ปริศนามาเลศ คดีท่ ี ๓ ตอน เคหาสน์ เชือดใจ พงศกร : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-๕๘-๐ พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์เพื่อนดี ตุลำคม พ.ศ.๒๕๔๘ พิมพ์ครัง้ ที่ ๒ : ส�ำนักพิมพ์กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง มีนำคม พ.ศ.๒๕๕๙ สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๖๔
จัดพิมพ์ โดย ส�านักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อ บริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็ บ ไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณาธิการที่ปรึกษา : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ บรรณาธิการส�านักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสานงานการผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กลู และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : กัญจน์สภุ กั ค์ ยุกตำนนท์ ประสานงานการผลิตปก : จำรุนนั ทน์ ศรี รัตนตรัย รู ปเล่ ม : พฤจิกำ ประสานงานการผลิตรู ปเล่ ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กราฟิ คดีไซน์ และการพิมพ์ จ�ากัด ๑/๘ หมูท่ ี่ ๔ ต.บำงขนุน อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสำร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ากัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บำงกรวย-จงถนอม ต.มหำสวัสดิ ์ อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสำร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com ราคา ๒๓๐ บาท
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ อะไรเอ่ย? ร้ องเรี ยกเหมียวๆ เดี๋ยวก็มา! กลับมาพบกันอีกครังกั ้ บคดีท ี่ ๓ ของนวนิยายชุดปริศนามาเลศ ...เชื่อว่าทุกท่านที่ได้ อา่ น “ทะเลราตรี ” และ “มาลีสีเลือด” มาแล้ ว คงอดใจไม่ไหวที่จะต้ องหยิบ “เคหาสน์เชือดใจ” มาอ่านต่อในทันที ต้ องถือว่าเพื่อนๆ นักอ่านชาว GROOVE นันโชคดี ้ ที่ไม่ต้อง รออ่านกันนานๆ เหมือนเมื่อครัง้ ที่นวนิยายชุดปริ ศนามาเลศตีพิมพ์ ทีละตอนๆ เพราะ GROOVE ได้ น�ำนวนิยายทังชุ ้ ดมาตีพิมพ์พร้ อม กัน อ่านตอนแรกจบปุ๊ บ ก็ต่อตอนที่สองหรื อสามได้ อย่างต่อเนื่อง อารมณ์ไม่สะดุดขาดตอน ใน “เคหาสน์เชือดใจ” นี ้ เจ้ าเหมียวมาเลศและคุณหมอดุรงค์ นันยั ้ งคงมีแรงดึงดูดกับการฆาตกรรมเหมือนเคย ท�ำนองว่าไปทีไ่ หน ก็ต้องมีการฆาตกรรมเกิดขึ ้นให้ ได้ ออกโรงแสดงฝี มือนัก (อยาก) สืบ ไปเสียทุกครัง้ และครัง้ นี ้ ใครจะถูกฆาตกรรม ใครจะเป็ นฆาตกร รวมถึงใครในกลุม่ ตัวละครหลัก ไม่วา่ จะเป็ นหมอดุรงค์ สัตตบงกช เอกอร ถุงเงิน หรือแม้ แต่ตวั มาเลศเอง ทีต่ ้ องเข้ าไปเกี่ยวข้ องกับการ ฆาตกรรม...ต้ องมาติดตามและเอาใจช่วยพวกเขากันต่อนะครับ ด้ วยรักและปลานีโม! อรรถรั ตน์ จันทรวรินทร์ บรรณาธิการที่ปรึกษา
ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด
ค�ำน�ำนักเขียน เคหาสน์เชือดใจ เป็ นนวนิยายเรื่ องทีส่ ามในชุดปริศนามาเลศ เป็ นนวนิยายที่มีเส้ นทางแปลกประหลาดแตกต่างจากนวนิยายที่ ผ่านมาทังหมดของพงศกร ้ ด้ วยเป็ นนวนิยายที่ได้ รับการน�ำเสนอ ลงในเว็บไซต์ www.pongsakorn.net สัปดาห์ละ ๑ ตอนอย่าง ต่อเนื่องกันจนจบเรื่ อง พร้ อมกับการปิ ดตัวลงของเว็บไซต์ดงั กล่าว ในปี พ.ศ.นัน้ เป็ นช่วงเวลาที่การสื่อสารทางอินเทอร์ เน็ต เป็ นที่นิยมอย่างมาก นักเขียนต่างๆ จึงท�ำเว็บไซต์ของตนเองขึ ้นมา เพื่อเป็ นช่องทางสื่อสารโดยตรงกับแฟนนักอ่าน และมีการโพสต์ เรื่ องสัน ้ หรื อนวนิยายเป็ นของขวัญให้ กบั สมาชิกที่เข้ ามาพูดคุยได้ อ่านเป็ นกรณีพิเศษ ซึง่ เคหาสน์เชือดใจก็เป็ นผลพวงของความนิยม ในช่วงนัน้ ตลอดระยะเวลาที่เคหาสน์เชือดใจลงตีพิมพ์ในเว็บไซต์ของ ผมนัน ้ ได้ รับความนิยมจากนักอ่านเป็ นอย่างมาก มีการพูดคุยถึง วีรกรรมของมาเลศและถุงเงินกันอย่างกว้ างขวาง รวมถึงมีการทาย กันว่าคนร้ ายในคดีนีค้ ือใคร และมีเหตุจูงใจอะไรที่ท�ำให้ ก่อคดีนี ้ ขึ ้นมา อาจกล่าวได้ วา ่ เคหาสน์เชือดใจ เป็ นเหมือนกระจกเงาบาน เล็กๆ สะท้ อนภาพและความเป็ นไปของวงการสื่อสิ่งพิมพ์ ในช่วง เวลาสิบกว่าปี ก่อนที่คนดังนิยมเขียนหนังสือ แต่ไม่ได้ มีฝีมือมาก ขนาดเขียนได้ ด้วยตนเอง แต่จะจ้ างให้ ผ้ ูอื่นเขียนแทน หรื อเรี ยก ง่ายๆ ว่านักเขียนเงา
เหตุการณ์ ทัง้ หมดในนวนิ ยายเรื่ องนี เ้ ป็ นเพี ยงเรื่ องสมมติ หากไปพ้ อ งกับ ชี วิต จริ ง ของผู้ใ ดผู้เ ขี ย นก็ ต้ องขออภัย มา ณ ที่ นี ้ สิ่งเดียวที่เป็ นความจริ งในเคหาสน์ เชือดใจก็คือ กิเลสของมนุษย์ นัน่ เอง... ‘พงศกร’ มกราคม ๒๕๕๙
ง านข อ ง เ อ ก อ ร
“...Love me tender, love me sweet; never let me go... You have made my life complete, and I love you so…” แม้ ววว... โอย...คุ ณ ที่ รั ก ช่ ว ยผมด้ วยครั บ ...ในเช้ าที่ เ ม็ ด ฝนพร� ำ ละอองฉ�่ ำเย็นลงมาอย่างต่อเนื่องแบบนี ้ แมวอ้ วนอย่างผมอยาก จะนอนหลับให้ สบาย แต่กลับยับเยินด้ วยเสียงร้ องเพลงที่ท�ำลาย โสตประสาท แมวที่ไหนผ่านมาได้ ยินเข้ า รับรองจะต้ องเสียสติไป หลายวันเทียวละครับ สมกับที่นายเคยเล่าว่า สมัยเรี ยนอยู่ในมหาวิทยาลัย เวลา สอบเสร็ จแล้ วไปเที่ยวร้ องเพลงคาราโอเกะกับเพื่อนๆ พอถึงคิวนาย ร้ องเมื่อไร เพื่อนของนายเป็ นได้ ขอตัวไปเข้ าห้ องน� ้ำบ้ างเดินออกไป สูบบุหรี่ บ้าง หาเหตุผลกันเรื่ อยไป จนสุดท้ ายก็เหลือแต่นายนัง่ ร้ อง เพลงอยู่แต่เพียงผู้เดียวจนจบ จากนันเพื ้ ่อนๆ ถึงได้ ทยอยกันกลับ เคหาสน์เชือดใจ 9
เข้ ามา ฟั งนายเล่าตอนนันผมไม่ ้ เข้ าใจนัก...แต่พอมาเช้ าวันนี ้...ผม รู้แล้ วละว่าท�ำไม... “…Love me tender, love me true; All my dream fulfill. For, my darlin’, I love you, and I always will” โอยยยยย...แม้ ววววว... ไม่ไหวแล้ ว (โว้ ย) ใครก็ได้ ...ช่วยท�ำให้ ไอ้ หมอผีหนุ่มรูปหล่อ คนนี ้ หุบปากเงียบเสียงลงหน่อยได้ ไหมคร้ าบ... ผมกระโจนพรวดขึ ้นมาจากที่นอนอันแสนจะอบอุ่นและนุ่ม สบาย วิง่ หนีเสียงร้ องเพลงของนายเข้ าไปในห้ องครัว พยายามมอง หาที่ซกุ ตัวหนีจากเสียงเพลงพิฆาต... ขาของผมที่หกั และใส่เฝื อก ตอนนี ้หายดีแล้ ว หลังจากเมื่อ หลายเดือนก่อน นายขับรถพาไปเกิดอุบตั ิเหตุอยู่ที่จงั หวัดสิงห์บุรี ดังนัน ้ ผมจึงกระโดดและวิ่งได้ คล่องแคล่วเหมือนเดิม อาจจะเคลื่อนไหวช้ ากว่าเดิมนิดหน่อย เพราะช่วงที่ขาหัก ใครต่อใครพากันเฝ้าพะเน้ าพะนอ เอาอกเอาใจผมอย่างเต็มที่...ขน โน่น ขนนี่มาให้ กิน น� ้ำหนักสิบสองกิโลของผมเลยเพิ่มเป็ นสิบห้ า กิโลอย่างช่วยไม่ได้ ... แต่เอาละครับ...ผมสัญญากับนายเอาไว้ แล้ วว่า จะตังใจลด ้ น� ้ำหนักให้ เป็ นเรื่ องเป็ นราวเสียที “Love me teeeeeeeen-deeeeeeeeeeeeer, love me long…” นายดุรงค์ของผมยังไม่ยอมหยุดร้ องเพลง...ผมว่านายต้ อง เป็ นบ้ าไปแล้ วแน่ๆ เสียงก็ไม่เพราะ แต่ยงั ดีที่เลือกเอา ‘Love Me Tender’ เพลงรั ก หวานหูข องคุณ เอลวิ ส เพรสลีย์ มาร้ อง...ไม่ 10 ‘พงศกร’
อย่างนันละก็ ้ ประสาทของแมวน้ อยๆ อย่างผมคงจะต้ องถึงแก่กาล ขาดผึงไปก่อนเวลาอันสมควร... เสียงของนายยังคงร้ องเพลงหงุงหงิงอยู่ ขณะที่คว้ าเอาผ้ า ขนหนูแล้ วเดินเข้ าห้ องน� ้ำไป ส่วนผมน่ะแอบนอนซุกตัวอยู่ในซอก ตู้เย็น...ค่อยสบายหูขึ ้นมาหน่อย เพราะเสียงนายเบาลงไปแยะเมื่อ ประตูห้องน� ้ำปิ ดลง พร้ อมกับเสียงน� ้ำไหลซูซ่ า่ จากฝั กบัว ผมอ้ าปากหาวเล็กน้ อย หากนอนไม่หลับเสียแล้ วละครับ... แหม...เวลาเรานอนสบายๆ แล้ วถูกใครปลุกขึ ้นมาโดยกะทันหันเนี่ย ต่อให้ งว่ งแค่ไหนก็กลับไปนอนต่อไม่หลับแล้ วละ ผมเลยนัง่ เหม่อมองดูสายฝนที่หยดตัวลงมาจากระเบียงหลัง ห้ องครัว แล้ วคิดถึงบ้ านของนายแม่ของนายดุรงค์ขึ ้นมาจับใจ นานหลายเดือนแล้ วที่นายไม่ได้ กลับบ้ านต่างจังหวัด ผม เลยอดไปวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ หน้ าบ้ าน ที่นายแม่ของนายปลูกเอา ไว้ ใหญ่ โต...วันๆ ก็ ได้ แต่อุดอู้อยู่ในคอนโดฯ ขนาดสองห้ องนอน และหนึ่งห้ องนัง่ เล่น กับหนึ่งห้ องครัว รอให้ นายเลิกงานแล้ วกลับ มาเล่นกับผมนี่ละครับ ช่วงนี ้งานของนายยุ่งมาก มีศพมากมายที่ต้องให้ ผ่าพิสจู น์ ไม่เว้ นแต่ละวัน...อ้ อ...กรณีที่คณ ุ เพิ่งรู้จกั กับผมและนาย ผมคงต้ อง แนะน�ำสักนิดละครับว่านายของผมชื่อหมอดุรงค์ เป็ นหมอผ่าศพ อยู่ที่โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ส่วนผมน่ะ...ชื่อมาเลศครับ...เป็ น พระเอกตัวจริ งของเรื่ องนี ้... อาจจะเป็ นเพราะความเบื่ออย่างที่ผมเล่ามาข้ างต้ น ผมเลย พยายามอธิ ษฐานทุกๆ วัน เพื่อขอให้ ได้ ไปเที่ยวไหน หรื อมีอะไร ตื่นเต้ นบ้ างก็ยงั ดี ชะรอย...พระเจ้ าของแมวคงเห็นใจ...หรื อจะเป็ นเพราะเหตุผล เคหาสน์เชือดใจ 11
กลใด บุญหรื อกรรมก็สดุ จะเดาได้ ...เพราะขณะที่นายยังอาบน� ้ำอยู ่ ในห้ องน� ้ำนัน่ เอง ที่เสียงโทรศัพท์แผดร้ องดังขึ ้น... “ฮัลโหล...” พร้ อมกับทีเ่ สียงน� ้ำจากฝั กบัวเงียบลง ผมก็ได้ ยนิ เสียงนายรับ โทรศัพท์จากเครื่ องที่อยูใ่ นห้ องน� ้ำ ไวเท่าความคิด...ผมรี บกระโจนออกจากซอกตู้เย็นในทันใด ...แล้ วจากนัน้ ก็เบียดตัวเองเข้ ากับประตูกระจกหน้ าห้ องน�ำ้ แล้ ว แนบหูฟังเสียงสนทนา ด้ วยท่าทางราวกับนักสืบ...อยากจะรู้ นกั ว่า ใครโทร.มา แล้ วก็โทร.มาด้ วยเรื่ องอะไร... แหม...คุณน่ะ...อย่ามองผมด้ วยสายตาอย่างนันสิ ้ ครับ... ผมไม่ใ ช่ แ มวที่ ช อบสอดรู้ สอดเห็ น (เรื่ อ งของคนอื่ น ) สัก หน่อย...ก็คณ ุ ดุรงค์เป็ นนายของผมแท้ ๆ ผมก็มีสิทธิ์จะรู้และแอบฟั ง บทสนทนาของนายด้ วยความห่วงใยใช่ไหมครับ ไม่ผิด...ไม่ผิด...ไม่ได้ ท�ำอะไรผิดสักหน่อย...แม้ วววว... อี กอย่าง ก่อนที่ คุณบัว เอ้ อ...ผมหมายถึงคุณสัตตบงกช คนรักของนายน่ะครับ ก่อนที่เธอจะเดินทางกลับไปยังเกาะคาวีที่อยูท่ างภาคใต้ ของ ประเทศไทย เธอก็ฝากฝั งนายเอาไว้ กบั ผมเป็ นอย่างดี ว่าจะช่วย ดูแล ระแวดระวังอย่าให้ มีสาวไหนเข้ ามาแผ้ วพาน ผมรับปากเธอ แล้ ว ก็เลยต้ องปฏิบตั ติ ามอย่างแข็งขัน... “จ้ ะ...แอ้ ...ครับ...ว่างสิครับ...ก็ดีนะ...จ้ ะแอ้ ...” นัน่ ยังไง...ว่าแล้ วเชียว... ผมนึกแล้ วไม่มีผิดว่าต้ องเป็ นยายแอ้ ...จะมีใครที่หาญกล้ า ล้ วงคองูเห่า โทร.มาหานายแต่เช้ าอย่างแม่คนนี ้... ผมได้ ยินนายส่งเสียง...ครับแอ้ ...จ้ ะแอ้ ...อย่างนี ้อีกนับสิบหน 12 ‘พงศกร’
...พอจะเดาได้ อยู่ละว่ายายคุณแอ้ หรื อคุณเอกอรที่โทร.มาคงจะ ออเซาะฉอเลาะตามแบบฉบับ...ท่าคงจะอ้ อนให้ นายท�ำอะไร หรื อ ไปไหนเป็ นเพื่อนอีกละสิ แหมยายคนนี ้น่าเบื่อเหลือเกิน ฮึ... น่าหมัน่ ไส้ เสียจริ ง...ผมเข่นเขี ้ยวเคี ้ยวฟั น...รู้ ทงรู ั ้ ้ ว่านายของ ผมมี คนรั กเป็ นตัวเป็ นตนอยู่แล้ ว ยังจะท� ำไม่ร้ ู ไม่ชีม้ าตีท้ายครั ว เขาอีก... เออใช่...คุณอาจจะงงว่ายายคนนีเ้ ป็ นใคร...ผมคงต้ องเล่า สักนิดว่า ยายแอ้ คนที่ว่า เธอมีชื่อจริ งว่าเอกอรครับ เธอเป็ นญาติ ผู้น้องของนายดุรงค์ครับ...คุณอุรวดี แม่ของเธอเป็ นญาติผ้ นู ้ องของ พ่อนายดุรงค์ ดังนัน ้ ยายแอ้ ก็มีศกั ดิเ์ ป็ นน้ องสาว หากเป็ นน้ องสาว ห่างๆ และญาติผ้ ใู หญ่ของฝ่ ายเธอก็หมายมัน่ อยากจะให้ เธอแต่งงาน กับนาย ยายแอ้ เป็ นคนสวยนิดหน่อย แต่ชอบคิดว่าตัวเองสวยมาก ยายคนนี ้แต่งตัวเก่ง ชอบทาปากสีแดงแจ๊ ดจนผมนึกว่าเธอไปกิน เลือดใครมา แล้ วก็ชอบท�ำผมฟูฟ่องเหมือนกับรังนก ยายแอ้ มีหมาพูเดิลจอมแสบ คู่ปรับของผมอยู่นางหนึ่ง ชื่อ แม่ถงุ เงิน... อีกหน่อยคุณก็คงจะได้ พบเธอละครับ...แล้ วคุณจะรู้วา ่ ภาษิต ที่วา่ ...ดูช้างให้ ดหู าง ดูนางให้ ดแู ม่...ยังคงใช้ ได้ เสมอ เพราะนายแม่ ของเธอแสบอย่างไรแม่ถงุ เงินยิ่งแสบกว่าหลายร้ อยเท่านัก... ฝั นหวานของยายแอ้ อาจจะเป็ นจริ ง หากนายไม่ได้ ไปตก หลุมรั กหญิ งสาวผู้แสนสวยงาม อ่อนหวาน บอบบางและฉลาด เฉลียวอย่างคุณบัวเข้ าเสียก่อน แต่กระนันยายแอ้ ้ ก็ยงั ไม่ละความพยายาม ยิ่งคุณบัวไม่อยู ่ ใกล้ อย่างนี ้ด้ วยแล้ วละก็ ยายแอ้ มกั จะมีเหตุผลโน่นนี่สารพัด ที่จะ เคหาสน์เชือดใจ 13
แวะมาหานายดุรงค์ที่คอนโดฯ หรื อไม่ก็แอบชวนนายให้ ออกไปกิน ข้ าวนอกบ้ าน ...เหมือนกับวันนี ้นัน่ ละ... ที่เจ้ าหล่อนโทร.มาแต่เช้ า คงจะต้ องมีอะไรมาหลอกล่อนาย ที่แสนจะไร้ เดียงสาของผมให้ ต้องตกหลุมพรางอีกแน่... เสียงดังคลิกเมื่ อนายวางโทรศัพท์ ลงกับที่ พร้ อมกับที่ ผม กระโจนหนีแทบไม่ทนั เพราะจู่ๆ นายก็เปิ ดประตูห้องน� ้ำพรวดออก มา โดยที่ผมไม่ทนั ได้ ตงตั ั้ ว “อ้ าว...มาเลศ...” นายใช้ ผ้าขนหนูในมือเช็ดตามตัวที่มีหยด น� ้ำเกาะพราว “มาแอบฟั งคนเขาคุยกันเรอะไง...แสบจริ งนะ” ผมหลับตาปี๋ ไม่กล้ ามองเรื อนร่ างสูงโปร่ ง และอุดมไปด้ วย มัดกล้ ามราวกับเทพบุตรกรี กของนาย...แบบว่า...เห็นแล้ วมันใจสัน่ น่ะครับ...อิอิ... ไม่แปลกหรอกครั บ ก็เราอยู่ในห้ องนีด้ ้ วยกันเพียงหนึ่งคน กับหนึ่งตัวเท่านัน้ นายจึงเดินไม่นุ่งผ้ านุ่งผ่อนออกมาจากห้ องน�ำ้ แล้ วเดินไปหยิบโน่นหยิบนี่ทวั่ บ้ านได้ โดยไม่ต้องอายใคร... ไงล่ะ...สาวๆ...ชักอิจฉาผมแล้ วละสิ...ใช่ไหม... “ไงเจ้ า แมวสอดรู้ สอดเห็น ...นี่ ถ้า พูด ได้ สงสัย คงจะเที่ ย ว โพนทะนาเรื่ องของฉันไปจนทัว่ คอนโดแล้ วละสิ” นายยังคงว่าฉอดๆ ไม่ปล่อยให้ ผมทันได้ เถียง ว่าจนหน� ำใจแล้ ว นายก็ เดินเปลือยเปล่าไปทางห้ องนอน แล้ วเปิ ดตู้เสื ้อผ้ าเพื่อแต่งตัว ผมรี บวิ่งตามนายไป เพราะรู้ดีวา่ นาย จะต้ องเล่าแน่วา่ แม่เอกอรโทร.มาด้ วยเรื่ องอะไร... ขณะที่นายก�ำลังเลือกเสื ้อจากตู้ออกมาลองทาบกับตัวนัน้ ผมก็กระโจนขึ ้นไปนอนจ้ องมองดูอยู่บนหมอนใบนุ่ม แล้ วรอฟั งสิ่ง 14 ‘พงศกร’
ที่นายก�ำลังจะเล่าต่อด้ วยความสนอกสนใจ “แอ้ เขาโทรมาชวนไปงานเปิ ดตัวหนังสือ...” ...งานเปิ ดตัวหนังสือ...แม้ ว... หูผมฝาดไปหรื อเปล่าเนี่ย...งานเปิ ดตัวหนังสือ...ยายแอ้ เนี่ย นะ...เจ้ าหล่อนแอบไปเขี ยนหนังสือตัง้ แต่เมื่ อไหร่ กัน ผมไม่เห็น รู้เรื่ องเลย “อย่าแปลกใจไปเลยมาเลศ” นายคงจะอ่านท่าทางของผม ออกว่าก�ำลังสับสน จึงรี บเฉลยว่า “ไม่ใช่หนังสือของแอ้ หรอก...แต่ เป็ นหนังสือที่บริ ษัทของแอ้ เขารับจัดงานเปิ ดตัวให้ นะ่ ” อ้ อ...แม้ ววว...แล้ วไป... ผมพยักหน้ าหงึกๆ ยายแอ้ เธอมีบริ ษัทออร์ แกไนเซอร์ รับจัด งานเปิ ดตัวสินค้ า เป็ นบริ ษัทเล็กๆ ที่ยายแอ้ กับเพื่อนเพิ่งจะลงหุ้น ท�ำกันได้ ไม่นาน และเห็นนายเคยเล่าว่าท่าทางจะไปได้ ดี เพราะ ยายแอ้ กับเพื่อนเป็ นคนทันสมัย แถมยังกว้ างขวางมีเพื่อนฝูงอยู ่ มากมายทัว่ ทุกวงการ เวลาจัดงานอะไรสักงาน ก็จะมีส่ือมวลชน ให้ ความสนใจเป็ นอย่างมาก “ก็ ดี น ะ...วัน ศุก ร์ ห น้ า ฉัน ว่า งพอดี เ ลย ไม่ต้ องอยู่เวร...ได้ ออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาสักหน่อย ไม่ได้ ปาร์ ตี ้ที่ไหนนานแล้ ว...แอ้ บอก ว่าเขาไม่ห้ามที่จะพานายไปด้ วย เพราะแอ้ ก็จะพาถุงเงินไปด้ วย เหมือนกัน” นายพยักหน้ ากับตนเองไปมา ก่อนจะหยิบกางเกงขึ ้น มาสวม แหวะ...ผมท�ำหน้ าเบ้ ...จะต้ องไปเจอกับแม่ถงุ เงินตัวแสบอีก แล้ วหรื อเนี่ย...ได้ ไปเที่ยวกับนายน่ะดีอยู่หรอก แต่พอนึกว่าจะต้ อง เจอแม่พเู ดิลหน้ าตาบ้ องแบ๊ ว แถมยังเสียงแหลมเขย่าโสตประสาท อย่างถุงเงินในงานนัน้ ด้ วย...เห็นท่าจะไม่ค่อยโสภาสักเท่าไรนัก เคหาสน์เชือดใจ 15
ประโยคถัดมาของนายต่างหาก ที่น่าสนใจและท�ำให้ หวั ใจของผม เต้ นโครมคราม “เมื่อวานคุณบัวโทรหาฉันตอนที่นายหลับไปแล้ ว เห็นคุณบัว ว่าจะขึ ้นมาจากเกาะคาวีอาทิตย์หน้ าพอดี เยี่ยมเลย...จะได้ ชวนไป งานด้ วยกัน...” ...เย้ ...เหมียววววว... ผมร้ องลัน่ ด้ วยความตื่นเต้ น คุณบัวจะมา ดีใจจังเลย... “ไง เจ้ าอ้ วน...ได้ ยนิ ว่าคุณบัวจะมา ดีใจจนเสียสติไปเลยหรือ” นายแหย่ผม เชอะ...รอให้ คณ ุ บัวมาก่อนเหอะ...ผมจะเชิดใส่ ไม่สนใจนาย เลย...ก็คณ ุ บัวน่ะทังรั้ กทังหลงผมอย่ ้ างกับอะไร... งานนี ้ ยิงปื นนัดเดียวได้ นกถึงสองตัว...นอกจากผมจะได้ เจอะคุณบัวคนสวยแล้ ว นายยังจะควงคุณบัวไปงานปาร์ ตี ้เปิ ดตัว หนังสือที่ยายแอ้ จดั อีกด้ วย... งานนี แ้ มวอย่างผมได้ แต่หัวเราะนอนกลิง้ ไปมาด้ วยความ สะใจ เมือ่ หลับตานึกไปว่า ยายแอ้ จะท�ำท่าอย่างไรทีเ่ ห็นคุณบัวโผล่ เข้ าไปในงานคูก่ บั นาย... ผมนั่งนับเวลาถอยหลัง เพื่อจะให้ ถึงเย็นวันศุกร์ ท่ ีเป็ น วันงานเปิ ดตัวหนังสือของยายแอ้ เร็ วๆ คุณคิดเหมื อนผมไหมครั บ เวลาที่ เราเฝ้ ารอคอยอะไรสัก อย่างนัน ้ เข็มนาฬิกาที่เคยเดินไปอย่างปกติ กลับดูเหมือนจะขยับ เคลื่อนไปข้ างหน้ าอย่างเชื่องช้ าเสียเหลือเกิน ต้ องขอสารภาพว่าถึงแม้ จะไม่คอ่ ยชอบยายแอ้ สกั เท่าไหร่นกั หากการได้ ออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาที่ไหนบ้ าง ก็นา่ จะดีกว่านัง่ จับเจ่าอยู ่ 16 ‘พงศกร’
กับบ้ านเฉยๆ แบบนี ้ เจ้ าหง่าว เพื่อนของผม ซึง่ เจ้ านายของเขาอยูท่ ี่คอนโดฯ ห้ อง ติดกันกับนาย ออกอาการอิจฉาเล็กน้ อย เมื่อผมเล่าถึงเรื่ องงาน ปาร์ ตี ้ให้ ฟัง ตอนที่เราออกมานัง่ ผึง่ แดดกันอยูท่ ี่ระเบียงหลังห้ อง “ฉันหวังว่าคงไม่มีเรื่ องตื่นเต้ นอีกนะ” เจ้ าหง่าวกระแหนะ กระแหน “เห็นพวกนายอยูก่ นั ครบทีมทีไร เป็ นได้ เรื่ องวุน่ ทุกที” “โธ่” ผมอมยิ ้ม พร้ อมกับหลับตาฝั นหวาน “ก็แค่งานปาร์ ตี ้ ...ประเดี๋ยวเดียวก็เลิก แล้ วจากนันเราก็ ้ ตรงกลับบ้ าน...คงไม่มีอะไร ตื่นเต้ นหรอกน่า” เฮ้ อ...นึกถึงตอนนี ้ ผมก็ได้ แต่ถอนหายใจยาว... ก็ ตอนที่ ผมพูดกับเจ้ าหง่าวออกไป...ผมยังไม่ร้ ู นี่ ครั บ...ว่า เรื่ องราวมันจะอลวนอลเวงอย่างนี ้... ถ้ าคนเราสามารถรู้ อนาคตล่วงหน้ าได้ ละก็...ผมคงจะไม่พดู อย่างนันแน่ ้ นอน...เฮ้ อ... คุณ บัว คนสวยมาถึง กรุ ง เทพฯ โดยเครื่ อ งบิ น โดยสารจาก ภูเก็ต และตรงดิง่ มาหาเราที่คอนโดฯ ตังแต่ ้ เช้ าวันพฤหัสบดีแล้ ว ตอนที่คณ ุ บัวมายืนกดกริ่ งหน้ าห้ องของเรานัน ้ นายแต่งตัว เสร็ จและก�ำลังจะออกไปท�ำงานพอดี “อ้ าว...บัว...” สีหน้ านายดีใจเมื่อเปิ ดประตูออกไปแล้ วพบ คุณคนสวยยืนอยู่ข้างหน้ า พร้ อมกับกระเป๋ าเดินทางใบย่อม “ไหน ว่าจะมาเครื่ องบ่ายไงล่ะครับ” “แอบย่อ งมาไม่ใ ห้ ร้ ู ตัว ไงคะ” คุณ บัว ยิ ม้ อ่อ นหวาน ดอก ลัน่ ทมสีชมพูสดใสจากเกาะคาวีที่ผูกเอาไว้ ที่ปลายผมยาวสลวย ของเธอไกวตัวไปมา เมื่อตอนที่นายรวบเอาร่ างแบบบางของเธอไป กอดเอาไว้ หลวมๆ เคหาสน์เชือดใจ 17
“จะได้ มาดู...เผื่อมีแมวที่ไหนมาขโมยปลาย่างของบัว” “โธ่ ...” นายหน้ าแดง ยกมือขึน้ เกาศีรษะแกรกๆ รี บแก้ ตวั เป็ นพัลวัน “วันๆ ผมก็ท�ำงาน แล้ วก็กลับบ้ านมาอยู่กบั เจ้ ามาเลศ นี่ละ...ถ้ าแมวที่ไหนจะมาขโมยปลาย่าง ก็คงจะเป็ นเจ้ าแมวอ้ วน นี่ละ...” อ้ าว...แม้ ววว...ผมร้ องอุทธรณ์...เรื่ องอะไรมาโยนให้ ผมดื ้อๆ เสียอย่างนี ้ล่ะนาย... “แหม...บัวพูดเล่นหรอกค่ะ” คุณบัวเบี่ยงตัวออกจากอ้ อม กอดของนาย แล้ วตรงมาอุ้มผมขึ ้นไปกอดด้ วยความรักใคร่... โอ...คุณที่รัก...อ้ อมกอดของคุณคนสวยช่างนุ่ม กลิ่นกาย ของเธอหอมละมุนจนผมอดไม่ได้ ต้ องแลบลิ ้นเลียเธอเข้ าที่ต้นแขน แผล็บหนึง่ ... “พอดีมเู นาะเอาเรื อไปรับคนงานชุดใหม่ที่ภเู ก็ตตอนเช้ ามืด พอดี บัวรู้ เข้ าก็เลยติดเรื อมาด้ วย จะได้ ไม่เสียเวลาไงคะ...ไม่อย่าง นัน ้ ตอนเทีย่ งก็ต้องให้ คนเอาเรือออกมาอีกล�ำ...เสียดายคน เสียดาย เวลาน่ะค่ะ...ตอนนี น้ � ำ้ มันยิ่งราคาแพง” คุณบัวเล่าด้ วยน� ำ้ เสียง อ่อนหวาน “บัวไปสนามบิน พอดีมีที่นงั่ ว่าง...ก็เลยขึ ้นมาเที่ยวแรก นี่เลยละค่ะ...คิดถึงพี่ดกั๊ นี่คะ...ท�ำไงได้ ...” ผมจะไม่เล่าละครับว่า นายได้ ยินอย่างนันจะปลื ้ ้มขนาดไหน เพราะกว่านายจะยอมปล่อยคุณบัวออกจากวงแขนล�่ำสันของนาย ผมซึ่ง อยู่ใ นอ้ อ มแขนของคุณ บัว อี ก ชัน้ หนึ่ง ก็ ถูก รั ด เสี ย แทบจะ หายใจไม่ออก “คุณปู่ คุณย่ากับทุกคนสบายดีหรื อ” นายถามหลังจากยอม ปล่อยให้ คณ ุ บัวเป็ นอิสระจากอ้ อมกอด “ค่ะ...ทุกคนแข็งแรงสบายดี คุณปู่ ยังฝากถามเลยว่า เมื่อ 18 ‘พงศกร’
ไหร่ พี่ดั๊กจะลงไปเกาะคาวีอีก” คุณบัววางผมลงกับพื น้ แล้ วหิว้ กระเป๋ าเดินทางเดินตรงไปยังห้ องนอนที่จดั เอาไว้ ส�ำหรับรับรองแขก “คงอีกนานละ” นายตอบขณะเดินตามหลังคุณบัวเข้ าไป ในห้ องพักที่เตรี ยมเอาไว้ ให้ นายท�ำปากบุ้ยใบ้ ไปทางห้ องนอนของ ตนเอง พร้ อมกับบ่นเบาๆ ว่า “เมื่อไหร่ บวั จะใจอ่อน ยอมย้ ายไป นอนที่ห้องโน้ นเสียทีนะ” “ไม่ได้ หรอกค่ะพี่ดกั๊ ” คุณบัวยิ ้มอ่อนหวาน หากทว่าน� ้ำเสียง หนักแน่นมัน่ คง “ถึงเราเป็ นคนรักกันก็จริ ง แต่บวั ไม่นิยมอยู่ด้วย กันก่อนแต่งหรอกนะคะ ถึงอย่างไรหญิงไทยเราก็ต้องมีศกั ดิ์ศรี คน อื่นจะเป็ นยังไงก็เรื่ องของเขา แต่ไม่ใช่บวั แน่...ถ้ าพี่ดกั๊ รักบัวจริ ง... ต้ องรอให้ เราแต่งงานกันก่อน...อีกอย่าง...ไม่อยากไปไล่ที่เจ้ ามาเลศ เขาหรอกค่ะ ยังไงพี่ดกั๊ ก็นอนกอดมาเลศไปพลางๆ ก่อนก็แล้ วกัน” กรี๊ ดด...แม้ วววว... ค�ำคมมากเลยครั บคุณที่ รัก ผมนึกไปว่า หากเปลี่ยนคุณ สัตตบงกชเป็ นแม่เอกอรแล้ วละก็...ยายนั่นคงจะล็อกคอนายเข้ า ห้ องไปเลยตังแต่ ้ นายยังไม่ทนั จะจบประโยคเสียด้ วยซ� ้ำ... ทังสวย ้ ทังแสนดี ้ แบบนี ้ จะไม่ให้ นายและผมทังรั ้ กทังหลง ้ คุณบัวคนสวยได้ อย่างไรกัน... หลังจากโอ้ เอ้ อยู่กับผมและคุณบัวอีกพักใหญ่ นายจึง ยอมออกไปท�ำงานด้ วยท่าทางอาลัยอาวรณ์ พร้ อมกับสัง่ แล้ วสัง่ อีก ให้ ผมคอยดูแลคุณบัวให้ ดี พออยู่กัน ตามล� ำ พัง หนึ่ง คนกับ หนึ่ง ตัว คุณ บัว ก็ ห ยิ บ เอา การ์ ดเชิญงานเปิ ดตัวหนังสือของยายแอ้ ที่นายส่งให้ ก่อนจะออก จากห้ องไป ออกมาดูอีกครัง้ หนึง่ เคหาสน์เชือดใจ 19
“เคหาสน์ เชื อดใจ” คุณบัวอ่านชื่ อหนังสือที่ เขี ยนในการ์ ด แล้ วท�ำตาโตพร้ อมกับห่อปากอุทานว่า “ชื่อเรื่ องน่ากลัวจัง...” ...ก็เป็ นเรื่ องฆาตกรรมนี่ครับ...แม้ ววว...ผมพยายามร้ องบอก หากที่คณ ุ บัวได้ ยิน คงเป็ นเพียงเสียงร้ องเหมียวเท่านัน้ “เทพวิวฒ ั น์...” คุณบัวอ่านชื่อคนเขียนหนังสือ แล้ วหันมา บอกกับ ผมด้ ว ยน� ำ้ เสี ย งตื่ น เต้ น ว่ า “โอ้ โ ห...คนนี ด้ ัง มากเลยนะ มาเลศ” เหมียว...ผมเอียงคอมองคุณบัวด้ วยความสงสัยว่าเธอรู้ จัก นักเขียนชื่อประหลาดคนนีด้ ้ วยหรื ออย่างไร พร้ อมกับรอฟั งที่คุณ บัวจะเล่าต่อไป “เป็ นนามปากกาของคุณเทพ วิวฒ ั นา อายุมากแล้ วละ... น่าจะสักเจ็ดสิบเห็นจะได้ ...เคยเป็ นนักหนังสือพิมพ์เก่า ตอนหลัง เปลี่ ย นแนวมาเขี ย นสารคดี กึ่ ง นิ ย าย โดยเอามาจากเรื่ อ งจริ ง ที่ เกิดขึ ้น...” ผมพยักหน้ าหงึกๆ พลางนึกตามไปด้ วย “เรื่ องที่เขียนก็มกั จะเอาคดีตา่ งๆ ที่เคยครึกโครมในอดีตอย่าง เช่นคดีฟ้องร้ อง คดีล้มละลาย คดีฆาตกรรม...มาเขียนเล่าใหม่ ในรู ปแบบของนวนิยาย...รู้ สึกมีแฟนหนังสือติดตามมากทีเดียว... ว้ าว...” ค�ำอุทานของคุณบัวท�ำเอาผมหูผงึ่ ขึ ้นมา “น่าสนใจจัง...มาเลศ...” คุณบัวหันมาบอกผมด้ วยท่าทาง ตื่นเต้ น “คุณแอ้ เข้ าใจเลือกสถานที่จดั ปาร์ ตี ้มากเลยนะ...หนังสือ ชื่อ ‘เคหาสน์เชือดใจ’ และงานเปิ ดตัวหนังสือก็จะมีทบี่ ้ าน ‘เชื่อมใจ’ ชื่อหนังสือ ชื่อบ้ าน บังเอิญมาพ้ องกันพอดีเลย...ฉันชักอยากให้ ถึง วันพรุ่งนี ้เร็ วๆ แล้ วละ...จะได้ ไปดูวา่ ...บ้ านเชื่อมใจสวยแค่ไหน...” 20 ‘พงศกร’