Gymno Viert Feest (20.1) by Biologenvereniging Congo

Maart 2009

In ho ud so pg av e

Redactioneel

Congo’s agenda

Van de Voorzitter

‘Niet getreurd’

Het onderzoek onderzocht

Biologen-verantwoord snacken

eld Op mijn verjaardag ben ik de koning van de wer

Filmrecensie - The Reader

In Brugge: een onthulling

Congo’s liftwedstrijd

Mijn ode aan ketchup

Carnaval, waarom?

Get your balls wet

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Creatieve workshop

Feestelijke appeltaart

Boekrecensie - I never promised you a rose garden

Het eerste college in de nieuwbouw

Vrolik & Groot

Redactioneel

Maart 2009

“Je studententijd, ja, dat is toch wel de mooiste tijd van je leven.” Dat is een van die dingen die niet vaak genoeg gezegd kunnen worden door de iets oudere generatie op verjaardagen, familiereunieën, etentjes en ga zo maar verder. Ik ben de tel inmiddels kwijtgeraakt, en zou niet meer weten hoe vaak ik het naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. En eigenlijk kan ik het al die mensen, van de eeuwige student tot degene die inmiddels vastgeroest zit in zijn burgerlijke kantoorbaan, niet kwalijk nemen. Want ik moet toegeven dat het de afgelopen 2,5 jaar een groot feest is geweest. Menig doordeweeks nachtje heb ik doorgehaald, in mijn achterhoofd besluitend dat ik dat college van de volgende ochtend best wel kon missen. Als ik wel naar college ging, dan kon ik altijd nog de stad in als ik besloten had dat er toch niet zo veel nieuws verteld werd. Vijf dagen om te leren voor een tentamen? Ik kan het ook best in drie. En nu het lentezonnetje eindelijk weer een beetje begint te schijnen, denk ik verlangend terug aan de vrije middagen vorig jaar waarin ik voor mijn huis in de zon zat en een niet studie-gerelateerd boek las. Afgelopen september, in het begin van mijn derde jaar, merkte ik dat het er toch wel iets serieuzer aan toe ging, maar dat was allemaal relatief. Er dreigt nu echter een bruut einde te komen aan mijn luie leventje. Jawel, in mijn ‘ik-ben-een-goede-student’-overtuiging heb ik besloten dat het goed zou zijn voor mijn ontwikkeling om een onderzoeksstage te gaan lopen, in plaats van dat ik me er makkelijk vanaf maak met een bachelorscriptie. Met andere woorden, ik ben binnenkort hele dagen in een lab op het AMC te vinden. Niet dat mijn stage me niet leuk lijkt, maar het strakke stramien van van 9 tot 5 werken jaagt me een beetje angst aan. Alleen nog maar uitslapen in het weekend, en dan vervolgens aangewezen zijn op een Oosterpark dat zwart ziet van alle andere weekend-vierende, hard werkende mensen... Lichtpuntje is dat ik voor aanvang van mijn stage nog even al mijn energie kwijt kan. De coördinator van mijn vak heeft me gezegend met een rustig weekje en in de week daarna viert Congo op spetterende wijze zijn 90e verjaardag. Daarna zal ik er toch echt aan moeten geloven. Voor jullie zullen alle tips voor het betere feest vieren in deze Gymno wellicht op korte termijn van pas komen, mij kan je ergens begin juli wel weer bereiken voor een feestweekje. Joyce Redactiecommissaris

Rectificatie

In de vorige Gymnorhina is een stukje getiteld ‘Zwaar vuurwerk in Gaza’ verschenen. Wij hebben van verschillende mensen de opmerking gekregen dat het onderschrift ‘gellukkig nieuwjaar’ bij een van de foto’s niet goed viel. De redactie verkeerde in de veronderstelling dat de ironische bedoeling van dit onderschrift, in de context van het artikel, duidelijk was. Op deze manier willen wij nogmaals benadrukken dat het niet kwetsend was bedoeld.

Maart 2009

CONGO’s Agenda Maart Ma 30

Boekenverkoop (t/m vr 03 april)

Meer info volgt. Ma 30

Lustrumweek (t/m zo 05 april)

Congo wordt 90 jaar oud! Om dit te vieren wordt er een grootse lustrumweek georganiseerd met o.a. een gala en een congres. Zie www.congolustrum.nl voor meer informatie.

April Di 14

Congo goes Famous

Welke popster of Hollywood-ster schuilt er in jou? Kom 14 april als jouw favoriete bekendheid naar de Havelaar, want de Barco gaat legendarisch groot uitpakken bij hun eerste themaborrel. Vr 24

Liftwedstrijd (t/m zo 03 mei)

Het is alweer bijna zover, we gaan weer liften! Dit jaar organiseert Congo voor de 20ste keer een liftwedstrijd. Heb je nog nooit van zo’n wedstrijd gehoord? Het gaat als volgt: je geeft je op in koppels (jongen-jongen of jongen-meisje), je krijgt op 24 april van de liftcie te horen waar je zo snel mogelijk naartoe moet (~1500 km ver vanaf Amsterdam) en dat alles liftend, dus zonder gebruik te maken van taxi, bus of ezel. Aangekomen op de plek van bestemming staat de liftcie klaar met een warm kopje thee en een superchille camping waar je een week mag vertoeven. Op vrijdag 1 mei gaan we dan weer liftend naar huis. Wat: Liftwedstrijd Wanneer: 24 april – 2 mei Kosten: € 110,- voor leden; € 125,- voor niet-leden Do 28

BCF Event

Op 28 mei zal in de RAI, Amsterdam het carrière event voor Bio, Chemistry and Food zijn. Congo biedt haar leden korting op de kaarten! In de voorverkoop zijn kaarten nu slechts 5 euro en na maart 10 euro. Meld je aan via http://www.bcfevent.nl/form/3/90/studievereniging

Vi-va-verhuizing

Maart 2009

‘Vanaf begin maart zit Congo in de nieuwbouw…’ Dat liep dus iets anders. Het loopt eigenlijk nog steeds. Na onze aanstelling, die van het 90e bestuur, konden we meteen aan de slag met inpakken en organiseren. Waar moesten we beginnen? Ik neem even aan dat de meesten van jullie de Congo kamer wel eens van binnen bekeken hebben. Om een lang verhaal kort te maken, Congo heeft nogal veel dingen. Letterlijk dagenlang hebben wij van het bestuur gele kratten volgepropt. Er doken geweldige dingen op, helaas ook minder geweldige dingen op plekken waar de afgelopen negentig jaar sowieso niet is schoon gemaakt. Tijdens al dit geploeter en gesjouw gingen we alvast een kijkje nemen in de nieuwbouw en geloof me, het is echt een mooie kamer. Drie wanden bestaan geheel uit glas, waarvoor automatisch geregelde luxaflex naar beneden zakken bij krachtige zonneschijn. Die ramen geven een heerlijk ruim en open gevoel, én jullie kunnen straks alles dat zich in de Congo kamer afspeelt gewoon van buitenaf volgen! En dit is nog lang niet alles, want naast een redelijk kleine opslag, hier kom ik later nog op terug, hebben we straks ons eigen toilet! Daarnaast ook nog een super de luxe keuken met … (tromgeroffel) een koelkast en afwasmachine! Zet dus voortaan je kip-kerrie-salade lekker koud bij Congo, laat je broodtrommels eens goed wassen en geniet even van het uitzicht op een goeie stoel. Over de verdere inrichting kan ik nog niet veel vertellen, maar met deze fantastische elementen om mee te beginnen denk ik dat het niet meer stuk kan. We hopen zo snel mogelijk over te gaan, maar voorlopig zitten we nog even in matrix 404, kamer 2.07. We worden hier trouwens tijdelijk ondergebracht, omdat de nieuwe kamer eerst gemeubileerd moet zijn voordat we er kunnen intrekken. Oh ja, voordat ik het vergeet, we willen vragen of iedereen een plankje wil vrijmaken in zijn/ haar kast voor een Congo-doos. We zijn genoodzaakt bij ieder lid, ook bij alumni en ereleden, één doos te plaatsen gezien het feit dat de opslag die we in de nieuwbouw krijgen vele malen kleiner is dan voorheen. Binnenkort volgt een schema waarop je kunt zien wanneer we bij je langskomen. Voorkeur voor bepaalde spullen kan worden doorgegeven door een mailtje te sturen naar info@congo.eu Liefs en hopelijk kan ik jullie snel een keer ontvangen in de nieuwe Congo kamer, wellicht tijdens onze spetterende lustrumweek! Renée Voorzitter

Maart 2009

Advertentie

“Niet getreurd.”

Maart 2009

Terwijl ik dit schrijf ben ik driftig op zoek naar de foto’s. Op zoek naar foto’s die staan op een iets te trage server (lycos, zegt jullie dat nog wat?) met een iets te trage pc (student + stage = goedkope rotzooi). Het feit dat ik niet aan het surfen ben op de überhippe Googlepicasa is omdat dit Congofoto’s uit het jaar 2004 betreft en die staan daar (nog) niet. Op zoek naar de foto’s van toen, toen “Hij” er nog stond. De meeste zullen “Hem” alleen kennen uit de verhalen van die paar vastgeroeste congolezen (waar ik er vast ook eentje van ben) en van die enorme stomp die al die jaren midden op het gras stond. De stomp met de bankjes. Als echte biologen betaamt raakt men bij Congo graag gehecht aan groen en alles wat uit zichzelf beweegt, zo ook aan de boom. De boom waar ik inmiddels de eerste foto van heb gevonden. Ik heb hem nog gekend, de boom. Het jaar 2004 was mijn introductiejaar en tevens het laatste jaar van de grote treurwilg die het kleine grasveldje voor Gebouw IV sierde en altijd zorgde voor een aangename schaduw op de wat warmere dagen. De boom moest dat jaar helaas toch echt het veld ruimen voor de nieuwbouw die er binnen afzienbare tijd zou komen. Men besteedde nog niet veel aandacht aan de nieuwbouw, want riep men niet al tien jaar dat de nieuwbouw er nu toch echt zou komen? Echter, het bericht dat de boom zou worden gekapt maakte Congo wakker en men deed een poging om de kap uit te stellen. Toch werd het in 2004 realiteit: de boom werd gekapt, protesten waren tevergeefs. Snel volgde er een tegenactie, zoals iedere ietwat rebelse studentengroepering betaamt. Met financiële hulp van enkele weldoeners die Congo sinds jaar en dag een warm hart toedragen werd een nieuw treurwilgje gekocht en geplant naast zijn grote, omgekapte broer. Uit een van de majestueuse takken werd een monumentje vergaard: een inscriptie van het Congologo en de tekst “Niet getreurd” werden vastgezet op een sokkel en voor de nieuwe spruit in het gras gezet. “Dat zal ze leren”, dacht men toen. Nu is, zoals jullie allemaal weten, niet veel meer van het grasveldje over. Gebouw IV gaat tegen de vlakte en Congo verhuist naar het nieuwe monster. Een heuse soap omtrent het wel en wee van onze geliefde, kleine wilg ging hier nog aan vooraf. Onbeschoft uit de grond getrokken lag het boompje, dat net zijn voetjes had laten wennen aan de aarde, te creperen in

Maart 2009 een plastic zak in een donker hoekje. Na dagen lang vermist te zijn geweest wist Congo het boompje toch nog te traceren. Een nieuw tijdelijk plaatsje werd afgedwongen, ergens in de buurt van de kassen. Daar zou hij mogen staan om uiteindelijk een mooie plaats in de buurt van de nieuwe Congokamer te krijgen. Ik heb het boompje sinds zijn verdwijning niet meer gezien, maar ik heb mij laten vertellen dat hij nog leeft en weldra zijn nieuwe plaats mag komen opvrolijken. Want ook al is het een treurwilg, alles is vrolijker dan de stomp met de bankjes. MdB

Maart 2009 Het onderzoek onderzocht: jouw kijk op wormen Lieve dames, beste heren. Dat ik veel van jullie af zou weten wil ik niet beweren. Dat is namelijk niet zo en ik hou niet van liegen. Wat bedoel ik alleen al met ‘jullie’ of ‘veel’? En welke dames zijn lief? Maar wat ik net zo min wil zeggen is dat jullie luitjes volslagen vreemden voor me zijn. Wat onze verstandhouding betreft is dat soms natuurlijk wel zo, maar zo druk ik me nu even uit. Ik weet bijvoorbeeld dat jullie graag je stem laten horen. De Nederlanders staan bekend om hun meninkjes. Ze lijken overal wat vanaf te weten. Vooral kinderen en vrouwen die een kind hebben gebaard, maar dit even tussendoor. En omdat ik dat soms wat hinderlijk vind, heb ik geopperd dat er voortaan enquêtes gehouden moeten worden, waarvan ’t belangrijkste kenmerk is dat de vraag de geënquêteerden moet verbazen. Maar die mening moet dan wél gegeven worden! En de vraag waarmee ik voor deze eerste keer kwam aanzetten was eigenlijk (n.a.v. een eerstejaarspracticum) of jij respect hebt voor wormen… Voor iedereen die nog niet afgehaakt is, hier vervolg ik mijn verhaal. Het is niet voor niks dat ik deze ‘taak’op me heb genomen. Ik heb dat gedaan, omdat ik – zoals sommige mensen hele moeilijke dingen heel kort kunnen uitleggen – hele eenvoudige dingen heel uitgebreid kan uitleggen. Is dat niet gewoon uit je nek kletsen? Nee. Het is eigenlijk mijn ‘core business’. Maar goed, dat hele eenvoudige ding is nu dus de uitslag van dit onderzoekje (zie figuur). En wat blijkt nu: die wormen die de junioren voor hun kiezen hebben gekregen, blijken het respect van de meerderheid verdiend te hebben! Maar hoe kan dat dan? Zal iemand die er verstand van heeft jullie dat eens uitleggen? Om dit te begrijpen moet je eerst ergens bij stilstaan. Ik zeg nu tegen jou dat je dat moet doen, omdat je ’t uit jezelf niet doet. Want het is voor jou natuurlijk vanzelfsprekend dat je respect hebt voor je medemens. Of voor een gevaarlijk dier, omdat die gevaarlijk is. Maar als ik over de worm begin doet men opeens lacherig. Dan staat men er even niet bij stil. En dat terwijl het zulke bewonderenswaardige diertjes zijn. Eén van de dagelijkse bezigheden van de lumbricus terrestris is tunnels graven. Dat doetie uren achter elkaar, moederziel alleen. Heuse Noord-Zuid lijnen worden op tuinniveau aangelegd, zonder dat daarbij iets instort (een prestatie op zich). Maar waarom graaft dit

Maart 2009 beest tunnels? Nou, dat is gewoon z’n hobby. Ik kan lang en breed lullen, maar dit is zoals het zit. Hij neemt dus hopen aarde in z’n bek, alleen zodat-ie een tunnel kan graven. Hij heeft ’t ervoor over. Dat is toch mooi? En zeg nou eerlijk, neem jij elke keer een hap aarde voordat je gaat sporten of voordat je uitgaat? Dat vind je het niet waard, hè? Dat bedoel ik. Respect voor de worm. Dan dit. Ben je soms vergeten dat de regenworm zo blind als een mol is? Hij ziet geen donder. En kun je dan begrijpen hoe twee wormen elkaars voor- en achterkant kunnen herkennen (een vereiste om te kunnen copuleren), misschien zelfs in een nauwe ruimte onder de grond? Nou, ik niet hoor. Als mijn toekomstige vrouw en ik blind zouden zijn en iets dergelijks zouden proberen te doen… wat een gestuntel zou dat zijn. En ik zou echt woedend worden als ’t me niet al te goed afging. Maar die worm niet, die is ook nog eens heel geduldig. Zo kan ik nog lang over deze dieren doorgaan. Over hun vriendelijke karakter en hun wijsheid. En hun muzikaliteit, niet te vergeten. Maar om dat allemaal te moeten uitschrijven komt me eerlijk gezegd niet zo goed uit en los daarvan moet ik de bottom line nog duidelijk maken. En die is simpelweg dat de respondenten die ‘Ja’ antwoordden, in hun onderbewuste deze wormwijsheden hebben laten meewegen in hun oordeel. Ze wisten het best. Net zoals je bijvoorbeeld weet dat enge mannen in donkere steegjes slecht zijn. Dat gevoel zit vanaf het begin al in je, dat hoeft niemand uitgelegd te worden. En anderen kozen bewust niet voor ‘Nee’, maar dat zijn er niet veel geweest, denk ik. Ik ben trouwens niet één van die mensen. Waar gaat ’t toch weer over…? Wat zijn wórmen nou helemaal jongens, kom op… Tot de volgende keer! JP

Biologen-verantwoord snacken

Maart 2009

Het is 2009, sushi is uit, slow-food duurde te lang en de ‘Appie to go’ hebben we ook allemaal wel een beetje gehad. 2009 wordt het jaar van verandering: vanaf nu gaat de Gymno bewuster en gezonder eten. Het is tijd voor de bioloog om biologisch te gaan snacken! Op een zonnige zondag waagden twee Gymnorhina’s zich aan het biologisch snacken. De tot op dat moment nog volledig nieuwe wereld opende zich voor hen in de vorm van ‘Biologische Snacksalon ’t Wethoudertje’ in watergraafsmeer. Na deze zaak te hebben gespot in de NL20 werd de sprong in de diepe wereld, die ‘Biologisch’ heet, gemaakt. Aangekomen bij dit schattige snacksalonnetje in de wetenschapsbuurt in watergraafsmeer was de eerst indruk niet slecht. Met een paar gezellige (lees-)tafels, gekke frutsels aan de muur en een heus ‘barachtig ding’ leek het zowaar een beetje op een gezellig eethuisje in plaats van een onpersoonlijke ordinaire snackbar. Geen grote borden met alle verkrijgbare snacks aan de muur maar een klein bescheiden kaartje op de toonbank. Beide partners in fast-foodcrime bestelden bio-frietjes met bio-ketchup (duh!) en een vrolijke-koe-kroket. Tijdens het wachten, dat helaas wel een beetje lang duurde, kregen wij een heerlijk glaasje biologisch verantwoorde rode wijn aangeboden. 1-0 voor de wethouder. Vele gelukkige gezinnetjes met kindjes, frietjes en bio-burgers huppelden tussen ons door tijdens het wachten. Na ongeveer 15 minuten gingen wij naar huis om al het lekkere, verantwoorde frituurvoer naar binnen te werken en kritisch te oordelen. En het viel allemaal helemaal niet tegen. De frietjes waren lekkerder dan andere ‘normale’ frietjes. Krokant van buiten en lekker zacht van binnen (hakunamatata). Die bevielen dus erg goed. De ketchup was natuurlijk ook een groot succes. Toen waren we aangekomen bij de vrolijke-koe-kroket, die trouwens wel een beetje raar rook. Maar hoe vaak ruik je dan ook aan je snackbar-eten? Waarschijnlijk ruikt het allemaal vreemd. De kroket smaakte ook goed, wel een beetje flauw. Maar de lekkere Franse mosterd uit het biologisch afbreekbare zakje maakte een hoop goed. Al met al dus een goed alternatief voor de depressieve-koe-kroketten en de afval-aardappel-frietjes. Dus voel je beter, kies verantwoord, snack bio! IvdB &

Maart 2009 Op mijn verjaardag ben ik de koning van de wereld ‘Hallo, hier zijn we dan!’, klinkt het bij de deur. Dat is een veel gebruikte zin. ‘Zitten we hier goed?’, hoor je ook vaak. Of simpelweg ‘Verrassing!’ Dit kan allemaal gezegd worden op het moment dat de jarige zijn bezoek ontvangt. Maar ja, vanwaar al die blijdschap? We weten heel goed van elkaar hoe we hierover denken. Laatst hoorde ik ’t nog op de radio: 80% van de Nederlanders heeft moeite met verjaardagen. Ze zien het als een verplichting en gaan er dan ook met tegenzin naartoe. En nee, je verrast me eigenlijk niet zo met je komst. Ik ben jarig, dus er zal vast wel iemand zijn die gaat proberen ‘onverwachts’ langs te komen. Oh, wat ben je toch blij om m’n zus weer te zien. Kom je echt voor mij? Dit is een vertelling over de gasten die je niet zelf hebt uitgenodigd… In ieder geval tot de laatste alinea, daarna wordt ’t een beetje vreemd. Laat ik maar bij het begin beginnen. Deze maand was ik dus jarig en omdat je soms wil voorkomen dat je vrienden te maken krijgen met de gasten waarmee normaal alleen je ouders iets te maken hebben, zorg je voor een dag waarop die mensen thuis langskomen. Verder spreek je met je vrienden op een andere dag ergens anders af. Maar goed, vandaag komen de ‘overige gasten’. Het doet nu al saai aan: grijze lucht, middagtemperaturen tussen twaalf en zes en dan komt dit nog eens langs. De triestheid ten top! Je snapt natuurlijk wel dat ik niet de echte namen kan gebruiken. Daarom kies ik voor de eerste persoon die ik beschrijf de naam Willem. ‘Jeroen!’, brultie terwijl ik ‘m binnenlaat. ‘Vriend! Mag ik je van harte feliciteren?’ Hij schudde m’n hand en wilde alweer doorlopen. ‘Hoho, doe je dat thuis ook, bij een ander op bezoek gaan en niet je voeten vegen?’, grapte ik half. Hij begreep niet dat ik er iets van meende en ging grinnikend verder. In de woonkamer werd de boel aardig op gang gehouden, dat zag je meteen. Iedereen dronk gezellig mee en er werd gelachen. Willem bracht hierbij soms een soort motregen van speeksel voort. Een vriendin van mijn ouders, Henk – de minst gekozen meisjesnaam van 2008, heb ik gehoord – keek vertederd naar één van onze cavia’s, die ik Hepie had genoemd. Die naam klopt overigens wel; het beest is vernoemd naar het duo Hepie & Hepie, dat toentertijd toevallig in het nieuws was. Hepie keek terug met een blik van ‘Wat heb ik nou weer aan m’n fiets hangen?’, toen Henk haar driftig begon te aaien en ‘Wie is m’n kleine poekepoek, m’n kleine harige vriendinnetje?’ zei. Zo herkenbaar vond ik dat. Omdat ’t allemaal toch niet zo heel erg om mij leek te gaan besloot ik ’t pand te verlaten. Dit is toch allemaal verzonnen. Ik denk wel dat ik er in ’t echt ook heel gevoelig voor zou zijn om dat te doen. Maar goed, buiten brak de namiddagzon weer door en alles leek een beetje van goud. Net een film! En dat plaatje wilde ik best compleet maken, al is ’t maar omdat ik dan een paar filmquotes kan gebruiken. Daar ging-ie dan. Op het paard dat ik niet heb, snelde ik naar de imaginaire, ouderwetse goederentrein die door een weiland reed. Met van die open, houten wagons waar de filmheld in kan springen, weet je wel? Langs de weg stond een man in een vreemd, zwart pak. ‘Jeroen, ik ben je vader!’, riep hij me nog na. Maar dat kon niet, dat was onmogelijk. Bovendien had ik toch geen tijd voor hem, ik moest de trein halen. Nog een klein stukje tot de achterste wagon, die leeg was. Tenminste, daar ging ik vanuit. Even later waren we er, en hóp, na een mooie sprong lag ik plat in de wagon. ‘Er is geen lepel’, stond er op de wand gekalkt, en daar kon ik me nou heel goed in vinden. Zat erover te denken om aan de rand te gaan staan en m’n armen horizontaal te houden, zoals Jack uit Titanic. Maar nee, dat vond ik te ver gaan. En we reden naar de eeuwige zonsondergang… JP

Filmrecensie – The Reader

Maart 2009

Gymno-redacteuren zijn bedrijvige mensen en bevinden zich overal ter wereld. Ondergetekende zit op dit moment in Schotland en één van de voordelen daarvan is dat sommige films daar eerder te zien zijn. Zo begaf ik mij afgelopen week naar de Kriterion van Edinburgh om ‘The Reader’ te gaan bekijken, de film waarmee Kate Winslet dit jaar een Oscar won. In Nederland te zien vanaf 2 april, maar hier voor jullie alvast een primeur: de eerste recensie! ‘The Reader’ is gebaseerd op het veelbekroonde boek Der Vorleser van Bernhard Schlink en speelt zich af in het Berlijn van na de Tweede Wereldoorlog. Michael Berg (David Kross) is een Duitse scholier die op een dag ziek van school komt en naar huis wordt geholpen door tramconductrice Hanna (Kate Winslet). Hun ontmoeting vormt het begin van een gepassioneerde romance, waarbij het grote leeftijdsverschil geen probleem vormt. Er wordt wat afgesekst en tussendoor leest Michael Hanna voor uit allerlei boeken, iets waar ze erg van houdt. Een zomer lang genieten ze van elkaar maar op een dag is Hanna verdwenen en moet Michael proberen de draad van zijn leven weer op te pakken. Hij gaat rechten studeren en mengt zich in het studentenleven. Totaal onverwacht ziet hij Hanna op een dag weer in de rechtszaal van een oorlogstribunaal. Gaandeweg komt hij meer te weten over haar verleden en over het geheim dat ze met zich meedraagt en ten koste van alles wil bewaren. De film werkt met flashbacks en laat ons vanuit de volwassen Michael (Ralph Fiennes) zien hoe de gebeurtenissen rond Hanna zijn leven hebben beïnvloed. Hanna’s verleden blijkt niet rooskleurig en Michael komt zowel in zijn jonge als in zijn oudere jaren voor flinke dilemma’s te staan. De film roept daarmee vragen op over gerechtigheid en genade, en over wat je zelf zou doen in situaties waar achteraf hard over wordt geoordeeld.

Maart 2009 Zoals wel vaker het geval is bij boekverfilmingen krijg je soms het idee dat er te veel gebeurtenissen met te weinig uitleg in een film zijn gepropt. Vooral in het begin wordt erg snel van het ene voorval naar het andere gesprongen (oftewel: één keer knipperen en ze liggen al te krikken). De nuance die waarschijnlijk wel in het boek te vinden is, ontbreekt hier een beetje, al heeft het ook wel weer wat grappigs (bedoeld of onbedoeld). Zeker in het begin van de film zijn er meerdere grappige momenten, maar naarmate de film vordert stijgt de emotionele spanning en lijkt humor (blijkbaar) niet meer zo op zijn plaats. Kate Winslet acteert overtuigend en heeft haar Oscar waarschijnlijk verdiend. Toch blijft de vraag waarom je een film over Duitsers met deels Duitse acteurs opneemt in het Engels met deels Engelse acteurs die dan weer met een Duits accent acteren. Het had mij natuurlijker geleken de hele film in het Duits op te nemen, maar dat was marketing-technisch gezien waarschijnlijk niet wenselijk. Het lijkt me helemaal verwarrend om de film in Duitsland te bekijken met nasynchronisering, maar dat terzijde. Het moge duidelijk zijn, dit is geen vrolijke film. Ben je na het lezen van deze Gymno volledig in feeststemming dan is dit misschien niet de beste optie (ga dan naar Slumdog Millionaire!). Maar ‘The Reader’ is wel een intrigerende film waarin zeer goed wordt geacteerd en je al snel wordt meegenomen in het emotionele verhaal (er werd na afloop flink wat gesnotterd in de zaal). Een aanrader dus als tegengewicht voor alle feestelijkheden. MdJ

In Brugge: een onthulling

Maart 2009

Als je op zoek bent naar een spannende stad voor een stedentrip, ga dan niet naar Brugge. Waarom gingen we erheen? Waarschijnlijk omdat we de film In Bruges met veel plezier gekeken hadden. In het licht van dat cinematografisch hoogtepunt kunnen we concluderen ons het meest in de jongere hoofdpersoon in te kunnen leven. Brugge is een prachtige, pittoreske, prijzenswaardige en populaire stad onder toeristen maar er is werkelijk geen klap te beleven. Toch kan ook complete verveling omslaan in pareltjes van ontdekkingen. Als hoogtepunt van het weekend kan ik ons bezoek aan brouwerij De Halve Maan nomineren: de geboorteplaats van de Brugse Zot en de Straffe Hendrik. Tijdens de rondleiding ontmoetten wij twee Nederlandse koppels die ik voor de handigheid maar Barry & Mindy en Ton & Anita zal noemen. Barry maakte op mij direct al indruk. Toen hij een vraag mompelde die de toergids niet verstond (waarop zij “Pardon?” antwoordde) schreeuwde hij het gewoon keihard in haar gezicht (in zijn ogen doorbrak hij hiermee de Vlaams-Nederlandse taalbarrière). Barry voegde hier een nog veel betere impressie aan toe toen hij op een onbewaakt moment ons allen aanraadde de film Madagascar 2 te gaan bekijken. Word ik sowieso een beetje kriebelig van, mannen van bijna dertig die een baseball pet dragen en animatiefilms promoten aan totale vreemdelingen. De wereld deed nog net iets meer pijn toen we ‘gezellig’ een Brugse Zot naar binnen aan het gieten waren in de taveerne. Barry en Ton raakten aan de praat over een wildgroei aan onderwerpen. Zo hield Ton niet van koffie en was het nu net zo dat Barry ook niet van koffie hield. Ze hadden elkaar gevonden. Mindy en Anita, tot nu toe redelijk stil geweest (nu ja, stil, geen zinnige bijdrage geleverd hebbende), probeerden zich nu ook in het gesprek te mengen. Het gesprek stond op het punt een drastische wending te nemen. Zoals dat altijd gaat wanneer het soort vrouwen als Mindy en Anita (kort haar, net niet aantrekkelijk en dus maar zogenaamd spontaan) zich in het gesprek mengen, ging het al snel over het enige onderwerp dat zij nog over hadden: Matthijs van Nieuwkerk. Wanneer houden mensen eens op over Matthijs van Nieuwkerk?! Die ontzettend omhooggevallen nep-Amsterdammer (kom ik op terug) met zijn beschamende interviewtechniek is al genoeg op tv, doet al genoeg schnabbels en wordt maar om één reden geweldig gevonden: hij vindt de rest van de wereld geweldig! Kijk nu eens goed in je filmisch geheugen. Heb je ooit een interview gezien dat Matthijs afnam waar niet van tevoren vaststond dat de geïnterviewde een vakman van wereldformaat was? Wie er

Maart 2009 ook tegenover Matthijs zit: Moszkowicz, Mladic, Marijke van Helwegen, zelfs Joran van der Sloot is een grootheid op zijn/haar gebied waar de meest overdonderende eer en lof naar uit zouden moeten gaan. Matthijs zou zijn hoofd eens uit de reet van zijn gasten moeten halen, dan kun je zien wat voor excrement hij zelf is! Terug naar ons biertje. Tijdens het enerverende gesprek tussen Anita en Mindy kwamen we tot een schokkende ontdekking. Het was een ontdekking die ik nooit had verwacht en die wereldbeeld na wereldbeeld af deed brokkelen tot een hoopje gruis. Anita schokte de tafel met de onthulling dat Matthijs van Nieuwkerk helemaal niet in Amsterdam woont! Matthijs woont gewoon met vrouw, kinderen, hond, stationwagon en strijkbout in Almen (gem. Lochem). Almen, dat in 2006 maar liefst 1199 inwoners had, wint het dus overduidelijk van Amsterdam in de belevenis van Matthijs. Alle keren dat Van Nieuwkerk zijn klep opentrok over de prachtige stad Amsterdam, elke keer dat hij als stadgenoot een parel van de stad de hemel in prees, toen hij zich bijna letterlijk inliet met een fellatio op een andere ras-Amsterdammer, loog hij! Ik heb er geen woorden voor en hoop dat het niet waar is. We sluiten af met een Almens gedichtje: Eens was het anders hier ter stee Wanneer een voort de weg doorsnee En â&#x20AC;&#x2DC;t brugje, naast dien voort geleid De smaad droeg van zijn nieuwigheid SdK

Maart 2009 Congo’s Liftwedstrijd: al 20 jaar een begrip in Biologenland! Daar sta je dan, op een door God en alleman verlaten tankstation ergens in een uithoek van Europa. 4 uur ’s nachts, het is koud, je bent moe, je voelt je vies en je wilt maar nog maar één ding: zo snel mogelijk weg van deze plek! Maar hoe? Je houdt je liftpartner nog maar een keertje voor dat er echt wel iemand komt om je mee te nemen, maar op het moment dat de woorden je mond uitkomen hoor je zelf al het gebrek aan overtuiging in je stem. Voor de 41e keer stel je voor om de dichtstbijzijnde bushalte op te zoeken en daarmee de handdoek in de ring te gooien. Maar voor de 41e keer herpakken jullie je. En dan opeens zie je die glinstering in haar ogen als ze opspringt vanuit haar geïmproviseerde bedje van backpack en autobanden; in de verte komt er een lichtje aan… Iedereen die in de afgelopen 20 jaar een keer mee heeft gedaan aan Congo’s Liftwedstrijd kent dit gevoel. De voldoening van het met succes regelen van een lift die je weer dichter bij je eindbestemming brengt. Misschien is het maar een klein stukje en kwam hij alleen even sigaretten halen, misschien is dit wel de grote klapper; de buurman van de camping waar je op weg naartoe bent. Hoe dan ook, het is een heerlijk gevoel als je weer even kunt zitten in een warme auto en je bent blij dat je het toch niet hebt opgegeven. En bij het warme onthaal op de camping, zo’n 1500 km vanaf de plek waar je vrijdagmiddag vertrokken bent, vallen jij en je liftpartner elkaar in de armen en begint het ultieme chillen. Ieder jaar, meestal eind april, staan er zo’n 20 tot 40 koppels (m/v of m/m) op vrijdagmiddag bij Café East of Eden te trappelen van ongeduld. Bepakt en bezakt staan ze vol enthousiasme te wachten op het grote woord. Waar gaan we naar toe dit jaar? Wordt het Engeland, Spanje, Kroatië, Polen, of wordt ’t nu toch eindelijk een keertje Uppsala? Er wordt gebeld met de commissie, die al een paar dagen voorbereidingen aan het treffen is op de camping. Zij hebben gelukkig al de tentjes en de grote zware spullen meegenomen zodat je daar niet meer mee hoeft te sjouwen. “Ze zien zee, en strand….” Gejuich gaat op. “Het is nu 24 graden en de verwachtingen zijn nog beter…” Snel worden er wat dikke truien uit de tas getrokken en richting wat achterblijvers geslingerd. “We gaan dit jaar naar….” En wanneer iedereen zijn liftenvelop met locatie en tips uitgedeeld heeft gekregen barst het los. Vanaf nu is het ieder voor zich… De regels zijn simpel: je mag vervoer regelen tot de stadsgrenzen van Amsterdam, vanaf dan zie je maar hoe je er komt. Betalen is verboden, je mag dus geen geld bieden en ook geen openbaar vervoer dus. Maar een kopje koffie voor die lieve chauffeur is natuurlijk geen punt. Al gaat het meestal andersom. Na met handen en voeten te hebben uitgelegd waar jullie nou precies mee bezig zijn, ontfermen de meeste mensen zich als een ware moeder Theresa over de lifters. Eten, drinken, sigaretten, je krijgt van alles toegestopt. En vaak willen

Maart 2009 ze ook nog wel even een stukje omrijden. Want kom je op een tankstation waar je concurrenten al eerder waren, dan gaan zij daar ook als eerste weg, ook al hebben jullie die lift geregeld. Voor het koppel dat als eerste aankomt, is er uiteraard een prijs, en nog veel belangrijker; de roem en de namen op de Lifttrofee. En een niet te vergeten voordeel van snel liften is dat je vakantie ook aanzienlijk langer is. Want ondanks de competitie gaat de Liftwedstrijd vooral om gezellig samen zijn en een weekje vakantie vieren tegen het einde van een druk collegejaar. Als je nergens zin in hebt blijf je een week lang op je gat liggen. Maar de locaties worden wel altijd zo gekozen dat je je niet hoeft te vervelen. En uiteraard zorgen we met z´n allen voor lekker eten en een mooi groot kampvuur voor als ’s avonds de temperatuur naar beneden gaat. Dan kruipen we tegen elkaar aan, maken we geïmproviseerde handschoenen en zorgen we dat de drank rijkelijk vloeit. Al het eten en drinken zit namelijk bij de prijs inbegrepen. Iedereen die in de afgelopen 20 jaar een keer mee heeft gedaan met Congo´s Liftwedstrijd zal beamen dat het een geweldige belevenis is. Of ze nou in Frankrijk, Spanje, Italië, Kroatië, Hongarije, Engeland of Zweden terechtkwamen, het was altijd een week om nooit te vergeten. En met een commissie als die van dit jaar belooft het natuurlijk helemaal een geweldig spektakel te worden. Dus schrijf in je agenda: Congo’s Liftwedstrijd, 24 april - 1 mei 2009. Iedereen is welkom, leden, niet-leden, broers, zussen, opa’s oma’s, als ze maar een beetje gevoel voor avontuur hebben. De kosten liggen meestal tussen de 100 en 120 euro dus daar hoef je ‘t niet voor te laten. Dit wordt je goedkoopste en leukste vakantie ooit! Houd de website van Congo in de gaten voor meer informatie en de inschrijving. Hopelijk tot de 24e! Liftwedstrijdcommissie 2009, Janske, Saskia, Michel, Caspar, Boy, Arjan en Ivar

Mijn ode aan ketchup

Maart 2009

Dit van origine Aziatische goedje werd heel lang geleden door handelaren naar Europa en Amerika gehaald. Sinds begin 18e eeuw is dit product niet meer weg te denken uit onze voorraadkasten, keukens en cafés, en een hotdog smaakt niet hetzelfde zonder het rode goedje. Als mengsel van tomaten, azijn, suiker, zout, kruiden en specerijen doet hij het altijd goed op feestjes,. Ik heb het natuurlijk over ketchup. Tsjah, dat had je niet verwacht hè. Sla je die leuke nieuwe feestige Gymno open, krijg je iets te lezen over ketchup. Om je toch een beetje te betrekken bij waar ik met dit stukje in vredesnaam heen wil, zal ik een aantal goede aspecten van ketchup toelichten. Neem nou frietjes. Je kunt als lekkere Hollandse Henk natuurlijk mayo bij de frietjes nemen, maar zeg nou zelf, dat kleurt voor geen meter. Wit met geel kan niet, dat is zo 2006! Heel 2009 verantwoord is geel met rood. Dus ga fris de lente in; eet friet met ketchup! Dan is er uiteraard de restjesdag. Iedere stumperige student kent het wel; je hebt nog wel een beetje macaroni liggen, achterin de koelkast vond je iets wat op groente ‘leek’ en dan is het enige wat er nog ontbreekt een lekker sausje. Neem dan het wondermiddel dat ketchup heet. Hiermee tovert u in een handomdraai een prachtige pasta op tafel. Nu overal verkrijgbaar! Nog een argument voor het fantastisch zijn van ketchup is dat het in de jaren‘80 in deVerenigde Staten bijna tot groente is uitgeroepen. Dit omdat de cafetaria van de scholen enkel ongezond voedsel serveerde met ketchup als saus en toevoeging. Om geen drastische veranderingen in hun lunchbeleid te hoeven maken en om hoge kosten te vermijden, vroegen de scholen gezamenlijk de goedkeuring voor ketchup als groente aan. Helaas is de Amerikaanse overheid niet in alle gevallen op zijn achterhoofd gevallen en werd het verzoek afgewezen. Om mijn liefde voor ketchup tot slot te verdedigen, wil ik aanvoeren dat ketchup heel gezond blijkt te zijn. Tomaten die gekookt en verwerkt zijn tot puree of ketchup bevatten namelijk hoge concentraties lycopeen, veel meer dan verse tomaten. Verschillende onderzoeken

Maart 2009 hebben aangetoond dat lycopeen de kans op chronische ziekten, zoals kanker en hart- en vaatziekten, vermindert, wanneer dit in een dagelijkse dosis van 40 milligram genuttigd wordt. De opname van lycopeen wordt verhoogd door een beetje olie toe te voegen, dus ketchup in combinatie met vettige friet is het perfecte middeltje om aan je gezondheid te werken. Het enige nadeel dat ik zou kunnen bedenken is dat ketchup erg veel suiker bevat. In een fles ketchup bevinden zich gemiddeld 45 suikerklontjes! Oops… gelukkig dansen we dat er wel weer af. Ik hoop dat ik je bij dezen voor altijd overtuigd heb van de grandioosheid van ketchup. Dus koop ‘m in de glazen Heinz fles, de huismerk knijptube of in zakjes op de camping, als je het maar gebruikt, want ketchup kan altijd… en overal! IvdB

Carnaval, waarom? Vroeger, toen alles inderdaad beter was, was carnaval een bron van vreugde voor mij. In de stad Leiden, waar ik oorspronkelijk vandaan kom, wordt dit feest nauwelijks gevierd, maar het betekende wel dat ik verkleed naar school mocht komen. Op jonge leeftijd was de verkleedmand een bij mij geliefd meubelstuk in huis, en een excuus om mijn prinsessenjurk aan te trekken liet ik dan ook niet voorbij gaan. De juffen en meesters maakten er een gezellige dag van met spelletjes en de klassieke playback show, en dat was het dan wel weer. Een ontzettend leuke dag voor kinderen op de basisschool, en dat brengt me bij de strekking van dit stukje. Naarmate ik ouder werd, begon ik steeds minder te begrijpen van dat rare, enigszins kinderachtige ritueel in het verre Zuiden...

Maart 2009 voor carnaval?) tegengekomen. Volgens de desbetreffende studiegenoot ging het meer om het groepsgevoel, het gezellige samenzijn van dorpsbewoners. Nou snap ik in zekere zin dat daar behoefte aan is in een gemeenschap, maar waarom kan dat niet met de wijkbarbecue in de zomer? Kan je meteen een gezellig potje eieren gooien met elkaar. In het geval van grote steden als Den-Bosch en Maastricht gaat het hele idee van een gezellig samenzijn natuurlijk niet op, gezien het feit dat men in de grote stad meestal niet eens weet wie zijn naaste buur is.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat zelfs volwassenen het nog leuk vinden om zichzelf uit te dossen in een batman pak om daar dan een paar dagen in rond te lopen. De raad van elf, bestaande uit een groep kerels die de 40 ruim gepasseerd zijn, spant de kroon met hun pak dat lijkt op een kruising van een narren- en een clownsoutfit. Misschien is het nog wel het ergst dat een stad of dorp zich er voor leent om zich door zoâ&#x20AC;&#x2122;n stel, dat alles te maken heeft met het gekken- en dwazengetal 11, te laten besturen. Tijdens de treinreis terug vanuit KlimmenRansdaal, waar ik zojuist een heerlijk winterweekend had meegemaakt, probeerde een van origine Zuiderlijke studiegenoot mij het concept achter carnaval uit te leggen. Dat weekend was ik tijdens mijn bezoek aan Maastricht al veel rood-geel-groene vlaggen en verklede mensen (waarom in godsnaam al een week

Van de christelijke oorsprong van carnaval is daarnaast inmiddels weinig over. Daar waar men zich vroeger nog een keer goed voedde voor de aanvang van de vastentijd, lijkt het tegenwoordig vooral te gaan om het zo veel mogelijk consumeren van bier. Deze slemppartij is wat mij betreft gekoppeld aan het feit dat er in alle kroegen zulke intens slechte muziek gedraaid wordt, dan

Maart 2009 ben je inderdaad genoodzaakt om zo veel mogelijk alcohol tot je te nemen om zo toch nog een leuke tijd te hebben. Dat is ook een rede waarom ik tijdens de carnavalweken de radiostations angstvallig mijd. Doodgegooid wordt je er met klassiekers als ‘er staat een paard in de gang’ en met de meer recente carnavalskrakers zoals ‘een busje vol met Polen’ en ‘Ik heb een toe-toe-toeter op mijn waterscooter’. Alleen al het feit dat walgelijke artiesten als de Gebroeders Co en Johan Vleminckx hun bestaansrecht ontlenen aan die drie dagen van gekte, zou een rede moeten zijn om dit feest definitief de das om te doen. Carnaval, gewoon een goed excuus om je verkleed als je jeugdidool al hossend door de straten van je woonplaats te begeven, drinkend en meebrullend met de Nederlandse krakers? Misschien komt het door mijn Randstadse nuchterheid, misschien mis ik het bourgondiër gen, misschien moet je er geboren zijn om carnaval te kunnen begrijpen, ik ben in ieder geval blij dat ik me niet hoefde te voegen bij een blazersfanfare van straalbezopen Oeteldonkers. JB

Get your balls wet

Maart 2009

Langzaam dringt het tot me door dat de binnenkant van mijn oogleden een vervelend felle kleur hebben. Daar is de wakkerte, vergezeld door een droge mond en een kloppende hoofdpijn. Het gevoel van een veel te warme wang; vergeten de gordijnen dicht te doen gisternacht. Overspoeld door een intens geluksgevoel besef ik me: my first American hangover! Hoewel de doorsnee vrijdagavond op een Amerikaanse campus wat kinderachtig kan overkomen op de doorsnee Nederlander, de kater is even volwassen. Nu voel ik me meestal niet zo goed als ik wakker word met een kater. Nogal wiedes, ja. Maar ik bedoel niet alleen fysiek, ik voel me meestal wat schuldig. ‘Wat heb ik me nu weer onvolwassen en mongoloïde gedragen. En waarom? Gewoon omdat het kon? Wat is dat voor een onwetenschappelijke rotrede, Linde! Oi oi, wat zullen mensen wel niet denken.’ Waarna ik me weer frustreer over het feit dat het me überhaupt iets kan schelen wat ze denken. Nu ja, niks van dit alles hier! Dronkenschap is hier geen zonde, het is stoer. Bovendien word je licht in dronkenheid geïnhibeerd bij de aanblik van al die zwalkende, stommelende en hikkende Amerikanen om je heen. Ik zou jullie natuurlijk kunnen vertellen over het bruisende uitgaansleven in New York City, maar veel interessanter zijn de feestjes waar de minderjarige (<21) student zijn ei in kwijt schiet. Deze feestjes zijn gebaseerd op één concept, en één concept alleen: het fameuze Beerpong. En ja, dit schrijf je met een hoofdletter (in tegenstelling tot rva). Dit is verreweg de belangrijkste van de vele bierspelen die hier gespeeld worden. Je kunt uiteraard lang speculeren over de motieven van deze curieuze prioriteitskeuze. Waarom zoveel waarde hechten aan de act van het drinken? Is het omdat het niet mag, om te rebelleren? Is het de collegecultuur of misschien de competitiecultuur? Aan het fanatisme van Beerpongers te zien, zal het van alles een beetje zijn. Hoe speelt men nu dit ingenieuze spel? Men neme enkele rode plastic bekers. Maar pas op, beste lezers, niet elke willekeurige rode beker voldoet! Voor een betere indicatie: deze bekers verschijnen regelmatig in Amerikaanse teen movies. Zie voor het betere Beerpongbeker spotwerk bijvoorbeeld ‘Mean Girls’. Als je de bekers gevonden hebt, is het tijd voor de Beerpongtafel. Die is meestal onder het bed verstopt. Zet hem op (jaja, hij is zeker twee meter lang) en plaats 11 bekers aan iedere

Maart 2009 zijde van de tafel. Één van deze bekers wordt met water gevuld om het pingpongballetje af te spoelen. Welk pingpongballetje?! Wel nu, het pingpongballetje dat in de bekers van de tegenpartij, inmiddels rijkelijk gevuld met bier, gegooid dient te worden natuurlijk! Raak? Drink! En de beker gaat van tafel. Het beste van alles: jij mag bepalen hoe de ander zijn bekers opstelt. Iedere universitaire intellectueel ziet hier uiteraard onmiddellijk zijn kans om strategieën uit te denken. Deze strategieën hebben namen als ‘ the diamond’ and ‘three, two, one’. Het doel is uiteraard alle bekers van je tegenstander van tafel te krijgen. Nadat al het bier gedronken is, moet je hoogstwaarschijnlijk naar de wc. De wc, één van de weinige plekken waar je nog alleen en jezelf kunt zijn in deze hectische tijden. Maar niet hier, nee, niet als meisje. Op huisfeesten, waar overigens heuse Beerpong toernooien gehouden worden, is het een vereiste met minimaal 3 vrouwen het kleinste kamertje te betreden. Dit meestal onder luid chanteren van de werkwijze door middel van versjes als: ‘Is it yellow? Leave it mellow. Is it brown? Flush it down!’ En nu is het misschien bekrompen of flauw, maar dat kan ik dus niet. Ik wilde het natuurlijk best proberen, maar nee. Zo zien jullie maar, zo open zijn wij Nederlanders misschien niet. Wij kunnen dan wel grapjes maken over dingen als God en kanker, maar gezamenlijk plassen? Ho maar. LvS

Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Maart 2009

Ik stap binnen in de Havelaar. Het valt me op dat het iets drukker is dan normaal. De tweede deur wordt onverwacht voor mij open gehouden en ik word ontvangen door drie linke kerels in pak inclusief oortelefoon. Zodra ik mijn jas kwijt ben en door eerdergenoemde kerels wat drankmuntjes in het knuistje gedrukt heb gekregen, begeef ik mij naar de bar. Op het moment dat ik mijn eerste biertje wil bestellen, wordt er in mijn oor gebrult. Ik kijk naar links en zie een kruising tussen Jezus, een geschoren Gandalf en een Congostudent. Ik hervat de poging om mijn biertje te bestellen. Op het moment dat ik de aandacht heb van de barman verdwijnen mijn woorden in een luid: â&#x20AC;&#x153;CONGO, CONGO, CONGOâ&#x20AC;?. Weer kijk ik naar links en zie nu op een rijtje tien personen staan, netjes in het zwart-wit en met een penning om de nek. Allen zijn voorzien van een shotglaasje met een gele substantie die zonder aarzeling naar binnen wordt gewerkt. Jawel, het is weer zover: Congoâ&#x20AC;&#x2122;s constitutieborrel. Het nieuwe bestuur, net vers gekozen op de algemene leden vergadering, wordt tijdens deze borrel gefeliciteerd door haar leden en de besturen van broeder- en zusterverenigingen. Dit gaat altijd gepaard met wat rituelen. Een daarvan is bijvoorbeeld de pedel: een gek uitgedoste persoon met luide stem wiens taak het is om alle personen of verenigingen die het bestuur komen feliciteren aan te kondigen. Een favoriet is het shotje met Congo-likeur (lees: likeur uit het land Congo en niet een of ander biologisch project van een van onze studenten) dat bij iedere felicitatie gedronken wordt. Natuurlijk is het, weliswaar als laatste, ook mijn beurt om de felicitaties te doen. Terwijl Brenda, voorzitster van de lustrumcommissie, haar felicitaties doet, kijk ik iedere persoon eens even goed aan. Deze personen krijgen toch een jaar lang de verantwoordelijkheid over de vereniging! Met mijn laserogen, Congo-kunde en wat toegepaste statistieken probeer ik zo snel mogelijk iedere persoon te doorgronden. Ik begon met de meest rechter persoon: Anna Ridderinkhof, de nieuwe onderwijscommissaris. Een onschuldig lachje en grote Bambi-ogen zetten menig persoon onmiddelijk op het verkeerde been. Ik laat mij echter niet misleiden en zie iemand met ambitie die zich bewust is van de belangrijke taak die voor haar ligt. De onderwijscommissie is zeker geen kattenpis

Maart 2009 en wordt ieder jaar steeds belangrijker voor Congo. Dit jaar zal niet anders zijn en hij is gelukkig in goede handen! Naast Anna vind ik Thomas de Jong. Hoewel geen penningmeester, is deze jongen toch indirect verantwoordelijk voor het grote geld binnen Congo! Als boekencommissaris is het belangrijk dat alle studenten aan de benodigde boeken komen en daar gaat uiteraard veel geld in om. Ondanks dat het laat op de avond is en hij al menig shotje achter de kiezen heeft is er niets aan hem te zien. Serene rust en een beleefd knikje vertellen mij dat het met de boeken goed zit dit jaar. De volgende persoon is Sylvie Lesuis. Met de zware taak van secretaris in het verschiet moet je sterk in de schoenen staan. Vooral de laatste maanden van het bestuursjaar zorgen voor menige zenuwinzinkingen en pogingen tot zelfmoord. Het is dan ook moeilijk om te zeggen hoe iemand daar mee om zal gaan. Gelukkig heb ik Sylvie al in actie gezien bij enkele commissies en als er iemand goed voorbereid is op haar taak dan is het Sylvie wel. Next up: Bart Appelhof. Na een jaar bestuur als actiecommissaris is deze klaar voor het echte werk. Penningmeest van Congo! Met tijden van crisis en ook nog een groots lustrum binnen afzienbare tijd is dit een financieel ingewikkeld jaar. Met een jaar ervaring op zak moet dit echter geen onmogelijke taak zijn. De verantwoordelijke voor de letters die je nu leest staat naast Bart en heet Joyce Buikhuisen. Als redactiecommissaris ben je de creatiefste binnen de groep en moet je ook nog mensen aan deadlines kunnen houden. Vooral dat laatste is binnen de rebelse redactie nogal een flink karwei. Het feit dat dit stukje geschreven wordt en te lezen is, is dankzij een goed optreden van Joyce. Als ze dit een jaar vol weet te houden is de Gymno de komende nummers weer goed gevuld! De hoofdact, het koningsnummer: de taak van voorzitter van Congo wordt dit jaar vervuld door RenĂŠe Rooijmans. RenĂŠe staat enthousiast te praten over het lustrum en ik zie dat ze, ondanks al het lange mannen

Maart 2009 geweld en een substantiĂŤle hoeveelheid Congo-likeur, de uitstraling heeft van een echte voorzitter. Als je dat in die omstandigheden weet uit te stralen is er geen verdere analyse meer nodig. Noortje Grijseels heeft de taak om alle komende eerstejaars te introduceren op de faculteit en bij Congo. Het eerstejaarsweekend is ieder jaar weer een grootse happening en de facultaire intro een plezierige chaos. Met de nieuwbouw in het verschiet zal het dit jaar allemaal iets anders lopen en aan Noortje de taak om hier wat moois van te maken. Een grote glimlach en een vrolijk sprongetje maken duidelijk dat Noortje over genoeg energie bezit om alle eerstejaars enthousiast te maken. Bijna aan het eind van het rijtje vind ik Maarten van Gemert. Inmiddels is ons shotje al naar binnen en heeft iedereen even de tijd om elkaar persoonlijk een felicitatie te overhandigen. Omdat ik net mijn ogen (al dan niet met laser) op Maarten had laten rusten springen wij elkaar in de armen. Meer kan ik niet vragen van een actiecommissaris die zo actief felicitaties in ontvangst neemt. Uiterst rechts en de tweede persoon om mijn felicitatie te mogen ontvangen is Wendy Beekman. Dit doe ik echter niet met een enthousiaste sprong maar met een gepaste zoen op de wang. Wendy straalt rust uit en dat is iets wat de feestcommissie nodig heeft. Dit zooitje ongeregeld is verantwoordelijk voor Congoâ&#x20AC;&#x2122;s beste feesten en is zeker in goede handen bij Wendy. Helaas was Thomas Swierts niet bij zijn eigen constitutie. Natuurlijk zet men dan vraagtekens bij zijn verantwoordelijkheden. Want als vice-voorzitter moet je toch je voorzitter kunnen bijstaan. Zeker op een constitutieborrel! Maar Thomas is goed bezig geweest met de Millenium Battle en zit daarom dankzij de hoofdprijs in Oeganda. Als hij net zoveel passie in Congo kan gooien dan zit het zeker snor! Met een voldaan gevoel vertrek ik, andermaal de deur opengehouden door de drie kerels in pak. Zolang de wereld niet ontploft dit jaar hoeft niemand zich zorgen te maken over het wel en wee van Congo.

MdB

Maart 2009 Creatieve workshop

Hoe kan ik een levende muis als computermuis gebruiken? Welkom bij alweer een nieuwe workshop van Neuroscience, do it at home! We beginnen deze workshop met een kleine theoretische inleiding. De hippocampus wordt het meest geassocieerd met spatiële navigatie. In de pyramidale laag van het gebied van de hippocampus dat CA1 heet zitten zogenaamde ‘place cells’ (Muller, 1996). Deze neuronen vuren alleen als een muis op een specifieke plek in een ruimte is. Het plaatje hiernaast geeft een weergave van de rate map van één neuron. In dit geval kan de muis in een circulaire omgeving rondlopen. Voor deze ene neuron is weergegeven wanneer hij vuurt terwijl de muis in de cirkel rondloopt. Je kunt zien dat deze specifieke neuron alleen vuurt als de muis zich aan de linkerkant van de cirkel bevindt. Deze metingen worden gedaan door middel van tetrodes die geïmplanteerd worden in de schedel van de muis. Deze tetrodes kunnen zeer precies in de pyramidale laag van de CA1 worden geïmplanteerd. Een tetrode kan het signaal van verschillende individuele neuronen onderscheiden. Nu we de theorie achter de rug hebben gaan we door met het praktische gedeelte. Het eerste wat je nodig hebt is een levende muis. Vervolgens moet een tetrode geïmplanteerd worden in deze muis, dit gaat als volgt: breng de muis onder anesthesie met behulp van isofluraan. Boor een klein gat in de schedel. Implanteer dan de tetrode en plak deze vast met tandartscement. Laat de muis weer bijkomen, je zult zien dat hij niet zo veel merkt van de tetrode en dat hij na twee uur al weer blij rondsnuffelt. Maak een bakje in de vorm van een muismat en zet de muis erin. Plug de tetrode via een paar signaalversterkers in de computer. Als je tetrode goed in de pyramidale laag van de CA1 geïmplanteerd is zul je zien dat sommige neuronen alleen vuren als de muis op een specifieke plek op de muismat is. Nu je deze informatie hebt kun je het hele proces ook omkeren. Aan de hand van de vuurpatronen van de verschillende neuronen die je meet kan je terugberekenen waar de muis zich op dat moment bevindt. Bijvoorbeeld: je meet dat vier neuronen elk in een aparte hoek van de muismat vuren. Als je dus op een bepaald moment meet dat alleen de neuron die geassocieerd is met de rechter bovenhoek vuurt en

Maart 2009

de overige drie stil zijn, dan weet je dat de muis zich op dat moment in de rechter bovenhoek van de muismat bevindt. Als ze alle vier vuren, weet je dat de muis zich in het midden van de muismat zal bevinden. De laatste stap is erg makkelijk. Je koppelt simpelweg de positie van de muis op de muismat aan de positie van je muis op het scherm en voilรก! Je hebt een levende muis als computer muis. Dit was de workshop voor deze week, volgende week leren we hoe we met de muis moeten klikken. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer! GM Muller, R. (1996). Hippocampal place cells connected by Hebbian synapses can solve spatial problems. Neuron , 813-822.

Maart 2009 Feestelijke appeltaart Bij elke verjaardag is het weer de vraag: ‘koop ik gebak, of ga ik zelf bakken?’ De prijsbewuste student kiest natuurlijk voor het laatste. Waarom veel geld uitgeven als je het zelf goedkoper én beter kunt! Terwijl je nog trots terug kijkt op de beslissing om deze moeilijke stap te zetten, stoot je je hoofd aan het volgende probleem: ‘maar... wát ga ik bakken?’ Voor iedereen die na het bereiken van dit punt overstuur naar de banketbakker rent om alsnog de gebakjes te kopen is hier de oplossing: appeltaart! Appeltaart is makkelijk te maken, heerlijk van smaak en wordt zelfs gebruikt om huizen sneller te verkopen! Helaas is de traditionele appeltaart wel ontzettend afgezaagd. Deze is lekker, maar altijd hetzelfde en hoe je die moet maken staat tegenwoordig zelfs achterop de verpakking. Hieronder staat echter een recept voor een Normandische appeltaart die alle afgezaagde appeltaarten doet verbleken. Succes ermee! Benodigdheden - Huishoudfolie. - Taart of springvorm doorsnede van 24 a 26 cm.

met

Voorbereiden deeg Bloem boven kom zeven. 100gr boter in kleine blokjes snijden en met suiker over bloem verdelen. Zout toevoegen. Met twee messen de ingrediënten door elkaar snijden tot kruimelig geheel. Eierdooier toevoegen en alles snel met koele hand tot soepel deeg kneden. Deeg in plasticfolie wikkelen en ca. 1 uur in de koelkast laten rusten. Hierna het deeg uitrollen tot ronde lap en vorm ermee bekleden.

Lekker met een lepel crème fraîche of bolletje roomijs! Bon appétit! De kookcie

Ingrediënten - 125gr bloem. - 140gr koude roomboter. - 25gr witte basterdsuiker. - Mespuntje zout. - 1 eierdooier. - 500gr goudrenetten. - 6 eetlepels appelmoes (kan ook zelf gemaakt worden met 3 appels en een staafmixer). - 35gr poedersuiker. Bereiding Oven voorverwarmen op 200 graden of gasovenstand 4. Appels schillen, in vieren snijden en klokhuis verwijderen. Partjes in dunne plakjes van 2 a 3 mm snijden. Deegbodem bestrijken met appelmoes en hierop plakjes appel dakpansgewijs in cirkels schikken. Intussen de rest van de boter smelten. Gesmolten boter over appels druppelen en bestrooien met 2/3 van de poedersuiker. Taart in midden van oven in ca. 45 min goudbruin en gaar bakken. Rest van de poedersuiker ca. 5 minuten voor einde van baktijd over taart strooien. Lauwwarm serveren.

Maart 2009 Boekrecensie ‘I never promised you a rose garden’ Joanne Greenberg 1964 254 pagina’s Laatst kocht ik op internet een boek dat ik op de middelbare school eens half gelezen had. Iedereen die enigszins geïnteresseerd is in wat er om kan gaan in de hoofden van schizofreniepatiënten, raad ik het aan. Hij is op www.boekwinkeltjes.nl voor 3 tot 18 euro te bestellen. Het boek is grotendeels autobiografisch en vertelt over Deborah Blau, een 16-jarig meisje dat in een gesticht belandt en daar zo’n vier jaar doorbrengt. Door bepaalde gebeurtenissen in haar jeugd verzon ze gedurende haar leven een fantasiewereld, inclusief fantasietaal en goden, als schuilplaats voor de wrede buitenwereld. Terwijl ze in steeds zwaardere afdelingen van het gesticht terechtkomt, bezoekt ze regelmatig haar psychiater, die met haar de fantasiewereld verkent waarvan ze de details maar moeilijk kan prijsgeven. Het interessante is dat Deborah erg intelligent is en haar eigen gedachten en gedrag, evenals die van haar mede-gestoorden, probeert te begrijpen. De fantasiegoden die steeds meer autoritaire trekjes beginnen te vertonen en haar manipuleren, maken dit nogal moeilijk. Dat zij hen zelf bedacht heeft mag natuurlijk duidelijk zijn, en dat is waar haar therapie om draait: om dit in te zien. Ondertussen hebben haar ouders het er ook moeilijk mee. Haar vader twijfelt continu of het gesticht wel de goede oplossing is, en haar moeder probeert hem koste wat kost te overtuigen van wel. In die tijd waren de methoden van omgang met de patiënten ook niet echt om over naar huis te schrijven. Het fijne van dit boek vond ik dat het redelijk kort is, zo’n 250 pagina’s, en (misschien daarom) vrij vlot leest, ondanks sommige Engelse zinsconstructies waar de gemiddelde student misschien even langer bij stil moet staan (ik bijvoorbeeld). Verder zijn er geen lange introducties en de zijsporen die ingeslagen worden dienen meestal om de context te beschrijven waarin haar problemen ontstonden en voortduren. Toegegeven, het is geen feestelijk verhaal, maar ik denk dat geïnteresseerden dit boek toch erg kunnen waarderen. TR

Maart 2009 Het aller-aller-aller-aller-eerste college in de nieuwbouw Compleet niet bewust van dit feit zat ik op maandag ochtend half in coma in college. Mijn geest probeerde wanhopig door de dichte wolken van vermoeidheid heen iets op te vangen van wat er gezegd werd. Een enthousiaste man was flink op dreef met zijn verhaal over neuroeconomics. Dit gehele vakgebied is waarschijnlijk ontstaan op een avond waar een neurowetenschapper en een econoom na een spelletje ‘kaput machen’ flink bezopen waren en verzonnen om maar eens een nieuw vakgebied op te richten. Omdat het thema van de nieuwbouw ‘transparantie’ is hebben de collegezalen ook geen muren maar is de hele wand een groot raam. Dit stelt je perfect in staat om iedereen die voorbij komt eens goed te bestuderen. Nu werd mijn aandacht getrokken door een mevrouw van Sorbon die dingen begon op te zetten in de gang. Ik had al snel een compleet verhaal verzonnen bij de vrouw, ze heet Sandra en haar levensdoel is om een levensgrote ringstaart makaak van luciferhoutjes te vervaardigen. Omdat dit niet veel geld opbrengt werkt ze parttime bij Sorbon. Door deze overpeinzingen miste ik compleet wat ze aan het doen was; ze was koffie klaar aan het zetten. Meteen was al mijn aandacht gericht op de hete dampende cafeïne houdende vloeistof in de grote kannen. Terwijl mijn lichaam een sterke verslavingsreactie vertoonde bij het aanzicht van de koffie kwam de directeur van het College of Science, Cees de Groot, binnen. Hij vertelde dat het college waar ik inzat het allereerste college in de nieuwbouw was en dat er daarom koffie en taart klaarstond voor in de pauze. De euforie die me overmande was onbeschrijfelijk. Toen we in de pauze de gang opliepen werden we inderdaad opgewacht door een grote tafel vol met koffie, thee en taart. Op elk taartje stond ook een klein vlaggetje met ‘Eerste college nieuwbouw!’. Terwijl ik gefotografeerd werd door de Folia, pakte ik het eerste taartje, ik zette het aan mijn mond, en toen.., gebeurde datgene wat niemand had verwacht en niemand had gewild... het brandalarm ging af. Uiteraard reageerde iedereen zoals er altijd gereageerd wordt op een brandalarm: ze gingen gewoon door met wat ze aan het doen waren en negeerde het. Maar helaas, een paar soldaten uit het leger van beveiligingsmensen die de nieuwbouw rijk is kwamen ons halen om ons het gebouw uit te sturen. En daar stonden we op de kale, koude binnenplaats. Maar gelukkig wel met taart en koffie. Na een tijdje werd het toch wel erg koud en zijn we nog via een zijingang naar binnen geslopen om onze jassen te halen en zijn we naar Polder gegaan voor nog maar een kopje koffie. Na twintig minuten mochten we weer naar binnen, de brandweer had het gebouw weer vrijgegeven. Blijkbaar was er een bouwvakker onder een brandmelder met een slijptol bezig geweest. Ik nam nog maar een stukje taart om het leed te verzachten en ging weer naar mijn college waarin economen zich bemoeien met dingen waar ze geen verstand van hebben en andersom. GM

Maart 2009

MSc VOORLICHTINGSMIDDAG 17 APRIL

WWW.WAGENINGENUNIVERSITY.NL

Meer verdieping na je biologie bachelor? Op de Voorlichtingsmiddag kom je in een persoonlijk gesprek met studenten en studieadviseurs alles te weten over de masteropleidingen van Wageningen Universiteit. Meld je aan op www.mywu.nl en ontvang het complete programma.

University for Life Sciences