The PALA Aralık 2012 by FMV Işık Okulları

T h e PA L A Yıl: 5

Sayı: 38

OKULUMUZDA ESU EĞİTİMİ

DÜŞÜNCE BAHÇESİ KİTAP SÖYLEŞİLERİ OKULDAN HABERLER PALASKOP SİNE-PALA KONUK YAZAR: ELİF BAŞAK DERECİ KÜÇÜK ŞEYLER PALA-KİTAP COĞRAFYA KULÜBÜ

ARALIK 2012

SAYFA

Editörden

Merhaba Sevgili The PALA Okuyucuları, The PALA olarak bu sayımıza bize yazısıyla katılan Sayın Müdürümüz Ömer Orhan Bey’e teşekkür ederek başlamak istiyorum. Sayın Müdürümüz Ömer Orhan Bey, akademik dürüstlüğü işlediği bu yazısında bize oldukça değerli mesajlar veriyor.

Ege KESKİN

Bu sayımız oldukça yoğun, içeriği zengin bir sayı oldu. Konuk yazarımız Elif Başak Dereci bizlere Amerika deneyimlerini aktardı. Coğrafya Kulübünün etkinlikleri, ESU’da elde edilen başarı, Vakfımızın kuruluşu yıl dönümü, yenilenen yüzü ve yazarıyla “Pala-Kâşif”… Bu sayı gerçekten dopdolu... Keyifle okumanız dileğiyle...

FMV Özel Ayazağa Işık Lisesi Okul Gazetesi The PALA (The Press Association of Lycee Attiudes) İmtiyaz Sahibi Ömer ORHAN Sorumlu Müdür Yardımcısı Hakan KULABER Sorumlu Öğretmenler Zafer YAZ Şahika PAT Web Yayım Serkan YAMAN Berna HAMARAT KAYA Baskı & Cilt Şevki SÜTÇÜ Renkli Basım Nuri ÇEVİK Editör Ege KESKİN İllüstrasyon Zafer YAZ Fotoğraf Elif ABACI Dizgi Zafer YAZ Düzeltmen Zafer YAZ Mizan COŞKUN ÖZGÜR E-Mail: zaferyaz@hotmail.com

Yazarlar Ayşe Revna ALBULAK Başak Nisan DURAN Barbaros ALBAYRAK Canberk TAŞKIN Çağatay CELEP Çiğdem KUTLUĞ Deniz İNANICI Elif Başak DERECİ Hande ACARMAN YEŞİLKAYA İdil ARAT Julia Mary KAYAER Merve SAVRAN Özer DÜDÜKÇÜ Sibel ÇAĞLAR Sinem ÖZDEMİR Tuğba ELTER Yalçın YALÇINKAYA Zafer YAZ Zeynep GÜNAY ÖZDEMİR

SAYFA

Akademik Dürüstlük Eğitim öğretimde öğrencilerin, velilerin, öğretmenlerin, okulların birçok hedefi var. Başarılı olmaksa olmazsa olmazı işin! Nedir başarı? Ne için başarı? Kimin için başarı? Hangi başarı? Başarının tanımı ve insan yaşamındaki anlamı ne? Sorular çok! Her insan yanıtlarını, deneyimlerine, beklentilerine ve her şeyden önemlisi kendine göre verecektir. Yanıt vermek güç değildir ama doğru yanıt hangisidir? Toplumun kabulünün dışındaki yanıtlar insanı rahatsız edecek ve sorgulamalara neden olacaktır. Bu sorgulamalara girmeden önce etik değerleri ve bunların görece insan başarısı ve özellikle kişiliğine etkisini irdelemek gerekir. Okullar birçok başlangıcın yapıldığı ve ilklerin yaşandığı yerler olduğuna göre bu irdelemenin burada başlaması son derece olağandır. Özellikle son üç yıldır akademik dürüstlük ile ilgili sorgulamaların yapıldığı okulumuzda çeşitli web tabanlı programlar incelenmiş ve ödev taramalarının bu programlar üzerinden yapılmasına başlanmıştır. Akademik dürüstlüğü sağlamadan iyi doktor, iyi mühendis, iyi politikacı, iyi bürokrat, iyi esnaf, iyi tüccar, iyi anne, iyi baba yani iyi insan olmak mümkün müdür? 127 yıldır “önce iyi insan yetiştirmek” oldukça mütevazı ve bir o kadar da iddialı bir söz. Ancak sözcüklerin anlamlarını yitirmeden yaşamla ilişkilendirilerek, huzurlu, barış içerisinde, saygılı ve etik çerçevede sorumlulukların yerine getirilmesi ile bu mümkün olabilir. Bunun için akademik olarak nasıl dürüst olunacağını, neler yapılacağını bilmek ve ona göre davranmak gerekir. Bu aynı zamanda insan olmanın şartı ve sorumluluğudur.

Aralık 2012 Ömer ORHAN Okul Müdürü

SAYFA

NEDEN KAYBEDİYORUZ?

Çoğumuzun söylemeye en çok korktuğu şeydir kaybetmek. İnsan ne kaybeder “kaybetmek” sözcüğünü ağzına aldığında? Görünürde çok küçük olan bu sözcük neden bizde bu kadar yara açabiliyor hiç düşündünüz mü? Herkes bir şeyler kaybeder çünkü. Kimi dostunu, kimi oynadığı maçı, kimi kalemini, kimi yeni aldığı kulaklığı ve bunun bir sonu yok. Kaybetmek bizim canımızı yakıyor çünkü biz her şeyin istediğimiz gibi olmasını istiyoruz. İşler yolunda gitmeyince de ona buna, herkese, her şeye söyleniyoruz. Bize göre her şey yolunda giderken kurallarına göre devam ederken kaybetmek kuralları bozuyor. Oysa kuralları biz koyuyoruz, biz bozuyoruz veya kurallara göre biz oynuyoruz. Ne zaman istemediğimiz bir şey gerçekleşse adını kaybetmek koyuyoruz. Evet, yanlış duymadınız bu ismi biz koyuyoruz. Kimse size kaybettiniz demiyor, bunu sadece siz hissediyorsunuz. Fakat görmekte zorlandığımız küçük bir şey var: Ne kaybedersiniz, kaybedin aslında sonunda farkında olmadan bir şey kazanırsınız. Bazen bir dost kazanırsınız, bazen olgunlaşmayı bazen ise küçük bir gülümseme kazanırsınız. Sözlerime somut bir örnek ile devam etmek istiyorum. “Pursuit of Happiness” filmini izlediğimde bu konuda epey düşünmüştüm. Gerçek bir hikâyeden esinlenilen bu filmde her şeyi kaybeden bir baba ve çocuğun başlarına ne gelirse gelsin kaybettiklerini kabul etmeyerek inançla hayatı tekrar kazanmaya çalışması beni çok etkilemişti. Onlar her şeyi kaybetmiş olsa bile umutlarıyla dünyaları kazandılar. Bu, neden sadece filmlerde olsun ki? Filmler bize bugünlerde yaşadığımız hayattan daha olağandışı geliyor sanki. Orada yaşananlar bizim hayatımızın bir yansıması değil mi? Onları sadece bir beyaz perdede takılı kalan gerçekliği mümkün olmayan kareler gibi görmeye mi başladık yoksa? Oysa insanların umutları bir beyaz perdeye sığmayacak kadar büyük ve değerlidir. Bu yüzden kaybettiğini sanan insanlar sadece filmlerde kazanmamalı. Gerçek hayatta da umudumuzla çoğu şeyi kazanabileceğimizi unutmamalıyız. Elindekileri yitirmek, insanları olgunlaştırabiliyor. Her hatamızda daha fazla öğreniyoruz ve öğrendikçe kendimizi büyütüyoruz. Kendimize inanmalıyız. Hatta bazen kendimizle konuşmalıyız. Çünkü bu, bize iyi gelecektir. Kendimizi en iyi tanıyan biziz ve kendimize söylediklerimiz, kararlarımızı da etkileyecektir. Kaybetmek bizim için bir korkaklık veya zayıflık olmamalı hayatımızda. Buna kalpten inandığımız zaman gerçekten kazanıyor olacağız hayatı, hayatın bize sunduğu tüm güzellikleri.

