Gymno 16.4 by Biologenvereniging Congo

16.4 december 2005

3 4 Pimp my ho! 6 Krikke en de Bruin 8 Indonesië 10 Woof: einem acht mit einem 12 bissen? Iets van de voorzitter Kolf-Kamer

verslag en foto’s

briefwisseling

reisverslag

Recensie

Best binnen te houden… Eetrecensie

Cocktails

16 18

Recepten

Een dagje met moeders naar de gezondheidsbeurs

22 24 26 29 30 32 34

Pirates of the prinsengracht verslag

Eigen ramp

voetbal

HOT or NOT Kelly’s Eerste ontwikkelingshulp Vrolik & Groot

Een nieuwe Gymnorhina, ik moest weer het herbarium in. Twee sleutels, een voor de eerste deur en vervolgens een voor een klein kamertje, mijn bijna-prive werkplek. Bij de eerste deur was er nog niets aan de hand, op de tweede deur hing een post-it. In hoofdletters met rode stift stond geschreven: Niet Storen A.U.B (Kolf-Kamer) Ik dacht. Kolf? Wat is een kolf? Ben ik een kolf? Dit is mijn kamer. Dit is de Gymnorhina kamer. Is de Gymno een kolf? Al tijden heb ik problemen met het uitleggen van wat de Gymno nou eigenlijk is. Ik ben zelf heel makkelijk, noem het gewoon een schoolkrant. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet , wordt me dan gezegd, de Ana’s Hoeve noem je geen school. We worden wel geschoold hier, toevallig. Ja, maar je studeert. Dat is iets heel anders. Ja, een studie is vaak iets heel anders dan goed geschoold worden. Vooral in Nederland, schijnt. Dus de Gymnorhina is geen shcoolkrant het, is een kolf. Een krant over leven/filosofie…? (vervolg blz. 4) BT Gymnorhina@gmail.com

16.4 december 2005

__________________________________________________________________ Beste lezers, Jullie hebben er lang op gewacht, maar hij is er eindelijk. De eerste

Gymno van het nieuwe studiejaar. Geniet ervan! Dat ik een stukje mag schrijven in de Gymnorhina kan behalve als een dag als vandaag,waarin ik totaal inspiratieloos ben en geen idee heb om over te schrijven, ook nuttig zijn om een aantal belangrijke mededelingen te doen. Er hebben de laatste tijd namelijk belangrijke innovaties binnen Congo plaatsgevonden. Jullie hebben waarschijnlijk allemaal gemerkt dat het plasmascherm boven k008 in bedrijf is gegaan. Alle relevante mededelingen over onderwijs, de onderwijsinstituten en Congo zullen hierop vertoond worden. Alle data die voor jullie belangrijk zijn zullen gemakkelijk te zien zijn. Houd dit scherm dus in de gaten voor alle highlights. Dinsdag 6 december is er weer een Themaborrel in de Biecht en ons is zelfs beloofd dat Sinterklaas langs zal komen. Donderdag 15 december is er een kerstdiner, waar er voor weinig weer erg lekker gegeten kan worden. Iedereen is welkom. Let dus op het plasmascherm! Dinsdag 20 december is er, zoals het hoort in deze tijd, een gala. Dit zal gehouden worden in Hotel Arena. Kom in je mooiste outfit. De redactiecommissie heeft jullie hulp hard nodig. Zij zoeken namelijk creatievelingen die het leuk vinden om eens een stukje te schrijven voor de Gymno. Op het nieuwe plasmascherm voor k008 zal de deadline komen te staan wanneer er stukjes ingeleverd gaan worden. Het streven is om de volgende Gymno medio januari uit te brengen. Houd dus rekening met deze datum. Ik zou het leuk vinden veel stukjes te lezen van mensen die normaal gesproken nooit schrijven. Heb jij dus talent in het schrijven, heb jij iets leuks meegemaakt, heb jij een interessante mening over het onderwijs, de module, stages, feesten, reizen etc. klim in de pen en stuur het op naar Gymnorhina@gmail.com Met vriendelijke groeten en schrijfze, Maik Berendsen Voorzitter

gymnorhina

Niet Storen A.U.B (Kolf-Kamer) Kolf? Wacht, kolf, kolven. Kolven, dat doe je toch als je een baby hebt? Het heeft in ieder geval iets met tieten te maken. Leuk. Ik houd wel van puberale grappen, heb ook altijd van pubers gehouden. Welke grapjas heeft nou weer deze post-it bedacht. Is ie voor mij bedoeld? Of zijn werknemers onderling grappen aan het uithalen? Hilarisch. Goed, ik moest dus aan de slag voor de gymnorhina. Ik loop het herbarium in en zie links op het bureau een tas staan met een apparaat en rechts daarvan allemaal doorzichtige flesjes. Hoera, in het herbarium wordt onderzoek gedaan. Al een jaar lang kijk ik naar een briefje boven de Mac: Vanwege de zeer kostbare collectie van het herbarium en de enorme schade die ongedierte aan kan richten, mag er hier onder geen beding ook maar iets gegeten worden. Wat leuk dat ze er nu onderzoekjes mee doen. Ik kijk weer naar de tas en zie een baby foto. Schattig, denk ik. Nee, nog steeds heb ik het niet door. Ik zet gewoon de Mac aan. De Mac start. Ik zie een beeldscherm en uit ervaring weet ik dat dat beeldscherm nog zeker 10 minuten zo zal blijven eer ik verder kan. De eerste drie keer dat ik de Mac startte dacht ik namelijk na een kwartier (de eerste 5 minuten is het wel duidelijk dat de Mac in iedergeval iets aan het doen is) dat hij het niet meer ging doen. Ik zette hem maar steeds aan en uit. Dit hielp blijkbaar niet, na drie keer had ik het wel gezien, dus ik ging naar boven. Dronk wat appelsap, haalde iets uit een automaat, ging naar de wc, kletste wat en bedacht me dat ik dan maar naar huis ging. Bedacht me ook dat ik de Mac aan had laten staan en ik liep weer terug naar het herbarium en, jezus, de Mac stond aan. Hij deed het. Voortaan kon ik dus toch mooi wel weer in het herbarium werken. Nu heb ik niet elke keer zin om helemaal naar boven te lopen en uit verveling chocolade te gaan eten dus dan wacht ik maar. Ik wacht. Ik liep naar de geheimzinnige tas toe, bekijk die flesjes nog eens goed. Kijk naar die baby. Kijk naar de flesjes. Die flesjes lijken wel verdomd veel op drinkflesjes. Jahoor, ik heb het door. De deur achter me gaat open. Wie ik ben, wat ik hier doe, of dat niet ergens anders kan, want ze moet toch ongeveer 40 minuten kolven. Nee, ik kan nergens anders heen, maar ik neem wel even pauze dan. Net nu de Mac eindelijk aan is. Ik vind het helemaal niet erg als er een borst naast me op tafel ligt. Ik raak daardoor echt niet afgeleid. Behalve dan dat ik altijd zeer geinterreseerd ben in vrouwelijk leed natuurlijk. Ik moet echt weg, ze kan niet langer wachten. Dan barst ze namelijk uit elkaar. O mijn god, slaaf van je borsten. Ik ga. Moeders kiezen volgens het centraal bureau van statistiek steeds vaker voor borstvoeding. “In 2004 begon driekwart van de vrouwen na de bevalling met het geven van borstvoeding. Na zes maanden gaf nog steeds een op de drie moeders de borst. Deze uitkomsten liggen respectievelijk 7 en 11 procentpunten hoger dan in 1997. Vooral hoogopgeleiden geven vaker borstvoeding en houden het ook langer vol. In 2004 kreeg ruim 76 procent van de zuigelingen direct na de geboorte borstvoeding. Van de baby’s van zes weken genoot 63 procent borstvoeding. Na drie maanden nam dit af tot 54 procent en na zes maanden tot 33 procent. Voor alle tijdstippen is dit een toename ten opzichte van 1997. De laatste jaren is vooral het aandeel vrouwen dat na zes maanden nog borstvoeding geeft gestegen.” (bron: http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/dossiers/vrouwen-en-mannen/publicaties/artikelen/2005-1751wm.htm)

16.4 december 2005

Die hoogopgeleiden zitten natuurlijk hier op Ana’s Hoeve. En als je bortvoeding geeft, terwijl je geen huisvrouw bent, dan ga je toch gewoon in mijn kamer kolven? Zes maanden lang. Van mij mag het. Omdat ik niet mag kijken, moet ik mijn nieuwsgierigheid bevredigen op het internet. Dat is best te doen. Ik leer steeds nieuwe dingen. Je kan bijvoorbeeld ook met de hand kolven: Het legen van de melk-reservoirs 1. Positioneer de duim (boven de tepel) en wijs en middel-vinger (onder de tepel) ongeveer 2 tot 3 centimeter van de tepel af, hoewel niet noodzakelijkerwijs aan de uiteinden van de tepelhof. Experimenteer een beetje, om de houding te vinden die je het best ligt. ees er wel zeker van dat de vingers/de hand een “C” vormen. Knijp niet in de borst!

2. * *

Beweeg de vingers richting borstkas. Voorkom net spreiden van de vingers. Bij grote(re) borsten: eerst de borst optillen,daarna pas richting borstkas drukken.

3. Rol duim en vingers tegelijkertijd naar voren. Deze rollende beweging zorgt ervoor dat de melkreservoirs geleegd worden zonder het tere borstweefsel te beschadigen. Let op de plaatsing van duim en nagels op het einde van de “rol” zie illustratie.

4. * *

Herhaal de beweging ritmisch om de reservoirs volledig te legen. Plaats, druk, rol... Plaats, druk, rol...

5. Draai duim en vingers om andere reservoirs te legen, zowel bij de linker- als de rechterborst door middel van gebruikmaking van linker- en rechterhand. (bron: http://www.dsv.nl/~miriam/melkml2.htm) Verderop stonden ook nog wat tips. “Zorg voor een ruimte waar je rustig en ongestoord kan zitten”. Nou, bij deze dan: het herbarium

gymnorhina

PIMP MY HO! Donderdag 20 oktober. Escape deLux Amsterdam. ‘Pimp my Ho’ van Congo. 270 mooie, jonge, sexy studenten. Verkleed als geile hoer, gehuld in slechts sexy ondergoed. Of als slikke pimp met een bloesje dat open geknoopt is tot aan de schaamstreek. Wat wil je nog meer?! Drank. Dat hoort er gewoon bij. Je hebt ook gewoon behoorlijk wat alcohol nodig voordat je je niet meer zo extreem ongemakkelijk voelt. Je loopt immers bijna in je blote kont, je bent eigenlijk vrijwel naakt en natuurlijk blijft dat niet onopgemerkt. Nee, er moet behoorlijk wat alcohol ingaan voor je dat allemaal kan negeren. Bovendien is alcohol er ook als sociaal smeermiddel, om de grens te verlagen tot het versieren van de andere (of zelfde, waarom niet?) sexe. (Wat overigens ook een ongewenst sideeffect kan zijn. -red.) Wat de avond uiteindelijk inhield? Om 22:00 uur was het feest begonnen en druppelde het publiek langzaam binnen; om 0:00 uur stond een uitzonderlijk gekleed publiek te zingen, te dansen en te zoenen. Hoge hakjes, strakke pakjes, allen aan de drank. Natuurlijk goede muziek, dj’s die je in het zweet doen dansen: “Shake that ass, girl!”. En de Escape deLux shake-te bijna zo hard als de meisjes hun billen. Dit ging zo door tot een uur of 4 , toen moeset de dronken, uitgelaten en/of bevredigde menigte de zaal verlaten, op naar huis of afterparty. Ikzelf vond het echt een fantastisch feest! Het organiseren ervan was echt leuk, maar als je dan uit je dak gaat op je eigen feest is het gewoon supercool en voel je je echt een gelukkig mens in de heerlijke party-wereld! Het was geweldig! Over de voorbereiding: Na heel veel wikken en wegen met zaaltjes kon de feestcommissie er niet omheen: de Escape deLux is gewoon een enorm geile zaal! We zagen het helemaal gebeuren. Dan is er zoiets als promotie. Waar denk je dan aan? Aan posters, mailtjes, spam, mond tot mond reclame, etcetera. De feestcommissie wil bij feesten zoals het Hoeren&Pooiers feest altijd een stapje verder gaan. Je wilt natuurlijk niet dat mensen denken: “Oh, leuk feestje, koop wel een kort rokje/doe wel een grote zonnebril op.” Nee, het moet groter, beter, extremer. Dus: je moet het goede voorbeeld geven. Zeker aan de ‘groene’ eerstejaars. Voor je je hult in niets, is het toch pretiger te weten dat je niet de enige bent. Zo kwam het dat stamleider Caspar in z’n meest pimpy outfit vergezeld door vrouwtjes-aanhang alias Oost-Europese-hoertjes-voor-1-dag Niki en Laura op een blauwe maandagochtend in Symposiumzaal ‘de Rode Hoed’ aankondigde dat het beruchte hoeren en pooiers feest er aan kwam. Of het indruk heeft gemaakt? Men kwam wél. En bijna iedere aanwezige daar had het goede voorbeeld gevolgd. Dus bij deze aan allen die naar het feest zijn gekomen en moeite hebben gedaan voor een spetterende outfit: Bedankt! Zonder jullie geen feest! Tot volgend jaar allemaal! Laura van Furstenberg

16.4 december 2005

gymnorhina

Krikke en De Bruijn Sedert drie lange zware maanden nu, heeft de altijd feestende oud-student Biomedische Wetenschappen Krikke zijn leven in het Sodom en Gomorra van Nederland ingeruild voor een teruggetrokken leven in een rustiek huisje aan de IJssel, alwaar hij een studie volgt tot piloot. Daar moet hij het stellen zonder de wijze lessen en zwartgallige humor van de heer De Bruijn uit Amsterdam; bij velen van studievereniging Congo bekend om zijn markante voorkomen en uitspraken, maar minder bekend is de ongelofelijke eruditie die deze Über-Bioloog in pacht heeft. Sommigen durven zelfs een vergelijking met Midas Dekkers te maken. Deze twee heren, een piloot en bioloog in opleiding, zijn nu een briefwisseling gestart waarin zij over de moeilijke kwesties in hun studentenleven communiceren.

Beste Ome Kasper, “This is a man’s world, this is a man’s world. But it would be nothing, nothing without a woman to care” zong James Brown vele malen met zijn ongekende soul-stem. A man’s world was ook het gene wat ik had verwacht aan te treffen toen ik begon met mijn nieuwe studie tot piloot. Een rijk en luxueus leven, verre rijzen naar mooie landen, snelle auto’s, chique hotels, grote huizen een vooral veel mooie vrouwen om je heen. Dat is toch wat iedere rechtgeaarde hetero man wil; dat is toch de ideale mannenwereld? Tot nu toe heb ik echter van al dit schoons nog maar weinig kunnen proeven en genieten. Het is afzien tijdens onze studie. We zijn weggestopt op een camping ver verscholen van alle middelen die het leven van de hedendaagse mens zo makkelijk maken, de geneugten des levens en vooral ook van het vrouwelijke schoon waar Congo zo rijk aan is. Aldaar woon ik samen met drie andere mannen en naast ons wonen er nog eens vijf. Mijn slaapkamer deel ik met iemand van het gelijke geslacht en met hem studeer ik in een hokje waar zelfs onze Job Cohen nog geen student in zou durven te zetten. Met deze gasten ga ik naar de sauna, uit eten en naar school. We koken samen, wassen samen en zitten samen in de jacuzzi. En als iemand het moeilijk heeft met de studie troosten we elkaar. Een mannenwereld, maar dan ook alleen maar mannen, mannen en nog eens mannen! Dat is niet wat ik in gedachten had. Waar blijven die geile vrouwen om ons te troosten? Hoe moet dat nu biologisch gezien? Waar moeten we nu heen met al dat opgekropte zaad en al die feromonen? Hoe gaat het in de dierenwereld als de mannetjes verstoten zijn van de vrouwen? Moeten wij mannen nu gaan strijden om de gunsten van het dichtstbijzijnde geslachtsrijpe vrouwtje of moeten we ons aan elkaar vergrijpen zoals de negers in Amerikaanse gevangenissen? Help me Ome Kasper! Jij hebt als excentrieke bioloog toch ervaring met het lang droogstaan en verstoten zijn van de vrouwtjes? Ik wacht met spanning op je antwoord. Hopelijk komen je wijze woorden nog op tijd! Gegroet, Krikke

16.4 december 2005

Beste Krikke, Met stijgende verbazing las ik je brief vanmiddag. Toen ik laatst met enkele collega’s bij je op bezoek was viel het me al op dat we richting Apeldoorn aan het rijden waren en niet naar het warme zuiden ofzo. Ook waren de 17 jarige Friese jongetjes waar we toen mee hebben zitten blowen niet echt de blonde 90/60/90 stewardessen die ik verwacht had. Maar, zoals je vast wel zult weten, vechten tegen de bierkaai heeft geen zin. Als rechtgeaarde bioloog weet ik inderdaad hoe het is om nachten door te brengen op eenzame plekken; verlaten vulkaankraters, tropische oerbossen in Afrika of mijn bed in Amsterdam. Ik ken een veldecoloog op Schiermonnikoog die wekenlang in zijn eentje tussen de koolmezen zat. Zijn tijd bracht hij voornamelijk door met het inademen van grote hoeveelheden THC en het fantaseren over vrouwelijk schoon. Hij vertrouwde mij toe dat hij een keer zelfs hallucineerde dat onder de boom waar hij in zat een brunette en een blondine met elkaar in de touwen gingen hangen. Halverwege deze fata morgana kwam hij erachter dat hij geen twee gewillige vrouwen, maar slechts zijn rechterhand tot beschikking had. Zint deze oplossing je niet dan is er natuurlijk nog een andere mogelijkheid. Het viel me op dat je medestudenten en hun kameraadjes behoorlijk jong waren. Neem ze eens in vertrouwen, geef ze de kans jou hun vrouwelijke kant te tonen. Moedig ze aan strakke spijkerbroeken te dragen en hun haar te laten groeien. Deze jonge, beïnvloedbare knaapjes hebben nog een zacht perzikhuidje en hoge stemmetjes. Komt de nood letterlijk aan de man, dan kijk je ze aan door je oogharen, en kan je best een leuke nacht met ze doorbrengen. En, als ze al wat ouder zijn, verstop je stiekem hun scheermesjes of scheerapparaten zodat ze hun weelderige, mannelijke, gezichtsbeharing niet meer kunnen verstoppen. Want, zoals je in gay-cafe’s vaak genoeg hoort: ‘Like the beard, gives me something to hold on to, woef!’ Sterkte, Ome Kasper

gymnorhina

Indonesië Eindelijk was het dan zover! Na een jaar lang wachten en sparen vertrok ik half juli naar Indonesië. Dat heerlijke land van sawa’s, tempels en altijd aardige behulpzame mensen, aan de andere kant van de wereld. Helaas is die grote afstand ook meteen het grote minpunt. Lang vliegen is nooit een van mijn hobby’s geweest. Korte stukjes naar Spanje of Griekenland zijn prima, maar 20 uur in een vliegtuig vind ik net zo beroerd als 20 uur in een bus naar Salou. Natuurlijk is het van mijn vakkenvulbaantje bij de Albert Heijn niet mogelijk om voor een slordige 1200,- direct van Schiphol naar Jakarta te vliegen. Nee, ik had iets goedkopers, iets veel goedkopers wel te verstaan (en dat zou ik merken ook!). Ik vloog met Gulf Air (en ja, dat komt inderdaad uit het Midden-Oosten) van Frankfurt, met twee kleine overstapjes in Bahrein en Abu Dhabi, naar Jakarta. Natuurlijk werd Irak niet vermeden, en terwijl ik beneden de ene na de andere autobom zag afgaan, dankte ik god op mijn blote knietjes dat ik in een oosterse vliegtuigmaatschappij zat. Al Qaeda zou in het opblazen van dit vliegtuig waarschijnlijk geen brood zien aangezien ik zo ongeveer de enige Europeaan aan boord was. Gezeten tussen 300 stinkende Bin Ladens kreeg ik mijn Halal bereidde eten, wat wonder boven wonder goed smaakte. Ondertussen waren twee terroristen in opleiding, van 4 en 5 jaar oud, bezig mijn stoel vakkundig te slopen door messen achter in mijn rugleuning te steken. De tussenstops waren onbeschrijfelijk. Midden in de woestijn bevinden zich fata morgana-achtige vliegvelden waar mannen met tulbanden en vrouwen in bourka’s flaneren langs stalletjes met waterpijpen, olielampen en vliegende tapijten. Helaas wordt deze Efteling-achtige setting hard verstoord door de hightech tax-free shops met hypermoderne hifi audio en video apparatuur. En denk maar niet dat het hier goedkoper is dan bij ons, want geld hebben ze hier wel en veel ook! Hier draait het om Maserati, Lexus en Mercedes in een oogverblindende entourage van marmer en diamanten, allemaal gefinancieerd door het zwarte goud. Na 3 uur Midden-Oosten vertrok mijn vliegtuig, dit keer afgeladen met Indo’s, naar Jakarta. De totale vlucht duurde slechts 26 uur en terwijl mijn benen langzaam begonnen te necrotiseren door de te kleine beenruimte, werd ik gebrainwashed met Irakese soap afleveringen die continue als ‘on-board entertainement’ werden gedraaid. Eindelijk landde ik dan totaal geradbraakt in Jakarta, de stad van de tegenstellingen. Hier in Jakarta heb je wolkenkrabbers, flats en hotels die hoger en moderner zijn dan in elke andere Europese hoofdstad. En als je beneden op straat staat, weet je meteen waarom ze zo hoog zijn… Wat een ongelofelijke gore zooi is het daar en de stank is vaak niet te harden. Dit moet wel de reden zijn waarom de kamers op de hogere verdiepingen zo veel duurder zijn dan op de lagere, want voor het uitzicht hoef je het ook niet te doen. De smok die geproduceerd wordt door deze mierenkolonie op brommers, belemmerd elk uitzicht en de mondkapjes die de mensen hier op straat dragen hebben niets met SARS of de vogelpest te maken. Nee, dan liever de rust en de natuur van de binnenlanden. Alleen moet je om daar te komen wel van het lokale vervoer, wat vaak alleen maar bestaat uit bemo’s, gebruik maken. Voor degene die niet weten wat een bemo is, volgt nu een beknopte uitleg:

16.4 december 2005

Een bemo is een oude, aftandse, afgeragde Mitsubitsi waar je samen met nog 12 andere Indo’s en hun bagage (balen rijst, rottend fruit, dode kippen etc.) en je eigen backpack in wordt gestouwd. De laadruimte van deze doodskist op wielen zou ik in Nederland nog niet eens groot genoeg voor mijn hond achtten, maar hier in Indonesië ligt de lat niet zo hoog. Nergens is overigens aangegeven wat zo’n ritje kost en dat is niet zonder reden. Want als je de prijs niet weet, (zoals bijna elke toerist) dan kunnen ze je lekker naaien. Natuurlijk gaat het niet om tientallen euro’s maar het idee van discriminatie staat me ook hier niet aan. En niet alleen in het openbaar vervoer word je afgezet, ook de prijzen voor culturele hoogstandjes als de Borobudur en de Prambanan tempels zijn voor de Indonesiërs ware goudmijntjes. Ze zijn hier niet te beroerd om je als toerist 10,- te laten neertellen terwijl de lokale satéboer er voor 7500 Rp. (omgerekend 0,63 cent) binnen komt. Gelukkig is het eten er niet duur en krijg je alles in overvloed. Ook diaree trouwens! Nooit geweten dat een mens zoveel stinkende satésaus kan produceren. Na 3 dagen Indonesische keuken en ongeveer 38 toilet bezoeken later voelde mijn brandende anus alsof hij een sliding op een kunstgrasveld gemaakt had. Wat wel een aanrader is? Een brommertje huren. Nou ja, een brommertje, zeg maar gerust motor. Deze 125 pk zware Honda haalt met gemak de 140 km/h. Probleem is wel dat ik geen motorrijbewijs heb (dacht ik) maar dat blijkt in dit corruptie paradijs geen enkel probleem. Wordt je aangehouden dan schuif je even 5 eurootjes in de broekzak van de politieman en je mag je weg vervolgen. Nou wilde ik het daar niet op wagen, dus ging ik een echt motorrijbewijs halen. Dit met de nadruk op ‘halen’. Voor 200.000 Rp. (± 17,-), kocht ik een rijbewijs. Natuurlijk moest ik wel een paar multiple choice vragen maken, maar de agent in kwestie was zo aardig om alle antwoorden erbij te geven. “Of ik er wel even vier fout wilde doen, anders viel het zo op!” Ook de rijtest werd overgeslagen en na 20 minuten van lachen, handjeklappen en high-fiven met de politie, ‘Valentino-Rossi-de’ ik vrolijk door Bali. Na 40 minuten werd ik aangehouden door een motoragent. “Of ik even 5 euro wilde neertellen. ‘Dit’ was natuurlijk geen legaal rijbewijs en leek volgens hem op iets wat je regelmatig bij een pak cornflakes kunt krijgen”. Moedeloos pakte ik mijn portemonnee om te betalen en dacht… Indonesië; langvliegen, corruptie, bedorven eten, afzetterij en levensgevaarlijk vervoer…. Heerlijk, ik kan niet wachten totdat ik weer ga!! DL

gymnorhina

Woof rozentheater rozengracht 117 A NIGHT WITH A BITE | EINE NACHT MIT EINEM BISSEN Woensdag 19 oktober half zeven, ik had het beloofd: een culturele avond te bezoeken. Er zou gratis eten en een gratis welkomstdrankje zijn bij een toneelstuk. En dat toneelstuk zou een student maar 7,50 kosten. Dat ben ik niet. Voor mij zou het 12,50 zijn. Uiteraard heb ik mijn contacten aangewend om mijn eerste keer Woof eerst eens gratis te beleven. ‘Hoi, ik sta op de gastenlijst’. Ik zoek mensen die ik ken. Ik zoek de gratis drank, amaretto. Is dat kunstzinnig verantwoord? Mij maakt het niet uit, drink zelfs de borrelglaasjes leeg van de mensen die het niet lusten. Vervolgens loop ik door naar het gratis eten: een heerlijke maaltijdsalade met iets van pijnboompitten en....ach ik ben geen culinair recensent. Er ligt in elk geval nog pizza, ik zie verder nog gefrituurde aubergines en iets van artisjokken. In elk geval is het lekker en meer dan genoeg, dit kan ik nog net wel beoordelen. We bestellen nog wat biertjes van 2 euro en de eerste act begint. Het is een vlaamse dichter. Een kennis van me zal later die avond meegevraagd worden naar zijn hotel. Het Rozentheater is laagdrempelig en de avond is toegankelijk, laten we maar zeggen. Om 20:00 moeten de drankglazen leeg zijn, omdat we de theaterzaal binnen gaan. Fijne stoelen om op te zitten, leuk décor ook. Jammer dat ik vergeten ben naar de wc te gaan en het laatste half uur me nergens anders meer op kan concentreren. ‘De toevallige dood van een anarchist’ heette het stuk. Eindelijk afgelopen, ik doe het applaus niet meer mee, niet dat het slecht was, maar ik vertrek liever meteen naar de wc. Vanuit de wc begeef ik me weer naar de ontvangstzaal, waar de rest van de acts zal optreden. Een eenmansband, een duo, een spreekbeurt, een goochelaar, een hele band.. Geen idee, ik heb het niet allemaal onthouden, maar wel leuk geboekt allemaal. Het publiek is geïnteresseerd en prettig, geen dronken boeren hier, hooguit dronken intelectuelen. Niet te prententieus, niet te oud. Gewoon leuk. En er zijn vrienden van de acts natuurlijk. Tegen elven begint de dj, de mensen dansen en daarmee eindigt ook de avond om 01:00. Woensdag 16 november half zeven, niets beloofd, maar zelf gewild, stap ik weer het Rozentheater binnen. Voor 12,50 zou ik immers ook uit eten gaan. Dit keer liggen er Turkse hapjes klaar: deegrollen met fêta, deegrollen met fêta en spinazie, turkse pizza’s en hele grote augurken. Wederom: meer dan genoeg en lekker. Het is nu wat rustiger, het toneelstuk van deze maand trekt minder bezoekers. Ze hebben minder aan publiciteit gedaan, het gezelschap is minder bekend. En de avond draait natuurlijk wel om het toneelstuk. Vlak voor achten is er nog een stoom mensen en zo zit de zaal nog best vol. Na het stuk wordt het nog drukker, er zijn ook mensen die alleen voor de acts en dj komen. Ik heb deze twee keer verloren met Mario op de Nintendo. Ik had nog op de Atari willen spelen, maar wilde liever de liefdesliederen van Kiki (uit Malle Pietje en de Bimbo’s) horen. Jaffa in stereo was ook een erg leuke band, maar ik heb dan ook een zwak voor orgels. Nog wat drankjes gedaan, mensen trokken hun schoen uit, mensen dansten op het podium, tijd om weg te gaan. Toch nog even langs de Weber en vervolgens naar bed.

16.4 december 2005 Woof is een manier om het bezoeken van een theater wat laagdrempeliger te maken, minder â&#x20AC;&#x2DC;verantwoordâ&#x20AC;&#x2122;. Gemaakt om het bezoeken van theater meer als een feestje te zien. Ik las laatst dat ook leraren het bezoeken van het toneel zien als een verplichting. Je weet wel, als ze met die middelbareschoolklassen voor KCV of CKV naar een toneelstuk moeten. Die kinderen worden ook niet echt lekker gemaakt zo, en dat terwijl mijn klas altijd wel uitzinnig was wanneer we met Nederlands een videoband gingen kijken. Ook ik ben dit jaar denk ik, buiten Woof om, slechts twee keer naar een toneelstuk geweest met vrienden en misschien wel het tienvoudige daarvan naar de film. Toneel is vaak wat duurder en het kan nogal een serieuze bedoening worden. Wachten, stilte, ovatie. Of je zit juist op een vaag terrein in Noord tussen allemaal krakers. Vandaar Woof dus. Het theater als een feestje, het theater als een etentje en het theater als een club. Bovendien: het theater goedkoop. Wil je een keer wat anders dan de film, je lavenloos bezatten in Paradiso, je lavenloos bezatten in een kroeg of uit eten in de snackbar? Dan is dit wel een aanrader:

Volgende keer weer: WOOF! a night with a bite:

woensdag 14 december, 18.30 uur tot 01.00 uur. Entree: 7,50 studentenpas 10 cjp of stadspas 12,50 normaal dit keer met het stuk: WINTERHARD - Aluin. en uiteraard weer eten, verscheidene acts, jong talent, drank en een dj. (vrijdag 13 januari is er overigens ook een Woof) meer informatie op de website: www.rozentheater.nl

gymnorhina

Best binnen te houden…. De zomer was er een om snel te vergeten. Na een hoopvolle week begin juli zakte de temperatuur naar trieste waardes en steeg de regenmeter naar bedroevende hoogtes. Veel zin om door de stad te struinen op zoek naar leuke, betaalbare eettentjes had ik niet. Ondanks dat ‘collega’ reporter Aaf Brandt Corstius (bekend van de Folia) ontsnappend aan de regen de meest kekke restaurantjes ontdekt, ben ik niet van de bank af te branden als het buiten giet. Als goedmakertje was er toch ineens die heerlijke nazomer en heb ik half oktober nog liggen chillen in het Vondelpark. Er werden zelfs nog wat vrouwen in bikini’s gespot en de Hollandse zomer was alweer snel vergeten. Die zachte najaarsdagen boden de ideale gelegenheden om eens lekker en goedkoop met vrienden uit eten te gaan. Met een groep oud-collega’s had ik afgesproken in een klassieker onder de eetcafé’s, De Blaffende Vis (BV). Gelegen aan de Westerstraat in de altijd aansprekende Amsterdamse Jordaan. Op het terras heb je goed zicht op de vele brulapen die in hun bruine pantalons en streepbloezen met opgestroopte mouwen veelal op zoek zijn naar een plek om aan hun afgezaagde rosé verslaving te kunnen toegeven. Wij namen boven in het café plaats en bestelden alvast heel culinair wat brood met kruidenboter. Dat kwam redelijk snel (een trend die zich de bewuste avond helaas niet doorzette) en uit de gretigheid waarmee het brood naar binnen werd gepropt werd duidelijk dat een duur voorgerecht waarschijnlijk dezelfde holbewoner waardering had ontvangen. De biertjes gleden lekker weg en mijn vrouwelijke collegae kwamen in de stemming. Met de eerste honger weg, kon nu op een enigszins beschaafd tempo een hoofdmaaltijd worden genuttigd. De hoofdgerechten staan in de BV, zoals je het bij veel eetcafé’s aantreft, op een schoolbord en wisselen regelmatig. Vast onderdeel is een visgerecht en er staat altijd wel een maaltijdsalade op voor de vegetariër of lijnende vrouw. Niks van dat alles echter voor de vrouwen waarmee ik op stap was. De malse entrecotes met frieten en een lamscarré waren reeds besteld voor ik halverwege het menu was. Zelf had ik de hele week al junkfood in mijn gezicht gepropt en moest maar eens wat vitaminen en mineralen binnen krijgen. Ik nam derhalve de zeetong op een bedje van gebakken (?) spinazie en aardappelpuree. Bij vis hoort witte wijn, dus een flesje was gauw besteld bij onze matig scherpe ober. Toen het eten kon beginnen keek ik zo op tafel en om mij heen. Hier klopte iets niet… Als enige aanwezige man at ik geen vlees maar vis, dronk ik geen bier maar witte (!) wijn en huisgemaakte aardappelpuree i.p.v. vette frieten met mayo! Om mij heen waren de blikken van naar de plee lopende mannen ineens opvallend veranderd. Waar ik eerst, in gezelschap van drie vrouwen, quasi nors (lees: jaloers) werd aangekeken, zat er nu een opgeluchte, pfff-tis-gelukkigeen-homo blik in hun ogen. Ook de vrouwen aan andere tafeltjes verloren gelijk interesse. Ik besloot me te concentreren op me visje, bang om ten prooi te vallen aan ‘echte’ cruisende mannen. Het eten

16.4 december 2005

was gelukkig wederom erg smakelijk en voor 8 euro 50 lekker goedkoop. De porties waren na een voorgerecht precies groot genoeg en de keuken was betrekkelijk snel. Nadat de buikjes vol waren begon echter de ellende met de bediening. In de BV vinden ze blijkbaar dat als je eenmaal gegeten hebt je niet meer zo belangrijk bent en richten hun aandacht enkel op het gedeelte op de begane grond. De bestelde appeltaart liet dan ook een half uur op zich wachten. We waren inmiddels overgestapt op rosé, aangezien ze volgens mij die witte wijn ook gebruikten voor de WC’s. De iets betere rosé vloeide rijkelijk, maar hoe zeer ik een lege fles ook in het zicht van de bar zette, de bediening liet zich niet zien. Met elke trip die ik dus maar naar de bar maakte zakte de fooimeter een euro of twee. Vier flessen later was het alweer 1 uur en werd ons de rekening gepresenteerd. De negatieve teneur naar de bediening sloeg pardoes om in tevredenheid aangezien ze een fles wijn (waarschijnlijk die Chateau de ‘WC-eend’) en een volledig rondje bier hadden vergeten aan te slaan. Konden we toch nog een kleine fooi geven, zodat zij blij waren en wij ook. De reputatie van de Blaffende Vis bleek onaangetast en enigszins licht in het hoofd nam ik weer afscheid. De volgende keer waag ik me eens in Amsterdam-Oost waar ook mensen en zelfs biologen blijken te wonen. Een ding weet ik alvast, er komt een groot, mannelijk stuk vleesch op tafel! JH

gymnorhina

Lekkers! De feestdagen komen eraan, verwen jezelf eens. Zoek verder dan je bekende biertje. Neem een white russian, en eet 20 zelfgemaakte chocoldae bonbons! Of zorg voor heerlijke champagne cockails met oud en nieuw.

Palais Royal Recept 25 ml Cognac 10 ml Cherry Brandy Champagne 5 ml citroensap gecrushed ijs Bereidingswijze Pak een Champagne flute en vul deze voor 1/3 deel met gecrushed ijs. Schenk de Cognac, Cherry Brandy en het citroensap over het ijs en vul aan met Champagne. Garneer de cocktail met een aardbei en een schijfje citroen!

White Russian Recept 30 ml Wodka 30 ml Kahlua 30 ml slagroom ijsblokjes Bereidingswijze Vul een whiskeyglas met enkele ijsblokjes. Giet de ingrediĂŤnten over het ijs en roer even goed door. Garneer met een stijlvol roerstaafje.

16.4 december 2005

Geen zin om zelf te koken? Om zelf uren in de keuken te staan? Er is een nieuwe kookcie! Benieuwd naar wat hun kunnen zijn? 15 december: Kerstdiner! Tip: pap met ze aan een laat ze thuis voor je koken. BT

Sweet Surprise Recept 20 stuks: 200 gram pure chocolade 20 bonbon vormpjes 1 eetlepel room 50 gram witte chocolade 1 eetlepel koffielikeur 4 walnoten Bereidingswijze Smelt de pure chocola “au bain marie”. Doe in elk bonbon vormpje 1 theelepel chocolade (zorg dat je genoeg overhoudt) en strijk het uit over de binnenkant van de vormpjes. Zet de vormpjes op de kop om ze te laten harden. Meng de slagroom, witte chocolade en de Café Marakesh en verwarm dit ook “au bain marie”. Laat dit mengsel iets afkoelen, voordat je dit over de vormpjes verdeelt. Leg wat stukjes walnoot over de vulling en laat het geheel even afkoelen. Vul ze tenslotte op met de rest van de pure chocolade. Laat de bonbons in de koelkast hard worden (minimaal 1 uur).

gymnorhina

Een dagje met moeders naar de gezondheidsbeurs. ‘Piep piep’, piepte mijn telefoon zondag ochtend om 7 uur! Moest ik naar school? Was het tijd om te werken? Nee, mijn moeder belde mij om me eraan te herinneren dat vandaag, een mooie zonnige zondag, de dag was waarop wij met z’n tweeën naar de gezondheidsbeurs in apeldoorn zouden gaan. Moeders had namelijk twee vrijkaartjes van een collega-zuster gekregen, en mij uitverkoren om met haar mee te gaan. Tja, zo’n aanbod sla je natuurlijk niet zo gauw af, vooral niet op een stralende zondag om 7 uur s’ochtends. Nee, op zulke dagen neem je alles voor lief en laat je je dag bepalen door anderen, in dit geval mijn moeder. De gezondheidsbeurs is een jaarlijks terugkerend festijn waar, zo zegt ons het reclamefoldertje, alle bevolkingslagen, van beroeps huisvrouwen tot aan studenten en professoren, bij elkaar komen om de nieuwste onwikkelingen op het gebied van gezondheid en welzijn te ontdekken. Want, gezondheid gaat ons allen aan. Ik moet bekennen dat de organisatie erg geolied liep. Eenmaal in het voor mij onbekende apeldoorn aangekomen, werden wij, ik mijn moeder en een hele hoop huisvrouwen, medicijnkast experts en homeopatische weldenkers, opgehaald met een speciale pendelbus die ons keurig naar de beurs bracht. De spanning in de bus was duidelijk te voelen, tenminste bij mij wel. Wat en wie zullen er dit jaar staan en, zal er nog iets gratis te verkrijgen zijn? Jaa,..de spanning liep hoog op (nog niet wetende dat dit ongezond was), en mijn gedachtes vlogen alle kanten op. Gelukkig was daar mijn moeder die mij uit de stress trok met de vraag of ik een door haar gemaakte boterham lustte. Dat lustte ik maar al te graag, en al etende zag ik dat wij de beurs naderden. Eenmaal door de grote poorten van de beurs gekomen, kregen we van alle kanten plastic tasjes aangereikt met daarin alle informatie over de aanwezige standjes en hoorcolleges. Dat was allemaal wel leuk en aardig, maar: waar waren de proefmonsters? Al snel zagen we grote kuddes mensen bij een aantal standjes staan. Daar was gegarandeert wat te halen, dachten wij. Mijn moeder snelde ernaar toe en leerde mij daarmee dat het ieder voor zich was in deze jungle van welzijn. Met plaatsvervangende schaamte zag ik mijn moeder de grote rijen mensen omzeilen door heel tactisch voor te dringen. Hoe oneerlijk het mij ook overkwam, het was mij al snel duidelijk dat dit de enige manier was om aan je gratis proefmonsters te komen, zonder een dag in de rij te staan. Als menig beursgroentjes sloot ik mij toch netjes aan in de rij. Na een poos in de rij gestaan te hebben, kreeg ik eindelijk toegang tot de standjes met de gratis proefmonsters. ‘Pakken wat je pakken kan’, dacht ik bij mezelf, ‘het wachten moet gecompenseerd worden!’. Met grijpgrage handjes gleed ik dan ook langs de halfvolle mandjes met cremes, dieet snoepjes, vitamine E anti-oxidanten pillen en stoelgangverbeterende drankjes.

