úð²Âºð DAY 6, FRIDAY, JULY 12, 2019
SAY YES TO THE DRESS IN FABRIC
|6
ՆՈՐԱՁԵՎՈՒԹՅԱՆ ՎԵՐՋԻՆ ՃԻՉԸ «ԿՏՈՐԻ ՄԵՋ»
|4
GAIFF PRO-Ի ՄՐՑԱՆԱԿԱԿԻՐՆԵՐԸ
|3
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ԿԱՌԼՈՍ ՌԵՅԳԱԴԱՍ |5
|4 ՄԻԱՍՆՈՒԹՅՈՒՆՆ ԸՆԴԴԵՄ ԽԵԼԱԽՈՍՆԵՐԻ
INTERVIEW: CARLOS REYGADAS
SOLIDARITY AGAINST SMARTPHONES
|6
GAIFF PRO AWARD WINNERS
|7
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019
2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Անհետացած քաղաքների հավաքածու/ռեժ.՝ Դընի Կոտե Ghost Town Anthology/dir. Denis Côté 12:30 Անպետություն դիվանագետը/ռեժ.՝ Միմի Մալայան, Արթուր Մուրադյան Тhe Stateless Diplomat /dir. Mimi Malayan, Artur Muradyan
14:30 16:00
17:30 19:30
Բացակայություն /ռեժ.՝ Ֆաթեմե Զոլֆաղարի Absence /dir. Fatemeh Zolfaghari Պատերազմի և երազների երկիրը / ռեժ.՝ Յադվիգա Նովակովսկա A Country of War and Dreams /dir. Jadwiga Nowakowska Բյուրեղապակի /ռեժ.՝ Դարյա Ժուկ Crystal Swan /dir. Darya Zhuk Գետը/ռեժ.՝ Էմիր Բայգազին The River/dir. Emir Baigazin
22:00
Կտորի մեջ / ռեժ.՝ Փիթեր Սթրիքլենդ In Fabric / dir. Peter Strickland ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00 Մոլոկանները /ռեժ.՝ Սագլարա Տյուրբեևա The Molokans /dir. Saglara Tyurbeeva 12:00 Վերջին ելքը / ռեժ.՝ Ռամին Մաթին Siren’s Call / dir. Ramin Matin 14:00 Հարևաններ / ռեժ.՝ Գիգիշա Աբաշիձե Neighbours / dir. Gigisha Abashidze 16:00 Վերջին ընտանիքը / ռեժ.՝ Յան Պ. Մատուշինսկի The Last Family /dir. Jan. P. Matuszyński 18:30 Բոլորին զարմացրած մարդը / ռեժ.՝ Ալեքսեյ Չուպով, Նատալյա Մերկուլովա The Man Who Surprised Everyone / dir. Aleksey Chupov, Natalya Merkulova
12.07 Can, 97’ FC
Lang.: French Subt.: English/Armenian
USA, 79’ FC
Lang.: English Subt.: English/Armenian
Irn, 47’ RP
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Pol, 60’ YP
Lang.: Polish/Armenian Subt.: English/Armenian
Blr-USA-DeuRus, 95’ CIS Kaz-Pol-Nor, 108’ CIS
Lang.: Russian/English Subt.: English/Armenian
UK, 118’ TA 18+
Lang.: English/French Subt.: English/Armenian
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Վառիչ տուր / ռեժ.՝ Գյոքհան Քայա Give Me A Lighter/dir. Gokhan Kaya Դատ /ռեժ.՝ Լիլիթ Մովսիսյան The Trial /dir. Lilit Movsisyan 12:00 Բայինա/ռեժ.՝ Լիլիթ Պետրոսյան Baina/dir. Lilit Petrosyan Մորթ/ռեժ.՝ Սաման Հոսեյնփուոր, Աքո Զանդքարիմի Slaughter/dir. Ako Zandkarimi, Saman Hosseinpuor
18:00
Lang.: Kazakh/Russian Subt.: English/Armenian
Rus-Azer, 76’ Lang.: Russian CIS Subt.: English/Armenian Tur, 93’ FC Geo-Mkd, 90’ RP Pol, 123’ FP
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Polish Subt.: English/Armenian
Rus-Fra-Est, 105’ CIS 18+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Անբյուջե Ֆիլմ/ռեժ.՝ Նինա Խաթիաշվիլի No Budget Film/dir. Nina Khatiashvili Մորթ/ռեժ.՝ Սաման Հոսեյնփուոր, Աքո Զանդքարիմի Slaughter/dir. Ako Zandkarimi, Saman Hosseinpuor Վատ մարդիկ/ռեժ.՝ Գիորգի Տավարթկիլաձե Bad People/dir. Giorgi Tavartkiladze Լույս, ստվեր, խավար/ռեժ.՝ Հակոբ Մանուկյան Light, Shadow, Dark/dir. Hakob Manukyan
20:00
Վարորդական դասեր/ռեժ.՝ Մարզիե Ռիահի Driving Lessons/dir. Marjan Riahi Աճյունը /ռեժ.՝ Արյան Գոլսուրաթ The Ashes /dir. Aryan Golsoorat Դատ /ռեժ.՝ Լիլիթ Մովսիսյան The Trial /dir. Lilit Movsisyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Կապվածություն /ռեժ.՝ Բուրաք Չևիք Belonging /dir. Burak Cevik 20:00 Ներկա. կատարյալ /ռեժ.՝ Շենծե Ճու Present. Perfect. /dir. Zhu Shengze ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Գիեդանիի պորտը / ռեժ.՝ Շավի Սալա Guie’dani’s Navel / dir. Xavi Sala
Tur, 30’ RSC Arm, 23’ RSC Arm, 19’ RSC Irn, 13’ RSC
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Geo, 7’ RSC
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Irn, 13’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Geo, 20’ RSC 18+
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Arm, 27’ RSC
Lang.: Armenian Subt.: English
Irn, 13’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Irn, 14’ RSC Arm, 23’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English
Tur-Can-Fra, 73’ FC USA, Hkg, 124’ YP
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Mandarin Subt.: English/Armenian
Mex, 119’ FC
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
19:30
20:30 22:30
Սուսերով պար / ռեժ.՝ Յուսուպ Ռազիկով Sabre Dance / dir. Yusup Razykov Ներեցեք, ձեզ չգտանք / ռեժ.՝ Քեն Լոուչ Sorry We Missed You /dir. Ken Loach
Rus-Arm, 87’ P
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
UK-Fra-Bel, 100’ YP
Lang.: English Subt.: English/Armenian
Աստծու ողորմությամբ/ռեժ.՝ Fra-Bel, 137’ Ֆրանսուա Օզոն FP 18+ By The Grace of God/dir. Francois Ozon ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 18:00 Փարաջանով, Տարկովսկի, Rus, 60’ Անտիպենկո. Լույսուստվեր /ռեժ.՝ Անդրեյ Օսիպով Parajanov Tarkovsky Antipenko. Chiaroscuro / dir. Andrei Osipov
Lang.: French Subt.: English/Armenian
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ՝ Արծվի Բախչինյան, Պաբլո Գարսիա Կոնդե
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý
Editors: Joost Broeren-Huitenga &
Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում
Pablo García Conde
Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Artsvi Bakhchinyan,
Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան
Artur Vardikyan
Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6
Èàôðºð 3
Օտարականի աչքը Երբ նրա մայրն աղախնի աշխատանք է գտնում, դեռատի Գիեդանիին բնիկ զա պոտեկների համայնքի իրենց գյուղա կան տնից ստիպելով տանում են Մեխի կոյի բարձրաշխարհիկ տներից մեկը: Ռե ժիսոր Շավի Սալան ասում է, որ գլխավոր հերոսը շատ մոտ է իրեն. «Որոշ իմաստով սա ինքնակենսագրական ֆիլմ է»: Գիեդանին մոր պատճառով է ստիպված տեղափոխվել. միայն քաղաքում նա կա րող է գումար վաստակել: Բայց աղջիկը կնախընտրեր մնալ տանը՝ տատիկի հետ: Եվ չնայած նա ընկերանում է մյուս աղախ նի դստեր՝ ապստամբ Կլաուդիայի հետ, տանտիրոջ որդին ծաղրում է նրան այլ լեզ վով («բարբառով»՝ ինչպես ասում է տգետ տղան) խոսելու համար:
«Երբեմն բավական է նստել ու լսել» GAIFF Pro-ի հանդիպումների շարքի շրջանակում երեկ ՀԲԸՄ-ի բեմում Ռե զա Միրքարիմին էր: Իրանցի ռեժիսորն այս տարվա ժյուրիի անդամ է: Թեպետ նա պատկերային արվեստ է ուսանել 1998-ին սկսել է ֆիլմեր նկարել: «Երա զանքների ամրոցը»՝ նրա վերջին ֆիլմը, վերջերս արժանացավ Շանհայի կինո փառատոնի գլխավոր մրցանակին: Կինոկրթություն չստացած Միրքարիմի ն ասաց, որ ֆիլմեր վերլուծելով է ստեղծել սե փական մեթոդը. «Տարիների ընթացքում ես
Առաջին հաղթողները Չնայած այսօր ու վաղը դեռ բազում GAIFF Pro միջոցառումներ կլինեն փառատոնի արտադրական հարթակը երեկ երեկոյան փակման արարողություն անցկացրեց՝ հայ տարարելով իր 2 նախագծային շուկանե րի հաղթողներին: Թուրք ռեժիսոր Զեյնեփ Դադակը դարձավ C2C ընթացիկ աշխա տանքների շուկայի հաղթող իր «Աչքի հա մար անտեսանելի» նախագծով: Պարգևը՝ նախագծի համար DCP պատրաստելու հնարավորությունը, տրամադրվում է գեր մանական «Optical Art» կազմակերպության հետարտադրության մասնագետների կող մից: Զեյնեփը պատվեց իր աշխատանքի վերնագիրը, քանի որ չկարողացավ ներկա լինել մրցանակաբաշխությանը:
Թեպետ բնիկ աղջկա կյանքը Մեքսիկա յում, թվում է, ոչ մի եզր չպիտի ունենա Իս պանիայից 48-ամյա տղամարդ ռեժիսորի կյանքի հետ, Շավի Սալան մտերմություն է զգում իր դեբյուտային խաղարկային «Գիե դանիի պորտը» ֆիլմի հերոսուհու հետ: Իս պանիայի ինքնավար Կատալոնիա մարզում ծնված Սալան մոտիկից էր ծանոթ փոքրա մասնություններին ճնշելու գործընթացնե րին. «Իմ ֆիլմն ինքնության խնդիրների մա սին է, և ես նույն բանն եմ վերապրել: Որոշ իմաստով սա ինքնակենսագրություն է: Ֆիլմն իմ կատալական փորձառության մա սին է, բայց ներկայացված է Մեքսիկայում ապրող մարդկանց փորձառությամբ»: Սալան Մեքսիկա է տեղափոխվել 6 տա րի առաջ՝ որո նե լով այն էներ գի ան, որն, ըստ նրա, չկար Եվրոպայում: Նրա «օտա
շատ տարբեր ֆիլմեր եմ արել: Փառատոնե րում ստացած մրցանակներս, բարեբախ տաբար, օգնել են ինձ շարունակելու այս ուղին»: Արձագանքելով իրեն ոգեշնչողների մասին հարցին՝ նա նշեց Սթենլի Կուբրիկին և Ակիրա Կուրոսավային, բայց նրա վրա մեծագույն ազդեցությունն է ունեցել Աբաս Քիառոսթամի ն՝ իրանցի վարպետը, որը մահացավ 3 տարի առաջ: «Քիառոսթամիի պես մեծ ռեժիսորներն ամենասկզբից էլ կինոյի լեզվով են մտածում»: Միրքարիմի ն գովեց պարզ պատմությունները և որպես օրինակ՝ մատնանշեց իրանական կինոն, որտեղ հաճախ են պատահում ֆիլմեր ամե նօրյա կյանքի մասին՝ առանց արտասովոր դրամատիզացիայի: «Ես ուզում եմ շրջակա միջավայրից սովորել»,- պարզաբանեց նա: «Երբեմն ուղղակի նստելն ու լսելը բավական է: Շատ լավ ռեժիսորները շատ ամաչկոտ են, բայց նրանք շատ լավ են նայում և լսում»: Միրքարիմի ն, ով «Ֆաջր» միջազգային կինոփառատոնի տնօրենն է, բացատրեց՝ ինչպես է համատեղում կինոռեժիսորի և Դենի Լերների անվան մրցանակը, որը տրվում է C2C խաղարկային ֆիլմերի նա խագծերի շուկայում լավագույն փիչի հա մար, շնորհվեց Աննա Սարուխանովային (տե՛ս լուսանկարը) իր «Արհեստական եր կինք» նախագծի համար: Ըստ պարգևի՝ Սարուխանովան կարող է օգտվել բուլղա րական «Nu Boyana» կինոստուդիայի ծա ռայություններից 50 000 եվրոյի սահմաննե րում ու նաև 5 000 եվրո ստացավ նկարահա նող խմբի աշխատավարձերի համար: Սա կայն պարգևը նաև մարտահրավեր է առաջ բերում. ֆիլմը պետք է ավարտվի գալիք 2 տարվա ընթացքում: «Արհեստական երկինքը» Սարուխանո վայի առաջին խաղարկային ֆիլմը կլինի՝ ոգեշնչված Խուլիո Կորտասարի «Հրահանգ ներ Ջոն Հուելի համար» պատմությամբ, որը պատմում է իրականության, խաղի և պատ րանքի սահմանների մասին: «Շատ հե տաքրքիր էր լսել մասնագետների կարծիքն
Գծելով սահմանները Կարճամետրաժ կինոյի հիմքը դրամայի կենտրոնացումն է, և գործողությունների տարածության ու ժամանակի արիստո տելյան միասնությունն այդ նպատակին հասնելու ամենավաղեմի հնարքներից է: Կարճամետրաժների տարածաշրջանա յին մրցույթում տեղ գտած և այսօր ցու ցադրվող որոշ ֆիլմեր սրա վառ օրինակն են, մինչդեռ մի քանիսը գործ ունեն այլ տիպի սահմանափակումների հետ: Չկա ավելի կլաուստրոֆոբիկ տեղ, քան սու զանավի բուժկետը: Հենց այստեղ են հայտն վում նավի անձնակազմի 5 անդամ ն երը «Վառիչ տուր» ֆիլմում: Սարսափելի լարվա ծությանը զուգահեռ այս փայլուն խաղարկա յին կարճամետրաժը հետևյալ փիլիսոփա յական հարցն է վերհանում՝ ինչպե՞ս ընդու նել մահվան անխուսափելիությունը: «Վարորդական դասեր»-ը անդրադառ
նում է այն տարօրինակ փաստին, որ իրան ցի կանանց չի թույլատրվում ավտոմեքե նա յում մենակ մնալ տղա մարդ վարորդհրահանգչի հետ: Բացի անհանգստությու նից, որը Բահարեշին պատճառում է հետևի նստատեղին նստած և անընդհատ միջա մտող ամուսինը, կնոջ վարորդական դասե րը ընդհատվում են երիտասարդ հրահանգչի ամուսնական խնդիրների պատճառով. նա հրաժարվում է կնոջը ելքի վիզա ստանալու թույլտվություն տալուց, որ վերջինս այցելի վատառողջ հորը: Կինոխցիկի անփոփոխ դիրքի միջոցով սահմանափակ տարածքում՝ ավտոմեքենայում զարգացող իրադարձու թյունները կատարելապես արտացոլում են կանանց ճնշված վիճակն Իրանում: Լիլիթ Մովսիսյանի «Դատը» սև ու սպի տակ ֆիլմի գործողությունների վայրը սահ մանափակվում է մի շինհրապարակով, որ տեղ մի խումբ բան վոր ներ զրու ցում են
րականի աչքն» ավելի սուր զգաց իրեն որ դեգրած երկրի դասակարգային և ռասա յական խնդիրները: «Շատ մեքսիկացիներ ոչինչ չեն տեսնում ու չեն տեսնում, որ չեն տեսնում: Եվ դա վերաբերում է բոլորին՝ թե՛ սպիտակամորթներին, թե՛ բնիկներին»: Այս ֆիլմում Սալային հաջողվել է նրբորեն պատկերել այն նախապաշարմունքները, որոնք թաքնված են անմեղ թվացող գործո ղությունների հետևում, և բարի նպատակ ներով ասված խոսքերի ու ժեստերի մեծա մտությունը: «Ֆիլմը հիմ ն ականում ինքնու թյունդ վերագտնելու մասին է: Որովհետև դու կարող ես կորցնել քո ինքնությունը. ես իմը կորցրի, երբ երեխա էի, ու դա շատ տխուր է: Չնայած թեմաները տարբեր են, բոլոր ֆիլ մերս էլ այս ցնցումի մասին են»: ՅԲՀ «Գիեդանիի պորտը» (Շավի Սալա, Մեքսիկա, 2018), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ, 12.07՝ 17:00՝ Կինոպարկ փառատոն կազմակերպողի գործառույթ ները՝ ասելով, որ սա և՛ լավ, և՛ վատ կողմեր ունի: Փառատոնի միջոցով այդքան ֆիլմ տեսնելը թույլ է տալիս նրան գիտելիք ձեռք բերել. «Գիրք կարդալու պես մի բան է: Բայ ցև որոշ առումով խոչընդոտում է իմ ստեղ ծագործական աշխատանքը: Բարեբախ տաբար, անցյալ տարի ինձ հաջողվեց անել իմ 9-րդ ֆիլմը»: Երբ նրան հարցրին Իրանում գրաքննու թյան մասին, Միրքարիմի ն մեջբերեց Քի առոսթամիի խոսքերը. «Գրաքննությունը վատ բան է, և Իրանում այն կա, բայց մյուս կողմից՝ ֆիլմ անելու հնարավորություններն այն տեղ ավե լի շատ են, քան այլ երկր նե րում»: Միրքարիմի ն գրաքննության ևս մի տեսակ մատնանշեց. «Մեծ ընկերություն ներն ուզում են ներկայացնել իրենց ֆիլմե րը, բայց ավե լի փոքր ֆիլ մերն էկ րան չեն հասնում: Ըստ իս՝ սա նույնպես գրաքննու թյուն է: Անկախ արտադրողների համար շատ դժվար է արտահայտել իրենց գաղա փարները կինոյում»: ՊԳԿ