İdil ARAT

SAYFA

Ruh-Beden-Zihin Orkestrası Dünyadaki pek çok eğitim sisteminde, ilginç bir şekilde, branşların genel olarak hep belli bir önem sıralamasında yer aldığını gözlemleyebiliriz. Bu sıralamada “Fen Bilimleri” en tepedeyken “Sanat ve Spor” her nedense hep arka planda kalıyor. Bu, IQ’nun, yaşamda öne geçmek, güçlenmek, avantaj yakalamak için daha önemli olduğu fikri ile bağlantılı duruyor sanki. Eğitim sistemleri, yaşamın kontrolünü elimizde tutabilmek için bizi daha donanımlı hâle getirmeye çalışıyor. Bunu yaparken öncelikle analitik zekâmızı güçlendirmeye yöneliyor ama herkesin analitik zekâsının öne çıkmasının mümkün olmadığını artık biliyoruz. Artık başarının tek anahtarı IQ’nun elinde değil. Teknoloji çağında parlayan EQ’lar bizi daha güçlü ve başarılı kılıyor.

Sanat, bize bizden başka insanların beyinlerini ve kalplerini açar. Çok zengin bir ifade çeşitliliği sunar. Bunu yaparken öyle güzel sesler, şekiller ve renklere bürünür ki bize söyleyemediklerimizi öyle mümkün bir yolla söylettirir ki ruhsal bir rehabilitasyon sağlar. Çok yönlü, çok alternatifli düşünebilmeyi deneyimleriz her bir romanda. Her hikayede başka bir hayatın içine girer ve orada yaşanan hisleri giyinip üzerimize, her defasında farklı atarken kalplerimiz daha duyarlı “benler” oluruz. Düşündüklerimizi anlatabilmenin, bazen eğlenceli, bazen sarsıcı, bazen şaşırtıcı, bazen zeki yollarında yürürüz. Ve o yollardan bir şeyler kalır cepleriEğitim sisteminde EQ’yu geliştirebileceğimiz en mizde. uygun branşların bizim bugüne değin hep en arka planda bıraktığımız sanat ve spora dair branşlar Spor, nasıl kullandığımızın pek de farkında olmaolması ilginçtir. Bir konferans sırasında dinledi- dığımız vücutlarımızı alıp yeniden şekillendirir. ğim ünlü bir profesör “Boğaziçi Üniversitesi’ni Stress hormonları ile dolan dokularımızı oksijenle diğer üniversitelerden ayıran ve ona üstünlük ve- temizler. Düşünceyi berraklaştırır. Duruş ve hareren farkı nedir?” diye sormuştu dinleyicilere. Öğ- ket biçimimize bağlı olarak bütünlüğü bozulan vürencilerin düşünmedikleri bir şeydi sorunun yanı- cudumuzun bütünlüğünü sağlar ve fiziksel sıkıntıtı. Bu okula üstünlük veren en önemli farkın, sayı- larımızı, ağrıları yok eder. Bedensel iyilik hissi ları yüzleri bulan “öğrenci kulüpleri” olduğunu yaratır. Bedensel iyilik hâli bizi ruhsal iyiliğe sevk ifade etmişti profesör. eder. Takım hâlinde yapılan sporlar iletişim, yardımlaşma, paylaşma, sorumluluk duygusu gibi bePeki sanat ve spor EQ’yu nasıl geliştirebilir? cerilerle EQ’yu geliştirir. Sanat ve sporun belki de en önemli hediyesi yaratıcılık’tır. Bu özgür ortamlarda gelişir yaratıcılığın kökleri. Sanat ifade çeşitliliği sunarak yaratıcılığa yol verir; spor özgür beden ve zihinlerde yeni fikirlerin filizlenmesini sağlar.

İşini iyi bilen, zekasının hünerlerini kullanan insanların yarattığı ürün ve hizmetler eğer iyi bir anlatımla, duyarlılıkla, yaratıcılıkla, kültürle, empati ile yayılmıyorsa topluma insan hak ettiği değerleri çok geç bulabilir. Kişisel doyum ve mutluluk için hem IQ’muzu hem de EQ’muzu yeşertecek atmosferler yaratmalıyız.

REHBERLİK VE PSİKOLOJİK DANIŞMA SERVİSİ

Tuğba ELTER

SAYFA

Mimar olmak isteyen öğrencilerimiz ile birlikte katıldığımız “Hayal Et – Tasarla- Tartış” isimli atölye çalışmasında İTÜ’de görevli olan mimar öğretim üyelerinin rehberliğinde öğrenciler verilen konular ile ilgili düşünceler üretip sonrasında bu düşünceleri farklı malzemeler kullanarak üç boyutlu hâle getirdiler. Gün sonunda, tasarımlarını gruptakiler birbirlerine anlatarak tasarımları üzerinde tartışmalar yaptılar. Merve SAVRAN

Fotoğrafçılık Kulübü Sultanahmet’te! FMV Ayazağa Işık Lisesi Fotoğrafçılık Kulübü öğrencileri 12.12.2012 tarihinde rehber öğretmenleri G. Tuğçe YARKIN ve Fotoğraf Usta Öğreticisi Gökhan SÜSLER eşliğinde, fotoğrafta ışık çalışmaları yapmak amacıyla Sultanahmet Meydanı’na bir gezi düzenlediler ve her biri kendi fotoğraf makineleriyle fotoğraf çekerken birbirleriyle fikir alışverişinde bulundular. Soğuk ama güneşli bir aralık gününde çektikleri birbirinden güzel fotoğrafları port folyolarına eklediler. Gül Tuğçe YARKIN

SAYFA

İnsan bazen bulunduğu ortamdan uzaklaşıp çekip gitmek ister hiç bilmediği o uzaklara. Yeni insanlarla tanışmak, yeni deneyimler kazanmak ister. Kısacası bir değişime ihtiyaç duyar. Artık bulunduğu yer onu çekmez, aksine uzaklaştırır kendisinden. Gidip yaşamın içine girip başka hayatlara dokunmak ister.

İstanbul’la hiç alakası yoktu yeni şehrimin. Sessiz, sakin bir yerdi. Sadece iki tane alışveriş noktası vardı Lincoln'da. Ve nüfusu yaklaşık 300,000'di. 15 milyonluk bir şehirden böyle bir şehre gelmek akıl kârı değildi. Ama ailem belli olmuştu. Evet, Ameriklı bir aile ile kalacaktım ve geri dönüşü yoktu.

Ben de bu yüzden 10. sınıfın sonunda Türk Kültür Vakfının hazırladığı bir sınava AFS programının YES dalının sınavına girdim. Önce genel yetenek sınavı olduk ekim sonu gibi. İki hafta sonra sonuçlar açıklandı, kazanmıştım. Aralıkta mülakatlar yapıldı, bize bazı sorular soruldu ve ben ateşlenerek cevapladım o soruları neredeyse. Fazla heyecan yapmıştım. Ama ondan da başarılı bir sonuç aldım. Ocakta başvuru formlarını doldurup Amerika’ya gönderdik. Yaklaşık 50 sayfaydı hepsi. Sıkıntılı bir işti. İçimden gelmeye gelmeye yaptım diyebilirim. Benim asıl istediğim sınavları kazanıp gidip gitmeme kararımın elimde olmasıydı. Gitmeye pek sıcak bakmıyordum, zaten annemle babam da hiç istemiyordu. Martta da İngilizce sınavı olduk, onu da geçtim. Nisanda aile ziyaretine geldiler, memnun kaldılar. Her şey çok olumluydu, geriye sadece Amerika’dakilerin onayını beklemek kalıyordu. Mayısın ortalarına doğru diğer kazananların gidişleri kesinleşti, evlerine mektuplar geldi ama bana bir haber gelmedi. En sonunda “Eğer bir haber yoksa büyük ihtimalle seçilememiştir.” dediler. Ben çok üzüldüm, sinirlendim. Fazla umutlanmıştım herhalde. Ama dedim ya aslında umut değildi bu, hırstı. Gitme olanağını istiyordum, gitmeyi değil. Neyse, belli bir süre sonra normal hayatıma geri döndüm.

