Buiten de comfortzone (Transparant 62)

PB- PP B-

BELGIE(N) - BELGIQUE

62

nr

Driemaandelijks tijdschrift van Graffiti vzw juli – augustus – september 2015 • veertiende jaargang nr. 62 • v.u. Peter Bosschaert • Dampoortstraat 84 9000 Gent • Afgiftekantoor 9000 Gent X • P2A6209

buiten de comfortzone

Mutation Series Sofa © Maarten De Ceulaer / www.maartendeceulaer.com

2

voorwoord Voor U de nieuwe Transparant. Voor mij bloed, zweet & tranen. Nu ja, tranen, ook heel veel plezier hoor. In de vorige editie gaf mijn collega Ellen het al aan. Ze geeft de fakkel door. Ik moet het vuur erin houden. Vol vuur kwam de redactie samen: we gaan aan experimentele journalistiek doen! Proefondervindelijk. Flore, Siska, MaryAnn en, jawel, hoe-kan-het-ook-anders, Ellen– oude liefde roest immers niet– gingen de uitdaging aan om een artikel te schrijven gebaseerd op feiten aan den levende lijve ondervonden. Flore besloot een Tinderprofiel aan te maken, want hoe zit het eigenlijk met de liefde anno 2015? En die ridders op het witte paard: waar houden die zich schuil? Siska vertelt ons alles over de Six Degrees of Separation en stuurde haar kleine vriendje, Esje, de wijde wereld in. Ellen gooit het over de feministische boeg en draaide het eeuwenoude rollenpatroon van de man-vrouw-relatie om. Want geef nu toe: de tijd van de jagers en voedselverzamelaars is al een tijdje passé. Mary-Ann, daarentegen, worstelt met de waarheid. Is er zoiets als dé waarheid? En, zo nee, wat maakt de leugen zo aantrekkelijk? Stuk voor stuk drongen pareltjes van teksten mijn mailbox binnen. Als klap op de vuurpijl mocht ik de liefste, meest geëngageerde vrijwilliger ter wereld interviewen: Nathan! Mensen, U hoort het al. Transparant 62 is één en al passie en jong geweld! Zweet? Hoor ik U vragen. Jawel. Hoezo teveel woorden voor 4 pagina’s? Hoezo te weinig pixels om deftig te printen? Sinds wanneer is het pannenkoek en niet langer pannekoek, huh? Heeft er iemand een groen boekje? En daar was ze weer: koningin van de heldere communicatie en organisatie-management.

Vandaar, dank Ellen, voor de begeleiding en het delen van expertise. De vuurproef doorstaan werd plots een eind makkelijker.

STEFAAN WILLEMS

|

voorwoord

Liefs,

De inspiratie voor de ‘Mutation Series’ haalde de designer uit microscopische foto’s van virussen en bacteriën.

De meubels zien er dan ook uit alsof ze organisch gegroeid zijn, in plaats van door mensenhanden gemaakt. De Sofa maakt sinds kort deel uit van de permanente collectie van het Design museum Gent.

Meer info vind je op www.maartendeceulaer.com

in samenwerking met

Een korte duiding over ons coverbeeld: ‘Mutation Series Sofa’ door Maarten De Ceulaer

inhoud Tinder, shall I compare thee to a summer’s day?

4

In Beeld

8

Flore Marie Lise De Pauw

De zomer van Graffiti vzw

Leugentjes om bestwil

10

Project Puntanderelijn

14

Doorgeef-Esje

17

Nieuwe top-vrijwilliger: Nathan Vervoort

21

proGrammatie

24

Een plek voor en door jongeren

27

Wolfwhistles & catcalls

28

What’s up doc?

30

Mary-Ann Koninckx

Siska Mingneau

Siska Mingneau

4

Stefaan Willems

10

Peter Bosschaert

Ellen Theite

Nieuwe aanwinsten Graffitibib

17

colofon

Redactie Flore Marie Lise Depauw, Stefaan Willems, Siska Mingneau, Ellen Theite, Peter Bosschaert, Mary-Ann Koninckx Fotografie Sander Belmans, Mary-Ann Koninckx, Siska Mingneau, Ellen Theite Illustratie Flore Marie Lise Depauw Eindredactie Stefaan Willems, Ellen Theite Vormgeving Sander Belmans Druk Druk in de Weer Verantwoordelijk uitgever Peter Bosschaert

24

3 inhoud |

Cursus, vorming, lezing en expo bij Graffiti vzw

|

tinder, shall I compare thee to a summer’s day?

4

Tinder, shall I compare thee to a summer’s day?

TEKST EN BEELD: FLORE MARIE LISE DE PAUW

Hallo, aangename kennismaking!

Na een tijdje voelt het swipen aan als een gewoonte. Ik weet mij vlot in te burgeren in de duistere wereld van Tinder. Maar hoe langer ik de app heb, hoe meer het swipen gaat vervelen.

Hoe weet ik in godsnaam of iemand mij aanstaat of niet aan de hand van drie foto’s en enkele zinnen? Ja, ik begrijp Tinder best. Het geeft je het gevoel dat je nooit ofte nimmer alleen bent.

Stel je maar eens voor dat je een hele avond met jezelf moet doorbrengen? Dat moet pas echt ondraaglijk zijn. Veel Tinderaars gebruiken de app om tijd te doden, bijvoorbeeld tijdens het wachten op de trein of op de bus. Je hebt altijd een gesprekspartner voorhanden. En je sluit of hervat het gesprek wanneer je maar wenst.

Tinder als feel-good Tinder wekt de illusie dat je constant in contact bent met bewonderaars die zich afvragen waar je uithangt.

Je voelt je populair (zeker 30 matches!). Tinder geeft ‘egoboosts’. Tinder is zelfbevestiging in een cijfer gegoten, zwart op wit en ieder moment van de dag.

Toch vrees ik voor een samenleving die voortdurend online op zoek is naar zelfbevestiging of die in paniek slaat wanneer wifi het laat afweten. Toegegeven, tijdens de blokperiodes is dat gevoel van constant contact nog niet mis. Als student kom je dan immers maar weinig buiten. Je ego opkrikken in slechts vijf minuutjes tijd maakt alles wat draaglijker. Maar al bij al blijft Tinder één grote vleeskeuring. Met dit besef op zak zit je safe. Ik maak me wel zorgen over de jongere generatie of over het naïevere type persoon die dit niet snapt. De kans dat je de liefde van je leven tegenkomt op Tinder lijkt mij alleszins vrij klein.

Creatief op Tinder!

Tinder kan een instrument tegen eenzaamheid zijn.

Ook al zullen vele Tinderaars dit met klem ontkennen: “Ik doe het gewoon voor de lol. Echt lachen.”

