Transparant # 67 by Graffitivzw

PB- PP B-

BELGIE(N) - BELGIQUE

o po ffe rin g

Driemaandelijks tijdschrift van Graffiti vzw januari – februari – maart 2017 • zestiende jaargang nr. 67 • v.u. Peter Bosschaert • Dampoortstraat 84 9000 Gent • Afgiftekantoor 9000 Gent X • P2A6209

voorwoord

Een opoffering maken? Kennen we dat vandaag nog? En zo ja, wat houdt dat in? Kunnen we 40 dagen zonder vlees beschouwen als een opoffering? Of is het meer een trend die een kleine inspanning vergt? Zijn jongeren bereid om opofferingen te maken? Of zijn ze net te zelfzuchtig om zoiets te doen? “De jeugd van tegenwoordig… die weten niet wat een opoffering is.” We horen het de volwassenen al in groep scanderen. In de jaren ’80 ontstond er een subcultuur uit de punkbeweging: straight-edge. Straight-edgers vonden mekaar in het maken van opofferingen: don’t smoke, don’t drink, don’t fuck. De strekking die er vandaag uit voortvloeit, drijft het nog verder op de spits, en men beschouwt het vaak als een nieuwe religie. Heel vergelijkbaar met de filosofie van de Hare Krishna, die voorschrijft zich volledig te onthouden van intoxicatie, gokken, buitenechtelijke seksuele relaties en het eten van vlees, vis en eieren. Een nieuwe religie voor de nieuwe generatie? Misschien hebben we daar wel nood aan. In dit nummer gingen de schrijvers met het thema ‘opoffering’ aan de haal. Lisa De Pelsmaeker schreef een artikel over gearrangeerde huwelijken, Claudia Callebaut liet haar veilig leventje vol zekerheden achter zich en koos resoluut voor haar toekomst,. Anne Van De Rostyne onderzoekt hedendaags martelaarschap: ze maakt een vergelijking tussen de Japanse kamikaze piloten en eigentijdse zelfmoordterroristen. Dennis Bernaers vertelt ons iets over zijn opofferingen als veganist. Verder verwelkomen we ook nog Pieter Verbeke voor zijn illustraties, interviewden we Jessie Coppens, onze laatste nieuwe collega bij Graffiti vzw, beschreven we ons laatste project in het jongerenvluchtelingencentrum van Dendermonde en licht Nathan Vervoort ons twee nieuwe boeken toe. Offer een uurtje van je tijd op en zet je snel aan het lezen!

inhoud What’s up doc?

The Bad News Show

Vis noch vlees: apologie van een veganist

Nathan Vervoort

Mary-Ann Koninckx

Dennis Bernaers

Jessie Coppens

Aanbod 2017

Ma, weet jij iets van mijn huwelijk?

Life begins at the end of your comfort zone

Overtuigd tot de dood ons scheidt

This is black hoodie rap

In gesprek met Claudia Callebaut

Graffiti vzw

Lisa De Pelsmaeker

Liefs, Stefaan

Claudia Callebaut

Anne Van De Rostyne

Stefaan Willems

3 inhoud |

colofon Redactie Lisa De Pelsmaeker, Anne Van De vRostyne, Stefaan Willems, Claudia Callebaut, Dennis Bernaers, Nathan Vervoort, Mary-Ann Koninckx Fotografie Sander Belmans, Claudia Callebaut Illustratie Dennis Bernaers, Pieter Verbeke Eindredactie Stefaan Willems, Ellen Theite Vormgeving Sander Belmans Druk Druk in de Weer Verantwoordelijk uitgever Peter Bosschaert

what’s up doc?

nieuwe aanwinsten in de graffitibib!

Graffiti vzw beschikt over een uitgebreide collectie informatiebronnen over graffiti en street art. Honderden boeken, dvd’s, krantenknipsels, thesissen en magazines. Bekijk de collectie online op de website of kom een kijkje nemen in onze boekenkasten! Raadplegen en ontlenen is gratis!

Onze graffitibib is open van maandag tot donderdag van 13.30 tot 17 uur of na afspraak is gelegen in de Dampoortstraat 84, 9000 Gent

Street Book Writers Walk The Jukebox Coloring Book JUKEBOX COWBOYS PUBLIKAT PUBLISHING 2016 978 3 939566 47 2

Een kleurboek voor graffiti spuiters… In het begin vond ik het zelf niet zo inventief. En toch is het een vernieuwing in het kleurboekengamma. De lezer krijgt zwart-wit prenten te zien van diverse artiesten, en – eerlijk gezegd – zouden ze ook zonder kleur blijven als het mijn boek zou zijn. Door het dikke papier kan dit boek veel diverse materialen verdragen, zoals stiften en verf. Het jukeboxgedeelte slaat op het feit dat alle schetsen songtitels zijn, waaronder Purple Rain en Ice Ice Baby. Soit. Dit boek zit vol inspiratie en is uitermate geschikt voor graffers met een muzikaal oor en fans van oldskoolgraffiti. NATHAN VERVOORT

BENJAMIN LEGAN PUBLIKAT 2016 978 3 939566 48 9

Tijd voor actie! Neem je pen en zet je tag of throw-up op een bus, een huis of een garagepoort. Voor durvers zijn er zelfs lege vrachtwagens en bussen ter beschikking. Dit uitvouwboek is één lange straat vol potentiële doelwitten voor graffiteurs. Het boek kan je over een afstand van vier meter uitleggen om een totaalbeeld te krijgen. Het enige wat me stoort is hier en daar een paar vreemde schetslijnen, maar mijn algemene indruk over dit boek is zeker positief. Dit boek hoort thuis in elke writerscollectie. NATHAN VERVOORT

TEKST: MARY-ANN KONINCKX

5 the bad news show

6 the bad news show

Het is de ochtend na de Amerikaanse verkiezingen. Ik scroll door mijn newsfeed, en voel bij elke nieuwe live update de wanhoop verder knagen aan de krater in mijn binnenste. Deprimerende titels, columns vol ellende en doemscenario’s, opiniemakers en blauw-rode statistieken. Nieuws. Hier komt nog een sauterende blanke man uitleggen waarom alles fout gaat, waarom we dit hadden moeten zien aankomen, en wiens fout het allemaal is. Eén ding is zeker, de jeugd gaat betalen. Nog maar eens. Hier is een commercial. Het is koud. Kijk uit voor de herfstblues.

