Ένα ζουμ στους πολιτικούς μηχανικούς (ή το τυχαίο είναι μια έκφραση του αναγκαίου..)
Τα τελευταία χρόνια το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και το κεφάλαιο προσπαθώντας πάντα να αυξάνει τα κέρδη του μετατοπίζει, με την σύμπραξη των εκάστοτε κυβερνητικών διαχειριστών, το βάρος αυτής της κρίσης στο λαό, στον κόσμο της εργασίας. Οι βάρβαρες πολιτικές που εφαρμόζονται καταδικάζουν την νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση, σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και την εργασιακή περιπλάνηση, στην ανασφάλιστη εργασία. Κι ενώ η αλλαγή της κυβέρνησης εξέφρασε τη λαϊκή οργή και την καταδίκη της μέχρι τώρα πολιτικής, επί της ουσίας δε μπορεί να σηματοδοτήσει άσπρη μέρα για το λαό και τη νεολαία από τη στιγμή που δε συγκρούεται με τον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και των στρατηγικών κέντρων της επίθεσης όπως είναι η Ε.Ε. Η παιδεία φυσικά αποτελεί βασικό κόμβο της επιβολής όλων αυτών των πολιτικών που το κεφάλαιο έχει ανάγκη. Η φύση της επίθεσης στην παιδεία συμπυκνώνεται σε δυο άξονες: το πανεπιστήμιο συνεχίζει να υπάρχει ως πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου και οι φοιτητές εντός του (αυτοί που αντέχουν να σηκώσουν το κόστος φοίτησης δηλαδή) διαμορφώνονται έτσι ώστε να αποτελέσουν τη νέα βάρδια εργαζομένων που περιπλανάται από την ανεργία στην ελαστική εργασία κι από τα voucher στα σεμινάρια/κυνήγια πιστωτικών μονάδων, φτηνοί, πειθήνιοι, ευέλικτοι, ημικαταρτισμένοι και διαρκώς επανακαταρτιζόμενοι. Βασικός πυλώνας της επίθεσης στο πανεπιστήμιο δεν είναι άλλος από την υποχρηματοδότηση που σα θηλιά στο λαιμό των ιδρυμάτων, συρρικνώνει τις παροχές τους, υποβαθμίζει το εκπαιδευτικό έργο και φυσικά τα ωθεί στο κυνήγι χορηγών! Στους πολιτικούς μηχανικούς όπως και όλα τμήματα βλέπουμε και βιώνουμε κάθε πτυχή αυτής της επίθεσης. Από πέρσι το τυπογραφείο της σχολής είναι κλειστό λόγω αδυναμίας να πληρωθεί η συντήρηση του, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε απ την τσέπη μας τους εργαστηριακούς οδηγούς. Το ίδιο με τις εκτυπώσεις μας σε μαθήματα όπως η οικοδομική καθώς και τα σχεδιαστικά, ενώ για να μάθει και να περάσει κανείς Μεταλλικές πρέπει να αγοράσει το σύγγραμμα με το «συμβολικό» ποσό των 70 ευρώ. Αν αναλογιστεί κανείς και τις ελλείψεις σε σίτιση, στέγαση, μεταφορές είναι προφανές πως όποιος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα δε μπορεί να σπουδάσει! Αυτό το πρόβλημα κατάφερε και το έλυσε φυσικά για τους φοιτητές η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις της στη σχολή, όπου μέσα από συνδιαλλαγή με το τμήμα των καθηγητών μοίρασε (ως άλλη Μαριάννα Βαρδινογιάννη) κομπιουτεράκια στους πρωτοετείς φοιτητές. Παράλληλα στη σχολή μας, η έλλειψη μελών ΔΕΠ οδήγησε να μη διδάσκεται το μάθημα του Autocad (το πόσο απαραίτητο είναι για το επάγγελμα του Πολ. Μηχ είναι αυτονόητο). Το γεγονός ότι την ίδια στιγμή το ΤΕΕ προκηρύσσει σεμινάρια για 3d Autocad επιπληρωμή(100 ευρώ) μας δείχνει το πρότυπο εκπαίδευσης που ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Ημικαταρτισμένοι απόφοιτοι που υποχρεούνται να επανακαταρτίζονται συνεχώς με δικά τους έξοδα για να βρουν (αν φυσικά βρουν) μια θέση, στο διάλειμμα από την ανεργία. Αυτό είναι το μοντέλο εργαζομένου που το κεφάλαιο έχει ανάγκη, φθηνοί, ευέλικτοι και πειθήνιοι, έρμαια του εργασιακού μεσαίωνα που διαμορφώνει! Οι καθηγητές από μεριάς τους πάντα ήταν εκείνοι που εγγυόντουσαν την εφαρμογή των εκάστοτε πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης: Από τη μία λειτουργώντας ως δίαυλος για την είσοδο του ιδιωτικού παράγοντα στο πανεπιστήμιο ( βλ. παλιότερες προσπάθειες του νυν πρύτανη Καραμπίνη για την ιδιωτικοποίηση της ‘’επάνω’’ λέσχης). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που πρυτάνεις στα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας είναι άτομα με συγκεκριμένη επιχειρηματική δραστηριότητα. Από την άλλη έρχονται να αναπαράγουν τα πρότυπα εκείνα που θα δημιουργήσουν τα απαραίτητα πειθήνια αντανακλαστικά στο φοιτητικό σώμα, ως μελλοντικούς εργαζόμενους.