úð²Âºð DAY 1&2, SUNDAY/MONDAY, JULY 7/8, 2019
էջ. 4
HUNKERING DOWN
OPENING FILM PARASITE
ԳԵՏԻՆԸ ՄՏՆԵԼՈՎ
| 5
ԲԱՑՄԱՆ ՖԻԼՄ՝ «ՄԱԿԱԲՈՒՅԾ» ԵՐԿՆԱՅԻՆ ՏԻԵԶԵՐԱԿԱՆ ՖԻԼՄ
| 3
| 4
ՊԱՇՏԵԼՈՎ ԿԻՆՈՆ
A REMARKABLY EARTHLY SPACE FILM
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ՊՈՆ ՉՈՒՆ-ՀՈ | 5
INTERVIEW: BONG JOON-HO
TREATING FILM WITH REVERENCE
| 6
| 7
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019
2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Գիեդանիի պորտը / ռեժ.՝ Շավի Սալա Mex, 119’ Guie’dani’s Navel / dir. Xavi Sala FC
7.07 Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Ցերեկը՝ գիշեր/ռեժ.՝ Քավե Էբրահիմփուր Day for Night/dir. Kaveh Ebrahimpour Վերք/ռեժ.՝ Արթուր Սուքիասյան Wound/dir. Arthur Sukiasyan 12:00 Գյումուշ/ռեժ.՝ Դենիզ Թելեք The Genrle Sadness of Things/dir. Deniz Telek Հասարակության գերին /ռեժ.՝ Ռատի Ցիտելաձե Prisoner of Society/dir. Rati Tsiteladze Երգեցիկ դրախտահավը/ռեժ.՝ Ֆարզանե Օմիդվարնիա Song Sparrow/dir. Farzaneh Omidvarnia 18:00 Ափեր /ռեժ.` Արթուր Արիստակիսյան Palms /dir. Artour Aristakisian 20:30
13:00
Ձմռան վրա ձմեռ / ռեժ.՝ Ծյան Սին Winter After Winter / dir. Jian XING
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Աստված գոյություն ունի, անունն էլ՝ Պետրունյա / ռեժ.՝ Թեոնա Ստրուգար Միտևսկա God Exists, Her Name Is Petrunija / dir. Teona Strugar Mitevska 12:30 Օլեգ / ռեժ.՝ Յուրիս Կուրսիետիս Oleg / dir. Juris Kursietis 14:30
16:00
18:30
20:00 22:00
Մեծ սպասելիքներ / ռեժ.՝ Սոնա Սիմոնյան Great Expectations / dir. Sona Simonyan «Կլեպսիդրա» առողջարանը / ռեժ.՝ Վոյչեխ Հաս The Hourglass Sanatorium/dir. Wojciech Has Ես սիրում եմ իմ հեքիաթները / Դմիտրի Զոլոտով I Love My Fairy Tales / Dmitry Zolotov Նարարա և Կիկո / ռեժ.՝ Հասմիկ Գասպարյան Narara and Kiko /dir. Hasmik Gasparyan Փարոս / ռեժ.՝ Մարիա Սահակյան The Lighthouse / dir. Maria Saհakyan Բարձրաշխարհիկ կյանք/ռեժ.՝ Կլեր Դընի High Life/dir. Claire Denis
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00 Աղավնագողերը /ռեժ.՝ Օսման Նաիլ Դողան The Pigeon Thieves /dir. Osman Nali Dogan
Chn, 110’ FC
Lang.: Chinese Subt.: English/Armenian
8.07 Mkd-BelSvn-Fra-Hrv, 100’ FC 18+ Lva-Ltu-BelFra, 108’ FC, CIS Fra-ArmGeo, 60’ RP
Lang.: Macedonian Subt.: English/Armenian
Pol, 124’ FP
Lang.: Polish/Yiddish/ Hebrew/Latin Subt.: English/Armenian
Rus, 26’ P UK-Fra-Arm, 43’ P
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English
Rus, 78’ T Deu-FraUSA-Pol-UK, 110’ TA 18+
Lan Russian/Armenian Subt.: English/Armenian Lang.: English Subt.: Armenian
Tur, 82’ RP
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian
Փայտփորը / ռեժ.՝ Բեհրուզ Շոայբի Axing/dir. Behrouz Shoaybi
Irn, 91’ RP
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
14:00
Միգամածը /ռեժ.՝ Թարիք Աքթաշ Dead Horse Nebula/dir. Tarık Aktaş Ես տուն կվերադառնամ / ռեժ.՝ Դարյա Շումակովա I’ll Come Back Home / Darya Shumakova Խռովարարները / ռեժ.՝ Միշել Անդրյո, Ժակ Քեբադյան Up’Rising 68 / dir. Michel Andreiu, Jacques Kebadian Գործարանը / ռեժ.՝ Յուրի Բիկով The Factory / dir. Yuri Bykov
Tur, 73’ RP Rus-Arm, 87’ RP
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English
Fra, 80’ YP
Lang.: French Subt.: English/Armenian
18:00
20:00
Irn, 27’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Arm, 25’ RSC Tur, 15’ RSC
Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian
Geo, 16’ RSC 18+
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Irn-Dnk, 12’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Rus-Mda, 140’ R Tur, 15’ RSC
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Irn, 27’ RSC
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Arm, 22’ TA 18+
Lang.: Armenian Subt.: English
Geo, 87’ FC, CIS Lva-Ltu-BelFra, 108’ FC, CIS
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Russian/Polish/ Latvian/English/French/ Flemish Subt.: English/Armenian
USA, 79’ FC
Lang.: English Subt.: English/Armenian
Mkd-BelSvn-Fra-Hrv, 100’ FC 18+
Lang.: Macedonian Subt.: English/Armenian
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian
Lang.: Russian/Polish/ Latvian/English/French/ Flemish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English
12:00
16:00
Գյումուշ/ռեժ.՝ Դենիզ Թելեք The Genrle Sadness of Things/dir. Deniz Telek Ցերեկը՝ գիշեր/ռեժ.՝ Քավե Էբրահիմփուր Day for Night/dir. Kaveh Ebrahimpour
8.07
«Սերիական» մարդասպան/ռեժ.՝ Մարտին Պողոսյան-Եփրեմյան Serial Killer/dir. Martin PoghosyanYefremyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Շքերթ / ռեժ.՝ Նինո Ժվանիա Parade / dir. Nino Zhvania 20:00 Օլեգ / ռեժ.՝ Յուրիս Կուրսիետիս Oleg / dir. Juris Kursietis
ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Անպետություն դիվանագետը/ ռեժ.՝ Միմի Մալայան, Արթուր Մուրադյան Тhe Stateless Diplomat / dir. Mimi Malayan, Artur Muradyan 19:00 Աստված գոյություն ունի, անունն էլ՝ Պետրունյա / ռեժ.՝ Տեոնա Ստրուգար Միտևսկա God Exists, Her Name Is Petrunija / dir. Teona Strugar Mitevska
Rus-Fra-Arm, Lang.: Russian 109’ Subt.: English/Armenian CIS
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý Ð»ÕÇݳÏÝ»ñ՝ Սոնա Կարապողոսյան, Պաբլո Գարսիա Կոնդե, ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Դիանա Մարտիրոսյան ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել
Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան
Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում
Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Sona Karapoghosyan, Pablo Garcia Conde Diana Martirosyan
Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2
Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð
Ժամանակի ու տարածության ճամփորդը
Հոբելյանական աստղեր Մինչ փառատոնի պաշտոնական մեկ նար կը երեք նոր աստ ղեր կբաց վեն՝ նվիրված հայկական կինոյի վարպետ ներին: Այս տարի այդ պատվին կարժա նանան Բագրատ Հովհաննիսյանը (19291990), Արման Մանարյանը (1929-2016), Գենադի Մելքոնյանը (1944-2002): 7.07՝ 15:00՝ Շառլ Ազնավուրի հրապարակ
Այս տարի «Ոսկե ծիրանը» պատվում է լե հական կինոյի ամենաինքնատիպ վար պետներից մեկին՝ Վոյչեխ Եժի Հասին: Ադամ Միցկևիչի ինստիտուտի աջակցու թյամբ կազմակերպված ծրագիրը ներա ռում է 4 ֆիլմ, որոնցից մեկի` «Հրաժեշտ ներ»-ի (1958) բոլորովին վերջերս վերա կանգնված տարբերակն առաջին ան գամ է ներկայացվելու հանրությանը: Հասին (1925-2000) կարելի է բնութագրել որպես լեհական կինոյի ամենից ոչ կոնֆոր միստ ռե ժի սո րի, ով չի հա րել որևէ կի նո ուղղության և չի ստեղծագործել երկրի գա ղափարախոսությամբ պահանջված թեմա ների շրջանակներում: Տարիների ընթաց քում նա ձևավորել էր ուրույն ձեռագիր, որը 50-ականներին իր մասին իմաց էր տալիս՝ ճեղքելով ֆիլմերի սոցռեալիստական կա ղապարները, իսկ 60-ականներին վերած վեց կինոյում սյուրռեալիստական մտածո ղության ամենավառ օրինակներից մեկի: Լեհ վարպետի ֆիլմերի պատկերնե րի հարստությունը և արտահայտչականու թյունը բացատրվում է նրանով, որ Հասը հետպատերազմական տարիներին ուսանել է Կրակովի գեղարվեստի ակադեմիայում: Նրա ֆիլմերից շատերը գրական հիմք ու նեն: Ռեժիսորը հաճախ փոփոխում էր սյու ժե նե րը՝ ասե լով, որ իր «նպա տա կը ոչ թե բա ռա ցի ադապ տա ցիա անելն էր, այլ հա վատարիմ լինել գործի պոետիկային»: Հա սի կինոնկարները մեծ ճամփորդություններ են, ընդ որում ոչ մի այն ֆի զի կա կան, այ լև մետաֆիզիկական՝ անցյալի և ներկայի մի
Պատմելու խնայողություն 25-ֆիլմանոց նոր մրցույթային ծրագ րում «Ոսկե ծիրանի» ուշադրության կենտրոնում են Հայաստանից ու հարևան Վրաստանից, Իրանից ու Թուրքիայից կարճամետրաժ ֆիլմերին: Թեպետ այս մրցույթի ֆիլմերն ունեն ժանրային ու ոճական լայն ընդգրկում, նրանց միավորում է ընդհանուր խնայողա կան մոտեցումը կինոպատումի կազմա կերպմանը: Իրանական «Մութը» սրա վառ օրինակն է, որտեղ շատ պարզ միջադեպի միջոցով ավելի ընդգրկուն պատմություն է ներկայացվում: Մի երիտասարդ կին դուրս
68-ի կարոտախտ «Երազողները» (Բեռնարդո Բերտոլուչչի, ՄԹ/Ֆրանսիա/Իտալիա, 2003), Հարգանքի տուրք, 8.07` 21:30` Մոսկվա կ/թ, Ամառային դահլիճ Փարիզ, 1968 թ.: Հեղափոխության շունչն է օդում, բայց թե ինչ հե ղա փո խու թյուն է դա, կախված է նրանից, թե ում եք հարց նում: Մինչ փողոցներում ուժգնանում են ուսանողական ու աշխատանքային բողո քի շարժումն երը, դեռահաս քույր և եղբայր Իզաբելն ու Թեոն (Եվա Գրինի ու Լուի Գա րելի փայլուն կատարմամբ) ոգևորված դի տում են Ֆրան սո ւա Տրյու ֆո յի, Ժան Լյուկ Գոդարի ու ֆրանսիական «նոր ալիքի» մյուս վարպետների հեղափոխական ֆիլ մերը: Նրանք այդ ոգևորությունը փոխան ցում են նաև իրենց ամերիկացի ընկեր Մե թյուին (Մայքլ Փիթ): Մեթյուն անմիջապես սիրահարվում է այնտեղ տիրող կինոպաշ տամունքին: «Միայն ֆրանսիացիները կա րող են կինոթատրոնը պալատում տեղա վորել»,- ասում է նա ֆրանսիական ֆիլմա դարանի մասին: «Երազողները» (2003) Բեռնարդո Բեր տոլուչիի սիրո խոստովանությունն է կի
3
Պրո ակտիվ
ջև, Օսվենցիմից Վարշավա, Վարշավայից Փարիզ, Միջնադարից ուշ 70-ականներ կամ 30-ական թվականներից հետպատերազմա կան տարիներ: Հերոսները միշտ շարժման մեջ են. նրանց չի բավարարում ներկան, ար կածներ են փնտրում՝ փախչելով ներկայից: «Սարագոսայում գտնված ձեռագիրը» ֆիլ մում (1965) հե րո սը հայտն վում է նոր իրա կանության մեջ յուրաքանչյուր գավաթը դա տարկելուց հետո, իսկ «Ինչպես սիրված լի նել» ֆիլմի (1963) գլխավոր հերոսուհին հիշո ղություններում անընդհատ տեղափոխվում է անցյալ` պատերազմական տարիներ: Հասի արվեստում կենտրոնական տեղ ունի Երկրորդ աշխարհամարտը, որը նա վերապ րել է սեփական մաշկի վրա: Հնարավորինս հեռու մնալով ուղիղ քաղաքական հղում ներից` ռեժիսորը յուրովի ուսումն ասիրում է աղետի ազդեցությունը հասարակ մարդկանց ճակատագրերի վրա և դարձնում հերոսնե րին մերօրյա համլետներ կամ օֆելյաներ: Այս ամենի գագաթնակետն է համարվում «Կլեպ սիդրա» առողջարանը» (1973), որն ավարտե լու համար Հասից բավականին մեծ բյուջե և շուրջ 5 տարի պահանջվեց: Չափազանց փի
«Կլեպսիդրա» առողջարանը», 8.07՝ 16:00՝ «Մոսկվա» կ/թ Կապույտ դահլիճ, «Հրաժեշտներ», 9.07՝ 16:00՝ «Մոսկվա» կ/թ Կապույտ դահլիճ, «Սարագոսայում գտնված ձեռագիրը», 13.07՝ 16:00՝ «Մոսկվա» կ/թ Կապույտ դահլիճ, «Ինչ պես սիրված լինել», 14.07՝ 17:00՝ «Մոսկ վա» կ/թ Կարմիր դահլիճ
է գալիս տնից ու քայլում դատարկ փողոց ներով՝ իր զուգընկերոջը որոնելու: Մթու թյան մեջ միայնակ՝ նա հանդիպում է սար սափազդու օտարականի: Սակայն ինչո՞ւ պետք է վախենա իր իսկ թաղամասում: Կի նը կարողանում է իրավիճակի տերը դառ նալ՝ ինքն իրեն դաս տալով, թե ինչպես է պետք հաստատել սեփական դիրքը: Ֆիլ մի գրե թե ողջ մթնո լոր տը ներծծ ված է այս դասի ոգով՝ վերհանելով գիշերային զգացողությունները՝ անորոշության այդ տիրույթը, որտեղ կարելի է զգալ թե՛ վախ, թե՛ ազատություն: Անորոշության զգացողությունն է տիրում նաև «Վերադարձ» ֆիլմում, որտեղ Թուրքի այից մի երիտասարդ հովիվ ճանապարհ է ընկնում դեպի Արարատ լեռան մյուս կողմը՝ մորաքրոջը գտնելու: Սյուժեն զարգանում
է ոչ թե գործողություններից և երկխոսու թյուններից, այլ մի բարդությունից, որը ռե ժիսորը միտումն ավոր նախընտրել է չհաղ թահարել. երիտասարդ տղան ու ծեր կինը չեն խոսում մեկը մյուսի լեզվով: «Տամագոչի» ֆիլմում, որն աբսուրդիս տական երանգներով պատմություն է, մի տղամարդ փորձում է ինքն իրեն գտնել քա ղաքում, որտեղ կարծես թե ոչ ոք իրեն չի ճանաչում: Եվ «Երգեցիկ դրախտահավ»ում պատմությունը մարդկային թրաֆիքին գի զո հե րի մա սին թվում է գրե թե չա փից շատ հոգեհարազատ: Այն, որ ֆիլմը տիկ նիկային անիմացիայի միջոցով է ներկա յացված, զգայական նոր շերտ է հաղորդում: Գերբնական տարրեր են ներկայացվում «Ասք ցավագար այգեպանի մասին» և «Ցե րեկը՝ գիշեր» ֆիլմերում, որոնք գլխավոր
նոյին, Փարիզին ու այն ժամանակաշր ջանին, երբ նա իտալացի ամե նակարկա ռուն ռեժիսորներից էր իր «Կոնֆորմիս տը» (1970), «Վերջին տանգոն Փարիզում» (1972) և «XX դա ր» (1976) ֆիլ մե րի շնոր հիվ: Այս բացօթյա ցուցադրությունը, որը կազմակերպվել է Հայաստանում Իտալի այի դեսպանատան հետ համատեղ, հար գանքի տուրք է նշանավոր ռեժիսորին, ով կյանքից հեռացավ 2018-ի նոյեմբերին 77 տարեկանում: Չնայած «Երազողները» Գիլբերտ Ադերի համանուն վեպի էկրանավորումն է, ֆիլմն, ըստ էության, Բերտոլուչչիի ոգեշնչումն ե րի, կինոյի վերաբերյալ պատկերացումն ե րի ու երիտասարդության կարոտի մասին է: Սա կարոտախտ է լավագույն իմաստով՝ միաձուլված կրկին երիտասարդ լինելու մեծ ցանկության և միաժամանակ անցյալին քննադատաբար նայելու կարողության հետ: Ի վերջո «Երազողները» վերածվում են չա փազանցված սպառողականության և սե ռական այլասերվածության բուրժուական մղձավանջի: Ի վերջո, մինչ նրանց բնակա րանից դուրս՝ փողոցում, փոթորկում էր իս կական հեղափոխությունը, այս պատանի ները պարզապես ֆիլմեր էին դիտում՝ ձև ացնելով, թե իրենք էլ են այդ հեղափոխու թյան մի մասը: ՀԷ
լիսոփայական և երբեմն ծիծաղի աստիճան տարօրինակ ֆիլմ մահամերձ հորն առող ջարանում տեսակցության եկած տղամար դու մասին, որտեղ հերոսի անցյալը, ներկան, տարածությունն ու ճակատագիրը միաձուլ վում են՝ երկնելով բոլորովին նոր և անսպա սելի իմաստներ: Ֆիլմում նաև հղումն եր կա յին Հոլոքոստին, և սա արվել էր մի ժամանա կաշրջանում, երբ լեհական իշխանություննե րը լայնածավալ քննադատություն էին սկսել երկրի հրեական համայնքի դեմ: Դժգոհ լի նելով ֆիլմի բովանդակությունից` իշխանու թյունն արգելեց ֆիլմը ներկայացնել Կաննի կինոփառատոնում, սակայն հաջողեցնելով շրջանցել արգելքը՝ Հասն ի վերջո արժանա ցավ Կաննի ժյուրիի հատուկ մրցանակին: ՍԿ
Պաշտելով կինոն Անցյալ տարի՝ «Ոսկե ծիրան» փառատոնի ժամանակ, կինովերականգնման բրիտա նացի մասնագետ Դենիել Բըրդը նշեց, որ երբեք առիթ չէր ունեցել տեսնելու Սերգեյ Փարաջանովի 1969 թվականի դասական «Նռան գույնը» ֆիլմի չօգտագործված կադրերը: Այս տարի այդ կադրերը գույնե րի վերականգնված փայլով կներկայաց վեն «Կինոյի տաճար» ինստալյացիայում: Չօգտագործված կադրերը բախտի բեր մամբ են գտնվել՝ «Նռան գույ նի» վեր ջերս կատարված վերականգնման ընթացքում, և նորովի ու հրաշալի կերպով լույս են սփռում Սայաթ-Նովայի պատմության, ինչպես նաև Փարաջանովի ստեղծագործական գործըն թացի վրա: Թե՛ ֆիլմը, թե՛ Փարաջանովի որոշ կարճամետրաժները (որոնք նույնպես կներկայացվեն «Ոսկե ծիրան»-ում), թե՛ չօգ տագործված կադրերը վերականգնվել են Բըրդի վերահսկողությամբ: Այնուհետև նա սկսեց մտածել, թե ինչպես ներկայացնի մի քանի ժամ տևողությամբ ժապավենը. «Հար ցը միայն ժապավենները հավաքելը չէ, այլ դրանց որոշակի ակնածանքով վերաբեր
Երկուշաբթի առավոտը սկսվում է այս տարվա GAIFF Pro հարթակի բացումով, որի ծրագ րում նե րառ ված են C2C շու կան, աշխատարաններ ու մասնագի տական դասընթացներ:
Հանդիպում Էլիզաբեթ Կարլսենի հետ Բրիտանացի մրցանակակիր պրոդյու սեր Էլիզաբեթ Կարլսենը կխոսի ֆիլմար տադրության երևացող ու չերևացող կող մե րի մա սին՝ հիմն վե լով իր երեք տաս նամյակների փորձի վրա, որի ընթաց քում նա ստեղծել է հռչակավոր ֆիլմեր, ինչպիսիք են «Լացելու խաղը» (Նիլ Ջոր դան, 1992), «Երիտասարդությունը» (Պա ուլո Սորենտինո, 2015) և «Քերըլը» (Թոդ Հեյնս, 2015): 8.07՝ 15:00՝ ՀԲԸՄ 2-րդ հարկի սրահ (Մելիք-Ադամյան 2/2)
Գիշերվա կողմ Գեղեցի՛կ ավարտիր փառատոնային օրդ՝ միանալով կինոարտադրողներին և փառատոնի հյուրերին կեսգիշերային ամ փոփիչ հավաքի ժամանակ յուրաքանչյուր փառատոնային օր՝ սկսած երկուշաբթի 00:00-ից, «Ակումբ»-ում (Թումանյան 40):
հերոսներին դուրս են հանում իրենց նախ նական սնոբիստական վիճակից: Ընտանե կան կապերի հեղձուցիչ կողմն առավել լսե լի կերպով բարձրաձայնվում է «Հասարա կության գերին» ֆիլմում, որը բնակարա նից շուրջ 10 տարի դուրս չեկած Ադելինա անունով տրանսսեքսուալ կնոջ վավերագ րական դիմանկարն է: Նրա ծնողները չեն կարող նրան հասկանալ, իսկ վրացական հասարակությունը մահացու սպառնում է տրանսգենդեր մարդկանց: Վճռորոշ տե սարանում Ադելինան ու նրա ծնողները, նա յելով ուղիղ կինոխցիկին, իրենց մտքերն են արտահայտում արտակադրային ձայնով: Սա մի ցնցող պահ է, որը թույլ է տալիս գի տակցել, որ վերնագրում նշված գերությունը վերաբերում է այս դժբախտ ընտանիքի բո լոր անդամն երին: ՍՔ
վելը»: Արդյունքում ստացվել է հորիզոնա կան դասավորված բազմատեսակ էկրան ների շարք, որոնք տարբեր շրջափուլերով պտտեցնում են չօգտագործված կադրերը: Հունվարին՝ Ռոտերդամի միջազգային կի նոփառատոնի ժամանակ, բողոքական եկե ղեցում տեղի ունեցած պրեմիերայից հետո ինստալյացիան այժմ հասել է Փարաջա նովի հայրենիք: Ցուցադրման համար հա մապատասխան վայր գտնելու երկարատև որոնումն երից հետո Բըրդի ուշադրությունը գրավեց կիրառությունից դուրս եկած, բայց տպավորիչ բրուտալիստական «Ռոսիա» կինոթատրոնի շենքը: «Ես կարծում եմ՝ այն Երևանի ամենահիշարժան վայրերից մեկն է: Սեփականատերերի և Հայաստանի ազ գային կինոկենտրոնի ջանքերով այս նախ կին կինոթատրոնը 5 օրով վերստին կվե րափոխվի կինոյի տաճարի: Բըրդ. «Կինո յի տաճարը» նախագիծը ոչ միայն հիանալի հնարավորություն է ուսումն ասիրելու Փարա ջանովի չօգտագործված կադրերը, այլև այս ճարտարապետական գլուխգործոցը: Ո՞վ իմանա. եթե մենք կարող ենք վերականգնել ֆիլմերը, ապա վստահաբար կարող ենք վե րակառուցել կինոթատրոնները»: ՀԷ «Կինոյի տաճարը», 8.07՝ 19:00-21:00 (Բացում), 9.07-12.07՝ 11:00՝ Ռոսիա կ/թ
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Տիեզերական հանցագործներ
Տան տղամարդը «Ես տուն կվերադառնամ» (Դարյա Շումակովա, Ռուսաստան/Հայաստան, 2018), Տարածաշրջանային համայնապատկեր. 8.07՝ 16:00, 11.07՝ 10:00, Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ
«Բարձրաշխարհիկ կյանք» (Կլեր Դընի, Ֆրանսիա, 2018), Ծուռ ծիրան, 8.07՝ 22:00՝ «Մոսկվա» կ/թ Կապույտ դահլիճ Տիեզերքի մասին ֆիլմերը, որպես կա նոն, բավականին ինտելեկտուալ ժանր են: Դրանցում սովորաբար մեծ նշանակություն են տրվում մտավոր և կլինիկական կողմե րին՝ հավանաբար Սթենլի Կուբրիկի «2001 թվականի տիեզերական ոդիսականը» (1968) հեղափոխական ֆիլմի ազդեցության ներքո: Երբ նմանատիպ ֆիլմերում մարդ կության հիմն ական բնազդները հայտնվում են վիթխարի անէության մեջ, դա սովորա բար լինում է ագրեսիայի տեսքով: «Բարձրաշխարհիկ կյանքի» դեպքում Կլեր Դընին այլ մոտեցում է որդեգրել: Ֆիլ մում որո շա կի բռնու թյուն կա, և ան շուշտ, ինտելեկտուալ տարրերից ֆիլմը ևս զուրկ չէ, սակայն ֆիլմի շարժիչ ուժը մեր կենսա բա նու թյան մյուս՝ հիմնա կան կողմն է՝ վե րարտադրությունը: Ֆիլմի առաջին տեսա րանում միայնակ տիեզերագնաց Մոնթին է (Ռոբերտ Փաթինսոն): Նա միակ մեծահա սակն է սեփական տիեզերանավում, որը պտույտներ է գործում Արեգակնային հա մակարգից հեռու գտնվող սև խոռոչի շուր ջը, բայց տիեզերանավում նաև երեխա կա: Դանդաղ, բայց հաստատուն ընթացքով
Բարությունը՝ որպես դիմադրություն «Ձմռան վրա ձմեռ» (Սին Ծյան, Չինաստան, 2019), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ. 7.07՝ 13:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ, 10.07՝ 18:00՝ Սինեմա սթար 15-րոպեանոց տպավորիչ ներածական կադրում չինացի ռեժիսոր Սին Ծյանը ներ կայացնում է իր դեբյուտային «Ձմռան վրա ձմեռ» լիամետրաժ ֆիլմի առանցքային բոլոր դերակատարներին: Երկրորդ աշ խարհամարտի ուշ փուլերում Մանջուրի այի՝ ճապոնական օկուպացիայի ներքո
Արևմտյան սպասումներ «Օլեգ» (Յուրիս Կուրսիետիս, Լատվիա/ Լիտվա/Բելգիա/Ֆրանսիա, 2019), 8.07` 20:30՝ Սինեմա Սթար, 12:30՝ Մոսվկա կ/թ Կապույտ դահլիճ Ռեժիսոր Յուրիս Կուրսիետիսն իր «Օլեգ» դրամայով աստվածաշնչյան Աստծու գա ռան յուրատիպ այլաբանություն է ներկա յացնում արդի բրյուսելյան դեկորացիանե րում: Երիտասարդ տղամարդկանց մի խումբ բալթյան և արևելաեվրոպական երկրնե րից տեղափոխվում է Եվրամիության արժե
Կնոջ խաչը «Աստված գոյություն ունի, անունն էլ՝ Պետրունյա» (Թեոնա Ստրուգար Միտևսկա, Մակեդոնիա/Բելգիա/ Սլովենիա/Ֆրանսիա/Խորվաթիա, 2018), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ, 8.07՝ 10:00՝ Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ, 19:30՝ Կինոպարկ Պետրունյան գոյություն ունի. 32 տարեկան է, դիպլոմավորված պատմաբան: Այդքան էլ պահանջված մասնագիտություն չէ գա վառական քաղաքի համար, որտեղ հեր թական՝ Պետրունյայի մոր կողմից կազմա կերպված և պատմաբանի համար բացար ձակապես անպետք աշխատանքի հար ցազրույց վերցնող տղամարդն առանց ամաչելու կարող է ուղիղ հայտարարել. «Գրավիչ կին չես, քեզ հետ քնել էլ չեմ ու զում, հետևաբար աշխատանք չես ստանա»:
ֆիլմում բացատրվում է, թե ինչպես է Մոն թին հայտնվել նման անախորժության մեջ, և թե ինչ պես է փոք րիկ աղջ նա կը ծնվել: Մոնթին միայնակ չէր ճանապարհ ընկել. տիեզերանավը լի էր երիտասարդ հան ցագործների խայտաբղետ խմբով, որոնք ցմահ ազատազրկումից խուսափելու նպա տակով սեփական մարմի նը տրամադրել էին գիտությանը: Նրանց նկատմամբ որո շակի վերահսկողություն էր իրականացնում բժիշկ Դիբսը (Ժյուլիետ Բինոշ). մի գեղեցիկ հավելում ցնորված գիտնականների կինե մատոգրաֆիական մռայլ ավանդույթին: Իհարկե, ֆիլմում կա արյունահեղություն:
Բայց Դընին ուշադրությունը հավասարա պես բաշխել է կարմիր նյութի և այլ մարմ նական հեղուկների միջև: Դիբսը, որին «բանտագնացներից» մեկը «սերմն ահեղու կի շաման» է անվանում, բեղմն ավորման և զուգավորման ծեսերի փորձարկումն եր է անցկացնում: Դընին շարունակում է այդ ինտելեկտուալ-տիեզերական ավանդույ թը: Բայց ամենևին էլ պատահական չէ, որ ֆիլմը սկսվում է տիեզերանավի վրա այգու կանաչ հատված պատկերող տեսարանով. տիեզերական ֆիլմի համար «Բարձրաշ խարհիկ կյանքը» զարմանալիորեն երկրա յին է: ՅԲՀ
եղած մարիոնետային պետության մի տա րեց բնակիչ փորձում է ապահովել իր տոհ մի շարունակությունը, նախքան իր երեք որդիներին հարկադրաբար պատերազմ կտանեն: Մինչ ճապոնացի հրամանատարը, որի ուշադրությունը շեղում է գյուղապետը, սպասում է հյուրասենյակում, ծերունի Լաո Սին փորձում է երեք որդիներին համոզել, որ նախքան պատերազմ գնալը բեղմն ա վորեն ավագ որդու կնոջը: Սակայն ավագ որդին անպտուղ է, միջնեկը փախչում է անտառ՝ դիմադրությանը միանալու, իսկ կրտսեր որդին չափազանց անփորձ է այս գործի համար: Քաոսային գործողություն ների, կերպարների լարված դրամայի և նրբաճաշակ կատակերգության համադ
րությամբ կադրը փայլուն արտացոլում է ողջ գալիք ֆիլմը: Սին Ծյանը՝ ռեժիսոր դարձած նկարիչը, իր անձնական բնույթի դրաման նկարահանում է սև ու սպիտակ ապշեցուցիչ պատկերնե րով (միայն մեկ տպավորիչ բացառությամբ): Թեև ֆիլմի պատմության կենտրոնում Լաո Սիի՝ ժառանգ ունենալու շարունակական ջանքերն են, ֆիլմի զգայական կողմում Սիի հարսը՝ Կունն է: Առաջին հայացքից Կունը ոտնահարված իրավունքներով, ճնշված կին է՝ շրջապատված իրեն վերահսկել փորձող տղամարդկանցով, սակայն այն վճռակա նությունը, որով Կունը շարունակում է փոք րիկ բա րի գոր ծեր անել, կա րող է դի մադ րության ամենաուժեղ արտացոլումը լինել նման դաժան միջավայրում: ՅԲՀ
համակարգի, հանդուրժողականության և բարքերի իրավական ամենակենտրոն՝ Բել գիա: Նպատակը մեկն է՝ գումար վաստա կել: Օլեգը բացառություն չէ. ունի պարտքեր, ընտանիք, Լատվիայում պատշաճ աշխա տանք չգտնելու պատճառով տեղափոխ վել է Եվրոպայի կիզակենտրոն, որի սիր տը արյուն է մատակարարում բոլոր անոթ ներով՝ այդ կերպ սնուցելով ամենատարբեր խավերի նվազագույն պահանջները: Մսա գործ Օլեգի համար կատարյալ թվացող գործնական պայմաններում առաջին իսկ աշխատանքային օրերը վերածվում են ան հեթեթ խնդիրների. սեփական անփութու թյան հետևանքով մատը կտրած գործընկե րը Օլեգին է մեղադրում և զրկում նրան աշ խատանքից: Սկզբում նա չի դիմադրում և չի
հակաճառում, լուռ և խոնարհ համաձայնում է իրեն տրված երկրորդ աշխատանքային հնարավորության հետ, որը որևէ կապ չունի մսագործության հետ: Հենց այդտեղ էլ դա նա կի վար պետ մսա գործն ինքն է հայտն վում մատաղի սեղանին՝ կապված վերջույթ ներով ու բերանով: Կուրսիետիսի վավերագրական գեղագի տությամբ նկարված դրաման արագաշարժ է, նույնիսկ շնչակտուր: Օպերատոր Բոգու միլ Գադֆրեյովն անդադար հետևում է ֆիլ մի հերոսներին՝ ֆիքսելով դեմքի արտահայ տության ամենամանրակրկիտ փոփոխու թյունը: Կինոխցիկը դարձնում է հանդիսա տեսին խեղդող, անհյուրընկալ շրջանակի անմիջական մասնակից, որը ճնշում է իր ռեալիստիկ վայրիվերումն երով: ԴՄ
Մակեդոնացի ռեժիսոր Թեոնա Ստրուգար Միտևսկայի 5-րդ ֆիլմը խոսում է ցավոտ և կարծրացած հայրիշխանական ավանդույթ ների մասին մաքսիմալ պարզ և անգամ գրոտեսկային, հեգնական առակի հասնող կոնտրաստային լեզվով: Ֆիլմի կենտրոնում մակեդոնական հանրությունն է, բայց, ըստ էության, կարող էր լինել Արևելյան Եվրոպա յի կամ Կովկասի կամայական մի քաղաք: Պետրունյան ոչ թե արդի ֆեմինիստական շարժման հավաքական կերպար է, այլ շին ծու և գրքային կանացիության դեմ պայքա րող մարդ՝ իրական միս ու ոսկոր: Պետրունյան կոտրում է կարծրատիպե րը և փոխում խաղի կաննոները, այն էլ ի՛նչ խաղի. եկեղեցական և ավանդական մի ծես, հա մա ձայն որի՝ քա հա նան գետն է գցում խաչը, որպեսզի ամենաճարպիկ ու արա գաշարժ տղամարդը որսա այն և երջանիկ լինի ողջ գալիք տարին: Պետրունյան էլ դեմ չէր լինի՝ այդ երջանկության մի կտորն իրեն
հասներ. այս ցանկությունն այնքան անկեղծ է, որ առանց երկմտելու նա գցվում է կիսա մերկ տղամարդկանցով լի գետը, որտեղ եռում է տեստոստերոնը և առաջինը լինե լու տենչը: Եվ երբ իրավապահ մարմի նները և եկեղեցու ներկայացուցիչները անդադար պնդում են՝ «Վերադարձրո՛ւ խաչը, այն քոնը չէ՛», ոչ մի տրամաբանական հիմն ավորում և փաստարկ չունեն, ոչ ոք չի կարող պատճա ռաբանված բացատրել՝ ինչու կինը պետք է դուրս մնա ֆիզիկական ճարպկության այս ընթացակարգից: Միտևսկան հեգնում է սեփական հասա րակությունը, որը ծնել և դաստիարակել է նմանատիպ պետրունյաների, իսկ հետո էլ մերժել՝ մատնանշելով «ոչ ցանկալի մար մինը» կամ օժիտի համար նախատեսված և փաստացի անպետք, տանը փոշի հավա քող բարձրագույն կրթության մասին փաս տող դիպլոմը՝ մատնելով նրանց անգործու թյան և ցնորած գոյության: ԴՄ
Իր երկրորդ լիամետրաժ ֆիլմում ռուս ռե ժիսոր Դարյա Շումակովան պատմում է 6-ամյա Սարոյի պատմությունը. վերջինս հոր՝ պատերազմ գնալուց հետո դառնում է իրենց տան տղամարդը: Երբ հայրը վերջա պես վերադառնում է պատերազմից, Սարոն վրդով վում է, որ ստիպ ված է հրա ժար վել այդ դերից: Չնայած երիտասարդ տարիքին՝ տղան պետք է կարևոր որոշումն եր կայաց նի, որոնք անխուսափելիորեն հանգեցնե լու են հուզական հասունացման: Ֆիլմի հե տին պլանում Արցախյան պատերազմն ու դրան հաջորդող սովի, էլեկտրաէներգիայի մշտական անջատումն երի ու գործազրկու թյան ժամանակահատվածն են: Այս համատեքստում Շումակովան հորը համեմատում է բացակայության, իսկ որդուն՝ մշտականության հետ: Ֆիլմի անվանումը, ինչպես սյուժեն, վերաբերում է բացակայու թյանը: Սկզբում հայրն է բացակայում, ապա՝ որդին, որը փախուստի է դիմում հուզական ճգնաժամի հետևանքով: Ֆիլմի անվանումը երկիմաստ է, քանզի երկու կերպարներն էլ նույն ուղին են բռնում: Հենց այդ պատճառով նրանց մայրն ու կի նը կորց րել է վստա հու թյունը: Նա կշտամբում է ամուսնուն՝ ասելով. «Տղամարդիկ միշտ էլ հեռանում են»: ՊԳԿ
Միասնականության ոգով «Խռովարարները» (Միշել Անդրյո, Ժակ Քեբադյան, Ֆրանսիա, 2018), Լիամետրաժ ֆիլմերի մրցույթ. 8.07՝ 18:00՝ Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ Կես դար առաջ աշխարհը ցնցվեց բողոքի ցույցերի մի ալիքով, որը փոխեց արևմտյան հասարակարգն ու դրեց հիմքերը մեր ժա մանակակից աշխարհի: Որպես ARC 68 կի նոկոլեկտիվի ակտիվիստներ՝ Միշել Անդ րյոն և Ժակ Քեբադյանը նկարահանել են բողոքի ցույցերը, որոնք տեղի ունեցան 1968 թվականի մայիս-հունիս ամիսներին: «Խռո վարարների» միջոցով նրանք այդ հարուստ խրոնիկալ նյութի հիման վրա վավերագրա կան ֆիլմ են ստեղծել: 1978 թվականին այս նկարների մի մասը ցուցադրվել է Ֆրանսիայի կինոթատրոննե րում «Մայիս 68» խորագրի ներքո: Այդ ֆիլ մի դիկտորական տեքստը տեղ-տեղ պահ պանվել է, սակայն Անդրյոն և Քեբեդյանը մերօրյա որևէ մեկնաբանություն չեն ավե լացնում՝ փոխարենը թույլ տալով, որ նյութն ինքը պատմի իր պատմությունը: Մինչ սև ուսպիտակ պատկերները սկզբում հիշեց նում են այն փաս տը, որ այս ամե նը կա տարվել է վաղուց, ֆիլմը կարողանում է վե րականգնել այդ օրերի ոգին. ոգի, որ զգա լի նմանություններ ունի այսօրվա նոր-նոր սկզբնավորվող շարժումն երի հետ՝ սկսած Ֆրանսիայի Դեղին բաճկոններից մինչև հայկական Թավշյա հեղափոխությունը: Դեպքերից հիսուն տարի անց 1968-ի մա յիսի իրադարձությունները մարդկանց հի շողության մեջ մնացել են նախևառաջ որ պես ուսանողական ապստամբություն, որ տեղ գործողությունների էպիկենտրոնը Փարիզն էր: «Խռովարարները» ճշգրտում է մտցնում՝ ցույց տալով, որ ամբողջ երկրով մեկ թափ առած գործադուլներն ու գործա րաններ գրավելու ակցիաները` ինքնակազ մակերպված բանվորների կողմից իրա կանացված ինքնաբուխ գործողություննե րը, շարժման առանցքային հատվածն էին: Անդրյոն և Քեբադյանը ցույց են տալիս, որ ցույցերի զորությունը հիմն ականում պայ մանավորված էր ուսանողների և բանվոր ների միասնականությամբ, ու որ հենց այս միասնականության պատճառով կառավա րությունը փորձեց կոտրել շարժումը՝ իրադ րությունը վերահսկողության տակ պահելու համար: Նմանօրինակ եզրահանգումն երը հստակ ցուցիչ են, որ պատմության դասերը դեռևս տեղին են ու արդիական: ՍՔ
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2
Ճի՞շտ է արդյոք, որ հարաբերությունների հիմ ն ական գիծը վերցված է ձեր իսկ կյանքից: Ինչ-որ առումով՝ այո. գլխավոր հերոսի պես ես էլ, երբ քոլեջում էի սովորում, մասնավոր դասեր էի տալիս մի շատ հարուստ ընտանիքում: Մեծա ցած լինելով միջին խավի ընտանիքում՝ ֆիլմի եր կու ընտանիքների արանքում, երբ առաջին ան գամ ոտք դրեցի այդ ճոխ տուն, շատ տարօրինակ ու մռայլ զգացողություն ունեցա: Գուցե որովհետև տանը շոգեբաղնիք կար, ինձ համար դա իսկապես ցնցող մի բան էր: Ինչո՞ւ ցանկացաք երգիծական ֆիլմ նկարա հանել տնտեսական բևեռացվածության մասին: Նկարահանման ժամանակ օպերատորը հան կարծ ուշադրությունս հրավիրեց այն բանին, որ սա առաջին անգամն էր, երբ մենք հարուստ կերպար ների էինք նկարում: Այնպես էր ստացվել, որ մինչ այդ իմ բոլոր ֆիլմերի կերպարներն աղքատ մար դիկ էին: Նույ նիսկ երբ աշ խա տում էի Կա պի տան Ամերիկայի հետ (դերասան Քրիս Էվանս՝ «Ձյան մի ջով» ֆիլմից), ես նրան հնոտիք էի հագցրել: Զա վեշտալին այն է, որ մարդիկ սովորաբար կարծում են, թե ֆիլմում աղքատ ընտանիքն է մակաբույծը: Բայց ինձ համար նրանք չեն այդ պատմության չա րագործները. բոլոր կերպարներն էլ ոչ միանշանակ իրավիճակում են: Ֆիլմը նախևառաջ համակար գի մասին է, որը ստիպում է նրանց հայտնվել նման իրավիճակում:
ՊՈՆ ՉՈՒՆ-ՀՈ Երբ անցած մայիսին Կաննի կինոփառատոնի ժամանակ «Մակաբույծ» ֆիլմն արժանացավ ամենապատվավոր մրցանակին, Պոն Չուն-հոն դարձավ երբևէ «Ոսկե արմավենու ճյուղ» ստացած առաջին կորեացի ռեժիսորը: 49-ամյա ռեժիսորի արդեն իսկ ծաղ կող կարիերայում սա նոր ձեռքբերում էր: Պոնի լիամետրաժ դեբյու տը «Հաչող շունը կծան չի լինում» ֆիլմն էր (2000), իսկ միջազգա յին հաջողության նա հասել է երկրորդ` «Սպանության հուշեր» (2003) ոստիկանական հետաքննության մասին պատմող համարձակ ֆիլ մով, որը գլխիվայր շրջեց կրիմինալ ժանրը: Այդ ժամանակից ի վեր նրա ֆիլմերը տատանվում են այս երկու ծայրահեղությունների միջև. մի կողմից՝ կատակերգություն և եր գիծանք, իսկ մյուս կողմից՝ բռնի ժանրային ֆիլմեր: Այս պահի դրու թյամբ «Մակաբույծն» այս երկու ժանրերի ամենակատարյալ միա խառնումն է: Ֆիլմի առանցքում 4 հոգուց բաղկացած մի աղքատ ընտանիք է, որը դանդաղ, բայց հաստատուն կերպով ներթափան ցում է մի հարուստ ընտանիքի տուն, ինչն անսպասելիորեն զար մանալի և արյունոտ հետևանքների է հանգեցնում: Կաննում ֆիլմի քննարկման ժամանակ ռեժիսորը անդրադարձավ ֆիլմի սատիրա յի ու բռնության տակ քողարկված սոցիալական շերտին և «ծիծա ղելի» տանը, որը կառուցվել էր ֆիլմի համար:
Իրականում թվում է, թե աղքատ ընտանիքն ավելի խելացի է, քան հարուստ ընտանիքը: Նրանք բավականին խելացի և ընդունակ են: Կարծում եմ՝ իրենց հմտություններով ու կարողու թյուններով տարբեր տեսակի աշխատանքների մեջ հաջողության կարող էին հասնել: Սակայն խնդիրն այն է, որ նրանք աշխատանք չեն գտնում: Հենց այդ պիսի իրավիճակի առջև ենք մենք կանգնած Կորե այում, ինչպես նաև աշխարհի շատ այլ երկրներում: Եթե լիներ ճիշտ գործող համակարգ, նրանք լրիվ բարվոք կյանքով կապրեին:
In fact, the poor family seem much smarter than the rich family. “They are quite smart and capable. I think with their skills and abilities, they would do great in many jobs. But the point is that there are no jobs for them. That’s the economic situation we face in Korea, and in many other places in the world. If there was a proper sys tem in place, they would do absolutely fine, but they’re pushed into a corner and forced into these dangerous situations.”
That balance between satire and horror must have been a challenge. “Well, even the scenes that are funny are often scary at the same time. When there’s laughter along with the fear, something unexpected, the audience get really flustered, and I enjoy that a lot. When an audi ence is laughing at these scenes they also doubt their own laughter – can I really laugh at this? Maybe this will make me seem like a pervert, but I really enjoy putting them through that!”
Երգիծանքի ու սարսափ ժանրերի միջև հա վասարակշություն պահելը պետք է որ իսկա կան մարտահրավեր լինի: Դե, անգամ ծիծաղելի տեսարանները հաճախ միևնույն ժամանակ սարսափելի են լինում: Երբ ծի ծաղը զուգակցվում է վախի, անսպասելի ինչ-որ բա նի հետ, հանդիսատեսն իրոք հուզմունք է ապրում, իսկ դա ինձ համար իսկական հաճույք է: Երբ հան դիսատեսը ծիծաղում է նման տեսարանների վրա, նա միևնույն ժամանակ կասկածով է նայում իր ծի ծաղին՝ մի՞թե ես իրոք կարող եմ այսպիսի բանի վրա ծիծաղել, միգուցե այլասերվածի տպավորություն թողնեմ:
Հարուստ ընտանիքի տունն աղքատ ընտանի քի տան հետ միասին ֆիլմի գործողությունների հիմ ն ական վայրն է: Ձեր նախորդ ֆիլմի՝ «Ձյան միջովի» գործողությունները նույնպես շատ սահ մանափակ տարածքում էին ծավալվում: Ես լարվում եմ, երբ անսահմանափակ տարբե րակների հնարավորություն եմ ունենում: Սահմա նափակումն երը գրավիչ են ինձ համար: Իրադար ձությունների 90%-ն այդ երկու տներում տեղավո րելն իրոք մարտահրավեր էր, սակայն դա ինձ նաև հնարավորություն տվեց իսկապես մանրամասն ուսումն ասիրելու այդ տարածքները: ՅԲՀ
Why did you want to make this satire about the economic divide? “At one point during the shoot the cinematographer pointed out to me that this was the first time we were filming rich characters. Somehow, all my films have fea tured poor characters. Even when I could cast Captain America [actor Chris Evans in Snowpiercer], I dressed him in rags! It’s funny, people often assume that the poor family in the film are the parasites. I understand them jumping to this conclusion – they’re con men and they do bad things. But for me, they’re not the villains in the story; all the characters are in a gray area. The film is more about the system which forces them into this position.”
Do you think that satire is a better way to put that message across than a social drama? “I’m a genre filmmaker, first and foremost. I really enjoy the excitement and anticipation that come from genre conventions, regardless of whether you satisfy or break those conventions. I want my films to be fun, and let the satire and the social commentary seep through the story naturally, like a faint rain.”
Կարծում եք՝ այդ ուղերձը փոխանցելու հա մար եր գի ծանքն ավե լի՞ ազ դու մի ջոց է, քան սոցիալական դրաման: Նախևառաջ ես ժանրային կինոռեժիսոր եմ: Ինձ իրոք շատ են դուր գալիս այն հիացմունքն ու սպա սումն երը, որ առաջացնում են ժանրային պայմա նականությունները՝ անկախ նրանից՝ բավարա րում ես, թե կոտրում այդ կանոնները: Ես ուզում եմ, որ իմ ֆիլմերը լինեն զվարճալի, ու որ երգիծանքն ու սոցիալական շերտերը պատմության մեջ թա փանցեն բնական կերպով, ինչպես մեղմ անձրև:
Տնտեսական խնդիրներից զատ՝ «Մակաբույ ծը» նաև երգիծանքի է ենթարկում Հյուսիսային և Հարավային Կորեաների հարաբերությունները: Երկուսն էլ հավասարապես մտահոգիչ են, սակայն իմ կարծիքով տնտեսական խնդիրները մենք մեր մաշկին ավելի մոտ ենք զգում: Հյուսիսային Կորեա յի խնդիրը մեզ անհանգստացնում է, ու մենք ցան կանում ենք, որ խաղաղություն հաստատվի, սակայն դա մի բան է, որի վրա մենք չունենք ազդեցություն, պարզապես հույս ունենք, որ քաղաքական գործիչ ները հոգ կտանեն դրա համար: Շատ հարուստ ըն տանիքներ կան, որ իրենց տներում ապաստարան ներ ունեն, ինչպիսին ֆիլմում եք տեսնում:
Is it true you drew the central relationship from your own life? “Kind of. Like the protagonist, when I was in college I tutored for a very rich family. While I grew up in a mid dle class family, somewhere between the two families in the film, when I first walked into their opulent house, it gave me a very eerie and strange feeling. Maybe it was because there was a sauna in the house – that was quite shocking to me!”
Aside from the economic issues, Parasite also satirizes the relation between North and South Korea. Which of those is the bigger concern for South Koreans? “They’re both equally worrisome, but I think in terms of what we really feel with out skin it’s the economic issues. We do worry about North Korea and want peace to come, but it’s not something we have any influence over – we just hope that the politicians will take care of it. And a lot of rich people will have bunkers in their houses, like you see in the film.”
BONG JOON-HO When Parasite took the top award at the Cannes film festival last May, Bong Joon-ho became the first Korean director ever to win a Palme d’Or. It was a new highlight in the already flourishing career of the 49-year-old director. Bong made his feature debut with the comedy Barking Dog (2000) and broke through internationally with his second feature Memories of Murder (2003), a gritty police procedural which upended the crime genre. His films have fluctuated between those two extremes ever since: comedy and satire on the one hand, and graphic genre cinema on the other. Parasite is his most accomplished mix of the two so far. The film centers on a poor family of four, who slowly but surely infiltrate the household of a rich family – with unexpectedly hilarious and bloody consequences. Discussing the film in Cannes, the director spoke about the social commentary hidden beneath his surface of satire and gore and the “ridiculous” house that was constructed for the film.
Do you have one yourself? “I live in an apartment – if I would dig down, I’d end up in my downstairs neighbor’s house!” The rich family’s house with the bunker is the main location for the film, along with the poor family’s dwelling much lower in the city. Your earlier film Snowpiercer had a very limited space as well; what attracts you to that? “I get anxious when I have unlimited options. Limita tions are exciting to me, like these claustrophobic spaces. Having 90% of the story take place in these two houses was challenging, but it also allowed me to really investigate these spaces in detail.” The filming and the choreography of the action in the house is very precise. How did you prepare for that? “During the writing I already planned out the entire structure of the house, to lay out the movements of the characters. It was really hard on the production designer! He took my sketches to an actual architect for advice, who said: ‘This is ridiculous! No-one builds houses like this!’ A lot of it is about visibility: when one character is doing something, other characters that are close shouldn’t be able to see them.” JBH
6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019
REVIEWS
Baby on Board
Man of the House
High Life (Claire Denis, France, 2018). Twisted Apricots. 8-7 22:00 Moscow Cinema Blue Hall. The space film, by and large, is a pretty ce rebral genre. It usually highlights the clinical and intellectual, likely under the influence of Stanley Kubrick’s groundbreaking 2001: A Space Odyssey (1968). When humanity’s pri mal urges make their way into the great big void in these films, it’s usually in the form of aggression. Claire Denis takes a different approach in High Life, the opening film of the new program sec tion Twisted Apricots, featuring movies with some “midnight madness”. High Life's driving force isn't violence but that other primal side of our biology: reproduction. The film opens on lonely astronaut Monte (Robert Pattinson). He’s the only adult left on his spaceship, circling a black hole far from our solar system – but there’s also a baby on board. Slowly but surely, the film explains how Monte ended up in this predicament, and how this baby girl was born into it. Monte didn’t set out alone; his ship was populated by a motley
Coming Home (Darya Shumakova, Russia/ Armenia, 2018). Regional Panorama. 8-7 16:00, 11-7 10:00 Moscow Cinema Red Hall.
crew of young criminals, giving their bodies to science to avoid a lifelong prison sentence. They were held in check, more or less, by Dr. Dibs (Ju liette Binoche), a fine addition to the sordid cin ematic tradition of mad scientists. There’s definitely some bloodshed – Monte doesn’t end up alone by accident. But Denis gives just as much attention to other bodily flu ids as she does the red stuff. Dibs, who one of
the “prisonauts” calls “the sjaman of sperm”, experiments with fertilization and mating ritu als. Denis still fits into that cerebral space tradi tion. High Life philosophizes and takes its time, overflowing with ideas about humanity and its future. But it’s no coincidence that the film opens with shots of the green patch of garden on board the ship: for a space film, High Life is remarkably earthly. JBH
As the Japanese commanding officer is kept waiting in the living room, distracted by the vil lage elder, old man Lao Si is trying to persuade his three sons to impregnate the oldest son’s wife before the boys go off to war. But the oldest son is infertile, the middle one runs off into the forest to join the resistance, and the youngest is
too inexperienced to do the deed. With its mix ture of chaotic action, intense character drama and subtle comedy, the shot perfectly encapsu lates the film to follow. Xing Jian, a painter-turned-director, films his intimate drama in striking black-and-white im ages (with a single poignant exception). The film may take Lao Si’s continued attempts to secure offspring as its narrative center, but its emo tional heart lies with his daughter-in-law Kun. While the character barely utters a word, it’s no wonder actress Yan Bingyan still gets top billing. At first glace Kun is a downtrodden, oppressed woman, surrounded by men trying to control her. But the relentlessness with which she keeps up her small acts of kindness may be the stron gest form of resistance on display in this harsh environment. JBH
money. Oleg is no exception. He has a family and a lot of debt. Unable to find work in Lat via, he has moved to the heart of Europe which pumps blood through all the continent’s vessels, feeding the minimal needs of its people. Oleg is a butcher and at first he thinks he’s found the perfect job, but he gets into trouble from day one. A colleague whose finger was severed due to his own incompetence blames Oleg and gets him fired. Nobody cares to listen to Oleg’s side. Everyone around him moves with extreme caution on foreign soil: heads down, no sudden movements. Juris Kursietis’ drama is filmed in a dynamic documentary aesthetic, at times even breathtak
ing, turning the audience into a part of this suf focating and inhospitable circle. Cinematogra pher Bogumil Gadfreyow follows the characters closely, relentlessly recording even the subtlest change in the actors’ faces. This community of migrant workers might seem naive, but their life is more dangerous than one might think. They’re dependent on the mood of the self-pro claimed leader of this pick of strange men. At first Oleg unquestioningly accepts the new job doled out to him, which has nothing to do with meat. But it’s not long before the butcher, who was once himself the master of the knife, finds himself tied to a slaughter table with a gag in his mouth. DM
fake, idealized femininity. She breaks stereo types and changes the rules of the game. And what a game it is, this traditional church rite that takes center stage in the film. A priest throws a holy cross into the river and the craftiest men compete to retrieve it. The winner will get happiness for the upcoming year. Petrunija too longs for happiness, and so she jumps into the testosterone-filled river
without hesitation, along with the horde of topless men. Time and again, the police and church officials try to stop her, although when pressed for an explanation they can give no logical reason why women should be left out of this display of physical prowess. With her sharp satire on her own society, Mitevska cel ebrates the many Petrunijas it has brought forth only to reject them. DM
Kindness as Resistance Winter After Winter (Xing Jian, China, 2019). Full-Length Films Competition. 7-7 13:00 Moscow Cinema Blue Hall, 10-7 18:00 Cinema Star. In the impressive opening shot, a 15-minute sin gle take, Chinese director Xing Jian introduces all the key players of his debut feature film Winter After Winter. In the late stages of World War II, an elderly inhabitant of Manchuria, a puppet state under Japanese occupation, tries to secure his family bloodline before his three sons are forcibly enlisted in the war.
Western Promises Oleg (Juris Kursietis, Latvia/Lithuania/ Belgium/France, 2019). Full-Length Film COmpetition. 8-7 20:30 Cinema Star, 12:30 Moscow Cinema Blue Hall. This peculiar variation on the biblical allegory of the lamb of God is set in modern-day Brussels. A group of young men from Baltic and Eastern Eu ropean countries have come to the center of EU values and tolerance with a single aim: to make
Her Cross to Bear God Exists, Her Name is Petrunija (Teona Strugar Mitevska, Macedonia/Belgium/ Slovenia/France/Croatia, 2018). Full-Length Film Competition. 8-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall, 19:30 Kinopark. Petrunija exists. She’s 32. A certified historian. Sadly, that’s not exactly a very useful profes sion in her rural town. During yet another job interview set up by Petrunija’s mother, the guy interviewing her blatantly states: “You’re not at tractive. I don’t even want to sleep with you, so you’re not getting the job.” In her fifth feature Macedonian director Teona Strugar Mitevska discusses harmful patriarchal traditions, using a clear filmic language which covers a grotesquely satirical undercurrent. The film centers on Macedonian society, but this could happen in any small town in Eastern Eu rope or the Caucasus. Petrunija is not a symbol for the modern feminist movement, but rather a real flesh and blood person battling against
In her second feature film, Russian director Darya Shumakova tells the story of 6-year-old Saro who becomes the man of the house when his father goes off to war. When his father finally returns, Saro resents having to give up this role. He’ll have to make some big decisions despite his young age, inevitably leading him to an emotional maturation. The background reality of the film is well known in Armenia: the 1988-1994 war with Azerbaijan and the subsequent period of pover ty, constant power cuts and lack of work. Within this context, Shumakova relates the father with absence and the son with permanence. When Saro’s father is not there, there is normality: ev ery morning the boy for stokes the fire, gets wa ter from the well, feeds the chickens and brings his grandfather the first glass of fresh water. So when Saro eventually decides to disappear him self, it creates a crisis in the family: his mother despairs, his father is frustrated, and his grand father finally takes action. The title of the film, like the plot itself, refers to absence. First it is the father who is absent; then the son who escapes after an emotional crisis. There is some ambiguity in the title. be cause both characters are going in the same direction. That’s why their mother and wife is distrustful, and reproaches her husband: “Men always leave.” PGC
In the Spirit of Solidarity Up’Rising 68 (Michel Andreiu & Jacques Kebadian, France, 2018). Full-Length Films Competition. 8-7 18:00 Moscow Cinema Red Hall.
Half a century ago, the world was shaken by a wave of protests that changed western society and laid the foundations for the world we live in today. As members of activist film collective ARC 68, Michel Andrieu and Jacques Kebadian recorded the protests in France between early May and June of 1968. With Up’Rising 68 they’ve created a documentary account from this wealth of material. Some of these images were shown in French cinemas in 1978 under the title Mai 68. Oc casional commentary from that film has been kept, but Andreiu and Kebedian don’t add any present-day commentary, instead letting the footage tell its own story. While the grainy blackand-white images at first reinforce the fact that this all happened long ago, the film manages to invoke the spirit of those days – a spirit that bears remarkable similarities to many of today’s grassroots movements, from France’s Yellow Vests to Armenia’s own Velvet Revolution. Fifty years after the fact, the events of May 1968 have become enshrined in collective mem ory primarily as a student revolt, with Paris as its epicenter. Up’Rising 68 sets the record straight by showing that strikes and factory takeovers throughout the country – spontaneous actions by self-organized laborers – were an essential part of the movement. Andreiu and Kebadian demonstrate that the protests derived much of their strength from the solidarity between stu dents and workers, and that it was exactly this solidarity that the government attempted to break in order to regain control. Such observa tions are a strong reminder that the lessons of history are still relevant today. SKo
GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 7/8 JULY | DAY 1&2
BACKGROUND AND REVIEWS 7
Traveler of space and time
Jubilee Stars Ahead of the festival’s official opening, three new Jubilee Stars commemorating mas ters of Armenian cinema will be unveiled Sunday afternoon. This year directors Bagrat Oganesyan (1929-1990), Arman Ma naryan (1929-2016) and Genadi Melkonyan (1944-2002) will get the spotlight. 7-7 15:00 Charles Aznavour Square
As part of an extensive program of Polish films, this year’s festival honors Wojciech Jerzy Has, one of the most original Polish masters. The retrospective includes four films, among which is the premiere screening of the digitally remastered version of Farewells (1958). Wojciech Has (1925-2000) was among the most non-conformist filmmakers in Polish cinema. He never belonged to any film movement and avoided making films on subjects dictated by state ideology. His signature style broke away from the stereotypes of social realism in the 1950s, and in the subsequent decades Has be came one of cinema’s most vibrant surrealists. The rich and expressive imagery in his films can easily be traced back to the fact that after World War II, he studied painting in Krakow. And while many of his great films have a basis in literature, Has would often significantly alter plot lines, saying that his aim was “not to make literal adaptations, but rather to do justice to the work’s poetics.” In essence, Has’ films are great journeys, both in the physical and the metaphysical sense of the word. They cover great distances: from Aus chwitz to Warsaw, from Warsaw to Paris, from
Economy of storytelling In a new competitive program, GAIFF puts a spotlight on short films from Armenia and its neighboring countries Georgia, Iran and Turkey. Twenty-five films have been selected to compete. While they cover a wide range of genres and styles, all films in this competition share an economic approach to storytelling. Umbra is a prime example of this, using a simple incident to tell a bigger story. A young woman goes out into the empty streets to look for her part ner, who has suddenly disappeared from their house around midnight. Alone in the dark, she encounters an intimidating and menacing stranger. But why should she feel constricted in her own neighborhood? With a few subtle sig nals she manages to turn the dynamic around, teaching herself a lesson about claiming one’s
Red Carpet Parasites the Middle Ages to the 1970s and from the 1930s to the post-war era. Dissatisfied with the present, his characters are always in motion, seeking adventures and fleeing today. The pro tagonist of The Saragossa Manuscript (1965) shifts into a new reality with each sip from his cup, and the heroine in How to Be Loved (1963) constantly travels back to the war years in her mind. Naturally, World War II plays a major role in Has’ work, as he himself lived through it. Staying far away from direct political messages, the director finds unique ways of exploring how this human catastrophe impacted ordinary people’s fates. His 1973 film The Hourglass Sanatorium, on which he spent a huge budget and five years of his life, is the apotheosis of this, marking the most impressive expression of his phantasmago ric film thought. The philosophical and at times
morbidly funny drama centers on a man who visits his dying father at a sanatorium. There, his past, present and future, space and destiny itself merge, spawning new and completely unexpect ed meanings. Made at a time when the Polish government was widely criticizing the country’s Jewish community, state officials were unhappy with the film’s mentions of the Holocaust and forbade the film’s screening at Cannes. After Has succesfully managed to circumvent their restric tions, he received the Special Jury Prize. SKa
rightful place. That lesson resides almost entirely in the film’s atmosphere, strongly evoking the experience of the night, that ambiguous domain in which both fear and freedom can be felt. Ambiguity reigns in Return as well, in which a young shepherd from the Eastern border of Turkey sets out to find his aunt on the other side of Mount Ararat. The storyline flows not from the action and dialog, but from a complication the filmmaker deliberately chose not to overcome: the young man and the old woman don’t speak each other’s languages. Efficient storytelling abounds in the collection of shorts. In Tamagotchi, an absurdist tale with a deadpan touch, a man searches for himself in a city where nobody seems know him. And while Song Sparrow’s story of the victims of hu man trafficking appears almost too familiar, the fact that its rendered through puppet animation brings a new emotional sensitivity. Fantastic ele ments are introduced in both The Tale of the Anguished Gardener and Day for Night, shaking up the protagonists from their initial snobbery. A collage-style account of the director’s youth, The Dragon takes less than four minutes
to convey the emotional roller coaster of domes tic abuse. Family matters are also at the heart of the fictional The Gentle Sadness of Things, in which a man fails to deliver on the promise he made to his widowed mother to take care of what his father left behind. The suffocating aspect of family ties is most strongly voiced in Prisoner of Society, a docu mentary portrait of trans woman Adelina, who hasn't left her apartment for ten years. Her par ents are unable to relate to her situation and Georgian society poses deadly dangers for trans gender people. In a crucial scene, Adelina talks straight into the camera with her parents sitting in the background, while all three of them ex press their thoughts and feelings in voice-over. It’s a powerful moment, economically told, allow ing for the saddening notion that the imprison ment the title refers to is probably experienced by all three members of this unhappy family. SKo All films in the Regional Short Film Competition screen in Moscow Cinema’s Small Hall 1; see page 2 for screening details.
Treating film with reverence
Love Letter to Youth and Cinema The Dreamers (Bernardo Bertolucci, UK/France/Italy, 2003). Tribute. 8-7 21:30 Moscow Cinema Summer Hall. Paris, 1968. Revolution is in the air, but what kind of revolution really depends on who you’re asking. While the student and labor move ments are gaining traction on the streets, ado lescent siblings Isabelle and Theo (played with real vigor by Eva Green and Louis Garrel) give themselves up to the revolutionary cinema of François Truffaut, Jean-Luc Godard and other champions of the French Nouvelle Vague. They even welcome their American friend Matthew (Michael Pitt) into the fold. He’s new to Paris, but immediately lovestruck with its reverence for cinema. “Only the French would house a cinema inside a palace”, as he reflects about the Cinémathèque Française. The Dreamers (2003) is Bernardo Bertolucci’s love letter to cinema, to Paris, and to the era in which he became one of the most prominent Italian directors with films like Il conformista (1970), Last Tango in Paris (1972) and Novecen-
The Hourglass Sanatorium. 8-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall. Farewells. 9-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall. The Saragossa Manuscript. 13-7 16:00 Moscow Cinema Blue Hall. How to Be Loved. 14-7 17:00 Moscow Cinema Red Hall.
to (1976). This open-air screening, organized in cooperation with the Embassy of Italy in Arme nia, pays tribute to the legendary director, who passed away at the age of 77 last November. Although The Dreamers is an adaptation of Gilbert Adair’s eponymous novel, it is essentially about Bertolucci’s influences, his perspectives on cinema and his longing for youth. This is nostalgia of the best kind, infused with a great desire to be young again but also with the criti cal distance of hindsight. As Isabelle and Theo lure Matthew deeper into their cinephilic lair, The Dreamers turns into a bourgeois nightmare of excessive consumption and sexual travesty. Ultimately, while a real revolution rages right outside their apartment, all these kids are do ing is watching movies, just pretending to be a part of it. HE
Last year at the Golden Apricot festival, British restoration specialist Daniel Bird enthused about never before seen outtakes from Sergei Parajanov’s 1969 classic The Colour of Pomegranates. This year, these outtakes, which have been lustrously restored, will be presented in the installation Temple of Cinema. The outtakes were unearthed through sheer luck during the recent restoration of The Colour of Pomegranates, and give wonderful new perspectives on the story of poet Sayat Nova as well as Parajanov’s creative process. Like the film itself and several of Parajanov’s shorts (which will also be presented at GAIFF), they were restored under Bird’s supervision. He then started thinking of a way to present the many hours of footage, without impos ing his own creative or analytical preferences to Parajanov’s work: “It’s not just a matter of collecting films, but of treating them with a certain reverence.”
The yearly Red Carpet parade is followed by the opening ceremony and a screening of this year’s opening film, Bong Joon-ho’s Palme d’Or winner Parasite (see page 5), in Yerevan’s massive Sport Complex. 7-7 17:30 Sport Complex after Karen Demirchyan
Pro Active Monday morning sees the opening of this year’s extensive GAIFF Pro program, featur ing the C2C market, workshops, master classes and much more. 8-7 10:00 AGBU, accredited guests only
Meet Elizabeth Karlsen In a talk moderated by Daniel Bird, awardwinning British producer Elizabeth Karlsen will discuss the ins and outs of film produc ing, based on her three decades of expe rience including high-profile films such as The Crying Game (Neil Jordan, 1992), Youth (Paolo Sorrentino, 2015) and Carol (Todd Haynes, 2015). 8-8 15:00 AGBU 2nd floor hall (2/2 Melik-Adamyan Str.)
Into the Night End your festival day in style and join the filmmakers and GAIFF guests at the Midnight Wrap-Up every festival day from Monday, midnight at The Club (40 Tumanyan Str.).
The installation not only pays tribute to Para janov, but also to the Matenadaran, the world’s largest repository of Armenian manuscripts. The result is a variety of horizontal screens that play the outtakes in different loops. Seen from above, the whole installation can be read like an open book. After last January’s premiere in a suitably sacral remonstrant church during the International Film Festival Rotterdam, the installation has now traveled to Parajanov’s home country. After ex haustive location scouting, Bird was struck by the disused, impressively brutalist building of Cinema Russia. “For me it is one of the most memorable sights in Yerevan”, he says. “I’ve always wondered what lies behind those stain glass windows you can see from the roadside.” Thanks to the owners and the efforts of the Na tional Cinema Center of Armenia this former movie theater will once again take on the role of a temple of cinema for five days. Bird: “The Temple of Cinema project is a great opportunity not just to explore the outtakes from Parajanov’s remarkable The Colour of Pomegranates, but also this architectural masterpiece. Who knows – if we can restore films, surely we can also restore the cinemas to see them in?” HE
Temple of Cinema. Opening Ceremony: 8-7 19:00-21:00. Open to public: 9-7/12-7 11:0018:00 Cinema Russia (16 Tigran Mets Ave.)
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 1&2 | 7/8 JULY | 2019
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
GOVERNMENT SUPPORT
GENERAL PARTNERS
INTERNATIONAL PARTNERS
PARTNER HOTELS
PARTNERS
GASTRONOMY PARTNERS
INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS
PAYMENT PARTNER
LOGO AND DESIGN BY