Πειρατικό 2014

ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑς ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟΙ-ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ

πΕΙΡΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 14

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

, τερών σ ι ρ Α ικό ων άρτητ ικό-συνδικαλιστ ου ξ ε ν Α λιτ λόγ λία τοβου ίναι ένα πο ικασίες του συλδίκτυο ω ρ Π τική υρσάροι ε χει στις διαδ Ελλάδα το Η Ενω Κ). κο ετέ ην

πειρατικό

2

το λεγεωνάριοι- α) που συμμ α από όλη τ ίνησης (ΕΑΑ ε μ υ ο ξ ώ ι 3 αΝδαύενπαιτδο, πριν νγόίνηετιο μόαρι φσωυγμκαρ(οστχεήίμμειαάίαλλΑανσεχξήάμραττητης Αριστερής Κ που λειτουργείε σ υ κ Εν αδια ύ χώρο είναι ανοιχτές ή ων της ο τ ικ ά ν μ ω η χ σ κοιν ου ηγικ σχήμα διαδικασίες π ολιτική στρατ με ε α μ ν ά έ υ φ ) ς υ ίμαστε ά μέσα από ο εται η π ν εφαρμόζο Ε τ σ ( σ α ά ρ θ

ς χα ατικ ν δε 5 Μαζί δημοκρ τις διαδικασίε λους εφόσο ο σ ε μ _ α me_toki? όλους. Σε αυτέςς, ισότιμα από ό u o n i e l k ύ λλαδικο ε 6 #To_ magaza του ικσήχήπμοαλτιτοικής ιεραρχίας. ν α π ίες ενός παρξη ς εμπειρ γ ύ υ ο ο ν λ ρ η έ τ πό επιμ η. ΕΡΤ3 ς ί ρ μέσα α των συνθέτει εύθυνσ τ ί ω α τ κ χ ια ή γ ς στάτη Ενιαία ιστερών σχημά υλλογική πολιτικ α ν α π Ε

7 ς, ς; υντονισμού αρ αιώνει σε μια σ ό κ ι ν γραμμέ α χ ς η έ σ λ μ α ικ τ » φ α ή ε ς μ κ λο ά γ , κομ ντια στη λογικ τις συγ ε ς ι ο α Μ τ κ « ά ρ 8 τα από κ . Όντας ενά τοσύνη των α μ η ώ τ ι η α τ κ ρ ι ά δ ίες «στο κ νεξά ρίαρχη ιδεολογίαε τυφλή εμπισ θεστωτικές ι Α τ α ρ κ ο

μ ελευθερ η οι κα δ ζητάμ και κυ α ς ι ν έ ε Τ α » τ τ δ α ν η 0 γ ο , μ η ν ς ι 1 βά ό καθ πηση και ο αντιλαμ λλά την ενεργ συλλόγου. απόσπασ προσώ κ ν ε η τ ς α η τ του ΚΣ), όπως ς ΔΑΠ, Π διαδικασιών πομονωμένο ητών ά , τ ιτ Π ο σ Σ ι φ Α ε α λ Π ν ( κ ο ω υ τ ι πο ξεις ίνα ω στικά ι ζ παρατά ή τους μέσ μη μας δεν ε , αλλά εκείνος ς α ν α ι τ χ ώ ν ο ία ντα ο συμμετ τος κατά τη γ ς και τη θεωρ έψη του έχο ά ι 12 Μά ρ ύ α ικ έε σκ τη ας το τ ν Ανεξάρ ολιτική, τις ιδ μορφώνει τη μετέχει δυναμ ο ύ ε δ ι π 14 Εκπα αλίας είναι, η αμππόορτηενί ελεύθεπρλαήρνηα εδνιαημέρωτσήημακτααι σπυομυ τον αφορούν. ιδασκ υ συστήματος σφαιρική κααπι οφάσεων για ζη αι δ α μ η ισμό κ τ μ σ ο ύ τ ο η τ α σ ψ τη στον στη λή 16 Το διδασκαλία με με ι έναντι ά π τ ς α ν α η ί τ π τ α α ια φιάλ ε τερή γ πραγμάτευση τι στο βόλεμα κ , ε σ κ ι ή ρ γ Α β ή δια ταγ έναν

κό μας ϊ α σωπική ικοτήτων. Απ α και την υπο να, π ο ρ ε ω π μ ρ α ν υ τ γ 18 Το ε θείτε ήσυχοι, Πνιγήκ σστυηγκρότηησσηυχσαυσλμλόο, την παόθμηοτικτόοτυη συλλογνικκοινύημαάγώτων.

19 Κοιμη ποιώ, άρα υπάρχω» σατνοτνιπεαφραθέντοσυυμνεελετύοσδεωρ ν κναινταωμναμςαζπικεώίσουενιρπήωσςεωτνο, πιχ ικώ νου τικο ω ι δ Ι των γεν ς που επιμέ τα κέρδη των ε ισμός και η λ « ό π 0 2 ού ων αι μα στη Σε αυτ ν όλων μας είν εις, ο ανταγ εράσπιση ω ί α κ ι δ π σ ο τ ς η α υμφέρο ιακές συμβά με με την υ τ σ ν ά ώ ι κ ν ι με ότι νε τά ο δ υ ν α ρ κ ο α δ χ ύ π ε ε ι α ο ς τ τ ε Δ νέ ητική ρωση 21 τί πισ η πρω κ ι τ αδιάρθ ων μας. Για μένη, συντηρ και ν ώ ι α λ η λ ; των κεκτημέν είναι ξεπερασ αμφισβήτησης ζει Μια α ά : κ 4 ι 9 λ / ε 1 τ / , 1 α δεν μα φρά 23 λογί ο κ ι ιστερά ική, αλλά ρεύ εύμα που εκ εύει ο ρ α η ι ε ρ έχ α μ ονολιθ να ζωντανό a και παλ α l μ ώ ς e ι α ρ α d μ χ κ n ς ι έ a ε ρ 24 Τ 25 Nelson M τουρα δτηαμσιουυμρφγέίαρςο,νάτθαεκεαίδι τοιςυςακναάτγκαπίεση στο σήμε εκ ουλ κ ή άντια σ ιο. ν κ ι ε ζ α αύρ 26 Μ αι στο κ οντας ζ ά β μ ε Ρ 27

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Κ

οιτώντας κάποια χρόνια πίσω εύκολα κανείς καταλαβαίνει τη σημασία του φοιτητικού κινήματος μέσα στο συνολικότερο. Το φοιτητικό κίνημα ήταν αυτό που έβγαινε δυναμικά και διεκδικούσε όσα θεωρούσε πως αξίζει. Κατ αρχήν στη μαύρη περίοδο της χούντας, οι φοιτητές δεν δίστασαν να βγουν δυναμικά στο δρόμο και να πολεμήσουν το φασιστικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στο λαό, με αποτέλεσμα να πέσει το 1973. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1978 έρχεται να αναμετρηθεί με τον νόμο 815, σύμφωνα με τον οποίο έμπαινε τάξη στα ΑΕΙ, μέσα από σκλήρυνση των εξεταστικών ρυθμίσεων και την επιβολή χρονικού ορίου φοίτησης, το γνωστό σε όλους μας ν+2. Παράλληλα οριοθετούνταν το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά και τα όρια του φοιτητικού συνδικαλισμού, που σκοπό είχαν την αποδυνάμωση του ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος που είχε δημιουργηθεί. Ο αναβρασμός ξεκινάει ήδη σε σχολές ανά την Ελλάδα, με αποκορύφωμα την μεγαλύτερη φοιτητική διαδήλωση στο υπουργείο παιδείας στις 14.12.1979. Εκεί οι φοιτητές πέτυχαν την τεράστια νίκη παγώματος του νόμου 815.

Σειρά έχει η απάντηση του φοιτητικού κινήματος το 1990-1991, απέναντι σε πολυνομοσχέδιο αυταρχικών μεταρρυθμίσεων για όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σε κλίμα καταλήψεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση των κεκτημένων του κινήματος, τη νύχτα της 8.1.91 μέλη της ΟΝΝΕΔ Πατρας με επικεφαλής τον Γιάννη Καλαμπόκα δολοφονούν τον καθηγητή και μπροστάρη των αγώνων Νίκο Τεμπονέρα. Τις επόμενες μέρες η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται με συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών με τα ματ, και τέσσερις ακόμα νεκρούς, από πυρκαγιά που προκάλεσαν βομβίδες δακρυγόνου των ματ. Κάτω από αυτές τις εξελίξεις έρχεται η παραίτηση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου, και η απόσυρση των επίμαχων νομοθετημάτων από τον διάδοχό του, Γιώργο Σουφλιά.

Συνέχεια έχει η αντιπαράθεση του φοιτητικού κινήματος το 2006-7 με την συνολική

πολιτική κατεύθυνση του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης για διάλυση του χαρακτήρα του πανεπιστημίου όπως τον ξέραμε μέχρι τότε. Οι μεταρρυθμίσεις προέκυπταν από την συνθήκη της μπολόνια, προς τον «εξευρωπαισμό» και «εκσυγχρονισμό» των ιδρυμάτων. Μέσα από γενικές συνελεύσεις, πανελλαδικά συντονιστικά γενικών συνελεύσεων, καταλήψεις και πορείες με τρομοκρατική βία απ’την πλευρά των δυνάμεων καταστολής, επιτυγχάνεται το σταμάτημα της αναθεώρησης του γνωστού άρθρου 16, (που εδραιώνει την ιδιωτικοποίση του δημόσιου πανεπιστημίου, με την ανταγωνιστικοτητα και την οικονομικη αυτοτέλεια που επιβάλλει), και η μη εφαρμογή του νέου νόμου.

Αλλά η πιο πρόσφατη δυναμική παρουσία του φοιτητικού κινήματος ήρθε το 2011 σαν απάντηση στην πραξικοπηματική ψήφιση των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, που διαμόρφωναν ένα πανεπιστήμιο εντελώς ευθυγραμισμένο με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, εγχαράσσοντας τα χαρακτηριστικα του φθηνού ευέλικτου και πειθήνιου εργάζομενου στους φοιτητές. Η συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης, στην οποία οι φοιτητές πανελλαδικά εξέφρασαν την αντίθεση τους με συνεχείς καταλήψεις και διαδηλώσεις, το σχέδιο αθηνά και ο οικονομικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων αποτέλεσαν τις κυριότερες αιχμές αντίδρασης των φοιτητών.

Μέσα από τις δυναμικές κινητοποιήσεις του ‘91, το κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο ξεδίπλωμα των λαικών κινητοποιήσεων, δημιούργησε φοιτητικά σχήματα και συνενώθηκε πανελλαδικά στην ΕΑΑΚ, δηλαδή την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση. Σε αυτή συμμετέχει και το πολιτικό μόρφωμα της ενωτικής πρωτοβουλιας ανεξάρτητων αριστερών λεγεωναριοι κουρσάροι. Ενιαία γιατί μέσα από την ύπαρξη πανελλαδικού συντονισμού αριστερών σχημάτων συνθέτει εμπειρίες και τις συγκεφαλαιώνει προς μία πολιτική κατεύθυνση. Ανεξάρτητη από κομματικούς μηχανισμούς και την κυρίαρχη ιδεολογία, γιατί χωρίς να υπερασπιζόμαστε την αποστασιοποίηση από την πολιτική, πιστεύουμε στην ελεύθερη διαμόρφωση τη σκέψη μας μέσα από κριτική πληροφόρηση.

3

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

πειρατικό

4

Τασσόμαστε ενάντια στη λογική της εκπροσώπησης, χωρίς να ζητάμε τυφλή εμπιστοσύνη από τους φοιτητές, όπως την αντιλαμβάνονται οι καθεστωτικές παρατάξεις (πασπ, δαπ πκς), αλλά ενεργό συμμετοχή μέσα από τις διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου.

Αριστερή διότι σε μια κοινωνία που διέπεται από την αδιαφορία και τον ατομισμό, τολμάμε να σκεφτούμε διαφορετικά. Με βάση τη συζήτηση και τη συνδιαμόρφωση δρούμε συλλογικά προς τη διεκδίκηση των συμφερόντων μας, τόσο μέσα στο πανεπιστήμιο, όσο και στην κοινωνία. Κόντρα σε αυτούς που θέλουν να μας επιβάλουν την παθητικότητα και την υποταγή, χαράζουμε δρόμο ανυποχώρητου αγώνα και γινόμαστε αυτοί που θα τους σταματήσουν. Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και τα μαζικά κινήματα, παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Σκοπός μας είναι να αποτελούμε ένα ριζοσπαστικό μόρφωμα που αντιτίθεται στις πολιτικές που μας ασκούνται, το μέλλον ανεργίας και μετανάστευσης που μας φτιάχνουν, ένα μόρφωμα αντικυβερνητικό, αντιΕΕ, ανατρεπτικό και αντιαναδιαρθωτικό. Για μας όλες οι δράσεις πρέπει να προκύπτουν από τη δυναμική συμβολή κάθε φοιτητή και όχι από την λογική της ανάθεσης που πλασάρεται από άλλους χώρους. Μέσα στο

πανεπιστήμιο ο φοιτητής για μας, πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στις σπουδές του, να διεκδικεί το καλύτερό του αύριο. Οργανωνόμαστε συλλογικά σαν γροθιά απέναντι σε καθε μορφή εξουσίας, είτε αυτό είναι το πανεπιστήμιο και οι παρατάξεις φερέφωνα των κυβερνήσεων είτε το υπουργείο παιδείας. Οργανώνουμε επανακατάληψη του χώρου μας, του χώρου οπου μορφωνόμαστε και καλλιεργούμαστε από κάθε άποψη, πολιτική πολιτιστική και κινηματική.

Παράλληλα έξω από αυτό, επιθυμούμε να συμπορευόμαστε με όλους τους χώρους της εκπαίδευσης, με βάση τα κοινά επίδικα που μπορεί να μας αγγίζουν, αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται το ίδιο με εμάς και αναζητούν ένα διαφορετικό δρόμο. Μέσα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση εφαρμογής σκληρής λιτότητας για τον λαό και αύξησης των κερδών για τις μεγάλες επιχειρήσεις, εμείς συνεχίζουμε τον παρατεταμένο αγώνα, απέναντι σε όσους θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό είναι το μέλλον μας θέλουμε δεν θέλουμε. Αυτό που θα απαντήσει σε όλες τις προκλήσεις και θα χαράξει το δικό του δρόμο είναι το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα που θέλουμε και μπορούμε να χτίσουμε.Και γι’αυτό θα συνεχίσουμε να παλεύουμε.

«Oυτοπία είναι αυτό που όσο το πλησιάζουμε δύο βήματα απομακρύνεται τέσσερα. Μπορεί να μην τη φτάσουμε ποτέ αλλά θα συνεχίσουμε την προσπάθεια γιατί μας κάνει να προχωράμε»

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Μαζί θα (τους)

φαμε Τα

τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει υποστεί τις τρομακτικές συνέπειες των μνημονίων και των ολοένα και σκληρότερων μέτρων που λαμβάνονται και που αυτά έρχονται να επιφέρουν,σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση με ταξικά χαρακτηριστικά που εξαπολύει η κυβέρνηση, σύμφωνα πάντα με τις επιταγές των Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. Στο πλαίσιο της πολιτικής δημοσιονομικής λιτότητας και των περικοπών που εφαρμόζεται, δε θα μπορούσε να μην πληγεί και ο χώρος της παιδείας. Συγκεκριμένα, στο κομμάτι της ανώτατης εκπαίδευσης η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων από τον κρατικό κορβανά και το κούρεμα των αποθεματικών τους εν μία νυκτί μέσω του PSI, θέτουν υπό σοβαρή διακύβευση την ομαλή λειτουργία τους.

Αποτέλεσμα αυτού, οι ελλείψεις στις φοιτητικές παροχές που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα των φοιτητών και καθιστούν δυσκολότερο στους νέους να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους μέσα στα χρονικά περιθώρια που επιτάσσει το υπουργείο. Έτσι, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί στο χώρο της εκπαίδευσης, καθώς εκείνοι των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο απαιτούμενο κόστος φοίτησης, αναγκάζονται να ζουν μεταξύ της πόλης τους και της πόλης φοίτησης ανάλογα την οικονομική κατάσταση της περιόδου και δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος που δυσκολεύει και απομακρύνει αρκετά από την εκπλήρωση των σπουδών.