Met dit idee in het achterhoofd startte Helena, studente Sociologie aan Universiteit Gent, het Project Betere Wereld. Daarmee wil ze eenzaamheid de wereld uithelpen. Ik en Beau maken ondertussen ook deel uit van dit project. Met het profiel Project Betere Wereld zoeken we naar matches op Tinder.

Vervolgens maken we een praatje met de mensen die de match aangaan en vragen we aan die mensen om een profielfoto door te sturen waarop we gezelschap tekenen. De foto met tekeningen delen we tezamen met de beschrijving van eenzaamheid op Instagram.

Op een luchtige manier zetten we mensen aan om toe te geven dat ook zij wel eens eenzaam zijn. We merken uit de reacties op onze tekeningen dat veel jonge­ren ons project appreciëren. De resultaten vind je op www.instagram.com/projectbeterewereld

Tinder is zelfbevestiging in een cijfer gegoten, zwart op wit en ieder moment van de dag.

tinder, shall I compare thee | 5 to a summer’s day?

Zaterdagavond.

Ik heb mijn smartphone in de hand. De Tinderapp dringt langzaam binnen. Ik geef toestemming. Al snel verschijnt het eerste hoofd op mijn scherm. Ik sla lichtjes in paniek.

Ik ben verplicht deze persoon in luttele seconden wel of niet goed te keuren. Na een tijd van wikken en wegen, kies ik voor een ‘swipe’ naar links. Tot nu toe overleefde ik het. Maar daar verschijnt het volgende hoofd al.

|

tinder, shall I compare thee to a summer’s day?

6

je ontnomen, namelijk ‘de eerste stap zetten.’ Vanuit je luie zetel stuur je iets in de trant van “hoe bevalt uw avond?” of een andere wilde en doordachte openingszin.

Zonder enige nood aan guts leg je contact met een tot dan toe nog onbekende. En de schoonheid van afwijzing? Waar is die gebleven? Het eventuele niet-antwoorden van de andere ervaar je immers niet als ernstige schade. De volgende swipe naar recht doet het waarschijnlijk beter.

Journalistiek labo Ik geef toe, niet alle gesprekken die ik virtueel voerde waren nutteloos. Sommige matches wisten wel wat van de wereld. Heel soms brachten ze mij zelfs dingen bij. Ik heb het dan over muziek, cultuur, enz. Veel hangt natuurlijk af van de aanpak: zal ik met veel smiley’s, uitroeptekens en gemakkelijke vragen communiceren?

Of kies ik ervoor om mijn kennis te etaleren en aan ingewikkelde zinsopbouw te doen? Ga ik voor irritante antwoorden en betweterigheid? Telkens opnieuw krijg je de mogelijkheid jezelf opnieuw uit te vinden en aan schrijftraining te doen. Ik durf zelfs bijna beweren dat Tinder aanzet tot zelfreflectie, maar zover wil ik het toch niet drijven. Ik zie het eerder als een geschikt trainingsprogramma voor toekomstige journalisten: een forum waar je verschillende interviewtechnieken mee uittest. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Was it love after all?

Ik ontmoette maar een enkele keer iemand die ik op Tinder leerde kennen. Het voelt raar aan om met een volslagen vreemde af te spreken. Bovendien is het spannendste deel van het ontmoetingsproces

Uiteindelijk beslis ik dan toch voor ‘the real deal’ te gaan. Een afspraak in het echte leven. Ver verwijderd van mijn smartphone. We spreken een datum en plaats af. Daar sta ik dan, mezelf betrappend op een gebrek aan durf, op zoek naar iemand die overeenkomt met één van de drie foto’s. Ik tref iemand aan die de jongeheer in kwestie kan zijn. Ik ben juist. Best wel ongemakkelijk die intro. Ik en mijn nieuwste vriend zijn ons bewust van de plaats waar we elkaar hebben leren kennen. Het is niet iets om over op te scheppen. Toch weten we ons beiden te herpakken en komt het gesprek langzamerhand op gang. En ja, wonder boven wonder heb ik niet te maken met een gefrustreerde hoop testosteron.

Althans, zo lijkt het op het eerste zicht.

Het gesprek blijkt aanvankelijk interessant. Maar na een uur of twee is de pret eraf. Een aanbod om zijn kot te bezichtigen, sla ik beleefd af. Zo enthousiast ben ik nu ook weer niet!

tinder, shall I compare thee | 7 to a summer’s day?

Tot slot Tinder is eigenlijk zo slecht nog niet. De gesprekken entertainen op dode momenten. En door er een beetje moeite in te stoppen en wat dieper te graven, vallen er nog interessante mensen te vinden.

Geduld is de sleutel tot succes! En gewoon uren op Tinder spenderen.

Dat ook. Ik hoop gewoon dat Tinder geen surrogaat wordt voor het leggen van ’echte’ contacten. De wereld mag geen plaats vol watjes worden. Laten we dat vooral onthouden.

in beeld

De zomer van Graffiti v

|

in beeld

8

ELLEN THEITE

Als je een enthousiaste jongeling met een véél te grote, knalrode reiskoffer vol materiaal tegen het lijf liep deze zomer, dan is de kans groot dat het er ‘ene van ons’ was.

Elke zomer sturen we duizenden creatieve prikkels uit naar kinderen en jongeren overal in Vlaanderen. En daar slagen we in dankzij onze bovenmatig enthousiaste groep vrijwilligers… Respect, mannen en meiden! Respect! En dikke merci!

9

vzw

in beeld

|

10 leugentjes om bestwil

|

Mensen. Ze jokken, smoezen, draaien. Ze ’verzinnen’. Liegen is aangeleerd gedrag, niet iets waarmee we geboren worden. Sommige onderzoeken stellen dat we leren liegen rond de leeftijd van zes maanden oud. Ooit al een kleuter krokodillentranen weten huilen? Juist. En wat blijkt, hoe ouder we worden hoe meer én beter we liegen.

Net als je schoenen leren knopen, is liegen een middel om probleemloos te functioneren in de maatschappij. En vooral, wij Belgen, wij willen beleefd zijn, op het extreme af. Zo bleek onlangs uit een onderzoek bij expats. Zij stelden dat Belgen ongelooflijk moeilijk te doorgronden zijn en je nooit weet wat ze écht denken, toch niet alvorens je een bijzonder persoonlijke relatie met hen ontwikkelt.

Daarom leek het me interessant om 5 dagen te stoppen met liegen en uit te testen of mensen de waarheid effectief zo hard appreciëren als ze zelf zeggen. Mijn plan? Streepjes trekken elke keer als ik appelen voor citroenen verkoop.