Ծանոթացեք՝ Նիկոլա Վադիմով Այսօրվա հանդիպման ժամանակ շվեդ ռեժիսոր և պրոդյուսեր Նիկոլա Վադի մովը քննարկելու է իր ֆիլմերն ու կարի երան: Նա այս տարվա ժյուրիի անդամ է, հայտնի է սոցիալական թեմատիկա յով խաղարկային և ոչ խաղարկային ֆիլմերով, որոնցում անդրադառնում է այնպիսի թեմաների, ինչպիսիք են ապօ րինի ներգաղթն ու կյանքը պատերազ մական գոտում: Զրույցը վարելու է Լու սիա Կագրամանյանը Ավստրիայի գե ղարվեստի ակադեմիայից: Բոլոր հան դիպում ն երը անցկացվում են անգլերեն կամ անգլերեն թարգմանությամբ: 15:00 ՀԲԸՄ (Մելիք-Ադամյան 2/2)
Քաղաքում ամառ է «Ոսկե ծիրանը» մասնակցում է «Վաղվա քաղաքը» ցուցահանդեսին՝ ճարտարա պետության մասին կարճամետրաժ ֆիլ մերի երեք ծրագրով: «Գյոթե» ինստիտու տի կազմակերպած ցուցահանդեսը երեկ է բացվել Երևանում: 2019-ին ու 2020-ին ցուցահանդեսը կշրջի նաև Մինսկում, Մոսկվայում, Կիևում, Նովոսիբիրսկում ու Թբիլիսիում: Նրա ուշադրության կենտ րոնում խորհրդային և հետխորհրդա յին ժամանակաշրջանի քաղաքներն են ու դրանց ճարտարապետությունը: Այ սօր վա ծրագ րում ընդգրկ ված են հայ ճարտարապետ Դավիթ Ստեփանյանի «Էպոխան՝ մի շենքի պատմության մեջ» և ռուս ռեժիսոր Ալեքսանդրա Գուտնո վայի «ՆԷՌ խումբը» ֆիլմերը: 16:00` Ալ. Թամանյանի անվան ճար տարապետության ազգային թան գարան-ինստիտուտ (Վազգեն Սարգ սյան 3)
Սուսերով դիմանկար Այսօր իր երևանյան պրեմիերան կու նենա ռուս ռեժիսոր Յուսուպ Ռազի կովի «Սուսերով պար» ֆիլմը: Կոմպո զիտոր Արամ Խաչատրյանին նվիր ված այս կենսագրական ֆիլմն ընդգրկ ված է փառատոնի ոչ թե մեկ, այլ երկու ծրագրերում՝ յոթ կենսագրական ֆիլ մերից կազմված «Pret-a-Portrait» և ԱՊՀ ծրագրերում, որտեղ այս տարի ներկա յացված է ԱՊՀ անդամ երկրներում ար տադրված 10 ֆիլմ: 20:30՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ
ու տեսնել նրանց հետաքրքրվածությունը մեր թեմաներով»,- ասաց Սարուխանովան: «ՍինեՄիտք» հայկական նախագծերի փիչինգի աշխատարանի մրցանակի հաղ թո ղը, որին մրցա նակ պետք է շնորհ վի վարչապետի կողմից, կհայտարարվի վաղը՝ փառատոնի փակման արարողության ժա մանակ: ՅԲՀ/ ՍՔ
տնտեսական դժվարություններից, երբ վեր ջիններիս վերադասը մի տղայի է բռնում, որը շինհ րա պա րակ է մտել իր գնդա կը վերցնելու համար: Նախորդ մի քանի ամիս ների ընթացքում աշխատավարձերի գողու թյան դեպքերից հետո նրանց մեջ սկսում է հոտային մտածելակերպ ձևավորվել: Տնտե սական անելանելիությունը երբեք էլ չի նպաստում սթափ որոշում ն երի կայացմա նը. այդ փաստն ընդգծվում է նաև «Մորթ» ֆիլմում: Այս զուսպ դրամայում աղքատ ագարակատերը, որի կինը կրկին երեխա յի է սպասում, վաճառում է իր միակ կովը, բայց գործարքի արդյունքում հայտնվում է էլ ավելի անելանելի իրավիճակում: Ռեսուրսների բացակայությունը այլ տե սանկյունից է ներկայացված «Լույս, ստվեր, խավար» վավերագրական ֆիլմում, որը պատմում է Հայաստանի կույրերի միավոր ման երգչախմբի մասին: Երգչախումբը տե սողական խնդիրներ ունեցող երաժիշտնե րին հնարավորություն է տալիս երգելու պրո ֆեսիոնալ երգիչների նման: Այն հիմ ն ադրվել
Գիշերվա կողմ Գեղեցիկ ավարտեք փառատոնային օրը գիշերային հավաքույթում (22:00՝ «2րդ հարկ», Աբովյան 3/1) կամ միացեք կինո գործիչներին ու փառատոնի հյուրերին Կեսգիշերային ամփոփման ժամանակ (00:00՝ «Ակումբ», Թումանյան 40): է 1976-ին, սակայն ֆինանսավորումը դադա րեցվել է Խորհրդային Միության փլուզումից հետո. երգչախմբի ապագան անորոշ է: Իսկ ի՞նչ վիճակում է կինոն: «Անբյուջե ֆիլմ»-ն ինքն իրեն ներկայացնում է որպես բողոք Վրաստանում կինոարտադրությանը ցուցա բերվող աջակցության բացակայության դեմ: Նինա Խաթիաշվիլին որոշեց ցույց տալ, թե իրականում ինչպիսի ֆիլմ կարելի է նկա րահանել առանց բյուջեի: Արդյունքը պարզ գեղարվեստական պատմության միտում ն ա վոր վատ իրականացումն է, իսկ ենթագրե րը ընդգծում են՝ ինչն է պակաս՝ լուսավորու թյունը, նկարչությունը, ստեդիքամը, որոնք հեղինակների գրպանով չէին: Սա սրամիտ հիշեցում է, որ արվեստի ցանկացած ճյուղ աջակցության կարիք ունի զարգանալու հա մար: ՍՔ Կարճամետրաժ ֆիլմերի տարածաշր ջանային մրցույթի բոլոր ֆիլմերը ցու ցադրվելու են Մոսկվա կ/թ Փոքր դահլի ճում: Մանրամասների համար տե՛ս էջ 2:
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Նորաձևության վերջին ճիչը «Կտորի մեջ» (Փիթեր Սթրիքլենդ, ՄԹ, 2018), Ծուռ ծիրան, 12.07` 22։00` Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ Նրա ֆիլմերը կտրուկ տարբերվում են մեկը մյուսից ոճով, գույներով ու սյուժեով: Այնու ամենայնիվ, Փիթեր Սթրիքլենդի յուրաքան չյուր ֆիլմն այս կամ այն չափով հենց կինո յի մասին է: Նրա դեբյուտային «Բերբերյան ձայնագրման ստուդիա» ֆիլմը (2012), որի գլխավոր հերոս բրիտանացի հնչյունային ինժեները զբաղված է իտալական սարսափ ֆիլմի հնչյունային ձևավորմամբ, ասվածի վառ ապա ցույցն է: Այս փոխաբերությունն ավելի քողարկված է լեսբիական «Բուրգուն դիայի դուքսը» (2014) սադոմազոխիստա կան դրամայում, որն ամբողջովին նայելու, զննելու և միզանսցենի մասին է: Սթրիքլեն
դի նոր՝ «Կտորի մեջ» ֆիլմում կան ակնհայտ հղում ն եր առա ջի նին, նաև նուրբ ակ նարկներ երկրորդին: Այստեղ Սթրիքլենդն առեղծվածային երևույթներ է բացահայտում հանրախանութի խորհրդավոր աշխարհում: Նորաձևության մասին հեռուստատեսային գովազդային հոլովակն իր անբացատրե լի ազդեցությամբ «ստիպում է» միջին խա վի բրիտանացիներին գնալ շքեղ խանութ և գնել թան կար ժեք կար միր զգես տը, որը գուցե «մարդասպանական ուժեր» ունի: Սո վորական վախերը խաղարկելու փոխարեն՝ Սթրիք լեն դը ցույց է տա լիս, թե ինչ պես են
Միասնականությունն ընդդեմ խելախոսների «Ներեցեք, Ձեզ չգտանք» (Քեն Լոուչ, ՄԹ/Ֆրանսիա/Բելգիա, 2019), Երևանյան պրեմիերաներ, 12.07՝ 22:30՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ Խելախոսների ու առաքման հավելվածների թեման գուցե առաջին բանը չէ, որ սպասում ես 83-ամյա ռեժիսորից, ով հայտնի է այն պիսի դասական դարձած հակաիստաբլիշ մենտային գործերով, ինչպիսիք են «Քեսը» (1969), «Ռիֆ-Ռա ֆը» (1991) և «Քա մի ն, որ օրորում է գարին» (2006): Սակայն «Ներե ցեք, Ձեզ չգտանք»-ը ինք նա տիպ գործ է Քեն Լոուչի տպավորիչ և մշտապես որա կյալ ստեղծագործական ուղու մեջ: Միգուցե անսպասելիության գործոնը մեծ դեր ունի, որովհետև այս պատմության մեջ Լոուչի հատկանշական ոճը դրսևորման նոր