Φυσικά, η επίθεση από τη μεριά του κράτους σε κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος εδώ και δεκαετίες, όπως οι φοιτητικές παροχές και η υποβάθμιση των ιδρυμάτων δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός ή δεν είναι απόρροια μόνο της οικονομικής συγκυρίας, αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη κίνηση, με μοναδικό κερδισμένο το ιδιωτικό κεφάλαιο που αναζητεί συνεχώς νέα πεδία κερδοφορίας. Το κράτος, μη εξασφαλίζοντας τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, αλλά και τα ίδια τα πανεπιστήμια επιλέγοντας να απορροφηθούν τα κονδύλια όχι προς όφελος των φοιτητών αλλά προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων, ωθούν τα ιδρύματα στην αναζήτηση και εν τέλει ομηρία των χρηματοδοτήσεων

από τον ιδιωτικό τομέα. Παράδειγμα αυτού αποτελεί η λέσχη του Χούτου στο ΔΠΘ που λαμβάνει την κρατική επιχορήγηση προσφέροντας φαγητό έναντι αντιτίμου πολύ μεγαλύτερου του κόστους, αλλά και αμφιβόλου ποιότητας. Οι κατηγορίες για ύπαρξη DNA αλόγου στις μερίδες,αποδεικνύουν ότι στο βωμό του προσωπικού του κέρδους θυσιάζει τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών. Την ίδια στιγμή, στη δημόσια λέσχη καθημερινό φαινόμενο αποτελεί το φαγητό να τελειώνει νωρίς το μεσημέρι και να μην προλαβαίνουν να σιτίζονται όλοι οι φοιτητές. Απαιτούμε, λοιπόν, όλη η κρατική επιχορήγηση να δίνεται στην δημόσια λέσχη, ώστε να έχουν δωρεάν πρόσβαση σ’ αυτή όλοι οι φοιτητές.

Επιπλέον, στο κομμάτι της στέγασης, ενώ ο αριθμός των προσφερόμενων δωματίων στις εστίες είναι αναντίστοιχος των αιτήσεων από μεριάς φοιτητών, το δημοτικό ξενοδοχείο ‘ELISO’υπάγεται στο ταμείο ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου(ΤΑΙΠΕΔ). Μάλιστα, ακόμη και όσοι καταφέρουν να πάρουν δωμάτιο είναι υποχρεωμένοι να το παραδώσουν στα ν+2 χρόνια ανεξάρτητα από το αν έχουν τελειώσει ή όχι τις σπουδές τους και στην αντίθετη περίπτωση απειλούνται με στέρηση της φοιτητικής τους ιδιότητας και με εξώσεις. Επιπρόσθετα, η θέρμανση στους χώρους του πολυτεχνείου και των εστιών είναι σχεδόν ανύπαρκτη ενώ ανεπαρκή είναι και τα δρομολόγια των λεωφορείων που συνδέουν το πολυτεχνείο με τις εστίες. Οι μεταφορές είναι επιτακτική ανάγκη να αυξηθούν ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες των φοιτητών αλλά και να αποτελούν δημόσια και εντελώς δωρεάν παροχή. Ακόμα, πολλές φορές οι φοιτητές υποχρεώνονται να πληρώσουν από την τσέπη τους συγγράμματα και σχεδιαστικά που δεν παρέχονται από το πανεπιστήμιο. Αποκορύφωμα αποτελεί το κλείσιμο του τυπογραφείου του ΔΠΘ που ως τώρα κάλυπτε σε μεγάλο ποσοστό τις ανάγκες για συγγράμματα με τη γελοία αιτιολόγηση πως το κονδύλι δεν επαρκεί για ανανέωση ή συντήρηση του εξοπλισμού αφήνοντας όλο το ΔΠΘ χωρίς πανεπιστημιακές εκδόσεις.

Με όλα τα παραπάνω, γίνεται σαφές ότι καταργείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της παιδείας. Το κόστος φοίτησης μετακυλύεται στις πλάτες των φοιτητών (δίδακτρα,σίτιση,στέγαση,μεταφορές,συ γγράμματα) με βάσει όχι τις ανάγκες των φοιτητών αλλά την μεγιστοποίηση των ιδιωτικών κερδών.Η παιδεία και το πανεπιστήμιο δεν ανήκουν σε κανένα Χούτο, αλλά στα ζωντανά κομμάτια του, τους φοιτητές και τους εργαζομένους του, και στο λαό. Με τα συλλογικά μας όργανα, με τους αγώνες μας μαζί με τους εργαζομένους και την κοινωνία που πλήττεται θα παλέψουμε για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

5

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

#To_kleinoume_to_magazi? Το

πειρατικό

6

διοικητικό προσωπικό των ΕΚΠΑ και ΕΜΠ με τον τρίμηνο απεργιακό του αγώνα την περασμένη χρονιά, κατόρθωσε να στήσει ένα από τα μεγαλύτερα αναχώματα που έχει αντιμετωπίσει η κυβέρνηση έως τώρα. Πριν καν ξεκινήσει η ακαδημαϊκή χρονιά, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει 1700 απολύσεις εργαζομένων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ όλης της χώρας. Οι απολύσεις των εργαζομένων διοικητικών, οι οποίοι καλύπτουν πολύ σημαντικά πόστα στη λειτουργία των Ιδρυμάτων, θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Η υπολειτουργία πολλών σχολών και τμημάτων είναι δεδομένη, ενώ σχεδόν βέβαιο είναι και το επ’ αόριστον «λουκέτο» σε πολλά Ιδρύματα λόγω αδυναμίας λειτουργίας.

Το πόσο απειλητικός ήταν αυτός ο αγώνας για τα σχέδια της κυβέρνησης, φάνηκε από τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Υπουργείου και μερίδας μεγαλοκαθηγητών να τον σπάσουν! Από την πρώτη μέρα ήταν συνεχείς οι απειλές για εισαγγελικές παρεμβάσεις και εισβολές των ΜΑΤ, σταδιακά ήρθαν και οι απεργοσπαστικές αποφάσεις Συγκλήτων και Συμβουλίων Διοίκησης, ενώ το Υπουργείο, στην προσπάθειά του να επιβάλει τις απολύσεις, προέβη σε σειρά ελιγμών, με σημαντικότερο την προσπάθεια να κριθεί η απεργία παράνομη. Αποκορύφωμα αυτού του παροξυσμού αποτέλεσε η κίνηση να κριθεί μία Γενική Συνέλευση των διοικητικών παράνομη μαζί με την απαίτηση οι συμμετέχοντες σε αυτή να καταδώσουν το προεδρείο της Συνέλευσης στην κρατική Ασφάλεια. Εικόνες βγαλμένες από άλλη εποχή δηλαδή (βλ. Χούντα). Στη «μάχη» ενάντια στους απεργούς, επιστρατεύτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που έσπευσαν να καταδικάσουν την απεργία και να κατηγορήσουν τους απεργούς ως υπαίτιους για τη σημερινή κατάσταση της εκπαίδευσης.

Το φοιτητικό στρώμα διχάστηκε έντονα, αφού διάφοροι «ανεξάρτητοι» φοιτητές (βλ. ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) με «αυθόρμητο» τρόπο έκαναν ένα μαζικότατο και ανένδοτο αγώνα για την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων... 400 αγανακτισμένοι φοιτητές της ΟΝΝΕΔ συγκεντρώθηκαν την Παρασκευή 22/11 ζητώντας ανοιχτές σχολές, σχολές χωρίς διοικητικό προσωπικό, σχολές που διαγράφουν φοιτητές, που αξιολογούνται με βάση τα συμφέροντα της αγοράς, σχολές υποβαθμισμένες και υποχρηματοδούμενες. Έβαλαν την υπογραφή τους δηλαδή σε έναν ερχόμενο εργασιακό μεσαίωνα επιβεβλημένο από τις επιχειρήσεις και τις εργολαβίες που θα έρθουν να στελεχώσουν τις κενές θέσεις που θα προκύψουν από τις μαζικές απολύσεις.

Η συντριπτική, όμως, πλειοψηφία των

φοιτητών, μέσα από τις μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις τους, υπερψηφίζοντας αγωνιστικά πλαίσια ρήξης και ανατροπής, ανόρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στον ορατό κίνδυνο της περαιτέρω υποβάθμισης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας τους. Ξέσπασε ένα χειμαρρώδες κύμα καταλήψεων, δείχνοντας έτσι την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στον αγώνα των διοικητικών, αναδεικνύοντας παράλληλα την αναγκαία σύνδεση φοιτητικού-εργατικού κινήματος. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόλις άνοιξαν οι σχολές άρχισαν να ακούγονται για πρώτη φορά τόσο έντονα φωνές εντός της κοινότητας των διοικητικών για αναστολή της απεργίας, καθώς είχαν χάσει έναν υπερπολύτιμο σύμμαχο, πράγμα που έγινε μετά από σύντομο χρονικό διάστημα.

Η τρίμηνη απεργία των διοικητικών, μαζί με τη στήριξη και τον κοινό αγώνα από τους φοιτητές, έγινε φάρος αντίστασης για όλη την κοινωνία, όπως επίσης και κάθε απεργιακός αγώνας που ξεσπάει ( βλ. Χαλυβουργία, απεργία καθηγητων κλπ.) Μια απεργία τριών μηνών που μπόρεσε να γίνει πραγματικό αγκάθι στα σχέδια της κυβέρνησης και ένα τρανό παράδειγμα ότι οι αγώνες μπορούν να δημιουργήσουν πιέσεις και ρήγματα στην πολιτική του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και εν τέλει να πετύχουν και νίκες. Μια απεργία με βασικά της όπλα τη διάρκεια της, την οργάνωσή της από τα κάτω, το συντονισμό της με άλλους κλάδους που αγωνίζονταν, το πολιτικό περιεχόμενο και τα αιτήματα που αγκάλιαζαν όλη την κοινωνία.

Μια απεργία που κατάφερε να καθυστερήσει το επόμενο κύμα διαθεσιμοτήτων στο δημόσιο, που κατάφερε να μπλοκάρει την μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων στο σύνολό της. Που κατάφερε να κάνει μια κυβέρνηση που χτυπούσε όποιον αγώνα τολμούσε να ξεσπάσει (Μετρό, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί κλπ.), απλά να πετάει απειλές (ΜΑΤ, εισαγγελείς, επιστρατεύσεις) που ποτέ δεν υλοποίησε και εν τέλει να σέρνεται σε διαπραγματεύσεις με τους διοικητικούς, για να τους πείσει να σταματήσουν. Μια απεργία τελικά που κατάφερε να αναβαθμίσει τα ερωτήματα με τα οποία θα αναμετρηθούμε, ξεφεύγοντας από το στείρο «χαμένο εξάμηνο», θέτοντας ταυτόχρονα βαθύτερα επίδικα επιπέδου αν αύριο θα μπορούμε να συνεχίσουμε να σπουδάζουμε, αν θα εργαζόμαστε σαν σκλάβοι όταν θα κάνουμε διάλειμμα από την ανεργία, αν κυβέρνηση και τρόικα θα μπορέσουν να ισοπεδώσουν κάθε κατάκτηση και δικαίωμά μας για χάρη των κερδών του κεφαλαίου ή αν θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία και ένα αύριο στο μπόι των ονείρων μας, ένα αύριο στο μπόι των ανθρώπων.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Επαναστάτης χωρίς

11

Ιουνίου 2013 ήταν όταν εισέβαλε σε κάθε σπίτι η είδηση για τον ''ξαφνικό'' θάνατο της ΕΡΤ, δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου Σ. Κεδίκογλου. Με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου η δημόσια ραδιοτηλεόραση σφραγιζόταν αυταρχικά και στη θέση της προβλεπόταν η δημιουργία της ΝΕΡΙΤ Α.Ε., μίας έτοιμης προς ιδιωτικοποίηση εταιρίας. Η «μεταβατική» προκήρυξη θέσεων για το νέο φορέα ραδιοτηλεόρασης, με στόχο να περάσει αρχικά τις 650 απολύσεις από τους 2650 εργαζόμενους και ακολούθως να αρχίσει η αποψίλωση μέχρι τη ΝΕΡΙΤ των περίπου 1.0001.200 εργαζομένων εκ των οποίων αρκετοί με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, δείχνει πεντακάθαρα τις προθέσεις των εμπνευστών της.

Αυτό βέβαια καθόλου ξαφνικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς το κλείσιμο της ΕΡΤ εντάσσεται στα γενικότερα σχέδια των μνημονιακών μηχανισμών που επιτάσσουν άμεσα απολύσεις και αναπροσαρμογή σχέσεων εργασίας με μισθούς πείνας και συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Ο αυταρχικός τρόπος επιβολής της συγκεκριμένης απόφασης επίσης δεν είναι τυχαίος. Με την μετονομασία του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα που ντύνει τη μετάλλαξη των εργασιακών συνθηκών σ' αυτόν, ξεκινά η επίθεση του κράτους στους εργαζομένους ευρύτερα των ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί ), όπως ΔΕΗ, ΟΑΣΑ, ΟΣΕ, οργανισμοί λιμένων και άλλα πολλά. Ο νέος (παρα)κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας που δημιούργησαν είναι όντως πιο μικρός, ενώ παράλληλα είναι θωρακισμένος θεσμικά με τρόπο που θα καθιστά πρακτικά αδύνατο τον έλεγχό του από τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Βέβαια, με το ότι είναι πιο μικρή νέα ΕΡΤ δεν επιβεβαιώνει το μύθο ότι είναι και πιο φθηνή, αφού συνεχίζει και θα συνεχίσει με τις ευλογίες του κυβερνητικού συνασπισμού το χωρίς έλεγχο ξόδεμα των χρημάτων των Ελλήνων σε εργολάβους εξωτερικών παραγωγών και μεταδ όσεων.

Επιπλέον, με το αντιδραστικό λουκέτο τίθεται ως στόχος να κλείσει ο κύκλος που είχε ανοίξει πριν δύο και πλέον δεκαετίες, με την ορμητική εισβολή των ιδιωτών στον τομέα της ενημέρωσης. Τότε, με το επιχείρημα του σπασίματος της αντιδραστικής κρατικής προπαγάνδας, άνοιξε η κερκόπορτα η οποία, πολύ γρήγορα, μεταβίβασε το φιλέτο της ενημέρωσης από την ευθύνη του συλλογικού καπιταλιστή (του κράτους και των κυβερνήσεών του) στα χέρια του μεμονωμένου, δηλαδή των επιμέρους επιχειρηματιών. Και

αυτό είναι εμφανές από τη χρονική στιγμή που επιλέχθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δηλαδή 20 μόλις μέρες πριν τον διαγωνισμό κατανομής των δικτύων, που έγινε τέλος Ιουνίου, όπου μόνο η Digea ( κοινοπραξία-καρτέλ των 8 μεγαλύτερων ιδιωτικών καναλιών, ιδιοκτησίες ''επιφανών'' επιχειρηματιών όπως οι Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος) θα κατέχει δικαίωμα πανελλήνιας εκπομπής τηλεοπτικού σήματος για τα επόμενα 15 χρόνια. 'Έχοντας ήδη κατ` αποκλειστικότητα και το δικαίωμα παροχής ψηφιακού σήματος, γίνεται ο μονοπωλιακός αυτοκράτορας της ψηφιακής τηλεόρασης στην Ελλάδα.

Είναι σαφές ότι η ΕΡΤ για χρόνια είχε μετατραπεί σε ένα κυβερνητικό φερέφωνο - σε ένα απέραντο διαφθορείο. Όπου, χωρίς τη συμμετοχή της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων στην ΕΡΤ αλλά με ευθύνη των κυβερνητικά - κομματικά διορισμένων διοικήσεων της, έδιναν και έπαιρναν οι υπόγειες και προνομιακές συμφωνίες με εξωτερικούς συνεργάτες, Κι όλα αυτά σε βάρος, φυσικά, της πλειοψηφίας των μισθωτών, της ενημέρωσης και των στοιχειωδών δημοκρατικών δικ αιωμάτων.

Όμως, από την πρώτη στιγμή της επίθεσης στη δημόσια ραδιοτηλεόραση η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων της δεν παρέδωσε τα όπλα. Αντιθέτως, ξεκίνησε ένα μεγαλειώδη αγώνα συνεχίζοντας να εκπέμπει διαδικτυακά και ραδιοφωνικά στην αρχή, χωρίς να τρομοκρατείται από απειλές ακόμα και από απροκάλυπτες επιθέσεις της αστυνομίας. Ένα τεράστιο κύμα αλληλεγύης στάθηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή αρωγός της προσπάθειας αυτής, καθώς στο πρόσωπο της ΕΡΤ και των εργαζομένων της έβλεπε ο καθένας το όλο και πιο επισφαλές μέλλον που του ετοιμάζουνε. Συγκλονιστικό στίγμα άφησε το αυτοδιαχειριζόμενο αυτό εγχείρημα στην πορεία της 17 Νοέμβρη της περσινής χρονιάς, με ραδιοφωνική εκπομπή μέσα από το Πολυτεχνείο. Πρόσφατα η ΕΡΤ κατάφερε να εκπέμψει και τηλεοπτικά μέσω των πομπών της ΕΡΤ3, αποτελώντας μία μεγάλη νίκη της ελεύθερης και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Μιας δημοσιογραφίας που αντιμάχεται καθημερινά την κυρίαρχη ιδεολογία που θέλουν να εγγράψουν οι πολιτικές της τρόικας, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Διότι, με το λουκέτο στην ΕΡΤ, αφενός επιχειρείται να ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος και, αφετέρου, να εξαλειφθεί η δυνατότητα διεκδίκησης μιας σύγχρονης, ποιοτικής και αντικειμενικής ενημέρωσης.

7

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

«Μεγάλος» μηχανικός? Δεν νομίζω!

Η

κυρίαρχη αφήγηση για πολλά χρόνια για το επάγγελμα του μηχανικού ήταν πως ο μηχανικός συγκαταλέγεται, μαζί με τον γιατρό,το δικηγόρο κτλ, στα επιτυχημένα και πλέον κερδοφόρα επαγγέλματα. Κάποιοι προσπαθούν ακόμα και σήμερα να παρουσιάσουν μια τέτοια πλασματική εικόνα. Αρκετοί καθηγητές μας λένε στα αμφιθέατρα για το πόσο σπουδαία είναι η σχολή μας, πόσο σημαντικό το αντικείμενο ενός μηχανικού και πως αν είμαστε άξιοι θα πετύχουμε. Ξεχνούν να αναφέρουν όμως ποιά είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας, μετά από ένα σωρό μνημόνια, πολυνομοσχέδια και άλλα τέτοια ωραία που φέρνουν κυβερνήσεις,ΕΕ και ΔΝΤ.

Η πραγματικότητα

πειρατικό

8

Οι μηχανικοί δουλεύουν πλέον, ως επί το πλείστον, είτε με συμβάσεις έργου(που σημαίνει ότι με την ολοκλήρωσή του μπορεί και να απολυθούν), είτε με δελτίο παροχής υπηρεσιών, το λεγόμενο ΄΄μπλοκάκι’’(που σημαίνει ότι δηλώνονται στα χαρτιά σαν ελεύθεροι επαγγελματίες και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν άνεργοι, ενώ στην πραγματικότητα παραμένουν απλοί μισθωτοί χωρίς να είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να τους καλύπτει τα ασφαλιστικά). Εντυπωσιακό είναι και το κομμάτι της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών την ώρα που οι μισθοί συνεχώς μειώνονται, οδηγώντας μεγάλο κομμάτι συναδέλφων μας να είναι χωρίς ασφάλιση αλλά και εκτός επαγγέλματος. Να σημειωθεί εδώ πως οι μηχανικοί που δεν πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές απειλούνται πλέον με κατάσχεση κατοικίας. Στην παραπάνω κατάσταση έρχεται

να προστεθεί και η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που αφήνει τον μηχανικό έρμαιο του εργοδότη, να προσπαθεί να διαπραγματευτεί με ατομικούς όρους το μισθό και τις συνθήκες εργασίας του. Τέλος , με βάση επίσημα στοιχεία του ΤΕΕ η ανεργία στον κλάδο ξεπερνά το 24%. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στους νέους μηχανικούς, καθώς για όσους έχουν βγάλει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το 2006 και μετά ανέρχεται στο 50%. Βέβαια λόγω της κατάστασης που αναλύσαμε πιο πάνω τα επίσημα ποσοστά δεν συμπίπτουν και με τα πραγματικά.

Η συνέχεια της επίθεσης

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω ήρθε το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε με fast-track διαδικασίες στη Βουλή.Οι νομοθετικές αλλαγές που αφορούν τους μηχανικούς έχουν να κάνουν με την δυνατότητα να ασκήσουν τα σχετικά επαγγέλματα οι κάτοχοι διπλώματος ΠολιτικούΑρχιτέκτονα-Τοπογράφου Μηχανικού των Ιδρυμάτων της Ανώτατης Εκπαίδευσης ή ισότιμης σχολή του εξωτερικού ή όποιοι διαθέτουν σχετική πιστοποίηση. Μέσα από αυτή την αλλαγή επιτρέπεται πλέον, με κατάλληλες πιστοποιήσεις, να ασκούν το επάγγελμα άτομα που δεν είναι απόφοιτοι Πολυτεχνικής σχολής, όπως απόφοιτοι ΤΕΙ και κολλεγίων. Κατά συνέπεια η αξία των πτυχίων των Πολυτεχνικών σχολών ισοπεδώνεται, όπως και αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ ενισχύεται η κατεύθυνση επιβολής σειράς «πιστοποιήσεων» και εξεταστικών φραγμών.

Και η επίθεση δεν έχει τελειωμό, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη γνωμοδότηση της επιτοπής ανταγωνιστικότητας. Οι προτάσεις εκεί αφορούν ουσιαστικά την κατάργηση της επαγγελματικής κατηγορίας του διπλωματούχου μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου, καθώς και τη δυνατότητα πλέον οποιασδήποτε κατηγορίας μηχανικών να σχεδιάζει, να εκπονεί και να συντηρεί ηλεκτρομηχανικές εγκαταστάσεις με κατάλληλη πιστοποίηση. Η αλλαγές αυτές εάν εφαρμοστούν θα έχουν τον εξής αντίκτυπο:

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Δημιουργείται ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο μεταξύ των μηχανικών που έχει ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη οικονομική εκμετάλλευση μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών μηχανικών.

Η εργασία από δικαίωμα γίνεται ευκαιρία προς κατάκτηση μέσα και από την εισαγωγή όλο και περισσότερων πιστοποιήσεων, φραγμών, εξετάσεων για τα οποία κόστος και χρόνο επωμίζονται οι εργαζόμενοι μηχανικοί.

Ο κατακερματισμένος «πιστοποιημένος» μηχανικός με «προσόντα», μπορεί να προβάλει σαφώς πιο δύσκολα συλλογικές διεκδικήσεις σε σχέση με έναν ισχυρό κλάδο μηχανικών.

Η πολιτική αυτή ενδέχεται να έχει άμεσο αντίκτυπο στην ασφάλεια και τη δημόσια ζωή μέσω της κατασκευής ηλεκτρομηχανικών εγκαταστάσεων υψηλής επικινδυνότητας που δεν πληρούν τα κριτήρια ασφάλειας από αναρμόδιους, στο βωμό της ανταγωνιστικότητας.

Οι αγώνες του ΣΜΤ

Πριν από περίπου 13 χρόνια σημαντική μερίδα εργαζόμενων συναδέλφων, προσπαθώντας να απαντήσει σε μια σειρά από προβλήματα του κλάδου, πήρε την απόφαση να στήσει το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών έτσι ώστε να οργανωθεί και να αποκτήσει συλλογικά χαρακτηριστικά ο αγώνας των εργαζόμενων μηχανικών.

Πρώτη σημαντική νίκη που κατάφερε να καταγράψει ήταν η νομιμοποίηση συλλογικής σύμβασης εργασίας, για τους εργαζόμενους στον κατασκευαστικό και μελετιτικό τομέα, με κατώτατο μισθό 1200 ευρω και ασφάλιση πληρωμένη από τον εργοδότη. Και ενώ η επίθεση που έχει εξαπολυθεί ουσιαστικά αναιρεί αυτή τη νίκη, το ΣΜΤ καταφέρνει με αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων να οργανώνει κινητοποίησεις ούτος ώστε να σφραγίζει βιβλιάρια ανασφάλιστων συναδέλφων οι οποίοι είτε δεν θεωρούνται άνεργοι είτε αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στα υπέρογκα ασφάλιστρα. Έτσι προσπαθεί με ένα τρόπο να δώσει μία αγωνιστική απάντηση στην πραγματικότητα της κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας, της αύξησης των

εισφορών και της πραγματικότητας που θέλει τον μηχανικό που δεν δουλεύει “ελεύθερο επαγγελματία” και όχι άνεργο και άρα οικονομικώς ανίκανο να πληρώσει εισφορές.

Ο δικός μας ρόλος

Εδώ είναι που γίνεται απολυτώς επιτακτικό οι αγώνες του φοιτητικού συλλόγου ενάντια στην διάλυση των πτυχίων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, να ενωθούν με τους αγώνες ενάντια στην ιδιωτική ασφάλιση, στο περαιτέρω κούρεμα των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ, στους αγώνες για κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τέλος στον αγώνα για δημόσια, δωρεάν υγεία-πρόνοια και περίθαλψη για όλους τους ασφαλισμένους ανεξάρτητα από χρέη.

Όχι μόνο είναι χρέος μας να δώσουμε αυτή μάχη πλάι με τους εργαζόμενους συναδέλφους και κόντρα στον εργασιακό μεσαίωνα που εμπεδώνεται, αλλά είναι και χρέος να νικήσουμε δίνοντας τη μάχη ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι και ενωμένοι σαν γρόθια.

9

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες «στο απόσπασμα» Tα

πειρατικό

10

4 τελευταία χρόνια, με αφορμή την κρίση του καπιταλισμού, γίνεται πιο έντονη από ποτέ η επίθεση σε εκπαίδευση, εργασία και κοινωνικά αγαθά. Άρρηκτα συνδεδεμένη μ’ αυτή την επίθεση είναι και η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, που με αίμα είχε κερδίσει το λαϊκό κίνημα τον περασμένο αιώνα. Προφανώς μόνο τυχαία δε μπορεί να θεωρηθεί η οργανική σύνδεση των παραπάνω. Η δεύτερη αξιοποιείται ακριβώς για την καταστολή αυτών που καταπιέζονται, αγωνίζονται και βάζουν αναχώματα στην καταστροφική πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και κεφαλαίου.

Στοιχειώδεις πλευρές της λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας υποβαθμίζονται (π.χ. μνημόνιο σε ένα άρθρο, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αναίρεση της αυτοτέλειας του τοπικού κράτους), θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται υπό αναστολή, από μια διαρκή κατάσταση αυταρχικοποίησης και έκτακτης ανάγκης. Είναι σαφής η επιδίωξη της κυβέρνησης να επιβάλει το «νόμο της σιωπής», της φίμωσης, του τσακίσματος κάθε αντίστασης και της τελικής υποταγής του κινήματος στις επιλογές της αστικής τάξης. Ο στόχος αυτός εξυπηρετείται στο έπακρο με το σύνολο των θεσμών και των κατασταλτικών μηχανισμών να κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.

Σ’ αυτό το κλίμα εκφασισμού και στέρησης δημοκρατικών ελευθεριών οι απεργίες κηρύσσονται σωρηδόν παράνομες και καταχρηστικές, οι συνδικαλιστικές συσκέψεις τίθενται υπό παρακολούθηση, ενώ επιβάλλεται όλο και συχνότερα το μέτρο της επιστράτευσης. Κάθε μαχητικός αγώνας αντιμετωπίζεται με τα ΜΑΤ, τα καρκινογόνα χημικά, τις παράνομες προσαγωγές, την ένταση της ποινικοποίησης, τις συλλήψεις στο σωρό, το βασανισμό και την διαπόμπευση των συλληφθέντων ακόμα και με την υποχρεωτική λήψη DNA (όπως στις Σκουριές). Πρόσφατα μάλιστα, η αστική δικαιοσύνη έδειξε το ταξικό της πρόσωπο για άλλη μια φορά, επιβάλλοντας ποινή φυλάκισης εικοσιενός μηνών (21)! με τριετή αναστολή στους εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» με τις κατηγορίες της παραβίασης δικαστικής απόφασης και παράνομης βίας.

Η μόνιμη προσφυγή της αντιδραστικής πολιτικής στην καταστολή είναι επίδειξη δύναμης αλλά δεν αποτελεί ένδειξη δύναμης της κυβέρνησης. Το μαστίγιο είναι απόδειξη αδυναμίας ενός συστήματος που σε εποχή βαθιάς κρίσης του δεν μπορεί να πείσει, δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί το καρότο της συναίνεσης. Ωστόσο, η αδυναμία τους δεν σημαίνει ότι οι κυρίαρχοι γίνονται λιγότερο επικίνδυνοι.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της αστικής τάξης για την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και το τσάκισμα των αγώνων του λαού αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί και η ανιστόρητη «θεωρία των 2 άκρων» που χρησιμοποιήθηκε έντονα το προηγούμενο διάστημα. Η θεωρία αυτή εξισώνει τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής και τα τάγματα εφόδου που επιτίθενται σε μετανάστες, αριστερούς, σκοτώνουν αντιφασίστες με το μαζικό λαϊκό κίνημα που χρησιμοποιεί τη μαζική λαϊκή αντιβία για να μπορέσει να αποκρούσει τις δυνάμεις καταστολής, για να επιβάλλει τη βούληση του. Η παραπάνω θεωρία αποτελεί τον «δούρειο ίππο» για να μπορέσει το κράτος και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί να μονοπωλήσουν τη βία απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις και στους αγώνες. Ευνουχίζει έτσι το κίνημα από τις όποιες πρακτικές μπορεί να χρησιμοποιούσε το προηγούμενο διάστημα για να επιβάλλει τις συλλογικές του αποφάσεις. Τα σχέδια για κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας και χειραγώγησης των συνδικάτων για τον τρόπο λήψεων αποφάσεων αποτελούν την πιο ακραία εκδοχή του κρατικοδίαιτου, υποταγμένου και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Με μεθοδεύσεις που υπαγορεύονται από συμβούλους όπως ο ΟΟΣΑ και νομοθετούνται απ’ τις μνημονιακές κυβερνήσεις ελέγχεται η απαρτία των συνελεύσεων, ο τρόπος λήψης απόφασης.

Το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, με την ιδιαίτερη συνδρομή των ΜΜΕ, ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακαλύπτει διαρκώς ένα φάντασμα το οποίο «απειλεί» την εργαζόμενη πλειοψηφία και τη νεολαία. Ενδεικτικά για το σκοπό αυτό αξιοποιήθηκαν οι μετανάστες του κέντρου της Αθήνας, οι οροθετικές ιερόδουλες, άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου που κατηγορούνται για συμμετοχή στο «αντάρτικο πόλης» κά. Οι «απειλές» αυτές αφενός λειτουργούν αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τα βασικά χαρακτηριστικά της επίθεσης και καθηλώνουν το λαό μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες. Αφετέρου αποτελούν «χαρακτηριστικά παραδείγματα» για την ανάγκη το κράτος και οι αστικοί θεσμοί να πάρουν άμεσα μέτρα για τέτοιου είδους απειλές. Έτσι προβαίνουν σε καθημερινά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας (Ξένιος Ζεύς), ανοίγουν στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζουν τους συλληφθέντες απ’ τα πογκρόμ, γεμίζουν τους δρόμους χαφιεδοκάμερες, ψηφίζουν «κουκουλονόμους» που ποινικοποιούν τη συμμετοχή σε πορείες…

Η Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά

Δικαιώματα της εποχής μας (ΚΕΔΔΕ), είναι μία ελπιδοφόρα πρωτοβουλία με σκοπό να συμβάλλει στην ενότητα, στη συνείδηση, στο πρόγραμμα, στις μορφές πάλης και οργάνωσης των σημερινών και αυριανών αγώνων των εργαζομένων και του λαού της χώρας μας, για την υπεράσπιση των υπαρχουσών και τη διεκδίκηση νέων ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Η δημοκρατία, αστικού κοινοβουλευτικού τύπου, όπως την γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες μάλλον πλέον δε μπορεί να εγγυηθεί την παγίωση των πολιτικών του κεφαλαίου με το ελάχιστο δυνατό κόστος για το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Έτσι, ακολουθεί επιλογές με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά(απαγόρευση διαδηλώσεων, βασανιστήρια, παρακολουθήσεις κτλ) παραπέμποντας σε καθεστώτα που ούτε κατ’ επίφαση δημοκρατικά μπορούν να χαρακτηριστούν. Οι επιλογές αυτές δεν είναι ούτε λάθος της στιγμής, ούτε μια κακή παρένθεση που γρήγορα θα κλείσει και θα επανέλθουμε στην «ομαλότητα». Είναι πολιτικές που θα χαρακτηρίζουν μόνιμα από εδώ και στο εξής το πλέγμα των ελευθεριών και των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων βάζοντας αναχώματα στο ξεδίπλωμα των αγώνων του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος.

Η ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου πάει χέρι-χέρι με την κατοχύρωση ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που θα επιτρέπουν στην εργαζόμενη πλειοψηφία και τη νεολαία να αποφασίζει μέσα από τις διαδικασίες βάσης και να υλοποιεί συλλογικά.

11

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Μάτια ναζιστικά κλειστά Βράδυ Τρίτης, 17 Σεπτέμβρη.

πειρατικό

12

Ξημερώνει και ξέρεις ότι μετράμε έναν λιγότερο σήμερα. Ο Παύλος Φύσσας αγωνιστής και γνωστός για την καλλιτεχνική του δράση πέφτει νεκρός από χέρι φασίστα της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για πολιτική δολοφονία. Το μαζικό, μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα βγαίνει ξανά στο προσκήνιο. Οργανώνονται κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, ανατρέποντας τους συσχετισμούς. Κυβέρνηση και ΜΜΕ ξαφνικά δίνουν μάχη για να πατάξουν το φασισμό, αφού μόλις ανακάλυψαν ότι οι χρυσαυγίτες είναι φασίστες και νεοναζί (!). Σε μία προσπάθεια να επωφεληθεί, η κυβέρνηση υιοθετεί το ρόλο του εγγυητή της νομιμότητας και της τάξης. Το νέο επικοινωνιακό πρόσωπο της κυβέρνησης τη θέλει να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντίθετα άκρα, της βίας και της τρομοκρατίας και να εγγυάται την ειρήνη και την ανάπτυξη. Διοργανώνει λοιπόν μία τεράστια καμπάνια προώθησης της θεωρίας των δύο άκρων μέσω των ΜΜΕ, με στόχο να εξισώσει τις συμμορίτικες επιθέσεις των φασιστών με τους δίκαιους αγώνες των καταπιεσμένων στρωμάτων. Έχει έτσι διπλό όφελος: από τη μία λασπολογεί και καταστέλλει κάθε φωνή ανατροπής και διεκδίκησης , και από την άλλη κερδίζει εκλογικό έδαφος. Για άλλη μια φορά ο ρόλος των νεοναζί αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος για τα αστικά κόμματα. Για άλλη μια φορά; Δεν είναι η πρώτη φορά.

Η θεωρία τους δεν είναι καινούρια, τη χρησιμοποίησαν πάλι το ‘45-’ 49 για να πλήξουν το εργατικό κίνημα, την έβγαλαν ξανά απο το ντουλάπι το ‘63-’67 για να καταστείλουν τους αγώνες του λαού, έτσι γίνεται και τώρα. Όπως είχε γίνει η τρομακτική συσχέτιση της δράσης των ΕΑΜιτών με τους ταγματασφαλίτες, όπως παρουσιάστηκε ως άλλη όψη του ίδιου νομίσματος η δράση των παρακρατικών με τη δράση των «λαμπράκηδων», έτσι και τώρα επιχειρούν να εξισώσουν τους εργατικούςνεολαιιστικους αγώνες, την ηθικά νόμιμη βία που χρησιμοποιούν αυτοί με τη πολιτική και τη λειτουργία των φασιστών.

Η φασιστική βία όμως αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του. Η βία είναι το πολιτικό του μήνυμα. Δεν είναι μέσο, όπως συμβαίνει για άλλες μορφές πολιτικής βίας. Αυτό είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα, σε μια εποχή βαθιάς κρίσης σαν τη σημερινή. Η βία, ως απάντηση ή συμπλήρωμα στην πραγματική και συμβολική βία που υφίσταται καθημερινά ο πολίτης στη σημερινή συγκυρία, όχι μόνο δεν στοιχίζει σε δημοφιλία σε μια φασιστική οργάνωση, αλλά αποτελεί το βάθρο για τη δημοσκοπική αρχικά και εν συνεχεία εκλογική εκτίναξη των ποσοστών της. Τη στιγμή που η κυβερνητική δεξιά υιοθετεί στοιχεία της ατζέντας της ακροδεξιάς και των φασιστών , η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται ως ο πιο αυθεντικός εκπρόσωπος και υποστηρικτής αυτών των πολιτικών, απέναντι στους οπορτουνιστές.

Δίπλα, πίσω και πάνω από τον Χίτλερ ήταν το κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι μεγαλοτραπεζίτες. Ο φασισμός και ο νεοφασισμός δεν αυτοφύονται στους εξαθλιωμένους. Δεν γεννιούνται από τα κάτω. Δεν είναι τυχαίο που οι μόνοι που επιβίωσαν -και συνεχίζουν- ανάμεσα στους 60 εκατομμύρια νεκρούς και τα ισοπεδωμένα τοπία ήταν οι ηθικοί αυτουργοί του χιτλερικού κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο που στον 21ο αιώνα, δίπλα, πίσω και πάνω από τη Χρυσή Αυγή είναι αυτοί που κάνουν τώρα κουμάντο στην αστική δημοκρατία. Όχι τόσο τα κόμματα (οι «προδότες πολιτικοί», όπως αρέσκονταν να λένε οι χρυσαυγίτες) όσο η αστική τάξη. Τα αστικά κόμματα εξουσίας είναι τα εργαλεία της αστικής τάξης για να διαιωνίζει την κυριαρχία της επί του λαού, μέσω του κράτους.

Πιο συγκεκριμένα μιλώντας, από μαρτυρίες παλιών χρυσαυγιτών μαθαίνουμε με στοιχεία πως από τη δεκαετία του 80 η Χ.Α. είχε χρηματοδότηση από διάφορες δομές του κράτους.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι| Η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών μάλιστα φαίνεται πως μισθοδοτούσε μηνιαία στελέχη της Χ.Α. , μέσα σ’ αυτά και ο Μιχαλολιάκος για την «παροχή υπηρεσιών» τους. Οι πληρωμένοι ρουφιάνοι της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν τη δράση τους τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι σήμερα, με οικονομική στήριξη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ., και διάφορους έλληνες εφοπλιστές. Παράλληλα οι φασίστες αποκτούν σχέσεις και συνεννόηση με την ΕΛ.ΑΣ. Οι δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες αλλά και αριστερούς αγωνιστές παραμένουν ατιμώρητες ή τιμωρούνται με ελάχιστο χρόνο φυλάκισης. Σπάνια συλλαμβάνονται χρυσαυγίτες, και σε περιπτώσεις αυτόφωρης σύλληψης αφήνονται άμεσα ελεύθεροι χωρίς καμία ποινική δίωξη.

Γιατί όμως υπάρχει αυτή η σύνδεση; Γιατί ο φασισμός ήταν ιστορική αναγκαιότητα για τον καπιταλισμό, που καταφεύγει σ’ αυτόν κάθε φορά που θα στριμωχτεί πολύ, δηλαδή κάθε φορά που οι αντιθέσεις εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας οξύνονται τόσο, που ο εκσυγχρονισμός της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την καταφυγή στη φασιστική βία.

Δίνει έμπρακτα και εχέγγυα στην αστική τάξη και ιδίως στα πιο επιθετικά της τμήματα, όπως οι εφοπλιστές, πως μπορεί να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό (Αριστερά, συνδικάτα και όποιον αντιστέκεται), δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για την εκμετάλλευση φτηνής και υποταγμένης εργασίας που θα διασφαλίζει την κερδοφορία τους.

Διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπειά μας, δεν πτοούμαστε από τα ιδεολογικά τεχνάσματα της κυβέρνησης. Μόνο το μαζικό λαϊκό κίνημα θα μπορέσει να σταματήσει την εξάπλωση του νεοναζιστικού δηλητηρίου και μόνο με την καταλυτική παρουσία αυτού θα υπάρξουν πραγματικές ποινές για αυτούς και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Διαφορετικά θα πρόκειται για πρόσκαιρα παιχνίδια του αστικού κράτους όπως φάνηκε και απ τη συνομιλία ΜπαλτάκουΚασιδιάρη όπου γίνεται ένα αλισβερίσι μηνών φυλάκισης, ψήφων κτλ και αναδεικνύεται ο μεροληπτικός και χειραγωγούμενος χαρακτήρας της δικαιοσύνης.

Χρέος μας είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι μια στάση όπως η φασιστική δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άποψη, αφού βασική της προϋπόθεση είναι η φίμωση των διαφορετικών απόψεων. Γι’αυτό δεν μπορούμε να διαλέξουμε ούτε στάση αδιαφορίας ούτε μια μετριοπαθή στάση «απομόνωσης» της πολιτικής τους. Οφείλουμε να εξαλείψουμε κάθε δημόσιο πεδίο παρέμβασής τους είτε αυτό είναι εργασιακός χώρος, είτε είναι γειτονιά, πλατεία, σχολή ή σχολείο.

Στην περίπτωση των πανεπιστημίων, οι φοιτητικοί σύλλογοι, ακριβώς επειδή δημιουργήθηκαν ενάντια στις βουλές της χούντας του ’67 απαιτούν την διαγραφή των ακροδεξιών στοιχείων. Βλέπουμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τους «αντισυστημικούς» οπαδούς του Χίτλερ να βαδίζουν στα βήματα του, να κερδίζουν ψήφους, να έχουν κρυφές και

13

φανερές σχέσεις με το κεφάλαιο, να κυνηγάνε τον αδύναμο, να κρύβουν το αληθινό τους πρόσωπο. Η διαφορά με το παρελθόν είναι πως κανείς δεν μπορεί σήμερα να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει ή δε θυμάται. Ξέρει πως ο Μπρεχτ έχει δίκιο όταν λέει πως «… ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός», ξέρει πως το πρόβλημα είναι το σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα. Λέγεται καπιταλισμός.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Εκπαιδεύοντας το αύριο ΄Ή αλλιώς, λίγα λόγια για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

Οι

πειρατικό

14

ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν για πολλά χρόνια να αλλάξουν πλήρως την λειτουργία των πανεπιστημίων, διαλύοντας τoν δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και υποθάλποντας την εργασιακή προοπτική των αποφοίτων. Οι αλλαγές που προωθούν δεν είναι καινούργιες ιδέες του εκάστοτε υπουργού αλλά επιταγές της Μπολόνια και της Ε.Ε. Μετά και την ψήφιση λοιπόν των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχουν αρχίσει να παίρνουν ένα-ένα τα κομμάτια των νόμων προσπαθώντας να τα εφαρμόσουν, πολλές φορές με διαφορετικό τρόπο ανά ίδρυμα ή σχολή με σκοπό τον περιορισμό των αντιδράσεων. Σε πολλές σχολές, όπως και στην πολυτεχνική της Ξάνθης, επιλέχτηκε η Εξωτερική Αξιολόγηση με σκοπό να πιεστούν τα τμήματα να εφαρμόσουν τις διάφορες πτυχές των νόμων. Ας δούμε λοιπόν τι μας ετοιμάζουν.

Πρόγραμμα Σπουδών-Πτυχίο και ρυθμοί σπουδών

Οι αξιολογητές προτείνουν την διάσπαση του κύκλου σπουδών σε δύο κομμάτια διάρκειας 3+2 ετών (Bachelor+Master), το κάθε μάθημα να έχει διαφορετική βαρύτητα ανάλογα με τις πιστωτικές μονάδες, την μείωση των υποχρεωτικών μαθημάτων και την αύξηση των επιλογής. Αυτές οι αλλαγές έχουν ως σκοπό να αντικαταστήσουν το ενιαίο πτυχίο με τον ατομικό φάκελο σπουδών, τον οποίο θα καλούμαστε να γεμίζουμε συνεχώς με πιστωτικές μονάδες παρακολουθώντας σεμινάρια

και ημερίδες, κρατικών ή μη φορέων, κατά την διάρκεια αλλά και μετά την φοίτηση μας. Έτσι θα βρισκόμαστε σε μα συνεχή αναζήτηση "προσόντων" που θα "φουσκώσουν" τον φάκελο μας και θα μας φέρουν σε πλεονεκτικότερη θέση από άλλους συναδέλφους, γεγονός που οδηγεί σε μια μόνιμη ανταγωνιστικότητα μεταξύ των φοιτητών, μακριά από τον συλλογικό δρόμο.

Προφανώς εκτός των εκθέσεων της αξιολόγησης δεν έμειναν προτάσεις που αφορούν την καθημερινότητα των φοιτητών όπως είναι η εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων, οι εξετάσεις και οι υποχρεωτικές εργασίες κατά την διάρκεια του εξαμήνου, η υποχρεωτική παρακολούθηση. Η δικαιολογία ότι τα παραπάνω θα βοηθήσουν τους φοιτητές στην καλύτερη κατανόηση των μαθημάτων δεν μπορεί να σταθεί, αφού ο εξαναγκασμός δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό και το μόνο που πετυχαίνει είναι η περαιτέρω εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών μας.

Όλες οι παραπάνω αλλαγές έχουν ως σκοπό την δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζομένου. Ενός εργαζομένου, δηλαδή, πειθήνιου και πειθαρχημένου, πλήρως ευέλικτου και φθηνού, χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων, με ελάχιστα επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς επαγγελματική προοπτική. Αυτή η κατεύθυνση σε συνδυασμό με την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, διαμορφώνει ένα αβέβαιο

και δυσοίωνο μέλλον πλήρους εργοδοτικής εκμετάλλευσης για τους αποφοίτους.

Χρηματοδότηση και έρευνα Με την κρατική χρηματοδότηση να μειώνεται συνεχώς τα ιδρύματα θα αναγκαστούν να βρουν εξωτερικούς οικονομικούς πόρους προκειμένου να διασφαλίσουν τη λειτουργία τους, λογική που περιγράφεται και από την αξιολόγηση. Οι επιχειρήσεις λοιπόν που θα επενδύουν σε ένα πανεπιστήμιο προφανώς θα απαιτούν και κάποια αποτελέσματα. Τα οφέλη του ιδιώτη-χρηματοδότη μπορεί να είναι κάποιο άμεσο κέρδος, η ανάμειξή του στις έρευνες όπου θα καθορίζει το αντικείμενο τους και θα καρπώνεται τα αποτελέσματά τους , η ανάμειξή του στο πρόγραμμα σπουδών προκειμένου να έχει εξειδικευμένους αποφοίτους ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησής του.

Το υποχρηματοδοτούμενο πανεπιστήμιο έχει όμως και σοβαρές επιπτώσεις στην καθημερινότητα των φοιτητών, αφού έχει ως αποτέλεσμα την διάλυση των φοιτητικών παροχών. Η κάλυψη της ανάγκης των φοιτητών για στέγαση, σίτιση , μεταφορές και συγγράμματα προφανώς και δεν θα χρηματοδοτηθεί από κανέναν ιδιώτη αφού δεν αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για αυτόν. Έτσι μετακυλίεται ένα ακόμα οικονομικό βάρος στις πλάτες των φοιτητών με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν αφού θα πληρώνουν όσα θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, ακόμη και δίδακτρα.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Η εδραίωση των επιχειρήσεων εντός του πανεπιστημίου και η κερδοφορία τους μέσα από αυτό δεν αποτελεί αναγκαίο κακό της υποχρηματοδότησης, αλλά μια από τις βασικές κατευθύνσεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Για την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης έχουν ιδρυθεί τα Συμβούλια Διοίκησης, στα οποία πέραν των καθηγητών και του ενός φοιτητή συμμετέχουν και εξωτερικά μέλη (managers). Έτσι οι επιχειρηματίες δεν είναι μόνο χρηματοδότες αλλά έχουν λόγο στο σύνολο της λειτουργίας των ιδρυμάτων, ενώ οι φοιτητές πετιούνται ουσιαστικά εκτός διοίκησης και στερούνται το δικαίωμα έκφρασης των αιτημάτων που εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Τέλος, η ανάμειξη των ιδιωτών γίνεται και μέσω της "μίσθωσης έδρας" σε ένα αντικείμενο π.χ. η ΔΕΗ στην Κοζάνη.

Διαγραφές φοιτητών

Με την δικαιολογία του κόστους και της "αταξίας" που επικρατεί εντός του πανεπιστημίου το υπουργείο θέλει να προχωρήσει στην διαγραφή αρχικά των "αιωνίων" και σε ένα επόμενο διάστημα όσων περνούν το deadline των 2ν και ν+2 ετών. Το επιχείρημα του κόστους δεν μπορεί να σταθεί αφού όσοι ξεπερνούν τα ν+2 έτη έχουν πάρει όλα τα συγγράμματα, ενώ (αν και κακώς) δεν παίρνουν πάσο ούτε απασχολούν την σίτιση και στέγαση. Σκοπός των διαγραφών είναι η περεταίρω εντατικοποίηση

των φοιτητών με σκοπό την μετατροπή τους σε πειθήνιους και πειθαρχημένους μελλοντικούς εργαζόμενους. Επίσης, βάση της έκθεσης του ΟΟΣΑ ανοίγει ο δρόμος για δίδακτρα (αφού προτείνεται όσοι ξεπερνούν το όριο φοίτησης να πληρώνουν), συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη ανταποδοτικής λογικής εντός του πανεπιστημίου και καθιστώντας αδύνατη την περάτωση των σπουδών για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν.

Αν και όπως φαίνεται οι διαγραφές δεν αποτελούν κάποια πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με διαφορετικά αποτελέσματα από τις υπόλοιπες που αναφέρθηκαν παραπάνω, έχουν ιδιαίτερη σημασία την περίοδο που διανύουμε. Σε αντίθεση με τις κινήσεις του υπουργείου το προηγούμενο διάστημα που προσπαθούσε να εφαρμόσει διαφορετικές πτυχές ανά σχολή και ίδρυμα, οι διαγραφές γίνονται σε πανελλαδικό επίπεδο. Αποτελούν μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εδραιώσει την ηττοπάθεια και την αποδοχή εντός του φοιτητικού κινήματος, ώστε το επόμενο διάστημα να προχωρήσει στην πλήρη εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας

Από την πλευρά του το φοιτητικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει να αντιστέκεται στην διάλυση του πανεπιστημίου και της εργασιακής προοπτικής των

φοιτητών, όπως έκανε και με τις Εξωτερικές Αξιολογήσεις, τις απολύσεις των διοικητικών, τα Συμβούλια Διοίκησης, τον Σεπτέμβρη του 2011 και σε όλες τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων ετών. Γνωρίζοντας ότι η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν είναι μάχη μιας ζαριάς, πρέπει να συνεχίσει να βάζει αναχώματα σε κάθε πτυχή της που πάει να εφαρμοστεί, να μην αφήσει κανένα φοιτητή εκτός πανεπιστημίου. Παράλληλα, να βρίσκεται σε συνεχή σύνδεση με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας γιατί η κοινή μάχη εργατικού και φοιτητικού κινήματος αποτελεί μονόδρομο για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια.

