Vlamingen Peter Terrin en Yves Petry op shortlist Libris Literatuurprijs

Literatuur

Twee Vlaamse schrijvers stonden op de achttien titels tellende longlist van de Libris Literatuurprijs: Peter Terrin en Yves Petry. Allebei halen ze ook de shortlist.

‘In tijden van nepnieuws, AI en virtuele werelden heeft de realiteit soms veel weg van fictie, en dus staat de literatuur voor een grote uitdaging’, stelt het juryrapport van de Libris Literatuurprijs. Van een dichter uit de permafrost tot een geüpload schrijversbrein: de zes auteurs op de shortlist bieden die uitdaging met glans het hoofd. Peter Terrin en Yves Petry verkeren op de lijst in het gezelschap van

Oek de Jong, Peter Zantingh, ­DonaldNiedekker–dieookalwerd genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs – en Anjet Daanje, de recentste winnares van diezelfde prijs. Het alom bejubelde Het lied van ooievaar en dromedaris (Passage) van Anjet Daanje is een ruim twee eeuwen omspannende turf waarin Daanjeelflevensverhalenborstelt, waarin leven en werk van Emily

Brönte op een vernuftige en fascinerende manier verweven is. De ongrijpbaarheid van elke mens staat centraal. Telkens weer gaat het ook om vrouwen die proberen te ontkomen aan de beperkingen die de wereld hen oplegt. ‘Een ­caleidoscopische roman van grote klasse’, aldus de jury. Als de prijs naar Daanje gaat, zou ze de vijfde vrouwelijke winnaar zijn in de dertigjarige geschiedenis van de prijs.

Spelen als in de nineties, maar dan veel mooier

Waldschmerz

In Manzonderrijbewijs (Atlas/Contact) voert Oek de Jong een oudere verteller op die een rijbewijs ­probeert te halen. Maar de rijlessenzijnmeerdandat,zewordenin De Jongs handen ‘een prachtige zoektocht naar de verloren tijd’, ­aldus de jury. De man blikt terug: hoe beter hij leert parkeren en ­invoegen, hoe helderder en milder zijn blik op zijn jeugd wordt.

Als de prijs naar Anjet Daanje gaat, zou ze pas de vijfde vrouwelijke winnaar zijn in de dertigjarige geschiedenis van de Libris

In Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost (Koppernik) laat Donald Niedekker een fictief ­bemanningslid van de expeditie van Willem Barentsz ontwaken na 425jaar:eengevolgvandeklimaatopwarming. De expeditie, die een doorgang naar China zocht maar bij Nova Zembla strandde, wordt geraffineerd beschreven door ­Bartolomeo. ‘Een originele roman die ons meeneemt op een tocht door zee, door de tijd en door ­onszelf’, aldus de jury.

InOveralzitmensvanYvesPetry (Das Mag), die de Libris al eens ­eerder won met De maagd Marino, surfen we mee met de gedachtestromen van Kasper Kind, een ­boswachter met ‘waldschmerz’: een eenling die woedend is over de verwoestingen die de menselijke soort aanricht. Hij kan het slecht vinden met zijn medemens, maar kiest na veel worstelingen toch voorhetcollectief.Want‘lievereen professionele idealist dan een ploeterende individualist’: ‘Een meerstemmige, gedreven vertelling en een spiegel van de tijd.’

Overstroming

Het hart van De gebeurtenis van ­Peter Terrin (De Bezige Bij) is een befaamde, pas overleden schrijver, om wie alle personages – die elk een hoofdstuk lang in de schijnwerpers staan – heen cirkelen. Wat hebben ze met elkaar te maken? Het uitgangspunt is het moment dat de assistente van de schrijver door een onderzoeksteam wordt uitverkoren om contact te leggen met diens geüploade brein. ‘Een ­labyrintvanmenselijkerelatiesdat bijiederebochteenverrassing,een volgend mysterie biedt.’

In Tussentijds (Das Mag) laat ­Peter Zantingh Robin met zijn zoontje Mats een treinreis maken door Duitsland in de door over­stromingen geteisterde zomer van 2020. Hij is op weg naar zijn vrouw Tess. Waarom zijn ze op weg? Zit het wel goed met hun relatie? Tess en Robin hebben elkaar ontmoet tijdens een milieuactie en worstelen met de vraag of je wel nog een kind op deze wereld hoort te ­zetten. ‘Zantingh verbindt uiterst origineel en ingenieus de grote ­vragen rond milieu en klimaat met persoonlijkelevenskeuzes,endoet dat op een manier die even dromerig als urgent is, even persoonlijk als politiek.’

De winnaar wordt bekend­gemaakt op 8 mei. Aan de Libris ­Literatuurprijs is een bedrag van 50.000 euro verbonden.

Eindbaas recensie game

Een game met acht verhaallijnen? Dat werkt wonder­wel, bewijst Octopath traveler II

Een dief, een danseres, een handelaar, een apotheker, een krijger, een geleerde, een geestelijke en een beestachtig meisje zitten op café.

Wie neem je mee? Het is een vraag die je doorheen Octopath traveler II meermaals moet beantwoorden. Je reist kriskras op het continent Solista, van barre winterlandschappen over zeeën en woestijnen naar regenwouden en bruisende steden, met een steeds wisselende cast.

Dit spel ziet er fantastisch uit.

Niet alleen zijn de om­gevingen met oog voor detail ­gemaakt, ze komen tot leven met speciale effecten –glinstering, mist, zonnestralen, stof, confetti – die je met je ogen kunt ‘voelen’. Tegelijk word je teruggekatapulteerd naar de nineties met gepixelde minifiguren. Die gemengde HD-2D-stijl (decors in hoge definitie met tweedimensionale personages) is een kunstvorm die Square Enix in 2018 op ons losliet met de eerste ­Octopath traveler en die na Triangle strategy en Live a live nu een nieuw hoogtepunt bereikt

De gepixelde 2D-figuren lijken weggelopen uit de jaren 90. © Square Enix

De verhalen zullen geen prijzen winnen voor originaliteit, maar ze boeien wel. Een apotheker met ­geheugenverlies, een meisje dat op zoek is naar legendarische beesten, een priester die een moordmysterie ­onderzoekt: variatie genoeg. Een tip: niet alle ­Engelstalige stemacteurs zijn even goed, het is aangenamer om naar de Japanse stemmen te luisteren en in het Engels te lezen.

Bijna elk hoofdstuk mondt uit in een groot gevecht, en daarin schiet

Octopath traveler tweemaal raak. Het is heerlijk nostalgisch om beurtelings te vechten, zoals dat al decennia gebeurt in de Final fantasygames of Pokémon. Je hebt geen goede oog-handcoördinatie nodig, hersenen volstaan. Zo krijg je in elke beurt ‘breekpunten’ die je kunt opsparen en op het juiste moment inzetten. De ‘camera’ krult rond de rug van de uitvoerder, kleurrijke stofwolken draaien in het rond en de vijand kraakt: het maakt meteen gelukkig.

Alles gaat gepaard met een vaak epische, soms frivole soundtrack, waarmee de eerste Octopath al hoge ogen gooide. De sequel is overigens over de hele lijn een verbetering. De grootste kritiek op het eerste spel was het gebrek aan interactie tussen de acht personages. Ze liepen achter elkaar, vochten naast elkaar en op het eind bleek er een wat geforceerd overkoepelend kwaad te zijn, en dat was het dan. In de nieuwe game wordt er wel gepraat en gegrapt, en er zijn ook randverhalen waarin twee van je mannetjes samen op pad gaan. Toch zijn de acht verhalen nog steeds niet meesterlijk verweven –een danseres die wereldster wil worden, reist ­samen met een krijger: weinig geloofwaardig. Maar op het eind vinden ze dan toch weer een manier om het samen te knopen, en de eindbaas zal zelfs voor de meest doorgewinterde speler een uitdaging zijn.

Boeiende verhalen, mooie ­muziek, prachtige beelden, verslavende gevechten, goed voor vijftig tot honderd uur plezier: het is een Octopath ­triumph

Lotte Alsteens