Pracho Margreet Biesheuvel

Geschenk van leegte

Pracho Margreet Biesheuvel

Een man en een vrouw staan in stromen van water, ze zijn halfbloot en te zien op een groot scherm in een museum. Er is het geluid van vallend water en van hemelse muziek. De man doet zijn ogen even open, de vrouw houdt haar ogen gesloten. Er hangt een geschreven toelichting aan de muur: de 5 stadia van ontwaken verbeeld. Wat ik zie is vooral een adembenemende intensiteit van voelen, van een totaal aanwezig zijn onder de stroom, het enige wat er nog is. Totale overgave. En ik zie de betoverende schoonheid van jonge lichamen.

Ik ken het van veel momenten in mijn leven, dat alles samenvalt, stroomt, zomaar gebeurt, een wonder lijkt en toch zo gewoon. Nu is overgave aan bijzondere momenten gemakkelijker dan aan niet bijzondere momenten; overgave aan de saaiheid van een dag, aan een boterham met kaas, aan regeldingen, aan het lopen naar de supermarkt voor een paar blikjes kattenvoer, dat is andere koek. Ik weet dat het onzin is. Ik weet dat overgave aan de saaiheid in feite hetzelfde is als overgave aan avontuur. Zowel het avontuur als de saaiheid is niet vast te houden, in het avontuur is de saaiheid al aanwezig en in de saaiheid het avontuur. Ik hoef niets te doen, alleen te voelen, te kijken, te ademen, te luisteren, te leven, de tijd te leven, de tijd als enige ultieme vriend, de tijd als mijzelf, de tijd die altijd beweegt, ook al lijkt ze stil te staan. Ik ben niets anders dan de tijd, ik ben een voorbijgaan, ik ben niet te bevatten of vast te houden, ik ben een dans, tot ik erbij neerval en de tijd mijn lichaam transformeert. En zo ben jij en is alles. Alles is werk aan de winkel, avontuur, verandering, vergaan, ontstaan, begoocheling, niet vast te houden. Soms met zwoegen en kreunen, soms met schateren en gaan op de vleugels van de wind, maar altijd in verbinding met alles en iedereen, met vroeger en later, ook al ben ik alleen thuis, het leven gonst, ruist, spettert, golft overal doorheen. Nooit is er stilte, echt stilte. Soms is er wel even een heel stil worden. Maar nooit echt stil. De dood is nog niet stil. Wat er is, is oneindige ruimte waarin alles gebeurt, en die ruimte is in alles, om alles, en geeft ruimte aan materie, aan manifestatie, aan energie. Aan heel veel beleven, liefhebben, ongemak ervaren, pijn en verdriet, verlangen en genot, inzien, ontdekken, weten en niet meer weten, werken en ontspannen, zorgen maken. Alles is vrij, niets laat zich ooit gevangen zetten. Ja alles is ijdelheid in die ene betekenis van het woord: leegte, zinloosheid. We leven ijdelheid, en daarbinnen zijn we soms ijdel in die andere betekenis van het woord: eigendunk, voor zolang als die duurt. De ijdelheid van het bestaan is te beschrijven en te bezingen. Te verbeelden in halfnaakte lichamen in stromen van water. In geluid en muziek. In zien en horen en voelen. Met schijnbare stadia, ijdele aannames die ons voorspiegelen ergens te kunnen komen. In ijdelheid lost alles op, voortdurend. Ook de overgave die ik al dan niet lijk te hebben. In ijdelheid wordt alles geboren, doorlopend avontuur van leven. Stromend als water. Ultiem voor even. Kwetsbaarheid en kracht. Pijn en genot. Er blijft geen spoor van over. Alles te leven is het geschenk van de leegte. t

‘Bescheidenheid komt voor de val’

