Contact2 150511

Contact Het magazine van

AxionContinu

Nummer

2

jaargang 10|mei 2015

Eliane Thewessen Opvolger van Lex Roseboom

Jubileum en toekomst

Vijftig jaar Tolsteeg Verpleegkundigen gezocht

Verwezenlijk je droom Samenwerking met Omnios

Aandacht voor mondzorg Contact | jaargang 10 | mei 2015

1

Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 2 | jaargang 10 | mei 2015

3

4

Intimiteit en seksualiteit

Eliane Thewessen

Normale behoeften van iedereen

Nieuwe bestuurder AxionContinu

8 Vijftig jaar Tolsteeg Gouden jubileum

12

14

Kom je dromen bij ons verwezenlijken

Meer aandacht voor mondzorg

Verpleegkundigen gezocht

Nieuwe samenwerking met Omnios

Verder in dit nummer Mijn verhaal ‘Haar geest vond geen rust’ 6 Functie Centraal Medewerker Huishouding 10 Column Ernst Nordholt Waarom? 15

10 Functie Centraal

Kort Contact Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact 3-logie gedichten 18 Vrijwillig in beeld Annie Hollart-Boere 20

‘Intimiteit en seksualiteit zijn normale behoeften’

Mariken Ploos van Amstel en Ellen Mol

De behoefte aan intimiteit en seksualiteit verdwijnt niet als je in een zorgcentrum terechtkomt. Toch rust er vaak een taboe op.

D

at merkten ook Ellen Mol en Mariken Ploos van Amstel, toen ze voorstelden een ‘uitleen’ voor seksspeeltjes op te zetten.

“We wilden het heel praktisch aanpakken, maar we merkten dat we tegen een muur van gêne aanliepen,” vertelt Mariken. “Verzorgenden reageren vaak lacherig als het om de seksualiteit van bewoners gaat.

Dus was het zaak eerst die gêne maar eens weg te nemen.” Het innovatieproject van afdelingsmanager Ellen en woonbegeleidster Mariken, beiden werkzaam in De Ingelanden, heeft er inmiddels toe geleid dat er workshops over seksualiteit zijn opgenomen in het vaste opleidingsprogramma van AxionContinu.

Map Ook hebben ze samen een map ontwikkeld met materiaal dat tijdens de workshops kan worden gebruikt om de discussie op gang te helpen. Foto’s van mensen op leeftijd die intieme momenten beleven, bijvoorbeeld. Maar ook praktische informatie, over hoe en waar bewoners betrouwbare ‘intimiteitscoaches’ of een escortservice kunnen vinden. Vanaf eind april gaan Ellen en Mariken langs op de afdelinContact | jaargang 10 | mei 2015

gen van alle locaties, mét map, om aandacht voor het onderwerp te vragen. “We willen bereiken dat het onderwerp bespreekbaar wordt, dat ook intimiteit en seksualiteit als normale behoeften worden erkend, net zo gewoon als eten en drinken,” zegt Ellen.

“We hopen ook dat we op elke locatie een ‘ambassadeur’ kunnen vinden, die het onderwerp onder de aandacht houdt en die als aanspreekpunt kan dienen als er praktische vragen zijn.” Door ziekte verandert de seksualiteit tussen partners vaak, maar ook die van het individu. “Je kunt daarin een coachende rol spelen, advies geven. Soms zijn het ook kleine dingen: laat de bewoner bijvoorbeeld niet in zijn rolstoel zitten als de partner op bezoek is, maar zorg dat hij naast zijn partner op de bank kan zitten.”

Porno Ook in De Ingelanden werd er soms met verbazing gereageerd, als verzorgenden ‘s ochtends een bewoner met partner in bed aantroffen, merkte Ellen. “Of een bewoner werd berispt omdat hij ‘s avonds porno keek. Lacherige reacties als iemands vriendin bleef slapen. Dat is óók bejegening; het toont een gebrek aan respect.” “Het zal in de toekomst nog meer gaan spelen," vult Mariken aan, “want babyboomers pikken het niet dat intimiteit een afgesloten terrein is, als ze in een woonzorgcentrum terechtkomen.” (KM)

3

‘Iedereen heeft wel een moeder of een grootouder die zorg nodig heeft’

AxionContinu heeft sinds 1 mei een nieuwe bestuurder. Eliane Thewessen maakt de overstap van De Riethorst Stromenland, een vergelijkbare organisatie in Noord-Brabant, waar ze met een collega de Raad van Bestuur vormde. “Bij AxionContinu krijg ik de totale eindverantwoordelijkheid. Dat vind ik weer een mooie uitdaging.”

H

et is ook leuk terug te keren naar de stad waar ik mijn studententijd heb doorgebracht. Die houdt toch altijd een speciaal plekje in je hart, omdat het studentenleven zo’n mooie, intense periode is. Ik kom overigens geregeld in Utrecht, want ik woon niet ver van Schoonhoven aan de Lekdijk.”

Eliane Thewessen is geboren en getogen in Valkenburg en af en toe hoor je een beetje een Limburgse tongval doorklinken. Na haar afstuderen als arts bleef ze in de Randstad hangen.

“Ik heb me gespecialiseerd tot arts-microbioloog, een specialisme dat zich bezighoudt met infectieziekten. Je brengt veel tijd door in het laboratorium en hebt minder rechtstreeks contact met patiënten.

Toen ik voor die specialisatie koos, weet ik nog dat een vriend van me zei: ‘Jammer voor je potentiële patiënten’. Daar zat wel een kern van waarheid in, want ik ga graag met mensen om. Toch zit in het vak van microbioloog een aantal elementen die heel goed bij me bleken te passen: het leidinggeven aan het laboratorium, en het bezig zijn met beleid en het implementeren daarvan. Hoe zorg je ervoor dat infecties in het ziekenhuis voorkomen worden?”

Overstap Eliane Thewessen was meer dan zestien jaar arts-microbioloog in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda, maar toen zich tien jaar geleden de kans voordeed, trad ze toe tot de Raad van Bestuur van hetzelfde ziekenhuis. “Dat was misschien niet zo heel handig, sommige mensen hadden wat moeite met mijn rolverwisseling. Voor mij was de overstap echter vrij natuurlijk. Als voorzitter van de medische staf van het ziekenhuis zat ik al bij bestuursvergaderingen en ik had diverse andere bestuursfuncties.

