขนส่งเมื่อใดก็ได้ ไปสอบปำกค�ำชำยร่ำงเล็กในห้อง ขำยตั๋ว สอบถำมว่ำท�ำไมเค้ำหน้ำตื่นกลัว? และท�ำไมบำนประตูห้อยร่องแร่ง บนบำนพับอันเดียว? ชำยหนุ่มไม่ทรำบว่ำต�ำรวจมำท�ำอะไรที่นี่ เจ้ำนำยแก๊ง ไม่อีกแล้ว เลือก มัลช็อปปิงเป็นที่ซื้อขำยยำเสพติดด้วยเหตุผลสำมข้อ หนึ่ง อยู่ใกล้สตอกโฮล์ม สอง กำรเดินทำงสะดวก และข้อสำม ส�ำคัญที่สุด มือกฎหมำยไม่ยำวพอจะ เอื้อมมำถึงที่นี่ เพรำะแทบจะไม่มีต�ำรวจในมัลช็อปปิงเลย หรือกล่ำวให้ชดั ต�ำรวจไม่ควรมำอยูท่ นี่ ี่ แล้วท�ำไมยัว้ เยีย้ ขนำดนี?้ หนุม่ ร่ำงยักษ์มองเห็นรถสำยตรวจสองคัน ต�ำรวจสี่นำย แค่นี้ก็เรียกว่ำเยอะแล้ว แรกสุด เขำคิดว่ำต�ำรวจมำจับตัวเขำ เพรำะไอ้กุ้งแห้งคนนั้นปำกโป้ง ไอ้ยกั ษ์แยกแยะประเภทมนุษย์ ตัดควำมเป็นไปได้แง่นนั้ ในระหว่ำงนัง่ รอรถเมล์ ไม่มีอะไรท�ำ เขำเขม้นจ้องไอ้หมอนั่น ย้อนกลับไปหวดฟำดโทรศัพท์แหลกเป็น ชิ้นเล็กชิ้นน้อย และยกบำนประตูคืนกลับเข้ำที่ให้เนียนที่สุดเท่ำที่จะท�ำได้ รถเมล์มำถึงในท้ำยทีส่ ดุ ไอ้หนุม่ ผมยำวสังเกตเห็นว่ำไม่มผี โู้ ดยสำรบนรถ ตัดสินใจในทันที ต้องลักพำตัวทั้งคนขับและรถเมล์ ใช้เวลำเพียงแค่ยสี่ บิ วินำทีในกำรโน้มน้ำวจูงใจให้คนขับกลับรถ ย้อนกลับ ไปทำงเหนืออีกครัง้ แทบเทียบได้กบั สถิตสิ ว่ นตัว ชำยหนุม่ คิดในใจบนเบำะแถว นพดล เวชสวัสดิ์
27
หน้ำสุด ที่นั่งเดียวกับพ่อเฒ่ำแก่หง่อมที่เขำล่ำตัว นั่งไปบนรถคันนี้เมื่อหลำย ชั่วโมงก่อน คนขับร่ำงสั่นเทิ้มด้วยควำมหวำดกลัว แต่ก็ผำ่ นช่วงเลวร้ำยที่สุดจนสงบ ลงได้ด้วยบุหรี่ แน่นอนที่สุด กฎตรำไว้ชัดว่ำห้ำมสูบบุหรีบ่ นรถ แต่มือกฎหมำย ขนำดมหึมำ นั่งทแยงกับตัวเขำ หนุ่มผมบลอนด์ไว้ยำวเหนอะหนะ หนวด หร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนมีค�ำว่ำ ไม่อีกแล้ว บนแผ่นหลัง กลำงเส้นทำง หนุ่มผมยำวสอบถำมว่ำโจรเฒ่ำขโมยกระเป๋ำเดินทำงไป ทีไ่ หน? คนขับบอกว่ำผูเ้ ฒ่ำลงรถทีส่ ถำนีบรี งิ เงอ อำจไม่ได้ตงั้ ใจมำทีน่ ี่ เล่ำเรือ่ ง ย้อนหลังไปว่ำผู้เฒ่ำหยิบเงินออกมำ 50 โครเนอร์ สอบถำมว่ำเงินแค่นี้ไปได้ไกล แค่ไหน คนขับไม่รู้รำยละเอียดของสถำนีบีริงเงอ นอกจำกว่ำ นำนครั้งเหลือเกิน ทีจ่ ะมีคนลงป้ำยนี้ เท่ำทีท่ รำบมีสถำนีรถไฟติดกัน ซุกอยูก่ ลำงป่ำใหญ่ หมูบ่ ้ำน บีริงเงออยู่หำ่ งออกไป เดำเอำว่ำชำยชรำน่ำจะไปได้ไม่ไกลนัก เรี่ยวแรงก็น้อย แถมกระเป๋ำค่อนข้ำงหนัก แม้จะมีล้อก็ตำมที ไอ้หนุ่มสงบลงได้ทันควัน ไม่ต้องโทรไปบอกเจ้ำนำยในสตอกโฮล์มแล้ว เพรำะเจ้ำนำยเป็นหนึ่งในจ�ำนวนน้อยคนที่ข่มขู่คนให้กลัวแทบขำดใจได้มำกกว่ำ ตัวเขำ แค่คิดว่ำเจ้ำนำยจะพูดอะไรเรื่องกระเป๋ำเดินทำงหำยไป ร่ำงก็สั่นเทิ้ม แล้ว ควรแก้ปญั หำให้สำ� เร็จก่อน บอกเจ้ำนำยทีหลัง ในเมือ่ รูแ้ น่ชดั ว่ำชำยชรำยัง ไปไม่ถึงสเตรงนำส และไม่ไปไกลกว่ำนั้น กระเป๋ำเดินทำงจะกลับเข้ำมำอยู่ใน มือของเขำ เร็วกว่ำที่เขำกลัวไว้ “ถึงสถำนีบีริงเงอแล้วครับ” คนขับพำรถแล่นเอื่อยมำหยุดหน้ำถนนโรยกรวด เตรียมตัวท�ำใจรอรับ ควำมตำย ดูเหมือนว่ำยังไม่ถึงเวลำหมดลมหำยใจ แต่มือถือของเขำไม่โชคดี ขนำดนั้น ตำยเร็วตำยดับแตกกระจำยเป็นเสี่ยงใต้รองเท้ำบู๊ตของชำยหนุ่ม ก�ำกับด้วยค�ำขูฆ่ ่ำไหลพรูออกมำเป็นสำย เรียบเรียงรวบรวมถ้อยควำมเพือ่ ก�ำจัด 28
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ควำมคิดของคนขับรถเมล์ที่จะตรงรี่ไปแจ้งควำม แทนที่จะหักรถกลับมุ่งหน้ำ ไปเฟลียนแต่โดยดี ไอ้หนุ่มผมยำวลงรถ ปล่อยให้คนขับกับรถเมล์รอดกลับไป คนขับผู้ น่ำสงสำรกลัวหงิกแทนกำรหักเลี้ยวกลับ และพำรถไปเข้ำอู่ที่เฟลียน เขำขับรถ มุ่งไปยังสเตรงนำส จอดรถกลำงถนนเทรโกดส์ เดินตำลอยเข้ำไปในโรงแรม ดำเลีย ดื่มวิสกี้ลงคอสี่แก้วรวด จำกนั้น ท�ำให้บำร์เทนเดอร์แตกตื่นตกใจ เมื่อร้องไห้โฮออกมำ หลังจำกรินวิสกี้ให้อีกสองแก้ว บำร์เทนเดอร์ยกโทรศัพท์ มำให้ เผื่อเขำอยำกจะโทรหำใคร คนขับรถร้องไห้ออกมำอีกระลอก โทรไปหำ เพื่อนหญิง ไอ้หนุ่มผมยำวคิดว่ำมองเห็นรอยล้อบนพื้นกรวด ปิดงำนได้ด่วนทันใจ ถือเป็น เรื่องดี เพรำะควำมมืดโรยตัวแล้ว ควำมคิดผุดเข้ำมำด่ำในหัว น่ำจะวำงแผนให้รอบคอบเสียก่อน เหลียวมอง ทำงไหน ไม่ผิดไปได้ เขำยืนกลำงป่ำใหญ่มืดครึ้ม อีกไม่นำนก็คงมืดสนิท ถึง ตอนนั้น จะท�ำอะไรได้ ควำมคิดกัดกินใจหำยวับไปในบัดดล เมื่อเขำมองเห็นอำคำรสีเหลือง ช่องหน้ำต่ำงมีไม้กระดำนตีปิดที่ปลำยเนิน จำกนั้น ใครสักคนเปิดไฟในห้อง ชั้นบน ไอ้หนุ่มค�ำรำมออกมำ “เจอแกแล้ว, ไอ้เฒ่ำ” อัลลันรีบปิดงำนกำรปลดทุกข์ แง้มประตูห้องน�้ำเชื่องช้ำระวังตัวเต็มที่ เงีย่ หูฟงั เสียงทีเ่ กิดในห้องครัว ไม่นำนนัก สิง่ ทีก่ ลัวไว้ในใจเกิดขึน้ แล้ว เสียงของ ชำยหนุ่มผมยำว ตะคอกยูเลียส ยอนซอน สอบถำมว่ำไอ้แก่เจ้ำเล่ห์คนนั้น อยู่ที่ไหน? อัลลันแอบย่องไปซ่อนตัวหลังประตูหอ้ งครัว ย่องเงียบเชียบได้เพรำะสวม รองเท้ำผ้ำ ไอ้หนุ่มคว้ำหูสองข้ำง ยกตัวยูเลียสลอยขึ้นจำกพื้น ท่ำเดียวกับที่ ซ้อมมือมำแล้วในห้องขำยตั๋วในมัลช็อปปิง สองมือเขย่ำร่ำงยูเลียส ปำกก็ นพดล เวชสวัสดิ์
29
สอบสวน อัลลันคิดว่ำหนุ่มคนนี้น่ำจะพอใจได้แล้วนะที่พบกระเป๋ำเดินทำงของ ตัวเอง ซึ่งก็ตั้งอยู่กลำงห้อง ยูเลียสนิ่วหน้ำแต่ไม่มีทีท่ำว่ำจะอ้ำปำกให้ค�ำตอบ อัลลันต้องยอมรับว่ำพ่อค้ำเสำไม้ แก่พองำมคนนีแ้ กร่งกร้ำน อัลลันมองหำอำวุธ ในกองขยะเกลื่อนในห้อง เขำพบสิ่งที่จะแปลงตัวเป็นอำวุธได้ : ไม้กระดำน ชะแลง สเปรย์สำรฆ่ำแมลง และยำเบือ่ หนู อัลลันเลือกยำเบือ่ หนูเป็นอันดับแรก แต่ลม้ เลิกควำมคิด เพรำะไม่มหี นทำงจะตักยำเบือ่ หนูชอ้ นพูน สักช้อนสองช้อน เข้ำปำกไอ้หนุ่มนั่นได้ ชะแลงก็เหมำะ แต่หนักเกินไปส�ำหรับชำยร้อยปี ส่วน สเปรย์ฆ่ำแมลง...เอำเถอะ, ไม้กระดำนดีกว่ำ อัลลันถือไม้กระดำนกระชับให้มนั่ เดินก้ำวสัน้ สีก่ ำ้ ว ก้ำวเท้ำของคนชรำ เขำมำหยุดยืนหลังเป้ำหมำย ไอ้หนุ่มผมบลอนด์น่ำจะรู้สึกถึงกำรคุกคำมเข้ำใกล้ เพรำะในขณะที่ ชำยชรำเล็งเป้ำ ไอ้หนุ่มปล่อยมือจำกหูสองข้ำงของยูเลียส หมุนตัวกลับมำ ไม้กระดำนฟำดเข้ำเต็มหน้ำ ไอ้ยักษ์ยืนนิ่ง เบิ่งมองจนไร้ประกำยตำ ร่ำงหงำยหลังล้มครืน หัวฟำดขอบโต๊ะอำหำร ไม่มีเลือด ไม่มีเสียงครวญครำง นอนหงำยบนพื้น ตำปิดสนิท “เยี่ยม” ยูเลียสกล่ำวชม “ขอบคุณครับ ไหนล่ะของหวำนที่สัญญำไว้?” อัลลันกับยูเลียสนั่งที่โต๊ะอำหำรอีกครั้ง หนุ่มผมยำวนอนหลับสนิทข้ำงเท้ำ ยูเลียสรินบรั่นดี เลื่อนแก้วไปให้อัลลัน ยกแก้วของเขำดื่มให้ผู้เฒ่ำ อัลลัน ยกแก้วเช่นกัน “นีก่ ...็ ” ยูเลียสกล่ำวหลังจำกดืม่ หมดแก้ว “คงเป็นเจ้ำของกระเป๋ำเดินทำง กระมัง?” อัลลันตระหนักว่ำน่ำจะให้ขอ้ มูลเพิม่ เติม ขยำยควำมโดยละเอียดบำงจุด ไม่มีอะไรให้อธิบำยมำกมำยนัก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ส่วนใหญ่ อัลลันเองแทบจะท�ำควำมเข้ำไม่ได้ แต่เขำบรรยำยเหตุกำรณ์เรียงตำมล�ำดับ กำร 30
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
หลบหนีออกจำกบ้ำนพัก กำรตัดสินฉับพลันลำกกระเป๋ำขึ้นรถเมล์ในสถำนี มัลช็อปปิง และควำมกลัวนิดๆ ว่ำชำยหนุ่มเจ้ำของกระเป๋ำสลบไสลบนพื้น จะไล่ทันมำโดยเร็ว อัลลันขอโทษยูเลียสที่ท�ำให้หูสองข้ำงของเขำแดงฉำน ปวดตุบๆ ยูเลียสไม่ยอมรับค�ำขอโทษ เพรำะนี่เป็นเหตุตื่นเต้นเร้ำใจที่เกิดขึ้นใน รอบหลำยปีที่ผ่ำนมำ ยูเลียสคืนกลับสู่มำดเข้ม เสนอแนะว่ำน่ำจะไปเปิดดูด้วยกันว่ำใน กระเป๋ำเดินทำงมีอะไร อัลลันชี้ให้เห็นว่ำกระเป๋ำเดินทำงล็อกกุญแจ ยูเลียส บอกชำยร้อยปีว่ำอย่ำเขลำไปหน่อยเลย “เมื่อใดกันที่กำรลั่นกุญแจหยุดยั้งยูเลียส ยอนซอน?” ยูเลียส ยอนซอน ตั้งค�ำถำม แต่ทุกเรื่องก็ต้องมีเวลำของตัวเอง เขำกล่ำวต่อ แรกสุด จะจัดกำร ปัญหำบนพื้นห้องอย่ำงไร ไม่ใช่เรื่องดีงำมถ้ำไอ้หนุ่มหลับใหลบนพื้น ฟื้นคืนสติ และสำนต่อกิจกรรมก่อนจะวูบดับ อัลลันเสนอแนะว่ำน่ำจะมัดติดต้นไม้นอกอำคำร แต่ยูเลียสแย้งว่ำ ถ้ำ มันฟื้นคืนสติ แค่แหกปำก เสียงคงดังไปถึงหมู่บ้ ำน มีคนหลำยหยิบมือ หลำยครอบครัวอำศัยอยูท่ นี่ นั่ แต่ละบ้ำนมีเหตุผลชัน้ ดี หลำยข้อ ทีจ่ ะเหม็นหน้ำ ยูเลียสและพร้อมจะเทใจไปเข้ำข้ำงไอ้หนุ่มคนนี้ ถ้ำโอกำสเปิดให้ ยูเลียสมีวิธีดีกว่ำ ในห้องครัวมีตู้แช่แข็งที่เขำใช้เป็นที่เก็บเนื้อกวำงเอลก์ ที่แอบขโมยจำกป่ำของเพื่อนบ้ำน ในช่วงนี้ ไม่มีเนื้อกวำงเอลก์ช�ำแหละแล้ว พัดลมปิดไปชัว่ ขณะ ยูเลียสไม่อยำกใช้ตแู้ ช่เนือ้ โดยไม่จำ� เป็น เพรำะเปลืองค่ำไฟ ก็แน่อยู่แล้ว ไฟฟ้ำแอบลักลอบต่อจำกสำยของเพื่อนบ้ำน ฟำร์มกระท่อมซุง กลำงป่ำ โยสตำเป็นผู้จ่ำยค่ำไฟ แต่ถือได้ว่ำมีควำมส�ำคัญยิ่งที่จะขโมยไฟฟ้ำใช้ เท่ำที่จ�ำเป็น ถ้ำต้องกำรลักลอบใช้งำนยำวนำนโดยผู้จำ่ ยค่ำไฟไม่สงสัย อัลลันชะโงกหน้ำเข้ำไปตรวจดูตู้แช่ ห้องกักเก็บบุฉนวนชั้นดี ขนำดหก คูณเก้ำตำรำงฟุต พื้นที่กว้ำงขวำงเกินกว่ำไอ้หนุ่มคนนี้สมควรจะได้รับ เอำเถิด, ให้เขำมีที่ขยับตัวเสียบ้ำง อย่ำได้ท�ำอะไรให้ล�ำบำกยำกเข็ญเกินควำมจ�ำเป็น นพดล เวชสวัสดิ์
31
อัลลันกับยูเลียสช่วยกันลำกไอ้หนุ่มผมยำวเข้ำไปนอนในตู้แช่ หมอนั่น ส่งเสียงครำงออกมำในตอนที่ยกร่ำงลงไปนอนในตู้ไม้ฝำเปิดติดผนังห้องครัว ดู เหมือนว่ำใกล้ฟื้นแล้ว! ต้องรีบหน่อย ล็อกประตูตู้ให้แน่นหนำ! พูดง่ำย แต่ก็ท�ำได้ไม่ยำกเกินไปนัก ปิดฝำตู้แช่แน่นหนำแล้ว ยูเลียส ยกกระเป๋ำเดินทำงมำวำงบนโต๊ะอำหำร เขม้นมองล็อก หยิบส้อมที่ใช้จิ้มเนื้อ กวำงเอลก์ย่ำงแกล้มมันฝรั่ง ดูดส้อมจนเกลี้ยงสะอำด แหย่ส้อมเข้ำไปในล็อก แค่ไม่กี่วินำที เขำกระดิกนิ้วเรียกอัลลันมำร่วมพิธีเปิดกระเป๋ำอย่ำงเป็นทำงกำร เพรำะอย่ำงไรเสีย ก็เป็นสมบัติที่อัลลันขโมยมำ “ทุกอย่ำงที่เป็นของฉัน ก็เป็นของคุณเช่นกัน” อัลลันกล่ำว “เรำแบ่งปัน หำรสอง แต่ถ้ำมีรองเท้ำในนั้น ฉันขอยึดเป็นของตัวเอง” อัลลันเปิดล็อกกระเป๋ำเดินทำง “นรกอะไรหวำ?” อัลลันอุทำนออกมำ “นรกอะไรวะ?” ยูเลียสอุทำนออกมำ “ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!” เสียงดังลอดออกมำจำกตู้แช่เนื้อ
32
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป