18.2 Juni 2007
Inhoud Pag. 4. Interview: Het beloofde interview met de secretaris van Congo Pag. .9. Het toppunt van drukte: Een wetenschappelijk stukje over ADHD’ers. Pag. 11. Coffeeshoptour a la minute: Een vlugge kijk op wat de gemid delde Amsterdamse Coffeeshop te bieden heeft. Pag. 18. De liftwedstrijd uit het oogpunt van een winnaar: Lees hier alle geheimen om de snelste te zijn. Pag. 22. I’lovin’ it: Ook het gehaaste voedsel wordt eens onder de loep genomen En verder.... Redactioneel Column Marja S. Uitslag pokerface wedstrijd FSR: uitslag studentenraadsverkiezingen En dan nu een gedicht... Bouquette romannetje van de andere kant Gymnorhina’ tjes May I watch -Knetterlam + rebus Het leven van een jonge dokter deel 2 Vrolik en Groot: Sneller en heter (maar is sneller ook beter?)
18.2 Juni 2007
Redactioneel Je zal wel denken: “Gaan de Gymnoredacteuren net als de media nu ook als malloten met Bokito aan de haal?” Haha, nee...de gorilla die met zijn gehemelte op de kaft van deze Gymno staat is een stuk rustiger en heeft weinig kwaads in de zin. Gewoon lekker niks aan het doen in het gras. Misschien moeten wij dat ook maar eens wat vaker doen, in plaats van dat geren van hot naar her. Natuurlijk zijn er ook hele relaxte mensen, maar over het algemeen is de cultuur in veel ‘eerste wereld’ landen (opkomende grootmachten meegerekend) er niet een van tijdig even lekker achterover hangen. Tijd dus voor een Gymno waarin we die chronische haast eens onder de loep nemen. Je zult onder andere een stukje over ADHD aantreffen, een stukje dat wat vakinhoudelijker is dan je misschien gewend bent van de Gymnorhina. Dit komt omdat het mij een goed idee leek om eens gehoor te geven aan het feit dat de Gymno een blad is voor de bioloog, en er dus ook wat vakinhoudelijks in zou moeten staan. Hoewel dit stukje vooral de psychobiologen zal aanspreken, is het de bedoeling dat alle drie de studies in komende Gymno’s wat van hun vakgebied voorbij zien komen. Verder tarten wij jullie gehaaste breintjes met fastfood, om nog maar eens gevoelens van walging of verwenning naar boven te halen. ‘Coffeeshop’ is het laatste tipje van de sluier die ik jullie laat zien, een die sommigen het liefst overslaan om meteen door te stomen naar wat ik bedoel. Rustig... hopelijk kun je in sommige verhaaltjes iets van een remedie tegen de haast terugvinden, en zo niet, maak dan een grote poster van die gorilla hang hem op. Of pak een bootje en ga de grachten op. In ieder geval... neem lekker de tijd voor deze Gymno, dat hebben wij ook gedaan. Thijs Rinsma Redactiecommissaris
Interview
18.2 Juni 2007
Zoals je in de vorige Gymno hebt kunnen lezen, had de secretaris van CONGO zich in Italië verschanst op het moment van het interview. Hij is natuurlijk al lang en breed terug, en wij stonden met een glimlach op hem te wachten, met pen en papier al in de aanslag. Wat is je naam? Gilles de Hollander Heb je (of had je) bijnamen? Sommige meisjes noemen me Gillie. Verder heb ik de bijnamen Krullebol en ‘De man met het haar’. Wat is je functie? Secretaris: ik leidt achter de schermen de vereniging. Ik heb de touwtjes in handen. Waarom zit je in het bestuur? Het leek me een leuke club mensen om zoiets mee te doen. Wat is de vreemdste plaats waar je ooit “chocolade hebt gegeten”? In de roze flat in Diemen. Als je een snoepje was wat zou je dan zijn en waarom? Candy Says, van de Velvet Underground. En anders zachte drop, vet lekker. Omcirkel en leg uit: islam/bhoeddisme/kamasutra/athëisme/voetbal Atheïsme, aan de anderen heb ik een hekel. Wat doe je als eerste na het opstaan? De notulen doorkijken, of ze goed zijn en of ik ze heb opgestuurd Wat doe je als laatste voor het naar bed gaan? Uurtje muziek luisteren, Sicco’s hoofd omdraaien zodat ik zijn gesnurk minder goed hoor. Naast wie van het bestuur zou je wel wakker willen worden? Sam, want die is belangrijker in het bestuur dan Sicco. Wat betekent C.O.N.G.O.? Comt on’ooslen naerstighlijck geleerdtheyd ontvangen Wat is je favoriete item in de Gymno? Vrolik en de Groot: Ik wil weten of ik er zelf in sta. Ben je een gehaast persoon? Nee. Ik heb natuurlijk wel eens haast, maar ik probeer dingen niet af te raffelen.
18.2 Juni 2007
Haastige spoed… Zelden is seks goed als het (te) snel gaat. Even een vluggertje maken is mij pas één keer goed bevallen en dat had niks met liefde te maken. Het opgewonden raken door alleen maar iemand aan te kijken, de spanning die oploopt als je elkaar per ongeluk even aanraakt. Die dingen maken het goed voor mij. Zo hoop ik ook hopeloos verliefd te worden. Het idee dat iemand aankijken of aanraken al genoeg is om je hart sneller te laten kloppen. Om thuis te komen en lekker tegen iemand aan te kunnen gaan liggen. Om zijn lichaam van boven tot beneden te ontdekken. Om alle tijd te hebben om iemand te leren kennen. Dat vind ik heerlijk. Maar verliefd of niet, ik heb een gezonde zin in seks. Begrijp me niet verkeerd, ik kan leven zonder seks, maar doe dat gewoon liever niet. Seks is gezond: je gebruikt veel spieren, het is goed tegen hoofdpijn en zorgt er meestal voor dat je geestelijk ook beter voelt. Hoe langer de seks duurt, hoe beter het resultaat. Toch wil ik zeggen tegen de maagden onder jullie, wees blij en trots. Als je niet weet wat je mist is het een stuk makkelijker te leven zonder. Daarnaast is het effect van seks grotendeels na te bootsen door andere sporten. Het enige effect dat je niet hebt bij sporten, en ook lang niet altijd bij seks, is het begeert worden. Het idee dat iemand jou wilt om wie jij bent. Maar daar heb je ook niet per sé seks voor nodig. Wees gewoon blij met jezelf, dan wordt iemand anders daar vast ook blij mee.
Marja S. Heb je vragen over seks of liefde? Mail je vraag naar vraagmarja@live.nl
18.2 Juni 2007
De winnaar van de pokerface wedstrijd De redactie heeft via een stemming besloten dat
Sam Molenaar
de pokerfacewedstrijd van de Gymno gewonnen heeft!
Gefeliciteerd!
18.2 Juni 2007
Uitslag studentenraadsverkiezingen!
Lieve mede-studenten, De verkiezingen voor de studentenraden van 2007-2008 zijn weer voorbij en de opkomst was fantastisch: 34,4%! Iedereen die gestemd heeft heel erg bedankt, zo laten we het bestuur van de UvA weer eens zien dat studenten zeker iets te zeggen moeten hebben op hun eigen universiteit! De zetels in de raad van volgend jaar zijn als volgt verdeeld: 5 zetels voor Lijst Congo, 5 voor UvAsociaal, 1 voor Lijst Bètagamma en 1 zetel voor de onafhankelijke kandidaten. Namens Lijst Congo, die zijn thuisbasis heeft bij de levenswetenschappen, zijn de volgende kandidaten verkozen: 1. 2. 3. 4. 5.
Sam Molenaar, 3e jaars Biologie Eva Naninck, 2e jaars Psychobiologie Veerle Eggens, 3e jaars Psychobiologie Willemieke Kouwenhoven, 3e jaars Psychobiologie Jos Otto, 3e jaars Psychobiologie
Veerle, die in principe alleen als lijstduwer op Lijst Congo stond, staat haar zetel af aan Nathalie Audureau, 3e jaars Psychobiologie. Daarnaast een eervolle vermelding voor Nico Tillie, die 117 stemmen binnenhaalde voor de Centrale Studentenraad. De gehele nieuwe studentenraad is te bewonderen op studentenraad. nl/fnwi.
18.2 Juni 2007 Wij gaan er, samen met de nieuwe raadsleden van de andere partijen, vanaf 1 september hard tegenaan om te werken aan een duurzame, leefbare, studeerbare en leuke universiteit. Heb je een probleem, een vraag of een suggestie hoe de faculteit beter kan? Aarzel niet en stap op ons af! Nogmaals bedankt voor jullie stem! Lijst Congo 2007-2008 Studentenraad FNWI 2006-2007 www.lijstcongo.nl www.studentenraad.nl/fnwi
Het toppunt van drukte
18.2 Juni 2007
Ze zijn druk, impulsief en er lijkt geen eind te komen aan hun energievoorraad. Ik heb het hier niet over kinderen, maar over mensen met ADHD (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder). Op de komende pagina’s heb ik deze stoornis nader toegelicht met behulp van twee artikelen, voor iedereen die nieuwsgierig is. Naast de redelijk onschuldige onuitputbaarheid van mensen met ADHD, heeft de stoornis ook zijn vervelende kanten. Meestal kunnen de mensen die het hebben zich namelijk moeilijk concentreren en hebben ze moeite met planning. Ook zijn ze zo actief, dat sommigen zich volledig door hun energie heen branden om af en toe van uitputting gewoon een dubbele nachterust te houden. Van de kinderen heeft 3-4% ADHD en bij volwassenen is dit ongeveer 1%. Vaak blijf je als volwassen ADHD’er de symptomen van je kindertijd behouden, of je houdt een paar symptomen over, gepaard met moeilijkheden op sociaal en academisch gebied of op het werk. De belangrijkste verschillen tussen kinderen met en zonder ADHD zitten hem in aandacht, cognitieve controle (werkgeheugen en responsonderdrukking) en motivatie. De laatste twee zijn domeinen waar dopamine een belangrijke rol in speelt. De neuronale circuits waarin dopamine werkzaam is hebben invloed op het doen van voorspellingen over toekomstige gebeurtenissen en het opmerken van verschil tussen wat je verwacht en wat er eigenlijk gebeurt. Dit is bij mensen met ADHD in meer of mindere mate verstoord. Hierdoor is het vermogen om in te schatten wat te doen in veranderende situaties verstoord. De herkenning en diagnose van ADHD gaat, net zoals tien jaar geleden, steeds beter. De medicatie is in de loop van de tijd erg veranderd. De bekendste is Ritalin, die sinds 1984 beschikbaar is, een zogenaamde ‘immediate release’ tablet. Concerta, een recenter (1998) medicijn is een ‘controlled release’ tablet en simuleert drie doses per dag door middel van bepaalde coatings. De werking van dopamine kan verstoord zijn bij het afgeven van de neurotransmitter, de heropname ervan (reguleert hoe lang en waar dopamine zich bevindt) en de afbraak ervan door enzymen. De belangrijkste betrokken hersengebieden zijn het striatum - betrokken bij het uitvoeren van bewegingen - en de Ventral Tegmental Area (VTA) – plaats waar dopamine gemaakt wordt. De kleine hersenen spelen ook een rol bij de regulatie van dopamine. Het is bekend dat ADHD erfelijk is: je hebt vier tot acht keer zoveel kans erop als een eerstegraads familielid (vader, moeder) het heeft ten opzichte van het
18.2 Juni 2007
gemiddelde risico in de populatie. Dit is ook niet zo gek als je bedenk dat de erfelijke factoren naar schatting 60-90 procent bijdragen aan het krijgen van ADHD!
De invloed van omgevingsfactoren op het hebben van de stoornis zijn lang onderschat, maar het is nu bekend dat het ontstaat door een samenspel van erfelijkheid en omgevingsfactoren. We weten in ieder geval dat de genen DRD4 (dopamine receptor type 4 gen) en DAT (dopamine transporter gen) in verband kunnen worden gebracht met ADHD. Bij deze genen is er sprake van VNTR’s (Variable Number Tandem Repeats). Mensen variëren hierbij in het aantal kopiën dat ze hebben van een stuk DNA van rond de 40 basenparen. Beide genen hebben effect op hersenanatomie, en wel in verschillende gebieden: DAT beïvloedt het volume van de nucleus caudatus, DRD4 heeft effect op de grijze cellen in de prefrontale cortex. Er zijn ook omgevings factoren bekend die bijdragen aan een verhoogd risico op ADHD. Roken tijdens de zwangerschap is hier één van, evenals een laag geboortegewicht, voortijdige geboorte en slecht ouderschap (bijvoorbeeld scheiding, inconsistente opvoeding of nalatenschap). Verder blijken kleine hoeveelheiden lood in het bloed ook risicoverhogend. ADHD wordt nog steeds onderzocht, en dat zal ook nog wel even zo door gaan. Onderzoek naar interacties tussen genen en omgevingsfactoren zijn nog niet gedaan in tweeling-studies, dus hier zullen de toekomstige onderzoeken waarschijnlijk op gericht worden. TR Literatuur: J.M. Swanson et al., 2007. Etiologic Subtypes of Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder: Brain Imaging, Molecular Genetic and Environmental Factors and the Dopamine Hypothesis. Neuropsychological Review, 17, 39-59. P. Asherson, J. Kuntsi & E. Taylor, 2005. Unravelling the complexity of attention-deficit hyperactivity disortder: a behavioural genomic approach. Britsh journal of Psychiatry, 187, 103-105.
10
Coffeeshoptour a la minute
18.2 Juni 2007
Druk, druk, DRUGS. Om de gehaastheid van het leven te ontvluchten, is het soms even nodig om eens even buiten de werkelijkheid te treden. Natuurlijk is “werkelijkheid” maar een relatief begrip en ben je gauw geneigd om de leukste werkelijkheid als de echte te beschouwen. Als je trippend van iets heftigs op je toetsenbord ligt te snurken, helemaal vaag in je eigen, andere wereld dan komt de shock pas echt als je ontwaakt en je weer in die ene werkelijkheid zit die men als de alledaagse werkelijkheid bestempeld. De werkelijkheid waar de wetten van Newton opeens blijken te gelden en je met een rotgang van je stoel afpleurt met je smoel op het harde laminaat. Ja, dat kan hard aankomen en je doen verlangen naar die andere gedrogeerde werkelijkheid die voor jou de echte werkelijkheid is geworden. Maar goed. genoeg intro, waar ik naartoe wil werken is het verslag van onze koffieshoptour door Amsterdam. Waar kan je je chemische balans van stoffen in je lichaam eens flink verstoren? Wat hebben de koffieshops in Amsterdam te bieden? Helaas vanwege gezondheidsredenen was het niet mogelijk alle koffieshops in Amsterdam te testen. Hoewel het aantal koffieshops de laatste tien jaar flink afgenomen is, is het aanbod aan koffieshops nog steeds groter dan mijn maximale longvolumecapaciteit. Ook heb ik nog toekomstplannen en wil ik nog meemaken hoe we over een aantal jaar met de metro naar Amsterdam-Noord kunnen rijden - dit heeft verder geen speciale reden en uitleg hierover is dus overbodig. Dus, van de vele koffieshops was het plan om slechts 5 in onze tour op te nemen. De eerste koffieshop die we aan onze kritische longen onderwierpen was de Rokerij, vlakbij de Munt. De Rokerij heeft in totaal vier koffieshops over Amsterdam verdeeld. Die bij de Munt is tamelijk klein dus automatisch knus. Door het glas-in-lood (volgens mij nep) waan je je een beetje in de kerk wat leuk is voor diegene die zich lekker wil afzetten tegen het katholieke geloof. Voor het kopen van “stuff” moet je de kerker in, oftewel naar beneden waar zich een soort biechtruimte bevind. Net als in een echte biechtruimte is er een soort scheidingsmuur met een stuk doorkijkgaas opgezet. Achter deze muur bevind zich uiteraard niet de plaatselijke pastoor maar een Marrokaanse stuffverkoper. Vervolgens neem je je shit mee naar boven om deze onder de ritmische geluidjes van slingerende apen en basgitaarspelende krekels te consumeren. Na een verkwikkend theetje van €1,80, geserveerd door een niet verkeerd uitziende vrouw was het weer tijd geworden om de benen te strekken en de “tour de la coffeeshop” voort te zetten. Onze volgende bestemming was de Videoroom coffeeshop, gelegen in de eerste zijstraat van de Kalverstraat (als je met je rug tegen het Koninklijk Paleis op de Dam staat, de rechter Kalverstraat.). Hoewel de video een uitstervend ras is, mag ik dit beestje graag. Lekker twee
11
18.2 Juni 2007
handen vol videomateriaal in plaats van een miezerig cdtje. Hoe dan ook, hoewel er op een bordje stond aangegeven dat er videokabines waren ( geen vieze videokabines), konden we bij binnenkomst geen vinden. Ook later bij een grondige huisdoorzoeking bleven de videokabines enkel en alleen op het bordje aangegeven.Wel had deze shop van twee verdiepingen een leuk stel parkieten in een kooitje met daarnaast een wakende huiskat. Dit allemaal in een schemerachtig, groen licht. Als exotisch experiment probeerden wij vervolgens de wietthee, wat me 5 euro lichter maakte. Helaas niet lichter in mijn hoofd, ook niet na zeven minuten laten trekken zoals de man achter de balie me als tip meegaf. De onprettige sfeer en de te dure wietthee wat niet eens naar wiet smaakte, laat staan werkte, deed ons hier weer vlug vertrekken.
Stonede poes in de ‘Videoroom’
Ons volgende adres was een koffieshop genaamd Hillstreet, gelegen op de Nieuwmarkt. Deze coffeeshop had op het eerste gezicht meer iets weg van een normale kroeg met een terrasje. Toen we echter naar binnen gingen, werd mijn beeld van een kroeg direct omgezet in een ware coffeeshop. Dit kwam niet door de overweldigende geur van wiet, of de melodieuze muziek, maar door de man achter de balie die mij het ultieme “hippiegevoel” gevoel gaf. Deze man had zijn haren sinds de jaren ‘70 niet meer geknipt noch gekamd en droeg een zonnebril met perfecte ronde glazen. Ik bestelde gelijk maar een Celestial Season voor 1,70 en, op aanraden van DE Hippie, een grammetje super polm. Na het overhandigen van het geld en het pakken van wat tipjes en vloei, nam ik plaats op een bank naast een raam achterin de zaak.Gelukkig konden we nog een plaatsje veroveren naast een groep Duitsers en een stel Engelsen. De zaak is volgens mij erg in trek bij de toerististen. Ook is de eigenaar met die lange haren een Engelsman. Erg leuk dus als je onder het genot van geestverruimende middelen je horizon wilt verbreden en bruggen wil slaan met andere landen, culturen en denkwijzen….. De super polm deed zijn werk goed en mijn orientatiecentrum in mijn linker achterkwab begon te haperen. Hoewel we nog van plan waren om de Bulldog op het Leidse plein te bezoeken ( Bulldog is de Albert Heijn der coffeeshops), besloten we het dichter bij huis te zoeken, in dit geval de Nieuwmarkt. We kwamen terecht in coffeeshop Bluebird dat naar ons gevoel ergens in Utrecht gevestigd was. Achteraf bleek het in het straatje tussen de Nieuwmarkt en het Rembrandthuis te liggen, dus niet zo ver als we dachten. Net als Hillstreet was deze coffeeshop erg toeristisch, tenminste zo leek het. Het zou ook kunnen dat de Super Polm ons ook in de communicatieve centrum had aangegrepen en ons dus de vaardigheid om de Nederlandse taal te begrijpen had ontnomen. Hoe dan ook, wel was duidelijk dat er hier, naast een uitgebreid menu aan wiet en
12
18.2 Juni 2007
hasjis, ook erg lekker eten te scoren is. Zo was het mogelijk om huisgemaakte pompoensoep, hartige taartjes of ijs (met wietsmaak) te kopen. We besloten dit dan ook maar te doen en de consumptie van het groene arsenaal aan geestverruimende plantjes over te slaan. Het plan was nog om de Dampkring te bezoeken, maar door de overweldigende luiheid die ons plotseling overviel, besloten we om naar huis te varen. Thuis aangekomen besloot ik om nog even achter de computer zitten om iets te schrijven. Met verbazing hield ik bij hoe mijn vingers onafhankelijk van elkaar over het toetsenbord gleden met als gemeenschappelijke opdracht: het verplaatsen van mijn gedachtes in een Word file. Waanzinnig, hier had ik nog nooit echt bij stil gestaan! Ik kreeg het gevoel dat ik een zenuwuiteinde was, het toetsenbord de synapsspleet, en de computer het beginstuk van een andere zenuw die op zijn beurt weer verbonden kon zijn met andere zenuwen, samen genaamd: het internet! Mijn hoofd begon te tollen en met 1 druk op de rechter muisknop viel ik in een andere werkelijkheid. Deze duurde tot de volgende dag tot ik abrupt uit mijn slaap werd getrokken door de grijpgrage tonen van mijn wekker en vervolgens keihard van mijn stoel pleurde. Rook maar rook met mate.. MJ
13
18.2 Juni 2007
En dan nu....
een gedicht
Waarom al die haast? Zo onrustig? Vroeg hij verbaasd, de verzorger. Waarom op de vlucht? Ontsnappen? Vroeg hij met een zucht. Ga liggen, ga slapen in het stro, gekke Bokito.
MB
14
Bouquette romannetje van de andere kant.
18.2 Juni 2007
(geinspireerd door het schrijven van een literatuurverslag)
Cornelis Hill lag in het gras en bedacht zich: “ Wat draait die aarde toch hard!” Alles ging volgens Cornelis te snel. 24 uur per dag was te snel (al ging de lessen niet snel genoeg), goede sex, inhoud van flesjes bier, de auto die hem gisteren bijna aanreed nadat het stoplicht te snel op rood sprong. Zelfs een bezoekje aan het toilet werd tegenwoordig afgeraffeld tot een bezoek van luttele seconden. Al chillend in het gras zag hij even later zijn geliefde, Hans-Arnold Ast, voorbij rennen. “Hans-Arney, lieverd, doe eens rustig aan!” Met een bezwete kop liep HansArnold richting Cornelis. “Hé schat, ik wilde net op vakantie naar mijn stulpje in Zweden (Zie Wikipedia), maar voor jou maak ik altijd een uitzondering. Zeg het eens kerel”. “Wat dacht je van een ontmoetingsplaats voor mannen waar je ontspannen je ding kunt doen?”, zei Cornelis. “ Alles rustig aan, geen vluggertjes waar jij zo ’n fan van bent!” Hans-Arnold keek Cornelis met een boze blik aan: “Nou Cornelis, normaal klaag je nooit. Het is ook nooit goed bij jou. Je doet alles op je eigen tempo, zelfs je jongeheer heeft een uur nodig voordat je er iets mee kan!” “Nou Hans-Arney, dit had ik niet uit jou giecheltje verwacht! Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld. Ik denk dat we er maar een punt achter moeten zetten. Het ligt aan jou, niet aan mij”, zei Cornelis met boze blik en liet Hans-Arnold huilend achter. Aangekomen bij de curlingclub zag Cornelis zijn teammakkers zitten, nippend aan een roséetje. Na zijn verhaal verteld te hebben reageerden zij:“Ach gozer, haast is toch nooit goed voor je, jij kunt wel beter krijgen!”. Maar Cornelis begon toch een soort knagend gevoel van binnen te krijgen en kwam tot de conclusie dat hij misschien toch overhaast gehandeld had…... Tegen zijn eigen principes in! Nu pas besefte hij dat Hans-Arnold zijn man was, zijn ware liefde! En voor het eerst in zijn leven, sprintte Cornelis de deur uit, op zoek naar Hans-Arnold. “ Waar zou hij naartoe zijn gegaan”, bedacht Cornelis zich. Lopend langs de IKEA herinnerde hij zich dat Hans-Arnold terug naar Zweden zou gaan! Hij hield een taxi aan en beval de chauffeur naar het vliegveld te rijden. Bij het uitstappen overviel Cornelis een gevoel van verdriet en spijt. Kijkend in de verte zag hij Hans-Arnold het vliegtuig instappen, hand in hand met… Valdemar Lug! Huilend viel Cornelis op zijn knieën… Zal het ooit nog goedkomen tussen HansArnold en Cornelis? Moraal van dit bouquette verhaal: Drink nooit een roséetje in de curlingclub AvT en LK Trek nou geen overhaaste conclusies, wij hebben niet de intentie om mensen (eventueel) te kwetsen. Enige overeenkomst berust op puur toeval. Neem dit verhaal met een korreltje zout. Het ligt niet aan jullie, het ligt aan ons.