հող է գտնում: Վավերագրականին նման օպերատորությամբ, ոչ պրոֆեսիոնալ դերա սաններով և խորազնին ուսումնասիրություն ների արդյունքում գրված սցենարով Լոուչը
Վերադարձ իրականություն
Եզակի հայուհու կինոդիմանկարը
«Վերջին ելքը» (Ռամին Մաթին, Թուրքիա, 2017), Տարածաշրջանային համայնապատկեր, 12.07՝ 12:00՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ
«Անպետություն դիվանագետը» (Միմի Մալայան և Արթուր Մուրադյան, ԱՄՆ, 2019), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ, 12.07՝ 12:30՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ
Թաշինը խրված է, խրված աներոջ շինա րարական ընկերությունում՝ ճարտարա պետի աշխատանքի մեջ, ամուսնության մեջ մի կնոջ հետ, ում այ լևս չի կա րո ղա նում հանդուրժել, խրված է երթևեկության՝ խցանված մայրուղիների մեջ, որոնք փոր ձում է ճեղքել գերծանրաբեռնված Ստամ բուլում: Երբ նա հանդիպում է հին ծանոթ Սիրենին, որը նոր կյանք է սկսել հարավի համայնքներից մեկում, չի կարողանում հավատալ սեփական հաջողությանը. գրա վիչ կինը առաջարկում է Թաշինին իր հետ գալ՝ տեսնելու, թե արդյոք իրեն դուր է գա լիս այդ համայնքը: Մի՞թե սա նման չէ երև ա կա յա կան փա խուս տի: Իրա կա նում այդ պես էլ կա: Թա շինը աշխատանքից հեռանալու համար հազիվ է քաջություն հավաքել, սակայն երբ փորձում է առանց ընկերության տրամադ րած շքեղ մեքենայի օդանավակայան հաս նել, պարզում է, թե ինչպիսին է Ստամբուլն ապահովված միջին խավի մաս չկազմող մարդկանց համար: Դեռ ավելին, նա ստիպ ված է լինելու առերեսվել իր իսկ ստեղծած իրականությանը. ճակատագրի բերումով Թաշինը հայտնվելու է մի թաղամասում, որի բնակիչներին վտարել են իր շինարա րական նախագծի պատճառով: Վառ տեսարաններն ու էկլեկտիկ երաժշ տությունը ամբողջացնում են «Վերջին ելքը» ֆիլմի հեգնական հումորը: Թեև ֆիլմը մեծ քաղաքի զարգացման մոլուցքը մեկնաբա նում է սոցիալական տեսանկյունից, հարցը ոչ թե Թաշինի՝ թռիչքին ժամանակին հաս նել-չհասնելն է, այլ այն, թե արդյոք ֆիլմի հերոսը վերջապես կհասկանա, որ ինքը տխմարի մեկն է: ՍՔ
«Մտքով և հոգով ես սուզվեցի իմ դժբախտ ազգի այս ամենասոսկալի հարցի ամե նից խոր, ամենից դառը հիմքերը, ազգիս, որ տառապում ու արյունաքամ էր լինում աշխարհի ամենադաժան և ամենից բռնի ճնշողների լծի տակ»: Այս խոս քե րով է սկսվում հայ ժո ղովր դի ամենանշանակալից դուստրերից մեկի՝ Ճա պոնիայում բնակված անգլագիր գրող-հրա պարակախոս, բարեգործ և հանրային գոր ծիչ Դիանա Աղաբեկ Աբգարի մասին պատ մող «Անպետություն դիվանագետը» ֆիլմը: Վավերագրական և անիմացիոն տեսարան ների համադրությամբ ստեղծվել է ինքնա տիպ կինոդիմանկար, որ համակողմանիո
Ավելի վառ անցյալի հուշերը «Մոլոկանները» (Սագլարա Տյուրբեևա, Ռուսաստան, Ադրբեջան, 2018), Տարա ծաշրջանային համայնապատկեր, 12.07՝ 10:00` Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ Ադրբեջանի սարերում քրիստոնեական մշակույթի սակավաթիվ օջախներ են պահ պանվել: Մեծ մասամբ տարեց մարդկանց փոքր համայնքներ են, որոնք իրենց ծեսե րը, ավանդական հագուկապն ու բաղադ րատոմսերը փոխանցել են սերնդեսերունդ: Նրանց նախնիները պատկանում էին ռու սական ուղղափառ եկեղեցու կողմից ար գելված քրիստոնեական աղանդին և գրեթե
անմեղ զոհերը հայտնվում ծուղակի մեջ՝ այդ արատավոր շրջանում, որը կապում է իրենց այս չար զգեստի ճակատագրին: Սուր զգացողությունների ու անդրդվե լի հումորի հմուտ հավասարակշռության շնորհիվ «Կտորի մեջ»-ը Սթրիքլենդի թե րևս ամենահաճելի ֆիլմն է՝ սարսափ-կա տակերգություն՝ բազմաթիվ անսպասելի անակնկալներով: Այդ անակնկալներից է նաև այն հետաքրքիր կապը, որ Սթրիքլենդն անցկացնում է նորաձևության և կինոյի, կտորի և կինոժապավենի, կարի և մոնտա ժի միջև: Սթրիքլենդի ֆիլմերում այս համե մատությունները, սակայն, չեն շեղում ֆիլմի դժբախտ հերոսներից: Դրանք ավելի շուտ ընդգծում են այն փաստը, որ արյունոտ նո րաձևության այս խեղճ զոհերն ավելի մեծ ու ավելի խոր երևույթի մասն են, քան նրանք երբևէ կարող են պատկերացնել: Նրանք ֆիլմի ու հենց կյանքի մի մասն են, նույնիսկ եթե կարող են մեկ ակնթարթում զրկվել այդ կյանքից: ՀԷ
դիտարկում է ծանրոցների առաքիչների և «push» ծանուցում ն երի սթրեսային աշխարհը: Ռեժիսորը թիրախավորում է ժամանակա վոր աշխատանքների տնտեսությունը՝ ի ցույց դնելով այն բարդությունները, որոնց առե րեսվում է ընտանիքի հայր Ռիքի Թըրները (Քրիս Հիչերի փայլուն կատարմամբ): Ինչպես պարզվում է, հիմ ն ականում հավելվածների ու կայքերի իրականացվող ֆրիլանսերային տնտեսական այս համակարգն իսկական մղձավանջ է աշխատանքային իրավունքնե րի տեսանկյունից: Լարվածությունն ու ձա խողման դեպքում ծախսերի վերականգնման ճնշումն ընկնում են աշխատողների վրա: Սա մի թվայնացված ճանապարհ է դեպի կապի տալիստական դժոխք: Ֆիլմը լուրջ մեղադրական ուղերձ է պարու նակում, սակայն այնպիսի ուղերձ, որն ար ձագանքում է շատերի հոգիներում շնորհիվ Լոուչի խորապես հումանիստական ու մեծա պես ընդհանրական կինեմատոգրաֆիական ոճի, որն իրապես դուրս է ժամանակից: ՀԷ
րեն ներկայացնում է աշխարհում առաջին կին դիվանագետներից մեկի կյանքն ու գոր ծունեությունը: Նախագիծը ձեռնարկել է Աբ գարի ծոռնուհին՝ Սան Ֆրանցիսկոյում բնակ վող լանդշաֆթային դիզայներ Մի մի Մա լա յանը, ով համագործակցել է կինոռեժիսոր Արթուր Մուրադյանի հետ, իսկ կինոնկարում ընդգրկել է Դիանա Աբգարի, Հայոց ցեղաս պանության և Հայաստանի առաջին հանրա պետության միջազգային մասնագետների խոսքը: Տատիկի մասին հուշերով է կիսվում թոռնուհին՝ Լյուսիլը, իսկ հանդիսատեսին ըն տանեկան պատմությունների դրվագներ են ներկայացնում սերունդներն այն հայ փախս տականների, որոնց ժամանակին օգնություն է ցուցաբերել Դիանա Աբգարը: Ֆիլմում հանդես եկած պատմաբաններից մեկն ասում է. «Շատ բան կա, որ չգիտենք Դիանայի մասին: Հայ ժողովրդի համար նրա ներդրման աստիճանը լիովին հայտնի և արժևորված չէ»: «Անպետություն դիվանագետը» կինո նկարը մեծապես լրացնում է այդ պակասը և նպաստում այդ եզակի գործչի ներդրման արժևորման գործին: ԱԲ
երկու դար առաջ աքսորվել էին Անդրկով կաս: Մոսկվայից պատմաբանության ուսանող Դմիտրի Ֆրոլովի նախաձեռնությամբ երեք հոգուց բաղկացած խումբը՝ բուրյաթ ռեժի սոր Սագլարա Տյուրբեևայի ղեկավարությամբ որոշել է գտնել այս փոքրամասնության՝ մո լոկանների մշակույթի հետքերը, որոնք մեր օրերում անհետացման շեմին են, քանի որ երի տա սարդ սերն դի մեծ մա սը լքել է այդ գյուղական համայնքները: Գյուղի մոտակայ քում մեծ գերեզմանոցը և մեծահասակների պատմած հիշողություններն ու ավանդույթնե րը վերստեղծում են անցյալի աշխույժ պատ կերը, իսկ ֆիլմի հնչյունային ձևավորումը, որը բնության ձայների և էլեկտրոնային նուրբ երաժշտության խառնուրդ է, հավերժության զգացողություն է հաղորդում այս վավերագ րական ֆիլմին: ՍՔ
Կյանքը առանց ֆիլտրերի «Ներկա. կատարյալ» (Շենծե Ճու, ԱՄՆ/ Հոնկոնգ, 2019), Երևանյան պրեմիերա, 12.07` 20:00՝ Սինեմա սթար Այս տարի Ռոտերդամի միջազգային կինո փառատոնում ըստ արժանվույն գնահատ վելով՝ Շենծե Ճուն ժամանակակից Չինաս տանի կյանքի մասին պատմող այս համար ձակ ֆիլմի համար արժանացավ «Վագր» մրցանակին: Ճուն ցուցադրում է հազարավոր ժամեր տևող առցանց տեսանյութեր, որոնք համաշխարհային ցանցով հեռարձակվում են Չինաստանի հասարակ քաղաքացիների կողմից: Ռեժիսորի՝ խնամքով արված վերա դասավորում ն երի շնորհիվ առաջ է գալիս մենության և թվային կապի անհրաժեշտու թյան մի արտասովոր պատկեր: Ուղիղ հեռարձակումը (live streaming) բոլո րովին այլ զբաղմունք է Չինաստանում, քան վլոգինգը կամ վիդեոհոսթինգն Արևմուտ քում: Այն իսկապես լայն տարածում ունի (միայն Չինաստանում 425 միլիոնից ավե լի օգ տա տեր կա) և ոչ մի այն հան րու թյան շրջանում: Չինաստանի կառավարությունը մշտապես վերահսկում է այս չափազանց տարածված՝ ուղիղ միացում ն եր ապահովող կայքերը և կանոնավոր կերպով խաթարում այդ ծառայությունների աշխատանքը կամ ընդհանրապես անջատում դրանք, մինչդեռ հազարավոր մարդիկ կամ այլ կերպ ասած՝ «հաղորդավարներ» առցանց իրենց ապ րուստն են փորձում վաստակել: «Ներկա.կատարյալ» ֆիլմը չի կենտրո նանում համացանցի աստղերի վրա. նրանք բոլորովին այլ թեմա են: Ճուն ցուցադրում է անհայտ, ոչ պրոֆեսիոնալ հաղորդա վարների տեսանյութերը: Ամբողջ երկրով մեկ ցրված լինելով՝ այդ մարդիկ կարող են իրենց առցանց ներկայության շնորհիվ կա պեր հաստատել, ինչը հակառակ դեպքում անհնար կլիներ: Այդ միացում ն երն իրենց խիստ սովորական միջավայրը փոխներ գործուն թվային ներկայացման վերածելու փորձ են: Դրա շնորհիվ բացահայտվում են չինական առօրյայի հրաշալի կողմերը: Մի շինարար ուղիղ հեռարձակում է իրակա նացնում վերամբարձ կռունկի՝ վախ ներ շնչող բարձրությունից, մեկ ուրիշը ճաշի ընդմիջման ժամանակ ցուցադրում է «բրեյք դենսի» հմտությունները: Ճուն այս տարբեր տեսարաններն ու պատկերները ներկայացնում է մտածված մոնտաժի միջոցով՝ դրանք զգուշորեն բա ժանելով դյուրամարս գլուխների: Ճուի բո լոր կադրերը սև ու սպիտակ են, ինչը որո շակի ընդհանրություն է հաղորդում տարա տեսակ վայրերին ու դեմքերին: Ճուն գեղե ցիկ ձև ով պատ կե րում է կյանքն այն պես, ինչպես այն կա՝ օգտագործելով միայն վեբ տեսախցիկի ու հավելվածների ֆիլտրերը, քանի որ դրանք պահանջում են, որ կյանքը մի փոքր ավելի կատարյալ լինի էկրաննե րից այն կողմ: ՀԷ
Հուշերի փրկարարները «Բացակայություն» (Ֆաթեմե Զոլֆաղա րի, Իրան, 2019), Տարածաշրջանային համայնապատկեր, 12.07՝ 14:30՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ Ազիտան ու նրա նշանածը ջանում են գտնել իրենց իրերը քանդված շենքի փլատակնե րում: «Նորերը կարող եմ գնել,- ասում է Ազի տան՝ փորփրելով ավերակը,- բայց հներն եմ ուզում»: Ֆաթեմե Զոլֆաղարիի «Բացակայու թյունը» մտերմիկ վավերագրություն է Սար պոլ-է-Զահաբում՝ Իրանի քրդական քաղաք ներից մեկում, քայքայիչ երկրաշարժ վերապ րածների մասին: Երկրաշարժը հարյուրավոր կյանքեր է խլել և հազարավորներին վիրա վոր ու անօթևան է թողել: Ազիտայի ընտա նիքը ևս անտուն է մնացել, բայց տպավորու թյուն է, որ շատ ավելին են կորցրել: Նրանք գալիս են այն փլատակի մոտ, որը մի ժամա նակ իրենց տունն էր, որ վերականգնեն կո րուսյալ երազանքներն ու հուշերը: ՀԷ
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6
Առաջին մասնագիտությամբ իրավաբան եք, ին չը խիստ ռա ցի ո նալ գործ է: Մինչ դեռ Ձեր ֆիլմերը հաճախ մերժում են ռացիոնալ մոտե ցումն աշխարհին: Միգուցե ինձ միշտ հատուկ այդ զգայականությունն է եղել պատճառներից մեկը, որ ես չցանկացա իրա վաբան դառնալ: Զուտ ռացիոնալ աշխարհայացքը չափազանց պարտավորեցնող էր, չափից դուրս բացարձակ: Կինո նկարելը նույնպես զգալի ռացի ոնալություն է պահանջում, բայցև իմպրովիզ անելու մեծ կարողություն և պասիվություն: Ստեղծագոր ծական փուլում պետք է ներըմբռնմամբ առաջնորդ վես և գիտակցես, որ կինոխցիկը միայն տեղեկատ վություն գրանցելու սարք չէ, որը կարող է պատմու թյուն պատմել. այն ի վիճակի է որսալու գոյության ակնթարթները: Այդ պատճառով է, որ պետք է շատ պասիվ լինես, որպեսզի կարողանաս ընկալել և ըն դունել: Այդ կերպ մեկ այլ բան ևս քո ֆիլմի մասնիկ կդառնա. մի բան, որ վեր է ռեժիսորի ռացիոնալու թյան սահմաններից: Կինոխցիկը կարող է որսալ անկառավարելին կամ անմտածելին, ու հենց դա է, որ ֆիլմը պարզապես պատմություն պատմելու մա կարդակից անդին է տանում: Այսպիսով՝ իմ մեջ այս երկու սկիզբները կան, և իրավաբան լինելն օգնեց ինձ կազմակերպելու կինոյի ռացիոնալ կողմը: Բայց հույս ունեմ՝ մյուս կողմը չսպանեց: Ինչ պե՞ս եք աճել որ պես ռե ժի սոր, երբ մի ակ կրթությունը դիտված ֆիլմերն էին: Իրականում ֆիլմերի դիտումը հենց այն է, ինչ շա տերը չեն սիրում անել: Նույնիսկ կինոդպրոցնե րում շատերը չեն ցանկանում կինո նայել. ձանձ րալի են համարում: Կյանքիս մեծ մասը ես օրական առնվազն մեկ ֆիլմ եմ դիտել: Երբ ռեժիսոր լինելու մտքեր առաջացան, սկսեցի այլ աչքերով նայել ֆիլ մերը՝ փորձելով հասկանալ դրանց կառուցվածքը: Արդեն ավարտուն ֆիլմերի հիման վրա սցենարներ էի գրում: Ահա թե ինչպես ես սովորեցի նախապատ կերացնել ֆիլմը ու մինչ օրս այդպես եմ աշխատում:
ԿԱՌԼՈՍ ՌԵՅԳԱԴԱՍ «Մեքսիկական կինոյի անհատական նոր ալիք» բնութագրությանն արժանացած ռեժիսոր Կառլոս Ռեյգադասն այսօր լատինաամերի կյան կինոյի կարևորագույն հեղինակներից է: 2002-ից ի վեր՝ առաջին խաղարկային՝ «Ճապոնիա» ֆիլմից հետո, նա լրիվ ինքնա տիպ կինո է ստեղծել: Մինչ օրս նկարած 5 խաղարկային ֆիլմերը (որոնցից 4-ն այս տարի կցուցադրվեն «Ոսկե ծիրանի» հետահայաց ծրագրում) կտրուկ տարբերվում են իրարից թե՛ ոճով ու թե՛ թեմա ների բազմազանությամբ, թեպետ բոլորն էլ կրում են այս բացառիկ արվեստագետի ուրույն ձեռագիրը, որն ամենօրյան միահյուսում է նրբագեղի հետ: Ռեյգադասը կինո է մուտք գործել բավականին հասուն տարիքում՝ դեբյուտը նկարելով 31 տարեկանում: Նա չունի կինոկրթություն, այլ իրավագիտություն է ուսանել՝ մասնագիտանալով զինված հակամարտությունների կարգավորման մեջ և որոշ ժամանակ աշխատել Բրյուսելում Մեքսիկայի արտաքին ծառայության համար: Հասկանալով, որ իր ընտրած մասնագիտությունն իրեն չի համապատասխանում՝ Ռեյգադասը սկսեց զբաղվել կինոյով՝ ոգեշնչվելով այնպիսի դարակազմիկ արվեստագետներից, ինչպիսիք են Անդրեյ Տարկովսկին, յուրացնելով կինոարտադրու թյան նրբությունները հնարավորինս շատ ֆիլմեր նայելով:
Որևէ բան փոխ վե՞ց այն հան գա ման քից, որ նկարում էիք մարդկանց, որոնց ներկայու թյանն այդքան մոտիկից ծանոթ եք: Ձեզ մի բան կասեմ, որը ծայրահեղ կթվա, բայց դա տեխնիկական բան է: Ես իմ երեխաներին, կնոջս կամ ինքս ինձ կնկարեմ այնպես, ինչպես մի շուն կնկարեի, քար կամ լիճ: Ինձ համար դրանք բոլորը հավասար են: Անշուշտ լիճը կամ ամպը կամ էլ մարդը բոլորն էլ տարբեր վարք ունեն ու տարբեր որակներ, սակայն ես բոլորին նույն կերպ եմ ուզում նկարել: Կինոխցիկն է դա անում, ոչ թե ես: Կինոխցիկը որսում է իր առջև եղած իրակա նությունը: Կինոխցիկի առաջ ցանկացած մոլեկուլ ու ցանկացած ատոմ կինոնյութ են դառնում: Սա պարզապես կինոխցիկի գործառույթի պարզա գույն սահմանումն է, և այս փաստն է պայմանա վորում կինոյի էությունը. սա մի բան է, որ հազվա դեպ է ընկալվում: ՅԲՀ
You have no formal education in film. How did you develop as a filmmaker, when the only training you have is watching films? “Well, that’s a training that many don’t really want to do. Even a lot of people in film schools don’t want to watch films, they get bored. For me watching films is very important. For many years of my life I watched at least one film every day. When I began thinking about making films myself, I started watching them differently, trying to see how they’re constructed. I would write the scripts based on the finished films. That’s how I learned to previsualize a film, and I’ve been working like that ever since.” How has that very personal system developed over the years? “It develops with the work. There’s no set ideology, it’s something that has revealed itself to me while work ing. So on the one hand I have probably become more efficient and more precise in my work, just like any craftsman who learns how to use his tools. On the other hand, certain ideas and feelings become more clear, they become values – never dogmas, but values. You start understanding things that you would do intui tively before. These ideas never stop developing. One of the terrible things in the film industry is that people think that it’s a fixed language, that there’s a right way to do it. Which is absurd. The inner vision of the in dividual should be pushing everything, and therefore the cinematic language should be serving that vision, instead of the individual serving the language of the perfect film.”
Ինչպե՞ս է այդ շատ անհատական մեթոդը զար գացել տարիների ընթացքում: Չկա սահմանված գաղափարախոսություն. դա մի բան է, որ աշխատանքի ընթացքում է ինձ ի հայտ եկել: Ուստի մի կողմից՝ ես հավանաբար ավելի ճշգրիտ ու ավելի արդյունավետ եմ դարձել, ինչպես ցանկացած արհեստագործ, ով բացահայտում է իր գործիքի նրբությունները: Մյուս կողմից՝ որոշ գաղա փարներ ու զգացմուքներ ավելի պարզ են դառնում, վերածվում են արժեքների, բայց ոչ երբեք դոգմանե րի: Այդ գաղափարները. երբեք չեն դադարում զար գանալուց: Մեր ոլորտում ամենասարսափելին այն է, որ ոմանք կարծում են, թե կինոն հստակ գծված լեզու ունի, և որ գոյություն ունի կինո նկարելու ճիշտ եղանակ: Անհատի ներքին տեսլականն է, որ պետք է ամեն ինչ մղի առաջ, հե տև ա բար կի նո յի լե զուն պետք է ծառայի այդ տեսլականին, այլ ոչ թե անհա տը դառնա կատարյալ կինոլեզվի ծառան: Ձեր վերջին ֆիլմերում ավելի ակնհայտ է երևում, որ սա Ձեր անհատական ստեղծագործական մտա պատ կերն է, քա նի որ այդ ֆիլ մեր ում նե րառված են շատ անձնական տարրեր, օրինակ՝ «Լույս խավարից հետո»-ում Ձեր սեփական տու նը նկարեցիք, իսկ «Մեր ժամանակ»-ում Դուք և Ձեր ընտանիքն եք գլխավոր դերերում: Դա էլ կարիքից է առաջացել: Այնպես որ իմ տունը ֆիլմի մեջ ներառելը երբեք էլ ինչ-որ էական իմաս տային շերտ ավելացնելու խնդիր չի ունեցել: Պատ ճառն ընդամենն այն էր, որ երեխաներս փոքր էին, ու ես ցանկանում էի ընտանիքիս կողքին լինել: Նույն կերպ էլ երբեք նպատակ չեմ ունեցել, որ «Մեր ժա մանակ»-ում ես ու կինս խաղանք. անգամ մի քանի շաբաթ այլ դերասանի հետ եմ աշխատել, բայց հե տո հասկացա, որ այդ դերում ես պետք է լինեմ:
It’s interesting that you started out as a lawyer, because it’s such a rational profession whereas your films often seem to reject this rational approach to the world. “Maybe the fact that I’ve always had that sensibility was one of the reasons I didn’t want to be a lawyer anymore. A purely rational approach to life was too overbearing, too absolute. Making cinema still requires a lot of ra tionality, but also a big capacity for improvisation and passivity. While you’re creating you have to be intuitive. You have to understand that the camera is not just a machine to record information so a story can be told; it can actually capture moments of existence. That’s why you have to be very passive, so you are capable of re ceiving. That way something else will become part of your film, something beyond the rationality of the film maker. The camera can capture the uncontrollable or the unthinkable – this is what takes a film beyond simply illustrating literature. So these two parts exist in me, and being a lawyer helped me to be able to structure a lot of the rational part of cinema. But hopefully it didn’t kill the other part.”
CARLOS REYGADAS Described as the “one-man third wave of Mexican cinema”, director Carlos Reygadas has grown to be one of the most prominent LatinAmerican directors. Since his debut feature Japan in 2002, he has created a body of work completely his own. His five feature films to date (four of which are screening in this year’s GAIFF Retrospective) are wildly divergent in style and theme, and yet all bear the distinct fingerprints of this singular artist, mixing the everyday with the sublime. Reygadas came to filmmaking relatively late, only making his debut at age 31. He has no film education, having trained as a lawyer before turning to cinema – he specialized in armed-conflict resolution and worked for the Mexican foreign service in Brussels for a time. After deciding that his chosen profession wasn’t the right path for him, he turned to filmmaking inspired by such visionaries as Andrei Tarkovski, teaching himself the craft by watching as many films as he could.
