ηκρίσηανήκειστοσύστηµα,
ΤΟΜΕΛΛΟΝΑΝΗΚΕΙΣΕΕΜΑΣ! ∆ιανύουµε πλέον τον τέταρτο χρόνο από την ψήφιση του πρώτου Μνηµονίου
και την πρόσδεση της Ελλάδας στον µηχανισµό «στήριξης» της τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-∆ΝΤ. Η αδυναµία της αστικής τάξης να απαντήσει στην δοµική κρίση υπερσυσσώρευσης του καπιταλισµού, η οποία θέτει σε δοκιµασία και τραυµατίζει όχι µόνο το οικονοµικό µοντέλο εκµετάλλευσης και κερδοφορίας, αλλά και το πολιτικό σύστηµα που διασφάλισε αυτό το µοντέλο και την αστική κυριαρχία εν γένει, και, παράλληλα τις ιδεολογικές-αξιακές σηµαίες της περιόδου αυτής, δηµιουργεί µια εκρηκτική κατάσταση. Η αδυναµία απάντησης, η συνέχιση και το βάθεµα της κρίσης οδηγούν σε ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι αντιθέσεις αυτές, δηµιουργούν αλλαγές χωρίς να έχουν καταστροφικό χαρακτήρα για τη διατήρηση της ηγεµονίας των ΗΠΑ παγκοσµίως. Η ελληνική αστική τάξη, όπως και το παγκόσµιο κεφάλαιο, αδυνατούν να απαντήσουν στη βαθιά κρίση αποτελεσµατικά και µακροπρόθεσµα. Βασική µεθοδολογία και τακτική των οικονοµικών και πολιτικών ελίτ αυτήν την περίοδο είναι η τροµακτική αύξηση της εκµετάλλευσης της εργατικής τάξης, η αρχικά διάλυση και καταστροφή, η οποία ακολουθείται από την επιχειρηµατική-ιδιωτική επέλαση. Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και δηµόσιου αγαθού, δίνοντας την ευκαιρία στην ελεύθερη αγορά να παρέµβει.
Σεκάθεπερίπτωσηόµως,ηπολιτικήσκληρήςλιτότηταςκαιηστενήπρόσδεση
στην αρχιτεκτονική του Ευρώ και της ΕΕ παραµένει η ηγεµονική κατεύθυνση εντός της Ελληνικής, όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Εντός αυτής της κατεύθυνσης, τοµές όπως η «ευρωπαϊκή οικονοµική διακυβέρνηση» επιχειρείται να βαθύνουν ακόµα περισσότερο τον σκληρά νεοφιλελεύθερο και αντιδηµοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Αναιρείται λοιπόν από τα κράτη της ΕΕ η δυνατότητα άσκησης δηµοσιονοµικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και συντελείται η µεταφορά του κέντρου ελέγχου των αποφάσεων εκτός του πεδίου της ταξικής πάλης µε τη διαµεσολάβηση αντιδραστικών µηχανισµών, µε αποτέλεσµα την ευθεία αµφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας. Σήµερα λοιπόν, περισσότερο παρά ποτέ δεν µπορούµε να έχουµε αυταπάτες για µια «φιλολαϊκή στροφή» της πολιτικής της ΕΕ.
τη δηµιουργία των όρων για το ξεπέρασµα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, που συγκρούονται γύρω από την πρόσδεση στην ΕΕ και το Ευρώ.
Η Ν∆ αποτελεί το βασικό κορµό της κυβέρνησης και του σκληρού
µεταρρυθµιστικού πόλου στο αναδυόµενο πολιτικό σύστηµα. Εντείνει την ακροδεξιά-αντιαριστερή-αντικοµµουνιστική ρητορεία της. Αποτελεί τον κύριο εκφραστή της «θεωρίας των 2 άκρων», προσπαθώντας έτσι να ανασυγκροτήσει και να ηγεµονεύσει σε ένα αντιδραστικό κοινωνικό δυναµικό. Παράλληλα η ρητορεία της και η πρακτική της απέναντι στο λαϊκό κίνηµα συνθέτουν µια εικόνα «κυβερνώσας Ακροδεξιάς» που επιχειρεί να ανασυνθέσει µια µεγάλη συντηρητική παράταξη, πόλο ανασυγκρότησης του πολιτικού σκηνικού σε πιο αυταρχική κατεύθυνση. Η όποια νοµιµοποίηση που αντλεί στηρίζεται κυρίαρχα στην αποδοχή πως δεν µπορεί να υπάρξει άλλος δρόµος έξω από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενώ για πρώτη φορά αναδεικνύει επιθετικά την αναγκαιότητα των µεταρρυθµίσεων. Αποτελεί και τοµή σε σχέση µε το πώς οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ προωθούσαν τα µέτρα την προηγούµενη περίοδο.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αποτελεί το βασικό στυλοβάτη της µνηµονιακής πολιτικής. Οι εσωτερικές του ανακατατάξεις σε συνδυασµό µε τις εξελίξεις στη ∆ΗΜΑΡ και ένα κοµµάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξουν να αποτελέσουν το νέο χώρο υποδοχής για τους οργισµένους οπαδούς του «σοσιαλδηµοκρατικού» χώρου, λειτουργώντας έτσι ως ανάχωµα – εφεδρεία για το σύστηµα. Η ύπαρξη του εξαρτάται άµεσα από την παρουσία της Νέας ∆ηµοκρατίας στην κυβέρνηση, αδυνατεί συνεπώς να διατυπώσει συνολικό πρόγραµµα διαφορετικής διαχείρισης.
Η ∆ΗΜΑΡ, δύναµη κατ’ επίφαση αριστερή, µε τη συµµετοχή της στην
κυβέρνηση έβαλε το χέρι της στην «επιχείρηση καλλωπισµού» της κυβέρνησης ώστε να είναι «µακράς πνοής» για να καταφέρει να τσακίσει τα κοινωνικά δικαιώµατα και να πετύχει ένα ισχυρό πλήγµα στο εργατικό και λαϊκό κίνηµα.
Ο αγωνιζόµενος λαός από την άλλη πλευρά δείχνει ότι κάθε άλλο Ηνεοναζιστική Χρυσή Αυγή αποτελεί γέννηµα του αστικού συστήµατος, που παρά έχει ηττηθεί, αλλά ο παρατεταµένος πόλεµος που δίνει είναι ενεργός. Η παλλαϊκή αντίσταση στο κλείσιµο της ΕΡΤ και την απόλυση χιλιάδων εργαζοµένων της (που προκάλεσε κλυδωνισµούς στο κυβερνητικό κέντρο, οδηγώντας στην αποχώρηση της ∆ΗΜΑΡ), ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής απέναντι στα σχέδια εξόρυξης της «Ελληνικός Χρυσός», οι κλαδικοί αγώνες απέναντι στις απολύσεις είναι πλευρές του παλλαϊκού αγώνα που καλούµαστε µε διάρκεια να δώσουµε απέναντι σε κυβέρνηση και τρόικα, φθείροντας την κυριαρχία της µνηµονιακής πολιτικής, τον ευρωµονόδροµο και σπάζοντας τον τσαµπουκά των αστικών επιτελείων. Αδυνατούν όµως µέχρι στιγµής αυτοί οι αγώνες να συνδεθούν πολιτικά, χρονικά αλλά και στο δρόµο, αποτελώντας την κοινωνική µαγιά για ένα πραγµατικό αγωνιστικό µέτωπο ρήξης και ανατροπής της σηµερινής επίθεσης. Στο εσωτερικό του πολιτικού συστήµατος συνεχίζονται µια σειρά διεργασιών µε στόχο την εγγύηση των συµφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης για
απολαµβάνει µια έντεχνη προστασία και αξιοποίηση από κοµµάτια του κρατικού µηχανισµού και τα αστικά πολιτικά κόµµατα. Η άνοδος της ΧΑ σε επίπεδο εκλογικής επιρροής και –πολύ λιγότερο- σε επίπεδο οργανωτικής δυναµικής ήταν αποτέλεσµα και της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης των αστικών κοµµάτων και ενσωµάτωνε τα πιο αντιδραστικά τµήµατα των µικροαστικών ή και εργατικών στρωµάτων που δεν ήθελαν ή δεν µπορούσαν να εκπροσωπηθούν από την Αριστερά, ενσωµατώνοντας κοµµάτια του παρακράτους και του οργανωµένου εγκλήµατος. Το αστικό σύστηµα την αξιοποιεί µε πολυποίκιλους τρόπους: µε το χτύπηµα των αγωνιστών και των πιο αδύναµων κοµµατιών της πληττόµενης πλειοψηφίας, την εσωτερική
1