Ik vond het altijd al leuk om mee te denken over beleid en mijn analytisch vermogen bleek prima in orde. Ik moest wel het rigoureuze besluit nemen om te stoppen met mijn vak, al voel ik me nog altijd wel een beetje dokter. Het grote voordeel van mijn overstap in het ziekenhuis was dat ik mijn collega in de Raad van Bestuur goed kende en ik wist dat ik veel van hem zou kunnen leren op bestuurlijk gebied.”

4

Na vier jaar in het bestuur van het Goudse ziekenhuis zocht ze een andere uitdaging en stapte over naar de Brabantse organisatie voor ouderenzorg De Riethorst Stromenland. “Ik stelde mezelf de vraag: blijf ik mijn leven lang verbonden aan dit ziekenhuis of ga ik nog iets anders doen? Als je het ziekenhuis ziet als een dynamische werkplaats, waar mensen heftige momenten in hun leven meemaken, maar wel altijd passanten zijn, dan is de ouderenzorg veel meer iets van een lange adem. Het is minder flitsend dan in een ziekenhuis, meer wat je noemt slow care. Maar dat spreekt me juist aan, want op een bepaalde manier is ouderenzorg meer ingebed in de maatschappij. Het is een onderwerp dat echt leeft, lees de kranten, kijk televisie. Er zijn veel partijen bij betrokken en bijna iedereen heeft wel een oude moeder of een grootouder die zorg nodig heeft.”

Initiatieven Eliane Thewessen heeft een moeder van 88 die nog zeer bij de pinken is. “Ik vind het zeer zinvol om te zorgen dat ouderen een prettige laatste fase van hun leven meemaken. En dan bedoel ik niet alleen de allerlaatste fase. Het vergt ook veel professionaliteit.

In een ziekenhuis kunnen ze complexe operaties uitvoeren, maar goed omgaan met ouderen vraagt om inzicht, tact en deskundigheid. Zeker als er ook nog eens ouderdomsziekten in het spel komen.”

Met het vergrijzen van de naoorlogse babyboomgeneratie nemen de uitdagingen voor de ouderenzorg in rap tempo toe. “We zitten midden in een groot veranderingsproces. De route die AxionContinu heeft uitgezet met drie divisies onderschrijf ik volledig.

We hebben bij De Riethorst Stromenland dezelfde keuze gemaakt. Er zijn verpleeghuizen voor ouderen die zware zorg nodig hebben, er is tijdelijk intensieve zorg van de geriatrische revalidatie en er is thuiszorg.

Feitelijk zijn het drie heel verschillende takken van sport en er zijn organisaties die zich op één of twee van deze richten. Maar het grote voordeel van ze in

Contact | jaargang 10 | mei 2015

één organisatie onder te brengen is dat je toekunt met één financiële administratie, één ICT-afdeling, enzovoort. Dat is efficiënt.” En efficiency is geboden in tijden dat de budgetten onder druk staan.

Maar de toekomst van de zorg moet niet alleen over kosten gaan. Ze ziet op korte termijn veel nieuwe initiatieven ontstaan van ouderen die hun eigen woonvormen gaan opzetten. “Kleinschalige woongroepen van vrienden of gelijkgestemden, waarin sommige zaken gemeenschappelijk worden aangepakt. In Amsterdam bestaat al een woongemeenschap van gescheiden oudere mannen. Ook de zogenaamde kangoeroewoning, een woning voor ouderen in de tuin van één van hun kinderen, zal opgang doen.

Mantelzorgers, vrijwilligers en professionals moeten samen op zoek naar oplossingen. We gaan een uitdagende en boeiende tijd tegemoet.”

“Ik vind het zeer zinvol om te zorgen dat ouderen een prettige laatste fase van hun leven meemaken”

Persoonlijk Eliane Thewessen (57) heeft een partner met twee inmiddels volwassen kinderen. Ze is geboren en getogen in Valkenburg. Haar Limburgse aard toont zich in liefde voor koken en goed eten. Fietsen en wandelen – op gewoon niveau – moeten voorkomen dat het lichaamsgewicht al te zeer toeneemt. Ze houdt van mooi geschreven literatuur en poëzie. En van kunst en theater. Ze doet aan clownerie, waarbij ze zonder schmink en zonder woorden, maar met een clownsneus emoties uitbeeldt. Sporadisch treedt ze op, samen met haar man Jaap als het duo Jel & Bel. Ze heeft diverse nevenfuncties. “Van andere organisaties kun je veel leren. Maar ik kom niet alleen halen, ik heb ook wat te brengen.” Tot voor kort was ze bestuurslid van STEM (STerven op je Eigen Manier), een stichting die praten over de dood wil stimuleren.

“Voor een arts en mensen die in de ouderenzorg werken, is de dood een onontkoombaar gegeven. Dat is de dood natuurlijk voor iedereen, maar niet iedereen kan erover praten.” (LN)

5

Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal?

Mail de redactie van ContACt en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl

Ronald Willem Cooman werd in 1940 geboren in Paramaribo. Zijn vroegste jeugdherinneringen aan de oorlog: “Als je buiten speelde en er kwam een groot vliegtuig over, dan moest je meteen naar binnen.” De jonge Cooman had een sportieve inslag, evenals zijn nicht en tweevoudige wereldkampioene Nellie Cooman. Boxen, hardlopen, maar vooral voetbal. Toch zou Ronald Cooman zijn leven lang werkzaam zijn in de techniek.

‘Haar geest vond geen rust’ Na wat baantjes in de bouw volgde Cooman een opleiding tot automonteur, die hij op zijn achttiende afrondde. Eén van de belangrijkste werkzaamheden voor de jonge Cooman in Suriname was het assembleren van zware grondverzetmachines voor de aanleg van de Afobaka-dam voor het Brokopondo-stuwmeer.

Cooman kwam in de vroege jaren zestig naar Nederland, met zijn ouders.

Hij vond al snel werk bij een dealer van General Motors. Daarna volgde Ford, dat hem uitleende aan het Amerikaanse bedrijf Gascon. “In die tijd werden overal in het land gasleidingen gelegd.

Het was mijn verantwoordelijkheid om het wagenpark rijdende te houden.

Vaak moesten we reparaties in het open veld doen. Voor Gascon heb ik ook in Duitsland en Finland gewerkt.

