η ά μ 3 1 ς ι στ α μ υ ν ή μ ε στέλνουμ ! ς ή ο κ α π ανυ
Τα τελευταία χρόνια το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και το κεφάλαιο προσπαθώντας πάντα να αυξάνει τα κέρδη του μετατοπίζει, με την σύμπραξη των πολιτικών του εκφραστών, το βάρος αυτής της κρίσης στο λαό, στον κόσμο της εργασίας. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και με την επιβολή μιας πολιτικής λιτότητας και κοινωνικής καταστροφής, που τσάκισε την κοινωνία και διέλυσε κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος, οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου φέρνουν μια νέα πραγματικότητα: Ηττήθηκαν οι πολιτικές δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που επέβαλλαν τις άγριες πολιτικές του μνημονίου και της Ε.Ε και αναδείχθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικές της λιτότητας είναι φανερό ότι δεν απορρέουν απλά από κάποιες κυβερνήσεις αλλά επιβάλλονται από τα ασφυκτικά πλαίσια της ΕΕ και του ΔΝΤ μέσα στα οποία κινείται και η νέα κυβέρνηση, άρα λαός και νεολαία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εφησυχαστούν, αντίθετα ήρθε η ώρα να βγουν μαζικά στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν όλα όσα χάσανε τα τελευταία 5 χρόνια της μνημονιακής καταστροφής!
Η ΕΛΠΙΔΑ ΗΡΘΕ (ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΕ ΤΗΝ ΠΝΠ) Η παιδεία φυσικά αποτελεί βασικό κόμβο της επιβολής όλων αυτών των πολιτικών που το κεφάλαιο έχει ανάγκη, ειδικά σε περίοδο κρίσης. Με τους νόμους Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου τα τελευταία 4 χρόνια διεξήχθη η πιο βάναυση επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης των ελληνικών ιδρυμάτων με τα προτάγματα της συνθήκης της Μπολόνια και της ΕΕ. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα σε ένα πανεπιστήμιο λεηλατημένο από από τις πολιτικές των προηγούμενων χρόνων με πετσοκομμένα αποθεματικά, μακριά από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του. Στο ήδη υπάρχον πλαίσιο της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων, η κυβέρνηση επιβάλλει δέσμευση των αποθεματικών και λοιπών ταμείων τόσο του Πανεπιστημίου όσο και άλλων δημοσίων φορέων για να ενισχύσει τα διαπραγματευτικά της χαρτιά στα πλαίσια του «έντιμου συμβιβασμού».
Ενωτική Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Αριστερών λεγεωνάριοι κουρσάροι
σχήμα της ΕΑΑΚ
Αυτή η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου οξύνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα στη λειτουργία των Πανεπιστημίων και των φοιτητικών παροχών τα οποία αντιμετωπίζουμε λόγω της υποχρηματοδότησης όλων των τελευταίων ετών και του κουρέματος των ταμείων μέσω του PSI. Αρκεί να σκεφτούμε τι θα σημάνει η κίνηση αυτή για την Πολυτεχνική της Ξάνθης με τα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουμε από το ακατάλληλο κτήριο της Αρχιτεκτονικής έως το κλείσιμο του τυπογραφείου του πανεπιστημίου και την υποτίμηση συνολικά των φοιτητικών παροχών.
ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ Το φοιτητικό κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα πάλεψε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και κατάφερε να βάλει αναχώματα στην εφαρμογή της. Η πάλη αυτή του φοιτητικού κινήματος είχε σαν αποτέλεσμα την ικανοποίηση πτυχών των αιτημάτων των φοιτητών από το νέο νομοσχέδιο. Η αλλαγή του μοντέλου διοίκησης των αυταρχικών Συμβουλίων Ιδρύματος και η επαναφορά του πρωτύτερου μοντέλου (Σύγκλητος, Κοσμητεία, τμήματα) με συμμετοχή εκπροσώπων των φοιτητών, η κατάργηση του ορίου φοίτησης, η αύξηση του δικαιώματος σε φοιτητικές παροχές από ν+2 σε 2ν και η θεσμική επανακατοχύρωση του ασύλου είναι κομμάτια του νέου νομοσχεδίου που αποδεικνύουν πως οι αγώνες μπορούν να κερδίσουν. Με αυτή την παρακαταθήκη, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να βαθύνει και να διευρύνει με την πάλη του τις κατακτήσεις αυτές: Να επιβάλλουμε οι ίδιοι μας τις αποφάσεις των συλλογικών μας οργάνων στα όργανα διοίκησης στα πλαίσια της πάλης για τον έλεγχο του Πανεπιστημίου από τους φοιτητές και τους εργαζομένους του, να εξασφαλίσουμε την επανεγγραφή όσων φοιτητών διεγράφησαν, να υπερασπιστούμε οι ίδιοι το άσυλο ως άσυλο των κοινωνικών μας αγώνων κι όχι απλώς ως άσυλο ιδεών, όπως περιγράφεται από το νέο νομοσχέδιο. Παρόλ’ αυτά το νέο νομοσχέδιο δεν καταργεί τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και αφήνει ανέγγιχτο τον πυρήνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ενάντια στην οποία το φοιτητικό κίνημα πάλεψε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Για την υποχρηματοδότηση δε γίνεται ούτε λόγος ενώ συνεχίζει και εντείνεται με τη δέσμευση των ταμείων μέσω της ΠΝΠ, η ιδιωτική πρωτοβουλία εντός του Πανεπιστημίου, από την έρευνα έως τις εργολαβίες παραμένει στο απυρόβλητο, οι πιστωτικές μονάδες και ο ατομικός φάκελος προσόντων δεν καταργείται, η εξωτερική αξιολόγηση παραμένει ανέγγιχτη, ενώ τα πορίσματά της ήδη χρησιμοποιούνται για την αλλαγή προγραμμάτων σπουδών, πράξη η οποία και θα σημάνει το τέλος του ενιαίου πτυχίου. Τέλος, δεν γίνεται καμιά προσπάθεια για κατοχύρωση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και να δοθεί ένα τέλος στην αυθαιρεσία των καθηγητών και σε λογικές πειθάρχησης, φαινόμενα που έχουν ενταθεί με την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Η φύση της επίθεσης στην παιδεία δεν αλλάζει: το πανεπιστήμιο συνεχίζει να υπάρχει ως πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου και οι φοιτητές εντός του (αυτοί που αντέχουν να σηκώσουν το κόστος φοίτησης δηλαδή) διαμορφώνονται έτσι ώστε να αποτελέσουν τη νέα βάρδια εργαζομένων που περιπλανάται από την ανεργία στην ελαστική εργασία κι από τα voucher στα σεμινάρια/κυνήγια πιστωτικών μονάδων, φτηνοί, πειθήνιοι, ευέλικτοι, ημικαταρτισμένοι και διαρκώς επανακαταρτιζόμενοι.
ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ Με βάση τα παραπάνω τα καθήκοντα του φοιτητικού κινήματος συνεχίζουν να είναι αναβαθμισμένα και οι μάχες που πρέπει να δώσει πολλές. Καλούμαστε λοιπόν, να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο και αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για μια πάλη συνολική και όχι της μιας ζαριάς που επηρεάζει κάθε πτυχή της φοιτητικής πραγματικότητας. Από τις φοιτητικές παροχές, τη χρηματοδότηση του πανεπιστημίου και την έρευνα μέχρι τη διεκδίκηση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και την εργασιακή προοπτική. Δεν ξεχνάμε ότι οι κατευθύνσεις που εξακολουθούν να προωθούνται για την εκπαίδευση είναι ίδιες με τις αποφάσεις της Συνθήκης της Μπολόνια και άλλων συνθηκών τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχει χώρα εντός της ΕΕ που να έχει δομήσει με διαφορετικό τρόπο την παιδεία, πέραν των όσων υπαγορεύει η Μπολόνια. Το φοιτητικό κίνημα καλείται να παλέψει λοιπόν ενάντια στη Μπολόνια και το κάθε υπουργείο που θα έρθει να εφαρμόσει τις επιταγές της. Μια μάχη ενάντια στη Μπολόνια είναι μια μάχη ενάντια στην ΕΕ για αυτό και το φοιτητικό κίνημα καλείται να αναμετρηθεί με το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ και της ανατροπής των πολιτικών της. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε μόνο σ’ αυτό. Την εποχή που η επίθεση του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη και οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζουν να υποθηκεύουν κάθε πτυχή της ζωής μας το φοιτητικό κίνημα μπορεί να βγει ακόμα πιο αποφασιστικά στις μάχες του αύριο, έχοντας ως παρακαταθήκη τις νίκες του χθες. Είναι στοίχημα να συντονιστεί με το εργατικό κίνημα και τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας που επιλέγουν το δρόμο του αγώνα για να συμβάλει ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι στη μάχη της συνολικής ανατροπής.