11

Leugentjes om bestwil leugentjes om bestwil

TEKST EN FOTO: MARY-ANN KONINCKX

| 01 – Morgen stop ik met liegen.

Ik begin gezwind streepjes te trekken nog voor ik op het werk toekom. Ik lieg tegen de huisgenoot: “Ja hoor, ik heb de keuken opgeruimd.” Al dien ik eigenlijk te zeggen: “Neen, ik heb het uitgesteld. Ik doe het vanavond, snel snel, voor je thuiskomt en het merkt.”

Ik lieg tegen een vriend. “Hoe gaat het?” “Goed hoor.”

Al wil ik eigenlijk zeggen: “Het gaat kut. Ik heb een aanslepende verkoudheid en ik mis mijn lief, want die woont in Nederland.” Waarom? Ik heb geen zin. Ik heb geen tijd om dat allemaal uit te leggen. Ik wil niet zeuren. Het is maandag, dat is al erg genoeg.

12 leugentjes om bestwil

|

Halverwege de dag bots ik echter op problemen.

Een leugen, wat is dat eigenlijk? Stel, een man rijdt met zijn auto tegen een boom aan. De politie vraagt de man wat er gebeurd is en de man vertelt: “De paal kwam op mij af, en ik probeerde hem wel te ontwijken, maar hij botste toch tegen mij.” Is dit een leugen?

De man legt hier simpelweg de verantwoordelijkheid voor de botsing bij de paal. Wat onzin is, natuurlijk.

Technisch gezien een leugen. Maar een leugen met als doel niet een ander maar zichzelf voor te liegen.

Je geweten sussen. Tja. Ik beslis dit soort momenten onder de spreekwoordelijke mat te schuiven. Want als ik alles moet optellen wat ik mezélf voorlieg, dan houd ik het nooit bij. Nog één episode. Nog vijf minuu tjes. Nog één koekje, ‘k heb dat verdiend. Kan niet zo kwaad, een pakje friet. Neen, met die wetenschap wil ik niet geconfronteerd worden.

Zoals blijkt, liegen gaat verder dan grove leugens en de enige echte waarheid. Er is een spectrum.

Het merendeel van mijn leugens zweeft ergens in die gedoogzone van collectieve morele grijswaarden. Stel, ik vertel een zeer spannend verhaal, en maak het nog nét iets spannender door wat hoogtes en breedtes moedwillig verkeerd in te schatten. Is dat liegen of aandikken? “Ik ben er bijna!” “Nou ja, in een half uur.” Sukkelstraatje dus, daar compromissen gaan sluiten. Bovenstaande voorbeelden zijn gewoon wat ze zijn. Leugens. Misschien klein, maar daarom niet minder onwaar.

Vijftien streepjes.

02 – ‘t Is niet waar.

Opnieuw proberen. Vandaag vertel ik de waarheid, de absolute waarheid. Met een korrel zout, want die waarheid is natuurlijk enkel de mijne. Misschien zitten er situaties helemaal anders in elkaar dan ik ze waarneem, maar dat laten we buiten beschouwing.

Als ik zeg dat ik een blauwe olifant zie, dan zie ik een blauwe olifant, en daarmee uit.

Het gekke is; ik beschouw mezelf wel als een eerlijk persoon. Mijn arm vertelt een ander verhaal. Op zoek naar een gemiddelde vertelt het internet mij allerlei theorieën. Volwassenen liegen tot 200 keer per dag!

Neen, mensen liegen maar 1,65 maal per uur. Neen, het is meer zo’n twee tot drie maal per conversatie.

Lijkt mij dat de mensen in die studies aan het liegen waren over hoe vaak ze liegen.

Ik klok af op negen leugens, waarvan één bijzonder grove. Ik vertel mijn vriendin dat ze er niet dikker uitziet ook al is ze vijf kilo aangekomen. Schandalig.

Maar, zo blijkt, ik ben niet alleen. Ongeveer een kwart van de leugens die we vertellen, vertellen we uit medelijden. Om onze medemens te ontzien. Maar misschien had ze er meer aan gehad als ik gezegd had dat ze wel wat was bijgekomen en dat een één maatje grotere broek misschien toch een beter idee was.

Negen leugens, hoor ik je denken, valt best mee! Toch?

Maar ik ben het huis niet eens uit geweest. Zelfs niet om sigaretten te kopen. Ik weet niet hoe Pinocchio het volhoudt.

03 – A spoonful of sugar. Coating.

Liegen is moeilijk.

Om een leugen te vertellen, moet je brein twee ideeën onthouden over dezelfde gebeurtenis. De waarheid, én de leugen. Vervolgens, moet het de waarheid onderdrukken, en de leugen als waarheid brengen, zonder door de mand te vallen. Onze lichaamstaal geeft ons sneller prijs dan we verwachten.

“Je maakt zoveel fouten vandaag, hoe komt het?”

Ik onderdruk de drang om het op een ongemakkelijk slapen te steken. “Het is gisteren wat uitgelopen, net iets te lang gepalaverd met een fles rosé”, zeg ik tegen mijn baas. En ik tuur met een pijnlijk gezicht zijn richting uit in de hoop dat ie geen tirade afsteekt over productiviteit. Hij lacht: “Ach, ik ook.”

Maar dan komen de klanten. En ze zeuren. “Schoon weer hé.”, “Koud vandaag, hé.” En ik stem overal mee in. Overal. Want ik moet een koffie per minuut doorschuiven en dan het volgende praatje van de dag aanhoren. Er is geen tijd voor streepjes. “Schoon hé!”, wijst een oma naar de outfit van haar kleindochter.

“Vree schoon.”, mummel ik half beschaamd en duw haar een koffie in de handen. Er is werkelijk geen mens op de planeet die staat met fluo-oranje, en dat weet die kleindochter donders goed aan haar zure blik te zien. Ik geef de streepjes op. Werken in de horeca en

Werken in de horeca en ongezouten je mening zeggen? Dat gaat gewoon niet samen. Want horeca, dat zijn roddels, en babbeltjes, en veel gekanker.

Leugens zijn de lijm in onze sociale dagdagelijkse gang van zaken. ongezouten je mening zeggen? Dat gaat gewoon niet samen. Want horeca, dat zijn roddels, en babbeltjes, en veel gekanker. Leugens zijn de lijm in onze sociale dagdagelijks gang van zaken. Ik word er een beetje ziek van.

Liegen is moeilijk. Om een leugen te vertellen, moet je brein twee ideeën onthouden over dezelfde gebeurtenis. De waarheid, en de leugen. Vervolgens moet het de waarheid onderdrukken en de leugen als waarheid brengen, zonder door de mand te vallen. Onze lichaamstaal geeft ons sneller prijs dan we verwachten. Komt er nog bij, je mag nimmer niet vergeten wat de waarheid was en tegen wie je een bepaalde leugen verteld hebt.

