PB- PP B- 3/5029 BELGIE(N) - BELGIQUE
Driemaandelijks tijdschrift van Graffiti vzw april – mei – juni 2014 • dertiende jaargang nr. 57 • v.u. Peter Bosschaert • Dampoortstraat 84 9000 Gent • Afgiftekantoor 9000 Gent X • P2A6209
migratie 57
nr
Dieter naar Finland Anna uit Nederland Fatih vs Turkije
Siska in de oceaan
Martijn over Lampedusa
Roman uit Kazachstan
voorwoord
Er bestaat geen meervoud voor het woord ‘thuis’. Evenmin als voor melk, meel, water... Voor woorden als melk kan ik er nog inkomen. Omdat ik me niets kan voorstellen bij één melk. Noch bij twee melken. Je moet er minstens een glas aan toevoegen om het aantal bevattelijk te maken. Of een karton, twee deciliter... Maar die redenering gaat toch niet op voor het woord thuis? Want ik heb weldegelijk meerdere ‘thuizen’: drie! Mijn appartement in Gent, de tuin van mijn moeder en in de armen van mijn lief. En ik heb geen ‘glas’ nodig om die bevattelijk te maken. Toch niet letterlijk, en al zeker niet voor alle drie.
2
Akkoord, het klopt niet helemaal dat je geen meerdere - aldus taalkundig - thuizen kan hebben. Alleen dien je die te rangschikken: een eerste, een tweede... Alsof je geen gelijksoortige affiniteit kan hebben met meer dan één locatie tegelijkertijd. Vreemd, niet? Enfin, misschien ben ik aan het muggenziften, maar denk er toch maar eens over na! Ik ben dus in het bezit van drie thuizen, binnen een omtrek van 20 kilometer. Een echt trekbeest ben ik bepaald niet. Zeker niet als je me naast een grijze walvis stelt. Die zwemt jaarlijks een slordige 20.000 kilometer, schipperend tussen zijn winterverblijf in het hoge Noorden en zijn zomerverblijf in de golf van Mexico. Of naast Anna Klop, zij verhuisde van Midden-Nederland naar Eeklo, met alle spraakverwarring van dien. Of naast Roman Klochkov, hij emigreerde uit Kazachstan en vond hier zijn animatiefilmtalenten. Of naast Fatih, die jaarlijks zijn roots achterna gaat in Turkije. Of naast Dieter Allegaert, die een tijdelijke thuis maakte van de Finse studentenstad Vaasa. 4 migratieverhalen 4 thuizen En daarnaast ook nog enkele ambigue en onontgonnen gebieden
ELLEN THEITE
|
voorwoord
Ontdek, en geniet van dit migratierelaas
colofon Redactie Martijn Nelen, Barbara Commeyne, Ellen Theite, Sander Demeester, Yasmine Buyck, Hanne Fabri, Dieter Allegaert Graphic Novel Siska Mingneau Fotografie Yasmine Buyck, Hanne Fabri, Sander Demeester, Max Mouchet Eindredactie Ellen Theite, Paul Segers Vormgeving Sander Belmans Druk Druk in de Weer Verantwoordelijk uitgever Peter Bosschaert
inhoud
Graffiticursus 10/07
4
De Hollandse invasie
5
Graffitimotion 7-8/08
8
Romanimator
9
Schrijf je in vóór 27/06!
Over ‘luudspikkers’, ‘going Dutch’ en ‘macadam’
Schrijf je in vóór 25/07!
Over animatiefilm als integratietool
12
Emotio-Nelen
14
Een nieuw stukje land
16
Graffiti-event 23/08
24
Drie generaties
25
Dieterius Erasmus
29
Als je zou wegtrekken uit België, wat zou je dan zeker in je koffer steken?
Waagt zich op het strand van Lampedusa
Graphic novel
Jam, optredens en dj’s, workshops en bazaar
Woordkunstenaar Fatih geeft klank aan migratie
Over 5 maand studeren in Vaasa, Finland
3 inhoud |
Mag ik even storen?
5
9
25
29
4 graffiticursus
|
Graffiticursus Op zoek naar een professionele graffer die je graffitiskills aanleert of bijschaaft? Tijdens de graffiticursus experimenteer, leer ĂŠn jongleer je met spuitbussen! Enkele trucjes uit onze trukendoos: hoe werkt een spuitbus? En wat doe je met de verschillende spuitkoppen? Hoe speel je met de achtergronden, outlines en highlights?...
Do 10/07/2014 10-17 u. Gent 12 tot 18 jaar â‚Ź 25 euro info en inschrijven: graffitivzw.be
5
TEKST: HANNE FABRI FOTO’S: YASMINE BUYCK
|
Ze kwam uit liefde voor een man en bleef uit liefde voor het land. Het migratieverhaal van onze Nederlandse workshopbegeleidster Anna Klop. Over Hollandse koekjesdozen, Vlaams aperitieven en spraakverwarr ing.
de hollandse invasie
De Hollandse invasie
Belgen besluiten dan zomaar: “We noemen dat macadam”.
6
Je roots liggen in Nederland. Waar precies? Ik ben afkomstig van boven de grote rivieren. Een échte Hollandse dus. Met een H. Ik moest in het begin altijd lachen als Belgen zegden: “Jij bent een echte Ollandse”. Zonder H. Als jonge twintiger verhuisde ik van diep in Holland naar Zeeuws-Vlaanderen. Voor mij een heuse migratie.
|
de hollandse invasie
Waarom? Zeeuws-Vlamingen zijn een soort apart. Ze staan er bijvoorbeeld op dat je ze Vlamingen noemt, geen Zeeuwen en al zeker geen Hollanders. Winkelen, naar de bioscoop of een concert gaan… Ze oriënteren zich voor alles op België. Ze zijn voor andere Nederlanders trouwens niet te verstaan. Ze klinken te Vlaams. Al vinden Belgen dat helemaal niet. Toen ik bijvoorbeeld net in Zeeuws-Vlaanderen woonde, kwam een buurman mij vragen of ik nog ‘ouwe spikkers’ kon gebruiken. Natuurlijk wou ik wel een paar oude speakers hebben, ideaal voor een feestje. De volgende dag staat die man aan mijn deur met een doos oude, verroeste spijkers. Ik zeg hem: “Spijkers! Ik dacht speakers voor aan de stereo!” Zegt die man: “Ah, luudspikkers”.
Hoe ben je in België terechtgekomen? Ik schreef me in voor de cursus toegepaste grafiek op de academie van Maldegem, net over de grens. Zo belandde ik drie keer per week tussen Belgen. Via vrienden op café ontmoette ik Sam en niet veel later woonde ik in Vlaanderen. De liefde voor Sam ging voorbij, maar die voor België niet.
Voel je je ondertussen al een beetje Belg? Voor veel mensen hier ben ik nog steeds een echte Hollandse, maar zelf ervaar ik dat niet zo. Ik voel me hier thuis. Mijn familie in Nederland noemt me zelfs Belg! Eigenlijk heb ik de status van wereldburger.
Het is een verrijking in een andere cultuur te leven, met nét iets andere normen en waarden. Ik hou nu bijvoorbeeld van aperitieven, terwijl ik vroeger dacht: rot op met die drank om 11 uur ‘s ochtends. Ik kom uit een christelijk dorp in Nederland en wij drinken wel eens een glaasje op zondag na de kerk, maar niet zoals Belgen bij elke gelegenheid.
Zijn er nog andere opvallende verschillen tussen Nederland en België? Misschien wat cliché, maar Nederlanders kunnen gierig overkomen. Ze voorzien vaak precies evenveel gebakjes als er mensen komen en de koekjesdoos gaat toe zodra iedereen genomen heeft. In Amerika zeggen ze trouwens ‘going Dutch’ wanneer je de rekening tot op de laatste cent per persoon uitrekent. Belgen zijn dan weer veel minder rechtuit. Vraag een Belg op café of hij iets wil drinken en hij zegt eerst nee. Dat wil niet altijd zeggen dat hij niets wil drinken. Soms verwachten ze dat je het nog eens vraagt. Heel onduidelijk is dat. In het begin stelde ik dergelijke vragen nooit opnieuw. Belgen veronderstellen dat je dingen moet aanvoelen, terwijl Nederlanders dingen op de man af zeggen. Een Belg zegt bijvoorbeeld: “Ik ga misschien nog vijf minuten mee iets drinken” en hij is er een uur later nog. Ik denk dan: wat is de bedoeling?
Word je vaak aangesproken op je afkomst? Ja, en dat is vervelend. Als ik tien keer op een avond te horen krijg: “O, jij bent van Nederland”, blijf ik onbedoeld niet altijd even vriendelijk. De meeste Belgen spreken gelukkig positief over Nederland, of zwijgen er gewoon over. Sinds ik in Eeklo woon zijn er nog andere Nederlanders in mijn straat komen wonen. Niet alleen de buren maken opmerkingen over de ‘Hollandse invasie’, zelfs ik denk: daarvoor ben ik niet in België komen wonen!
Had je veel moeite met de taal in België? Vroeger dacht ik dat Belgen en Nederlanders dezelfde taal spreken, we zijn immers zo lang één land geweest. Maar de meeste mensen hier spreken een soort algemeen beschaafd Vlaams, Verkavelingsvlaams. Daarnaast heb je de typische spraakverwarring, zoals de verschillende betekenissen van ‘poepen’. In mijn Nederlands dialect zeggen we ‘opneuken’ en dan bedoelen we ‘rot op’. Soms lijkt het ook of elk woord net een klein beetje iets anders betekent. Bijvoorbeeld ‘zeuren’ betekent ‘vals spelen’ en ‘zagen’ betekent zeuren, terwijl dat in Nederland gewoon een plank
in twee doen is. Ik dacht bijvoorbeeld dat macadam vernoemd werd naar het geluid van de baan wanneer je erover rijdt. Tot ik te weten kwam dat de uitvinder van het asfalt McAdam heet. Belgen besluiten dan zomaar: “We noemen dat macadam”.
Haal je ook wel eens voordeel uit de taalverschillen? Als ik op bezoek ben in Midden-Nederland zet ik wel eens een Vlaams accent op tegen de politie om te doen alsof ik een regel niet ken. “Oei, is dit een parkeerplaats voor mensen met een handicap? Bij ons is dat hele vlak blauw geschilderd! Mét een práchtig Vlaams accent! Op reis zeg ik trouwens vaak dat ik een Vlaming ben. In de rest van de wereld hebben Belgen een goede reputatie. Hollanders daarentegen zijn vooral bekend als luidruchtig.
Begrijpen ze jou ondertussen nog wanneer je op bezoek bent in Nederland?
de hollandse invasie
|
Anna, bedankt voor je Hollandse ontboezemingen!
7
Ik gebruik al heel wat Vlaamse woorden, zoals soigneer jezelf, doe niet ambetant, kluttergeld of tabak (in plaats van sjek, ndvr.). Die begrijpen ze zeker niet altijd. Ik spreek ook anders dan vroeger. Mijn r is niet meer zo hard, mijn g is zacht geworden… Een Nederlandse vriendin vroeg me eens wat ‘ik zie je graag’ betekent. “Is dat: ik vind je leuk om naar te kijken?”
Een Nederlandse vriendin vroeg me eens wat ‘ik zie je graag’ betekent. “Is dat: ik vind je leuk om naar te kijken?”
8 graffitimotion
|
Graffitimotion Op zoek naar een creatieve activiteit met spuitbussen, camera’s en veel actie? In de cursus Graffitimotion transformeer je een graffitipiece op een muur tot een stoere stopmotionfilm! Bij het maken van deze film is je camera de regisseur, je spuitbus de acteur en je tekening het verhaal. Bestuif de muren met jouw ideeën en blaas ze via de stopmotiontechniek leven in!
Do 07/08 & vrij 08/08/14 10-17 u. Gent 12 tot 18 jaar € 45 info en inschrijven: graffitivzw.be
TEKST: YASMINE BUYCK FOTO’S: HANNE FABRI
Van Kazachstan naar België migreren en je vervolgens als animatiefilmer op de kaart zetten: de reis van Roman Klochkov.
9 romanimator |
Romanimator
|
romanimator
10
Als zeventienjarige vind je naar hier komen een groot avontuur. Maar hoe langer de onzekerheid duurt, hoe meer je beseft “oei, wat als…?”
Hoe ben je hier terechtgekomen? In 1999 kwam ik hier als vluchteling aan met mijn ouders en broer. Op politiek en nationaal vlak was het onstabiel in Kazachstan, waardoor we nieuwe mogelijkheden zochten.
Maakte je leeftijd het moeilijk om alles achter te laten? Voor mijn ouders was het ontzettend moeilijk. Ze wisten dat we nooit meer terug konden en hebben hun ganse leven in Kazachstan moeten achterlaten. Voor mij was het als jonge gast, mét perspectief op een toekomst, wel wat makkelijker. Men zegt dat België een gesloten gemeenschap is, maar persoonlijk vind ik dat van Kazachstan nog veel meer. Je kan niet zomaar tot een groep behoren als je de mensen niet van kinds af aan kent. Door de gevoelige nationale kwestie in de jaren negentig was het niet zo evident om bijvoorbeeld zomaar op straat iemand te leren kennen. Het was ook een tijdperk
zonder internet, dus de mogelijkheden om te communiceren waren beperkter. Door de opkomst van de sociale netwerken komen de Kazachse jongeren nu meer met elkaar in contact en is het daar helemaal anders dan toen ik daar was.
Hoe verliep je integratie in België? Ik had net mijn middelbare school afgewerkt in Kazachstan en startte hier onmiddellijk de studierichting Animatiefilm in het kunstonderwijs. Wat de studies betreft verliep het allemaal vlot. Onze verblijfsvergunning krijgen, dat verliep heel wat stroever. Daar hebben we een kleine tien jaar op moeten wachten, zonder ooit enige zekerheid over de toekomst te hebben. Heel stresserend, want ik besefte heel goed wat er met ons gezin kon gebeuren. Als zeventienjarige vind je naar hier komen een groot avontuur. Maar hoe langer de onzekerheid duurt, hoe lastiger het wordt en hoe meer je beseft “oei, wat als…?”
Heb je nu al meer zekerheid?
En toen viel er een brief in je bus?
We hebben ondertussen een permanente verblijfsvergunning en mogen gelukkig in België wonen. Maar we hebben nog altijd geen Belgische nationaliteit. Die aanvraag is reeds een paar jaar in behandeling, maar door de lange wachtlijst weten we nog altijd niet waar we staan. Een beetje frustrerend, want op die manier kan ik geen buitenlandse festivals bezoeken of naar Kazachstan reizen. Ik wil me in het buitenland veilig voelen, en een Belgische identiteitskaart kan dat veiligheidsgevoel geven, of althans versterken.
Nee, na de release van de film was ik volledig geblokkeerd. Mijn permanente verblijfsvergunning liet nog drie jaar op zich wachten. Ondertussen werd de kans dat ik uitgewezen zou worden steeds groter. Gelukkig kwam er plots steun van het Vlaams Audiovisueel Fonds. Twee keer per jaar geven ze de kans aan een jonge kunstenaar om een project te ontwikkelen met een coach. Ik heb meegedaan en mijn tweede film Natasha ontwikkeld.
Was je in Kazachstan al bezig met animatiefilm?
Naast workshops begeleiden ben ik aan de ontwikkeling van een eigen project bezig. Misschien iets langer dan een kortfilm, een reeks eventueel? Daar heb ik voldoende ideeën voor. Verder nog illustratieopdrachten, geboortekaartjes, logo’s. Videoclips zoals die van Kroese vind ik ook heel leuk om te maken. Iedereen is welkom om op mijn website te snuisteren, daar vind je alles terug. Ik hoop de middelen te vinden om artistiek verder te gaan en me als animatiefilmer te ontplooien.
Ik was al creatief bezig, maar nog niet met animatiefilm. Ik schilderde met olieverf, wat mij interesseerde en inspireerde. Animatiefilm was mijn diepere droom, maar ik wist niet dat er zo’n opleiding bestond. Het was toevallig dat ik voorbij de academie in Gent wandelde en zag dat je daar animatiefilm kon studeren.
Het is niet de bedoeling om mezelf te herhalen, maar op een of andere manier geraak ik niet los van die thematiek. Van migratie, eenzaamheid van bepaalde personages, liefde, communicatie, jezelf zijn, identiteit…Toch probeer ik mezelf en iedereen af en toe te verrassen met iets nieuws. Mijn laatste opdracht bijvoorbeeld was een videoclip voor de muzikant Michel Kroese, waarin ik mensen illustreerde. Het was een uitdaging was, want ik teken altijd dieren. Voor mijn volgende opdracht moet ik vijftien personages ontwerpen. Dat wordt niet eenvoudig. Eigenlijk zou ik terug iets moeten ‘meemaken’ zodat ik op die nieuwe ervaringen kan voortbouwen. Mocht ik nu 2 jaar in Paraguay glazen gaan wassen, zou ik daar heel wat inspiratie uit kunnen halen.
Heb je je tekentalent gebruikt om te integreren? Ja absoluut. Met mijn tekeningen en illustraties kwam ik in contact met mensen die hetzelfde talent en dezelfde passie deelden. Ook de vrees om hier niet te mogen blijven was een krachtige drijfveer om een beklijvende animatiefilm te maken. Op het einde van mijn tweede jaar kreeg Jonas Geirnaert een prijs in Cannes voor zijn film Flatlife. Ik dacht: als ik dat ook behaal met mijn film, gaan ze me wel in België houden. Administrators werd wel erg goed onthaald, maar heeft Cannes niet gehaald.
Roman, hopelijk zien we je vlug in Cannes! VOLG ROMAN OP: WWW.ROMANKLOCHKOV.BE FACEBOOK.COM/ROMANIMATOR ANIMATIEFILM ADMINISTRATOR: HTTPS://VIMEO.COM/56416119 VIDEOCLIP SEE ME AGAIN: HTTPS://VIMEO.COM/89181395
De vrees om hier niet te mogen blijven was een krachtige drijfveer om een beklijvende animatiefilm te maken.
11 romanimator |
Migratie diende als thema voor zowel je film Administrators als Natasha. Zal het voor blijvende inspiratie zorgen?
Waar ben je nu mee bezig?
Als je zou w uit België, wa zeker in je ko Jules 17
Mijn fototoestel. Je kan er je visie op de wereld mee tonen en herinneringen mee vastleggen. Het is als een soort tweede hersenen.
Carmen 29
|
mag ik even storen?
12
Een Belgische zak friet zou ik graag meenemen. En, ik zou vooral het thema rond de splitsing van België thuislaten.
mag ik eve Sabrine 24
Ik zou heel Gent meenemen. Gent is een mix van alles wat leuk is in België en heeft alles wat ik nodig heb.
wegtrekken at zou je dan offer steken? Gilles 19 Ik zou mijn kleine
mondharmonica meenemen. Ik wil dit al lang leren bespelen, het zou dan deel uitmaken van mijn nieuw begin.
Lise 24 Ik zou mijn liefje meenemen. Met hem heb ik alles wat ik nodig heb.
13
meenemen. Dat is een klasseproduct dat je nergens anders vindt.
SANDER DEMEESTER
|
Reinhout 20 & Tom 20 Wij zouden Belgisch bier
mag ik even storen?
ven storen?
Op het strand van Lampedusa ligt een man. Hij is één van de duizenden toeristen die het Italiaanse eiland elk jaar opnieuw overspoelen. Hij verveelt zich dood. De verhalen over het zonnige eiland hadden hem nochtans zo mooi geleken. Knusse vakantiehuisjes, lekker eten, en je werd er op je wenken bediend. Even zijn job van zich af kunnen zetten. De hypotheek en zijn maagzweer vergeten. Die gedachten hadden hem over de streep getrokken.
|
emotio-nelen
14
Zijn vrouw en kinderen waren thuisgebleven. Zij zagen de oncomfortabele vliegreis niet zitten. Hij miste ze niet. Thuis liepen ze elkaar al genoeg in de weg. Van zijn ouders had hij geen afscheid genomen. Ze wisten zelfs niet van zijn vertrek. Hen opzoeken in het rusthuis was, gezien zijn drukke agenda, niet gelukt. Het vliegticket had niet veel gekost. En toen het vliegtuig ’s ochtends opsteeg en hij de ontspannen gezichten van de andere vakantiegangers zag, meende hij een goede keuze te hebben gemaakt. De reis verliep vlot. Er was voldoende beenruimte op het vliegtuig en hij kreeg drankjes aangeboden. Af en toe was er wat turbulentie, maar die vormde geen probleem. Even later dobberde hij rond op een luchtbed in het zwembad, vechtend tegen de zon en de verveling. Het zweet liep in straaltjes van zijn corpulente lichaam. Hij bedacht zich dat hij maar eens een kijkje moest nemen op het strand van dit paradijselijke oord.
Martijn Nelen – graffiteur, illustrator, slam poëet maar bovenal columnist – waagt zich op het strand van Lampedusa.
Op het strand van Lampedusa ligt een man. Hij is één van de duizenden vluchtelingen die elk jaar opnieuw op het Italiaanse eiland aanspoelen.
15 emotio-nelen |
Hij is dood. De verhalen over het rijke continent hadden hem nochtans zo mooi geleken. Ruime woningen, voldoende eten, en je kon er werken voor de kost. Zich in een job kunnen inzetten. De armoede en zijn lege maag vergeten. Die gedachten hadden hem over de streep getrokken. Zijn vrouw en kinderen waren achtergebleven. Zij durfden de gevaarlijke boottocht niet aan. Hij had ze gemist. Thuis waren ze elkaars steun en toeverlaat. Het afscheid van zijn ouders was zwaar geweest. Hij had zijn vertrek voor hen verborgen willen houden, maar aangezien ze bij hem inwoonden was dat niet gelukt. De overtocht had hem al zijn spaargeld gekost. En toen de gammele boot ’s nachts vertrok en hij de gespannen gezichten van de andere gelukzoekers zag, betwijfelde hij of hij een goede keuze had gemaakt. De reis verliep dramatisch. De boot was overvol en er was te weinig drinkwater aan boord. En toen er een storm opstak, raakte men nog dieper in de problemen. Even later hield hij zich wanhopig vast aan een stuk wrakhout, vechtend tegen de golven en zijn gebroken dromen. Zijn tranen waren even zout als het zeewater. Zijn laatste gedachte was dat hij nooit het strand van dat paradijselijke oord zou bereiken.
Op het strand van Lampedusa liggen twee mannen. De één neemt een foto van de ander. Een origineel kiekje voor in het vakantie album.
Een nieuw stukje land
|
een nieuw stukje land
16
ILLUSTRATIE: SISKA MINGNEAU ADAPTATIE OUD INDIANENVERHAAL: ELLEN THEITE
Siska Mingneau Grafisch vormgever siskamingneau.tumblr.com
17 een nieuw stukje land
|
| een nieuw stukje land
18
19 een nieuw stukje land
|
| een nieuw stukje land
20
21 een nieuw stukje land
|
| een nieuw stukje land
22
23 een nieuw stukje land
|
24 graffiti-event
|
Ook in 2014 organiseren we in samenwerking met de stad Gent een groot graffiti-evenement! Dit jaar is de tramdoorgang in de Bloemekenswijk aan de beurt. Tussen 16 en 23 augustus komen er meer dan 50 graffitikunstenaars uit BelgiĂŤ en Nederland langs om de muur naast het Museum Dr. Guislain kleur te geven. Voor dit evenement betrokken we de buurt en haar kleinste bewoners. De kinderen uit de Bloemekenswijk namen in mei en juni deel aan een buurtproject. In enkele opeenvolgende workshops leren de kinderen de kneepjes van het graffitivak. Als kers op de taart namen de kinderen zelf een stukje muur onder handen! Op 23 augustus openen we officieel de graffitimuur. We nodigen iedereen uit om de eindresultaten van dit hele graffitigebeuren te bezichtigen. We voorzien graffiteurs aan het werk, drank, hapjes, een vleugje muziek en allerlei workshops! Meer info op www.graffitivzw.be of volg ons op graffitigent.tumblr.com!
25
TEKST: BARBARA COMMEYNE FOTO & LYRICS: FATIH
|
Als er iets is wat de grenzen binnen onze samenleving doet vervagen is het wel muziek. Met muziek maak je je gevoelens, gedachten en frustraties kenbaar aan, maar ook los bij anderen. Gents hiphopper Fatih geeft met zijn lyrics het thema migratie klank en kleur.
drie what’s generaties up doc?
Drie generaties
Drie generaties Waar is mijn thuis?
|
drie generaties
26
Woordkunstenaar Fatih Fatih is geboren in Gent en is de vrucht van een Turkse vader en een Vlaamse moeder. Hij begon met rappen toen hij twaalf was. “Ik woonde toen in een sociaal achtergestelde buurt, waar ik uit verveling met teksten begon te spelen.” Toen, en nu nog steeds, verwerkt hij met zijn muziek zijn persoonlijk, maar ook zijn maatschappelijk ongenoegen: “Mijn rap gaat over alles wat eruit moet”. Een terugkerend thema is migratie. Hij is op en top Gentenaar, mét de typische tongval. Toch ondervindt hij dagelijks hoe moeilijk het is een plaats te vinden wanneer iedereen vooral zijn allochtone afkomst ziet en niet verder kijkt. Op zijn debuutplaat Contradictio in Terminis hoor je een aantal scherpe analyses over de migratieproblematiek. Typ “Fatih Drie generaties” in op YouTube, schuif onderstaande lyrics erbij en luister maar eens goed…
Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties, drie evoluties Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties...
Waar is ons thuis? Aan welke kant van d’ oceaan? Buitenstaander aan elke kant van d’oceaan In Gent zijde ne vrende, in Emirdag yabanci Migri in Tunis, in Tanger Etranger Je weet niet hoe het voelt – te leven tussen alles De weg kwijt zoals een gps die in de war is Ik draai de klok terug, meer dan veertig jaar geleden Geboorte van de eerste generatie... De jaren 60, Vlaand’ren is de oorlog ontgroeid Het land verkeert in een economische bloei Steenkool veel teveel, personeel veel te weinig De Belgen kruipen voor geen geld in de mijnen Wat doen de rijke bonzen, ze trekken naar de brousse Ze doen beroep op Turken, arbouch en kahlouch Importbougnouls zoals Mehmet of Mevlut Apo, Mohamed, Ali, Aziz of Mahmut Tijdelijk, hmmm, tenminste da’s toch wat ze dachten – Ze Mochten blijven, da’s wat ze zeiden dus wat ze deden was Doodnormaal, ‘t gezin moest niet verder wachten Bleef niet langer in hun miserie in de bergen achter Een eerste generatie vol van verwachting Hoop voor de die en die, die hen direct achter ging Première generation de trois générations Allah razi olsun à la première génération
Waar is mijn thuis? Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties, drie evoluties Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties...