Τέλος, το φοιτητικό κίνημα καλείται να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή που ρόλο έχει να αποπροσανατολίζει όσο και να θέλει να παρουσιάζεται ως αντισυστημική έχει αποδείξει τόσο με τη ρητορεία της όσο και με την πρακτική της ότι αποτελεί το μακρύ χέρι του συστήματος. Κράτος και παρακράτος βαδίζουν μαζί με το τελευταίο να διαιρεί τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας (πχ έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι) με σκοπό να στρέφονται όχι απέναντι στον κοινό τους εχθρό (μνημόνια-πολιτικές λιτότητας-ΕΕ) αλλά ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι σημαντικό, και εν όψει της δίκης της Χρυσής Αυγής να μη ξεχνάμε πως ενός τέτοιου είδους καταδίκη δεν είναι αρκετή και πως την ουσιαστική και ολοκληρωτική απάντηση θα τη δώσει το ίδιο το κίνημα.
ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ? Μπροστά στα αναβαθμισμένα αυτά καθήκοντα που έχει το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δούμε και πως θα τα εκπληρώσει. Αν θέλουμε όντως να βγούμε επιθετικά στο προσκήνιο και να αποτελέσουμε οργανικό κομμάτι του συνολικότερου λαϊκού κινήματος οφείλουμε να το κάνουμε ενιαία και συντονισμένα. Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε πως το φοιτητικό κίνημα οφείλει να κάνει την παιδεία ζήτημα όλης της κοινωνίας και αυτό διαπερνάται αρχικά μέσα από την πάλη για την ενδυνάμωση των συλλόγων μας, την πάλη ενάντια σε όποιους τους θέλουν ανενεργούς, την προσπάθεια για ενιαία αντεπίθεση σε ό,τι έρχεται να διαλύσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Τα μόνα όργανα που έχουμε στα χέρια μας αυτή τη στιγμή στα οποία εκτίθενται όλες οι πολιτικές απόψεις και καταφέρνουν οι φοιτητές να βγαίνουν με ενιαία τοποθέτηση για την προάσπιση των συμφερόντων τους είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι. Τα πρωτοβάθμια όργανα, όπως ο φοιτητικός σύλλογος, και η οργάνωση από τα κάτω με βάση τις ανάγκες των φοιτητών είναι τα μοναδικά κύτταρα έμπρακτης αμφισβήτησης της κυρίαρχης ιδεολογίας, της προωθούμενης πολιτικής και του ατομικού δρόμου. Σε αυτό το σημείο θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε τη στάση που κράτησε φέτος ο Σύλλογος Φοιτητών Ξάνθης. Τη φετινή χρονιά και μετρώντας δύο χρόνια από το σπάσιμο της αυτοδυναμίας της ΠΑΣΠ ο σύλλογος βρίσκεται ήδη σε μια τροχιά επαναλειτουργίας. Παρά τις αντιφάσεις που μπορεί να διατρέχουν τη λειτουργία του, πραγματοποίησε μια σειρά από συνελεύσεις στις οποίες και καλέστηκε να δώσει απαντήσεις για ζητήματα που τον αφορούν εντός κι εκτός πανεπιστημίου. Έδωσε έτσι τη στήριξη του στον αγώνα των αρχιτεκτόνων μέσα από την κατάληψη της επιτροπής ερευνών για την ανέγερση νέου κτηρίου, στα πλαίσια όχι μόνο της έμπρακτης αλληλεγγύης αλλά και της βαθειάς συνείδησης πως τα προβλήματα όλων μας έχουν κοινή ρίζα κι ο εχθρός είναι κοινός. Επιπλέον, έδωσε μια ηχηρή απάντηση σε λογικές που θέτουν τους φοιτητές στον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό και που τους θέλουν έρμαιο των παράλογων απαιτήσεων κάθε καθηγητή, όπως συνέβη στο παράδειγμα του Παπαντωνόπουλου στους ΜΠΔ και την απομάκρυνσή του από υποχρεωτικά μαθήματα και του Γραββάνη στους ΗΜΜΥ.