Je hebt pathologische leugenaars; mensen die zo goed zijn in liegen dat ze zelf geloven dat ze de waarheid vertellen en daardoor ook geen schuldgevoel ervaren.

Of dwangmatige leugenaars; mensen die bij de eerste mogelijkheid een leugen vertellen, ook al is er geen reden voor of geen voordeel aan.

Ikzelf lieg nog het meest om tijd te besparen. Ik ga conversaties en conflict uit de weg, en stel mezelf niet open. Dat klinkt als veel te veel moeite die niemand wil opbrengen in tijden van drukdrukdruk.

Er is een verdomd goede reden voor dat we eerlijkheid zo belangrijk vinden. Want als we niet meer kunnen afgaan op wat een ander zegt? Dan raak je pas veel tijd kwijt. Tijd met gokken en lichaamstaal interpreteren, en stiekem berichten checken. Je kwetst meer met een leugen dan met een waarheid. Liegen helpt niet op de lange duur. Liegen maakt zuur en eenzaam. Dus die conversatie van vijf minuten? Het is het waard.

Liegen om bestwil, dat bestaat niet.

|

Vandaag komt ons moeder op bezoek. Ik heb bijzonder veel zin om een dagje waarheid over te slaan. Maar doordat ik mezelf verbied te liegen, praten we voor het eerst in jaren over mijn relatiebreuk met mijn toenmalige vriend. Het lucht geweldig op. Ze is niet boos, maar begripvol. Ze kan dingen van tot twee jaar terug nu eindelijk een plaats geven, omdat ze nu ziet dat ik door een moeilijke periode ging. “Waarom vertel je me dat nu pas?” Omdat, mama, omdat ik graag een beeld ophoud. Omdat ik het erg moeilijk vind om toe te geven dat ik domme dingen doe. Omdat ik wil dat je me graag ziet. Omdat ik wil dat je trots op me bent. Omdat ik niet wil dat je je zorgen maakt.

Gisteren heeft me serieus doen nadenken. ‘t Is echt belachelijk hoeveel een mens liegt. Ik ben het een beetje beu, al die moeite doen om uiteindelijk bedrogen uit te komen. Ik lieg minder. Ik krop de zaken niet op. En weet je wat? Ik voel mij beter. Ik heb zo het idee dat dit nog wat gaat opbrengen, zo’n weekje bewustwording.

leugentjes om bestwil

Sinds gisteren laat ik de marker voor wat ie is. Ten eerste verbood mijn baas halverwege de shift zijn alcoholstift te gebruiken, ten tweede hield ik het niet bij. Nog belangrijker; ik had geen goed antwoord klaar op de vraag: “Waarom trek je streepjes op je arm?” Ahem.

05 – Al is de leugen nog zo snel.

13

04 – Leugens troosten niet.

Telkens we liegen en daar zogenaamde positieve resultaten mee boeken, te meer onze hersenen een beloonsysteem in werking stellen via chemicaliën als dopamine. Hoe meer we liegen, hoe meer we onszelf vertellen dat het oké is, en hoe vaker we liegen in de toekomst.

|

puntanderelijn

14

TEKST: SISKA MINGNEAU FOTO’S: SISKA MINGNEAU, DAISY MARTENS

Puntanderelijn was een drieledig evenement dat plaatsvond in Gent op 10 en 11 juli. 48 uur lang (zo ongeveer toch) pompten we een mix van graffiti, stickers en hiphopbeats door de Gentse binnenstad.

Het was mijn eerste project als educatief medewerker bij Graffiti vzw.

Puntanderelijn heb ik ondertussen al goed verteerd, en het heeft gesmaakt ook!

Mooi weer, een blauwe straat, enthousiaste medewerkers en een dertigtal getalenteerde mensen op een hoopje. Meer is niet nodig voor een geslaagde tweedaagse.

Bloed, zweet & tranen De weken van voorbereiding, papierwerk en lopen van het kastje naar de muur neem ik er achteraf gezien graag bij. Want ondanks mijn chaotisch brein (de begroting kwijtraken, sleutels verliezen, mails naar de verkeerde contactpersoon verzenden – you name it, I did it!) kwam het wonder boven wonder toch allemaal goed. Een enorme last viel van mijn schouders toen vrijdag 10 juli rond de middag de eerste graffiteurs toekwamen in het Werregarenstraatje.

Punt.

Andere lijn!

Enkele dagen voor de kick-off van het event zetten ‘de mannen van ’t stad’ een punt achter de eerste twintig jaar van het bekende Gentse graffitistraatje. Alle tags, throw-ups en pieces verdwenen onder een laag blauwe muurverf.

Vrijdag 10 juli rond 11 uur startte een bataljon graffiteurs, grafici en illustratoren met het uitzetten van een nieuwe lijn – voor de komende 20 jaar – in het meest bekende steegje van België! Heel wat mensen kwamen eens piepen naar de blauwe straat en ook de lokale en regionale pers waren nieuwsgierig.

Toen ik vrijdag de Werregarestraat inliep, zag ik een paar morrende toeristen door het befaamde graffitistraatje wandelen. Natuurlijk is het een grote ontgoocheling als je dan een blauwe muur aantreft. Gelukkig voor de toerristen stonden er enkele tags en drie gigantische kwallen op de maagdelijke, blauwe muur… Het graffitistraatje leeft duidelijk nog altijd.

15 puntanderelijn |

Jam Heel wat jong geweld, maar ook oude rotten in het vak kwamen schilderen. Niet enkel met een spuitbus. Ook verfborstels, handen, lijm, affiches en markers kwamen er aan te pas. Zo vulde het straatje zich geleidelijk aan met heel divers werk van Bisser, Wietse, Plur, Venom, Asit, Joachim, Steppe, Chiara, Solid, Sugar no Milk‌ Nu, een dikke twee maanden verder, zijn er al heel veel werken overschilderd, dus als je nog iets van het resultaat van de jam wil zien: vlug checken die handel!

|

puntanderelijn

16

Stickerexpo Onze stickerexpo kon op iets minder opkomst rekenen. Nochtans kroop ook in de tentoonstelling heel wat bloed, zweet en tranen. Met engelengeduld vulden we onze dagen met het restaureren en ophangen van kadertjes. Stickers uit hun natuurlijke habitat halen en expo-waardig presenteren bleek niet zo simpel. Maar spring gerust eens bij ons binnen en oordeel zelf! Wij vinden het alvast geslaagd.

Hiphop + brandalarm!

