Παγκοσμιοποίηση & Φιλελευθερισμός: Από τον Κύκλωπα στον Οδυσσέα

ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΩΠΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

Εκδόσεις Καργάκος Αθήνα 2015

ISBN: 978-618-5171-05-6 © Εκδόσεις Καργάκος - Σαράντος Ι. Καργάκος Επιμέλεια: Ιωάννα Καργάκου Δημιουργία Εξωφύλλου: Κανάκης Γιάννης Εκδόσεις Καργάκος, Αθήνα, 2015 www.kargakos.gr - info@kargakos.gr Εκτύπωση – Βιβλιοδεσία: Απεικόνιση, Σαρανταπόρου 70, Χαλάνδρι, τηλ./fax: 2106006430-1, www.apeikonish.gr, info@apeikonish.gr

Σαράντος Ι. Καργάκος

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΩΠΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

ΟΙ ΝΕΕΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ. Η «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ» ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ Το μεγάλο πρόβλημα της «πλανητάρχουσας» Αμερικής είναι η χειραγώγηση αυτών των μαζών, το «καναλιζάρισμά» τους προς μια κατεύθυνση που μπορεί βέβαια να φέρει αυτές τις μάζες στην καταστροφή, αλλά αυτή η καταστροφή είναι σωτηρία για το σύστημα εξουσίας. Γιατί δεν υπάρχει κανένας πολιτικός επαναστατικός προσανατολισμός. Αλλά κανείς δεν αποκλείει αύριο μεθαύριο μια πιθανή εμφάνισή του. Και για να μη χρησιμοποιηθούν οι μάζες αυτές των εξαθλιωμένων ανθρώπων σαν εκρηκτικό υλικό από μια νέα επαναστατική ιδεολογία για την ανατίναξη του υπάρχοντος συστήματος οικονομίας, θα διοχετευθούν σταδιακά προς μια νέα μορφή σταυροφορίας. Θα μπούμε, όπου να ’ναι, σε μια νέα περίοδο Σταυροφοριών. Γι’ αυτό κατά τα τελευταία χρόνια ανακαλύφθηκε ο κίνδυνος του Ισλάμ. Και όμως το Ισλάμ υφίσταται από τον 8ο αιώνα. Καμία ισλαμική χώρα σήμερα δεν απειλεί τα χριστιανικά κράτη με τζιχάντ (ιερό πόλεμο). Ό,τι κάνουν οι ισλαμιστές, καλό ή κακό, το κάνουν στη χώρα τους. Η μόνη ισλαμική χώρα που κάνει εξαγωγή επιθετικής πολιτικής είναι η Τουρκία. Αλλά αυτή διευθύνεται από τους στρατιωτικούς που είναι αντίπαλοι του ισλαμισμού ή προσπαθούν να εντάξουν τον ισλαμισμό στο δικό τους σύστημα εξουσίας. Εχθρός των Τούρκων, για λόγους εδαφικούς, οικονομικούς, ιστορικούς, είναι ο Ελληνισμός. Και όχι τώρα, αλλά από τον 11ο αιώνα: από τη μάχη του Ματζικέρτ (1071) που έκρινε την τύχη της Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι από το 1821 και εντεύθεν νιώθουν τους Έλληνες σαν απειλή. Γιατί αυτοί ήσαν η κύρια δύναμη της ανατροπής και κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και τώρα φοβούνται πως οι Έλληνες θα γίνουν ο καταλύτης της διαλύσεως του στρατοκρατορικού κεμαλικού συστήματος, που κρατεί υπό ζυγό δουλείας αιώνων πανάρχαιους λαούς του μικρασιατικού χώρου. Και για την αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχομένου καλλιεργείται η «διπλωματία των σεισμών», ότι τάχα ο σεισμός έφερε τους δύο λαούς πιο κοντά και άλλα ηχηρά και συγκινητικά. Αυτό που

15

φέρνει πιο κοντά την Τουρκία σε μας είναι ασφαλώς οι διαρκείς βλέψεις της στο Αιγαίο και στη Δυτική Θράκη και ο φόβος της για τις μελλοντικές ανατροπές που θα εκδηλωθούν σύντομα στο εσωτερικό της. Όμως η Τουρκία δεν θα διαλυθεί από μας. Θα διαλυθεί από τους Αμερικανούς που για τα δικά τους συμφέροντα θα τη σπρώξουν εναντίον του Ισλάμ, με σκοπό την υποταγή διά της Τουρκίας σ’ αυτούς. Η χριστιανική Δύση –όχι βέβαια για λόγους χριστιανικής αγάπης– θέλει το έδαφος και το υπέδαφος των πετρελαιοφόρων περιοχών της Ασίας. Εκεί είναι το νέο Ελδοράδο. Εκεί θα ξεσπάσει ο Αρμαγεδδών, που μπρος σε αυτόν οι βομβαρδισμοί κατά της Σερβίας θα μοιάζουν με τον πασχαλινό ρουκετοπόλεμο του Βροντάδου. Γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα της Νέας Τάξης, που συνθέτουν την πιο μεγάλη αταξία μέσα στην παγκόσμια ιστορία. Τη Νέα Τάξη δεν την επιβάλλει κάποια πολιτική εξουσία αλλά ένας «ηθικός τρίπους» συμφερόντων, που τα τρία σκέλη του απαρτίζουν: πρώτον τα οικονομικά μεγαθήρια, δεύτερον τα μεγάλα κέντρα παραγωγής γνώσης και πληροφοριών και τρίτον οι άρχοντες των ΜΜΕ. Κάπου, μέσα στα σκέλη του τρίποδος, εμπλέκονται και οι φορείς της πολιτικής εξουσίας, οι ευφημιστικά λεγόμενοι «διαπλεκόμενοι», που όμως στην ουσία είναι εμπλεκόμενοι. Η Νέα Τάξη, όπως έχουμε προαναφέρει, είναι μια νέα μορφή φεουδαρχίας που λειτουργεί σε διάσταση οικουμενική. Ο ρόλος των κρατών –άρα και των πολιτών– φαίνεται ωσάν να παρήλθε ανεπιστρεπτί. Επί αιώνες τα κράτη λειτούργησαν ως δυναστικά, ως εθνικά, ακόμη και ως πολυεθνικά. Σήμερα ζούμε το requiem των κρατών και την ανάδυση και ανάδειξη νέων εξουσιών. Οι νέες αυτοκρατορίες δεν θα έχουν πολιτικό αλλά οικονομικό –και δευτερευόντως πνευματικό– χαρακτήρα. Οι μεγιστάνες του μέλλοντος θα είναι οι οικονομικοί κολοσσοί που θα έχουν υπό τον έλεγχό τους το χρήμα, τη γνώση και την πληροφορία και οι οποίοι με σταδιακές συγχωνεύσεις θα περιορισθούν αριθμητικά σε ένα ισχνό νούμερο που δεν θα ξεπερνά το άθροισμα των δακτύλων των δύο χεριών. Οι κυβερνήσεις και οι κρατικοί μηχανισμοί θα παίζουν ρόλο υπηρετικό. Πάντως, όχι διευθυντικό.

16

Με τον καιρό οι κολοσσοί αυτοί δεν θα είναι ούτε καν πολυεθνικοί. Θα είναι οικουμενικοί και οπωσδήποτε α-εθνικοί. Η λέξη έθνος πρέπει να σβησθεί. Αυτό απαιτεί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Ό,τι είναι έθνος αποτελεί εμπόδιο στην παγκόσμια κυριαρχία και κυκλοφορία του κεφαλαίου. Το ίδιο και η θρησκεία. Γι’ αυτό πρέπει –για τα συμφέροντα της Νέας Τάξης– η θρησκεία να χρεοκοπήσει στη συνείδηση των λαών. Γι’ αυτό επιβάλλεται να οξυνθούν τα θρησκευτικά πάθη και οι άνθρωποι να αλληλοσφάζονται δήθεν για κάποιο θεό, ενώ στην ουσία θ’ αλληλοσφάζονται για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ασφαλώς ενδιαφέρει το ποιοι σφάζουν και το ποιοι σφάζονται στην Αλγερία, στο Πακιστάν και στην Ινδονησία, όμως πιο πολύ έπρεπε να μας ενδιαφέρει το ποιοι βάζουν τους «κάποιους» να σφάζουν τους άλλους «κάποιους». Η θρησκεία είναι ένα βολικό πρόσχημα που κρύβει τη βαθύτερη αιτία. Ωστόσο, συμφέρει στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας να προβάλλεται η θρησκεία ως η πάντων των κακών αιτία. Και φυσικά ως άλλη αιτία δεινών να προβάλλεται ο εθνικισμός για να μη φαίνεται ο πανταχού παρών καπιταλισμός των αοράτων εταιρειών και συμπαιγνιών. «Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ» Ειλικρινά, το παγκόσμιο παιχνίδι που παίζεται με αμερικανική σκηνοθεσία μου θυμίζει την παλιά κινηματογραφική επιτυχία του Σέρτζιο Λεόνε «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», όπου εδώ κακός είναι ο εθνικισμός, άσχημος η θρησκεία και καλός –φυσικά– ο αμερικανικός καπιταλισμός! Βέβαια και τα ανά τη γη παράγωγά του ή παρατράγουδά του. Το είπαμε και το ξαναλέμε. Η νέα χιλιετία θα ταυτισθεί με την έναρξη μιας νέας εποχής που θα επιβάλει μια νέα τάξη. Όντως, το διαβόητο millenium θα εγκαινιάσει μια νέα φεουδαρχία, τη φεουδαρχία των Μιλλιουναρίων. Δηλαδή, των εκατομμυριούχων. Και όχι απλώς των εκατομμυριούχων αλλά των δισεκατομμυριούχων και τρισεκατομμυριούχων. Στον κόσμο οι λέξεις πατρίδα και θρησκεία θα είναι περιττός αριθμός. Θετι-

