TheaterFestivalkrant 13/9/2019 by het Theaterfestival

13 SEP 2019 DAGKRANT #HTF19 FRANKIE: meer dan muzikale poppenkast Wie is het stoutst: Caravaggio of Don Juan? Welke Arabische toneelauteurs moet je zeker kennen? © Kurt Van der Elst

www.theaterfestival.be

ÂŠ Simon Lenskens

Laguna Beach FRANKIE

13 sep 2019 1

‘Ignorance has allowed us to make what we have now’ How do you get selected for het TheaterFestival when you’re not even theatre-makers? Simon Lynen, Vincent Lynen, Jef Staut, Brecht Hayen & Timo Fannoy are FRANKIE, a group of animators and musicians who ended up in the theatre by accident. Tonight and tomorrow they bring their live animation concert Laguna Beach to CAMPO. ‘It’s funny that people see things in it and try to find some meaning.’ Liam Rees & Sanne Stassijns

2 13 sep 2019 How did you come together as FRANKIE?

Simon Lynen: ‘We started more as a band actually. Well not really, we were just messing around in a basement in Ghent. We were playing music together but we weren’t really a band. Vincent was curating an exposition at Gouvernement and that needed live music for the opening, but we weren’t really comfortable performing as a band. I was making animation movies with puppets and so we decided to build a music box with puppets. We were playing our songs behind a curtain so people were watching the puppets and couldn’t see us. That’s the first thing we did as a group. At that expo were two people from arts centre CAMPO, and they asked if we wanted to do a residency to develop the idea and that’s how we ended up in the theatre. There was no plan or anything.’ Jef Staut: ‘A pretty simple concept and FRANKIE was born. When we graduated, doing theatre wasn’t on our minds. And now we’ve taken film and put it on stage. It was a really organic process.’

And why the name FRANKIE?

(They laugh) Simon: ‘That was a nickname some of them gave me when we were drunk and it kind of stuck.’

What are your musical influences?

Simon: ‘I always find that difficult because we all like quite traditional bands but we also have our own different musical interests.’

How did you develop the music for the show Laguna Beach?

Vincent Lynen: ‘We started as a punk band. Heavy, hard, loud.’ Simon: ‘When we were studying animation we asked Brecht (the guitarist in FRANKIE, red.) when we needed music for a movie. So we were doing the same thing as now but back then it was for a movie. And it was a more atmospheric kind of music.’ Jef: ‘For the show we had to make other music that we otherwise wouldn’t make because the installations required something different.’ Simon: ‘In the show, I don’t think that the music in itself would be powerful enough to stand on its own but it works because images and music are shown together.’

Laguna Beach FRANKIE

How would you describe Laguna Beach?

Simon: ‘In the beginning, it was described as puppetry but I’m not really satisfied with that description. As a band we’re at the centre of the universe we created. The first time we performed people asked “What are you trying to say?” and suddenly performing felt very serious while, in the studio, it was very playful. That was a strange realization. It’s funny that people see things in it and try to find some meaning.’ Vincent: ‘We just didn’t know it ourselves. The public just have to be surprised and enjoy themselves.’

'We still don’t quite understand what being selected for TheaterFestival means, because we have always stood outside the theatre world' The show seems to be very irreverent, like South Park put onstage. Do you agree with that?

Simon: ‘We have been compared to South Park and Beavis and Butthead a few times but that feels very nineties.’ Vincent: ‘Yes, that might be the humor or something? We understand the comparison but have never thought of it.’ Simon: ‘At a certain moment we chose not to put in any meaning or story. It was pure improvisation and experimentation.’ Jef: ‘The thing is: we didn’t want to “act”, we wanted to be ourselves and play music.’ Simon: ‘The main thing we wanted to show, is we’re making live animation. But it’s more about the process of us making an animation movie. So we realised it’s

important to show us playing with it. In the studio everything was a mess and we tried to move that mess to the stage.’ Jef: ‘You see something on the screen and us doing it in real life.’

What does puppets let you do that you can’t do as actors?

Simon: ‘I think you’re more free. You can choose how the characters look or be more absurd.’ Jef: ‘It’s unreal.’ Simon: ‘It’s not the same as when real people act. At school, I made films with puppets and when I was bored I’d make puppets out of tape or something. I really enjoyed it and thought: “I have to make a movie using this way of making characters”.’

Does everyone has a certain role?

Simon: ‘I made most of the characters, but some of the mechanisms we built together: how something should move, how we can let the motor run in such a way that the installation moves that way.’ Jef: ‘Everyone found his job in his own way, Simon mainly did the puppets, Vincent and I were mostly busy with the installations and the others - Timo and Brecht - made the music.’ Simon: ‘I think we still do everything, but now there is more distinction in the tasks or something. I can also provide a guitar tune but that is usually rejected.’ (rest laughs)

What influenced your aesthetic?

Simon: ‘Do you know Jan Švankmajer? He’s from Czech Republic but he made stop motion videos that are absurd and surreal. In his early work it’s filmed with old cameras and I really like that aesthetic.’ Jef: ‘Also the movie by Alexander Calder, Circus, was a big influence.’ Simon: ‘He’s more famous for his sculptures, he lived at the same time as Picasso. He made a small circus with all kinds of material and small puppets.’ Jef: ‘They could move and flip.’ Simon: ‘It wasn’t a film but more like a performance. He’d build this circus out of two suitcases and perform it in bars or cafes.’

Laguna Beach FRANKIE

13 sep 2019 3

Jef: ‘But the aesthetics are really minimalistic and a bit crappy, a bit rough. We liked that.’

What did you think of your selection for the TheaterFestival?

Simon: ‘We didn’t know what it was, but suddenly a lot of people came to congratulate us and at CAMPO they said it was a good thing. I think we still don’t quite understand what it means because we have always stood outside that world but it helps to stand outside a bit…’

Is there anything you’d like to experiment with after Laguna Beach?

Simon: ‘We are evolving so much I think the thing we have now, all the processes, I see it as more of an experimental phase. Now we see potential in images we made or combinations of music and installations, things that can grow. When we arrived in the theater, all of a sudden we had to work with light, it’s something that we did not think about in the beginning but once we rehearsed in the theater and started to work with light we thought: “Ah actually there are endless possibilities in that”. These are all just things that we just realised. But ignorance has allowed us to make what we have now.’ Vincent: ‘We discovered a way of working. I think we can achieve the same with less construction. I don’t know if we want to do this again. For now I don’t want to! (laughs) I think we have all thought that at some point, but of course it depends…

4 13 sep 2019

Don Caravaggio Charli Chung

Caravaggio Met Don Caravaggio maakte regisseur Charli Chung een samensmelting tussen twee historische (non-)fictionele enfants terribles: de peetvader van alle playboys Don Juan en de briljant-bloeddorstige schilder Caravaggio. In een gevecht van man tot man, wie zou er winnen? Simon J. Bellens & Ans Van Gasse

