Sailing Couple

Opnieuw gooiden redactielid en oud-voorzitter van onze buurtvereniging Esther Klaver en haar levensgezel Piet Boorsma de trossen los en begonnen ze een nieuwe wereldreis per zeilschip. Deze keer is de eindbestemming Adelaide in Z.W. Australië. De tocht met het zeiljacht 'Four Birds' gaat een jaar duren. Net als bij hun eerste reis gaan Esther en Piet ons daarvan verslag doen in de A-krant. Dit is deel 2. Aanvankelijk zou de Australische eigenaar Richard meevaren over de Atlantische Oceaan, maar dan wordt zijn vader ernstig ziek en reist hij noodgedwongen terug naar huis en moet er een derde bemanningslid worden geregeld. Dat wordt Robert.

Atlantische Oceaan

Een dag of vier nadat we in de kleine jachthaven van Radazul (Tenerife) zijn afgemeerd, arriveert ons extra bemanningslid voor de Atlantische oversteek: Robert, een zeer ervaren schipper met verstand van techniek, maar nog geen oceaanoversteek op zijn palmares; daar gaat deze reis verandering in komen. Met alle voorbereidingen vliegen de dagen vliegen voorbij, de tijd begint te dringen en het wordt tijd om te vertrekken. We gooien de trossen los en, na een gezamenlijke aftrap, neem ik de eerste wacht voor mijn rekening.

Het enige gezamenlijke moment van de dag is het avondeten om zes uur. De rest van de dag slaapt en eet ieder wanneer hij daar behoefte toe voelt. De eerste dagen staat er een stevig windje uit het oosten maar na een week komt Piet met een windwaarschuwing: "Er komt een hogedrukgebied onze kant op, het ziet ernaar uit dat we een periode van windstilte tegemoet gaan." Balen, het ging net zo lekker. We zeilen zo ver mogelijk naar het zuiden om te proberen het hogedrukgebied te omzeilen, maar het mag niet baten. De wind zakt eruit, de zeilen beginnen te klapperen en onze snelheid vermindert zienderogen. Als we de motor bijzetten draait het beetje wind dat er staat naar de kop en het kan bijna niet anders of we hebben ook één of andere stroom tegen. De meters geven aan dat we 1,5 liter diesel per mijl verbruiken en dat onze snelheid 1,5 knoop is. Jak! Niets is zo frustrerend als kostbare diesel verbranden en geen vooruitgang boeken. Wat mij betreft stoppen we de motor en blijven we ronddobberen totdat de wind weer opsteekt. Nu zitten er ook voordelen aan een windstilte. Zo rolt de boot minder wat het leven aan boord een stuk aangenamer en minder vermoeiend maakt en kun je een 'zwemstop' maken voor een verfrissend duikje in 5,5 km diep water (foto linksboven).

De periode van windstilte duurt bijna een week. Soms hebben we een beetje wind en kunnen we motorzeilen. Als de wind er weer uitzakt, dobberen we op de genua 1,5 knoop richting het westen en luisteren we naar de top 2000 die Robert op z’n telefoon heeft gedownload. Quizvragen over de 'lijst-der-lijsten' bepalen wie de smaak van het Saroma-toetje mag kiezen.

Eindelijk keert de wind terug. Eerst nog bescheiden, maar binnen afzienbare tijd varen we 7,5 knoop met uitschieters naar 10! De mijlen vliegen voorbij en elke 100-tal wordt gevierd met iets lekkers. We berichten jachthaven 'Port Plaisance' in Le Marin op Martinique dat we er aankomen.

De wind neemt verder toe tot windkracht 6 en de golven worden dusdanig hoog dat alles weer een uitdaging wordt. We beginnen aan de laatste 100 mijl en weten dat het er bijna opzit, we moeten nog even doorbijten. Buien jagen achter ons aan met windvlagen tot windkracht 7. Op alleen het stagzeil doen we nog steeds 5,5 knoop.

Rond middernacht arriveren we in de baai van SainteAnne en zoeken we een ankerplek voor de nacht. Morgen bij daglicht de laatste drie mijl afleggen. Bij de tweede poging houdt het anker het en liggen we vast. Het is tegen drieën als we redelijk gesloopt en onder de indruk van de laatste vaardag een zak chips en ankerbiertje lostrekken. Het zit erop. De Atlantische Oceaan hebben we achter ons gelaten.

In 23 dagen hebben we 2900 mijlen afgelegd.