úð²Âºð DAY 4, WEDNESDAY, JULY 10, 2019
THE LIGHT OF DAY BY THE GRACE |6 OF GOD
Ի ԼՈՒՅՍ ԲԵՐԵԼ «ԱՍՏԾՈՒ ՈՂՈՐՄՈՒԹՅԱՄԲ»
«ԲՆՈՒԹՅՈՒՆՆ ԷՐ ԻՄ ՌԵԺԻՍՈՐԸ»
|3
|4
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ԷԼԻԶԱԲԵԹ ԿԱՐԼՍԵՆ |5
ՇՆՉԱՀԵՂՁ ԱՆՈՂ ՑՆՑՈՒՄ
|4
INTERVIEW: ELIZABETH KARLSEN
SUFFOCATED BY TRAUMA
|6
'NATURE DIRECTED ME IN THIS ROLE'
|7
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 10 JULY | 2019
2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Լողլողը /ռեժ.` Կանտեմիր Բալագով Beanpole / dir. Kantemir Balagov 13:00 Կապվածություն /ռեժ.՝ Բուրաք Չևիք Belonging /dir. Burak Cevik
14:30
18:30
10.07 Rus, 130’ FC Tur-Can-Fra, 73’ FC
Զրույցներ և քննարկումներ կինոյում ու հեռուստատեսությունում գենդերային հավասարության թեմայով Talks & Panel Discussions on Gender Equality in Film & Television Պապ Ֆրանցիսկոս. խոսքի տեր մարդը /ռեժ.՝ Վիմ Վենդերս Pope Francis: A Man of His Word / dir. Wim Wenders
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian
English/Armenian
Che-Vat-ItaDeu-Fra, 96’ GP
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Վերադարձ/ռեժ.՝ Շահրիար Փուրսեյեդյան Return/dir. Shahriar Pourseyedian Լույս, ստվեր, խավար/ռեժ.՝ Հակոբ Մանուկյան Light, Shadow, Dark/dir. Hakob Manukyan 12:00 Իմ նոր տարին / ռեժ.՝ Արուսյակ Սիմոնյան My New Year /dir. Arusyak Simonyan Երկնագույն վաղը/ռեժ.՝ Նուման Այազ Blue Tomorrow/dir. Numan Ayaz Վարորդական դասեր/ռեժ.՝ Մարզիե Ռիահի Driving Lessons/dir. Marziyeh Riahi 17:00 Հորիզոն/ռեժ.՝ Թինաթին Քաջրիշվիլի Horizonti /dir. Tinatin Kajrishvili
20:30 Այկա / ռեժ.՝ Սերգեյ Դվորցևոյ Ayka / dir. Sergey Dvortsevoy
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00 Սիրելին /ռեժ.՝ Յասեր Թալեբի Beloved /dir. Yaser Talebi Բացակայություն /ռեժ.՝ Ֆաթեմե Զոլֆաղարի Absence /dir. Fatemeh Zolfaghari 12:30 Մեծ սպասելիքներ / ռեժ.՝ Սոնա Սիմոնյան Great Expectations / dir. Sona Simonyan 14:00 Վերջին ելքը / ռեժ.՝ Ռամին Մաթին Siren’s Call / dir. Ramin Matin 16:00 Աշտարակ. պայծառ օր/ռեժ.՝ Յագոդա Շելց Tower: A Bright Day/dir. Jagoda Szelc
18:30
Մեր ժամանակը/ռեժ.՝ Կառլոս Ռեյգադաս Our Time/dir. Carlos Reygadas
Rus-Deu-Pol- Lang.: Russian/Kirghiz Kaz-Chn-Fra, Subt.: English/Armenian 110’ CIS 18+
Irn, 66’ RP Irn, 47’ RP
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Fra-ArmGeo, 60’ RP
Lang.: Armenian Subt.: English
Tur, 93’ FC Pol |Cze, 106’ FP
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Subt.: English/Armenian
Mex-FraDeu-DnkSwe, 173’ R 18+
22:00 Աստծու ողորմությամբ/ռեժ.՝ Fra-Bel, 137’ Ֆրանսուա Օզոն FP 18+ By The Grace of God/dir. Francois Ozon
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Arm, 27’ RSC
Lang.: Armenian Subt.: English
Arm, 27’ RSC
Lang.: Armenian Subt.: English
Tur, 15’ RSC Irn, 13’ RSC
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Geo-Swe, 105’ RP
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Անբյուջե ֆիլմ/ռեժ.՝ Նինա Խաթիաշվիլի No Budget Film/dir. Nina Khatiashvili Երկնագույն վաղը/ռեժ.՝ Նուման Այազ Blue Tomorrow/dir. Numan Ayaz Բայինա/ռեժ.՝ Լիլիթ Պետրոսյան Baina/dir. Lilit Petrosyan Վիշապը/ռեժ.՝ Անաստասիա Սլովինսկայա The Dragon /dir. Anastasia Slovinskaya Վերադարձ/ռեժ.՝ Շահրիար Փուրսեյեդյան Return/dir. Shahriar Pourseyedian
Geo, 7’ RSC
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Tur, 15’ RSC Arm, 19’ RSC Geo, 4’ RSC
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Irn, 22’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Վերք/ռեժ.՝ Արթուր Սուքիասյան Wound/dir. Arthur Sukiasyan
Arm, 25’ RSC
Lang.: Armenian Subt.: English
Chn, 110’ FC
Lang.: Chinese Subt.: English/Armenian
UK, 108’ FC
Lang.: English Subt.: English/Armenian
Esp-Mar-FraRou-Qat, 96’ CWC Arg-Bra-Fra, 103’ CWC 18+
Lang.: Arabic Subt.: English/Armenian
Pol, 60’ YP
Lang.: Polish/Armenian Subt.: English/Armenian
Arm, 22’ TA 18+
Lang.: Armenian Subt.: English
Kaz-Pol-Nor, 108’ CIS
Lang.: Kazakh/Russian Subt.: English/Armenian
Lang.: Italian/Spanish/ German/English Subt.: English/Armenian
19:00
21:00
Irn, 22’ RSC
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
Lang.: French Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Ձմռան վրա ձմեռ/ ռեժ.՝ Ծյան Սին Winter After Winter/ dir. Jian XING 20:30 Ռեյ և Լիզ/ռեժ.՝ Ռիչարդ Բիլինգհեմ Ray and Liz/dir. Richard Billingham ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Պատկառուկներ /ռեժ.՝ Օլիվեր Լաշե Mimosas/dir. Oliver Laxe 19:00
Պաուլինա /ռեժ.՝ Սանտյագո Միտրե Paulina/dir. Santiago Mitre
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 18:00 Պատերազմի և երազների երկիրը / ռեժ.՝ Յադվիգա Նովակովսկա A Country of War and Dreams /dir. Jadwiga Nowakowska «Սերիալական» մարդասպան / ռեժ.՝ Մարտին Պողոսյան-Եփրեմյան Serial Killer/dir. Martin Poghosyan-Yefremyan 20:00 Գետը/ռեժ.՝ Էմիր Բայգազին The River/dir. Emir Baigazin
Lang.: Spanish/Guarani Subt.: English/Armenian
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ՝ Սոնա Կարապողոսյան, Պաբլո Գարսիա Կոնդե
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý
Editors: Joost Broeren-Huitenga &
Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում
García Conde
Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Sona Karapoghosyan, Pablo
Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան
Artur Vardikyan
Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 10 JULY | DAY 4
Èàôðºð ºì вðò²¼ðàôÚòܺð 3
«Բնությունն էր իմ ռեժիսորը» 10 տարվա մեջ Սամալ Եսլյամովան նկարահանվել է ռեժիսոր Սերգեյ Դվորցևոյի երկու ֆիլմում, և երկու ֆիլմն էլ մեծ հաջողություն են ունեցել: Անցած տարի Կաննի կինոփառատոնում Եսլյամովան մրցանակ ստացավ «Լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում «Այկա» ֆիլմում համանուն հերոսուհու կերպարի ցնցող մարմնավորման համար: «Այկա»-ում ղազախ Եսլյամովան խաղում է մի երիտասարդ ղրղըզուհու դեր, որ ծու ղակի մեջ է հայտնվել՝ ապօրինի ապրե լով Մոսկվայում, խրվելով պարտքերի մեջ, նորածին երեխայի խնամքի բեռն ուսե րին: Ֆիլմի տպավորիչ ներածական տե սարանում երիտասարդ կինը փախչում է ծննդատնից երեխային լույս աշխարհ բերե լուց անմիջապես հետո և վերադառնում աշ խատավայր՝ ընդհատակյա թռչնաբուծա րան: Երեխային լքելուց հետո Այկան առե րեսվում է ձմեռային Մոսկվայի դաժան կլի մային: Ֆիլմի հերոսուհու փորձությունների մի ջոցով Դվորցևոյն ուսում ն ասիրում է մայրե րի և երեխաների, հարստության և աղքա տության, գաղթականների և այլատյացնե րի փոխհարաբերությունները: Եսլյամովայի
փայլուն դերակատարման շնորհիվ «Այ կա»-ն շոշափում է նաև մարդկանց և բնու թյան խստապահանջ փոխհարաբերություն ների հարցը: Ֆիլմի նկարահանում ն երի ժա մանակ Եսլյամովան նույնպես ստիպված է եղել բազմաթիվ դժվարություններ հաղթա հարել: Ֆիլմը ժամանակագրորեն է նկար վել, ինչը երկարատև նկարահանում ն եր էր ենթադրում ուժեղ ձյունահողմերի պայման ներում: Սակայն դերասանուհին երբեք չի զղջացել, որ համաձայնել է նկարահանվել այս ֆիլմում, որի աշխատանքներն ավելի քան 7 տարի են տևել: «Մեր կարևորագույն ցանկությունն էր լավ ֆիլմ ստեղծել,- ասում է նա,- ոչ թե ուղղակի լավ ֆիլմ, այլ շատ լավ ֆիլմ: Այնպես որ նույնիսկ երբ ուժասպառ էի լինում և շատ հաճախ իսկապես հոգնած էի, ես երբեք չէի դադարում աշխատելուց»:
Եսլյամովան ինքը երեխա չունի, և իր իսկ խոստովանությամբ այս դերին նախապատ րաստվելը նրա համար իսկապես դժվար էր: «Բայց ես գիտեի, որ Սերգեյն ինձ կօգնի: Մենք առաջին անգամ համագործակցել ենք «Տյուլպան» ֆիլմում: Այն ժամանակ ես հասկացա, որ Սերգեյը խենթ է՝ լավ իմաս տով: Նա տարված է խոր գնացող ֆիլմեր ստեղծելու ցանկությամբ: Երբ նա ինձ հետ խոսեց «Այկա» ֆիլմի մասին, ես գիտեի, որ կարող եմ վստահել նրան: Նրան հաջողվել է ինձնից ստանալ այն առավելագույնը, ին չին ունակ եմ»: Սակայն Եսլյամովան համարում է, որ իր փայլուն կատարման համար հիմ ն ականում պարտական է նկարահանում ն երի հանգա մանքներին: «Այս դերում բնությունն էր իմ ռեժիսորը,- ասում է նա:- Շրջակա աշխար հի և մարդկանց միջև ֆիզիկական հարա բերություններ կան: Քամի ն, ձյունը և փո թորիկը ավելի մեծ են, քան դու, և նրանք էլ են քեզ ուղղություն ցույց տալիս: Իհար կե ձյունը չի կարող խաղալ, բայց երբ ձյուն է տեղում, ե՛ս եմ իմ դերն այլ կերպ կատա րում: Փոխվում են շարժում ն երդ, մտքերդ, զգացողություններդ, ու ինձ պետք էր այդ ամե նը, որպեսզի ես կարողանայի զգալ Այ կայի ներաշխարհն ու ճիշտ ներկայացնել այն»: ՀԷ «Այկա» (Սերգեյ Դվորցևոյ, Ռուսաստան/ Գերմանիա/Լեհաստան/Ղազախստան/ Չինաստան, 2018), ԱՊՀ երկրների ծրագիր, 10.07՝ 21:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ
Կյանքի դժվարությունները Մարդկության պատմությունը կյանք է՝ փոփոխություններով, ողբերգությամբ և աղետներով լի: Եվ կարևոր չէ՝ դա ներկայացվում է պատմական իրադարձությունների լույսի ներքո, թե անձնական պատմությունների միջոցով: Կարճամետրաժ ֆիլմերի տարածաշրջանային մրցույթում ներառված ֆիլմերից շատերի կենտրոնում կյանքի դժվարություններին բախված մարդիկ են: Մրցույթում տեղ գտած կերպարներից որևէ մեկը չի կարող իր լավատեսությամբ, իմաս տությամբ և առատաձեռնությամբ մրցել «Բայինա» ֆիլմի հերոսուհու հետ: Հայկա կան սարերի չքնաղ ֆոնին մոնղոլուհի այ րին հրավիրում է տեսնելու իր կյանքը, որը նա կա ռու ցել է իր երե խա նե րի հետ հայ ամուսնու մահից հետո: Յուրուք ցեղի հա մար արտագաղթն ապրելակերպ է դարձել. թեման ընկած է «Գաղթ ամբողջ կյանքում» ֆիլմի հիմքում: Ամեն տարի նրանք իրենց այծերի ու շների հետ մի քանի հարյուր քա ռակուսի կիլոմետր են հատում Անատոլի այում` մինչև աշուն տարածքով մի ամբող ջական պտույտ գործելով: Վերջերս իրա կանացված հարցազրույցները տարիներ առաջ նկարահանված կադրերի հետ հա մադրելով՝ ֆիլմը ցուցադրում է այն փոփո խությունները, որոնք տեղի են ունեցել ըն դամե նը կես սերունդ անց. ուղտերը փո խարինվել են տրակտորներով, իսկ ճա նապարհին հանդիպող բնապատկերները վերածվել են դաշտերի ու պտղատու այգի ների: Պարզ չէ՝ արդյոք այս քոչվոր կյանքով կապրի նաև ապագա սերունդը: Սակայն ավագ սերունդը, որը շատ լավ գիտի սա րերում ապրելու դժվարությունները, առանց կարոտի է դրանք հիշում: Արտագաղթը, որն ավելի շուտ անհրա ժեշտություն է և ոչ ընտրություն, մեկ այլ տե սանկյունից է դիտարկվում «Երկնագույն վաղը» ֆիլմում, որտեղ ծովի մակարդա կի բարձրացումը ստիպում է մի տղամար դու լքել իր փոքրիկ կատարյալ կղզին: Մի նիմալիստական ոճով և սյուրռեալիստական երանգներով անիմացիոն կարճամետրաժն ուրվագծում է կլիմայական փոփոխություն ների ծանր հետևանքները: Աղետի երկա րաժամ կ ետ հետևանքները պատկերված են «Վերք» ֆիլմում, որտեղ գեղեցիկ օպերատո րությամբ և խաղաղ ռիթմով արտացոլված
Կրկնակի հանդիպում ՀԲԸՄ-ում այսօր հանդիսատեսը միան գամից 2 ռեժիսոր կտեսնի: Մեքսիկացի հեղինակ Կառլոս Ռեյգադասը բեմը կկի սի ռեժիսոր Արթուր Արիստակիսյանի հետ, իսկ զրույցը կվարի կինոպատմա բան Ջեյմս Ստեֆենը: Ռեյգադասի վեր ջին՝ «Մեր ժամանակը» ֆիլմի երևանյան պրեմիերան կլինի այսօր՝ 18:30-ին: 15:00՝ ՀԲԸՄ (Մելիք-Ադամյան 2/2)
Կանանց մասին #MeToo շարժման արդյունքում կանանց դիրքը մեդիա ոլորտում բազում քննար կում ն երի առարկա է դարձել: «Ոսկե ծի րանը» թեման Երևան է բերում բազմա ժամ միջոցառման շրջանակում: Բա նախոսների շարքերում կլինեն Հելե նե Գրանք վիս տը՝ Women in Film and Television International-ի նախագահը, և ռեժի սոր Թոմ Դոնըհուն, որի «Սա փո խում է ամեն ինչ» վավերագրության երևանյան պրեմիերան կլինի վաղը: Մուտքն անվճար է: Լեզուն՝ անգլերեն, հայերեն թարգմանությամբ: 14:30-18:00՝ Մոսկ վա կ/թ Կա պույտ դահլիճ
Գերմանական ֆիլմեր 5 ֆիլմից բաղկացած «Ստեղծվել է Գեր մանիայում» ծրագիրը կբացվի այսօր Վիմ Վենդերսի «Պապ Ֆրանցիսկոս. իր խոս քի տեր մարդը» վավերագրությամբ, որը ներկայիս Հռոմի պապի դիմանկարն է: 18:30` Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ
Բաց երկնքի տակ Աստղազարդ գիշերը հիասքանչ ֆոնային հակադրություն կլինի այս գիշեր Յուրի Բիկովի «Գործարանը» ֆիլմի բացօթյա ցուցադրության ժամանակ, որի գործո ղությունների մեծ մասը տեղի են ունենում մետաղական արհեստանոցի ժանգոտ և ճնշող պատերի ներքո, որտեղ աշխա տողները կտրուկ քայլերի եմ դիմում, երբ ղեկավարը որոշում է փակել գործարանը: 21:30՝ Մոսկվա կ/թ Ամառային դահլիճ
Գիշերվա կողմ «Գաղթ ամբողջ կյանքում»
«Վատ մարդիկ»
է Գյումրու պատկերը ավերիչ երկրաշար ժից 30 տարի անց: Իմպրեսիոնիստական պատկերներին հաջորդում են զրույցներ այն մարդկանց հետ, որոնք այդպես էլ լիարժե քորեն չվերականգնվեցին իրենց տների և սիրելիների կորստից հետո: «Իմ նոր տա րին» ֆիլմը նույնպես պատմում է նշյալ աղե տի մասին այրիացած հոր պատմության մի ջոցով, որ պայքարում է վշտի դեմ, մինչ երե խաների խաղերում արտացոլվում են վեր ջիններիս ապրած ցնցում ն երը: Բոլորովին տարբեր, սակայն ոչ պակաս ողբերգական էր Խորհրդային Միության փլուզմանը հաջորդող քաղաքացիական պատերազմը Վրաստանում, որին անդրա դարձ է կա տար վում «Վատ մար դի կ» ֆիլ մում: Զինված խմբի անդամ ն երից մեկի աչ քերով ներկայացվում է Թբիլիսիի քաղաքա ցիական կյանքի տապալումը տղամարդ կանց հակամարտող խմբերի միջև հանուն իշխանության տարվող պայքարի հետևան քով: «Վերադարձ» իրանական կարճամետ րաժ ֆիլմում (չշփոթել համանուն թուրքա կան կարճամետրաժի հետ, որը նույնպես մասնակցում է մրցույթին) նույնպես ներկա
յացված են առնականության մութ կողմե րը: «Վերադարձը» վիպերգական մոտեցում է ցուցաբերում մեղքի նկատմամբ՝ ի տար բերություն «Ռետին» կարճամետրաժի, որն ավելի խորն է ուսում ն ասիրում այդ զգացու մը. ֆիլմը դանդաղ ներթափանցում է հոր մտքերի մեջ, որն անզգուշությամբ դար ձել է որդու դասընկերոջ մահվան պատճա ռը: Հոր ճնշված վարքագիծը մատնում է իր՝ պատմության կենտրոնում լինելու նկատ մամբ դիմադրությունը: Սակայն նույնիսկ հաջողությունը կարող է մարտահրավեր լինել, ինչպես ցուցադրվում է «կողմ ն ակի տեսախցիկով» նկարահան ված «Դեկտեմբեր» ֆիլմում: Խցիկը հետևում է 2018 թվականի դեկտեմբերի ընտրու թյուններին ընդառաջ Հայաստանի գյուղե րից մեկում «Իմ քայլը» դաշինքի քաղաքա կան գործիչների քարոզարշավին. նպա տակը ժողովրդավարական բարեփոխում ներին հետամուտ շարժման համախմբումն է, որը Թավշյա հեղափոխության գլխա վոր շարժիչ ուժն էր: Սև ու սպիտակ կադ րերն արտացոլում են ընտրողների զանա զան մտքերն ու զգացմունքները, ինչպես նաև ժողովրդավարական կրթությունը, որի անհրաժեշտությունը զգացվում է մշտապես և ամենուր: ՍՔ Կարճամետրաժ ֆիլմերի տարածաշրջանային մրցույթում ընդգրկված բոլոր ֆիլմերը ցուցադրվում են «Մոսկվա» կ/թ-ի Փոքր դահլիճում. մանրամասների համար տե՛ս էջ 2:
Գեղեցիկ ավարտիր փառատոնային օրդ՝ միանալով կինոգործիչներին և փառատոնային հյուրերին Կեսգիշերա յին ամփոփման շրջանակում: 00:00՝ «Ակումբ» (Թումանյան 40)
«Կինոյի տաճարե ցուցահանդեսը ոչ մի այն ի ցույց է հանում Սերգեյ Փարաջանո վի «Նռան գույնը» ֆիլմի չօգտագործված կադրերը, այլև հազվադեպ հնարավորու թյուն է շնորհում այցելելու այժմ չգործող «Ռոսիա» («Այրարատ») կինոթատրոնի տպավորիչ բրուտալիստական ինտերիեր ները: 10.07-12.07՝ 11:00-18:00, Ռոսիա կ/թ (Տիգրան Մեծ 16)
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 10 JULY | 2019
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Ի լույս բերել «Աստծու ողորմությամբ» (Ֆրանսուա Օզոն, Ֆրանսիա/Բելգիա, 2019), Երևանյան պրեմիերա/ Ֆրանսիական ֆիլմերի ծրագիր, 10.07՝ 22:00՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ, 12.07՝ 19:30՝ Կինոպարկ Արդեն երկու տասնամյակից ավելի ձգվող կինոկարիերայի ընթացքում ֆրանսիացի ռեժիսոր Ֆրանսուա Օզոնն անդրադար ձել է բազմաթիվ կինոժանրերի՝ չափա զանցված մելոդրամաներից մինչև արյու նը երակներում սառեցնող թրիլերներ, մյու զիքլներից մինչև պատմական դրամաներ: Սակայն նա երբեք իրականությանն այս քան մոտ չի եղել, որ քան «Աստ ծու ողոր մությամբ» ֆիլմում: Այն պատմում է քահա նա Բեռնար Պրենայի շուրջ սկանդալի մա սին. վեր ջինս մե ղադր վում է իր խնամ քի տակ գտնվող երեխաներին տասնամյակ ներ շարունակ սեռական բռնության են
Ձոն և էլեգիա «Մեծ ակնկալիքներ» (Սոնա Սիմոնյան, Ֆրանսիա/Հայաստան/Վրաստան, 2019), Տարածաշրջանային համայնապատկեր, 10.07՝ 12:30՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ Գյումրին հավերժ կունենա իր անցյալը, իսկ ի՞նչ է սպասվում ապագայում: Այս ոգեշնչող վավերագրական ֆիլմում Գյումրիում ծնված ռեժիսոր Սոնա Սիմոնյանը դիտարկում է, թե ինչպիսին է կյանքը Հայաստանի երկրորդ ամենամեծ քաղաքում, որը շուրջ 30 տարի առաջ ցնցվել է աղետալի երկրաշարժից: Ուղիղ 30 տարի անց՝ աղետի զոհերի հիշա տակի օրը, ավերված շենքերը բծերի պես դե ռևս ծածկում են քաղաքի դեմքը: Ճաքճքած մայթերը միացնում են դրանց դեռևս շահա գործվող շենքերին: Այդ փլատակների ֆի զիկական գոյությունը մշտական հիշեցում է աղետի մասին և թույլ չի տալիս, որ հիշո ղությունները խամրեն: «Աղետի գոտին դեռ կա»,- ասում է մեկը հիշատակի օրվա արա րողության ժամանակ: «Քաղաքն ինքը թույլ չի տալիս մոռանալ»,- ասում է մեկ ուրիշը: Սիմոնյանն էլ է փորձում հիշել: Տան մեծերը վերհիշում են՝ ինչպես այդ օրը ողջ մնացին: Փոքր տղայի պատկերացմամբ երկրաշար ժերը ստեղծվում են տիեզերական քամինե րի միջոցով, որոնք թափ են տալիս երկիրն ու դղրդացնում այն: Ի վեր ջո, այս նուրբ դի ման կա րը հենց այս երեխայի մասին է կամ այն մասին, թե ինչ նա կդառնա, երբ մեծանա: Արդյո՞ք նա կմնա, թե՞ կբացի թևերն ու կգտնի մի վայր, որն ավելի սերտորեն է կապված ամբողջ աշխարհին: Ներկայումս Սիմոնյանն աշ խատում է Վրաստանում և Երևանում, սա կայն դա չի նշանակում, որ նա ամբողջովին կտրվել է Գյումրիից: Դեբյուտային այս ֆիլ մի ամենատպավորիչ կողմն այն է, որ հե ռանալով քաղաքից՝ Սիմոնյանը գտել է մի նոր ձև՝ հավասարակշռելու Գյումրիի հա կասական հարաբերությունները սեփական պատմության ու ապագայի հետ: ՀԷ
Փաստն ընդդեմ հորինվածքի «Կապվածություն» (Բուրաք Չևիք, Թուրքիա/Կանադա/Ֆրանսիա, 2019), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ, 10.07՝ 13:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ, 12.07՝ 18:00՝ Սինեմա Սթար Թուրքական պոեզիային հղում ն երով հա րուստ «Կապվածություն» ֆիլմի առաջին ցուցադրությունը տեղի է ունեցել այս տար վա Բեռլինի միջազգային կինոփառատո նում: 70-րոպեանոց այս ֆիլմ-էքսպերիմե ն տը ոչ միայն պատվավոր հաղթանակ է ֆի նանսական սահմանափակում ն երի դեմ մղվող պայքարում, այլև 26-ամյա թուրք ռե ժիսոր Բուրաք Չևիքի խիզախ արձագանքն է իր ընտանիքի ամենամութ գաղտնիքին: Իրարից կատարելապես տարբեր եր կու հատվածներից բաղկացած «Կապ
թարկելու մեջ: Պրենայի, ինչպես նաև վեր ջինիս հանցագործությունները պարտա կող՝ Լիոնի արքեպիսկոպոս Ֆիլիպ Բարբա րենի գործերը դեռ դատարաններում էին, երբ փետրվարին Բեռլինի կինոփառատո նում տեղի ունեցավ Օզոնի ֆիլմի պրեմիե
Շնչահեղձ անող ցնցում «Լողլողը» (Կանտեմիր Բալագով, Ռուսաստան, 2019), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ, 10.07՝ 10:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ, 11.07՝ Կինոպարկ Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին Լե նինգրադում՝ բուժաշխատողների սուր պա կաս ունեցող հիվանդանոցում, Իյան հան պատրաստից դառնում է բուժքույր: Երիտա սարդ աղջիկը պատերազմի վետերան է, ու նրա մյուս հիմ ն ական աշխատանքն է խնա մել դեռևս ռազմաճակատում գտնվող ընկեր ներից մեկի փոքր որդուն: Իյան (համարձակ դեբյուտ դերասանուհի Վիկտորիա Միրոշ նիչենկոյի համար) դժվարանում է հարմար վել պատերազմից դուրս ծավալվող արագա հոս կյանքին, որն ավելի է վատթարանում իր ցնցում ն երի պատճառով: Իյան տառապում է հանկարծահաս նոպաներից, որոնց ժամա նակ ասես խեղդվում է: Այդ նոպաները Ռու սաստանի քաղաքացիներին բաժին հասած
վածությունը» ֆիլմը պատմում է ռեժիսո րի մորաքրոջ և նրա փեսացուի մասին, որոնք որոշում են սպանել Չևիքի տատին: Սա եղել է 2003-ին, երբ ռեժիսորը 10 տա րեկան էր: Ֆիլմի առաջին կեսը դեպքե րի սառը նկարագիրն է՝ ասես փեսացո ւի խոստովանանքը ոստիկաններին, որն ուղեկցվում է նկարագրվող վայրերի ան մարդաբնակ կադրերով: Երկրորդ հատվածը պատմում է այդ նույն պատմությունը, բայց արդեն ռեժիսորական մեկնությամբ, որտեղ պարզ չէ՝ ինչն է իրա կան, ինչը՝ մտացածին: Սկզբում այս հատ վածը նմանվում է ամենասովորական սի րային պատմության: Եվ միայն հայտնի թուրքական «Դեսթինա» երգն է զգուշաց նում, որ այս երկուսի հանդիպումը ճակա տագրական կլինի: Երիտասարդ տղան հայտնվում է ընտանեկան ատելության հոր ձանուտում և խոստանում իրականացնել նոր ընկերուհու սարսափելի խնդրանքը՝ սպանել նրա մորը...
րան: Երկու տղամարդն էլ արդեն մեղավոր են ճանաչվել: Օզոնը կենտրոնանում է ոչ թե գործի իրա վա կան կող մի վրա, այլ ցույց է տա լիս այդ ամենի հետևանքները մանկության տարինե րին բռնության ենթարկված զոհերից մի քա նիսի օրինակով: Զոհերից երեքը պատմու թյան գլխավոր հերոսներն են: Հերթականու թյամբ Օզոնը ցույց է տալիս՝ ինչպես են երեք տղամարդ պայքարում, որ լույս սփռեն Պրե նայի զարհուրելի հանցանքների վրա: Օզո նը հա վա տա րիմ է մնում իր ոճին՝ պարզ ու առանց ավելորդությունների՝ ու շադրությունը սևեռելով երեք տղամարդ ու և նրանց հարազատների ապրում ն ե րին: Նման մոտեցումը, անկասկած, մեծա պես արդարացված է: Այս կարևորագույն պատմությունը հատուկ կինեմատոգրա ֆիկ հնարքների կարիք բնավ չունի, քանզի անդրադառնում է ոչ միայն Ֆրանսիայի, այ լև ողջ աշխարհի համար արդիական թեմա յի, որը չափազանց երկար է պահվել լռու թյան քողի տակ: ՅԲՀ
պատմական բեռի բնորոշիչ մետաֆորն են դառնում «Լողլողը» ֆիլմում, որն այս տարվա Կաննի կինոփառատոնում «Հատուկ հայացք» մրցույթում արժանացել է «Լավագույն ռեժի սոր» և FIPRESCI-ի մրցանակներին: Հետպատերազմական Լենինգրադը ցայ տուն մանրամասներով կյանքի կոչելու հա մար վի զո ւալ ոգեշնչ ման աղ բյուր են եղել «Ոսկե դարաշրջանի» նկարիչները, ինչպես օրինակ՝ Ռեմբրանտը և Վերմեերը: Ճշգրիտ պատմական միջավայրը ցնցող է, իսկ խղճուկ ինտերիերները գեղեցկորեն ներկա յացվում են մոմի լույսի ներքո: Սակայն պատկերային այս ողջ գեղեց կության տակ աղքատություն, սարսափ ու ցնցում են ապրում: Բալագովը փորձում է պատկերացնել՝ ինչպիսին էր կյանքը ցնցված կին զինվորների համար, լցնել պատերազ մի պատճառով խեղված հոգեկերտվածքի մեջ բացված անդունդները: Սա մի անդուլ ու համարձակ ֆիլմ է Ռուսաստանի ամենավառ տաղանդի կողմից, որը պատերազմի հերոս ների արմատապես այլ նկարագիր է ներկա յացնում, քան այն, ինչ ռուսական իշխանու թյուններն այժմ կցանկանային տեսնել: ՀԷ
Ֆիլմը միտում ն ավոր խուսափում է սպա ռիչ բացատրություններից և հստակ պա տասխաններից: Անգամ բազում փառատո նային ցուցադրություններին հաջորդող ամե նահաճախ հնչող հարցին, թե ինչ պատահեց հանցագործ զույգին, Չևիքը լուռ պատաս խա նում է, թե իրա վունք չու նի ասե լու ավե լին, քան կա ֆիլմում. «Սա նրանց պատմու թյունն է»: Գրեթե ոչ մի անդրադարձ չկա նաև ոճրագործության մոտիվ ն երին, քանզի ոչ ոք դրանք հստակ չգիտի: Բովանդակային այս բոլոր բացերը ռեժիսորը հագեցնում է կինո արտահայտչականությամբ: Ինչպիսի՞ ազդե ցություն կարող է թողնել միևնույն պատմու թյունը, եթե նախ ցուցադրվեն սառը դատար կությամբ լցված սենյակները, և հետո նույն պատմությունը ներկայացվի դատարկությու նը մարդկային ջերմությամբ լցնող հերոսնե րով: Այս ֆիլմի երկու հատվածներում բախ վում են մերկ փաստն ու գե ղար վես տա կան իրականությունը՝ առաջարկելով խորհել, թե դրանցից որն է ավելի ճշմարտացի: ՍԿ
Լեռներում մենակ «Սիրելին» (Յասեր Թալեբի, Իրան, 2018), Տարածաշրջանային համայնապատկեր, 10.07՝ 10:00, 11.07՝ 14:00՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ Ֆի րու զե՛ ն չէ ընտ րել իր կյան քը: Բայց հի մա, երբ արդեն 82 տարեկան է, չի ուզում այն բաց թողնել: Ո՞վ կխնամի իր կովերին, եթե ամեն գարուն նրանց սար չտանի: Ամուսինը 10 տարի առաջ է մահացել, իսկ 11 զավակնե րը երբեք իրեն չեն այցելում: Հարևաններն ու ընկերներն աղերսում են նրան թոշակի անց նել և չվերադառնալ սար: «Եթե հիվանդա նաս այնտեղ, ո՞վ քեզ համար հոգ տանելու»,ասում են նրանք: Ֆիրուզեն շատ պարզ պա տաս խան ու նի. «Եթե այս տեղ մնամ, ապա հաստատ կհիվանդանամ»: Իրանցի կինովավերագրող Յասեր Թալե բիի մեծագույն ձեռքբերումը «Սիրելին» ֆիլ մում այն զու գա հեռն է, որ նա անցկաց նում է Ֆիրուզեի բացակա երեխաների և այն կո վերի միջև, հանուն որոնց նա շարունա կում է ապրել: Աղջկան գումար ուղարկելու նպատակով կովերից մեկին վաճառելը շատ մեծ կորուստ է նրա համար և ոչ միայն տնտե սական իմաստով. հրաժեշտ տալով կովին՝ Ֆիրուզեն համբուրում է նրան կոտոշների մի ջև: Ամեն օր նա լավագույն ճյուղերն է որո նում, որ կերակրի հորթերին, արածեցնում ու կթում է կովերին և նույնիսկ օրենք է խախ տում իրենց համար. անտառապահների թույ լատրածից ավելի երկար է մնում սարերում: «Սիրելին» կարեկից հարգանքի տուրք է իր գլխավոր հերոսին: Վերջինիս օրավուր կյանքի մտերմիկ մանրամասները տեսնե լու, նրա տոկունության և նվիրվածության շնորհիվ այս պատմությունը գերազանցում է մասնավոր դեպքի սահմանները: ՊԳԿ
Բնության հրաշալիքներ պատերազմի օրերին «Պատերազմի և երազանքների երկիր» (Յադվիգա Նովակովսկա, Լեհաստան, 2018), Երևանյան պրեմիերա, 10.07՝ 18:00՝ Հոկտեմբեր կ/թ (Գյումրի), 12.07՝ 16:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ Եթե չլինեին համատարած պատերազմա կան կադրերը, տպավորություն կստեղծվեր, թե այս վավերագրությունը ստեղծվել է Ար ցախի բնության հրաշալիքները գովազդելու համար: Սակայն հայ-ադրբեջանական հա կամարտությունը, որ փոթորկվում է այստեղ, այն քան թարմ է և այն քան կեն դա նի, որ մեկն առանց մյուսի հնարավոր չէ ցուցադ րել: Ընտանիք, գեղեցկություն, բերկրանք. ամեն ինչ կրում է անցյալի երջանիկ օրերի կարոտի դրոշմը. կարոտ մի բանի, որն այլևս երբեք վերապրել չի լինի: Ադրբեջանցի զինվորների կողմից ալևոր զույգի սպանությունը Թալիշում 2016-ի Ապ րիլյան պատերազմի խորհրդանիշ էր դար ձել: Վավերագրական այս ֆիլմի ամենա ծանր տեսարանում որդին՝ ֆիլմում երևա ցող պատերազմական արհավիրքների բա զում վկա նե րից մե կը, ցույց է տա լիս մեզ իրենց տան այն սենյակը, որտեղ հայտնա բերվել են ծնողների դիակները: Այն, ինչ ցուցադրվում է լեհական հեռուս տատեսության արտադրության «Պատե րազմի և երազանքների երկիր» կինոնկա րում, ամենևին նորություն չէ հայերի հա մար, սակայն, այնուամենայնիվ, որոշակի հրատապություն կա այստեղ. Հայաստանի և Ադրբեջանի շարունակական թշնամանքը, անդադար հրաձգությունը զինվորների միջև, անվերջ բանակցությունները, որոնք ոչ մի ար դյունքի չեն բերում: Շատ ընտանիքների հա մար մե ծա գույն հպար տու թյուն է, որ իրենց զավակները կպաշտպանեն սահմանը հնա րավոր հարձակումից: Ֆիլմի հերոսներից մե կը, որ վերապրել է պատերազմական առաջ նագծում լինելու իր չափաբաժինը, մի միտք է բարձրաձայնում, որը հաճախ է հանդիպում սահմանի հայկական կողմում. «Ես չեմ ատում ադրբեջանցիներին, բայց մեր պարտքն է պաշտպանել մեր հայրենիքը»: ՊԳԿ
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 10 JULY | DAY 4
Որպես պրոդյուսեր, ով հաճախ հետնաբեմում մնացող անտեսանելի մի ուժ է, ի՞նչ նշանակու թյուն ունի Ձեզ համար BAFTA մրցանակը: Ֆանտաստիկ զգացողություն էր: Իսկապես պա տիվ էր, որ մեր աշխատանքի համար շնորհվեց Միացյալ Թագավորության ամե նամեծ պրոդյու սերներից մեկի՝ Մայքլ Բալքոնի անվան մրցա նակը: Ամեն դեպքում, ես երբեք էլ չեմ ցանկացել ուշադրության կենտրոնում լինել: Իմ հոգեկերտ վածքին ավելի հարազատ է լինել կուլիսներում ու նախագծի իրականացմանը նպաստող լուծում ներ գտնել: Երբ 20 տարեկանս հազիվ էր լրա ցել, ու որ պես կա մա վոր առա ջին ան գամ մտա նկարահանման հրապարակ, Բիլ Շերվուդի «Բա ժանվող հայացքներ» ֆիլմն էր, ես առանձնապես գաղափար էլ չունեի, թե ինչով է զբաղվում պրո դյուսերը, բայց ուզում էի դա անել: Երիտասարդ տարիքում դիմացդ անծայր մառախուղ է, սա կայն որոշակի պատկերացում ունես՝ ուր ես ու զում գնալ: Ձեր նախագծերից շատերը գրական հիմք ունեն: Իսկապես, վերջերս իրար հետևից մի քանի էկրա նավորում արեցինք՝ «Քերոլը», «Չեսիլ ծովափին», «Մեծ ակնկալիքները»: Բայց երբ ավելի խորն եմ նայում, հասկանում եմ, որ մեր նախագծերը շատ տարբեր տեղերից են գալիս՝ պիեսներ, իրական դեպքեր, մի քանիսն էլ օրիգինալ սցենարներ են: Մենք փոր ձում ենք ինք ներս մեր ար տադ րանքը ստեղծել, որովհետև իսկապես անկախ ու շատ փոքր կազմակերպություն ենք: Ուստի մենք չենք կարող մրցել մեծ պրոդյուսերական կազմա կերպությունների հետ մեծ հաջողության հասած գրքերի հեղինակային իրավունքները ձեռք բերե լու համար: Մյուս կողմից՝ չկա իրական կապ բեսթ սելեր դարձած գրքի և վարձույթում մեծ գումար ներ հավաքած ֆիլմի միջև: Ոչ ոք չի կարող հաս տատ իմանալ: Ու հենց դա է մեզ ստիպում առաջ շարժվել: Նախկինում ստուդիաները տարված էին փորձեր անցկացնելով, իսկ հիմա ամեն ինչ ալգո րիթմ ն երի վրա է հիմնված: Ուզում են պատմվածք ները իջեցնել էմպիրիկ գիտության մակարդակի: Բայց դա անհնար է: Մինչև վերջերս Դուք նախագահում էիք «Կա նայք կինոյում և հեռուստատեսությունում ՄԹ» կազմակերպությունը: Ըստ Ձեզ՝ ինչպե՞ս է հնա րավոր հաղթահարել կանանց ցածր ներկա յացվածությունը կինոյի և հեռուստատեսու թյան ոլորտում: Սա բազմաթիվ գործոնն եր ի հետ է կապված. իման ալ, որ իսկապես հնար ավոր է լին ել ռեժ ի սոր կամ գրող կամ պրոդ յուս եր, իման ալ, որ որ պես գրող՝ կարող ես տարբ եր տես ակ ի դեր եր կերտել, իմանալ, որ որպ ես դեր աս ան՝ պարտ ա վոր չես քեզ առաջարկվող ամեն տես ակ ի դերեր խա ղալ, կամ որ կա ր ող ես ասել՝ «այս տո ղը կամ այս բառն ինձ դուր չի գալիս», իման ալ, որ որոշակ ի ազատութ յուն ուն ես: Վստահ ութ յունն է խնդի րը: Սա կայն կան նաև բարձր դիրք ու նեց ողները, ովքեր և ընտր ութ յուն են անում, կին ոքննադատների պրոֆիլներն ու թերթ եր ի խմբագիրների, կինոփ առ ատ ոնն եր ի ղեկ ավար նե րի պրոֆիլ նե րը: Ով ք ե՞ր են որո շ ում՝ ինչն է լավ, ու ինչն է վատ: Քննադատների մեծամասնությունը տղամարդիկ են, եթե ան գամ կա նայք են, ամեն ինչ գրվում է որոշակի լեզվական կաղապարների մեջ, իսկ սե ռի ու ռասայի շուրջ լեզուն քաղաքական է: Ուստի երբ փառատոնի տնօրենն ասում է, որ կին ռեժի սորների ստեղծած ֆիլմերը բավականաչափ լա վը չեն, այդ արտահայտության մեջ այնքա՜ն բան կա, որ պետք է վերլուծել: Ու այդ հայտարարություն անողն էլ անգամ չի գիտակցում, թե ինչն է պայ մանավորում այդ նախընտրական գործընթացի արդյունքը: Ինչպե՞ս կարող ենք փոխել իրավիճակը: Այն ար դեն իսկ փոխ վում է: Ես բազ մա թիվ ֆիլ մեր դիտեցի Կաննում, որոնց գլխավոր դերերում կա նայք էին, կամ որոնք կին ռե ժի սոր ներն էին նկարել: Սակայն դեռևս կան որոշ համակարգա յին խնդիր ներ, որոնք բար դաց նում են կա նանց ներկայացվածության մեծացումը: Փոփոխությունը հիմքից պետք է արվի: Ես դասավանդում եմ մի քա նի կին պրոդյուսերների, ովքեր կարիերայի տար բեր փուլերում են, կինոկրթության ծրագրի շրջա նակում հանդիպում եմ դպրոցականների հետ և հետո միշտ փորձում եմ կենտրոնանալ աղջիկների վրա: Հաջորդ հինգ տարիների ընթացքում ես մի անշանակ կցանկանայի այս ուղղությամբ ավելին անել, օգնել երիտասարդ կանանց՝ մուտք գործելու այս ոլորտ: ՍՔ
ԷԼԻԶԱԲԵԹ ԿԱՐԼՍԵՆ Այն աշխատանքը, որ նա արել է որպես ռեժիսոր Թոդ Հեյնսի՝ տասնամյակի լավագույն ֆիլմերից մեկի համբավն ունեցող «Քերոլի» շարժիչ ուժ, բնորոշ է նրա պրոդյուսերական աշխատելաոճին: Անցած 10 տարվա ընթացքում նա հասունացնում էր Փաթրիսիա Հայսմիթի լեսբիական «Աղի գինը» սիրավեպի էկրանավորման նախագիծը: Էլիզաբեթ Կարլսենի աշխատանքների թվում են քննադատների մեծ գովասանքին արժանացած «Լացելու խաղը» (1992), HBO-ի «Տիկին Հարիսը» և «Պատրաստված է Դագենհեմում» ֆիլմը, որը գործարանի կին բանվորների կազմակերպած պատմական գործադուլի մասին է, որը հանգեցրեց Հավասար աշխատավարձի մասին օրենքի ընդունմանը: «Իմ պատմությունների կիզակետում մեծ մասամբ կանայք են»,ասաց Կարլսենը այս երկուշաբթի GAIFF Pro հարթակի կազմակերպած հանդիպման հանդիսատեսին: Անցած փետրվարին նա և Սթիվեն Վուլին՝ նրա կյանքի զուգընկերն ու բիզնես գործընկերը, որի հետ միասին 2002-ին հիմնել են Number 9 Films պրոդյուսերական ընկերությունը, ստացան հեղինակավոր BAFTA մրցանակը կինոյում ունեցած ականավոր ավանդի համար:
ELIZABETH KARLSEN The work she did as a driving force behind Todd Haynes’s film Carol, hailed as one of the greatest films of the decade, is typical for Elizabeth Karlsen’s approach as a producer. She nurtured the project – a screen adaptation of Patricia Highsmith’s lesbian romance novel The Price of Salt – over the course of a decade. Other works include the critically acclaimed 1992 film The Crying Game, the HBO drama Mrs. Harris and Made in Dagenham, a dramatization of a historic strike led by female factory workers that led to the Equal Pay Act. “I have predominantly told stories with women in the center”, Karlsen told the audience of the GAIFF Pro Rendezvous this Monday. Last February, she and Stephen Woolley, her partner in life as well as business with whom she founded production company Number 9 Films in 2002, received the prestigious BAFTA award for an Outstanding British Contribution to Cinema.
What does the BAFTA award mean to you as a producer, an often invisible force behind a film? “Winning the award was fantastic. It really was an hon or to be recognized for our work with a prize awarded in honor of Michael Balcon, one of the great UK pro ducers. Anyhow I think I’ve never really wanted to be someone in the limelight. My disposition is much bet ter suited to being behind the scenes and finding a way to make things happen. When I first walked onto a film set as a volunteer in my early twenties – it was Bill Sherwood’s film Parting Glances – I didn’t even really know what a producer does, but I just wanted to produce. When you’re young, it’s a big fog ahead of you but you have some sense of where you want to get. Bill Sherwood asked me back, taught me how to edit, took me to film festivals, gave me scripts to read. Sadly, he didn’t live to make another film, as he died of AIDS four year after his debut.” Many of your projects originate from literature. What makes book adaptations so attractive to you? “It’s true that recently we made a string of adapta tions: Carol, On Chesil Beach, Great Expectations. But when I look further back, our projects come from all sorts of places – some were plays that were made into films, some are based on real-life events, and some are original screenplays. We tend to self-generate a lot of stuff, because we are a truly independent com pany, and very small. So we can’t compete with the big production companies for the rights of a success ful book. Also, there’s no real correlation between a bestseller and a box-office hit. You just don’t know. That’s what keeps us going. Studios used to be ob sessed with testing, but nowadays it’s algorithms. They want stories to be reducible to an empirical science. But they aren’t.” Until recently you were the Chair of the organization Women in Film and Television UK. How can the underrepresentation of women in film and television jobs be tackled in your opinion? “I think there are many factors that come into play. Knowing that it’s even a possibility to be a director or a writer or a producer; knowing that as a writer you can write different kinds of roles; knowing that as an actor you don’t have to do the type of role that you might be offered, or that you can say: ‘I have a problem with that line or that word’; knowing that you have some agency. Confidence is a problem. But then there are also the people in the top jobs making the choices, the profiles of film critics and newspaper editors, the profiles of festival directors. Who are the gatekeepers making decisions as to what is good and what is bad? “I went to an exhibition of a painter called Rose Whylie with my husband, and he couldn’t understand how he’d never heard of this woman of 84 who has been making this amazing work for decades. Then we went back and looked at older reviews of her work by the leading art critict the time, and they were terrible! Most critics are male, and even when they’re female, everything is constructed within a certain language, and language is political around gender and race. So when a festival director says: the quality of femaledirected films is not good enough, there are so many things around that statement that we need to unpack. And the person making that statement doesn’t even really understand what is codifying and informing that selection process.” How can we turn this around? “Well, it is changing. There’s the success of Céline Sciamma’s films, from Water Lilies to Girlhood and now Portrait of a Lady on Fire – which is just amazing, and which is all about the female gaze. It’s a brilliant piece of filmmaking that actually I thought was going to win the Palme d’Or. I saw many films in Cannes that were led by women or directed by women. And for whatever reason the renaissance of television seems to have given more opportunities for women to direct or write. Not just because the studios suddenly need a lot more content, they also want to draw different kinds of audiences. But there are clearly still struc tures in place that are making female representation difficult to achieve. It’s at a grassroots level that you shift that. I mentor quite a few female producers at various stages in their career, I talk to school kids in the framework of film education programs and always try and focus on the girls afterwards. That’s definitely something that I would like to do a lot more of within the next five years, to help younger women to enter the industry.” SKo
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 10 JULY | 2019
6 REVIEWS
The Light of Day
film festival last February, as was the one against cardinal Philippe Barbarin, the Archbishop of Lyon who was accused of covering up Preynat’s misdeeds. Both men have since been convicted. Ozon doesn’t focus on the legal aspects of the case, instead dealing with the effects the abuse has had on several victims well into their adulthood. Three of them take center stage in the story. Whereas Preynat, Barbarin and other members of the church hierarchy are shown with their real names, these victims are fictionalized versions of their real-life counterparts, based on
several founding members of the organization “La parole liberée” (“Speak freely”) which aims to make public the many hidden cases of sexual abuse within the church. In a sort of relay structure, Ozon shows how these three men fight to bring Preynat’s heinous crimes into the open. First Alexandre, still a de vout Christian, attempts to deal with Preynat within the church itself, after he finds out that the priest who abused him decades ago is still working with young children. When Barbarin and other church officials turn him away, en raged fellow victim François takes up the cause and goes to the media, and the younger and more severely traumatized Emmanuel gets in volved as well. As their story unfolds, Ozon keeps his style simple and uncluttered, pointing all the atten tion to the human emotions of these men and their loved ones. That approach pays off in spades. No cinematic tricks are needed for this urgent story on a subject that’s relevant not just for France but all over the world, which has been shrouded in silence for far too long. JBH
where ethnic tensions force a young Jewish wom an out of her comfort zone. For Beanpole Bala gov went a bit further back in time. He drew visu al inspiration from master painters of the Golden Age like Rembrandt and Vermeer to capture postWWII Leningrad with striking details which bring the city to life. The authentic historical surround ings are outstanding and the cramped interiors are beautifully captured by candlelight.
However, underneath all this visual splendor lies poverty, horror and trauma. In Beanpole, Balagov imagines what life must be like for the traumatized female soldiers filling voids in a psyche raptured by war. It’s a relentless and daring film from Russia’s brightest talent, giving a radically different depiction of war heroes to the one Russian officials would like to see right now. HE
region. But the border dispute between Armenia and Azerbijan that rages there is so recent and so alive that one cannot be shown without the other. Family, beauty, joy: everything is colored by a nostalgia for the happy times of the past, for that which will never be lived again. The assassination by Azeri soldiers of an el derly couple in their house in Talish, a town in Artsakh near the border with Azerbaijan, has become a symbol for the Four Day War of 2016. In the documentary’s toughest scene this couple’s son, one of many witnesses of the atrocities of war who appear in the film, shows us the room where his parents’ corpses were found. The original act was immortalized in a
photo that circulated widely in the local press at the time. What is shown in A Country of War and Dreams (produced for Polish television) will not be new to Armenians, but has its urgency nonetheless: the continuing enmity between Armenia and Azer baijan; the incessant fighting between troops; the endless negotiations that lead nowhere. For many families, their greatest pride is that their children will defend the border from a possible invasion. One person who lived through his time at the front line of the war voices a common feeling on the Armenian side of the border today: “I feel no hatred for the Azerbaijani nation. But it’s our duty to defend our homeland.” PGC
director was 10 years old. The first half of the film is a cold and precise description of the crime and the events leading up to it. Heard over static images of empty rooms and desolate spaces, the fiancée tells his story in voice-over, as clinical as a statement to the police. The second half presents the same story, but through the director’s interpretation, in which some details might be true and others fiction. At first this second half seems like the beginning of a very ordinary love story; only the famous
Turkish song ‘Destina’ hints at the fatal con sequences the meeting between these two lov ers will have. The young man finds himself in a whirlpool of domestic hatred and consents to his love’s terrifying request – to kill her mother. The film deliberately avoids giving explana tions and concrete answers. Even at Q&A’s, where he is frequently asked about the couple’s fate, Çevik steadfastly refuses to say more than the film shows: “That’s their story, not mine.” There’s almost no mention of the motives for the crime, since nobody’s sure about them. The director fills these gaps with cinematic expres sion. What effect can a story have if you first tell it methodically, showing rooms full of cold empti ness, and then tell the same story with the char acters suddenly in the frame, filling this empti ness with human warmth? A battle of bare facts and artistic reality is waged between the two halves of Belonging, pointedly asking which of these is more truthful. SKa
By the Grace of God (François Ozon, France/Belgium, 2019). Yerevan Premieres/ French Film Program. 10-7 22:00 Moscow Cinema Red Hall, 12-7 19:30 Kinopark. In a career now spanning more than two de cades, French director François Ozon has played around with numerous film genres – from campy melodrama to icy thriller and from musi cal to historical drama. But he has never been as hot on the heels of reality as he is with By the Grace of God, a militant film based on a true-life case of child abuse within the Catholic church in France. The film focuses on the scandal surrounding Bernard Preynat, a priest accused of sexually abusing children under his care for decades. Preynat’s case was still being fought in the courts when Ozon’s film premiered at the Berlin
Suffocated by Trauma Beanpole (Kantemir Balagov, Russia, 2019). Full-Length Films Competition. 10-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall, 11-7 19:30 Kinopark. In Leningrad during World War II, Iya steadfastly labors as a nurse in an understaffed hospital. The young girl is already a war veteran, and her other full-time job is nursing the infant son of a war buddy who’s still at the front. Iya (a daring debut for actress Viktoria Miroshnichenko) has difficulty adjusting to the fast-paced life outside the war, made all the worse by her traumas. Iya suffers from sudden seizure fits that make it seem as if she’s suffocating. These attacks become a fitting meta phor for the historical burdens on Russian citizens in Beanpole, winner of the award for Best Director and the FIPRESCI prize in the Un Certain Regard competition at this year’s Cannes film festival. With his sophomore film, Kabardian director Kantemir Balagov revisits the themes of his out standing debut Tesnota (2017), a claustrophobic portrait of late 1990s life in Nalchik, Kabardia,
Natural Wonders in Wartime A Country of War and Dreams (Jadwiga Nowakowska, Poland, 2019). Yerevan Premieres. 10-7 18:00 October Cinema (Gyumri), 12-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall. If it weren’t for its pervasive images of war, it would seem that this documentary was made to promote the natural wonders of the Karabakh
Facts Versus Fiction Belonging (Burak Çevik, Turkey/Canada/ France, 2019). Full-length Films Competition. 10-7 13:00 Moscow Cinema Blue Hall, 12-7 18:00 Cinema Star. Rich with references to Turkish poetry, Belonging had its world premiere at this year’s Berlina le. This 70-minute film experiment is not only an artistic victory in the battle against limited budgets, but also 26-year-old director Burak Çevik’s brave response to his family’s darkest secret. Consisting of two parts, completely different in style, Belonging tells the story of the director’s aunt and her fiancée, who decide to kill Çevik’s grandmother. This took place in 2003, when the
Ode and Elegy Great Expectations (Sona Simonyan, France/ Armenia/Georgia, 2019). Regional Panorama. 10-7 12:30 Moscow Cinema Red Hall. Gyumri will forever be tied to its history, but what about its future? In this invigorating documentary Gyumri-born director Sona Simonyan examines what it means to live in the second largest Ar menian city, which was struck by a catastrophic earthquake some thirty years ago. Over 25,000 people lost their lives in the Spitak earthquake in December 1988. Many more were injured or lost their jobs, possessions and houses. On memorial day, exactly thirty years later, destroyed buildings still dot the city’s landscape. Cracked pavements connect them to the build ings that are still in use. They’re physical remind ers keeping the memories of the event fresh. “The destruction zone is still present”, someone re marks during the memorial day ceremony. “The city itself doesn’t let you forget”, says another. Si monyan attempts to remember too. In cozy scenes in her family home, her elders reminisce about how they survived that day. A young boy imagines that earthquakes are caused by cosmic winds that shake up the earth and make it tremble. Ultimately, this tender portrait is about this kid, or about what he will become when he grows up. Will he stay or spread his wings and find a place that’s more connected to the rest of the world? Simonyan interviews some gentle souls that are faced with similar questions, just like she was herself a few years ago. She currently enjoys a career in Georgia and Yerevan, but that doesn’t mean she has entirely distanced herself from Gyumri. What’s impressive about this de but film is that by leaving the city, Simonyan found a new way to balance Gyumri’s contradic tory relation to its history and future. HE
Alone on the Mountain Beloved (Yaser Talebi, Iran, 2018). Regional Panorama. 10-7 10:00, 11-7 14:00 Moscow Cinema Red Hall.
Firouzeh did not choose her life. However, now that she’s 82 she does not want to give it up. Who will take care of her cows if she does not bring them to the mountains every spring? Her husband died ten years ago and her eleven chil dren never even visit her. Her neighbors and friends implore her to retire, not to go back to the mountain. “If you get sick up there, who will take care of you?”, they ask. Firouzeh’s answer is simple: “If I stay down here, I’m sure I’ll get sick.” The greatest achievement in Beloved by prolific Iranian documentary filmmaker Yaser Talebi is the parallel it establishes between Firouzeh’s absent children and the cows for which she continues to live and care. Selling one of the cows to send money to her daughter isn’t just an economic loss for her – saying goodbye to the cow she gives it a kiss between its horns. Every day she searches for the finest branches to feed the calves, she walks and milks the cows, and she even breaks the law for them by staying in the mountains longer than is allowed by the forest guards. When she is not in the mountains, we see Fir ouzeh paying off her debts by exchanging milk for food, ordering a new butter churner, drink ing tea with her friends or calling each of her children on the phone, complaining because they haven’t come to see her for months. Beloved is a loving tribute to its protagonist, telling a story that goes beyond the particulars of Fir ouzeh’s life, thanks to the intimacy of seeing her daily life, her perseverance and her dedication to what she cares for. PGC
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 10 JULY | DAY 4
NEWS AND INTERVIEW 7
‘Nature directed me in this role’
Two Man Show At today’s Rendezvous the audience will get two directors for the price of one, with Mexican auteur Carlos Reygadas sharing the stage with Armenian-Russian director Artour Aristakisian for a lively talk moderated by film historian James Steffen. Reygadas’ latest film Our Time will have its Yerevan Premiere at 18:30 this evening. 15:00 AGBU (2/2 Melik-Adamyan Str.)
Over the course of ten years, Samal Yeslyamova has acted in exactly two films, both of them major successes directed by fellow Kazakh Sergei Dvortsevoy. Last year, Yeslyamova won the award for Best Actress at the Cannes film festival for her intense portrayal of the title character in Ayka. In Ayka, Yeslyamova devotedly plays a young Kirgiz mother who’s trapped in Moscow in illegal housing, low-paying work, towering debt and a with a newborn baby. In the intense opening scene the young woman escapes from the ma ternity ward right after giving birth to go back to work in an underground poultry abattoir. Leaving behind her baby, Ayka faces the harsh climate of wintertime Moscow. Through her hardships, Dvortsevoy examines the dynamics between mothers and children, wealth and poverty, migrants and xenophobes. Thanks to Yeslyamova’s intense performance, Ayka also becomes a film about the demanding relationship between human beings and nature. Yeslyamova herself also struggled to embody these things. The film was shot chronologically, which demanded long shooting days during blazing snow storms. Still, the actress never once regretted signing up for this film, which was
Let’s Talk About Sex
more than seven years in the making. “Our most important desire was to make a good film”, she says. “No, not just a good film, but a great film. So even if I got exhausted, and very often I was really tired, I never stopped working.” Yeslyamova is not a mother herself, and pre paring for the role was a challenge, she says. “But I knew I could depend on Sergei. We first worked together on Tulpan, which was a very interesting experience. Back then I realized that he was crazy in a good way: crazy about making films that go deeper. When he approached me for Ayka I knew I could trust him. He managed to get the most out of me.”
And yet, Yeslyamova feels her tremendous act ing is mostly indebted to the shooting circum stances. “Nature directed me in this role”, she concludes. “There is a physical relation with the environment. The wind, the snow and the storm are bigger than you, so they direct you as well. Of course snow cannot act, but I will act dif ferently when it’s snowing. It makes you move differently, think differently and feel differently and I needed that to enter Ayka’s mindset.” HE
Ayka (Sergei Dvortsevoy, Russia/Germany/ Poland/Kazakhstan/China, 2018). CIS Program. 10-7 21:00 Moscow Cinema Blue Hall.
The hardships of life
Fix und fertig The Made in Germany program section of five Teutonic films will open today with the Yerevan Premiere of the film Pope Francis: A Man of His Word by Wim Wenders, a por trait of the current pope, born as Jorge Ma rio Bergoglio – the first the first Jesuit pope and the first pope from the Southern Hemi sphere. 18:30 Moscow Cinema Blue Hall
Gumming Up the Works
Living through change, tragedy and catastrophe is the story of mankind. Whether it’s through the lens of historic events or through personal stories, many of the short films in the Regional Short Film Competition center on people dealing with adversity in life. Blue Tomorrow
No other character seen in this competition can equal the optimism, wisdom and generosity of the woman portrayed in Baina. Against the gor geous backdrop of the Armenian mountains, this Mongolian widow invites the camera into the life she constructed here with her kids after her Armenian husband passed away. Migration is a way of life for the members of the Yuruk family at the heart of Lifelong Migrations. Every year they cross an area of several hundred square kilometers in Anatolia with their goats and dogs, to come back full circle by fall. Combining recent interviews with footage shot years ago, the film shows the changes that have occurred over the course of just half a generation: camels have been replaced by tractors and natural landscapes along their route have been turned into fields or or chards. Whether this nomadic life will continue into the next generation is uncertain. But there’s little nostalgia among the older generation, who know the hardships of life in the mountains all too well.
In the wake of the #MeToo movement, the position of women in the media indus try has been a much-discussed subject. The Golden Apricot festival is bringing the topic to Yerevan with an afternoon-long event including several presentations and a panel discussion. Speakers include Helene Granqvist, president of Women in Film and Television International, and director Tom Donahue, whose post-#MeToo-documenta ry This Changes Everything will have its Ye revan Premiere tomorrow. Entrance is free; the discussion will be held mostly in English with Armenian translation. 14:30-18:00 Moscow Cinema Blue Hall
Baina
Another view on migration, as a necessity rather than a choice, is given in Blue Tomorrow, in which rising sea levels cause a man to leave his perfect lit tle island. In a minimalist style with surreal touches, this animated short delineates the disturbing con sequences of climate change. The long-lasting ef fects of a disaster are depicted in Wound, a calmly paced and beautifully lensed portrait of the Gyum ri region, thirty years after it was struck by a heavy earthquake. Impressionist images alternate with conversations with people who never fully recov
Lifelong Migrations
ered after the loss of their homes and loved ones. My New Year fictionalizes the same event through the story of a widowed father struggling with grief while his young children incorporate the traumatic experiences in their play. Of an entirely different nature but no less di sastrous was the outbreak of civil war in Geor gia after the collapse of the Soviet Union, an episode revisited in Bad People. Through the eyes of a militia member, it shows the disrup tion of civil life in Tbilisi as a result of random power games between rivaling groups of men. The darker side of masculinity is also the subject of Iranian short film Return (not to be confused with the Turkish short with the same title in this competition). It sustains a gloomy atmosphere; the sun only shimmers through briefly in a day dream. Return takes a rather epic approach to guilt compared to the more visceral exploration of that same feeling in Eraser, a film that slowly penetrates the mind of a father who has inad vertently caused the death of his son’s classmate. His subdued demeanor betrays his resistance to being at the center of this story. But even success can be a challenge, as is brought home by fly-on-the-wall documentary December. It follows politicians of the My Step Alliance on the campaign trail in the Armenian countryside for the December 2018 elections, trying to consolidate the movement for demo cratic reform that sparked the Velvet Revolution. Black-and-white impressions record the various thoughts and feelings among the electorate as well as the need – always and everywhere – for democratic education. SKo All films in the Regional Short Film Competition screen in Moscow Cinema’s Small Hall 1; see page 2 for screening details.
The starry night sky will provide a nice con trast as the backdrop for tonight’s open air screening of Yuri Bykov’s The Factory, large parts of which take place within the grungy and oppressive confines of the titular met alwork facility, whose employees take dras tic action when their boss decides to close down the place. 21:30 Moscow Cinema Summer Hall
Into the Night End your festival day in style and join the filmmakers and festival guests at the nightly Midnight Wrap-Up. 00:00 The Club (40 Tumanyan Str.)
The Temple of Cinema exhibition not only shows rarely seen outtakes from Sergei Parajanov’s The Color of Pomegranates, but also offers a rare opportunity to visit the impressively brutalist insides of the disused and beautifully dilapitated Cinema Russia. 10-7/12-7 11:00-18:00 Cinema Russia (16 Tigran Mets Ave.)
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 10 JULY | 2019
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
www.sharmholding.com
Food, est. 800 B.C.
Yerevan | Dilijan | Moscow 10 Pushkin T.: +374 10 561 354
GOVERNMENT SUPPORT
6 Sayat Nova T.: +374 60 655 080
GENERAL PARTNERS
2/6, bld.13 Romanov T.: +7 495 782 19 98
INTERNATIONAL PARTNERS
PARTNER HOTELS
PARTNERS
GASTRONOMY PARTNERS
INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS
PAYMENT PARTNER
LOGO AND DESIGN BY