15
Gymnorhina’tjes
18.2 Juni 2007
Voor alles wat je wilt vragen, zeggen, aanbieden.
Stuur je eigen Gymnorhina’tje op naar Gymnorhina@gmail.com Jij zat op de bruine bank in de Congokamer met je korte blonde haren. Toen onze ogen elkaar ontmoetten begon mijn hart sneller te kloppen. Voelde jij ook wat ik voelde? Kom dan morgen om 12.00uur naast me zitten op diezelfde bank. Kusjes een blond meisje. Saskia zoekt trui, het liefst met leuke jongen erin. Wil degene die mijn gymnorhina heeft verknalt voordat ik hem gelezen heb contact opnemen? Verloren in Muker: mp3-speler, contactlens (sterkte –4), 2 zonnebrillen, maagdelijkheid. Heb jij hiervan iets gevonden geef het dan terug aan Niki. Cooking with the stars zoekt nog enkele kandidaten!!! Shannon zoekt blinde vrienden om mee naar de disco te gaan. Man zoekt, spontane, intelligente, mooie, gekke, perfecte man. Lieve Brenda en Veerle, ik ben blij dat jullie mij vriendinnetjes zijn! Kus Marja Ik zag je staan, met je mooie bos haar en dacht, die zou ik wel eens alle hoeken van het volleybalveld willen laten zien. X, Lancelot. Vrijwilligerswerk: Wil jij een steentje meedragen aan de samenleving? Graag nodigen we je uit om één keer per week onze kamer netjes in orde te maken. We zijn te bereiken op 020-5257853 of kom langs in de congokamer. Zwarte string en andere gevonden voorwerpen op te halen in de congokamer. Lieve S. Ik wil je. Kus je geheime aanbidster. Jong ding zoekt een stoeipoes voor de zomervakantie. xXx, M.
16
18.2 Juni 2007
Mensen met Kookambities verenigt U!!! Een gloednieuw collegejaar staat weer voor de deur, met ontzettend leuke activiteiten. Daar moet natuurlijk op gekookt worden! Wil jij gezellig helpen lekkere recepten uit te zoeken of wil jij juist helpen koken? Kom bij de kookcie en stuur een mail naar congo@science. uva.nl. Gezocht: Ruim appartement, met zicht met op een kleine slotgracht van ongeveer 3,5 meter (moet overheen te springen zijn). AUB geen spiegelglas. Liefst ook met glimlachende dame om in te bijten. Neem contact op met: Bokito, Postbus 532, 3000 AM Rotterdam of bel: 010-4431495. Volwassen oud-biologiestudent zoekt jonge biologiestudent om samen de klaproos te bestuderen. Denk jij dat je Jamie Oliver de baas bent in de keuken? Bewijs jezelf dan bij de Kookcie. Een grote gaarkeuken voor Neerlands kooktalent in bange dagen. Nergens goedkoperr dan op Anna’s Hoeve! Merk-cola voor maar 1 cent! Koop het nu, want op is op! P., ik zag je fietsen over de dijk langs de prachtige bermbloemetjes. Fiets je er volgende week weer? Liefs, G. namens de kookcie:
“HELP!!”
17
18.2 Juni 2007 Liftwedstrijd 2007 uit het oogpunt van de winnaar 1 maand van te voren: Yes nog maar 1 maand, waar zouden we dit jaar heen gaan?? Vast het oosten van Europa want daar zijn we nog nooit geweest. Ik ga alvast een paklijst maken: snorkel, skisokken, Russisch woordenboek… bord en bestek? Nee dat neemt iedereen ieder jaar voor niks mee dus laten we het dit jaar maar thuis. 1 week van te voren: We moeten een fancy liftbord hebben! We maken een Arnoldreplica maar dan groter en dus beter en mooier. Wauw, wat een kunstwerk. Nog wat alcohol op het lab scoren en de lifttroffee is al in de pocket. Oh ja, nog even een eerste lift naar de Utrechtse Brug regelen. We selecteren een aantal potentiële kandidaten, maar de selectieprocedure is zwaar en uiteindelijk komt Reinier z’n broer Bastiaan als beste uit de test (doorslaggevende criterium was de beschikbaarheid op datum van vertrek). Bastiaan krijgt een spoedcursus scheuren door Amsterdam: er staan geen flitspalen op de route dus laat je niet beperken in je snelheid. De vertrekplaats bij East of Eden is essentieel, zorg dat je OP de rotonde klaar staat en laat vooral niet Tommy z’n vader voor je komen. Zodra we in de auto springen trap je het gaspedaal volledig in!!! We zijn er helemaal klaar voor. 1 dag van te voren: we gaan morgen al! Ik moet mijn tas nog inpakken, waar is die paklijst? Eindelijk mijn rugzak volgestouwd, maar er zitten alleen nog maar schoenen en rokjes in. OK, dan maar een rokje eruit, en misschien toch die gouden pumps niet mee. En wat doe ik aan voor tijdens het liften? Lekker warm aankleden maar niet te veel zodat mijn vrouwelijke vormen verdwijnen, essentieel voor snelle liften. Hebben we alle kaarten van Europa wel? Kaart van Nederland? Niet nodig, Nederland verlaten we bij de eerste lift al. Vrijdagochtend 4.30 uur gaat de wekker. Ik moet nog werken om 5 uur. Om 13 uur ben ik weer thuis, nog even lekker slapen. Ik droom van liften in helicopters en parachutespringen met liftbord. 15.00 uur gaat de wekker: we moeten naar East of Eden! 16.30 uur East of Eden: waar blijft Bastiaan toch? Hij zou er al lang moeten zijn! Even bellen... oh, hij staat nog steeds in de file. Om ons heen lachende gezichten: Zo zo, in de file, succes jongens haha. STRESS. Gelukkig, daar is ie en ook nog op de zo vaak van te voren afgesproken plek op de rotonde. Nu nog ff snel horen dat we naar Polen gaan (helemaal in de pocket aangezien ik vloeiend Pools spreek) en dan kunnen we gaan. Tommy belt met de rest van de Liftcie op locatie… het Noorden? Maar eerst naar het Zuiden? Wat is dit?? Nee toch? Engeland?! Daar is het toch koud en regent het? Maar ik heb alleen rokjes en bikini’s mee!!! Maar voordat ik kan protesteren tegen deze locatie gaan de stoelen die de start voorstellen opzij en sprint ik intuitief als eerste weg richting onze lift. Ik spring in de auto, Reinier doet ook een poging en Bastiaan trapt het gaspedaal in. We scheuren weg terwijl Reinier nog half uit de auto bungelt. Gewond, maar wel in de kopgroep scheuren we door Amsterdam. Een paar helse manoeuvres van Sil’s broer later komen we dan toch als derde aan op de Utrechtse Brug.
18
18.2 Juni 2007 Liften: dit is natuurlijk het leukste gedeelte van de hele Liftwedstrijd. Jammer dat het zo snel voorbij was (13 uur en 5 minuten!). Ik zal toch proberen er iets over te schrijven. Onze eerste lift kregen we als afdankertje van Yme en Jacqueline naar Nieuwegein. We stapten uit en regelden gelijk een lift naar Gent. In Gent kwamen we een Nederlands stelletje tegen die in de eerste instantie een lang weekend Parijs wilden doen. Maar terwijl ik verder aan het vragen was, kwamen ze mij achternahollen en riepen: “Meisje, meisje!! Jullie kunnen toch wel mee!!” Ze hadden toch niet echt plannen dus konden ze ook wel naar Calais rijden met ons, dan pakten ze daar wel een hotelletje. Tijdens de rit kwamen we erachter dat ons prachtige liftbord vermist was. Er viel een minuut stilte, maar algauw werden we voor de ticket-office in Calais afgezet. Nadat het Franse vrouwtje aan de balie mij schaapachtig bleef aankijken terwijl ik haar herhaaldelijk in alle mogelijke talen vroeg de tijd stil te zetten, bedachten we ons dat we waarschijnlijk in de Terminal moesten zijn. Dus onze liftgevers reden nog een stukje verder en wij stapten de Terminal binnen waar Shannon en Tommy net waren afgezet door de man met de snor in de luchtballon die in zijn vrije tijd tegelzetter was. Stop de tijd! En nu nog negen uur te gaan voordat de boot gaat. We hebben nog overwogen met een lift om elf uur ‘s avonds het kanaal over te steken en met ze mee een stuk richting het Noorden van Engeland te rijden maar overwinning-tactisch was dit niet de beste keus. Dus we verbleven de nacht op de koude grond van de terminal met niets dan een handdoek want onze slaapzakken, tenten en luchtbedden lagen al op bestemming. Volgende ochtend stonden we eerder op om alvast even een lift te regelen, maar helaas, de auto’s stonden al voor de boot en niet voor de terminal. Dus dan maar zo snel mogelijk de boot op en richting cardeck. Zodra we de boot op mochten zette ik mijn sprint weer in: trap op, nog een, nog een, en dan: waar is de cardeck? Oh ja daar! Dus ik sprint naar beneden waarop een bootmevrouw in actie komt en mij achterna roept:”Girl, you are not supposed to go there! That’s for the cars!” Gelukkig dan zit ik goed, natuurlijk ren ik door en baan mij een weg tussen de oprijdende auto’s, wat nog niet zo makkelijk is met zo’n backpack op je rug. Gelukkig wordt de moeite gauw beloond met een lift in een Nissan Micra waar we mee mogen als we erin passen. Natuurlijk zullen we erin passen. Zodra we de kust van Dover bereiken veroorzaken we nog even gauw een aardbeving en vervolgens wurmen we ons in de Nissan Micra waarbij blijkt dat onze liftgevers nog een (alleen Frans-sprekende, licht mollige) passagier op de achterbank hebben ziten en de achterbak vol zit. Dus met z’n drieen op de achterbank in een Nissan Micra met onze backpacks op schoot op naar het eerste benzinestation. Bij elke hobbel moeten we tot stapvoets afremmen, want we zijn nogal zwaar beladen en het is maar hopen dat de Micrabuik niet over de hobbel openscheurt. De auto is niet ideaal, en helaas onze liftgever ook niet, hij kent de weg namelijk niet zo goed en rijdt
19
18.2 Juni 2007
het benzinestation voorbij. Shit... nu worden we onder Londen afgezet.
Gelukkig zijn ook hier potentiële liftgevers in het vizier. “For a blowjob I’ll give you a ride to Muker” Hmmm… Nee, da’s te makkelijk. Gelukkig krijgen we een lift naar Oxford en constateert onze liftgever dat onze kaarten crap zijn en dringt hij erop aan dat we zijn gedetailleerde kaarten meenemen. O kijk! Tjibbe en Dave zijn er ook, nou dan moeten we toch maar iets meer gaan opschieten... we nemen een lift naar Blackpool, in een camper. Hiervandaan krijgen we nog een lift verder de M6 op en worden we op de Nweg afgezet. Met ons slappe kartonnen aftreksel van een liftbord hopen we een lift richting Brough te krijgen en inderdaad algauw stop een busje met een vriendelijke meneer die voor ons die ene mijl (die gedurende een aantal mijl nog steeds maar een mijl bleef) wel om wilde rijden naar de camping. Om 17.05 uur worden we verwelkomd door o.a. bier, eieren en schapen op de camping Usha Gap ! Sylvia
20
May I Watch?
18.2 Juni 2007
29 mei 2007, het is zover! Voor het eerst in de geschiedenis geeft CONGO zich over en geeft een feest met andere grote verenigingen uit Amsterdam als de VSAE, VSPA, VSPVU en anderen. De Escape loopt vol, als je vanavond verdrinkt in iemands ogen, weet je zeker dat je wordt gered. Baywatch speelt op de schermen en DJ Fanny West begint met wat lekkere R&B. Na twee uurtjes komt Billy de Klit achter de draaitafel staan en kunnen we los op lekkere dance. Als klap op de vuurpijl komt daar om 2 uur ’s nachts Benny Rodrigues naar boven en iedereen gaat helemaal los. Het was een groot feest en ik hoop dat er weer veel gesjanst is en de biologen zich lekker hebben gemengd onder de alpha-studenten. Op naar het volgende feestje: het Eindfeest op 3 juli! Kom in je zomerste kleding, voor de laatste keer dit jaar, naar een feest van CONGO! Tot dan! Liefs, Janske Willems Feestcommissaris
21
I’m lovin’ it?
18.2 Juni 2007
Op deze plaats schrijf ik normaal stukjes over de vele leuke eetplekjes die onze stad rijk is. Door het drukke thema van deze Gymno en mijn lege portemonnee leek het mij passend om iets over snel en goedkoop eten te schrijven. Ik laat alle culinaire pretenties los om jullie te verrijken met mijn visie op de meest voorkomende keuken in Amsterdam, het Amerikaanse ‘Snel Voedsel’, oftewel Fast Food. De meest bekende ketens zijn de McDonald’s en Burger King. Helaas is ons land nog niet verrijkt met de haute cuisine van ‘Wendy’s’ of de ‘In and Out Burger’, laat staan van de ‘White Castle’ (de oudste fastfoodketen) bekend om zijn vierkante burgers. Ik beperk mij derhalve in deze recensie tot het eerstgenoemde duo. Zoals bijna elke man kan ik mij eindeloos laven aan dit geweldige voedsel. Vrouwen daarentegen eten volgens mij altijd een burger met een raar schuldgevoel, “Eigenlijk mag ik het niet eten, dus ik doe het toch maar”. Hierdoor kijken ze altijd na afloop zoals ze dat ook doen na een hele emmer Ben & Jerry’s ijs: nog ongelukkiger. Ik pluk zonder schaamte zelfs de tomaten en augurk van mijn Dubbele Whopper© met kaas. Door de vele bezoekjes aan McD en BK zijn er echter een aantal irritaties ontstaan die mij bijna het plezier in het eten van de snelle kcalorieën ontnemen. Uiteraard ga ik die met heel Congo delen. Is het jullie wel eens opgevallen dat je in een McD altijd wordt verwelkomd met die oorverdovende alarmbiepjes? Menigmaal heb ik mij staan afvragen waar ze die dingen voor hebben. Niemand van het personeel schijnt erop te reageren. Vaak sta ik daarom met witte knokkels, stoom uit mijn oren en een kloppende ader te bestellen, terwijl in mijn hoofd “I’m NOT lovin’ it” zich herhaalt. Uiteindelijk komt dan vaak de manager eraan om de frieten in de warmhoudbak te gooien. McDonald’s, verzin hier a.u.b. iets op! Als ik niet zo snel mogelijk bij de kassa vandaan zou willen rennen zou ik waarschijnlijk veel meer bestellen. Voordeel is wel dat je bij McD na het betalen meteen je eten krijgt. Gelijk de reden waarom ik alleen bij gebrek aan keuze of een dreigende hongerdood bij Burger King eet. Bij BK staat namelijk versheid hoog in het vaandel, of domheid. Wanneer ik een lekker menuutje heb besteld en al sta te kwijlen als een hond bij de slager wil ik burgers zien. NU!!!! Neeeee, na je bestelling/betaling gaan ze pas kijken of ze wel iets voor je kunnen betekenen. Met een onvoorstelbare traagheid gaan ze alle stations af op zoek naar jouw eten. Onderwijl bekijken ze de ‘bon’ alsof die is opgesteld in hiërogliefen (*moordzucht*). In 99 van de 100 gevallen moet jouw eten nog in de magnetron en sta je dus nog langer te wachten op je eten dan dat je in de rij stond. Hoezo fast food?
22
18.2 Juni 2007 Geef mij dan toch maar de McD. Met oordoppen in sta ik mijn bestelling tegenwoordig te brullen. Werkt echt prima, je boodschap dat je honger hebt en snel wilt eten komt perfect over. Dat die Big Mac© er al tien minuten ligt boeit me dan ook geen flikker en als je zin hebt in iets vers gebruik dan deze tip. Bestel iets wat niet bij de menu’s staat, bijvoorbeeld de Chicken Mythic©, en hij moet meestal speciaal voor je gemaakt worden. In tegenstelling tot de BK komen ze hem je brengen, meestal als je bijna klaar bent met je frietjes. Ideaal! Met de inrichting van de ‘menukaart’ of prijzen ga ik jullie verder niet vervelen. De meesten kunnen die toch al dromen. Ik ga een lekker hapje eten. Vanavond maar iets totaal anders…. Twee burgers en geen frietjes ofzo. JH
23
18.2 Juni 2007
-Knetterlam + Rebus
24
Het leven van een jonge dokter
18.2 Juni 2007
Tijdens de opleiding geneeskunde wordt je als jonge dokter veelvuldig getraind in het geven van slecht nieuws, het omgaan met emoties en verdriet van familie en leer je jezelf sterk te houden in allerlei van dit soort vervelende situaties. In de praktijk komt het er op neer dat je vooral vaak zegt dat “Je het begrijpt” en “Je het heel vervelend vindt”. Als je daarbij dan ook nog meelevend kunt kijken, kun je je in de meeste situaties redden. Dat het niet altijd zo loopt zoals ze je leren in de collegebanken en dat het vaak lastig kan worden op onverwachte momenten, leerde ik echter pas in de praktijk. Het is eind mei 2003. Het voetbalseizoen is ten einde en Ajax heeft op één punt na het kampioenschap verspeeld. Het broeikaseffect zorgt ervoor dat het in deze tijd van het jaar al meer dan 20°C is en elke student vertoeft momenteel, genietend van een roseetje, in het Vondelpark. Helaas spendeer jij het grootse deel van je tijd in het ziekenhuis. Het enige moment dat jij iets van de warmte merkt is die paar minuten dat je in je dikke witte jas staat te koken in de door de zon verwarmde glazen liften van het OLVG. Het is druk op je afdeling. Als het warm weer is sterven er altijd meer mensen. Voornamelijk de oudjes kunnen de zomerse temperaturen niet goed bolwerken. Het lijkt wel of elke graad temperatuur stijging boven de 20°C rechtevenredig is met het aantal opnames van gedehydreerde bejaarden. Je rent de benen onder je lijf vandaan. Terwijl je onderweg bent om een infuus te prikken op een van de kamers aan het einde van de gang passeer je de kamer van meneer De Ruyter. De deur staat op een kiertje en je ziet mevrouw De Ruyter naast het bed van haar man lezen in de Libelle. Mevrouw De Ruyter is een ras Amsterdamse en met haar geblondeerde krullen, tijgerprint blouse met laag decolleté en minirok lijkt ze geen dag ouder dan de 77 lentes die ze jong is. Ook haar manier van converseren is ras Amsterdams, ze kan je uren de oren van je hoofd kletsen zonder dat het ook maar ergens overgaat. Ze laat geen gelegenheid onbenut om je te vertellen hoe goed het met haar kleinkinderen gaat, iets wat overigens niet over meneer De Ruyter gezegd kan worden. In tegenstelling tot de meeste andere bejaarden op je afdeling is hij ‘overvult’, en niet zo een beetje ook. Door een nierinsufficiëntie, slecht hart en nog slechtere longen komt het vocht op dit moment letterlijk uit zijn lichaam gelopen. Zijn gezwollen armen en benen zorgen ervoor dat er spontaan scheuren in zijn fragiele huid ontstaan. Ademhalen kost hem zichtbaar moeite omdat het vocht in zijn longen hem van binnenuit aan het verdrinken is. In enkele dagen is, de overigens vooraf al zeer stevige man, 15 kilo aangekomen en dat zonder te eten. Dit is duidelijk geen optimale conditie en de kans op overlijden is dan ook bijzonder hoog. Op dit moment ligt meneer De
25
18.2 Juni 2007
Ruyter rustig te slapen, hij ziet er vredig uit. Nadat je 15 minuten later terugkomt van het prikken van het infuus passeer je opnieuw de kamer van meneer De Ruyter. Ogenschijnlijk is er aan de situatie in de kamer niets veranderd. Zijn vrouw bladert nog steeds in de Libelle en meneer zelf ligt nog onveranderd in bed. Je stopt even en van een afstandje concentreer je op de ademhaling van je patiënt. Voor iemand die al dagen vecht tegen een inwendige verdrinkingsnood ademt meneer De Ruyter momenteel weinig, zéér weinig, eigenlijk helemaal niet meer. Je loopt de kamer binnen en mevrouw De Ruyter kijkt op uit haar lectuur. Je sluit de deur achter je en gaat aan de rand van het bed staan. “Nou, net zat er nog leven in hoor, dokter!”, zegt ze ietwat luid met haar Jordanese accent. Je kijkt naar meneer De Ruyter en concludeert in een oogopslag dat hij zijn aardse bestaan heeft ingeruild voor het hiernamaals. Er zijn van die dingen in het doktersvak waarvoor je eigenlijk geen dokter hoeft te zijn. “Nou”, zeg je met een medelevend gezicht, “ik ben bang dat uw man overleden is.” Ze kijkt je wat verbaast aan en zegt nuchter: “Ga weg! Echt waar? Nou, dan is het toch nog snel gegaan.” Je geeft haar je condoleances en zegt dat je de zaalarts gaat halen om het overlijden officieel te bevestigen. Terwijl je de arts haalt verbaas je er over hoe nuchter sommige mensen kunnen reageren op plotseling verlies. Natuurlijk heb je ook in je opleiding geleerd dat deze reactie een tijdelijke kan zijn en dat nabestaanden enkele uren na het overlijden alsnog zeer emotioneel kunnen reageren en behoefte kunnen hebben aan een gesprek. Eigenlijk verbaas je je ook over je eigen reactie. Met elk overlijden die je meemaakt lijkt het makelijker te worden. Het kost je gek genoeg totaal geen moeite om geen traantje mee te pinken. De zaalarts en de verpleegkundige handelen samen de verdere officiële verplichtingen af en jij gaat weer door met je andere werkzaamheden. Wanneer je haar enkele uren later in de conversatieruimte ziet, komt ze naar je toegelopen. Ze ziet er duidelijk ontdaan en emotioneel uit. Je denkt bij jezelf dat de geleerde theorie over het moment van besef van verlies, hier dus blijkt te kloppen. Hevig emotioneel en met verdriet in haar stem zegt ze “Het is toch verschrikkelijk hè!” Voordat je de woorden “Ik vind het ook heel vervelend voor u”, uit kunt spreken zegt ze: “Christian Chivu van Ajax is verkocht! Ik vind het echt verschrikkelijk.” Je staat perplex, uit het veld geslagen en langzaam verstijft je gezicht. Alles wat je geleerd hebt lijkt vergeten en met een mond vol tanden rolt een traan langzaam over je wang. DL * Gebaseerd op ware gebeurtenissen. Alle namen in dit stuk zijn gefingeerd, m.u.v. Christian Chivu…
26