Caravaggio (1571-1610) Op het schilderij Madonna van de rozenkrans vallen vier gelovigen op de knieën voor een geestelijke die in elke hand amechtig een rozenkrans laat hangen. Moeder Maria staat verheven boven dit gepeupel en heeft het kind Jezus op haar schoot, die met een bleke bolle buik en Venetiaans blonde krullen de toeschouwer recht aankijkt. Onschuldig, zich van geen kwaad bewust. Rechts van de kleine schavuit staat Sint-Pieter, de rots op wie Jezus zijn kerk bouwt en de sleutelbewaarder van het christendom. Alleen, hij heeft een afzichtelijk litteken op zijn voorhoofd. Net als Caravaggio zelf toen hij dit schilderde, want een paar maanden eerder was hij ernstig verwond geraakt in een gevecht met de jongeman Ranuccio Tomassoni, die hij daarbij vermoordde. De misdaad te veel voor de vrijpostige schilder. Zijn beschermheren en mecenassen gaven hem op en hij vluchtte naar Napels. Zo iemand was hij dus. Een moordenaar, een ‘extreme gek’, een bedrieger… en iemand die bovendien aardig overweg kan met een kwast (die hij — zoals Filip Tielens met veel gevoel voor subtiliteit in zijn recensie van Don Caravaggio schreef (De Standaard 13/9) — ‘niet alleen in de verfpot dompelt, maar ook in zijn vele minnaars en minnaressen’). Niet voor niets is Caravaggio de veronderstelde uitvinder van het tenebroso, een schilderstijl van dramatische en mysterieuze belichting, een soort van clair-obscur waarin het onheilspellende obscur het wint van het clair. De vechtersbaas Petrus, de onschuldige blik van de Mensenzoon… wie wordt hier voor de gek gehouden? Worden wij gevraagd in de onschuld van de schilder te geloven? Caravaggio is eind de twintig. Hij schildert twee weken en ‘flaneert daarna een maand of twee van feest naar feest in Rome, met een dolk in zijn zak en een dienaar aan zijn zij, altijd zin in een verhitte discussie of een gevecht, bijna gênant om mee om te gaan’, zoals een tijdgenoot hem omschrijft. Altijd voorbereid op een onverwachte aanval. Het schilderij Madonna van de rozenkrans kende trouwens een beladen geschiedenis. Op mysterieuze wijze verscheen het omstreeks 1607 op de markt. Misschien was de verwijzing naar zijn moorddadige zelf in de figuur van de Heilige Petrus net iets te veel eer? Net iets (maar niet veel) te immoreel voor een Napolitaanse kerk? Hoe dan ook kocht Pieter-Paul Rubens het. Hij bracht het naar Antwerpen en hing het in de Sint-Pauluskerk, waarvoor hij de inrichting verzorgde. Daar hangt het vandaag nog steeds, maar in een kopie, nadat Keizer Josef II van Oostenrijk het werk opeiste. De Antwerpenaren kregen nog net de tijd om een snelle kopie te maken. Vandaag vertelt de pastoor van de Sint-Pauluskerk aan iedereen die ernaar vraagt dat ook het zogezegde origineel dat vandaag in het Kunsthistorisch Museum te Wenen hangt, vals blijkt te zijn. Will the real Caravaggio please stand up? Moraal van dit verhaal: Caravaggio is ook na zijn dood listig, mysterieus en bedrieglijk. Doe dat maar eens na, Don Juan.

Don Caravaggio Charli Chung

13 sep 2019 5

vs. Don Juan Don Juan (1616-nu) Met een naam die synoniem is geworden voor zijn persoonlijkheid, is Don Juan de ultieme womanizer. Geen vrouw die aan zijn charmes kan weerstaan. Zijn escapades werden voor het eerst beschreven door Tirso De Molina, maar het bekendst is Mozarts opera Don Giovanni die in één klap de vrouwenverslinder naar het collectief geheugen katapulteerde. Met andere woorden: jammer genoeg heeft Onze Juan niet vleselijk bestaan. Min één voor Don Juan. Zijn iconische waarde overstijgt weliswaar die van Caravaggio: zelfs Camus vond hem een referentie waardig in zijn Mythe de Sysiphe. Hij noemt onze vriend een absurde held, die onverschrokken op zoek gaat naar liefde met alle brokstukken vandien. Who the f*ck is Casanova, if you have Don Juan? Joseph-Gordon Levitts flitsende film over de liefde vinden maar niet begrijpen heet toch niet toevallig Don Jon? Toegegeven, er komt wat porno aan te pas, maar des te spannender. Daar zit Caravaggio dan met zijn schaduwspel. En dan is er nog die Don Juan van de grote woorden. Lord Byron schreef in 1824 het epische gedicht Don Juan, opgedragen aan onze held der helden. De romantiek, Byron niet vreemd, leidde ons tot verhalen met de grootste emotie en bevlogenheid. Naast Casanova is Byron een prominente ‘echte Don Juan’ uit de wereldliteratuur. Als een échte vrouwenverslinder beleefde hij op zijn achtste voor het eerst die allesvernietigende aantrekkingskracht tot een vrouw - zijn nicht, nog wel. Toen hij jaren later hoorde dat zij zou trouwen, stikte hij naar eigen zeggen in zijn verdriet. De man was het grote woord niet vreemd - hoe kon dat ook anders voor iemand die met zijn woorden zo goed de vrouwen om zijn vinger wond? Hij had dat ook nodig; zijn klompvoetje zou hem fysiek al heel wat stappen achteruit hebben gezet. Een mens moet compenseren, en daarvoor gebruikte Byron - en Juan - het woord. De levensloop van Byron lijkt - althans in het begin - ook wel wat op die van onze fictionele Jan. Laten we het voor het goed van de privézaak even over die laatste hebben. Wanneer zijn vader vroeg sterft, krijgt Don Juan op jonge leeftijd al meteen een grote erfenis met alleen een moeder om hem in te lichten over de geneugten des werelds. Een relatie met een oudere vrouw voltooide die opleiding, totdat haar man Juan dreigt te vermoorden. Hij vlucht uit Spanje. Op de vlucht wordt hij verliefd op de dochter van een piraat. Wanneer vaderlief hem aan een Turkse prinses verkoopt als seksslaaf, zou je denken dat onze held van vreugde overloopt. Maar neen, slavernij is ook voor deze goedhartige libertijn anders dan liefde, en tijdens een Russische aanval op Turkije slaagt hij erin opnieuw te ontkomen. De Russische keizerin wordt natuurlijk op slag verliefd en schenkt hem hopen goud en sieraden, die Don Juan de kans bieden om naar Engeland te reizen als ambassadeur. Ook daar maakt Don Juan het mooie weer en zet hij kruis en hart van iedere vrouw in brand. Met andere woorden, ofwel slaagt Don Juan erin om Caravaggio als een blok voor hem te doen vallen — redelijk plausibel — ofwel gebruikt hij zijn listige aard en soepele lichaam om nét op tijd weg te vluchten.