Your most recent films more openly show that this is your personal vision as an artist, by including many personal elements – you filmed in your own house in Light After Darkness and you and your family play the main roles in Our Times. “You’re right, for sure; there’s a development there, technically. But this development, like most of what I’ve learned, comes out of necessity. I have always worked with small crews and small budgets, because I don't want to work within the industrial system. I don't believe cinema is an industry, that's a terrible idea. Of course there is an industry around cinema, but for me cinema is an art. And because I have stayed outside of the system, I have found a lot of things along the way. So, using my own house was never a matter of adding another layer of significance. It was simply because I had young children and I wanted to be with my fam ily. In the same way, I never intended for me and my wife to act in Our Times. I even worked with another actor for a few weeks, but then I realized that it had to be me.” Did it change anything to be filming your own family – people whose presence you are so intimately familiar with? “I will tell you something that sounds radical, but it’s technical: I would shoot my children, my wife or my self in the same way I film a dog, a stone or a lake. For me it’s all the same. Of course, a lake and a cloud and a human being all behave differently and have a different quality, but the way I want to shoot them is the same. The camera does it, not me. The camera captures the reality that’s in front of it. Molecularly or atomically, everything in front of it will become filmic material. This fact, which is just the simple definition of what a camera does, is what determines the whole of cinema, and this is something that is very rarely understood.” JBH
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019
6 REVIEWS
Say Yes to the Dress Fabric is somewhere between the unmissable references of the former and the subtle hints of the latter. Here, Strickland finds occult phenomena in the arcane world of a department store. The latest fashion is featured in a mesmerizing tele vision commercial, drawing various working class Brits to the luxury warehouse and entic ing them to buy a lavish red dress which might have murderous powers. Rather than play for
the usual scares, Strickland shows how these unwitting victims become trapped in a vicious cycle that keeps them bound to the fate of this evil dress. Strickland’s delightful balance of thrifty thrills and deadpan humor makes In Fabric his most enjoyable film yet, a horror comedy with many surprises up its sleeves. One of those surprises is the intriguing connection Strickland makes be tween couture and cinema, textile and celluloid, sewing and editing. In Strickland’s films, these comparisons don’t take away from our emo tional connections with the ill-fated characters. Rather, they reinforce the fact that these poor victims of bloody fashion are part of something bigger and more profound than they could ever imagine. They’re part of film and of life itself, even though that life can be taken away from them in just an instant. HE
total catastrophe for labor rights. The pressure to perform, and the costs when you fail, are diverted to workers. Booming Silicon Valley-styled com panies hold no responsibility at all for pension funds, health-insurance, welfare or well-being. It’s a digitally paved road to capitalist hell. While these companies like to talk about ‘dis rupting the market’, what they really disrupt are the core values holding human lives together. Ricky used to be a caring father for Seb (Rhys Stone) and Lisa Jane (Katie Proctor), as well as a
loving husband to his wife Abbie (Debbie Hon eywood). But the stress of his delivery job rips his family life to shreds, and despite Ricky's hard work the bills keep piling up. In clean, master fully composed shots, Loach dissects this trou bling development, where labor seems to drive into a brick wall of human suffering. The film offers a serious indictment, but one that rings true because of Loach’s deeply humanist and intensely involved style of filmmaking which is as timeless as ever. HE
In Fabric (Peter Strickland, UK, 2018). Twisted Apricot. 12-7 22:00 Moscow Cinema Blue Hall. While his films vary wildly in style, color and story, every film by Peter Strickland is somehow about cinema itself. His debut feature Berberian Sound Studio (2012), in which a British sound engineer works on the sound design for an Italian horror film, emphatically makes a case for this comparison. The metaphor is more buried in lesbian S&M drama The Duke of Burgundy (2014), a film all about looking, gazing and framing. Strickland’s latest film In
Solidarity Against Smartphones Sorry We Missed You (Ken Loach, UK/ France/Belgium, 2019). Yerevan Premieres. 12-7 22:30 Moscow Cinema Red Hall. Smartphones and delivery apps might not seem like a natural subject for the 83-year-old direc tor of anti-establishment classics like Kes (1969), Riff-Raff (1991) and The Wind That Shakes the Barley (2006). But Sorry We Missed You is a highlight in Ken Loach’s impressive and consis tent body of work. Maybe it’s the element of surprise, as the sto ry brings Loach’s signature style to new terrain. With documentary-like cinematography, nonprofessional actors and a thoroughly researched screenplay, he approaches the stressful world of package deliveries and push notifications. Loach takes aim at the so-called gig economy by show ing the hardships faced by family man Ricky Turner (a harrowing role for Kris Hitchen). As it turns out, this economic system of freelance jobs, usually orchestrated through smartphone apps and websites like Amazon, UPS or Yandex, is a
Reality Check Siren’s Call (Ramin Matin, Turkey, 2017). Regional Competition. 12-7 12:00 Moscow Cinema Red Hall.
Tahsin is stuck. Stuck in his job as an architect with his father-in-law’s building company, stuck in a marriage with a woman he can’t face anymore, stuck in traffic on the clogged-up highways cut ting through overcrowded Istanbul. When he meets Siran, an old acquaintance who has started a new life in an alternative commune in the south, he can hardly believe his luck: the gorgeous woman invites him to join her to see whether he would like it there. Does this read like an escapist fantasy too good to be true? Well, it is. Tahsin can just about mus ter the courage to resign from his job, but try ing to get to the airport without the luxury of his company car, he soon finds out what Istanbul is like for the people outside of his upper middle class bubble. Moreover, he will have to face the reality he himself has helped create, as fate brings him right to the neighborhood whose inhabitants will be evicted because of his building project. Sharp editing and an eclectic soundtrack punc tuate the satirical humor in Siren’s Call. While the film offers some social commentary on big city de velopment mania, the most burning question is not whether Tahsin will make it to his flight, but wheth er he will finally learn what a jerk he really is. SK
Memories of a Livelier Past The Molokans (Saglara Tyurbeeva, Russia, Azerbaijan 2018). Regional Panorama. 12-7 10:00 Moscow Cinema Red Hall. In the hills of Azerbaijan a few pockets of Chris tian culture remain, small communities of mostly elderly people who have passed down their cel ebrations, traditional dress and recipes for genera tions. Their ancestors belonged to a Christian sect banned by the Russian Orthodox Church and sent away to Transcaucasia almost two centuries ago. Initiated by Dmitry Frolov, a history student from Moscow, a three-person film crew led by
director Saglara Tyurbeeva set out to find the traces of this minority culture now on the brink of disappearing, as most of the younger genera tions have left these rural areas. The size of the graveyard near the village and the memories and myths told by the elders recall a livelier past, while the soundtrack – a mixture of ambient sound and subtle electronics – gives a timeless feel to this affectionate document. SK
An Exceptional Woman
mentary footage with animation to give an allencompassing picture of her life. The Stateless Diplomat features rare footage of Apcar herself, as well interviews with Armenian and interna tional experts on the Armenian Genocide of 1915 and the First Republic of Armenia (1918-1920). The film was initiated by Apcar’s great grand daughter Mimi Malayan, a landscape designer living in San Francisco, and created together with filmmaker Arthur Murdayan. Apcar’s grand daughter Lucile also shares her memories of her grandmother, while other details of the late dip lomat’s activities are conveyed through the sto ries told by descendants of refugees who Apcar helped in their time of need. As a historian says in the film: “What we know about Diana is only the tip of the iceberg. Her con tribution to the Armenian people is not fully recog nized and valued yet.” This documentary is a huge step in filling that gap, fostering a new apprecia tion for the work of this exceptional figure. AB
The Stateless Diplomat (Mimi Malayan & Arthur Muradyan, USA, 2019). Full-Length Films Competition. 12-7 12:30 Moscow Cinema Blue Hall. “Mentally and spiritually I dived into the deepest, bitterest depths of this most grievous question of my unfortunate race, groaning and bleeding un der the yoke of the world’s cruelest and fiercest op pressors.” This citation kicks off The Stateless Diplomat about Diana Agabeg Apcar (1859-1937), one of the most significant women in Armenian history. This writer-columnist, philanthropist and public figure lived in Japan and wrote mostly in English. This unique portrait of one of the world’s first female diplomats combines docu
Unfiltered Life Present. Perfect. (Shengze Zhu, USA/Hong Kong, 2019). Yerevan Premieres. 12-7 20:00 Cinema Star.
Shengze Zhu deservedly won the Tiger Award at this year’s International Film Festival Rotterdam for this daring, not-quite-found-footage film about life in contemporary China. Zhu captured thousands of hours of online streamed video footage, broadcast to the global network by or dinary Chinese citizens. Out of her careful rearrangement emerges an extraordinary portrait of loneliness and the need for digital connectivity. Live streaming is an entirely different activity in China than vlogging or video hosting is in the West. It’s immensely popular (with over 425 million users in China alone), and not just with the general audience. The Chinese government closely monitors popular live streaming sites and regularly disrupts or shuts down these services, through which thousands of online personali ties – or “anchors” – try to make a living. Present. Perfect. doesn’t focus on the online celebrities; they’re in a league of their own. Zhu shows footage from more unknown, nonprofessional anchors. Scattered across the mas sive country, they can find connections through their online presence that would otherwise be unavailable. Streaming is an attempt to trans form their banal environment into an interac tive, digital spectacle. This gives fascinating new perspectives on everyday life in China. One con struction worker streams from the awe-inspiring heights of his crane; another demonstrates his breakdancing and yoga chops during his lunch break. Zhu compiles all these different perspectives and images into a thoughtful montage, neatly divided into easily digestible chapters. She’s also converted all the material to black-and-white, giving a certain uniformity to these disparate places and faces. Zhu beautifully captures life as it is right now, only filtered through a webcam and apps that demand that everything is a little bit more perfect on the other side. HE
Memory Salvagers Absence (Fatemeh Zolfaghari, Iran, 2019). Regional Panorama. 12-7 14:30 Moscow Cinema Blue Hall. Azita and her fiancée try to recover their belong ings from a dilapidated building: a bottle of a fragrance called Sacrifice; a frog-shaped laun dry hamper; a photo camera and a wedding Quran. “I could buy everything again”, Azita ex plains as she looks for the items scattered in the rubbish. “But I want the old ones.” Fatemeh Zolfaghari’s Absence is an endearing documentary about the survivors of a devastating earthquake in Sarpol-e-Zahab, a Kurdish town in Iran. The earthquake killed hundreds of people and left thousands more injured, homeless and bereft. Azita’s family lost their home too, but it feels like they’ve lost much more. They’re drawn to the debris of what was once their residence to recover lost dreams and buried memories. Zolfaghari made her film in the immediate af termath of the earthquake. Her haunting shots show the true scale of this terrible event: Sarpole-Zahab has turned into a ghost town. Although it’s mostly abandoned, salvagers like Azita do brave the dangerous constructions, which might collapse at any moment. The beauty of Absence is that in the process of searching for their old dreams, Azita and her family also manage to find new ones. Their past may be buried, but their future is still ahead of them. HE
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6
NEWS 7
Outsider’s Eye
While the life of an indigenous girl in Mexico might seem like a far cry from that of a 48-yearold male director from Spain, Xavi Sala feels intimately connected to the story of his debut feature Guie’dani’s Navel. Born in Catalonia, an autonomous community within Spain, Sala was very familiar with the processes that exclude mi norities. “My film is about problems of identity, and I lived through the same things. It’s sort of
Photo by Asatur Yesayants
When her mother gets a job as a housemaid, young Guie’dani is dragged along from their countryside home in the indigenous Zapotec community to an upper-class house in Mexico-City. Director Xavi Sala says his protagonist is very close to him: “The film is sort of an autobiography.”