Nieuws. Magazines tonen nooit mensen, slechts stukken bij elkaar geraapt gehakt, zonder ziel en zonder waarheden. Hier komt nog een vrouw met haarloze plastic ledematen en een hoofd vol bijen. Ze is onze nieuwe first lady. En de tabloids dwepen al te graag met haar Playboy-achtergrond, alsof het ertoe doet. De vleesgeworden pop voor meisjes, one dollar ninety-nine. The American Dream. Koop hem op krediet. Nieuws over de bijen. Ze zijn stervende. Jij ook. Je sterft. We boren de aarde sneller de dieperik in dan we ziektes kunnen creëren. Mentale. Fysieke. Laat het niet de grens over. Ik lig, apathisch, in mijn middenklasse, met twintig dekens om mijn voeten, en ik staar net zo lang naar de laptop tot het licht feller wordt, en mij verblindt in al zijn groteske gekheid. Bam. Daar slaat mijn partner het venster naar de hel dicht. Ik staar verdwaasd naar hun gezicht. “Je maakt jezelf gek met die onzin. Of je het nu leest of niet, het blijft toch wel hetzelfde.”

Maar de feed scrolt verder achter mijn oogleden. Elke keer, knipperend. Nieuws. Of ik het nu lees of niet, het blijft toch wel hetzelfde. Alles leek hoopvoller, luttele uren geleden. Nieuws. Het was er wel, maar het had niets met mijn leven te maken. Er is geen power off voor de realiteit. Ik sluit mijn ogen, en ik lees. Nieuws. Het begint allemaal op elkaar te lijken. Als een hoop mieren onder mijn schedel, met kleine vlugge voetjes, tik, tik, tik, over mijn hersenpan. Ik kan me wel afschermen, en opsluiten, het circus gadeslaan als een perverse toerist. Maar het is daar buiten. Het heeft de helft van het Amerikaanse volk in zijn colbert, en de nucleaire codes ook. Het zal betalen voor onze zonden, voor onze apathie en zelfzuchtigheid.

Ineens verenigt de wereld zich met een man die aanvankelijk vergeleken werd met een nieuwe Hitler. Een ding is zeker, wir haben es gewusst, en het kon ons geen barst schelen. Als ons Europa maar blijft draaien. Doneer een euro aan het Rode Kruis. Zeg een schietgebedje voor de Middellandse Golf. Nieuws. Er is geen man in de wolken. We gingen naar de maan en riepen zijn naam, maar er kwam geen reactie. Nieuws. Er is geen god. Er is geen betekenis. Dit is het en we moeten het hiermee doen. Mijn goden hebben mij verlaten. Mijn geloof in het kapitalisme. Mijn geloof in de democratie. Mijn geloof in diversiteit. Mijn geloof in opiniepeilingen.

Hier komt nog een vrouw met haarloze plastic ledematen en een hoofd vol bijen. Ze is onze nieuwe first lady.

Het wordt tijd om opofferingen te maken, als we onze waarden willen beschermen.

the bad news show

En ik zit nog steeds in de zetel. Geschakeld in vrees. Verlammende vrees. Er is een universele morele mensenhandel, die we zijn geworden meesters van het doodzwijgen. Maar nu de haat in dikke druppels olie komt boven borrelen, valt het niet langer te ontkennen.

Och, nieuws. Het loopt vast zo’n vaart niet. Ik kan toch niets doen, zucht de Redactie. Ik kan zelfs niets kopen dat onbezoedeld is door Amerikaanse pesticiden. Portland staat op, New York, Californië. Studenten in de straten. Auto’s in brand. Derdewereldland.

Nieuws. Eén voor één verkopen staatshoofden hun onbestaande ziel. Met felicitaties, en politiek correcte telefoons roepen ze op tot een goede samenwerking. Ik voel me verloochend. Alleen. Het is plooien of breken voor de economie. Ik mompel, onhoorbaar: “No KKK, no fascist USA.”

| vis noch vlees

Vis noch vlees: apologie van een veganist

TEKST EN ILLUSTRATIE: DENNIS BERNAERS

9 vis noch vlees

Wat is een opoffering juist? Persoonlijk definieer ik het als een bepaalde toegeving waarbij een ander – of een groter ideaal – baat heeft, maar die je liever niet maakt. Een opoffering kan allerlei vormen aannemen, zoals je beste schaap of mooiste oogst afstaan aan een -al dan niet ingebeelde- hogere macht. Of in moderne tijden, bijvoorbeeld, met je partner naar een akelige film over blinkende vampiers kijken. Er zijn gradaties van opofferen. Niet elke opoffering verdient een pluim – sterker nog, als je iets opoffert, verwacht je er geen extra aandacht of appreciatie voor. Dat voeg ik graag toe aan mijn definitie: een opoffering is een toegeving zonder wederdienst te verwachten, het is a priori onbaatzuchtig.

10 vis noch vlees

Ik stel mij de vraag wat ik doe om van de wereld een betere plek te maken? Welke opofferingen maak ik? Ik probeer me maatschappelijk te engageren, bijvoorbeeld door vrijwillig een artikel te schrijven of een illustratie te maken. Of door zoveel mogelijk hernieuwbare materialen te gebruiken zoals papieren in plaats van plastieken zakjes. Ik geef toe: geen van bovenstaande opofferingen vergt een zware toegeving. Mijn grootste opoffering maakte ik naar aanleiding van de film Cowspiracy: The Sustainability Secret. Deze film onderzoekt de impact van veeteelt op het milieu. Door veganistisch te leven spaar je dagelijks zo’n 4000 liter water, 20 kilogram granen, 2-tal vierkante meter bos en 1 dierenleven. Ik ben al lange tijd vegetariër om ecologische redenen, maar na deze confrontatie met de harde werkelijkheid, besloot ik om veganist te worden. En dat, beste mensen, is best wel een opoffering voor mij. Mijn zwakke plek? Kaas. Met fruit, op pizza, of als gegratineerde aardappeltjes. Noem maar op. Veganist worden? Ja, want ik wil de mensheid graag de volgende eeuw zien overleven. Daar heb ik zelf niets aan, want ik ben dan óf een computer, óf gerecycleerd door wormen. Ik maak dus een opoffering. Dag kaas. Tot nooit meer yoghurt. Vaarwel tikkeneikes (n.v.d.r. Antwerps voor “zachtgekookt eitje”). Was het maar zo simpel. Ondertussen ben ik me al een maand aan het omscholen van vegetariër tot veganist en ik schrik nog elke dag van het aantal etenswaren die er onverwachts dierlijke stoffen op nahouden. Ik weet niet of ik het volhoud om honderd procent veganistisch te leven – mijn fancy lederen schoenen ga ik heus niet begraven – maar ik doe mijn best om zo-veganist-mogelijk te zijn. Enkele observaties, of sterker nog, waarheden van een veganist. Over eten leer je veel bij. Als je wil overleven, weet je maar beter welke voedingswaarden er tussen je bokes liggen ’s middags. Het is een opgave om te achterhalen wat je precies eet, en welke supplementen je nodig hebt om de dag door te komen. Daarbij

