1. ไม่มีลิฟต์สำหรับความเข้มแข็ง มีเพียงบันได...ทีละขั้น
11 11
2. ถ้าตื่นเช้า ระหว่างเจ็ดโมงถึงแปดโมง แสงที่ส่องผ่านกระจกรับแสง จะอบอุ่นกำลังดี แต่พอแปดโมงกว่า แสงจะเริ่มจ้า พระอาทิตย์เลื่อนสูงตรงกับกระจกรับแสง แปดโมงสิบห้า ร้อนจัด แสบตา และรู้สึกเลยว่าผิวกำลังเปลี่ยนสี แต่พอแปดโมงครึ่งปุ๊บ พระอาทิตย์สูงพ้นขึ้นไป บนโต๊ะทำงาน กลับมาร่มอีกครั้ง... แม้แต่ “แสงเงา” ในหนึ่งตารางเมตร ก็ยังเปลี่ยนไปในหนึ่งถึงสองชั่วโมง หากได้นั่งสังเกตหัวใจบ้าง ก็คงเปลี่ยนไป... ไม่ต่างกัน
12
3. ถ้ายังเห็นข้อผิดพลาดในตัวเอง แสดงว่า เรายังพัฒนาได้อยู่
13
4. มันไม่ใช่ทุกเรื่องที่เราจะบอกคนอื่นได้ และก็ไม่ใช่ทุกเรื่องเช่นกันที่เราจะเข้าใจคนอื่นได้ ด้วยเพราะเหตุนี้ ในบ้าน จึงยังมีห้อง เราอยู่ด้วยกัน แต่ก็ยังจำเป็นต้อง “กั้น” บางพื้นที่จากกัน เราอยากรับรู้ว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เราก็ยังอยากจะมีบางนาทีที่ได้อยู่คนเดียว มนุษย์นั้น อาจเริ่มซับซ้อนตั้งแต่ตอนอายุสามเดือน ที่การร้องไห้ เริ่มแปลได้หลายอย่าง ร้องไห้...ที่ไม่ได้แปลว่าหิว แต่ร้องเพราะต้องการ การกอด
14
6. ผิดหวังแล้วท้อน่ะมันง่าย ใครๆ ก็ทำได้ แต่การผิดหวัง แล้วไม่สูญเสียความหวัง นี่ต่างหาก ที่เราควรจะทำให้ได้
15
16
7. คุยกันเมื่อเช้าว่าเราทุกคนมีปมด้อย มีส่วนที่เป็นหลุมอยู่ในหัวใจ ต่างไปก็ตรงที่ว่า... บางคนรู้จักเติมให้ตัวเอง และพยายามละลายปมนั้น แต่บางคนไม่รู้จักการเติม ซ้ำยังทำให้เกิดหลุมในชีวิตคนอื่นอีกต่อ
17
5. ใบไม้บางใบ กลายเป็นสีน้ำตาลแล้ว แต่ยังติดอยู่บนต้น คนบางคน ไม่มีความหมายแล้ว แต่ยังเดินอยู่บนถนนเดียวกัน ในอากาศ… มีทั้งลมหายใจของคนที่เรารักและคนที่เราไม่รัก เราคัดเฉพาะลมหายใจ ของคนที่เราไม่ต้องการออกไปไม่ได้ พอคิดอย่างนี้ โลกก็ดูมีหลายด้านขึ้น และใจเรา… จำเป็นต้องกว้างขึ้น
18
19 19
8. งานงานเดิม เพียงแต่ลดความรีบ ก็มีความสุขที่จะทำมันมากขึ้น มีเวลาที่จะตั้งใจ มีเวลาที่จะหยุดมอง มีเวลาที่จะเปลี่ยนแผ่นเพลง และมีเวลาที่จะแวบคิดถึงใครสักคน
20
9. ขับรถคนเดียว ในตอนที่พระอาทิตย์กำลังทำหน้าที่ ส่องแสงในชั่วโมงสุดท้ายแห่งวัน ถนนเดิมๆ ...สวยแทบขาดใจ จึงพยายามขับช้าที่สุด อยากยืดเวลาเพลงเพราะๆ ที่ฟังอยู่ออกไปให้นานที่สุด แต่...ก็ทำไม่ได้ แต่...ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าเลย หลายครั้งที่อยากกอดเก็บช่วงเวลาดีๆ แล้วทำไม่ได้ อีกความรู้สึกที่ซ้อนอยู่นั้นคือดีใจ ดีใจ...ที่ได้มี “ช่วงเวลาแสนสั้นที่หายาก” เพราะถ้ามัน “ยืดยาวและหาง่าย” ก็คงจะไม่ได้ฟีล ‘สวยแทบขาดใจ’ อีกต่อไป
21
22
10. โมโห โกรธ เปลืองพลังงาน และ ‘ปัญหา’ ยังแก้ไม่ได้ คนที่โตแล้ว จะนิ่งพอ ไม่ว่าจะเจอกับอะไร คนที่เก่งในเรื่องชีวิต เขาไม่ดูกันตอนมีความสุข แต่ดูตอนที่มีความทุกข์ จริงๆ นะ ...เชื่อแล้ว
23
23
11 ครีมทาหน้า มักหมดในช่วงที่ไม่ค่อยมีตังค์ เมื่อไหร่ที่ตั้งใจลดความอ้วน จะได้รับของฝากเป็นขนม ทัวร์ดีราคาถูก เกิดขึ้นตลอดตอนที่เราไม่ว่าง ความรักราบรื่นงดงาม ...มีอยู่ในชีวิตคนอื่น
24
12 เมื่อโตขึ้น ก็เริ่มร้องไห้ได้ยากขึ้น ดวงตาผลิตน้ำตาได้น้อยลง ? ชีวิตเรียนรู้วิธีป้องกันความอ่อนไหว ? หรือ หัวใจตกหลุมรักอะไรได้ยากขึ้น ? น้ำตาในหนึ่งชั่วชีวิตคน มีปริมาณจำกัดไหม อย่างเช่นคนที่ร้องไห้มาเยอะแล้ว ก็จะหมดโควต้า...ที่จะร้องต่อไป กลายเป็นคนยากจะร้องไห้ ...แค่คำถามนะ คำตอบอาจไม่ใช่สิ่งจำเป็นต้องมี
25
13 ชีวิตคือการรอคอยอะไรสักอย่าง...ตลอดเวลา
26
14. “การทำอาหาร” สอนเรื่องความมาก-น้อย ถ้าน้อยไป ยังเติมใส่ได้ แต่เมื่อไหร่ที่มากไป หยิบออกไม่ได้ ส่วน “งานฝีมือ” สอนเรื่องความถูก-ผิด ผิดไปเพียงหนึ่งฝีเข็ม สิ่งผิดจะปรากฏอยู่อย่างนั้น มองเห็นเมื่อไหร่ ก็ไม่มีวันกลายเป็นถูก เช่นเดียวกันกับชีวิต ผิดต้องรีบแก้ไข อย่ากลบเกลื่อน อย่าแสร้งมองข้าม การปล่อยผ่าน... อาจทำให้เสียเวลา ในการย้อนกลับมาแก้ไขภายหลัง มากกว่าเดิม
27
15. ถ้าเราเลือกเหมือนคนอื่น มันจะไม่มีคำถาม แต่เมื่อเราเลือกต่าง จะเกิดคำถามต่างๆ ตามมา และถ้าเราตอบไม่ได้ดี คืออธิบายได้ไม่ครอบคลุม จะเหมือนเราผิด ใช่มั้ง เป็นผลพวงความเคยชิน กับคำตอบแบบถูกต้องที่สุดเพียงข้อเดียว ทั้งที่ในหลายเรื่องของชีวิตตัวเอง บางข้อคำถาม เราก็ยังกากบาทคำตอบไว้หมดทุกข้อ
28
29 29
30
16. ไม่ใช่ “ความเกลียด” ที่ (ฉันคิดว่า) เป็นจุดจบของการคบหา เพราะถ้าเกลียด ก็คือยังคงมีตัวตนในชีวิตของกันอยู่ ความนิ่งเฉยต่างหาก ที่ทำให้เราจบสิ้นในทุกจุดของการคบกัน “การลืม” ก็เช่นกัน ไม่ใช่จุดจบของ “การจำ” การไม่ให้ความสำคัญว่าจะต้องจำหรือลืมต่างหาก ที่ทำให้เราอิสระต่อเรื่องนั้นนั้น ต่อคนนั้นนั้น ได้จริงๆ
31
17. ในสนามการแข่งขัน... คนชนะได้รับเหรียญรางวัล แต่ในสนามความผูกพัน... คนที่ไปไม่รอคนอื่นนั้น ย่อมได้รับความเดียวดาย
32
18. ขอบคุณหัวใจ ที่ไม่ได้ทำด้วยกระดาษ มันจึงไม่เคยฉีกขาดง่าย แม้จะดูบอบบางเพียงใด ขอบคุณหัวใจ ที่ไม่ได้ทำด้วยก้อนหินด้วย มันจึงไม่ได้ยากเย็น สำหรับการที่ซึมซับหยดน้ำความเข้าใจ คนทุกคน แตกต่างเพียงไหน เราเหมือนกัน, ตรงวรรคสุดท้ายของชีวิต
33
34
19. ณ วันนี้ ‘หัวใจ’ เหมือนหนังสือมือสองที่ยังสภาพดี จนบางทีก็ทึกทักกับตัวเองว่าเป็นหนังสือใหม่ ยังไม่เคยถูกใครจับจองเป็นเจ้าของ ไม่เคยเจ็บปวดร้อนรนเพราะใครมาก่อน แต่เพียงเปิดพลิกหน้าแรกเท่านั้น กลับไม่อาจปฏิเสธร่องรอยที่ปรากฏ ปกหน้าใน, ยังไม่ลบชื่อเจ้าของคนเดิม
35
36
20. พูดว่า “ไม่” อาจแปลว่า “ใช่” ผลักออกไกล อาจแปลอีกอย่าง บอกไม่มี อาจแปลอีกทาง ยิ่งกว่าลวงพรางและกลใด หัวใจคน เป็นเช่นนั้น หนึ่งคำถาม คำตอบหนึ่งพัน ...ยังไม่รู้จะถูกไหม รู้จักถึงบ้าน อาจไม่ยืนยันอะไร ถึงรู้จักแล้ว ก็แปรเปลี่ยนได้ ...เพียงผ่านวัน พูดว่า “ใช่” อาจแปลว่า “ไม่” ดึงมาใกล้ อาจผลักด้วยใจทั้งดวงนั้น ยากที่สุด ใช่ไหม ? การคว้าตะวัน ไม่ใช่หรอก...แต่คือการคว้าความคงมั่น ในใจคน
37
21. ทบทวนตัวเองเรื่องความชอบ ถ้าตอบได้มากกว่าสิบ แสดงว่าชีวิตไม่เคยห่างไกลความสุข ดังนั้น ความเศร้าที่ผ่านมาเป็นระยะ ก็เป็นเพียงแขกชั่วคราว ไม่ช้า...เขาก็เก็บเสื้อผ้า ออกจากบ้านเราไปเอง
38 38
23. เมื่อเด็กๆ เติบโตขึ้น เรื่องหัวเราะของเราก็เพิ่มเติม ซ้ำเสียงร้องไห้ที่ได้ยิน กลับไม่ได้หมายถึงความเศร้าเพียงเท่านั้น แต่อาจหมายถึง ‘พัฒนาการตามวัย’ ทุกครั้งที่เห็นเด็กๆ เติบโตขึ้น เขาทำให้เราจำได้ ในหลายสิ่งที่หลงลืม ทำให้เรากลับมาให้ความสำคัญ ในหลายสิ่งที่มองข้าม บางครั้ง เราต้องยอมเปลี่ยนการเรียงลำดับสิ่งที่ต้องทำใหม่ และขยายหัวใจให้กว้างใหญ่กว่าการคิดถึงเพียงความฝันตัวเอง กาลเวลา-ผ่านไปทีละวัน ผ่านไปทีละเดือน ผ่านไปทีละปี การเติบโตที่มั่นคงเป็นไปอย่างไม่ข้ามขั้นตอน เป็นความรัก ที่ไม่อนุญาตให้เราใช้ทางลัด
39
22. คนหลายคนถูกตัดสิน เพียงเพราะ ความชอบ, ความไม่ชอบ ไม่ว่าใคร ก็ต่างมีไม้บรรทัดของตัวเองที่ใช้วัดคนอื่น มันเป็นเรื่องสนุก ที่จะวัดว่าคนนี้เท่านี้ คนโน้นเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง เราโดนวัดบ้าง จากไม้บรรทัดความรู้สึกคนอื่น ก็จะเริ่มเข้าใจอะไรๆ ...มากขึ้น
40
41 41
24. ความโชคดี เป็น ‘ส่วนหนึ่ง’ ของความสำเร็จ แต่ไม่ใช่ความสำเร็จ 42
25. เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่า “เออ ชีวิตก็ผิดพลาดได้” เมื่อนั้น เราจะสบายใจมากขึ้น แม้จะไม่ได้ฉลาดขึ้น
43
27. รับผิดชอบความรู้สึกคนอื่น มากเกินไป เรากลับไม่พบความสุข แม้แต่พี่น้องก็ตาม เราต้องไม่รับผิดชอบจนประหนึ่งว่า แบกเขาไว้บนบ่า สะพายขึ้นหลัง ในเมื่อคนคนหนึ่งมีขา ย่อมควรเดินเอง แม้จะเป็นช่วงที่หนทางยากลำบาก แต่อย่าแบกเขาขึ้นหลังเด็ดขาด เพราะเราจะเหนื่อยไม่สิ้นสุด เพราะพอเจออุปสรรคครั้งต่อไป เราก็ต้องแบกเขาไว้อีกเหมือนเดิม ความใจดี (ที่ไม่ถูกทาง) ฉันว่า “ความใจร้าย” มากกว่า ที่ทำให้ “คนคนหนึ่ง” แข็งแรงขึ้น
44
28. “พี่คะ แอบรักแฟนเพื่อน ผิดไหม?” น่าตกใจ เรื่องแบบนี้ต้องถามคนอื่นด้ วยหรือ ไม่ว่าเหตุผลที่ยกมาจะคืออะไร แต่ “ความอ่อนไหวของตัวเรา” ไม่ควรผลักไปเป็นภาระของคนอื่น แอบรักแฟนเพื่อนผิดไหม ? แทบไม่ได้ต่างกับ แอบไปยิงใครคนหนึ่งตาย แล้วก็มาถามว่า ผิดไหม ? ความถูก-ผิด เกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ ในใจทุกคนล้วนมีคำตอบอันชัดเจนอ ยู่แล้ว เว้นแต่ว่าเราจะอุดหู-ไม่ฟัง จากนั้นก็วิ่งหาคนที่จะมาเข้าใจใน ‘ความผิดพลั้ง’ ของเรา 45
46
26. บางครั้งก็ฉลาด บางครั้งก็โง่ บางครั้งเผลอคุยโว แล้วก็รู้สึกแย่ทีหลัง บางครั้งอยากเป็นเหมือนคนอื่นจัง แต่บางครั้ง ก็ดีนะที่ยังเป็นตัวเอง สลับกลับไปมา แข็งแรง อ่อนล้า ไม่เคยใช่เรื่องใหม่ เท่าทันบ้าง ล้าหลังด้วย ...แค่อย่างเข้าใจ สมบูรณ์แบบคืออะไร อาจไม่ต้องรู้จักมัน
47
29. โลกหมุนอยู่นะ เธอรู้สึกไหม ไม่รู้สึกใช่ไหม คงเหมือนกับฉัน โลกหมุนเร็วกว่าเราก้าว แต่เราไม่รู้สึกถึงมัน โลกความผูกพันก็เป็นเช่นนั้น เราผูกพันกันอยู่นะ เธอรู้สึกไหม ไม่รู้สึกใช่ไหม คงเหมือนกับฉัน ความผูกพันแนบแน่น หมุนไปตามหนทางของมัน และจะอธิบายความหมายเป็นร้อยพัน ชัดในวันลา *เขียนไว้บนภูเขา... ในตอนที่ลืมไปชั่วขณะว่าโลกกำลังหมุน
48
30. อนาคตข้างหน้า จะประสบความสำเร็จ หรือล้มเหลว หรือจะแค่ “กลางๆ” ไม่น่าอยากรู้เท่ากับ ใครคนหนึ่งจะยังอยู่กับเรา ณ ตรงนั้นไหม
49
31. หากเราคิดว่ามันเศร้า ที่ความทรงจำครั้งเก่ายังทำร้าย แต่เทียบกับคนที่กำลังจะตาย เขายังอยากมีความหมายให้ได้อย่างเรา ทุกสิ่งผ่านของกาลเวลา จะดีใจหนักหนาหรือหม่นเศร้า น้อยก็หนึ่ง --ช่วยยืนยันว่าเรา ยังหายใจบนโลกใบเก่าต่อไป
50