6 13 sep 2019

Repertoire en referenties: Moussem

Welke Arabische toneelauteurs moeten in de westerse canon?

In de westerse canon komen nauwelijks Arabische theaterteksten voor. Tot die vaststelling kwam Moussem, een organisatie die nieuwe teksten uit de Arabische wereld aan de canon wil toevoegen en daarover vandaag een namiddag organiseerde op het TheaterFestival. Tot nu toe publiceerde Moussem, in samenwerking met uitgeverij Bebuquin, vijf theaterteksten. We lichten twee namen uit die binnen enkele jaren misschien ook tot de canon behoren. Emmanuel van der Beek

Over Moussem Moussem Nomadisch Kunstencentrum heeft als missie om de rijkdom van kunst te tonen uit de Arabische wereld en de Maghreb. Dat doet het niet alleen met Nederlandse vertalingen van theaterteksten, maar ook via residenties, coproducties met andere culturele instellingen en festivals rond de artistieke scene van steden uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Volgens Cees Vossen, programmator podiumkunsten bij Moussem, is een beter begrip van het theater noodzakelijk om de diverse maatschappij van vandaag te begrijpen: ‘De bronnen waar we ons nu op beroepen in het theater, volstaan niet meer om de wereld van vandaag te begrijpen. De bevolkingssamenstelling verandert, onze blik op de wereld wordt globaler. Theaterteksten geven bij uitstek een inzicht in die nieuwe sociale en maatschappelijke structuren.’ ‘De theatercanon is een heel actueel thema’, gaat Vossen verder. ‘Meer en meer wordt gekeken naar hoe we die kunnen verbreden en uit welke hoeken en bronnen we stukken moeten spelen. In 2015 organiseerden we samen met Toneelhuis een festival, waarvoor we onze eerste tekst vertaald hebben, Rituelen, tekenen en veranderingen van Sa’d Allah Wannous. We kwamen tot de vaststelling dat het de eerste theatertekst geschreven in het Arabisch was die naar het Nederlands werd vertaald en uitgegeven. Verbijsterend. Toen hebben we beslist dat we meer teksten zouden vertalen en uitgeven.’ ‘We merkten dat het Nederlandse taalgebied achterop loopt in vergelijking met andere Europese landen. De Fransen en de Engelsen hebben door hun koloniale geschiedenis een sterke band met Noord-Afrika. Wij hebben echter historisch gezien geen grote binding met de regio.’ Om die achterstand in te halen, vertaalt Moussem teksten van auteurs die ondertussen tot de Arabische canon behoren, zoals Sa’d Allah Wannous. Aan de andere kant worden ook jonge, hedendaagse auteurs, zoals Hala Moughanie vertaald. Wij presenteren hen graag aan u.

13 sep 2019 7

Repertoire en referenties: Moussem

Sa’d Allah Wannous (1941-1997) Sa’d Allah Wannous (1941-1997), een Syrische toneelschrijver, studeerde journalistiek in Caïro (Egypte) en werkte daarna als journalist voor de culturele bladzijden van verschillende Syrische en Libanese kranten. In de jaren 60 reisde hij naar Parijs om er theater te studeren. Politieke conflicten spelen een belangrijke rol in het werk van veel Arabische auteurs, merkt Vossen op, ook bij Wannous. Enerzijds zorgde het militaire conflict tussen Libanon en Israël in 1967 dat pers en andere media geen vrije plek waren en onder toezicht stonden van de overheid, waardoor theater een uitlaatklep werd om over deze conflicten te schrijven. Anderzijds leidde het trauma van de Israëlische invasie in Libanon van 1982 ertoe dat Wannous tien jaar niets publiceerde. De teksten van Wannous worden wel eens omschreven als ‘politiserend theater’. Vossen: ‘Het is theater met een sterk emancipatorisch karakter. Het wil het publiek nieuwe inzichten geven op de actualiteit, nieuwe stemmen laten horen.’ Dat emancipatorische aspect komt duidelijk naar voren in Rituelen, tekenen en veranderingen, waarin de personages radicale transformaties ondergaan, tegen de heersende codes en taboes in. De gebeurtenissen spelen zich af in Damascus in de jaren

Hala Moughanie (1980) Ook Hala Moughanie woonde een tijd in Parijs, waar ze filosofie en literatuur studeerde. Nu woont en werkt ze in Libanon. Net als het werk van Wannous getuigen haar stukken, die Vossem omschrijft als ‘heel stilistisch, soms bijna surreëel’, van een sterk politiek engagement. Het conflict van juli 2006, waarin Libanon wederom tegenover Israël komt te staan, laat een diepe indruk na. Moughanie verdiept zich in internationale samenwerking en richt een eigen organisatie op, Madina, die Libanese instellingen wil helpen hun publieke werking te verbeteren. In haar teksten graaft Moughanie in het geheugen van haar land, omdat geschiedschrijving over de opeenvolgende conflicten vaak ontbreekt. In Tais-toi et creuse (vertaald onder de titel Kop dicht en graven), haar eerste theatertekst, echoën het conflict van 2006 en de Libanese burgeroorlog die ze zelf als kind heeft meegemaakt. Het stuk toont een vader, een moeder en een zoon die in een vuilnisbelt zoeken naar wat nog bruikbaar is. Het stuk toont hoe dun het laagje menselijke waarden is, wanneer alles – ook mensen – handelswaar wordt. Tais-toi et creuse kreeg in Frankrijk de Prix Theatre RFI. Momenteel werkt Moughanie aan haar derde theatertekst en aan haar eerste roman.

Fragment uit Kop dicht en graven Voor mij is de oorlog als een bom die me uiteengereten heeft, hier vanbinnen, en sindsdien zit er een gat in mijn buik. Het gat dat daar ligt, voor onze neus, heeft geluk. Het zit propvol. Het is tevreden met zijn vieze broeken, zijn plakkerige chocoladepapiertjes van tijdens de speeltijd, zijn gescheurde plasticzakken van de kruidenier, zijn rotte rundsdarmen. Maar het mijne, het gat in mijn eigen buik, dat is niet gevuld, nee. Ik ben een open gat dankzij die bom, die in mijn buik is  afgegaan en me vanbinnen helemaal door elkaar heeft gegooid. Dus ben ik dakloos in mezelf. Ik verschuil me in mijn eigen buik, gewoon om te kunnen zeggen dat er toch iets in mij zit. Alleen maar om te kunnen zeggen dat ik geen leeg gat ben, kruip ik weg in mijn binnenste.

1880. Erwin Jans, die in Etcetera de stukken uitgegeven bij Moussem onder de loep neemt, herkent daarin een bekende strategie om aan de censuur van dictatoriale regimes te ontsnappen.

Fragment uit Rituelen, tekenen en veranderingen HEILIGE GIDS: De weg is lang en proviand is er weinig. ABDALLAH: Is dat mijn vader die ik hoor praten? HEILIGE GIDS: Je vader heeft je geleid. Mij is opgedragen je nu als volgeling aan te nemen. Ik zal jouw gids zijn. ABDALLAH: Ik heb mijn vrouw verstoten. Mijn leven ligt overhoop. HEILIGE GIDS: Wat je verstoten hebt, zijn lust en zorgen. De beste soefi’s zijn de minst gehechte. Laat trouwen aan anderen over. ABDALLAH: Als ik denk aan mijn lage aard, aan mijn slechte daden en mijn lelijke karaktereigenschappen, dan krimpt mijn ziel ineen en verlies ik alle hoop op Gods genade. HEILIGE GIDS: Wees niet ongeduldig. Bedenk: alles heeft een begin. ABDALLAH: Dat is juist het probleem. Waar moet ik beginnen, en hoe? HEILIGE GIDS: Je begint met een naakt lichaam en een lege maag. Verscheur je kleding en bedek jezelf met lompen.

8 13 sep 2019

De Inspiratiebron / Quizvraag van de dag

Samuel Baidoo is medeoprichter en artistiek leider van theatercollectief Hanafubuki. Hij speelt onder meer in Heel-huids van Nat Gras, een voorstelling voor kinderen vanaf 2,5 jaar. Afgestudeerd als illustrator en danser combineert hij zowel lichamelijk als beeldend makerschap. Hoe laat hij zich door die combinatie inspireren? Simon J. Bellens ‘Ik denk dat vooral de dingen die ik dagelijks tegenkom me inspireren’, vertelt Samuel. ‘Momenteel repeteer ik voor De laatste eenhoorn in de Kopergietery en vanuit de repetitieruimte zie ik het gras in de tuin bewegen. Er verschijnt een lichtvlek op de bast van een boom. Dat doet me denken aan de film Solaris van Andrej Tarkovski of aan een zomer in Noorwegen, waar ik met een vriendin 41 dagen lang door het land liftte en eigenlijk alleen steunde op de vriendelijkheid van de mensen. Ze gaven ons te eten, boden ons een slaapplaats aan… en 41 dagen lang scheen de zon.’ ‘Misschien komt dat door mijn studie illustratie. Die heeft me naar dingen leren kijken op een manier waarbij ik zowel voor het geheel als voor de details aandacht moest hebben. In het vak waarnemingstekenen leer je bijvoorbeeld aandacht geven en waarde toekennen aan eender wat, ook waar je doorgaans gemakkelijk voorbij loopt. Dat écht waarnemen zijn momenten van inspiratie, denk ik. Wanneer je indrukken in je opneemt en daardoor andere lagen ziet en verbindingen legt.’

‘Volgens mij ben ik daarom ook zo’n groot verzamelaar. Op straat vind ik steeds allerlei voorwerpen, meestal dingen die schijnbaar ooit een nut hebben gehad, maar waarvan het niet meer helemaal duidelijk is wat dat dan was, zoals onderdelen van machines. Door die voorwerpen te verzamelen en in de badkamer tentoon te stellen, krijgen ze waarde.’ ‘Ik heb een grote verbeelding. Er komt één beeld binnen en in mijn hoofd verbind ik dat meteen met duizend andere beelden. Die spelen zich af in een onbewuste plek. Soms zie ik op feestjes vrienden en dan zou ik het exact zoals het is uit de realiteit willen plukken en op scène zetten. Dan denk ik: “Er schuilt een performer in iedereen.” Dat gaat bijvoorbeeld ook over een conversatie die je gewoon op straat hoort. Theater kan je rondom jou ontdekken.’

Jan Fabre veroorzaakte in 2000 heisa in Gent met een kunstwerk in de publieke ruimte. Wat deed hij precies? Hij vulde een telefooncel met A. water en goudvissen Hij sprong met een parachute B. van de Belforttoren bekleedde de zuilen van de universiteitsaula met hesp C. Hij Hij reed naakt rond in een D. paardenkoets Het juiste antwoord is: Hij bekleedde de zuilen van de universiteitsaula met hesp

Samuel Baidoo?

z i u ag Qa r v n a ve d g a d

redactie Emmanuel van der Beek, Liam Rees, Simon J. Bellens, Mahdieh Fahimi, Lotte Lola Vermeer, Simon Baetens, Danny De Jong, Sophie van den Bergh, Celine Vermeulen, Ben Ghyselinck, Sanne Stassijns, Ans Van Gasse, Lars Brinkman, Matthias Corneillie hoofdredactie dagkrant en blog Filip Tielens hoofdredactie radio Timon Van De Voorde grafisch ontwerp festival Bureau BoschBerg grafisch zetwerk dagkrant Tijsje Revalk V.U. het TheaterFestival Vlaanderen, Kathleen Treier, Jan Van Rijswijcklaan 155, 2018 Antwerpen

Pleasant Island,

Silke Huysmans & Hannes Dereere 23, 24 & 25 OKT CAMPO nieuwpoort “Interessant documentair theater” **** De Volkskrant Info & tickets campo.nu

Lees de artikels uit deze festivalkrant en andere artikels op theaterfestival.be/blog en discussieer mee via #HTF19! f Het TheaterFestival t @theaterfestiva1 en #HTF19 hettheaterfestival

Biechtstoel Heb je na een voorstelling ook zo de behoefte om je hart te luchten? Om na te praten over wat je net gezien hebt en je mening te geven over hoe fantastisch of vervelend die productie wel niet was?

S T E TICK INFO

Kom dan biechten in De Biechtstoel, een installatie van het multimediale kunstkritiekcollectief De Zendelingen. Je vindt De Biechtstoel vandaag bij: Don Caravaggio @Minard

www.theaterfestival.be

vr 13 september

za 14 september

13u30 Repertoire en referenties KASK Cirque 19u00 Aardappelbloed Emma Lesuis Vooruit Domzaal 19u00 Underneath Which Rivers Flow Globe Aroma & Decoratelier Jozef Wouters Decoratelier (Brussel) 20u00 Zomergasten C AMPING SUNSET De Lübeck 20u30 Don Caravaggio C harli Chung Minardschouwburg 20u30 Laguna Beach FRANKIE CAMPO Nieuwpoort

14u00 18u00 19u00 19u00 20u00 20u00 20u30

Seizoenstip FRANKIE scrollt door het concertjaar Simon Lynen (zang & trompet), Vincent Lynen (gitaar), Jef Staut (bas), Brecht Hayen (gitaar) & Timo Fannoy (drum) vormen samen FRANKIE. Ze brengen vanavond en morgen in CAMPO de voorstelling Laguna Beach, waarin ze spelen met installaties, livemuziek en zelfgemaakte poppen. Samen met hun techniekers Bart Huybrechts, Bram Boele en An Meeusen hebben ze voor komend seizoen heel wat muzikale tips. Simon: ‘Waar we enorm naar uitkijken is het concert van Fat White Family, een groep uit Londen. Ze brengen ruige muziek met veel gevoel, variatie en dynamiek. Ook de Uruguayaanse singer-songwriter Juan Wauters mag je niet missen. Het leuke aan hem is dat hij zijn songs helemaal zelf opneemt. Dat zorgt voor een ruwe kant die we wel kunnen smaken. Dat is ook zo bij Frankie Traandruppel, het solo-project van Lee Swinnen (zoon van Guy, red.), voormalig Double Veterans-lid. Mooi en eerlijk met een ruw kantje. Echt de vondst van het jaar volgens ons. Hij treedt sowieso binnenkort op in Gent, volg hem! En omdat we met drie uit Limburg komen, mogen we ook de Limburgse band BOY SILLY niet vergeten, recent geselecteerd voor de wedstrijd Sound Track van Poppunt. Die gaan sowieso nog potten breken!’ Fat White Family speelt op maandag 9 december in AB in Brussel. Juan Wauters speelt op vrijdag 8 november in Botanique in Brussel.

Sanne Stassijns

Conversation On Today’s Theatre Vooruit Balzaal Big NIGHT SHIFT: from dusk till dawn Vooruit Concertzaal Don Caravaggio Charli Chung Minardschouwburg Underneath Which Rivers Flow Globe Aroma & Decoratelier Jozef Wouters Decoratelier (Brussel) The Upside Down Man Mohamed Toukabri Vooruit Domzaal Zomergasten C AMPING SUNSET De Lübeck Laguna Beach F RANKIE CAMPO Nieuwpoort

doorlopend Expo LUCA School Of Arts festivalcentrum Vooruit

Bachelor Beeldende Vormgeving

theaterfestival.be/blog