Terug naar toen

haven aan te doen. Het goede nieuws is dat het project in april geheel afgerond zou moeten zijn! Geen angsten meer over een te nauwe doorgang! Ook bij de KDR&ZV zie je vergrijzing optreden. Maar er is ook voortdurend verjonging. Ligplaatsen in de haven, roei en zeilactiviteiten houden de club levend en Dordrecht ligt voor de watersport op een strategische plaats. Direct bij een knooppunt van een aantal grote rivieren en wanneer je even niet wil varen, een zeer aantrekkelijke historische binnenstad onder handbereik. In de haven zijn 121 boxen beschikbaar en er vinden veel activiteiten plaats. Elke vrijdag is er een maaltijd af te halen in de sociëteit (boven het havenkantoor). Er worden cursussen gegeven (zoals reanimatie) maar ook presentaties van reisverslagen, verzekeringen, etc. Voordeel is wel dat de meeste leden in de buurt wonen. De KNMC is een andersoortige vereniging, waarbij met name toertochten en ledenservice (met belangenbehartiging) de belangrijkste bestaanspijlers zijn. Onze leden wonen in het hele land. De vraag komt natuurlijk op, wat je voor elkaar kunt betekenen. Kan bijvoorbeeld de KNMC wat betekenen voor andere verenigingen, zoals in het aanbieden van toertocht pakketten, waar de KNMC veel expertise mee heeft opgebouwd. De suggestie werd gedaan dat het koninklijk predicaat misschien wel iets kan zijn om beter met elkaar en misschien ook andere koninklijke watersportverenigingen samen te werken. Er zouden zo’n 23 koninklijke watersportverenigingen zijn. Zo’n gesprek begint natuurlijk eerst met wat brainstorming sessies.

Ondertussen zit men in Dordrecht niet stil: naast de 16A aansluitpunten voor stroom, worden plannen gemaakt om de haven aan te passen aan de huidige tijd, te verduurzamen en het ‘gastheerschap’ wordt een nieuwe impuls gegeven. Ook het gezellige verenigingslokaal is beschikbaar – op afspraak – voor bijeenkomsten, zoals een welkomstborrel voor een groep, maar ook voor maaltijden. Natuurlijk altijd wel in gepaste kleding.

Al met al een professioneel aangestuurde vereniging, goed georganiseerd en met gepassioneerde watersporters als lid en in het bestuur. En vrijwilligers steken ook hier behoorlijk de handen uit de mouwen, waar dat uitkomt en dat verbindt. De activiteiten van de vereniging zijn een mooi stukje marketing voor de stad Dordrecht! Bestuur van de KNMC: grijp je kans!

Peter Bezemer

Terug naar toen in de Binnenvaart

deel 10

‘Degene die wandelt, vertraagt de tijd en keert ook terug in de tijd’. Dat was voor mij in 1999, toen ik een solo voetreis maakte van Amsterdam naar Marseille, inderdaad een bijzondere ervaring.

Het gebeurt me tegenwoordig vaker, dat ik een ‘flash’ terug in de tijd ga. Dit gebeurde de laatste keer, toen ik naar een aflevering keek uit de mini-serie: ‘De Oude Wereld, de dingen die voorbijgaan’ gepresenteerd door Kefah Allush. Daarin bezocht hij o.a. de Limburgse steenkoolmijnen en gaf aan de hand van interviews een realistisch beeld over het leven en werk van een ‘kompel’. Het omkleden voor je werk, de kleding aan een haak, die met een ketting naar het plafond werd gehesen. Als haringen in een ton met een ploeg in een liftkooi naar beneden. Er waren soms wel 7 verdiepingen in zo’n mijn, met diepten van 500 meter tot en met 1.040 meter.

In de hoogtijdagen werkten er 28.000 mannen in de 12 Nederlandse mijnen. Er was een continudienst, zodat je elkaar ‘boven’ steeds tegenkwam. Dat was het moment, dat je “Glück Auf” tegen elkaar zei. Vaders en zonen, ooms en neven, zij waren niet alleen familie van elkaar, maar ook kameraden. Ze werkten zij aan zij en waakten over elkaars veiligheid. Verbondenheid en gelijkheid was dan ook

het motto. Zij kregen een zogenaamde ‘davy’ lamp mee, deze gaf een bepaalde hoeveelheid schijnsel als er te veel mijngas aanwezig was. Dit zou een ontploffing kunnen veroorzaken, dus werd de lamp steeds goed ‘afgelezen’, hoewel het desondanks kort na de oorlog toch 2x mis is gegaan. Door het instorten van een schacht verloren 13 mensen het leven, dit gebeurde nota bene op vrijdag de 13e en zo ontstaan dan de bekende hersenspinsels … “Dat gaat niet, bestaat niet”, is ook zo’n uitdrukking, de grenzen werden opgezocht, om het zwarte goud te delven en naar boven te transporteren. Er was daar beneden, waar altijd de nacht regeert, geen sanitair. De behoefte werd gedaan in een ton, de ‘kiebel’. Deze moedige mannen waren zo op elkaar aangewezen, dat er een bijzondere vriendschap ontstond. Zo waren ze verplicht om tijdens de douche elkaars rug te wassen, dat heette ‘poekkele’ en was de gewoonste zaak voor deze kompels.

Ik moet ruim 4 jaar geweest zijn, toen we met ons sleepschip een lading mijnsteen moesten laden ergens in Limburg. Mijn vader kreeg de kans om een kijkje in zo’n mijn te nemen en kwam terug met een ‘davylamp’ en een schildje met o.a. de term ‘Glück Auf’, wij hebben het bekende lied, dat Johnny Hoes later heeft uitgebracht vaak gehoord. Mijn vader had de gewoonte om tijdens het draaien aan het liggend haspel op ons sleepschip Sarto liedjes te zingen en dat was er een van. Met een geladen schip de toen nog snelstromende Maas afvaren, was voor hem blijkbaar niet al te spannend. Die mijnsteen werd overigens naar Den Oever bij de Afsluitdijk vervoerd, destijds een prima manier om de buitendijkse kant te versterken. Later is er veel mijnsteen naar Zeeland vervoerd, het begin van de Deltawerken. In die periode allemaal nog met sleepschepen en sleepboten. Als het in de buurt van Dordrecht dan al hard waaide, besloot men, met de afgeladen schepen niet het zoute water op te gaan. De Dordtse Kil bood een veilige ankerplek en soms lag het er vol. Dat was wel een buitenkansje om met je buren een glaasje te drinken en een potje te klaverjassen.

De schepen die kolen vervoerden, lagen in Maasbracht vaak te wachten om onder de kolentip vast te maken. Daar werden wagonladingen met kolen in het schip gestort, dus dat was geen wasdag daar….Na het sluiten van de mijnen eind jaren 50, ontstond er in Limburg een enorme werkeloosheid en kwam aan het licht, dat de gemiddelde leeftijd van de kompels niet erg hoog was i.v.m. stoflongen. Velen van jullie zullen zich de kolenhaard in de huiskamer nog wel herinneren. Als je sterk genoeg was, mocht je met de kolenkit naar de schuur om deze te vullen, voor het aanmaken en bijvullen van de kachel moest je echter wel wat ouder zijn. Ik herinner me, dat er in de jaren 50 achter ons huis een grote olietank werd geplaatst, met deze brandstof konden we maanden vooruit, dat was een hele verbetering. Geen stof meer in huis. Toch kwam ook daar al snel verandering in, toen er in Groningen aardgas werd ontdekt. Apparaten werden omgebouwd, het kon allemaal nog veel schoner. Nederland ging aan het gas. Duizenden kilometers gasleiding werden door het land gelegd. Voor degenen die nog op kolen kookten of met flessen butagas in de weer waren, was dat ook een luxe.

Inmiddels komt het einde van dit tijdperk langzaamaan in zicht. Hier in Den Haag hoor ik zo links en rechts al een warmtepomp draaien. Wat gaat het toch allemaal snel en dat binnen 1 generatie. Ook aan boord verandert er het nodige. De cv-installatie bedienen we op het dashboard, of met de afstandsbediening, een graadje omhoog als het nog te fris is in april, of we doen een lekker warm vest aan. Dat is nog meer van deze tijd immers…. Vanaf de Impala wens ik jullie alvast een fijn vaarseizoen met veel mooie ontmoetingen. We hebben op dat gebied wel wat in te halen na 2 jaar met beperkingen door Corona.

Dit was de laatste ‘Terug naar toen in de Binnenvaart’, ik zou nog jaren kunnen doorgaan met deze rubriek, maar het is tijd voor nieuwe dingen.

Nicole Rensen a/b Impala