an autobiography: the film is about my experi ence as a Catalan, but it’s told through the ex perience of the people there.” Guie’dani is forced to move because for her mom, the city is the only place to make a liv ing. The girl would much rather have staid back home with her grandmother. While she makes a new friend in rebellious Claudia, another maid’s daughter, her new boss’s son ridicules her for
‘Sometimes it’s enough to sit and listen’ Reza Mirkarimi took the stage at yesterday’s Rendezvous in AGBU. The Iranian director is a member of this year’s jury. While he was educated in graphic arts, he started making films in 1998. Castle of Dreams, his latest production, recently won the best feature film prize at the Shanghai film festival. With no formal film education, Mirkarimi said he developed his own method by analyz ing films. “Over the years I’ve made different films: shorts, documentaries, TV series, and for twenty years, fiction. Fortunately, the awards I have received at festivals have helped me con tinue on this road.” Asked for his inspirations, he mentioned Stanley Kubrick and Akira Ku rosawa, but his strongest influence was Abbas Kiarostami, the Iranian master filmmaker who passed away three years ago. “Great direc
Charting the limits Short films are all about dramatic concentration, and the Aristotelian unities of action, time and place are among the oldest tricks in the book to achieve that. Some prime examples can be found in the Regional Competition short films screening today, while others deal with limitations in different ways. No place is more claustrophobic than the emer gency room on a submarine. This is where five crew members end up in Give Me a Lighter. In addition to nail-biting tension, this accomplished fiction short brings up the philosophical question how to prepare for the inevitability of death. Illus trating the clear distinction between tragedy and (black) comedy, The Ashes strikes a different note, allowing for a surprise escape from mortality: the supposedly dead body to be burnt by a hitman couple disappears from the trunk of their car. Adding to a modest sub-genre of films shot en tirely in cars, like Abbas Kiarostami’s Ten (2002) and Jim Jarmusch’s Night on Earth (1991), Driving Lessons draws on the fact that Iranian women aren't allowed to be alone with male driving instructors. With her meddling older husband in the back seat, Bahareh’s driving lessons are also disturbed by the marital problems of her young driving instructor, who refuses his wife an exit visa to travel to her ailing father. Shot from a single camera position, the events in the cramped car perfectly depict the constricted position of women in Iran.
The entire story of black-and-white drama The Trial restricts itself to a building site, where a group of workers talk about economic hard ship as their foreman catches a boy who has broken into the site to retrieve his football. Af ter several instances of salary theft over the past few months, a mob mentality starts to develop. Finding oneself in an economic cul-de-sac does not favor clearheaded decision-making, a fact that also underlies Slaughter. In this the sober drama, a poor farmer sells his only cow as he and his wife expect another child, but is left in an even more desperate situation by the deal. A lack of resources plays out in a different way in documentary Light, Shadow, Darkness about the choir of the Armenian Association of the Blinds which allows visually impaired musicians to sing on a professional level. Founded in 1976, the choir’s funding started falling with the col lapse of the Soviet Union; its future remains un certain. And what about cinema? No Budget Film introduces itself as a protest against the lack of support for filmmaking in Georgia. By way of a reality check to policy makers, Nina Katiashvili set out to show what kind of film could actually be made with no budget. The result is a deliber ately terrible rendering of a simple fiction story, with captions highlighting the various fields of expertise – such as lighting, art direction, steadi cam – that the filmmakers could not afford dur ing its making. It’s a witty reminder that every art needs space to flourish. SK All films in the Regional Short Film Competition screen in Moscow Cinema’s Small Hall 1; see page 2 for screening details.
speaking a different language – or a “dialect”, as the ignorant boy calls it. Sala emigrated to Mexico six years ago, look ing for an energy he felt lacking in Europe. His outsider’s eye more sharply discerned issues of class and race withing his adopted country’s so ciety. “Most Mexicans don’t see it, and also they don’t see that they don’t see. That’s the same for everyone there – the white people as well as the indigenous people.” These sensibilities make for an intimate por trait of the prejudices behind seemingly innocu ous actions, and the condescension contained within words and gestures that are meant to be kind. “The main subject of the film is finding your identity again. Because you can lose your identity; I lost my identity when I was a child, and I’m very upset about that. Although they have very different subjects, all my films are about that trauma.” JBH
Guie’dani’s Navel (Xavi Sala, Mexico, 2018). Full-Length Films Competition. 12-7 17:00 Kinopark.
tors like Kiarostami are the people who think already in the language of cinema from the beginning.” Mirkarimi praised simple stories and pointed to the history of Iranian cinema, strongly linked to films that show everyday life without much dramatization. “I want to learn from the environ ment”, he explained. “Sometimes it’s enough to sit and listen. Very good directors are very shy, but they look and listen very well.” Mirkarimi is also the director of Fajr Inter national Film Festival. He explained how he combines the tasks of festival organizer and filmmaker, saying that it has both advantages and disadvantages. Encountering so many films through the festival allows him to gain a deeper knowledge. “It’s like reading books. But it also impedes my creative work to a certain extent. Fortunately, last year, I was able to make my ninth film.” Asked about censorship in Iran, Mirkarimi quoted Kiarostami, who once said: “Censorship is a bad thing and it exists in Iran, but on the other hand opportunities to make films there are bigger than in other countries.” Mirkarimi then pointed to another form of censorship as well: “Big companies want to share their films but smaller films don’t make it to the screen. I believe that this is also censorship. Independent production has a very tough time expressing their ideas in film.” PGC
Meet Nicolas Wadimoff In today’s Rendezvous, Swiss director and pro ducer Nicolas Wadimoff will discuss his films and career. Wadimoff, who is at the festival as a jury member, is known for his socially con scious feature films and documentaries, taking on subjects such as illegal immigration and growing up in a war zone. The talk is mod erated by Lucia Kagramanyan of the Austrian Academy of Fine Arts. All Rendezvous sessions are in English or have English translation. 15:00 AGBU (2/2 Melik-Adamyan)
Summer in the City The Golden Apricot film festival is partici pating in the exhibition City of Tomorrow with three programs of short films on ar chitecture. The exhibition, organized by the Goethe Institute, opened in Yerevan yester day and will travel on to Minsk, Moscow, Kiev, Novosibirsk and Tbilisi later in 2019 and 2020. It is focused on the life and af terlife of Soviet cities and their architecture. Today’s program includes the films Epoch in the History of One Building by Armenian architect Davit Stepanyan and NER Group by Russian director Alexandra Goutnova. 16:00 National Museum-Institute of Architecture (3 Vazgen Sargsyan Str.)
Looking Sharp on the Dance Floor Two for the price of one at tonight Yere van Premiere of Sabre Dance by Russian director Yusup Razykov, as this biopic of composer Aram Khachaturian is part of not one but two program sections – the Preta-Portrait program of seven biographical films, and the CIS Program of ten films hail ing from one of the member countries of the Commonwealth of Independent States. 20:30 Moscow Cinema Red Hall
Into the Night End your festival day in style and dance the night away at the After Party (22:00 Café 2nd Floor, 3/1 Abovyan Str.) or join the filmmakers and festival guests at the nightly Midnight Wrap-Up (00:00 The Club, 40 Tu manyan Str.).
First winners Although there are several more GAIFF Pro activities today and tomorrow, the festival’s industry strand already held its closing ceremony last night, announcing the winners of its two project markets. Turkish director Zeynep Dadak was selected as the winner of the C2C Work-in-Progress Market for her project Invisible to the Eye. The award, a chance to create a DCP for the project, is provided by the German postproduction experts at Optical Art. Zeynep honored the title of her work, since she was unable to attend the award ceremony. The Danny Lerner Award, given to the most promising pitch in the the C2C Feature Film Project Market, went to Anna Sarukhanova (pictured) for Artificial Sky. As part of the award, Sarukhanova can use the services of the Nu Boyana Film Studios in Bulgaria to the amount of €50,000 and also gets a €5,000 cash prize to pay her crew. But the award comes with a challenge: the film should be completed within the next two years.
Artificial Sky will be Sarukhanova’s first feature film and is inspired by the Julio Cortázar story Instructions for John Howell, about the borders between reality, game and illusions. “It has been very interesting to listen to the experts’ opinions and to see their interest in our themes”, Sarukhanova said. “Something seems to be in the air.” The winner of the Cinethink Armenian Project Pitching Award given by the Prime Minister, will be announced during the festival’s Closing Ceremony tomorrow. JBH/SK
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
GOVERNMENT SUPPORT
GENERAL PARTNERS
INTERNATIONAL PARTNERS
PARTNER HOTELS
PARTNERS
GASTRONOMY PARTNERS
INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS
PAYMENT PARTNER
LOGO AND DESIGN BY