Zaterdagavond zetten we met een hiphop-afterparty in Jeugdhuis De Kelder finaal een punt achter de tweedaagse.

We startten met een open mic waar heel wat mc’s – onder andere van de crew van Phatmark – op afkwamen. Daarna volgde een optreden van de rapper Ja-Zon en we sloten af met verschillende DJ-sets. Het feestje werd echter abrupt onderbroken toen het brandalarm rond 5 uur plots begon te loeien. Geen vlammen te bespeuren, maar volgens het protocol werd iedereen toch vriendelijk verzocht zich naar buiten te begeven. Nog even wachten op de brandweer, en toen die eindelijk weg waren kon ik moe maar heel voldaan mijn kribbe inkruipen.

Bedankt, het was de max!

PUNTANDERELIJN IS EEN SAMENWERKING VAN GRAFFITI VZW EN DE STAD GENT (DIENST LOKALE PREVENTIE EN VEILIGHEID EN DE GENTSE JEUGDDIENST)

De wereld kan soms echt heel klein zijn.

Ik ontdek regelmatig nieuwe connecties tussen vrienden of kennissen die op het eerste zicht helemaal niets met elkaar te maken hebben.

Dan vind ik plots een ‘missing link’ die nieuwe verbindingen maakt. En niet enkel via Facebook. Toen ik in Indonesië ging duiken, bleek de duikinstructeur goed bevriend te zijn met een klasgenoot. Zo sta ik nog vaak versteld van hoe klein de afstand tussen mensen eigenlijk is. Daardoor kwam ik op het idee om – bij wijze van experiment – een voorwerp de wereld in te sturen met als doel: zo ver mogelijk geraken in 3 maanden tijd.

17 doorgeef-esje |

Doorgeef-Esje TEKST EN BEELD: SISKA MINGNEAU

18

|

doorgeef-esje

World domination Iedereen heeft wel een vriend of kennis ergens in het buitenland, mijn voorwerp zal relatief gemakkelijk heel ver kunnen geraken, dacht ik. Maar veel mensen vergaten het voorwerp mee te pakken, door te geven of zagen er het nut niet van in. Zo doofde mijn proef snel uit.

Uiteindelijk stuurde ik niet één voorwerp, maar een gans leger Esjes de deur uit met slechts één doel voor ogen: de wereld veroveren! Esje moet wereldfaam verkrijgen en in zoveel mogelijk landen geplakt en gefotografeerd worden.

Maar ik veronderstel dat niet veel onder jullie al van Esje gehoord hebben, dus kan ik nu al verklappen dat mijn experiment mislukt is.

Ik deed een beetje opzoekingswerk en vond een theorie die beweert dat iedereen op deze wereld zes stappen van elkaar verwijderd is. Dit houdt in dat Esje eigenlijk via het ‘vriend-vaneen-vriend-principe’ tot bij Barack Obama kan geraken. Met een maximum van zes tussenpersonen geraak je bij om het even wie.

Het is ‘gewoon’ een kwestie van de juiste zes mensen te vinden.

De Hongaar Frigyes Karinthy ontwikkelde deze theorie al in 1929. Hij schreef er verschillende kortverhaaltjes over. Door technologische vernieuwingen na WO I konden er vriendschappen over grotere afstand ontstaan. Karinthy geloofde dat de moderne wereld alsmaar ‘krimpt’ naarmate de populatie groeit. Ondanks de fysieke afstand tussen mensen, verkleint de sociale afstand.

Door het theaterstuk Six Degrees of Separation, geschreven in 1990 door John Guare, kreeg de term meer bekendheid.

It’s a small world after all Deze theorie hield jarenlang heel wat wiskundigen, antropologen en psychologen bezig. Ze ontwikkelden verschillende wiskundige modellen om de theorie te bevestigen of te ontkrachten. Bij het aanbreken van het computertijdperk begin jaren zeventig, voerde men met relatief simpele computers een simulatie uit. Deze simulatie voorspelde dat de gehele populatie van de Verenigde Staten maar drie tussenstappen van elkaar verwijderd is. Maar dit onderzoek zegt natuurlijk niets over de wereldwijde connectie tussen mensen. In 2001 zette Duncan Watts een e-mail experiment op poten. Er waren 48.000 afzenders die een ‘e-mail pakketje’ in de mailbox van 19 onbekende ‘doelwitten’ moesten krijgen. Het gemiddeld aantal tussenstappen was ongeveer zes.

19 doorgeef-esje |

Six Degrees of Separation

In 2007 onderzocht een nieuwe studie 30 miljard gesprekken tussen 240 miljoen mensen via Microsoft Messenger – je moet het maar zien zitten. Ook hier concludeerden ze een gemiddelde weglengte van zes.

Tegenwoordig lijkt de wereld nog kleiner, vooral met sociale media zoals Facebook.

In 2011 constateerde het datateam van Facebook dat de gemiddelde afstand tussen mensen nog maar 4,74 tussenpersonen is (toen waren er 721 miljoen gebruikers en 69 miljard vriendschapslinks).

Esje in ’t echt!

|

doorgeef-esje

20

Test – een – twee – test Mythe of waarheid? Het valt moeilijk te bewijzen, want een Amazoneindiaan zit natuurlijk niet op Facebook en je kan hem niet zomaar een brief sturen. Daarom ontwierp ik Esje, een cartoonesk papieren beestje. Om te beginnen nam ik Esje zelf mee op reis en fotografeerde ik hem op verschillende locaties. Ik maakte de Facebookpagina Esje all over the world aan zodat iedereen vriend van hem kon worden en er zijn ontmoetingen met Esje kon posten. Ik maakte verschillende soorten Esjes die je zelf kon afprinten, uitknippen en meepakken. Heel even begon Esje een eigen leven te leiden, maar het koste me enorm veel tijd en moeite om hem in leven te houden. Tot nu toe bleef het bij real life en Facebook-pogingen om Esje in leven te houden. World domination is er dus (nog) niet van gekomen...

In die paar maanden tijd van het ‘masterplan’ maakte hij 539 vrienden in 20 verschillende landen en is hij er in geslaagd om 72 verschillende steden te bezoeken. Ik maakte een visualisatie van Esjes’ vriendennetwerk via naaldjes. Deze naaldjes verbond ik allemaal met één draadje aan elkaar. Dit gaf een mooi beeld van hoe ‘connected’ we allemaal zijn. Via het Facebooknetwerk dan toch.

Voor mijn verjaardag maakte een vriend een klein 3D-Esje – je moet ergens beginnen, standbeelden zijn voor later. Om zelf de spits af te bijten nam ik Esje mee naar Nieuw-Zeeland om hem daar te geven aan mijn zus die daar woont. Maar mijn chaotisch brein sloeg toe…3D-Esje ligt nu ergens op de luchthaven in Sidney, en is dus zelf nooit tot bij mijn zus geraakt. Toch hoop ik nog steeds dat hij ooit ergens boven water komt…

Eens hij wereldberoemd is zou dat geen probleem mogen zijn.

Steden die Esje bezocht: EUROPA

Oslo Bergen faeroer Eilanden Aland-Eiland Preikestolen Manchester Dublin Berlin Wicklow Žiškovec Amsterdam Galway Chlumec Brussel Sonnendal Sziget Gent Diksmuide Balaton Luxembourg Saint-Malo Ljubljana Rennes Montpellier Bordeaux Venetië Valencia

Quillan Bidart Ankara Porto Les Deux Alpes Toledo Kos Lisboa Madrid Spinalonga Kreta Rovinj Moskou

AFRIKA

Agadir Dar es Salaam Zanzibar Nairoby Johannesburg Abidjan Dakar

AZIE

Tel-Aviv Jakarta Kumily Agra

Kabul Mongolië Shanhaiguan

ZUID AMERIKA Sao Paulo Rio de janeiro Rio Panara Paraguay Lima Machu Pichu Colca canyon Puno Bahia Santa Cruz Mexico City Palenque San Chrisobal Mitla Guayaquil

NOORD-AMERIKA New York

OCEANIE Wellington Sidney

21 nathan vervoort

|

Dames & heren, wij presenteren U: Top-vrijwilliger, Citytripper & Toekomstig Kunstenaar

Nathan Vervoort

De ‘one billion dollar question’: hoe ben jij bij Graffiti vzw terechtgekomen?

Oef. Ik zou het even niet meer weten.

Ik ben er ondertussen toch al een jaar.

Ah ja! Ik herinner het me weer. Ik moest van mijn papa in de vakantie ‘iets’ doen om mij bezig te houden. Toen ontdekte ik dat ik bij Graffiti vzw graffitiworkshops kon begeleiden. Ideaal! Ik kon graffiti spuiten, én ik hield me nuttig bezig. Dus papa kon niet langer zagen.

Al drie jaar. Maar veel minder dan nu. In het begin was het meer om de drie maanden een keer. De laatste tijd ben ik er veel vaker mee bezig. Zeker het afgelopen jaar.

Och dat! Ik had ooit een minimixer gekocht. Maar zonder draaitafel. Aan beide kanten van de mixer kon je een I-Pod aansluiten. Ik zat daarmee wat te prutsen en zette één van mijn creaties op Soundcloud. Blijkbaar was er een producer die dat enorm leuk vond.

Hij wou mij graag promoten. Maar ik geloofde er niet veel van. Hij zag er maar een louche type uit! Ik zou wel nog graag een draaitafel kopen want ik meng graag liedjes… Maar nu ook weer niet om op Tomorrowland te gaan spelen.

Je zit ook op een kunstschool, toch?

En naar wat voor muziek luister je?

Inderdaad. Ik doe toegepaste beeldende kunst. Veel computerwerk. Heel saai. Maar volgend jaar ga ik schilderkunst studeren aan het Sint-Lukas. Ik ben wel benieuwd wat ik kan doen met schilderkunst, want het is iets totaal anders dan graffiti. Ik zie er wel een beetje tegen op om met olieverf te schilderen, heel veel schilders werken daarmee. Maar misschien is werken met olieverf een goede basis voor het ontwikkelen van je schildertechniek? Ik kijk er wel naar uit om te ontdekken welke materialen ik nog kan gebruiken in de schilderkunst!

Vooral Drum&Bass, en soms Dubstep.

Maar niet al te harde Dubstep. Dan is het net of aliens ons een bericht sturen uit de ruimte.

nathan vervoort

22

Was je ervoor al met graffiti bezig?

|

Ben jij trouwens ook niet experimenteel bezig met muziek? Ik geloof dat ik zoiets op Facebook zag voorbijkomen?

Zijn er kunstschilders waar je naar opkijkt?

Pierre Soulages. Zwart werk met streepjes erin. Dat vind ik heel leuk om naar te kijken. En ook een beetje Wim De Pauw. Zijn werk is half schilderkunst en half installatiekunst. Deze genres passen wel in het thema van dit boekje! Ze zijn immers heel experimenteel.

Zoek je in jouw eigen werk ook dat abstracte, grafische op?

Ja. Mijn graffiti is cartoonesk. Maar bij schilderkunst wil ik graag testen hoe abstract ik kan gaan en het toch nog eenzelfde effect heeft op de kijker.

En workshops begeleiden, vind je daar soelaas in?

Ik vind het heel wijs. Op één of andere manier vinden kinderen mij altijd leuk.

En ik kan goed mezelf blijven. Ik vind het ook inspirerend om te kijken hoe ze uitdrukking aan iets geven. Ik hou er zelfs ideeën aan over! Het was wel een opluchting dat ik hier geen cursus moest van buiten blokken om begeleider te worden, maar dat ik stapsgewijs in het vak rolde. Bij andere organisaties moet je soms een week op cursus.

Dan denk ik: nee, komaan, leef!

Je woont in Zottegem, en gaat naar school in Gent?

En volgend jaar ga ik naar Brussel. Ik heb Gent naderhand wel gezien. Ik denk dat Brussel mij een andere kijk zal geven op de wereld. Er is veel meer een mix van culturen. En mijn Frans is niet al te best, dus dat kan ik daar handig oefenen! Bovendien is Brussel de enige stad in België die ik nog niet zo goed ken.

Ik denk dat Brussel veel te bieden heeft!

Ga je vaak uit?

Ik ga nooit uit. Ik ben geen uitgaanstype.

23 nathan vervoort

|

Hoe zit het met reizen?

Dat dan weer wel! Parijs, Londen! En ik heb een aantal vrienden in Nederland. In Nederland is het ook beter om te longboarden, nog een passie van mij. Ik hou ook van Berlijn. Dit jaar ga ik nog naar Boedapest.

Ik bezoek daar iemand die ik op het internet heb leren kennen. Het is de eerste keer dat we mekaar ‘in real life’ zullen zien. Ik wil ook naar Rusland.

Waarom?

Ik vind het interessant dat er een soort dictator aan het roer staat van Rusland. En alles is er zo groots.

Het megalomane van grootsteden trekt me wel aan.

In Italië zie je vaak veel kleine straatjes. Dat vind ik te

romantisch. Ik vind romantiek maar niets. Bovendien zie je in grootsteden veel goede graffitikunstenaars.

Welke artiesten van de Belgische graffitiscene interesseren jou?