Okulum çok ilginçti, çok büyüktü ilk olarak. Her dersin ayrı dersliği vardı. Çok net hatırlıyorum, ilk haftam çok komikti. Elimde okul haritasıyla sınıfları arıyordum. İnsanlarla tanışır tanışmaz bir değişim öğrencisi olduğumu söylemek zorunda hissediyordum çünkü bilmediğim bir şeyle karşılaşırsam zor durumda kalmak istemiyordum. Onlar da bana hemen Nebraska’yı sevip sevmediğimi soruyorlardı. Bir de adımın nasıl okunduğunu. Bu konuda epey zorlandılar. Genelde bana “Eylif” diyorlardı. Onları düzelteyim derken bir de baktım ki ben bile kendime “Eylif” diyorum artık.

Fakat haziranın ilk haftasında, ben okuldayken birden annem beni aradı. En yakın arkadaşımlaydım. “Tebrikler mektubun geldi.” dedi annem. Önce inanmadım. İnanamadım. Sonra katta çığlık atıp koşmaya başladım. Arkadaşım da benimle koştu tabii. Her neyse, o gün bambaşkaydı. O kadar heyecandan sonra durulup ne yapacağımı kara kara düşünmeye başladım. “Git!” diyenler oldu, “Gitme, özleriz!” diyenler oldu. Ama bu fırsatı tepemezdim ne olursa olsun. Hayatımın dönüm noktası olabilirdi. Nitekim öyle de oldu. Artık hayatımı AFS yılımdan önce ve sonra diye ayırıyorum. Türkiye’den 44 öğrenci gittik Amerika’ya. Önce Washington DC’de kampa aldılar bizi, diğer ülkelerden gelen değişim öğrencileriyle beraber. Çok eğlenceliydi. Bir sürü değişik ülkeden insanı tanıma fırsatım oldu. Pek çoğuyla da kalıcı arkadaşlıklar kurdum. Yaklaşık dört gün yılımızın daha kolay geçmesini sağlayabilecek söyleşiler ve etkinlikler yaptıktan sonra herkes eyaletlerine gönderildi. Senem çok parlak başlamadı. Nebraska eyaletine gönderilmiştim ama hakkında hiçbir şey bilmiyordum. İnternet’te dâhi çok fazla bilgi bulamadım. Az buçuk gözümde canlanıyordu fakat gidince bambaşka bir manzarayla karşılaştım.

Kaldığım ailenin iki kızı vardı. Biri benimle yaşıt diğeri 12 yaşında. Kardeşim diyordum ikisine de. Biyolojik olarak tek çocuk olan ben, iki kardeş edinmiştim orada. Hem de benden çok farklı iki kardeş. Küçük kardeşim bana daha çok benziyordu fakat büyüğüyle gerçekten çok farklıydık. Olaylara bakış açılarımız çok farklıydı bir kere. Benim kastettiğim şey başka, onun anladığı hep başka oluyordu. Bu yüzden bazı tatsızlıklar çıkabiliyordu arada. Ama her şeye rağmen çok iyi bir aileye denk gelmiştim.

SAYFA

Ben onları kendime alıştırayım, onlar beni değiştirsin derken bir anda kendimi memleket özleminde buldum. Hayatımda hiç ülkeme karşı bu kadar sevgi hissettiğimi hatırlamıyorum. Çok duygusallaşmıştım ekim, kasım gibi. İnternet’ten haberleri okuyor, Türkiye ile ilgili videolar izliyordum. Özledikçe izliyordum, izledikçe özlüyordum. Hiçbir şey özlemimi dindirmiyordu. Arkadaşlarımla eskisi kadar konuşamamak, anneme sarılamamak, babamla gülememek çok üzüyordu beni. Doğum günüm bana çok anlamsız geldi. Aralığın soğuğunda arkadaşım dediğim ama daha yeni tanışmış olduğum insanlarla beraber doğum günümü kutladım güya. Kaldığım ailenin evinde bir parti verdiler benim için, birkaç arkadaşımı çağırdım. Zevkli geçti ama buradaki doğum günlerim gibi değildi. Annem, babam yoktu yanımda. Yeni yıla da annemler olmadan girdim fakat bu sefer New York’taydım. En yakın arkadaşım Emelia (İsveçli değişim öğrencisi) ve kuzenimle beraber. Onlara Türk yemekleri yaptım. Emelia bizim yemekleri çok beğendi. Lokum da ikram ettim, bayıldı. Yeni yıla Times Square’de girmek bambaşkaydı. Tanımadığımız insanlarlaydık ve yeni yılı onlarla kutladık. Bu benim için bir ilkti, daha önceleri hep ailemle kutlardım. Görüyorsunuz ya hep ailemleymişim ben geçen seneye kadar. Onlarsız olmam güçsüz olduğum anlamına gelmiyor fakat onlarla kendimi çok daha güvende hissediyordum. Hâlâ da öyle. Ailem benim her şeyim. Her neyse, 2012 Nebraska'da çok daha iyi geçti. Artık okuldaki herkesi tanıyordum ve onlar da ismimi daha iyi telaffuz ediyorlardı. Derslerim de iyiydi, zaten hocaların hepsi bize hoşgörülüydü. İlk dönem fotoğrafçılık dersi almıştım ve beni çok etkilemişti o ders. Fotoğraflara ilgim olduğunu o zaman anlamıştım. Bir makine alıp bol bol fotoğraf çekmeye başlamıştım. Herkes de çok beğenmişti fotoğraflarımı. İkinci dönem onun yerine gazetecilik dersini aldık Emelia'yla. Büyük cesaretti bizimkisi. Bir sürü değişik kuralı varmış meğerse bu İngilizce gazeteciliğin. Çok garipsemiştik başta ama sonradan alıştık ona da her şey gibi. Yalnız hissettiğimde biliyordum ki Emelia var yanımda. Ve o beni anlıyordu. Çünkü o da benimle aynı şeyleri hissediyor ve yaşıyordu. O da özlüyordu arkasında bıraktıklarını ben de özlüyordum. Neyse ki özlemimiz dinmişti ikinci dönem, bir de spora başlayınca iyice rahatlamıştık. Disk ve gülle atmayı denedik. Disk çok zevkliydi. Bunun yanında koşuyorduk da. Ben ayrıca arada yüzüp yoga yapıyordum. Spora başladığımdan iki hafta sonra ailem değişti. Nedeni, iki aileyle Amerikan kültürünü daha iyi tanıyabileceğimdi. Başta çok korktum, bir daha nasıl alışırım başka bir aileye, ya bu sefer beni sevmezlerse bana güvenirler mi acaba diye. Fakat sonra bu korkularımın tamamen yersiz olduğunu anladım. Bir kızları vardı benim yaşımda ve biz onunla gerçekten ikiz gibiydik. O kadar benziyorduk ki okula beraber gittiğimiz ilk gün aynı kıyafeti giymiştik tesadüfen. Çok gülmüştük kendimize. Hiç yabancılık çekmedim kısacası bu ailede de.

SAYFA

Sporumuz okul bitmeden üç hafta önce bitti. Okulun bitecek olması gerçeği kadar kötü bir şey yoktu o dönemde hayatımda. Çünkü okul bitince Emelia İsveç’e geri dönecek ve ben de Emma (ikinci ailemdeki kardeşim) ile beraber onun at yarışları için başka eyaletlere gidecektim. Yani Nebraska'daki arkadaşlarımla bol bol vakit geçirmek gibi bir lüksüm yoktu maalesef. Finalleri verdik ve okul bitti. Üç gün sonra Emelia İsveç’e döndü. Ben hayatımda ilk kez toplum içinde ağladım. O benim için çok değerliydi ve gitmişti. Ben de gitmeliydim ama daha bir ayım vardı değişim programım yüzünden. Onlar öyle ayarlamışlardı. Gerçekten çok saçmaydı. Hemen hemen bütün değişim öğrencisi arkadaşlarım mayısın sonunda dönüyorlardı, ben ve bir Fransız kız kalıyorduk sadece. O da 4 Temmuz kutlamalarını, Amerika'nın bağımsızlığını kazandığı günün kutlamalarını, izlemek için kalmak istiyormuş. İlginç biriydi. Sırf o yüzden kalmayı ben tercih eder miydim bilmiyorum. At yarışları düşündüğümden kısa ve eğlenceli geçti, dönünce arkadaşlarımla görüştüm, eğlendik. Ama hiçbir günüm Emelia'yla geçirdiğim günler gibi değildi. O benim için çok değerli oluvermişti bir anda. Hiç tahmin etmezdim ta Nebraskalara gelip de İsveçli bir dost, bir kız kardeş edineceğimi. Aklımın ucundan bile geçmezdi. Bir anda bir karar alıp Nebraska'ya gittim ve bambaşka insanlar kalbime girdi. Dönerken az kalsın uçağı kaçırıyordum. Gerçi keşke kaçırsaydım, keşke tüm uçuşları kaçırsaydım. En azından bir ay daha kalsaydım orada. Yetmedi. Uçak kalktığı an içim parçalandı, bulutların üstünde süzülürken aşağıdaki mısır tarlaları beni gerçekten çok duygulandırdı. Uçak dursun, düşsün, yakıtı bitsin, pilot bir anda kaybolsun, ben uçaktan ineyim istedim. Ama olmadı. Öylece ayrıldım Nebraska'mdan, güzel eyaletimden. Yine DC’de toplandık diğer ülkelerden gelenlerle beraber. Herkes çok değişmişti. Büyümüştük. Herkesin gözlerinden anlaşılıyordu mükemmel bir sene olduğu. Ama hepimizde bir hüzün vardı. Ayrılmak istemiyorduk. Bu seferki kampta hüzün vardı. Ağlayan çok arkadaşım oldu. Teselli edemedim. Söyleyebildiğim tek şey şu oldu:“Geri döneceğiz bir gün...” Şimdi geçmişe bakınca her şey çok komik geliyor bana... Neler yaşamışım. Gitmeden önceki Elif'le şimdiki Elif arasında dağlar kadar fark var. Daha sabırlı, hoşgörülü ve kuralsız oldum. Hiçbir şeyi kafama takmaz oldum. Bunlar beni mutlu da ediyor açıkçası. Hiç üzülmeye değmiyor çünkü. Yarın ne olacağı belli değil. Fotoğraf dersinden bahsetmiştim ya hani, o dersimin öğretmeni şubat ayı gibi vefat etti. Ani kalp kriziydi nedeni. Ve ben hocamın cenazesine gittiğimde onun ölü bedenini gördüm. Hayatta görmek istediğim son şeydi galiba bir ceset görmek ama maalesef gördüm. Hocam Katolik’ti ve kilisenin hemen kapısının içinde naaşı duruyordu. Girer girmez gördüm ve derhal dışarı çıktım. Beni çok etkiledi. En sevdiğim öğretmenlerdendi, daha bir hafta öncesine kadar şakalaşıp konuşurken şimdi ölmüş orada yatıyordu. Hayat gerçekten de çok kısaymış o zaman anladım. Üzmek istediğim son kişilerdi annemle babam fakat ben geçen sene kendimden mahrum bırakarak onları çok üzdüm. Benim kardeşim ve yerimi dolduracak birisi yoktu. Onlar bensiz bir evde tam bir sene yaşadılar. Yaptıkları fedakârlığın hesabı yok. Ailem her şeyimmiş benim. Kıymetlerini çok iyi anladım. Geçen bir yılın bana kattıkları çok fazla. Herkes denemeli. Belki o kadar uzun bir süreliğine değil hatta belki daha yakın bir yerde. Ama mutlaka denemeli...

ELİF BAŞAK DERECİ

SAYFA

THE

PALA

SAYFA

Deniz İNANICI / Ayşe Revna ALBULAK

SAYFA

Bu yıl Coğrafya Kulübü olarak ikinci gezimizi 17 Aralık 2012 Pazartesi günü gerçekleştirdik. Pazartesi sabah 09.45 civarında biz- Coğrafya Kulübü öğrencileri- Coğrafya Öğretmenimiz Pelin Güzel ve Faruk Özbakan’la okuldan çıkıp ilk durağımız olan İstanbul Üniversitesi Avcılar Kampüsünde bulunan Jeoloji Müzesine doğru yola çıktık. Orada Cengiz Ülkerdoğan, Necmi Dalman ve Nişantaşı Işık, Erenköy Işık Liseleri Coğrafya Kulüpleri ile buluştuk. Önce Kayaç Müzesini her birimiz bireysel olarak gezdik, inceledik. Benim ilgimi en çok hayvan fosilleri çekti. Özellikle fosilleşmiş hayvan dişleri, yani taşlaşmış hâlde bulunan hayvan kalıntıları çok ilginçti. Önce, Jeoloji Mühendisi Alper Şengül bize müzeden genel olarak bahsetti. Çoğu insanın, dünyanın-ve tüm bu doğal oluşumların- sahibiymiş gibi davrandığını ama aslında dünyaya ait sadece birer canlı olduğumuzu bize anlattı. Etraftaki her doğal oluşumu incelememizi ve anlamamızı ve onlara ona göre değer vermemizi öğütledi. Çünkü yaşamımızda kullandığımız her şeyi doğadan elde etmekteyiz. Türkiye’nin aslında doğal zenginliklerle dolu bir “cennet” olduğunu açıkladı. Bunların ardından bizi müzenin içinde bulunan doğal oluşumlar hakkında bilgilendirmeye başladı. Jeoloji Müzesi iki bölümden oluşmakta, birinci bölümü mineral ve kayaçlar, ikinci bölümü ise fosiller oluşturmaktadır. Mineraller en küçük inorganik yapıdır ve birleşerek kayaçları oluşturur. Doğada bilinen 3000’den fazla mineral varmış ve bu çeşitlilik konusunda Türkiye çok önemli bir yere sahipmiş. Kayaç türleri üçe ayrılır. Bunlardan ilki magmatik kayaçlardır. Magmatik kayaçlar da kendi içinde plutonik ve volkanik kayaçlar şeklinde ayrılır. Bu iki kayacın ana farkı hızlı soğumadır. Volkanik kayaçlar volkanizmadan çıkıp hızlı soğurlar ve böylece gözle görülemeyecek kadar minik tanelere sahip olurlar. Plutonik kayaçlar ise volkanizmadan dışarı çıkmadıkları için yavaş soğumayla gözle görülebilecek iri tanelere sahip olurlar. Bu şekilde aynı kayaç türü birbirinde ayrılır, farklılaşır. İkinci kayaç grubu sedimenter (çökel) kayaçlardır. Bu kayaç grubu içinde üçe ayrılır. İlki fiziksel, ikincisi kimyasal üçüncüsü ise organik kayaçlardır. Üçüncü kayaç grubu ise metamorfik yani başkalaşım kayaçlarıdır. Örnek olarak aslında kimyasal tortul kayaç olan çakıl, kum, silt ve kil, sırasıyla gnays, şist, fillat ve sleyte dönüşür.

Kayaçlar hakkında bilgi edindikten sonra Paleontolog olan Burcu Hanım bize fosillerin çökelmeyle ve buzla nasıl oluştuğunu anlattı. Öncelikle sadece iskelete sahip olan hayvanların fosillerinin olduğunu, diğerlerinin ise sadece izlerinin bulunduğundan bahsetti. Örneğin solucanın iskeleti olmadığı için fosilleşmezmiş. Fosillerin çökelmeyle oluşmasında balıklar öldüğünde sert kısımları yani kemikleri hariç, etleri deforme olur. Böylece geriye sadece kemikleri kalır. Bu olayın ardından toprak zamanla çökelerek kemikleri havasız bir ortamda bırakır. Uzun bir zaman sonra arazinin hareketiyle, fosilin bulunduğu katman yeryüzüne yakın bir alana ulaşır. Buzulun içindeki fosilleşme ise buzda hava bulunmaması nedeniyle oluşur. Ayrıca bir ağaç reçinesi olan kehribarda da hava bulunmaması nedeniyle küçük böcekler bunun içinde fosilleşirler. Dünyanın yaşı 4,6 milyardır. Dünyada hayat önce suda başlamıştır. Öncelikle tek hücreliler ardından çok hücreli canlılar ortaya çıkmıştır. Bitkiler karaya hayvanlardan daha önce yerleşmişlerdir. Hayvanlar ise önce sürüngen olarak ardından memeli ve kuşlar olarak karaya yerleşmişlerdir. Jeoloji Müzesinden çıktıktan sonra Küçükçekmece Gölü’nü görebileceğimiz bir tepeye doğru yola koyulduk. Ordayken önce Faruk Hoca bize Küçükçekmece Gölü hakkında bilgi verdi. Küçükçekmece bir kıyı set gölü yani bir lagündür. Deniz seviyesinin yükselmesiyle dere yatakları dolmuş, koy ve körfez oluşmuştur. Denizin ara sıra kabarmasıyla göl az tuzlu bir hâl almıştır. Nakkaş, Ekşinoz ve Sazlıdere Küçükçekmece Gölü’nü beslemektedir. Bu dereler aynı zamanda gölün kirlenmesini de artırmaktadır.

SAYFA

MÖ 3000-2000 yılları civarında, Firuzköy’de Küçükçekmece Gölü’nün bulunduğu yerde, şu an batık şehir şeklinde değerlendirebileceğimiz Bathonea kenti varmış. Erenköy Işık Lisesi Öğretmeni Tülin Babal, İstanbul’un ilk sanayileşme bölgesi Küçükçekmece ve çevresidir. Ancak nüfus arttıkça, bu bölge yerleşim alanı olarak da gelişmeye başlamıştır. Böylelikle son 50 yılda çok fazla atık biriken gölde algler artmış, bu nedenle de göldeki oksijen miktarında azalma olmuştur. Bunu gölün üstündeki yeşil tabakadan da anlayabiliriz. Küçükçekmece’yi görmek için çıktığımız tepeden aşağı yürüyerek demir kapıyla kapanmış, çitlerle çevrilmiş bir alana girdik. Bu alanda zamanında heyelan olmuş ve hâlâ burada heyelan tehlikesi varmış. Heyelan olmasının öncelikli nedeni fazla yağış almasıdır. Ayrıca kayacın yapısı da çok büyük bir etkendir. Örneğin kil ve kireçten oluşan toprakta kil sudan ötürü şişer ve kireç suyu geçirir. Bu nedenle de heyelan olma olasılığı daha yüksektir. Bu gezide beni en çok etkileyen bilgiler fosiller ve Küçükçekmece Gölü hakkında olanlardı. Fosillere daha başka bir gözle, en azından bir seviye daha fazla bilinçle baktım. Geçmişe dair anlattığı bir sürü bilgiyi ve bu bilgilerin tarih adına ne kadar önemli olduğunu fark ettim. Küçükçekmece Gölü için de aynı bilinçlenme veya bilgilenme söz konusuydu benim için. Sanayinin gelişiminin kötü etkilerinin genellikle doğal oluşumlara olduğu ve bunu düzeltmek için çok uzun yıllar kimsenin çabalamadığını daha iyi anladım. Şu an Küçükçekmece için bu yapılsa da hâlâ bu şekilde kirlenmiş, ölmeye yüz tutmuş bir sürü oluşum tehlikede. Bunun düzeltilmesi için öncelikle bilinçlendirme şart.

THE

PALA

Julıa Mary KAYAER

Başak Nisan DURAN

SAYFA

İstanbul’da yaşamak hepimiz için zor zanaat. Kış kendini iyice hissettirmeye başlamışken sizlere şehre yakın ama aslında şehirden uzakta kendinizi ve doğayı dinleyebileceğiniz kaçış noktalarını derledim. Birazdan okuyacaklarınız bir başlangıç. Daha gidilecek onlarca rota var. Fırsat buldukça ailenizi, arkadaşlarınızı yanınıza alıp buralara kaçma şansı yakalarsanız kendinizi dönüşte daha güçlü ve hayatın zorluklarına karşı daha hazır hissedersiniz. Ben öyle yapıyorum...

Erikli Yaylası Her mevsim başka bir güzel Erikli Yaylası… Feribot veya deniz otobüsüyle Yalova’ya geçip oradan Teşvikiye köyüne gidiyorsunuz. Köyün çıkışında güzel bir kahvaltı yapıp çaylarınızı içtikten sonra yürümeye hemen başlayabilir veya parkurun başladığı yere kadar araçla gidebilirsiniz. Rotanın girişinde dik bir yokuş var ama aman acele etmeyin, daha gün uzun ve karda yürüyecek yaklaşık üç saatlik bir yolunuz var. Önce yayla evlerinden oluşan alana ulaşacaksınız sonrasında düz çayır ve ağaçlık alanlardan yarım saat daha yürüyüp şelalelerin olduğu bölgeye geleceksiniz. Suyun sesini takip ederseniz büyük şelaleye kadar gidebilirsiniz.

Kilyos-Rumeli Feneri Yürüyüşü İstanbul’a en yakın yürüyüş rotalarından biridir Kilyos-Rumeli Feneri yürüyüşü. Belediye otobüsüyle bile ulaşabileceğiniz bir bölge. Kilyos’a ulaşıp Karadeniz’in hırçın dalgaları eşliğinde zaman zaman kumsalların üzerinde, zaman zaman orman içlerinde patikaları takip ederek Karadeniz’le Marmara’yı birbirine bağlayan boğazın girişine Rumeli Feneri bölgesine gidebiliyorsunuz. Yol üzerindeki Cenevizlilerden kalma kale sizi kısa bir tarihe yolculuğa çıkarıyor.

SAYFA

Aytepe-Servetiye Camii Yürüyüşü İzmit bölgesinde Yuvacık Barajı’nı besleyen derelerden biri olan Soğuk Dere boyunca yapacağınız bu yürüyüşte kara doyacaksınız. Aytepe’de araçlarınızdan indikten sonra (yaklaşık bir saatlik bir yürüyüşle Veysel Dayı’nın mekânına ulaşacaksınız.) Aslında burası bir su deposu ve İzmit, bir miktar suyunu buradan karşılıyor. Veysel Dayı deponun bekçisi, doğa yürüyüşçüleri bölgeye sürekli gidip gelince Veysel Dayı da bir şömine yapmış, ağaçtan kapalı alanlar oluşturmuş, su değirmeni ile de şirin bir yer hâline getirmiş mekânı. Şömine başında giysilerinizi kurulayıp çaylarınızı içerken yürüyüşün ikinci etabına hazırlık yapabilirsiniz. Soğuk derenin kenarından yol boyunca rahat bir yürüyüş temposuyla zaman zaman belinize kadar gelen karda yürüyecek, güle oynaya muhteşem bir vadinin içinden köye doğru yol alacaksınız. Veysel Dayı’yı geçtikten sonra yaklaşık iki km ileride solda bir şelale var ama kar fazla olacağı için inmek zor gelebilir. Yine de üzülmeyin, parkurun sonlarına doğru yolunuzun üstünde sizi bekleyen bir şelale daha var. Yamaçlardan gelen bu son sürpriz gezinize renk katacaktır.

Ayvansaray- Balat Gezisi Bir pazar günü yüzünüzü eski ve nostalji dolu İstanbul’a çevirin, hemen yanı başınızda duran ve çok derin anlamlar barındıran bir tarihin içinde kaybolun. Ayvansaray Atik Mustafa Paşa Camii Meryem Ana Kilisesi Anemas Zindanları İvaz Efendi Camii Hz. Cabir Camii Aya Dimitri Kilisesi Bulgar Kilisesi Balat Sokakları Fener Patrikhanesi Fener Lisesi Cibali sokakları Molla Zeyrek Camii Zeyrekhane (Koç Vakfı işletiyor.) İşte size şehirde yapabileceğiniz harika bir pazar gezisi...