Επίσης, τη φετινή χρονιά ο ΣΦΞ συζήτησε σοβαρά πάνω στο ζήτημα των φοιτητικών παροχών, για το κλείσιμο του τυπογραφείου, την ποιότητα των παροχών σε σίτιση/στέγαση/μεταφορές συνδεόμενα τόσο με την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων όσο και με την αδρή χρηματοδότηση(!) της ιδιωτικής λέσχης του Χούτου. Σε μια τέτοια κατεύθυνση που θα δίνει απαντήσεις σε ό,τι πλήττει τα συμφέροντά του θεωρούμε πως πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται ο σύλλογος στις μάχες που έρχονται. Κομβικό σε αυτό θεωρούμε τη διεκδίκηση για παύση οποιασδήποτε αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών στην κατεύθυνση των ECTS, του ατομικού φακέλου σπουδών και της διάλυσης του ενιαίου πτυχίου (ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση σε Αρχιτεκτονική, ΗΜΜΥ, ΠΟΛ.ΜΗΧ). Τέλος, να πραγματοποιήσει ο σύλλογος βήματα προς μία κατεύθυνση που θα αποτελεί ενεργό κομμάτι του φοιτητικού κινήματος και θα πάψει μια για πάντα να αναθέτει την τύχη του σε τσιφλικάδες και διαπραγματευτές. Να εξαφανίσει πλήρως πολιτικές τοποθετήσεις που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντά του και να αναπτύξει μία υγιή πολιτική πρακτική, να στρατευτεί ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και τα όργανά του.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Υπό αυτές τις συνθήκες οι φοιτητικές εκλογές στις 13 Μάη αποτελούν άλλη μια μάχη που καλείται να δώσει η σπουδάζουσα νεολαία με όλες της τις δυνάμεις. Και μέσα απ’ τη μάχη αυτή οφείλουμε να ξεπεράσουμε τις δυνάμεις που προωθούν μέσα στο πανεπιστήμιο πολιτικές λιτότητας και την κυρίαρχη ιδεολογία. Την επομένη των εκλογών πρέπει να βγουν ζημιωμένες οι δυνάμεις που βάζουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος αλλά και αυτές που το διασπούν. Οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι σε αυτές τις φοιτητικές εκλογές θα υπάρχει μαχητική συμμετοχή του συνόλου του φοιτητικού σώματος, σε μια στιγμή που η διάλυση του φοιτητικού κινήματος και των οργάνων του είναι βασικό επίδικο για την κυρίαρχη πολιτική και οι καλοθελητές (καθεστωτικές παρατάξεις, καθηγητικό μπλοκ) πασχίζουν να τα απονεκρώσουν. Τέλος, είναι σημαντικό με τις εκλογές αυτές να αποτυπώσουμε την εναντίωση και την ανυπακοή μας απέναντι στις πολιτικές του κεφαλαίου που έρχονται να διαλύσουν το πανεπιστήμιο και μας επιφυλάσσουν ένα μέλλον γεμάτο λιτότητα, αβεβαιότητα, εργασιακή περιπλάνηση και πιθανή μετανάστευση.