Nawas. Die mannen zijn echt zalig. Als je AntwerpenCentraal binnenrijdt, hebben ze een piece met het opschrift Goede Reis. Het is zo groot geschilderd dat je tijd moet nemen om het te bekijken. Die konden zo hard opgepakt geweest zijn! Dan heb ik zoiets van: “Nice, mannen!” Animals vind ik ook een zeer goede crew!

Bedankt Nathan, en nog veel succes met je artistieke uitspattingen!

ra m m

ro

|

programmatie

24

Najaar 2015

cursus expo vorming filmavond

Graffiticursus

Goesting om naar de spuitbus te grijpen maar je weet niet hoe? Onder professionele begelei足ding van MR. Leenknecht krijg je de techniek in de vingers en tem je de spuitbus. www.leenknecht.com

1

@ blanco muur, Sint-Agnetestraatje, Gent Inschrijven: graffitivzw.be/graffiticursus Prijs: 35 euro

2

Zaterdag 26/9/2015 10-16 uur

Op weg naar een huisstijl Vorming

Staat de huisstijl van je organisatie nog in de kinder足 schoenen? Of heeft je huidige huisstijl een opfrissing nodig? We zetten je op weg om je organisatie in de kijker te zetten.

Dinsdag 29/9/2015 9.30-12.30 uur

@ Mediaraven, Smidsestraat 130, Gent Inschrijven: mediaraven.be/vorming Prijs: 40 euro

Donderdag 15/10/2015 9.30-12.30 uur

SOS Lay-out Vorming

De tekst voor je affiche of flyer is klaar maar je hebt geen flauw idee hoe je die creatief verpakt? Wij geven je tips en tricks waarmee je je visuele communicatie zuurstof geeft! @ Graffiti vzw Inschrijven: graffitivzw.be/soslay-out Prijs: 35 euro (Studenten/-25j: 5 euro)

3

25 programmatie |

m at ie

Sprayday

4 Expo#11: Wat jij niet ziet Opening

De media portretteert Molenbeek vaak als een gevaarlijke wijk, en dat heeft invloed op de levensloop van jonge Molenbekenaars. Wat jij niet ziet toont hoe jonge Molenbekenaars hun eigen wijk in woord en beeld uitdrukken.

26

@ Graffiti vzw Info: graffitivzw.be/expo11 Gratis

Woensdag 18/11/2015 20-22 uur

Donderdag 29/10/2015 Vanaf 19 uur

|

programmatie

Horror

Filmavond

5

Roxy Woodward volgde een opleiding film en ontdekte daar haar fascinatie voor horror. Roxy legt je uit hoe je mensen de stuipen op het lijf jaagt en vertelt je het wat en waarom van het subgenre horror. @ Graffiti vzw Info: graffitivzw.be/horror Gratis

6 (straat)Fotografie Vorming

Steve Dierkens, straatfotograaf, creëert met zijn foto’s van het alledaagse een bijzondere wereld.

Hij toont je hoe je bewuster foto’s neemt die jouw wereld, activiteiten of organisatie sterker verbeelden. www. stevedierkens.be

Woensdag 9/12/2015 13.30-16.30 uur

@ Graffiti vzw Inschrijven: graffitivzw.be/fotografie Prijs: 35 euro (Studenten/-25j: 5 euro)

TEKST EN FOTO’S: PETER BOSSCHAERT

Toen Rick Molyneux, vrijwilliger bij ons, ongeveer een jaar geleden kwam aankloppen met het idee om een nieuwe legale zone voor graffiti te openen in Gent, gingen we meteen aan de slag.

Rick kreeg projectmiddelen voor zijn concept Wallin’ via de Alles Kan subsidie van de jeugddienst van Gent en wij zorgden voor de tips, contacten en de paperassen. Et voilà, een volgende spot om relaxed te ‘painten’ met je maten is een feit. Kom zeker eens kijken en uitproberen in de Denderlaan in Gent.

Wil je zelf ook een legale graffitiplek opstarten?

Contacteer peter@graffitivzw.be Alle ons gekende legale zones vind je terug via graffitivzw.be/labo/legale-graffitimuren.

27 een plek voor en door jongeren |

Een plek door & voor jongeren

TEKST EN FOTO’S: ELLEN THEITE

28 wolfwhistles & catcalls

| Wilt je poepn?

Het moet zo’n tien jaar geleden zijn. Mijn vriendin en ik wandelen op een zomerse avond naar het huis van een vriend, om er te aperitieven. Bijna voor de deur van onze gastheer kruist een jongeman ons aan de overkant van de straat. “Fiet fiew! Fiet fioe! Fiet fiew!”, kweelt de jongeman ons toe. Omdat we zijn fluitserenade straal negeren en hij daardoor op zijn

“Fiet fiew.” Da’s helemaal niet zo moeilijk! Ik ben een echte flierefluiter: gek op de kunst van het fluiten – zonder fluit! Dankzij het spleetje tussen mijn voortanden ding ik zelfs met gemak mee met de grootste Vlaamse kunstfluiter aller tijden: Bobbejaan Schoepen. Maar de technische kant van de zaak bleek algauw afdoende.

Het ontbrak me aan lef, arrogantie en respectloosheid.

Nochtans had ik redenen genoeg om mijn schroom aan de kant te zetten:

Wol & ca

pik getrapt is, start hij een scabreus woordenconcert.

“Wilt je poepn? Of zi je hinder leizn? Kgoa junder eké a min poale rijgn! Je goat direct anders peizn!”(*) Ik kook vanbinnen. Mijn vuisten jeuken ondraaglijk.

Ik pantser mezelf met innerlijke heldhaftigheid en stap op de man af. Mijn vriendin trekt me angstig terug op het voetpad. “Ok, ik ga niet in de aanval.”

olfwhistles catcalls

29

Tien jaar later ben ik al wat minder een heethoofd, maar koud laat het me niet. (Ligt het aan de leeftijd?) Ik fiets over de Vlaamse heuvels. Een bende wielertoeristen stormt me voorbij. In hun zog hoor ik de commentaren: “Zo’n kort broekje, mmmh!”, “Schoon kontje.”

Ik krimp ineen en de benen verzuren. “Grrrmbll. Zeveraars.”, knars ik tussen mijn tanden. Een uur of twee later hijs ik mezelf de Muur van Geraardsbergen op. Net voor de top zitten diezelfde wielertoeristen op een terras te genieten van een trappist. O ja, daar waren ze weer: “Maar kijk eens aan, ze geraakt er op!” “Goed gedaan hoor meisje!” “Hadden we niet verwacht.” Tot overmaat van ramp beginnen ze te applaudisseren. Hoewel ik van plan was me op de muur te trakteren op een frisse cola, reed ik door. Beschaamd, geaffronteerd, kwaad…

Mijn naam is niet “Hey sexy” Op 8 maart 2015, internationale vrouwendag, publiceert Yasmine Schillebeeckx een column in De Morgen: Mijn naam is niet “Hey sexy”. Zij, en veel vrouwen met haar,

Dag schone manskerel Omgekeerde psychologie. Ik fluit en roep de mannen na en noteer de reacties. Simpel.