Waar is ons thuis?
Waar is ons thuis?
Aan welke kant van d’ oceaan? Buitenstaander aan elke kant van d’oceaan In Gent zijde ne vrende, in Emirdag yabanci Migri in Tunis, in Tanger Etranger Je weet niet hoe het voelt – te leven tussen alles De weg kwijt zoals een gps die in de war is Ik draai de klok terug, meer dan dertig jaar geleden Geboorte van de tweede generatie...
Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties, drie evoluties Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties...
|
Waar is mijn thuis?
Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties, drie evoluties Waar ligt mijn toekomst? Waar krijg ik recht op respect, recht op wat mij toekomt? Gevangen tussen werelden die niet hetzelfde zijn Drie generaties...
drie generaties
Waar is mijn thuis?
27
Aan welke kant van d’ oceaan? Buitenstaander aan elke kant van d’oceaan In Gent zijde ne vrende, in Emirdag yabanci Migri in Tunis, in Tanger Etranger Toerist in eigen land zou je in feite durven zeggen De meesten weten wat het is, ‘khoef het niet uit te leggen khay tis naar de knoppen – khay De situatie stond nog nooit zo op ontploffen – khay De derde generatie wordt geboren in de jaren tachtig Tien jaar later, de jongetjes van toen worden mannen Ouders zijn vaak te jong en hun jongens niet meer machtig Groeien op tussen fatsoen en verlangen Ik ben ... ooggetuige van d’ ellende en de waanzin – met Op hun vierde in hun dorp, op hun achtste op een vlieger Pijn in mijn hart getuig ik hoe het in elkaar zit Op hun twaalfde in een land met een gans andere routine De helft loopt los en verloren – ze Met een gans andere taal en een andere religie Hebben enkel slechte gewoontes van de gavurs genomen – be Clash van culturen brengt ze in een andere positie Toverd door het Westen omdat het hen verboden is Een armere positie, een achterop-positie Walou besef van al-Fattah die hierboven zit Een toch-wel-maar-dan-weer-niet-zo-een-positie – een Broeders met een fles borokov en een joint Taalachterstand beheerst de rest van hun dagen Broeders in de bak, broeders in de checkpoint Wie treft de schuld is ‘t de staat of de vader? Broeders in de zina, broeders aan de coke Ik laat de vraag open, keer terug naar de kern Estagfurullah, steeds meer broeders op de dool Keer de rug toe aan politiek geneut en gekerm Waar zijn mijn broeders en zusters int Wat een feit was, was dat de reis wel haar prijs had bezit van een diploma, die Tweede generatie – d’ eerste die haarzelf kwijt was Door hard werken hun weg vinden uit ‘lhouma? Tweede generatie, textielgeneratie Derde generatie, pleziergeneratie Respect voor de vaders van de nieuwe generatie Wallahi, ik heb schrik voor de vierde generatie!
Art. Design. Books. Accessories.
29
Erasmus was zijn natte droom. Daar had hij ons vaak over gesproken. Wat zeg ik? Mee overladen! Ondertussen is hij al enkele weken terug uit Finland. Wij zijn razend benieuwd hoe onze exstagiair Dieter Allegaert zijn tijdelijke migratie geconsumeerd heeft. Alzo schreef Dieter:
|
TEKST: DIETER ALLEGAERT FOTO’S: MAX MOUCHET
dieterius erasmus
Dieterius Erasmus
30 dieterius erasmus
|
Drie jaar terug startte ik de opleiding sociaal cultureel werk. Niet echt in functie van een toekomstige job, maar wel omdat het een richting was waarmee je gemakkelijk op Erasmus kon. Intense verhalen van vrienden die in het buitenland studeerden, hadden me warm gemaakt voor dit uitheems avontuur. En drie jaar later stond ik daar, op 7 januari 2014, op de marktplaats van het vriezend koude Vaasa. Een Finse studentenstad, bedolven onder sneeuw en grauwe mist. Geen mens te bespeuren. Ik voelde me verdwaald, maar tegelijkertijd op een ‘safe’ speelterrein: let’s play this adventure! Ik had mijn stekje op de platteland, op 20 minuten fietsen van hartje Vaasa. De flat deelde ik met twee sublieme kerels; een Colombiaan en een Roeselarenaar. We hadden elk onze kamer en deelden de living, keuken en badkamer. Er was weinig privacy, wat ook wel eens een ervaring kan zijn. Van sexgeluiden uit de kamer tot de heerschappij over het toilet: we hadden veel leute. Ook op school kon ik vlug mijn weg vinden. Ik had slechts 10 uur les per week, telkens met andere Erasmusvrienden. De lessen waren gemakkelijk te volgen, ook al werden ze gedoceerd in het Engels. Het was eigenlijk ook niet meer dan wat basisleerstof. Maar de leerkrachten toonden erg veel interesse in de verschillende culturen en landen van herkomst. Vaak vergeleken we bepaalde situaties van land tot land. Zo leerde je van elkaar, over de verschillen in culturen van landen... Maar! In het buitenland studeren is natuurlijk meer dan op de schoolbanken zitten! Het Europees Student Netwerk (ESN) organiseerde reizen en allerlei toffe activiteiten. Zo ging ik via ESN naar Sint-Petersburg, Stockholm en Kvarken Archipelago. Maar mijn eerste travel had Lapland als bestemming! We bezochten een Huskyfarm, gingen zwemmen in een ijsgat, bereden snowmobiles (het Laplands voertuig tijdens de ijskoude winters – tot min 30 graden Celsius; omg!!) en logeerden in een grote gezellige chalet met 30-tal ongelofelijke studenten. Met die uitgebreide vriendenbende (vooral Cataloniërs, ook Fransen, een Turkse, een Hollander, twee Belgen, een Oostenrijkse en een Griek) beleefde ik mijn verdere Erasmuservaring. Overdag gingen we vaak een koffie drinken in ’t stad, in de zon. ’s Avonds kwam er geregeld volk bij me over de vloer om samen te eten, films te zien, te gamen en ook ja… te drinken. Die avonden sloten we telkens op dezelfde manier af: veel te laat! Ook zakten we vaak af naar het stadscentrum voor een dik feest. We bezetten er de lokale club: Fontana Club. Helemaal niet mijn ding! Bah! Maar ja, op woensdagen hadden we met de studentenkaart gratis ingang
Ik voelde me verdwaald, maar tegelijkertijd op een ‘safe’ speelterrein: let’s play this adventure! voor 24 u en alles, maar dan ook alles op de alcohollijst aan twee euro! Feeeest! Finland zelf is een prachtig uitgestrekt land met veel oppervlakte voor weinig bevolking. Maar zelfs dát is nog niet rustig genoeg voor de Finnen. Velen hebben een vakantiewoning op een klein eilandje, of bij een meer... Ergens waar je niemand ziet en niets vindt. Uitgerust met een grillplaats, een sauna en een frigo vol bier. Daar vertoeven ze dan in de vakantiemaanden; een periode van een Noorders exotisch en stikkend weertje. De ultieme vakantie van elke Fin! En ondanks dat ze zich graag afzonderen, zijn de Finnen een heerlijk, warm, gastvrij volkje… Erasmus was padvinden. Ik liet mijn routineus leventje in België achter en bouwde van nul iets nieuws op. Ik had mijn appartement daar, maar dat was het dan ook. Geen keukengerief, geen vrienden, geen wegenkennis, geen idee hoe het openbaar vervoer werkte (totaal chaotisch en verwarrend by the way). Al de normale zaken waren nieuw en vreemd. Speurend vond ik mijn weg door het onbekende en stelde me steeds meer open voor de mensen en de lokale cultuur daar. Ik leefde er nieuwsgierig, respectvol en impulsief. Ik ben echt wijzer uit dit avontuur gekomen, wat meer volwassen ook. En ik snak er naar om meer te reizen; mensen en culturen te ontdekken. Daarom kan ik er niet bij dat Zwitserland haar grenzen sluit voor studentenverkeer. Ik geloof dat dé droom van veel studenten is afgenomen. Voor zowel de Zwitserse, als zij die hoopten daar te gaan studeren. Zo’n unieke kans zomaar afgepakt… Waarom is de Zwitserse regering toch zo asociaal naar de buitenwereld toe? Tuurlijk brengt Erasmus migratie – al dan niet tijdelijk – met zich mee. Maar wat is er daar slecht aan, Mr. Zwitserland? Ik sprak er over met een Zwitsers meisje: “ Typisch voor de Zwitserse mentaliteit: vrij gesloten en tevreden met hun eigen kleine stekje in hun goed en veilig land.” Ik vind het erg jammer voor haar en alle andere studenten!
31 dieterius erasmus
|