Ως Λεγεώνα και ως ΕΑΑΚ έχουμε πολιτική θέση η οποία αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της παρέμβασης σε όλες τις πολιτικές μάχες αλλά πιστεύουμε ότι και το κίνημα δεν έχει τη πολυτέλεια να «διαλέγει» μάχες και να απέχει επιλεκτικά. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής είναι μια επιλογή του ατομικού δρόμου και τελικά αποτελεί έκφραση παθητικότητας που όχι μόνο δεν έρχεται να ανατρέψει, να “πλήξει” τον αντίπαλο, αλλά παραγνωρίζει την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση και αναφορά όλων των φοιτητών. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής σημαίνει ότι η νεολαία υιοθετεί το «όλοι ίδιοι είναι» και το «δεν κερδίζουμε και τίποτα». Η ιστορία όμως λέει το αντίθετο… Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις πετυχαίνουν ανατροπές νόμων, μη εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, άμεσες υλικές νίκες στην φοιτητική καθημερινότητα.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Η κριτική γίνεται στην βάση του σχεδίου που περιγράψαμε και όχι κάποιων τεχνητών διαχωρισμών.
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ:
Η παράταξη της ΝΔ είναι η δύναμη που διέσπασε τον φοιτητικό συνδικαλισμό στην Ξάνθη, αποχωρώντας από τον ενιαίο σύλλογο, ιδρύοντας δικούς της συλλόγους εξυπηρετώντας πλήρως την λογική του κράτους να διαλύσει και να διασπάσει το φοιτητικό κίνημα και τις δομές του. Θέλει να απομακρύνει τους φοιτητές από τις συλλογικές διαδικασίες και για το σκοπό αυτό δεν διστάζει να φέρει και μπράβους στο Πανεπιστήμιο, όπως έγινε πέρυσι στην Κομοτηνή. Συνεχίζει να στηρίζει τη λογική που τέθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και να υπερασπίζεται την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε κάτεργο και τσιφλίκι του κάθε ιδιώτη, ενώ το γεγονός ότι βγαίνει πρώτη δύναμη πανελλαδικά στις εκλογές χρησιμοποιείται για τη νομιμοποίηση των πολιτικών που εφαρμόζονται εντός των σχολών. Δε σταματά να επισημαίνει πως ο ατομικός δρόμος είναι η μόνη λύση για “επιβίωση” και δε χάνει ευκαιρία να δώσει τα συγχαρητήριά της στην πάταξη οποιουδήποτε αγώνα (βλ. επέμβαση στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ). Αποτελεί την πιο αντιδραστική δύναμη στα πανεπιστήμια με προτάσεις όπως η κατάργηση του ασύλου, ενώ ουκ ολίγες φορές είχε παίξει το ρόλο «συμβουλάτορα» για το υπουργείο (βλ. διαχωρισμός «ενεργών» φοιτητών για τις διαγραφές των αιωνίων).
ΠΑΣΠ:
Τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή. Πρόκειται για τη δύναμη που εκφράζει τον ατομικό δρόμο και τον καριερισμό στο σύλλογο, αλλά και που έρχεται να εγγυηθεί την ομαλότητα, αφού στέκεται εμπόδιο σε κάθε συλλογικό αγώνα και διεκδίκηση. Γενικά στην πλειοψηφία των συνελεύσεων έχει βαλθεί να μας αποδείξει πως τάσσεται υπέρ οποιασδήποτε ρητορείας ταυτίζεται με αυτή των πρυτανικών αρχών. Από τη μία την είδαμε φέτος να επιτίθεται στο δίκαιο αγώνα των αρχιτεκτόνων ενώ από την άλλη σπεύδει να δικαιολογήσει τα... αδικαιολόγητα, όταν πρόκειται για αυθαιρεσίες των καθηγητών, πόσο μάλλον εκείνων με τους οποίους οι σχέσεις της είναι αρκετά θολές.
