Joris Vincken

Niet gaan vloeken nu, InZicht gaat toch zeker niet samen met ijdelheid! Voordat we het weten gaat het volgende nummer over Rolls Royces, waarna het hek van de dam is. Want ijdelheid gaat toch zeker niet samen met spiritualiteit, met non-dualiteit. We leren juist te onthechten, afstand te doen van alles wat menselijk is. Weg ego, weg verdriet, en zeker weg met ijdelheid.

© HANS TIBBEN 2020

IJdelheid, volgens het woordenboek, betekent ‘het zich toeleggen op betekenisloze uiterlijkheden’ of ‘het verlangen om belangrijk gevonden te worden’. Als kind wilde ik graag belangrijk en mooi gevonden worden. Vol trots liet ik mijn tekeningen zien, zong zelfgemaakte liedjes en straalde in mijn mooiste kleren. Gelukkig doen wij volwassenen niet meer aan dit soort vreemde zaken, daar is het leven veel te serieus voor. We weten nu wel beter dan gewoon maar wat te spelen. Natuurlijk speel ik hier een beetje met onze vooroordelen. We dromen van geluk, maar vergeten dat geluk niet kan bestaan zonder ongeluk, rijkdom niet zonder armoede. Achter dat alles is het leven, de diepe eenheid van ‘het alles’. De valkuil is daar een nieuwe dualiteit van te maken. Alleen non-duaal is goed, duaal is fout, alleen mijn ware zelf mag er zijn, alles wat ik tot niet ware zelf heb verheven moet weg, overwonnen worden. Zo creëren we keer op keer onze eigen nieuwe religie (en natuurlijk wijzen we de vorige vol passie af). Wat als de uitnodiging van het leven is om het niet zozeer in stukjes goed en kwaad op te splitsen, maar het te zingen, dansen en omarmen? Dan zijn we weer als kinderen. We volgen cursussen, lezen ons suf en discussiëren of een leraar echt of niet echt is. Intussen lopen die kleine wezentjes volgens Jezus zomaar de hemel in! Natuurlijk heeft mijn hoofd nu een hele stapel maren klaarliggen. De lading bij een kind is anders of een kind heeft nog geen ego. Ons hoofd is meesterlijk in het bedenken van duizend en een redenen waarom ik nu nog niet helemaal kan leven, in het stellen van voorwaarden aan het leven. Pas als ik dit, dan mag ik dat. Steeds weet ons denken precies de juiste toon aan te slaan, de juist argumenten te gebruiken. Het lijkt wel of ons hoofd ons heel goed kent! Zo denk ik mezelf tot stilstand, of eigenlijk is het niet het denken dat dat doet, maar ik die het idee heeft er steeds iets mee te moeten. In plaats van denken als een prachtige tool te gebruiken die mij veilig de weg helpt over te steken, ga ik het gebruiken in mijn zoektocht naar wakker worden, werkelijke vrijheid, of welke naam mijn grijze massa er ook aan gegeven heeft. Stel je voor dat je het leven als een dans ziet, een uitnodiging de rijkdom in alles te ontdekken! Als we echt het leven omarmen zonder uitzondering, dan zou ons verdriet dus net zo belangrijk zijn als geluk, onze twijfels magischer dan elk zeker weten en nederigheid niet rijker dan ijdelheid. Dus laten we in Godsnaam niet gaan vloeken nu, zeker niet hier. Dans het leven, kus je geliefde, twijfel, wees zeker, lach je lach, traan je tranen en wees ijdel. Je bent zo oneindig rijk dat daarin zelfs ruimte is voor je ijdelheid, prachtig mens. t

Spinoza en non-dualiteit