komt dat mensen constant zagen over wat je eet. “Eet je wel genoeg proteïnen?”, “Amai, wat mag je eigenlijk wél nog eten?”, “Denneke, wees voorzichtig hé!” Die laatste is van ons ma. Vice versa ga je zelf automatisch zagen over mensen die barbaarse dingen eten zoals foie gras, of simpelweg alles wat uit de zee komt, op land wandelt of ooit een eigen schaduw had. Op restaurant is het pas echt leuk! Ofwel zijn je vrienden slecht gezind omdat ze mee moeten naar een vegan hipster bistro waar ze alles in aparte weckpotten serveren. Ofwel ga je mee naar die nieuwe, hippe hamburgertent waar er een vegan burger op het menu staat, maar die hebben ze nét die avond niet in stock. Bovendien ben je sneller gemotiveerd om voor een loonsverhoging te pleiten op je baan, want niet-gesubsidieerd voedsel kost meer geld. Voor wie bovenstaande zin Chinees is: rund- en varkensvlees worden sterk gesubsidieerd door de staat! Als vegan betaal je belastingen voor de vlees- en melkproducten van omnivoren. Als laatste nog een tip: veganist zijn is niet evident. Als je de uitdaging wil aangaan, begin als vegetariër. Vaak eet je al de helft van de tijd vegan zonder er stil bij te staan. En hou er ook rekening mee dat iedereen wel eens een foutje maakt. Op mijn laatste reis was er amper iets veganistisch te eten: door een taalverschil at ik per ongeluk een groentenkroket met kaas. Prettig? Niet per sé. Einde van de wereld? Zeker niet. Baken zelf je grenzen af. Kies je eigen reden om een opoffering te doen. Probeer die grenzen zoveel mogelijk voor ogen te houden, maar staar je er ook niet blind op.

Slot Laat ons afsluiten on a high note: de vegan powers uit Scott Pilgrim (n.v.d.r. beeldroman van Bryan Lee O’Mally over de Canadese rockster Scott Pilgrim die verliefd wordt op het Amerikaanse meisje Ramona Flowers, maar eerst haar ‘eleven evil exes’ moet verslaan alvorens hij een relatie met haar kan aangaan – ook verfilmd) zijn niet echt, maar je voelt je wel gezonder en beter als je het goed doet.

11 in gesprek met jessie

12 in gesprek met jessie

Jouw atelier verraadt dat je artistiek bent. Wat creëer je in deze ruimte? Ik maak vooral macramé plantenhangers, maar experimenteer ook met andere technieken zoals breien, borduren en weven. Zolang ik maar creatief bezig ben. Van zodra ik thuis ben, begin ik meteen te prutsen in mijn atelier.

Waar haal je inspiratie uit? Een groot deel van mijn inspiratie zoek ik online. Ik kan uren snuisteren op Pinterest en volg enkele blogs op, zoals We are knitters, Modern macramé en A beautiful mess. Ook in het dagelijkse leven, op straat of in een bar, vind ik inspiratie. Véronique Leysen opende twee koffiebars in het Antwerpse: Maurice Coffee & Knits, waar koffie, wol en breien elkaar ontmoeten. Dat is een broeihaard aan inspiratie. Ik kom er telkens boordevol ideeën buiten.

Een vriendin van mij Liesbeth Van Vynckt heeft een eigen webshop wanderandco.be met decoratie. Haar ondernemerschap en creativiteit stimuleren mij om zelf verder te gaan met mijn projecten, mijn werk te tonen en verkopen.

Hoe kwam je met deze technieken in aanraking? Ik ben al een viertal jaar bezig met textiel. In het begin minder intens dan nu. Alles wat ik doe, leerde ik mezelf aan via YouTube tutorials en veel te experimenteren. Een echte autodidact dus. Toen ik bij jeugdhuis Lodejo werkte, kreeg ik de kans om mee te werken aan een artistiek project rond upcycling, genaamd Fabriek a Brak. Zij bieden creatieve ateliers en workshops aan in het teken van duurzaamheid en hergebruik. Op deze manier kwam ik meer en meer in contact met textiel en kreeg ik opnieuw de smaak te pakken. Ik volgde haak-, naai-, en breilessen. Nu begeleid ik zelf workshops om plantenhangers te maken.

Sinds kort deel je jouw talenten via het collectief Wildwoud. Vertel! Dat klopt. Dit collectief richtte ik recent op samen met drie vriendinnen. We zijn vier madammen met goesting en enthousiasme om artistieke workshops te geven aan 25-plussers. De nadruk licht op het proces. Technieken en kennis delen, dat is het belangrijkst.

Elk van ons is gespecialiseerd in een andere kunstvorm. Suleika Van Der Jeugdt is beeldend kunstenares en gaat aan de slag met materialen die haar vormelijk interesseren. Lobke Van Damme is heel sterk in woord. Sofie Beys is een krak in alles wat met naaien te maken heeft en heeft haar eigen accessoires-lijn waarin ze van oude leren jassen nieuwe handtassen maakt. Ikzelf ben bezig met macramétechnieken. Deze mix zorgt ervoor dat we een breed aanbod van workshops kunnen bieden.

Ik vind het enorm fijn om met mensen uit mijn eigen leefwereld te werken. Het aantrekkelijkst aan jongeren is dat ze energiek en enthousiast zijn. Ze zitten boordevol ideeën. Die goesting geeft mij ook goesting. Ze leren me veel bij. 13

Music for Life selecteerde Wildwoud: wat gaan jullie precies doen? Wildwoud Kerst. Ook meteen ons eerste evenement dat plaatsvindt op 11 december. Het wordt een Wildwoudse interpretatie van een kerstmarkt waar je zelf originele kerstcadeautjes kan maken, in ons kooprek kan snuffelen of iets kan drinken aan de winterbar. Daarmee steunen we vzw Martin De Kegel die projecten uitwerkt en ondersteunt voor kinderen en gezinnen in Sri Lanka.

Wat doe je als je niet in je atelier bent? Mode is een belangrijk element in mijn leven. Kledij helpt om uitdrukking te geven aan mezelf. Ik probeer hier ook creatief mee om te springen. Vaak combineer ik een basic stuk met iets unieks. Het omschrijft mijn persoonlijkheid: eenvoudig met een twist. Ook bij kledij vind ik duurzaamheid belangrijk. Wil je me tegenkomen? Dan is een tweedehandswinkel voor kleding een goed zoekterrein. Ik ben ook een ‘catlady’. Ik geniet van tijd spenderen met mijn twee poezen. En soms vind je me in de zonnegroetpositie in de yogales, of in een koffiebar.

