film & wetenschap Boodschappenlijstje afgevinkt, film vergeten

recensie film

James Bond-regisseur

Sam Mendes heeft alle spektakel achterwege gelaten in zijn persoonlijkste film tot nu toe. Toch weet Empire of light niet te beklijven.

Babylon en The Fabelmans zijn nog niet uit de zalen verdwenen of er is alweer een liefdesbrief aan de cinema uit. De schijnwerpers zijn deze keer niet gericht op de sterren of ­regisseurs in spe, maar op de kaartjesknippers en snackverkopers in de bioscoop. Verwacht in Empire of light geen bergen cocaïne en spetterende orgieën, wel lithium en droevige seks op kantoor.

Na het bejubelde oorlogsdrama 1917 en de Bondfilms Spectre en Skyfall komt Sam Mendes met een intiemer verhaal. Voor het scenario, dat hij voor het eerst volledig zelf schreef, haalde de Britse regisseur inspiratie uit de mistroostige Thatcherjaren waarin hij opgroeide. Het hoofdpersonage baseerde hij losjes op zijn moeder, die worstelde met mentale problemen. Maar hoe persoonlijk zijn invalshoek ook is, de film voelt vreemd afstandelijk aan.

Skinheads

Empire of light is gefilmd in het kuststadje Margate, waar William Turner enkele van zijn bekendste zeezichten borstelde en T.S. Eliot zijn gedicht ‘The waste land’ schreef. Hilary ­(Olivia Colman), een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd, werkt als bioscoop­manager in Empire, een oogstrelend art-decogebouw dat baadt in een sfeer van vergane glorie. Het is 1981, en het kustdorpje is al lang geen idyllisch toevluchtsoord voor kunstenaars meer. De werkloosheid piekt en skinheads terroriseren de straten.

Verdoofd door de lithium die ze slikt, sleept Hilary zich door monotone dagen, gevuld met routineuze taken en handjobs aan haar baas (Colin Firth). Pas wanneer een nieuwe­ticketverkoper wordt aan­geworven, licht ze weer op. Stephen (Micheal Ward) is een aantrekke­lijke, piepjonge zwarte man, en net als zij een buitenbeentje. Ondanks het grote leeftijdsverschil groeien ze naar elkaar toe.

Mendes had zich geen betere actrice­dan Colman kunnen wensen om een ode aan zijn moeder te brengen. Ze vertolkt Hilary met een ­gepaste dosis kwetsbaarheid en schakelt moeiteloos tussen apathisch en extatisch. Maar zelfs zij slaagt er niet in om de romance met haar jonge tegenspeler­geloofwaardig te maken. Dat ze aan elkaar ­gekoppeld worden, voelt geforceerd aan, en dat lijken de acteurs zelf ook

Romcom zonder romantiek of humor

What’s love got to do with it?

In de bioscoop

Van: Shekhar Kapur

Met: Lily James, Shazad Latif, Emma Thompson (108 min.)

¨¨èèè

Dat Olivia Colman elkaar ­gekoppeld worden, voelt geforceerd aan, en dat lijken de acteurs zelf ook te beseffen te beseffen. Het enige­wat hun personages gemeen hebben, is dat ze strijden tegen een maatschappij die hen afdankt. Hilary­voelt zich onderdrukt door de mannen in haar leven, Stephen is het mikpunt van racis­tische aan­vallen.

Ode aan de cinema Mentale gezondheid, racisme, de strijd tegen het patriarchaat: Men- des wilde zoveel vakjes afvinken dat hij vergat een film te maken die raakt. En alsof dat niet al genoeg thema’s zijn, wrijft de regisseur er nog een andere boodschap in: dat films een helende kracht hebben. Voor Stephen is de bioscoop een toevluchtsoord, de plek waar er altijd licht is in de duisternis. ‘Deze lichtbundel doet je alles vergeten’, legt de filmoperateur van Empire­uit. Dat zal wel, als skinheads buiten klaarstaan met een knuppel in de hand. Wie deze ode aan de cinema het meest recht aandoet, is chef fotografie Roger Deakins, die al voor de vijfde keer met Mendes samenwerkt. De master of light schildert tableaus waarop Turner jaloers zou zijn, en dat heeft hem zijn zestiende Oscarnominatie opgeleverd – meteen ook de enige voor deze film.

Leni Debacker

Ondanks het onderwerp en de aantrekkingskracht tussen de hoofdrolspelers doet deze interculturele romcom meteen gedateerd aan.

Recensie Film

Na een zoveelste mislukte date vraagt documentairemaakster Zoe misnoegd aan haar koppelzieke moeder of ze ‘haar maar een halve persoon vindt als ze geen man heeft’. Het is een vraag die wel meer romantische komedies stellen en meteen in de wind slaan. Ook What’s love got to do with it? doet er alles aan om te tonen dat Lily James’ personage ­natúúrlijk ook zonder man waardevol is. Om dan aan het eind toch al haar geluk van die ene persoon te ­laten afhangen. Regisseur Shekhar Kapur, vooral bekend van zijn twee Elizabeth-films met Cate Blanchett, krijgt maar moeizaam leven geblazen in het continu van toon wisselende scenario. Oneliners die op papier scherpzin-

Is niet elke verbintenis er een met een onbekende? © nig lijken, klinken gekunsteld uit de mond van een vrouw die juist on­gedwongen moet overkomen. Haar feminisme wordt betuttelend herleid tot kromme zinnen zoals: ‘Assepoester was meer bezig met het gla-

Te luchtig

Robert Viglasky

zen plafond dan met glazen schoentjes.’ Gecombineerd met nostalgie naar de vibe van genreklassiekers als Notting Hill en When Harry met Sally wordt What’s love got to do with it daardoor onbedoeld oubollig.

Het centrale idee is nochtans fascinerend. Wanneer Kazim, de islami­tische buurman van Zoe, besluit om een ‘geassisteerd’ huwelijk aan te gaan, wil zij het proces op beeld vastleggen. De blik van de camera tussen hen in stelt een interessante vraag: is uiteindelijk niet elke verbintenis er een met een onbekende? Dat haar documentaire bovendien wordt teruggeroepen omdat een witte vrouw volgens de producer niet de persoon is om dat verhaal te vertellen, is een van de vele thema’s die terloops worden aangeraakt en nooit uitgediept. Het blijft tenslotte een luchtige romcom.

Al is hij daarvoor zelden romantisch en niet grappig genoeg. Dan is het beter teruggrijpen naar The big sick, die in 2017 gelijkaardige thema’s geestiger, geloofwaardiger en actueler bracht.

Fien Meynendonckx