16.4 december 2005

Na een half uur graaien kwam ik bij een standje waar je een gratis gezichtsmassage kon ondergaan. Naast de massage stoel stond een in het wit gekleede vrouwelijke masseur mij al met vriendelijke gebaren naar de stoel te lokken. Met spanning voor wat er gebeuren ging, nam ik plaats. De masseur begon met haar werk en gaf mij een overweldigende gezichts massage. Porieën gingen open en alle troep die zich in de loop der jaren onder mijn huid had verzameld, werd met fijne ritmische bewegingen weggewerkt. Als herboren kwam ik weer uit de stoel. Mijn gezicht was nu zachter dan menig babybilletjes en ik bedankte de masseur daarvoor hartelijk. Met mijn babybillen gezicht ging ik verder, op zoek naar mijn moeder. Na een half uur over de beurs zwerven, kwam ik uiteindelijk mijn moeder tegen bij een standje waar je je oxidatieve stress kon laten bepalen. Dit deden ze door de hoeveelheid vrije zuurstofradicalen in je bloed te meten. Hoge waardes zijn slecht, lage waardes zijn goed. Mijn moeder had zich ook laten prikken. Met zweetdruppels op haar voorhoofd bleef ze naar het apparaat staren waar elk moment de resultaten uit konden rollen. Toen het zover was, bleek de stress wel mee te vallen. Ze viel in de gele catagorie van matige stress. Nieuwsgierig naar mijn eigen oxidatieve stress, liet ik mij ook prikken. Met het vertrouwen dat het bij mij wel goed zou zijn, ben per slot van rekening een stuk jonger dan mijn moeder, wachtte ik het resultaat relaxed af. Toen het bonnetje uit het apparaat rolde, bleek ik in de oranje gekleurde categorie van verhoogde oxidatieve stress te vallen. Teleurgesteld en met het advies extra anti-oxidanten te slikken, ging ik verder. Mijn moeder wilde nog een aantal hoorcolleges bijwonen. Helaas waren de meeste hoorcolleges al afgelopen en hadden wij alleen nog maar de keuze uit de hoorcolleges “kleuren en de relatie tot zieke”, en “nieuwe studies over voedingssupplementen”. Hoewel het voor mij, gezien mijn oxidatieve stress, nuttiger was om “nieuwe studies over voedingssupplementen” bij te wonen, drong mijn moeder toch aan om naar “kleuren en de relatie tot ziekte” te gaan. De presentatie werd gehouden door een befaamde paragnost uit het nuchtere zeeland. Ik kende haar niet, maar dat kon ook komen doordat ik me nooit eerder in deze scene had begeven. De paragnost runde al sinds een aantal jaren een eigen praktijk waar ze aan de hand van de kleurensamenstelling van de aura van haar patienten kon zien wat hun mankeerde. Aan de hand van die gegevens kon ze mensen advies geven hoe ze beter konden gaan leven. Meerdere malen wees ze ons erop dat we na afloop van haar presentatie een door haar signeerde boek met fikse korting konden kopen. In dit boek zou alles nogeens piekfijn worden uitgelegd. Helaas kon de goede vrouw mijn aandacht niet prikkelen en ik begon me al snel te ergeren aan haar zweverige praatjes. Voordat mijn aura zwart kleurde verliet ik de zaal, mijn moeder achterlatend, opzoek naar iets boeienders waarmee ik mijn laatste 25 minuten op de beurs zou kunnen vullen. Al gauw vond ik een standje waar een aantal lieve oude vrouwen met grote loepen in hun handen klaarzaten om de mensen hun handen te lezen. Geïnteresseerd nam ik plaats bij een vrouwtje met een kalmerende, wijze glimlach. Met licht trillende handen liet ik haar mijn bestaan lezen, en tot mijn verbazing was het bijna allemaal positief! Volgens haar had ik mensenkennis, humor, een erg creatieve geest en, was ik bovendien erg nuchter en

gymnorhina

behulpzaam. Wel schrok ze een beetje toen ik haar vertelde dat ik medische-biologie studeerde. Met deze studie zou mijn enorm creatieve geest niet tot zijn recht komen. De studie zou te abstract voor mij zijn, te beperkend. Nee,..in mij zag ze meer een psychiater of een handelaar. ‘Heb ik dan alweer de verkeerde keuze gemaakt?’ Mijn oxidatieve stress steeg voelbaar. ‘Ik kan nu onmogenlijk weer van studie wisselen! Dat gaat een hoop geld en tijd kosten! Overigens vind ik de studie, hoewel ik me inderdaad later niet in het lab zie werken, best wel interessant!’ ‘Ach’, stelde ze mij gerust, ‘het is nooit verkeerd om deze studie te volgen. En wie weet zal je met je creatieviteit wel iets passends verzinnen wat je met je studie kunt combineren’. Enigzins gerustgesteld beeindigden wij met die woorden de sessie. Mijn moeder stond, met het signeerde boek “kleuren en de relatie tot ziekte”, al op mij te wachten. Het was tijd om de beurs gedag te zeggen! Volgepakt met foldertjes en proefmonsters gingen wij weer huiswaarts. Mijn moeder naar Enschede en ik terug naar Amsterdam. Zittend in de trein, de dag overdenkend, kreeg ik toch een voldaan gevoel. Het was een lucratief beursbezoek. Een beursbezoek welke je gezichtsporien heeft doen openen, een beursbezoek waar je je oxidatieve stress hebt kunnen laten meten en waar je vervolgens in het geval van een te hoge stress, jezelf hebt kunnen voorzien van de nodige anti-oxidanten. Een beursbezoek dat de relaties tussen dingen heeft laten zien, dingen die je nooit eerder had gezien of nooit eerder had willen zien. Een beursbezoek dat je meer inzicht heeft gegeven over je leven en je studie! Al met al een fijne en nuttige dag met moeders op de gezondheidsbeurs in apeldoorn. MJ

16.4 december 2005

gymnorhina

Pirates of the Prinsengracht Lang, lang geleden, tijdens het weekend van 16, 17 en 18 september van 2005, vielen piraten Summercamp Heino binnen. Het waren de eerstejaars piraten van CONGO, begeleidt door een zooitje oude piraten. De overval was geslaagd, drie dagen lang hadden de Congo-piraten vier huizen in hun macht. De eerste avond werd er gefeest en gedronken op het verkende terrein tot men er bij neer viel in hun veroverde bedden. Overdag was de tijd voor serieuzere zaken, elkaar uitdagen tijdens de sport om de conditie op pijl te houden om vervolgens â&#x20AC;&#x2122;s middags de schat te veroveren die op het dichtbij gelegen eiland verstopt lag. Het was een heftige strijd, die â&#x20AC;&#x2122;s avonds verder werd bevochten op het podium met toneelspelen en gezang. Daarvoor werden de hongerige, strijdlustige piraten gestild met een BBQ. Uiteindelijk kwam er een winnaar uit de strijd, die ervan door ging met de buit. Dit mocht de pret niet drukken, want uiteindelijk voelde iedere piraat zich een winnaar op het geweldig geslaagde feest georganiseerd door de opperpiraten van CONGO. De volgende dag zijn de piraten met een voldaan gevoel vertrokken en keerde Summercamp Heino voorgoed de rug toe. Ahoy! Een groet van de hoofdpiraat, Annemiek Dutman

16.4 december 2005

ocstud@science.uva.nl voor al uw klachten met betrekking tot het onderwijs

gymnorhina

Eigen ramp Kwart over twaalf stond er op de afsprakenkaart. Gisteren nog was ik een uur te laat, maar dat was ergens anders en waarschijnlijk onbelangrijk. Nee, voor eens ben ik te vroeg, op tijd en het is tien voor twaalf. Om twaalf uur al hoor ik: “Britt Tan” en een zuster komt een hoekje om. Mijn moeder is net naar de wc en ik dacht er ook over eerst even te gaan poepen, ik had immers toch nog een kwartier. Nouja, ze zal het wel merken als ik weg ben, ik loop mee. “Dit is de voorbehandel kamer”, zegt ze, “ok”, denk ik. Meteen krijg ik nare druppels in beide ogen. Verdovende druppels. “Ik word toch wel aan alleen één oog behandeld he?” (“ja natuurlijk” “nee, even voor de zekerheid”), in ziekenhuizen moet je zelf nooit te laks, naïef of afwachtend zijn. Er gaan in Nederland nog al wat mensen dood in ziekenhuizen, zoveel zelfs dat ze niet willen dat de mortaliteitscijfers in openbaarheid komen. Dat vertelde mijn tv me, vandaar dat ik voorzichtig en assertief ben. Ik bedoel als je al zo snel dood gaat hier, dan raak je waarschijnlijk nog sneller verminkt. Dat zei ik niet tegen de zuster. “Straks druppelen we nog een keer”, vervolgt zij. Er komt een andere zuster mij op halen. Naar een andere kamer dus? Nu al? Ik voel enigzins paniek opkomen. Ik hoorde die andere vrouw toch duidelijk zeggen dat ik nog een keer gedruppeld moest worden. Dit zeg ik wel tegen de zuster, ik zit niet alleen niet op de dood of verminkingen te wachten, ook niet op pijn. In de operatiekamer zou ik nog een keer gedruppeld worden. Maar goed dat ik ze heb helpen herinneren. De kamer: een simpele witte kamer. Het doet me eigenlijk aan een keuken denken, klein en dan zo hol en schoon. (Waarom associeer ik dat eigenlijk met een keuken?). Er staat een soort tandartsstoel in. Dat was het, maar is er wel klassieke muziek op de achtergrond. Misschien mag ik de volgende keer een discman meenemen, of een ipod nano als ik er ooit een heb, zo een zwarte? “Ik krijg toch nog wel prikken he?”. (“ja natuurlijk” “nee, even voor de zekerheid”). Waar blijven trouwens die oogdruppels. Drie dames en een heer stellen zich aan me voor. Ik ben erg slecht in namen. Ik had ze geen van allen ooit gezien, zij mij dus ook niet. Probeer dat dan maar eens te vertrouwen, je bent daar immers voor een beter gezicht. “Ga maar liggen” “Bent u mijn chirurg?”, vraag ik aan degene van het mannelijk geslsacht. Zo geëmancipeerd ben ik dus niet. Hij hoort me niet, maar een van de dames knikt bevestigend. Een 4e jaars studente, zal later blijken. Ik ga liggen en vraag nog maar een keer om die druppels, dat had ik namelijk onthouden. Vervolgens wordt mijn hoofd ingepakt. Ik krijg een plaat op mijn buik. Ik heb trouwens nog steeds mijn eigen kleding aan. Gelukkig had ik vannochtend niet gewoon mijn, nauwsluitende, nieuw gekochte, waarin ik amper normaal kan zitten, spijkerbroek aangedaan. “Voel je iets?”,ik had mijn druppels gehad, ze werden opgevolgd door 5 of 7 verdovingsprikken. Dat voelde ik wel. “Nee maar wel bij mijn neus aan de bovenkant”. “Dat is niet erg”. Dat is fijn, er wordt straks niet aan mijn hersenen doorgegeven dat ik opengesneden wordt. Een man die me net 1 minuut heeft gezien gaat me dat betere gezicht geven. Doormiddel van opensnijden dus. Ik vraag waar de chirurge is die eerder naar me gekeken had, zij had me tenminste nog wat langer op haar netvlies gehad. De mensen met witte jassen hebben humor: “We willen het ook wel niet doen, dan hebben wij gewoon vrij”. Altijd leuk als mensen plezier in hun werk hebben. Ik vind het minder grappig. Ik voel me zweten, hoor een piepend geluid, hoor nog een ondefinieerbaar geluid, hoor een spray of misschien een mes. Een klein mesje, zoiets wat je ook gebruikt in die haai, hond of arm. En nu dus in mijn huid. Ik weet niet zeker dat ze snijden, ze zeiden net niet: “Nu gaat het beginnen”. Een tandarts heeft tenminste nog de behoorlijkheid om even te vertellen wat hij aan het doen is. Ach misschien wil ik het ook wel niet weten: “We maken nu een grote gapende geul in je ooglid”. “Oke”.

16.4 december 2005

Het volgende geluid herken ik wel: geknip. Het lijkt te gaan om een dikke stof, alsof het niets met mij te maken heeft, maar alleen al de gedachte dat het mijn weefsel is maakt me redelijk misselijk. Of niet en is dat de griep, maar in ieder geval zweet ik behoorlijk en voel ik me niet echt top, jofel, lekker. Ik denk dat die plaat op mijn buik daarvoor is, om je stress te meten, door middel van de hoeveelheid zweet op je huid te meten. Ik hoor namelijk weer gepiep. Stress, betekent dat dan. Het apparaat werkt dan in elk geval wel goed. Ze vragen alleen niet of het wel gaat, “het gaat”.

Ik probeer weer naar de muziek te luisteren, maar de chirurg begint een zin: “We beginnen als bij een normale bovenlid operatie, ondanks eerdere operaties is de anatomie ….” Die 4e jaars studente maakte de zin af met: “…iets anders”. Zelfs ik snap door het signaalwoord ‘ondanks’ dat mijn anatomie vrijwel gelijk is. Ik denk “domme koe”. Ik heb gelijk, de chirurg zegt inderdaad “vrijwel gelijk”. Oo, wat ben ik scherp. Zelfs in een operatiestoel overtref ik een 4e jaars studente! Ik vergeet mijn triompf snel. Ze hebben het over littekenweefsel en gaten. Waarom heb ik geen kalmeringsmiddel gekregen? “Een beetje uitvoerig mijn voering gaan zitten bespreken, heren doktoren ik hoor alles hoor”, denk ik. Ik beweeg mijn voeten maar wat en probeer bright eyes te zingen. ‘I think I’ll print it in the personals, that i’m looking for a match..’ in mijn hoofd zingen bedoel ik dan. Maar om nou over liefdesperikelen te zingen terwijl je geopereerd wordt… Ik zie steeds meer licht en ik verveel me bovendien, weet niet meer wat ik moet doen. Ik beweeg mijn oogbal maar wat. Eigenlijk vond ik mijn voet-bewegingen niet zo intelligent. “Kijk maar naar beneden”, hij merkt mijn oogbal-bewegingen natuurlijk. Ook niet zo intelligent van me. Er gaat een draad over mijn hoofd. Ze hechten. Eindelijk. “Doe eens open”. Ze kijken me aan, maar praten niet met me. Ze zeggen tegen elkaar dat het daar en daar wel anders dicht gehecht kan worden. “Ogen dicht?”, vraag ik. Ja, natuurlijk. Ik hoor denk ik weer het geluid van een mes in vlees. En weer hechten. En weer wachten. En weer luisteren. En weer verveling. Jezus deze laatste minuten duren veel te lang. ik span mijn voeten aan. Lig. Wacht. Zweet. Weer gepiep. Klaar. “Kijk maar in de spiegel”. Ik zeg dat ik dat misschien niet wil, jawel joh, ok, maar ik heb lekker mijn bril nog niet op. “Dit komt er toch wel overheen te hangen he?” en ik wijs naar het bovenste gedeelte vel. “Ja natuurlijk”. Hoe weet deze man eigenlijk wat mooi is, hoe kon hij daar zojuist al over nagedacht hebben? Ikzelf kan niets zien, het is dik en rood en ik heb geen bril op. Ok nu wel, bedankt zuster. Tja, lelijk. “Krijg ik geen pleister?” nee niet. “Over 3 a 4 maanden wil ik je weer zien”. Zo lang duurt het dus voor het helemaal goed is. Ok doei. Mijn ouders willen buiten de deur wat eten. “Ja natuurlijk” zeg ik, misselijk. “Vooral nu ik eruit zie, meer dan normaal, alsof ik in elkaar ben geslagen”, denk ik. Mijn moeder rijdt verkeerd en het is heet. Ik ga dood. Ze zeurt. “Hoe was het? Wat zeiden ze? Hoe lang duurde het?” Ik ga dood. “Wil je wat lekkers? Dan halen we dat.” Of we niets thuis hebben. Druiven. Nee, dat is niet lekker., zeur ik. Zij zeurt: “Wat dan wel?”. Ik ga dood. Ik zeg niets meer. Stilte. Stilte. “Nou?” zeurt ze. “Chocolade” lach ik. Jezus, denk ik, vloek ik. “Weet je wat, ik wil gewoon naar huis.” BT

gymnorhina

Zoals niemand is ontgaan, heeft het Nederlands elftal zich met overweldigende cijfers geplaatst voor het WK 2006 in Duitsland. Met 32 punten uit 12 kwalificatiewedstrijden, 27 doelpunten voor en slechts 3 tegen is Oranje de beste poulewinnaar, wat resulteerde in een 2de plaats op de FIFA-wereldranglijst achter Brazilië. De euforie is groot, maar hoe groot is de kans om het WK ook echt te winnen. Een overzicht van alle feiten en gebeurtenissen rond de kwalificatie. Nog nooit heeft onze vaderlandse trots er beter voor gestaan. Een nieuwe bondscoach met een frisse kijk, een selectie met jonge talenten en ervaren vedetten, en aansprekende resultaten. Het onverslaanbaar geachte Tsjechië werd 2 keer met 2-0 verslagen, iets wat de vorig bondscoach Dick Advocaat tot 3 keer aan toe niet lukte. Onder de nieuwe bondscoach Marco van Basten werd zelfs de gehele kwalificatiereeks niet verloren, een record. Oranje heeft pas 1 keer verloren, maar dat betrof een oefenduel. Het kritische publiek is echter nog niet tevreden omdat er niet altijd even goed gespeeld wordt, en bepaalde ‘sterspelers’ niet geselecteerd worden (ik zal geen namen noemen). Mijn mening is: zolang er gewonnen wordt, hoeft er niks verandert te worden, en dus ook niet plaatsmaken in het elftal voor een speler die zichzelf belangrijker vind dan het elftal. Een WK kan ook gewonnen worden zonder Mark van Bommel (oeps, toch gedaan). De andere deelnemers De grootste concurrent voor de WK-winst is Brazilië. Zij zijn samen met Oranje één van de gedoodverfde favorieten voor de WK-winst. Zonder al te veel moeite werd het land eerste in hun kwalificatiepoule. Brazilië kent zoveel goede voetballers, dat ze niet eens allemaal geselecteerd kunnen worden voor het elftal, laat staan dat ze allemaal opgesteld kunnen worden. Aangezien er maar 23 spelers mee mogen naar een WK (waaronder 3 keepers) bleven er in het verleden meerdere topspelers thuis, waaronder Romario (1998), Jardel (ondanks 42 goals in 24 wedstrijden voor zijn club), Elber (destijds beste speler in Duitse competitie), en nog vele anderen. Dit zou in het nadeel kunnen werken van het elftal, waardoor er weer kansen ontstaan voor Oranje. Eén speler die altijd zeker van zijn plaats zal zijn, is Ronaldinho. Hij was er in 2002 al bij toen Brazilië wereldkampioen werd met de leeftijd van 22. Sindsdien is het hard gegaan. In 2003 kreeg hij zijn transfer naar Barcelona, waarbij 28 miljoen euro gemoeid was. De aanvallende middenvelder, die in 2004 werd verkozen tot beste speler ter wereld, staat bekend om zijn oneindig grote trukendoos, zijn onnavolgbare dribbels, en vele belangrijke doelpunten. Ook dit jaar valt Ronaldinho weer in de prijzen. Hij wordt op 28 november uitgekozen tot Europees voetballer van het jaar. De uitslag was onbedoeld al 2 weken voor de uitreiking bekend, omdat Ronaldinho al fotosessies heeft gehad met zijn prijs, de gouden bal. Deze foto’s hadden pas na de uitreiking gepubliceerd mogen worden. Maar het kan natuurlijk niet iedereen voor de wind gaan. Onze oosterburen staan er een stuk minder florisant voor. Meer dan de helft van het Duitse volk acht het elftal nog niet eens in staat de kwartfinale te halen. Na het teleurstellende EK 2004 moest Voller plaatsmaken voor Klinsmann. Hij voerde een nieuwe selectiemethode in, gebaseerd op fitheidtesten. Het wierp echter geen vruchten af; de ene na de andere slechte oefenwedstrijd werd afgewerkt, met als meest recentelijk dieptepunt, de 2-1 nederlaag tegen Turkije, die overigens niet naar het WK gaan. Het wordt de bondscoach verweten dat hij nog steeds in Amerika woont, en daardoor zijn

16.4 december 2005

spelers niet goed kan volgen in de Duitse competitie. Als gastland is Duitsland automatisch geplaatst voor het WK, en dat is maar goed ook, want op eigen kracht zou het waarschijnlijk niet gelukt zijn. Ook Frankrijk had de grootste moeite om het WK te halen. Dat Frankrijk zich als groepswinnaar plaatste, mag een klein wonder heten. De ploeg maakte tijdens de kwalificatie geen moment zijn reputatie van aanvallende, talentvolle voetbalmachine waar. Het speelde achter elkaar gelijke spelen tegen landen als Zwitserland (2x), Israël (2x), en Ierland. Spelers zoals Zidane, Thuram, en Makelele, die na het EK 2004 afscheid hadden genomen als international, moesten noodgedwongen weer terugkeren om WK-deelname veilig te stellen. Frankrijk bleek te veel afhankelijk van doelpuntenmachine Thierry Henry.

De dunne grens tussen vreugde en woede De grootste verrassingen komen uit Afrika. Vaste deelnemers zoals Zuid-Afrika, Nigeria, Marokko en Kameroen zijn er deze WK-editie niet bij. Maar liefst 4 van de 5 deelnemende landen zijn debutanten. En dat zorgde voor bijzondere en angstaanjagende taferelen. De deelnemende landen hielden blijkbaar een wedstrijd ’wie de meest originele beloning uitdeelt’, gezien wat de spelers kregen. De president van Togo voerde een nationale vrije dag in vanwege de prestaties van het elftal, terwijl de Angolese president elke speler 150 duizend dollar gaf. Armoede lijkt daar dan ook uit de wereld te zijn. De spelers van Ivoorkust kregen elk een huis, ter waarde van 45 duizend euro. Dat is weer eens wat anders na de stokslagen en andere martelingen die ze normaal kregen na een verliespartij. De onovertroffen origineelste beloning was wel die voor het Ghanese elftal. De president schonk elke speler 10 duizend dollar, 2 koeien, en een lading frisdrank. Over barmhartigheid gesproken… Tegenvallende resultaten kunnen echter ook leiden tot tegenovergestelde reacties. Kameroen, normaal gesproken altijd van de partij op een WK, moest de laatste wedstrijd winnen van Egypte. Bij een 1-1 stand kreeg Kameroen een penalty in de laatste minuut. Pierre Wome schoot echter op de paal, waardoor Kameroen thuis moet blijven. Dat was de aanleiding voor de supporters om met alles te gooien wat binnen handbereik lag. Binnen notime lag het veld vol met stenen en andere attributen. De spelers moesten nog uren in het stadion blijven, en weren uiteindelijk met legervoertuigen afgevoerd naar het hotel. Die werd vervolgens nog eens zwaar bewaakt door het leger zelf, omdat enkele spelers op de nominatie stonden vermoord te worden. De fans zochten daarom een ander doelwit, en botvierden hun frustraties op het huis van Wome, zijn auto, en de kapsalon van zijn vriendin. Ook enkele vrienden van de speler moesten het ontgelden, zij kwamen er wel levend vanaf. De spelers noemden dit al het dieptepunt in de voetbalgeschiedenis van Kameroen. Spits N’Diefi verklaarde achteraf dat als er geen bewaking was geweest, er zeker doden ware gevallen.

gymnorhina

Ook Europa kent sinds kort een soortgelijk incident. Turkije ontmoette Zwitserland voor de playoffs voor het WK. In Zwitserland verloor Turkije met 2-0. Turkije moest dit dus in het thuisduel rechtzetten. De wedstrijd werd de spannendste van de hele kwalificatiereeks, en eindigde in 4-2 voor Turkije. Dat was niet genoeg, want op basis van uitgescoorde doelpunten, is Turkije uitgeschakeld. De gemoederen lopen erna nog hoog op. Op weg naar de kleedkamer probeert de assistent-coach van Turkije een Zwitserse speler te laten struikelen. Hij krijgt daarop een klap, waarna iedereen slaags met elkaar raakt. Stéphane Grichting van Zwitserland moet zelfs afgevoerd worden naar het ziekenhuis na een trap in zijn onderbuik. Hij blijkt later een geperforeerd urinekanaal te hebben opgelopen. Turkije riskeert hierdoor uitsluiting voor de kwalificatie van het WK 2010. Alle deelnemers en opmerkelijke feiten Nederland Argentinië Polen Oekraïne Togo Tunesië Zuid-Korea Tsjechië

Brazilië Mexico Kroatië Paraguay Angola Saudie-Arabië V.S. Zwitserland

Duitsland Italië Portugal Ecuador Ghana Iran Costa Rica Australië

Engeland Frankrijk Zweden Servië en Montenegro Ivoorkust Japan Spanje Trinidad en Tobago

Eerste WK-winnaar: Uruguay (1930)

Laatste WK-winnaar: Brazilië (2002)

Meeste WK-titels: Brazilië (5)

Balans Nederland: 5 deelnames, 2 verloren finales (1974 en 1978).

WK 2006 is de 18de editie

Andere Nederlandse inbreng: Guus Hiddink (bondscoach Australië), Leo Beenhakker (bondscoach Trinidad en Tobago), en Dick Advocaat (!) (bondscoach Zuid-Korea)

Meeste interlanddoelpunten: Ali Daei (107, Iran)

Opmerkelijkste uitspraken naar aanloop WK: Juan Roman Riquelme (Argentinië): “Als Argentinië het WK wint, stop ik waarschijnlijk met voetballen, omdat er voor mij dan toch niets meer te bereiken valt.”, en FIFA-President Sepp Blatter: “De volksliederen voor de wedstrijd moeten worden afgeschaft, om het geweld rond het stadion te laten afnemen.”

16.4 december 2005

HOT or NOT Tegenwoordig is het niet moeilijk meer om een mening te vormen. Elke dag RTLBoulevard kijken en je weet wat goed is en wat fout is. En jullie kijken het, want ookal is Beau weg, nog steeds kijkt meer dan een miljoen nog naar Albert. Maar wat als Albert verdwijnt? Er gingen een tijdje geruchten de ronde, hij wil meer aan theater doen, dat soort dingen. Natuurlijk hopen we met jullie mee, ook wij willen dat Albert blijft, maar, mocht het ooit zover komen dan is er altijd nog deze rubriek: What’s Hot and what’s Not….

Hot

Not

Escape DeLux Bier kopen Hyves NL20 Heino Het (Nederlandse!) paard van Zorro Illegalen verbranden Saddam Hoessein H5N1 Fiets club “De Spaak”

De Heilige Zeug Giro 555 Menselijk contact Daklozenkrant Texel Pakistan beving Illegalen uitzetten Desi Bouterse HIV Hells Angels

AFC Tequila Plasma scherm Jos Verstappen Polka M. Krajicek National Geographic Channel Stage in Geb. 1 Groepsverkrachtingen Vormfouten Galaxy glas Steph Menken Cocaine Liquideren Cursus geweld toepassen

Ajax Absinth Prikbord Christijan Albers Urban R. Krajicek Talpa Stage in de VS Vrijen Veroordelingen Vaasje Wietse Wadman Losgeld Praten Cursus agressie beheersing

gymnorhina

Kelly’s Moeizaam maar toch succesvol zet ik mijn ene lompe been voor de andere en zwalk ik rustig door de oranje verlichte, grauwe en vieze straten van Amsterdam. De met graffiti besmeurde muren vormen lelijke plekken in de gezichten van de ooit zo prachtige historische gebouwen. De straten zijn in de loop der jaren “vergrijsd” door de waas van uitlaatgassen die zich heeft gehecht aan de stenen blokken waarin we wonen. Nog maar net kan ik mijzelf staande houden als mijn voet blijft haken achter een grote vuilniszak die mijn slingerende pad verspert. Het vuilnis wordt al enige dagen niet meer opgehaald door de anders zo hardwerkende arbeiders. Ze hebben een conflict met de gemeente. Vast omdat onze politicus van het jaar (volgens Time magazine), zijn werk als burgemeester weer eens goed gedaan heeft. Aanslagen dreigen. Wie weet zat er in die vuilniszak van net wel een weapon of mass destruction? Ik zwalk gestaag nog even door op weg naar een goedkoop café ergens bij het Rembrandtplein. Mijn lieftallige hersenen hebben inmiddels het formaat en de structuur aangenomen van een verschrompelde pruim en mijn lever begint al goed uit te steken onder mijn costae fluctuantes, maar er kan nog best wat bier bij.

Eerder die dag had ik in één van de nog mooie groene stukjes van Amsterdam gezeten. Daar hadden we onder het genot van goudgele sappen en stralen gefilosofeerd over problemen in de moderne maatschappij. Over metroseksuelen; een soort hetero dat zich gedraagt als een homo, de man die wel mannelijk is maar zich toch ook goed verzorgt, een soort Kelly toen zij/hij haar/zijn piemeltje nog had en Ferry heette, de man die zijn vrouwelijke kanten durft te laten zien, een man met de niX-factor, de man die vrouwen heden ten dage graag willen hebben, de man van tegenwoordig met een identiteitscrisis! De man kan zich zelf niet meer zijn. Hij kan niet meer doen waarvoor hij door God op deze wereld is gezet; jagen en neuken! Hij moet nu voor haar koken, haar aan het lachen maken, begrip hebben voor haar situatie, de kinderen naar de crèche brengen, de ramen lappen en als ie héééééél lief is, mag hij haar lafjes strelen. De man moet weer man kunnen zijn, en daarvoor hadden we de “Mannenbeweging” bedacht.

16.4 december 2005

Het zou allemaal de schuld zijn van de emancipatie. Door de emancipatie moesten vrouwen opeens ook het leger in, maar stapten er snel weer uit toen ze “gepest” bleken te worden. Ieder gezin moest minstens twee banen hebben, om de twee auto’s voor naar het werk te kunnen betalen en niet te vergeten de crèche van de kinderen. Kinderen werden niet meer opgevoed en veranderden in tuig dat stenen van viaducten gooide, scholen in brand stak en zich op 11jarige leeftijd blootgaf via internet. De “Mannenbeweging” zou alles weer terugdraaien naar het goede. Nu ben ik op weg naar café de Mensche, voor een chaotische Gymnorhina vergadering. Als ik half struikelend over de versleten marmeren drempel naar binnen kom zetten, zie ik mijn vrienden al zitten op het meubilair dat ze in een derde wereld land nog niet eens aan de armen durven te geven. Ik neem plaats op een van de gammele stoelen en nadat ik snel een groet naar mijn commissieleden heb gebracht, schreeuw ik naar de barjuffrouw dat ik acht bier wil. Geïntrigeerd blijf ik naar haar kijken. De doos staat daar achter de bar en als ik goed kijk zie ik de spinnenwebben in haar haar zitten. Ze heeft de ogen alsof ze in jaren niet meer beroerd is door een “echte” man. Mijn gedachten dwalen af naar haar “diepere gronden”… Jezus, wat zal daar eerst een Tsunami door heen moeten gaan om de boel weer wat op te frissen. Plots word ik opgeschrikt door de woorden van onze meesteres die de vergadering opent. Er moet een thema komen. Het omstreden Talpa wordt veelal als onderwerp aangedragen, maar wint het uiteindelijk niet. Natuurrampen draagt een van onze schatten als onderwerp aan. Natuurrampen, das een mooi onderwerp denk ik. Nederland is wel weer eens toe aan een goede natuurramp. Trek je vinger maar uit die dijk Hansje Brinker en laat de boel maar eens lekker schoonspoelen zou ik zeggen. Bij een stevige dijkdoorbraak zullen de Nederlandse mannen weer gebroederlijk samen werken om hun gezinnen te beschermen. De mannen krijgen het zwaar, maar doen wat ze moeten doen. Autochtoon of allochtoon, ze stropen hun mouwen of djellaba op om zandzakken te vullen. Iedereen in Nederland voelt zich verbonden met elkaar en vecht samen tegen de zee. We hebben een nieuwe vijand. Vrouwen beschermen hun kroost. Straten worden schoongespoeld. Het poldermodel wordt nieuw leven ingeblazen en the Dutch disease kennen we niet meer. We weten weer wat echte ellende is en maken ons niet meer druk om niets. En als de mannen thuis komen na hun zware taak, waarbij ze het land van haar ondergang gered hebben, mogen ze eindelijk weer eens goed hard van bil! Zou dat niet mooi zijn?

gymnorhina

De eerste ontwikkelingshulp. De fiets onder me kraakt en piept door de enorme snelheid die ik uit het ouwe wrak weet te persen. Ik scheer me langs trams, neem met het stuur nog net het looprek van een oud vrouwtje mee. Ik cross door het rode stoplicht heen, schiet tussen een taxi en een verhuiswagen door. Een pizzabrommer neemt nog net m’n achterlicht mee terwijl ik de dijk op scheur. Een wolk meeuwen en eksters vliegt op vol angst en ontzag voor de enorme snelheid die ik bereikt heb en de virtuositeit van mijn stuurmanskunst. Na deze duivelse rit stap ik af op de uitgestorven faculteit. Ik loop door de stoffige gangen zonder een ziel tegen te komen. Waarom bouwen ze dat hele SciencePark nog, terwijl er nu al bijna geen mensen zijn? Ik vlei me achter een computer. Yes! Ik mag weer een stukje voor de Gymno gaan schrijven. Heerlijk, zo’n lege faculteit, en dat oerwoud van hekken, hijskranen en bouwafval. Het doet me denken aan de binnenlanden van Afrika, waar ik een maand geleden nog rondliep om de inlanders uit te vragen waarom ze zo dom en lui zijn. In mijn rugzak zat een kaart van de wereld. Daarop wees ik dan Nederland aan, waar ik vandaan kwam, en Ghana, waar zij wonen. Drie eeuwen eerder waren mijn voorvaderen vanuit dat kleine landje hiernaartoe gevaren, met grote zeilschepen en kanonnen om in Afrika forten te bouwen, toen zij nog in rieten hutjes kippeningewanden aan het eten waren. De mensen die in die hutjes woonden vonden de mensen op die schepen erg cool, zo cool dat ze gratis en voor niets hun diensten aanboden. Stenen hakken, metselen, alles deden de Afrikanen voor de Nederlanders. Ze gaven zelfs hun mooiste vrouwen en dochters aan de Nederlandse officieren, zodat die zich ’s avonds niet zo hoefden te vervelen. Maar wat denk je, nadat die forten afwaren gingen de Afrikanen gewoon weer door met in rieten hutjes wonen en kippeningewanden eten! De Nederlanders vonden dat zielig, in het regenwoud wonen in een rieten hutje met lekkend dak. Dus boden ze hun nieuwe buren een plekje aan in hun forten. Daar zaten ze lekker droog, en hoefden ze ook niet meer bang te zijn om opgegeten te worden door leeuwen en zo. De Nederlanders hadden ook een voedingsexpert meegenomen. Die zag die lekkere dikke buikjes om zich heen, en vond dat er wat aan dat vetpercentage gedaan moest worden. En die kippen elke dag, hartstikke veel kans op salmonella. Dus werd besloten dat de mensen die in de forten mochten komen wonen een gezond dieet kregen van water en (soms) brood. Maar, na een tijdje vonden de Afrikanen die in de kelders van de forten woonden het een

16.4 december 2005

beetje saai worden. Het uitzicht was telkens hetzelfde, een met poep besmeurde stenen muur namelijk, en het enige wat ze hadden om mee te spelen waren stalen kettingen met een loden bal eraan. Gelukkig hadden de Nederlanders net een stukje land gekregen in Zuid-Amerika. In ruil voor het koude armoedige New York, kregen ze van de Engelsen het groene, mooie, warme Suriname. De Engelsen hadden alle indianen die er woonden al dood gemaakt, dus er was plek zat. Er werd toen besloten de mensen die in de forten zaten een bootreisje aan te bieden. En dan niet, zoals Congo vroeger deed, een klein kutstukje naar Texel, maar een echte lange reis naar een ander continent. Alle Afrikanen in die forten wilden wel mee, dus de boten zaten elke reis gezellig vol. De activiteitencomissie van de West Indische Compagnie vond dat de Afrikanen daar wel wat te doen moesten hebben, dus werden allerlei plantages aangelegd. Daar konden ze de hele dag spelen tussen de bomen, lekker buiten, en â&#x20AC;&#x2122;s avonds slapen in door Europenanen gebouwde huizen, dus wel met ramen en daken en zo. Eens in de zoveel tijd raakten er wat Afrikanen zoek, verdwaald in de jungle, en dan gingen de Nederlanders ze zoeken, met honden, paarden en fakkels zodat ze nog wat konden zien. Af en toe schoten ze met geweren richting de zoekgeraakten, zodat die wisten waar de Nederlanders waren. Iedereen was tevreden, de Afrikanen zelfs zo tevreden dat ze nooit meer terug wilden naar Afrika. Ze waren zeg maar verslaafd geraakt aan Suriname, daar komt het woord â&#x20AC;&#x2DC;slaafâ&#x20AC;&#x2122; vandaan. De brave Gymno-lezer snapt wel dat de Ghanezen die ik dit vertelde met stomheid geslagen waren. Hun ogen liepen vol met tranen, en hun lippen begonnen te trillen. Zoveel goedheid hadden ze niet verwacht, hoe konden ze iets terugdoen voor het kleine landje in Europa dat vroeger zo goed voor ze zorgde? Met een royaal gebaar veegde ik dan al hun zorgen van tafel. Jullie hoeven helemaal niets terug te doen, jullie krijgen zelfs nog steeds geld van ons. Zodra Peter R. de Vries aan de macht is wordt dat bedrag zowaar met 0,2 procentpunt verhoogd! En als dat op is, mogen jullie geld lenen, wat je dan later niet eens terug hoeft te betalen. Een spontaan applaus barstte los onder mijn toehoorders. Ik werd op de schouders getild en onder tromgeroffel naar het dorpshoofd gebracht. Die snapte ook wel dat ik, door de eeuwenlange hulp die de Nederlanders Ghana gebracht hadden, meer recht had op zijn troon dan hijzelf. Zo werd ik tot chief gekroond van verscheidene dorpen in de Ashanti en Brong-Ahafo regio.