Helaas… Ik heb nochtans mijn best gedaan; het aantal de terrasjes die ik deze zomer bezocht waren er ontiegelijk veel. En maar moed indrinken. Maar ik kreeg het gewoon niet over mijn lippen. Geen “Fiet fiew.” of “Hey Sexy” uit mijn strot te duwen… Zoals ik al zei; het ontbrak me aan lef, arrogantie en respectloosheid. Experiment mislukt. (*) “WIL JE POEPEN? OF ZIJN JULLIE LESBISCH? IK ZAL JULLIE EENS AAN ‘MIJN PAAL’ RIJGEN! JE ZAL ER ONMIDDELLIJK ANDERS OVER DENKEN. (**) WAT? JIJ *** VUILE PROSTITUEE!

|

Maar kijk es aan, ze geraakt er op!

hebben genoeg van mannen die hen lastigvallen op straat. Naar aanleiding van dat artikel gonst het theorieën over het internet.

‘Straatflirten’ stamt uit de oertijd en is een genetisch overblijfsel van de man als jager.

Anderen dichten het fenomeen catcalling vooral toe aan de sociaaleconomische situatie van de man. Het gaat vaak om mannen uit lagere sociale klassen, die vrouwen uit verveling lastigvallen. Onderzoeken om beter te weten waar het fenomeen vandaan komt, zijn in de maak… Ondertussen vraag ik me af hoe mannen zouden reageren op mijn sissend seksisme.

wolfwhistles & catcalls

Maar het daarbij laten? Nee. Ik geef hem een koek van eigen deeg… Ik fluit: “Fiet fiew.” Niet mijn meest slimme daad…

De kerel draait zich vol ongeloof om: “Wuk? Hie godverdomsje vulle hoere!” (**), en hij rent met getrokken vuist de straat over. Vol heroïek strop ik mijn mouwen op, klaar om de degens te kruisen. Een hand grijpt mijn kraag beet, sleurt me naar binnen en slaat de deur voor zijn neus dicht. Onze gastheer had het rumoer op straat gehoord…

what’s up doc?

|

what’s up doc?

30

nieuwe aanwinsten in de graffitibib!

Graffiti vzw beschikt over een uitgebreide collectie informatiebronnen over graffiti en street art.

Honderden boeken, dvd’s, krantenknipsels, thesissen en magazines. Bekijk de collectie online op de website of kom een kijkje nemen in onze boekenkasten!

Raadplegen en ontlenen is gratis!

Onze graffitibib is open van maandag tot donderdag van 13.30 tot 17 uur of na afspraak is gelegen in de Dampoortstraat 84, 9000 Gent

31

Extra Muros

Chroniques d’un globe painter

Benieuwd kocht ik Extra muros bij de Montana shop in Brussel, hopend op eenzelfde openbaring. En alhoewel de hoge verwachtingen niet helemaal werden ingelost – wegens toch net iets te veel ‘terug een beetje van dadde’ – doet Seth je nog altijd dromen van verre reizen en unieke hotspots.

Verwacht dus geen cliché graffitiboek vol pieces. Dit boek is een mooi reisverslag en een eerbetoon aan de vele lokale artiesten die net als Seth, gebeten zijn om vanuit hun tradities en omgeving muren te schilderen.

Knap uitgegeven.

PETER BOSSCHAERT

NICOLAS GANZ DOKUMENT PRESS 2015 978 91 85639 73 1

Het eerste woord dat bij mij opkomt bij het doorbladeren van dit boek? Geniaal! Dit is een bundel van wat street art werkelijk is: je ei kwijt kunnen, ongeacht welke vorm dat ei heeft. “Conceptuele kunst heeft niets te maken met de vorm of de materialen maar met de ideeën en de betekenis”, schrijft Jeroen Jongeleen. Daar sluit ik me volledig bij aan.

Zo keren we immers terug naar de roots van street art: wat wil je uitdrukken, wat moet de wereld weten?

De uitwerking van boodschappen in de straat blijft verbazen, al was het maar door dat ene woord op de juiste plaats, op het juiste moment. De afwisseling tussen beelden van mooi afgewerkte pieces enerzijds en bouwvalligheid en gekrabbel anderzijds zorgt voor een goede dynamiek bij het omslaan van de pagina’s. Eerlijk gezegd, veel van de namen in dit boek deden geen belletje rinkelen. Maar of street art nu je dada is of niet, het boek slorpt je op in al haar verhalen.

De schrijvers blijven immers niet aan het oppervlak, maar bespreken in detail alle boodschappen. Elke pagina doet je honger krijgen naar meer. Qua lay-out is het een heel aantrekkelijk boek: een handig formaat en een gelijkmatige variatie tussen tekst en foto’s. Wat kan ik hier meer over zeggen? Ik ben verkocht!

BARBARA COMMEYNE

|

Toen ik zijn tweede boek Globe Painter in mijn handen kreeg in 2007 was ik meteen verkocht. Graffiteur Seth Malland zette er op een unieke manier zijn wereldreis en graffiti-ervaringen op papier. Een mix van interculturele ontmoetingen en creatieve samenwerkingen, prachtige schetsen en foto’s doorspekt met warme herinneringen aan lokale mensen en zotte plaatsen. Maar bovenal: het leven van de reizende graffiteur.

De toevallige ontmoetingen, living the life en graffiti in al zijn soorten en gedaantes.

Street messages

what’s up doc?

JULIEN SETH MALLAND EDITIONS ALTENATIVES 2012 978286227 749 3

Graffitibib Een collectie over graffiti en street art waar je van achterover valt

missie & visie

Transparant is een driemaandelijkse uitgave van Graffiti vzw die aan het jeugdwerk wordt aangeboden.

Graffiti vzw biedt kinderen, jongeren en jeugdwerkers ruimte en middelen aan om op een creatieve manier kennis te maken met, te experimenteren met en zich te ontplooien in diverse creatieve communicatievormen. Communiceren is immers een basisvoorwaarde om actief, bewust en kritisch te participeren in de samenleving. Onze dienstverlening stoelt op kwaliteit en diversiteit. We profileren ons naar diverse doelgroepen en streven naar maximale inspraak en participatie van deelnemers en medewerkers in alle facetten van de werking.