Mijn vrijheid

ADIB SAKMANI

Met een band aan een touw bereikte Adib Sakmani zes jaar geleden doorweekt de grens van Turkije. Na de oversteek over het water was die reddingsboei het symbool van vrijheid voor de agrarisch ondernemer uit het Syrische Aleppo. “ Toen voelde ik me pas bevrijd. Ik was gevlucht voor een militie van Al Quaeda. Ze waren woedend, omdat we geen baarden droegen en onze geloofsovertuiging volgens deze moordenaars niet klopte. Mijn buren werden geëxecuteerd in de stal van mijn boerderij. Ik hoorde schoten toen ik met hulp van een dorpsgenoot ontsnapte en heb niet meer omgekeken.” Hij nam zich voor om zich te herenigen met vrouw en kinderen zodra hij een veilige plek in Europa had gevonden. Na omzwervingen in Nederland via Ter Apel, Leersum en Den Bosch belandde hij in Haastrecht, waar de Syriër een huisje bemachtigde. Vrijwilligers, onder wie Ingrid Rietveld van Vluchtelingenwerk en Krimpenerwaard Verbindt, zorgden met donaties en geld van de kerk dat de hereniging tot stand kwam. Inmiddels wonen vader, moeder en hun zeven kinderen in de Erasmusstraat. Adib komt woorden tekort om zijn dankbaarheid te tonen. “Lieve Nederlanders, lieve mensen. Ze hebben het voor ons gedaan en helpen nog steeds als we ergens mee vastlopen. Ik was rijk. Het was maar geld. Ik ben nu gelukkig.”

Foto: John Wijntjes

‘REDDINGSBOEI HET

SYMBOOL VAN VRIJHEID’

‘Hardlopen is vrijheid’

BERNAVAN SCHOONDERWOERD

“Mijn kinderen kunnen naïef, onbezorgd spelen en opgroeien. Ze gaan naar school met een gevulde broodtrommel en de grootste zorg van mijn zoon is of hij zijn voetbalboek wel vol krijgt. Die vrijheid, dat is een groot goed”, vertelt Berna van Schoonderwoerd. De inwoonster van Ouderkerk aan den IJssel is een fervent hardloper. Ze rent iedere zondag met een hardloopgroep in het Loetbos en brengt met deze groep het vrijheidsvuur vanuit Wageningen naar de Krimpenerwaard. “Hardlopen is vrijheid. In onze groep doet het er niet toe wat je bent, waar je vandaan komt, welke opleiding je hebt, hoe je eruit ziet of hoe snel je rent. Je wordt geaccepteerd zoals je bent. Toen mijn kinderen nog baby waren, rende ik ook met hen. Een baby beperkt je vrijheid, maar al rennend met de kinderwagen voelde ik mij vrij.” Berna runt haar eigen coachingspraktijk in persoonlijk leiderschap en energiemanagement. Vrijheid is in haar praktijk een belangrijk thema. “Ik help mensen om persoonlijke vrijheid te krijgen. We realiseren het ons misschien niet, maar we hebben zelf de vrijheid om te kiezen hoe we ons voelen. Je gevoel wordt niet bepaald door wat er in je omgeving gebeurt. Wanneer je onafhankelijk wordt van je eigen beperkende gedachten en de gebeurtenissen om je heen, krijg je de vrijheid om te kiezen hoe je je voelt.”

GRÉ BROUWER

Dat je van vrijheid kan genieten, weet Gré Brouwer als geen ander. Hoogzwanger danste ze mee op het Schoonhovense bevrijdingsfeest in het Nutsgebouw in de Koestraat. Geen tijd om te bevallen. Zoon Jan stelde gelukkig zijn komst uit tot 18 juni 1945. “Het was de enige keer dat ik mijn vader dronken heb gezien. Hij sloeg mr. Slager, een man van Joodse afkomst die onderdook achter zijn huis, joviaal op zijn schouder met de woorden ‘Je hebt het gered, man’.” Gré Brouwer was terstond verlost van haar angst. Haar tochten over de Lek om haar toenmalige partner te bezoeken waren enorm spannend. “Met de pont kon je over met een machtiging, maar je mocht niet meer terug. Dat kon ik niet maken, want ik werkte op diverse adressen in de huishouding. Met een bootje ben ik met een ander terug gegaan. Dat was levensgevaarlijk, want het scheepvaartverkeer op de rivier werd door Engelse bommenwerpers bestookt en de Duitsers letten op illegale activiteiten.” “Vrijheid is heerlijk. Je hoeft niet meer in de rats te zitten.” Gré Brouwer is nu 94 jaar, maar nog heel vief. “Tikkie bronchitis en vocht in de benen, maar je hoort mij niet klagen. Ik doe overal aan mee.”

‘VRIJHEID IS HEERLIJK’

‘Vrijheid is gaan en staan waar ik wil’

Foto: John Wijntjes

MAHER EL KAABI

Aan de wintermaanden kan hij nog steeds niet wennen. Hij draagt twee broeken om de kou te trotseren. Dat het tegenwoordig zelden vriest in de Hollandse polder, neemt Maher el Kaabi voor kennisgeving aan. In het Irakese Kirkuk lagen de temperaturen duidelijk hoger, maar terugkeren is geen optie voor de voormalige 33-jarige profvoetballer. “Dan word ik op de vliegtuigtrap gearresteerd. Ik ben dienstweigeraar en om die reden naar Europa gevlucht. Dat neemt men mij zeer kwalijk.” Hier wordt hij niet lastig gevallen door de autoriteiten en kan hij gaan en staan waar hij wil. Vrijheid betekent vooral vrijwaring van angst, want het ging er ook na de val van Saddam heftig aan toe. Hij volgt in zijn woning in Schoonhoven het verre strijdtoneel met een half oog. Per slot van rekening wonen zijn ouders in een gebied waar Islamitische Staat en het regeringsleger elkaar vier jaar geleden in de haren vlogen. Er heerst nu relatieve rust, maar met alle vijandige milities, Iraanse strijders en Amerikaanse troepen kan de vlam zomaar weer in de pan slaan. Liever kijkt hij naar voetbal op televisie. ”Ik heb helemaal niets met politiek. Ik heb een Soennitische vader en Siejitsche moeder. Dat was destijds geen enkel probleem, maar dat kan veranderen. Ik ben zelf niet religieus. Ik geloof meer in liefde en broederschap. Het gaat er vooral om wie je bent.”