2556
6
“แกเตรียมเงินไว้พอแล้วสินะ” เจ้าหนูชื1ออีกาถามด้วยเสียงซึมเซาเงื1องหงอย นํ้าเสียงของคนเพิ่งตื1นนอน ปากยังเห่อหนา ยากจะขยับ แต่เขาแสร้งทํา เขา ตื1นเต็มตาแล้ว เหมือนเคย ผมผงกหัวรับ “เท่าไหร่?” ผมนับตัวเลขในใจ “เกือบสี่แสน เงินสดนะ แล้วก็ยังมีในบัตรเอทีเอ็มอีก ฉันรู้ว่าไม่มากนัก แต่ก็น่าจะพอ สําหรับช่วงนี้” “ไม่เลว” เจ้าหนูชื1ออีกากล่าว “...สําหรับช่วงนี้” ผมผงกหัวรับอีกครั้ง “ฉันเดาเอาว่าไม่ใช่เงินคริสต์มาสจากซานตาคลอส” “ช่าย กล่าวไม่ผิด” ผมตอบ เจ้าหนูชื1ออีกาเหลียวมองรอบตัว หัวเราะร่วน “ฉันเดาเอาว่าแกคงเริ่มต้น ด้วยการรื้อค้นลิ้นชัก” ผมไม่ตอบ เขารู้ว่าเราคุยกันถึงเงินของผู้ ใด ไม่จําเป็นต้องสอบปากคํา อ้อมค้อมยืดยาด ถากเย้ยกันตรงๆ เลย “ช่างเหอะ” เจ้าหนูชื1ออีกากล่าวต่อ “แกต้องการเงินก้อนนี้ แกจะต้องคว้ามา ให้ได้ วิงวอน หยิบยืม หรือลักขโมย เงินของพ่อแก ใครไปสนใจด้วยเล่า จริงไหม? แกหอบเงินได้ก้อนโตขนาดนั้นก็คงพอจะรอดนะ สําหรับช่วงนี้ แล้วแกวางแผน ไว้ยงั ไงหลังจากเงินหมดไปแล้ว? เงินไม่เหมือนเห็ดในป่า จะได้ผดุ งอกขึน้ มาเอง 8
แกต้องกิน ต้องหาที่ซุกหัวนอน สักวัน เงินที่มีอยู่ก็เกลี้ยงฉาด” “ฉันจะคิดเมื1อถึงเวลา” “เมื1อถึงเวลา” อีกาสํานองรับ ประหนึ่งว่ากระเดาะคําพูดชั่งนํ้าหนักบน อุ้งมือ ผมผงกหัวรับ “ใคร่จะหางานทําหรืออะไรสักอย่างกระมัง?” “อาจใช่” อีกาสัน่ หัว “รู้ไหม? แกต้องเรียนรูเ้ รื1องโลกกว้างอีกมาก ฟังนะ งานประเภท ไหนกันทีเ่ ด็กอายุสบิ ห้าจะหาได้ในเมืองไกลที่ไม่เคยรูจ้ กั มาก่อน? แกเรียนยังไม่จบ มัธยมด้วยซํ้าไป ใครกันหว่าจะยอมจ้างแกทํางาน?” ผมหน้าแดง เรื1องเล็กเรื1องน้อยทําให้ผมหน้าแดงได้แล้ว “ช่างเหอะ” เขากล่าวต่อ “แกเพิ่งจะเริ่ม ฉันไม่อยากหาเรื1องหดหู่มาขู่ให้ แกหงอ แกตัดสินใจแล้วว่าจะทําอะไร ทีเ่ หลือก็เพียงแค่ปล่อยให้กงล้อหมุนเคลื1อน ออกจากที่ วะ ชีวิตของแกนี่หว่า แกเห็นดีเห็นงามยังไงก็เลือกเอาเอง” ถูกต้อง กล่าวจบเสร็จสิ้น ชีวิตของผม “ฉันบอกอะไรแกสักอย่างนะ แกจะต้องแกร่งกว่านี้ ถ้าแกจะรอดไปได้” “ฉันพยายามทําให้ดีที่สุด” “ฉันแน่ใจว่าแกทําแล้ว” เขาตอบ “ช่วงหลายปีทผี่ า่ นมา แกเคีย่ วตัวเองให้ แกร่งได้มากโข ต้องชมแกว่ะ” ผมผงกหัวรับอีกครั้ง “รับความจริงเหอะ...แกอายุแค่สบิ ห้า” เขากล่าวต่อ “ชีวติ ของแกเพิง่ เริม่ ต้น และเรื1องมากมายในโลกที่แกยังไม่เคยเห็น เรื1องที่แกไม่มีทางคาดเดาวาดภาพ ออกมาได้” เหมือนเคย เรานั่งเคียงข้างกันบนโซฟาเก่าในห้องทํางานของพ่อ อีกา โปรดปรานห้องทํางานและข้าวของทุกอย่างที่กระจายอยู่ใกล้มือ ตอนนี้เขาหยิบ 9
แก้วทับกระดาษรูปผึ้ง ถ้าพ่ออยู่บ้าน พนันได้เลยว่าอีกาจะไม่ย่างกรายมาใกล้ “แต่ฉันต้องออกไปจากที่นี่” ผมบอก “...เดินหน้าลูกเดียว” “เออ แกอาจจะเป็นฝ่ายถูกก็เป็นได้” เขาวางแก้วทับกระดาษคืนกลับบนโต๊ะ มือประสานกันหลังท้ายทอย “แต่การหนีออกจากบ้านก็ไม่แก้ปัญหาอะไรได้ ฉัน ไม่อยากโปรยฝนใส่ขบวนพาเหรดของแก แต่ถา้ เป็นฉัน จะไม่มวี นั หนีออกจากทีน่ ี่ ไม่ว่าแกจะหนีไปได้ไกลแค่ไหน ระยะทางไม่เคยแก้ปัญหา” เจ้าหนูชื1ออีกาถอนหายใจยาว แตะปลายนิ้วบนเปลือกตา ส่งเสียงพูดคุย กับผมผ่านความมืดลึกภายใน “เล่นเกมกันไหม?” เขาถาม “ได้เลย” ผมตอบ หลับตาลง สูดลมหายใจยาวเข้าปอด “เอาละ วาดภาพ พายุทรายเกรี้ยวกราด” เขาบอก “...ไล่ความคิดอื1นออก จากสมองไปให้หมด” ผมปฏิบัติตาม ขับทุกความคิดให้พ้น ลืมแม้กระทั่งตัวเองเป็นใคร ผม ว่างเปล่า ไร้ตวั ตน จากนัน้ ภาพ ผุดมาให้เห็น ในระหว่างทีเ่ ราสองนัง่ บนโซฟาเก่า ในห้องทํางานของพ่อ ภาพที่มีเพียงเราสองคนมองเห็น “บางครัง้ ชะตาชีวติ เปรียบเหมือนพายุทรายเล็กๆ ทีเ่ ปลีย่ นทิศวูบวาบ” เขา บอก บางครั้ง ชะตาชีวิตเปรียบเหมือนพายุทรายเล็กๆ ที่เปลี่ยนทิศวูบวาบ แกหักเหเปลี่ยนทิศ แต่พายุทรายไล่กวดมาติดๆ หักเลี้ยวอีกครั้ง พายุทราย เลีย้ วตาม ซํา้ แล้วซํา้ เล่า ไม่วา่ จะหันเหไปทางใด เหมือนการเริงระบําล้อความ ตายก่อนรุ่งสาง ทําไมหรือ? เพราะพายุทรายมิใช่สิ่งที่พัดมาจากแดนไกล มิใช่ สิ่งที่ ไม่เกี่ยวกับแก พายุทรายคือตัวแก สิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัว เท่าที่ทําได้ ปล่อยตัวให้กลืนเข้าไป เดินเข้าไปในพายุทราย ปิดตาปิดหูไม่ให้เม็ดทรายเข้าตัว เดินฝ่าไปในพายุทราย ทีละก้าว ไม่มีดวงอาทิตย์ ไม่มีดวงจันทร์ ไม่มีทิศ 10
ไร้กาลเวลา มีเพียงเม็ดทรายขาวคล้ายกระดูกป่นเป็นผงป่วนปั่นคละคลุ้ง นั่นเป็นพายุทรายที่แกจะวาดภาพให้กระจ่าง ผมทําเช่นนัน้ ผงทรายเม็ดขาวละเอียดพัดหมุนขึน้ สูงควัน่ เป็นเส้นเชือกหนา ผมหลับตาแน่น สองมือปิดหู ไม่ให้เม็ดทรายพัดเข้าตัว พายุทรายคืบเคลื1อนเข้า มาใกล้ ผมรู้สึกถึงแรงลมพัดต้องผิวหนัง พายุทรายใกล้จะกลืนกินผมแล้ว เจ้าหนูชื1ออีกาวางมือแผ่วแตะบนหัวไหล่ของผม พายุทรายหายวับไป “แต่นตี้ อ่ ไป ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ แกจะเป็นเด็กอายุสบิ ห้าแกร่งทีส่ ดุ ในโลก นัน่ เป็นหนทางเดียวทีแ่ กจะรอดชีวติ สืบต่อไปได้ หากต้องทําเช่นนัน้ แกจะต้องหา วิธีเพิ่มความแกร่งให้ตัวเอง แกตามฉันทันหรือเปล่า?” ผมหลับตานิ่ง ไม่ตอบ ผมอยากจมลึกลงไปในห้วงหลับใหลในภาวะนี้ มี มือของเขาแตะอยู่บนหัวไหล่ ผมได้ยินเสียงปีกกระพือแผ่ว “แกจะเป็นเด็กอายุสิบห้าแกร่งที่สุดในโลก” อีกากระซิบบอกในตอนที่ผม พยายามสะกดตัวเองให้หลับ ประหนึ่งเขาพยายามจะสลักคําให้เหมือนรอยสัก สีนํ้าเงินฝังลึกไว้ในหัวใจผม แกจะต้องรอดผ่านพายุทรายเชิงสัญลักษณ์อภิปรัชญา กราดเกรีย้ วจะเป็น อภิปรัชญาเชิงสัญลักษณ์อย่างไร อย่าได้เผลอไผลหลงผิด พายุทรายจะกรีดเนือ้ เหมือนใบมีดโกนนับพัน ผูค้ นจะหลัง่ เลือดทีน่ นั่ แกก็หลัง่ เลือด เลือดอุน่ แดงฉาน แกจะรองเลือดเต็มอุ้งมือ เลือดของแกและเลือดของผู้อื1น เมื1อพายุทรายหายลับไปแล้ว แกจะจําไม่ได้ว่าผ่านพ้นมาได้อย่างไร ใช้ วิธีไหนพาชีวติ รอดมาได้ แกไม่มแี ม้ความมัน่ ใจ แท้จริงแล้ว ไม่แน่ใจว่าพายุทราย หายขาดเม็ด สิ่งหนึ่งแน่ชัด เมื1อใดแกหลุดออกจากพายุทราย แกจะไม่เป็น คนเดิมที่เดินเข้าไป นั่นเป็นแก่นแท้ของพายุทราย
11
อายุสบิ ห้าขวบปีบริบรู ณ์ ผมหนีออกจากบ้าน เดินทางไปยังหัวเมืองห่างไกล ใช้ชวี ติ อยูใ่ นมุมสงบของห้องสมุดเล็กๆ คงต้องใช้เวลาทัง้ สัปดาห์เล่าเรื1องทัง้ หมด ในรายละเอียด ผมเพียงจะชี้ประเด็นหลัก อายุสิบห้าขวบปีบริบูรณ์ ผมหนีออกจากบ้าน เดินทางไปยังหัวเมือง ห่างไกล ใช้ชีวิตอยู่ในมุมสงบของห้องสมุดเล็กๆ ฟังผาดเผินคล้ายเทพนิยาย เชื1อผมเถอะ ไม่ใช่เทพนิยาย ไม่วา่ ท่านจะพลิก หมุนมองในแง่มุมไหน
12
1
13
14
15
ข้อเท็จจริงและเทคนิค อะไรต่อมิอะไรที่สอนในห้องเรียน อาจไม่มี ประโยชน์นักในโลกกว้าง นั่นแน่ใจได้ พูดก็พูดเถอะ ครูอาจารย์เป็นแต่พวก งี่เง่าปัญญาอ่อน แต่แกต้องจําเรื1องนี้ไว้ ให้ดี แกจะหนีออกจากบ้าน แกอาจ ไม่มีโอกาสได้กลับเข้าห้องเรียนอีกแล้วก็เป็นได้ ชอบหรือชัง แกจะต้องดูดซับ ทุกอย่างในห้องเรียนในยามทีแ่ กยังมีโอกาส ขอให้ทําตัวเหมือนฟองนํา้ ดูดซับ ทุกอย่างเก็บไว้ ให้สนิ้ ในภายหลัง แกจะได้ตดั สินใจว่าจะเก็บสิง่ ใดไว้ จะกําจัด เรื1องไหนทิ้งไป
แอ่งนํา้ ดํามืดแผ่กระจายแทรกทุกแห่งหน อาจรอท่าอยูท่ นี่ นั่ เสมอ ซ่อนในหลืบลับตาที่ ไหนสักแห่ง เมื1อถึงเวลาจะ 16
ทะลักคืบเคลื1อนเงียบงัน แช่ทุกเซลล์ในร่างกายให้เหน็บหนาว ร่างของแก จมลงสายนํ้าเหี้ยมโหด ตะเกียกตะกายสูดลมหายใจเข้าปอด แกจะเกาะช่อง ระบายอากาศบนเพดาน แต่อากาศที่หายใจเข้าไปแห้งผากแผดเผา นํา้ กับ ความกระหาย ความหนาวเย็นกับไอร้อน ธาตุตรงข้ามผนึกกําลังกันโจมตีแก โลกเป็นห้วงอวกาศกว้างใหญ่ไพศาล แต่ห้วงอวกาศดูดกลืนแก อาจไม่ ต้องใหญ่มาก แต่หาไม่พบ แกเสาะหาเสียง แล้วแกได้อะไร? ความเงียบงัน แกเสาะหาความเงียบงัน รู้อะไรไหม? เท่าที่แกจะได้ยินเป็นเสียงลางร้าย พรํา่ เพรียกเรียกหาแก และในบางคราวเสียงแห่งการพยากรณ์นจี้ ะกดสวิตช์ลบั ซ่อนลึกในสมองของแก หัวใจของแกไม่ต่างไปจากแม่นํ้าหลังฝนชุก นํา้ เอ่อล้นตลิ่ง ป้ายปักบน ตลิง่ สูงหายลับไปกับแรงพัดซัดของสายนํา้ แต่กระนัน้ ฝนก็ยงั กระหนํา่ กระทบ ผิวนํ้า ทุกคราวที่แกเห็นภาพนํ้าท่วมนํ้าหลากในข่าวทีวี แกจะบอกตัวเอง ใช่เลย นี่คือหัวใจของฉัน
กลไกซ่อนลึกอยู่ในตัวแก
17
18
“เฮ้ สุขสันต์วันเกิดว่ะ”
19
1Q84
(Norwegian Wood)
(South of the Border, West of the Sun)
(Hear the Wind Sing)
(TV People)
22