ทดลองอ่าน - วิฬาร์สีเลือด - ปองวุฒิ

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

ปองวุฒิเป็ นนักเขียนรุ่ นใหม่ที่มีผลงานโดดเด่นเป็ นอย่างมาก ในระยะสิบปี หลังมานี ้ จะเห็นได้ จากรางวัลทางวรรณกรรมมากมายที่ เขาได้ รับมาโดยตลอด

ปองวุฒิ มี ค วามสามารถหลากหลาย สามารถเขี ย นงานได้ หลายแนว ทังนวนิ ้ ยาย คอลัมน์ สารคดี โดยเฉพาะงานเขียนในแนว ลึกลับเหนือจริ ง อาจกล่าวได้ วา่ เป็ น Signature หนึง่ ของเขาก็วา่ ได้

เมื่อปองวุฒิส่งต้ นฉบับวิฬาร์ สีเลือดมาให้ นัน้ ส�ำนักพิมพ์ จึง มีความยินดีเป็ นอย่างยิ่งที่จะได้ ต้อนรั บนักเขียนหนุ่มไฟแรงผู้นีเ้ ป็ น สมาชิ ก ใหม่ ข องครอบครั ว กรู๊ ฟ มาร่ ว มน� ำ เสนอความสนุก สนาน ความตื่นเต้ น ลึกลับ สยองขวัญ ผ่านตัวอักษรส่งตรงถึงท่านผู้อา่ น

วิฬาร์ สีเลือด เป็ นนวนิยายลึกลับเรื่ องล่าสุดของนักเขียนหนุ่ม ผู้มากความสามารถ นับถึงปี พ.ศ.๒๕๕๙ นี ้ วิฬาร์ สีเลือดยังเป็ น นวนิยายที่มีความยาวมากที่สดุ ในชีวิตการประพันธ์ ของปองวุฒิอีก ด้ วย แม้ จะมีความยาวมากกว่า ๖๐๐ หน้ า หากความสนุกสนาน และความตื่นเต้ นของเหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่ อง จะท�ำให้ ทา่ นพลิกอ่าน ต่อไปเรื่ อยๆ จนจบเรื่ องโดยไม่ร้ ูตวั

ส� ำ นั ก พิ ม พ์ กรู๊ ฟ พั บ ลิ ช ชิ่ ง ภู มิ ใ จน� ำ เสนอวิ ฬ าร์ สี เ ลื อ ด นวนิ ย ายลึก ลับ ตื่ น เต้ น ที่ ผ สมผสานเรื่ อ งราวอัน เป็ นปริ ศ นาชวน ให้ ค้นหา เชื่ อมั่นว่าท่านที่ อ่านนวนิ ยายเล่มนี จ้ บลงจะต้ องรอคอย ติ ด ตามผลงานเรื่ อ งต่อ ๆ ไปของปองวุฒิ ที่ จ ะน� ำ เสนอในนามของ ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง เล่มต่อๆ ไปอย่างแน่นอน

นายแพทย์ พงศกร จินดาวัฒนะ บรรณาธิการที่ปรึกษา

ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด

ค�ำน�ำนักเขียน

เมื่อเริ่ มเขียนต้ นฉบับวิฬาร์ สีเลือด ผมมีความตังใจอยากเขี ้ ยน นิยายรักที่มีสว่ นผสมของความระทึก สยองขวัญ ให้ ทงความรั ั้ กและ ความตื่นเต้ นผสมกันอย่างกลมกล่อม สิ่งส�ำคัญคือในความเหนือจริ ง บางอย่างทีต่ วั ละครหลักอย่างคูพ่ ระนางต้ องเผชิญ ไม่วา่ จะเป็ นปริศนา ความลึกลับ มนุษย์ หรื อผีที่น่าสะพรึ งกลัว ก็หวังให้ นักอ่านรู้ สึกถึง ความสมจริ ง เชื่อมโยงเป็ นหนึ่งเดียวกับโลกปั จจุบนั ที่เราใช้ ชีวิตอยู่ อาศัยไปพร้ อมกัน

ดังนันจึ ้ งพยายามให้ ความใส่ใจกับทุกองค์ประกอบ ไม่ว่าจะ เป็ นตัวละครเล็กน้ อย แม้ ไม่เด่นหรือไม่มบี ทออกมากแต่กอ็ ยากให้ พวก เขามีชีวิต มีแรงปรารถนาและพื ้นหลังที่ชดั เจนในตัวเอง สุดท้ ายเมื่อ เขียนเสร็จส่วนหนึง่ รู้สกึ ว่าส�ำเร็จตามเป้าในระดับหนึง่ แต่สงิ่ ทีเ่ กินคาด คือความยาวของมัน จึงรู้สกึ ยินดีมากเมื่อได้ ร้ ูว่าหลังส่งให้ ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง อ่านแล้ ว ทีมงานและพี่พงศกรชื่นชอบและผ่านการ พิจารณา ให้ โอกาส “วิฬาร์ สเี ลือด” ตีพมิ พ์เป็ นเล่มสูส่ ายตานักอ่าน

แม้ จะเคยมีผลงานอื่นมาก่อนหน้ านี ้แล้ ว แต่นี่เป็ นผลงานชิ ้น แรกที่ผมประเดิมออกกับทาง ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ต้ องขอ ขอบคุณทุกคนในส�ำนักพิมพ์ ไม่ว่าจะเป็ นฝ่ ายบรรณาธิการที่ท�ำงาน เบื ้องหลังแบบคอยปิ ดทองหลังพระหรื อเพื่อนนักเขียนร่ วมส�ำนักพิมพ์ ที่ให้ การต้ อนรับอย่างดี ด้ วยพวกเราต่างมีเป้าหมายเดียวกันคือผลิต หนังสือที่ดี มีคณ ุ ภาพ ท�ำให้ คนอ่านทังสนุ ้ กและรู้ สกึ คุ้มค่าในการใช้ เวลากับโลกแห่งการอ่าน

อีกหนึ่งคนส�ำคัญที่ผมคงต้ องกล่าวขอบคุณก็คงเป็ นคุณ นัก อ่านที่ก�ำลังเปิ ดหนังสือและกวาดตาอ่านค�ำทักทายนี ้อยู ่ ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั และหวังว่าคุณจะให้ โอกาสนิยายเล่มนี ้ เดินทางไขปริ ศนาของวิฬาร์ สีเลือดไปด้ วยกัน หลังผ่านเขาวงกตที่ซบั ซ้ อนเต็มไปด้ วยเรื่ องหักมุม มากมายโดยลุ้นระทึกว่าจะมีสงิ่ ใดรออยูป่ ลายทางครับ

ปองวุฒิ

บทน�ำ

สิ่งมีชีวติ ขนมันปลาบซ่ อนตัวอยู่ใต้ เหลือบเร้ นของรัตติ- กาล นัยน์ตาทรงเรี ยวรี ของมันจ้ องมองภาพตรงหน้ าไม่กะพริ บ เงา สะท้ อนผ่านม่านตาสีอ�ำพันและสีฟ้าสดแลเห็นร่างนอนนิ่งไม่ไหวติง ของชายหญิงคู่หนึ่ง โลหิตแดงฉานไหลนองราวย้ อมบริ เวณนันจน ้ กลายเป็ นทะเลเลือด

ฝี เท้ าแผ่วเบาขยับเขยื ้อน มุ่งตรงไปยังร่ างไร้ วิญญาณอย่าง เงียบเชียบ...

ไม่มีผ้ ใู ดรู้ เห็นว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรแล้ ว ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะก้ าวลงมาจากบันไดของบ้ านทรงโรมันหลังใหญ่ เมื่อเทียบกับ ความโอ่โถงของสิง่ ก่อสร้ างแล้ ว ถือว่าร่างนันช่ ้ างเล็กจ้ อยเหลือเกิน

เด็กชายผมสีอ่อนชะงัก ไม่กล้ าขยับกายลงไปเกินกว่าโถง ชานบันไดหินอ่อน ตรงกลางโถงนัน้ มีแจกันดอกไม้ สดใบใหญ่ตง ั ้ อยู่บนโต๊ ะทรงกลมดึงสายตาก่อนลงสูช่ นล่ ั ้ างของตัวบ้ าน ที่เคยส่ง กลิ่นหอมอ่อนๆ จรุ งใจ ทว่าเวลานีก้ ลับมีบางสิ่งดึงดูดสายตาได้ มากกว่า

‘สิง่ นัน’ ้ มาพร้ อมกลิน่ คาวตลบชวนคลื่นเหียน!

ร่ า งเล็ก จ้ อ งเขม็ ง ไปยัง พื น้ หิ น อ่อ นเบื อ้ งล่า ง ก่ อ นเบิ ก ตา โพลง ริ มฝี ปากสีอ่อนเผยออ้ า แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมานอก จากเสียงอุทานอย่างตกใจเพียงค�ำเดียวเท่านัน ้ แข้ งขาสัน่ พับ่ หมด แรงทรุ ดลงกับพืน้ เสียเฉยๆ โดยที่ดวงตาไม่ละจากภาพตรงหน้ า เลยแม้ แต่น้อย

มันเป็ นภาพน่าสยดสยองที่สดุ เท่าที่เด็กน้ อยเคยเห็น...ร่ าง ของผู้ใหญ่สองคนนอนพังพาบ ใต้ ร่างคือกองเลือดสีเข้ ม แสงไฟ วิฬาร์ สีเลือด 7

โคมระย้ ากลางเพดานทรงสูงสะท้ อนประกายส่องให้ ของเหลวสีแดง นัน้ กระทบสายตา ศีรษะของร่ างหนึ่งพลิกหันข้ าง ดวงตาเหลือก ถลนจ้ องเขม็งมาทางเขาราวกับต้ องการแถลงถ้ อยค�ำที่ไม่มีวนั เอื ้อน เอ่ยได้ เสร็ จสมบูรณ์

หากสิ่งที่ท�ำให้ หวั ใจดวงเล็กเต้ นรัวแรงจนแทบหลุดจากอก นันคื ้ อ...มีอะไรบางอย่างก�ำลังเคลื่อนไหวอยูเ่ หนือร่างทังสอง! ้

เพียงกะพริบตาแวบเดียว เงาด�ำก็วงิ่ ขึ ้นบันไดมา ก่อนกระโจน เข้ าใส่จนเขาร้ องเสียงหลง ยกมื อขึน้ ปั ดป้องตามสัญชาตญาณ ก่อนจะค่อยลดมือลงเมื่อได้ ยินเสียงเล็กๆ ร้ องคราง

“เหมียว...”

แมวตัวขนาดกลาง ลักษณะสง่าตัวหนึ่งยืนประจันหน้ ากับ เด็กชาย ท่าทางมันไว้ ตวั สมกับเป็ นแมวเลี ้ยง ดวงหน้ าเล็กเชิดมอง แน่วนิ่ง ดวงตาข้ างหนึ่งเป็ นสีเหลืองอ�ำพันวาววับ ส่วนอีกข้ างนัน ้ ต่างออกไปด้ วยสีฟ้าใสราวน�ำ้ ทะเล มันส่งเสียงร้ องครางอีกรอบ ทว่าเด็กน้ อยไม่กล้ าเข้ าใกล้ มนั แม้ เพียงกระผีกริ น้ ตรงกันข้ ามเขา พยายามรวบรวมความกล้ าหาญทัง้ หมดที่หลงเหลืออยู่ กระถด ตัวหนีให้ ห่างจากมันอย่างหวาดกลัว ไม่เหลือความปรี ดาที่ได้ เห็น สัตว์เลี ้ยงตัวโปรดของตนสักนิด ยามนี ้สัตว์หน้ าขนดูราวไม่ใช่แมว สีขาวที่คอยคลอเคลียเขาทุกเมื่อเชื่อวัน เพราะเนื ้อตัวของมันอาบ ไปด้ วยเลือด!

สัตว์สี่เท้ าหาได้ ใส่ใจปฏิกิริยาเจ้ าของแต่อย่างใด มันย่างเท้ า เบาหวิวกลับไปยังร่ างไร้ ชีวิต เด็กชายใจหายวาบเมื่อเห็นมันใช้ ลิ ้น เลียเลือด ท่าทางเอร็ ดอร่อยราวลิ ้มรสอาหารอันโอชะก็ไม่ปาน

ในที่สดุ เด็กชายก้ าวลงบันไดต่อทีละขัน้ แข้ งขาสัน่ เมื่อเข้ า ใกล้ ร่างไร้ วิญญาณซึง่ วิฬาร์ สีขาวก�ำลังคลอเคลีย เลียสัมผัสเลือด อยู ่ 8 ปองวุฒิ

มือน้ อยๆ เอือ้ มไปหวังสัมผัสเส้ นขนอ่อนนุ่มซึ่งบัดนีช้ ุ่มโชก ไปด้ วยเลือด อยากห้ ามและหยุดยังการกระท� ้ ำตรงหน้ า ทว่าเพียง แตะเบาๆ แมวสีขาวกลับหันมาแยกเขี ้ยวใส่ ส่งเสียงค�ำรามขู่ฟ่อ ดวงตาวาวโรจน์ พร้ อมจัดการผู้เข้ ามาขัดจังหวะมัน เด็กชายถอย หลังกรู ด ครางสะอื ้นออกมาเป็ นคราวแรก มองภาพร่ างแข็งทื่อที่ หันหน้ าจ้ องมาทางเขาสลับกับแมวสีเลือด ความหวาดหวัน่ เกาะ กุมจิ ตใจ เมื่ อถึงขี ดสุด เด็กน้ อยก็ กึ่งคลานกึ่งวิ่งหนี ออกไปจาก บริ เวณนัน ้ โดยไม่ย้อนกลับมาอีกเลย

ผ่านครึ่ งรั ตติกาล เปลวไฟก็ เริ่ มลามเลียทุกส่วนของบ้ าน หลังใหญ่ ส่งให้ ทกุ อย่างตกอยู่ในกองเพลิง กว่าที่ใครจะรู้ ตวั ก็สาย ไปเสียแล้ ว มันผลาญทุกอย่างวอดวายไม่เหลือสิ่งใด แม้ กระทั่ง เค้ าโครงความสวยงามของตัวบ้ านโอ่อา ่

มีเพียงคนที่อยู่ในเหตุการณ์ บางคนเล่าลือกันว่า ระหว่าง เกิดเพลิงไหม้ ในคืนนัน้ แว่วยินเสียงร้ องโหยหวนของแมว ผสาน กับเสียงเปลวอัคคีลกุ ไหม้ ...

วิฬาร์ สีเลือด 9

๑

บ้ านสองชัน้ หลังย่ อมตัง้ อยู่กลางสวนเล็กๆ ภายนอก กรุไม้ สีเข้ มรับกับบานประตูสีโทนใกล้ เคียงกัน ฝั่ งหนึง่ เป็ นกระจกใส มองเห็นภายในได้ อย่างสะดวก บริ เวณรายรอบทางเข้ าวางกระถาง ไม้ ดอกหลากสี ทังยั ้ งมีไม้ เลื ้อยห้ อยระย้ าจากหลังคาไม้ ระแนง ให้ ทังความร่ ้ มรื่ นและเพลินตาในเวลาเดียวกัน

หากไม่ สัง เกตให้ ดี แ ทบไม่ ร้ ู เลยว่ า บ้ า นหลัง นี ห้ าใช่ ที่ อ ยู ่ อาศัยของใคร แต่เป็ นร้ านขายขนมและเครื่ องดื่มที่เปิ ดโอกาสให้ ลูกค้ าได้ เข้ ามาเล่นกับแมวซึง่ เลี ้ยงเอาไว้ ภายในร้ าน หรื อที่เรี ยกกัน ว่า ‘Cat Café’ นัน่ เอง

เสียงโมบายกระดิ่งดังกรุ๋ งกริ๋ งยามมีคนเปิ ดประตูเข้ ามาใน ร้ าน ตามมาด้ วยเสียงทักทายอย่างเป็ นมิตรของเหล่าพนักงานซึ่ง ประจ�ำอยู่ตรงเคาน์เตอร์ และเดินท�ำหน้ าที่อยู่ตามจุดต่างๆ ทัว่ ร้ าน ทังหมดยิ ้ ้มแย้ มเป็ นกันเอง สมกับบรรยากาศและการตกแต่งอบอุน่ สบายด้ วยเฟอร์ นิเจอร์ สีขาวและไม้ โอ๊ กสีอ่อน ผนังกรุ กระจกรอบ ด้ านเพื่อให้ แสงส่องเข้ ามาเพิ่มความสว่างไสว ไม่จ�ำเป็ นต้ องพึง่ พา แสงจากหลอดไฟเป็ นหลัก ยิ่งส่งให้ ร้านขนมแห่งนีน้ ่านั่งพักผ่อน เป็ นอย่างยิ่ง

ทว่ า ที่ ข าดไม่ ไ ด้ คื อ บรรดาตัว ชูโ รงที่ ดึง ดูด ลูก ค้ า มาเยื อ น ไม่ขาดสาย พวกมันกระจายกันอยู่ทวั่ ร้ านตามแต่ใจ บ้ างเยื ้องย่าง เล่นกับผู้มาเยือนอย่างกระตือรื อร้ น หากบางตัวเลือกนอนพักตาม ซอกมุมต่างๆ ไม่มีใครเข้ าไปรบกวน เพราะต่างรู้ ดีวา่ แมวก็ต้องการ เวลาส่วนตัวเช่นกัน 10 ปองวุฒิ

ลูกค้ าสาวน้ อยกลุม่ ใหญ่โต๊ ะริ มชิดมุมห้ องก�ำลังคุยกันคิกคัก พลางผลัด กัน ถ่ า ยรู ป ตัว เองกับ ขนมหวานสี ส วยและเครื่ อ งดื่ ม ที่ พนักงานเพิ่งน�ำมาเสิร์ฟกันอย่างสนุกสนาน เมนูอาหารทุกชนิดใน ร้ านล้ วนตกแต่งให้ เข้ ากับธีมของร้ าน จึงมีชื่อเรี ยกและหน้ าตาการ ตกแต่งเกี่ยวข้ องกับแมวทังสิ ้ ้น ส่วนนี ้เองท�ำให้ ลกู ค้ าที่แวะมาเยือน ชอบใจ ใครมาเป็ นต้ องเลือกสัง่ กันไม่ต�่ำกว่าสองถึงสามอย่างทุก ครั ง้ ยิ่งในยุคสมัยที่ผ้ ูคนชื่นชอบการถ่ายรู ปเพื่อส่งต่อลงโซเชียล เน็ตเวิร์กด้ วยแล้ ว

“ขอโทษนะคะ พี่ช่วยถ่ายรู ปพวกหนูกับมิสซี่หน่อยได้ ไหม คะ” เด็กสาวคนหนึ่งในกลุ่มสะกิดถามพนักงานสาวหน้ าตาจิ ้มลิ ้ม ซึง่ เดินผ่านมาพอดี

“ได้ สิคะ” เธอตอบร่ าเริ ง กุลีกุจอช่วยจัดท่าจัดทาง พลาง สอนวิธีอ้ ุมแมวให้ ด้วย “ต้ องอุ้มจากทางด้ านหลัง แล้ วใช้ มือข้ าง หนึ่งช้ อนตรงก้ นให้ มนั่ คง อีกข้ างก็ให้ เกาะทางด้ านหน้ า น้ องแมว จะได้ ร้ ู สึกปลอดภัยว่าเราไม่ท�ำมันหล่นแน่ๆ แต่อย่าแน่นเกิ นไป นะคะ”

เจ้ าเหมี ย วดาวเด่ น ตัว สี ข าวฟู ฟ่ องท� ำ หน้ า เหนื่ อ ยหน่ า ย เล็กน้ อยยามถูกจับตัว หากก็ยอมให้ ถ่ายโดยดี ก่อนจะกระโดด ผลุงหนีไปหลบบนชันหนั ้ งสือค่อนข้ างสูง หลุบสายตามองด้ านล่าง เฉยเมย

“ว้ า หนี ไปซะแล้ ว ยังไม่ทันได้ เล่นด้ วยเลย” เด็กสาวบ่น เสียดาย

“มิสซี่คงเหนื่อยน่ะค่ะ ไม่เป็ นไรนะคะ เดี๋ยวหายเหนื่อยก็ลง มาเอง แมวก็อย่างนี ้แหละค่ะ ต้ องให้ เวลากับมัน ไม่อย่างนันมั ้ น จะเครี ยดเกินไป” พนักงานสาวคนเดิมอธิบายยิ ้มแย้ ม

เธอเดินกลับไปที่ เคาน์ เตอร์ เมื่ อเห็นว่ากลุ่มเด็กๆ ไม่ติดใจ วิฬาร์ สีเลือด 11

อะไร เมื่อมาถึงชายหนุม่ ประจ�ำเคาน์เตอร์ ก็ถามว่า

“เหนื่อยไหม วาว”

“แหม ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ วาวน่ะสบายอยู่แล้ ว แต่มิสซี่ท่า จะเหนื่อยจริ ง กระโดดหนีไปเสียแล้ ว” หญิงสาวตอบ พยักพเยิด ไปทางเจ้ าแมวตัวขาวฟ่ องที่บดั นี ้นอนเหยียดยาวอยูบ่ นชัน้

“วันนี ้ลูกค้ าเยอะ” คนถามเอ่ย

“คงเพราะเป็ นวันหยุด ยังดีร้านใกล้ ปิดแล้ ว ลูกค้ าเลยบางตา ลงบ้ าง” เธอว่า “พี่หนอมล่ะคะ ไม่เหนื่อยเหรอ นัง่ หน้ าเคาน์เตอร์ มาตังแต่ ้ เช้ า ผลัดให้ นมุ่ นิ่มมานัง่ แทนไหม”

เธอหมายถึงรุ่นน้ องสาวทีท่ ำ� งานในร้ านด้ วยกัน หากชายหนุม่ กลับส่ายหน้ า ตอบไปว่า

“ไม่เป็ นไรหรอก พี่เหนื่อยน้ อยกว่าน้ องๆ เยอะ”

“บอกแล้ วไงคะว่าวาวไม่เหนื่อยหรอก สนุกจะตาย ได้ อยูก่ บั แมวน่ารักๆ แถมยังได้ คยุ กับลูกค้ าด้ วย วันนี ้นิสยั ดีกนั เล่นกับแมว สุภาพ ไม่กวนไม่ตอื๊ ให้ แมวโกรธ ถ้ ามีลกู ค้ าอย่างนี ้ทุกวัน คนท�ำงาน ไม่มีใครเหนื่อยหรอกค่ะ มีแต่ยินดีมากกว่า”

ณัฐนันท์ มองคนพูดแล้ วเผลอยิม้ อ่อนอย่างเอ็นดู ปรั ศมา ท�ำงานในร้ านของเขามาตังแต่ ้ เริ่ มต้ น ทังสองรู ้ ้ จกั กันมาตังแต่ ้ สมัย เรี ย นมหาวิ ท ยาลัย ฝ่ ายหลัง นัน้ เป็ นรุ่ น น้ อ งในชมรมวรรณศิ ล ป์ และยังเป็ นรุ่นน้ องคณะด้ วย แม้ อายุจะห่างกันกว่าหกปี ก็ตาม ทว่า ชายหนุ่มมักแวะเวียนไปเยี่ยมรุ่ นน้ องที่สนิทกันอยู่บ่อยๆ ท�ำให้ เจอ กับปรัศมาเข้ าหลายครัง้ จึงสนิทกันไปด้ วย หลังเรี ยนจบเมื่อได้ ข่าว ว่าหญิงสาวยังหางานอยู่ เขาถือโอกาสชวนมาท�ำงานในร้ านแคท คาเฟ่ ที่ตนเพิ่งเปิ ด เพราะรู้วา่ อีกฝ่ ายชอบแมวไม่น้อย

อี ก เหตุผ ลแฝงเร้ นที่ ณัฐ นัน ท์ ไ ม่เ คยเอ่ย ...คื อ เขาอยากให้ ปรัศมามาอยูใ่ กล้ ชิด 12 ปองวุฒิ

ชายหนุ่มพินจิ ใบหน้ าขาวเนียนละเอียด ปรัศมามีเครื่อง- หน้ าจิม้ ลิม้ พริ ม้ เพรา อย่างที่คนเรี ยกกันว่า ‘ปากนิดจมูกหน่อย’ เมื่อรวมกับผิวกายขาวราวน�ำ้ นม ผมตรงยาวเคลียหลังสีด�ำขลับ และรู ปร่ างได้ สดั ส่วนสูงเพียงช่วงไหล่ของเขา เจ้ าตัวจึงมองคล้ าย ตุ๊กตาน่ารักน่าเอ็นดู

ครัง้ หนึง่ เขาเคยเย้ ารุ่นน้ องว่าเหมือนตุ๊กตาฮากาตะของญี่ปน ุ่ ท�ำเอาปรัศมาหรี่ ตา พูดเสียงขึ ้นจมูกอย่างงอนๆ

‘ไม่เหมือนสักหน่อย วาวตาโตกว่าตังเยอะ ้ ตุ๊กตาของพีห่ นอม ตาเล็กนิดเดียวเอง’

‘งันเหมื ้ อนตุ๊กตาแอนนาเบลในหนังดีไหม ตาโตถูกใจวาวแน่’

‘พี่หนอม!’ หญิ งสาวแหวใส่ทีเล่นทีจริ ง เรี ยกเสียงหัวเราะ จากณัฐนันท์ได้ ไม่น้อย

แม้ ไม่มีใครเอ่ยถ้ อยค�ำใดอย่างเป็ นทางการ หากเขาคิดเอา เองว่าเธอคงรับรู้ ...ว่าทังสองผู ้ กพันกันเกินกว่าแค่รุ่ นพี่รุ่ นน้ อง และ ก�ำลังเดินก้ าวไปสูพ่ ฒ ั นาการที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านัน้

ชายหนุ่มวาดแผนเอาไว้ หมดแล้ วว่าจะเก็บเงินจากการท�ำ ร้ านอีกสักปี สองปี จากนันจึ ้ งค่อยขอปรัศมาแต่งงาน...ถึงตอนนัน ้ เธอคงไม่ขดั ข้ อง เพราะอายุอานามก็ถือว่าเป็ นผู้ใหญ่กนั แล้ วทังคู ้ ่

ณัฐนันท์ เผลอวาดวิมานในอากาศสีหวาน จนไม่ทันได้ ยิน ว่าลูกจ้ างในร้ านเดินเข้ ามาคุยด้ วยตังแต่ ้ เมื่อไร รู้ ตวั อีกทีฝ่ายนันก็ ้ สะกิดแรงๆ พลางหยอกเย้ าตามประสาคนสนิท

“พี่ ห นอม! มัว แต่ฝั น หวานอะไรอยู่ ผมเรี ย กตัง้ นานแล้ ว ไม่ได้ ยินเนี่ย เมื่อยปากจะแย่แล้ ว”

“เฮ้ ย พูดบ้ าๆ น่าต้ อม ฝั นอะไร ไม่มีสกั หน่อย” คนถูกทัก รี บออกตัว กลัวโดนจับได้ ยิ่งรู้ กนั ว่านายต้ อม ลูกจ้ างหน้ าทะเล้ น อายุน้ อ ยที่ สุด ในร้ านเป็ นคนพูด ไม่ค่อ ยคิ ด โผงผางจนเป็ นนิ สัย วิฬาร์ สีเลือด 13

“เรี ยกพี่ท�ำไม หรื อว่าร้ านมีปัญหา”

“เปล่าหรอกพี่ คือ...ผมเห็นว่าลูกค้ าไม่เยอะมากแล้ ว เลย มาขอเลิกเร็ วสักวัน”

“มีธรุ ะเหรอ” เขาถาม

“นิดหน่อย” ต้ อมตอบไม่ตรงค�ำถาม

หนุม่ เจ้ าของร้ านไม่อยากคาดคัน ้ จึงพูดเพียงว่า

“ตามใจ”

“ขอบคุณคร้ าบ พี่หนอมสุดหล่อ” เด็กหนุม่ ทะเล้ นยกมือไหว้ ท่วมหัว รี บคว้ ากระเป๋ าสะพายแล่งใบโปรดเผ่นโผนออกจากร้ าน รวดเร็ วราวสายลมพัด หากไม่วายทิง้ ท้ าย “วันหลังผมจะรี บมา ท�ำงานชดเชยให้ แล้ วกันนะ”

“เออ” เขาพยักหน้ าขอไปที

ปรัศมากับนุ่มนิ่มที่เพิ่งเสร็ จจากการเสิร์ฟขนมหวานให้ ลกู ค้ า พากันเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ พอดี เด็กสาวอ่อนวัยกว่าเอ่ยถาม

“นัน่ นายต้ อมรี บร้ อนไปไหนคะพี่หนอม ยังไม่ถงึ เวลาปิ ดร้ าน เลย”

“ขอเลิกก่อนเวลาน่ะ นุม่ นิ่ม” ณัฐนันท์ตอบ

“อ้ าว แล้ ว กั น กิ น แรงกั น นี่ น า อย่ า งนี พ้ ี่ ห นอมต้ อ งตัด เงินเดือนให้ เข็ดนะคะ ไม่อย่างนันนุ ้ ่มนิ่มไม่ยอม นายต้ อมชอบเอา เปรี ยบกันอยูเ่ รื่ อย” สาวน้ อยหน้ ามุย่

“ได้ ทีแกล้ งคู่ปรับเลยนะ นุ่มนิ่ม” ปรัศมาหัวเราะร่ วน “งัน ้ คราวหลังนุม่ นิ่มลาบ้ าง ก็ต้องให้ พี่หนอมตัดเงินเดือนเท่าๆ กันนะ”

“แหม พี่ ว าว” นุ่ม นิ่ ม ค้ อ นเล็ ก น้ อ ย “ไม่ เ หมื อ นกัน นี่ ค ะ นุม่ นิ่มไม่เคยขอลาโดยไม่บอกล่วงหน้ า”

“จ้ า แม่พนักงานดีเด่น” ปรัศมาไม่วายเย้ าสาวรุ่ นน้ อง คน ถูกแซวยิ่งหน้ าคว�่ำมากกว่าเดิม หากก็เพียงครู่ เดียวเท่านัน้ พอ 14 ปองวุฒิ

มีลูกค้ าเปิ ดประตูร้านเข้ ามา ทัง้ สามก็พูดพร้ อมกันแทบประสาน เสียงว่า

“Cat Garden ยินดีต้อนรับค่ะ/ครับ”

จากนันต่ ้ างฝ่ ายก็แยกย้ ายไปท�ำหน้ าที่ของตนอย่างรู้งาน

หลังลูกค้ ากลุ่มสุดท้ ายเดินออกจากร้ านพร้ อมรอยยิม้ ประทับบนใบหน้ า ณัฐนันท์ก็พลิกป้ายรู ปแมวเหมียวหน้ ายิ ้มสลัก ตัวอักษร ‘เปิ ด’ เปลี่ยนเป็ น ‘ปิ ด’ ถือเป็ นสัญญาณว่างานในวันนี ้ เสร็ จสิ ้นลงแล้ ว เหลือทิ ้งท้ ายเพียงช่วยกันต้ อนแมวเข้ าไปในห้ องพัก ชันสอง ้ เก็บกวาดร้ าน จากนันพนั ้ กงานทุกคนก็สามารถกลับบ้ าน ได้ เว้ นแต่ณฐั นันท์เท่านันที ้ ่อาศัยอยูช่ นบนของร้ ั้ าน

พรุ่ งนี ้เป็ นวันหยุด เท่ากับยิ่งมีเวลาพักได้ นานมากขึ ้น หาก ส�ำหรับณัฐนันท์ เขารู้ สกึ ว่ารุ่ งขึ ้นช่างเงียบเหงา ไม่ใช่วนั โปรดของ เขาในช่วงสัปดาห์เลยแม้ แต่น้อยนิด

เพราะเขาจะไม่ได้ เห็นหน้ าหวานๆ ของปรัศมาไปอีกตังหนึ ้ ง่ วัน

“พรุ่ งนีว้ าวมีแผนจะไปไหนหรื อเปล่า” เขาเลียบเคียงถาม ระหว่างท�ำความสะอาดด้ วยกัน

“ไม่มีนะคะ” เธอตอบ

ณัฐนันท์ยงั ไม่ทนั ได้ เอ่ยปากชวน กระดิง่ หน้ าร้ านก็ดงั พร้ อม กับเสียงร้ องทักร่าเริ ง

“ว้ า ร้ านปิ ดแล้ วเหรอครับ ตังใจว่ ้ าจะมาเล่นกับเจ้ าเหมียว สักหน่อย”

คนเข้ ามาคือเด็กหนุ่มสวมเสื ้อเชิ ้ตสีขาวปล่อยชาย กางเกง สแล็กส์สีด�ำ ใบหน้ าอ่อนเยาว์ ผิวขาวเนี ยน รวมถึงทรงผมปรก หน้ าผากตามสมัยนิยมท�ำให้ เขาดูเหมือนหนุ่มเกาหลีไม่น้อย ผู้มา เยือนท�ำหน้ าทะเล้ น ยิ ้มเริ งร่ าเดินเข้ ามาอย่างมัน่ ใจโดยไม่สนป้าย วิฬาร์ สีเลือด 15

‘ปิ ด’ หน้ าร้ านแต่อย่างใด

“นึกยังไงถึงได้ แวะมาจ๊ ะ บุ๊ค” ปรัศมาทักทาย

“ก็มาเล่นกับแมวไงครับ”

“แต่เธอไม่ชอบแมวสักหน่อย” นุม่ นิ่มว่า

“ใครว่าผมไม่ชอบ แมวต่างหากที่ไม่ชอบผม เจอหน้ าทีไร เป็ นต้ องแยกเขี ้ยวขูท่ กุ ที วันก่อนยังท�ำท่าจะข่วนผมด้ วย”

“มีคนบอกว่าสัตว์มกั รู้วา่ ใครชอบหรื อไม่ชอบมัน ถึงได้ แสดง ออกมาอย่างนัน ้ หรือไม่คนนันก็ ้ ต้องเป็ นพวกจิตใจไม่ด”ี นุม่ นิม่ เปรย

“เธอว่า ใคร ยายสมอง...นุ่ม นิ่ ม ” อี ก ฝ่ ายโต้ ก ลับทัน ควัน อย่างไม่ไว้ หน้ า

ก่อนที่จะเกิดการทะเลาะเบาะแว้ ง ปรัศมาก็รีบห้ ามศึก

“เอาเถอะ ร้ านปิ ดแล้ ว แมวก็ เ ข้ า ห้ อ งพัก หมดแล้ ว พี่ ว่า เย็นนี ้บุ๊คคงเล่นด้ วยไม่ได้ แล้ วละ วันหลังก็แล้ วกันนะ”

“นั่นสิครั บ ถ้ าหากวันหลังน้ องบุ๊คมาตัง้ แต่ร้ านเปิ ด พี่ ว่า มิสซี่คงอารมณ์ดีให้ เล่นได้ แน่ๆ” ณัฐนันท์เสริ ม

“ครับ วันหลังก็แล้ วกัน” เด็กหนุ่มตอบขอไปที ไม่ใส่ใจชาย เจ้ าของร้ านนัก หากหันไปหาปรั ศมา “พี่วาวจะกลับหรื อยังครั บ ผมมารับ”

“กลับพร้ อมกันก็ได้ ยังไงก็ไปทางเดียวกัน”

“ร้ านปิ ดค�่ำมืดออกขนาดนี ้ ปล่อยพี่วาวกลับคนเดียว ผมว่า น่ากลัวออก สมัยนี ้บ้ านเมืองเรายิ่งไม่คอ่ ยปลอดภัยอยู่ด้วยนะครับ ให้ ผมมารับทุกวันดีกว่า”

“โอ๊ ย! อย่าให้ มากไปนักเลย ฟั งแล้ วคลื่นไส้ ก่อนนายย้ าย มากรุ งเทพ พี่วาวก็กลับคนเดียวมาตลอด เอาตัวรอดได้ ดี ไม่ต้อง มีใครพยายามท�ำตัวเป็ นฮีโร่ หรอก” นุ่มนิ่มนึกขวางหูจนอดพูดขึ ้น มาไม่ได้ 16 ปองวุฒิ

ปรัศมาไม่อยากให้ สองหนุ่มสาวโต้ เถียงจนเลยเถิดเป็ นการ ทะเลาะเข้ าจริ งๆ เลยเพียงยิ ้มอ่อน บอกกับเด็กหนุ่มว่าให้ รอด้ าน นอกครู่ เดียว ก่อนจะลาณัฐนันท์กับรุ่ นน้ อง แล้ วเดินตามออกมา สมทบในไม่กี่นาทีตอ่ มา

เด็กหนุ่มหน้ าตาละม้ ายคล้ ายหลุดมาจากวงการบันเทิง แดนโสมคือบุรินทร์ ลูกพีล่ กู น้ องห่างๆ ทีเ่ พิง่ ย้ ายมาเรียนมหาวิทยาลัย เปิ ดในเมืองหลวงได้ ไม่นาน เด็กหนุ่มอาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียมไม่ ไกลจากย่านที่พกั ของปรัศมานัก เธอไม่เคยไปที่นนั่ แม้ ว่าบุรินทร์ จะคะยันคะยอชวนหลายครั ้ ง้ ก็ตาม รู้เพียงว่าคอนโดฯ ห้ องนัน ้ บิดา มารดาของบุรินทร์ ซื ้อไว้ ให้ ลกู ชายพักขณะเรี ยนหนังสือโดยเฉพาะ

“ผมว่าเจ้ าของร้ านควรจะร่ นเวลาปิ ดให้ เร็ วขึ ้นหน่อยนะครับ ปิ ดค�ำ่ มืดขนาดนี ้ ไม่เป็ นห่วงสวัสดิภาพพนักงานบ้ างหรือไง” บุรินทร์ เอ่ยปากวิจารณ์ ขณะทังสองเดิ ้ นไปด้ วยกัน

“อย่าพูดอย่างนัน้ สิบ๊ ุค พี่หนอมนิสยั ดีมาก เขาเป็ นห่วงพี่ กับน้ องๆ ทุกคนในร้ านนัน่ ละ อีกอย่างร้ านค้ าร้ านขายก็ต้องปิ ดช่วง เวลาประมาณนี ้อยูแ่ ล้ ว ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย” เธอแก้ ตา่ งแทน คนถูกกล่าวหา ทังใช้ ้ น� ้ำเสียงกึง่ ปรามลูกพี่ลกู น้ องไปด้ วย

“ขอโทษครับ ผมพูดเพราะเป็ นห่วงพี่วาวนี่นา” บุรินทร์ เสียง อ่อนลง จับความได้ วา่ ญาติหา่ งๆ เกิดไม่พอใจความปากพล่อยของ เขา จากนัน้ ก็ชวนคุยหวังเปลี่ยนอารมณ์ “พี่วาวคงรักแมวมากสิ นะครับ ถึงได้ ท�ำงานในแคทคาเฟ่ ”

“ชอบมากจ้ ะ พี่ว่าพวกมันน่ารักน่าเอ็นดู บางคนเข้ าใจว่า แมวเป็ นสัตว์ ที่ค่อนข้ างหยิ่งและถื อตัว แต่ความจริ งแล้ วพวกมัน มีอารมณ์ หลากหลายไม่ต่างจากมนุษย์เลยนะ ถ้ าหากเรี ยนรู้ นิสยั ใจคอว่ามันชอบหรื อไม่ชอบอะไรบ้ าง ก็จะเห็นมุมน่ารักๆ และสนิท วิฬาร์ สีเลือด 17

สนมกับมันได้ ไม่ยาก”

“แมวไม่ชอบผม ไม่ร้ ูท�ำไม” เด็กหนุม่ พูดแกมบ่น

“พี่หนอมพูดถูกนะจ๊ ะ บุ๊ค วันหลังลองมาช่วงที่คนน้ อยๆ สิ น้ องแมวในร้ านยังผ่อนคลาย ไม่เกิ ดความเครี ยด จะได้ หาทาง สนิทกันง่ายขึ ้น”

ลูกพี่ลกู น้ องไม่ตอบรับหรื อปฏิเสธ หากพูดขึ ้นว่า

“ท�ำไมพี่วาวไม่เลี ้ยงแมวไว้ ที่บ้านล่ะครับ”

“ก็อยากเลี ้ยงอยูห่ รอก” เธอถอนใจยาว “แต่คงไม่สะดวกนัก”

บุรินทร์ กำ� ลังจะถามว่าเพราะเหตุใด ทว่าอยูด่ ๆี ก็มคี นกระโดด มาขวางหน้ าพวกเขาเสียก่อน

“ว่าไงจ๊ ะคนสวย ไม่ได้ เจอกันตังนาน ้ คิดถึงจังเลย”

คนพูดเป็ นชายขนาดตัวสันทัด หากร่างกายทรุดโทรม ใบหน้ า หมองคล� ้ำ ขนาดยืนยังแทบทรงตัวไม่อยู่ ได้ กลิ่นเหล้ าหึ่งมาจาก ตัว ท�ำเอาปรัศมาถึงกับเบ้ หน้ า ขยับถอยหลังในทันใด

“โอ๊ ะ อย่าหนีสิ ไหนๆ ก็มาแล้ ว เราไปหาที่คยุ กันดีกว่านะ คนสวย” พอเห็นฝ่ ายนันตั ้ งท่ ้ าจะเดินเข้ ามาใกล้ บุรินทร์ ก็รีบปราด มาขวางหน้ าญาติสาวทันทีในลักษณะปกป้อง

ชายแปลกหน้ าชะงักราวเพิ่งเห็นเด็กหนุ่มเป็ นครัง้ แรก เขม้ น ตามองอย่ า งไม่พ อใจนัก แต่ก็ ย อมถอย พร้ อมกับ ท� ำ เสี ย งครื ด คราดในล�ำคอคล้ ายค�ำสบถ หนีหายเข้ าไปในร้ านค้ าแถวนัน ้

“พี่วาวเป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ ตกใจไหม” บุรินทร์ รีบถาม ด้ วยความเป็ นห่วง

“ไม่เป็ นไรหรอก” เธอส่ายหน้ า แม้ ว่าเมื่อครู่ จะเกิดอาการ ใจหายวาบไปไม่น้อยเลยทีเดียว

“ผมว่าคนบ้ าแน่ๆ เรารี บไปกันเถอะครั บพี่วาว แถวนีม้ ีแต่ ตึกแถวโทรมๆ ไม่ร้ ูร้างไปกี่ห้อง ท่าทางไม่ปลอดภัย” 18 ปองวุฒิ

“ไม่ใช่หรอก เขาเป็ นเจ้ าของร้ านเช่าหนังสือแถวนี ้นี่แหละ”

ปรั ศมาเคยคุ้นหน้ าฝ่ ายนัน้ อยู่บ้าง จ� ำได้ ว่าเมื่ อประมาณ สองปี กอ่ น กิจการเช่าหนังสือยังเจริญรุ่งเรืองดี หากพอผ่านไปสักพัก พฤติกรรมการบริ โภคของผู้มาใช้ บริ การก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ลูกค้ า ลดน้ อ ยถอยลงจนแทบจะเลิ ก กิ จ การ ซ� ำ้ แถวนี ซ้ ึ่ง เคยเป็ นกลุ่ม อาคารพาณิชย์คกึ คักใกล้ ตลาดก็ถกู แทนที่ด้วยชอปปิ งมอลล์ขนาด ใหญ่ ในบริ เวณไม่ห่างออกไปมากนัก คนจับจ่ายเลยยิ่งน้ อย ส่ง ผลให้ บรรดาร้ านค้ าหลายรายย้ ายออก ที่เหลือก็แทบไม่มีคนเดิน นอกจากเป็ นทางผ่านไปยังป้ายรถประจ�ำทางเท่านัน ้ ชายเจ้ าของ ร้ านมักมีนิสยั ชอบก้ อร่ อก้ อติกสาวๆ อยู่เป็ นทุน ตัวเธอเองก็ถกู ดัก ในระยะประชิดอยู่หลายครั ง้ จนเลือกย้ ายไปเดินอีกฝั่ งถนน ทว่า คราวนี ้มากับบุรินทร์ เธอเลยลืมสนิทจนถูกระรานเข้ าให้ จนได้

ปรั ศมาบอกลาบุรินทร์ ท่ ีหน้ าซอยบ้ าน ถึงแม้ เด็กหนุ่ ม จะอาสาเดินเข้ ามาส่งก็ตาม หากเธอเห็นว่าระยะทางใกล้ แถมใน ซอยยังคลาคล�่ำไปด้ วยผู้คนและร้ านค้ า จึงยืนกรานให้ เขารี บกลับ ไม่ต้องเสียเวลาเดินย้ อนไปมาหลายทอด

เมื่อเธอเปิ ดประตูเข้ ามาในบ้ าน ค�ำทักด้ วยน� ้ำเสียงแหลมเจือ หงุดหงิดก็ดงั ขึ ้นในทันใด

“กลับมาแล้ วเหรอยะ แม่คนใจบุญสุนทาน วันนี ้โปรดสัตว์ ไปกี่ตวั แล้ วล่ะ”

หญิงสาวลอบส่ายศีรษะ นึกระอาแกมขัน ก่อนจะตอบกลับ ไปว่า

“วาวท�ำงานในร้ านแคทคาเฟ่ นะคะ พีม่ อ่ น ไม่ใช่มลู นิธิสตั ว์”

“ส� ำ หรั บ ฉัน ไปคลุก คลี กับ ไอ้ พ วกหน้ า ขนพรรค์ นัน้ มัน ก็ ไม่เห็นต่างกันตรงไหน” อีกฝ่ ายตอบ พลางเบะปากใส่ “อ้ อ เห็น วิฬาร์ สีเลือด 19

จะต่างกันตรงที่เจ้ านายเธอหากินกับสัตว์ใช่ไหมล่ะ ยายวาว”

“พูดอย่างนี ้ก็เกินไป แมวทุกตัวในร้ านพี่หนอมเลี ้ยงและดูแล เองมาตังแต่ ้ เล็กๆ ทังนั ้ น ้ พอเปิ ดร้ านก็ค�ำนึงถึงสุขภาพจิตของแมว เป็ นหลัก ไม่เคยบังคับหรื อให้ อยู่ในสภาพกดดันเลยนะคะ” เธอ แย้ ง ทว่าอีกฝ่ ายไม่ฟังสักนิด เพียงยักไหล่ แล้ วว่าอย่างไม่เกรงใจ

“ฉันไม่สนหรอก กินอาหารร่วมโต๊ ะกับแมวพรรค์นน ั ้ สกปรก จะตาย ฉันคนหนึ่งละไม่มีทางเหยียบย่างไปที่อย่างนัน้ แน่นอน” ว่าแล้ วก็สะบัดหน้ าเดินหนีขึ ้นห้ องชันบนไป ้

เมื่อเหลือเพียงล�ำพัง ปรัศมาผ่อนลมหายใจยาว กชมน... พี่สาวของเธอคือสาเหตุที่ท�ำให้ หญิ งสาวไม่อาจเลี ้ยงสัตว์โปรดได้ อย่าว่าแต่แมวเลย กชมนเกลียดสัตว์ทกุ ชนิด ถึงขันเข้ ้ าใกล้ ยงั ไม่ได้ เลยด้ วยซ� ้ำ ขนาดเธอท�ำงานในร้ านที่เกี่ยวข้ องกับสัตว์ยงั โดนค�ำบ่น ตลอดเวลา บางครัง้ ก็บอกว่าระคายคอ หรื อไม่ก็ผื่นขึ ้นตามล�ำตัว ซึ่งเธอคร้ านจะเถี ยงว่าพี่สาวคิดไปเองทัง้ นัน้ บ่อยเข้ าก็สงั่ ให้ เธอ ลาออกจากงาน พอไม่ยอมก็มกั มีค�ำกระทบกระเทียบให้ ร�ำคาญ ใจลอยตามลมมาแทบทุกครัง้ ที่เจอหน้ า

ยัง ดี อ ยู่ห รอกที่ ก ชมนท� ำ งานในฝ่ ายดูแ ลลูก ค้ า ของบริ ษั ท ผลิตภัณฑ์กระดาษแห่งหนึ่งจึงมีเหตุให้ ต้องเดินทางอยู่บ่อยๆ สอง พี่น้องเลยไม่ต้องเจอหน้ ากันให้ ขดั เคืองใจ

คิดแล้ วก็แปลกอยูไ่ ม่น้อย เธอกับพี่สาวอายุหา่ งกันแค่สองปี แทบจะคลานตามกันมาด้ วยซ� ้ำ เหตุใดถึงได้ มีนิสยั ตรงข้ ามกันไป ทุกอย่างก็ไม่ร้ ู...

เธอรักสัตว์ โดยเฉพาะแมว หากกชมนกลับเกลียดสัตว์ทกุ ชนิด จ�ำเพาะมากเป็ นพิเศษที่เจ้ าสัตว์สี่เท้ าปราดเปรี ยวชนิดนี ้เช่น กัน บางครัง้ ปรัศมาอดคิดไม่ได้ ว่าที่พี่สาวเกลียดแมวมากกว่าสัตว์ อื่น เป็ นเพราะเธอชอบมันหรื อเปล่า 20 ปองวุฒิ

หัวคิ ้วขมวดชิดเข้ าหากันโดยไม่ทนั รู้ ตวั ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ มื อถื อจะดังตัดความสนใจ ปรั ศมาควานหาตัวเครื่ องมื อสื่อสาร ยิ ้มน้ อยๆ ออกมาก่อนรับสายเมื่อเห็นว่าใครโทร.มา

“ว่าไงคะ พี่หนอม”

“พี่โทรมาเช็กว่าวาวกลับถึงบ้ านหรื อยัง” อีกฝ่ ายกรอกเสียง มาตามสาย

“เรี ยบร้ อยแล้ วค่ะ เพิ่งถึงไม่นานนี ้เอง” เธอตอบ “นึกยังไง ถึงโทรมาคะ ปกติไม่เห็นโทร”

“พี่ก็เป็ นห่วงวาวทุกวันนั่นแหละ” เขารี บพูด “แต่วนั นีเ้ ห็น วาวกลับกับน้ องบุ๊ค ก็เลย...”

“บุ๊คไม่ใช่คนอื่นคนไกล ญาติๆ กันนี่เอง พี่หนอมสบายใจได้ ค่ะ” เธอบอกให้ เขาคลายกังวล รู้ ดีว่าเพราะเหตุใดรุ่ นพี่ถึงได้ โทร. มาหา

ใช่ว่าเธอไม่เห็นความไม่ลงรอยกันระหว่างสองหนุ่มต่างวัย ณัฐนันท์ อาจไม่เคยแสดงออกว่าไม่ถูกชะตาญาติห่างๆ ของเธอ คนนี ้ ทว่าข้ างฝ่ ายของบุรินทร์ นัน้ แสดงชัดเจน ยามแวะเวียนมา หาเธอทุกครั ง้ ไป เด็กหนุ่มมักท�ำเหมือนเขาไม่มีตัวตน เพียงทัก แกนๆ แล้ วเบือนหน้ าหันหนีไปคุยกับคนอื่น...ซึง่ ก็คือเธอนัน่ เอง

ปรั ศมาแปลกใจไม่น้อย เพราะทัง้ สองต่างไม่เคยแสดงท่า เขม่นใครมาก่อน ณัฐนันท์เป็ นคนใจดี ทังยั ้ งใจเย็นมาก ตังแต่ ้ ร้ ูจกั กันมา เธอไม่เคยเห็นเขาโมโหใครเลยสักครัง้ เดียว นิสยั เช่นนี ้เอง ท�ำให้ ชายหนุม่ มีแต่คนนิยมชมชอบ กึง่ ๆ จะเรี ยกว่า ‘ป็ อปปูลาร์ ’ ก็ คงไม่เกินความจริ งนัก ส่วนบุรินทร์ ...เขาร่ าเริ งแจ่มใสสมกับวัยรุ่ น หน้ าตาดี ได้ ข่าวว่ามีเพื่อนฝูงไม่น้อยเลย แล้ วเหตุใดยามอยู่ใกล้ กัน สองหนุม่ จึงเหมือนน� ้ำกับน� ้ำมัน เธอคิดอย่างไรก็ไม่เข้ าใจ

สงสัยว่าคนประเภทเดียวกันจะไม่ดึงดูดกันกระมัง สุดท้ าย วิฬาร์ สีเลือด 21

ปรัศมาเลยสรุปเอาอย่างนัน้

“พี่ไม่ได้ ระแวงน้ องบุ๊คหรอกนะครับ” เจ้ าของร้ านคาเฟ่ แมว พูดเสียงเบา คล้ ายออกตัว “แต่วนั นี ้ร้ านเราเลิกช้ ากว่าทุกวันจริ งๆ ก่อนกลับนุม่ นิ่มยังบ่นให้ พี่ไปส่ง”

หลังณัฐนันท์คยุ อีกพักหนึง่ จึงยอมวางสายไปในทีส่ ดุ หญิงสาว วางโทรศัพท์ไว้ ข้างตัว ผินหน้ ามองเลยผ่านหน้ าต่างห้ องนอนบน ชัน้ สองของบ้ าน เห็นกิ่ งไม้ ทะมึนสะบัดไหวเล็กน้ อยตามแรงลม เผยช่องว่างให้ ท้องฟ้าสีก�ำมะหยี่ได้ อวดโฉมแก่สายตาผู้มอง หัน มองนาฬิกาเห็นว่าดึกมากแล้ ว เธอควรเข้ านอนเสียที

ล้ มตัวลงนอนได้ ไม่ทนั ถึงนาที ปรัศมาก็มีอนั ต้ องกระเด้ งตัว ขึ ้นจากเตียงจนได้ ...

เสียงแกรกกรากดังเป็ นจังหวะ เริ่ มจากแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ชัดเจนขึ ้นเรื่ อยๆ แรกทีเดียวเจ้ าของห้ องสาวเกือบไม่ได้ ยิน หากพอ เสียงเริ่ มดังเธอก็สะดุ้งเฮือก พลิกตัวหันขวับมองหาต้ นเสียง

‘อะไร’ บางอย่างอยูต่ รงหน้ าต่างนัน่ เอง!

ร่ างเล็กจ้ อยสีขาวสว่างโพลงในความมืดมิด ท�ำให้ มองเห็น ได้ ถนัดถนี่ ปรัศมาถอนหายใจด้ วยความโล่งอก แต่แล้ วความฉงน ก็เข้ ามาแทนที่

ลูกแมว...สีขาวสวย ก� ำลังนั่งมองเธอในลักษณะเชิดหน้ า ตรง ดวงตาเรี ยวเล็กของมันจับจ้ องเข้ ามาไม่วางตา นัง่ นิ่งเสียจน น่าประหลาด กระทัง่ เมือ่ เธอลุกขึ ้นนัง่ มันก็ยงั ไม่ขยับตัวแต่อย่างใด

“เมี ้ยว...”

มันส่งเสียงร้ องครางเบาหวิวไม่ต่างจากเสียงลมพัดพากิ่งไม้ เสียดสีบานกระจก หญิ งสาวอดนึกไม่ได้ ว่าเธอก� ำลังฝั นอยู่หรื อ เปล่า ทว่ารู้ แน่แก่ใจว่าตื่นเต็มตา เพราะยังไม่ได้ หลับใหลเลยแม้ แต่น้อย 22 ปองวุฒิ

แมวตัวนี ้มาจากไหน และมันท�ำอะไรที่หน้ าต่างห้ องนอนเธอ กันนะ

ปรั ศ มาเป็ นฝ่ ายขยับ ตัว ก่ อ น เท้ า สัม ผัส พื น้ ไม้ เ ย็ น เฉี ย บ หมายจะเปิ ดรับเจ้ าแมวน้ อยเข้ ามาในห้ อง ทว่าก่อนจะถึงตัว มัน กลับกระโดดหนีหายไปทางกิ่งไม้ ใหญ่

“อ้ าว เดี๋ยวก่อนสิ” เธอร้ องเรี ยก แต่สายไปแล้ ว พอเปิ ด หน้ าต่างชะโงกมองก็ไม่เห็นแม้ แต่เงาของแมวขาวตัวนัน ้ ทิ ้งเพียง ความพิศวงครอบคลุมจิตใจ

วิฬาร์ สีเลือด 23

๒

เช้ าวันต่ อมา กชมนแจ้ งแก่ น้องสาวว่ าจ�ำเป็ นต้ องเดิน ทางออกต่างจังหวัดนานหนึง่ สัปดาห์ กว่าจะกลับก็วนั จันทร์ หน้ า ซึง่ เจ้ าตัวบ่นราวหมีกินผึ ้งไม่ขาดปากตลอดมื ้อเช้ าว่าไม่อยากไปเอา เสียเลย

“ต้ องเดินทางเช้ าวันนีเ้ ลย ไม่ร้ ู จะรี บอะไรนักหนา” กชมน หน้ าคว�่ำ ดื่มกาแฟด้ วยท่าทางฉุนเฉียว เนื่องด้ วยอารมณ์ข่นุ มัวแต่ เช้ า

“ด่วนขนาดนันเลยเหรอคะ” ้

“ใช่ แถมโทรมาบอกเอาเสียตังเจ็ ้ ดโมงแล้ ว ไหนจะจัดกระเป๋ า เตรี ยมเอกสารเสนอลูกค้ าอี ก ฉันแทบจะหัวปั่ นไปหมดแล้ ว ไม่ เหมือนเธอนะยายวาว ท�ำงานสบายๆ ไม่ต้องใช้ ความคิดอะไรมาก นัก”

ปรัศมาถึงกับสะอึก อยู่ดีๆ ก็โดนพี่สาวแขวะมาถึงตัวจนได้ ทังที ้ ่ไม่เกี่ยวข้ องอะไรด้ วยเลย อีกฝ่ ายมักเป็ นเช่นนี ้ยามเครี ยด หา ทางระบายออกเอากับคนไม่ร้ ู อีโหน่อีเหน่ ส่วนใหญ่คนรับเคราะห์ มักเป็ นเธอเพราะอยูใ่ กล้ ตวั ที่สดุ

ความสัมพันธ์ ของเธอกับพี่ สาวร่ วมสายเลือดอาจเรี ยกได้ ว่ารักบ้ างชังบ้ าง ปรัศมาเองก็ไม่พอใจนักที่กชมนมักพูดจาไม่เคย ถนอมน� ้ำใจ หากขณะเดียวกันเมื่อมองให้ ลกึ ถึงอย่างไรก็มีกนั อยู ่ แค่สองพี่น้อง ยามมารดาเสียไปเมื่อตอนที่ทงคู ั ้ ่ยงั อยู่ในช่วงวัยรุ่ น กชมนนี่เองที่คอยดูแลน้ องสาวจนผ่านช่วงวิกฤตมาได้ ทกุ วันนี ้

“ฉันไปก่อนนะยายวาว ดูแลบ้ านให้ เรี ยบร้ อยด้ วยล่ะ อย่า 24 ปองวุฒิ

ให้ ฉันกลับมาเห็นบ้ านเป็ นรั งหนูนะ” ฝ่ ายนัน้ ก�ำชับก่อนออกจาก บ้ าน

ถึงช่วงเวลาพักผ่อน หญิงสาวเลือกนอนเอกเขนกอ่านหนังสือ ที่ซื ้อเอาไว้ นานแล้ วในห้ องนอนเงียบๆ ผ่านไปได้ สกั พักก็เริ่ มเคลิ ้ม จิตก้ าวเข้ าไปในภวังค์นิทรา เสียงแกรกกรากแบบเดียวกับเมื่อคืน ดังขึ ้นอีกครัง้

ปรัศมาลืมตา หันขวับมองหน้ าต่าง ไม่ผิดจากที่คาดไว้ เจ้ า แมวน้ อยสีขาวนัง่ หน้ านิ่งอยูร่ ิ มกระจก ยกขาหน้ าสะกิดราวต้ องการ บอกให้ เปิ ดรับมัน เธอเดินไปอย่างงุนงง ปลดกลอนเลื่อนยกบาน หน้ าต่างขึ ้น สัตว์ฝีเท้ าเงียบกริ บกระโดดผลุงเข้ ามาในห้ องโดยไม่ได้ เชื ้อเชิญ ซ� ้ำยังจับจองพื ้นที่กลางเตียงนอนเธอเสียอย่างนัน้

“แกมาจากไหนกันฮึ มีเจ้ าของหรื อเปล่า” เธอถามมัน

เจ้ า แมวส่ง เสี ย งร้ องเหมี ย วแทนค� ำ ตอบ ก่ อ นนอนซุ ก ตัว อย่างเกียจคร้ าน ดูไปก็น่าเอ็นดูไม่น้อย ปรัศมาพินิจตัวมัน ขนาด ตัวไม่ใหญ่เท่าไรนัก น่าจะยังไม่โตเต็มวัย ขนสีขาวสะอาดไม่ถงึ กับ ฟูฟ่องอย่างสายพันธุ์จากเมืองนอกมองคล้ ายแมวไทยมากกว่า เธอ ลองสัมผัสมันเบาๆ เพราะไม่แน่ใจว่าแมวแปลกหน้ าเป็ นมิตรกับ คนแค่ไหน ขนของมันอ่อนนุม่ จนไม่นา่ ใช่แมวจร

แล้ วเป็ นแมวของใครกันล่ะ เธอนึกสงสัย เพื่อนบ้ านแถวนี ้ ล้ วนอาศัยมาตังแต่ ้ รุ่ นพ่อแม่ รู้ จกั คุ้นหน้ าคุ้นตากันเป็ นอย่างดี ไม่ นับรวมคุณยายข้ างบ้ านที่ถกู ตังชื ้ ่อลับหลังว่าหอกระจายข่าว ใคร ท�ำอะไรที่ไหนล้ วนไม่รอดหูตาสับปะรดของแก เธอมัน่ ใจว่าถ้ าบ้ าน ไหนมีแมวตัวใหม่ คุณยายคงป่ าวประกาศรู้ ทั่วกันแล้ ว เมื่อไม่มี ข่าว ก็หมายความว่าเจ้ าแมวตัวนี ้ไม่น่าหลงมาจากบ้ านใกล้ เรื อน เคียง

ขณะก�ำลังจับจ้ องอย่างละเอียด แมวน้ อยก็ลืมตา นั่นเอง วิฬาร์ สีเลือด 25

เธอถึงเพิ่งเห็นว่าดวงตาสองข้ างของมันมีสีต่างกัน ข้ างหนึ่งเป็ น สีเหลืองทอง ส่วนอีกข้ างสีฟ้าใส

“สวยจัง แกเป็ นแมวตาสองสีหรื อนี่”

เธอเคยได้ ยนิ ว่าแมวชนิดนี ้ถือว่ามีราคาและหาไม่ได้ งา่ ยๆ นัก ดังนันจึ ้ งไม่น่าเป็ นแมวข้ างถนน คงมีเจ้ าของและหลงมาจากไหน มากกว่า ไม่วา่ ใครที่ท�ำมันหายอาจก�ำลังเป็ นห่วงอยูก่ ็ได้ หญิงสาว ตังใจว่ ้ าวันนี ้จะลองอุ้มมันออกตามหาเจ้ าของ เจ้ าเหมียวหน้ าตา น่าเอ็นดูจะได้ กลับบ้ านเสียที

มันเงยหน้ าขึน้ สบตา อ้ าปากเล็กๆ ส่งเสียงร้ องราวกับรู้ ว่า เธอก�ำลังคิดเรื่ องของมันอยู ่ ปรัศมายิ ้ม ถามว่า

“หิวหรื อเปล่า”

ค�ำตอบคือการส่งเสียงร้ องอีกรอบ ซึ่งเธอคิดเออเองว่ามัน ต้ องการบอกว่า ‘ใช่’

เธอน�ำอาหารเม็ดใส่ชามโฟมให้ มนั การท�ำงานในร้ านแคท คาเฟ่ บวกกับ นิ สัย รั ก แมวเป็ นทุน ท� ำ ให้ เ ธอติ ด นิ สัย พกอาหาร ส�ำหรับแมวถุงเล็กๆ ติดตัวไว้ ตลอดเวลา พอเจอแมวจรที่ไหนก็มกั ให้ อาหารเป็ นประจ�ำ

แมวน้ อยใช้ จมูกดุนชามเล็กน้ อยคล้ ายหยัง่ เชิง ก่อนก้ มหน้ า กินเอร็ ดอร่ อย เผลอแป๊ บเดียวก็หมดชามเรี ยบร้ อย เธอลูบหัวมัน เบาๆ ถึงตอนนี ้มันค่อนข้ างคุ้นชินกับเธอแน่นอนแล้ ว จึงยอมให้ ลบู โดยไม่แสดงท่าร� ำคาญ แถมยังเหมือนจะชอบด้ วยซ� ้ำ มันหลับตา พริ ม้ ส่งเสียงครางดังครื ดในล�ำคอ บ่งบอกว่าก�ำลังพอใจ

“เพลินเลยเชี ยว แกหน้ าตาน่ารั กออกขนาดนี ้ เจ้ าของท�ำ แกหายไปได้ ยังไงกันนะ” เธอพูดกับมันเบาๆ เจ้ าเหมียวไม่ตอบ ปรากฏว่ามันหลับไปเรี ยบร้ อยแล้ ว

26 ปองวุฒิ

ปรั ศมารอจนถึงช่ วงเย็น คาดว่ าคนส่ วนใหญ่ เดินทาง กลับมาถึงบ้ านหลังเลิกงานแล้ ว ค่อยอุ้มเจ้ าเหมียวตาสองสีออก ตามหาเจ้ าของ โดยเริ่ มจากบ้ านใกล้ เรื อนเคียงในซอยเดียวกันก่อน หากก็ต้องผิดหวัง เมื่อไม่มีใครแสดงตัวรับเป็ นเจ้ าของมันเลยสักคน

ระหว่างเดินอยู่ในซอยห่างไกลตัวบ้ านมาได้ กลางทาง เสียง ขู่ค�ำรามดังแว่วมาจากด้ านข้ าง พอหันไปมองก็เห็นสัตว์ หน้ าขน สี่เท้ าตัวสูงเท่าเข่าเยื ้องย่างมาจากพงหญ้ ารกครึ ม้ สีหน้ าเอาเรื่ อง อยูไ่ ม่น้อย

พวกมันเหมือนหมาข้ างถนนทั่วไป ร่ างผอมแลเห็นซี่โครง ขนลีบบางส่วนแหว่งวิ่น เผยให้ เห็นหนังสีชมพูแกมขาว ท่าทางคง มีโรคผิวหนังเรื อ้ รังตามประสาสัตว์ไม่ได้ รับการดูแล แววตาสะท้ อน แสงไฟสีเขียววาว เขี ้ยวยาวเปื อ้ นน� ้ำลายไหลยืดย้ อย ไม่แน่วา่ สุนขั เหล่านี ้อาจมีเชื ้อบ้ าอยู่ก็เป็ นได้ และเธอบังเอิญโชคร้ ายเดินผ่านมา พอดี

หากปรัศมาไม่ใช่คนถอดใจอะไรง่ายๆ แม้ ตื่นกลัวมากที่สดุ ในชีวิต อย่างไรก็ต้องหาทางเอาตัวรอดจนได้ เธอมองหาท่อนไม้ หรื ออาวุธเอาไว้ คอยปั ดไล่ไม่ให้ พวกมันเข้ าถึงตัวง่ายๆ ทังมองหา ้ ทางหนีทีไล่วา่ จะพอขอความช่วยเหลือจากไหนได้ บ้าง เพราะรู้ดีวา่ ล�ำพังแค่ก�ำลังสองขาของตัวเองหรื อจะสู้สี่ขาซึง่ ปราดเปรี ยวกว่ากัน หลายเท่า

ทว่าก่อนจะได้ ท�ำอะไรดังที่คิดไว้ สิง่ ที่นา่ ประหลาดก็เกิดขึ ้น!

เจ้ า เหมี ย วสี ข าวในอ้ อ มแขนกระโดดผลุง ลงมาที่ พื น้ เธอ พยายามจะคว้ ามันไว้ แต่กลับเหลว ขนาดตัวของลูกแมวเล็กจ้ อย เมื่อเทียบกับสุนขั ตัวใหญ่ที่รายล้ อมรอบตัว พวกมันย่างสามขุม... เงียบกริ บราวเพชฌฆาตเห็นเหยื่ออันโอชะ หวังจะตะครุ บเมื่อถึง ระยะอันสมควร วิฬาร์ สีเลือด 27

ปรัศมาเกือบจะโผนเข้ าไปจับตัวมันพาวิ่งหนีไปด้ วยกัน ตอน ที่ลกู แมวน้ อยแยกเขี ้ยวค�ำรามใส่ศตั รู...

พริ บตานัน้ เอง สุนัขจรจัดขยับตัวถอยทีละก้ าว บางตัวส่ง เสียงร้ องครางหงิง ท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ ชดั วินาทีต่อมา ต่างพากันวิ่งหางจุกก้ นหนีกระเจิงไปคนละทิศละทาง สร้ างความ ประหลาดใจให้ กบั หญิงสาวเป็ นล้ นพ้ น

พวกมันกลัวอะไร...แมวตัวเล็กกระจ้ อยร่อยนี่นะ่ หรื อ

ปรั ศมาขยับตัวมาทางด้ านข้ าง ทันได้ เห็นว่าดวงตาสองสี วาววับของลูกแมวน้ อยในอ้ อมกอดของเธอเมื่อครู่ กลับกลายเป็ น สีแดงดัง่ เลือด!

ถ้ าหากไม่ ได้ เห็นด้ วยตา เธอไม่ มีวันเชื่อเป็ นอันขาด...

หญิงสาวอุ้มแมวกลับเข้ าบ้ านได้ สกั พักแล้ ว ขณะนี ้เจ้ าเหมียว ตัวน้ อยน่าเอ็นดูก�ำลังเอร็ ดอร่ อยกับอาหารเม็ดในชามราวไม่มีอะไร เกิดขึ ้นก่อนหน้ า ท่าทางสงบเสงี่ยมน่ารัก ส่วนเธอได้ แต่นงั่ มองมัน พร้ อมกับครุ่นคิดไปด้ วย

แมวตัวนี ้เปลี่ยนสีตาเป็ นแดงจัดได้ อย่างไรกัน

มันเกิดขึ ้นเพียงแวบเดียวเท่านัน้ จนปรัศมาอดคิดไม่ได้ ว่า ตัวเองอาจตาฝาด ทว่าปั ดความคิดนันทิ ้ ้งไป ถึงระยะเวลาสันสั ้ ก แค่ไหน แต่เธอมัน่ ใจว่าตัวเองไม่มีทางมองผิดแน่ เจ้ าแมวเปลี่ยน สีตาได้ จริ งๆ

แต่ มัน เป็ นไปได้ อ ย่ า งไร เธอไม่ เ คยได้ ยิ น มาก่ อ นว่ า แมว สามารถท�ำอย่างนันได้ ้ ถ้ าหากเป็ นแววตาสะท้ อนแสงไฟกลายเป็ น สีเหลืองเขียวในสัตว์กินเนือ้ หรื อดวงตามนุษย์ สะท้ อนสีแดงก็ว่า ไปอย่าง แต่นี่ดวงตากลมโตของมันกลายเป็ นสีแดงทังหมด ้ สว่าง วาบในแสงสลัวเหมือนเปลวเพลิงจัดจ้ า 28 ปองวุฒิ

ไหนจะลักษณะท่าทางของสุนขั พวกนันอี ้ ก พวกมันล่าถอย ด้ วยความหวาดเกรง หลังจากเจ้ าเหมียวกระโดดลงมาค�ำรามขู ่ เพียงแค่ครัง้ เดียว นี่ก็ไม่น่าเชื่ออีกเหมือนกันว่าสัตว์ตวั เล็กๆ แค่นี ้ จะก�ำราบสัตว์ใหญ่กว่าได้ ถงึ ปานนัน้

เธอรู้สกึ ว่าพวกมันต้ องกลัว...ดวงตาสีแดงนี่แน่ๆ มีอะไรบาง อย่างในตัวลูกแมวน้ อยที่ประหลาดกว่าสัตว์ทวั่ ไป แต่คืออะไร เธอ ยังหาค�ำอธิบายไม่ได้

แมวผี ...ค� ำนี ว้ าบเข้ ามาในหัว ก่ อนหญิ งสาวจะสะบัดหัว แรงๆ ข�ำความคิดตัวเองแต่กลับหัวเราะไม่ออก ได้ แต่ท�ำเสียงขื่น ในล�ำคอบางเบา

บ้ าน่า นึกถึงอะไรไร้ สาระอย่างนี ้ได้ ยงั ไงกัน สัตว์ก็คือสัตว์ มันจะกลายเป็ นผีสางได้ อย่างไรกัน ไม่เข้ าท่าเลย

ปรัศมาเหลียวมองเจ้ าเหมียว มันกินอาหารเสร็ จเรี ยบร้ อย แล้ ว และก� ำ ลัง ใช้ ลิน้ เลี ย ขาหน้ า ด้ ว ยอากัป กิ ริ ย าน่ า รั ก น่ า เอ็น ดู เหมือนลูกสัตว์ไร้ เดียงสา มันมีเลือดเนื ้อแน่ชดั แล้ วจะเป็ นภูตผีได้ ยังไง เธอคิดมากเกินไปแล้ ว

แม้ จะหาค�ำตอบไม่ได้ วา่ เพราะอะไรดวงตาของมันถึงเปลี่ยน จากเหลืองและฟ้ากลายเป็ นสีแดง แต่เมื่อเห็นความน่ารักของมัน หญิ งสาวก็ร้ ู สึกใจอ่อน สัตว์ ก็คือสัตว์ อย่าคิดให้ เป็ นอย่างอื่นจะ ดีกว่า บางทีอาจเป็ นปฏิกิริยาทางธรรมชาติอะไรสักอย่างที่เธอไม่ เคยรู้ มาก่อนก็เป็ นได้ โลกใบนี ้มีสิ่งที่มนุษย์อย่างเธอไม่ร้ ู ไม่เข้ าใจ มากมาย

คิดได้ ดงั นัน้ แล้ วปรัศมาก็สืบเท้ าเข้ าไปลูบหัวมันเบาๆ เจ้ า แมวส่งเสียงครางฮืออย่างพออกพอใจ เปลี่ยนท่านอนหงายให้ เธอ ลูบไล้ ตามใจ ส่งให้ หญิงสาวเผลอยิ ้ม ลืมเลือนความเคลือบแคลง ก่อนหน้ าไปหมดสิ ้น วิฬาร์ สีเลือด 29

สัตว์ก็คือสัตว์...เธอย� ้ำกับตัวเอง

เนื่ อ งจากไม่ อ าจเลี ย้ งลู ก แมวเอาไว้ เ องได้ ทั ง้ ยั ง หา เจ้ าของไม่เจอ ปรัศมาจึงจ�ำเป็ นต้ องพามันไปฝากเลี ้ยงที่ร้าน Cat Garden ตังใจว่ ้ าถ้ าหากในระยะหนึ่งสัปดาห์นี ้มีคนมาตามหาตัว มันก็ดีไป แต่ถ้าหากไม่ เธอคงต้ องคิดให้ แน่นอนว่าจะท�ำอย่างไร กับ แมวตัว นี ด้ ี เพราะคงรบกวนณัฐ นัน ท์ ไ ปตลอดไม่ ไ ด้ แ น่ ใน ร้ านเลี ย้ งแมวหลายตัว อยู่แ ล้ ว และส่ว นใหญ่ เ ป็ นสายพัน ธุ์จ าก เมืองนอกทังนั ้ น ้ ไม่เพียงเจ้ าเหมียวตาสองสีจะแปลกแยก เธอยัง ไม่กล้ าให้ เขาต้ องมารับผิดชอบสิง่ มีชีวิตเพิ่มอีกหนึง่ ตัว

ตอนที่เธอพามันเข้ าร้ าน ชายหนุม่ รุ่นพี่ก็ทกั ขึ ้น

“วาวเลี ้ยงแมวใหม่เหรอ”

“เก็บได้ ค่ะ” เธอตอบ “พี่หนอมก็ร้ ู ว่าบ้ านวาวเลี ้ยงสัตว์ได้ ที่ ไหนกัน”

“พี่สาววาวยังไม่หายแพ้ ขนสัตว์อีกเหรอ” เขาสัพยอกไปถึง คนที่เดินทางไปต่างจังหวัดด้ วยน� ้ำเสียงแกมขัน “วาวว่าเก็บแมวได้ แมวข้ างทางหรื อว่าหลงกับเจ้ าของล่ะ”

“ไม่แน่ใจเหมื อนกันค่ะ มันไม่มีปลอกคอ แต่ลักษณะท่า ทางไม่เหมือนแมวจร วาวพยายามตามหาเจ้ าของมันแล้ ว แต่ยงั หาไม่เจอ”

“บางทีเจ้ าของอาจไม่คิดว่ามันหายไปก็ได้ นะ แมวที่เลีย้ ง ระบบเปิ ดมีอิสระก็ชอบเที่ยวเล่นอยู่แล้ ว หายไปวันสองวันเจ้ าของ เลยไม่หว่ ง”

“แต่มนั ยังเล็กอยู่เลยนะคะ” เธอแย้ ง “เมื่อวานมันเกือบโดน หมากัดเอาด้ วย”

พูดมาถึงตรงนี ้ เหตุการณ์ประหลาดเมื่อเย็นวานก็ย้อนกลับ 30 ปองวุฒิ

มาในโสตประสาทของหญิงสาวอีกหน ยังความไม่สบายใจให้ กลับ มาพร้ อมกันด้ วย เห็นที เธอต้ องหาทางปรึ กษากับรุ่ นพี่ สักหน่อย เขาเป็ นคนรั กแมว แถมยังเลีย้ งมาหลายตัว น่าจะมีความรู้ มาก กว่า

“งัน้ ก็ถือว่าโชคดีที่มันได้ วาวคอยดูแลนะ เลยยังปลอดภัย ไหนขอพี่ดหู น่อยสิ หน้ าตาเป็ นยังไง” ณัฐนันท์เอ่ยยิ ้มๆ

ปรั ศมาวางตัวแมวลงบนเคาน์ เตอร์ เพื่อให้ อีกฝ่ ายเห็นได้ ถนัด เขาจ้ องมองมันครู่หนึง่ ก่อนพูดขึ ้นว่า

“แมวขาวมณี”

“วาวก็คิดอย่างนันเหมื ้ อนกัน ตาสองสีด้วยนะคะ เข้ าใจว่า หายาก แต่ไม่ร้ ูวา่ เข้ าใจผิดหรื อเปล่า”

“ไม่เชิ งหรอก ก็ ...ไม่ได้ หากันง่ายๆ นัก แต่ไม่ยากเกิ นไป ราคาก็เลยไม่สงู อะไรนัก”

“ว้ า งันวาวก็ ้ เข้ าใจผิดสิคะ นึกว่าแมวหายากราคาแพง น่า จะมี เ จ้ า ของแน่ ๆ ” เธอบ่น อย่า งเสี ย ดาย เมื่ อ รู้ ว่า เจ้ า แมวสี ข าว น่ารักมีสทิ ธิ์จะเป็ นแมวจรข้ างถนน

“ความจริ งแล้ วแมวขาวมณีไม่จ�ำเป็ นต้ องตาสองสีเสมอไป เพียงแต่ตาสองสีเป็ นที่นิยมมากกว่า” ณัฐนันท์เล่าด้ วยน� ้ำเสียงนุ่ม สบาย “ตาสองสีเกิดจากการน�ำแมวตาสีฟ้ากับตาสีอ�ำพันมาผสม พันธุ์ ยีนด้ อยท�ำให้ มนั มีสีตาสองข้ างไม่เหมือนกัน”

“ถ้ าอย่างนัน้ ก็ถือเป็ นโชคดีหรื อเปล่าคะ แมวที่อาจถูกจัด ว่าเป็ นแมวไม่สมบูรณ์ ไม่น่ามีคนนิยมเลี ้ยง กลับกลายเป็ นได้ รับ ความนิยมมากกว่า”

“ว่ากันว่าแมวที่มีตาคนละสีอาจมีความผิดปกติบางอย่าง เช่นมีตาข้ างใดข้ างหนึง่ ไม่ดี”

ปรัศมามองเจ้ าเหมียวที่เงยหน้ าสบตาเธอด้ วยแววตาสุกใส วิฬาร์ สีเลือด 31

แล้ วก็สา่ ยหน้ า

“วาวไม่เห็นว่ามันจะเป็ นอย่างนันเลยนะคะ ้ ตามันก็ดปู กติ ไม่เหมือนแมวตาบอดเลย”

“ก็ดีแล้ วละ จากลักษณะของมัน พี่วา่ มันเป็ นแมวขาวมณีที่ ลักษณะดีนะ คงเป็ นพันธุ์แท้ ดูสิ ขนนุ่ม รู ปร่ างดี หัวเป็ นรู ปทรง หัวใจ หน้ าผากแบน ใบหูใหญ่ จมูกสัน ้ ตรงตามต�ำราทุกอย่าง”

“พี่หนอมรู้ เรื่ องแมวเยอะจัง ขนาดเป็ นแมวไทยยังรู้ ไม่ต่าง จากแมวนอก” เธอชื่นชม

“อาศัยการอ่านเอานัน่ ละ พี่สนใจเรื่ องแมว ก็เลยศึกษาอยู ่ ตลอด” ชายหนุ่มเจ้ าของร้ านยกมือขึ ้นลูบท้ ายทอยป้อยๆ อย่างขัด เขินเมื่อถูกชมกันซึง่ หน้ า

ปรัศมาก�ำลังจะเอ่ยปากถามณัฐนันท์ว่าเขาสามารถรับฝาก แมวไว้ ได้ สกั วันสองวันหรื อไม่ ก็พอดีกบั ที่น่มุ นิ่มและต้ อมเดินเข้ า ร้ านมาพร้ อมกัน พอเห็นแมว ต้ อมหน้ าทะเล้ นก็ผิวปากร้ อง

“โห! แมวมาใหม่หรื อครั บพี่ หนอม เดี๋ยวนี ร้ ้ านเราจะเปิ ด ตลาดแมวไทยด้ วยเหรอ อนุรักษ์ วัฒนธรรมไทยตามกระแสหรื อ ครับเนี่ย”

“พูดอะไรของนายยะ แมวไทยแมวเทศเกี่ยวอะไรกับวัฒน- ธรรมด้ วย” นุ่มนิ่มแขวะเพื่อนร่ วมงานไม้ เบื่อไม้ เมา ก่อนจะหันมา ทางปรัศมา “ตกลงแล้ วเราจะมีแมวใหม่เข้ ามาในร้ านจริ งหรื อเปล่า คะ พี่วาว”

“โธ่! ท�ำเป็ นว่าคนอื่น ที่แท้ ตวั เองก็อยากรู้ เหมือนกัน” ต้ อม แค่นเสียง จากนันก็ ้ ต้องรี บเอี ้ยวตัวหนีเมื่อโดนอีกฝ่ ายท�ำท่าเหมือน จะประเคนมะเหงกให้ “เออ ไม่พดู แล้ ว ไปเปลี่ยนเสื ้อดีกว่า”

เมื่อเห็นว่านุม่ นิ่มยังคงรอค�ำตอบ ปรัศมาก็เป็ นฝ่ ายอธิบาย

“แมวพี่เอง ตังใจว่ ้ าจะเอามาฝากพี่หนอมเลี ้ยงไว้ สกั พักหนึง่ 32 ปองวุฒิ

น่ะ”

“น่ารักดีนะคะ นุ่มนิ่มชอบ สีขาวจัว๊ ะทังตั ้ วเลย ตาก็สีสวย ด้ วย ชื่ออะไรคะพี่วาว”

“พี่ ยัง ไม่ ไ ด้ ตัง้ ชื่ อ เลย” เธอตอบไปตามตรง เพราะปั ก ใจ มาตลอดว่ามันคงมีเจ้ าของอยู่แล้ ว เลยไม่เคยคิดจะตัง้ ชื่ออื่นให้ ซ� ำ้ ซ้ อ นกัน เปล่า ๆ ในเมื่ อ อี ก ไม่ น านเจ้ า ลูก แมวก็ ต้ อ งกลับ คื น สู ่ เจ้ าของเดิม “เรี ยกว่า...ตางามดีไหม”

“เหมาะเลยค่ะ ตาสองสีสวยปิ๊ งอย่างนี ้ เรี ยกว่าตางามก็ สมตัวดีทีเดียว”

“ตกลงว่าวาวตังใจจะฝากไว้ ้ ที่ร้านก่อนสินะ” ณัฐนันท์ถาม เสียงนุ่ม พลางยิ ้มน้ อยๆ ท�ำเอาหญิงสาวนึกเกรงใจ เธอไม่มีโอกาส ได้ ขอความช่วยเหลือเขาก่อน มาพูดเอาตอนนุ่มนิ่มถามเหมือนกับ มัดมือชกเขากลายๆ

“คือ...วาวต้ องถามพี่หนอมก่อนว่าขอรบกวนได้ ไหม คงไม่ นานนักหรอกค่ะ” เธออ้ อมแอ้ มบอกเสียงเบา

“กวนอะไรกัน วาวพูดเหมื อนเราเป็ นคนอื่ นคนไกล ที่ นี่ก็ เลี ้ยงแมวอยู่แล้ วตังหลายตั ้ ว ฝากไว้ อีกตัวไม่ถือว่ารบกวนหรอก พี่ ยินดีท�ำเพื่อวาวเสมอ”

“ขอบคุณมากนะคะ” เธอเอ่ย ซึ ้งกับความมีน� ้ำใจของรุ่นพี่

“แต่ถ้าให้ เดินในร้ านคงไม่เหมาะ แมวยังเด็ก แถมไม่ร้ ูวา่ คุ้น เคยกับคนแค่ไหน พี่วา่ วาวพาไปไว้ ในห้ องชันบนก่ ้ อนดีกว่านะ มัน จะได้ เล่นกับแมวด้ วยกัน” เขาว่า

หญิ งสาวตัง้ ใจจะถามณัฐนันท์ เกี่ ยวกับเรื่ องตาสีแดงของ แมว หากเพราะนุ่มนิ่มยังยืนอยู่จึงไม่สะดวกนัก พอดีกบั ใกล้ เวลา เปิ ดร้ าน เธอจึงเก็บข้ อข้ องใจนันไว้ ้ คนเดียว ตังใจว่ ้ าจะถามเมื่อมี โอกาส แต่ก็ลืมเลือนไปในที่สดุ วิฬาร์ สีเลือด 33

เวลาล่ วงผ่ านมาจนถึงช่ วงบ่ าย ลูกค้ าวันนี ไ้ ม่ ถึงกับ แน่นขนัด แต่ก็ยงั ถือว่ามากันเรื่ อยๆ ท�ำให้ พนักงานมีเวลาหายใจ หายคอบ้ าง งานวันนี ้จึงจัดว่าค่อนข้ างสบายทีเดียว

ปรัศมาเกิดนึกถึงเรื่ องลูกแมวที่เธอเก็บได้ ขึ ้นมา ตังใจจะเอ่ ้ ย ถามณัฐนันท์ รวมถึงขึ ้นไปตรวจดูว่ามันเป็ นอย่างไรบ้ างสักหน่อย ทว่าลูกค้ าคนใหม่ที่เพิ่งเดินเข้ าร้ านกลับท�ำให้ ความตังใจถู ้ กเลื่อน ออกไป

ช่ า งเป็ นกลุ่ม ลูก ค้ า ที่ แ ปลก...ส� ำ หรั บ ร้ านแคทคาเฟ่ อยู่ไ ม่ น้ อย

คนที่ เดินเข้ ามาคือชายหนุ่มในชุดสูทสีด�ำสนิ ท ส่งให้ ดวง หน้ า ขรึ ม ดูลึก ลับ ดวงตาคมของเขามองกวาดทั่ว ร้ านคล้ า ยจะ ส�ำรวจตรวจตรา ก่อนพยักหน้ าให้ ผ้ ูติดตามอีกสองคนที่แต่งกาย ด้ วยเสือ้ ผ้ าทางการแบบเดี ยวกันจูงเด็กชายผมสีน�ำ้ ตาลหน้ าตา น่ารักเข้ ามาใกล้

อย่างกับพวกมาเฟี ย...หรื อไม่ก็ผ้ มู ีอิทธิพล ปรัศมาคิดในใจ พลางนึกสงสัยว่าคนเหล่านี ้เข้ ามาท�ำอะไรในร้ านของณัฐนันท์ อย่า บอกนะว่าอยากใช้ บริ การ

นอกจากเด็กชายหน้ าตาเหมือนฝรั่งคนนี ้แล้ ว เธอไม่เห็นว่า ผู้ใหญ่สกั คนในกลุม่ จะเข้ ากับร้ านเลยสักนิด...

“สวัส ดี ค รั บ ร้ าน Cat Garden ยิ น ดี ต้ อ นรั บ ครั บ ” เป็ น ณัฐนันท์ที่เอ่ยทักทายยิ ้มแย้ มสุภาพ สมกับเป็ นเจ้ าของร้ าน

“มีที่นงั่ ว่างหรื อเปล่า” ชายหนุ่มหน้ าขรึมถามห้ วนๆ ทว่าลง ปลายเสียงนุม่ จึงไม่ฟังดูออกค�ำสัง่ เกินไปนัก

“ครั บ ลูก ค้ า สนใจอยากนั่ง ในโซนเก้ า อี ด้ ้ า นใน หรื อ โซน เบาะญี่ปนดี ุ่ ครับ”

แทบไม่เสียเวลาคิด ลูกค้ าท่าทางแปลกตอบทันที 34 ปองวุฒิ

“ขอเก้ าอี ้ก็แล้ วกัน”

ปรั ศมาเกื อบเผลออมยิม้ นึกภาพชายในชุดสูทเหล่านี น้ ั่ง บนเบาะรายล้ อมรอบโต๊ ะเตี ้ยไม่ออกเลยจริ งๆ เมื่อลูกค้ าตัดสินใจ แล้ ว เธอก็เป็ นคนพาพวกเขาไปนัง่ ยังโซนด้ านใน ซึง่ เป็ นโต๊ ะเก้ าอี ้ ไม้ สีอ่อน กระจกหน้ าต่างด้ านหลังมองออกไปเห็นสวนร่ มรื่ นเขียว ขจี หากไม่นบั ว่าอยู่ไกลจากจุดที่บรรดาแมวมักจับจองเป็ นที่เล่น ที่นอน ถือว่าบรรยากาศน่านัง่ อยู่ไม่น้อย แต่เพราะมีโอกาสที่แมว ตัวชูโรงจะผ่านมาไม่มากนี่แหละ ท�ำให้ ลกู ค้ าส่วนใหญ่เลือกนัง่ ตรง อื่นมากกว่า ท�ำให้ คอ่ นข้ างเป็ นส่วนตัว

ดีเหมือนกัน...เธอคิด ถ้ าหากลูกค้ าเข้ ามาในร้ านแล้ วเห็น กลุ่ม ‘ชายชุดด�ำ’ อาจจะตกใจเอาได้ คิดว่าร้ านนี ้ถูกพวกมาเฟี ย เข้ ามาคุมเสียแล้ ว

“นี่เมนูค่ะ สักครู่ จะมารับออร์ เดอร์ นะคะ” เธอบอกเสียงใส พลางวางสมุดเมนูอาหารเล็กๆ ไว้ ให้ ครบคน

ก่ อ นปลี ก ตัว หญิ ง สาวลอบสัง เกตสี ห น้ า ท่า ทางของชาย หนุ่มหน้ าขรึ ม เขาจัดว่าหล่อเหลาได้ อย่างไม่น่าเชื่อ เครื่ องหน้ า ทุกชิน้ ไล่ตงแต่ ั ้ ดวงตา จมูก ริ มฝี ปาก คิ ้ว ช่วงคางนัน้ ได้ สดั ส่วน อย่างที่เขาเรี ยกกันว่า ‘สัดส่วนทองค�ำ’ พินิจตรงไหนก็น่ามองไป เสียหมด จนเธอเผลอจ้ องเขาอยู่นาน มารู้ สึกเอาตอนเจ้ าตัวเงย หน้ าขึ ้นมอง ดวงตาสีน� ้ำตาลเข้ มเรี ยบนิ่ง ทว่าสื่อคล้ ายจะถามว่า จ้ องเขาท�ำไม นัน่ เองเธอถึงรี บเสหันมองทางอื่น หน้ าร้ อนผ่าวด้ วย ความอับอาย จนต้ องรี บสาวเท้ าไปที่อื่น

เขาคงไม่ได้ คิดว่าเธอเป็ นพวกประหลาดหรอกนะ ปรั ศมา อายจนหายใจไม่ทวั่ ท้ อง ตังใจว่ ้ าถ้ าหากโต๊ ะของชายหนุ่มกวักมือ เรี ยกรับออร์ เดอร์ เมื่อไร จะขอให้ นมุ่ นิ่มออกหน้ าแทน

“คนกลุม่ นี ้...แปลกดีนะคะ พีห่ นอม” เธอชวนรุ่นพีค่ ยุ “ท่าทาง วิฬาร์ สีเลือด 35

ไม่เหมือนคนมาแคทคาเฟ่ เลย”

“คงพาเด็กมามัง” ้ ณัฐนันท์ตอบ

ทังที ้ ่คิดว่าจะพยายามไม่มองไปทางกลุ่มนัน ้ ทว่าก็อดมอง ตามไม่ได้ อาจจริ งอย่างที่เขาว่า นอกจากผู้ใหญ่สามคนที่นงั่ นิ่งไม่ แสดงอารมณ์ ใดๆ แล้ ว มีเพียงเด็กชายที่หันมองรอบตัวด้ วยแวว ตื่นเต้ น ร�่ ำๆ อยากวิ่งแจ้ นไปหาแมวเหมียวขนฟูตวั ชูโรงของร้ าน ถ้ า หากไม่โดนชายหนุม่ ขรึมคนนันปรามไว้ ้ ก่อน

ใช้ เวลาอีกครู่ เขาก็สง่ สัญญาณว่าต้ องการสัง่ อาหาร ปรัศมา เหลียวมอง เห็นรุ่ นน้ องยังคงง่วนกับการถ่ายรู ปให้ ลกู ค้ า คงไม่มี เวลาปลีกตัวมาท�ำหน้ าที่แทนอย่างแน่นอน จะให้ ขอร้ องณัฐนันท์ก็ คงแสดงพิรุธมากไป เลยจ�ำยอมต้ องไปเองจนได้

“รับอะไรดีคะ” เธอเอ่ยถาม จงใจหันมองทางเด็กชาย เพื่อ จะได้ ไม่สบตากับชายหนุม่

ปฏิกิริยาตอบกลับตรงข้ ามกับที่คิดอย่างสิ ้นเชิง ทีแรกเธอ เข้ าใจว่าเด็กชายน่าจะร่ าเริ ง สังเกตจากท่าทางกระตือรื อร้ นยาม มองแมวที่เดินเล่นอย่างอิสระในร้ าน ทว่าพอสบตาด้ วย กลับมอง เห็นแววตื่นกลัวอยู่ในนัน ้ ริ มฝี ปากสีชมพูเรื่ อเม้ มแน่น ไม่หลุดพูด อะไรออกมาสักค�ำเดียว เพียงแค่ชี ้มือไปยังภาพไอศกรี มซันเดย์บน เมนูอาหาร ก่อนจะหลุบตามองพื ้น

คงไม่ค้ นุ กับคนแปลกหน้ า นัน่ คือสิง่ ที่ปรัศมาสรุปจากท่าทาง ของเด็กน้ อย

“ไอศกรีมซันเดย์นะคะ รสอะไรดีเอ่ย” เธอถามด้ วยเสียงร่าเริง พยายามท�ำให้ เด็กชายรู้ สกึ ปลอดภัย ทว่าอีกฝ่ ายยังคงนัง่ ก้ มหน้ า งุด ไม่ปริ ปากพูดอะไรออกมา

“ช็อกโกแลตก็แล้ วกันครับ” ชายหนุ่มหน้ าขรึมเป็ นคนพูดขึ ้น แทน “ส่วนผมขอกาแฟด�ำ...สามแก้ ว” 36 ปองวุฒิ

ปรัศมาจดรายการอาหารลงในสมุดทีถ่ อื ไว้ ทวนรายการรวดเร็ว ก่อนเดินอย่างกระฉับกระเฉงกลับมาที่เคาน์เตอร์

เธอปล่ อยให้ น่ ุมนิ่มเป็ นคนน�ำอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ ะของ ชายหนุ่ม ส่วนตัวเองเลี่ยงไปท�ำหน้ าที่อื่นแทน หากไม่วายลอบ มองอยูเ่ ป็ นระยะ ไม่ร้ ูเหมือนกันว่าท�ำไม

บอกตัวเองว่าเพราะแต่ละคนในกลุ่มดูแปลกกระมัง ผู้ใหญ่ สามคนแต่งกายแบบเป็ นทางการ นัง่ จิบกาแฟหน้ านิ่งแทบไม่พูด ไม่จา ส่วนเด็กน้ อยก็ใช่ว่าจะต่างกันนัก นัง่ ตักไอศกรี มด้ วยท่าทาง เนือยอย่างไรชอบกล ทังที ้ ่ตอนแรกยังเหมือนจะตื่นเต้ นดีอยู ่ อย่าง กับมีปัญหาอะไรบางอย่าง

เผลอมองจ้ องทางกลุ่มนัน้ นานไปหน่อย พลันดวงตาสีเข้ ม ของชายหนุม่ หน้ านิ่งก็เบนมาสบกันเข้ าพอดี!

ปรัศมารี บหลบตา ไม่อยากให้ เขาคิดว่าพนักงานในร้ านชอบ จ้ องลูกค้ าจนไม่เป็ นส่วนตัว อีกอย่าง...แววในดวงตาของเขามีบาง สิง่ ท�ำให้ เธอหายใจไม่ทวั่ ท้ อง

หญิงสาวรี บเอ่ยปากขอตัวกับณัฐนันท์ ตังใจจะขึ ้ ้นไปดูเจ้ า ตางามสักหน่อย ทว่าพอเดินมาถึงชานบันไดซึง่ มีห้องน� ้ำอยูด่ ้ านใต้ เธอก็เกือบสะดุ้งเมื่อประตูผลักเปิ ดออก

ลูก ค้ า สาวคนหนึ่ ง เดิ น ออกจากห้ อ งน� ำ้ ท� ำ หน้ า ฉงนเมื่ อ เห็นท่าทางของเธอ ปรัศมาผ่อนลมหายใจ ขันตัวเองที่ตกใจง่าย เกินเหตุ ปกติเธอไม่เชิงเป็ นคนขวัญอ่อน นิยามได้ ว่าเป็ นคนปกติ ธรรมดา คือหวัน่ เกรงในสิง่ ที่ควรหวัน่ แต่ไม่ตีตนไปก่อนไข้

เธอหมุนตัว ตังท่ ้ าจะเดินขึ ้นบันได ตอนนันเองที ้ ่ร่างสูงใหญ่ ของชายหนุ่มปรากฏตัวขึ ้นทางด้ านหลังเข้ าพอดี เขาก้ าวเข้ ามาใน ระยะประชิดจนเกือบสัมผัสได้ ถึงแผงอกแน่นเหมือนคนออกก�ำลัง วิฬาร์ สีเลือด 37

เป็ นประจ�ำ คราวนี ้เธอไม่หลุดเสียงร้ อง ทว่าหัวใจเต้ นรัวเร็ วอย่าง คนตกใจ

เขามาตังแต่ ้ เมื่อไร ท�ำไมเธอไม่ทนั เห็น...

“ขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้ าเอ่ยปาก ดวงตาคม นิ่งเรี ยบ เช่นเดียวกันน� ้ำเสียงไม่สอ่ อารมณ์ใด “ผมขอรบกวนหน่อย ได้ ไหม”

“ระ...เรื่ องอะไรคะ”

เขานิ่งไปชัว่ อึดใจ คล้ ายก�ำลังลังเลว่าควรพูดดีไหม ก่อนจะ เอ่ยว่า

“แมวของร้ านคุณ...มีวิธีท�ำให้ พวกมันเข้ ามาเล่นกับหลานผม หรื อเปล่า แม็กอยากเล่นกับแมวมาก พอไม่ได้ เล่นก็ดทู า่ จะหงอย”

ปรั ศมาเข้ าใจทันที ท่าทางผิดกับตอนแรกที่เข้ ามาในร้ าน ของเด็กชายเกิดขึ ้นเพราะไม่ได้ เล่นกับแมวสมใจนัน่ เอง

“ต้ องขอโทษด้ วยจริ งๆ ค่ะ ร้ านเรามีนโยบายห้ ามลูกค้ าดึง ตัวแมวมาเล่นอย่างไม่เต็มใจ ยกเว้ นถ้ าเกิดมันเดินเข้ ามาใกล้ เอง ก็สามารถอุ้มเล่นได้ โดยให้ พนักงานช่วยสอนวิธีอ้ ุม ถ้ าหากน้ อง อยากเล่นกับแมว เอาอย่างนี ้ดีไหมคะ คุณพาหลานมาแถวๆ คอนโด แมวก็ได้ ฉันจะช่วยหลอกล่อให้ ”

“หลอกล่อ?”

“พูดเหมือนน่ากลัวสินะคะ ฉันหมายถึงเอาของเล่นล่อให้ มนั สนใจน่ะค่ะ”

“ถ้ าอย่างนัน...ก็ ้ คงได้ ครับ” เขาตอบอย่างลังเล

เธอมองลักษณะท่าทางของเขาแล้ วอมยิม้ ชายหนุ่มคนนี ้ มาดเท่อย่างที่น่มุ นิ่มว่าเอาไว้ จริ งๆ แต่เธอนึกภาพเขานัง่ บนพื ้น ถือ ของเล่นแมวหยอกล้ อกับหลานไม่ออกเลยจริ งๆ และท่าทางเขาเอง ก็คงนึกภาพตัวเองไม่ออกเหมือนกัน เพราะครู่ตอ่ มาเขาก็พดู เบาๆ ว่า 38 ปองวุฒิ

“คุณช่วยหน่อยได้ ไหม พวกผมคงไม่ถนัด”

“ได้ คะ่ ” เธอตอบรับอย่างเต็มใจ การบริ การลูกค้ าเป็ นหน้ าที่ ของเธออยู่แล้ ว แถมถ้ าหากช่วยท�ำให้ เด็กชายหน้ าตาน่ารักสมหวัง แล้ ว ก็ยิ่งเต็มใจมากขึ ้นไปอีก

เด็กชายถูกคนโตกว่ าพาตัวมาแถวบริเวณกลางร้ าน อัน เป็ นที่ตงของสิ ั้ ่งก่อสร้ างขนาดย่อมรู ปทรงเหมือนหอคอยท�ำจากไม้ สีอ่อนเข้ ากับการตกแต่งของร้ าน ด้ านบนสุดเป็ นบ้ านทรงปราสาท ขนาดพอให้ แมวตัวใหญ่ ซุกเข้ าไปนอนได้ สบาย โดยมี แท่นกลม ลดหลัน่ กันลงมาอีกหลายชัน้ ส่วนชัน้ สุดท้ ายนัน้ เป็ นบันไดเวียน ปูด้วยพรมสีมว่ งอ่อนจรดพื ้น ทังหมดนี ้ ้เพือ่ ให้ แมวได้ เล่นตามสะดวก และให้ ลกู ค้ าในร้ านได้ นงั่ มองรวมถึงถ่ายรูปอากัปกิริยาน่ารักไร้ เดียงสา ของพวกมันได้ ด้วยเช่นกัน

“สวัสดีจ้ะ น้ องแม็กใช่ไหมคะ” ปรัศมาทักทายด้ วยใบหน้ า แต้ มยิ ้ม ซึง่ ได้ รับการตอบกลับเพียงพยักหน้ า

“แม็ก น้ าเคยสอนแล้ วไม่ใช่หรื อว่าเวลาผู้ใหญ่ทกั ให้ ท�ำยังไง” ชายหนุม่ เอ่ยต�ำหนิ

อ้ อ เป็ นน้ านี่เอง เธอจ�ำไว้ ในใจ ก่อนจะคิดได้ ว่า...จ�ำท�ำไม ใช่วา่ จากนี ้จะได้ เจอเขาอีกเสียเมื่อไร

เด็ก ชายเงยหน้ ามองน้ า แวบหนึ่ง ก่ อ นหัน มาทางปรั ศ มา แล้ วยกมือไหว้ เรี ยบร้ อย ติดเพียงว่า...ยังไม่พดู อยูน่ นั่ เอง

เธอยืน่ ไม้ ลอ่ แมวท�ำจากขนนกสีฟ้าสวยให้ น้องแม็กถือ พร้ อม กับแนะน� ำให้ แกว่งไม้ ไปมาเพื่อดึงดูดให้ แมวสนใจ ปากก็เล่าไป ด้ วย

“ตัวสีขาวพองๆ ที่ปีนชันตรงโน้ ้ นชื่อว่ามิสซี่จ้ะ เป็ นดาวเด่น ของที่นี่เลยนะ แต่ไม่ค่อยสุงสิงกับคนเท่าไร พี่แนะน�ำว่าน้ องแม็ก วิฬาร์ สีเลือด 39

ลองเล่นกับเจ้ าบูเก้ กอ่ นดีกว่า มันยังเป็ นลูกแมวอยู ่ ขี ้อ้ อนด้ วยนะ”

ตลอดเวลาที่เธอชวนคุย เด็กชายแม็กไม่ตอบเลยแม้ แต่ค�ำ เดียว หญิงสาวเก็บความฉงนไว้ ในใจ คิดเอาว่าเด็กน้ อยคงประหม่า กับคนแปลกหน้ า ยิ่งมีผ้ ูปกครองท่าทางเฮีย้ บด้ วยแล้ ว โอกาสที่ เด็กจะเก็บตัวมีอยูส่ งู ทีเดียว สมัยเด็กๆ เธอก็เคยเป็ นเช่นกัน ซึง่ พอ โตขึ ้นมาได้ เข้ าสังคมมากขึ ้นก็เริ่ มคุ้นชิน พูดจาเล่นหัวกับคนอื่นได้ ตามปกติ

เธอมองเด็กชายใช้ ของเล่นล่อหลอกให้ แมวเข้ ามาเล่นด้ วย อย่างสนุกสนาน ถึงไม่พดู จา หากรอยยิ ้มแต่งแต้ มใบหน้ าน่าเอ็นดู เหมือนตุ๊กตาของแม็กก็ท�ำให้ ผ้ ูใหญ่ ยิม้ ตามไปด้ วย ปรั ศมามอง ตามขนไก่สะบัดพลิ ้ว ปลายสายตาคือร่ างสูงของน้ าชายที่นงั่ มอง ทางหลานไม่วางตา ถ้ าเธอมองไม่ผิดเหมือนจะเห็นริ มฝี ปากนัน้ กระตุกคล้ ายรอยยิ ้ม แถมแววตานิ่งเรี ยบก็ออ่ นโยนลงเล็กน้ อย

เขาคงไม่ใช่คนไร้ อารมณ์ เสียที เดี ยวหรอก อย่างน้ อยๆ ก็ ใส่ใจหลานชายอยูม่ ากเชียวละ ภาพตรงหน้ าท�ำเอาเธอยิ ้มไปด้ วย

หลัง จากปล่อ ยให้ แ ม็ ก ได้ เ ล่น อยู่อี ก พัก ใหญ่ หนึ่ง ในสาม ก็ เ ดิ น เข้ า มาหา กระซิ บ บอกเด็ ก เสี ย งเบา ปรั ศ มาเห็ น หน้ า เด็ ก ชายผิดหวัง คงบอกว่าได้ เวลากลับแล้ วแน่ๆ แต่เด็กน้ อยไม่มีท่าที อิดออด ลุกตามกลับไปที่โต๊ ะอย่างว่าง่าย อีกครู่ เดียวทังกลุ ้ ่มก็ลกุ พร้ อมกัน โดยมีชายแววตานิ่งผู้เป็ นน้ าเดินมาที่เคาน์เตอร์ ซึง่ มีเธอ กับณัฐนันท์ประจ�ำอยู่

“คิดเงินด้ วยครับ” เขาเอ่ย

“ทังหมดสามร้ ้ อยบาทถ้ วนครับ” เจ้ าของร้ านพูดเสียงนุม่

หญิงสาวนิ่งเงียบ ยืนมองเขาจ่ายเงินและรับใบเสร็ จ หันไป ทางเด็กชายและผู้ติดตาม พยักหน้ าเป็ นเชิงว่าเรี ยบร้ อย หากก่อน ใครจะก้ าวออกจากร้ าน อะไรบางอย่างก็พงุ่ ผ่านตัดหน้ า!

40 ปองวุฒิ

“อุ๊ย!” นุ่มนิ่มเป็ นฝ่ ายร้ องอุทาน ทุกสายตาหันมองที่เด็ก สาวซึ่ง บัด นี ย้ ื น หน้ า เจื่ อ น “ขอโทษด้ ว ยนะคะ นุ่ม นิ่ ม จะขึน้ ไปดู แมว แล้ วเผลอเปิ ดประตูห้องทิ ้งไว้ แมวมันเลยกระโดดออกมาจาก ห้ อง...”

ณัฐ นัน ท์ ม องตามสายตาลูก จ้ า ง ก่ อ นจะท� ำ หน้ า ปั น้ ยาก ปราดออกมาจากเคาน์เตอร์ หยุดยืนตรงหน้ ากลุม่ ลูกค้ าที่ก�ำลังจะ ออกจากร้ าน ค้ อมศีรษะให้ เล็กน้ อย แล้ วเดินเลยผ่านไปยังเจ้ าตัว ต้ นเหตุ

เจ้ าตางาม ลูกแมวสีขาวที่ปรัศมาน�ำมาฝากเลี ้ยงนัน่ เอง

หนุ่มเจ้ าของร้ านอุ้มมันมากอดไว้ แมวน้ อยไม่มีทีท่าขัดขืน ยอมให้ อ้ มุ แต่โดยดี เขาหันมาด้ วยสีหน้ าเสียใจ ก่อนเอ่ยกับคนทัง ้ กลุม่ ว่า

“ขอโทษด้ วยนะครับที่ท�ำให้ ตกใจ”

“ไม่เป็ นไร” ชายหนุ่มหน้ าขรึ มตอบ ก่อนจะพูด “แม็ก ไป กันเถอะ”

ทว่าเด็กชายขืนตัว สายตาจับจ้ องแมวในอ้ อมกอดของณัฐ- นันท์ไม่วางตา ดวงตากลมเบิกกว้ างคล้ ายจะตกใจ ส่งเสียงอึกอัก ในล�ำคออย่างกับส�ำลักน� ้ำ จนผู้ใหญ่ถงึ กับตกอกตกใจ

ไม่มีใครคาดคิด เด็กน้ อยสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุม ของน้ าชาย โผเข้ ามาเกาะขาเจ้ าของร้ าน ดวงตากลมมีน� ้ำใสเอ่อ คลอ ก่อนหยาดน� ้ำตาจะหลัง่ ริ น ตามมาด้ วยการเปิ ดปากพูดครัง้ แรก

“ลูกแก้ ว! แกยังไม่ตายจริ งๆ ด้ วย”

ปรัศมาไม่เข้ าใจสักนิดว่าเด็กชายหมายถึงใคร...

วิฬาร์ สีเลือด 41