Ze wilden me graag in dienst nemen, maar omdat mijn vader ziek werd, wilde ik liever in Nederland blijven.

Ik werkte onder meer bij Grund & Co, dealer van Rolls Royce en Bentley.”

Het bedrijf, gevestigd op de Maliebaan, kende een illustere historie. Gevestigd in dezelfde straat als de hoofdkantoren van de Nederlandse SS, de Wehrmacht en de NSB, werd tijdens de oorlog in de kelder van de garage het verzetsblad De Vonk gedrukt.

In de jaren zestig ontdekte Cooman de Scandinavische landen, die in de jaren daarna zijn vaste vakantiebestemming

zouden worden. Dat begon allemaal met een ongeluk. “Ik had een Ford Zodiac. Een vriend van mijn neef wilde die auto graag lenen, want zijn moeder was ziek. Dat vond ik reden genoeg.

Maar hij reed de auto total loss en vluchtte naar Zweden. Ik zocht hem op om verhaal te halen, ik wist inmiddels waar hij woonde. Op het station van Stockholm kwam ik meneer Oskarsson tegen. We raakten aan de praat en hij besloot met mij mee te gaan. Toen we bij het huis aankwamen, bleek de man niet thuis.

Russische onderzeeër Ik kon bij Oskarsson blijven slapen, kreeg de sleutel van zijn huis. Zo ben ik twee weken in Zweden gebleven. Hij liet mij Stockholm zien, waar je leuk kon dansen en zo, maar op een avond had hij iets speciaals bedacht. Hij zei: ‘Je mag alles aantrekken vanavond, behalve wit.’ We gingen naar een fjord, wachtten een tijdje aan de waterkant.

Toen kwam er opeens een Russische

6

vliegersambities. “Ze belde op naar het gastgezin en zei dat ik niet meer mocht vliegen.”

Suriname

onderzeeër omhoog uit het donkere water, die aan het spioneren was.”

Tijdens de treinreis terug naar Nederland vond alweer een vreemd toeval plaats. Cooman stapte uit op een Deens station en raakte aan de praat met een echtpaar. “Ze zeiden: ‘Waarom blijf je niet bij ons logeren?’

Ik stapte in de trein om mijn koffer te pakken, maar toen gingen de deuren net dicht en reed de trein weer verder.”

Dat was niet het einde van het contact, want Cooman zocht het echtpaar het jaar daarna op en logeerde een aantal zomervakanties bij hen.

Fanbladen In 1974 stapte de automonteur een nieuwe wereld binnen: die van de

luchtvaart. “Ik schreef een open sollicitatie aan de KLM, werd aangenomen en moest na werktijd de nodige opleidingen volgen.” Cooman kwam in de motorenwerkplaats terecht, revisie en reparatie. “Soms vloog een vliegtuig door een zwerm vogels heen; dan waren alle 38 fanbladen van de motor wel eens kapot.” Hij zou tot aan zijn VUT in 2003 voor de KLM blijven werken.

Het was ook in 1974 dat Cooman weer in Denemarken terecht kwam, nu als voetballer bij de Utrechtse amateurclub Faja Lobi. “Het hele elftal logeerde bij gastgezinnen. Met mijn gastgezin klikte het goed; ze vroegen of ik de jaren erop weer kwam logeren. In 1976 bleef ik er drie weken. Toen heb ik zelf vlieglessen genomen, in een eenmotorige Cessna.” Maar toen Coomans toekomstige vrouw daar lucht van kreeg, was het snel afgelopen met die

Midden jaren tachtig trouwde Cooman met Marie Kasimedio, moeder van twee dochters en drie zoons. Samen kregen ze nog een kind, Milton. Een paar jaar na hun huwelijk werd Marie ziek. “Ze ging naar haar moeder in Suriname, maar kwam na drie dagen terug omdat ze zich niet goed voelde.

Ze bleek een hersentumor te hebben. Ze overleed in 1992. Mijn vrouw had een afspraak met mij gemaakt: ik moest voor onze jongste zorgen tot hij volwassen was, pas daarna mocht ik op zoek naar een andere vrouw.

Ze dacht dat een andere vrouw hem zou verwaarlozen. Ze zei: ‘Ik houd je in de gaten,’ en: ‘Als je slecht voor hem zorgt, dan kom ik hem halen, ook al ben ik dood.’ Ze is in het ziekenhuis overleden en daardoor kon haar geest geen rust vinden. Ze heeft me ook een aantal keren opgezocht. Ja, dat kan.”

Sinds vier jaar woont Cooman in De Drie Ringen, nadat hij eerst een jaar lang in De Ingelanden herstelde van een ontsteking in de wervelkolom.

Recentelijk heeft hij een donornier gekregen. “Als ik weer helemaal hersteld ben, wil ik terug naar Suriname. Ik heb daar nog familie wonen, dus ik vind mijn draai er wel weer. In Suriname is alles nu eenmaal leuker.” (KM)

Cooman tijdens zijn afscheid bij KLM

De poster die Cooman bij zijn afscheid kreeg van al zijn KLM-collega’s.

Contact | jaargang 10 | mei 2015

7

Vijftig jaar Tolsteeg “Het Nederlandse volk heeft na de oorlog duidelijk getoond dat men er geen vrede meer mee heeft dat oud en arm synoniem zijn. In dit tehuis is duidelijk tot uiting gebracht dat oud-zijn toch ook de vrijheid inhoudt van het eens alleen mogen zijn. Huis Tolsteeg vormt niet een eiland, maar is als het ware midden in de maatschappij geplaatst.”

Met deze woorden opende mevrouw U. Tellegen-Veldstra, lid van het college van Gedeputeerde Staten van Utrecht, op 18 maart 1965 het toen gloednieuwe ‘Huize Tolsteeg’.

8

Op woensdag 18 maart werd het vijftigjarig bestaan van Tolsteeg feestelijk gevierd. Dat begon ‘s ochtends, toen alle bewoners een ballon en koffie met een echt Utrechtse ‘spoorpunt’ kregen aangeboden. ‘s Middags was er een groot feest, met een mini-orgel, een rockabillyband, een barista en een koor. Zoetekauwen konden terecht bij een chocoladefontein. In de Vredenburgzaal was een aantal ‘keukens van weleer’ opgebouwd.

Uit de woorden van Tellegen-Veldstra blijkt een groot voorspellend vermogen, want Tolsteeg heeft

altijd een sterke binding met de wijk gehad. Dat heeft zorgmanager Frank Blanbergh ook gemerkt in de acht jaar dat hij in het woonzorgcentrum werkt. “Dit is een echt Utrechts huis, met Utrechtse gezelligheid,” vertelt Frank. “Ik sprak vandaag toevallig nog een bewoonster - ze is inmiddels negentig jaar - van wie haar moeder destijds de eerste bewoonster van Tolsteeg was.”

Tolsteeg in de toekomst

97 jaar oud en nog steeds actief. ‘Zus’ Jansen begon veertig jaar geleden als vrijwilligster in Tolsteeg, kwam er vervolgens zelf te wonen, maar helpt nog steeds in de bediening.

Tijdens de feestdag werd ze uitgebreid in het zonnetje gezet door Frank Blanbergh en Marjolein van der Meer.

Tolsteeg zal op termijn worden gesloten, omdat het gebouw niet geschikt is om te worden omgebouwd tot zelfstandige serviceappartementen.“Wat ik heel bijzonder vind, is dat bijna niemand daarover klaagt. Ook vandaag: de sfeer is echt van: we gaan feesten,” vertelt Frank Blanbergh. “Ik vind het opvallend dat mensen van deze leeftijd nog zo flexibel zijn. Ouderen zijn lang niet zo vastgeroest als we soms denken.” (KM)

Keukenspullen van weleer

Contact | jaargang 10 | mei 2015

Het woonzorgcentrum Tolsteeg zal ophouden te bestaan, maar het gebouw blijft wel in gebruik. Socius, een bedrijf dat leegstaande panden geschikt maakt voor bewoning, biedt studenten en starters de kans om in de vrijgekomen kamers te wonen. “Voorwaarde is wel dat de nieuwe bewoners ook een maatschappelijke taak in Tolsteeg op zich willen nemen,” zegt Huub Albreghs, manager facilitair bedrijf bij AxionContinu. “Je kunt dan denken aan boodschappen doen voor een bewoner, meehelpen in het restaurant of tijdelijk de receptie bemannen.” Er staan nu twaalf kamers leeg, daar zullen er maandelijks twee à drie bijkomen. Ook wordt de oude productiekeuken op de eerste verdieping de komende tijd verbouwd tot appartementen.

Het restaurant van Tolsteeg blijft wel bestaan; het vervult immers een belangrijke functie in de wijk. Socius is momenteel in gesprek met een kandidaat die het wil uitbaten. Medio 2016 valt het doek dan definitief voor woonzorgcentrum Tolsteeg. Dementerende bewoners verhuizen dan naar De Wijck, de nieuwe locatie van AxionContinu op het voormalige Veemarktterrein. De overige bewoners gaan in één van de andere locaties wonen.

9

Roberto Colin is niet zomaar een schoonmaker, hij is ‘Schoonmaakmedewerker van het jaar 2014’ bij AxionContinu. Uitverkoren door medewerkers en bewoners. “Terecht dat hij wordt geïnterviewd,” zeggen medewerkers die langslopen in de hal van ’t Huis aan de Vecht, waar we praten tijdens zijn pauze. Volgens het juryrapport is hij vriendelijk, vrolijk, gastvrij en doet hij zijn werk goed.

“Het was een leuke ervaring,” zegt Colin met een milde lach. Hij kreeg een oorkonde en een bos bloemen.

Hij werkt al twee jaar als schoonmaker op deze locatie. Daarvoor kwam hij hier ook weleens, maar dan als uitzendkracht in de zorg.

maak ik de algemene ruimtes schoon en tegen negen uur begin ik aan de woningen. Iedere woning komt één keer in de week aan de beurt. Eerst doe ik het sanitair en de keuken, daarna is het afstoffen, stofzuigen en dweilen.

Of een bewoner moet aangeven dat er iets anders moet worden gedaan.

Er blijft altijd wel iets liggen. Het kan niet voor honderd procent in de tijd die je hebt, dat weet je. Dan doe je dat de volgende keer. Ik overleg veel met bewoners, vraag of ze het goed vinden. Meestal krijg ik complimentjes, maar ik zeg ook: ‘Als u het niet goed vindt, dan moet u het zeggen, hoor.’

Vier ogen zien meer dan twee.”

Is schoonmaken moeilijk?

Vanwaar die omschakeling van zorg naar schoonmaken?

“Ik kon als schoonmaker een contract krijgen voor twintig uur in de week.

En geregeld werk ik meer, als collega’s ziek zijn of vrij. Via het uitzendbureau was ik veel minder zeker van werk.

Ik heb in mijn leven heel veel verschillende baantjes gehad, in de bouw en in de elektrotechniek. Hoe meer dingen je kunt, hoe gemakkelijker het is om weer werk te vinden. Naast het schoonmaken doe ik nog steeds andere klussen als het uitkomt.”

Hoe ziet je dag eruit?

“Ik begin elke dag om zeven uur in de ochtend en werk tot vroeg in de middag. Ik heb twee afdelingen met dertig bewoners. Iedere schoonmaker heeft hier zijn eigen verdiepingen. Eerst

“Het wordt onderschat. Het is heel anders dan thuis, waar je het vaak even tussendoor doet. Hier moet alles echt schoon zijn. Dus moet je heel secuur werken en met verschillende schoonmaakmiddelen. Die moet je goed doseren, want te veel middel in het sop maakt de vloer plakkerig of geeft strepen op deuren. Als je het niet goed doet, krijg je dat te horen. Niet alleen van de bewoners, die vaak wel weten hoe je moet schoonmaken, ook van de leidinggevende die ons geregeld controleert zonder dat we het weten.”

Wat waardeer je het meest in je werk?

“De band met de bewoners vind ik het fijnst. Ik praat veel met ze terwijl ik bezig ben. Over van alles en nog wat. Zij zijn vrij met mij, weet je, en

Functie: Medewerker Huishouding Functiedoel: Deze functie heeft twee profielen. De medewerker is verantwoordelijk voor het verrichten van dagelijkse en periodieke schoonmaak-werkzaamheden in de algemene ruimten van de locatie of hij is verantwoordelijk voor het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden in de privé verblijfruimten van cliënten, onder regie van de cliënt.

Benodigde opleiding: Kennis op Vmbo niveau.

Aantal: 74, waarvan 8 mannen en 66 vrouwen. Aantal fte: 48

10

AxionContinu heeft 2.200 medewerkers en circa 140 verschillende functies.

Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken.

Andere functies zijn onbekend.

Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers.

Deze keer:

ik met hen. Er zijn mensen die zeggen dat ze me hebben gemist als ik een weekje niet ben geweest. Dat doet me goed. Ze weten dat ze me kunnen vertrouwen. Vertrouwen is heel belangrijk. Ik loop ook rond tussen hun spullen.”

Werk je hier over een paar jaar nog?

“Dan kan ik niet zeggen. Ik heb een contract dat weer verlengd moet worden. Het schoonmaakwerk wordt wel meer omdat de verzorgingsafdelingen veranderen in verpleegafdelingen voor bewoners met zwaardere zorg, bij wie twee keer in de week wordt schoongemaakt.

Ik zal moeten afwachten hoe het loopt. Misschien ga ik wel weer eens als helpende aan de slag, al vragen ze steeds meer diploma’s en heb ik niet zo veel zin om weer te gaan leren. Ik ben al druk en wil ook leven.

Maar werken in een zorginstelling bevalt me heel goed. Mijn vrouw is verpleegkundige en ik merk dat we beter samen kunnen praten sinds ik weet wat er in de zorg wordt gevraagd.

Dat ervaar ik dagelijks.” (LN)

Medewerker huishouding Roberto Colin

11

Foto: Desiree Meulemans

AxionContinu zoekt verpleegkundigen

‘Kom je dromen bij ons verwezenlijken’ “Werken doe je niet voor geld alleen; zingeving speelt voor de meeste mensen ook een grote rol. Daarom is het belangrijk dat je kunt doorgroeien in je werk.

Het leuke van AxionContinu is dat deze organisatie zich ook met allerlei maatschappelijke zaken bezighoudt: laaggeletterdheid bijvoorbeeld, of de Roze Loper.”

Dit zei Guus Schrijvers, oud-hoogleraar Public Health en Gezondheidseconoom, op een bijeenkomst om verzorgenden en verpleegkundigen te werven.

A

xionContinu hield in april twee bijeenkomsten om verpleegkundigen te werven; de eerste op 11 april in ‘t Huis aan de Vecht. “Voor deze campagne hebben we, naast HR-adviseurs, ook afdelingsmanagers gevraagd om aanwezig te zijn, zodat ze vragen van geïnteresseerden één op één kunnen beantwoorden,” zegt Annet Dijksterhuis, manager HR en Bedrijfsbureau.

“We hebben bovendien voor beide dagen een interessante spreker te gevonden, zodat het voor de geïnteresseerden nog leuker is deze middag te bezoeken.”

12

AxionContinu heeft de komende tijd veel verpleegkundigen nodig. Door de maatregelen van de overheid wordt de verzorgingscapaciteit langzaam afgebouwd. Bij de zorg voor de bewoners die nog wel opgenomen mogen worden, komt de nadruk hierdoor steeds meer op het medische vlak te liggen en betreft het meer complexe zorg. Daardoor is er steeds meer behoefte aan hoger opgeleid personeel.

“Als we die zouden vinden, dan zou ik dolgelukkig zijn. Maar ze binnen halen is één, ze binnen houden, dat is een ander verhaal. Daarom vragen we ook aan sollicitanten: wat heb je nodig om bij ons te blijven? Hoe kunnen we je werk interessant houden? Dat kan dan bijvoorbeeld door opleidingen of workshops aan te bieden, of abonnementen op vakbladen. Ook denken we erover de verpleegkundigen de kans te geven om te rouleren, langs teams of zelfs locaties, om ze op die manier uitgedaagd te houden. In de zomer starten we een nieuwe wervingscampagne onder het motto: Kom je dromen bij ons verwezenlijken.”

Meer dan steunkousen Verpleegkundigen werven is lastig, zo blijkt.

Vakinhoudelijk gezien zijn ziekenhuizen en

Aanbrengpremie Het ‘traditionele’ zoeken naar personeel via een advertentie in de krant, dat werkt allang niet meer.

“Je ziet zelfs dat vacaturesites al minder worden bezocht,” vertelt Dijksterhuis. “De doelgroep van zojuist afgestudeerde verpleegkundigen is helemaal thuis op Facebook of Twitter. Je moet het dus van je netwerk hebben, maar óók van het netwerk van je medewerkers.” Daarom is de ‘aanbrengpremie’ weer in het leven geroepen. Verpleegkundigen en

Contact | jaargang 10 | mei 2015

Foto: Eddy Steenvoorden

revalidatieklinieken uitdagender; dat is tenminste het beeld bij de doelgroep. “We moeten inderdaad hard vechten om mensen binnen te krijgen,” zegt Dijksterhuis. “Daarom organiseren we zo’n wervingsmiddag ook op een locatie, en geven we als afsluiting een rondleiding om te laten zien dat de ouderenzorg tegenwoordig anders is dan het beeld dat velen erbij hebben. Zeker op de revalidatieafdelingen krijg je met een flink aantal specialistische handelingen te maken.”

Dat imagoprobleem geldt zeker ook voor de thuiszorg. “Het is écht meer dan alleen maar steunkousen aantrekken. Mensen blijven steeds langer thuis, zeker nu de opname in verzorgingshuizen steeds verder wordt afgebouwd. Je krijgt in de thuiszorg dus ook te maken met complexere zorg, soms met cliënten die meerdere aandoeningen hebben. Medisch gezien best uitdagend.” Daar komt bij dat wijkverpleegkundigen sinds kort ook de indicatiestelling verzorgen; zij beoordelen dus hoeveel zorg een cliënt nodig heeft.

Annet Dijksterhuis:

“Daarom vragen we ook aan sollicitanten: Wat heb je nodig om bij ons te blijven?”

verzorgenden die al in dienst van AxionContinu zijn, ontvingen een kaart die alleen in spiegelbeeld gelezen kan worden, met de oproep ‘zorgtalent zoals jij’ te vinden. Voor elke nieuwe verzorgende of verpleegkundige wordt 150 euro uitgekeerd.

Lange adem Tijdens de middag in 't Huis aan de Vecht kwam ook de 44-jarige Christien. Zij werkt als praktijkverpleegkundige in een Utrechts gezondheidscentrum, maar is nu op zoek naar werk waarin ze meer coördinerende taken mag uitvoeren. “Ik ben gekomen om me te oriënteren. Het voelt wel goed, binnen AxionContinu lijkt er veel aandacht voor het individu te zijn. Zo redeneer ik ook. Het gaat niet alleen om die zere teen, je moet aandacht voor de complete mens hebben.”

Succesvol werven is vaak een kwestie van de lange adem, weet ook Dijksterhuis. “Via Facebook en Twitter probeer je mensen te interesseren. Na de eerste kennismaking is het zaak om de relatie warm te houden. Afgelopen najaar hebben we een ‘high tea’ gehouden in de Parkgraaf, om personeel voor die locatie, maar ook voor de andere divisies te werven. Die ‘HR-tea’ heeft ons wel mooi vijf nieuwe collega’s opgeleverd. En als ik zie dat een andere zorgorganisatie in onze regio nu ook een HR-tea organiseert, dan denk ik: dan hebben we toch iets goed gedaan.” (KM)

13

Meer aandacht voor mondzorg Meer dan tachtig procent van de ouderen heeft bij opname in een verpleeghuis een matige tot slechte mondgezondheid, zo bleek uit een recent Nederlands onderzoek.

Reden voor AxionContinu om de mondzorg in alle verpleeghuizen structureler vorm te geven, onder meer door samenwerking met Omnios, een organisatie die gespecialiseerd is in mondzorg voor ouderen.

“Het was ook in onze huizen een sluimerend probleem,” zegt projectleider Fanny Kerstens, “dus hebben we er meteen goed op ingezet om ook dit deel van de zorg te verbeteren.”

De Inspectie voor de Gezondheidszorg bracht in november 2014 een rapport uit, waaruit bleek dat er in veel Nederlandse verpleeghuizen te weinig aandacht is voor mondzorg.

Binnen AxionContinu zijn afspraken over mondzorg weliswaar opgenomen in het elektronisch zorgdossier, maar veel verzorgenden ontbrak het aan kennis om problemen pro-actief te signaleren. In sommige locaties kwam

14

regelmatig een tandarts langs om te behandelen, in andere locaties was er hooguit een contract met een plaatselijke tandarts. “Het ontbrak aan een eenduidige aanpak,” zegt Fanny. “Er was al veel aandacht voor mondzorg, met verschillende scholingen en een risicoanalyse die deel uitmaakt van het zorgproces. Maar met het nieuwe contract komt de mondzorg op een hoger niveau.”

Screening De overeenkomst die AxionContinu vorige maand met Omnios sloot,

moet die verbetering brengen. Voortaan komt er een tandarts regelmatig langs om de cliënten te controleren.

Is behandeling nodig, dan kan dat in de mobiele unit die in de locatie wordt opgebouwd. Maar minstens zo belangrijk is de scholing die medewerkers krijgen van Omnios. “We willen de kennis over mondzorg echt op een

Fanny Kerstens en Stijn Sicking

Ernst Nordholt heeft multiple sclerose en woont in De Ingelanden. Meer columns van hem zijn te lezen op www.eenkleinbestaan.blogspot.nl en op de site van De Telegraaf, onder Gezondheid. hoger niveau krijgen,” zegt Fanny.

“Door pro-actief bezig te zijn voorkom je dat klachten verergeren.” Per team zal bovendien een ‘aandachtsvelder’ worden benoemd, die moet zorgen dat de aandacht voor de mondzorg niet verslapt.

In mei begint de screening van de verpleeghuisbewoners, te beginnen in Voorhoeve, waarna de andere locaties volgen. Voor nieuwe bewoners geldt dat zij standaard binnen zes weken na opname door de tandarts worden onderzocht. Na de screening, die op de kamer van de bewoner plaatsvindt, wordt een individueel behandelplan opgesteld, dat wordt opgenomen in het zorgdossier. Daarin komt niet alleen de methode en frequentie van het poetsen aan de orde, maar ook de behandelingen, de bevindingen van de tandarts en verzorgenden én de wensen van de bewoner.

De methode van Omnios bestaat uit drie peilers: behandeling, scholing van medewerkers en borging in het zorgdossier, zegt Fanny. “Het is een heldere, bewezen aanpak, met logische stappen en strakke afspraken.”

Alarmbellen “We moeten af van het reactieve, niet meer pas gaan ingrijpen als iemand kiespijn heeft,” zegt ook Stijn Sicking, eerste geneeskundige binnen AxionContinu. “Het zijn soms heel banale signalen: iemand heeft bijvoorbeeld geen eetlust meer. Dan moeten er direct een paar alarmbellen afgaan.”

De samenwerking met Omnios biedt de nodige voordelen, vindt Stijn. “We hebben nog maar met één partij te maken, als het om mondzorg gaat.

Bovendien krijgen onze medewerkers de nodige scholing. En dit bedrijf heeft affiniteit met onze doelgroep; is ook gespecialiseerd in mondzorg voor ouderen. En dat is belangrijk, want tandheelkunde is zeker bij tachtigplussers een moeilijk vak.” (KM) Contact | jaargang 10 | mei 2015

Waarom?

Waarom ik blog en wat het voor me en met me doet? Deze vragen stuurde de coördinatrice van het digitale gezondheidsplatform van De Telegraaf me recent. Voor een verhaal in de krant waarvoor ik zestien jaar heb geschreven, totdat ik in 2005 het redactionele strijdtoneel moest verlaten. Strijdtoneel ja, want een verhaal schrijven als verslaggever is tot daar aan toe, het geplaatst en afgedrukt zien te krijgen is een tweede.

Van wat er in ‘mijn’ tijd werd weggegooid aan verhalen wegens ruimtegebrek, kon je twee andere edities drukken. Tijden veranderen. Ik heb in de jaren daarna helemaal niets geschreven of het moet mijn elektronische logboek zijn over wat mij en mijn familie overkomt. Er staan nu ruim tweehonderd stukjes op. Voordeel is dat ik mijn eigen hoofdredacteur ben, mijn eigen eindredacteur en sterker nog, dat ik zelf bepaal waarover ik schrijf. Geen hijgende chef-nieuwsdienst in je nek.

Dat De Telegraaf mijn verhalen vervolgens op de gezondheidssite plaatst is een zegen. Mijn blog heeft inmiddels bijna 50.000 lezers getrokken, de Telegraaf-site een veelvoud.

‘Kroniek van een klein bestaan’ is voor mij al een paar jaar een uitlaatklep om mijn licht te laten schijnen over wat een langzaam slopende ziekte als MS met me doet. Hoe je van een werkzaam leven waarin alles scheen te kunnen, terechtkomt in een klein

bestaan waarbij het lastig is om om je heen te blijven kijken. De blik naar buiten gericht te houden.

Journalist ben ik nog steeds. Een nieuwsjunk. Radio 1 staat de hele dag aan en mijn Twitteraccount volgt bijna zeshonderd tijdlijnen van nieuwsbronnen. Het reutelt 24 uur per dag door.

Gekmakend soms. Dan is het tijd om naar klassieke muziek te luisteren.

Beter voor het hoofd. Een hoofd waarin de processor merkbaar langzamer is gaan draaien. Mozart zalft de ziel. Bach ook.

Reservaat In het reservaat waar ik nu zit, een verzorgingstehuis met bijna honderd bewoners, ben ik volgens mij de enige nieuwsverslaafde. Het bestaan wordt steeds kleiner. Dat maakt dat je andere dingen gaat zien en horen en je horizon versmalt, al zit ik op de derde verdieping van het tehuis in een schitterende grote kamer met een wijds uitzicht. Krijsende meeuwen en duikende meerkoeten geven een tijdje afleiding, maar dan heb je het ook wel gezien.

Wanneer je in een instelling als deze terecht komt, wordt je bestaan nog kleiner. Overzichtelijker en voorspelbaarder ook. Er zijn weinig dingen om je op te verheugen, of het moet zijn dat je kinderen, familie of vrienden op bezoek komen.

Het heet zo te zijn dat wie schrijft blijft. Schrijven ruimt de geest op. Wat ik opschrijf en publiceer ben ik ook kwijt. Ruimt overbodige ballast op.

Mijn blogs laten drukken, bundelen en uitgeven, dat is iets waar ik me vreselijk op kan verheugen. Nu nog een uitgever vinden die daar trek in heeft.

We zullen zien…

15

Lentedag Isselwaerde De bewoners van Isselwaerde vierden op 31 maart de lente.

Ondanks het stormachtige weer heerste er binnen een lentesfeer, compleet met lammetjes, kippen, cavia’s, een konijn en een puppy. Dit maakte bij veel bewoners verhalen los over huisdieren die ze zelf hebben gehad.

Ook konden bewoners op de foto met een levensgrote koe en was er een wensboom.

Er werd bovendien een ‘openluchtmuseumpje’ geopend in het voormalig theehuis in de tuin. Deze ruimte is ingericht als een originele ouderwetse huiskamer. Dit museumpje is tot stand

gekomen met dank aan Het Groene Hart woningontruiming en de firma Rutges.

Tijdens de dag was er hulp van de achterburen, de kinderen van de Fatima school. Samen met de bewoners hebben zij er een mooie dag van gemaakt. (PS)

NL Doet bij AxionContinu Verschillende locaties van AxionContinu hebben op vrijdag 20 en zaterdag 21 maart meegedaan aan NL Doet, de landelijke vrijwilligersactie van het Oranje Fonds.

16

Berichten vanuit AxionContinu

NL Doet laat zien hoe belangrijk actieve vrijwilligers voor de samenleving zijn en hoe leuk vrijwilligerswerk is.

Revalidatie nieuwste uitgave Kennisreeks

Ook dit jaar heeft een grote groep enthousiaste mensen zich weer vrijwillig ingezet in bijna alle woonzorgcentra van AxionContinu. Een greep uit de vele activiteiten: wandelen met bewoners en een terrasje pikken, koffie schenken en begeleiden van bewoners bij een optreden, helpen met een high tea en met de bingo, tuinen en terrassen klaarmaken voor het nieuwe seizoen, bewoners trakteren op een verwendag met nagels lakken, handmassages en gezonde drankjes, pannenkoeken bakken en winkelen met bewoners.

In de kennisreeks van AxionContinu is een nieuwe uitgave verschenen, met als thema ‘revalidatie’. AxionContinu heeft haar expertise op het gebied van COPD-, CVA- en orthopedierevalidatie samengebracht in Zorghotel De Wartburg en centrum voor revalidatie en herstel De Parkgraaf. In deze uitgave van de kennisreeks delen revalidanten hun ervaringen en vertellen medewerkers hoe zij deze specialistische zorg leveren. (PS)

Namens onze bewoners en medewerkers danken wij iedereen die de NL Doet-acties voor de bewoners van onze locaties mogelijk heeft gemaakt!

(MH)

Op de website (www.axioncontinu.nl/ Publicaties) kunt u het boekje ook inzien.

Opening De Parkgraaf De Parkgraaf, het nieuwe centrum voor revalidatie en herstel van AxionContinu, wordt op 11 en 12 mei officieël geopend. Revalidanten konden al vanaf 1 december 2014 in De Parkgraaf terecht. Maar er moest nog worden verbouwd om het gebouw beter geschikt te maken voor het verblijf van revalidanten.

De tijdelijke revalidatieafdeling in De Bijnkershoek is inmiddels verhuisd naar De Parkgraaf. AxionContinu is trots op het resultaat. Tijdens de openingsdagen kunnen de genodigden een kijkje in De Parkgraaf nemen. (MH)

Bijnkershoek wordt tijdelijk ‘Bikershoek’ Het was gezellig druk tijdens het eerste Bikerepaircafé op 28 maart in De Bijnkershoek, dat speciaal voor deze gelegenheid omgedoopt is tot ‘Bikershoek’.

ISO-certificaat voor Zorghotel De Wartburg Zorghotel De Wartburg heeft het ISO 9001-certificeringstraject met succes afgerond.

Dit certificaat is niet alleen van belang voor het behoud van contracten voor herstelzorg met zorgverzekeraars, het laat vooral zien dat het zorghotel voldoet aan hoge kwaliteits- en veiligheidseisen. De auditor was onder de indruk van de opbouw van het Contact | jaargang 10 | mei 2015

elektronisch zorgdossier en van de samenwerking tussen de verschillende disciplines. Ook roemde hij de vanzelfsprekendheid waarmee verbeterpunten opgepakt worden.

De ISO-certificering van het zorghotel is voor AxionContinu een pilot.

Binnenkort beslist het managementteam of de hele organisatie overstapt naar de ISO-certificering. (PS)

AxionContinu organiseerde dit café samen met Harten van Sport, het Repair Café Utrecht, Bibliotheek Utrecht, ANWB en de Fietsersbond. Iedereen kon er terecht om kleine reparaties aan zijn fiets te laten doen of om informatie te krijgen over de veiligheid van de fiets.

De ‘Bikershoek’ staat tot aan de start van de Tour de France in Utrecht helemaal in het teken van fietsen. Naast diverse andere activiteiten rondom de Tour, organiseert AxionContinu in mei een fietstocht langs de Tour-route voor (wijk-)bewoners. Het startschot wordt gegeven door oud-profwielrenner Bart Voskamp. (MH)

17

Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.

3-logie gedichten Wat zal ik nou gaan doen?

Het is wel ver voor een zoen Is het wel de moeite waard?

Ik heb al zoveel zoenen vergaard Sinds een jaar bestaat in ’t Huis aan de Vecht een schrijfclub. Vier bewoners drie dames en een heer - komen twee keer per maand bij elkaar en schrijven dan gezamenlijk gedichten; om de beurt een zin. Zo komen zij met elkaar tot verrassende resultaten.

De gedichten komen recht uit het hart.

Uit de tekst blijkt soms hoe het is om ouder te worden of hoe het is om in een woonzorgcentrum te wonen. Maar de gedichten laten ook zien dat een

18

tachtig- of negentigjarige nog heel jong van geest kan zijn. Opvallend zijn de eerlijkheid, de humor en het relativeringsvermogen. Wat hen bindt is het gevoel voor taal.

De ideeën ontstaan vaak uit de openhartige gesprekken die tijdens de bijeenkomsten worden gevoerd. Ook dragen leden soms zelf onderwerpen aan. Medewerker Welzijn Roos Berkvenset ondersteunt het creatieve proces. De drie oorspronkelijke leden

van de schrijfclub, Ali Mascini, Thea Querngester en Joop van Daalen hebben in januari 2015 een gedichtenbundel uitgebracht met de naam ‘3-logie gedichten’. Inmiddels heeft Imma Clements zich ook bij de schrijfclub aangesloten. (MH)

Het boekje is bij de kassa van het Winkeltje in ’t Huis aan de Vecht te koop voor slechts één euro.

Colofon

Woonzorgcentra Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 koningsbruggen@axioncontinu.nl

’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl

De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl

Tolsteeg Saffierlaan 10 3523 RC Utrecht tel. (030) 256 75 67 tolsteeg@axioncontinu.nl

De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl

Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl

Voorhoeve Van Heuven Goedhartlaan 3 3527 CE Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl

De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl

Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

Serviceappartementen De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

‘t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl

Tolsteeg Saffierlaan 10 3523 RC Utrecht tel. (030) 256 75 67 tolsteeg@axioncontinu.nl

De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

Revalidatie

En verder

De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl

Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl

Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81

Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl

Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 686 97 29 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl

De Plantage Ondiep Zuidzijde 137 3551 DL Utrecht 06-20368799 plantage@axioncontinu.nl

Contact | jaargang 10 | mei 2015

ContACt is het magazine van AxionContinu.

AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.500 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu.

Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage.

Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft.

Wij helpen u graag verder.

Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland (MH) Rene Leideritz Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Willem de Bruijn Tekstbijdrage Louis Nouws (LN) Fotografie Willem Mes Kees Mollema en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix Volg ons ook op:

19

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van ContACt een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers.

Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl

Annie Hollart-Boere:

‘De sfeer is altijd anders, dat maakt het leuk’ Annie Hollart-Boere werkt al twaalf jaar als vrijwilliger in Voorhoeve. “Altijd op Vredenburg, in huiskamer drie. De bewoners kennen me, ze zitten echt op me te wachten. Het gaat er heel amicaal aan toe. Ik hoor vaak: ‘Hé wijfie,’ als ik binnenkom.”

Annie kwam twaalf jaar geleden in Voorhoeve terecht toen haar man Karel, die zeven jaar geleden overleed, op een psychogeriatrische afdeling werd opgenomen. “Ik heb toen heel veel geleerd over de omgang met dementerenden. Je moet goed luisteren, mensen ook niet tegenspreken en al helemaal niet kwaad worden. Ik leer ook nog steeds. Op Vredenburg zitten een paar dames die je soms graag uitdagen. Niet op ingaan. Het humeur van de bewoners is telkens anders; de sfeer op de afdeling dus ook. Dat maakt het heel leuk om dit werk te doen, het brengt ook veel vrolijkheid met zich mee.”

Volksdansen Op dinsdag begeleidt Annie de bewoners bij het volksdansen en helpt ze mee opruimen na de middagmaaltijd.

Op donderdag is ze gewoon aanwezig op de afdeling. “Het personeel werkt soms onder hoge druk, daar heb ik veel respect voor. Zelf kom ik rond een uur of elf aan en ga dan eerst buiten een sigaretje roken met een van de bewoonsters. Daarna terug naar de afdeling, een beetje babbelen en lekker gek doen.”

Annie heeft altijd gewerkt, eerst op kantoor bij Werkspoor, daarna op de administratie van Stöpler, een handels-

20

Dansen op de dinsdag: Annie met mevrouw Politiek

firma in medische instrumenten. “Ook nu heb ik nog genoeg te doen, hoor,” zegt de 70-jarige, “want ik ben penningmeester van de reumavereniging IJsselstein. Ik verzorg de boekhouding, houd de ledenadministratie en de betalingen bij; alles op de computer.”

Annie lijdt zelf ook aan reuma, dus haar hobby’s tennissen en handbal moest ze vaarwel zeggen. Toch blijven de dinsdag en de donderdag vaste

Voorhoevedagen in haar agenda. “Ik haal er veel voldoening uit, doe graag wat voor een ander. Voor de bewoners is een kopje koffie al een traktatie.

Maar het gaat natuurlijk niet om de koffie, maar om de aandacht die je iemand geeft. Soms is er verdriet, dan probeer je de bewoner te troosten, gerust te stellen. Ik heb zelf veel meegemaakt, dus ik weet hoe fijn een beetje aandacht is.” (KM)