Maar het is ruimer dan dat. We willen andere, jonge kunstenaars ruimte geven om te exposeren, uitstapjes naar leuke expo’s organiseren, marktjes en evenementen organiseren onder de noemer Wildwoud Tourt, sociaal-artistiek actief zijn door, bijvoorbeeld, samen te werken met rusthuizen. Ook de crafternoons (Wildwoud Café) is een manier om creatievelingen samen te brengen en projecten op poten te zetten. Opnieuw is het doel om mekaar te inspireren en vaardigheden bij te brengen.

Oskar & Suzie is een persoonlijk project dat nu ongeveer één jaar bestaat. Onder Oskar & Suzie, genoemd naar mijn twee poezen, maak en verkoop ik plantenhangers met een twist. Op aanvraag begeleid ik workshops macramé, haken, breien of borduren. Ik doe dit enorm graag en het geeft mij een reden om verder dingen te blijven maken. Met dit label sta ik vaak op marktjes waar ik in contact kom met andere liefhebbers. Ik kan daar ook op heel wat feedback rekenen dat me verder brengt. Heel leerrijk.

in gesprek met jessie

En alsof dit alles nog niet genoeg is, richtte je ook Oskar & Suzie op. Wat houdt dit project in?

14 in gesprek met jessie

Je klinkt als iemand die in de artistieke sector kan werken, toch ben je actief als jeugdwerker? Oorspronkelijk was het mijn plan om in de sociaal-artistieke sector te werken. Ik liep stage bij Rocsa (nu Manoeuvre) in het textielatelier Made by Oya. Allochtone vrouwen en kunstenaars gaan er samen met traditionele technieken aan de slag. Enerzijds leren vrouwen er hun talenten op een andere, meer moderne manier gebruiken. Anderzijds is het een manier om de kennis van de oudere generatie door te geven aan een jongere. Leren van elkaar staat centraal. Hoewel ik al van jongs af aan in mijn vrije tijd in het jeugdwerk actief was – Chiro, raad van bestuur en barvrouw in het jeugdhuis – dacht ik niet dat dit effectief mijn job zou worden. Maar mijn eerste baan was in een jeugdhuis. Ik heb dat zeer graag gedaan.

Wat trekt jou aan in het jeugdwerk? Ik vind het enorm fijn om met mensen uit mijn eigen leefwereld te werken. Het aantrekkelijkst aan jongeren is dat ze energiek en enthousiast zijn. Ze zitten boordevol ideeën. Die goesting geeft mij ook goesting. Ze leren me veel bij. In Graffiti vzw komt er heel wat tezamen. Ik hou

contact met de vrijwilligers en start een jongerenwerking op. Ik wil goede ondersteuning en de nodige waardering bieden, ruimte creëren om te groeien en een kader scheppen waarbinnen ze zich goed voelen. Ook kan ik mijn creativiteit kwijt door na te denken over workshops en deze te begeleiden. Er is geen sprake van routine in het jeugdwerk. Elke dag is er iets nieuws. Dat boeit en drijft mij.

Dit nummer heeft als thema opoffering. Heb jij al iets moeten opofferen? Ik ben een ‘people pleaser’. Ik wil steeds goed doen voor anderen. Soms plaats ik mezelf teveel op de achtergrond. Ik zie dat niet persé als een opoffering, ik doe het uit liefde en met plezier. Maar ik moet oppassen dat ik mezelf niet teveel wegcijfer!

Om af te sluiten: welke leuze past bij jou? “Great things never came from comfort zones.” Een leuze die ik nastreef! Wat je wil, kan soms eng lijken, maar je moet er voor durven gaan. Achteraf ben je dubbel zo gelukkig! Gewoon doen. Wat je niet probeert, kan je niet weten. Ik ben er zelf niet altijd even goed in, maar het motiveert me wel! Falen mag. Je moet gewoon weer opstaan en opnieuw proberen tot het wel lukt.

15 in gesprek met jessie

Mode is een belangrijk element in mijn leven. Kledij helpt om uitdrukking te geven aan mezelf. Ik probeer hier ook creatief mee om te springen. Vaak combineer ik een basic stuk met iets unieks. Het omschrijft mijn persoonlijkheid: eenvoudig met een twist.

k er w Be je

ve rn ie uw de

Voor het ontwikkelen van de nieuwe workshop wilde ik eerst met polaroidfotografie aan de slag. Maar na wat knutselen met printpapier en verschillende kleurtjes merkte ik al snel dat de mogelijkheden bij Filterfabriek véél talrijker en leuker zijn. Je leert foto’s bewerken zonder computer! De mogelijkheden zijn echt eindeloos!

Ni eu w e

aanbod 2017

nd 6

! UW k IE ie op r !N br osh jaa rfa hot -12 lte er P 9, 9

’s to fo

GAËL (22), VRIJWILLIGER EN BEDENKER VAN FILTERFABRIEK:

m e

2- m lie r 16 de k ja o me ar re t n rit

bo !V ek Po ER pa NIE rty UW en D!

!V St ER 6 r N D -9, e IE Ve oe 9-1 et UW ka ra ie 2, a pl rto nd ts m 12 rt D! e ak n e e -1

b , s r m t 6, cr and ch et je o 16 ea e ar p m -3 v pg tie n en ap ge 0 j (lo old ep ve kri , to ier vi aa st ka oe as r co jt je uw , ng! r in aa a nd t: Z gr tâ&#x20AC;Ś l, e m b , ep ) ge lo org po uu en w bo ca vo sit rt i ie n op aar uw ties or . , m je ag tijd do eli en jke !

K m nip 6- ee , p Ti 9, st la v jds 9- erw k, w an ch 12, er sch k at al rif 1 k e in nal als led ten 2-1 ine ur e ee le je a e 6 en n kl n r v m ag n k jaa Ti eu br an e se ra r ro p! N ic e t d p n re dd e ol e ie ro te en ee n el em du n p p s bl rt? o op c tro aa zo Da rtre ul ten oi dj ve n t o aire in en es el m f e a on ee en mo aa e fb s n kr ge k n s ee ge ve an lij jij tra ld zi e va f in ch lvo te k n n ve ge t! M ud m po rh n ee p, aa ee aa . n r ar l t!

Met 15 jaar rapervaring op mijn palmares is het mijn doel om de jongere generatie achter de micro te krijgen. Rap is niet moeilijk. Rap kan alles zijn. Van een zeemzoete uiting van liefde tot een dikke middelvinger richting het politieke establishment. JeÂ dichterlijke vrijheid is grenzeloos. Na deze workshop stappen deelnemers buiten met een eigen raptekst, een strakke flow en een eigen videoclip. aanbod 2017

WIETSE (31) MEDEWERKER EN PROFESSIONEEL WOORDKUNSTENAAR:

!N Ra IEU K e let p W 9- n ri s je en ! 12 jm p r , 1 o ub o e

M ee ri nf o

ct iv ite ite n!

gr af fit iv zw .b e

Kom mee, kom mee naar het Urbanartelier. Twee dagen vol plezier dat vind je hier!

! t UW s IE ee en t !N rtf ker- etar ar na stic stre 2 ja -1 ba se ,9 Ur aag -9

d ee Tw

ISAIAH (9) DEELNEMER:

borsten kijken en smoelentrekkers eten tot als madame Lena ons wegstuurde. “Eén snoep is één frank. En geef mij nu dat boekske terug”, zei ze altijd als we op haar zenuwen begonnen te werken. De verkreukte boekskes waren het enige middel dat ons in contact bracht met vrouwelijk schoon. Tenzij het andere hoogtepunt van het jaar zich aandiende: de Pinksterkermis. Kermis wil zeggen: ons schoonste overhemd aantrekken, een deftige broek in de plooi, haren naar achter, een uur wandelen om een paar uur onttrokken van ouderlijke en bespiedende ogen plezier te maken. Vooral het gebrek aan ouders, strenge katholieke praat over dat God alles ziet en hoort, maakt dat we op kermis een topdag beleven. Als ik had geweten dat dit mijn laatste kermis was dan had ik alle knappe meisjes een tong gedraaid zodat het hele dorp volgend jaar nog steeds in rep en roer staat door mijn gedrag. Rokkenjagen, bier proeven, sigaretten roken, meisjes ten dans vragen, zoenen, boekskes kijken, op pad met de jongens is niet meer?”

T: L

Gearrangeerde en gedwongen huwelijken zijn een moeilijk onderwerp. Het is makkelijk om mensen te schofferen. Vooroordelen zijn nooit ver weg en we leggen al snel linken met bepaalde religies en minderjarige jongeren. Tradities, verschillen in cultuur, waarden en normen zijn woorden die meteen door ons hoofd flitsen.

a, we et jij iet so v

huwelijk

Kwajongen

“Over 273 dagen ben ik zestien. Ik wil het pad naar volwassenheid, zoals mijn moeder het zegt, niet inslaan. Ik wil de overgang, dat gebruikt ze soms ook, niet maken. Het is allemaal een grote klucht. Gebakken lucht. Lucht in pakskes. Samen met mijn ouders woon ik in een onbenullig dorp met één hoofdstraat. Daar bevinden zich de bakkerij ‘t Bakkerken, café Duivensport, café De Gouden Arend, de allerbelangrijkste ontmoetingsplaats voor mijn ouders is uiteraard de kerk, fotograaf Van Neuzen waar al onze familiefoto’s zijn ontwikkeld, de lokale supermarkt De Cash en ten slotte ons huis. Je komt alles in die precieze volgorde tegen als je start aan het einde van de straat, beneden aan de berg. Na ons huis, als je verder de hoofdstraat oploopt, ligt een klein postkantoor, een kleuterschool dat vroeger de lagere jongensschool was waar mijn vader leerling was en de plaatselijke krantenwinkel met grabbelbakken vol snoep. De krantenwinkel zorgt steeds voor hoogtepunten. Samen met mijn vrienden

ve rm ijn hu we l i jk? Gouden jongen

Wist je dat?

k De huwbare leeftijd pas in 1990 verhoogde naar 18 jaar. k Gedwongen huwelijken pas sinds 2007 volgens het strafwetboek strafbaar zijn. k In 2013 een wet van kracht ging die voor een zwaardere bestraffing van gedwongen huwelijken en schijnhuwelijken zorgde. k Uit een studie (2013) blijkt dat in Brussel gearrangeerde huwelijken plaatsvinden binnen twee soorten bevolkingsgroepen: gemeenschappen met een allochtone achtergrond enerzijds en de hoge burgerij anderzijds. De eerste groep wil zijn culturele identiteit behouden en nastreven. De tweede groep wil vooral zijn sociale stand behouden. k In België hebben geplande gedwongen huwelijken in hoofdzaak betrekking op jongeren die in de nabije toekomst meerderjarig worden.

BRON: IGVM-IEFH.BELGIUM.BE/SITES/DEFAULT/FILES/DOWNLOADS/GEDWONGEN HUWELIJK. HANDLEIDING VOOR DIENSTVERLENERS.PDF

ukkie, vol kattenkwaad. Lang niet klaar om te trouwen. Maar hij had het ‘geluk’ dat hij uit een welgestelde familie kwam met een goede opvoeding en een gouden toekomst in het verschiet. Zoals de meeste jongens op zestienjarige leeftijd hield hij van meisjes. Hij was een echte charmeur. Onschuldig, maar daarom niet minder een hartendief. Zijn ouders wilden er zeker van zijn dat hun enige zoon een toekomst met zekerheid tegemoet ging en zochten zelf een geschikte partner uit: Jeanne. Als je kijkt naar België, je eigen familie- en vriendenkring, dan hoorde je waarschijnlijk al verhalen over gearrangeerde huwelijken. Huwelijken waarbij, bijvoorbeeld, je ouders kiezen met wie je je verdere leven deelt. Vandaag en vroeger. Vroeger kwam het regelmatig voor dat je familie bepaalde met wie je trouwt. Als dit niet het geval was, dan was het vaak verplicht om te kiezen voor je eerste lief. Dat was zo bij Lucien. Terwijl hij smoor was op een ander. Daarom vertel ik zijn verhaal. Omdat mannen vaak niet in beeld komen en er evenmin voor kiezen.

19 huwelijk

Toen Jeanne stierf mochten we van haar dochter komen snuisteren vooraleer ze de inboedel samen met het huis verkocht. Jeanne en Lucien waren onze buren, als kind liep ik er binnen en buiten. Allemaal hadden we onze eigen band met hen. Mijn pa leerde moestuinieren, mijn mama kreeg vaak overschotjes van groenten en fruit die ze niet op kregen na een gelukte oogst en ik kende elk plekje in het huis en de tuin waar ik speelde met hun twee kleinkinderen. Mijn mama en ik boden aan om te helpen met opruimen. We gingen de laatste keer het huis binnen en hielpen bij het legen van de kasten en papieren verzameld over 62 jaar door te nemen. Waarvan we dachten dat de familie het wilde houden ging in de ene doos, wat voor het papier was ging in de andere doos. Samen zaten we op het tapijt nieuwjaarsbrieven te lezen, fotoalbums te bekijken, alles ging door onze handen. Zo vond ik het schriftje van Lucien. Een klein schriftje met lichtblauwe lijntjes en een rode kantlijn. In het schriftje zaten vergeelde liefdesbrieven, uitgeknipte krantenknipsels en foto’s. Lucien was bij ‘zijn Jeanne’ sinds zijn zestiende. Eigenlijk was hij nog een

| pieter verbeke

Deze zomer besliste ik de stap te zetten. Ik liet mijn leventje vol zekerheden achter mij om me een betere toekomst te verzekeren.

TEKST: CLAUDIA CALLEBAUT FOTO: STEFAAN WILLEMS

claudia callebaut

Van onze trendwatcher

Claudia Callebaut

Life begins at the end of your comfort zone

claudia callebaut

De routine: dag na dag hetzelfde. Ik haalde geen voldoening meer uit mijn werk. Dit was niet wat ik zocht. Ik ben actief, creatief, gedreven en zoek graag uitdagingen op. Bijna vijf jaar werkte ik voor mijn organisatie. Ik raakte er verzeild na meerdere pogingen om een hoger diploma te behalen. Drie verschillende studierichtingen probeerde ik uit, maar ik was te jong en wist niet welke weg in te slaan. Ik wilde werken: geld verdienen en zelfstandig zijn. Maar net zoals vele ouders, verlangden ook die van mij dat ik verder studeerde. Op mijn twintigste beseften zowel ik als mijn ouders dat dit niet de juiste weg was voor mij. Ik legde mijn studieboeken aan de kant en stelde mijn cv op. Klaar om te solliciteren. Niet veel later begon ik als administratief bediende. Hoewel ik geen diploma of getuigschriften had, gaven zij mij toch de kans om mij te bewijzen. En met succes: enkele maanden later kreeg ik een vast contract. Ik werkte daar graag. Ik had fantastische collega’s, waar ik vreugde en leed mee deelde. Ik woonde op vijf minuutjes fietsafstand van mijn werk en wanneer ik om 17 uur de deur toetrok, genoot ik van mijn vrije avond. Mijn vast inkomen zorgde ervoor dat ik al snel mijn eigen appartementje kon huren. Za-lig. Toch, na enkele jaren kwam de weerslag. De routine: dag na dag hetzelfde. Ik haalde geen voldoening meer uit mijn werk. Dit was niet wat ik zocht. Ik ben actief, creatief, gedreven en zoek graag uitdagingen op. Al deze zaken kon ik niet kwijt in mijn job. Maar verwachtte ik dit van een job? Werkte ik niet voor de kost en moest ik niet na mijn werkuren streven naar wat mij gelukkig maakt? Moest ik niet gewoon tevreden zijn met het feit dat ik een mooi loon had. Dit zijn vragen waar ik lange tijd mee worstelde. Ik overtuigde mezelf constant om daar te blijven en voor zekerheid te kiezen. Via vrijwilligerswerk in andere organisaties, verlangde ik steeds meer om een andere weg in te slaan. Ik besloot te solliciteren bij andere

organisaties, waar ik honderd procent achter stond. Waar ik mijn sterktes en talenten tot uiting kon brengen en ontwikkelen. Helaas waren er steeds diplomavereisten. De ene afwijzing na de andere. Een diploma dus. Dat had ik nodig. Maar nu nog gaan studeren? Als 26-jarige opnieuw op de schoolbanken tussen de 19-jarigen? Zou het me deze keer lukken? Ik had het immers al eens geprobeerd. Anders dan vroeger weet ik nu perfect welk diploma ik wil behalen en waarom. Na lang twijfelen, besloot ik het toch te proberen.

Hoe beangstigend het allemaal kan zijn, naar iets toewerken dat je echt wil, is het allemaal waard. Ik schreef mij in aan de hogeschool en stelde mijn ontslagbrief op. De angst besloop mij bij het vallen van de brief in de brievenbus. Geen werk betekent geen inkomsten. Al snel moest ik mijn huurcontract opzeggen. De grond van zekerheid zakte weg onder mijn voeten. Het was een mix van enthousiasme, spanning en ongerustheid. Momenteel ben ik al twee maanden aan het studeren. Een keuze die ik mij nog geen seconde beklaag. Enkel dat ik de stap niet vroeger zette. Maar misschien had ik die werkervaring en momenten van twijfel nodig om nu zo stevig in mijn schoenen te staan.

Slot Als mensen “follow your dreams” zeggen, dan zeg ik volmondig ja. Het is niet gemakkelijk, opnieuw als student leven. Elke cent tellen, niet meer doen en laten wat in je opkomt, een klein kamertje tussen verschillende mensen, maar dat is niets in vergelijking met wat ik ervoor terug krijg. Maya Mendoza schreef: “No amount of security is worth the suffering of a mediocre life chained to a routine that has killed your dreams.” Ik ga volledig akkoord. Hoe beangstigend het allemaal kan zijn, naar iets toewerken dat je echt wil, is het allemaal waard.

23 claudia callebaut

Overtuigd tot de dood ons scheidt

overtuigd tot de dood

TEKST: ANNE VAN DE ROSTYNE ILLUSTRATIE: PIETER VERBEKE

Wat oh wat bezielde de Japanse kamikazepiloten die tijdens WOII zelfmoord pleegden met hun vliegtuig? Waarom boordden Mohammed Atta en zijn kompanen zich in het World Trade Center in New York en werd 11 september nooit meer de doodgewone elfde dag van de negende maand? Waarom pleegden vorig jaar acht jongemannen zelfmoordaanslagen in Parijs en enkele maanden geleden een handvol hier in Brussel? Los van ideologie, los van geloofsovertuiging zocht ik naar antwoorden. EĂŠn ding hebben ze gemeenschappelijk: ze offeren zichzelf letterlijk op voor een hoger doel. Een analyse van het moderne martelaarschap.

Vaststelling 1: collectieve geest

25 overtuigd tot de dood

Tijdens WO II waren de soldaten ontzettend trots om hun land te verdedigen. Dit was in Japan niet anders. Anderzijds waren ze doodsbenauwd om in de handen van de vijand te vallen, in dit geval de Verenigde Staten. Soldaten sprongen van rotsen of lieten zichzelf ontploffen wanneer krijgsgevangenschap dreigde. Ook burgers volgden massaal hun voorbeeld. Mannen, vrouwen, kinderen, iedereen! Trots voor het vaderland en angst voor de vijand – of was het onwetendheid? – waren hier alvast motieven. Uiteraard speelt de aard van de Japanse maatschappij een rol: collectief denken en doen. Uit trots voor Japan kozen ze collectief de overkant van de Styx. De Tweede Wereldoorlog eindigde cynisch genoeg met de overgave van het Land van de Rijzende Zon. Na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki capituleerde het land, alle zelfopoffering van haar soldaten en burgers ten spijt. Londen, Parijs, Brussel… de treurige lijst van steden waar zelfmoordaanslagen plaatsvonden wordt steeds langer. 22 maart is nooit meer enkel de tweede lentedag voor België en in het bijzonder voor Brussel. Wat eerder elders gebeurde, trof dit jaar ons land. Jonge kerels, geboren en getogen in de westerse samenlevingen maar die hun draai er niet vonden en er zich radicaal tegen keerden. In extremis trokken ze zelfs ten strijde tegen de steden en landen waar zij, hun ouders en soms ook grootouders opgroeiden. Hun overtuiging vonden ze bij Islamitische Staat: een groepering die uit geloofsovertuiging één kalifaat wil installeren. Ook hier huist een collectieve esprit: voor alle moslims één staat stichten waar burgers leven onder een strenge sharia-leer. Hoewel Islamitische Staat in het begin op heel wat bijval kon rekenen door overtuigde gelovigen, is de groepering sinds december 2014 steeds meer in verval geraakt. Islamitische Staat is nu een totalitaire staat die door middel van dwang en gevoelens van angst haar leden achter zich schaart, een verplichte collectieve denkwijze – heel verschillend dat het collectieve denken van Japan.

Vaststelling 2: het zijn meestal mannen

Wat kunnen wij als maatschappij anders (beter?) doen om mensen met twijfels of die makkelijk beïnvloedbaar zijn toch aan boord te houden? Opoffering is hier alvast geen optie. Geen enkel doel, geen land, ideologie of overtuiging is het waard om tot het uiterste te gaan.

overtuigd tot de dood

De Japanse zelfmoordpiloten waren vrijwel allemaal mannen. De zelfmoordterroristen van IS zijn allemaal mannen. En ook in New York en Washington zijn het mannen die de cockpits overnamen. Zij kwamen uit het Midden-Oosten en voerden een ideologische oorlog. Is het testosteron? Zijn mannen makkelijker te overhalen om zich op te offeren? Een mogelijke verklaring ligt in het karakter van de gemeenschappen die nog sterk binair denken in genderrollen: de man is het gezinshoofd, een leider, een krijger. De vrouw zorgt voor de kinderen en heeft een ondersteunende rol, zowel in het gezin als in de samenleving meer algemeen.

Vaststelling 3: ze overleven het zelf niet (of zelden)

Kamikazes of zelfmoordterroristen vertrekken op hun laatste tocht met als doel niet meer terug te keren. Kamikazes (Japanse gevechtspiloten) wilden niet in de handen van de vijand vallen maar sterven voor het vaderland. De zelfmoordterroristen die de laatste jaren met ideologische redenen een bommengordel omgorden, wilden zoveel mogelijk dood en vernieling zaaien op het moment waarop ze de bom lieten afgaan. De terroristen in Parijs en Brussel behoorden zonder twijfel tot deze categorie. Opmerkelijk, na de aanslagen in Parijs bleken er grenzen aan de opoffering. Een aantal leden van de groep werden levend gevat of door de politie uitgeschakeld. Twijfelden ze de laatste ogenblikken? Was de opoffering het doel niet meer waard in hun ogen? Had iemand op hen ingepraat? Deze en andere vragen worden dagelijks gesteld aan de verdachten. Wat bracht hen zover?

Slot Het opofferen van je eigen leven is de meest verregaande vorm van opoffering. Welk gedachtegoed kan iemand zo ver drijven? Is het kuddegeest? De angst voor het alternatief? Het passeren van het zogenaamde ‘point of no return’, is dat het kantelpunt? Is het niet mogelijk om terug te keren en de bomgordel af te gooien en het vliegtuig te doen landen? De moeilijkheid is dat we het de meesten nooit zullen kunnen vragen. In de maanden voor de feiten is men zo bezig met de hogere doelstelling dat het ineens onmogelijk is om terug te keren. Wat kunnen wij als maatschappij anders (beter?) doen om mensen met twijfels of die makkelijk beïnvloedbaar zijn toch aan boord te houden? Opoffering is hier alvast geen optie. Geen enkel doel, geen land, ideologie of overtuiging is het waard om tot het uiterste te gaan.

This is Black Hoodie Rap

TEKST: STEFAAN WILLEMS FOTO’S: GRAFFITI VZW (MET TOESTEMMING VAN DE VOOGDEN)

27 this is black hoodie rap

Niet-begeleide, minderjarige vluchtelingen. Dat is de correcte term voor een zestigtal jongeren die momenteel wonen in een gerestaureerde abdijschool te Dendermonde, het jongeren vluchtelingen centrum. Onder deze noemer schaart het Belgisch wetboek hen tezamen.

this is black hoodie rap

Doelgroep Niet-begeleid slaat op het feit dat ze alleen aankwamen in België – zonder ouder of wettelijke voogd. Minderjarig betekent dat ze onder de achttien jaar oud zijn. Het ‘verzacht’ enigszins de omstandigheden voor een asielprocedure. Een procedure die door rechts bewind extreem goed bewaakt en aangescherpt wordt. Eigen volk eerst. Welk volk? Het Belgisch of het Vlaamse? België, waar natie en staat niet op dezelfde grens tezamen vallen. België, ergens op de wereldbol, een speldenkopje klein. Wereldspelers, een initiatief uit het jeugdwerk, zorgt voor een zinvolle invulling van deze jonge nieuwkomers hun vrije tijd. Het opzet: een kruisbestuiving tussen de Vlaamse jeugd en de nieuwkomers. Een nobel doel, diversiteit op zijn best. Ook wij waren van de partij en engageerden ons om een weekend invulling te geven, om onze maatschappelijke rol als jeugdorganisatie op te nemen. Onze missie: communicatie zorgt er voor dat jongeren zichzelf beter in de samenleving kunnen plaatsen. Geen makkelijke opgave voor jongeren zonder papieren. Welke samenleving? Identiteit ligt sowieso al op de stapel van problemen. Wordt het de A-kaart (5 maanden voorwaardelijk) of de B-kaart (van onbepaalde duur)? Het was dus zaak om identiteit een ander kader te verlenen. De jongeren in het centrum zijn bijna allemaal afkomstig uit Afghanistan, een land dat nog steeds te kampen heeft met het extremisme en de terreur van de Taliban. Het zijn hoofdzakelijk jongens: zij worden gestuurd om het hier ‘te maken’. Een zware last op hun schouders, ook dat nog. Ze wonen er ondertussen bijna een jaar. Maar dagelijks komen er bij én gaan er weer weg. Transfers heet dat. Dan moeten ze plotsklaps, opnieuw, alles achterlaten en

Nee, identiteit verbeelden is ook identiteit verdedigen. Kijk naar de geschiedenis van de hiphop, een beweging die identiteit aanwendt als het belangrijkste element. Die beweging ontstond in de Bronx van de jaren zestig, een buurt waar verpauperde en allochtone gezinnen woonden. Ze scandeerden hun black heritage. Hier wilden we naartoe. Een scherp portret.

van centrum verhuizen. Omdat de draagkracht het niet meer aankan. Of om de landelijke spreiding te verzekeren. België koos voor een beleid om de vluchtelingenproblematiek te de-lokaliseren. Dat moet helpen bij de integratie op lokaal vlak. Goed nationaal plan – ja, migratie en asiel is dan wel weer één van die weinige dingen op federaal niveau – maar wat met jongeren die een hoop trauma’s te verwerken hebben? That’s the question.

Identiteit We besluiten te werken met het medium fotografie. We willen de jongens mekaar en hun omgeving in beeld laten brengen. Een beeld spreekt duizend woorden. En beelden stormen vandaag met duizend per seconde op ons af. Het is een manier van spreken, van je verhaal brengen. Al snel was er de consensus dat we niet brave communie-portretjes wilden schieten. Nee, identiteit verbeelden is ook identiteit verdedigen. Kijk naar de geschiedenis van de hiphop, een beweging die identiteit aanwendt als het belangrijkste element. Die beweging ontstond in de Bronx van de jaren zestig, een buurt waar verpauperde en allochtone gezinnen woonden. Ze scandeerden hun black heritage. Hier wilden we naartoe. Een scherp portret. Een oprecht portret. Misschien wel een portret dat de modale Vlaming de stuipen op het lijf jaagt. Stiekem wel. This is Black Hoodie Rap.

In het centrum Aangekomen in het centrum zongen we een toontje lager. Zootje ongeregeld. Er is duidelijk een tekort aan budget om zoveel tieners onder één dak te verenigen. Kapotte ramen, vuilbakken die overstromen. We mogen mee naar de ontspanningsruimte: een kale, grote ruimte met wat oude sofa’s, een kickertafel en twee computers die het niet doen – “maximaal drie uur internet per maand.” Het is moeilijk om deelnemers te werven: ze komen en gaan. Er zijn er ook niet zoveel. Ze zeggen ons dat de meesten op bezoek zijn bij neven of nichten in andere centra, of gewoon naar het voetbal. Zo zie je maar. Ook hier is het gewoon zaterdag. We zijn niet het evenement waar ze al die tijd op zaten te wachten. Onze pretentie neemt af. Enkele jongeren komen op ons af. We gaan samen aan het kickeren. Na één of twee toernooien is er al een half uur gepasseerd. Dit wordt geen regulier workshopje. Flexibiliteit is aangewezen. Wanneer we beginnen met de eerste foto-opdrachten gaat de bal snel aan het rollen. Opmerkelijk wat een mooie resultaten er binnen komen. Maar het belangrijkste

29 this is black hoodie rap

WORKSHOP URBAN EXPLORING

| this is black hoodie rap

Achteraf

Met dank aan Claudia Callebaut, Mel Ricquier en Anne-Lien Janssens voor hun gepassioneerde medewerking als vrijwilligers van Graffiti vzw. Stefaan

Terug in het centrum bekijken we trots onze resultaten. We maken een selectie van de beste en wisselen de foto’s uit op onze computers. Al te gauw via sociale media vinden ze hun weg naar Facebook. Ons korte projectje zit er op. Maar we hadden er duidelijk deugd van. Terug op kantoor laad ik de foto’s op de computer. Ze spreken, stuk voor stuk. Ze tonen jong geniep, en schitterende ogen. Ze tonen dromen. Jonge mannen die worstelen. Jonge mannen die spelen. Jonge mannen die te snel hun stappen naar volwassenheid moesten zetten. En jonge mannen die nog ver van de volwassenheid staan. Ze tonen ons kort, maar vurig elan van een weekendje samen zijn. Het kleine verzet. De inbraak. En het plezier aan het stadhuis. Geslaagd is een understatement.

this is black hoodie rap

blijven de gesprekjes tussendoor. Het constant vragen: “Wat is je naam?” Zeg maar kort “Obaid.” Persoonlijke banden. Op dag twee heerst er toevallig een sterke noordwestenwind. Tot 100 km per uur, aldus Deboosere. Fuck – hadden we nu net vandaag het deeltje urban exploring ingepland. De kers op de taart. De portretten à la Jay-Z of Kanye West. We besluiten het er toch op te wagen. We gaan naar een oud pand, een paar straten verderop. Het pand is vergrendeld met een dranghekken. Het zijn de jongens die ons waarschuwen niet naar binnen te gaan: “Dat is illegaal.” Ach ja, jeugdwerk hoeft niet altijd tikkertje onder de benen te zijn. “Komaan, mannen, dat is net urban exploring.” In het pand bloeien we allemaal open. De scenografie is er prachtig en de kunst van het fotograferen wordt er driemaal zo plezierig. We schieten prachtige portretten. Eén van de jongens bracht zijn eigen camera. Hij is een natuurtalent. Veel te snel is het vier uur. We keren terug naar het centrum. Op het gemeentepleintje houden we halt. We tateren en laten ons gaan met de camera. Het educatieve gehalte, maakt ruimte voor puur plezier en lachen. Jeugdwerk blijft dan weer dat eeuwige plezier.

Bezoek onze Graffitibib! Een collectie over graffiti en street art waar je van achterover valt!

missie & visie

Transparant is een driemaandelijkse uitgave van Graffiti vzw die aan het jeugdwerk wordt aangeboden.

Graffiti vzw biedt kinderen, jongeren en jeugdwerkers ruimte en middelen aan om op een creatieve manier kennis te maken met, te experimenteren met en zich te ontplooien in diverse creatieve communicatievormen. Communiceren is immers een basisvoorwaarde om actief, bewust en kritisch te participeren in de samenleving. Onze dienstverlening stoelt op kwaliteit en diversiteit. We profileren ons naar diverse doelgroepen en streven naar maximale inspraak en participatie van deelnemers en medewerkers in alle facetten van de werking.