Golden Apricot Daily 2019, Day 1&2

úð²Âºð DAY 1&2, SUNDAY/MONDAY, JULY 7/8, 2019

էջ. 4

HUNKERING DOWN

OPENING FILM PARASITE

ԳԵՏԻՆԸ ՄՏՆԵԼՈՎ

| 5

ԲԱՑՄԱՆ ՖԻԼՄ՝ «ՄԱԿԱԲՈՒՅԾ» ԵՐԿՆԱՅԻՆ ՏԻԵԶԵՐԱԿԱՆ ՖԻԼՄ

| 3

| 4

ՊԱՇՏԵԼՈՎ ԿԻՆՈՆ

A REMARKABLY EARTHLY SPACE FILM

ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ՊՈՆ ՉՈՒՆ-ՀՈ | 5

INTERVIEW: BONG JOON-HO

TREATING FILM WITH REVERENCE

| 6

| 7

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019

2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Գիեդանիի պորտը / ռեժ.՝ Շավի Սալա Mex, 119’ Guie’dani’s Navel / dir. Xavi Sala FC

7.07 Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Ցերեկը՝ գիշեր/ռեժ.՝ Քավե Էբրահիմփուր Day for Night/dir. Kaveh Ebrahimpour Վերք/ռեժ.՝ Արթուր Սուքիասյան Wound/dir. Arthur Sukiasyan 12:00 Գյումուշ/ռեժ.՝ Դենիզ Թելեք The Genrle Sadness of Things/dir.

Deniz Telek Հասարակության գերին /ռեժ.՝ Ռատի Ցիտելաձե Prisoner of Society/dir. Rati Tsiteladze Երգեցիկ դրախտահավը/ռեժ.՝ Ֆարզանե Օմիդվարնիա Song Sparrow/dir. Farzaneh Omidvarnia 18:00 Ափեր /ռեժ.` Արթուր Արիստակիսյան Palms /dir. Artour Aristakisian 20:30

13:00

Ձմռան վրա ձմեռ / ռեժ.՝ Ծյան Սին Winter After Winter / dir. Jian XING

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Աստված գոյություն ունի, անունն էլ՝ Պետրունյա / ռեժ.՝ Թեոնա Ստրուգար Միտևսկա God Exists, Her Name Is Petrunija / dir. Teona Strugar Mitevska 12:30 Օլեգ / ռեժ.՝ Յուրիս Կուրսիետիս Oleg / dir. Juris Kursietis 14:30

16:00

18:30

20:00 22:00

Մեծ սպասելիքներ / ռեժ.՝ Սոնա Սիմոնյան Great Expectations / dir. Sona Simonyan «Կլեպսիդրա» առողջարանը / ռեժ.՝ Վոյչեխ Հաս The Hourglass Sanatorium/dir.

Wojciech Has Ես սիրում եմ իմ հեքիաթները / Դմիտրի Զոլոտով I Love My Fairy Tales / Dmitry Zolotov Նարարա և Կիկո / ռեժ.՝ Հասմիկ Գասպարյան Narara and Kiko /dir. Hasmik Gasparyan Փարոս / ռեժ.՝ Մարիա Սահակյան The Lighthouse / dir. Maria Saհakyan Բարձրաշխարհիկ կյանք/ռեժ.՝ Կլեր Դընի High Life/dir. Claire Denis

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00 Աղավնագողերը /ռեժ.՝ Օսման Նաիլ Դողան The Pigeon Thieves /dir. Osman Nali Dogan

Chn, 110’ FC

Lang.: Chinese Subt.: English/Armenian

8.07 Mkd-BelSvn-Fra-Hrv, 100’ FC 18+ Lva-Ltu-BelFra, 108’ FC, CIS Fra-ArmGeo, 60’ RP

Lang.: Macedonian Subt.: English/Armenian

Pol, 124’ FP

Lang.: Polish/Yiddish/ Hebrew/Latin Subt.: English/Armenian

Rus, 26’ P UK-Fra-Arm, 43’ P

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English

Rus, 78’ T Deu-FraUSA-Pol-UK, 110’ TA 18+

Lan Russian/Armenian Subt.: English/Armenian Lang.: English Subt.: Armenian

Tur, 82’ RP

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

Փայտփորը / ռեժ.՝ Բեհրուզ Շոայբի Axing/dir. Behrouz Shoaybi

Irn, 91’ RP

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

14:00

Միգամածը /ռեժ.՝ Թարիք Աքթաշ Dead Horse Nebula/dir. Tarık Aktaş Ես տուն կվերադառնամ / ռեժ.՝ Դարյա Շումակովա I’ll Come Back Home / Darya Shumakova Խռո­վա­րար­նե­րը / ռեժ.՝ Միշել Անդրյո, Ժակ Քեբադյան Up’Rising 68 / dir. Michel Andreiu, Jacques Kebadian Գործարանը / ռեժ.՝ Յուրի Բիկով The Factory / dir. Yuri Bykov

Tur, 73’ RP Rus-Arm, 87’ RP

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English

Fra, 80’ YP

Lang.: French Subt.: English/Armenian

18:00

20:00

Irn, 27’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Arm, 25’ RSC Tur, 15’ RSC

Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

Geo, 16’ RSC 18+

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Irn-Dnk, 12’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Rus-Mda, 140’ R Tur, 15’ RSC

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Irn, 27’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Arm, 22’ TA 18+

Lang.: Armenian Subt.: English

Geo, 87’ FC, CIS Lva-Ltu-BelFra, 108’ FC, CIS

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Russian/Polish/ Latvian/English/French/ Flemish Subt.: English/Armenian

USA, 79’ FC

Lang.: English Subt.: English/Armenian

Mkd-BelSvn-Fra-Hrv, 100’ FC 18+

Lang.: Macedonian Subt.: English/Armenian

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

Lang.: Russian/Polish/ Latvian/English/French/ Flemish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English

12:00

16:00

Գյումուշ/ռեժ.՝ Դենիզ Թելեք The Genrle Sadness of Things/dir.

Deniz Telek Ցերեկը՝ գիշեր/ռեժ.՝ Քավե Էբրահիմփուր Day for Night/dir. Kaveh Ebrahimpour

8.07

«Սերիական» մարդասպան/ռեժ.՝ Մարտին Պողոսյան-Եփրեմյան Serial Killer/dir. Martin PoghosyanYefremyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Շքերթ / ռեժ.՝ Նինո Ժվանիա Parade / dir. Nino Zhvania 20:00 Օլեգ / ռեժ.՝ Յուրիս Կուրսիետիս Oleg / dir. Juris Kursietis

ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Անպետություն դիվանագետը/ ռեժ.՝ Միմի Մալայան, Արթուր Մուրադյան Тhe Stateless Diplomat / dir. Mimi Malayan, Artur Muradyan 19:00 Աստված գոյություն ունի, անունն էլ՝ Պետրունյա / ռեժ.՝ Տեոնա Ստրուգար Միտևսկա God Exists, Her Name Is Petrunija / dir. Teona Strugar Mitevska

Rus-Fra-Arm, Lang.: Russian 109’ Subt.: English/Armenian CIS

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý Ð»ÕÇݳÏÝ»ñ՝ Սոնա Կարապողոսյան, Պաբլո Գարսիա Կոնդե, ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Դիանա Մարտիրոսյան ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել

Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան

Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Sona Karapoghosyan, Pablo Garcia Conde Diana Martirosyan

Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2

Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð

Ժա­մա­նա­կի ու տա­րա­ծու­թյան ճամ­փոր­դը

Հո­բե­լյա­նա­կան աստ­ղեր Մինչ փա­ռա­տո­նի պաշ­տո­նա­կան մեկ­ նար­ կը երեք նոր աստ­ ղեր կբաց­ վեն՝ նվիր­ված հայ­կա­կան կի­նո­յի վար­պետ­ նե­րին: Այս տա­րի այդ պատ­վին կար­ժա­ նա­նան Բագ­րատ Հով­հան­նի­սյա­նը (19291990), Ար­ման Մա­նա­րյա­նը (1929-2016), Գե­նա­դի Մել­քո­նյա­նը (1944-2002): 7.07՝ 15:00՝ Շառլ Ազ­նա­վու­րի հրա­պա­րակ

Այս տա­րի «Ոս­կե ծի­րա­նը» պատ­վում է լե­ հա­կան կի­նո­յի ամե­նա­ինք­նա­տիպ վար­ պետ­նե­րից մե­կին՝ Վոյ­չեխ Եժի Հա­սին: Ադամ Մից­կև­ի­չի ինս­տի­տու­տի աջակ­ցու­ թյամբ կազ­մա­կերպ­ված ծրա­գի­րը նե­րա­ ռում է 4 ֆիլմ, որոն­ցից մե­կի` «Հրա­ժեշտ­ նե­ր»-ի (1958) բո­լո­րո­վին վեր­ջերս վե­րա­ կանգն­ված տար­բե­րակն առա­ջին ան­ գամ է ներ­կա­յաց­վե­լու հան­րու­թյա­նը: Հա­սին (1925-2000) կա­րե­լի է բնու­թագ­րել որ­պես լե­հա­կան կի­նո­յի ամե­նից ոչ կոն­ֆոր­ միստ ռե­ ժի­ սո­ րի, ով չի հա­ րել որևէ կի­ նո­ ուղ­ղու­թյան և չի ստեղ­ծա­գոր­ծել երկ­րի գա­ ղա­փա­րա­խո­սու­թյամբ պա­հանջ­ված թե­մա­ նե­րի շրջա­նակ­նե­րում: Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­ քում նա ձև­ա­վո­րել էր ու­րույն ձե­ռա­գիր, որը 50-ական­նե­րին իր մա­սին իմաց էր տա­լիս՝ ճեղ­քե­լով ֆիլ­մե­րի սոց­ռե­ա­լիս­տա­կան կա­ ղա­պար­նե­րը, իսկ 60-ական­նե­րին վե­րած­ վեց կի­նո­յում սյուր­ռե­ա­լիս­տա­կան մտա­ծո­ ղու­թյան ամե­նա­վառ օրի­նակ­նե­րից մե­կի: Լեհ վար­պե­տի ֆիլմերի պատ­կեր­նե­ րի հարս­տու­թյունը և ար­տա­հայտ­չա­կա­նու­ թյունը բացատրվում է նրանով, որ Հասը հետ­պա­տե­րազ­մա­կան տա­րի­նե­րին ու­սա­նել է Կրա­կո­վի գե­ղար­վես­տի ակա­դե­մի­ա­յում: Նրա ֆիլ­մե­րից շա­տե­րը գրա­կան հիմք ու­ նեն: Ռե­ժի­սո­րը հա­ճախ փո­փո­խում էր սյու­ ժե­ նե­ րը՝ ասե­ լով, որ իր «նպա­ տա­ կը ոչ թե բա­ ռա­ ցի ադապ­ տա­ ցիա անելն էր, այլ հա­ վա­տա­րիմ լի­նել գոր­ծի պո­ե­տի­կա­յի­ն»: Հա­ սի կի­նոն­կար­ները մեծ ճամ­փոր­դու­թյուն­ներ են, ընդ որում ոչ մի­ այն ֆի­ զի­ կա­ կան, այ­ լև մե­տա­ֆի­զի­կա­կան՝ ան­ցյա­լի և ներ­կա­յի մի­

Պատ­մե­լու խնա­յո­ղու­թյուն 25-ֆիլմանոց նոր մրցույ­թա­յին ծրագ­ րում «Ոս­կե ծի­րա­նի» ու­շադ­րու­թյան կենտրոնում են Հա­յաս­տա­նից ու հա­րև­ան Վրաս­տա­նից, Իրա­նից ու Թուր­քի­ա­յից կար­ճա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րին: Թե­պետ այս մրցույ­թի ֆիլ­մերն ու­նեն ժան­րա­յին ու ոճա­կան լայն ընդգր­կում, նրանց մի­ա­վո­րում է ընդ­հա­նուր խնա­յո­ղա­ կան մո­տե­ցու­մը կի­նո­պա­տու­մի կազ­մա­ կերպ­մա­նը: Իրա­նա­կան «Մու­թը» սրա վառ օրի­նակն է, որ­տեղ շատ պարզ մի­ջա­դե­պի մի­ջո­ցով ավե­լի ընդգր­կուն պատ­մու­թյուն է ներ­կա­յաց­վում: Մի երի­տա­սարդ կին դուրս

68-ի կարոտախտ «Երա­զող­նե­րը» (Բեռ­նար­դո Բեր­տո­լուչ­չի, ՄԹ/Ֆրան­սիա/Իտա­լիա, 2003), Հար­գան­քի տուրք, 8.07` 21:30` Մոսկ­վա կ/թ, Ամա­ռա­յին դահ­լիճ Փա­րիզ, 1968 թ.: Հե­ղա­փո­խու­թյան շունչն է օդում, բայց թե ինչ հե­ ղա­ փո­ խու­ թյուն է դա, կախ­ված է նրա­նից, թե ում եք հարց­ նում: Մինչ փո­ղոց­նե­րում ուժգ­նա­նում են ու­սա­նո­ղա­կան ու աշ­խա­տան­քա­յին բո­ղո­ քի շար­ժում­ն ե­րը, դե­ռա­հաս քույր և եղ­բայր Իզա­բելն ու Թե­ոն (Եվա Գրի­նի ու Լո­ւի Գա­ րե­լի փայ­լուն կա­տար­մամբ) ոգև­որ­ված դի­ տում են Ֆրան­ սո­ ւա Տրյու­ ֆո­ յի, Ժան Լյուկ Գո­դա­րի ու ֆրան­սի­ա­կան «նոր ալի­քի» մյուս վար­պետ­նե­րի հե­ղա­փո­խա­կան ֆիլ­ մե­րը: Նրանք այդ ոգև­ո­րու­թյու­նը փո­խան­ ցում են նաև իրենց ամե­րի­կա­ցի ըն­կեր Մե­ թյո­ւին (Մայքլ Փիթ): Մե­թյուն ան­մի­ջա­պես սի­րա­հար­վում է այն­տեղ տի­րող կի­նո­պաշ­ տա­մուն­քին: «Մի­այն ֆրան­սի­ա­ցի­նե­րը կա­ րող են կի­նո­թատ­րո­նը պա­լա­տում տե­ղա­ վո­րե­լ»,- ասում է նա ֆրան­սի­ա­կան ֆիլ­մա­ դա­րա­նի մա­սին: «Երա­զող­նե­րը» (2003) Բեռ­նար­դո Բեր­ տո­լու­չիի սի­րո խոս­տո­վա­նու­թյունն է կի­

3

Պրո ակ­տիվ

ջև, Օս­վեն­ցի­մից Վար­շա­վա, Վար­շա­վա­յից Փա­րիզ, Միջ­նա­դա­րից ուշ 70-ական­ներ կամ 30-ական թվա­կան­նե­րից հետ­պա­տե­րազ­մա­ կան տա­րի­ներ: Հե­րոս­նե­րը միշտ շարժ­ման մեջ են. նրանց չի բա­վա­րա­րում ներ­կան, ար­ կած­ներ են փնտրում՝ փախ­չե­լով ներ­կա­յից: «Սա­րա­գո­սա­յում գտնված ձե­ռա­գի­րը» ֆիլ­ մում (1965) հե­ րո­ սը հայտն­ վում է նոր իրա­ կա­նու­թյան մեջ յու­րա­քան­չյուր գա­վա­թը դա­ տար­կե­լուց հե­տո, իսկ «Ինչ­պես սիր­ված լի­ նե­լ» ֆիլ­մի (1963) գլխա­վոր հե­րո­սու­հին հի­շո­ ղու­թյուն­նե­րում անընդ­հատ տե­ղա­փոխ­վում է ան­ցյալ` պա­տե­րազ­մա­կան տա­րի­ներ: Հա­սի ար­վես­տում կենտ­րո­նա­կան տեղ ու­նի Երկ­րորդ աշ­խար­հա­մար­տը, որը նա վե­րապ­ րել է սե­փա­կան մաշ­կի վրա: Հնա­րա­վո­րինս հե­ռու մնա­լով ու­ղիղ քա­ղա­քա­կան հղում­ նե­րից` ռե­ժի­սո­րը յու­րո­վի ու­սում­ն ա­սի­րում է աղե­տի ազ­դե­ցու­թյու­նը հա­սա­րակ մարդ­կանց ճա­կա­տագ­րե­րի վրա և դարձ­նում հե­րոս­նե­ րին մե­րօ­րյա համ­լետ­ներ կամ օֆե­լյա­ներ: Այս ամե­նի գա­գաթ­նա­կետն է հա­մար­վում «Կլեպ­ սիդ­րա» առող­ջա­րա­նը» (1973), որն ավար­տե­ լու հա­մար Հա­սից բա­վա­կա­նին մեծ բյու­ջե և շուրջ 5 տա­րի պա­հանջ­վեց: Չա­փա­զանց փի­

«Կլեպ­սիդ­րա» առող­ջա­րա­նը», 8.07՝ 16:00՝ «Մոսկ­վա» կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, «Հրա­ժեշտ­նե­ր», 9.07՝ 16:00՝ «Մոսկ­վա» կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, «Սա­րա­գո­սա­յում գտնված ձե­ռա­գի­րը», 13.07՝ 16:00՝ «Մոսկ­վա» կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, «Ինչ­ պես սիր­ված լի­նե­լ», 14.07՝ 17:00՝ «Մոսկ­ վա» կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

է գա­լիս տնից ու քայ­լում դա­տարկ փո­ղոց­ նե­րով՝ իր զու­գըն­կե­րո­ջը որո­նե­լու: Մթու­ թյան մեջ մի­այ­նակ՝ նա հան­դի­պում է սար­ սա­փազ­դու օտա­րա­կա­նի: Սա­կայն ին­չո՞ւ պետք է վա­խե­նա իր իսկ թա­ղա­մա­սում: Կի­ նը կա­րո­ղա­նում է իրա­վի­ճա­կի տե­րը դառ­ նալ՝ ինքն իրեն դաս տա­լով, թե ինչ­պես է պետք հաս­տա­տել սե­փա­կան դիրքը: Ֆիլ­ մի գրե­ թե ողջ մթնո­ լոր­ տը ներծծ­ ված է այս դա­սի ոգով՝ վեր­հա­նե­լով գի­շե­րա­յին զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը՝ անո­րո­շու­թյան այդ տի­րույ­թը, որ­տեղ կա­րե­լի է զգալ թե՛ վախ, թե՛ ազա­տու­թյուն: Անո­րո­շու­թյան զգա­ցո­ղու­թյունն է տի­րում նաև «Վե­րա­դար­ձ» ֆիլ­մում, որ­տեղ Թուր­քի­ ա­յից մի երի­տա­սարդ հո­վիվ ճա­նա­պարհ է ընկ­նում դե­պի Արա­րատ լե­ռան մյուս կող­մը՝ մո­րաք­րո­ջը գտնե­լու: Սյու­ժեն զար­գա­նում

է ոչ թե գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից և երկ­խո­սու­ թյուն­նե­րից, այլ մի բար­դու­թյու­նից, որը ռե­ ժի­սո­րը մի­տում­ն ա­վոր նա­խընտ­րել է չհաղ­ թա­հա­րել. երի­տա­սարդ տղան ու ծեր կի­նը չեն խո­սում մե­կը մյու­սի լեզ­վով: «Տա­մա­գո­չի» ֆիլ­մում, որն աբ­սուր­դիս­ տա­կան երանգ­նե­րով պատ­մու­թյուն է, մի տղա­մարդ փոր­ձում է ինքն իրեն գտնել քա­ ղա­քում, որ­տեղ կար­ծես թե ոչ ոք իրեն չի ճա­նա­չում: Եվ «Եր­գե­ցիկ դրախ­տա­հա­վ»ում պատ­մու­թյու­նը մարդ­կա­յին թրա­ֆի­քին­ գի զո­ հե­ րի մա­ սին թվում է գրե­ թե չա­ փից շատ հո­գե­հա­րա­զատ: Այն, որ ֆիլ­մը տիկ­ նի­կա­յին անի­մա­ցի­ա­յի մի­ջո­ցով է ներ­կա­ յաց­ված, զգա­յա­կան նոր շերտ է հա­ղոր­դում: Գերբ­նա­կան տար­րեր են ներ­կա­յաց­վում «Ասք ցա­վա­գար այ­գե­պա­նի մա­սի­ն» և «Ցե­ րե­կը՝ գի­շե­ր» ֆիլ­մե­րում, որոնք գլխա­վոր

նո­յին, Փա­րի­զին ու այն ժա­մա­նա­կաշր­ ջա­նին, երբ նա իտա­լա­ցի ամե ­նա­կար­կա­ ռուն ռե­ժի­սոր­նե­րից էր իր «Կոն­ֆոր­միս­ տը» (1970), «Վեր­ջին տան­գոն Փա­րի­զու­մ» (1972) և «XX դա­ ր» (1976) ֆիլ­ մե­ րի շնոր­ հիվ: Այս բա­ցօ­թյա ցու­ցադ­րու­թյու­նը, որը կազ­մա­կերպ­վել է Հա­յաս­տա­նում Իտա­լի­ ա­յի դես­պա­նա­տան հետ հա­մա­տեղ, հար­ գան­քի տուրք է նշա­նա­վոր ռե­ժի­սո­րին, ով կյան­քից հե­ռա­ցավ 2018-ի նո­յեմ­բե­րին 77 տա­րե­կա­նում: Չնա­յած «Երա­զող­նե­րը» Գիլ­բերտ Ադե­րի հա­մա­նուն վե­պի էկ­րա­նա­վո­րումն է, ֆիլմն, ըստ էու­թյան, Բեր­տո­լուչ­չիի ոգեշն­չում­ն ե­ րի, կի­նո­յի վե­րա­բե­րյալ պատ­կե­րա­ցում­ն ե­ րի ու երի­տա­սար­դու­թյան կա­րո­տի մա­սին է: Սա կա­րո­տախտ է լա­վա­գույն իմաս­տով՝ մի­ա­ձուլ­ված կրկին երի­տա­սարդ լի­նե­լու մեծ ցան­կու­թյան և մի­ա­ժա­մա­նակ ան­ցյա­լին քննա­դա­տա­բար նա­յե­լու կա­րո­ղու­թյան հետ: Ի վերջո «Երա­զող­նե­րը» վե­րած­վում են չա­ փա­զանց­ված սպա­ռո­ղա­կա­նու­թյան և սե­ ռա­կան այ­լա­սեր­վա­ծու­թյան բուր­ժո­ւա­կան մղձա­վան­ջի: Ի վեր­ջո, մինչ նրանց բնա­կա­ րա­նից դուրս՝ փո­ղո­ցում, փո­թոր­կում էր իս­ կա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, այս պա­տա­նի­ նե­րը պար­զա­պես ֆիլ­մեր էին դի­տում՝ ձև­ աց­նե­լով, թե իրենք էլ են այդ հե­ղա­փո­խու­ թյան մի մա­սը: ՀԷ

լի­սո­փա­յա­կան և եր­բեմն ծի­ծա­ղի աս­տի­ճան տա­րօ­րի­նակ ֆիլմ մա­հա­մերձ հորն առող­ ջա­րա­նում տե­սակ­ցու­թյան եկած տղա­մար­ դու մա­սին, որ­տեղ հե­րո­սի ան­ցյա­լը, ներ­կան, տա­րա­ծու­թյունն ու ճա­կա­տա­գի­րը միաձուլ­ վում են՝ երկ­նե­լով բո­լո­րո­վին նոր և անս­պա­ սե­լի իմաստ­ներ: Ֆիլ­մում նաև հղում­ն եր կա­ յին Հո­լո­քոս­տին, և սա ար­վել էր մի ժա­մա­նա­ կաշր­ջա­նում, երբ լե­հա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­ րը լայ­նա­ծա­վալ քննա­դա­տու­թյուն էին սկսել երկ­րի հրե­ա­կան հա­մայն­քի դեմ: Դժգոհ լի­ նե­լով ֆիլ­մի բո­վան­դա­կու­թյու­նից` իշ­խա­նու­ թյունն ար­գե­լեց ֆիլ­մը ներ­կա­յաց­նել Կան­նի կի­նո­փա­ռա­տո­նում, սա­կայն հա­ջո­ղեց­նե­լով շրջան­ցել ար­գել­քը՝ Հասն ի վեր­ջո ար­ժա­նա­ ցավ Կան­նի ժյու­րիի հա­տուկ մրցա­նա­կին: ՍԿ

Պաշտելով կինոն Ան­ցյալ տա­րի՝ «Ոս­կե ծի­րա­ն» փա­ռա­տո­նի ժա­մա­նակ, կի­նո­վե­րա­կանգն­ման բրի­տա­ նա­ցի մաս­նա­գետ Դե­նի­ել Բըր­դը նշեց, որ եր­բեք առիթ չէր ու­նե­ցել տես­նե­լու Սեր­գեյ Փա­րա­ջա­նո­վի 1969 թվա­կա­նի դա­սա­կան «Նռան գույ­նը» ֆիլ­մի չօգ­տա­գործ­ված կադ­րե­րը: Այս տա­րի այդ կադ­րե­րը գույ­նե­ րի վե­րա­կանգն­ված փայ­լով կներ­կա­յաց­ վեն «Կի­նո­յի տա­ճա­ր» ինս­տա­լյա­ցի­ա­յում: Չօգ­տա­գործ­ված կադ­րե­րը բախ­տի բեր­ մամբ են գտնվել՝ «Նռան գույ­ նի» վեր­ ջերս կա­տար­ված վե­րա­կանգն­ման ըն­թաց­քում, և նո­րո­վի ու հրա­շա­լի կեր­պով լույս են սփռում Սա­յաթ-Նո­վա­յի պատ­մու­թյան, ինչ­պես նաև Փա­րա­ջա­նո­վի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան գոր­ծըն­ թա­ցի վրա: Թե՛ ֆիլ­մը, թե՛ Փա­րա­ջա­նո­վի որոշ կար­ճա­մետ­րաժ­նե­րը (որոնք նույն­պես կներ­կա­յաց­վեն «Ոս­կե ծի­րա­ն»-ում), թե՛ չօգ­ տա­գործ­ված կադ­րե­րը վե­րա­կանգն­վել են Բըր­դի վե­րահս­կո­ղու­թյամբ: Այ­նու­հե­տև նա սկսեց մտա­ծել, թե ինչ­պես ներ­կա­յաց­նի մի քա­նի ժամ տև­ո­ղու­թյամբ ժա­պա­վե­նը. «Հար­ ցը մի­այն ժա­պա­վեն­նե­րը հա­վա­քե­լը չէ, այլ դրանց որո­շա­կի ակ­նա­ծան­քով վե­րա­բեր­

Եր­կու­շաբ­թի առա­վո­տը սկսվում է այս տար­վա GAIFF Pro հար­թա­կի բա­ցու­մով, որի ծրագ­ րում նե­ րառ­ ված են C2C շու­ կան, աշ­խա­տա­րան­ներ ու մաս­նա­գի­ տա­կան դա­սըն­թաց­ներ:

Հան­դի­պում Էլի­զա­բեթ Կարլ­սե­նի հետ Բրի­տա­նա­ցի մրցա­նա­կա­կիր պրո­դյու­ սեր Էլի­զա­բեթ Կարլ­սե­նը կխո­սի ֆիլ­մար­ տադ­րու­թյան երև­ա­ցող ու չե­րև­ա­ցող կող­ մե­ րի մա­ սին՝ հիմն­ վե­ լով իր երեք տաս­ նա­մյակ­նե­րի փոր­ձի վրա, որի ըն­թաց­ քում նա ստեղծել է հռչա­կա­վոր ֆիլ­մեր, ինչ­պի­սիք են «Լա­ցե­լու խա­ղը» (Նիլ Ջոր­ դան, 1992), «Երի­տա­սար­դու­թյու­նը» (Պա­ ու­լո Սո­րեն­տի­նո, 2015) և «Քե­րը­լը» (Թոդ Հեյնս, 2015): 8.07՝ 15:00՝ ՀԲԸՄ 2-րդ հար­կի սրահ (Մե­լիք-Ադա­մյան 2/2)

Գի­շեր­վա կողմ Գե­ղե­ցի՛կ ավար­տիր փա­ռա­տո­նա­յին օրդ՝ մի­ա­նա­լով կի­նո­ար­տադ­րող­նե­րին և փա­ռա­տո­նի հյու­րե­րին կես­գի­շե­րա­յին ամ­ փո­փիչ հա­վա­քի ժա­մա­նակ յու­րա­քան­չյուր փա­ռա­տո­նա­յին օր՝ սկսած եր­կու­շաբ­թի 00:00-ից, «Ակում­բ»-ում (Թու­մա­նյան 40):

հե­րոս­նե­րին դուրս են հա­նում իրենց նախ­ նա­կան սնո­բիս­տա­կան վի­ճա­կից: Ըն­տա­նե­ կան կա­պե­րի հեղ­ձու­ցիչ կողմն առա­վել լսե­ լի կեր­պով բարձ­րա­ձայն­վում է «Հա­սա­րա­ կու­թյան գե­րի­ն» ֆիլ­մում, որը բնա­կա­րա­ նից շուրջ 10 տա­րի դուրս չե­կած Ադե­լի­նա անու­նով տրանս­սեք­սո­ւալ կնոջ վա­վե­րագ­ րա­կան դի­ման­կարն է: Նրա ծնող­ները չեն կարող նրան հաս­կա­նա­լ, իսկ վրա­ցա­կան հա­սա­րա­կու­թյու­նը մա­հա­ցու սպառ­նում է տրանս­գեն­դեր մարդ­կանց: Վճռո­րոշ տե­ սա­րա­նում Ադե­լի­նան ու նրա ծնողները, նա­ յե­լով ու­ղիղ կի­նոխ­ցի­կին, իրենց մտքերն են ար­տա­հայ­տում ար­տա­կադ­րա­յին ձայ­նով: Սա մի ցնցող պահ է, որը թույլ է տա­լիս գի­ տակ­ցել, որ վեր­նագ­րում նշված գե­րու­թյու­նը վե­րա­բե­րում է այս դժբախտ ըն­տա­նի­քի բո­ լոր ան­դամ­ն ե­րին: ՍՔ

վե­լը»: Ար­դյուն­քում ստաց­վել է հո­րի­զո­նա­ կան դա­սա­վոր­ված բազ­մա­տե­սակ էկ­րան­ նե­րի շարք, որոնք տար­բեր շրջա­փու­լե­րով պտտեց­նում են չօգ­տա­գործ­ված կադ­րե­րը: Հուն­վա­րին՝ Ռո­տեր­դա­մի մի­ջազ­գա­յին կի­ նո­փա­ռա­տո­նի ժա­մա­նակ, բո­ղո­քա­կան եկե­ ղե­ցում տե­ղի ու­նե­ցած պրե­մի­ե­րա­յից հե­տո ինս­տա­լյա­ցի­ան այժմ հա­սել է Փա­րա­ջա­ նո­վի հայ­րե­նիք: Ցու­ցադր­ման հա­մար հա­ մա­պա­տաս­խան վայր գտնե­լու եր­կա­րա­տև որո­նում­ն ե­րից հե­տո Բըր­դի ու­շադ­րու­թյու­նը գրա­վեց կի­րա­ռու­թյու­նից դուրս եկած, բայց տպա­վո­րիչ բրու­տա­լիս­տա­կան «Ռո­սի­ա» կի­նո­թատ­րո­նի շեն­քը: «Ես կար­ծում եմ՝ այն Երև­ա­նի ամե­նա­հի­շար­ժան վայ­րե­րից մեկն է: Սե­փա­կա­նա­տե­րե­րի և Հա­յաս­տա­նի ազ­ գա­յին կի­նո­կենտ­րո­նի ջան­քե­րով այս նախ­ կին կի­նո­թատ­րո­նը 5 օրով վերս­տին կվե­ րա­փոխ­վի կի­նո­յի տա­ճա­րի: Բըրդ. «Կի­նո­ յի տա­ճա­րը» նա­խա­գի­ծը ոչ մի­այն հի­ա­նա­լի հնա­րա­վո­րու­թյուն է ու­սում­ն ա­սի­րե­լու Փա­րա­ ջա­նո­վի չօգ­տա­գործ­ված կադ­րե­րը, այլև այս ճար­տա­րա­պե­տա­կան գլուխ­գոր­ծո­ցը: Ո՞վ իմա­նա. եթե մենք կա­րող ենք վե­րա­կանգ­նել ֆիլ­մե­րը, ապա վստա­հա­բար կա­րող ենք վե­ րա­կա­ռու­ցել կի­նո­թատ­րոն­նե­րը»: ՀԷ «Կի­նո­յի տա­ճա­րը», 8.07՝ 19:00-21:00 (Բա­ցում), 9.07-12.07՝ 11:00՝ Ռո­սիա կ/թ

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Տի­ե­զե­րա­կան հան­ցա­գործ­ներ

Տան տղա­մար­դը «Ես տուն կվե­րա­դառ­նա­մ» (Դա­րյա Շու­մա­կո­վա, Ռու­սաս­տան/Հա­յաս­տան, 2018), Տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­պատ­կեր. 8.07՝ 16:00, 11.07՝ 10:00, Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

«Բարձ­րաշ­խար­հիկ կյան­ք» (Կլեր Դը­նի, Ֆրան­սիա, 2018), Ծուռ ծի­րան, 8.07՝ 22:00՝ «Մոսկ­վա» կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ Տի­ե­զեր­քի մա­սին ֆիլ­մե­րը, որ­պես կա­ նոն, բա­վա­կա­նին ին­տե­լեկ­տո­ւալ ժանր են: Դրան­ցում սո­վո­րա­բար մեծ նշա­նա­կու­թյուն են տրվում մտա­վոր և կլի­նի­կա­կան կող­մե­ րին՝ հա­վա­նա­բար Սթեն­լի Կուբ­րի­կի «2001 թվա­կա­նի տի­ե­զե­րա­կան ոդի­սա­կա­նը» (1968) հե­ղա­փո­խա­կան ֆիլ­մի ազ­դե­ցու­թյան ներ­քո: Երբ նմա­նա­տիպ ֆիլ­մե­րում մարդ­ կու­թյան հիմ­ն ա­կան բնազդ­նե­րը հայտն­վում են վիթ­խա­րի անէ­ու­թյան մեջ, դա սո­վո­րա­ բար լի­նում է ագ­րե­սի­ա­յի տես­քով: «Բարձ­րաշ­խար­հիկ կյան­քի» դեպ­քում Կլեր Դը­նին այլ մո­տե­ցում է որ­դեգ­րել: Ֆիլ­ մում որո­ շա­ կի բռնու­ թյուն կա, և ան­ շուշտ, ին­տե­լեկ­տո­ւալ տար­րե­րից ֆիլ­մը ևս զուրկ չէ, սա­կայն ֆիլ­մի շար­ժիչ ու­ժը մեր կեն­սա­ բա­ նու­ թյան մյուս՝ հիմ­նա­ կան կողմն է՝ վե­ րար­տադ­րու­թյու­նը: Ֆիլ­մի առա­ջին տե­սա­ րա­նում մի­այ­նակ տի­ե­զե­րագ­նաց Մոն­թին է (Ռո­բերտ Փա­թին­սոն): Նա մի­ակ մե­ծա­հա­ սակն է սե­փա­կան տի­ե­զե­րա­նա­վում, որը պտույտ­ներ է գոր­ծում Արե­գակ­նա­յին հա­ մա­կար­գից հե­ռու գտնվող սև խո­ռո­չի շուր­ ջը, բայց տի­ե­զե­րա­նա­վում նաև երե­խա կա: Դան­դաղ, բայց հաս­տա­տուն ըն­թաց­քով

Բա­րու­թյու­նը՝ որ­պես դի­մադ­րու­թյուն «Ձմռան վրա ձմե­ռ» (Սին Ծյան, Չի­նաս­տան, 2019), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ. 7.07՝ 13:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, 10.07՝ 18:00՝ Սի­նե­մա սթար 15-րո­պե­ա­նոց տպա­վո­րիչ նե­րա­ծա­կան կադ­րում չի­նա­ցի ռե­ժի­սոր Սին Ծյա­նը ներ­ կա­յաց­նում է իր դե­բյու­տա­յին «Ձմռան վրա ձմե­ռ» լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մի առանց­քա­յին բո­լոր դե­րա­կա­տար­նե­րին: Երկ­րորդ աշ­ խար­հա­մար­տի ուշ փու­լե­րում Ման­ջու­րի­ ա­յի՝ ճա­պո­նա­կան օկու­պա­ցի­ա­յի ներ­քո

Արևմ­տյան սպա­սում­ներ «Օլե­գ» (Յու­րիս Կուր­սի­ե­տիս, Լատ­վիա/ Լիտ­վա/Բել­գիա/Ֆրան­սիա, 2019), 8.07` 20:30՝ Սի­նե­մա Սթար, 12:30՝ Մոսվ­կա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ Ռե­ժի­սոր Յու­րիս Կուր­սի­ե­տիսն իր «Օլե­գ» դրա­մա­յով աստ­վա­ծաշն­չյան Աստ­ծու գա­ ռան յու­րա­տիպ այ­լա­բա­նու­թյուն է ներ­կա­ յաց­նում ար­դի բրյու­սե­լյան դե­կո­րա­ցի­ա­նե­ րում: Երի­տա­սարդ տղա­մարդ­կանց մի խումբ բալ­թյան և արև­ե­լա­եվ­րո­պա­կան երկր­նե­ րից տե­ղա­փոխ­վում է Եվ­րա­մի­ու­թյան ար­ժե­

Կնոջ խաչը «Աստ­ված գո­յու­թյուն ու­նի, անունն էլ՝ Պետ­րու­նյա» (Թե­ո­նա Ստրու­գար Մի­տևս­կա, Մա­կե­դո­նիա/Բել­գիա/ Սլո­վե­նիա/Ֆրան­սիա/Խոր­վա­թիա, 2018), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ, 8.07՝ 10:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, 19:30՝ Կի­նո­պարկ Պետ­րու­նյան գո­յու­թյուն ու­նի. 32 տա­րե­կան է, դիպ­լո­մա­վոր­ված պատ­մա­բան: Այդ­քան էլ պա­հանջ­ված մաս­նա­գի­տու­թյուն չէ գա­ վա­ռա­կան քա­ղա­քի հա­մար, որ­տեղ հեր­ թա­կան՝ Պետ­րու­նյա­յի մոր կող­մից կազ­մա­ կերպ­ված և պատ­մա­բա­նի հա­մար բա­ցար­ ձա­կա­պես ան­պետք աշ­խա­տան­քի հար­ ցազ­րույց վերց­նող տղա­մարդն առանց ամա­չե­լու կա­րող է ու­ղիղ հայ­տա­րա­րել. «Գրա­վիչ կին չես, քեզ հետ քնել էլ չեմ ու­ զում, հե­տև­ա­բար աշ­խա­տանք չես ստա­նա»:

ֆիլ­մում բա­ցատր­վում է, թե ինչ­պես է Մոն­ թին հայտն­վել նման անա­խոր­ժու­թյան մեջ, և թե ինչ­ պես է փոք­ րիկ աղջ­ նա­ կը ծնվել: Մոն­թին մի­այ­նակ չէր ճա­նա­պարհ ըն­կել. տի­ե­զե­րա­նա­վը լի էր երի­տա­սարդ հան­ ցա­գործ­նե­րի խայ­տաբ­ղետ խմբով, որոնք ցմահ ազա­տազր­կու­մից խու­սա­փե­լու նպա­ տա­կով սե­փա­կան մար­մի ­նը տրա­մադ­րել էին գի­տու­թյա­նը: Նրանց նկատ­մամբ որո­ շա­կի վե­րահս­կո­ղու­թյուն էր իրա­կա­նաց­նում բժիշկ Դիբ­սը (Ժյու­լի­ետ Բի­նոշ). մի գե­ղե­ցիկ հա­վե­լում ցնոր­ված գիտ­նա­կան­նե­րի կի­նե­ մա­տոգ­րա­ֆի­ա­կան մռայլ ավան­­դույ­թին: Իհար­կե, ֆիլ­մում կա արյու­նա­հե­ղու­թյուն:

Բայց Դը­նին ու­շադ­րու­թյու­նը հա­վա­սա­րա­ պես բաշ­խել է կար­միր նյու­թի և այլ մարմ­ նա­կան հե­ղուկ­նե­րի մի­ջև: Դիբ­սը, որին «բան­տագ­նաց­նե­րի­ց» մե­կը «սերմ­ն ա­հե­ղու­ կի շա­մա­ն» է ան­վա­նում, բեղմ­ն ա­վոր­ման և զու­գա­վոր­ման ծե­սե­րի փոր­ձար­կում­ն եր է անց­կաց­նում: Դը­նին շա­րու­նա­կում է այդ ին­տե­լեկ­տո­ւալ-տի­ե­զե­րա­կան ավան­դույ­ թը: Բայց ամե­նև­ին էլ պա­տա­հա­կան չէ, որ ֆիլ­մը սկսվում է տի­ե­զե­րա­նա­վի վրա այ­գու կա­նաչ հատ­ված պատ­կե­րող տե­սա­րա­նով. տի­ե­զե­րա­կան ֆիլ­մի հա­մար «Բարձ­րաշ­ խար­հիկ կյան­քը» զար­մա­նա­լի­ո­րեն երկ­րա­ յին է: ՅԲՀ

եղած մա­րի­ո­նե­տա­յին պե­տու­թյան մի տա­ րեց բնա­կիչ փոր­ձում է ապա­հո­վել իր տոհ­ մի շա­րու­նա­կու­թյու­նը, նախ­քան իր երեք որ­դի­նե­րին հար­կադ­րա­բար պա­տե­րազմ կտա­նեն: Մինչ ճա­պո­նա­ցի հրա­մա­նա­տա­րը, որի ու­շադ­րու­թյու­նը շե­ղում է գյու­ղա­պե­տը, սպա­սում է հյու­րա­սե­նյա­կում, ծե­րու­նի Լաո Սին փոր­ձում է երեք որ­դի­նե­րին հա­մո­զել, որ նախ­քան պա­տե­րազմ գնա­լը բեղմ­ն ա­ վո­րեն ավագ որ­դու կնո­ջը: Սա­կայն ավագ որ­դին անպ­տուղ է, միջ­նե­կը փախ­չում է ան­տառ՝ դի­մադ­րու­թյա­նը մի­ա­նա­լու, իսկ կրտսեր որ­դին չա­փա­զանց ան­փորձ է այս գոր­ծի հա­մար: Քա­ո­սա­յին գոր­ծո­ղու­թյուն­ նե­րի, կեր­պար­նե­րի լար­ված դրա­մա­յի և նրբա­ճա­շակ կա­տա­կեր­գու­թյան հա­մադ­

րու­թյամբ կադ­րը փայ­լուն ար­տա­ցո­լում է ողջ գա­լիք ֆիլ­մը: Սին Ծյա­նը՝ ռե­ժի­սոր դար­ձած նկա­րի­չը, իր անձ­նա­կան բնույ­թի դրա­ման նկա­րա­հա­նում է սև ու սպի­տակ ապ­շե­ցու­ցիչ պատ­կեր­նե­ րով (մի­այն մեկ տպա­վո­րիչ բա­ցա­ռու­թյամբ): Թեև ֆիլ­մի պատ­մու­թյան կենտ­րո­նում Լաո Սիի՝ ժա­ռանգ ու­նե­նա­լու շա­րու­նա­կա­կան ջան­քերն են, ֆիլ­մի զգա­յա­կան կող­մում Սիի հար­սը՝ Կու­նն է: Առա­ջին հա­յաց­քից Կու­նը ոտ­նա­հար­ված իրա­վունք­նե­րով, ճնշված կին է՝ շրջա­պատ­ված իրեն վե­րահս­կել փոր­ձող տղա­մարդ­կան­ցով, սա­կայն այն վճռա­կա­ նու­թյու­նը, որով Կու­նը շա­րու­նա­կում է փոք­ րիկ բա­ րի գոր­ ծեր անել, կա­ րող է դի­ մադ­ րու­թյան ամե­նա­ու­ժեղ ար­տա­ցո­լու­մը լի­նել նման դա­ժան մի­ջա­վայ­րում: ՅԲՀ

հա­մա­կար­գի, հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան և բար­քե­րի իրա­վա­կան ամե­նա­կենտ­րոն՝ Բել­ գիա: Նպա­տա­կը մեկն է՝ գու­մար վաս­տա­ կել: Օլե­գը բա­ցա­ռու­թյուն չէ. ու­նի պարտ­քեր, ըն­տա­նիք, Լատ­վի­ա­յում պատ­շաճ աշ­խա­ տանք չգտնե­լու պատ­ճա­ռով տե­ղա­փոխ­ վել է Եվ­րո­պա­յի կի­զա­կենտ­րոն, որի սիր­ տը արյուն է մա­տա­կա­րա­րում բո­լոր անոթ­ նե­րով՝ այդ կերպ սնու­ցե­լով ամե­նա­տար­բեր խա­վե­րի նվա­զա­գույն պա­հանջ­նե­րը: Մսա­ գործ Օլե­գի հա­մար կա­տա­րյալ թվա­ցող գործ­նա­կան պայ­ման­նե­րում առա­ջին իսկ աշ­խա­տան­քա­յին օրե­րը վե­րած­վում են ան­ հե­թեթ խնդիր­նե­րի. սե­փա­կան ան­փու­թու­ թյան հե­տև­ան­քով մա­տը կտրած գոր­ծըն­կե­ րը Օլե­գին է մե­ղադ­րում և զրկում նրան աշ­ խա­տան­քից: Սկզբում նա չի դի­մադ­րում և չի

հա­կա­ճա­ռում, լուռ և խո­նարհ հա­մա­ձայ­նում է իրեն տրված երկ­րորդ աշ­խա­տան­քա­յին հնա­րա­վո­րու­թյան հետ, որը որևէ կապ չու­նի մսա­գոր­ծու­թյան հետ: Հենց այդ­տեղ էլ դա­ նա­ կի վար­ պետ մսա­ գործն ինքն է հայտն­ վում մա­տա­ղի սե­ղա­նին՝ կապ­ված վեր­ջույթ­ նե­րով ու բե­րա­նով: Կուր­սի­ե­տի­սի վա­վե­րագ­րա­կան գե­ղա­գի­ տու­թյամբ նկար­ված դրա­ման արա­գա­շարժ է, նույ­նիսկ շնչակ­տուր: Օպե­րա­տոր Բո­գու­ միլ Գադֆ­րե­յովն ան­դա­դար հե­տև­ում է ֆիլ­ մի հե­րոս­նե­րին՝ ֆիք­սե­լով դեմ­քի ար­տա­հայ­ տու­թյան ամե­նա­ման­րակր­կիտ փո­փո­խու­ թյու­նը: Կի­նոխ­ցի­կը դարձ­նում է հան­դի­սա­ տե­սին խեղ­դող, ան­հյու­րըն­կալ շրջա­նա­կի ան­մի­ջա­կան մաս­նա­կից, որը ճնշում է իր ռե­ա­լիս­տիկ վայ­րի­վե­րում­ն ե­րով: ԴՄ

Մա­կե­դո­նա­ցի ռե­ժի­սոր Թե­ո­նա Ստրու­գար Մի­տևս­կա­յի 5-րդ ֆիլ­մը խո­սում է ցա­վոտ և կարծ­րա­ցած հայ­րիշ­խա­նա­կան ավան­դույթ­ նե­րի մա­սին մաք­սի­մալ պարզ և ան­գամ գրո­տես­կա­յին, հեգ­նա­կան առա­կի հաս­նող կոնտ­րաս­տա­յին լեզ­վով: Ֆիլ­մի կենտ­րո­նում մա­կե­դո­նա­կան հան­րու­թյունն է, բայց, ըստ էու­թյան, կա­րող էր լի­նել Արև­ե­լյան Եվ­րո­պա­ յի կամ Կով­կա­սի կա­մա­յա­կան մի քա­ղաք: Պետ­րու­նյան ոչ թե ար­դի ֆե­մի­նիս­տա­կան շարժ­ման հա­վա­քա­կան կեր­պար է, այլ շին­ ծու և գրքա­յին կա­նա­ցի­ու­թյան դեմ պայ­քա­ րող մարդ՝ իրա­կան միս ու ոս­կոր: Պետ­րու­նյան կոտ­րում է կարծ­րա­տի­պե­ րը և փո­խում խա­ղի կան­նո­նե­րը, այն էլ ի՛նչ խա­ղի. եկե­ղե­ցա­կան և ավան­դա­կան մի ծես, հա­ մա­ ձայն որի՝ քա­ հա­ նան գետն է գցում խա­չը, որ­պես­զի ամե­նա­ճար­պիկ ու արա­ գա­շարժ տղա­մար­դը որ­սա այն և եր­ջա­նիկ լի­նի ողջ գա­լիք տա­րին: Պետ­րու­նյան էլ դեմ չէր լի­նի՝ այդ եր­ջան­կու­թյան մի կտորն իրեն

հաս­ներ. այս ցան­կու­թյունն այն­քան ան­կեղծ է, որ առանց երկմ­տե­լու նա գցվում է կի­սա­ մերկ տղա­մարդ­կան­ցով լի գե­տը, որ­տեղ եռում է տես­տոս­տե­րո­նը և առա­ջի­նը լի­նե­ լու տեն­չը: Եվ երբ իրա­վա­պահ մար­մի ն­նե­րը և եկե­ղե­ցու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը ան­դա­դար պնդում են՝ «Վե­րա­դարձ­րո՛ւ խա­չը, այն քո­նը չէ՛», ոչ մի տրա­մա­բա­նա­կան հիմ­ն ա­վո­րում և փաս­տարկ չու­նեն, ոչ ոք չի կա­րող պատ­ճա­ ռա­բան­ված բա­ցատ­րել՝ ին­չու կի­նը պետք է դուրս մնա ֆի­զի­կա­կան ճարպ­կու­թյան այս ըն­թա­ցա­կար­գից: Մի­տևս­կան հեգ­նում է սե­փա­կան հա­սա­ րա­կու­թյու­նը, որը ծնել և դաս­տի­ա­րա­կել է նմա­նա­տիպ պետ­րու­նյա­նե­րի, իսկ հե­տո էլ մեր­ժել՝ մատ­նան­շե­լով «ոչ ցան­կա­լի մար­ մի­նը» կամ օժի­տի հա­մար նա­խա­տես­ված և փաս­տա­ցի ան­պետք, տա­նը փո­շի հա­վա­ քող բարձ­րա­գույն կրթու­թյան մա­սին փաս­ տող դիպ­լո­մը՝ մատ­նե­լով նրանց ան­գոր­ծու­ թյան և ցնո­րած գո­յու­թյան: ԴՄ

Իր երկ­րորդ լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մում ռուս ռե­ ժի­սոր Դա­րյա Շու­մա­կո­վան պատ­մում է 6-ամյա Սա­րո­յի պատ­մու­թյու­նը. վեր­ջինս հոր՝ պա­տե­րազմ գնա­լուց հե­տո դառ­նում է իրենց տան տղա­մար­դը: Երբ հայ­րը վեր­ջա­ պես վե­րա­դառ­նում է պա­տե­րազ­մից, Սա­րոն վրդով­ վում է, որ ստիպ­ ված է հրա­ ժար­ վել այդ դե­րից: Չնա­յած երի­տա­սարդ տա­րի­քին՝ տղան պետք է կա­րև­որ որո­շում­ն եր կա­յաց­ նի, որոնք ան­խու­սա­փե­լի­ո­րեն հան­գեց­նե­ լու են հու­զա­կան հա­սու­նաց­ման: Ֆիլ­մի հե­ տին պլա­նում Ար­ցա­խյան պա­տե­րազմն ու դրան հա­ջոր­դող սո­վի, էլեկտ­րա­է­ներ­գի­ա­յի մշտա­կան ան­ջա­տում­ն ե­րի ու գոր­ծազր­կու­ թյան ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծն են: Այս հա­մա­տեքս­տում Շու­մա­կո­վան հո­րը հա­մե­մա­տում է բա­ցա­կա­յու­թյան, իսկ որ­դուն՝ մշտա­կա­նու­թյան հետ: Ֆիլ­մի ան­վա­նու­մը, ինչ­պես սյու­ժեն, վե­րա­բե­րում է բա­ցա­կա­յու­ թյա­նը: Սկզբում հայրն է բա­ցա­կա­յում, ապա՝ որ­դին, որը փա­խուս­տի է դի­մում հու­զա­կան ճգնա­ժա­մի հե­տև­ան­քով: Ֆիլ­մի ան­վա­նու­մը եր­կի­մաստ է, քան­զի եր­կու կեր­պար­ներն էլ նույն ու­ղին են բռնում: Հենց այդ պատ­ճա­ռով նրանց մայրն ու կի­ նը կորց­ րել է վստա­ հու­ թյու­նը: Նա կշտամ­բում է ամուս­նուն՝ ասե­լով. «Տղա­մար­դիկ միշտ էլ հե­ռա­նում են»: ՊԳԿ

Մի­աս­նա­կա­նու­թյան ոգով «Խռո­վա­րար­նե­րը» (Մի­շել Անդ­րյո, Ժակ Քե­բա­դյան, Ֆրան­սիա, 2018), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ. 8.07՝ 18:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ Կես դար առաջ աշ­խար­հը ցնցվեց բո­ղո­քի ցույ­ցե­րի մի ալի­քով, որը փո­խեց արևմ­տյան հա­սա­րա­կարգն ու դրեց հիմ­քե­րը մեր ժա­ մա­նա­կա­կից աշ­խար­հի: Որ­պես ARC 68 կի­ նո­կո­լեկ­տի­վի ակ­տի­վիստ­ներ՝ Մի­շել Անդ­ րյոն և Ժակ Քե­բա­դյա­նը նկա­րա­հա­նել են բո­ղո­քի ցույ­ցե­րը, որոնք տե­ղի ու­նե­ցան 1968 թվա­կա­նի մա­յիս-հու­նիս ամիս­նե­րին: «Խռո­ վա­րար­նե­րի» մի­ջո­ցով նրանք այդ հա­րուստ խրո­նի­կալ նյու­թի հի­ման վրա վա­վե­րագ­րա­ կան ֆիլմ են ստեղ­ծել: 1978 թվա­կա­նին այս նկար­նե­րի մի մա­սը ցու­ցադր­վել է Ֆրան­սի­ա­յի կի­նո­թատ­րոն­նե­ րում «Մա­յիս 68» խո­րագ­րի ներ­քո: Այդ ֆիլ­ մի դիկ­տո­րա­կան տեքս­տը տեղ-տեղ պահ­ պան­վել է, սա­կայն Անդ­րյոն և Քե­բե­դյա­նը մե­րօ­րյա որևէ մեկ­նա­բա­նու­թյուն չեն ավե­ լաց­նում՝ փո­խա­րե­նը թույլ տա­լով, որ նյութն ին­քը պատ­մի իր պատ­մու­թյու­նը: Մինչ սև­ ուս­պի­տակ պատ­կեր­նե­րը սկզբում հի­շեց­ նում են այն փաս­ տը, որ այս ամե­ նը կա­ տար­վել է վա­ղուց, ֆիլ­մը կա­րո­ղա­նում է վե­ րա­կանգ­նել այդ օրե­րի ոգին. ոգի, որ զգա­ լի նմա­նու­թյուն­ներ ու­նի այ­սօր­վա նոր-նոր սկզբնա­վոր­վող շար­ժում­ն ե­րի հետ՝ սկսած Ֆրան­սի­ա­յի Դե­ղին բաճ­կոն­նե­րից մին­չև հայ­կա­կան Թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյու­նը: Դեպ­քե­րից հի­սուն տա­րի անց 1968-ի մա­ յի­սի իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րը մարդ­կանց հի­ շո­ղու­թյան մեջ մնա­ցել են նա­խև­ա­ռաջ որ­ պես ու­սա­նո­ղա­կան ապս­տամ­բու­թյուն, որ­ տեղ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի էպի­կենտ­րո­նը Փա­րիզն էր: «Խռո­վա­րար­նե­րը» ճշգրտում է մտցնում՝ ցույց տա­լով, որ ամ­բողջ երկ­րով մեկ թափ առած գոր­ծա­դուլ­ներն ու գոր­ծա­ րան­ներ գրա­վե­լու ակ­ցի­ա­նե­րը` ինք­նա­կազ­ մա­կերպ­ված բան­վոր­նե­րի կող­մից իրա­ կա­նաց­ված ինք­նա­բուխ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­ րը, շարժ­ման առանց­քա­յին հատ­վածն էին: Անդ­րյոն և Քե­բա­դյա­նը ցույց են տա­լիս, որ ցույ­ցե­րի զո­րու­թյու­նը հիմ­ն ա­կա­նում պայ­ մա­նա­վոր­ված էր ու­սա­նող­նե­րի և բան­վոր­ նե­րի մի­աս­նա­կա­նու­թյամբ, ու որ հենց այս մի­աս­նա­կա­նու­թյան պատ­ճա­ռով կա­ռա­վա­ րու­թյու­նը փոր­ձեց կոտ­րել շար­ժու­մը՝ իրադ­ րու­թյու­նը վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ պա­հե­լու հա­մար: Նմա­նօ­րի­նակ եզ­րա­հան­գում­ն ե­րը հստակ ցու­ցիչ են, որ պատ­մու­թյան դա­սե­րը դե­ռևս տե­ղին են ու ար­դի­ա­կան: ՍՔ

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2

Ճի՞շտ է ար­դյոք, որ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի հիմ ­ն ա­կան գի­ծը վերց­ված է ձեր իսկ կյան­քից: Ինչ-որ առու­մով՝ այո. գլխա­վոր հե­րո­սի պես ես էլ, երբ քո­լե­ջում էի սո­վո­րում, մաս­նա­վոր դա­սեր էի տա­լիս մի շատ հա­րուստ ըն­տա­նի­քում: Մե­ծա­ ցած լի­նե­լով մի­ջին խա­վի ըն­տա­նի­քում՝ ֆիլ­մի եր­ կու ըն­տա­նիք­նե­րի արան­քում, երբ առա­ջին ան­ գամ ոտք դրե­ցի այդ ճոխ տուն, շատ տա­րօ­րի­նակ ու մռայլ զգա­ցո­ղու­թյուն ու­նե­ցա: Գու­ցե որով­հե­տև տա­նը շո­գե­բաղ­նիք կար, ինձ հա­մար դա իս­կա­պես ցնցող մի բան էր: Ին­չո՞ւ ցան­կա­ցաք եր­գի­ծա­կան ֆիլմ նկա­րա­ հա­նել տնտե­սա­կան բև­ե­ռաց­վա­ծու­թյան մա­սին: Նկա­րա­հան­ման ժա­մա­նակ օպե­րա­տո­րը հան­ կարծ ու­շադ­րու­թյունս հրա­վի­րեց այն բա­նին, որ սա առա­ջին ան­գամն էր, երբ մենք հա­րուստ կեր­պար­ նե­րի էինք նկա­րում: Այն­պես էր ստաց­վել, որ մինչ այդ իմ բո­լոր ֆիլ­մե­րի կեր­պար­ներն աղ­քատ մար­ դիկ էին: Նույ­ նիսկ երբ աշ­ խա­ տում էի Կա­ պի­ տան Ամե­րի­կա­յի հետ (դե­րա­սան Քրիս Էվանս՝ «Ձյան մի­ ջո­վ» ֆիլ­մից), ես նրան հնո­տիք էի հագց­րել: Զա­ վեշ­տա­լին այն է, որ մար­դիկ սո­վո­րա­բար կար­ծում են, թե ֆիլ­մում աղ­քատ ըն­տա­նիքն է մա­կա­բույ­ծը: Բայց ինձ հա­մար նրանք չեն այդ պատ­մու­թյան չա­ րա­գործ­նե­րը. բո­լոր կեր­պար­ներն էլ ոչ մի­ան­շա­նակ իրա­վի­ճա­կում են: Ֆիլ­մը նա­խև­ա­ռաջ հա­մա­կար­ գի մա­սին է, որը ստի­պում է նրանց հայտն­վել նման իրա­վի­ճա­կում:

ՊՈՆ ՉՈՒՆ-ՀՈ Երբ ան­ցած մա­յի­սին Կան­նի կի­նո­փա­ռա­տո­նի ժա­մա­նակ «Մա­կա­բույ­ծ» ֆիլմն ար­ժա­նա­ցավ ամե­նա­պատ­վա­վոր մրցա­նա­կին, Պոն Չուն-հոն դար­ձավ եր­բևէ «Ոս­կե ար­մա­վե­նու ճյու­ղ» ստա­ցած առա­ջին կո­րե­ա­ցի ռե­ժի­սո­րը: 49-ամյա ռե­ժի­սո­րի ար­դեն իսկ ծաղ­ կող կա­րի­ե­րա­յում սա նոր ձեռք­բե­րում էր: Պո­նի լի­ա­մետ­րաժ դե­բյու­ տը «Հա­չող շու­նը կծան չի լի­նու­մ» ֆիլմն էր (2000), իսկ մի­ջազ­գա­ յին հա­ջո­ղու­թյան նա հա­սել է երկ­րորդ` «Սպա­նու­թյան հու­շե­ր» (2003) ոս­տի­կա­նա­կան հե­տաքն­նու­թյան մա­սին պատ­մող հա­մար­ձակ ֆիլ­ մով, որը գլխի­վայր շրջեց կրի­մի­նալ ժան­րը: Այդ ժա­մա­նա­կից ի վեր նրա ֆիլ­մե­րը տա­տան­վում են այս եր­կու ծայ­րա­հե­ղու­թյուն­նե­րի մի­ջև. մի կող­մից՝ կա­տա­կեր­գու­թյուն և եր­ գի­ծանք, իսկ մյուս կող­մից՝ բռնի ժան­րա­յին ֆիլ­մեր: Այս պա­հի դրու­ թյամբ «Մա­կա­բույծ­ն» այս եր­կու ժան­րե­րի ամե­նա­կա­տա­րյալ մի­ա­ խառ­նումն է: Ֆիլ­մի առանց­քում 4 հո­գուց բաղ­կա­ցած մի աղ­քատ ըն­տա­նիք է, որը դան­դաղ, բայց հաս­տա­տուն կեր­պով ներ­թա­փան­ ցում է մի հա­րուստ ըն­տա­նի­քի տուն, ինչն անս­պա­սե­լի­ո­րեն զար­ մա­նա­լի և արյու­նոտ հե­տև­անք­նե­րի է հան­գեց­նում: Կան­նում ֆիլ­մի քննարկ­ման ժա­մա­նակ ռե­ժի­սո­րը անդ­րա­դար­ձավ ֆիլ­մի սա­տի­րա­ յի ու բռնու­թյան տակ քո­ղարկ­ված սո­ցի­ա­լա­կան շեր­տին և «ծի­ծա­ ղե­լի» տա­նը, որը կա­ռուց­վել էր ֆիլ­մի հա­մար:

Իրա­կա­նում թվում է, թե աղ­քատ ըն­տա­նիքն ավե­լի խե­լա­ցի է, քան հա­րուստ ըն­տա­նի­քը: Նրանք բա­վա­կա­նին խե­լա­ցի և ըն­դու­նակ են: Կար­ծում եմ՝ իրենց հմտու­թյուն­նե­րով ու կա­րո­ղու­ թյուն­նե­րով տար­բեր տե­սա­կի աշ­խա­տանք­նե­րի մեջ հա­ջո­ղու­թյան կա­րող էին հաս­նել: Սա­կայն խնդիրն այն է, որ նրանք աշ­խա­տանք չեն գտնում: Հենց այդ­ պի­սի իրա­վի­ճա­կի առ­ջև ենք մենք կանգ­նած Կո­րե­ ա­յում, ինչ­պես նաև աշ­խար­հի շատ այլ երկր­նե­րում: Եթե լի­ներ ճիշտ գոր­ծող հա­մա­կարգ, նրանք լրիվ բար­վոք կյան­քով կապ­րե­ին:

In fact, the poor family seem much smarter than the rich family.

“They are quite smart and capable. I think with their skills and abilities, they would do great in many jobs.

But the point is that there are no jobs for them. That’s the economic situation we face in Korea, and in many other places in the world. If there was a proper sys­ tem in place, they would do absolutely fine, but they’re pushed into a corner and forced into these dangerous situations.”

That balance between satire and horror must have been a challenge.

“Well, even the scenes that are funny are often scary at the same time. When there’s laughter along with the fear, something unexpected, the audience get really flustered, and I enjoy that a lot. When an audi­ ence is laughing at these scenes they also doubt their own laughter – can I really laugh at this? Maybe this will make me seem like a pervert, but I really enjoy putting them through that!”

Եր­գի­ծան­քի ու սար­սափ ժան­րե­րի մի­ջև հա­ վա­սա­րակ­շու­թյուն պա­հե­լը պետք է որ իս­կա­ կան մար­տահ­րա­վեր լի­նի: Դե, ան­գամ ծի­ծա­ղե­լի տե­սա­րան­նե­րը հա­ճախ մի­և­նույն ժա­մա­նակ սար­սա­փե­լի են լի­նում: Երբ ծի­ ծա­ղը զու­գակց­վում է վա­խի, անս­պա­սե­լի ինչ-որ բա­ նի հետ, հան­դի­սա­տեսն իրոք հուզ­մունք է ապ­րում, իսկ դա ինձ հա­մար իս­կա­կան հա­ճույք է: Երբ հան­ դի­սա­տե­սը ծի­ծա­ղում է նման տե­սա­րան­նե­րի վրա, նա մի­և­նույն ժա­մա­նակ կաս­կա­ծով է նա­յում իր ծի­ ծա­ղին՝ մի՞թե ես իրոք կա­րող եմ այս­պի­սի բա­նի վրա ծի­ծա­ղել, մի­գու­ցե այ­լա­սեր­վա­ծի տպա­վո­րու­թյուն թող­նեմ:

Հա­րուստ ըն­տա­նի­քի տու­նն աղ­քատ ըն­տա­նի­ քի տան հետ մի­ա­սին ֆիլ­մի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի հիմ ­ն ա­կան վայրն է: Ձեր նա­խորդ ֆիլ­մի՝ «Ձյան մի­ջո­վի» գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը նույն­պես շատ սահ­ մա­նա­փակ տա­րած­քում էին ծա­վալ­վում: Ես լար­վում եմ, երբ ան­սահ­մա­նա­փակ տար­բե­ րակ­նե­րի հնա­րա­վո­րու­թյուն եմ ու­նե­նում: Սահ­մա­ նա­փա­կում­ն ե­րը գրա­վիչ են ինձ հա­մար: Իրա­դար­ ձու­թյուն­նե­րի 90%-ն այդ եր­կու տնե­րում տե­ղա­վո­ րելն իրոք մար­տահ­րա­վեր էր, սա­կայն դա ինձ նաև հնա­րա­վո­րու­թյուն տվեց իս­կա­պես ման­րա­մասն ու­սում­ն ա­սի­րե­լու այդ տա­րածք­նե­րը: ՅԲՀ

Why did you want to make this satire about the economic divide?

“At one point during the shoot the cinematographer pointed out to me that this was the first time we were filming rich characters. Somehow, all my films have fea­ tured poor characters. Even when I could cast Captain America [actor Chris Evans in Snowpiercer], I dressed him in rags! It’s funny, people often assume that the poor family in the film are the parasites. I understand them jumping to this conclusion – they’re con men and they do bad things. But for me, they’re not the villains in the story; all the characters are in a gray area. The film is more about the system which forces them into this position.”

Do you think that satire is a better way to put that message across than a social drama?

“I’m a genre filmmaker, first and foremost. I really enjoy the excitement and anticipation that come from genre conventions, regardless of whether you satisfy or break those conventions. I want my films to be fun, and let the satire and the social commentary seep through the story naturally, like a faint rain.”

Կար­ծում եք՝ այդ ու­ղեր­ձը փո­խան­ցե­լու հա­ մար եր­ գի­ ծանքն ավե­ լի՞ ազ­ դու մի­ ջոց է, քան սո­ցի­ա­լա­կան դրա­ման: Նա­խև­ա­ռաջ ես ժան­րա­յին կի­նո­ռե­ժի­սոր եմ: Ինձ իրոք շատ են դուր գա­լիս այն հի­աց­մունքն ու սպա­ սում­ն ե­րը, որ առա­ջաց­նում են ժան­րա­յին պայ­մա­ նա­կա­նու­թյուն­նե­րը՝ ան­կախ նրա­նից՝ բա­վա­րա­ րում ես, թե կոտ­րում այդ կա­նոն­նե­րը: Ես ու­զում եմ, որ իմ ֆիլ­մե­րը լի­նեն զվար­ճա­լի, ու որ եր­գի­ծանքն ու սո­ցի­ա­լա­կան շեր­տե­րը պատ­մու­թյան մեջ թա­ փան­ցեն բնա­կան կեր­պով, ինչ­պես մեղմ անձ­րև:

Տնտե­սա­կան խնդիր­նե­րից զատ՝ «Մա­կա­բույ­ ծը» նաև եր­գի­ծան­քի է են­թար­կում Հյու­սի­սա­յին և Հա­րա­վա­յին Կո­րե­ա­նե­րի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը: Եր­կուսն էլ հա­վա­սա­րա­պես մտա­հո­գիչ են, սա­կայն իմ կար­ծի­քով տնտե­սա­կան խնդիր­նե­րը մենք մեր մաշ­կին ավե­լի մոտ ենք զգում: Հյու­սի­սա­յին Կո­րե­ա­ յի խնդի­րը մեզ ան­հանգս­տաց­նում է, ու մենք ցան­ կա­նում ենք, որ խա­ղա­ղու­թյուն հաս­տատ­վի, սա­կայն դա մի բան է, որի վրա մենք չու­նենք ազ­դե­ցու­թյուն, պար­զա­պես հույս ու­նենք, որ քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ նե­րը հոգ կտա­նեն դրա հա­մար: Շատ հա­րուստ ըն­ տա­նիք­ներ կան, որ իրենց տնե­րում ապաս­տա­րան­ ներ ու­նեն, ինչ­պի­սին ֆիլ­մում եք տես­նում:

Is it true you drew the central relationship from your own life?

“Kind of. Like the protagonist, when I was in college I tutored for a very rich family. While I grew up in a mid­ dle class family, somewhere between the two families in the film, when I first walked into their opulent house, it gave me a very eerie and strange feeling. Maybe it was because there was a sauna in the house – that was quite shocking to me!”

Aside from the economic issues, Parasite also satirizes the relation between North and South Korea.

Which of those is the bigger concern for South Koreans?

“They’re both equally worrisome, but I think in terms of what we really feel with out skin it’s the economic issues. We do worry about North Korea and want peace to come, but it’s not something we have any influence over – we just hope that the politicians will take care of it. And a lot of rich people will have bunkers in their houses, like you see in the film.”

BONG JOON-HO When Parasite took the top award at the Cannes film festival last May, Bong Joon-ho became the first Korean director ever to win a Palme d’Or. It was a new highlight in the already flourishing career of the 49-year-old director. Bong made his feature debut with the comedy Barking Dog (2000) and broke through internationally with his second feature Memories of Murder (2003), a gritty police procedural which upended the crime genre.

His films have fluctuated between those two extremes ever since: comedy and satire on the one hand, and graphic genre cinema on the other. Parasite is his most accomplished mix of the two so far. The film centers on a poor family of four, who slowly but surely infiltrate the household of a rich family – with unexpectedly hilarious and bloody consequences. Discussing the film in Cannes, the director spoke about the social commentary hidden beneath his surface of satire and gore and the “ridiculous” house that was constructed for the film.

Do you have one yourself?

“I live in an apartment – if I would dig down, I’d end up in my downstairs neighbor’s house!”

The rich family’s house with the bunker is the main location for the film, along with the poor family’s dwelling much lower in the city. Your earlier film Snowpiercer had a very limited space as well; what attracts you to that?

“I get anxious when I have unlimited options. Limita­ tions are exciting to me, like these claustrophobic spaces. Having 90% of the story take place in these two houses was challenging, but it also allowed me to really investigate these spaces in detail.”

The filming and the choreography of the action in the house is very precise. How did you prepare for that?

“During the writing I already planned out the entire structure of the house, to lay out the movements of the characters. It was really hard on the production designer! He took my sketches to an actual architect for advice, who said: ‘This is ridiculous! No-one builds houses like this!’ A lot of it is about visibility: when one character is doing something, other characters that are close shouldn’t be able to see them.” JBH

6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019

REVIEWS

Baby on Board

Man of the House

High Life (Claire Denis, France, 2018).

Twisted Apricots. 8-7 22:00 Moscow Cinema Blue Hall.

The space film, by and large, is a pretty ce­ rebral genre. It usually highlights the clinical and intellectual, likely under the influence of Stanley Kubrick’s groundbreaking 2001: A Space Odyssey (1968). When humanity’s pri­ mal urges make their way into the great big void in these films, it’s usually in the form of aggression.

Claire Denis takes a different approach in High Life, the opening film of the new program sec­ tion Twisted Apricots, featuring movies with some “midnight madness”. High Life's driving force isn't violence but that other primal side of our biology: reproduction. The film opens on lonely astronaut Monte (Robert Pattinson). He’s the only adult left on his spaceship, circling a black hole far from our solar system – but there’s also a baby on board. Slowly but surely, the film explains how Monte ended up in this predicament, and how this baby girl was born into it. Monte didn’t set out alone; his ship was populated by a motley

Coming Home (Darya Shumakova, Russia/ Armenia, 2018). Regional Panorama. 8-7 16:00, 11-7 10:00 Moscow Cinema Red Hall.

crew of young criminals, giving their bodies to science to avoid a lifelong prison sentence. They were held in check, more or less, by Dr. Dibs (Ju­ liette Binoche), a fine addition to the sordid cin­ ematic tradition of mad scientists.

There’s definitely some bloodshed – Monte doesn’t end up alone by accident. But Denis gives just as much attention to other bodily flu­ ids as she does the red stuff. Dibs, who one of

the “prisonauts” calls “the sjaman of sperm”, experiments with fertilization and mating ritu­ als. Denis still fits into that cerebral space tradi­ tion. High Life philosophizes and takes its time, overflowing with ideas about humanity and its future. But it’s no coincidence that the film opens with shots of the green patch of garden on board the ship: for a space film, High Life is remarkably earthly. JBH

As the Japanese commanding officer is kept waiting in the living room, distracted by the vil­ lage elder, old man Lao Si is trying to persuade his three sons to impregnate the oldest son’s wife before the boys go off to war. But the oldest son is infertile, the middle one runs off into the forest to join the resistance, and the youngest is

too inexperienced to do the deed. With its mix­ ture of chaotic action, intense character drama and subtle comedy, the shot perfectly encapsu­ lates the film to follow.

Xing Jian, a painter-turned-director, films his intimate drama in striking black-and-white im­ ages (with a single poignant exception). The film may take Lao Si’s continued attempts to secure offspring as its narrative center, but its emo­ tional heart lies with his daughter-in-law Kun. While the character barely utters a word, it’s no wonder actress Yan Bingyan still gets top billing.

At first glace Kun is a downtrodden, oppressed woman, surrounded by men trying to control her. But the relentlessness with which she keeps up her small acts of kindness may be the stron­ gest form of resistance on display in this harsh environment. JBH

money. Oleg is no exception. He has a family and a lot of debt. Unable to find work in Lat­ via, he has moved to the heart of Europe which pumps blood through all the continent’s vessels, feeding the minimal needs of its people.

Oleg is a butcher and at first he thinks he’s found the perfect job, but he gets into trouble from day one. A colleague whose finger was severed due to his own incompetence blames Oleg and gets him fired. Nobody cares to listen to Oleg’s side. Everyone around him moves with extreme caution on foreign soil: heads down, no sudden movements.

Juris Kursietis’ drama is filmed in a dynamic documentary aesthetic, at times even breathtak­

ing, turning the audience into a part of this suf­ focating and inhospitable circle. Cinematogra­ pher Bogumil Gadfreyow follows the characters closely, relentlessly recording even the subtlest change in the actors’ faces. This community of migrant workers might seem naive, but their life is more dangerous than one might think.

They’re dependent on the mood of the self-pro­ claimed leader of this pick of strange men. At first Oleg unquestioningly accepts the new job doled out to him, which has nothing to do with meat. But it’s not long before the butcher, who was once himself the master of the knife, finds himself tied to a slaughter table with a gag in his mouth. DM

fake, idealized femininity. She breaks stereo­ types and changes the rules of the game.

And what a game it is, this traditional church rite that takes center stage in the film.

A priest throws a holy cross into the river and the craftiest men compete to retrieve it. The winner will get happiness for the upcoming year. Petrunija too longs for happiness, and so she jumps into the testosterone-filled river

without hesitation, along with the horde of topless men. Time and again, the police and church officials try to stop her, although when pressed for an explanation they can give no logical reason why women should be left out of this display of physical prowess. With her sharp satire on her own society, Mitevska cel­ ebrates the many Petrunijas it has brought forth only to reject them. DM

Kindness as Resistance Winter After Winter (Xing Jian, China, 2019).

Full-Length Films Competition. 7-7 13:00 Moscow Cinema Blue Hall, 10-7 18:00 Cinema Star.

In the impressive opening shot, a 15-minute sin­ gle take, Chinese director Xing Jian introduces all the key players of his debut feature film Winter After Winter. In the late stages of World War II, an elderly inhabitant of Manchuria, a puppet state under Japanese occupation, tries to secure his family bloodline before his three sons are forcibly enlisted in the war.

Western Promises Oleg (Juris Kursietis, Latvia/Lithuania/ Belgium/France, 2019). Full-Length Film COmpetition. 8-7 20:30 Cinema Star, 12:30 Moscow Cinema Blue Hall.

This peculiar variation on the biblical allegory of the lamb of God is set in modern-day Brussels. A group of young men from Baltic and Eastern Eu­ ropean countries have come to the center of EU values and tolerance with a single aim: to make

Her Cross to Bear God Exists, Her Name is Petrunija (Teona Strugar Mitevska, Macedonia/Belgium/ Slovenia/France/Croatia, 2018). Full-Length Film Competition. 8-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall, 19:30 Kinopark.

Petrunija exists. She’s 32. A certified historian.

Sadly, that’s not exactly a very useful profes­ sion in her rural town. During yet another job interview set up by Petrunija’s mother, the guy interviewing her blatantly states: “You’re not at­ tractive. I don’t even want to sleep with you, so you’re not getting the job.”

In her fifth feature Macedonian director Teona Strugar Mitevska discusses harmful patriarchal traditions, using a clear filmic language which covers a grotesquely satirical undercurrent. The film centers on Macedonian society, but this could happen in any small town in Eastern Eu­ rope or the Caucasus. Petrunija is not a symbol for the modern feminist movement, but rather a real flesh and blood person battling against

In her second feature film, Russian director Darya Shumakova tells the story of 6-year-old Saro who becomes the man of the house when his father goes off to war. When his father finally returns, Saro resents having to give up this role.

He’ll have to make some big decisions despite his young age, inevitably leading him to an emotional maturation.

The background reality of the film is well known in Armenia: the 1988-1994 war with Azerbaijan and the subsequent period of pover­ ty, constant power cuts and lack of work. Within this context, Shumakova relates the father with absence and the son with permanence. When Saro’s father is not there, there is normality: ev­ ery morning the boy for stokes the fire, gets wa­ ter from the well, feeds the chickens and brings his grandfather the first glass of fresh water. So when Saro eventually decides to disappear him­ self, it creates a crisis in the family: his mother despairs, his father is frustrated, and his grand­ father finally takes action.

The title of the film, like the plot itself, refers to absence. First it is the father who is absent; then the son who escapes after an emotional crisis. There is some ambiguity in the title. be­ cause both characters are going in the same direction. That’s why their mother and wife is distrustful, and reproaches her husband: “Men always leave.” PGC

In the Spirit of Solidarity Up’Rising 68 (Michel Andreiu & Jacques Kebadian, France, 2018). Full-Length Films Competition. 8-7 18:00 Moscow Cinema Red Hall.

Half a century ago, the world was shaken by a wave of protests that changed western society and laid the foundations for the world we live in today. As members of activist film collective ARC 68, Michel Andrieu and Jacques Kebadian recorded the protests in France between early May and June of 1968. With Up’Rising 68 they’ve created a documentary account from this wealth of material.

Some of these images were shown in French cinemas in 1978 under the title Mai 68. Oc­ casional commentary from that film has been kept, but Andreiu and Kebedian don’t add any present-day commentary, instead letting the footage tell its own story. While the grainy blackand-white images at first reinforce the fact that this all happened long ago, the film manages to invoke the spirit of those days – a spirit that bears remarkable similarities to many of today’s grassroots movements, from France’s Yellow Vests to Armenia’s own Velvet Revolution.

Fifty years after the fact, the events of May 1968 have become enshrined in collective mem­ ory primarily as a student revolt, with Paris as its epicenter. Up’Rising 68 sets the record straight by showing that strikes and factory takeovers throughout the country – spontaneous actions by self-organized laborers – were an essential part of the movement. Andreiu and Kebadian demonstrate that the protests derived much of their strength from the solidarity between stu­ dents and workers, and that it was exactly this solidarity that the government attempted to break in order to regain control. Such observa­ tions are a strong reminder that the lessons of history are still relevant today. SKo

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2

BACKGROUND AND REVIEWS 7

Traveler of space and time

Jubilee Stars Ahead of the festival’s official opening, three new Jubilee Stars commemorating mas­ ters of Armenian cinema will be unveiled Sunday afternoon. This year directors Bagrat Oganesyan (1929-1990), Arman Ma­ naryan (1929-2016) and Genadi Melkonyan (1944-2002) will get the spotlight.

7-7 15:00 Charles Aznavour Square

As part of an extensive program of Polish films, this year’s festival honors Wojciech Jerzy Has, one of the most original Polish masters. The retrospective includes four films, among which is the premiere screening of the digitally remastered version of Farewells (1958).

Wojciech Has (1925-2000) was among the most non-conformist filmmakers in Polish cinema.

He never belonged to any film movement and avoided making films on subjects dictated by state ideology. His signature style broke away from the stereotypes of social realism in the 1950s, and in the subsequent decades Has be­ came one of cinema’s most vibrant surrealists.

The rich and expressive imagery in his films can easily be traced back to the fact that after World War II, he studied painting in Krakow. And while many of his great films have a basis in literature, Has would often significantly alter plot lines, saying that his aim was “not to make literal adaptations, but rather to do justice to the work’s poetics.”

In essence, Has’ films are great journeys, both in the physical and the metaphysical sense of the word. They cover great distances: from Aus­ chwitz to Warsaw, from Warsaw to Paris, from

Economy of storytelling In a new competitive program, GAIFF puts a spotlight on short films from Armenia and its neighboring countries Georgia, Iran and Turkey. Twenty-five films have been selected to compete.

While they cover a wide range of genres and styles, all films in this competition share an economic approach to storytelling. Umbra is a prime example of this, using a simple incident to tell a bigger story. A young woman goes out into the empty streets to look for her part­ ner, who has suddenly disappeared from their house around midnight. Alone in the dark, she encounters an intimidating and menacing stranger. But why should she feel constricted in her own neighborhood? With a few subtle sig­ nals she manages to turn the dynamic around, teaching herself a lesson about claiming one’s

Red Carpet Parasites the Middle Ages to the 1970s and from the 1930s to the post-war era. Dissatisfied with the present, his characters are always in motion, seeking adventures and fleeing today. The pro­ tagonist of The Saragossa Manuscript (1965) shifts into a new reality with each sip from his cup, and the heroine in How to Be Loved (1963) constantly travels back to the war years in her mind.

Naturally, World War II plays a major role in Has’ work, as he himself lived through it. Staying far away from direct political messages, the director finds unique ways of exploring how this human catastrophe impacted ordinary people’s fates.

His 1973 film The Hourglass Sanatorium, on which he spent a huge budget and five years of his life, is the apotheosis of this, marking the most impressive expression of his phantasmago­ ric film thought. The philosophical and at times

morbidly funny drama centers on a man who visits his dying father at a sanatorium. There, his past, present and future, space and destiny itself merge, spawning new and completely unexpect­ ed meanings. Made at a time when the Polish government was widely criticizing the country’s Jewish community, state officials were unhappy with the film’s mentions of the Holocaust and forbade the film’s screening at Cannes. After Has succesfully managed to circumvent their restric­ tions, he received the Special Jury Prize. SKa

rightful place. That lesson resides almost entirely in the film’s atmosphere, strongly evoking the experience of the night, that ambiguous domain in which both fear and freedom can be felt.

Ambiguity reigns in Return as well, in which a young shepherd from the Eastern border of Turkey sets out to find his aunt on the other side of Mount Ararat. The storyline flows not from the action and dialog, but from a complication the filmmaker deliberately chose not to overcome: the young man and the old woman don’t speak each other’s languages.

Efficient storytelling abounds in the collection of shorts. In Tamagotchi, an absurdist tale with a deadpan touch, a man searches for himself in a city where nobody seems know him. And while Song Sparrow’s story of the victims of hu­ man trafficking appears almost too familiar, the fact that its rendered through puppet animation brings a new emotional sensitivity. Fantastic ele­ ments are introduced in both The Tale of the Anguished Gardener and Day for Night, shaking up the protagonists from their initial snobbery.

A collage-style account of the director’s youth, The Dragon takes less than four minutes

to convey the emotional roller coaster of domes­ tic abuse. Family matters are also at the heart of the fictional The Gentle Sadness of Things, in which a man fails to deliver on the promise he made to his widowed mother to take care of what his father left behind.

The suffocating aspect of family ties is most strongly voiced in Prisoner of Society, a docu­ mentary portrait of trans woman Adelina, who hasn't left her apartment for ten years. Her par­ ents are unable to relate to her situation and Georgian society poses deadly dangers for trans­ gender people. In a crucial scene, Adelina talks straight into the camera with her parents sitting in the background, while all three of them ex­ press their thoughts and feelings in voice-over.

It’s a powerful moment, economically told, allow­ ing for the saddening notion that the imprison­ ment the title refers to is probably experienced by all three members of this unhappy family. SKo All films in the Regional Short Film Competition screen in Moscow Cinema’s Small Hall 1; see page 2 for screening details.

Treating film with reverence

Love Letter to Youth and Cinema The Dreamers (Bernardo Bertolucci, UK/France/Italy, 2003). Tribute. 8-7 21:30 Moscow Cinema Summer Hall.

Paris, 1968. Revolution is in the air, but what kind of revolution really depends on who you’re asking. While the student and labor move­ ments are gaining traction on the streets, ado­ lescent siblings Isabelle and Theo (played with real vigor by Eva Green and Louis Garrel) give themselves up to the revolutionary cinema of François Truffaut, Jean-Luc Godard and other champions of the French Nouvelle Vague. They even welcome their American friend Matthew (Michael Pitt) into the fold. He’s new to Paris, but immediately lovestruck with its reverence for cinema. “Only the French would house a cinema inside a palace”, as he reflects about the Cinémathèque Française.

The Dreamers (2003) is Bernardo Bertolucci’s love letter to cinema, to Paris, and to the era in which he became one of the most prominent Italian directors with films like Il conformista (1970), Last Tango in Paris (1972) and Novecen-

The Hourglass Sanatorium. 8-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall.

Farewells. 9-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall.

The Saragossa Manuscript. 13-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall.

How to Be Loved. 14-7 17:00 Moscow Cinema Red Hall.

to (1976). This open-air screening, organized in cooperation with the Embassy of Italy in Arme­ nia, pays tribute to the legendary director, who passed away at the age of 77 last November.

Although The Dreamers is an adaptation of Gilbert Adair’s eponymous novel, it is essentially about Bertolucci’s influences, his perspectives on cinema and his longing for youth. This is nostalgia of the best kind, infused with a great desire to be young again but also with the criti­ cal distance of hindsight. As Isabelle and Theo lure Matthew deeper into their cinephilic lair, The Dreamers turns into a bourgeois nightmare of excessive consumption and sexual travesty.

Ultimately, while a real revolution rages right outside their apartment, all these kids are do­ ing is watching movies, just pretending to be a part of it. HE

Last year at the Golden Apricot festival, British restoration specialist Daniel Bird enthused about never before seen outtakes from Sergei Parajanov’s 1969 classic The Colour of Pomegranates. This year, these outtakes, which have been lustrously restored, will be presented in the installation Temple of Cinema.

The outtakes were unearthed through sheer luck during the recent restoration of The Colour of Pomegranates, and give wonderful new perspectives on the story of poet Sayat Nova as well as Parajanov’s creative process.

Like the film itself and several of Parajanov’s shorts (which will also be presented at GAIFF), they were restored under Bird’s supervision.

He then started thinking of a way to present the many hours of footage, without impos­ ing his own creative or analytical preferences to Parajanov’s work: “It’s not just a matter of collecting films, but of treating them with a certain reverence.”

The yearly Red Carpet parade is followed by the opening ceremony and a screening of this year’s opening film, Bong Joon-ho’s Palme d’Or winner Parasite (see page 5), in Yerevan’s massive Sport Complex.

7-7 17:30 Sport Complex after Karen Demirchyan

Pro Active Monday morning sees the opening of this year’s extensive GAIFF Pro program, featur­ ing the C2C market, workshops, master classes and much more.

8-7 10:00 AGBU, accredited guests only

Meet Elizabeth Karlsen In a talk moderated by Daniel Bird, awardwinning British producer Elizabeth Karlsen will discuss the ins and outs of film produc­ ing, based on her three decades of expe­ rience including high-profile films such as The Crying Game (Neil Jordan, 1992), Youth (Paolo Sorrentino, 2015) and Carol (Todd Haynes, 2015).

8-8 15:00 AGBU 2nd floor hall (2/2 Melik-Adamyan Str.)

Into the Night End your festival day in style and join the filmmakers and GAIFF guests at the Midnight Wrap-Up every festival day from Monday, midnight at The Club (40 Tumanyan Str.).

The installation not only pays tribute to Para­ janov, but also to the Matenadaran, the world’s largest repository of Armenian manuscripts. The result is a variety of horizontal screens that play the outtakes in different loops. Seen from above, the whole installation can be read like an open book.

After last January’s premiere in a suitably sacral remonstrant church during the International Film Festival Rotterdam, the installation has now traveled to Parajanov’s home country. After ex­ haustive location scouting, Bird was struck by the disused, impressively brutalist building of Cinema Russia. “For me it is one of the most memorable sights in Yerevan”, he says. “I’ve always wondered what lies behind those stain glass windows you can see from the roadside.”

Thanks to the owners and the efforts of the Na­ tional Cinema Center of Armenia this former movie theater will once again take on the role of a temple of cinema for five days. Bird: “The Temple of Cinema project is a great opportunity not just to explore the outtakes from Parajanov’s remarkable The Colour of Pomegranates, but also this architectural masterpiece. Who knows – if we can restore films, surely we can also restore the cinemas to see them in?” HE

Temple of Cinema. Opening Ceremony: 8-7 19:00-21:00. Open to public: 9-7/12-7 11:0018:00 Cinema Russia (16 Tigran Mets Ave.)

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

GOVERNMENT SUPPORT

GENERAL PARTNERS

INTERNATIONAL PARTNERS

PARTNER HOTELS

PARTNERS

GASTRONOMY PARTNERS

INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS

PAYMENT PARTNER

LOGO AND DESIGN BY