We leven in een duale wereld. Als de dag is voltooid, dan wordt het nacht. Tegenover elke daad van haat, staat een gebaar van liefde. Een periode van gezondheid wordt afgewisseld door ziekte. Als iemand wint, dan is er ook een verliezer. Na regen komt zonneschijn. Man en vrouw. Yin yang. Ga zo maar door. Alles onder de hemel valt onder de wet van dualiteit. Ook ‘ijdelheid’ en ‘bescheidenheid’ zijn twee kanten van dezelfde medaille. Ooit hebben we kennelijk met z’n allen afgesproken dat je niet uit de hoogte mag doen. IJdelheid is de allerergste van de zeven zonden. En leef je bescheiden? Dan gaan de hemelpoorten open! Tenminste … als het geen valse bescheidenheid is. Maar wie bepaalt dat? Wie of wat is het dat ijdelheid en bescheidenheid langs de meetlat legt? Alleen het denken maakt van iets een deugd of een ondeugd. Voor het Zelf bestaan bescheidenheid en ijdelheid niet. Er is geen ik om bescheiden te zijn, er is geen jij om ijdel te zijn. Het Zelf omvat Alles. De waarheid over jou is dat je Meetlatloos Bewustzijn bent. Alleen het denken weegt de dingen tegen elkaar af. Alleen het ego vergelijkt. Het is daarom dat niet alleen ijdelheid, trots en hoogmoed voor de val komen. Dat geldt evengoed voor bescheidenheid, nederigheid, enzovoorts. De val in dualiteit. Remko van Riel

De spiegel

Ze staat, nog geen anderhalf, blij en verwonderd voor de spiegel. Is zij dat zelf, dat kindje dat ze daar ziet lachen en draaien wanneer zij hier hetzelfde doet? Het raakt me als ik bedenk dat zij misschien wel voor het eerst zichzelf herkent in het beeld van haar levendige lijfje. Elke beweging komt van binnenuit, van iets dat zichzelf wil leren kennen zonder ook maar het minste spoortje van ijdelheid. Enkel dagend bewustzijn dat argeloos nieuwsgierig blij wordt van zichzelf en straalt. De foto’s van dat unieke moment zijn er al snel: een met en een zonder de trotse maar vooral vertederd kijkende man die zichzelf de opa van het meisje weet. Ik kijk naar de rimpels, de dieper geworden lijnen in zijn gezicht. Het verbaast me niet dat de eerste betekenis van het woord ‘ijdelheid’ volgens het woordenboek vergankelijkheid is. Een ander soort ijdelheid vraagt botweg hoe voordelig opa erop staat en - erger nog - of hij die foto waar ze samen op staan met een groter publiek zal delen. Het stemmetje dat zegt: “”Ach, waarom niet” heeft geen schijn van kans. Ik laat de andere foto afdrukken en lijst hem in. Daar staat die kleine nu, op haar opa’s werktafel. De verwondering in haar stralende ogen blijft me ontroeren en maakt me blij. Het is een beeld dat mee mag in mijn graf. Johannes Kooreman

Overlevingsstructuur

Het pronken bij dieren lijkt me een manifestatie van de natuurlijke overlevingsstructuur. Het is dan belangrijk om gezien te worden voor de voortplanting en de territoriumafbakening. IJdelheid bij de mens is ook een overlevingsstructuur, maar gaat gepaard met zelfbewustzijn. Door identificatie met gedachten en ‘ik ben dit lichaam’ ontstaat een overlevingsstructuur waarbij ijdelheid en eigendunk gepaard gaan met zorgen, waandenkbeelden, wensen, gezien willen worden, het is nooit goed genoeg, ik weet het beter, alleen het zogenaamde beste van jezelf laten zien, af en toe manoeuvrerend op een angstig smal paadje.

Als er zien is vanuit Zelfbewustzijn, wordt gezien dat er conditioneringen zijn (bijvoorbeeld ijdelheid) en allerlei andere gedachteconstructies die wegvallen in het Zien ervan waardoor er dan geen betrokkenheid of identificatie mee is vanuit een persoonsidee. Als ik in de spiegel kijk en de wallen onder mijn ogen zie, kan er een gedachte opkomen om er iets aan te doen. Als er een paar seconden langer naar gekeken wordt, verdwijnt dat idee en schijnt er alleen maar helderheid doorheen die er niks van vindt. Door het zien daarvan kan er eventueel een glimlach over verschijnen. Fulco Weserman

Wilt u ook adverteren in InZicht Neem dan contact op met

Meinhard van de Reep info@inzicht.org of 06 - 49 38 57 34

Verliefd op mezelf

Ik schaamde me vroeger altijd als ik te lang in de spiegel keek. Er werd altijd tegen me gezegd: “Het is niet goed om ijdel te zijn.” Als je naar jezelf kijkt in de spiegel, betekent dat dat je te trots bent op wat je dan ziet. Het betekent dat je te veel met jezelf bezig bent. Net als de meeste mensen bleef ik het toch doen, maar deed ik het voortaan wel stiekem. Als ik in een openbaar toilet mijn handen waste, keek ik naar mezelf in de spiegel, maar als er iemand anders binnenkwam, keek ik gauw weg. Als ik op straat liep en een glimp van mijn spiegelbeeld opving in een etalageruit, keek ik snel even hoe ik eruitzag terwijl ik liep. Je ziet jezelf niet vaak terwijl je loopt, dus ik was er nieuwsgierig naar. Maar zelfs als ik alleen thuis was, keek ik zelden langer dan een paar seconden in de spiegel, tenzij het een functie had (een wenkbrauw epileren, of kijken of mijn billen niet te groot lijken in deze kleren). Meestal ging een blik in de spiegel gepaard met een kritische kijk op mezelf en het idee dat ik er in de basis niet goed of verkeerd uitzag. Die schaamte voor en negatieve kijk op dit menselijk wezen is de sociaal geaccepteerde norm. De meeste mensen houden er hun eigen versie op na. Religie heeft een groot aandeel gehad in die sociaal geaccepteerde negatieve overtuigingen die we over onszelf hebben. IJdelheid wordt als een zonde beschouwd. Het is waar dat, als je obsessief bezig bent met hoe mooi of lelijk je eruitziet, je zult lijden. Eigenlijk willen we allemaal heel graag dat men oog heeft voor onze ware schoonheid. We hebben de neiging ons eindeloos aan te passen, te veranderen of mooier te maken om dat diepe verlangen om werkelijk gezien te worden te vervullen. Maar dat maakt het bestaan heel pijnlijk. Wat we ook doen, het zal nooit genoeg zijn. En het zal tevens de overtuiging versterken dat je niet mooi genoeg bent. Je ware natuur over het hoofd zien ten gunste van je denkbeelden zal je nooit tot vervulling laten komen. Je ware schoonheid is je ware zelf, en alleen jij kunt jezelf werkelijk ontmoeten. We zijn van nature en in alle onschuld gefascineerd door ieder aspect van dit menselijk wezen. Het is natuurlijk om verliefd op onszelf te zijn, maar we leren dat dat niet goed is. Mijn zoon Sky, die bijna vijf is, vindt het heerlijk om naar zichzelf te kijken in de spiegel. Hij praat dan tegen zichzelf en neemt allerlei poses aan. Hij vindt het ook heerlijk om naar foto’s of video’s van zichzelf te kijken. Hij is gefascineerd door het menselijk wezen dat hij in dit leven speelt. Helaas groeien we meestal op in de overtuiging dat we meer op dit en minder op dat zouden moeten lijken. We zien de innerlijke schoonheid van dit menselijk wezen, precies zoals het is, over het hoofd. Wat mezelf betreft heb ik een paar jaar geleden besloten die schaamte en negatieve kijk op mezelf onder ogen te komen door een ritueel te creëren waarbij ik meer tijd voor de spiegel doorbreng met naar mezelf kijken. Aanvankelijk voelde ik alleen weerstand en schaamte. Daarna begon ik me er meer ontspannen bij te voelen en werd ik minder hard voor mezelf. Ik keek naar de zogenaamde gebreken en bekeek ze met nieuwe ogen. Ik keek in mijn eigen ogen en zag een liefdevolle blik. Dat vulde me met vreugde. Nu ik dit menselijk wezen werkelijk ontmoet zoals het is, zie ik het als de lichamelijke manifestatie van mijn ware zelf. Dat is de Liefde die uit haar ogen straalt. Het verlangen door iemand anders mooi gevonden te worden, werd vervuld door mezelf te zien zoals een geliefde me zou zien. Verliefd worden op mezelf is geen ijdelheid. Het is iets natuurlijks.

Zelfloosheid en

© HANS TIBBEN 2020