15

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος. Τα

τελευταία χρόνια ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει αναδειχθεί από πλευράς κράτους σε χώρο πρωτευούσης σημασίας, όπως αποδεικνύουν οι συνεχείς αναδιαρθρωτικές αλλαγές που έχουν επιχειρηθεί σε αυτό. Κι αυτό γιατί μία από τις λειτουργίες του είναι να παρέχει στους εκπαιδευομένους τις απαραίτητες γνώσεις που θα τους επιτρέψουν να ασκήσουν με επιτυχία το μελλοντικό κοινωνικό τους ρολό σαν επαγγελματίες, αλλά και επιπρόσθετα να διαδίδει - επιβάλει στους εκπαιδευομένους την κυρίαρχη ιδεολογία εντός του καπιταλισμού, έτσι ώστε όχι μόνο να μην διακυβεύονται, αλλά και να αναπαράγονται, οι υπάρχουσες σχέση κυριαρχίας και εκμετάλλευσης δηλαδή οι σχέσεις εξουσίας που διέπουν την παραγωγική διαδικασία.

πειρατικό

16 Σχέσεις εξουσίας

Το προηγούμενο διάστημα, και ιδιαίτερα με την εφαρμογή της εξωτερικής αξιολόγησης, έχουν ενταθεί τα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας στην πολυτεχνική της Ξάνθης. Όλο και περισσότεροι καθηγητές αρχίζουν και παίρνουν παρουσίες στις ακαδημαϊκές διαλέξεις και αναγκάζουν τους φοιτητές να εξετάζονται μέσα στο εξάμηνο με υποχρεωτικές προόδους. Σαν να μην έφτανε αυτό, συμπεριφέρονται ως οι γνώστες της "μοναδικής αλήθειας" λέγοντας ότι γενικά στην αίθουσα "κουμάντο" κάνουν μόνο αυτοί ξυπνώντας μας μνήμες από τα σχολικά χρόνια.

Έτσι, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αλλά και οι αυξανόμενες καθηγητικές αυθαιρεσίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά (απουσίες, πρόοδοι, εντατικοποίηση σπουδών), δεν αποτελούν ένα βίτσιο ή ψυχαναγκασμό του υπουργείου ή του εκάστοτε καθηγητή, αλλά είναι η ενιαία προσπάθεια

διαπαιδαγώγησης και νομιμοποίησης στα μάτια των φοιτητών του νέου μοντέλου εργαζόμενου, ο οποίος θα είναι πειθήνιος και ευέλικτος στα πρότυπα της ιεραρχίας και της εκμετάλλευσης της παραγωγής.

Ανταγωνισμός

Ένα από τα βασικά ιδεολογήματα τα όποια αναπαράγονται εντός της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι αυτό του ανταγωνισμού. Το πιο κλασσικό παράδειγμα το συναντάμε την περίοδο της εξεταστικής. Από τη μια οι «καθώς πρέπει» φοιτητές που είναι παρόντες σε κάθε διάλεξη, που έχουν από «κοντά» τον καθηγητή, και επιθυμούν να είναι «πρώτο θρανίο», αρνούνται να μοιραστούν σημειώσεις, υποψήφια θέματα κτλ, από την άλλη είναι ο καθηγητής που διαιρεί το αμφιθέατρο σε «κάλους και κακούς», «συνεπείς και ασυνεπείς», «διαβασμένους και μη» φοιτητές. Ο συμφοιτητής μας δεν είναι εχθρός μας, μιας και ο μόνος λόγος που πετιέται ποσοστό απόφοιτων εκτός παραγωγής είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται από το κεφαλαίο. Ένα ακόμα σημείο, είναι αυτό του βαθμού της εξέτασης και του πτυχίου. Το κυρίαρχο πρόταγμα είναι το εξής: όποιος πάρει το μεγαλύτερο βαθμό, θα γίνει καλύτερος μηχανικός, και άρα θα «πάρει και την δουλεία». Αρχικά, να πούμε ότι δεν παίρνει κάποιος απαραίτητα το βαθμό που αντιστοιχεί στο γραπτό του. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα όπου, ένας φοιτητής κόπηκε γιατί αντέδρασε στον καθηγητή, άσχετα αν περνούσε, ενώ από άλλη υπάρχουν φοιτητές οι όποιοι πήραν πτυχίο μέσω κάποιου κομματικού μηχανισμού. Επίσης να πούμε ότι, επί της ουσίας δεν βαθμολογήσε με βάση τις γνώσεις τις οποίες μπορεί να έχεις αποκτήσει, αλλά με βάση την προσαρμοστικότητα σου στο συγκεκριμένο σύστημα αξιολόγησης.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Ατομικός Δρόμος

Ο ανταγωνισμός που προωθείται από το Κράτος (Κυβέρνηση - Υπουργείο) αλλά και από τους εκφραστές του εντός του πανεπιστημίου (Καθεστωτικές δυνάμεις - ΠΑΣΠ, ΔΑΠ) έχει ως αποτέλεσμα την αποστοίχιση και την απομάκρυνση μεγάλη μερίδα των φοιτητών από τις συλλογικές διαδικασίες, που σε συνδυασμό με την πίεση που δέχονται λόγο της "αναρχίας" της αγοράς, καταλήγει στην δημιουργία ενός ρεύματος με "απολιτίκ" χαρακτηριστικά. Αυτοί οι φοιτητές, λόγο έλλειψης συλλογικών αναπαραστάσεων, αποστρέφονται από τον φοιτητικό συνδικαλισμό και κατ' επέκταση από τις μαζικές διαδικασίες, έχοντας την πεποίθηση, ότι η μόνη λύση στα προβλήματα τους είναι η κοινωνική τους ανέλιξη μέσα από την επιστημονική τους κατάρτιση. Έτσι λοιπόν, αυτός ο τεχνητός διαχωρισμός που επιβάλλεται στους φοιτητές και υπονομεύεται από τις καθεστωτικές δυνάμεις, έρχεται να τους εγγράψει χαρακτηριστικά ,ως μελλοντικούς εργαζόμενους, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο τους εργοδότες να τους εκμεταλλεύονται όλο και πιο σκληρά, αφού δεν θα μπορούν πλέον συλλογικά να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους. Αποκρύπτοντας έτσι, τις πραγματικές αντιθέσεις από τις οποίες διαπερνώνται οι εργοδότες - εργαζόμενοι, ενώ επί της ουσίας περιγράφεται ότι σε μια κοινωνία ανισοτήτων, αυτοί που κατέχουν θα πρέπει να πείσουν αυτούς που δεν κατέχουν ότι καλώς δεν κατέχουν, διότι αυτό είναι το δίκαιο, και ότι αυτό υπαγορεύει η φυσική τάξη των πραγμάτων και ότι για να τα αποκτήσουν θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.

Άσυλο

Όλο και περισσότερο τελευταία παρατηρούμε μια προσπάθεια της κυβέρνησης άλλα και των καθεστωτικών δυνάμεων μέσα στο πανεπιστήμιο να μας πείσουν ότι ο «απαρχαιωμένος» θεσμός του ασύλου πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της εύρυθμης λειτουργίας των Πανεπιστημίων και της κοινωνίας ευρύτερα. Κατ' αρχάς, πρέπει να επισημάνουμε πως το πανεπιστημιακό άσυλο ποτέ δεν υπήρξε αστικοδημοκρατικός θεσμός - ποτέ δηλαδή η διατήρηση και διασφάλισή του δεν εντασσόταν στις επιδιώξεις του κράτους (της εκάστοτε κυβέρνησης) αλλά αντίθετα, η θέσπιση του ασύλου προέκυψε από την αναγκαιότητα εύρεσης τρόπου

ενσωμάτωσης έντονων φοιτητικών κινητοποιήσεων και ζυμώσεων στα πανεπιστήμια αλλά και λαϊκών αγώνων κατά τη μεταπολίτευση. Ανέκαθεν τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν φυσικό χώρο ύπαρξης και δραστηριοποίησης της νεολαίας, δραστηριοποίησης που δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της παρακολούθησης ακαδημαϊκών διαλέξεων και διεξαγωγής έρευνας αλλά επεκτείνεται σε πολιτιστικές και κυρίαρχα σε πολιτικές δραστηριότητες που γεννούν και εμβαθύνουν προβληματισμούς οι οποίοι καταλήγουν ακόμα και σε αμφισβήτηση της δομής του ίδιου πανεπιστημίου και της κοινωνίας ευρύτερα.

Στη βάση του ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία αλλά σε συνεχή αλληλεπίδραση με αυτή, οι φοιτητές δεν είναι χρυσόψαρα κλεισμένα σε μια γυάλα, απομονωμένα και με παραμορφωμένη αντίληψη του περιβάλλοντος. Συνεπώς η πολιτικοποίηση και η ενασχόληση του κόσμου δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε εκπαιδευτικά ζητήματα αλλά ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται μέσα στα πανεπιστήμια αφορά και πτυχές του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.

Με δεδομένα τα παραπάνω, δεν είναι αδικαιολόγητο ότι ανέκαθεν στο στόχαστρο της αστικής πολιτικής βρισκόταν η αναθεώρηση του θεσμού και η απαξίωση της έννοιας του ασύλου, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιθετικότητα , ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και το εκάστοτε κυβερνητικό κέντρο. Μια απαξίωση διενεργούμενη μέσα από γεγονόταπροσπάθειες έμπρακτης αμφισβήτησης του ασύλου η οποία βέβαια επάγει πολύ συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά στο φοιτητικό και κοινωνικό σύνολο, χαρακτηριστικά ιδεολογικής νομιμοποίησης της συνεχούς συμπίεσης του ασύλου σε πιο ακαδημαϊκο - κεντρικές κατευθύνσεις. Συγκεκριμένα, αρθρώνεται μια ρητορεία περί του ασύλου, η οποία λέει ότι το πανεπιστήμιο εξαιτίας αυτού, έχει καταλήξει να αποτελεί άντρο εγκληματιών και γι' αυτό πρέπει να προστατεύει μόνο μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και να περιορίζεται σε χώρους και ώρες διεξαγωγής ακαδημαϊκών διεργασιών ενώ αντίθετα να εξωκλείει «ανάρμοστες» και «αποκλίνουσες» συμπεριφορές.

Για να μην καταλήξει λοιπόν το άσυλο από στέγη κοινωνικών αγόνων, χώρος υποχρεωτικής παρακολούθησης και διακίνησης εργασιών, δε χρειάζονται ανέξοδες αοριστολογίες υπέρ του ασύλου αλλά στην πράξη υπεράσπισή του σε κάθε περίπτωση αυθαίρετης και βίαιης καταπάτησής του.

17

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το ευρωπαϊκό όνειρο μας βγήκε εφιάλτης Τα

πειρατικό

18

τελευταία χρόνια της «ελληνικής τραγωδίας», δεν υπάρχει συζήτηση και αντιπαράθεση που να μην έχει στο κέντρο της τον ρόλο του ευρώ και της ΕΕ. Σε κάθε δελτίο των 8 βομβαρδιζόμαστε με το πόσο αναγκαία είναι η παραμονή της χώρας στην Ε.Ε, πώς η έξοδος απ' την ευρωζώνη είναι καταστροφή για τον τόπο και ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τα εκάστοτε νέα μέτρα και τις νέες συμφωνίες με τους εταίρους. Το πόσο καταστροφικά είναι τα μέτρα και οι συμφωνίες το βιώνουμε στην καθημερινότητα μας. Στο σήμερα η αριστερά, αν θέλει τα πράγματα να πάνε αλλιώς, να χαράξει δηλαδή μια διαφορετική πορεία για τους εργαζομένους και την νεολαία, δεν αρκεί απλά να καταγράψει τα προβλήματα που δημιουργεί η ευρωπαϊκή πολιτική στο λαό. Οφείλει να κάνει ένα βήμα παραπέρα, βλέποντας τελικά τι είναι αυτό που τα δημιουργεί και το γιατί αυτά πηγάζουν απ την Ε.Ε. Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε είναι το γιατί και το πώς αυτή συγκροτήθηκε.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα απο την ίδρυσή του έχει σαν καταστατική του αρχή την απόλυτη ελευθερία για το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Αυτή είναι η ουσία των «4 ελευθεριών» που κατοχυρώθηκαν ήδη απ τις πρώτες συνθήκες (ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων).Έτσι σε όλη της την διαδρομή η Ε.Ε προσπάθησε να δημιουργήσει ένα πλέγμα θεσμών που θα εξυπηρετούσαν τις παραπάνω «ελευθερίες».

Η πολιτική εξουσία δημιούργησε όργανα πλήρως ελεγχόμενα από το κεφαλαίο με σκοπό αυτά να σχεδιάζουν πολιτικές για την αύξηση του κέρδους του. Μέσα απ τις αποφάσεις των οργάνων σε μία σειρά λαούς της Ε.Ε, αλλάζουν οι εργασιακές συνθήκες (μειώσεις μισθών, ελαστικές σχέσεις, διάλυση συλλογικών συμβάσεων κτλ) και «απελευθερώνονται οι αγορές» (μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, κρατικές επιχορηγήσεις σε μεγάλους ομίλους κτλ) ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις σε συνεργασία με ΝΑΤΟ κ ΗΠΑ, διαδέχονται η μία την άλλη.

Τέτοια όργανα είναι η κομισιόν, το γιουρογκρουπ και η διοικούσα επιτροπή την ευρωπαϊκής τράπεζας δηλαδή τα 2/3 από την λεγόμενη τρόικα. Τα προγράμματα αύξησης κέρδους στην εφαρμογή τους δημιουργούν μια σχέση εποπτείας.

Η εποπτεία αυτή (π.χ επίτροπος σε κάθε υπουργείο) ουσιαστικά σηματοδοτεί επιβολή του προγράμματος, άρα και των συμφερόντων του κεφαλαίου έναντι των εργαζομένων. Η επιδίωξη να μην ελέγχονται τα προγράμματα από τους λαούς και η επιβολή καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας .

Με την συνθήκη του Μάαστριχτ και την δημιουργία του ευρώ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μπορεί να υπάρξει μία άλλη Ευρώπη που δεν έχει ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, μία Ευρώπη της αλληλεγγύης και «σπίτι των λαών» όπου μπορούν όλοι να

είναι κερδισμένοι . Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης ο μύθος αυτός κατέρρευσε ανεπιστρεπτί. Οι ανταγωνισμοί οξύνθηκαν και (αρχικά) στους λαούς του Νότου, με πρόσχημα το χρέος και την αποπληρωμή του, άρχισαν να επιβάλλονται μία σειρά προγραμμάτων από τα πιο ηγεμονικά ιμπεριαλιστικά κέντρα προς τα λιγότερο, φυσικά όμως με την συνεργασία ντόπιου και ξένου κεφαλαίου!

Η συνθήκη για την «σταθερότητα» με ορίζοντα την μείωση του χρέους ορίζει υποχρεωτικούς στόχους μέχρι το 2040. Είναι φανερό ότι όσο δεν ξεφεύγουμε από την θηλιά του ευρώ, δεν σταματάμε να πληρώνουμε το χρέος και δεν ερχόμαστε σε ρήξη και αποδέσμευση από την Ε.Ε δεν μπορεί να υπάρξει άλλη προοπτική πέρα από ένα συνεχές μνημόνιο, πέρα δηλαδή από το βάθεμα της εκμετάλλευσης .

Όσο η οικονομική κρίση-εκμετάλλευση βαθαίνει, τόσο οι λαοί θα αναζητούν μια διαφορετική προοπτική. Η αριστερά, το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα έχουν ήδη χάσει αν δεν καταφέρουν να την προσεγγίσουν με όρους σύγκρουσης και όχι με όρους διαχείρισης.

Στη πρώτη περίπτωση, το λαϊκό και εργατικό κίνημα μπορεί και πρέπει να επιβάλει την άμεση αποδέσμευση από την Ε.Ε. Η αποδέσμευση είναι κομμάτι ενός συνολικότερου προγράμματος, διαγραφής του χρέους, εθνικοποίησης των στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας και των τραπεζών, εργατικού έλεγχου και άλλων στόχων πάλης ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση, που τελικά οδηγούν στην ανατροπή και σε έναν δρόμο πέρα από τον χρεωκοπημένο καπιταλισμό. Ο δρόμος αυτός, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά είναι ο δρόμος με τον οποίο ο λαός μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, είναι δρόμος για έναν κόσμο που ο πλούτος και η εξουσία ανήκουν στους από κάτω, είναι δρόμος για το ψωμί-παιδεία-ελευθερία της εποχής μας.

Στην δεύτερη περίπτωση την λαϊκή οργή κινδυνεύει να την εγκολπώσει το μαύρο, η ακροδεξιά και ο φασισμός. Από την ναζιστική διεθνή που ετοιμάζουν οι φασίστες μέχρι τα λεγόμενα ευρω-σκεπτικιστικά κόμματα (με ακροδεξιά ατζέντα) που διακρίνονται για τις σχέσεις με τμήματα του κεφαλαίου της εκάστωτε χώρας. Αυτά προσπαθούν να ανταγωνιστούν τα άλλα από καλύτερη θέση.

Οι αστικές τάξεις των χωρών και οι θεσμοί της Ε.Ε δεν διστάζουν να ταυτιστούν με ακροδεξιά ή και φασιστικά μορφώματα. Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστικό, εξ άλλου η συνθήκη Σενγκεν, το Δουβλίνο ΙΙ, οι ευρωτρομονόμοι, η Ευρώπη φρούριο, η απαγόρευση κομμουνιστικών κ επαναστατικών κομμάτων, η FRONTEX, οι ασκήσεις καταστολής εξεγέρσεων και οι ναζιστικοί χαιρετισμοί υψηλόβαθμων αξιωματούχων, προετοιμάζουν ήδη το έδαφος! Είναι στο χέρι μας να τους ανατρέψουμε.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Κοιμηθείτε ήσυχοι,

Η

κυρίαρχη αφήγηση σήμερα προσπαθεί να παρουσιάσει τους μετανάστες σαν επικίνδυνους εισβολείς κατηγορώντας τους για την αυξημένη εγκληματικότητα, για την ανασφάλεια, για την ανεργία. Χαρακτηριστικά ο Σαμαράς σε παλαιότερες δηλώσεις του έλεγε πως «Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι άνεργοι όσοι και παράνομοι μετανάστες» προσπαθώντας έτσι να συνδέσει γραμμικά τη μετανάστευση με την ανεργία.

Με μία ψύχραιμη ανάγνωση του ζητήματος σε πρώτο επίπεδο θα πρέπει να εξετάσουμε την έννοια της νομιμότητας που εισήχθη από τον κυρίαρχο λόγο στο πεδίο του μεταναστευτικού. Γιατί αν και γίνεται κατανοητό έως ένα βαθμό το να μιλάμε για παράνομη συμπεριφορά είναι όλως διόλου ακατόρθωτο το να ερμηνεύσουμε την έννοια του παράνομου ανθρώπου που η συμπεριφορά του έγκειται μόνο στην αναζήτηση καλύτερων όρων ζωής και προσφοράς εργατικής δύναμης. Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο θα ήταν σημαντικό να εξετάσουμε τους όρους εκείνους που οδήγησαν τους ανθρώπους στη μετανάστευση και την προσφυγιά. Και αυτοί οι όροι δεν είναι άλλοι από την αναζήτηση εργασίας, μέλλοντος, ασύλου. Που αν και οι συνθήκες εργασίας ενός μετανάστη-εργάτη είναι δυσμενότερες των υπόλοιπων εργατών στη χώρα εντούτοις παρίστανται καλύτερες από αυτές της πατρίδας του.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες προέρχονται κατά κανόνα από χώρες που κυρίαρχα ο δυτικός κόσμος ισοπέδωσε με ιμπεριαλιστικούς πολέμους και φεύγοντας άφησε πίσω του αποκαΐδια, διαλυμένους κοινωνικούς ιστούς και οικονομίες. Τέλος θα ήταν σημαντική η αναφορά των συνθηκών κάτω από τις οποίες οι μετανάστες εργάζονται. Το κεφάλαιο είδε λοιπόν στους μετανάστες ένα ακόμα τρόπο να αυξήσει την κερδοφορία του και υπηρετούμενο από το αστικό συνασπισμό εξουσίας συγκρότησε ένα νέο εργατικό δυναμικό το οποίο αντικειμενικά δεν είχε άμεσες δυνατότητες πολιτικής οργάνωσης και διεκδίκησης.

Και η αλήθεια τώρα είναι η εξής. Από τη μία μάς γίνεται σαφές πως στο σήμερα η συμμετοχή στην παραγωγή δεν είναι ικανή συνθήκη για να καταστήσει τον άνθρωπο μέλος μιας πολιτικής κοινότητας ενώ από την άλλη εδραιώνεται μια λογική κυριαρχίας του κράτους να καθορίζει αυθαίρετα ποια είναι τα μέλη του. Από την

Πνιγήκαμε άλλη και αφού οι αστικές δημοκρατίες εγκαταλείψανε το ιδεολογικό όπλο τους αυτό της τυπικής ισότητας όλων απέναντι στο νόμο και το μαύρο κεφάλαιο έπαψε πια να τους χρειάζεται οι κατατρεγμένοι μετανάστες αν και εφόσον καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα τούς περιμένουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης («κέντρα φιλοξενίας» όπως εντέχνως τα ονομάζουν αυτοί). Τους περιμένει η ρατσιστική βία που επικροτεί και υποδαυλίζει με την εθνικιστική ρητορεία της η ίδια η κυβέρνηση κλείνοντας το μάτι σε ναζιστικές συμμορίες και αφεντικά που πλουτίζουν απ’ τις εργασιακές συνθήκες δουλείας, βάζοντας τους μετανάστες να δουλεύουν ήλιο με ήλιο στα ματωμένα φραουλοχώραφα.

Αυτή είναι η Ευρώπη των λαών! Ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ερμητικά κλειστά σύνορα για τον κόσμο της εργασίας.

Όλα αυτά είναι πλήρως συνυφασμένα με την πολιτική της ΕΕ που ακολουθεί τη στρατηγική της Ευρώπης-Φρούριο, θωρακίζεται με τις συνθήκες του Δουβλίνου και τους δολοφόνους της FRONTEX, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ανθρωποφύλακα της και προκαλεί καθημερινά Λαμπεντούζες και Φαρμακονήσια, ενώ ταυτοχρόνως συμπρωταγωνιστεί μαζί με το ΝΑΤΟ σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προκαλώντας εκατομμύρια προσφύγων.

Και εδώ πρέπει να κατανοήσουμε πως το μεταναστευτικό είναι βαθειά ταξικό ζήτημα. Όσο γίνονται εκκλήσεις για ξένους επενδυτές, οι μετανάστεςεργάτες βαφτίζονται απειλή για την οικονομία, ακριβώς για να γίνεται πιο εύκολη η εκμετάλλευσή τους, να ασκείται πίεση προς τον Έλληνα εργάτη για φθηνότερο μεροκάματο αλλά και να προωθείται ο κοινωνικός κανιβαλισμός.

Ο μόνος τρόπος για να μην υπάρξει άλλο Φαρμακονήσι είναι να φροντίσουμε εμείς γι΄ αυτό!

Δεν πρέπει με τίποτα σαν κοινωνία να επιτρέψουμε την αναβίωση των αντιδραστικών αντιλήψεων "πολιτιστικών ορίων αντοχής" και το ζήτημα των μεταναστών να μετατρέπεται σε εφαλτήριο και προμετωπίδα του φασισμού. Οφείλουμε να δείξουμε την ταξική αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εργάτες και να διεκδικήσουμε τη νομιμοποίησή τους, όχι απλά καλύτερες διαδικασίες παροχής ασύλου, αλλά με την ουσιαστική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Τέλος, να διεκδικήσουμε τη χορήγηση εγγράφων ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν εκεί που πραγματικά θέλουν και να πιέσουμε με όλες τις δυνάμεις του αγώνα να κλείσουν τα στρατόπεδα του θανάτου.

19

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

«Ιδιωτικοποιώ άρα υπάρχω» Κ

πειρατικό

20

άπως έτσι θα μπορούσε να συνοψιστεί το σχέδιο του κεφαλαίου που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μέσα από μια σειρα διαρθρωτικών αλλαγών που προωθούν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα πρωτότυπο σχέδιο για την εξόφληση του δημόσιου χρέους, ούτε για κάποια παρατυπία/ παρέκλιση από τις βασικές αρχές που διέπουν τον καπιταλισμό.

Αντίθετα είναι αυτονόητη επιδίωξη για ένα σύστημα που σα ζωτική του ανάγκη έχει να μετατρέπει τα πάντα σε ιδιωτική ιδιοκτησία για να ιδιοποιείται μια χούφτα ανθρώπων τον πλούτο που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Γιατί όμως οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν αυτή τη στιγμή έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες της εφαρμοζόμενης πολιτικής? Τι είναι αυτό που τις καθιστά τόσο κομβικές και επιτακτικές?

Το μεγάλο πλιάτσικο

Με κύριο μοχλό το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου, δημόσιοι κοινωφελείς οργανισμοί (17% της δεη, ευδαπ, ευαθ), τεχνικές υποδομές (πχ αεροδρόμιο Ελληνικό), πολυτοπαραγωγικές πηγές (ορυχεία) και μεγάλο κομμάτι δημόσιας περιουσίας(κτήρια,πολιτιστικά μνημεία ακόμη και νησιά!), ξεπουλιούνται κυριολεκτικά σε μεγαλοεπιχειρηματίες με πρόσχημα την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Η διαδίκασια αυτή δρομολογήθηκε από την εποχή Σημίτη με τη μετοχοποίηση κοινοφελών οργανισμών, όπως ο ΟΤΕ, και στη συνέχεια με την αγορά του μεγαλύτερου κομματιού τους από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Η εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο μας δείχνει πως συνήθως στις περιπτώσεις αυτές το δημόσιο διατηρεί κάποια ανάμιξη που αφορά κυρίως τη συντήρηση/αποκατάσταση εγκαταστάσεων κλπ, ενώ ο χ,ψ, Βαρδινογιάννης εισπράττει τα τιμολόγια των πελατών της επιχείρησης του. Τιμολόγια τα οποία αυξάνονται δραματικά, με αποτέλεσμα στρώματα

χαμηλότερων τάξεων να στερούνται την προσβασή τους σε απαραίτητα αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, οι μεταφορές ,οι τηλεπικοινωνίες. Και φυσικά η κερδοφορία του επιχειρηματικού ομίλου επιτάσσει καθεστώς απολύσεων και ελαστικών σχέσεων για τους εργαζόμενους σε αυτόν ενώ οι υπηρεσίες που κατέχει παρέχονται μόνο για όσους και για όπου θα του προσφέρουν κέρδος.

Κατ' εικόνα και καθ'ομοίωση

Mε αυτό το μοντέλο όμως σχεδιάζεται να λειτουργούν και μια σειρά υπηρεσιών που ενώ αποκαλούνται δημόσιες, επιχειρηματικοποιούνται αφού παύουν να χρηματοδοτούνται κυρίαρχα από το κράτος και καλούνται να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Έτσι το δημόσιο πανεπιστήμιο που αδυνατεί να καλύψει τις λειτουργίες του βγαίνει στο κυνήγι για την προσέλκυση του καλύτερου χορηγού, παραχωρεί έδρες του για μίσθωση από ιδιώτες, παραδίδει βασικές λειτουργίες του (σίτιση, διοικηση, καθαρισμός) σε εργολάβους. Στα υποστελεχωμένα από τη διαθεσιμότητα νοσοκομεία καραδωκούν να εισβάλλουν οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις της περίθαλψης αναλαμβάνοντας εργολαβίες. Αντίστοιχα σοτυς υπερχρεωμένους δήμους και περιφέρειες μια σειρά λειτουργιών πρόνοιας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι), δημοτικά εργα, διαχείρηση αποριμμάτων κλπ παρδίδονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Κατ' εικόνα και καθ'ομοίωση λοιπόν με τις επιχειρήσεις το εκάστωτε πανεπιστήμιο, νοσοκομείο, πρόγραμμα κοινωνικών παροχών έχει δικαίωμα ύπαρξης μόνο αν είναι ανταγωνιστικό με βάση τους νόμους της αγοράς. Κι αυτό δε μπορει να σημαίνει κάτι άλλο από δίδακτρα, επι πληρωμή φοιτητικές παροχές, συμμετοχή στα έξοδα νοσηλείας, οικονομική επιβάρυσνη για τους δημότες,υποβάθμιση της ποιότητας των παροχών, κλείσιμο νοσοκομείων, πανεπιστημίων, βρεφονηπιακών σταθμών που δεν κατάφεραν να τερματίσουν πρώτα στην κούρσα του ανταγωνισμού και φυσικά συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους εργαζόμενους.

Απ' όλα αυτά το συμπέρασμα είναι ένα: για τον καπιταλισμό ότι δε δίνει κέρδος απλά δε χρειάζεται!

Όσο για το ερώτημα που θέσαμε εξ αρχής μια φαίνεται να είναι η απάντηση. Οι ιδιωτικοποιήσεις δε θα μπορούσαν να βρίσκονται χαμηλοτερα στην ατζέντα της επίθεσης της αστικής τάξης, αφού αφενός εξυπηρετούν την άμεση ανάγκη του κεφάλαιου για νέα πεδία κερδοφορίας του και αφετέρου συμβάλλουν στην πλήρη ισοπέδωση της εργατικής τάξης και στην ολοκρηρωτική εκμετάλλευσή κάθε πτυχής της ύπαρξής της.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Διεκδικώντας το δικαίωμα στην πόλη... Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η "κατάσταση έκτακτης ανάγκης" που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση.[…]

Walter Benjamin

Με

την αστικοποίηση που συντελέστηκε σε μεγάλο βαθμό στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα (για την Ελλάδα), λόγω των νέων προοπτικών που αναπτύσσονταν με τη συσσώρευση κεφαλαίου και των πολιτικών και των παραγωγικών διεργασιών στις πόλεις, ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι της υπαίθρου συνέρευσαν σε αυτήν. Τον εκτοπισμό και την υφαρπαγή αυτή είχε διατυπώσει με διορατικότητα το 1960 κι ο Λεφέβρ, ότι δηλαδή η σαφής διάκριση που υπήρχε κάποτε μεταξύ πόλης και υπαίθρου σταδιακά κατέληξε σε μια σειρά από πορώδεις χώρους άνισης γεωγραφικής ανάπτυξης υπό την ηγεμονική κυριαρχία του κεφαλαίου και του κράτους.

Έτσι σηματοδοτείται το ελληνικό τοπίο για τις μαζικές εργατικές εφεδρείες που μεταφέρθηκαν από φτωχές αγροτικές περιοχές στις πόλεις και προσφέρουν μεταναστευτικά εργατικά χέρια. Η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση δημιούργησε τον σύγχρονο πληθυσμό των πόλεων, ένα σύνολο κατοίκων διαφορετικών τάξεων, με λίγες εώς καθόλου κοινωνικές συναναστροφές. Έτσι από τη συντροφικότητα και συλλογικότητα μικρών κοινοτήτων περνάμε στην απρόσωπη πόλη της «ατομικής οχύρωσης» όπου κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Η απομόνωση, η αποξένωση και ο καινούριος τρόπος ζωής των νέων κατοίκων της πόλης (απόρροια του πολιτικού και παραγωγικού συστήματος), σε συνδυασμό με την αδιαφορία για άμεση συμμετοχή στα κοινά (όντας υποταγμένοι στο τέλμα της εκπροσώπησης από τους εκλεγμένους αιρετούς), τους οδήγησε στην απομάκρυνση από την ενασχόληση όχι μόνο με την πόλη, το νέο «δοχείο» της ζωής τους, αλλά ακόμη και με την ίδια τους την πολυκατοικία, ενδιαφερόμενοι πλέον αποκλειστικά ο καθένας για το σπίτι του.

Άλλωστε τα κτίρια που βλέπουμε γύρω μας αντιπροσωπεύουν περισσότερα από ένα αρχιτεκτονικό κίνημα. Αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό την εκδήλωση ενός εκτεταμένου οικονομικού φαινομένου. Αυτό σε συνάρτηση με την έξαρση της οικοδόμησης με την εκμετάλλευση κάθε τετραγωνικού μέτρου για χτίσιμο (αξιοποιώντας τον θεσμό της αντιπαροχής) αδιαφορώντας για τις συνθήκες ζωής (λύνοντας ωστόσο το μεγάλο στεγαστικό πρόβλημα που προέκυπτε), οδήγησαν τις μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα σε μια απίστευτα πυκνή και άναρχη δόμηση με ελάχιστους ελεύθερους χώρους. Στο πέρασμα των χρόνων, είτε γιατί προβλέφθηκε η ύπαρξη και η προστασία τους (θεσμικά), είτε διότι προέκυψαν ως αστικά κενά, πολλά οικόπεδα είναι τώρα πλατείες και πάρκα.

Ωστόσο το πολιτικό σύστημα, με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής να κυριαρχεί

αδιάλλειπτα από τότε, παραμένει ίδιο, με αποτέλεσμα η διάθεση για εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας για κέρδος να παραμένει αναλλοίωτη. Οι ρωγμές ωστόσο στο εσωτερικό του συστήματος είναι εμφανείς. Ζούμε όλο και περισσότερο σε διαιρεμένες, κατακερματισμένες και συγκρουσιακές πόλεις. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και ορίζουμε τις πιθανότητες εξαρτάται από την πλευρά με την οποία έχουμε ταχθεί.

Τα αποτελέσματα αυτής της αυξανόμενης πόλωσης στην κατανομή του πλούτου και της δύναμης αποτυπώνονται ανεξίτηλα στις χωρικές μορφές των πόλεών μας, οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερο πόλεις οχυρωμένων θραυσμάτων, περιφραγμένων κοινοτήτων και ιδιωτικοποιημένων δημόσιων χώρων που βρίσκονται υπό συνεχή επιτήτηρηση. Το γεγονός αυτό έχει σχεδόν πάντα ταξική διάσταση, αφού οι φτωχοί, οι μη προνομιούχοι κι όσοι έχουν περιθωριοποιηθεί από την πολιτική εξουσία είναι συνήθως εκείνοι που υποφέρουν από αυτή τη διαδικασία.

Θύματα σαφέστατα είναι και οι εκτάσεις δημόσιας κτήσης και οι κοινόχρηστοι χώροι (πάρκα, δάση, ελεύθεροι χώροι). Επικεντρώνοντας σε αυτή την κατεύθυνση, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια όλο και αυξανόμενη τάση για άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση των κοινόχρηστων χώρων, κυρίως μέσα από οργανωμένη (και συχνά νικηφόρα) υπεράσπισή τους από επιχειρηματικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά τοπικά παραδείγματα αποτελούν διάφορες πρωτοβουλίες και επιτροπές πολιτών.

Ένα από τα πρόσφατα παραδείγματα επίθεσης της πολιτείας ενάντια σε ελεύθερους χώρους και χώρους δημόσιας κτήσης, που συνοδεύτηκε από μια φλογερή εξέγερση των κατοίκων της πόλης, αποτελεί η καταπάτηση του πάρκου Γκεζί στην Κων/πολη από την τουρκική κυβέρνηση με σκοπό τη δημιουργία εμπορικού κέντρου. Η επίθεση αυτή συμβαίνει σε μια περίοδο που η κυβέρνηση προωθεί φανατικά την ανάπτυξη των μεγαλουπόλεων, έχοντας ως μοχλό τα εξαιρετικά υψηλά επίπεδα διαφθοράς και αυταρχισμού.

21

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

22

Σχέδια τα οποία έρχονται σε σύγκρουση με τους πληθυσμούς που τις κατοικούν, δημιουργώντας ,έστω και σε πρωτόλειο βαθμό, ρεύμα αμφισβήτησης του πολιτικού ρεύματος και της οργάνωσής του.

Το πάρκο όμως δεν αποτελεί έναν απλό χώρο πρασίνου, αλλά φορέα συλλογικής μνήμης, κάτι που πολλές φορές υπερβαίνει και την ίδια την χρήση. Γι'αυτό και η εξέγερση των κατοίκων δεν αποτελεί απλά δράση μιας ομάδας πολιτών, αλλά ενός ολόκληρου κινήματος. Και δεν πρόκειται απλά για ακόμη ένα οικολογικό κίνημα, αλλά για ένα κοινωνικό κίνημα που δρα ενάντια στην καταπάτηση των δημοσίων χώρων, ενάντια στην εμπορευματοποίησή τους.

Η διατήρηση του δημοσίου χώρου ως έχει, ως κοινόχρηστου χώρου πρασίνου, πολιτιστικών δραστηριοτήτων και συλλογικής μνήμης επιφέρει και κάποια πιο ανεπτυγμένα χαρακτηριστικά, που αφορούν πρωτίστως στη σημασία της λαϊκής αυτοοργάνωσης για την κοινωνική διεκδίκηση και τον αγώνα ενάντια στην εμπορευματοποίηση της καθημερινότητας. Έτσι η δυναμική αυτής της δράσης θέτει πιο επιτακτικά το

ζήτημα της πολιτικής υποχρέωσης που έχουμε να οραματιστούμε και να ανασυστήσουμε ένα εντελώς διαφορετικό είδος πόλης, έξω από το απεχθές χάος ενός κεφαλαίου που ωθεί στην ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση και αστικοποίηση.

Αυτό το κάτι διαφορετικό δεν προκύπτει απαραιτήτως από κάποιο συνειδητό σχέδιο, αλλά περισσότερο από εκείνο που οι άνθρωποι κάνουν, νιώθουν, διαισθάνονται και κατορθώνουν να αρθρώσουν καθώς αναζητούν νόημα στην καθημερινότητά τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη δημιουργία ενός ισχυρού αντικαπιταλιστικού κινήματος που θα έχει στόχο το μετασχηματισμό της καθημερινής ζωής στην πόλη. Μέσα από αυτήν την καθημερινή τριβή, τον αγώνα που έχει ως βάση την παραγωγή πολιτικής από «τα κάτω», την ανάδειξη της ανάγκης για πάλη σε κάθε χώρο όπου κανείς σπουδάζει, εργάζεται και ζει, κάθε πρόβλημα ανάγεται σε πολιτικό και διερευνώνται οι βαθύτερες αιτίες που το προκαλούν και που καταλήγουν στο πολιτικό και παραγωγικό σύστημα. Μόνο τότε, οι δράσεις θα πάψουν να είναι αποσπασματικές και θεματικές κι όχι μόνο θα πετυχαίνουν νίκες αλλά θα δίνουν και μια ευρύτερη επαναστατική προοπτική. Μόνο όταν γίνει κατανοητό ότι εκείνοι που οικοδομούν και συντηρούν τη ζωή της πόλης έχουν πρωταρχικό δικαίωμα να φτιάξουν μια πόλη όπως την επιθυμούν, μόνο τότε θα έχουμε κατακτήσει μια πολιτική για την πόλη που βγάζει νόημα.

Άρα το ερώτημα τι είδους πόλη θέλουμε δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ερώτημα τι είδους άνθρωποι θέλουμε να είμαστε, τι είδους κοινωνικές σχέσεις αναζητάμε, τι σχέσεις με τη φύση διατηρούμε, ποιό είδος ζωής επιθυμούμε, ποιές αισθητικές αξίες ενστερνιζόμαστε. Ως εκ τούτου το δικαίωμα στην πόλη είναι κάτι πολύ περισσότερο από το δικαίωμα ατομικής ή ομαδικής πρόσβασης στους πόρους της πόλης: είναι το δικαίωμα να την αλλάξουμε και να την επανεφεύρουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.

1/1/94: Π

Μια αλλιώτικη πρωτοχρονιά

ριν από 20 χρόνια ενώ ο κόσμος της αγοράς έχει ξεμπερδέψει με κάθε ύπαρξη ενός διαφορετικού μοντέλου από το κυρίαρχο μια νέα ελπίδα εγείρεται μέσα στις μεξικανικές ζούγκλες, ένα νέο κεφάλαιο στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης. Μιλάμε για την εποχή που η Μεξικανική κυβέρνηση συνεργάζεται με την αντίστοιχη Αμερικανική για το σύμφωνο NAFTA, αφαιρώντας τη γη από τους μικροϊδιοκτήτες και δίνοντας την προς εκμετάλλευση στις μεγάλες πολυεθνικές.

Μακριά από μεγαλειώδεις φιέστες και βεγγαλικά 3000 περίπου ένοπλοι ιθαγενείς αποφάσισαν να γιορτάσουν το νέο έτος θέτοντας ένα δίλλημα για το πώς θα ζήσουν. Όχι στο ελευθερία ή θάνατος αλλά αν θα αφήσουν το νεοφιλελευθερισμό να τους αφανίσει και να περάσουν στη λήθη ή θα πεθάνουν εξεγερμένοι διεκδικώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια. Πρόκειται για το κίνημα των Zapatistas που κρύβει τα χαρακτηριστικά του φορώντας την παραδοσιακή πασαμοντάνια αλλά φανερώνει τόσα για την προοπτική ενός άλλου δρόμου, μια διαφορετικής προοπτικής για ζωή. Ένας διαφορετικός στρατός με οργανωτική δομή από τα κάτω προχωρούσε στη διεκδίκηση του αυτονόητου. Ολόκληρες κοινότητες ιθαγενών που οργανώνονται και οικοδομούν ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και θέλησης για ζωή.

Στις απαρχές των συγκρούσεων προχώρησαν σε απελευθέρωση κρατουμένων από τη φυλακή του San Cristobal και έκαψαν κτήρια της αστυνομίας και στρατώνες. Η επιτυχία τους όμως δε κράτησε για πολύ, αφού την επόμενη ημέρα ο μεξικάνικος στρατός αντεπιτέθηκε φέρνοντας βαριές απώλειες στους Zapatistas, οι οποίοι κατέτρεξαν στην γύρω ζούγκλα. Έκτοτε, συγκρούσεις επαναλήφθηκαν τον Φλεβάρη του ’95 όπου έχοντας πλέον αμέτρητους υποστηρικτές και μεγάλο μέρος της επαρχίας Τσιάπας υπό τον έλεγχό τους, οδήγησαν σε γιγαντιαίες πιέσεις που οδήγησαν και στην εκειχειρία του ’96.

Το κίνημα των Zapatistas είναι ένα νέο κίνημα που δεν μοιάζει με τα έως τα τώρα ανταρτικά αριστερά κινήματα. Είναι ένας εκλεκτικός συνδυασμός που συνθέτει τις παραδοσιακές πρακτικές των Μάγια με τα στοιχεία του ελευθεριακού σοσιαλισμού, του αναρχισμού και του μαρξισμού. Η αλληλεγγύη αποτελεί μία από τις βασικές τους αξίες, ενώ χαρακτηριστικά έχουν το εξής σύνθημα: «Για τον καθένα τα πάντα, για εμάς τίποτα» (Para todos todo, para nosotros nada). Φυγή προς τα εμπρός θεωρούν οι ίδιοι την απεμπλοκή τους από τον δυτικό ατομοκεντρισμό και την τοποθέτηση της κοινότητας στο επίκεντρο, με σεβασμό και αλληλεπίδραση με περιβάλλον και ανθρώπους.

Ο αγώνας αυτός δεν στερείται αντιθέσεων, πισωγυρισμάτων και μεταπτώσεων μα όπως κάθε αδιάκοπος αγώνας κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό, την καταπίεση το μόνο που θα ξεκουράσει τους εξεγερμένους είναι η αυτοδιάθεση και η πραγματική συμμετοχική

δημοκρατία. Κομβικής σημασίας για την εξελικτική πορεία του εγχειρήματος των Zapatistas αποτελεί η 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα όπου επιχειρείται άνοιγμα για ένα πλατύ αντιθεσμικό, αντικαπιταλιστικό μέτωπο που δεν θα μπλεχτεί με το κομματικό σύστημα, αλλά θα γενικεύσει την ανατρεπτική πορεία και λογική κουβαλώντας έτσι την εμπειρία τους από την αυτοδιαχείριση, την αυτοοργάνωση, την δημοκρατία, την ισότητα, την ελευθερία και την εξεγερμένη αξιοπρέπεια.

Μια τέτοια σοβαρότητα μα και επαναστατική συνέπεια φανερώνει η πράξη τους να παραδώσουν την εξουσία στους αυτόνομους δήμους στις γυναίκες και τους άνδρες που κατοικούν εκεί, στις γενικές συνελεύσεις. Κάτι τέτοιο βέβαια δε σημαίνει πως έπαψαν να αποτελούν την πρωτοπορία και να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις των πραγμάτων και πως αυτή η κατάσταση συνιστά μια δυαδική εξουσία που δεν απειλεί ακόμη την κεντρική κρατική εξουσία.

Η συγκεκριμένη αντίληψη των Zapatistas είναι κάτι που θα πρέπει να μπολιάσει όλα τα επαναστατικά απελευθερωτικά κινήματα και από αυτή την οπτική μπορούμε να πούμε πως αποτελούν παράδειγμα.

Το παράδειγμα του EZLN αποδεικνύει πως ένας άλλος κόσμος, πέρα απ’ τον καπιταλισμό, όχι μόνο είναι εφικτός, αλλά υπάρχει. Από ‘κει και πέρα οι λαοί αποφασίζουν πότε και πώς θα πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους!

23

«Εμείς δεν πάμε σε πόλεμο για να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε. «Εμείς δεν πάμε Πήγαμε στον σε πόλεμο γιαπόλεμο, να προκειμένου να σκοτώσουμε ή να ακουστούμε.» σκοτωθούμε. Πήγαμε στον πόλεμο, -Subcomandante προκειμένου να Marcos ακουστούμε.»

Subcomandante Marcos

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το

οικολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότερες χώρες του πλανήτη, αποτελεί συνολικότερο πρόβλημα πολιτικό και κοινωνικό που προκύπτει από το οικονομικό μοντέλο του καπιταλιστικού συστήματος.

Πέρα από τις καταστροφές που επισύρει άμεσα το καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας με την καύση των στερεών απορριμμάτων, τα πυρηνικά που φτιάχνει για να πολεμάει καλύτερα και να σκοτώνει αμάχους πάντα για την κυριαρχία του, την υπεραλίευση και την αποψίλωση δασών, ακόμα και οι φυσικές καταστροφές έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, της στιβάδας του όζοντος, η συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση σε ζωική τροφή, τα πλαστικά απόβλητα και η υπεράντληση του νερού από τον υπόγειο ορίζοντα. Αν το σκεφτούμε λίγο διεξοδικότερα το μέτρο που σου δίνει τη δυνατότητα να καταπονείς το περιβάλλον είναι ένα: το χρήμα. Όχι η αναγκαιότητα για το κοινωνικό σύνολο αλλά το χρήμα.

Αν μπορείς να διαθέσεις μεγάλο κεφάλαιο μπορείς να σπαταλάς όσο νερό θες στην πισίνα σου στους ατελείωτους κήπους σου, στο πλύσιμο των αυτοκινήτων σου ή στο πολυτελές σου σκάφος χωρίς να ελέγχεται από κανέναν το αν πραγματικά δικαιούσαι τόσο νερό. Τόσους χιλιάδες τόνους, τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο νερό για τις απαραίτητες ανάγκες της πόσης ή της άρδευσης του μικρού τους κτήματος που είναι η μόνη πηγή τροφής γι αυτούς.

Στο ίδιο κλίμα, όλες οι διεθνείς συνθήκες όπως και αυτή του Κιότο ορίζουν τη χορήγηση αδειών ρύπανσης στις πλούσιες χώρες και βιομηχανίες, δηλαδή πολύ απλά δίνουν τη δυνατότητα περισσότερης ρύπανσης από την επιτρεπόμενη, αρκεί να έχεις τα λεφτά να την πληρώσεις. Οι ΗΠΑ σχεδόν κάθε χρόνο πληρώνουν αναπτυσσόμενες χώρες για να δέχονται τα απορρίμματά τους. Η γνωστή λογική που λέει μακριά από μένα να είναι το θλιβερό γεγονός, ώστε να μην το βλέπω και να μπορώ να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή και με τα χημικά από τον πόλεμο της Συρίας που θέλουν να τα καταστρέψουν στα ανοιχτά της Κρήτης, αλλά φυσικά το ελληνικό κράτος δεν δέχεται. Ας τα πάνε κάπου αλλού, αρκεί όχι κοντά μας, και το πρόβλημα εξαφανίστηκε! Οι μεγάλες πολυεθνικές συνάπτουν τιποτένιες συμφωνίες με λαούς που βρίσκονται σε ανάγκη και κλέβουν τους πόρους τους, όπως για παράδειγμα η Νιγηρία που αν και η 8η μεγαλύτερη πάροχος πετρελαίου, έχει κατοίκους που ζουν σε καλύβες χωρίς ρεύμα, ή ένα κοντινότερο παράδειγμα: η Χαλκιδική. Το μέρος που εταιρεία καναδικών συμφερόντων θα εξορύξει χρυσό, σκορπώντας στην κυριολεξία τον θάνατο

πειρατικό

24

στους κατοίκους της περιοχής.

Οι μεγάλες εταιρίες έχουν σταθερούς δεσμούς με τις κυβερνήσεις τους και τους παρέχονται προνόμια σε ένα σύστημα που και οι δύο βγαίνουν κερδισμένοι. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την τεράστια πετρελαιοκηλίδα που δημιούργησε πριν λίγα χρόνια η τεράστια βιομηχανία της BP στον κόλπο του Μεξικό; Η επιστημονική αναφορά υποστηρίζει πως η εταιρία εστιάζοντας στον περιορισμό του κόστους, ευθύνεται ξεκάθαρα για την ελλιπή στεγανοποίηση της πλατφόρμας

Τι χρώμα έχει η οικολογία, τελικά;

εξόρυξης. Κάθε πρόοδος στην τεχνολογία γίνεται με γνώμονα την όλο και μεγαλύτερη παραγωγή με μικρότερο κόστος, ή μάλλον μικρότερο οικονομικό κόστος. Γιατί τελικά στρέφεται ενάντια στον εργαζόμενο και τον καταναλωτή, με αποτέλεσμα το κοινωνικό κόστος να είναι τεράστιο.

Ποιος μας προστατεύει όμως; Μήπως η προστασία μας εν τέλει έγκειται στον «εθελοντισμό» μη κυβερνητικών οργανώσεων οι οποίες πέρα από το πρόσφατο σκάνδαλο, λίγο πολύ όλοι υποψιαζόμαστε πώς λειτουργούν? Χρηματιζόμενες από τα κράτη που εδρεύουν για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ή μήπως οι πολυεθνικές? Αυτές λειτουργούν με βάση το νόμο της αγοράς και στην ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει φράγμα στην ασυδοσία. Όσο μεγαλύτερο κακό προκαλείς μη σκεπτόμενος το κοινωνικό κόστος, τόσο μεγαλύτερο κέρδος συγκεντρώνεις.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν για κάποια λογική και προφανή ανάγκη της ανθρωπότητας; Το αντίθετο: στρέφονται ενάντια στον άνθρωπο και πάντα δίπλα στην επιχείρηση που θέλει να κερδίζει. Ανοίγει ακόμα περισσότερο την ψαλίδα πλουσίων- φτωχών κάνοντας τη γη ένα μη βιώσιμο περιβάλλον.

Το ζήτημα της οικολογίας άρα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα αυθύπαρκτο πρόβλημα. Αυτός που δηλώνει οικολόγος πρέπει να στραφεί ενάντια σε αυτό το σύστημα που λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα το κέρδος, αγνοώντας τις συνέπειες σε περιβαλλοντικό και κοινωνικό επίπεδο. Αν πραγματικά θέλουμε να αποτρέψουμε την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση των ζωών μας, πρέπει να παλέψουμε συνολικά για ένα διαφορετικό μοντέλο διάρθρωσης της κοινωνίας. Ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας κοινός με αυτόν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη θέση της γυναίκας, αγώνας ενάντια στη φτώχεια και την καταπίεση. Ήρθε ο καιρός να επαναστατήσουμε και να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει, να ξεφύγουμε από το σύστημα που μας κάνει συνεργούς από τις καταστροφές δασών και τον αφανισμό ζωικών ειδών μέχρι την πείνα στις αναπτυσσόμενες χώρες, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Nelson Mandela 1918-2013

Σε

ηλικία 95 ετών, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος αγωνιστής κατά του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού της μαύρης πλειοψηφίας της Νότιας Αφρικής , Νέλσον Μαντέλα. Ο Μαντέλα, ήταν ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας και το όνομά του συνδέθηκε με τους μεγάλους αγώνες εναντίον του απαρτχάιντ. Η συμβολή του στο παγκόσμιο κίνημα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των αδύναμων, τις φυλετικές διακρίσεις, αναγνωρίζεται από όλα τα ριζοσπαστικά και επαναστατικά κινήματα

Με τη θέσπιση των νόμων του απαρτχάιντ το 1948, οι φυλετικές διακρίσεις στη Νότιο Αφρική πήραν θεσμική μορφή. Οι ρατσιστικοί νόμοι άγγιζαν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: οι μεικτοί γάμοι απαγορεύτηκαν, η σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και «μη λευκών» τιμωρείτο, θεσπίστηκαν δουλειές μόνο για λευκούς, ο πληθυσμός κατηγοριοποιήθηκε με βάση τη φυλή ενώ όλοι οι μαύροι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν πάντα μαζί τους ένα «διαβατήριο» με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις μετακινήσεις τους.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή, ανάμεσα τους και ο Νέλσον Μαντέλα που φυλακίστηκε για 27 χρόνια. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Με μια σειρά νέων νόμων δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα (εξορίες, βασανισμούς, μαστίγωση και εκτελέσεις) προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ.

Η αντίσταση απέναντι στο καθεστώς δόθηκε από τα εκτός νόμου κόμματα ANC στο οποίο συμμετείχε ο Μαντέλα, το Κ.Κ της Ν.Αφρικής και από εργατικά συνδικάτα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Μαντέλα αντιλαμβανόταν την πάλη απέναντι στο καθεστώς του απαρτχάιντ ως μια μάχη που έπρεπε να δοθεί σε όλα τα επίπεδα. Εθνική συμφιλίωση για εκείνον ποτέ δεν εννοήθηκε η αποφυγή αντιμετώπισης των ταξικών και των άλλων κοινωνικών ανισοτήτων στην κοινωνία μας, όπως μερικοί θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε σήμερα.

Όσο και να παρουσιάζεται σαν φιλειρηνιστής, ο Μαντέλα συμμετείχε σε παράνομη ο οργάνωση με στρατιωτικό σκέλος και οδήγησε ένα κόμμα που τελικά πέτυχε τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Τα κροκοδείλια δάκρυα των πρώην αποικιακών κυβερνήσεων αλλά και των διαδόχων του Ρίγκαν, πιστού σύμμαχου των ρατσιστών δεσμωτών του Μαντέλα δεν πείθουν κανέναν. Όταν ο πρόεδρος John F. Kennedy πιέστηκε να στηρίξει τις αντιαποικιακές δυνάμεις σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, ο Μαντέλα και το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο του (ANC) κρίθηκαν πολύ ριζοσπαστικοί για να λάβουν αμερικανική υποστήριξη.

Οι προσπάθειες του Μαντέλα για να εξισώσει την κατανομή του πλούτου από την εθνικοποίηση των βιομηχανιών της Νότιας Αφρικής , συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών και των ορυχείων, με την υποστήριξη του Χάρτη για την Ελευθερία του 1955, η συμμαχία του με κομμουνιστές ηγέτες σε όλο τον κόσμο, η υποστήριξη του στο Φιντέλ Κάστρο κατά τη διάρκεια της Κουβανικής επανάστασης δεν αφήνουν αμφιβολία πως ο Μαντέλα δε μπορεί να αποτελεί σύμβολο γενικά της ειρήνης αλλά της μάχης ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Όπως είπε άλλωστε και ο ίδιος « Ενόσω η φτώχεια εξακολουθεί να υφίσταται, δεν υπάρχει αληθινή ελευθερία»

25

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Ό

πειρατικό

26

ποιος καταπιαστεί με το συγκεκριμένο ζήτημα, πρέπει σίγουρα να ξεκινήσει από τη λεγόμενη «σχολή της Φρανκφούρτης», μια σχολή κοινωνιολογικής κυρίως έρευνας με έντονο το μαρξιστικό στοιχείο (Χορκχάιμερ, Αντόρνο, Άπελ). Στα κείμενά τους εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος «πολιτιστική βιομηχανία». Αυτό που περιγράφεται επί της ουσίας είναι μια κοινωνία, όπου τα άτομα ζουν διχασμένα ανάμεσα στην αλλοτριωτική/αλλοτριωμένη εργασία τους και την λατρεία/κατανάλωση περιττών αλλά και εφήμερων προϊόντων κατά τον ελεύθερο χρόνο τους. Αυτό που λέμε μαζική κουλτούρα είναι ένα ιδεολογικό μέσον. Επηρεάζει τα άτομα στην σφαίρα της ιδιωτικής τους ζωής, διέπει και χαρακτηρίζει με όμοιο τρόπο όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή είναι και η σημασία της, ότι εμπεδώνει μια τυποποίηση και ομοιομορφία στην προσωπική ζωή του ατόμου που παρέμενε απροσπέλαστη από την εργασία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (βλ. σχολείο).

Μπορούμε να πούμε ότι με έναν τρόπο η μαζική κουλτούρα αποτελεί το αντίθετο της τέχνης, αφού υπηρετεί, δημιουργεί και αναπαράγει τη μονοδιάστατη σκέψη και ζωή, χωρίς φαντασία. Πρόκειται για ένα ακόμα εμπορικό προϊόν, το οποίο προορίζεται για τις μάζες μέσα σε μια κοινωνία τυποποίησης και αφθονίας. Η ειδοποιός διαφορά, αυτό που την διαχωρίζει από τα υπόλοιπα βιομηχανικά κατασκευάσματα, είναι το ότι αποτελεί έναν εντυπωσιακό μηχανισμό χειραγώγησης. Για να γίνει κατανοητό αυτό, πρέπει να δει κανείς τις κοινωνικές αντιθέσεις που αναπτύσσονται εντός μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, την ύπαρξη δηλαδή δυο βαθειά ανταγωνιστικών τάξεων. Στα πλαίσια της ύπαρξης αυτού του ανταγωνισμού, η κάθε τάξη δημιουργεί και οργανώνει, συνειδητά ή μη, τα στοιχεία του δικού της τρόπου ζωής.

Κάθε κυρίαρχη τάξη (αναγνωρίζοντας την εποχή της ως προοδευτικότερη σε σύγκριση με τις προηγούμενες) θεωρεί πως είναι η κορύφωση της ανάπτυξης της κοινωνίας και πως ο δικός της τρόπος ζωής, οι δικές της αξίες και επιλογές είναι οι ορθότερες, προοδευτικότερες και επιβεβλημένες για την ύπαρξη της κοινωνίας. Ο θεός τους είναι ο θεός όλων, δεν είναι άλλος των πλουσίων και άλλος των φτωχών, είναι όμως κατασκευασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των κυρίαρχων. Η κοινωνική οργάνωση είναι κάτι σαν θεϊκή εντολή και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Απέναντι όμως στις συνήθειες της άρχουσας τάξης οι εργαζόμενοι ανέπτυσσαν τις δικές τους. Ο

Μαζική κουλτούρα Εισαγωγικά: Το παρόν κείμενο σε καμιά περίπτωση δεν επιχειρεί να καλύψει/συνοψίσει τη μελέτη που έχει γίνει τα τελευταία εκατό χρόνια πάνω στο θέμα. Αν μη τι άλλο, σκοπός είναι να αποτελέσει ίσως το ερέθισμα για περαιτέρω αναζήτηση και σκέψη.

καθένας κουβαλούσε τη δική του ταξική προέλευση (πχ την αγροτική καταγωγή) με τις συνήθειες και τα ιδιώματά της, αλλά και τις επιδράσεις της καθημερινότητας σε μια κοινωνία που δεν είναι χωρισμένη με στεγανά. Αυτήν την πολυμορφία, αυτήν την πολιτισμική διάσταση (επιστέγασμα της αντίστοιχης κοινωνικής/ταξικής) ήρθε να καλύψει η μαζική κουλτούρα. Όμοιοι άνθρωποι με όμοια κουλτούρα (ή υποκουλτούρα) με όμοιες ανάγκες και επιθυμίες, ο ορισμός δηλαδή της τυποποίησης και στερεοτυπίας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Οι ίδιοι οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο αναγνωρίζουν πως πέρα από την αναπαραγωγή επιμέρους επουσιωδών διαφορών, η μαζική κουλτούρα προωθεί και επιβάλλει το ίδιο βασικό μοτίβο παραγωγής πολιτιστικών προϊόντων. Σκοπός της είναι να καλύψει τις ανάγκες μεγάλου αριθμού ατόμων και για να το επιτύχει, απαιτείται η ανάπτυξη περιορισμένου αριθμού κέντρων παραγωγής και αντιθέτως, διευρυμένου δικτύου (η «τέχνη» εμπορεύεται δηλαδή με τον ίδιο τρόπο με ένα ζευγάρι παπούτσια!!) Οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι η ομοιομορφία των παραγόμενων προϊόντων, τα οποία είναι κατασκευασμένα με μαζικό – βιομηχανικό τρόπο, στοχεύει ακριβώς στην επιτυχή κάλυψη των προαναφερθέντων αναγκών. Μπορούμε λοιπόν να αντιληφθούμε τη βιομηχανία του πολιτισμού με δυο όρους: ο ένας, είναι η αυθόρμητη καπιταλιστική λειτουργία της αναζήτησης του κέρδους (και είναι ευνόητο πως ο τομέας του πολιτισμού αποτελεί έναν κερδοφόρο τομέα) και ο άλλος είναι η ένταξη, ενσωμάτωση και χειραγώγηση των μαζών.

Η τεχνολογία, λειτουργώντας στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας, συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του εγχειρήματος, διότι διασφαλίζει την λειτουργία και την ενότητά του. Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το θέμα με τον ίδιο τρόπο αν τα ΜΜΕ και η διαφήμιση δεν έπαιζαν τον ρόλο που παίζουν στην αναπαραγωγή και τη διάδοση της «τέχνης» με τη μάζα απρόσκοπτα να αποδέχεται το «προϊόν» με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας…

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Ρεμβάζοντας

Οι απαρχές του ρεμπέτικου έχει προταθεί πως συνδέονται με τα τραγούδια των φυλακών. Η πρώτη αναφορά στα τραγούδια των φυλακών εντοπίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα. Στα 1850 ο Γάλλος ευγενής Αππέρ επισκέφτηκε την Ελλάδα για να μελετήσει το πρόβλημα των οθωνικών φυλακών και αναφέρθηκε και στα τραγούδια που ακούγονταν σ' αυτές.

Το

ρεμπέτικο, το αρχικά περιθωριακό και αργότερα λαϊκό τραγούδι παρουσίαζε μαζική απήχηση, λοιπόν, και αυτό ανησυχούσε αρκετά την αστική τάξη και τους εκφραστές της αφού αν και έμενε στο επίπεδο της άρνησης απέναντι στο κοινωνικό κατεστημένο εν τούτοις εξέφραζε έντονα τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική αντίθεση ενώ έδειχνε να συσπειρώνει τα πληττόμενα κομμάτια. Σε αυτό το φόντο η αστική τάξη έμπαινε σε μία διαδικασία συκοφάντησής του και ανέπτυσσε διάφορα κατασταλτικά μέτρα (λογοκρισία, διώξεις) και έπειτα προσπάθησε να το αφομοιώσει εμπορευματοποιώντας το...

Τον όρο ρεμπέτικο τον συναντάμε για πρώτη φορά κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας και σημαίνει “ο εκτός νόμου”, αυτός που τίθεται έξω από τους κανόνες της κυρίαρχης ζωής. Η ιστορία του ρεμπέτικου ταυτίζεται με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας και πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 1800 μέσα στις φυλακές και τους τεκέδες (ο χώρος όπου ο κόσμος μαζευόταν για να καπνίσει χασίσι). Το διάστημα 1890-1910 που αποτελεί και το πρώιμο στάδιο ανάπτυξης του ρεμπέτικου είναι μια εποχή που συντελούνται ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές με τον καπιταλισμό να βρίσκεται στην πορεία ανάπτυξης του, την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση (κυρίως προς τις ΗΠΑ) να είναι γεγονός ενώ λίγα χρόνια αργότερα συντελείται η καταστροφή της Σμύρνης που φέρει ως απότοκο την προσφυγιά...

Με την καταστροφή της Σμύρνης λοιπόν, η προσφυγιά έφερε μαζί της και τον πολιτισμό της, τα τραγούδια της και το ρεμπέτικο. Η ιστορία του λοιπόν, είναι συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου που μόλις είχε βγει (με καταστροφικές συνέπειες για το λαό) από πολέμους. Είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη των

υποπρολετάριων (του λούμπεν αλλιώς) ή γενικότερα του υποαπασχολούμενου ελληνικού πληθυσμού που αυτήν την εποχή αποτελούσε και συντριπτική πλειοψηφία του λαού λόγω και του ιστορικού φόντου. Το κομμάτι αυτό που ζούσε στα πέριξ των αστικών κέντρων περιθωριοποιήθηκε και πετάχθηκε έξω από το σύστημα. Βρήκε όμως στα ρεμπέτικα τραγούδια έκφραση άμυνας και παρηγοριά. Το συγκεκριμένο κομμάτι του λαού ζούσε σε γκέτο και έφερε όλα τα χαρακτηριστικά των περιθωριοποιημένων πληθυσμών όπως είναι η μειωμένη κοινωνική κινητικότητα και η ιδιαίτερη δική τους προφορική κουλτούρα, η αργκό. Αναπτύξανε δικά τους ήθη και έθιμα και απέρριψαν την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής και με τον τρόπο ζωής τους ήρθανε σε σύγκρουση με την αποπροσωποίηση των σχέσεων που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική κοινωνία.

Οι διάφορες ομάδες που ζούσαν ξέχωρα όπως οι στρατιώτες, οι εργάτες που απεργούν, οι φοιτητές, οι ναύτες, οι γυναίκες, οι τσιγγάνοι, οι φυλακισμένοι, οι ξενιτεμένοι αποτελούσαν ζωντανό κομμάτι του ρεμπέτικου και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής και νοοτροπίας όπως η μουσική και τα τραγούδια, τα τατουάζ, τα γραμμένα στους τοίχους των φυλακών, των εργοστασίων, των πανεπιστημίων, των στρατώνων.... Το ρεμπέτικο λοιπόν ήτανε τρόπος ζωής, διαφορετικός από αυτόν που προέβαλε η κυρίαρχη ιδεολογία, ήτανε το προϊόν ενός εργοστασίου αντικουλτούρας. Οι άνθρωποι βρίσκανε στο ρεμπέτικο τραγούδι παρηγοριά, τραγουδούσανε όλοι μαζί τη χαρά, τη λύπη, τον πόνο. Η ρεμπέτικη μουσική είναι λαϊκή μουσική, είναι το τραγούδι που έφτιαχνε η παρέα αυθόρμητα και ειλικρινά για να εκφράσει τα συναισθήματά της χωρίς μουσικές θεωρίες αλλά εμπειρικά, μακριά από την ατομική έκφραση, είναι το τραγούδι του λαού...

27

legeona.gr