Not: Yukarıda sıraladıklarımızdan İstanbul içi olan gezi haricindekiler, kış mevsiminde tamamen karla kaplı olan doğa rotalarıdır bu sebeple doğa sporcuları eşliğinde veya rehberliğinde yapılması gereken yürüyüşlerdir. Doğa sporları malzemeleri satan mağazalardan alınmış, su geçirmez kar botu, tozluk adını verdiğimiz ve bileklerden ayakkabı içine kar dolmasını engelleyen malzeme, yedek giysiler ve yiyecekleri koymak için sırt sistemi olan bir sırt çantası, 1 litre sıcak su termosu olmazsa olmaz malzemelerdir. Bunların dışında groteks su geçirmez pantolon, bu tür aktiviteleri sağlıklı tamamlamanız için gerekli malzemelerdir. Aksi hâlde sonuçlar tehlikeli olabilir. Dağcılık ve doğa sporları kulüpleriyle, deneyimli gruplarla veya ticari tur düzenleyen firmalarla bu aktivitelerin tamamını güvenli ve keyifli bir şekilde yapabilirsiniz. Sağlıklı ve doğayla bütünleşmiş yeni bir yıl geçirmenizi dilerim... THE

PALA

Sibel ÇAĞLAR

SAYFA

16 Aralık 2012 tarihinde vakfımızın kuruluşunun 127. yılını kutladık. Aynı gün geleneksel mezunlar günümüz vardı. Bu anlamlı iki etkinliğimiz 11.30’da Atatürk Büstü’ne çelenk sunulmasıyla başladı. Ardından tören programı için Çok Amaçlı Salon’a geçildi. Buradaki tören saygı duruşu ve İstiklal Marşı’nın ardından ana okulu öğrencilerinin “Hoş Geldin” konuşmasıyla devam etti. FMV Işık Okullarının tanıtım filminden sonra Feyziyeliler Işıklılar Derneği adına Jess Molha bir konuşma yaptı.

Okul Müdürümüz Sayın Ömer Orhan Bey’in konuşmasının hemen ardından Sayın Vakıf Başkanımız Yük. Müh. Tufan DURGUNOĞLU’nun gönderdiği konuşma okundu. Törenin bitiminde geleneksel öğle yemeği konuklara ikram edildi. Yine geleneksel hâle gelen eski ve yeni mezunlar arasında futbol maçı yapıldı. Zafer YAZ

16 Aralık 2012 Pazar günü yapılan FMV 127. Yıl Dönümü ve Mezunlar Günü etkinlikleri kapsamında Müzikal ve Koro kulübü öğrencilerimizden Ecem Deveci, Ege Kaan Boysani, Sena Tarım, Melike Selin Balıkçı, İpeksu Yağmur Çağan, Pınar Tartan, Ezgi Çakır, M. Zeynep Dinçer ve Gwendolyn G. P. Hitzfeld “Summer Nights” parçasını seslendirmişlerdir. Çiğdem KUTLUĞ

SAYFA

17 Jess Molho: Mezuniyet Yılı: 1994 Lise yıllarındayken okulun müzik grubundaydım arkadaşlarım ile o zamanın Milliyet ve Hürriyet müzik yarışmalarına katılırdık, ne yazık ki şu an kalmadılar veya isim değiştirdiler. Ayrıca okulda bizim yakar top takımımız vardı, bütün bunlar okula dair özlediğim unsurlardan sadece bazıları fakat dersleri hiç ama hiç özlemedim. Aslında gençlere bir mesaj vermenin bir faydasını görmüyorum çünkü küçükken büyüklerimizin bize verdikleri mesajları bizler de anlamıyorduk lakin genç arkadaşlarımıza okulun kıymetini bilmelerini gerektiğini söyleyebilirim. Lisede geçen günler kolay geri gelmiyor. Bugün geldiğim konumda Işıklı olmanın bana katkısının gerçekten çok büyük olduğunu söyleyebilirim. Güzel bir çevre sahibi olmamda ve geniş bir vizyona sahip olmamda Işıklı olmanın ayrıcalığını her zaman bariz bir şekilde hissettim.

Ali Alp Alanyalı: Mezuniyet Yılı: 2007 (Ayazağa Işık Lisesi 2007 Yılı Okul Birincisi) Mezuniyet konuşmamda da belirttiğim gibi Atatürk’ün ismini verdiği bir okulda okumak bizim için büyük bir şereftir. Bu okulda biz hocalarımızdan sevgiyi, saygıyı, bağlılığı, dostluğu öğrendik. Hocalarımız bizler için birer öğretmen olmanın yanı sıra koruyucu meleklerimizdiler, önce öğretmeyi sonra desteklemeyi öğrettiler bizlere. Bunlar hayatta para ile ölçülemeyen paha biçilemeyen şeylerdir. Eğer tekrar lise okumak için bir şansım olsa yine gözüm kapalı geleceğim tek yer Ayazağa Işıktır. Sevgili kardeşlerimden her geçen gün ilerleyen ve gelişen bu okula sahip çıkmalarını ve değerini bilmelerini rica ediyorum.

Eda Avcıoğlu: Mezuniyet Yılı: 2010 Bence Işıklı olmak çok önemli ve çok gurur verici bir fark. Her yerde bu farkı çok net bir şekilde hissedebiliyorum. Üniversiteye gidince insan hemen lise günlerini aramaya başlıyor. Belki biraz klişe olacak ama ben de onlara okulun kıymetini bilmelerini söyleyeceğim, bana söylediklerinde inanmazdım ancak zamanla onlar da anlayacaklar bu güzel günlerin ve okulun kıymetinin bilinmesi gerektiğini. Işık’ta okuduğum süre boyunca da gerçek dostluğu, arkadaşlığı ve kardeşliği öğrendim.

Onur Tonguç: Mezuniyet Yılı: 2000 Işıktan tek cümle ile arkadaşlığı, dostluğu ve tek yumruk olabilmeyi çok özledim. Işıkta okuduğum süre boyunca hayatta nasıl kalmam gerektiğini, başımı nasıl dik tutabileceğimi öğrendim. Okudukları okulun kıymetini herhalde kardeşlerime en iyi şu şekilde açıklayabilirim. Ben İstanbul Üniversitesi mezunuyum ama bana okulumu sorduklarında hâlâ lisemi yani Ayazağa Işık Lisesi mezunu olduğumu söylüyorum. Işıklı olmanın bir ayrıcalık olduğunu asla unutmasınlar. Son olarak bugüne kadar Işık’ta bana emeği geçen herkese minnetlerimi iletiyorum.

İlyas Can Kömürcü: Mezuniyet Yılı: 2010 Işık’tan akademik olarak çok büyük ve faydalı bir yardım gördüm. Hocalarımız, her zaman ve her yerde ne zaman yardıma ihtiyacımız olsa desteklerini bizlerden esirgemediler. Lise hayatım sürecinde geniş bir sosyal çevreye sahip oldum. Işıklı olmak ve Işık’ta öğrendiğim geniş özgüven duygusunun bana çok şeyler kattığını düşünüyorum. Işıklı kardeşlerime gelirsek onlara lise hayatında kurdukları dostlukların kıymetini bilmelerini ve korumalarını öneriyorum. Çünkü lisede oluşturulan dostluklar maalesef üniversitede o kadar sağlam zeminler üzerine kurulamıyor.

Uğur Hersek: Mezuniyet Yılı: 2012 Okuldan mezun olalı daha bir yıl bile geçmeden biz buradayız çünkü kampüsümüzü ve arkadaşlarımızı çok özledik, bu binanın, bu koridaların ve sınıfların içinde az zamanımız geçmedi. Öğrencilik süremde Işıklı olmanın bana kattığı özgüveni çok iyi bir şekilde hissediyorum ve kullanıyorum. Özellikle şu an lisede az zamanı kalan dostlarımıza tek bir cümlem var: “ Son zamanlarınızın tadını çıkarın ve kıymetini bilin.” Yuvadan çıktıktan sonra bambaşka bir yerin onları bekliyor olduğunu anlayacaklar.

Barbaros ALBAYRAK Barbaros ALBAYRAK

SAYFA

“Çizgi Film & Müzikaller & Maskeler” Büyük ilgi gören aralık ayı “Sempre Arte” etkinliğinde resim bölümü öğrencileri maske tasarımları yaparken onlara müzik bölümü öğrencileri “Çizgi Film ve Müzikaller” konulu konser ile eşlik ettiler. Resim öğrencilerimizden Rengin Jiyan KOLÇAK, Julia Mary KAYAER, S. Emir KAYRAK, Ayla Merve KARADUMAN, Emine MUTLU, Ece AKSEN, Bircem ÖZEKİCİ, Ecem KANAN, Gözde MAZLUM, Deniz ERTUNA, Tuna ÖZKARAGÖZ ve Defne BAŞBUĞOĞLU tasarımları ile renkli pozlar verdiler. “Çizgi Film ve Müzikaller” konserinde ise Müzikal ve Koro Kulübü öğrencilerimizden İpeksu Yağmur ÇAĞAN ve Ege Kaan BOYSAN “A Whole New World”, Ecem DEVECİ, Nil BERKE, M. Zeynep DİNÇER, Ezgi ÇAKIR “Beauty and the Beast”, Ege Kaan BOYSAN ve Ecem DEVECİ “Summer Nights” şarkılarını söylediler. Piyanoda Kadir Berat YILDIRIM ve Pınar TARTAN, Gitarda Can Berk TAŞKIN, lise orkestramızda ise Barış ARAN, Ege Kaan BOYSAN, Emir ÇETİNOĞLU, Berkay GÜRSOY, Bartu GERGERLİOĞLU ve koromuzun eşlik ettikleri “Over the Rainbow” şarkısını Ecem DEVECİ, Ezgi ÇAKIR ve Rüya MUTLU, “Mamma Mia” şarkısını Ecem DEVECİ ve Melike Selin BALIKÇI ve final şarkımız olan “Fame” şarkısını M. Zeynep DİNÇER ve Sena TARIM seslendirdiler. Fulya ATALAY ve kulübümüze yeni katılan öğrencilerimiz Gwendolyn G. P. HIZEFELD, Derin ATALKIN ve Melis SARP ise koroda yer aldılar.

THE

PALA

SAYFA

Aralık ayı kültür sanat etkinliklerinden (tiyatro, konser, müzikal, opera, sergi) oluşan panolar hazırlanarak A Lobi girişine konuldu. “Pop & Rock” konulu ocak ayı Sempre Arte konserimiz 4 Ocak 2013 Cuma günü 12.30’da gerçekleşecektir. Resim öğrencilerinin de “Michael Jackson Stand-up” hazırlayacakları etkinliğimize katılımınızı bekliyoruz.

Sanat dolu günler geçirmek dileğiyle… THE

PALA

Merve SAVRAN / Çiğdem KUTLUĞ

SAYFA

Okulumuzun kurumsal üyesi olduğu English Speaking Union Türkiye’nin okulumuz Public Speaking Kulübü ile birlikte düzenlediği aktivitelerle dopdolu bir haftayı geride bıraktık… English Speaking Union tarafından okulumuza gönderilen çok değerli iki eğitmen öncelikle 27 Kasım 2012 Salı günü okulumuzun 50 öğrencisine, toplum önünde konuşma ve münazara teknikleri üzerine 3 saat süren bir eğitim verdi. Verilen eğitim sonucunda öğrencilerimize ESU Türkiye tarafından katılım sertifikası düzenlendi. Yine aynı gün, eğitmenlerimiz bu sefer hem okulumuz öğretmenlerine hem de İstanbul’da bulunan diğer kurum ve okullarda öğretmenlik yapmakta olan diğer öğretmenlere münazara ve public speaking üzerine iki saatlik bir koçluk eğitimi verdiler. Yine katılımcı öğretmenlerimize katılım sertifikaları ESU Türkiye tarafından hazırlanmıştır. 29 Kasım 2012 Perşembe günü ise bizim için daha heyecanlı bir gündü çünkü okulumuza gelip hem öğrencilerimize hem de öğretmenlerimize eğitim veren eğitmenlerimizin de jüri üyeliği yaptığı ESU İngilizce Münzara Ligi’ne katılmanın onurunu yaşadık. Açı Okulları Bahçeköy Kampüsü’nde düzenlenen lige bizimle katılan diğer okullar Darüşşafaka, MEF Okulları ve Açı Okulları olmuştur. İngilizce Münazara takımımızda yer alan Uğur Koç, Bora Leblebici, Yeler Tola, Kayra Güler, Yağmur Taşdemiroğlu ve Hamdi Kerem Küçükengin çok başarılı bir yarışma çıkararak okulumuzu en güzel şekilde temsil etmişlerdir ve 2.lik ödülünü almışlardır. Kendilerine bir kez daha teşekkür ediyoruz. Şimdi kısaca eğitmenlerimizi size tanıtmak isterim: Eoin Kilkenny: University College Dublin ve University of London mezunudur. İngiltere merkezli “Tarih ve Edebiyat Kurumu”nun önemli bir üyesidir. Şimdiye kadar 61 Münazara Şampiyonasına katılmış olan eğitmenimiz son 8 yıldır hiçbir Avrupa Münazara Şampiyonasını kaçırmamış ve hatta iki tanesinin de organizasyonda yer almıştır. Kendisi ABD, İrlanda, İngiltere, Katar ve Çin gibi dünya çapında pek çok yerde pek çok farklı konuda münazara ve toplum önünde konuşma üzerine koçluk eğitimi vermiştir. Eoin, ESU’nun “Discover Your Voice” programının eğitmenidir ve hâlen ESU Münazara Akademisi Programının koçluğunu yapmakta olup Hong-Kong eğitim turunu devam ettirmektedir. Leela Koenig: 20 farklı ülkede münazarada jüri üyeliği yapmıştır. Aslen Hollanda vatandaşı olan Leela, 2007 ve 2008’de European Universities Debating Şampiyonası Turkiye ve Estonya’da, 2009’da World Universities Debating Şampiyonası İrlanda’da “İkinci Yabancı Dil Olarak En İyi İngilizce Konuşan Konuşmacı Ödülü”nü kazanmıştır. 2010 yılında Amsterdam’da düzenlenen Avrupa Münazara Şampiyonası’nda başhakem seçilmiştir. Utrecht Universitesi’nde felsefe üzerine ve de European Universitesi Budapest’te politika üzerine iki ayrı yüksek lisans tamamlamış olan eğitmenimiz son 5 senedir profesyonel olarak çeşitli okullarda, üniversitelerde münazara eğitimleri vermeye devam etmektedir. Leena, 2010’da Antalya’da düzenlenen ESU Dünya Münazara Şampiyonası’na ve de 2007’den beri İstanbul’da farklı tarihlerde düzenlenen 5 farklı münazara turnuvasına da katılmış ve tartışmasız en güzel deneyimlerini yaşadığı Türkiye’yi çok seviyor ve bu sene ESU Türkiye Public Speaking and Debating turunda görev almaktan gurur duyuyor...

Hande ACARMAN YEŞİLKAYA

SAYFA

Okulumuzda 1958-1969 yılları arasında görev yapan ve matematik dalında başarılı öğrenciler yetiştiren merhum matematik öğretmenimiz Dr. Yusuf Ziya Efe'nin anısını yaşatmak ve okullarımızda matematiğe verilen değeri artırmak için 2009 yılından bu yana verilen "Dr. Yusuf Ziya EFE Matematik Üstün Başarı Ödülü" 15 Kasım 2012 Perşembe günü sahibini buldu. Işık Üniversitesinden katılarak jürimizi oluşturan Doç. Dr. Başar Civelek, Doç. Dr. İsmail Karakurt ve Yrd. Doç. Dr. Melike Aydoğan tarafından yapılan yazılı ve sözlü değerlendirmeler sonunda 12. sınıf öğrencimiz Semih BAYRAKTAR birinciliğe hak kazandı. Bu ödülü tesis eden 1963 Işık Lisesi mezunu Prof. Dr. Tufan Durgunoğlu, “Işık Ailesi” kimliğini ve sevgili öğretmenine duyduğu vefa borcunu öğrencilerimiz, mezunlarımız, öğretmenlerimiz ve aileleri ile birlikte yaşatma amacında olduğunu söylüyor. Semih; araştırmacı, sorgulayan, meraklı ve her an yeni bilgiler öğrenmeye açık kişilik yapısı ile bu ödülü hak etmiştir. Başarısıyla jüri üyelerinin takdirlerini kazanan öğrencimizi, ailesini, onu yetiştiren öğretmenlerimizi de tebrik ediyoruz. Sinem ÖZDEMİR

Genç Erkek Basketbol Takımımız “İstanbul İli Liseler Arası Basketbol Şampiyonası”nda basketbol takımımız turnuvaya eleme maçları oynayarak başladı. Eleme grubunda oynadığı 4 maçı da kazanan öğrencilerimiz son 16 takım arasında mücadele etme hakkı kazandılar. Son 16 mücadelesini B grubunda sürdüren basketbolcularımız, grup maçlarını ikinci sırada tamamlayıp son 8 takım arasında kaldı. Çeyrek final maçlarında normal periyodu 66-66 biten ve nefes kesen bir uzatma periyodu sonrasında 77-72 kaybettiği maçın ardından ilk 4 şansını yitiren sporcularımız, oynadığı son maçı da bir sayı farkla 54-53 kaybederek İstanbul 6.sı olup turnuvayı tamamlamıştır. Maçlarda müthiş bir mücadele sergileyen sporcularımız turnuvanın son gününe, maçın son saniyesine kadar müthiş bir gayret göstermişlerdir. Okulumuzu en iyi şekilde temsil eden öğrencilerimize teşekkür eder başarılarının devamını dileriz. Zeynep GÜNAY ÖZDEMİR

Hazırlık ve 9. Sınıflar Basketbol Turnuvası Her yıl geleneksel olarak Hazırlık ve 9. sınıflar arasında düzenlenen basketbol turnuvasına bu yıl da öğrencilerimizin göstermiş olduğu ilgi oldukça fazlaydı. İzleyiciler turnuva sırasında çok zevkli basketbol maçları izlediler. Basketbol turnuvasının finalinde Hz-B ve 9-D sınıfları karşılaştı. Oldukça çekişmeli geçen final maçını Hz-B sınıfı 16-13 kazanmıştır. Turnuvaya katılan tüm öğrencilerimizi sergiledikleri mücadele ruhu ve gayret için tebrik ederiz. Özer DÜDÜKÇÜ

SAYFA

ÇAĞATAY CELEP The Rain Wild Chornicles -Dragon KeeperMerhaba Pala-Kitap Okuyucuları, sizi yeni sayımızda kitap köşesinde görmek beni oldukça heyecanlandırdı. Ayrıca bu ayki sayımızdaki kitabı anlatmak için heyecandan yerimde duramıyorum. Gerçi öyle pek popüler kitap kültürünün peşinden koşmadığım için bir sürü eleştiri tabiî ki alabilirim fakat bu ayki kitabın benim için oldukça özel bir yeri vardır. Neyse fazla tutmadan sizi kitabımızla tanıştırayım. Ejderha Bakıcısı (The Dragon Keeper) bir fantastik roman olup Yağmur Yabanı Günlüklerinin (The Rain Wild Chronicles) ilk kitabı olmaktadır. Kitap üçüncü kişi ile anlatılıp kitabın belirli karakterlerinin düşüncelerini, davranışlarını ve hislerini anlamamıza yardımcı yeni bir düzen getiriyor. Kitabın yazarı Robin Hobb aslında asıl yazar olan Margaret Astrid Lindholm Ogde'nin ikinci ismi. Evet, oldukça garipsenecek bir durum ama Margaret aslında iki tane kitap ismine sahip bunlardan ilki Megan Lindholm diğeri ise Robin Hobb. Genellikle fantastik ürünler çıkartsa da birkaç tane bilim kurgu kitaplarına raflarda rastlamanız mümkündür. Margaret Californiada 1952’de doğmuş fakat Alaska'da büyümüştür. Denver Üniversitesinde okumayı bitirip evlendikten sonra kariyerine “Dulath için Kemikler” (Bones for Dulath) adlı çocuklar için olan fantastik eserini yayımlamakla başlamıştır. Kitabın ilk sayfalarında güvercin bakıcılarının birbirine yazdığı Trehaug, Cassarick ve Bingtown şehirleri arasında dolaşan gördüğümüz ve okuduğumuz mektuplar hikâyenin ana hatları konusunda ufak bir fikir vermekte. Ardından bir grup deniz kertenkelelerinin uzun bir nehir yolculuğunu tamamladıklarını ve kendilerini bir kozaya sararak birer ejderhaya dönüşebilsinler diye uğraştıklarını görüyoruz. Bu olay hikâyenin kilit noktası çünkü hayatta olan son ejderha Tintaglia dünyanın tekrar ejderhalarla dolu olduğunu görmek için Yağmur Yabanısı insanlarla bir anlaşma yapmışlar. Tingtalia Yağmur Yabanısı insanlarını Chalched isimli uygarlıktan koruyacak karşılığında da insanlar Tintaglia’ya ejderhaları geri getirmesinde yardım edecek. Kaptan Leftrin ile tanışıyoruz. Kaptan Leftrin bir parça büyücü odunu yani kozasındayken ölen bir ejderha kozası buluyor ve bunu en başta satmayı düşünse de ardından gemisini bu odunla güçlendirmeyi uygun görüyor. Thymara ise bir Yağmur Yabanısı pençelere ve pullu bir deriye sahip 11 yaşında bir kız. Yağmur Yabanında doğan bazı çocukların oraya özgü olan bir lanet tarafından lanetlenmesi bu çocukları pullu ve pençelere sahip kılmakta ama bu önemsiz bir detay. Bir de son olarak Alise Kincarrion ise tam bir Aşk-ı Memnu hayatı gibi dramatik ama heyecan dolu bir hayata başlamakta. Evet, belki kitabı size çok anlattım ama değerli okuyucumuz anlattığım kısımlar en fazla 50. sayfaya kadarki kısmı kapsıyor. Suç bende değil bunda anlaşalım çünkü Robin Hobb’un yazdığı Yağmur Yabanı Günlüklerini okudukça siz de göreceksiniz, benim anlattıklarım kitabın yanında eften püften kalacaktır. Ejderha Bakıcısı oldukça güzel, heyecanlı olay örgüsü, dramatik olayları ve tam olarak bir ana karakterin olmaması sebebiyle sizi etkileyecektir.

THE

PALA

SAYFA

The Hobbits : An Unexpected Journey Peter Jackson’ın yazdığı bir başyapıt. 2012’de gittiğim sinemalar arasında, eğer Lorf Of The Rings ile ilgiyseniz en çok seveceğiniz film denebilir. Müziğinden senaryosuna, oyunculuğundan filmin kalitesine 10/10 verilebilir bir film. Tabi insanlar merak ediyor, ilk filmlerle bir alakası var mı diye. İlk filminin başında, Bilbo Baggins (The Hobbits filminin ana karakteri) Frodo’ya yüzüğü veren karakterin gençliğinde yaşadığı birtakım maceraları anlatır ve ilk üçlemedeki bazı olayları açığa kavuşturur. Yeni bir üçlemenin ilk filmi olan The Hobbits, Gandalf’ın Bilbo Baggins’e bir macera teklifinde bulunmasıyla başlar. Zar zor ikna olan Bilbo, Gandalf ve on üç Dwarf’la beraber maceraya başlar. Balin, Bifur, Bofur, Bombur, Dori, Dwalin, Fili, Gloin, Kili, Nori, Oin, Ori ve liderleri Thorin’den oluşan bu Dwarf grubu, birtakım yardımlar alarak evlerinden onları men eden, altına zaafı olan Ejder Smaug’u alt etmeye yemin ederler. Filmin tamamı üç saati bulmaktadır ama film izleyeceğiniz her salisesine değer. Müziği (The song of the lonely mountain) de mükemmel olan bu filmde, 90 yaşına gelmiş Saruman karakteri bile elit düzeyde bir performansla canlandırılmaktadır. Bu filmi ve gelecek diğer iki filmi ve eğer izlemediyseniz ilk üç filmi izlemenizi tavsiye ederim. (Şahsen ben ilk üçlemeyi 52 defa, hiç sıkılmadan izledim ve tekrar izlesem yine sıkılmam.)

Canberk TAŞKIN

SAYFA