17

κός αριθμός θα είναι μόνο ο αριθμός της πιστωτικής κάρτας. Η θρησκεία, που ήταν πάντα η απαντοχή, ένα λιμάνι στον πόνο και στη δυστυχία, πρέπει να μαραθεί. Οι λαοί, σήμερα αύριο, πρέπει να «πειστούν» πως είναι πηγή δυστυχίας. Για να την αποστραφούν. Έτσι, ούτε οι χριστιανικοί λαοί, που ουσιαστικά έχουν αλωθεί από τη θρησκεία του Μαμμωνά, ούτε οι μέχρι χθες δυναμικοί μουσουλμάνοι ούτε οι παθητικοποιημένοι ινδουιστές θα είναι σε θέση ν’ αντιταχθούν στον οδοστρωτήρα της απροσωπίας. Οι λαοί δεν πρέπει να έχουν ευαισθησίες παντός τύπου, για να μην έχουν αντιστάσεις. Οι ηθικές, εθνικές και θρησκευτικές ευαισθησίες θα θεωρούνται αναχρονισμός, ενώ σε εκσυγχρονισμό θα ανάγεται ο αμοραλισμός, η ηδονοθηρία, η κερδομανία και φυσικά η υποταγή στα κελεύσματα των αφεντικών της Νέας Εποχής. Έτσι, μεθοδικά και συστηματικά, οι εθνικές ευαισθησίες, οι θρησκευτικές αναστολές, οι φιλοσοφικές ροπές και οι θεολογικές ανησυχίες θα νεκρωθούν, θα βαλσαμωθούν και θα τοποθετηθούν σε χώρους καταψύκτες, που θα λέγονται Κέντρα Επιστημονικής Έρευνας. Τον μεταφυσικό πυρετό θα πραΰνει η μαγεία. Το μαζικό εύκολα γίνεται μαγικό. Αυτό που θα δούμε, όσοι έχουμε κάποια πίστωση χρόνου, δεν θα είναι η παγκόσμια κυριαρχία της οικονομίας. Αυτή πάντα υπήρχε. Πρόκειται να δούμε την παγκόσμια κυριαρχία των οικονομολόγων, οι οποίοι έως τώρα στην ιστορική εξέλιξη έπαιζαν ρόλο υπηρετικό, ήσαν οι ancillae –οι θεραπαινίδες– των πολιτικών. Σήμερα, και περισσότερο αύριο, θα είναι η άρχουσα τάξη. Μια τάξη άρχουσα χωρίς αρχές, χωρίς αξίες πέρα από τις πιστωτικές, χωρίς οράματα ζωής, αλλά με προγράμματα οικονομικής προοπτικής. Στον κόσμο αυτό ο πολιτισμός θα πάψει να είναι ουσία και τρόπος ζωής. Θα είναι παρίας της οικονομίας και το φοβερό είναι πως δύσκολα θα έλθει η λήξη των δεινών. Η ανεργία σε παγκόσμια κλίμακα θα πάρει μορφή ελώδους πυρετού. Θα χρειασθεί να βρεθούν νέοι τρόποι «θεραπείας» του κοινωνικού αναβρασμού. Νέες μορφές έιτζ, ναρκωτικών, σεξ και βίας. Και ασφαλώς συγκρούσεις σε τοπική και υπερτοπική κλίμακα. Ήδη σχεδιάζεται μια νέα σύγκρουση με τον κόσμο του Ισλάμ. Διανοούμενοι κάθε λογής, τρόφιμοι φυσικά των οικο-

18