ΜΑΣ/ΠΚΣ:
Όχι μόνο δεν συμπορεύεται με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος αλλά δείχνει να μην έχει καμιά διάθεση συνεργασίας και δρα πλήρως απομονωτικά. Παρά την σχεδόν απόλυτη ταύτιση του πολιτικού περιεχομένου των πλαισίων μας πάνω σε μια αντι-αναδιαρθρωτική, αντι-μνημομιακή, αντικυβερνητική και αντι-ΕΕ κατεύθυνση, προσπαθεί να βρει διαχωριστικές ρίχνοντας λάσπες στη Λεγεώνα (π.χ. ότι αποτελούμε συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ). Δεν αναγνωρίζει το φοιτητικό κίνημα σαν μια πραγματική δύναμη ανατροπής, καθώς δεν βλέπει καμιά δυνατότητα νίκης στο σήμερα και παραπέμπει τους αγώνες σε μια θολή λαϊκή εξουσία της δευτέρας παρουσίας. Γι’ αυτό κάθε φορά δεν συνδέει ένα επικίνδυνο πολιτικό περιεχόμενο με δυναμικές πρακτικές, οι οποίες θα εξασφαλίζουν την υιοθέτηση των ψηφισμένων αποφάσεων. Έχει στόχο πολύ περισσότερο την ανάπτυξη των παράλληλων δομών ως προς το σύλλογο παρά την ενδυνάμωση των πρωτοβάθμιων οργάνων μας. Την ίδια στιγμή εθελοτυφλεί σε ζητήματα που άπτονται της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης.
ΑΡΕΝ:
Η συγκεκριμένη δύναμη, έχοντας υιοθετήσει το ρόλο του χειροκροτητή της νέας κυβέρνησης, αρνείται κατηγορηματικά να δει την υποχώρηση της κυβέρνησης όσον αφορά την παράταση των μνημονίων και ό,τι σημαίνει αυτό για το Πανεπιστήμιο (υποχρηματοδότηση, ενιαίο πτυχίο κλπ) αλλά και για την κοινωνία (απολύσεις, ανεργία κλπ). Όπως φάνηκε και σε επίπεδο συνέλευσης, ιεραρχεί την καταγραφή ενός μπλοκ που αυτή ευελπιστεί να το μετασχηματίσει σε μπλοκ στήριξης της κυβέρνησης κι έτσι αρνήθηκε να μπει σε διαδικασία συγκρότησης κοινού πλαισίου με ό,τι αυτό σήμανε για το αποτέλεσμα της συνέλευσης αλλά και την πορεία και το σχεδιασμό του συλλόγου. Προσπερνάει το γεγονός πως οι πραγματικές μας ανάγκες παραμένουν οι ίδιες και άλυτες, αλλά και τον ρόλο των συλλογικών μας οργάνων που είναι η διεκδίκηση και η επιβολή των αναγκών μας κι όχι η στάση αναμονής ή πόσο μάλλον στήριξης στην κυβερνητική πολιτική.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ: Δεν αντιλαμβάνονται το συνεχές πολιτικής τοποθέτησης-δράσης, καλώντας έτσι τον κόσμο να υιοθετήσει ένα πολιτικό πλαίσιο που δεν αναφέρει ούτε τα μισά της τοποθέτησης τους, την ίδια στιγμή που δεν προτάσσουν κανένα σχεδιασμό για το σύλλογο. Και παρά το γεγονός πως η πολιτική τους τοποθέτηση φέρει πολλά σημεία σύγκλισης με αυτή της λεγεώνας, αρνείται τη συγκρότηση κοινού πλαισίου εντός της γενικής συνέλευσης. Αντίθετα, καλούν για τη συγκρότηση του σε παραγοντομαζέματα παρατάξεων αντί οι διαφωνίες να ανοίγονται κατά τη διάρκεια της συνέλευσης και το κοινό πλαίσιο να διαμορφώνεται εκεί. Η τοποθέτησή τους για το πανεπιστήμιο σήμερα σε συνδυασμό με μια αντίληψη για έναν χαλαρό αντιστασιακό ρόλο που εκτιμούν ότι καλείται να διαδραματίσει το φοιτητικό κίνημα, τους κάνουν να υποτιμούν τα μέσα πάλης (βλ. αρχιτεκτονική όπου δεν αναγνώριζαν τη συνολική οικονομική λειτουργία της επιτροπής ερευνών και την κατάληψη της σαν μοχλό πίεσης) αλλά και συνολικά τη διαδικασία της διεκδίκησης και των νικών στο σήμερα.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΧΑΡΙ ΖΕΤΑΙ, ΟΛΑ ΚΕΡ ΔΙΖΟΝΤΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΧΤΙΖΕ ΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕ ΟΛΑΙΑΣ
ΣΤΙΣ 13 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ: